1 Sa araw ng paghihiwalay natin sa Diyos, may ngiti sa Kanyang mukha. Lumingon Siya at kumaway sa atin, at tahimik na lumuluhang pinanood natin Siyang papalayo. Dahil kailangan siya ng mga iglesia, hindi ko Siya mahimok na manatili. Pinanood ko ang likod Niya habang Siya’y papalayo. Itinago ko ang mga pangaral Niya sa puso ko. Sa tuwing ako’y nanghihina, iniisip ko ang halagang ibinayad ng Diyos. Ang maalalahanin at magiliw na pag-ibig ng Diyos at ang Kanyang makapangyarihang mga salita ang humihikayat at nagpapainit sa puso ko, dinodoble ang pakiramdam kong may pagkakautang ako sa Diyos. Namumuhi ako sa sarili ko dahil masyado akong nag-aalala para sa laman, at ramdam kong hindi ako karapat-dapat na mamuhay sa harapan Niya.

2 Sa tuwing iniisip ko ang pag-ibig ng Diyos, lalong sumisigla ang puso ko. Gusto kong gawin ang aking tungkulin upang suklian ang pag-ibig ng Diyos, ngunit nararamdaman kong napakababa ng tayog ko. Kailan ako lalago at magagawang magpatotoo sa Diyos at maglingkod sa Kanya? Desidido akong isagawa ang salita ng Diyos para mabilis na lumago ang buhay ko. Talagang nais kong nasa tabi ng Diyos at magtapat sa Kanya ng napakaraming mga bagay. Sa pag-alala sa mga panahong kami’y magkasama, napuno ang puso ko ng matamis na kaligayahan. Mapagpakumbabang namumuhay ang Diyos kasama ng tao, tinutustusan tayo ng katotohanan at buhay. Tinitingala natin Siya sa ating mga puso; minamahal natin Siya nang labis at naghahangad tayo na makasama Siya araw-araw.