Upang makita kung ang isang tao ay tunay na nananampalataya sa Diyos, ang pinakamahalagang bagay ay ang obserbahan ang kanyang saloobin sa Diyos. Kung itinatrato niya ang Diyos nang may takot at mapagpasakop na puso, siya ay tunay na nananampalataya sa Diyos. Ngunit kung hindi siya natatakot o nagpapasakop sa Diyos, hindi siya tunay na nananampalataya. Ano ang saloobing dapat taglayin ng mga tao sa Diyos? Dapat silang matakot at sumunod sa Diyos. Magagawang hanapin at tanggapin ng mga taong may takot sa Diyos ang katotohanan. Magagawang pagmalasakitan ng mga taong sumusunod sa Diyos ang kalooban ng Diyos; sinisikap nilang palugurin ang Diyos sa lahat ng ginagawa nila. Tinataglay ng sinumang naghahangad sa katotohanan ang dalawang katangiang ito. Tiyak na mga hindi naghahangad sa katotohanan ang mga taong walang pusong may takot o pagsunod sa Diyos.

Paano ba dapat isagawa ang paghahangad sa katotohanan? Dinaranas ba ninyo ang gawain ng Diyos sa araw-araw na pagganap ng inyong tungkulin? Nananalangin ba kayo sa Diyos kapag nahaharap kayo sa mga problema, at malulutas ba ninyo ang mga ito sa pamamagitan ng paghahanap sa katotohanan? Nauugnay ito sa isyu ng pagpasok sa buhay. Kapag inihahayag ninyo ang inyong katiwalian habang ginagampanan ang inyong tungkulin, nagagawa ba ninyong magnilay-nilay at malutas ang problema ng inyong tiwaling disposisyon alinsunod sa mga salita ng Diyos? Kung hindi ninyo ito maisasagawa at mararanasan sa ganitong paraan, wala itong kinalaman sa pananalig sa Diyos. Anumang tungkulin ang ginagampanan mo o anuman ang ginagawa mo, dapat mong subukang unawain kung aling mga aspekto ng mga salita ng Diyos ang kasama, gayon din ang mga sarili mong kaisipan, opinyon, o maling intensyon, na pawang mga bahaging lahat ng kalagayan ng tao. Ano ang kabilang sa kalagayan ng tao? Kabilang dito ang mga paninindigan, saloobin, intensyon, at pananaw ng mga tao, gayon din ang ilang satanikong pilosopiya, lohika, at kaalaman—at ang lahat ng bagay na ito, sa madaling sabi, ay may kaugnayan sa mga karaniwang kalakaran at pamamaraan ng pagkilos at pagtrato ng mga tao sa iba. Kapag nahaharap sa isang sitwasyon, dapat munang suriin ng isang tao kung ano ang kanyang pananaw—ito ang unang hakbang. Ang ikalawang hakbang ay ang suriin kung ang pananaw na iyon ay tama. Paano, ngayon, dapat na alamin ng isang tao kung tama ang kanyang pananaw o hindi? Ito ay minsang inaalam sa pamamagitan ng mga salita ng Diyos, at muling inaalam alinsunod sa mga prinsipyo ng uri ng sitwasyong pinag-uusapan. Halimbawa, ang mga pagsasaayos ng gawain, interes, at patakaran ng sambahayan ng Diyos, gayundin ang mga malinaw na salita ng Diyos—gamitin mo ang mga bagay na ito upang alamin kung tama ang isang pananaw. Ang mga ito ang mga pamantayan ng pagsukat. Sinusuri ba ninyo ang mga pananaw ninyo kapag nahaharap sa isang sitwasyon? Kaya mo mang tukuyin ang mga ito o hindi, ang unang hakbang ay dapat kang magsagawa sa ganitong paraan. Anuman ang ginagawa ng mga tao, lahat sila ay may partikular na pananaw tungkol dito. Paano nabubuo ang pananaw na ito? Ito ay kung paano mo tinitingnan ang sitwasyon, saan mo ibinabase ang iyong perspektiba, paano mo pinaplanong pangasiwaan ito, at saan mo ibinabase ang pamamaraan mo sa pangangasiwa nito. Ang lahat ng ito ay bahagi ng pananaw mo. Halimbawa, ano ang palagay mo sa katiwalian ng sangkatauhan? Saan batay ang iyong perspektiba? Paano mo hinaharap ang isyung ito? Ang lahat ng ito ay tumatalakay sa mga pananaw ng isang tao tungkol sa mga usapin; ito rin ay totoo kaugnay ng pananaw ng isang tao sa isang usapin; ano pa man ang sitwasyon, mayroong pananaw ang bawat isa ukol sa kanilang saloobin at pamamaraan ng pangangasiwa sa bawat usapin. Ang pananaw na ito ang gagabay at mangunguna kung paano sila kikilos. At ang pinagmulan ng pananaw na ito ang nagdedetermina kung ito ay tama o mali. Halimbawa, kung ang pananaw mo ay batay sa satanikong pilosopiya at lohika, at ang intensyon ng pananalita mo ay upang magkamit ng katanyagan at karangalan, upang makilala at maunawaan ka ng mas maraming tao, upang maalala at tanggapin ka, ito ang hudyat upang kumilos ka. Kung mayroon kang maling intensyon na gaya nito, ang mga pananaw at pamamaraan na nagmumula rito ay siguradong magiging mali rin at tiyak na hindi alinsunod sa katotohanan. Kapag nagkakaroon ka ng mga maling pananaw, saloobin, at pamamaraan, natutukoy mo ba ang mga ito? Kung kaya mong suriin ang pagiging tama o mali ng mga ito, natutupad mo ang isang pangunahing kondisyon sa pagsasakatuparan ng kalooban ng Diyos; ngunit hindi ito ang lubos na kondisyon. Ano ang lubos na kondisyon? Kapag nasuri mo na mali ang mga pananaw mo, kapag mayroon kang mga maling intensyon at personal na plano at naisin, ano ang magagawa mo upang hindi ka kumilos alinsunod sa mga maling pananaw na ito? Hinihingi nitong bitiwan mo ang mga maling intensyon at pananaw mo, at, kasabay nito, ang hanapin ang katotohanan. Yamang alam na alam mo na mali ang mga pananaw mo, na ang mga ito ay hindi umaayon sa katotohanan o sa kalooban ng Diyos, na kinasusuklaman ng Diyos ang mga ito, samakatuwid ay dapat mong talikuran ang mga ito. Ano ang layunin ng pagtalikod sa laman? Ito ay upang gawin ang mga bagay-bagay alinsunod sa kalooban ng Diyos, na gawin ang mga bagay-bagay na naaayon sa katotohanan, at sa gayong paraan ay naisasagawa ang katotohanan. Gayunman, kung hindi mo magagawang talikuran ang mga maling pananaw mo, hindi mo maisasagawa ang katotohanan o maisasapamuhay ang katotohanang realidad; ibig sabihin nito na ang nauunawaan mo ay doktrina lamang. Ang mga bagay na sinasabi mo ay hindi makakahadlang sa pag-uugali mo, hindi makakagabay sa mga kilos mo, o makakapagtuwid sa mga maling pananaw mo, na lalo pang nagpapatunay na ito ay doktrina lamang. Samakatuwid, ang unang hakbang ay ang siyasatin ang mga pananaw mo. Ang ikalawang hakbang ay ang sukatin ang pagiging tama ng mga pananaw na iyon: Ang mga maling pananaw ay dapat na talikuran at iwaksi; ang mga tamang pananaw ay dapat na sundin at panindigan. Saan ka nahihirapan ngayon? Sa isang banda, bihirang-bihira mong sinusuri ang sarili mo, hindi mo ito nakagawian. Sa kabilang banda, kahit na sinusuri mo ang sarili mo, hindi mo alam kung tama o hindi ang mga intensyon at pananaw mo. Tila parehong tama at hindi tama ang mga ito sa iyo, kaya sa huli ay nalilito at naguguluhan ka, at ginagawa mo ang mga bagay-bagay sa sarili mong pamamaraan—ito ay isang uri ng sitwasyon. Ano pang ibang sitwasyon ang mayroon? (Minsan ay natutukoy ko ang mga sarili kong intensyon at pananaw, at ninanais kong talikuran ang mga ito, ngunit hindi ko mapagtagumpayan ang tiwaling disposisyon ko. Kaya nagkokompromiso ako, nangangatwiran at nagdadahilan upang pagbigyan ang sarili ko. Bigo akong magsagawa, at nagsisisi ako pagkatapos.) Ito ay kawalan ng puso upang magpasakop sa katotohanan at mahalin ang katotohanan. Kung ang puso ng isang tao ay nagtataglay ng malaking pagmamahal sa katotohanan, madalas niyang magagawang mapagtagumpayan ang ilan sa kanyang maling intensyon at pananaw. Siyempre, may ilang espesyal na pangyayari na sa karamihan ng tao ay mahirap mapagtagumpayan. Normal lang kung hindi ka rin nagtagumpay. Ngunit kung ang karamihan ng karaniwang tao ay nagtatagumpay, ngunit para sa iyo ay napakahirap nito, ano ang pinatutunayan nito? Ipinakikita nito na hindi malaki ang pagmamahal mo sa katotohanan, at ang pagsasagawa ng katotohanan ay sadyang hindi ganoon kahalaga sa iyo. Ano ang mahalaga sa iyo? Ang pagpupumilit sa mga sarili mong pananaw, pagbibigay ng kapahingahan sa sarili mong isipan, pagbibigay ng kasiyahan sa mga sarili mong nasa—ang mga ito ang mahalaga sa iyo. Ang pagtupad sa mga hinihingi ng Diyos, pagsasagawa ng katotohanan, pagpapalugod sa puso ng Diyos, at pagpapasakop sa Diyos—wala sa mga ito ang mahalaga sa puso mo. Ibinubunyag nito ang mga intensyon sa kalooban mo at mga pananaw na hinahangad mo.

Ano ang pangunahing bumubuo sa kalagayan ng isang tao? (Ang mga intensyon, paninindigan, at pananaw niya.) Pangunahing kabilang ang mga bagay na ito sa kanyang kalagayan. Ano ang pinaka-karaniwan sa mga kalagayan ng mga tao? Lumalabas ito nang madalas sa puso ng mga tao kapag may nahaharap silang isang bagay, at ito ay isang bagay na nakikilala nila sa kanilang mga kaisipan—ano sa palagay ninyo ito? (Ang mga intensyon nila.) Tama iyan. Ang mga intensyon ay malinaw na bahagi ng kalagayan ng mga tao, at isa sa pinakakaraniwan; sa karamihan ng mga bagay, may sariling mga iniisip at intensyon ang mga tao. Kapag nagkakaroon ng gayong mga iniisip at intensyon, iniisip ng mga tao na lehitimo ang mga iyon, ngunit kadalasan ay para sa sarili nilang kapakanan ang mga iyon, para sa sarili nilang kapalaluan at mga interes, o kaya naman ay para pagtakpan ang isang bagay, o para bigyang-kasiyahan ang kanilang sarili sa kung anong paraan. Sa gayong mga pagkakataon, kailangan mong suriin kung paano nabuo ang iyong intensyon, kung ano ang nagsanhi nito. Halimbawa, hiniling sa iyo ng sambahayan ng Diyos na gawin ang gawain ng paglilinis ng iglesia, at may isang indibiduwal na matagal nang walang ingat at walang gana sa kanyang tungkulin, laging naghahanap ng mga pagkakataon para magpabaya. Ayon sa prinsipyo, dapat tanggalin ang taong ito, ngunit maganda ang relasyon mo sa kanya. Kaya anong uri ng mga isipin at intensyon ang papasok sa isipan mo? Paano ka magsasagawa? (Kikilos ayon sa sarili kong mga kagustuhan.) At ano ang nagsasanhi ng mga kagustuhang ito? Dahil ang taong ito ay naging mabuti sa iyo o nakagawa ng mga bagay para sa iyo, maganda ang tingin mo sa kanya, kung kaya sa pagkakataong ito ay nais mo siyang protektahan, at ipagtanggol. Hindi ba’t ito ang epekto ng mga damdamin? Nagiging emosyonal ka sa kanya, kung kaya ginagamit mo ang pamamaraan na “Samantalang may mga patakaran ang mga nakatataas na awtoridad, may mga panlaban na hakbang naman ang mga lokalidad.” Nandaraya ka. Sa isang banda, sinasabi mo sa kanya, “Kailangan mo pang magsikap nang kaunti kapag gumagawa ka ng mga bagay-bagay. Huwag ka nang maging pabaya at walang gana, kailangan mong magdanas ng kaunting hirap; tungkulin natin ito.” Sa kabilang banda, tumutugon ka sa Itaas at sinasabi mong, “Nagbago na siya, mas epektibo na siya ngayon kapag gumaganap siya sa kanyang tungkulin.” Ngunit ang nasa isip mo talaga ay, “Ito ay dahil hinikayat ko siya. Kung hindi ko iyon ginawa, magiging katulad pa rin siya ng dati.” Sa iyong isipan, lagi mong iniisip, “Naging mabait siya sa akin, hindi siya pwedeng paalisin!” Anong kalagayan ito kapag gayon ang mga bagay na nasa intensyon mo? Pinipinsala nito ang gawain ng iglesia sa pamamagitan ng pagpoprotekta sa personal na emosyonal na mga relasyon. Naaayon ba ang ganitong pagkilos sa mga katotohanang prinsipyo? At mayroon bang pagsunod sa paggawa mo nito? (Hindi.) Walang pagsunod; may paglaban sa puso mo. Sa mga bagay na nangyayari sa iyo at sa gawaing dapat mong gawin, ang mga sarili mong ideya at nagtataglay ng mga subhetibong paghusga, at may mga emosyonal na aspetong nakahalo rito. Ginagawa mo ang mga bagay-bagay batay sa mga damdamin, subalit naniniwala ka pa rin na kumikilos ka nang walang kinikilingan, na binibigyan mo ang mga tao ng pagkakataong magsisi, at na tinutulungan mo sila nang may pagmamahal; kaya ginagawa mo ang nais mo, hindi ang sinasabi ng Diyos. Ang paggawa sa ganitong paraan ay hindi ganap na pagsunod sa mga prinsipyo sa gawain, nakababawas ito sa pagiging epektibo, at nakapipinsala sa gawain ng iglesia—na pawang mga resulta ng pagkilos ayon sa mga damdamin. Kung hindi mo pagninilayan ang sarili mo, matutukoy mo ba ang problema rito? Hindi kailanman. Maaaring alam mo na mali ang kumilos nang ganito, na kawalan ito ng pagsunod, ngunit pinag-iisipan mo ito at sinasabi mo sa sarili mo, “Kailangan ko silang tulungan nang may pagmamahal, at pagkatapos silang matulungan at mas bumuti sila, hindi na sila kailangan pang paalisin. Hindi ba’t binibigyan ng Diyos ang mga tao ng pagkakataong magsisi? Mahal ng Diyos ang mga tao, kaya kailangan ko silang tulungan nang may pagmamahal, at kailangan kong gawin ang hinihiling ng Diyos.” Matapos isipin ang mga bagay na ito, ginagawa mo ang mga bagay-bagay sa sarili mong paraan. Pagkatapos, gumagaan ang puso mo; nadarama mo na isinasagawa mo ang katotohanan. Sa prosesong ito, nagsagawa ka ba ayon sa katotohanan, o kumilos ka ayon sa sarili mong mga kagustuhan at intensyon? Ang iyong mga kilos ay lubos na ayon sa sarili mong mga kagustuhan at intensyon. Sa buong proseso, ginamit mo ang diumano’y kabaitan at pagmamahal mo, gayon din ang mga damdamin at pilosopiya sa pamumuhay sa mundo, para lang maging maayos ang lahat, at sinubukan mong umiwas sa pagpapasya. Tila tinulungan mo ang taong ito nang may pagmamahal, ngunit sa puso mo ay pinipigilan ka talaga ng damdamin—at, sa takot na matuklasan ng Itaas, sinikap mong magpalakas sa Itaas sa pamamagitan ng kompromiso, upang walang mapasama na loob at matapos ang gawain—na katulad ng pagsubok ng mga hindi nananalig na umiwas sa pagpapasya. Sa katotohanan, paano kinikilatis ng Diyos ang sitwasyong ito? Ituturing ka Niya bilang isang hindi nagpapasakop sa katotohanan, na madalas na nagtataglay ng mapagsiyasat at mapanuring saloobin sa katotohanan at sa mga hinihingi ng Diyos. Anong papel ang ginagampanan ng intensyon mo kapag hinaharap mo ang katotohanan at ang mga hinihingi ng Diyos gamit ang pamamaraang ito, at kapag ginagampanan mo ang mga tungkulin mo taglay ang saloobing ito? Nagsisilbi ito upang protektahan ang mga sarili mong interes, ang sarili mong karangalan, at ang iyong mga relasyong interpersonal nang walang anumang pagsasaalang-alang sa mga hinihingi ng Diyos, ni hindi ito nagkakaroon ng anumang positibong epekto sa mga sarili mong tungkulin o sa gawain ng iglesia. Ganap na nabubuhay ang gayong tao sa mga pilosopiya sa pamumuhay sa mundo. Ang lahat ng sinasabi at ginagawa niya ay upang pangalagaan ang sarili niyang karangalan, damdamin, at mga relasyong interpersonal, ngunit hindi siya tunay na nagpapasakop sa katotohanan at sa Diyos, ni hindi niya tinatangkang ipahayag o aminin ang mga problemang ito. Wala siyang nararamdamang kahit katiting na paninisi sa sarili at nananatiling ganap na ignorante sa kalikasan ng mga problema. Kung ang mga tao ay walang pusong takot sa Diyos, at kung walang puwang ang Diyos sa puso nila, hindi sila kailanman makakikilos ayon sa prinsipyo anuman ang mga tungkuling isinasakatuparan nila o anuman ang mga problemang hinaharap nila. Walang kakayahang pumasok sa katotohanang realidad ang mga taong nabubuhay sa mga intensyon at makasariling pagnanasa nila. Dahil dito, kapag nahaharap sila sa isang problema, at hindi nila sinusuring mabuti ang mga intensyon nila at hindi nila kinikilala kung saan mali ang mga intensyon nila, ngunit sa halip ay ginagamit nila ang lahat ng uri ng pangangatwiran upang gumawa ng mga kasinungalingan at pagdadahilan para sa mga sarili nila, ano ang nangyayari sa dulo? Maayos nilang napoprotektahan ang mga sarili nilang interes, karangalan, at relasyong interpersonal, ngunit nasira ang normal na relasyon nila sa Diyos. Mahabang panahon nang nananalig sa Diyos ang ilang tao, ngunit kapag sinasabihang magbahagi ng ilan sa kanilang personal na karanasan, wala silang masabi, hindi sila makapagbahagi ng anumang patotoong batay sa karanasan kaugnay sa pagbabago sa kanilang disposisyon. Ano ang dahilan nito? Bihirang-bihira nilang sinisiyasat ang mga sarili nila, at bihirang-bihira silang nagsasagawa alinsunod sa mga katotohanang prinsipyo. Sa halip ay mas gusto nilang tahakin ang sarili nilang landas, nabubuhay sa tiwaling disposisyon, ang mga kilos nila ay ginagabayan ng mga sarili nilang intensyon, pananaw, at mga plano, habang patuloy silang hindi nagsisisi. Ang Diyos ang pinananaligan nila, at ang mga salita ng Diyos ang pinakikinggan nila; ang katotohanan ang tinanggap nila, at ang katotohanan din ang pinagbabahaginan at ipinapangaral nila-ngunit ano ang talagang isinasagawa nila? Nagsasagawa sila alinsunod lamang sa mga sarili nilang intensyon at imahinasyon, hindi alinsunod sa mga hinihingi ng Diyos. Kaya, ano ang saloobin nila sa mga salita ng Diyos? Paano nila itinatrato ang mga hinihingi ng Diyos? Sa aling aspekto ng pagdaranas ng gawain ng Diyos dapat na maging pinakamaingat ang mga tao? Paano nila dapat na maranasan ang mga salita ng Diyos at isagawa ang katotohanan—ito ang pinakakrusyal na isyu. Kung ang isang tao, pagkatapos niyang marinig ang mga salita ng Diyos at makapakinig ng mga sermon, ay hindi nagsasagawa ng mga ito, nananalig ba talaga siya sa Diyos? Nararanasan ba talaga niya ang Kanyang gawain? Bakit hindi siya nagiging maingat kung saan dapat siyang maging maingat? Bakit siya nag-aalinlangan sa Diyos at nag-aalinlangan sa Kanyang mga salita gayong dapat ay isinasagawa niya ang katotohanan? “Bakit may mga hinihinging ganito ang Diyos? Ang mga ito ba ay nakaayon sa Kanyang mga salita? Ang Diyos ba ay pag-ibig pa rin kung may mga hinihingi Siyang tulad nito? Ang pagkakaroon ng mga hinihinging tulad nito ay tila hindi isang bagay na gagawin Niya, hindi ba? Hindi ko ito matatanggap. Walang konsiderasyon ang mga hinihingi ng Diyos, sumasalungat ang mga ito sa mga kuru-kuro at imahinasyon ng tao.” Sabihin Mo, magagawa bang tanggapin ang katotohanan ng isang taong tinitimbang ang mga bagay-bagay tulad nito? (Hindi.) Hindi ito ang saloobin ng pagtanggap sa katotohanan. Ang pagsukat at pagharap sa mga hinihingi ng Diyos nang may ganitong saloobin at mga intensyon—ito ba ay pagbubukas o pagsasara ng puso ng isang tao sa Diyos? (Pagsasara.) Hindi ito saloobin ng pagtanggap, kundi ng paglaban. Pagdating sa mga hinihingi ng Diyos, nagsusuri muna ang gayong mga tao at nangungutya pa ang ilan sa kanila: “Hindi gaanong nakikipag-ugnayan ang Diyos sa mga kapatid sa iglesia; hindi Niya alam ang mga gawain sa iglesia. Hindi ba’t pinangangasiwaan ng sambahayan ng Diyos ang mga bagay-bagay nang masyadong dogmatiko? Hindi natin ginagawa ang mga bagay-bagay nang ganito. Ginagawa natin ang mga bagay-bagay batay sa mga sitwasyon ng mga kapatid, pinagkakalooban sila ng mga oportunidad. At bukod pa riyan, dapat na maunawain sa kahinaan ng tao ang Diyos na nagkatawang-tao! Kung hindi Siya magiging maunawain, tayo ay magiging maunawain. May ilang bagay na hindi pinakikitaan ng konsiderasyon ng Diyos, ngunit gagawin natin ito.” Anong uri ng saloobin ang tinataglay nila? Ito ay saloobin na lumalaban, humuhusga, at kumokondena. Isinasailalim nila ang mga usapin sa pagsusuri at pagkatapos ay ibinibigay ang hatol nila. At paano sila humahatol? Sinasabi nila, “Anuman ang mangyari, ang Diyos ay matuwid, at ang Diyos ang pinananaligan ko, hindi isang tao. Sinasaliksik ng Diyos ang kaibuturan ng puso ng mga tao.” Ano ang ibig sabihin nito? (Itinatatwa nila ang Diyos na nagkatawang-tao.) Tama iyan. Sa puso nila, itinatatwa nila ang Cristo, ipinapahiwatig na ang mga salita ng Cristo ay hindi talaga kumakatawan sa Diyos. Kung saan ang mga kilos at salita ng Cristo ay sumasalungat o lumalabag sa mga sarili nilang interes, intensyon, at pananaw, itinatatwa nila ang Diyos. “Gayon pa man, ang Diyos ang pinananaligan ko, at ang Diyos ay matuwid. Sinasaliksik Niya ang kaibuturan ng puso ng tao.” Ano ang mga pahayag na ito? Mga hatol ba ang mga ito? Ano ang kalikasan ng mga pahayag na ito? (Kalapastanganan.) Ang pag-usapan ang mga tao nang nakatalikod sila ay mapanghusga. Ang magsalita ng tungkol sa Diyos sa likuran Niya ay hindi lamang mapanghusga; ito ay kalapastanganan. Maaari bang maging mga tunay na mananampalataya ang mga taong may kakayahang lapastanganin ang Diyos? Sila ba ay mga taong mayroong konsiyensiya at katwiran? Sila ba ay mga taong ililigtas ng Diyos? Ang mga taong ito ay mga tunay na alipores ni Satanas, sila ay masasamang tao, at dapat silang tanggihan at palayasin.

