Zhao Xia Lalawigan ng Shandong

Ang pangalan ko ay Zhao Xia. Isinilang ako sa isang pangkaraniwang pamilya. Dahil sa impluwensiya ng mga salawikain tulad ng “Ang ligaw na gansa ay nag-iiwan ng tinig; ang tao ay nag-iiwan ng reputasyon,” at “Nabubuhay ang puno sa balakbak nito; nabubuhay ang tao para sa kanyang dangal,” naging partikular na mahalaga sa akin ang reputasyon at dangal. Lahat ng ginawa ko ay upang matamo ang papuri at paghanga ng mga tao. Pagkatapos mag-asawa, ang mga mithiin na itinakda ko sa aking sarili ay: mabubuhay ako nang mas mayaman kaysa sa iba; hindi ko dapat hayaang may masabi ang iba na mga negatibong bagay tungkol sa pagtrato ko sa matatanda o tungkol sa aking pag-uugali at kilos; at titiyakin ko na makakapasok ang anak ko sa isang sikat na unibersidad at may magandang mga pagkakataon, upang makadagdag ng mas maraming kinang sa aking dangal. Samakatuwid, hindi ako kailanman nakipag-away sa aking mga biyenan. Kung minsan, kapag nagsasabi sila ng mga masasakit na bagay sa akin, nasasaktan ako at nagtatago at umiiyak ako sa halip na ipakita sa kanila ang aking saloobin. Kapag nakita ko ang iba na bumibili ng mga damit para sa kanilang mga magulang sa panahon ng Chinese New Year at iba pang mga pista opisyal, kaagad akong bumibili rin ng para sa aking biyenan na babae, at pinipili ko rin ang pinakamagandang kalidad. Kapag dumadalaw ang mga kamag-anak, tumutulong ako sa pamimili at pagluluto ng pagkain. Kahit na medyo mahirap at nakakapagod ito handang-handa pa rin ako. Dahil sa takot na maging hindi kasing-yaman ng iba, iniwan ko ang aking sanggol na babae isang buwan matapos siyang isilang at bumalik agad sa trabaho. Bilang resulta, dumanas ang anak ko ng malnutrisyon at naging buto at balat dahil hindi siya makainom ng aking gatas. Bumuti lang ang kanyang kalagayan pagkatapos ng 100 iniksiyon ng nutrisyong pangkalusugan, habang sobra akong pagod kung kaya sumasakit ang likod ko araw-araw. Bagama’t mahirap iyon at nakakapagod, tiniis ko ang paghihirap at nagbigay nang walang pagod upang magkaroon ng magandang reputasyon. Sa loob lang ng ilang maikling taon, naging tanyag akong manugang sa nayon, at naging mayaman ang aking pamilya at kinainggitan ng mga taong nakapaligid sa amin. Bilang resulta, lubos ang papuri sa akin ng aking mga biyenan, mga kapitbahay, kamag-anak at kaibigan. Sa harap ng papuri mula sa mga nakapaligid sa akin, lubos na nasiyahan ang aking kayabangan. Naramdaman ko na hindi nawalan ng kabuluhan ang mga paghihirap ko sa nakalipas na ilang taon, at tuwang-tuwa ako sa loob-loob ko. Gayunman, nagambala ang tahimik kong buhay pagkatapos mag-asawa ng aking bayaw. Palaging may panunuya ang pakikipag-usap sa akin ng kanyang asawa, sinasabing may mga lihim akong motibo sa pagtrato ko nang mabuti sa aming biyenang babae dahil gusto ko lang ang kanyang mga ari-arian. Palagi niyang sinasabi na may pinapanigan ang aming biyenang babae dahil mas marami siyang ibinibigay na bagay sa amin kaysa sa kanila, at madalas kaming nagtatalo bilang resulta nito. Lubha akong nasasaktan at gusto kong makipagtalo sa kanya sa publiko upang igiit ang aking kawalang-sala, ngunit sisirain nito ang magandang imahe na nabuo ko sa mga puso ng mga tao. Kaya naman, pinipilit ko ang sarili ko na magpigil, at kapag hindi ko na ito matiis lihim akong iiyak nang matindi. Pagkatapos nito, itinuloy ng hipag ko ang kanyang kapangahasan sa pamamagitan ng pag-okupa sa lupang ibinahagi sa panig ng aking pamilya, na dahilan para manginig ako sa galit at hindi kumain o uminom nang ilang araw. Gusto ko pa ngang makipag-away sa kanya. Gayunman, dahil iniisip ko na mapapahiya ako rito, masisira ang aking reputasyon, at hahamakin ako ng mga taong nakapaligid sa akin, nilunok kong lahat ito, ngunit pigil na pigil ang aking kalooban kaya nagdurusa ako. Nalulungkot ako at naghihinagpis buong araw, nararamdamang parang napakasakit at nakakapagod ang mabuhay at hindi ko alam kung kailan magkakaroon ng wakas ang ganoong buhay.

