Ni Shunyi, Tsina

Ipinanganak ako sa isang liblib na nayon sa bundok, sa isang pamilya ng ilang henerasyon na mga magsasaka. Noong nag-aaral pa ako, madalas akong payuhan ng nanay ko: “Walang maaasahan ang ating pamilya. Kung gusto mong baguhin ang kapalaran mo at maging matagumpay sa buhay, sarili mo lang ang maaasahan mo. Ang tanging pag-asa mo ay maging magaling sa paaralan.” Isinapuso ko ang mga salita niyang ito, tunay na umaasang isang araw ay mamumukod-tangi ako sa lahat at magdadala ng karangalan sa aking mga ninuno. Pero nang makapagtapos, hindi lang ako hindi makahanap ng regular na trabaho, pareho pang nagkasakit nang malubha ang mga magulang ko. Nagastos namin ang lahat ng ipon ng aming pamilya at pagkatapos ay nangutang ng pera sa mga kamag-anak. Hindi ko sila mabayaran sa tamang oras, kaya tinatawag pa akong linta ng sarili kong tiyahin kapag nakatalikod ako. Nagsumikap akong kumita ng pera para hindi nila ako patuloy na maliitin, pero iniwanan akong nalulumbay ng naghihikahos na kalagayan ng aming pamilya pati na ng panghahamak ng aming mga kamag-anak, at madalas akong umiiyak nang palihim. Kung kailan nararamdaman kong lugmok na lugmok ako, ibinahagi sa akin ng isang kaibigan ang ebanghelyo ng Makapangyarihang Diyos sa mga huling araw. Sa pamamagitan ng pagbabasa ng mga salita ng Diyos at pakikipagtipon sa aking mga kapatid, nalaman ko na ang tao ay nilikha ng Diyos, at ang ating mga tadhana ay nasa Kanyang mga kamay. Nalaman ko rin na napakahirap ng buhay dahil nawala sa mga tao ang proteksyon ng Diyos matapos magawang tiwali ni Satanas. Ngayon, sa mga huling araw, ang Diyos ay naging tao at nagpapahayag ng katotohanan para iligtas ang sangkatauhan sa pagtitiwali at pamiminsala ni Satanas. Matapos malaman ang layunin ng Diyos na iligtas ang sangkatauhan, naging aktibong-aktibo ako sa pakikilahok sa mga pagtitipon at madalas akong nagbabasa ng mga salita ng Diyos hangga’t maaari. Hindi nagtagal pagkatapos niyon, sinimulan kong gawin ang aking tungkulin sa iglesia.

Makalipas ang ilang buwan, dahil nakikitang masigasig ako at gusto kong hangarin ang katotohanan, inirekomenda ng aking mga kapatid na magsanay ako para maging lider ng grupo. Nakipagpareha ako kay Brother Li Zheng, at magkasama kaming itinalagang mangasiwa sa ilang grupo ng pagtitipon. May trabaho ako noong panahong iyon, kaya si Li Zheng ang pumupunta sa mga pang-araw na pagtitipon na medyo mas malayo, at ako ang pumupunta sa mga panggabing pagtitipon. Sa ganoong paraan, tugma ang lahat sa iskedyul ko. Sa pagtatapos ng taon, kinulang kami sa manggagawang mag-aasikaso ng mga pangkalahatang gawain, kaya inatasan si Li Zheng na gawin ang trabahong iyon at pansamantala akong inatasang mangasiwa sa mga grupong iyon. Alam kong kailangan kong umasa sa Diyos at gawin ang parte ko, pero kasabay niyon, pakiramdam ko ay mahirap ang kalagayan ko. Kung ibubuhos ko ang lahat ng panahon at lakas ko sa paggawa ng aking tungkulin, hindi ako magkakaroon ng sapat na oras para sa trabaho ko. Itinakdang target ng kompanya ko na makabenta ako ng halagang isang milyong yuan bago matapos ang taon, at kung mahihigitan ko iyon ay makakukuha ako ng mas malaking bonus sa pagtatapos