Nauugnay na mga Salita ng Diyos:

Ang katotohanan ay nagmumula sa mundo ng tao, subalit ang katotohanang nasa tao ay ipinapasa ni Cristo. Ito ay nagmumula kay Cristo, ibig sabihin, mula sa Diyos Mismo, at hindi ito isang bagay na kaya ng tao.

—Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Ang Tagumpay o Kabiguan ay Depende sa Landas na Tinatahak ng Tao

Ang katotohanan ang pinakapraktikal na salawikain sa buhay, at ang pinakamataas na salawikain sa buhay para sa sangkatauhan. Sapagkat ito ang kinakailangan ng Diyos sa tao, at ang gawaing personal na ginagampanan ng Diyos, kaya’t tinatawag itong isang “salawikain sa buhay.” Hindi ito isang salawikaing ibinuod mula sa kung anong bagay, o hindi rin ito isang tanyag na panipi mula sa isang dakilang tao. Sa halip, ito ang pagbigkas sa sangkatauhan mula sa May Kataas-taasang Kapangyarihan ng kalangitan at ng lupa at ng lahat ng bagay; hindi ito ilang salita na nilagom ng tao, kundi ang likas na buhay ng Diyos. Kaya nga ito ay tinatawag na “ang pinakamataas na salawikain sa buhay.”

—Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Tanging ang mga Nakakikilala sa Diyos at Nakaaalam sa Kanyang Gawain ang Makapagbibigay-lugod sa Diyos

Mababaw man o malalim ang mga salitang sinasambit ng Diyos sa panlabas, lahat ng iyon ay mga katotohanang kailangang-kailangan sa buhay pagpasok ng tao; ang mga iyon ang pinagmumulan ng mga buhay na tubig na nagbibigay sa tao ng kakayahang mabuhay kapwa sa espiritu at laman. Ibinibigay ng mga ito ang kailangan ng tao para manatiling buhay; ang mga prinsipyo at kredo para sa kanyang sariling asal sa kanyang pang-araw-araw na buhay; ang landas na kailangan niyang tahakin sa kaligtasan, pati na rin ang mga layon at direksyon para sa pagtatamo ng kaligtasan; bawat katotohanan na dapat niyang taglayin bilang isang nilikha sa harapan ng Diyos; at bawat katotohanan tungkol sa kung paanong ang tao ay nagpapasakop at sumasamba sa Diyos. Ang mga ito ang garantiya na tumitiyak ng pananatiling buhay ng tao, ang mga ito ang pang-araw-araw na tinapay ng tao, at ang mga iyon din ang matibay na suportang nagbibigay ng kakayahan sa tao na maging malakas at manindigan. Sagana ang mga iyon sa katotohanang realidad na ginagamit ng nilikhang sangkatauhan para isabuhay ang normal na pagkatao, sagana sa katotohanang nagpapalaya sa sangkatauhan mula sa katiwalian at sa mga patibong ni Satanas, sagana sa taimtim at mapagtimping pagtuturo, panghihikayat, pagpapalakas-loob, at pag-aliw na ibinibigay ng Lumikha sa nilikhang sangkatauhan. Ang mga iyon ang mga parolang gumagabay at nagbibigay ng liwanag sa mga tao para maunawaan ang lahat ng positibo, ang garantiya na tumitiyak na isasabuhay at tataglayin ng mga tao ang lahat ng makatarungan, maganda, at mabuti, ang mga iyon ang pamantayan kung saan lahat ng tao, pangyayari, at bagay ay sinusukat, at ang pananda rin sa nabigasyon na gumigiya sa mga tao tungo sa kaligtasan at sa landas ng liwanag.