Talagang ang wakas ng tao ay ang simula ng Diyos. Noong sandaling nalulungkot ako at pakiramdam ko’y wala akong magawa, iniabot sa akin ng Makapangyarihang Diyos ang Kanyang mga kamay ng kaligtasan. Isang araw, tinanong ako ng aking kapitbahay: “Naniniwala ka ba na mayroong Diyos?” Sumagot ako: “Sino ang hindi? Naniniwala ako na mayroong Diyos.” Pagkatapos ay sinabi niya na ang Diyos na pinaniniwalaan niya ang nag-iisang tunay na Diyos na lumikha ng sanlibutan at lahat ng bagay, at noong simula, nabuhay ang sangkatauhan sa mga biyaya ng Diyos dahil sinamba nila ang Diyos, ngunit pagkatapos silang pasamain ni Satanas, hindi na sila sumamba sa Diyos at nabuhay sila sa ilalim ng sumpa ng Diyos at sa kapighatian. Dumating ang Makapangyarihang Diyos ng mga huling araw upang ipagkaloob sa mga tao ang katotohanan at iligtas sila mula sa kalaliman ng paghihirap. Bilang karagdagan, inilahad ng aking kapitbahay ang kanyang sariling karanasan sa paniniwala sa Diyos. Pagkatapos marinig ang kanyang paglalahad, naramdaman kong natagpuan ko ang pinakamalapit kong kaibigan, at hindi ko mapigilang sabihin ang lahat ng sakit sa aking puso. Pagkatapos nito, binasa niya sa akin ang isang sipi ng salita ng Diyos: “Kapag pagod ka na at nararamdaman ang labis na kapanglawan ng mundong ito, huwag magulumihanan, huwag manangis. Tatanggapin ng Makapangyarihang Diyos, ang Tagapagbantay, ang iyong pagdating anumang oras. Siya ay lagi sa iyong tabi upang bantayan ka, naghihintay sa iyong pagbabalik. Hinihintay niya ang araw na biglang babalik ang iyong alaala: na matatanto mo na ikaw ay nagmula sa Diyos, at minsa’y nawalan ka ng direksyon, at minsa’y nawalan ka ng malay sa daan at minsa’y nagkaroon ng ‘ama,’ at na iyong matatanto, bukod pa riyan, na ang Makapangyarihan sa lahat ay laging nagbabantay, naghihintay nang napakatagal na panahon sa iyong pagbabalik” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Ang Hinagpis ng Makapangyarihan sa Lahat). Dumaloy sa aking puso ang mga salita ng Diyos tulad ng isang mainit na kuryente, na inaaliw ang aking masakit at malungkot na puso, at hindi ko mapigilang lumuha. Sa sandaling iyon, pakiramdam ko ay parang isang pagala-gala at nagdurusang bata na biglang nakabalik sa yakap ng kanyang ina. Mayroong hindi mailarawan na kagalakan at emosyon sa aking puso. Patuloy akong nagpapasalamat sa Diyos, dahil dinala Niya ako sa Kanyang tahanan at inalagaan ako noong wala akong mapuntahan. Susundan ko ang Diyos nang buong puso at kaluluwa! Mula noon, binasa ko ang mga salita ng Diyos, nanalangin sa Diyos, at umawit ng mga himno upang purihin ang Diyos araw-araw, na lalong nagpaginhawa sa aking puso. Sa pamamagitan ng mga pulong, nakita ko na parang isang malaking pamilya ang kapatiran, kahit na hindi sila magkakadugo. Simple at tapat ang kanilang mga pag-uugnayan, puno ng pang-unawa, pagpapaubaya, at pagtitiyaga, at walang paninibugho, sigalot, at sabwatan o pagpapanggap at pandaraya. Hindi nila inaapi ang mahihirap habang minamahal ang mayayaman, at nagagawang tratuhin ang lahat nang may katapatan at pagkakapantay-pantay. Malayang-malaya ang pakiramdam ng puso ko kapag kumakanta kami ng mga himno na sama-samang pumupuri sa Diyos. Kaya naman minahal ko na itong mapagmahal at masigla, makatarungan at kalugud-lugod na buhay sa iglesia. Nakumbinsi ako na ang Makapangyarihang Diyos ang tunay na Diyos at ipinasya ko susundan ko na Siya hanggang wakas.

Sa pagbabasa ng mga salita ng Diyos, naunawaan ko ang kagyat na pagnanais ng Diyos na iligtas ang sangkatauhan sa hangganang maaari, at nakita ko na maraming kapatid ang ginagawa ang kanilang buong makakaya upang makapagbigay at gumugol alang-alang sa pagpapalaganap ng ebanghelyo ng kaharian. Kaya aktibo akong nakibahagi sa pangangaral ng ebanghelyo. Upang dalisayin at baguhin ako, pinuntirya ng Diyos ang aking tiwaling kalikasan at isinagawa ang Kanyang pagkastigo at paghatol sa akin nang paulit-ulit. Minsan, pumunta ako upang mangaral ng ebanghelyo sa isang posibleng mananampalataya. Noon ay abalang panahon ng paggawa sa bukid. Matapos makita kung gaano siya kaabala sa trabaho sa bukid, nagtrabaho akong katabi niya habang binibigyan siya ng mga patotoo tungkol sa gawain ng Diyos ng mga huling araw. Sino ang mag-aakalang pagkatapos ng pakikipag-ugnayan sa kanya nang tatlong sunud-sunod na araw hindi lang siya walang balak na tanggapin at sa halip ay sinigawan ako: “Pangahas ka! Sinabi ko nang hindi ako naniniwala, hindi ka pa rin tumitigil sa pangangaral.” Nasaktan ako nang labis sa kanyang mga salita. Namula ang mukha ko na parang sinampal ako nang ilang ulit sa harap ng maraming tao, habang umaalon ang nararamdamang sakit ng aking puso. Naisip ko: pumunta ako para mangaral sa iyo na may magandang layunin at pinagod ang sarili ko sa pagtulong sa iyo sa trabaho mo hanggang sumakit ang likod ko, at sa halip na tanggapin ito, pinakitunguhan mo pa ako nang ganito. Wala kang puso! Labis akong napahiya at ayaw ko nang makipag-usap sa kanya, ngunit nadama ko rin na hindi ito nakaayon sa mga layunin ng Diyos, kaya nagdasal ako nang tahimik sa aking puso at pinigilan ko ang sakit sa aking kalooban upang patuloy na makipag-usap sa kanya habang tinutulungan siya sa kanyang trabaho. Subalit, gaano man kasugid akong nakipag-usap