Sa mga iglesia, may mga pagpapamalas ba ng pamumuna tungkol sa Diyos at panghuhusga sa Kanyang gawain? Hindi laganap ang mga ito, ngunit nangyayari talaga ang mga ito, dahil sa kahit saang iglesia ay umiiral ang ilang walang pananampalataya at masasamang tao. Ngayon, sa mga partikular na pangyayari, ang ganitong klase ba ng kalagayan ay maaaring lumitaw sa puso ng mga tunay na nananampalataya sa Diyos? Kung ang mga bagay tulad ng paghusga, paglaban, at paglapastangan ay lumilitaw sa inyo, ano ang tugon ninyo sa inyong kalooban? Nauunawaan ba ninyo ang malubhang kalikasan ng problema? Halimbawa, sabihin nating hindi ka kailanman nag-asawa, ngunit ikaw ay nasa isang angkop na kapaligiran at may nakilala kang isang mainam na potensyal na katuwang na gusto mong suyuin. Bagamat nangako ka sa Diyos na iaalay mo ang buong buhay mo sa Kanya at hindi ka na maghahanap ng katuwang, sa puso mo ay mayroon ka pa ring mabuting damdamin tungkol sa taong ito, kaya nagpasya kang suyuin siya. Ngunit pagkatapos mo siyang suyuin ay natuklasan mong napakaraming balakid, at napagtanto mong hindi angkop na suyuin m0 siya, at hindi ito pinahihintulutan ng Diyos. Gusto mo na siyang isuko, ngunit hindi mo kayang bitiwan, kaya nanalangin ka sa Diyos at isinumpa mo at tinalikuran ang sarili mo, at sa huli ay naghiwalay kayong dalawa. Pagkatapos ng hiwalayan, hirap na hirap ang iyong isipan. Normal ito. Ito ang normal na kahinaan ng pagiging tao. Ngunit hindi mo dapat sisihin ang Diyos. Mararanasan ba ng karamihan ng tao ang ganitong karanasan at hindi nila magagawang sisihin ang Diyos? Hindi ito magagawa ng karamihan, at ipinapakita nito ang saloobin nila sa katotohanan at sa Diyos. Anong mga maling kaisipan ang tinataglay ng isang tao upang sisihin niya ang Diyos sa isang sitwasyong gaya nito? (Kung hindi ako nanampalataya sa Diyos, makakakita ako ng isang katuwang.) Malaking problema ba ang kaisipang gaya nito? Tila ayaw nilang manalig sa Diyos, nais nilang sumuko. Iniisip nila: “Bakit kailangan kong piliin ang landas ng pananalig sa Diyos? Ang hindi paniniwala sa Diyos ay dakila, magagawa ko ang anumang gusto ko. Hindi madaling makakita ng gayong angkop na katuwang; kung palalampasin ko siya ngayon, di magtatagal at magiging napakatanda ko na upang magustuhan ng sinuman. Hindi na ba ako dapat na muling maghanap ng isang tao? Ganito ko ba gugugulin ang nalalabing bahagi ng buhay ko?” Lumalabas ang mga kaisipang negatibo at nalulumbay, hanggang sa punto pang ayaw ng manalig ng taong ito. Ang mga ito ay pagpapamalas ng pagrerebelde at pagkakanulo sa Diyos. Ngunit hindi ito ang pinakaseryoso. Anong mga kaisipan ang lalong seryoso kaysa rito? Naranasan na ba ninyo ang ganitong bagay? (Hindi.) Tunay na mapanganib ang hindi pagdanas nito. Malinaw na nakikita ng mga nakaranas ng gayong mga bagay ang ilang partikular na aspekto ng mga ito; ang mga ito ay mas ligtas, bagamat hindi ito ganap na kasiguruhan. Hindi karaniwan ang tukso na hinaharap ng mga walang gayong karanasan. Dapat silang maging mapagbantay, dahil malingat lang sila sa pagbabantay at madadaig sila ng tukso! Iniisip ng ilang tao: “Mabuti ang isilang sa mga huling araw at mapili ng Diyos. Bukod pa rito, bata ako, walang mga gusot sa pamilya, kaya malaya akong gampanan ang mga tungkulin ko-ito ay biyaya ng Diyos. Sayang at mayroon lang isang sagabal, hindi ko siya maaaring suyuin at hindi ako maaaring mag-asawa. Ngunit bakit hindi ako maaaring humanap ng isa? Kasalanan ba ang mag-asawa? Hindi ba’t maraming kapatid na may mga asawa at anak? At hindi ba’t nananalig din sila sa Diyos? Bakit hindi ako pinahihintulutang maghanap ng isang katuwang? Hindi matuwid ang Diyos!” Lumalabas ang panghuhusga nila sa Diyos at kawalan ng kasiyahan sa Kanya. Napagpasyahan na nila na ang Diyos ang may gawa ng lahat ng ito, na galing sa Diyos ang lahat ng ito, kaya nagdaramdam sila sa Kanya at inilalabas ang kanilang mga reklamo: “Napaka hindi patas ng Diyos sa akin! Napakawalang konsiderasyon Niya! Maaaring mag-asawa ang ibang tao, bakit hindi ako maaari? Maaaring magkaroon ng mga anak ang ibang tao, bakit hindi ako maaari? Binibigyan ng Diyos ng ganitong pagkakataon ang ibang tao, bakit hindi Niya ito ibinibigay sa akin?” Lumalabas ang mga reklamo at paghusga. Anong kalagayan ito? (Isang kalagayang lumalaban at sumasalungat.) Lumalaban, hindi nasisiyahan, nag-aatubili. Walang kahit na katiting na pagtanggap o pagpapasakop sa ginagawa ng Diyos; inaasam lang niya na iba ang gagawin ng Diyos. Gayunman, nag-aatubili pa rin siyang piliin na mag-asawa, natatakot na kung mag-asawa siya at magkaroon ng mga gusot, hindi siya magiging kasing laya at hindi na niya magagawang gampanan nang maayos ang tungkulin niya, kaya pinipigilan siyang maligtas kinalaunan at makapasok sa kaharian ng langit. Ano ngayon ang gagawin niya sa gayong kalumbayan? Ang totoo, ito ang landas na ikaw mismo ang pumili. Binibigyan ng Diyos ang mga tao ng kalayaang magpasya. Maaari kang pumili, kung gusto mong maghanap ng isang katuwang at mag-asawa o maghangad sa katotohanan at kaligtasan. Ito ay ganap na isang personal na pagpili; walang kaugnayan sa Diyos kung ikaw ay pumili nang tama o hindi, kaya bakit sinisisi mo Siya? Bakit ka nagrereklamo na hindi Siya matuwid? Bakit napakarami mong reklamo? (Dahil hindi natugunan ang mga sarili kong interes.) Kapag nasasaling ang mga sarili mong interes, sa kalooban mo ay hindi ka nasisiyahan. Pakiramdam mo ay nawalan ka, kaya sinisisi mo ang Diyos at naghahanap pa ng mga dahilan upang maglabas ng nasasaloob mo. Anong uri ng disposisyon ito? (Isang malisyosong disposisyon.) Ito ay pagiging malisyoso. Ang paninisi sa Diyos, pagrereklamo na hindi Siya matuwid, at pagrereklamo na ang Kanyang mga pagsasaayos ay hindi angkop kapag hindi natutugunan ang mga sariling interes ng isang tao-ito ay isang disposisyon na malisyoso at matigas ang ulo, at hindi mapagmahal sa katotohanan. Paano lumalabas ang mga kalagayan at kaisipang ito sa mga tao? Kung hindi dahil sa mga sitwasyong ito, lilitaw at mahahayag pa rin ba ang mga bagay na ito? (Hindi.) Kapag hindi ka nahaharap sa gayong sitwasyon, ang mga nauugnay mong interes ay hindi sasalungat sa mga hinihingi ng Diyos at hindi makokompromiso sa anumang paraan ang mga interes mo, kaya iniisip mo na ang pagmamahal at paghahangad mo sa Diyos ay mas mainam at mas malakas kaysa sa lahat ng iba pa. Ngunit kapag nahaharap ka sa ganitong sitwasyon at nasasangkot ang mga interes mo, hindi mo mabitiwan ang mga interes mo, kaya sinisisi mo ang Diyos. Ano ang makikita sa isyung ito? Ano itong madalas na nagdudulot sa mga tao upang sisihin at husgahan ang Diyos? (Kapag hindi natutugunan ang mga sarili mong interes.) Kapag nasasaling ang mga sarili nilang interes, kapag hindi natutugunan ang mga sarili nilang intensyon, naisin, at plano, nilalabanan at hinuhusgahan ng mga tao ang Diyos at nagrereklamo sila sa Kanya at maaari pa nga silang lumapastangan. Ang totoo, ang paghusga mismo ay isang uri ng kalagayang lumalaban; mas lalo pang seryoso ang paglapastangan. Kapag nasasaling ang mga interes nila, habang mas lalo nila itong iniisip ay mas lalo silang nagagalit, mas lalo silang hindi nasisiyahan, at mas lalo silang nakakaramdam na ginawan sila ng mali. Nagsisimula silang lumaban, at dahil nasa isipan nila ang mga kaisipang ito, umaapaw ang mga reklamo sa kanilang mga labi at nagsisimula silang manghusga. Ito ay tanda ng pagsalungat sa Diyos.

Ano ang ilang matibay na pagpapamalas ng paglaban ng isang tao sa Diyos? (Ang hindi masigasig na paggawa sa tungkulin ng isang tao; pagiging padalos-dalos at pabasta-basta sa kanyang tungkulin.) Ito ang isang aspekto. Dati, nagagawa ng taong ito na ilaan ang 70% o 80% ng kanyang enerhiya sa pagganap sa kanyang tungkulin at ilaan ang kanyang sarili sa anumang ginagawa niya, ngunit ngayon ay nagkikimkim siya ng mga kaisipan tungkol sa Diyos, at pakiramdam niya ay hindi siya nakatanggap ng mga pagpapala o biyaya ng Diyos sa kabila ng pagtupad niya sa kanyang tungkulin. Bukod sa hinuhusgahan niya na ang Diyos ay hindi matuwid, mayroon ding pag-aalanganin sa kanyang puso, kaya 10% o 20% lang ng kanyang pagsisikap ang ibinibigay niya kapag ginagampanan niya ang kanyang tungkulin, kumikilos nang padalos-dalos at pabasta-basta. Ito ay isang uri ng pag-uugaling lumalaban na sanhi ng isang mapanghimagsik na kalagayan. Ano pa ang mayroon? (Walang ingat na pagpapabaya.) Paano ito nagpapamalas? Halimbawa, sabihin nating ang isang tao, kapag gumaganap bilang isang lider ng grupo, ay nasanay nang gumigising ng 5 a.m. para sa isang pang 8 a.m. na pagtitipon upang manalangin, maging abala sa mga espirituwal na debosyon, at maghanda. Pagkatapos ay itatala niya ang nilalaman upang magbahagi sa pagtitipon. Mayroon siyang isang seryosong saloobin sa pagganap sa tungkulin, lubos na inilalaan dito ang kanyang sarili. Gayunman, pagkatapos minsang mapungusan at maiwasto, nagsimula siyang mag-isip: “Ano ang punto ng paggising nang maaga? Hindi ito nakikita ng Diyos, at walang pumupuri sa akin. Walang kahit isang tao na nagsasabing ginagawa ko nang tapat ang tungkulin ko. Bukod pa rito, palagi akong iwinawasto sa kabila ng aking pagsusumikap. At ni hindi ako nakatanggap ng papuri ng Diyos; tila maging ang mga gantimpalang darating ay nanganganib ngayon.” Kaya sa susunod na pagtitipon ay hindi siya maagang naghahanda o masiglang nagbabahagi, at hindi na siya nagtatabi ng mga tala. Anong saloobin ito? (Isang iresponsableng saloobin.) Siya ay iresponsable, padalos-dalos, at pabasta-basta, at ayaw na niyang ilaan ang buong puso at kalakasan niya. Bakit ganito siya? Mayroong isang bagay sa kalooban niya na nagdudulot ng problema. Lumalaban at nakikipagtalo siya sa Diyos, nag-iisip: “Naging balisa ako dahil sa pagpupungos at pagwawasto mo sa akin, kaya ganito na lang ang pagtrato ko sa iyo. Inilalaan ko dati ang buong puso at pag-iisip ko, ngunit hindi ako pinuri ng Diyos. Hindi tinatrato nang matuwid ng Diyos ang mga tao, kaya hindi ko na gagawin ang pinakamainam kong magagawa upang gampanan ang tungkulin ko!” Anong disposisyon ito? Nakikita ang kalupitan niya; sa puso niya ay itinatanggi niya ang katuwiran ng Diyos, itinatanggi na sinasaliksik ng Diyos ang kaibuturan ng puso ng tao, itinatanggi na tunay na minamahal ng Diyos ang tao, itinatanggi ang diwa ng Diyos, at itinatrato ang Diyos batay lamang sa mga sarili niyang haka-haka. Anong mga saloobin ang lumilitaw sa pagtrato sa Diyos sa ganitong paraan? Pagkapadalos-dalos, walang ingat na pagpapabaya, at pagka-iresponsable, gayon na rin ang mga reklamo at hindi pagkakaunawaan. Ikakalat pa niya ang mga haka-haka niya, sinusulsulan ang iba: “Ang pananalig sa Diyos ay hindi nagbibigay ng katiyakan na makakatanggap ka ng mga pagpapala. At sabagay, anong mga pagpapala? May nakakita ba sa mga ito? Lumalakad tayong lahat sa landas ni Pablo; gaano karami sa atin ang maaaring maging gaya ni Pedro? Good luck sa paggawang perpekto ng Diyos sa iyo.” Ano itong ipinakakalat niya? Ang paghatol at mga kuru-kuro niya tungkol sa Diyos, gayon na rin ang kawalang-kasiyahan niya sa Kanya. Ano ang kalikasan ng saloobin na ito? Ito ba ay pagiging palaban? (Oo.) Bakit nagiging masyado siyang palaban? Dahil mali ang mga pinanghahawakan niyang pananaw. Mali ang pagkaunawa niya sa saloobin ng Diyos sa mga tao, sa mga hinihingi Niya sa kanila, at sa pagharap Niya sa kanila—wala siyang pagkaunawa sa mga bagay na ito. Kapag kumikilos ang Diyos sa kanya, hindi niya kayang tumanggap at magpasakop, ni hindi niya kayang hanapin ang katotohanan. Ano itong sa wakas ay lumilitaw dahil dito? Ang paglaban, paghatol, pagkondena, at paglapastangan. Ang bawat isang may tiwaling disposisyon ay natural na magpapakita ng mga ito; ang tanging kaibahan ay hanggang saan. Walang pasubali na hindi lamang ang mga masamang tao ang kumikilos nang ganito. Sasang-ayon ka ba? (Oo. Ang lahat ng hindi naghahangad sa katotohanan ay kumikilos sa ganitong paraan.) Tama iyan. Ang lahat ng tao na hindi naghahangad sa katotohanan at ang mga mayroong makamandag na pagkatao ay nagpapamalas at naghahayag lahat ng mga katangiang ito sa magkakaibang antas. Ang mga tila tunay na naghahanap ay lilikha rin ng mga abnormal na kalagayan kapag mayroong hindi kanais-nais na nangyayari sa kanila, ngunit mapapanumbalik nila ang mga sarili nila sa pamamagitan ng pananalangin, pagsusuri ng kanilang sarili laban sa mga salita ng Diyos, at paghahanap sa katotohanan. Pagkatapos nilang mapanumbalik ang mga sarili nila, may pagsisising magaganap, na nagpapahintulot sa kanilang tigilan ang maling pagkaunawa sa Diyos at magkaroon ng kaunting pagpapasakop. Bagamat ang pagpapasakop na ito minsan ay may ilang karumihan, tila pilit, o tila bagsak sa pamantayan, basta’t handa silang magpasakop at nakapagsasagawa pa ng kaunting katotohanan, dahan-dahang silang magkakamit ng kaliwanagan tungkol sa lahat ng aspekto ng katotohanan. Ngunit kung wala kang anumang pagnanais na magpasakop, at hindi mo hinahanap o tinatanggap ang katotohanan kahit na matapos mong suriin ang sarili mo at mapagtanto ang problemang ito—magkakaroon ng kaguluhan. Ano ang mga magiging bunga nito? Magrereklamo ka, walang ingat na hahatol, at magsasalita nang walang pigil, wala ang lahat ng bakas ng isang may takot sa Diyos na puso. Sa mga hindi gaanong katinding kaso, magrereklamo ka sa bahay ka magrereklamo at magbabasag ng mga pinggan upang ilabas ang galit mo. Mahihiwalay ka sa Diyos, at hindi ka lalapit sa harapan Niya at mananalangin. Sa mga mas malalang kaso, ikakalat mo ang pagkanegatibo mo at mga kuru-kuro kapag nakikita ang mga kapatid, na nagdudulot ng mga paggambala at panggugulo. Kung hindi ka pa rin magsisisi pagkatapos, malamang na pupukawin mo ang galit nila, at paaalisin o palalayasin ka sa iglesia.