—Ang Salita, Vol. II. Ukol sa Pagkakilala sa Diyos. Paunang Salita

Ang salita ng Diyos ay hindi maaaring ibaluktot para maging salita ng tao, at lalong hindi maaaring ituring ang salita ng tao na salita ng Diyos. Ang isang taong ginagamit ng Diyos ay hindi ang Diyos na nagkatawang-tao, at ang Diyos na nagkatawang-tao ay hindi isang taong ginagamit ng Diyos. Dito, mayroong esensyal na pagkakaiba. Marahil, matapos basahin ang mga salitang ito, hindi mo kinikilala na ang mga ito ang mga salita ng Diyos, kundi bilang ang kaliwanagan lamang na natamo ng tao. Kung gayon, ikaw ay napakamangmang. Paano magiging kapareho ng kaliwanagang natamo ng tao ang mga salita ng Diyos? Ang mga salita ng Diyos na nagkatawang-tao ay nagbubukas ng isang bagong kapanahunan, ginagabayan ang buong sangkatauhan, nagbubunyag ng mga misteryo, at ipinapakita sa tao ang direksyong dapat niyang sundan sa bagong kapanahunan. Ang kaliwanagang natamo ng tao ay ilang simpleng pagsasagawa o kaalaman lamang. Hindi nito magagabayan ang buong sangkatauhan sa isang bagong kapanahunan o maibubunyag ang mga misteryo ng Diyos Mismo. Pagkatapos ng lahat, ang Diyos ay Diyos, at ang tao ay tao. Ang Diyos ay may diwa ng Diyos, at ang tao ay may diwa ng tao. Kung ituturing ng tao ang mga salitang sinambit ng Diyos bilang simpleng kaliwanagan ng Banal na Espiritu, at ituturing ang mga salita ng mga apostol at propeta bilang mga salitang personal na sinambit ng Diyos, pagkakamali iyan ng tao. Ano’t anuman, hindi mo kailanman dapat na pagbaligtarin ang itim at puti, o mailarawan bilang mababa ang mataas, o pagkamalang mababaw ang malalim; anuman ang mangyari, kailanman ay hindi mo dapat sadyang pabulaanan ang malinaw mong nalalaman na katotohanan. Lahat ng naniniwala na mayroong Diyos ay dapat siyasatin ang mga problema mula sa tamang pananaw, at tanggapin ang bagong gawain ng Diyos at Kanyang bagong mga salita mula sa posisyon ng isang nilikha; kung hindi, ititiwalag sila ng Diyos.

—Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Paunang Salita

Ang mga paraan ng pagsasagawa ng tao at ang kanyang kaalaman tungkol sa katotohanan ay angkop lahat sa isang partikular na saklaw. Hindi mo masasabi na ang landas na tinatahak ng tao ay ganap na ang mga layunin ng Banal na Espiritu, dahil maaari lamang liwanagan ng Banal na Espiritu ang tao, at hindi maaaring ganap na mapuspos ng Banal na Espiritu. Lahat ng bagay na maaaring maranasan ng tao ay nasa saklaw ng normal na pagkatao at hindi maaaring lumampas sa saklaw ng mga saloobin ng normal na isipan ng tao. Lahat ng makapagsasabuhay sa katotohanang realidad ay dumaranas sa loob ng saklaw na ito. Kapag nararanasan nila ang katotohanan, palagi itong isang karanasan sa normal na buhay ng tao na niliwanagan ng Banal na Espiritu; hindi ito isang paraan ng pagdanas na lihis mula sa normal na buhay ng tao. Nararanasan nila ang katotohanang niliwanagan ng Banal na Espiritu sa pundasyon ng kanilang pamumuhay bilang tao. Bukod pa rito, ang ganitong katotohanan ay iba-iba sa bawat tao, at ang lalim nito ay nauugnay sa kalagayan ng tao. Masasabi lamang ng isang tao na ang landas na kanilang tinatahak ay ang normal na buhay ng isang taong naghahanap sa katotohanan, at maaari itong tawaging landas na tinahak ng isang normal na tao na niliwanagan ng Banal na Espiritu. Hindi niya masasabi na ang landas na kanilang tinatahak ay ang landas na tinatahak ng Banal na Espiritu. Sa normal na karanasan ng tao, dahil hindi pare-pareho ang mga taong naghahanap, hindi rin pare-pareho ang gawain ng Banal na Espiritu. Dagdag pa rito, dahil hindi pare-pareho ang mga sitwasyong nararanasan ng mga tao at ang mga saklaw ng kanilang karanasan, at dahil magkakahalo ang kanilang isipan at mga saloobin, halu-halo ang kanilang karanasan sa iba’t ibang antas. Nauunawaan ng bawat tao ang katotohanan ayon sa kanilang iba’t ibang indibidwal na kondisyon. Ang pagkaunawa nila sa tunay na kahulugan ng katotohanan ay hindi ganap at iisa o ilang aspekto lamang nito. Ang saklaw ng katotohanang nararanasan ng tao ay nagkakaiba sa bawat tao ayon sa mga kondisyon ng bawat tao. Sa ganitong paraan, ang kaalaman tungkol sa iisang katotohanan, ayon sa ipinahayag ng iba’t ibang tao, ay hindi pare-pareho. Ibig sabihin, ang karanasan ng tao ay laging may mga limitasyon at hindi maaaring lubos na kumatawan sa mga layunin ng Banal na Espiritu, ni hindi mahihiwatigan ang gawain ng tao bilang gawain ng Diyos, kahit lubhang nakaayon ang ipinahayag ng tao sa mga layunin ng Diyos, at kahit napakalapit ng karanasan ng tao sa pagpeperpektong isinasagawa ng Banal na Espiritu. Maaari lamang maging lingkod ng Diyos ang tao, na ginagawa ang gawaing ipinagkakatiwala sa kanya ng Diyos. Maaari lamang ipahayag ng tao ang kaalamang niliwanagan ng Banal na Espiritu at ang mga katotohanang natamo mula sa kanyang mga personal na karanasan. Ang tao ay hindi karapat-dapat at hindi tumutugon sa mga kondisyon upang maging daluyan ng Banal na Espiritu. Wala siyang karapatang magsabi na ang kanyang gawain ay gawain ng Diyos.

—Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Gawain ng Diyos at Gawain ng Tao

Tanging ang tuwirang ipinahahayag ng Diyos ang katotohanan. Ang pagbibigay-liwanag ng Banal na Espiritu ay sumusunod lamang sa katotohanan, dahil ang Banal na Espiritu ay nagbibigay-liwanag sa mga tao ayon sa kanilang tayog. Hindi Niya tuwirang ipinahahayag sa mga tao ang katotohanan. Sa halip, nagbibigay Siya sa kanila ng liwanag na kaya nilang makamit. Kailangan mo itong maunawaan. Kung may kaunting kabatiran ang isang tao sa mga salita ng Diyos at mayroon siyang kaunting kaalamang batay sa karanasan, maibibilang ba ito na katotohanan? Hindi. May kaunti lamang siyang pagkaunawa sa katotohanan. Ang mga salita ng kaliwanagan ng Banal na Espiritu ay hindi kumakatawan sa mga salita ng Diyos, hindi kumakatawan sa katotohanan, at hindi ang katotohanan. Ang taong iyon ay may kaunti lamang pagkaunawa sa katotohanan, at medyo naliwanagan ng Banal na Espiritu. Kung nagtatamo ang isang tao ng kaunting pagkaunawa sa katotohanan at pagkatapos ay naipagkakaloob ito sa iba, ang pawang ginagawa lamang niya ay magkaloob sa iba ng kanyang pagkaunawang batay sa karanasan. Hindi mo maaaring sabihing nagkakaloob siya ng katotohanan sa iba. Ayos lang kung sabihin mong nagbabahagi siya tungkol sa katotohanan; ito ay angkop na paglalarawan. Bakit Ko ito sinasabi? Dahil ang ibinabahagi mo ay ang pagkaunawa mo sa katotohanan; hindi ito katumbas ng katotohanan mismo. Samakatwid, masasabi mo lamang na nagbabahagi ka tungkol sa kaunting pagkaunawang batay sa karanasan; paano mo masasabing nagkakaloob ka ng katotohanan? Ang pagkakaloob ng katotohanan ay hindi isang simpleng bagay. Sino ang karapat-dapat na magsabi ng pangungusap na ito? Tanging ang Diyos lamang ang may kakayahan na magkaloob ng katotohanan sa mga tao. May kakayahan ba ang mga tao? Samakatwid, kailangan mong makita nang malinaw ang bagay na ito. Hindi lamang ito isang isyu ng paggamit ng mga maling salita, ang pinakabuod ay nilalabag at binabaluktot mo ang mga katunayan. Kalabisan ang ipinapahayag mo. Maaaring ang mga tao ay may kaunting pagkaunawang batay sa karanasan sa mga salita ng Diyos, pero hindi mo masasabing mayroon silang katotohanan, o na sila ay sa katotohanan. Hinding-hindi mo ito masasabi. Kahit gaano pa ang pagkaunawang nakakamit ng mga tao mula sa katotohanan, hindi mo masasabing taglay nila ang buhay ng katotohanan, lalong hindi masasabing sila ay sa katotohanan. Hinding-hindi mo ito masasabi. Ang nauunawaan lamang ng mga tao ay kaunting katotohanan at may kaunti lang silang liwanag at ilang paraan ng pagsasagawa. May kaunti lamang silang realidad ng pagpapasakop, at kaunting tunay na pagbabago. Pero hindi mo masasabing nakamit na nila ang katotohanan. Pinagkakalooban ng Diyos ng buhay ang mga tao sa pamamagitan ng pagpapahayag ng katotohanan. Ipinag-uutos din ng Diyos na maunawaan ng mga tao ang katotohanan at makamit ang katotohanan upang mapaglingkuran at mapalugod nila Siya. Kahit pa dumating ang araw na maranasan ng mga tao ang gawain ng Diyos hanggang sa puntong tunay na nilang nakamit ang katotohanan, hindi mo pa rin masasabing ang mga tao ay sa katotohanan, lalo ang sabihing taglay ng mga tao ang katotohanan. Ito ay dahil kahit pa may maraming taon ng karanasan ang mga tao, may hangganan ang dami ng katotohanang makakamit nila, at ito ay napakababaw. Ang katotohanan ang pinakamalalim at pinakamahiwagang bagay; ito ang tinataglay ng Diyos at ang Kanyang pagiging Diyos. Kahit maranasan ng mga tao ang katotohanan sa buong buhay nila, ang makakamit nila rito ay napakalimitado. Hindi kailanman lubusang makakamit ng mga tao ang katotohanan, lubusang mauunawaan ito, o lubusang maisasabuhay ito. Ito ang ibig sabihin ng Diyos kapag sinasabi Niya na palaging magiging mga sanggol ang mga tao sa Kanyang presensiya.

… Nararanasan ng lahat ang katotohanan, pero iba-iba ang kalagayang nararanasan ng bawat tao. Iba-iba rin ang nakakamit ng bawat tao mula sa katotohanan. Kung pagsasama-samahin mo ang pagkaunawang batay sa karanasan ng lahat, hindi pa rin nito lubos na maipapakita ang diwa ng katotohanan. Gayon kalalim at kahiwaga ang katotohanan! Bakit Ko sinasabing hindi maaaring humalili sa katotohanan ang lahat ng nakamit mo at lahat ng pagkaunawa mo? Pagkatapos marinig ng mga tao ang pagbabahagi mo tungkol sa ilan sa iyong pagkaunawang batay sa karanasan, mauunawaan nila ito, at hindi nila kailangang magdanas nang mahabang panahon upang lubusang maunawaan at makamit ito. Kahit pa isa itong bagay na medyo mas malalim, hindi nila kakailanganin ang maraming taon ng karanasan. Pero pagdating sa katotohanan, hindi mararanasan ng mga tao ang kalahatan nito sa kanilang buong buhay. Kahit pa pagsama-samahin mo ang lahat ng tao, hindi nila mararanasan itong lahat. Tulad ng nakikita mo, lubhang malalim at mahiwaga ang katotohanan. Hindi kaya ng mga salita na maipaliwanag nang lubos ang katotohanan. Sa wika ng tao, ang katotohanan ay ang tunay na diwa sa mga tao. Hindi kailanman mararanasan ng mga tao ang kalahatang ito, at hindi nila kailanman lubusang maisasabuhay ang katotohanan. Ito ay dahil kahit pa gumugol ang mga tao ng libo-libong taon, hindi pa rin nila lubusang mararanasan ang ni isang katotohanan. Gaano karaming taon man ang maranasan ng mga tao, magiging limitado pa rin ang katotohanang nauunawaan at nakakamit nila.

—Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Ikatlong Bahagi

Ang katotohanan ay ang buhay ng Diyos Mismo; kumakatawan ito sa Kanyang disposisyon, Kanyang diwa, at mga tinataglay ng Diyos at ang Kanyang pagiging Diyos. Kung sinasabi mo na sa pagkakaroon ng kaunting kaalamang batay sa karanasan ay mayroon ka nang katotohanan, nagtamo ka na ba ng kabanalan? Bakit nagbubunyag ka pa rin ng katiwalian? Bakit hindi ka makakilala sa pagitan ng iba’t ibang uri ng mga tao? Bakit hindi ka makapagpatotoo sa Diyos? Kahit nauunawaan mo ang ilang katotohanan, kaya mo bang katawanin ang Diyos? Maisasabuhay mo ba ang disposisyon ng Diyos? Maaaring mayroon kang kaunting kaalamang batay sa karanasan tungkol sa isang partikular na aspekto ng isang katotohanan, at maaaring makapagbigay ka ng kaunting kaliwanagan sa pananalita mo, ngunit ang maipagkakaloob mo sa mga tao ay lubhang limitado at hindi magtatagal. Ito ay dahil hindi kumakatawan sa diwa ng katotohanan ang pagkaunawa at liwanag na iyong natamo, at hindi ito kumakatawan sa kabuuan ng katotohanan. Kumakatawan lamang ito sa isang bahagi o isang maliit na aspeto ng katotohanan, isang antas lamang ito na maaaring makamtan ng mga tao, at malayo pa ito sa diwa ng katotohanan. Ang kaunting liwanag, kaliwanagan, at kaalamang batay sa karanasan na ito ay hinding-hindi makakapalit sa katotohanan. Kahit pa nagtamo ng ilang resulta ang lahat ng tao sa pagdanas ng isang katotohanan, at pagsama-samahin ang lahat ng kanilang kaalamang batay sa karanasan, hindi iyon aabot sa kabuuan at diwa ng kahit isang linya ng katotohanang ito. Nasabi na ito noong araw, “Ibinubuod Ko ito sa isang kasabihan para sa mundo ng tao: Sa kalipunan ng mga tao, wala ni isa mang umiibig sa Akin.” Ang pangungusap na ito ang katotohanan, ang tunay na diwa ng buhay, isang napakalalim na bagay, at isang pagpapahayag ng Diyos Mismo. Dumaraan ka sa mga karanasan, at pagkatapos ng tatlong taon ng karanasan, maaaring magkaroon ka ng kaunting mababaw na pagkaunawa, at pagkaraan ng pito o walong taon, maaaring magkaroon ka ng kaunti pang pagkaunawa, ngunit ang pagkaunawang ito ay hinding-hindi makahahalili sa linyang ito ng katotohanan. Pagkaraan ng dalawang taon, maaaring may ibang tao na magkaroon ng kaunting pagkaunawa, o kaunti pang pagkaunawa pagkaraan ng sampung taon, o medyo malalim na pagkaunawa pagkatapos ng habambuhay, ngunit hindi makahahalili sa linyang ito ng katotohanan ang pinagsamang pagkaunawa ninyong dalawa. Gaano man kalaki ang pinagsamang kabatiran, liwanag, karanasan, o kaalamang mayroon kayong dalawa, hinding-hindi ito makahahalili sa linyang ito ng katotohanan. Ibig sabihin, ang buhay ng tao ay palaging buhay ng tao, at paano man umaayon ang iyong kaalaman sa katotohanan, sa mga layunin ng Diyos, o mga hinihingi ng Diyos, hinding-hindi ito makahahalili sa katotohanan. Ang sabihin na nasa mga tao ang katotohanan ay nangangahulugan na tunay na nauunawaan ng mga tao ang katotohanan, isinasabuhay ang ilan sa mga realidad ng salita ng Diyos, may kaunting tunay na kaalaman tungkol sa Diyos, at kayang dakilain at patotohanan ang Diyos. Gayunman, hindi masasabi na taglay na ng mga tao ang katotohanan, dahil napakalalim ng katotohanan. Isang linya lamang ng salita ng Diyos ay maaari nang abutin ng habambuhay para maranasan ng mga tao, at kahit pagkaraan ng ilang habambuhay ng karanasan, o libu-libong taon, hindi lubos na mararanasan ang isang linya ng salita ng Diyos. Malinaw na talagang walang katapusan ang proseso ng pag-unawa sa katotohanan at pagkilala sa Diyos, at na may limitasyon kung gaano kalaking katotohanan ang mauunawaan ng mga tao sa isang habambuhay ng karanasan.

—Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Ikatlong Bahagi