sa kanya hindi ko pa rin siya napapaniwala. Nalugmok akong parang isang umimpis na gomang bola nang makauwi ako sa bahay. Patuloy kong naiisip ang mga sinabi ng puntirya ng aking pangangaral. Habang lalo kong iniisip iyon mas lalo akong nahirapan: Bakit ako naliligalig? Lahat ng napala ko para sa aking mabuting layunin ay paghamak, paninirang-puri, at pang-aabuso. Hindi talaga ito makatarungan! Wala pang sinuman ang nagtrato sa aking nang ganoon. Talagang napakasakit at mahirap ang pagpapalaganap ng ebanghelyo! Hindi, hindi na ako lalabas upang ipangaral ang ebanghelyo! Kung ipagpapatuloy ko ang pangangaral wala na akong mukhang ihaharap sa kaninuman. Noong maramdaman kong tinrato ako nang masama at nasaktan kaya hindi na ako naging handang mangaral ang ebanghelyo, niliwanagan ako ng mga salita ng Diyos: “Alam mo ba ang pasaning nasa iyong mga balikat, ang iyong tungkulin, at ang iyong responsibilidad? Nasaan ang iyong diwa ng makasaysayang misyon? … Sila ay dukha, kaawa-awa, bulag, at nalilito, dumaraing sa kadiliman—nasaan ang daan? Lubha silang nananabik sa liwanag, tulad ng isang bulalakaw, upang biglang bumulusok at itaboy ang mga puwersa ng kadiliman na nang-api sa tao sa loob ng maraming taon. Sino ang makakaalam kung gaano sila sabik na umaasa, at gaano sila nananabik, araw at gabi, para dito? Kahit sa isang araw na nagdaraan ang kumikinang na liwanag, ang mga taong ito na labis na nagdurusa ay nananatiling nakakulong sa isang madilim na piitan nang walang pag-asang mapalaya; kailan sila titigil sa pagluha? Grabe ang kasawian ng marurupok na espiritung ito na hindi kailanman napagkalooban ng kapahingahan, at matagal nang patuloy na nakatali sa kalagayang ito ng walang-awang mga gapos at malamig na kasaysayan. At sino na ang nakarinig sa ingay ng kanilang pagdaing? Sino na ang nakakita sa kanilang kaawa-awang kalagayan? Naisip mo na ba kung gaano kalungkot at kabalisa ang puso ng Diyos? Paano Niya matitiis na makita ang inosenteng sangkatauhan, na nilikha ng sarili Niyang mga kamay, na nagdaranas ng gayong paghihirap? Kunsabagay, ang sangkatauhan ang kapus-palad na mga biktimang nalason na. At bagama’t nanatiling buhay ang tao hanggang sa araw na ito, sino ang makakaalam na matagal nang nalason ng masamang nilalang ang sangkatauhan? Nalimutan mo na ba na isa ka sa mga biktima? Hindi ka ba handang patuloy na mabuhay, dala ng iyong pagmamahal sa Diyos, upang iligtas ang mga taong ito? Hindi ka ba handang ilaan ang lahat ng iyong lakas upang suklian ang Diyos, na nagmamahal sa sangkatauhan na parang sarili Niyang laman at dugo?” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Paano Mo Dapat Asikasuhin ang Misyon Mo sa Hinaharap?). Ibinubunyag ng mga linya ng mga salita ng Diyos ang Kanyang pag-aalala at balisang kalungkutan at pagkalinga sa mga taong inosente. Hindi matiis ng Diyos na makitang nililinlang at sinasaktan ni Satanas ang mga taong Kanyang nilikha. Patuloy na nasasaktang naghihintay ang Diyos sa sangkatauhan na magbalik sa Kanyang tahanan sa lalong madaling panahon at matanggap ang dakilang kaligtasan na Kanyang ipinagkaloob sa kanila. Gayunman nang maharap ako sa ilang malupit na salita mula sa aking pinupuntirya sa pangangaral, nasaktan ako at nagdusa at nagreklamo tungkol sa mga paghihirap at pagdurusa. Ayaw ko nang makipagtulungan dahil nahihiya na ako. Nasaan ang aking konsensiya at katuwiran? Upang iligtas tayong mga tiwaling tao sa mga huling araw, patuloy na hinahanap at inuusig ang Diyos ng pamahalaan, pinabayaan, hinatulan, nilapastangan at siniraang-puri ng mga relihiyosong grupo, at hindi naunawaan at nilabanan nating mga tagasunod ng Diyos. Ang sakit at pagkapahiya na dinanas ng Diyos ay labis at napakatindi! Subalit, hindi pinabayaan ng Diyos ang Kanyang pagliligtas sa sangkatauhan, at nagpatuloy na ibigay nang patago ang pangangailangan ng sangkatauhan. Napakadakila ng pag-ibig ng Diyos! Napakaganda at napakabait ng Kanyang diwa! Ang mga paghihirap ko ngayon ay hindi maihahambing sa mga paghihirap na tiniis ng Diyos para lamang iligtas ang sangkatauhan! Naalala ko na naging biktima rin ako, isang tao na pinasama ni Satanas nang maraming taon. Kung hindi ako tinulungan ng Diyos upang iligtas ako, patuloy pa rin akong naghihirap na nagpupunyagi sa dilim, hindi makita ang liwanag at ang pag-asa sa buhay. Dahil tinamasa ko ang pagliligtas ng Diyos, dapat kong pasanin ang kahihiyan at dusa upang gawin ang aking makakaya na makipagtulungan sa Diyos, gawin ang aking tungkulin nang tama, at dalhin sa harap ng Diyos ang mga inosenteng tao na pinipinsala ni Satanas. Mas mahalaga at makahulugan ito kaysa sa anumang trabaho sa mundo, at kapaki-pakinabang gaano man karami ang kapighatian na pagtitiisan! Nang maisip ko ito, hindi ko na naramdaman na isang mahirap na bagay ang pangangaral ng ebanghelyo, at sa halip naramdaman kong masuwerte ako na nagagawa kong makipag-ugnayan sa ebanghelyo ng kaharian. Karangalan ko ito at pagdadakila ng Diyos. Ipinasya ko: Ano mang uri ng mga paghihirap ang maranasan ko sa aking gawaing pang-ebanghelyo, gagawin ko ang lahat at magtitiwala sa Diyos at magdadala pa ng maraming tao na nasasabik sa Diyos sa Kanyang harapan upang aliwin ang Kanyang puso! Pagkatapos, bumalik akong muli sa gawaing pang-ebanghelyo.