Kapag nangyayari ang iba’t ibang bagay sa mga tao, mayroong lahat ng uri ng pagpapamalas sa kanila na nagpapakita ng kaibahan sa pagitan ng mabuting pagkatao at masamang pagkatao. Ano ang mga pamantayan sa pagsukat ng pagkatao? Paano dapat sukatin kung anong uri ng tao ang isang tao, at kung maliligtas ba siya o hindi? Depende ito sa kung mahal ba niya ang katotohanan at kung nagagawa ba niyang tanggapin at isagawa ang katotohanan. Lahat ng tao ay may mga kuru-kuro at pagrerebelde sa loob nila, lahat sila ay may mga tiwaling disposisyon, kaya nga may makakaharap silang mga pagkakataon na salungat ang hinihingi ng Diyos sa sarili nilang mga interes, at kakailanganin nilang mamili—ito ang mga bagay na mararanasan nilang lahat nang madalas, walang sinuman sa kanila ang makakaiwas sa mga ito. Magkakaroon din ang lahat ng mga pagkakataon na magkakamali sila ng pagkaintindi sa Diyos at magkakaroon ng mga kuru-kuro tungkol sa Diyos, o magdaramdam sila, o sasalungat sila, o magrerebelde sa Diyos—pero dahil iba-iba ang saloobin ng mga tao sa katotohanan, iba ang paraan ng pagharap nila rito. Ang ilang tao ay hindi binabanggit kailanman ang kanilang mga kuru-kuro, kundi hinahanap nila ang katotohanan at nilulutas ang mga iyon nang mag-isa. Bakit hindi nila binabanggit ang mga iyon? (Mayroon silang may takot sa Diyos na puso.) Tama iyan: Mayroon silang may takot sa Diyos na puso. Natatakot sila na ang pagsasalita ay magkakaroon ng negatibong epekto, at sinisikap lang nilang lutasin iyon sa puso nila, nang hindi naaapektuhan ang sinupaman. Kapag nakakaharap nila ang iba na gayon din ang kalagayan, ginagamit nila ang sarili nilang mga karanasan para tulungan sila. Ito ay pagiging mabait. Ang mababait na tao ay mapagmahal sa iba, handa silang tumulong sa iba na lutasin ang kanilang mga paghihirap. May mga prinsipyo kapag gumagawa sila ng mga bagay-bagay at tumutulong sa iba, tumutulong sila sa iba na ayusin ang mga problema upang maging kapaki-pakinabang sa kanila, at wala silang sinasabi na hindi kapaki-pakinabang sa kanila. Ito ang pagmamahal. Ang gayong mga tao ay mayroong may takot sa Diyos na puso, at ang kanilang mga kilos ay maprinsipyo at matalino. Ito ang mga pamantayan sa pagsukat kung ang pagkatao ng mga tao ay mabuti o masama. Alam nila na walang pakinabang kaninuman ang mga negatibong bagay, at na ang mga bagay na ito ay makakaapekto sa iba kung sasabihin nila ang mga iyon nang malakas, kaya pinipili nilang magdasal sa Diyos sa kanilang puso at hanapin ang katotohanan para sa isang solusyon. Anumang uri ng mga kuru-kuro ang mayroon sila, nagagawa nilang harapin at lutasin ang mga iyon nang may pusong sumusunod sa Diyos, at pagkatapos ay nagtatamo sila ng pagkaunawa sa katotohanan, at ng kakayahang; sa ganitong paraan, mababawasan nang mababawasan ang kanilang mga kuru-kuro. Pero walang katwiran ang ilang tao. Kapag mayroon silang mga kuru-kuro, gustung-gusto nilang ipinagbabahaginan ang mga iyon kahit kanino at sa lahat. Ngunit hindi nito nilulutas ang problema, at nagiging dahilan para magkaroon ng mga kuru-kuro ang iba—at hindi ba ito nakakapinsala sa kanila? Hindi sinasabi ng ilang tao sa mga kapatid kapag may mga kuru-kuro sila, natatakot sila na malalaman ng iba na mayroon silang mga kuru-kuro, at gamitin ang mga ito laban sa kanila—pero sa bahay, nagsasalita sila nang walang pag-aalangan, sinasabi nila ang anumang gusto nila, tinatrato ang mga hindi nananalig sa kanilang pamilya na parang ang mga kapatid sa iglesia. Hindi nila iniisip kung anong uri ng mga kahihinatnan ang idudulot ng paggawa niyon. Pagkilos ba ito ayon sa prinsipyo? Halimbawa, sa kanilang mga kamag-anak maaaring mayroong mga naniniwala sa Diyos at mayroong hindi, o iyong mga medyo naniniwala at medyo nagdududa; kapag mayroon silang mga kuru-kuro, ipinagkakalat nila ang mga iyon sa mga kapamilya, na ang resulta ay na lahat ng taong ito ay kasama nilang nahihila pababa, at nagsisimulang magkaroon ng mga kuru-kuro at maling pagkaunawa tungkol sa Diyos. Ang mga kuru-kuro at maling pagkaunawa ay likas na nakakahawa, at kapag kumalat ang mga iyon, ang mga taong hindi matukoy kung ano talaga ang mga ito ay maaaring mapahamak. Ang mga taong magulo ang isip, lalo na, ay malamang na maging mas lito matapos marinig ang mga ito. Tanging ang mga nakakaunawa sa katotohanan at nakakatukoy sa mga ito ang kayang tumanggi sa kabaligtarang mga bagay na ito—mga bagay na mga kuru-kuro, negatibo, at maling pagkaunawa—at maprotektahan ng Diyos. Karamihan sa mga tao ay walang gayong tayog. Nararamdaman ng ilan na ang mga bagay na ito ay mali—na medyo kahanga-hanga na—pero hindi talaga nila matukoy kung ano talaga ang mga ito. Samakatuwid, kapag may mga tao na madalas magpakalat ng mga kuru-kuro at pagiging negatibo, karamihan sa mga tao ay magugulo ng mga kabaligtarang bagay na ito, at magiging mahina at negatibo. Tiyak ito. Ang mga negatibo at kabaligtarang bagay na ito ay may matinding kapangyarihang lituhin at pinsalain ang mga bagong mananampalataya. Sa mga mayroon nang pundasyon, maliit ang epekto ng mga ito; pagkaraan ng ilang panahon, kapag naunawaan ng gayong mga tao ang katotohanan, lubos silang magbabago. Pero kapag narinig ng mga bagong mananampalataya na walang pundasyon ang mga kabaligtarang bagay na ito, madali silang magiging negatibo at mahina; aatras at titigil pa sa pananalig sa Diyos ang mga hindi nagmamahal sa katotohanan; maaari pa ngang magpakalat ng mga kuru-kuro at manggambala sa gawain ng sambahayan ng Diyos ang masasamang taong iyon. Anong uri ng mga tao ang mga nagpapakalat ng pagiging negatibo at mga kuru-kuro nang walang pag-aalangan? Masasamang tao sila, mga demonyo silang lahat, at ilalantad at palalayasin silang lahat. Sinasabi ng ilang tao: “Hindi ko ikinakalat ang mga bagay na ito sa mga dayuhan; nagsasalita lang ako ng tungkol dito kapag nasa bahay ako.” Nagsasalita ka man ng tungkol dito sa labas o sa loob ng bahay, ang kalikasan ng usapin ay parehong lahat. Na nakakapagsalita ka ng tungkol sa mga ito sa loob ng bahay ay nangangahulugang mayroon kang mga kuro-kuro at maling pagkaunawa tungkol sa Diyos. Na nagagawa mong sabihin nang malakas ang mga bagay na ito ay nagpapatunay na hindi mo hinahanap o minamahal ang katotohanan. Hindi mo hinanap ang katotohanan upang tulungan kang iwaksi ang mga kuru-kurong ito, ni hindi mo pinaplanong bitiwan ang mga ito, kaya sinuman ang kausap mo, ang kalikasan ng pananalita mo ay nananatiling pareho. At may ilang tao na nagpapakalat ng mga kuru-kuro nila kahit saan sila pumunta, at sa kahit sinong nakakatagpo nila. Halimbawa, sabihin nating mayroong isang taong pinauwi dahil nanggagambala siya at nanggugulo habang ginagawa ang tungkulin niya. Nang tanungin siya kung bakit siya napauwi, sumagot siya: “Ako ay natural lang na prangka. Sinasabi ko kung ano ang nasa isipan ko. Nadulas ako at naikuwento ang ilan sa mga masamang bagay na dati kong ginagawa; nang marinig ng mga pinuno at manggagawa ang tungkol dito, binansagan nila akong masama at pinauwi. Dapat matuto kayong lahat sa karanasan ko; hindi ka maaaring magsalita nang walang pakundangan sa sambahayan ng Diyos. Sinasabi ng Diyos na dapat maging tapat, ngunit dapat mong isaalang-alang ang iyong tagapakinig. Ayos lang ang maging tapat sa pamilya mo, ngunit subukan mong maging tapat sa mga taga-labas at maraming mawawala sa iyo. Hindi ba’t nawalan ako nang dahil dito? Ituring ninyo itong isang leksyon.” Pag-iisipan ito ng ilang tao, pagkatapos nila itong marinig: “Nangyayari ang ganitong bagay sa sambahayan ng Diyos? Sa tingin ko ay dapat tayong maging maingat sa mga sinasabi natin mula ngayon!” Hindi ba’t magulo ang isip ng mga taong ito? Nangusap na nang labis ang Diyos, ngunit pagkatapos nilang makinig ng lagpas sa isang dekada, wala silang matandaang isang pangungusap—ngunit may sinasabi ang isang masamang tao at matibay nila itong natatandaan, itinatanim ito sa puso nila, at pagkatapos ay nagiging maingat sa pananalita at mga kilos nila. Nailigaw sila at nalason. Bakit kaya silang lasunin? Sa isang banda, mahina ang kalidad nila, at litong-lito sila, hindi makilatis ang pananalita at ugali ng ibang tao, at walang sariling paninindigan. Hindi nila nauunawaan ang katotohanan at hindi nila ito napaninindigan. Sa kabilang banda, wala silang pananampalataya sa Diyos at pangunahing hindi nauunawaan ang paraan ng pagtrato Niya sa mga tao. Dahil dito, maaari silang mailigaw ng iba. Sila rin ay tiyak na hindi mabubuting tao, nagagawang yakapin ang mga salita ng diyablo. Anong mga intensyon at layunin mayroon ang diyablo kapag nagpapakalat ng mga kuru-kuro? Nais nilang makisimpatiya ang lahat sa kanila. Labis silang matutuwa kung ang lahat ay nagrereklamo tungkol sa Diyos. Hindi ba’t ito ay isang taong nanggagambala at nanggugulo? Hindi ba’t walang taros silang nang-uudyok ng kaguluhan? Paano ba dapat harapin ang gayong mga tao? Kailangan pa ba itong sabihin? Agad silang paalisin sa iglesia; huwag silang hayaang manatili kahit isang araw pa. Magbubunga lang ng kapahamakan ang pananatili sa sambahayan ng Diyos ng mga masamang tao gaya nila; sila ay mga nakatagong panganib, isang bombang sasabog. Ang pinakamainam na dapat gawin ay paalisin sila. Hayaan silang manalig kung paano nila nais na manalig sa labas ng iglesia—walang kinalaman iyan sa sambahayan ng Diyos. Ang gayong mga tao ay pinakatuso at hindi na matutubos. Sabihin Mo, sino sa sambahayan ng Diyos ang napalayas dahil sa isang panandaliang pagkakamali sa pananalita? Sino ang pinauwi dahil sa pagiging isang tapat na tao at dahil hayagang kinikilala ang mga sarili nila? Palaging ginagawa ng sambahayan ng Diyos ang trabaho ng paglilinis sa iglesia, at sino ang mga pinaalis? Ito ay ang lahat ng mga masamang tao, anticristo, at walang pananampalataya, na tuloy-tuloy na hindi ginagampanan nang maayos ang mga tungkulin nila, at na gumagawa pa nga ng masama at nanggugulo. Walang isang tao ang itinapon dahil sa isang panandaliang paglabag o isang panandaliang pagpapakita ng katiwalian, lalong hindi na may isang taong inalis dahil sa pagsasagawa ng katotohanan upang maging isang tapat na tao. Ito ay hindi mapapasubaliang katotohanan. Sinasabi ng ilang tao: “Ang mga naghahangad sa katotohanan ay minorya sa iglesia. Ang mga taong hindi naghahangad sa katotohanan ang bumubuo sa mayorya. Kung mapapaalis ang mayorya, sino ang magseserbisyo? Kung mapapaalis ang mayorya, gaano karaming tao ang maliligtas pa rin? Hindi ito ang tamang paraan ng pag-iisiip. Gaya ng sinabi noong nakalipas na panahon, “Marami ang Tinawag, Datapuwa’t Kakaunti ang Nahirang.” Ito ay dahil labis na tiwali ang sangkatauhan kaya napakakaunti ng mga taong nagmamahal sa katotohanan. Ang nais ng Diyos ay hindi isang malaking bilang ng mga tao, kundi mga taong may kahusayan. Ang mga nananatili sa sambahayan ng Diyos ay ang mga kayang makinig at sumunod, kayang pangalagaan ang gawain sa sambahayan ng Diyos; karamihan sa kanila ay mga taong kayang tumanggap sa katotohanan. Mababa ang kalidad ng ilang tao at maaaring hindi nila maunawaan ang katotohanan, ngunit nagagawa nilang makinig, sumunod, at umiwas sa maling gawain, kaya ang gayong mga tao ay maaaring panatilihin upang magserbisyo. Ang mga nakakapanatili sa mga tagapagserbisyo ay tapat lahat. Anuman ang serbisyo, hindi sila nagrereklamo; sila ay mga taong nakikinig at sumusunod. Hindi ba’t magdudulot lang ng mga pagkakagulo ang mga hindi nakikinig o sumusunod, kung mananatili sila? Kahit na magkaloob sila ng kaunting serbisyo, kailangan nila palagi ng patnubay; sa sandaling hindi sila bantayan, makakagawa sila ng mga pagkakamali at makakalikha ng mga problema. Dapat na paalisin ang mga tagapagserbisyong gaya nito, kung hindi ay magagambala ang mga hinirang ng Diyos, gayundin ang buhay iglesia. Kung hindi mapapaalis sa iglesia ang mga masamang tao, tunay na mapipinsala at mapapahamak ang mga hinirang ng Diyos. Kaya, ang tanging paraan upang tiyakin na mararanasan ng mga hinirang ng Diyos ang buhay iglesia nang hindi nagugulo ay ang paalisin ang mga masamang tao; ito ang tanging paraan upang tiyakin na papasok sa tamang landas ng pananalig sa Diyos at magkakamit ng kaligtasan ang mga hinirang ng Diyos. Lubos na naaayon sa kalooban ng Diyos ang pagpapaalis sa mga masamang tao.

Mayroong isang uri ng tao na mapagmahal at mapagparaya sa lahat, at handang tumulong sa kahit sinuman. Ang tanging bagay na hindi siya interesado ay sa katotohanan. Palagi siyang salungat sa Diyos at hindi maipagkakasundo sa Kanya. Siya ay matinding kaaway ng Diyos. Anong uri ito ng tao? Siya ay walang pananampalataya at diyablo. Ang diyablo ang siyang pinaka nayayamot sa katotohanan at pinaka napopoot sa katotohanan. Basta’t sangkot ang katotohanan sa isang bagay, o ang sinasabi o hinihingi ng Diyos, hindi niya lamang ito hindi tinatanggap, kundi nag-aalinlangan siya rito, nilalabanan niya ito, at nagpapakalat siya ng mga kuru-kuro tungkol dito. Marami rin siyang ginagawang mga bagay na nakakasama sa gawain ng iglesia, naglalabas pa nga ng hinanaing sa publiko laban sa Diyos kapag nasasaktan ang mga personal na interes niya. Mga diyablo ang mga taong gaya nito; sila ay mga taong napopoot sa katotohanan at namumuhi sa Diyos. Sa kaibuturan ng kalikasan ng bawat isang tao ay isang disposisyong napopoot sa katotohanan; kaya, ang bawat isa ay mayroong diwang namumuhi sa Diyos. Ang pinagkaiba lang ay ang lawak ng pagkamuhing ito, kung ito ay banayad o matindi. May kakayahan ang ilang tao na gumawa ng masama upang salungatin ang Diyos, habang ang iba ay naghahayag lamang ng tiwaling disposisyon o mga negatibong emosyon. Kaya bakit may kakayahan ang ilang tao na kamuhian ang Diyos? Anong papel ang ginagampanan nila? Nagagawa nilang kamuhian ang Diyos dahil mayroon silang disposisyong napopoot sa katotohanan. Ang pagkakaroon nila ng ganitong disposisyon ay nangangahulugang sila ay diyablo at kaaway ng Diyos. Ano ang diyablo? Ang mga diyablo ay ang lahat ng napopoot sa katotohanan at namumuhi sa Diyos. Maaari bang maligtas ang mga diyablo? Tiyak na hindi. Habang inililigtas ng Diyos ang sangkatauhan, tatayo ang maraming tao at sasalungatin Siya at guguluhin ang gawain ng sambahayan ng Diyos. Mga diyablo ang mga taong gaya nito. Maaari rin silang tawaging mga nabubuhay na demonyo. Sa mga iglesia kahit saan, ang sinumang nanggugulo sa gawain ng iglesia ay isang diyablo at isang nabubuhay na demonyo. At sinumang nang-aapi sa iglesia at hindi tumatanggap sa katotohanan sa kahit anong antas ay isang nabubuhay na demonyo. Samakatuwid, kung matutukoy mo nang tama kung sinong mga tao ang mga nabubuhay na demonyo, dapat kang kumilos nang mabilis upang paalisin sila. Kung mayroong ilang tao na ang saloobin ay tipikal na napakabuti, ngunit kung minsan ay masama ang kalagayan nila, o napakaliit ng tayog nila at hindi nila nauunawaan ang katotohanan, at may ginagawa silang isang bagay na nagdudulot ng mga paggambala at panggugulo ngunit hindi nila ito gawi at hindi sila ang gayong uri ng tao ayon sa kalikasan, kung gayon ay maaari silang manatili. Ang pagkatao ng ilan ay hindi napakabuti; kung nalalabag sila ng isang tao, hindi nila ito palalampasin kailanman. Makikipagtalo sila sa taong iyon nang walang katapusan, hindi magpapakita ng awa hanggang maramdaman nilang may katwiran sila. Ngunit, mayroon silang isang merito, na handa silang magserbisyo at magtiis ng paghihirap. Maaaring pansamantalang manatili ang mga taong gaya nito. Kung ang mga taong ito ay madalas na gumagawa ng masama at gumagambala sa gawain ng iglesia, sila ay sa diyablong Satanas, at tiyak na hindi sila maaaring maligtas. Iyan ay isandaang porsyentong tiyak. Kailangang paalisin sa iglesia ang mga taong gaya nito; walang pasubaling hindi sila maaaring payagang manatili. Bakit kailangan silang paalisin? Pinaaalis ang ilan upang bigyan sila ng pagkakataong magsisi, upang turuan sila ng leksyon; pinaaalis ang iba dahil nakita sa mga kalikasan nila kung sino sila, at hindi sila maaaring maligtas. Kaya nakikita mo, magkakaiba ang mga tao. Hindi iniwan ng ilang pinaalis ang trabaho nila, at patuloy itong ginampanan, sa kabila ng labis nilang pagiging negatibo at may maitim na puso—hindi sila katulad ng kalagayan ng mga taong hindi ginagawa ang tungkulin nila kailanman pagkatapos nilang mapaalis, at hindi pareho ang mga tinatahak nilang landas. Ano ang kalagayan sa kalooban ng mga patuloy na ginagawa ang tungkulin nila pagkatapos nilang mapaalis? Ano ang hinahangad nila? Iba ito sa mga taong hindi ginagampanan ang tungkulin nila. Kung hindi ninyo ito makilatis, ibig sabihin na mababa ang kalidad ninyo, wala kayong pang-unawang espirituwal, at hindi ninyo magagawa ang gawain ng iglesia. Kung makikita ninyo ang kaibahan, itatrato ninyo sila nang magkaiba. Nasaan ang pagkakaiba sa pagitan ng dalawang uri ng taong ito? Ano ang pagkakaiba sa mga landas na tinatahak nila? Ano ang pagkakaiba sa saloobin nila sa pagganap ng tungkulin? Nakikilatis ba ninyo ang mga bagay na ito? (Naipagpapatuloy pang gampanan ng ilang tao ang mga tungkulin nila pagkatapos nilang mapaalis, na nagpapahiwatig na mayroon pa rin silang kaunting konsiyensiya. Marahil pakiramdam nila ay hindi na rin sila maliligtas, ngunit iniisip nila: “Nananalig ako sa Diyos. Tiyak ako na ang Diyos na ito ang Lumikha. Kahit na pinaalis ako ng iglesia, dapat pa rin akong manalig sa Diyos. Ako pa rin ay isang nilikha, at kinikilala ko ang Lumikha sa akin.” Kumikilos pa rin sa kalooban nila ang kaunting konsiyensiya. Kung ni hindi na nila ginagawa ang tungkulin nila pagkatapos mapaalis, at ni hindi na sila nananalig sa Diyos, ipinakikita nilang sila ay mga walang pananampalataya.) Sino ang gustong sunod na magsalita? (Marahil naipagpapatuloy pa ring gampanan ng ilang tao ang tungkulin nila pagkatapos nilang mapaalis dahil sa puso nila ay napagtanto na nila na may pananagutan sila sa Diyos sa mga bagay na ginawa nila dati, at nais nilang magbago. Ngunit kung itinigil ng isang taong gawin ang kaniyang tungkulin pagkatapos niyang mapaalis, ipinakikita nito na hindi niya ginagawa ang tungkulin niya upang palugurin ang Diyos, ngunit sinusubukan niyang gumawa ng mga kasunduan sa Diyos sa pag-aasam na makatanggap ng mga pagpapala. At pagkatapos malaman na wala silang matatanggap na anumang pagpapala, hindi niya nakikita ang pangangailangang magpatuloy sa pagganap ng tungkulin, kaya tumitigil siya sa pagseserbisyo.) Sa dalawang uring ito ng mga tao, sino ang mayroong kaunting konsiyensiya? (Ang mga taong ginagawa pa rin ang tungkulin nila pagkatapos na mapaalis.) Ang uri na ipinagpapatuloy ang tungkulin nila ay mayroon pa ring kaunting konsiyensiya at isang batayan sa pagiging isang tao. Bilang isang tao, anuman ang pagtrato sa kanila ng Diyos at kung gusto man sila ng Diyos, sila pa rin ay nilikha ng Diyos. Hindi nila matatakasan ang kapangyarihan ng Diyos; saanman sila pumunta, sila pa rin ay nilikha, kaya dapat pa rin nilang gampanan ang tungkulin nila. Nagpapakita ito na mayroon pa rin silang konsiyensiya at isang batayan sa pagiging isang tao. Bukod doon, saanman sila pumunta, kahit papaano ay kaya nilang amining nananalig sila sa Diyos at kinikilala ang pag-iral ng Diyos. Ang pananampalatayang ito sa puso nila ang nagbubunsod sa kanilang gampanan ang mga tungkulin nila. Ang ganitong uri ng tao ay tunay na mayroong kaunting pananampalataya, at maaaring may kakayahang magsisi. Para sa mga tumigil sa pagganap sa mga tungkulin nila pagkatapos na mapaalis, ang iniisip nila ay, “Kung ayaw sa akin ng Diyos, hindi na ako mananalig sa Diyos. Ang paniniwala ko ay wala rin namang silbi.” Humihinto sila sa pananalig at itinatanggi ang pag-iral ng Diyos, at iniiwan pa nga ang batayan nila sa pagiging tao, pinawawalang-saysay ang lahat ng ginawa nila dati. Walang konsiyensiya at katwiran ang gayong mga tao, at diyan makikita ang pagkakaiba sa pagitan ng dalawang uring ito. Sabihin mo sa Akin, alam ba ito ng Diyos? Alam na alam Niya ito. Nilikha Niya ang lahat ng bagay, nasisiyasat Niya ang lahat ng bagay at naghahari Siyang may kataas-kataasang kapangyarihan sa mga ito. Iniisip ng mga walang pananampalataya na walang konsiyensiya, “Nasaan ang Diyos? Bakit hindi ko Siya nakikita? Kaya sinong may pakialam kung pinaalis ako ng iglesia? Kaya ko pa ring mabuhay kahit saan ako pumunta. Iniisip mo bang hindi ko kayang mabuhay dahil lamang iniwan Kita? Nagbibigay sa akin ng mas maraming kalayaan ang hindi ko pagganap sa mga tungkulin ko!” Ito ang saloobin nila, na naghahayag sa kanila bilang mga walang pananampalataya, at pinatutunayang tama ang pagpapaalis sa kanila. Dapat paalisin ang mga walang pananampalatayang gaya nito—good riddance sa kanila. Iba ang pagtugon ng mga taong may pananampalataya kung sila ay pinapaalis. Halimbawa, pagkatapos mapaalis, maaaring sabihin ng ilang tao, “Hindi ako mabubuhay nang hindi ginagampanan ang tungkulin ko. Hindi ako mabubuhay nang hindi nananalig sa Diyos. Hindi ako makapagpapatuloy nang wala ang Diyos. Saanman ako pumunta, nasa kamay ako ng Diyos.” Kaya patuloy nilang ginagawa ang tungkulin nila. Hindi bulag na pananalig o kahangalan ang nagdala sa kanila sa ganitong pagpili; ito ay dahil pinangungunahan sila ng mga kaisipang ito kaya nagagampanan nila ang tungkulin nila gaya nito. Mayroon din silang mga hinanaing at haka-haka, at ilang reklamo, ngunit bakit nagagampanan pa rin nila ang tungkulin nila? Dahil kumikilos pa rin sa kanilang pagkatao ang kaunting konsiyensiya. Makakaiwas ang mga taong walang konsiyensiyang kumikilos sa paggawa ng tungkulin nila at sa pananalig sa Diyos. Ito ang kaibahan. Magkakaiba ang mga tao; may mga pagkakaiba ang bawat isa. Sa mahahalagang sandali, napakaraming bagay ang maitatakda at maaapektuhan kung may konsiyensiya at katwiran ang isang tao o wala.

Katatapos ko lang magbahagi sa mga intensyon na nasa kalagayan ng isang tao. Kasunod ay magbabahagi ako sa palagay at saloobin. Maging ito man ay isang aspekto ng terminolohiya o isang aspekto ng katotohanan, napakaraming detalye ang nakapaloob dito; hindi ito kasing simple ng mga mababaw na salita o mga pangungusap na binibigkas. Kung lilimitahan mo ang pagkaunawa mo sa isang salita, isang konsepto, o sa literal na kahulugan ng ilang pangungusap, ito ay magiging isang uri na lamang ng doktrina. Gayunman, kung pagsasama-samahin at pagkukumparahin mo ang mga literal na parirala o pangungusap na ito sa mga aktuwal na kalagayan at mga ideya, pananaw, o pamamaraang inihahayag ng mga tao sa mga tunay na buhay nila, magagawa mong matuklasan ang marami sa sarili mong problema. Ang ilang problema ay sumasalungat sa katotohanan. Ang ilan ay tila naaayon sa doktrina, tila naaayon sa mga patakaran at kaisipan at pamamaraan ng tao, ngunit sa aktuwalidad ay hindi naaayon ang mga ito sa katotohanan o sa kalooban ng Diyos. Halimbawa, ang ilang pananaw at palagay ng mga tao ay umaayon lamang sa mga kuru-kuro at imahinasyon ng tao, ngunit hindi sa mga katotohanang prinsipyo. Kung hindi susukatin at kikilatisin ang mga ito alinsunod sa mga salita ng Diyos, magiging katanggap-tanggap ang mga ito sa mga tao. Ngunit kapag nasuri ang mga ito laban sa mga salita ng Diyos, nagiging mga maling bagay ang mga kaisipan at pananaw ng tao, nagiging mga kabaligtarang bagay ang mga ito. Ano pang ibang problema ang natuklasan ninyo? (Diyos ko, nag-iisip ako ng mga ideya at pananaw mula sa tradisyonal na kultura gaya ng “pagiging mapagmahal sa mga magulang ng isang tao” at “pagiging isang mabuting asawa at mapagmahal na ina,” na nakikita ng mga tao bilang tama at nararapat, ngunit sa perspektiba ng katotohanan, hindi umaayon ang mga ito sa katotohanan.) Hindi umaayon ang mga ito sa katotohanan. Ibig sabihin na sumasalungat ang mga ito sa mga layunin ng Diyos. Halimbawa, nakakapagpakita ang ilang tao ng mapagmahal na debosyon sa mga magulang nila o na maging isang mabuting asawa at mapagmahal na ina—sa pag-uugali at ginagawa nila, tila walang problema rito; ngunit kaya ba nilang magpasakop sa Diyos? Matatanggap ba nila ang katotohanan? Hindi problema ang panlabas na pagpapakita lamang ng dalawang pag-uugaling ito; ngunit pagdating sa pagsisiyasat sa kanilang kalikasang diwa, mayroon ba silang anumang pagpapasakop sa paraan ng pagtrato nila sa Diyos? Magagawa ba nilang tanggapin ang katotohanan? Kung mayroong problema sa dalawang aspektong ito, magagawa ba nilang makamit ang kaligtasan? Tiyak na hindi. Kaya, kahit na ang dalawang pag-uugaling ito ay lumalabas na mga merito, hindi maaaring katawanin ng mga ito ang diwa ng isang tao. Kahit gaano pa kamapagmahal sa magulang ang isang tao o isang mabuting asawa at mapagmahal na ina sa panlabas, hindi ibig sabihin nito na nagpapasakop siya sa Diyos, lalong hindi ibig sabihin nito na nakalaya sila mula sa impluwensiya ni Satanas. Walang kahit anong kaugnayan ang dalawa nilang meritong ito at ang katotohanan. Samakatuwid, ang isang taong nagtataglay ng mga meritong ito ay tiyak na hindi isang taong pinupuri ng Diyos, at hindi siya nakaabot sa pamantayan ng isang matuwid na tao. Ang puso ng mga tiwaling tao ay nag-uumapaw sa mga pilosopiya ni Satanas. Gusto nilang lahat na tumatanggap ng papuri at pagsang-ayon ng iba. Gusto nilang lahat na pinananatili ang kanilang mga interpersonal na ugnayan upang protektahan ang mga sarili nila. Gusto nilang lahat na napapansin at nagyayabang upang hangaan sila ng iba. Ang pamumuhay base sa mga satanikong pilosopiyang ito ay nagsisimulang lahat sa isang partikular na panimula. Ano ang layuning minimithing makamit ng panimulang ito? (Ang purihin sila ng mga tao bilang mga mabuting indibiduwal at sabihing sila ay mapagmahal at may konsiderasyon, upang suportahan at tanggapin sila ng mga tao.) Sa pamumuhay nila sa mga pilosopiya ni Satanas, nagkikimkim ang mga tao ng isang uri ng kuru-kuro at imahinasyon: “Ginagantimpalaan ang mabubuti” at “Payapa ang buhay ng mabubuti.” Ngunit walang makapagsabi nang maliwanag kung ano ang ibig sabihin ng “Ginagantimpalaan ang mabubuti” at “Payapa ang buhay ng mabubuti.” Sa kabaligtaran, yamang nakikitang ang mabubuting tao ay hindi nabubuhay nang matagal habang ang masasamang tao ay nabubuhay nang matagal, wala talagang nakakaunawa sa ugat na dahilan ng ganitong kalagayan ng mga bagay. Ngunit mayroong isang karaniwang panuntunang tinatanggap ng mga tao na nananatiling hindi nagbabago: “Ang kabutihan ay sinusuklian ng kabutihan, at ang kasamaan ng kasamaan.” Sinusuklian ng Diyos ang bawat indibiduwal batay sa mga sarili nilang gawa. Ito ay paunang itinakda ng Diyos, at walang sinumang makakapagbago nito, gayunpaman ay hindi ito kinikilala ng maraming tao. Kaya, madali ba para sa mga tao ang magbago kapag nabubuhay sila alinsunod sa mga satanikong pilosopiya? (Hindi.) Bakit hindi? (Ang mga pilosopiyang ito ang naging batas nila para makaligtas. Kung hindi hahanapin ang katotohanan at hindi magagawang kilatisin ang mga kuru-kurong ito, mahirap ang magbago.) Hindi ito ganoon kasimple. Ang totoo, kapag nahaharap sa mga sitwasyon na taglay ang mga intensyon at pagkilos na ito, kung sinasabi mong wala kang nararamdaman, hindi tama iyan. Para sa mga hindi mananampalataya, normal ang hindi makaramdam ng kahit ano dahil ganap silang nabubuhay alinsunod sa mga satanikong pilosopiya at batas. Itinuturing nilang mahalaga ang mga bagay na ito at hindi nila iniisip na mali ang mga ito. Ngayon, napakatagal nang panahon na kayong lahat ay nananalig sa Diyos at nakapakinig na kayo ng napakaraming sermon; sa kaibuturan, dapat ay mayroon kayong pagtaya sa mga bagay na ito. Tama ba o mali ang mga ito? Dapat ay magagawa mong makilala na mali ang mga bagay na ito; dapat ang saloobin mo sa mga ito ay pag-ayaw, hindi pagtanggap. Kaya bakit hindi mo mabitiwan ang mga ito kahit na alam na alam mong mali ang mga ito? Nasaan ang problema? (Masyado tayong makasarili at kasuklam-suklam, at ayaw nating talikuran ang laman. Kapag nahaharap sa isang bagay, hindi natin iniisip na palugurin ang Diyos at bigyan ng kaunting konsiderasyon ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, sa halip ay ang mga sarili nating interes ang iniisip natin. Hindi natin matalikuran ang mga intensyon natin sa kalooban.) Ayaw talikuran ang laman—ito ay isang aspekto. Pagdating sa mga pangunahing interes, nababalisa ka at nahihirapan. Kaya, sa mga interpersonal na pakikipag-ugnayan ninyo sa inyong pang-araw-araw na buhay na hindi kinapapalooban ng mga pangunahing interes, nagnilay-nilay ba kayo kahit kailan sa mga satanikong pilosopiya at batas na ito? Hinanap ba ninyo ang katotohanan upang malutas ang mga ito? Nagbago na ba talaga kayo? (Nagninilay-nilay ako sa ilang bagay, at ang nakikilala ko, sinusubukan kong baguhin. Ngunit madalas, hindi ko ito itinuturing na isang seryosong usapin at hindi ako nagninilay-nilay dito.) Kung gayon ay hindi madaling magbago. Ang bawat galaw mo, bawat salita at kilos, maging ang mga sulyap mo ay mga pagpapahayag lahat ng tiwaling disposisyon mo, pinangungunahang lahat ng isang tiwaling disposisyon. Kung hindi mo pa rin hinahanap ang katotohanan upang lutasin ang mga isyung ito, magiging napakahirap na tumanggap ng kaligtasan. Kung iniisip mo na kailangan ng napakalaking pagsisikap at enerhiya upang talikuran ang laman, na para bang hinihingi nitong hatiin mo sa dalawa ang personalidad mo, may problema ka; hindi madaling magbago. Kung masisiyasat mo ang sarili mo at mahahanap ang katotohanan—simula sa pang-araw-araw na buhay, sa bawat salita mo at gawa, at lalong higit sa mga bagay na may kinalaman sa katanyagan, mga pakinabang, at katayuan—at kung matatalikuran mo ang sarili mong laman, magagawa mong magkaroon ng ilang pagbabago. Ngayon, nahihirapan kayong lahat na talikuran ang mga pilosopiya at batas na ito ni Satanas; sa inyong pang-araw-araw na buhay, mayroon na bang anumang tunay na pagbabago sa mga pananaw o pag-uugali at pagkilos na ito na hindi naaayon sa katotohanan? (Minsan kapag nagsasalita ako o kumikilos, kinikilala ko na mayroon akong mga maling intensyon at nais kong ituwid ang mga ito. Pagkatapos manalangin, nauunawaan ko ang kalooban ng Diyos at naisasagawa ito, ngunit pagkatapos ko itong gawin ay natutuklasan ko na ang mga intensyon sa mga pagkilos ko ay hindi naman talaga nalutas, ang mga panlabas na pamamaraan ko lamang ang nagbago. Halimbawa, kung magsisinungaling ako upang protektahan ang mga sarili kong interes, pagkatapos ko itong mapagtanto ay agad kong tatalikuran ang laman at magiging tapat ako sa iba, na sinasabi, “Ang intensyon ko sa aking pagsasalita ngayon lang ay hindi tama. Mapanlinlang ako.” Ngunit sa susunod na pagkakataon na makakaharap ko ang isang katulad na sitwasyon, magkakaroon pa rin ng kontrol sa akin ang intensyong iyon at gugustuhin kong protektahan ang mga sarili kong interes at magsisinungaling ako. Tila nakaugat na nang malalim ang intensyong iyan; muli’t muli itong lumilitaw sa puso ko.) Kaya, saan nanggagaling ang intensyong ito na bigyan ng kasiyahan ang mga sarili mong interes? Ito ay bunga ng tiwaling disposisyon mo. Ang mga intensyong nililikha ng iba’t ibang tiwaling disposisyon ay magkakaiba sa kalikasan; ang ilan ay masama ayon sa kalikasan, ang ilan ay malisyoso, ang ilan ay walang katotohanan, ang ilan ay mali, at ang ilan ay pabagu-bago. Ang bawat isa ay mayroong kanya-kanyang kalikasan. Kaya, napakanormal na ang parehong intensyon ay malilikha sa iba’t ibang sitwasyon, dahil ang tiwaling disposisyon sa kalooban mo ay hindi nagbabago. Kung ang isang disposisyong ito ay makakalikha ng iba’t ibang intensyon sa iba’t ibang sitwasyon, magdudulot iyan ng labis-labis na problema sa mga tao at ng kalituhan sa kanilang isipan! Kahit ang isang uri lang ng intensyon ay mahirap lutasin, na nangangailangan ng mahabang panahon ng transpormasyon; kung ang isang disposisyon ay makakalikha ng maraming uri ng intensyon, lalo pang magiging mahirap ang magbago. Kailangan mong tuloy-tuloy na asikasuhin ang iisang uri ng intensyon, na pinangangasiwaan at nilulutas ito sa iba’t ibang sitwasyon at pangyayari, at sa iba’t ibang tao, kaganapan, at bagay-bagay. Ito ay pakikipaglaban na taglay ang isang aspekto ng tiwaling disposisyon. Nababalisa ang ilang tao at nag-aakala pa nga na wala silang kakayahang magbago pagkatapos na matalo sa ilang pakikipaglaban. Walang silbi ang pagiging balisa; hindi mababago sa isang iglap ang isang tiwaling disposisyon. Maaaring iniisip mo na ang pagtalikod sa laman nang minsan o dalawang ulit ay dapat na magdulot ng ilang pagbabago, ngunit kinalaunan ay malalaman mo na palagi pa ring lumalabas ang tiwaling disposisyon mo, at hindi mo maintindihan kung bakit. Ito ay nagpapakita na hindi mo nauunawaan ang proseso ng pagbabago sa disposisyon. Hindi isang simpleng usapin ang pagbabago ng disposisyon. Hindi makakasapat kung mababaw ang pagkaunawa mo sa katotohanan. Kapag tunay mong kinikilala ang diwa ng iyong tiwaling disposisyon, ganap mo itong matatalikuran. Ang pagsasagawa mo sa paraang ginagawa mo ngayon, bagamat inihahayag mo pa rin ang tiwaling disposisyon mo, kapag nahaharap ka sa mga sitwasyon, hindi maitatanggi na nagbago ka na. Kahit papaano mas kaunti na ang paghahayag ng tiwaling disposisyon mo, at mas kaunti ang mga intensyon at pandaraya mo. Hindi ka na nagsasalita nang may labis na pagpapaimbabaw at kawalan ng katapatan ngayon; sa halip, madalas kang nagsasalita nang mula sa puso mo at nagsasabi ka ng katotohanan. Nagpapakita ito na nagbago ka na. Ngunit maaaring isipin mo, “Mayroon lang naging pagbabago sa pagsasagawa at mga pamamaraan ko. Nananatiling hindi nababago ang mga intensyon ko, kaya hindi talaga ako nagbago, di ba? Ibig bang sabihin nito na wala na akong pag-asang maligtas?” Tama ba ang mga kaisipang ito? (Hindi.) Ang mga ito ay mga taliwas at maling kaisipan. Ang pagbabago ng disposisyon mo ay nangangailangan ng pagdaranas ng maraming proseso; tama lang na unang magbago ang pagsasagawa at mga pamamaraan mo. Para sa mga intensyon sa kalooban ng mga tao, mababago lamang ang mga ito sa pamamagitan ng paghahanap sa katotohanan upang lutasin ang mga ito. Ang magawang magbago pagdating sa pagsasagawa at pamamaraan ay nagpapatunay na nagsimula nang magkaroon ng transpormasyon ang isang tao. Kung magpapatuloy ka sa paghahanap sa katotohanan upang lutasin ang iyong mga pantaong intensyon at pandaraya, magiging pakaunti na nang pakaunti ang paghahayag ng tiwaling disposisyon mo. Kung nakilala mo na ang Diyos, may takot sa Diyos na puso, at kayang magpasakop sa Diyos, pinatutunayan niyan na ang buhay disposisyon mo ay nagkaroon na ng pagbabago. Ito ang tamang paraan ng pagtingin sa mga bagay-bagay. Kung tama ang paraan ng pagsasagawa mo, at nagagawa mong isagawa ang katotohanan at kumilos nang may kaunting prinsipyo, ibig sabihin nito na nagbago ka na. Hindi tamang maniwala na hindi ka talaga nagbago dahil lamang sa kung minsan ay inihahayag mo pa rin ang katiwalian mo. Maaari mong sabihin, “Bakit nangyayari pa rin ang dati kong problema ng paghahayag ng katiwalian? Nagpapatunay ito na hindi ako nagbago.” Ito ang maling paraan ng pagtingin sa mga bagay-bagay. Ang problema ng paghahayag ng katiwalian ay hindi lubos na malulutas pagkaraan lang ng ilang taong karanasan. Nangangailangan ito ng pangmatagalang pagtitiyaga sa pagsasagawa ng katotohanan upang lubos itong malutas. Ang pagkaunti ng mga pagdagsa ng katiwalian mo ay sapat na upang patunayan na mayroon ng pagbabago sa iyo; ang sabihing walang kahit anong pagbabago ay hindi tumutugma sa aktuwal na sitwasyon. Dapat malinaw ito sa inyong puso, hindi kayo maaaring magkaroon ng lihis at maling pagkaunawa. Ang pagkakamit ng kaligtasan sa pamamagitan ng pagdaranas ng gawain ng Diyos ay isang pangmatagalang pagsisikap na lubos na hindi maisasakatuparan sa loob lang ng kaunting taon. Dapat ay mayroon kayo ng ganitong kamalayan.

Katatapos lang nating magbahaginan sa mga paninindigan, intensyon, at saloobin. Ang mga pananaw ang nagdidikta ng mga saloobin, hindi ba? Tunay nga, ang mga paninindigan at palagay ang nagdidikta ng mga saloobin ng mga tao. Sa katulad na paraan, ang pananaw mo kapag nahaharap ka sa isang partikular na pangyayari o sitwasyon ay nakadepende sa kung saan ka nakapanig. Kung hindi ka nakapanig sa Diyos ngunit sa tao ka nakapanig, na sinisikap na panatilihin ang iyong mga relasyong interpersonal, ang mga pananaw at pamamaraan mo ay tiyak na magsisilbing lahat upang protektahan at siguruhin ang mga sarili mong interes at dangal, at upang mag-iwan para sa sarili mo ng daan palabas. Ngunit kung ang paninindigan mo ay upang protektahan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, gampanan nang maayos ang tungkulin mo at ipakita ang katapatan mo, ang saloobin mo ay upang magsagawa alinsunod sa katotohanan sa bawat sitwasyon, gampanan nang maayos ang tungkulin mo, ipakita ang katapatan mo, at tuparin ang gawaing iniatas ng Diyos—ang lahat ng mga elementong ito ay nagtutugma. Kapag hindi kayo nagbabahagi, sa inyong pagsasalamuha, tungkol sa mga doktrinang inyong narinig o naalala, o sa mga espirituwal na teoryang inyong naintindihan, kundi sa halip ay nagagawa ninyong magbahagi tungkol sa sarili ninyong mga kalagayan kamakailan, tungkol sa mga paraan kung saan nagbago ang inyong mga pananaw at paninindigan tungkol sa ilang pangyayari at napag-alaman ninyo ang mga bagong tuklas at bagong pang-unawa, tungkol sa mga bagay tungkol sa iyo na salungat sa mga hinihingi ng Diyos at sa katotohanan, sa oras na maibahagi mo ang gayong mga bagay, magkakaroon kayo ng tayog. Kung hindi pa ninyo nasuri kailanman ang alinmang aspeto ng inyong mga pananaw, paninindigan, intensyon, at iniisip, o kung, matapos suriin ang mga ito, hindi ninyo masabi kung tama o mali ang mga iyon, at magulo ang pagtatasa ninyo tungkol sa mga iyon, kung kayo ang kikilos bilang pinuno ng iglesia, ano ang ipandidilig ninyo sa iba? (Ang mga salita at doktrina.) Sa tingin Ko didiligan ninyo ang iba hindi lamang ng mga salita at doktrina, espirituwal na teorya, at kaalamang teolohikal, kundi, marahil, gamit ang inyong mga lihis at maling pananaw at at ang inyong mga personal na haka-haka at paghusga tungkol sa Diyos, at, higit pa riyan, ang inyong isang-panig na mga pananaw at pag-unawa sa Diyos, nang lubos na salungat sa mga salita at hinihingi ng Diyos. At ano ang nangyayari sa lahat ng dinala sa ilalim ng gayong pamumuno? Nagagawa lamang nilang magsalita tungkol sa mga salita at doktrina. Kung nais ng Diyos na gumawa ng ilang gawain ng pagsubok at pagdalisay sa kanila, ang hindi nila paglaban dito ay magiging kasiya-siyang kalalabasan; medyo wala silang kakayahang tratuhin ito nang tama, lalong hindi ang tunay na pagpapasakop dito Ano ang ipinapakita nito? Ipinapakita nito na ang itinatanim ninyo sa iba ay mga haka-haka at imahinasyon. Kung hindi pa naragdagan ang pagkaunawa ng iba at nabawasan ang mga maling pagkaunawa nila sa Diyos dahil sa inyong pagdidilig at pamumuno, kumusta na kaya ang pagganap ninyo sa inyong tungkulin? Nagawa mo ba ito nang sapat o hindi sapat? (Hindi sapat.) Nagagawa na ba ninyong matukoy ngayon kung aling bahagi ng gawaing ginagawa ninyo at alin sa mga katotohanang pinagbabahaginan ninyo ang tunay na nakatutulong at naghahatid ng benepisyo sa mga tao, na hindi lamang nilulutas ang pagiging negatibo nila at ang mga kuru-kuro at maling pagkaunawa nila sa Diyos, kundi pinahihintulutan din silang magkaroon ng tunay na pagkaunawa sa Diyos at ng isang normal na relasyon sa Kanya? Kung makakamit ninyo ang mga bungang ito sa inyong gawain, makakagawa kayo ng mga praktikal na gawain at magagampanan nang sapat ang inyong tungkulin. Kung hindi ninyo nagagampanan ang gawaing ito, ano ang ginagawa ninyo sa loob ng iglesia? Nagagawa ba ninyong sukatin kung aling bahagi ng gawaing ginawa ninyo at alin sa mga salitang binigkas ninyo ang tunay na naging kapaki-pakinabang at nagpapalago sa mga hinirang ng Diyos? Ang gawain bang ginagampanan ninyo at ang mga salitang binibigkas ninyo ay katulad ng kay Pablo—nagsasalita lamang ng espirituwal na teoriya, nagbibigay ng patotoo sa mga sarili ninyo at nagyayabang—o ang mga ito ba ay mas tago at kasuklam-suklam kaysa sa sinabi ni Pablo? Masusukat ba ninyo ito? Kung talagang masusukat ninyo ito, tunay na nagkaroon na kayo ng paglago. Halimbawa, ang isang tao, na isa o dalawang taon pa lang na nananalig sa Diyos, ay may mga kuru-kuro at maling pagkaunawa tungkol sa Diyos na nakakaapekto sa pagganap ng tungkulin niya, kaya masugid mo siyang sinasabihan, “Dapat mong mahalin ang Diyos. Hindi ka maaaring magkaroon ng pusong hindi nagmamahal sa Diyos. Dapat matutunan mo kung paano sumunod sa Diyos, hindi ka maaaring magkaroon ng mga personal na hinihingi at naisin.” Ngunit hindi rito makikita ang problema nila; ang totoo, ito ay dahil may isang taong napakatagal nang nananalig sa Diyos ang napaalis, at hindi maunawaan ng bagong mananampalataya ang diwa ng taong ito, kaya nagkaroon siya ng mga pangamba tungkol sa kung paano hinarap ng sambahayan ng Diyos ang usaping ito. Mayroon siyang mga pangamba, kaya ang mga pangambang ito ang dapat mong lutasin. Hindi sa ayaw niyang gampanan ang tungkulin niya, o na tinatamad siya o hindi niya kayang magtiis ng paghihirap, pero palagi mong sinasabi sa kanya, “Dapat magawa ng mga kabataan na magtiis ng paghihirap at maging masipag, at magkaroon ng pagtitiyaga.” Tama ang mga salitang ito, ngunit hindi ito akma sa kalagayan ng taong ito, kaya nananatili siyang hindi inspirado pagkatapos makapakinig. Ang paglutas sa mga maling pagkaunawa tungkol sa Diyos ay hindi magagawa sa pamamagitan lamang ng pagsasalita ng ilang doktrina; dapat mong maunawaan ang mga tunay na pangyayari at maliwanagan ang ugat na dahilan. Ito ang tinatawag na pagtuklas sa puno’t dulo ng usapin. Tanging sa pamamagitan lang ng pag-unawa sa kung ano talaga ang nangyayari at sa paghahanap sa katotohanan upang lutasin ang usapin na tunay na malulutas ang problema. Maaari mo silang siyasatin: “Paanong mali ang pagkaunawa ninyo? Anong mga maling pagkaunawa ang taglay ninyo? Napakabuti ng Diyos sa iyo at labis na nagmamalasakit sa iyo, at mali pa rin ang pagkaunawa mo sa Kanya; wala kang konsiyensiya!” Ngunit hindi nito malulutas ang problema; ito ay pagtatagubilin at pagtuturo, hindi pagbabahagi sa katotohanan. Ano ang dapat na sabihin upang tunay na magbahagi sa katotohanan? (Tulungan silang manalig na ang Diyos ay matuwid. Sabihin: “Kahit na hindi mo nauunawaan ang ukol sa taong napaalis, dapat manatili kang may masunuring puso. Kapag naunawaan mo ang katotohanan, natural mong mauunawaan ang ukol sa taong iyon.”) Ito ay isang mabuting pamamaraan, ito ang pinakasimpleng pamamaraan; malulutas nito ang ilan sa problema kahit na hindi nito ipinaliliwanag ang lahat. Sabihin mo sa Akin, ano sa pangkalahatan ang iniiisip ng mga tao kapag lumilitaw ang maling pagkaunawa sa kanila? Bakit ikinalungkot nila ito? Dahil nasaling nito ang mga sarili nilang interes; inilagay nila ang sarili nila sa katayuan ng ibang tao at inisip kung paano ito makakaapekto sa kanilang sarili: “Napaalis pa rin sila kahit napakaraming taon na silang nananalig sa Diyos. Hindi ako kasintagal na nilang nananalig sa Diyos; hindi rin ba ako gugustuhin ng Diyos?” Lumilitaw sa kanila ang maling pagkaunawang ito. Ito ay maling pagkaunawa sa matuwid na disposisyon ng Diyos at sa paraan ng pagtrato Niya sa mga tao. Paano dapat na lutasin ang dalawang maling pagkaunawang ito tungkol sa Diyos? Kapag ang isang tao ay nagkaroon ng maling pagkaunawa sa Diyos, ano ang kalikasan ng maling pagkaunawang ito? Ito ba ay pagpapatibay sa gawain ng Diyos, o isang pagkuwestiyon dito? (Isang pagkuwestiyon dito.) Tama ba o hindi ang pagkuwestiyon na ito? Una sa lahat, ito ay mali. Kaya, ang pagkamakatwiran mo ba ay magbibigay sa iyo ng kakayahang makilala na nagkaroon ka ng maling pagkaunawa tungkol sa Diyos, at na ang uring ito ng pag-uugali, saloobin o kalagayan ay mali? Kung tinataglay mo ang pagkamakatwirang ito, magagawa mong malinaw na mapagtanto na ikaw ay mali at na ang Diyos ay tiyak na tama. Taglay ang pundasyong ito, magagawa mong madaling tanggapin kung anumang katotohanan ang pagbabahaginan pagkatapos. Ngunit kung nag-iisip ka nang hindi mo namamalayan, “Ang ginagawa ng Diyos ay maaaring hindi palaging tama. May mga bagay din tungkol sa Diyos na makikitaan ng kapintasan ng mga tao. Nagkakamali rin ang Diyos at tinatrato Niya nang hindi patas ang mga tao; ang kawalan Niya ng konsiderasyon sa mga tao ay hindi makatarungan;”—kung lumilitaw ang mga kaisipang ito sa kalooban mo, ibig bang sabihin nito na pinagtitibay o tinatanggihan mo nang hindi mo namamalayan ang ginagawa ng Diyos? (Tinatanggihan.) Tinatanggihan mo ang ginagawa ng Diyos. Kung gayon ay naniniwala ka ba nang hindi mo namamalayan na ang maling pagkaunawa mo sa Diyos ay tama o mali? Kung naniniwala ka nang hindi mo namamalayan na ikaw ay tama, ito ay problema, isang problema na walang kahit anong halaga ng pagbabahaginan sa anumang aspekto ng katotohanan ang makakatugon. Sa dalawang uring ito ng pananaw, ang dalawang uring ito ng di namamalayang kaisipan, aling uri ang naglalagay sa iyo sa kalagayan ng isang nilikha, isang kalagayang kumikilala na ang Lumikha ay ang Lumikha, ang tao ay tao, at ang Diyos ay Diyos? (Ang unang uri.) At ang ikalawang uri? Matatanggap ba ng isang taong nagtataglay ng ikalawang pananaw na ito ang katotohanan na ang Diyos ay ang Lumikha? (Hindi.) Paano ito naipapakita? Ano ang nagpapakilala rito? Hindi sila nagpapanatili ng isang saloobin ng paniniwala, pagsunod, at pagtanggap sa Diyos; sa halip ay nagtataglay sila ng isang saloobin na palaging nagmamasid, nagsisiyasat, nagsusuri, at nangingilatis. Ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay tinitingnan nila mula sa kalagayan ng pagiging kapantay Niya. Kaya kapag bigla nilang natuklasan na may ginawa ang Diyos na hindi sumasang-ayon sa mga sarili nilang kuru-kuro at imahinasyon, nangangahas silang sumubok na makalamang sa Diyos, husgahan ang Diyos, at kondenahin ang Diyos. Hindi itinatrato ang Diyos bilang Diyos, kundi bilang isang tao, hindi ba? Nangangahas silang sumubok na magkaroon ng kalamangan sa Diyos, hanapan Siya ng kapintasan at husgahan Siya—ito ba ay pagsasalita mula sa kalagayan ng isang nilikha? (Hindi.) Kapag ang isang tao ay mayroong mga maling pagkaunawa sa Diyos, dapat nilang unawain na ang mga bagay na ginagawa ng Diyos ay hindi maaarok. Bilang isang nilikha, walang dahilan o kuwalipikasyon ang tao upang punahin at husgahan niya ang Diyos. Kapag nangyari ito, paano kayo magbabahaginan sa gayong tao? Dapat mo itong sabihin: “Mayroon kang mga maling pagkaunawa sa Diyos, na sa sarili nito ay mali. Anuman ang ginawa ng Diyos na hindi umayon sa mga kuru-kuro mo, dapat ka pa ring magkaroon ng may takot sa Diyos na puso. Kung mayroon kang hindi nauunawaan, huwag kang basta na lang gumawa ng mga paghusga at pagkondena; dapat kang manalangin sa Diyos at hanapin ang katotohanan. Dahil tayo ay mga tao, mga tiwaling tao, at hindi tayo kailanman magiging Diyos. Kahit tinanggap natin at naunawaan ang bawat katotohanang ipinahayag ng Diyos, tayo pa rin ay magiging mga tiwaling tao lang, at ang Diyos ay magiging palaging Diyos. Kahit matamo natin ang katotohanan at magawa tayong perpekto ng Diyos, kung hindi tayo gusto ng Diyos at nais Niya tayong lipulin, hindi pa rin tayo dapat sumambit ng mga reklamo—dapat magpasakop ang isang nilikha sa bagay na ito. Kung ang isang napakaliit na bagay ay nagdudulot pa rin sa atin na magkaroon ng mga kuru-kuro tungkol sa Diyos at husgahan Siya, nagpapatunay lang ito kung gaano katiwali, kayabang, kasama, at kawalang-katwiran tayong mga tao. Una sa lahat, hindi natin kailanman inilagay ang mga sarili natin sa kalagayan ng isang nilikha at pagkatapos ay itinuring ang Diyos sa ganoong paraan; ito ang unang pagkakamali. Ang ikalawang pagkakamali ay palagi tayong nagmamasid sa Diyos, nag-iisip ng mga paraan kung paano makakalamang sa Kanya, at pagkatapos ay palaging nag-oobserba, nagsisiyasat, at nagsusuri—lalo pa itong mali. Hindi lamang na hindi tayo nananalig sa Diyos at hindi natin tinatanggap ang katotohanan o hindi tayo nagpapasakop sa katotohanan; tumatayo tayo sa panig ni Satanas at kumikilos bilang kasabwat nito, nakikipagsanib-puwersa rito upang maghinaing sa Diyos, upang makipagkumpitensya at makipagharap sa Diyos—hindi ito ang dapat gawin ng isang nilikha. Ang ginagawa ng Diyos ngayon, tama man ito o mali sa palagay ng mga tao, alinmang aspekto ng katotohanan ito umaayon, at paano man ito nakakapantay sa matuwid na disposisyon ng Diyos, wala sa mga iyan ang may kinalaman sa atin. Tayo ay mga nilikha; ano dapat ang mga responsabilidad, obligasyon, at tungkulin natin? Ang magpasakop at tumanggap nang walang kondisyon. Kung naniniwala tayong mga nilikha tayo, na anuman ang ginagawa ng Diyos ay tama, at na kung dapat natin itong tanggapin kahit nararamdaman man natin na ito ay nakakatulong, nagkakait, nakakasama, o nakakasakit sa atin, ito ang tinatawag na pagpapasakop, ito ang tinatawag na pagkakaroon ng isang may takot sa Diyos na puso. Ganito dapat maging ang isang tunay na nilikha. Paano tayo maikukumpara kay Abraham, kay Job, kay Pedro? Napakalayo natin sa kanila. Kung pag-uusapan natin ang mga kuwalipikasyon, wala tayong mga kuwalipikasyon upang magsalita sa Diyos, walang mga kuwalipikasyon upang magkaroon ng mga maling pagkaunawa sa Diyos, at walang mga kuwalipikasyon upang kilatisin o husgahan ang isang bagay na ginagawa ng Diyos.” Siyempre hindi matutuwa ang mga taong marinig na wala sila ng alinman sa mga kuwalipikasyong ito, ngunit ito ang dapat mong sabihin sa mga tiwaling tao dahil hindi ka maaaring makipagkatwiran sa kanila. Ang mangahas na magsalita tungkol sa mga kuwalipikasyon at dahilan sa Diyos—hindi ba’t ito ay kayabangan at pagmamatuwid sa sarili, at pagiging manhid sa katwiran? Samakatuwid, tanging sa pamamagitan lang ng pagsasalita sa gayong tuwirang paraan na sila ay makakaunawa; ang pagbabahaginang gaya nito ay makakalutas sa ilang problema.

Ang mga tunay na sumusunod sa Diyos at tunay na tumatanggap sa katotohanan ay hindi dapat nagkakaroon ng mga maling pagkaunawa sa Diyos, ni hindi nila dapat na ikabit ang kanilang pagkilatis o paghusga sa anumang bagay na ginagawa ng Diyos. Sa Kapanahunan ng Kautusan, sinabi ng Diyos na bibigyan Niya si Abraham ng isang anak na lalaki. Ano ang sinabi ni Abraham tungkol dito? Wala siyang anumang sinabi—nanampalataya siya sa sinabi ng Diyos. Ito ang saloobin ni Abraham. May ginawa ba siyang anumang paghusga? Siya ba ay nanuya? May ginawa ba siyang anumang bagay na lihim? Hindi niya ginawa ito, ni hindi siya gumawa ng kahit anong munting pagmamaniobra. Ito ang tinatawag na pagsunod; ito ang tinatawag na pananatiling tapat sa kalagayan at tungkulin ng isang tao. Para sa kanyang asawa, si Sara—siya ba ay hindi naiiba kay Abraham? Ano ang saloobin niya sa Diyos? Siya ay nagkuwestiyon, nanuya, hindi nanalig—at siya ay nanghusga, at gumawa siya ng munting pagmamaniobra, ibinigay kay Abraham ang kanyang alipin bilang kalaguyo, ginawa ang gayong hindi makatwirang bagay. Nanggaling ito sa kalooban ng tao. Hindi nanatili si Sara sa sarili niyang kalagayan; nag-alinlangan siya sa mga salita ng Diyos at hindi siya nanalig sa walang hanggang kapangyarihan ng Diyos. Ano ang dahilan ng kanyang hindi pananalig? Mayroong dalawang dahilan at konteksto. Ang isa ay masyado nang matanda si Abraham noon. Ang isa pa ay siya rin mismo ay masyado nang matanda at wala nang kakayahang magdalantao, kaya naisip niya, “Imposible ito. Paano ito isasakatuparan ng Diyos? Hindi ba’t kakatwa ito? Hindi ba’t gaya ito ng pagbibiro sa isang bata?” Hindi tinanggap o pinanaligan ang sinabi ng Diyos bilang ang katotohanan kundi itinuring ito na isang biro, iniisip na nakikipagbiruan ang Diyos sa mga tao. Ito ba ang tamang saloobin? (Hindi.) Ito ba ang saloobin na dapat mayroon ang isang tao sa kanyang pagtrato sa Lumikha? (Hindi.) Kaya nanatili ba siya sa kanyang kalagayan? (Hindi.) Hindi siya nanatili. Dahil itinuring niyang biro ang mga salita ng Diyos at hindi bilang ang katotohanan, at dahil hindi niya pinanaligan ang sinabi ng Diyos o ang gagawin ng Diyos, kakatwa ang ikinilos niya, na nagdulot ng mga magkakasunod na bunga, na nanggaling lahat sa kalooban ng tao. Ang diwa ng sinabi niya ay: “Kaya ba itong gawin ng Diyos? Kung hindi, dapat akong kumilos upang makatulong na matupad ang mga salitang ito ng Diyos.” Sa kanyang kalooban, may mga maling pagkaunawa, paghatol, haka-haka, at katanungan, na bahaging lahat ng paghihimagsik laban sa Diyos mula sa isang taong may tiwaling disposisyon. Ginawa ba ni Abraham ang mga bagay na ito? Hindi niya ginawa, at kung kaya’t iginawad sa kanya ang pagpapalang ito. Nakita ng Diyos ang saloobin ni Abraham sa Kanya, ang kanyang may takot sa Diyos na puso, ang kanyang katapatan, ang kanyang tunay na pagpapasakop, at bibigyan siya ng Diyos ng anak na lalaki upang maging ama siya ng maraming bayan. Ito ang ipinangako kay Abraham at si Sarah ay nakinabang nang hindi inaasahan dito Samakatuwid, napakahalaga ng pagsunod. Mayroon bang pagtatanong na nakapaloob sa pagsunod? (Wala.) Kung mayroon, maibibilang pa rin ba ito bilang tunay na pagsunod? Maibibilang ba ito kung may napapasaloob ditong pagsusuri at paghatol? (Hindi.) At kung sinusubukan ng isang taong makalamang? Lalo pa itong hindi kabilang. Sa gayon, ano ang naipapamalas at naihahayag—at ano ang pag-uugali—na napapaloob sa pagsunod na ganap na nagpapatunay na totoong pagsunod ito? (Paniniwala.) Ang tunay na paniniwala ay isang bagay. Kailangang maunawaan nang wasto ng isang tao kung ano ang sinasabi at ginagawa ng Diyos, at kumpirmahin na ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay tama at ang katotohanan; hindi kailangang pagdudahan ito, o kaya ay magtanong sa iba tungkol dito, at hindi ito kailangang timbangin at pag-isipan o suriin sa sariling puso. Isa itong aspeto ng nilalaman ng pagsunod, pinaniniwalaan na ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay tama. Kapag may ginagawa ang isang tao, maaaring tingnan kung sino ang gumawa nito, kung ano ang kanyang kinalakhan, kung mayroon ba siyang nagawang anumang masamang gawa, at kung ano ang kanyang karakter. Nangangailangan ang mga bagay na ito ng pagsusuri. Kung, sa kabilang banda, ang isang bagay ay nagmula sa Diyos at ginawa Niya, dapat mong takpan kaagad ang bibig moat huwag kang magdalawang-isip—huwag itong pagdudahan at huwag magtanong, kundi tanggapin ito nang ganap. At ano ang susunod na gagawin? Mayroong ilang katotohanan dito na hindi masyadong nauunawaan ng mga tao, at nalalayo sila sa Diyos. Bagama’t naniniwala sila at may kakayahang magpasakop at kilalanin na ginawa ng Diyos ang bagay na ito, ang kanilang pagkilala sa katunayang ito ay tila may katangian ng doktrina, at hindi sila mapakali sa loob. Sa mga pagkakataong ito, dapat na maghanap ang isang tao, magtanong na, “Anong katotohanan ang mayroon dito? Nasaan ang kamalian sa aking pag-iisip? Paano ako napalayo sa Diyos? Alin sa mga sarili kong pananaw ang taliwas sa mga sinasabi ng Diyos?” Ang kakayahang hanapin ang mga kasagutang ito ay isang saloobin at pagsasagawa ng pagsunod. Mayroong mga nagsasabing masunurin sila, at pagkatapos, kapag may nangyari sa kanila kalaunan, sasabihin nila, “Sinong nakababatid sa ginagawa ng Diyos? Tayong mga nilikha ay hindi maaaring makialam. Hayaan nating gawin ng Diyos kung ano ang nais Niya!” Pagsunod ba ito? Anong uri ng saloobin ito? Pag-iwas ito sa pag-ako ng responsibilidad; kawalan ito ng malasakit sa ginagawa ng Diyos; malamig itong pagsasawalang-bahala. Nagawang sumunod ni Abraham dahil may sinunod siyang ilang prinsipyo, at determinado siya sa kanyang paniniwala na ang mga sinasabi ng Diyos ay mangyayari at matutupad, nang walang duda. Samakatuwid, wala siyang mga katanungan, hindi siya gumawa ng mga pagtataya, o kaya ay nagsagawa ng anumang maliit na pagmamaniobra. Ganoon ang inasal niya.

Isang pagpapala ang nakamit ni Abraham sa Diyos. Hindi siya nagkaroon ng anumang pag-aalinlangan, at hindi niya isinama ang kalooban ng tao sa anumang ginawa niya. Ang sitwasyong hinarap ni Job, gayunman, ay maliwanag na naiiba kaysa kay Abraham. Ano ang naiiba rito? Ang nakatagpo ni Abraham ay isang pagpapala, ito ay isang mabuting bagay; siya ay halos 100 taong gulang na, wala siyang anak at umaasang magkakaanak nang ipinangako ng Diyos sa kanya na bibigyan siya ng isang anak na lalaki. Paanong hindi siya magiging masaya? Tiyak na handa siyang sumunod. Ngunit ang nakatagpo ni Job ay kasawiang-palad; bakit nagawa pa rin niyang sumunod? (Nanalig siya sa puso niya na ang lahat ay gawa ng Diyos.) Ito ay isang aspekto. Mayroon pang isa, madalas ay kayang sumunod ng mga tao kapag hindi sila pinagdaranas ng labis na paghihirap, at kaya nilang sumunod kapag nagkakaloob ang Diyos ng mga pagpapala; ngunit kapag inaalis ng Diyos ang mga ito, hindi na madali sa kanila ang sumunod. Tungkol kay Job, anong uri ng pananaw ang mayroon siya, anong uri ng pagkamakatwiran ang taglay niya, anong mga katotohanan ang naunawaan niya, o anong aspekto ng pagkaunawa sa Diyos ang nasa kanya upang matanggap niya at makapagpasakop siya sa kasawiang-palad na iyon? (Nanalig siya na ang lahat ng bagay na ginagawa ng Diyos ay mabuti. Nanalig siya sa puso niya na ang lahat ng bagay na mayroon siya ay ibinigay ng Diyos, hindi bunga ng sarili niyang pagsisikap—ang pagbawi ng Diyos dito ay awtoridad din Niya. Taglay niya ang uring ito ng pagkamakatwiran, kaya nagawa niyang tumanggap at magpasakop.) Kung nananalig ang mga tao na ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay mabuti, madali para sa kanila ang magpasakop. Ngunit madali pa rin bang magpasakop kapag tila ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay naghahatid ng kasawiang-palad sa mga tao? Alin ang mas nagpapakita ng tunay na pagsunod? (Ang nagagawa pa ring magpasakop kahit na tila ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay naghahatid ng kasawiang-palad sa mga tao.) Kaya anong uri ng pagkamatuwid at katotohanan ang taglay ni Job upang magawa niyang tanggapin ang kasawiang-palad na iyon? (Tunay na itinuring ni Job ang Diyos bilang Diyos. Naunawaan niya na ang Diyos ay hindi lamang ang Isang nagkakaloob ng mga pagpapala at biyaya—kahit na binabawi Niya ito, Siya pa rin ay Diyos; naunawaan din niya na kung ang isang tao ay nakakaranas ng mga matinding paghihirap, ito ay dahil ipinahihintulot ito ng Diyos. Anuman ang ginagawa ng Diyos, nananatili Siyang Diyos, at dapat Siyang palaging sambahin ng mga tao.) Unang-una rito na si Job ay mayroong kaunting pagkaunawa sa Diyos, at maayos na inilugar ang sarili niya. Kinilala niya na ang diwa ng Diyos ay hindi magbabago dahil lang ang mga tao, pangyayari, at bagay-bagay ay nagbabago; na ang diwa ng Diyos ay palagi at magpakailanman na diwa ng Diyos, hindi ito nagbabago. Hindi ito na kung ang Diyos ay nagkakaloob ng mga pagpapala sa mga tao, Siya ay Diyos, at na kung ang ginagawa lamang Niya ay maghatid ng matinding paghihirap sa mga tao, magdulot ng pagdurusa at kaparusahan sa kanila, o wasakin sila, nagbabago ang diwa Niya at hindi na Siya Diyos. Ang diwa ng Diyos ay hindi kailanman nagbabago. Hindi rin nagbabago ang diwa ng tao; ibig sabihin, ang kalagayan at diwa ng tao bilang isang nilikha ay hindi kailanman magbabago. Kahit na kaya mong matakot sa Diyos at makilala Siya, ikaw pa rin ay isang nilikha; hindi nagbabago ang diwa mo. Inilagay ng Diyos si Job sa gayong mga napakalaking pagsubok, ngunit nagawa pa rin ni Job na magpasakop at hindi magreklamo. Bukod sa pagkakaroon ng kaunting kaalaman sa Diyos, ano ang pinakamalaki niyang kalakasan na nagbigay sa kanya ng kakayahang magpasakop at hindi magreklamo? Ito ay na alam niya na ang mga tao ay palaging magiging mga tao; paano man sila pinakikitunguhan ng Diyos ito ay ganap na tama. Para maging malinaw, ang paraan ng pagtrato ng Diyos sa iyo ay ang paraan kung paano ka dapat tratuhin. Hindi ba nito ipinaliliwanag ang mga bagay-bagay? Huwag mong hingin kung paano ka dapat tratuhin ng Diyos, kung anong mga pagpapala ang dapat Niyang ibigay sa iyo, o kung anong mga pagsubok ang dapat Niyang iparanas sa iyo at kung ano ang dapat na maging kahalagahan ng Kanyang gawain sa iyo. Hindi mo maaaring hingin ang mga bagay na ito, hindi makatwiran na hingin mo ang mga bagay na ito. Sa mga panahon ng kapayapaan at seguridad, sinasabi ng ilang tao na anumang ginagawa ng Diyos ay mabuti, ngunit hindi nila ito matanggap kapag may nangyayaring hindi tugma sa mga kuru-kuro nila. Dapat itong lutasin sa pamamagitan ng katotohanan. Ano ang katotohanang ito? Ito ay ang pagiging matatag sa iyong sariling posisyon; kung anuman ang pagtrato ng Diyos sa iyo ay marapat at walang pagkakamali. Kahit paano ka pa tinatrato ng Diyos, Siya pa rin ay Diyos; hindi dapat na ang mga tao ay may mga hinihingi sa Kanya. Huwag mong suriin ang pagiging tama ng Diyos, at huwag mong suriin ang mga dahilan, layunin, o kahalagahan ng Kanyang mga aksyon. Ang mga bagay na ito ay hindi nangangailangan ng pagsusuri mo. Ang responsabilidad at tungkulin mo ay ang maging matatag sa posisyon mo bilang isang nilikha at hayaan ang Diyos na mangasiwa ayon sa kalooban Niya. Iyan ang tamang paraan. Madali itong sabihin ngunit mahirap isagawa; ngunit kailangang maunawaan ng mga tao ang katotohanang ito. Tanging sa pamamagitan lang ng pagkaunawa sa katotohanang ito na ikaw ay magkakaroon ng tunay na pagpapasakop kapag may nangyayari sa iyo.

Iniisip ng ilang tao, na hanggang ngayon ay nananalig sa Diyos at nakakapakinig ng mga sermon: “Kayang magpasakop ni Job sa mga pagsubok na ibinigay sa kanya ng Diyos dahil alam ni Job na ang lahat ng bagay ay nagmumula sa kamay ng Diyos. Gaano man karami ang mga baka at tupa, o gaano man karami ang ari-arian, kayamanan, at mga inapo ng isang tao, ang lahat ng ito ay ipinagkaloob ng Diyos—walang kinalaman dito ang mga tao. Ang mga tao ay parang mga alipin sa harap ng Diyos, dapat silang magtiis ano pa man ang pagtrato Niya sa kanila.” Ginagamit nila ang ganitong uri ng negatibong saloobin upang makilala ang Diyos; tama ba ang ganitong paraan ng pagkilala sa Diyos? Tiyak na hindi ito tama. Ano ang tamang paraan upang makilala ang Diyos? (Ang mga tao ay mga nilikha, at ang Diyos ay Diyos magpakailanman. Paano man kumikilos ang Diyos, dapat hayaan lang ng mga tao ang Diyos na mangasiwa ayon sa Kanyang kalooban.) Tama iyan. Huwag mong hingin na ang Diyos ay dapat na kumilos sa isang partikular na paraan. Huwag mong hingin na dapat ipaliwanag ng Diyos ang lahat sa iyo sa pagbabahaginan. Kung hindi Niya ito nililinaw, hindi ka dapat makipagtalo sa Diyos, na iniisip na mayroon kang katwiran. Ito ay mali. Ito ay labis na kayabangan at pagmamagaling, at lubhang walang konsiyensiya at katwiran; hindi ito ang dapat na sabihin ng isang nilikha. Maging si Satanas ay hindi nangahas na magsalita sa Diyos sa gayong histerikal na pamamaraan—ikaw ay isang tiwaling tao, paanong ikaw ay mas mayabang pa kay Satanas? Saan dapat na lumugar ang mga tao kapag sila ay nangungusap sa Diyos? Paano dapat unawain ng isang tao ang usaping ito? Ang totoo, ang pahayag ni Job, “Tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama?” ay nagpapaliwanag na kung bakit nagawa niyang magpasakop sa Diyos, at mayroong katotohanang dapat na hanapin mula rito. Nagpahayag ba siya ng anumang reklamo o hinaing nang sabihin niya ito? (Hindi.) Mayroon bang anumang hindi malinaw o mga negatibong implikasyon? (Wala.) Tiyak na wala. Napagtanto ni Job sa huli sa pamamagitan ng mga karanasan niya na hindi ang mga tao ang magpapasya kung paano sila tinatrato ng Diyos. Maaaring hindi ito medyo masarap pakinggan, ngunit ito ay totoo. Isinaayos ng Diyos ang tadhana ng bawat isa para sa buong buhay nila; tanggapin mo man ito o hindi, ito ay totoo. Hindi mo mababago ang tadhana mo. Ang Diyos ang Panginoon ng lahat ng nilikha, at dapat kang magpasakop sa lahat ng Kanyang pangangasiwa at pagsasaayos. Kahit paano pa kumikilos ang Diyos ay tama dahil Siya ang katotohanan at Siya ang may kataas-taasang kapangyarihan sa lahat ng bagay, at dapat magpasakop ang mga tao sa Kanya. Kabilang ka sa “lahat ng bagay” na ito, at kabilang dito ang lahat ng nilikha. Kaninong kasalanan, ngayon, na palagi mong gustong lumaban? (Sarili nating kasalanan ito.) Problema mo ito. Palagi mong gustong maghanap ng mga dahilan at magkaroon ng kalamangan; tama ba ito? Wala sa mga ito ang tama. Kinakatawan ng mga pananaw na ito ang maling kaalaman at pagkaunawa sa Diyos. Dahil nga ang pananaw mo sa pananalig sa Diyos ay hindi tama, hindi maiiwasang ikaw ay makikipagtagisan, makikipagtalo, at sasalungat sa Diyos sa tuwing nahaharap ka sa ilang sitwasyon, palaging iniisip, “Mali na gawin ito ng Diyos; hindi ko ito matatanggap. Magpoprotesta ang lahat na ginagawa Niya ito sa ganoong paraan. Hindi gagawin ng Diyos ang ganyan!” Ngunit ang usaping ito ay hindi tungkol sa kung ano ang Diyos; anuman ang ginagawa ng Diyos, Siya pa rin ay Diyos. Kung wala ka ng ganitong katwiran at ng ganitong pagkaunawa, palaging nagsisiyasat at nagsasapantaha kapag may mga nangyayari sa iyo bawat araw, ang resulta ay makikipagtalo ka lang at sasalungat sa Diyos sa bawat pagkakataon, at hindi mo magagawang makawala sa kalagayang ito. Ngunit kung taglay mo ang pagkaunawang ito at lumalagay ka sa lugar bilang isang nilikha, at kapag nahaharap ka sa mga sitwasyon ay ikinukumpara mo ang sarili mo sa aspektong ito ng katotohanan at isinasagawa ito at pumapasok ka rito, ang pagkatakot mo sa Diyos sa kaibuturan ay madaragdagan sa paglipas ng panahon. Mararamdaman mo nang hindi mo namamalayan: “Lumalabas na hindi mali ang ginagawa ng Diyos; mabuti ang ginagawa ng Diyos. Hindi ito kailangang siyasatin at suriin ng mga tao; magpasakop ka lang sa mga pagsasaayos ng Diyos!” At kapag nakikita mong hindi mo magawang magpasakop sa Diyos o tanggapin ang Kanyang mga pangangasiwa, makakaramdam ng pagsaway ang puso mo: “Hindi ako naging isang mabuting nilikha. Bakit hindi na lang ako magpasakop? Hindi ba’t ikinalulungkot ito ng Lumikha?” Habang lalo mong ninanais na maging isang mabuting nilikha, lalong lumalago ang pagkaunawa mo at kalinawan sa aspektong ito ng katotohanan. Ngunit habang lalo mong iniisip ang sarili mo bilang isang mahalagang tao, naniniwala na hindi ka dapat tratuhin ng Diyos sa ganitong paraan, na hindi ka Niya dapat pagsabihan sa ganoong paraan, na hindi ka Niya dapat pungusan, iwasto, at pangasiwaan sa ganoong paraan, may problema ka. Kung napakarami mong hinihingi sa Diyos sa puso mo, kung pakiramdam mo ay napakaraming bagay na hindi dapat ginawa ng Diyos, tumatahak ka sa maling landas; lalabas ang mga kuru-kuro, paghusga, at paglapastangan, at hindi ka malayo sa paggawa ng masama. Kapag naririnig ng mga taong hindi nagmamahal sa katotohanan ang mga salita ng Diyos, nagsisimula silang magsuri at magsiyasat, na dahan-dahang nagdudulot upang lumabas ang mga pag-aalinlangan at panlalait. Pagkatapos ay nagsisimula silang humusga, tumanggi, at kumondena—ito ang resulta. Napakaraming tao ang ganito ang pagtrato sa Diyos, na dulot lahat ng kanilang tiwaling disposisyon.

Palaging iniisip ng ilang tao, “Ako ay isang tao. Totoo na ang Diyos ang Lumikha, ngunit dapat Niya akong igalang at unawain, dapat Niya akong mahalin at protektahan.” Tama ba ang pananaw na ito? Nasa Diyos ang huling salita sa kung paano Niya mamahalin ang mga tao. Ang Diyos ang Lumikha; kung paano Niya itinatrato ang mga nilikha Niya ay trabaho Niya. Ang Diyos ay mayroong mga prinsipyo at disposisyon Niya; walang silbi para sa mga tao ang magkaroon ng mga hinihingi. Dapat nilang matutunan sa halip kung paano mauunawaan ang Diyos at magpapasakop sa Kanya, ito ang katwiran na dapat taglayin ng mga tao. Sinasabi ng ilang tao: “Ang Diyos ay walang galang sa mga tao. Hindi pagmamahal sa mga tao ang paggawa ng mga mga bagay gaya nito. Hindi Niya nirerespeto ang mga tao o itinatrato sila bilang mga tao!” Ang ilang tao ay hindi mga tao, sila ay mga demonyo. Ano mang paraan ng pagtrato sa kanila ay katanggap-tanggap; karapat-dapat silang sumpain at hindi sila nararapat sa respeto. Mayroong mga nagsasabi, “Ako ay isang tunay na mabuting tao; wala akong ginawang anuman upang labanan ang Diyos, at labis akong nagdusa para sa Kanya. Bakit pinupungusan pa rin Niya ako at iwinawasto? Bakit palagi Niya akong pinababayaan? Bakit hindi Niya ako kinikilala o iniaangat kahit kailan?” Sinasabi pa rin ng iba, “Ako ay isang simple at tapat na tao; Nananalig na ako sa Diyos simula pa lang nang ako ay nasa sinapupunan, at nananalig pa rin ako sa Kanya ngayon. Napakalinis ko! Iniwan ko ang pamilya ko at ang trabaho ko upang gugulin ang sarili ko para sa Diyos, at inisip ko kung gaano ako minahal ng Diyos. Ngayon, tila hindi gaanong minamahal ng Diyos ang mga tao, at pakiramdam ko ay kinalimutan ako, bigo at dismayado sa Kanya.” Hindi ba’t ito ay nakakabahala? Anong mali ang ginagawa ng mga taong ito? Hindi sila nanatili sa kanilang tamang kalagayan; hindi nila alam kung sino sila, at palagi nilang iniisip na sila ay mga taong mahalaga, na dapat respetuhin at iangat ng Diyos, o pakaingatan at itangi. Kung palaging mayroong mga gayong maling akala ang mga tao, mga gayong kakatwa at hindi makatwirang hinihingi, ito ay napakamapanganib. Sa kawalaan, kamumuhian at kapopootan sila ng Diyos, at kung hindi sila magsisisi ay nanganganib sila na mapalayas. Kaya ano ang dapat gawin ng mga tao, paano nila kikilalanin ang sarili nila, at paano nila itatrato ang sarili nila upang umayon sa mga hinihingi ng Diyos, lutasin ang mga kahirapang ito, at bitiwan ang mga hinihingi nila sa Diyos? Isinaayos ng sambahayan ng Diyos ang ilang tao upang maging mga lider, at sila ay partikular na masigasig. Pagkatapos nilang saglit na magtrabaho, natuklasan na kaya nilang maayos na gumawa ng ilang mga tungkulin sa labas ngunit hindi nila kayang pangasiwaan ang paglutas ng mga problema—hindi nila kayang magbahaginan sa katotohanan upang lutasin ang mga isyu, kaya ang kanilang tungkulin ng pamumuno sa iglesia ay pinalitan. Hindi ba’t ito ay angkop na angkop? Ngunit nagsisimula silang makipagtalo at magreklamo, na sinasabi, “Hindi maayos na ginampanan ng mga huwad na pinuno at anticristo ang mga nakatalagang trabaho nila; ang ginawa lamang nila ay magdulot ng mga paggambala at panggugulo. Dapat lang talaga na sila ay palitan at palayasin. Ngunit wala akong ginawang anumang masama; bakit pinapalitan din ako?” Medyo masama ang lob nila. Bakit ganon? Pakiramdam nila na dahil wala naman silang ginawang anumang masama, dapat pa rin silang maging mga lider at hindi sila dapat palitan. Pakiramdam nila ay napaka hindi patas ng sambahayan ng Diyos sa kanila. Punong-puno ng reklamo at paglaban ang puso nila, at lumilitaw sa kanila ang mga kuru-kuro tungkol sa Diyos, na humahantong sa hindi balanseng kalooban: “Hindi ba sinabi na may mga prinsipyo para sa paghalal at pag-aalis ng mga lider? Sa tingin ko, walang prinsipyo sa nangyari, nagkamali ang Diyos!” Sa madaling salita, hangga’t ang Diyos ay gumagawa ng isang bagay na nakakapinsala sa kanilang mga interes at nakakasakit sa kanilang damdamin, nagsisimula silang maghanap ng mali. Problem ba ito? Paano malulutas ang problemang ito? Dapat mong kilalanin ang sarili mong pagkatao, dapat mong malaman kung sino ka. Anumang uri ng mga kaloob o lakas ang mayroon ka, o gaano man karaming kasanayan o kakayahan ang mayroon ka, o gaano man karami ang kabutihang natamo mo mula sa sambahayan ng Diyos, o magkano man ang nasingil mo, o gaano man karaming kapital ang iyong naipon, ang mga bagay na ito ay balewala sa Diyos, at kung tila mahalaga ang mga ito mula sa kinatatayuan mo, wala bang lumitaw na hindi pagkakaunawaan at mga pagkakasalungat sa pagitan mo at ng Diyos? Paano dapat malutas ang problemang ito? Kung nais mong paliitin ang agwat sa pagitan mo at ng Diyos, at lutasin ang mga pagkakasalungat na ito, paano ito dapat gawin? Dapat mong tanggihan ang mga bagay na sa tingin mo ay tama at pinanghahawakan mo. Sa paggawa nito, mawawala na ang agwat sa pagitan mo at ng Diyos, at tatayo ka nang maayos sa iyong lugar, at magagawa mong magpasakop, kilalanin na lahat ng ginagawa ng Diyos ay tama, itatwa ang iyong sarili at palayain ang iyong sarili. Hindi mo na ituturing ang kabutihang nakuha mo na isang uri ng kapital, ni hindi mo na susubukan na magtakda ng mga kundisyon sa Diyos, o humingi sa Kanya, o humiling sa Kanya ng gantimpala. Sa pagkakataong ito, mawawala na ang iyong mga paghihirap. Bakit lumilitaw ang mga maling paniniwala ng lahat ng tao sa Diyos? Lumilitaw ang mga ito sapagkat hindi kayang sukatin ng mga tao ang sarili nilang mga kakayahan; para mas tumpak, hindi nila alam kung anong uri sila ng mga bagay sa paningin ng Diyos. Masyado nilang binibigyang halaga ang kanilang sarili at inilalagay sa napakataas na posisyon ang kanilang sarili sa mata ng Diyos, at nakikita nila ang itinuturing nilang halaga at kapital ng isang tao bilang ang katotohanan, bilang ang mga pamantayang ginagamit ng Diyos para sukatin kung sila ay maliligtas. Mali ito. Dapat mong malaman kung ano ang uri ng lugar na mayroon ka sa puso ng Diyos, at na ano pa man ang pagtrato ng Diyos sa iyo ay angkop. Dapat mong malaman ang prinsipyong ito, at pagkatapos ikaw ay aayon sa katotohanan at magiging alinsunod sa mga pananaw ng Diyos. Dapat taglayin mo ang katwirang ito at dapat magawa mong magpasakop sa Diyos; ano pa man ang pagtrato ng Diyos sa iyo, dapat kang magpasakop. Pagkatapos ay wala nang magiging anumang kontradiksyon sa pagitan mo at ng Diyos. At kapag muli kang pinakitunguhan ng Diyos sa Kanyang pamamaraan, hindi mo ba magagawang magpasakop? Makikipagtalo ka pa rin ba at sasalungat sa Diyos? Hindi mo ito gagawin. Kahit makaramdam ka ng kaunting pagkabalisa sa puso mo, o pakiramdam mo na ang pagtrato ng Diyos sa iyo ay hindi gaya ng ninanais mo at hindi mo maintindihan kung bakit tatratuhin ka ng Diyos sa gayong paraan, gayunman, dahil nauunawaan mo na ang ilang katotohanan at tinataglay ang ilang realidad, at dahil nagagawa mong manatiling tapat sa iyong posisyon, hindi mo na lalabanan ang Diyos, na nangangahulugang ang mga kilos at pag-uugali mo na magdudulot upang ikaw ay mawasak ay hindi na iiral. At hindi ba’t ikaw ay magiging ligtas na? Sa oras na ikaw ay ligtas, makakaramdam ka ng katiwasayan, na nangangahulugang nagsimula ka nang lumakad sa landas ni Pedro. Nakita mo, si Pedro ay napakatagal na nanalig sa Diyos, napakatagal na hinanap ang kanyang daan, at labis na nagdusa. Pagkatapos niyang maranasan ang maraming pagsubok ay saka pa lamang niya naunawaan sa wakas ang ilang katotohanan at nagtaglay ng ilang katotohanang realidad. Para sa inyong lahat ngayon, marami na akong nasabi, naipaliwanag nang maayos ang lahat—katumbas ito ng paghahain ng mga bagay-bagay sa isang pinggan, hindi ba? Marami na kayong natamo nang hindi lumilihis; nakuha ninyong lahat ang higit sa inaasahan. Kaya bakit wala pa rin kayong kasiyahan? Hindi na kayo dapat magkaroon ng anumang dagdag na hinihingi.

Ano ang pangunahin nating pinagbahaginan ngayon? Ang isang aspekto ay ang regular na pagbibigay ng atensyon sa pagsisiyasat ng iba’t ibang aspekto ng kalagayan mo, at pagkatapos ay sinusuri ang mga ito upang malaman kung tama ang mga ito. Ang ibang aspekto ay ang paglutas sa iba’t ibang maling pagkaunawa sa Diyos na lumilitaw sa iyo. Kapag mayroon kang mga maling pagkaunawa tungkol sa Diyos, may nagmamatigas at kinikilingang mga elemento sa iyo na pipigil sa iyo na hanapin ang katotohanan. Kung maalis na ang iyong mga maling pagkaunawa sa Diyos, magagawa mong hanapin ang katotohanan; kung hindi pa, madarama mo sa puso mo na napapalayo ka, at mananalangin ka sa paimbabaw na paraan; ito ay pandaraya sa Diyos, at hindi talaga Siya makikinig. Kung magkaroon ka ng mga maling pagkaunawa tungkol sa Diyos, lumilikha ng distansiya at paghihiwalay sa pagitan mo at ng Diyos, at sarado ang puso mo sa Kanya, hindi ka makikinig sa Kanyang mga salita o hahanapin ang katotohanan. Anuman ang gawin mo, ginagawa mo lamang iyon nang walang interes, na nagkukunwari at nanlilinlang. Kapag nalutas ang mga maling pagkaunawa ng tao sa Diyos at nalampasan niya ang sagabal na ito, igagalang niya ang bawat salita at hinihingi ng Diyos nang may katapatan, at lalapit sa Kanya nang taimtim at na may matapat na puso. Kung, sa pagitan ng tao at ng Diyos, may kontradiksyon, agwat, at di-pagkakaunawaan, anong papel ang ginagampanan ng tao? Ito ay ang papel ni Satanas, at ito ay sumasalungat sa Diyos. Ano ang mga kahihinatnan ng pagsalungat sa Diyos? Maaari bang magpasakop sa Diyos ang gayong tao? Matatanggap ba nila ang totoo? Hindi. Kung hindi nila magagawa ang alinman sa mga bagay na ito, ang taong iyon ay mauuwi sa wala, at titigil ang mga pagbabago sa kanilang disposisyon. Samakatwid, kapag sinusuri ng tao ang iba’t ibang kalagayan niya, sa isang banda ay ginagawa ito upang makilala ang sarili, samantalang sa kabilang banda, nangangailangan ito ng pagtutuon sa pagsusuri kung ano ang mga maling pagkaunawa ng tao sa Diyos. Ano ang kailangan sa mga maling pagkaunawang ito? Mga haka-haka, imahinasyon, paglilimita, pagdududa, pagsisiyasat, at pagbabaka-sakali—pangunahin ang mga bagay na ito. Kapag ang isang tao ay nagtataglay ng mga ito sa kalooban niya, mali ang pagkaunawa niya sa Diyos. Kapag nahulog ka sa mga kalagayang ito, nagkakaroon ng problema sa relasyon mo sa Diyos. Kailangan mong hanapin kaagad ang katotohanan upang malutas ito—at kailangan mo itong lutasin. Iniisip ng ilan, “Nagkaroon ako ng maling pagkaunawa tungkol sa Diyos, hindi ko magagampanan ang tungkulin ko hangga’t hindi konalulutas ang isyu. Katanggap-tanggap ba ito? Hindi, hindi ito katanggap-tanggap. Huwag mong ipagpaliban ang pagganap ng iyong tungkulin, kundi gampanan ang iyong tungkulin at lutasin ang iyong isyu nang sabay. Habang ginagampanan mo ang iyong tungkulin, magsisimulang maging maayos ang iyong maling pagkaunawa tungkol sa Diyos nang hindi mo namamalayan, at matutuklasan mo kung saan nagmula ang problema mo at kung gaano iyon kaseryoso. Balang araw, maaari ninyong mapagtanto, “Ang tao ay isang nilalang, at ang Lumikha ay aking Panginoon magpakailanman; ang diwa nito ay hindi nagbabago. Ang katayuan ng tao ay hindi nagbabago, at ni hindi rin ang katayuan ng Diyos. Anuman ang gawin ng Diyos, at kahit ang tingin ng buong sangkatauhan ay mali ang Kanyang ginagawa, hindi ko maikakaila ang Kanyang nagawa, ni hindi ko maikakaila na Siya ang katotohanan. Ang Diyos ang pinakamataas na katotohanan, walang kakayahang gumawa ng mali kailanman. Dapat magpakatatag ang tao sa kanyang tamang posisyon; hindi niya dapat siyasatin ang Diyos, kundi tanggapin ang mga pagsasaayos ng Diyos at tanggapin ang lahat ng Kanyang salita. Lahat ng sinasabi at ginagawa ng Diyos ay tama. Hindi dapat gumawa ang tao ng iba’t ibang mga kahilingan sa Diyos—hindi karapat-dapat ang mga nilalang na gawin ito. Kahit ituring ako ng Diyos na isang laruan, dapat pa rin akong magpasakop, at kung hindi, problema ko iyon, hindi ng Diyos.” Kapag mayroon kang karanasan at kaalaman tungkol sa aspetong ito ng katotohanan, tunay kang makakapagpasakop sa Diyos, at mawawalan ka na ng malalaking paghihirap, at, ginagampanan mo man ang iyong tungkulin o isinasagawa mo man ang iba’t ibang mga aspeto ng katotohanan, maraming paghihirap ang malulutas. Ang pagpapasakop sa Diyos ang pinakadakilang katotohanan, ito ang pinakamalalim na katotohanan. Maraming pagkakataon, kapag nahaharap ang mga tao sa iba’t ibang mga paghihirap, kapag may iba’t ibang mga balakid, o kapag nahaharap sila sa isang bagay na hindi nila matanggap, ano ang sanhi nito? (Hindi sila nakatayo sa tamang posisyon.) Nakatayo sila sa maling posisyon. Mayroon silang mga maling pagkaunawa tungkol sa Diyos; nais nilang siyasatin ang Diyos at ayaw nilang tratuhin Siya bilang Diyos; nais nilang ikaila ang kawastuhan ng Diyos at nais nilang ikaila na ang Diyos ang katotohanan. Nagpapahiwatig ito na ayaw ng tao na maging isang nilalang, kundi gusto niyang pumantay sa Diyos, upang hanapan Siya ng mali. Magdudulot ito ng problema. Kung magagampanan mo nang wasto ang iyong tungkulin at magiging matatag sa iyong lugar bilang isang nilalang, hindi ka tututol sa ginagawa ng Diyos sa anumang paraan. Maaari kang magkaroon ng ilang maling pagkaunawa, at maaari kang magkaroon ng ilang haka-haka, ngunit, kahit paano, magiging handa ang saloobin mo na tanggapin ang mga pagsasaayos ng Diyos, at magiging handa kang magpasakop sa Diyos, kaya hindi mo lalabanan ang Diyos.

Kahit na may pananampalataya si Job, alam ba niya kung ano ang nangyayari sa umpisa nang dumating sa kanya ang mga pagsubok ng Diyos? (Hindi.) Walang kakayahan ang mga tao na direktang pumasok sa espirituwal na dako; hindi alam ni Job kung ano ang nangyayari roon—siya ay lubos na walang kaalam-alam sa kahit anuman. Kaya, nang dumating sa kanya ang mga pagsubok ng Diyos, tiyak na naguluhan siya, na iniisip, “Ah, anong nangyayari? Napakapayapa ng lahat, bakit biglang nangyari ito? Bakit biglang nawala sa akin ang lahat ng mga alagang hayop at ari-arian ko?” Naguluhan siya sa umpisa, ngunit ang kalituhan ay hindi katumbas ng pagkakaroon ng mga maling pagkaunawa sa Diyos, ang kalituhan ay hindi katumbas ng kabiguang maunawaan ang ginagawa ng Diyos. Nangyari lang talaga ang lahat nang biglaan; walang anumang paunang kaalaman si Job, ni walang nagbigay sa kanya ng paunang babala—siya ay lubos na hindi nakahanda. Gayunman, hindi ibig sabihin nito na mali ang kanyang magiging pagpapasya o mali ang landas na tatahakin niya, o na hindi siya makakapagpasakop. Kaya, anong sunod na ginawa ni Job? Tiyak na pinakalma niya ang puso niya at seryosong nagnilay-nilay sa kanyang mga kilos, at nanalangin siya sa Diyos. Pagkaraan ng ilang araw ng paghahanap, naabot niya ang isang konklusyon: “Si Jehova ang nagbigay, at si Jehova ang nag-alis; purihin ang pangalan ni Jehova” (Job 1:21). Ang pagpapahayag na ito ni Job ay kumakatawan sa pananaw niya at sa landas na tinahak niya. Bagamat sa umpisa ay naguluhan si Job nang dumating sa kanya ang mga pagsubok, alam niya na ang Diyos ang may gawa niyon at hindi ito kalooban ng tao. Kung walang pahintulot ng Diyos, walang sinuman ang makakagalaw sa kung ano ang ibinigay ng Diyos sa mga tao, kahit pa si Satanas. Sa panlabas, tila mayroong kaunting maling pagkaunawa si Job sa kung ano ang ginagawa ng Diyos; hindi niya alam kung bakit nangyayari ito sa kanya o ano ang ibig sabihin ng Diyos dito. Hindi niya lubos na naunawaan, ngunit ang kanyang maling pagkaunawa ay hindi isang pagtanggi o pagkuwestiyon sa ginagawa ng Diyos; ang maling pagkaunawa ni Job ay ang uri na katanggap-tanggap sa Diyos. Kasunod nito, agad niyang napagtanto na nilayon ng Diyos na si Jehova na kunin ang lahat ng mayroon siya, at na ang ginagawa ng Diyos ay tama; kaagad siyang lumuhod upang tanggapin ito. Maaabot ba ng mga ordinaryong tao ang antas na ito? Hindi. Kahit gaano pa naguluhan si Job nang oras na iyon, o gaano katagal ang inabot bago siya lumuhod at tinanggap ang lahat ng dumating sa kanya, ang saloobin niya ay palaging lumugar sa kalagayan ng isang nilikha. Sa pagharap niya sa mga kaganapang ito, hindi niya sinabi, “Mayaman ako at napakarami ng mga alipin ko, paanong basta na lang aalisin sa akin ang mga bagay na ito nang ganon lang? Kailangan kong sabihin sa mga alipin ko na bawiin agad ang mga iyon.” Ginawa ba niya iyon? Hindi. Malinaw sa puso niya na ito ay gawa ng Diyos, at walang magagawang anuman dito ang tao. Ang makisali rito ay mangangahulugan ng pagsalungat sa ginawa ng Diyos at pagsalungat sa lahat ng nangyari sa kanya. Hind siya nagreklamo kahit bahagya nang oras na iyon, ni hindi niya hinusgahan ang nangyayari o nakialam upang subukang baligtarin ang lahat. Naghintay lang siya at tahimik na nagmasid kung paano malalahad ang mga bagay-bagay, makikita kung ano ang gagawin ng Diyos. Mula simula hanggang katapusan, ang ginawa ni Job ay kumapit sa kanyang tamang lugar, ibig sabihin, kumapit siya sa kalagayan ng isang nilikha. Bagamat kahit paano ay naguluhan si Job nang mangyari sa kanya ang mga kaganapang ito, nagawa niyang hanapin at kilalanin na ang lahat ng ginawa ng Lumikha ay tama, at pagkatapos ay nagpasakop siya. Hindi niya ginamit ang mga pamamaraan ng tao upang lutasin ang isyu. Nang dumating ang mga tulisan, hinayaan niyang kunin nila ang maaari nilang kunin; hindi siya nagpadala sa kanyang kapusukan upang labanan sila. Inisip niya sa puso niya, “Kung walang pahintulot ng Diyos, hindi nila makukuha ang kahit na ano. Ngayong nakuha nila ang lahat, malinaw na hinayaan ito ng Diyos. Ang anumang pakikialam ng tao ay mawawalan ng silbi. Hindi maaaring magpadala ang mga tao sa kapusukan nila, hindi sila maaaring makialam.” Ang hindi pakikialam ay hindi nangangahulugan na kinukunsinti niya ang mga tulisan; hindi ito tanda ng kahinaan o ng takot sa mga tulisan. Sa halip, kinatakutan niya ang kapangyarihan ng Diyos at mayroon siyang may-takot-sa-Diyos na puso. Sinabi niya, “Hayaan silang kunin ito. Kung tutuusin, ang mga bagay na ito ay ibinigay ng Diyos.” Hindi ba’t ito ang dapat sabihin ng isang nilikha? (Oo.) Wala siyang anumang reklamo. Hindi siya nagpadala ng sinuman upang lumaban o bawiin ang mga pag-aari niya o protektahan ang mga pag-aari niya. Hindi ba’t ito ay isang tunay na pagpapamalas ng pagpapasakop sa Diyos? (Oo.) Nagagawa lamang niya ito dahil mayroon siyang tunay na pagkaunawa sa kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos. Kung wala ang pagkaunawang ito, malamang na gumamit siya ng mga pamamaraan ng tao upang lumaban at bawiin ang mga pag-aari niya, at paano kaya ito titingnan ng Diyos? Hindi ito pagpapasakop sa mga pangangasiwa ng Diyos. Ito ay kawalan ng pagkaunawa sa mga bagay na ginawa ng kapangyarihan ng Diyos, at ang pananalig sa Kanya sa lahat ng mga taong ito ay mawawalan ng kabuluhan. Ang pagiging masaya kapag nagbibigay ang Diyos ngunit sumasama ang loob kapag binabawi Niya ang mga bagay, nag-aalinlangan at nagnanais na bawiin nang puwersahan ang mga ito; hindi pagiging kontento sa ginagawa ng Diyos, ayaw na mawala ang mga bagay na ito; tinatanggap lamang ang mga gantimplala ngunit hindi ang Kanyang mga pagkakait; ayaw magpasakop sa mga pangangasiwa ng kapangyarihan ng Diyos—ito ba ay pagkilos mula sa posisyon ng isang nilikha? (Hindi.) Ito ay paghihimagsik, ito ay pagsalungat. Hindi ba’t madalas na ipinakikita ng mga tao ang mga pag-uugaling ito? (Oo.) Ito ang lubos na kabaligtaran ng ginawa ni Job. Paano ipinahayag ni Job na kaya niyang matakot kay Jehova sa kalagayan ng isang nilikha, magpasakop at tanggapin ang mga pagsubok ng Diyos, at tanggapin kung ano ang ipinagkaloob sa kanya ng Diyos? Tumangis ba siya? Nagreklamo ba siya? Gumamit ba siya ng lahat ng uri ng pamamaraan at sistema ng tao upang bawiin ang lahat? Hindi—hinayaan niya ang Diyos na malayang mag-alis. Hindi ba’t ito ay pagkakaroon ng pananampalataya? Mayroon siyang tunay na pananampalataya, tunay na pagkaunawa, at tunay na pagpapasakop. Walang isa man sa mga bagay na ito ang simple; ang mga ito ay nangangailangan ng partikular na bilang ng oras upang maranasan, mahanap, at matanggap. Naipakita lamang ni Job ang mga pagpapamalas na ito nang magkaroon siya ng partikular na antas ng pagkaunawa sa Lumikha. Ano ang sinabi ni Job sa huli? “Si Jehova ang nagbigay, at si Jehova ang nag-alis; purihin ang pangalan ni Jehova” (Job 1:21). At ano ang sinabi ng asawa ni Job? “Sumpain mo ang Diyos, at mamatay ka” (Job 2:9). Ang ibig niyang sabihin ay, “Huwag ka nang manalig. Kung ang Diyos talaga ang pinananaligan mo, bakit ka nahaharap sa matinding paghihirap? Hindi ba’t ito ay pagpaparusa? Wala kang ginawang anumang mali, bakit nangyayari ito sa iyo? Marahil hindi tama ang pananampalataya mo?” Paano tinugon ni Job ang asawa niya? Sinabi niya: “Ikaw ay nagsasalita na gaya ng pagsasalita ng isa sa mga hangal na babae” (Job 2:10). Sinabi ni Job na hangal ang asawa niya; na wala siyang tunay na pananampalataya at pagkaunawa sa Diyos, kaya nakakapagsalita siya ng mga salita ng pagsuway sa Diyos. Hindi kilala ng asawa ni Job ang Diyos. Nang mangyari ang gayong malaking bagay na malinaw na gawa ng Diyos, nakakamanghang hindi niya ito nakilala, at pinayuhan pa si Job, na sinasabi, “Mali ang landas na tinatahak mo. Huwag ka nang manalig at talikuran mo ang Diyos mo.” Anong nakakagalit na bagay ito na marinig! Bakit niya hinikayat si Job na talikuran ang Diyos? Dahil nawala sa kanya ang mga ari-arian niya at hindi na niya mapakinabangan ang mga ito. Mula sa pagiging isang mayamang babae siya ay naging isang dukha na walang anumang karangalan. Hindi siya kuntento sa pagkakait ng Diyos, kaya sinabihan niya sa Job na huwag nang manalig, na ang implikasyon ay: “Hindi na ako nananalig, at hindi ka na rin dapat nananalig.” Ang isang lubos na mabuting sambahayan ay tinanggalan, walang iniwan sa ating kahit ano. Sa isang kisap-mata, nawala ang lahat sa atin, ang ating kayamanan ay naging karukhaan. Ano ang punto ng pananalig sa gayong Diyos? Huwag ka nang manalig!” Hindi ba’t ang mga ito ay mga hangal na salita? Ganito siya kumilos. Nakinig ba si Job sa kanya? Hindi; hindi niya nailigaw o nagulo si Job, ni hindi tinanggap ni Job ang mga pananaw niya. Bakit hindi? Dahil sumunod si Job sa isang pahayag: “Tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama?” (Job 2:10). Inisip niya, “Ang lahat ng ito ay lubhang normal. Paano man kumikilos ang Diyos ay tama; dapat tanggapin na lang ito ng mga tao. Hindi dapat nananalig ang mga tao sa Diyos para lang maghanap ng mga pagpapala. Natamasa ko ang mga pagpapala ng Diyos sa napakaraming taon nang walang ginagawang anuman para sa Diyos—ngayon ang oras upang magpatotoo tungkol sa Kanya. Ang kinuha ng Diyos ay Kanya, maaari Niya itong kunin anumang oras Niya naisin. Hindi dapat magkaroon ang mga tao ng mga hinihingi, dapat ay tumanggap lang sila at magpasakop.” Kaya, dapat ka bang tumanggap ng mga pagpapala dahil sa pananalig sa Diyos? Ganito ba dapat? Kapag lubos nang nauunawaan ng isang tao ang usaping ito, magkakaroon siya ng tunay na pananampalataya.

Anuman ang ginagawa ng Lumikha ay tama at ang katotohanan. Anuman ang ginagawa Niya, ang Kanyang katauhan at kalagayan ay hindi nagbabago. Dapat siyang sambahin ng lahat ng tao. Siya ang walang hanggang Panginoon at walang hanggang Diyos ng mga tao. Ang katotohanang ito ay hindi kailanman mababago. Hindi maaaring kikilalanin lang Siya ng mga tao bilang Diyos kapag nagkakaloob Siya sa kanila ng mga pagpapala, o hindi Siya kilalanin bilang Diyos kapag ang mga bagayay inaalis Niya sa kanila. Ito ay maling pananaw ng tao, hindi isang pagkakamali sa mga kilos ng Diyos. Kung nauunawaan ng mga tao ang katotohanan, magagawa nilang makita ito nang maliwanag, at kung, sa kaibuturan, nagagawa nilang tanggapin na ito ang katotohanan, ang relasyon nila sa Diyos ay magiging lalo pang normal. Kung sinasabi mong kinikilala mo na ang mga salita ng Diyos ang katotohanan, ngunit kapag may nangyari ay hindi Mo siya nauunawaan, at sinisisi mo pa Siya at hindi ka tunay na masunurin sa Kanya, walang kabuluhan kapag sinasabi mong kinikilala mo na ang mga salita ng Diyos ay ang katotohanan. Ang pinakamahalagang bagay ay dapat magawa ng puso mong tanggapin ang katotohanan, dapat magawa mong makita na ang mga kilos ng Diyos ay tama, at na Siya ay matuwid. Ito ang uri ng tao na nakakaunawa sa Diyos. Napakaraming mananampalataya ang nakatuon lang ang pansin sa pag-unawa ng doktrina. Kinikilala nila ang espirituwal na teoriya, ngunit kapag may nangyari sa kanila, hindi nila tinatanggap ang katotohanan, at hindi sila sumusunod. Ang mga ito ay mga mapagpaimbabaw na mga tao. Ang mga bagay na karaniwan mong sinasabi ay tamang lahat, ngunit kapag may nangyayari na hindi umaayon sa mga sarili mong kuru-kuro, hindi mo ito nagagawang tanggapin. Nakikipagtalo ka sa Diyos, iniisip na hindi dapat ginawa ng Diyos ang ganito o ganyan. Hindi ka makapagpasakop sa gawain ng Diyos, at hindi mo hinahanap ang katotohanan o nagninilay-nilay sa iyong paghihimagsik. Ibig sabihin na hindi ka masunurin sa Diyos. Palaging gusto mong makipagtalo sa Diyos; palagi mong iniisip na ang mga argumento mo ay nakakahigit sa katotohanan, na kung maibabahagi mo ito sa entablado, maraming tao ang susuporta sa iyo. Ngunit kahit maraming tao pa ang sumusuporta sa iyo, silang lahat ay mga tiwaling tao. Ang mga sumusuporta ba at ang sinusuportahan ay hindi mga tiwaling tao lahat? Hindi ba’t walang katotohanan sa kanilang lahat? Kahit na sinuportahan ka ng buong sangkatauhan at sinalungat ang Diyos, magiging tama pa rin ang Diyos. Ang sangkatauhan pa rin ang mali, ang nagrebelde at lumaban sa Diyos. Ito ba ay isang pagpapahayag lang? Hindi. Ito ay isang katunayan; ito ay ang katotohanan. Dapat na madalas na magnilay-nilay ang mga tao at magdanas ng aspektong ito ng katotohanan. Ginawa ng Diyos ang Kanyang gawain sa tatlong yugto, at maraming tao ang sumalungat sa bawat yugto nito. Gaya nang dumating ang Panginoong Jesus upang gawin ang Kanyang gawain ng pagtubos, ang buong Israel ay tumindig laban sa Kanya. Ngunit ngayon, ang sangkatauhan ay mayroong bilyun-bilyong katao na kumikilalang lahat sa Panginoong Jesus bilang ang Tagapagligtas. Ang Kanyang mga mananampalataya ay nakakalat sa buong mundo. Tinubos na ng Panginoong Jesus ang buong sangkatauhan. Ito ay isang katunayan. Gustuhin man itong itanggi ng kung sinumang mga mamamayan ng alinmang bansa, wala itong magagawa. Kahit paano pa sinusuri ng mga tiwaling tao ang gawain ng Diyos, ang gawain ng Diyos at ang mga katotohanan na sinasabi ng Diyos ay palaging matuwid at tama. Kahit gaano pa karaming tao sa buong lahi ng mga tao ang tumindig laban sa Diyos, wala itong saysay. Ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay tama; hindi Siya gumagawa ng kahit pinakamaliit na pagkakamali. Dahil walang katotohanan ang mga tiwaling tao at lubos na hindi makita nang malinaw ang kahalagahan at diwa ng gawain ng Diyos, wala silang sinasabing anuman na umaayon sa katotohanan. Kahit na ibuod mo ang lahat ng teoriya ng sangkatauhan, hindi pa rin magiging katotohanan ang mga ito. Hindi mahihigitan ng mga ito ang alinman sa mga salita ng Diyos, o alinmang salita ng katotohanan. Ito ay isang katunayan. Kung hindi ito nauunawaan ng mga tao, dapat nila itong maranasan nang dahan-dahan. Ano ang pangunang kailangan para sa karanasang ito? Dapat mo munang kilalanin at tanggapin na ang mga salita ng Diyos ay ang katotohanan. Bago mo ito malaman, matutuklasan mo na ang mga salita ng Diyos ay ang katotohanan—ito ay ganap na tama. Sa puntong iyon, sisimulan mong itangi ang mga salita ng Diyos, bigyan ng importansiya ang paghahangad sa katotohanan, at magagawa mong tanggapin ang katotohanan sa puso mo, at gawin mo itong buhay mo.

Setyembre 10, 2018