ng taon. Naisip ko: “Kung maaabot ko ang target na ito, hindi ko lang mababayaran ang mga utang ko, kundi makaiipon pa ako ng kaunting pera, at hindi na ako mamaliitin ng mga kaibigan at kamag-anak ko. Dapat siguro kunin ko muna ang pera na ito, pagkatapos ay magtuon sa paggawa ng tungkulin ko.” Gusto ng superbisor ko na mag-overtime ako tuwing gabi para maabot ang target na iyon, kaya nagtatrabaho ako nang karagdagang isang oras o higit pa sa gabi at pagkatapos ay nagpapaalam na liliban para sa mga pagtitipon, pero hindi nagtagal ay itinigil ng superbisor ko ang pagpayag na lumiban ako, at gusto niyang mas mag-overtime pa ako. Dahil doon ay madalas akong nahuhuli sa mga pagtitipon. Pinaalalahanan ako ng aking mga kapatid na kailangan kong pumunta nang mas maaga, at atubili ko lang silang tinanguan. Hindi nagtagal, may nakuha akong malaking order sa halagang mahigit 500,000 yuan at nabayaran ako ng mahigit 7,000 yuan nang buwang iyon, na nagpatindi lang sa pagnanasa ko sa mas marami pang pera. Naisip ko: “Aba, mabilisang pera iyon ah! Kinita ko na ang mahigit sa kalahati ng target ko bago matapos ang taon sa order na iyon. Kung lima sa sampung kliyente ko ang pipirma sa ibang mga order, napakalaking pera ang pwede kong kitain! At kung makakukuha pa ako ng ilan pang malalaking kliyente, baka makabili pa ako ng bahay at sasakyan sa loob ng ilang taon! Pagkatapos ay makauuwi ako nang may lahat ng karangalang iyon at talagang titingalain ako ng mga taganayon.” Kung kaya, basta-basta kong isinabak ang sarili ko sa aking pangarap na kumita ng malaking pera, madalas na nag-oovertime hanggang sa gabing-gabi na. Minsan ay naiisip ko ang aking mga kapatid na naghihintay na pumunta ako sa isang pagtitipon at medyo nakokonsiyensiya ako, pero masyado nang gabi paglabas ko sa trabaho. Umuuwi akong pagod na pagod at deretso nang natutulog, wala nang lakas para magbasa ng mga salita ng Diyos. May ilang umaga na tanghaling-tanghali na ako nagigising, kaya pinapasadahan ko lang nang kaunti ang mga salita ng Diyos, at pagkatapos ay papasok na ako sa trabaho. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin sa Diyos kapag nagdarasal ako. Namumuhay sa ganoong klase ng kalagayan, naging lalo akong pabasta-basta sa aking tungkulin. Ilan sa mga baguhan na pinangangasiwaan ko ay nangangailangan ng agarang pagdidilig, pero hiniling ko lang sa ibang mga kapatid ko na pumunta sila sa mga pagtitipon ng mga baguhan para humalili sa akin. Ngunit lahat sila ay may kanya-kanyang tungkulin at minsan ay hindi kayang akuin pati na ang sa akin. Bilang resulta, naapektuhan ang pagiging epektibo ng pagdidilig. Kalaunan, binahaginan ako ng aking mga kapatid na kailangan kong unahin ang tungkulin ko, at pinaalalahanan ako na makahahadlang sa pag-usad sa buhay ng mga baguhan ang pagraraos ko lang sa mga pagtitipon at pagiging iresponsable sa aking tungkulin. Natakot ako nang marinig ko iyon. Kung hindi madidiligan sa oras ang mga bagong mananampalataya, maaari silang mailigaw ng mga tsismis at tumigil, at kung ganoon ay makagagawa ako ng kasamaan. Alam kong hindi ako pwedeng magpatuloy nang ganoon, kaya nanalangin ako sa Diyos at nangakong magsisisi at magbabago.

Pagkatapos niyon, kinumusta ko ang mga grupo ko. Nakita ko na bilang resulta ng hindi ko paggawa ng totoong gawain, hindi nalutas sa oras ang mga problema at paghihirap ng mga baguhan, na iniwan sila sa isang masamang kalagayan. Ang ilan sa kanila ay ni hindi dumadalo nang regular sa mga pagtitipon. Nakonsiyensiya ako nang husto nang makita ko ang lagay ng mga bagay-bagay. Parami nang paraming bagong mananampalataya ang tumatanggap sa gawain ng Diyos sa mga huling araw, na nangangailangan ng agarang pagdidilig at suporta. Upang matulungan silang mas makapagtatag ng pundasyon sa tunay na daan, pakiramdam ko ay dapat na akong magbitiw sa trabaho ko at ilaan nang buong-panahon ang sarili ko sa aking tungkulin, pero binibigyan ako ng ilang magagandang proyekto ng boss ko, at sinabi ng superbisor ko na tutulungan niya akong makahanap ng marami pang kliyente. Nang sabihin ko sa mga kasamahan ko na pinag-iisipan kong magbitiw, sinabi nila: “Lagpas ka na sa kalahati ng target mong benta, kaya siguradong mahihigitan mo pa iyon sa katapusan ng taon. Sayang naman kung susuko ka na ngayon.” Nang marinig kong sabihin nila iyon, pakiramdam ko rin ay sayang iyon at gusto kong magpatuloy hanggang sa pagtatapos ng taon, tapos ay magbibitiw ako. Gayunpaman, kulang pa rin sa manggagawa ang simbahan, kaya magiging lubos na makasarili kung tutuon lang ako sa pagkita ng pera sa sarili kong trabaho, at kung hindi ko ilalagay ang puso ko sa gawain ng iglesia. Isa itong tunay na problema para sa akin. Nagdasal ako sa Diyos, humihiling sa Kanya na bigyang-liwanag at patnubayan ako.

Pagkatapos isang araw, habang nakikinig ako sa isang himno ng mga salita ng Diyos na pinamagatang “Araw-araw na Nabubuhay Ka Ngayon ay Lubhang Mahalaga,” Narinig Ko ito: “Ngayon mismo, bawat araw na pinagdaraanan ninyo ay lubhang mahalaga, at pinakamahalaga sa inyong kahahantungan at kapalaran, kaya’t dapat ninyong itangi ang lahat ng mayroon kayo ngayon, at pahalagahan ang bawat minutong lumilipas. Kailangan ninyong bigyan ng oras ang inyong sarili na matuto nang husto upang hindi mawalan ng saysay ang buhay ninyo” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Kanino Ka Matapat?). Nakinig din Ako sa “Ang Panahong Nawala ay Hindi na Kailanman Darating Muli”: “Gising, mga lalaking kapatid! Gising, mga babaeng kapatid! Hindi maaantala ang Aking araw; ang oras ay buhay, at ang samantalahin ang panahon ay nakapagliligtas ng buhay! Hindi na malayo ang oras! Kung hindi kayo makapasa sa pagsusulit sa pagpasok sa kolehiyo, maaari kayong mag-aral at kumuha muli ng pagsusulit kahit ilang ulit ninyo naisin. Gayunman, ang Aking araw ay hindi na maaantala. Tandaan! Tandaan! Hinihimok Ko kayo sa pamamagitan ng mabubuting salitang ito. Nagaganap ang katapusan ng mundo sa harap mismo ng inyong mga mata, at matuling nagsisilapit ang malalaking sakuna. Ano ang mas mahalaga: ang buhay ninyo, o ang inyong pagtulog, ang pagkain, inumin, at kasuotan? Dumating na ang oras para timbangin ninyo ang mga bagay na ito” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula, Kabanata 30). Nagkaroon ng impresyon sa akin ang mga himnong ito ng mga salita ng Diyos. Ang gawain ng Diyos sa mga huling araw ay ang pagtatapos ng kapanahunan. Pinagpapasyahan ng Diyos ang kalalabasan ng bawat tao, pinagbubukod-bukod sila ayon sa kanilang uri. Sa huli, ang lahat ay maaaring maligtas at mapanatili, o malugmok sa pagkawasak. Natutukoy iyon sa kung paano natin hinahangad ang katotohanan ngayon. Ito ang napakahalagang sandali na nagpapasya ng ating kalalabasan at ating kapalaran. Sa kasalukuyan, nilulukob tayo ng sunod-sunod na sakuna—ang mga lindol, baha, at tagtuyot ay padalas nang padalas na nangyayari. Hindi natin alam kung kailan tuluyang magtatapos ang gawain ng Diyos. Alam kong kung hindi ko gagamitin ang oras ko para wastong hangarin ang katotohanan, sa halip ay maghahabol ng pera at isang maginhawang buhay tulad ng mga walang pananampalataya, masisira ang pagkakataon kong makamit ang katotohanan at maligtas. Naisip ko ang asawa ni Lot. Pinatnubayan ng mga anghel ang pamilya niya palabas ng siyudad at sinabihan na huwag lumingon sa likuran, pero dahil sa kasakiman sa kanyang ari-arian at mga pag-aari, lumingon siya. Sa paggawa nito, siya ay naging haliging asin, isang tanda ng kahihiyan. Katulad lang ako ng asawa ni Lot. Nagnasa ako ng kayamanan at naghangad ng mga makamundong kasiyahan, humahawak sa araro at lumilingon sa likod. Napakahangal at bulag ko! Naisip ko kung paano ako unti-unting naglalakbay sa mundo noon, maraming utang at walang malalabasan. Dumating sa akin ang pagliligtas ng Diyos at inilabas ako mula sa aking pagdurusa, binibigyan ako ng pagkakataong hangarin ang katotohanan at kaligtasan. Nagpakasaya ako sa pagmamahal ng Diyos pero hindi nagkaroon ng kagustuhang suklian iyon. Pabaya ako sa aking tungkulin, iresponsable roon. Wala akong konsiyensiya. Hindi ako pwedeng magmatigas na manatili sa maling landas. Sa halip, kailangan kong bitiwan ang aking mga personal na interes, hangarin ang katotohanan, at gawin nang maayos ang aking tungkulin.

Pagkatapos niyon, nagsimula akong mapaisip kung bakit hindi ko kailanman nagawang bitiwan ang trabaho at pera—ano ang pinag-ugatan nito? Pagkatapos isang araw, nabasa ko ang ilan sa mga salita ng Diyos: “Inagamit ni Satanas ang kasikatan at pakinabang upang kontrolin ang mga iniisip ng tao, hanggang sa ang tanging maisip ng mga tao ay katanyagan at pakinabang. Nagsusumikap sila para sa katanyagan at pakinabang, nagdaranas ng mga paghihirap para sa katanyagan at pakinabang, nagtitiis ng kahihiyan para sa katanyagan at pakinabang, nagsasakripisyo ng lahat ng mayroon sila para sa katanyagan at pakinabang, at maghuhusga o magpapasya para sa katanyagan at pakinabang. Sa ganitong paraan, iginagapos ni Satanas ang mga tao gamit ang kadenang hindi nakikita, at wala silang lakas ni tapang na iwaksi ang mga ito. Dala nila ang mga kadenang ito nang hindi nila nalalaman at hirap na hirap silang sumulong. Alang-alang sa katanyagan at pakinabang na ito, lumalayo ang sangkatauhan sa Diyos at nagtataksil sa Kanya at lalo silang nagiging masama. Sa ganitong paraan, samakatuwid, sunud-sunod na nawawasak ang mga henerasyon sa gitna ng katanyagan at pakinabang ni Satanas” (Ang Salita, Vol. II. Ukol sa Pagkakilala sa Diyos. Ang Diyos Mismo, ang Natatangi VI). “Pilosopiya ni Satanas ang ‘Pera ang nagpapaikot sa mundo.’ Nangingibabaw ito sa buong sangkatauhan, sa bawat lipunan ng mga tao; maaari ninyong sabihin na ito ay isang kalakaran. Ito ay dahil ikinintal ito sa puso ng bawat isang tao, na sa una ay hindi tinanggap ang kasabihang ito, ngunit pagkatapos ay binigyan ito ng hayagang pagtanggap noong maranasan na nila ang tunay na buhay, at nagsimula nilang maramdaman na totoo nga ang mga salitang ito. Hindi ba ito proseso ni Satanas na ginagawang tiwali ang mga tao? Marahil hindi nauunawaan ng mga tao ang kasabihang ito sa parehas na antas, ngunit ang lahat ay mayroong magkakaibang mga antas ng interpretasyon at pagkilala sa kasabihang ito batay sa mga bagay na nangyari sa kanilang paligid at sa kanilang mga sariling karanasan. Hindi ba’t ganito ang sitwasyon? Gaano man karami ang karanasan ng isang tao sa kasabihang ito, ano ang negatibong epekto na maaaring maidulot nito sa puso ng isang tao? Nabubunyag ang isang bagay sa pamamagitan ng disposisyon ng mga tao sa mundong ito, kasama na ang bawat isa sa inyo. Ano ito? Ito ay pagsamba sa salapi. Mahirap bang alisin ito mula sa puso ng isang tao? Napakahirap nito! Tila sadyang napakalalim ng pagtitiwali ni Satanas sa mga tao! Ginagamit ni Satanas ang salapi upang tuksuhin ang mga tao, at tiwaliin silang sumamba sa salapi at ipagpitagan ang mga materyal na bagay. At paano naipapamalas sa mga tao ang pagsambang ito sa salapi? Inaakala ba ninyo na hindi niyo kayang manatiling buhay sa mundong ito nang walang salapi, na ang kahit isang araw na walang salapi ay imposible? Ang katayuan ng mga tao ay base sa kung gaano karaming salapi ang mayroon sila, gayundin ang paggalang na karapat-dapat sa kanila. Ang mga likod ng mahihirap ay nakayuko sa hiya, habang nagpapakasasa ang mayayaman sa kanilang mataas na katayuan. Nakatayo sila nang tuwid at nagmamalaki, nagsasalita nang malakas at namumuhay nang may pagmamataas. Ano ba ang dinadala ng kasabihan at kalakarang ito sa mga tao? Hindi ba totoo na gagawin ng marami ang anumang sakripisyo para sa salapi? Hindi ba isinasakripisyo ng maraming tao ang kanilang dignidad at integridad sa paghahanap ng mas maraming salapi? Hindi ba marami ang mga taong nawawalan ng pagkakataon na gampanan ang kanilang tungkulin at sundin ang Diyos para lamang sa salapi? Hindi ba ang pagkawala ng pagkakataong matamo ang katotohanan at maligtas ang pinakamalaki sa lahat ng nawala sa mga tao? Hindi ba’t masama si Satanas sa paggamit sa pamamaraang ito at sa kasabihang ito upang gawing tiwali ang tao hanggang sa ganitong antas? Hindi ba ito malisyosong pandaraya?” (Ang Salita, Vol. II. Ukol sa Pagkakilala sa Diyos. Ang Diyos Mismo, ang Natatangi V). Inihayag sa akin ng mga salita ng Diyos ang ugat ng paghahangad sa pera at katanyagan. Mula pa noong bata ako, inisip ko nang ang mga satanikong pilosopiyang tulad ng “Pera ang nagpapaikot sa mundo” at “Mamukod-tangi at magbigay karangalan sa iyong mga ninuno” ay mga salitang dapat sundin sa buhay. Inakala ko na kapag may pera, makapagsasalita ang mga tao nang may kumpiyansa at dignidad, na magkakaroon sila ng tiwala sa sarili, magkakaroon ng mataas na katayuan, at marerespeto. Akala ko ay iyon lang ang paraan para magkaroon ng makabuluhan at marangal na buhay. Lalo na nang balewalain ako ng mga kamag-anak ko, mas nag-overtime ako para kumita nang mas malaki, umaasa na balang araw ay makakalaya ako sa mapaniil nilang tingin. Matapos akong magsimulang manampalataya, alam kong kailangan kong dumalo sa mas maraming pagtitipon at gumawa ng mas maraming tungkulin ko para maunawaan ang katotohanan at umusad sa buhay, pero hindi ko pa rin mabitiwan ang paghahangad ko ng pera at katayuan. Kapag hindi nagkakatugma ang tungkulin at trabaho ko, inuuna ko ang pagkita ng pera, hindi sineseryoso ang tungkulin ko. Nang maganda ang takbo ng trabaho ko at kumikita ako ng mas maraming pera, mas lalo pang tumindi ang pagnanasang iyon. Lubos akong nakatuon sa kung paano makakuha ng mas maraming kliyente at makapagpapirma ng mas maraming order para makatanggap ng mas malaking suweldo, ganap na binabalewala ang gawain ng iglesia. Ibig sabihin niyon ay hindi nadiligan sa oras ang ilang baguhan at muntik nang tumigil, at malubhang naantala ang gawain ng pagdidilig. Noon ko lang napagtanto na ang pamumuhay ayon sa mga satanikong pilosopiyang ito ay ginagawa akong lalong makasarili at sakim—sariling mga interes ko lang ang iniisip ko. Tinatamasa ko ang pagdidilig at pagtustos ng mga salita ng Diyos, pero hindi ko Siya sinusuklian sa pamamagitan ng aking tungkulin. Walang-wala akong katwiran o konsiyensiya! Ginagamit ni Satanas ang pera at katayuan para akitin at gawing tiwali ang mga tao. Hinihila nito ang puso ko palayo nang palayo sa Diyos, hanggang sa puntong iniraraos ko na lang maging ang pagdarasal at pagbabasa ng mga salita ng Diyos. Kung magpapatuloy iyon, hindi ko makakamit ang katotohanan, at mawawala sa akin ang pagkakataong maligtas ng Diyos.

Kalaunan, nakarinig ako ng isa pang himno ng mga salita ng Diyos: “Mawalan ng Pagkakataon at Pagsisisihan Mo Iyon Magpakailanman.” Sinasabi rito: “Dapat ninyong isaisip ang pasanin ng Diyos, ngayon mismo; hindi ninyo dapat hintaying ihayag ng Diyos ang Kanyang matuwid na disposisyon sa buong sangkatauhan bago ninyo isaisip ang pasanin ng Diyos. Hindi ba magiging huli na ang lahat sa oras na iyon? Ngayon ang magandang pagkakataon upang maperpekto ng Diyos. Kung hahayaan mong makalagpas ang pagkakataong ito, pagsisisihan mo iyon habambuhay, gaya noong hindi nagawang pumasok ni Moises sa magandang lupain ng Canaan at pinagsisihan niya ito habambuhay, at namatay nang may taos na pagsisisi. Kapag naihayag na ng Diyos ang Kanyang matuwid na disposisyon sa lahat ng bayan, mapupuspos ka ng pagsisisi. Kahit hindi ka kastiguhin ng Diyos, kakastiguhin mo ang iyong sarili dahil sa sarili mong taos na pagsisisi. Ngayon ang pinakamainam na pagkakataong maperpekto; ngayon ay napakagandang panahon. Kung hindi mo marubdob na hinahangad na maperpekto ng Diyos, kapag nagwakas na ang Kanyang gawain, magiging huli na ang lahat—nalagpasan ka na ng pagkakataon. Gaano man kadakila ang iyong mga hangarin, kung hindi na gumaganap ng gawain ang Diyos, anuman ang gawin mo, hindi ka na kailanman mapeperpekto” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Isaisip ang Kalooban ng Diyos para Makamit ang Pagiging Perpekto). Nadarama ko ang mga inaasahan ng Diyos sa atin sa Kanyang mga salita. Umaasa Siya na magagawa nating pahalagahan ang mahalagang panahong ito, hangarin ang katotohanan nang wasto, gawin ang ating tungkulin nang maayos, at tamuhin ang Kanyang pagliligtas. Isa itong minsan lang sa buhay na pagkakataong hangarin na magawang perpekto ng Diyos, at isang napakahalagang panahon na gawin ang ating tungkulin. Sa paggawa ng ating tungkulin, sa pamamagitan ng pagsasagawa ng paghahanap sa katotohanan para lutasin ang iba’t ibang problema, pwede tayong matuto ng mas maraming katotohanan at umusad sa buhay nang mas mabilis. Kung hindi ko sasamantalahin ang pagkakataong ito na magsanay nang mabuti, bagkus ay patuloy na maghahabol sa pera, wala akong mapapala sa huli sa pagtatapos ng gawain ng Diyos, at walang tindi ng pagsisisi ang magkakaroon ng anumang saysay. Sa katunayan, dapat tayong makuntento sa buhay na may pagkain at damit. Kung pababayaan natin ang tungkulin natin para sa malaking pera, sa huli ay makapipinsala iyon sa buhay natin, at mawawala sa atin ang pambihirang pagkakataon na makamit ang katotohanan at magawang perpekto ng Diyos. Lubos na kahangalan iyon!

Kalaunan, nakabasa ako ng isa pang sipi ng mga salita ng Diyos: “Bilang isang normal na tao, na naghahangad na mahalin ang Diyos, ang pagpasok sa kaharian upang maging isa sa mga tao ng Diyos ang inyong tunay na hinaharap, at isang buhay na siyang pinakamahalaga at pinakamakabuluhan; walang sinuman ang higit na pinagpala kaysa sa inyo. Bakit Ko sinasabi ito? Sapagkat yaong mga hindi naniniwala sa Diyos ay nabubuhay para sa laman, at sila ay nabubuhay para kay Satanas, ngunit sa kasalukuyan kayo ay nabubuhay para sa Diyos, at nabubuhay upang sumunod sa kalooban ng Diyos. Kaya sinasabi Ko na ang inyong mga buhay ang pinakamakabuluhan. Ang grupo lamang ng mga taong ito, na pinili ng Diyos, ang magagawang isabuhay ang isang buhay na pinakamakabuluhan: Walang sino pa man sa lupa ang magagawang isabuhay ang isang buhay na may gayong halaga at kahulugan” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Alamin ang Pinakabagong Gawain ng Diyos at Sumunod sa Kanyang mga Yapak). Nakapagpapalakas ng loob para sa akin ang pagbabasa sa mga salitang ito mula sa Diyos. Ang paghahangad sa katotohanan at pagkilala sa Diyos ang tanging paraan para magkaroon ng tunay na makabuluhang buhay. Dati, palagi akong namumuhay alinsunod sa mga satanikong pilosopiya, iniisip na kapag mayroong pera at katayuan ay hahangaan ako ng lahat at mabibigyan ng kahulugan ang buhay ko. Pero mali ang lahat ng iyon. Kung walang pananampalataya, kung hindi nakakamit ang katotohanan bilang buhay, hindi kaya ng mga tao na tunay na maunawaan ang kahit na ano. Ni hindi nila alam kung saan sila mismo nanggaling, o na ang Diyos ang namamahala sa mga kapalaran ng sangkatauhan. Nagsusumikap lang sila para sa katayuan at pera, hindi iniisip na bumalik gaano man sila katinding magdusa. Kapag dumating na ang mga sakuna, ang mga taong tulad nito ay nakatakdang mamatay—at sa gayon ay mawawalan ng silbi ang pera nila. Talagang nakalulungkot na mapaglaruan at masaktan ni Satanas sa buong buhay nila. Gayunpaman, iba ang pagkakaroon ng pananampalataya at paghahangad sa katotohanan. Maaaring wala tayong masyadong materyal na kasiyahan, pero sa pamamagitan ng pagkatuto ng mga katotohanan, makikita natin ang mga bagay-bagay nang medyo mas malinaw at hindi na matutukso at maaalipin ng pera. Makakapagkamit tayo ng kapayapaan at kaliwanagan. Napakaraming pag-aari ng pamilya ni Job, pero hindi siya roon nalugod. Nakatuon siya sa pag-unawa sa paghahari ng Diyos sa lahat ng bagay, at sa pagkakaroon ng takot sa Diyos at pag-iwas sa masama. Nang dumating sa kanya ang mga pagsubok, hinding-hindi siya nagreklamo, at nagawa niyang manindigan sa patotoo. Nakamit niya ang pagsang-ayon ng Diyos at sa huli ay nagpakita sa kanya ang Diyos. Nagkaroon ng kabuluhan at halaga ang buhay ni Job. Iniisip iyon nang ganoon, isinulat ko ang liham ko ng pagbibitiw. Dahil nakikitang nakapagpasya na ako, hindi na ako sinubukang pilitin na manatili ng boss ko. Naging madali ang proseso ng aking pagbibitiw. Sa sandaling umalis na ako sa kompanya ay naging panatag at malaya ang pakiramdam ko.

Pagkatapos niyon, isinubsob ko ang sarili ko sa aking tungkulin at nakipagtulungan sa aking mga kapatid sa pagdidilig sa mga baguhan. Hindi nagtagal, masigasig nang pumupunta ang mga bagong mananampalataya sa mga pagtitipon, at bumubuti na ang buhay-iglesia. Nakaramdam ako ng matinding kapayapaan! Salamat sa Diyos!