Pagkatapos ng isang panahon ng pagsasanay, kapag nakakatagpo ako ng isang puntirya sa pangangaral na may masamang saloobin o nagsasalita ng malulupit na salita sa akin habang ginagampanan ko ang aking tungkulin, pinakikitunguhan ko ito sa tamang paraan at patuloy na nakikipagtulungan nang may mapagmahal na puso. Dahil dito, pakiramdam ko ay nagbago ako at hindi na gaanong nabahala tungkol sa dangal at katayuan sa buhay. Ngunit nang magtalaga ang Diyos ng panibagong sitwasyon upang subukan ako batay sa kailangan ko sa buhay, muli na naman akong lubusang nalantad. Isang araw, kinumusta ng lider ng iglesia ang aking kasalukuyang kalagayan at ipinabatid din ang kasalukuyang mga layunin at paraan ng pagsasagawa ng Diyos. Nang malaman ko sa usapan na ililipat siya sa ibang iglesia upang tuparin ang kanyang tungkulin, hindi ko maiwasang makaramdam ng kagalakan: Maaaring gawin akong lider ng iglesia kapag umalis na siya. Kung gayon, dapat talaga akong makipagtulungan nang maayos! Habang lihim akong nasisiyahan, sinabi ng aking kapatid na may isa pang kapatid sa aming nayon ang darating kinabukasan. Agad akong kinabahan nang marinig ito: Ano ang pakay niya sa pagpunta niya? Siya ba ang gagawing bagong lider ng iglesia? Hindi ko mapigilang kabahan: Mas matagal na akong naniniwala sa Diyos kaysa sa kanya, at parehong nayon ang pinagmulan namin. Kung gagawin siyang lider, paano naman ang dangal ko? Paano ako ituturing ng kapatiran? Tiyak na sasabihin nila na hindi ko hinahanap ang katotohanan tulad ng ginagawa niya. Hindi ko maalis sa isip ko ang tungkol dito. Pabalibalikwas ako sa higaan sa gabi, at hindi makatulog. Sa pagpupulong kinabukasan, itinuon ko ang pansin ko sa tono at saloobin ng sinasabi ng lider dahil talagang gusto kong malaman kung sino ang pipiliing bagong lider ng iglesia. Sa tuwing titingnan ako ng lider habang nagsasalita siya, nagkakaroon ako ng pag-asa na gagawin akong lider. Nagagalak ako at tumatango at sumasang-ayon sa anumang sinasabi niya. Sa kabilang dako, sa tuwing haharap ang lider sa isang kapatid habang nagsasalita, natitiyak ko na siya ang papangalanan bilang lider, at nalulungkot at nasasaktan ako bilang resulta. Sa dalawang araw na iyon, nagdusa ako sa dangal at katayuan at naguluhan. Nawalan ako ng ganang kumain at pakiramdam ko’y kay bagal ng oras, na parang hindi ito gumagalaw. Nakikita ng lider ng iglesia ang sitwasyon ko, kaya humanap siya ng isang sipi mula sa salita ng Diyos para basahin ko: “Kayo ngayon ay mga alagad, at nagtamo na kayo ng kaunting pagkaunawa tungkol sa yugtong ito ng gawain. Gayunman, hindi pa rin ninyo naisasantabi ang inyong pagnanasa sa katayuan. Kapag mataas ang inyong katayuan naghahanap kayong mabuti, ngunit kapag mababa ang inyong katayuan hindi na kayo naghahanap. Palagi ninyong iniisip ang mga pagpapala ng katayuan.” “Bagama’t nakarating ka na sa hakbang na ito ngayon, hindi ka pa rin bumibitiw sa katayuan kundi palagi mong pinipilit na alamin ang tungkol dito, at inoobserbahan ito araw-araw…. Habang mas naghahanap ka sa ganitong paraan, mas kakaunti ang napapala mo. Kapag mas matindi ang paghahangad ng isang tao sa katayuan, kailangan ay mas mahigpit siyang pakitunguhan at mas nararapat siyang sumailalim sa matinding pagpipino. Ang gayong klaseng mga tao ay walang kuwenta! Kailangan silang pakitunguhan at hatulan nang sapat upang lubusan nilang talikuran ang mga bagay na ito. Kung magpapatuloy kayo sa ganitong paraan hanggang sa huli, wala kayong mapapala. Yaong mga hindi naghahangad na matamo ang buhay ay hindi maaaring mabago, at yaong mga hindi nauuhaw sa katotohanan ay hindi matatamo ang katotohanan. Hindi ka nagtutuon sa paghahangad na matamo ang personal na pagbabago at pagpasok, kundi sa halip ay sa maluluhong pagnanasa at mga bagay na pumipigil sa iyong pagmamahal sa Diyos at humahadlang sa iyo na mapalapit sa Kanya. Mababago ka ba ng mga bagay na yaon? Madadala ka ba ng mga iyon papasok sa kaharian?” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Bakit Ayaw Mong Maging Panghambing?). Kumatok sa puso ko ang bawat linya ng salita ng Diyos, kaya naramdaman kong katabi ko ang Diyos, sinusubaybayan ang bawat salita at kilos ko. Hindi ko maiwasang magnilay sa aking mga saloobin at aksiyon sa nakalipas na dalawang araw. Napagtanto ko na ang aking pananaw sa pagsusumikap ay sobrang mababa at naimpluwensiyahan ng mga salawikain tulad ng “Nabubuhay ang puno sa balakbak nito; nabubuhay ang tao para sa kanyang dangal,” at “Ang ligaw na gansa ay nag-iiwan ng tinig; ang tao ay nag-iiwan ng reputasyon.” Palagi kong gusto ang katayuan para mapuri ako ng iba, na nagresulta sa aking labis na pagdurusa sa dangal at katayuan kaya nabahala ako at naguluhan, nawalan ng ganang kumain at hindi makatulog, at nagmukhang tanga tulad ng isang payaso. Ginawa ng Diyos ang ganoong kapaligiran ayon sa aking sitwasyon. Iyon ay pag-ibig ng Diyos na nahuhulog sa akin. Ang gawain ng Diyos ngayon ay ang iligtas ako, upang tulungan akong makatakas mula sa masasamang impluwensiya ni Satanas upang makamit ko ang kaligtasan. Taliwas sa kalooban ng Diyos ang paraan ko ng pagsisikap. Hindi ko sana matatanggap ang pagpayag ng Diyos kahit na naniwala ako sa Kanya hanggang wakas. Wala sanang natira sa akin! Kaya nagdasal ako nang tahimik sa Diyos: “O Diyos! Handa akong sundin ang Iyong gawain, tahakin ang tamang landas ng paniniwala sa Diyos ayon sa Iyong mga iniuutos, at pagsikapang basahin ang Iyong mga salita upang maunawaan ang katotohanan at maalis ang aking tiwaling disposisyon. Gawin man akong lider o hindi, hahanapin ko ang katotohanan at bibigyang-pansin ang pagbabago sa aking sarili na hindi nakatutugon sa Iyong mga layunin.” Matapos maunawaan ang mga layunin ng Diyos, naging lalong panatag ang aking puso at nasiyahang makipag-usap anuman ang paksa. Pagkatapos ng pulong, sinabi ng lider ng iglesia na, batay sa mga rekomendasyon ng karamihan sa kapatiran, ang kapatid ang magiging bagong lider ng iglesia, at ako ay makikipagtulungan sa kanyang gawain. Napanatag ang aking damdamin at maluwag kong tinanggap ito, sumang-ayon ako na makikipagkaisa sa kapatid upang tuparin ang aking tungkulin.

Matapos maranasan ang pagkastigo at paghatol ng Diyos sa panahong ito, nalaman ko ang aking pagkahilig na pagtuunan ang dangal at katayuan, at nakahandang talikdan ang laman at maniwala sa Diyos at tuparin ang aking tungkulin ayon sa Kanyang mga iniuutos. Gayunman, napakalalim ng pagkakadumi sa akin ng mga lason ni Satanas. Kontrolado pa rin ng impluwensiya ni Satanas ang kailaliman ng aking kaluluwa. Upang mas mahusay ang pagliligtas sa akin mula sa kasamaan ni Satanas, iniabot muli ng Diyos ang Kanyang mga kamay ng pagliligtas sa akin. Isang araw, ipinaalam sa akin na may isang kapatid sa iglesia na hindi maganda ang kalagayan, kaya sumangguni ako sa kapatid na ipinareha sa akin kung paano lulutasin ang problemang ito. Dahil hindi maganda ang pakiramdam ng kaparehang kapatid, mag-isa akong pumunta upang lutasin ang problema pagkatapos ng aming talakayan. Hinanap ko ang kapatid na iyon nang gabi ring iyon upang makipag-usap sa kanya, at nalutas kaagad ang problema. Puno ng kasiyahan ang puso ko nang oras na iyon, iniisip ko na tiyak na pupurihin ako ng mas mataas na lider dahil nagsikap akong mabuti. Gayunman, habang naghihintay ako ng magandang balita, sumulat ng liham ang mas mataas na lider na gustong maunawaan ang kalagayan ng kapatid. Inakala ko na iyon ay upang purihin ako, kaya masaya kong binuksan ito at binasa. Ngunit nang mabasa ko na ang nilalaman ng liham ay upang partikular na itanong sa aking kaparehang kapatid kung paano niya hinarap ang problema, kaagad akong nagalit: malinaw na ako ang lumutas ng problema. Bakit hindi ako ang sinulatan upang itanong ang tungkol dito? Mukhang wala akong puwang sa puso ng lider at hinamak ako. Isa lang akong utusan. Gaano man kahusay ang aking pagganap hindi ako nabibigyan ng papuri dahil walang pumapansin dito. Habang lalo kong iniisip ang tungkol dito mas lalo akong nasasaktan at nalulungkot. Pakiramdam ko ay tuluyan akong napahiya. Sa panahong ito, nasa kamay na ng kaparehang kapatid ang liham at makikipag-usap na sa akin. Hindi ko mapigilan ang pakiramdam sa aking kalooban at sinigawan siya: “Hindi alam ng mas mataas na lider kung paano nalutas ang problemang ito. Hindi ba malinaw sa iyo ang tungkol dito? Nag-abala ako nang maraming panahon pero walang sinuman ang nagsabi ng maganda tungkol dito, at sa huli ay ikaw ang pinuri. Sa mata ng lahat ng tao, isa lamang akong utusan at nagbibigay ng suporta. Anumang pagsisikap ang gawin ko, walang sinuman ang nagpapahalaga dito.” Matapos sabihin ito, pakiramdam ko ay sobra akong nasaktan kaya napaiyak ako. Sa sandaling iyon, umalingawngaw sa tainga ko ang mga salita ng Diyos: “Kung nananatili pa rin Akong masyadong malamig sa iyo bagama’t gumugol ka na ng malaking pagpupunyagi, makakaya mo bang magpatuloy gumawa para sa Akin kahit hindi napapansin? … Kung, pagkatapos mong gumugol para sa Akin, hindi Ko tinutugunan ang maliliit mong hinihingi, masisiraan ka ba ng loob at madidismaya sa Akin, o magiging galit na galit pa at sisigaw pa ng pang-aabuso?” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Isang Napakaseryosong Problema: Pagtataksil 2). Unti-unti akong napanatag sa mga mapagparatang na salita ng Diyos, at bahagya ring naliwanagan ang isip ko. Paulit-ulit na pumapasok sa isip ko ang pangyayari na kagaganap lamang na parang pelikula. Ipinakita sa akin ng pagbubunyag ng Diyos na ang aking kalikasan ay masyadong nakakatakot at mapanganib, at ang aking paniniwala sa Diyos at ang pagtupad sa aking tungkulin ay hindi upang masiyahan ang Diyos o makamit ang Kanyang pagsang-ayon, kundi upang tumanggap ng parangal at papuri mula sa ibang tao. Kapag hindi nasunod ang aking mga hangarin, napupuno ako ng sama ng loob; sumasabog ang aking malupit na kalikasan, at lalong naging napakadaling gawin ang pagtataksil sa Diyos. Sa panahong ito, nakita ko na sumobra ako at hindi ako naging makatao. Nakakalungkot ang sakit na naramdaman ko. Habang ako ay nagsisi, nanalangin ako sa Diyos: “O Diyos, akala ko ay nagbago na ako at hindi na nabubuhay para sa dangal at katayuan, at makakasundo ko ang kapatid na babae. Ngunit sa iyong pagbubunyag ngayon, muli kong inilantad ang aking malademonyong kapangitan, palaging nararamdamang parang wala akong katayuan sa mga tao at naghihirap dahil ang aking mga pagsisikap ay hindi pinuri ng iba. O Diyos, talagang sinaktan ako ni Satanas nang malalim. Naging mga kadena ko ang katayuan, reputasyon, at kayabangan. Dalangin ko na patnubayan Mo akong muli palabas mula sa impluwensiya ni Satanas.” Pagkatapos nito, nakita ko sa mga salita ng Diyos ang sumusunod: “Bawat isa sa inyo ay nakaakyat na sa tugatog ng maraming tao; nakaakyat na kayo upang maging mga ninuno ng masa. Masyado kayong padalus-dalos, at naghuhuramentado kayo sa gitna ng lahat ng uod, na naghahanap ng isang maginhawang lugar at nagtatangkang lamunin ang mga uod na mas maliliit kaysa sa inyo. Malisyoso kayo at masama sa inyong puso, na higit pa maging sa mga multo na lumubog na sa pusod ng dagat. Naninirahan kayo sa ilalim ng tae, ginagambala ang mga uod mula ibabaw hanggang ilalim hanggang sa mawalan na ng kapayapaan ang mga ito, nag-aaway sandali at pagkatapos ay kumakalma. Hindi ninyo alam ang inyong lugar, subalit nilalabanan pa rin ninyo ang isa’t isa sa tae. Ano ang mapapala ninyo sa ganyang sagupaan? Kung totoong mayroon kayong pagpipitagan para sa Akin sa inyong puso, paano ninyo naaatim na mag-away-away sa Aking likuran? Gaano man kataas ang iyong katungkulan, hindi ba mabaho ka pa ring maliit na uod sa tae? Magagawa mo bang magpatubo ng mga pakpak at maging isang kalapati sa himpapawid?” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Kapag ang mga Dahong Nalalaglag ay Bumalik sa mga Ugat Nito, Pagsisisihan Mo ang Lahat ng Kasamaang Nagawa Mo). Masakit na tumagos sa aking puso ang bawat salita ng paghatol ng Diyos tulad ng matalim na tabak, na pumukaw sa aking espiritu at naisip ko na tinupad ko ang aking tungkulin hindi upang purihin ang Diyos at sumaksi sa Kanya, ngunit dahil gusto kong palaging magyabang, sumaksi sa aking sarili, at hinangad na manatiling mas mataas sa mga tao upang hangaan nila at tingalain ako. Mayroon bang anumang takot sa Diyos sa aking puso? Hindi ba’t kung ano ang aking sinikap na matamo ay eksaktong katulad ng sa arkanghel na nagkanulo sa Diyos? Ako ay nilikhang nilalang na pinasama ni Satanas. Sa harap ng Diyos, tulad ako ng dumi, isang uod. Dapat sinasamba ko ang Diyos at tinutupad ang aking tungkulin nang may takot sa aking puso sa lahat ng oras, ngunit hindi ako lumahok sa tapat na gawain, at palaging ninais na gamitin ang pagtupad sa aking tungkulin bilang isang pagkakataon upang magyabang at sumaksi sa aking sarili. Paanong hindi ito kapopootan at kamumuhian ng Diyos? Ang Diyos ay napakabanal at dakila, puno ng awtoridad at kapangyarihan, ngunit nananatiling mapagpakumbaba at hindi nakikita, hindi kailanman ibinubunyag ang Kanyang pagkakakilanlan upang tingalain at hangaan Siya ng mga tao. Sa halip, patuloy Niyang ibinibigay nang tahimik ang lahat ng Kanya upang iligtas ang sangkatauhan, hindi kailanman binibigyang-katwiran ang Sarili o inaangkin ang karangalan, at hindi kailanman humihingi ng anumang bagay mula sa sangkatauhan. Ipinakita sa akin ng kababaang-loob, dangal, at pagiging di-makasarili ng Diyos ang aking sariling pagmamataas, kababaan, at pagkamakasarili. Hindi ko mapigilang mahiya, na para bang wala akong mapagtaguan, at naramdaman ko na labis akong pinasama ni Satanas at labis kong kinailangan ng pagliligtas ng paghatol, pagkastigo, pagsubok at pagpipino ng Diyos. Kaya’t nalugmok akong muli sa harap ng Diyos: “O, Makapangyarihang Diyos! Sa pamamagitan ng Iyong pagkastigo at paghatol nakikita ko ang aking pagsuway, pati na rin ang Iyong kagitingan at kadakilaan. Mula ngayon, kapag tinutupad ko ang aking tungkulin aasahan ko lang na kumilos na tulad ng isang mabuting tao na may pusong natatakot sa Iyo, at itatapon ang aking malademonyong disposisyon sa pamamagitan ng pagtitiwala sa Iyong mga salita.”

Matapos maranasan ang pagkastigo at paghatol ng Diyos nang paulit-ulit, unti-unting nagbago ang aking mga pananaw sa paghahanap, ngunit hindi pa nagbabago nang tunay ang disposisyon ko sa buhay. Upang mas lubusang malinis ako at patnubayan ako na tahakin ang tamang landas ng buhay, ipinagkaloob muli ng Diyos ang Kanyang pagliligtas sa akin. Nang maglaon, napili akong maging lider ng iglesia, nakikipagtulungan sa isa pang kapatid upang maisagawa ang aming tungkulin. Dahil sa aking mga nakaraang kabiguan, palagi kong pinapaalalahanan ang aking sarili sa lahat ng oras na kailangan kong makasundo ang kapatid upang maisagawa nang maayos ang gawain ng iglesia. Sa simula, tinatalakay ko ang lahat ng bagay sa kapatid at sinisikap na matamo ang patnubay ng Diyos nang magkasama, kaya nakamit namin ang mga resulta sa lahat ng aspeto ng trabaho. Ngunit pagkalipas ng ilang panahon, nalaman ko na ang kapatid ay may mahusay na likas na katangian, malinaw at nagbibigay-liwanag ang kanyang pagpapahayag ng katotohanan, at ang kanyang kakayahan sa trabaho ay mas mahusay kaysa sa akin. Sa panahon ng mga pulong, handang makinig ang lahat ng kapatiran sa kanyang pagpapahayag at sumasangguni ang lahat sa kanya kapag may problema sila. Sa harap ng ganoong sitwasyon, muli akong nahuli sa bitag ni Satanas at nalinlang nito: Mas mahusay kaysa sa akin ang kapatid na babae sa bawat aspeto at hinahangaan ng kapatiran kahit saan siya pumunta. Hindi puwede! Dapat ko siyang malampasan anuman ang mangyari, at ipakita sa kapatiran na hindi ako mas mababa kaysa sa kanya. Sa kadahilanang ito, naging abala ako sa buong iglesia nang walang hinto araw-araw, inaayos ang mga pulong para sa kapatiran at kahit sino pa ang magkaproblema nagmamadali akong pumunta sa kanila upang makatulong na lutasin ang problema…. maaaring tila ako ay tapat at masunurin sa panlabas, ngunit paano makakatakas ang aking mga panloob na ambisyon sa mga mata ng Diyos? Pinukaw ng aking pagsuway ang galit ng Diyos, at bilang resulta nahulog ako sa dilim. Hindi ako nakakatanggap ng pagliliwanag kapag binabasa ang mga salita ng Diyos, walang masabi kapag nananalangin, walang siglang nakikipag-usap sa mga pulong, at natatakot din sa mga pulong kasama ang kapatiran. Ganap akong pinigil ng dangal at katayuan. Tinahak ko ang bawat araw nang walang alam, na parang pinapasan ko ang isang malaking pasanin at hindi makahinga mula sa kagipitan. Hindi ko na rin makita ang ilang problema ng iglesia, at bumaba nang husto ang kahusayan ko sa trabaho. Nahaharap sa gayong pagbubunyag mula sa Diyos, hindi ko sinubukan na makilala ang aking sarili at hindi ko gustong magtapat sa kapatiran tungkol sa sitwasyon ko at hanapin ang katotohanan upang malutas ito, dahil sa takot na hamakin nila ako. Nang maglaon, ang pagkastigo at pagdidisiplina ng Diyos ay bumaba sa akin. Biglang nagsimulang sumakit nang sobra ang aking tiyan kaya hindi ako makaupo o makatayo nang payapa. Nag-agaw-buhay ako dahil sa pagdurusa sa sakit at sa kawalan ng kasiyahan mula sa hindi pagkakamit ng katayuan. Dahil sa aking pagtanggi na kilalanin ang aking mga problema at ang aking kabiguang makipagtulungan sa gawain ng iglesia, pinalitan lang ako ng simbahan at pinauwi ako sa tahanan para sa espirituwal na debosyon at pagninilay sa sarili. Sa pagkawala ng aking katayuan, naramdaman ko na para akong nahatulan sa impiyerno. Nalugmok sa pinakamababang punto ang aking damdamin at nadama ko na nawala ang lahat ng aking dangal. Lalong nahirapan ang kalooban lalo na nang nakita ko ang kapatiran na aktibong tinutupad ang kanilang mga tungkulin, habang ako ay nawalan ng gawain ng Banal na Espiritu at hindi matupad ang anumang tungkulin. Habang nasasaktan, hindi ko mapigilang tanungin ang aking sarili: Bakit ang iba ay naniniwala sa Diyos at nauunawaan ang mas maraming katotohanan, samantalang ako ay patuloy na sumusuway at lumalaban sa Diyos nang paulit-ulit para sa dangal at katayuan? Nagmakaawa ako sa Diyos nang maraming beses upang akayin ako na hanapin ang ugat ng aking mga kabiguan. Isang araw, nakita ko sa mga salita ng Diyos ang sumusunod: “Masyadong iniidolo ng ilang tao si Pablo. Gusto nilang lumabas at magbigay ng mga talumpati at gumawa, gusto nilang dumadalo sa mga pagtitipon at mangaral, at gusto nila na pinakikinggan sila ng mga tao, sinasamba sila, at umiikot sa kanila. Gusto nilang magkaroon ng katayuan sa isipan ng iba, at natutuwa sila kapag pinahahalagahan ng iba ang larawang ipinakikita nila. Pag-aralan natin ang kanilang likas na pagkatao mula sa mga pag-uugaling ito: Ano ang kanilang likas na pagkatao? Kung ganito talaga silang kumilos, sapat na iyan upang ipakita na sila ay mayabang at hambog. Ni hindi man lang nila sinasamba ang Diyos; naghahangad sila ng mas mataas na katayuan at nangangarap na magkaroon ng awtoridad sa iba, na ariin sila, at magkaroon ng katayuan sa kanilang isipan. Ito ang klasikong larawan ni Satanas. Ang namumukod na mga aspeto ng kanilang likas na pagkatao ay kayabangan at kahambugan, ayaw nilang sambahin ang Diyos, at nais nilang sambahin sila ng iba. Ang gayong mga pag-uugali ay maaaring magbigay sa iyo ng napakalinaw na pagtingin sa kanilang likas na pagkatao” (“Paano Malalaman ang Kalikasan ng Tao” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo). Bilang karagdagan, sinasabi sa “Mga Sermon at Pagbabahagi Tungkol sa Pagpasok sa Buhay”: “Ang diwa at kalikasan ni Satanas ay pagkakanulo. Ipinagkanulo nito ang Diyos mula sa simula pa lamang, at pagkatapos na ipagkanulo ang Diyos dinaya, nilinlang, inimpluwensiyahan, at pinigil ang mga tao sa mundo na nilikha ng Diyos, sinusubukang tumayo bilang kapantay ng Diyos at nagtatag ng isang hiwalay na kaharian. … Nakita ninyo, hindi ba’t ang kalikasan ni Satanas ang nagkanulo sa Diyos? Mula sa lahat ng ginawa ni Satanas sa sangkatauhan, nakikita natin nang malinaw na si Satanas ay totoong demonyo na lumalaban sa Diyos at na ang kalikasan ni Satanas ay siyang nagkakanulo sa Diyos. Ang lahat ng ito ay totoo” (Mga Sermon at Pagbabahagi Tungkol sa Pagpasok sa Buhay). Sa pagninilay sa mga salitang ito, hindi ko mapigilang manginig nang may takot. Nakita ko na ganap na nasa imahe ni Satanas ang aking buhay, at mayabang at mapagmataas ako, at talagang hindi sumasamba sa Diyos. Itinaas ako ng Diyos upang tuparin ang aking tungkulin sa simbahan, upang madala ko ang kapatiran sa harap ng Diyos nang may takot sa Kanya sa aking puso, at upang magkaroon ang mga tao ng puwang para sa Diyos sa kanilang mga puso, pati na rin ang matakot at sumunod sa Diyos. Ngunit sa harap ng pagdadakila ng Diyos, hindi ako naging maunawain sa mga layunin ng Diyos sa pagtupad sa aking tungkulin, at hindi itinuring na pasanin ang tulungan ang kapatiran na makamit ang pagpasok sa buhay. Sa halip, palagi kong nais na bigyan ako ng pansin ng mga tao at pakinggan ako, at para sa aking sariling mga hangarin, lagi kong sinubukan na itaas ang aking sarili saan man ako magpunta. Nanibugho pa ako sa mabuti at nainggit sa makapangyarihan, na nagmamatigas na nakipagkumpitensiya sa iba para sa kahigitan. Sa panlabas, nakikipagkumpitensiya ako sa mga tao, ngunit ang totoo nakikipaglaban ako sa Diyos. Ito ay isang bagay na labis na nakakasakit sa disposisyon ng Diyos. Hinatulan at kinastigo, pinarusahan at dinisiplina Niya ako, at pinagkaitan ng katayuan upang makapagnilay sa aking sarili at magsisi. Nakita ko na ang pagmamahal ng Diyos para sa akin ay napakalalim at napakadakila! Hindi ko mapigilang makaramdam ng panghihinayang at sisihin ang sarili sa aking kalooban, at higit pa riyan, napoot na napakalalim ng aking katiwalian. Sumunod ako sa Diyos ngunit hindi sinikap na matamo ang katotohanan, at sa halip ay walang taros na nagpakahirap para sa katayuan at dangal. Talagang nabigo ako na mamuhay ayon sa pag-ibig at pagliligtas ng Diyos. Habang mas sinusuri ko ang aking sarili, mas malinaw kong nakikita na ang mga salawikain na isinabuhay ko, tulad ng “Nabubuhay ang puno sa balakbak nito; nabubuhay ang tao sa para sa kanyang dangal,” at “Ang ligaw na gansa ay nag-iiwan ng tinig; ang tao ay nag-iiwan ng reputasyon,” ay mga kasinungalingan na ginamit ni Satanas upang sirain at saktan ang sangkatauhan. Napagtanto ko na ginamit ni Satanas ang mga bagay na ito upang maparalisa ang mga kaluluwa ng mga tao, pasamain ang kanilang mga isipan, at magkaroon sila ng mga maling pananaw sa buhay, pinagsisikap sila nang husto upang matamo ang mga walang kabuluhang bagay tulad ng katayuan, katanyagan, kayamanan at dangal, at sa huli ay lumilihis at ipinagkakanulo ang Diyos, upang silang lahat ay sumunod sa mga kamalian nito at magtrabaho para dito at mapahamak at saktan nito nang kusa. Isa ako sa mga taong nagkaroon ng maling pananaw sa buhay batay sa mga kasinungalingan ni Satanas, na naging mapagmataas, mayabang, mapamintas at walang puwang ang Diyos sa aking puso. Nabuhay ako sa katiwalian at itinuring ang Diyos bilang kaaway. Ngayon, hindi na ako dapat lumaban sa Diyos habang tinatamasa ang Kanyang awa. Dapat kong ganap na baguhin ang aking sarili, lubusang talikuran si Satanas, ganap na ibigay ang aking puso sa Diyos, at mabuhay na katulad ng isang tunay na tao upang aliwin ang puso ng Diyos. Pagkatapos nito, hinanap ko kung paano ipagpapatuloy ang aking landas sa hinaharap, at kung paano hahanapin ang katotohanan upang masiyahan ang kalooban ng Diyos. