Ni Xu Hui, Tsina

Sa katapusan ng Hulyo 2018, inaresto ako dahil sa paniniwala sa Diyos at pangangaral ng ebanghelyo. Isang araw noong Oktubre, dinala ako ng pulis sa isang siheyuan (courtyard house) sa isang parkeng pang-ekolohiya sa labas ng lungsod, na nagsisilbing brainwashing center. Noong panahong iyon, medyo kinakabahan ako at natatakot. Patuloy na sumasagi sa isipan ko ang mga imahe ng mga kapatid na lihim na tinatanong at pinahihirapan. Tahimik akong nanalangin sa Diyos, “Diyos ko, hindi ko po alam kung paano ako pahihirapan ng mga pulis. Pakiusap, bigyan Mo po ako ng pananampalataya at lakas. Kahit anong pagpapahirap ang danasin ko, hindi ako gagawa ng anumang bagay na ipagkakanulo Ka.” Pagkatapos kong magdasal, medyo kumalma ako.

Ang taong responsable sa pagrereporma sa amin doon ay isang kapitan na may apelyidong Lang, na mukhang tuso at manlilinlang. Pinatayo niya kami sa isang linya at sinabing, “Ang mga klase dito ay nahahati sa mabilis at mabagal na klase. Kung gusto ninyong mabago at matapos dito nang mabilis, pwede ninyong piliin ang mabilis na klase. Sa mabagal na klase, maaari kayong bugbugin anumang oras at kahit saan. Magiging regular ang mga ito gaya ng mga oras ng pagkain.” Nang marinig ko ang sinabi niya, galit na galit ako. Halatang isa iyong pagtatangka na takutin kami nang husto sa kanyang paniniil para ipagkanulo namin ang Diyos. Naaresto ako, na alam kong nangyari nang may pahintulot ng Diyos, kaya handa akong magpasakop sa pangangasiwa at mga pagsasaayos ng Diyos. Gaano man nila planuhing usigin ako, hinding-hindi ko ipagkakanulo ang Diyos. Habang iniisip ito, sinabi ko, “Kukunin ko ang mabagal na klase.” Nang gabing iyon, pinatayo ni Lang kaming labindalawa na pumili ng mabagal na klase nang nakahilera sa bakuran. May apat o limang lalaking pulis ang may dala-dalang de-kuryenteng batuta, paminsan-minsan ay binubuhay nila ang switch ng mga ito para magkaroon ng tunog ng dumadaloy na kuryente. Mayroon din silang mga botelya ng maanghang na sinilihang tubig at tubig na may mustard sa kanilang mga bulsa, handang pahirapan kami gamit ang mga iyon sa anumang sandali. Nakikita ito, napagtanto ko na malamang isa itong pagsusulit, isang pagsubok mula sa Diyos na dumarating sa akin, at naalala ko ang isang bagay na sinabi ng Diyos: “‘Sa mga huling araw, lalabas ang halimaw para usigin ang Aking bayan at yaong mga takot mamatay ay mamarkahan ng tatak para tangayin ng halimaw. Yaong mga nakakita na sa Akin ay papatayin ng halimaw.’ Walang dudang ang ‘halimaw’ sa mga salitang ito ay tumutukoy kay Satanas, ang manlilinlang ng sangkatauhan” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula, Kabanata 120). Ginagamit ng Partido Komunista ang pagpapahirap sa laman para pwersahin ang mga tao na ipagkanulo ang Diyos, at kung hindi mo kayang ipagsapalaran ang iyong buhay, nasa peligro kang matangay, na mapalayas dahil sa bahagyang kawalang-ingat. Tahimik akong nanalangin sa Diyos, “Diyos ko, gaano man kalubha nila akong bubugbugin ngayon, handa akong ipaubaya ang buhay at kamatayan ko sa mga kamay Mo, at ialay ang buhay ko para manindigan at palugurin Ka.” Pagkatapos niyon, tinanong ako ni Lang, “Saang klase mo ba talaga gustong pumasok?” Sabi ko, “Sa mabagal na klase.” Galit na galit siya sa narinig niya kaya sinipa niya ako sa lawa na may mga bulaklak. Tumama ang bukung-bukong ko sa isa sa mga brick sa paligid ng lawa, napakasakit nito. Pagkatapos, isa-isa niyang sinipa ang labing-isang tao sa lupa, at inutusan kaming tumayo. Nang akmang tatayo na kami, isa-isang sinabuyan ng ilang pulis ng tubig na may sili at mustasa ang mga mukha namin. Napaiwas ako at nahulog sa lawa sa likuran ko. Nag-iinit ang mukha ko, at nasasakal ako at umuubo. Pagkatapos ay sinuntok at sinipa nila kami, at inisprayan ng chili water, mahigit isang oras kaming pinahihirapan.

Kalaunan, sinimulan nila kaming padaluhin sa mga brainwashing class. Una, isang lalaking nagngangalang Huang ang nagpakita ng video para sa amin. Ang nilalaman ay tungkol sa kung paano nakabangon ang Tsina at naging makapangyarihan at maluwalhati. Nagsabi rin siya ng mga bagay para kondenahin at lapastanganin ang Diyos. Nakipagdebate kami sa kanya, at itinuro niya ang labas ng pintuan, at binalaan niya kami nang may masamang ekspresyon, “Maaaring lumabas ang sinumang ayaw sumali sa klase na ito!” Alam ko na ang pag-alis sa klase ay nagpapahiwatig ng isang uri ng mabigat na parusa galing kay Lang, kaya hindi na ako nagsalita pa. Araw-araw bago ang tanghalian at hapunan, isa-isa kaming tinatanong ni Lang kung ano ang natutunan namin sa klase, kung mayroon bang pagbabago sa pag-iisip namin, kung naniniwala kami sa Diyos o hindi, at kung sino ang pinili namin sa pagitan ng bansa at ng Diyos. Isang araw, inutusan ni Lang kaming labindalawa na tumayo sa isang pila at tinanong ako, “Kailangan mo pa bang pumasok sa klase? Kaya mo bang pumirma ng isang liham ng garantiya, isang liham ng pagsisisi, at isang liham ng pagtalikod?” Alam ko na ang pagpirma sa “Tatlong Liham” ay mangangahulugan ng pagtatatwa at pagtataksil sa Diyos, kaya sinabi ko, “Hindi.” Nang marinig ito ni Lang, marahas niya akong sinampal, na nagdulot ng matinding kirot sa mukha ko. Tapos ay tinanong niya at binugbog ang iba pang mga kapatid sa parehong paraan. Pagkatapos ng isang beses, bumalik siya para tanungin ako ulit. Sinabi kong hindi, kaya sinampal niya ako ulit. Halos isang oras niya kaming tinanong nang ganito, pinipilit ang bawat isa sa amin nang halos apat na beses. Sa loob ng tatlong magkakasunod na gabi, binugbog at sinipa nila kami, o pinahirapan kami ng tubig na may sili, tubig na may mustasa, at mga de-kuryenteng batuta para pilitin kaming itatwa at ipagkanulo ang Diyos, sa bawat pagkakataon, sa loob ng halos isang oras. Kinuryente ang mga binti ko sa lahat ng parte hanggang sa natatakpan ito ng mga maiitim na langib. Pagkaraan ng ilang sandali, hindi na matiis ang kati sa mga binti ko, at kailangan ko itong kamutin hangga’t kaya ko at paduguin para lang bumuti ang pakiramdam ko. Labis akong kinakabahan dahil sa pagbibrainwash, na tumatagal ng higit sa sampung oras araw-araw. Hindi ko alam kung anong mga tanong ang gagamitin nila para inisin at pahirapan kami sa susunod. Sa oras na iyon, sa tuwing naririnig ko ang malakas na utos ni Lang na, “Mga bantay, kunin ang mga batuta, kunin niyo ito!” Kinakabahan ako nang husto. Habang pinagmamasdan ko ang mga pulis na papalapit sa amin dala ang kanilang mga de-kuryenteng batuta na sumisinag ng asul na liwanag, hindi mapigilang manginig ng katawan ko.

Naaalala ko isang araw, nang hindi sinagot ng sister ang isa sa mga tanong ni Lang gaya nang gusto nito, nagalit ito at sinabing, “Naglalakas-loob ka bang kontrahin ako?! Lumuhod ka!” Hindi lumuhod ang sister, kaya kinaladkad siya ni Lang at ng ilang pulis patungo sa hindi nabantayang lugar habang sinisipa siya. Maya-maya, narinig namin ang nakakadurog-puso niyang sigaw. Makalipas ang mahigit sampung minuto, ibinalik siyang nababalot ng dumi at gulong-gulo ang buhok. Muling sinubukan ni Lang na takutin at bantaan siya na lumuhod sa harapan nito, pagkatapos ay sinipa niya siya sa lupa at nilagyan ng itim na plastic bag ang ulo niya. Sinabuyan siya nito ng tubig na may sili, kaya napapailing siya, nagpupumiglas, at ubo nang ubo. Inilagay nila ang bag sa kanya nang humigit-kumulang dalawang minuto bago ito inalis. Sa huli, napilitan siyang lumuhod sa harap nila. Galit na galit ako nang makita ko ang mga kalupitang pinaranas sa kanya ni Lang. Gusto ko talaga silang labanan, pero alam kong hindi ko lang siya hindi matutulungan sa paggawa nito, kundi bugbugin at pahihirapan rin nang mas matindi ang iba sa amin. Noong gabing iyon, hindi ako nakatulog. Napuno ang isipan ko ng lahat ng larawan ng mga pulis na nagpapahirap sa mga taong nakita ko noong mga nakaraang araw. Nanlumo at naging miserable ako. Napanood ko ang Partido Komunista na nagkakalat ng lahat ng uri ng mga kamalian para itatwa at kondenahin ang Diyos, pero hindi ako nangahas na pabulaanan ang mga ito, at madalas akong nagtiis ng parusa at mga pambubugbog. Hindi ko talaga alam kung kaya kong manindigan kung magpapatuloy ito. Tahimik akong nanalangin sa Diyos, “Diyos ko! Ang maharap sa gayon kakakila-kilabot na sitwasyon ay talagang katakot-takot para sa akin. Natatakot akong dumating ang araw na hindi ko na talaga ito makayanan. Hindi marami ang naisaulo ko sa Iyong mga salita. Ano ang gagawin ko kung masentensiyahan ako ng pito o walong taon, at wala ako ng mga salita Mo para gumabay sa akin? Kung unti-unti akong pahihirapan ng mga pulis hanggang sa mamatay, paano ko kakayanin ang sakit? … O Diyos, napakaraming bagay na hindi pa nalalaman at sobra-sobra ang takot sa puso ko. Hindi ko alam kung kakayanin kong tumayo nang matatag. Diyos ko, pakiusap, liwanagan at gabayan Mo ako, at bigyan Mo ako ng pananalig na mapagtagumpayan ang pagpapahirap ng mga demonyong ito.” Ganito ako naghanap at nagdasal, at kung paano ako nakaraos sa bawat araw. Habang nag-iisip at nagninilay-nilay, isang pangungusap ng salita ng Diyos ang malinaw na sumulpot sa isip ko: “Huwag matakot, ang Makapangyarihang Diyos ng maraming hukbo ay tiyak na sasaiyo; Siya ay nasa inyong likuran at Siya ang inyong sanggalang” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula, Kabanata 26). Matapos ang paulit-ulit na pagninilay sa mga salita ng Diyos, naliwanagan ang puso ko. May Diyos akong sumusuporta sa akin. Bagaman nasa isang mapanganib na sitwasyon ako at nahaharap sa mga pagbabanta at pambubugbog ng mga pulis araw-araw, nasa tabi ko ang Diyos na sumusuporta sa akin sa lahat ng oras. Dahil sumapit sa akin ang gayong sitwasyon, isa iyong bagay na kailangan kong danasin, at isang bagay na kaya kong tiisin. Kaya lang, wala akong tunay na pananalig sa Diyos, kaya nang makita ko kung gaano kabagsik at kamapanira ang mga pulis, natakot ako at hindi sinasadyang nahulog ako sa panunukso ni Satanas. Nangyari ang sitwasyong ito nang may pahintulot ng Diyos at sa ilalim ng kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos. Hindi ba’t nasa mga kamay din ng Diyos ang mga pulis na ito? Alam ng Diyos kung anong uri ng pagpapahirap ang kaya kong tiisin, kaya kailangan ko lamang na tunay na umasa sa Diyos at maniwala na bibigyan ako ng Diyos ng pananampalataya at lakas, at gagabayan akong mapagtagumpayan ang pang-uusig ng mga pulis. Sa sandaling natanto ko ito, nakaramdam ako ng labis na paglaya, at nagkaroon ako ng pananampalataya na harapin ang kapaligirang ito. Hindi ko magpigilang kantahin ang himnong “Patotoo ng Buhay” sa sarili ko: “Kung isang araw ako’y patayin at sa Diyos ay hindi na makapagpatotoo, ipapalaganap pa rin ang ebanghelyo ng kaharian na parang apoy sa napakaraming nananalig. Bagama’t hindi ko alam kung ga’no kalayo, ang malalakad ko sa baku-bakong daang ito, ang Diyos ay patototohanan pa rin at iaaalay ko ang aking mapagmahal-sa-Diyos na puso. Ang gusto ko lang gawin ay isagawa ang kalooban ng Diyos at patotohanan ang pagpapakita at gawain ni Cristo. Karangalan kong mailaan ang aking sarili sa pagpapahayag at pagpapatotoo kay Cristo. Walang takot sa kahirapan, parang lantay na gintong ginawa sa hurnuhan, hindi matangay ni Satanas, lumilitaw ang isang grupo ng matagumpay na mga sundalo. Lumalaganap ang mga salita ng Diyos sa buong mundo, nagpakita na ang liwanag sa mga tao. Nagbabangon at itinatatag sa kahirapan ang kaharian ni Cristo. Kadilima’y palipas na, narito na ang matuwid na bukang-liwayway. Ang panahon at realidad ay nagpatotoo na para sa Diyos” (Sundan ang Kordero at Kumanta ng mga Bagong Awitin). Nang mas kinanta ko, mas lalong lumalakas ang loob ko. Pakiramdam ko’y isang malaking karangalan at pinakadakilang pagpapala sa buhay ko ang matanggap ang pagbabalik ng Panginoon sa mga huling araw, marinig ang tinig ng Panginoon, masundan ang Cristo ng mga huling araw, at maipangaral ang ebanghelyo at maisakatuparan ang tungkulin ko. Ngayon ay pinahihirapan ako ng Partido Komunista, pero ito ay pagiging inuusig para sa pagiging matuwid, kaya ang pagdurusang ito ay makabuluhan. Anumang uri ng pang-uusig ang haharapin ko, lubusan akong handa na umasa sa Diyos na manindigan sa pagpapatotoo, at hindi sumuko kay Satanas. Sa sumunod na mga araw, nang maharap ako sa mga pagbabanta at pambubugbog ng mga pulis, hindi na ako masyadong takot. Madalas akong tahimik na kumakanta ng mga himno sa sarili ko at may ngiti sa mukha ko. Minsan, naguguluhang sabi ng isang pulis, “Araw-araw namin siyang binubugbog. Paano pa niya nagagawang ngumiti?” Naisip ko, “Hindi kayo naniniwala sa Diyos, kaya hindi niyo mararamdaman ang kagalakan at kapayapaang nagmumula sa Diyos.”

Isang gabi, hiniling ni Lang sa mga pulis na ilabas kami para pirmahan ang liham ng pagtalikod. Ang layon nila sa pagbi-brainwash at pagpapahirap sa amin ay para pilitin kaming pirmahan ang “Tatlong Liham” upang ipagkanulo namin ang Diyos at mapunta kami sa impiyerno kasama sila para maparusahan. Napagtanto kong hindi ako makakatakas sa pagpapahirap noong gabing iyon. Nanalangin ako sa Diyos, “Diyos ko! Gaano man ako pahirapan ng mga pulis, nais kong manindigan sa pagpapatotoo at palugurin Ka.” Nang makita ng isang pulis na matagal na akong hindi nagsulat ng kahit ano, sinipa niya nang malakas ang binti ko. Lumapit si Lang, hinablot ang kwelyo ko, hinila ako gamit ito, at sinampal ako nang malakas, dahilan para mag-init ang mukha ko sa sakit. Tapos dinala niya ako sa ibaba ng pader sa pamamagitan ng isa pang sipa. Sobrang sakit niyon kaya napahawak ako sa tiyan ko at hindi makatayo nang ilang sandali. Inutusan niya akong tumayo. Saktong pagtayo ko habang nakasandal sa dingding, sinipa ulit ako ng isang pulis, at natumba ako sa gilid. Sumugod ang ibang mga pulis, ang ilan ay kinuryente ang mga binti ko gamit ang mga de-kuryenteng batuta, sinasampal ako ng ilan sa mukha, sinisipa ng ilan ang tiyan ko, baywang, at mga binti, at nagpagulong-gulong ako sa lupa. Nagpatuloy ang pambubugbog nang halos kalahating oras, at hindi ko napigilang mapasigaw habang dumadaloy ang sakit sa buong katawan ko. Para iyong isang malaki at mabigat na bato na nakadagan sa katawan ko at pinipigilan akong huminga. Pagkatapos, sinunggaban ako ni Lang sa kwelyo at idiniin sa upuan, hinablot ang buhok ko, at hinila ang ulo ko sa likod ng upuan para tumingala ako. Sa isang nananakot na tono, tinanong niya, “Magsusulat ka ba?” Wala akong sinabing anuman. Sa sobrang galit niya ay sinunggaban niya ang kamay ko at idiniin ito sa mesa, saka sinabihan ang isang lalaking pulis na kuryentehin ang kamay ko. Tiniklop ko ang mga daliri ko at nagpupumiglas ako sa abot ng aking makakaya, kaya hindi alam ng lalaking pulis kung paano ako kukuryentehin. Natigilan kami saglit, hanggang sa sinabi ni Lang, “Huwag na lang, baka makuryente mo pa ako.” Tapos ay binitawan niya ang kamay ko. Maya-maya, iwinagayway ni Lang sa harap ko ang isang salansan ng mga papel at sinabing, “Pumirma silang lahat. Ikaw na lang ang natitira!” Nang marinig ko ito, nakaramdam ako ng hindi maipaliwanag na kalungkutan at kapanglawan. Napakaraming kapatid na magkasamang nagdurusa, ngunit bigla-bigla, sa isang kisap-mata, naiwan akong mag-isa, at hindi ko alam kung paano binabalak ng pulis na pahirapan ako, kaya’t tumawag ako sa Diyos sa puso ko. Nang makitang wala akong sinasabi, pinagalitan ako ni Lang, sinasabing, “Matigas ka ha? Ikaw lang ang ayaw? Bugbugin siya!” Pagkatapos niyon, sinipa at binugbog ulit ako ng mga pulis. Makalipas ang mga sampung minuto, sinabi ni Lang na napakaliit ng de-kuryenteng batuta at inutusan ang mga nasasakupan niya na kumuha ng mas malaki. Naiisip na kailangan kong tiisin ang mas matinding pagpapahirap, hindi maipaliwanag ang naramdaman kong pagkabalisa. Napuno ang isip ko ng mga larawan ng lahat ng uri ng mga instrumento sa pagpapahirap na gamit ng mga pulis. Hindi ko alam kung makakayanan ko ang pagpapahirap. Hindi ko maiwasang makaramdam ng pagkabalisa, at gusto kong makaalis sa sitwasyong iyon. Ngunit alam ko rin kung gaano umaasa ang Diyos na magagawa nating talunin ang madilim na puwersa ni Satanas at makapanindigan sa ating patotoo. Hindi ko nais na maging isang taong tumatakas, ngunit mahina ang aking laman; natatakot ako na hindi ko makayang manatiling matatag sa aking patotoo. Kaya’t nanalangin ako sa Diyos, “Diyos ko, alam kong ito na ang panahon na dapat akong magpatotoo at hindi ako dapat maduwag, pero natataranta ako. Natatakot akong hindi na ako aabutin ng umaga, at natatakot akong hindi ako magwagi sa pananakot at pagpapahirap ng malaking pulang dragon, na makagagawa ako ng isang bagay na magkakanulo sa Iyo. Kung maaari, nagsusumamo ako sa Iyo na ihanda Mo ang tamang pagkakataon para sa akin na makahanap ng kapayapaan sa puso ko, mapakalma ang aking kalagayan at makasandal sa Iyo para malagpasan ang anumang susunod na darating.” Pagkatapos kong magdasal, dinala ako ni Lang sa isang malaking kuwarto. Itinulak ako ng isang pulis sa upuan at idiniin ang ulo ko sa mesa habang hawak ng ibang mga pulis ang mga braso, kamay, at binti ko, kaya hindi ako makagalaw. Kapag nagpupumiglas ako, kinukuryente nila ang mga paa ko gamit ang mga de-kuryenteng batuta. Hinawakan ng isang pulis ang kamay ko at pinilit akong isulat ang liham ng pagtalikod. Galit na galit ako, at naisip ko, “Pinipilit mo akong sumulat ng liham ng pagtalikod, pero hindi ito nangangahulugan na ipinagkakanulo ko ang Diyos. Naniniwala ako na pinagmamasdan ng Diyos ang lahat.”

Magdamag akong hindi natulog at inisip kung paano ko dapat lagpasan ang sitwasyong ito. Naisip ko ang salita ng Diyos: “Kapag hindi pa nailigtas ang mga tao, ang mga buhay nila ay madalas na ginugulo, at maaaring pinamamahalaan, ni Satanas. Sa madaling salita, ang mga tao na hindi pa naililigtas ay mga bilanggo ni Satanas, sila ay walang kalayaan, hindi pa sila binibitawan ni Satanas, sila ay hindi naaangkop at walang karapatan na sumamba sa Diyos, at sila ay labis na tinutugis at nilulusob nang matindi ni Satanas. Ang ganitong mga tao ay walang kaligayahan na masasabi, wala silang karapatan sa isang normal na pag-iral na masasabi, at higit pa rito, wala silang dangal na masasabi. Tanging kung ikaw ay maninindigan at makikipaglaban kay Satanas, gamit ang iyong pananampalataya at pagsunod sa Diyos, at takot sa Diyos, bilang iyong mga sandata na gagamitin para sa isang buhay-at-kamatayan na pakikipaglaban kay Satanas, kung saan sukdulan mong matatalo si Satanas na magiging dahilan ng pag-urong ng buntot nito at pagiging duwag sa tuwing makikita ka, upang tuluyan na nitong itigil ang mga paglusob at paratang laban sa iyo—saka ka lang maililigtas at magiging malaya. Kung ikaw ay determinadong lumaya nang lubusan mula kay Satanas, ngunit wala kang mga sandatang tutulong sa iyo upang talunin si Satanas, ikaw ay manganganib pa rin. Sa paglipas ng panahon, kapag ikaw ay lubhang napahirapan na ni Satanas na wala nang natitirang lakas sa iyo, ngunit hindi mo pa rin magawang magpatotoo, hindi pa rin tuluyang napapalaya ang iyong sarili sa mga paratang at paglusob ni Satanas laban sa iyo, magiging maliit lamang ang pag-asa na maililigtas ka. Sa huli, kapag ipinapahayag na ang konklusyon ng gawain ng Diyos, nasa mahigpit na pagkakahawak ka pa rin ni Satanas, kung saan hindi mo magawang palayain ang iyong sarili, at dahil dito hindi ka na kailanman magkakaroon ng pagkakataon o pag-asa. Kung gayon, ang ipinapahiwatig nito ay magiging ganap na mga bihag ni Satanas ang ganitong mga tao” (Ang Salita, Vol. II. Ukol sa Pagkakilala sa Diyos. Ang Gawain ng Diyos, ang Disposisyon ng Diyos, at ang Diyos Mismo II). Napagtanto ko na bagama’t determinado na akong itaya ang buhay ko para bigyang-kasiyahan ang Diyos, nang maranasan ko ang pagpapahirap at pagdurusa, inalala ko ang aking laman at lagi kong ginustong tumakas. Sinamantala ni Satanas ang kahinaan ko para tugisin at atakihin ako nang walang awa. Pilit akong bini-brainwash, pinahihirapan, at pinipilit na pirmahan ang “Tatlong Liham” para ipagkanulo ang Diyos. Ito ay isang matinding labanan ng buhay at kamatayan. Kung gusto kong patuloy na maniwala at sumunod sa Diyos, kailangan kong umasa sa Diyos, manalig sa Diyos, at mapagtagumpayan ang tukso ni Satanas sa pamamagitan ng pag-asa sa mga salita ng Diyos. Nang maunawaan ko ang kalooban ng Diyos, nagkaroon ako ng pananalig na harapin ang susunod na mangyayari. Pero nang isipin ko kung paanong hindi nakayanan ng ilang kapatid ang pagpapahirap at pinirmahan ang “Tatlong Liham,” talagang nagulat ako, at nahirapan akong tanggapin iyon nang ilang sandali. Naisip ko ang mga salita ng Diyos: “Ngayon, ginagampanan Ko lang ang gawaing tungkulin Kong gampanan; pagbubungkus-bungkusin ko ang mga trigo, kasama ng mga panirang damo. Ito ang Aking gawain ngayon. Itatahip ang mga panirang damo sa panahon ng Aking pagtatahip, pagkatapos ang mga butil ng trigo ay iipunin sa kamalig, at ang mga panirang damo na natahip na ay itatapon sa apoy upang sunugin hanggang maging alabok” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Ano ang Alam Mo sa Pananampalataya?). Sa mga huling araw, ginagamit ng Diyos ang pang-uusig ng malaking pulang dragon upang ihayag ang lahat ng uri ng tao. Ginagamit niya ang mga pag-aresto at pang-uusig ng partido Komunista para ihayag ang mga tunay na mananampalataya, ang mga huwad na mananampalataya, ang mga duwag, ang mga bulag na sumusunod sa karamihan ng tao, at ang mga oportunista na umaasang magtatamo ng mga pagpapala. Ang mga hindi naghahangad sa katotohanan at naghahangad lamang na busugin ang kanilang mga tiyan ay inilalantad at pinapalayas, habang ang mga taong tunay na naniniwala sa Diyos at nagmamahal sa katotohanan ay inililigtas at ginagawang perpekto ng Diyos. Ito ang pagpapamalas ng matuwid na disposisyon ng Diyos. Kapag naaresto, ang mga tunay na naniniwala sa Diyos at nagmamahal sa katotohanan ay patuloy na magdarasal sa Diyos, hahanapin ang katotohanan, magkakamit ng kaunting kaalaman sa Diyos, magkaroon ng tunay na pananampalataya, handang magbuwis ng kanilang buhay para sundin ang Diyos, at makamit ang patotoo ng pagdaig nila kay Satanas. Ang mga hindi naghahangad sa katotohanan at naghahangad lamang na mabusog ang kanilang mga tiyan ay ipagkakanulo ang Diyos sa kahit katiting na pagdurusa at titigil sa paniniwala. Sila ay natural na mabubunyag at palalayasin. Sa kapaligirang iyon, dapat ipahayag ng lahat ang kanilang paninindigan, lahat ay kailangang dumaan sa pagsubok, at walang makakatakas. Ito ay tulad ng sinasabi ng mga salita ng Diyos: “Kahit na binubuo lamang ang mga pagsubok na ito ng maliliit na bagay, dapat dumaan ang lahat ng tao sa mga iyon; magkakaiba lamang ang antas ng kahirapan ng mga pagsubok sa bawat tao” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula, Kabanata 41). Ginagamit ng Diyos ang paglilingkod ng malaking pulang dragon para ibunyag at gawing perpekto ang mga tao. Ang pagtatrabaho sa ganitong paraan ay napakatalino! Kahit na ang iba ay pumirma sa “Tatlong Liham” at takot na umatras, hindi ko pwedeng hayaang maimpluwensyahan nila ako at hindi ako pwedeng sumabay lang sa agos. Kung mag-aalala ako sa laman ko at matatakot sa pagdurusa, babagsak din ako sa bandang huli. Isinumpa ko sa sarili ko na kahit na bugbugin ako ng mga pulis hanggang kamatayan, mas mabuti ito kaysa sa pagtiisan ang isang walang dangal na buhay sa mundong ito pagkatapos na ipagkanulo ang Diyos. Anuman ang mga pangyayaring haharapin ko kinabukasan, hinding-hindi ko ipagkakanulo ang Diyos. Kalaunan nalaman ko na lang na ang ilang kapatid ay pinilit din ng mga pulis na pirmahan ang liham ng pagtalikod. Para pilitin ang mga tao na ipagkanulo ang Diyos, ginamit ng mga pulis na ito ang lahat ng uri ng kasuklam-suklam at masasamang pakana. Napakasama nila at mapanira!

Kinabukasan, nasa klase ako nang bigla akong tinawag ni Lang. Paglabas na paglabas ko, nakita ko ang ama ko at dalawang kadre mula sa nayon ko. Nang makita ako ng aking ama, niyakap niya ako at umiyak, sinasabing, “Sa wakas, nakita na rin kita!” Habang tinitingnan ko ang puting buhok ng aking ama sa kanyang mga sentido at ang pagkahapo sa kanyang matandang mukha, isang kapaitan ang bumalot sa puso ko at tumulo ang mga luha sa aking mga mata. Pagkatapos ay nagdala si Lang ng panulat at papel at sinabihan akong muli isulat ang liham ng pagtalikod. Napagtanto ko na ginagamit ng mga pulis ang damdamin ko para pilitin akong itatwa at ipagkanulo ang Diyos, kaya tumanggi ako. Pinagalitan ako ng isa sa mga kadre ng nayon, sinasabing, “Kailan ka pa pinakikiusapan ng mga pulis na sumulat ng liham ng pagsisisi? Kahit na sabihin nila sa iyo na isulat ito nang sampung beses, kailangan mong gawin ito.” Ganoon din ang sinabi ni Lang, “Oo, isulat mo ito nang sampung beses!” Sa sandaling iyon, si Huang, ang taong namamahala sa mga klase namin, ay lumapit din at nagkukunwaring banal na sinabing, “Huwag kang matakot. Maging matapang ka lang at isulat ang liham.” Nasuya talaga ako nang marinig ko siyang magsalita. Nang makita niyang hindi ko siya pinapansin, dinuro niya ako at sumigaw, “Hindi ka makakaalis kung hindi mo ito isusulat, kaya bilisan mo na!” Umiiyak ang ama ko habang sinusubukan akong hikayatin, “Pakiusap, isulat mo na lang ito. Hindi kami makakauwi hangga’t hindi ka nakakauwi. Alam mo ba kung gaano ko kinailangang magpabalik-balik at ilang tao ang kinailangan kong lapitan para mahanap ka? Kailangan mong isulat ang liham. Hindi ka pwedeng makulong!” Galit ding sinabi ni Lang, “Halos isang dosenang tao na ang pumirma sa sulat, at ikaw na lang ang natitira. Ikaw ba talaga ang matigas?” Sinubukan din akong himukin ng mga kadre ng nayon, “Madali lang. Sumulat lang ng ilang salita, at sabay tayong uuwi. Kung hindi mo isusulat ang liham, ang pagpaparehistro ng pamamahay mo ay tatanggalin mula sa nayon. Hindi ka na makakapamuhay sa nayon, at hindi ka na papayagang bumalik pa.” Nagsimulang magtalakay ang lahat ng nasa kuwarto kung ano ang gagawin. Ibinulong ng ama ko ang ilang nababahalang mga salita ng panghihimok sa akin, “Isulat mo na lang, hindi mo kailangang seryosohin ito. Umalis muna tayo rito. Pwede kang maniwala nang patago kalaunan kung gusto mo. Bakit ba ang tigas ng ulo mo?” Naisip ko sa sarili ko, “Sino ba ang hindi gugustuhing umalis sa malademonyong lugar na ito? Pero hindi pwedeng basta-basta ko na lang itong iraos at umalis. Ang pagpirma sa ‘Tatlong Liham’ ay isang bagay na nagtataksil sa Diyos at lumalabag sa Kanyang disposisyon.” Pero sa harap ng paulit-ulit na pagmamakaawa at panghihikayat ng ama ko, naguguluhan ako. Naisip ko, “Isinaayos ba ng Diyos ang kapaligirang ito para samantalahin ko ang pagkakataong ito na umalis?” Patuloy akong nanalangin sa Diyos para maghanap sa puso ko, “Diyos ko! Ano po ang kalooban Mo?” Sa sandaling iyon, bigla kong napagtanto na ang halaga ng pag-alis ay pagpirma sa isang dokumentong itatatwa at ipagkakanulo ang Diyos. Hindi ako pwedeng gumawa ng kahit ano para ipagkanulo ang Diyos. Naisip ko rin kung paano mas gugustuhin ng maraming santo sa lahat ng panahon ng kasaysayan na makulong at pahirapan hanggang kamatayan kaysa ipagkanulo ang Diyos. Ang dahilan kung bakit ako naguguluhan sa sitwasyong ito ay dahil mahal na mahal ko ang laman, at ayaw kong magdusa at magbayad ng halaga. Salamat sa patnubay ng Diyos, labis akong kumalma noong oras na iyon. Naalala ko ang mga salita ng Diyos: “Sa bawat hakbang ng gawaing ginagawa ng Diyos sa mga tao, sa panlabas ay mukha itong pag-uugnayan sa pagitan ng mga tao, na para bang mula sa pagsasaayos ng tao, o mula sa panggugulo ng tao. Ngunit sa likod ng mga eksena, ang bawat hakbang ng gawain, at lahat ng nangyayari, ay isang pustahan na ginawa ni Satanas sa harap ng Diyos, at hinihingi sa mga tao na manindigan sa kanilang patotoo sa Diyos” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Ang Pagmamahal Lamang sa Diyos ang Tunay na Pananampalataya sa Diyos). Sa oras na ito, mas malinaw kong naunawaan na ang kanilang mga salita ay mga panlilinlang at panunukso ni Satanas. Ang mga ito ay pagsubok para sa akin, at ito ang oras na kailangan kong magpatotoo para sa Diyos. Ang ama ko ay nalinlang ng Partido Komunista na tumayo sa panig ni Satanas para guluhin ang isipan ko at yanigin ang pagpapasya ko. Hindi ako pwedeng gumawa ng isang bagay na nagtataksil at lumalapastangan sa Diyos para maghanap ng pansamantalang ginhawa, at lalong hindi ako pwedeng makontrol ng mga emosyon ko at mahulog sa mga panlilinlang ni Satanas. Pagkalipas ng ilang oras, nakita ni Lang na hindi ako nagsusulat, kaya pinabalik niya ako sa mga pulis sa classroom. Makalipas ang ilang araw, dinala nila ulit ang ama ko at ang tiyuhin ko para kumbinsihin ako, at pinaiyak nila ang ama ko at binagabag ako, at ipinahayag din niya ang kanyang pagkabalisa sa harapan ko, pero sa huli, hindi gumana ang kanilang mga panlilinlang. Nang makita ko ang hitsura ni Lang dahil sa pagkabigo, nakaramdam ako ng kapayapaan, pagkatapos umasa sa Diyos upang madaig ang mga panunukso ni Satanas.

Para pilitin kaming pirmahan ang “Tatlong Liham,” gumamit din ang mga pulis ng kasuklam-suklam at masagwang paraan. Isang gabi, bandang hatinggabi, kami ni Sister Jiang Xinming ay pinilit na tumayo sa bakuran bilang kaparusahan. Maya-maya ay dinala kami ng ilang pulis pabalik sa classroom. Inutusan ako at si Xinming ni Lang na hubarin ang mga damit namin. Naisip ko, “Siguro iniisip niyang masyadong mainit ang pananamit namin,” kaya hinubad namin ng sister ko ang mga coat namin. Nang hindi inaasahan, parehong natawa si Lang at ang mga pulis. Pagkatapos, inutusan ni Lang si Xinming na hubarin ang pantalon nito, pero tumanggi ito. Isang pulis ang sumugod at hinila ang pantalon ni Xinming nang pababa hanggang bandang tuhod. Hinila ito ni Xinming pabalik, at pagkatapos ay lumapit sa akin ang pulis para hubarin ang damit ko. Pinilit kong panatilihing nakasuot ang mga ito, kaya tinanguan ni Lang ang isa pang lalaking pulis para tulungang ibaba ang pantalon ko. Sa sandaling ito, pumasok si Yang na may dalang bote na naglalaman ng iilang malaking gagamba na may mahahaba at payat na mga binting dumadausdos sa paligid ng lalagyan ng mga ito. Kinuha ni Yang ang bote na naglalaman ng mga gagamba, iwinagayway ito sa harapan namin at sinabing, “Gusto ba ninyong kainin ang mga ito?” Sinusungkit ni Yang ang mga gagamba habang nagsasalita, at inilagay niya ang bote sa harap ng mga bibig namin. Nandiri ako, kaya ibinaling ko ang ulo ko at kusa akong napaatras. Nagtawanan lahat ng mga pulis. Sinabi ni Lang, “Ilagay ang mga gagamba sa kanilang singit, o sa kanilang dibdib, o siguro, sa kanilang bibig.” Napuno ako ng galit, poot, at takot. Ano ang gagawin ko kung talagang ilalagay nila ang mga ito sa pantalon ko? Sa sandaling iyon, bigla kong napagtanto na ang lahat ay nasa mga kamay ng Diyos, kabilang na ang mga gagamba. Kung walang pahintulot ng Diyos, walang anumang magagawa sa akin ang mga gagamba. Itataya ko ang lahat, at gaano man ako ipahiya at usigin ng mga pulis sa araw na iyon, hindi ako susuko kay Satanas. Paulit-ulit na sinusubukang dukutin ni Yang ang mga gagamba palabas ng bote, pero hindi niya mailabas ang mga ito. Nang sa wakas ay nailabas niya ang mga ito, bago pa niya mailapit sa amin ang mga ito, nahulog ang mga ito sa lupa. Maya-maya, sinabihan siya ni Lang na tumigil. Alam kong ito ang proteksyon ng Diyos para sa amin. Nakita ko na ang lahat ay nasa mga kamay ng Diyos. Katulad ito ng sinabi ng Diyos: “Anuman at lahat ng bagay, buhay man o patay, ay lilipat, magbabago, mapapanibago, at maglalaho alinsunod sa mga iniisip ng Diyos. Ganito pinamumunuan ng Diyos ang lahat ng bagay” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Diyos ang Pinagmulan ng Buhay ng Tao). Pagkatapos, lumapit ang mga pulis para hubaring muli ang mga damit namin, hanggang sa mahabang underwear ko na lang ang natira. Nagngalit ang mga ngipin ni Lang at sinabing, “Tanggalin mo! Tanggalin mo ito para sa akin!” Nagpupumiglas ako sa abot ng aking makakaya. Napahiya ako sa isiping nakahubad at pinagmamasdan ako, kinukutya, at iniinsulto nila. Habang pinag-iisipan ko ito, lalo akong hindi naging komportable. Sa sandaling iyon, bigla kong napagtanto na ginawa akong mahina ng pag-iisip nang ganito sa mga panlilinlang ni Satanas. Ang mga pulis na naghuhubad sa mga damit namin ay nagpapatunay lamang kung gaano sila kasama. Para pilitin ang mga tao na ipagkanulo ang Diyos, handa silang gumawa ng anumang nakakatakot at masama. Pinapahiya at inuusig ako dahil sa paniniwala sa Diyos. Isa itong maluwalhating bagay, at walang dapat ikahiya. Ang larawan ng Panginoong Jesus na ipinako sa krus para sa pagtubos ng sangkatauhan ay pumasok sa isipan ko. Ang Diyos ay kataas-taasan at banal, pero tahimik Niyang tiniis ang mga kahihiyang ito para tubusin ang sangkatauhan. Napakalaki ng ibinayad ng Diyos para sa sangkatauhan, at lumakas ang loob ko, kaya nanalangin ako sa Diyos, “Diyos ko, gaano man nila ako ipahiya o anumang sakit ang titiisin ko ngayon, hinding-hindi po Kita ipagkakanulo.” Galit kong tiningnan ang pulis. Mukhang nakonsensya siya, at hinayaan kaming isuot ang mga damit namin at umalis. Nagpasalamat ako sa Diyos mula sa kaibuturan ng puso ko sa pag-akay sa amin na madaig ang isa pang panunukso ni Satanas. Noong araw na iyon, binantaan ako ni Lang, sinasabing, “Ikaw na lang ngayon ang hindi pumirma sa sulat. Alam ng lahat kung ano ang pinakamabuti para sa kanila, pero hindi ikaw. Kung hindi ka pipirma, ikaw ang papasan ng sisi para sa lahat!” Hindi ko siya pinansin. Nadismaya niyang sinabi, “Sige, sa ngalan ng Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos, panalo ka! Ikaw ang nanalo! Binabati kita!” Sumulyap siya sa akin, tumayo, at lumabas ng pinto sa kawalan ng pag-asa. Nang makita ang pagkapahiya at kabiguan ni Satanas, lubos akong nagpapasalamat sa Diyos, alam kong ang mga salita ng Diyos at ang lakas na ipinagkaloob sa akin ng Diyos ang nagbigay sa akin ng pananalig na makarating kung nasaan man ako ngayon, at niluwalhati ko ang Diyos sa puso ko!

Isang araw, buong umaga akong kinausap ni Lang, at sa hapon, ang lahat ng tao sa brainwashing center na namamahala sa pagpapabago sa akin ay nagpalitan sa pagkukumbinsi sa akin na pirmahan ang “Tatlong Liham.” Sabi nila, “Kung pipirma ka ngayon, may pagkakataon ka pang makaalis, pero hindi ka na magkakaroon ng ganitong pagkakataon pagkatapos ng araw na ito. Masesentensiyahan ka ng walo hanggang sampung taon sa bilangguan. Ilang taon ka na kapag nakalabas ka?” Nakinig ako sa kanilang mga salita ng panunukso, pero wala akong pakialam. Pakiramdam ko lang ay mga hangal sila at ignorante, at sinasayang lang nila ang kanilang mga salita. Naisip ko kung paanong, sa panahon ng pagbi-brainwash sa akin at pagpapahirap, ang Diyos ay palaging tahimik sa aking tabi, inaakay ako, kaya ano ang dapat kong ipag-alala? Kung gaano karaming taon akong masesentensiyahan at kung gaano ako magdurusa, ang lahat ng mga bagay na ito ay pinahihintulutan ng Diyos. Kahit na kailangan kong tiisin ang paghihirap at mahabang pagdurusa sa mga darating na araw, handa akong sumunod sa mga pangangasiwa at pagsasaayos ng Diyos, gayundin, na manindigan sa pagpapatotoo sa Diyos. Pagsapit ng takipsilim, biglang dumating ang ama ko. Matagal siyang nakipag-areglo kay Lang, at sa huli ay nagbayad siya ng piyansa na 5,000 yuan, at pagkatapos ay pinalaya nila ako. Kalaunan, nalaman ko na inilipat ang isang kaibigan ng aking ama para magtrabaho roon sa panahon ng pagbi-brainwash sa akin, kaya nagkaroon ang ama ko ng pagkakataon na magbayad ng pera para mailabas ako. Alam kong isa ito sa mga mahimalang pagsasaayos ng Diyos. Dahil kung hindi, paanong napakadaling palayain ng mga pulis ang isang taong hindi pumirma sa “Tatlong Liham”?

Pagkatapos pagdaanan ang pang-uusig at malaking pagsubok na ito, tunay kong nakita ang karunungan ng gawain ng Diyos. Ginamit ng Diyos ang pang-uusig ng malaking pulang dragon para tulungan akong maunawaan ang katotohanan at magkaroon ng pagkakilala, gayundin para magawang perpekto ang aking pananampalataya. Bagama’t nasa isang mapanganib na sitwasyon ako at nahaharap sa mga banta, pananakot, sapilitang pagbi-brainwash, at araw-araw na pagpapahirap ng mga pulis, nasa tabi ko ang Diyos, binibigyang-liwanag at pinangungunahan ako ng Kanyang mga salita, na nagpapahintulot sa akin na madaig ang mga panunukso ni Satanas at manindigan sa pagpapatotoo sa Diyos. Lubusan ko ring nakita ang masama at pangit na mukha ng Partido Komunista at ang demonyong diwa nito ng paglaban at pagkapoot sa Diyos, at nagawa kong kamuhian at talikdan ito mula sa kaibuturan ng aking puso. Kasabay nito, talagang naranasan ko rin ang awtoridad at kapangyarihan ng mga salita ng Diyos, at nakita ko na ang lahat ay nasa mga kamay ng Diyos, na ang Diyos ang namamahala sa lahat, at gaano man kalupit si Satanas, isa lamang itong kasangkapan sa paglilingkod sa Diyos. Gaano man karaming panganib at malaking pagsubok ang dadanasin ko sa hinaharap, susundin ko ang Diyos hanggang wakas!