Sa mata ng Diyos, tao’ng pinuno ng lahat ng bagay.

Sila’y binigyan ng Diyos ng mga awtoridad,

na pamahalaan lahat sa lupa, damo sa mga bundok,

nilalang sa gubat, isda sa mga dagat.

Ⅰ

Ngunit sa halip na’ng lahat ng ito’y magpasaya sa tao,

tao’y puno ng kabalisahan. Buhay nila’y puno ng dalamhati.

Walang bago, kasiyaha’y dagdag sa kahungkagan.

Walang nakayang magpalaya ng sarili,

walang nakalaya sa hungkag na buhay.

Walang nakatuklas ng may kahulugang buhay,

walang nakaranas ng tunay na buhay.

Lahat ng mga relihiyon, lipunan,

at bansa alam ang kahungkagan sa lupa.

Hanap nila ang Diyos at hinihintay Kanyang pagbabalik.

Nguni’t sino’ng kayang kilalanin Siya sa pagdating Niya?

Ⅱ

Tao ngayo’y buhay sa ilaw ng Diyos,

nguni’t ‘di alam buhay sa langit.

Kung Diyos ay ‘di maawain at ‘di nagliligtas,

walang kabuluhan ang buhay ng tao sa lupa.

Walang ipagmamalaki, walang kabuluhang lilisan.

Lahat ng mga relihiyon, lipunan,

at bansa alam ang kahungkagan sa lupa.

Hanap nila ang Diyos at hinihintay Kanyang pagbabalik.

Ngunit sino’ng kayang kilalanin Siya sa pagdating Niya?

Hango sa Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Mga Salita ng Diyos sa Buong Sansinukob, Kabanata 25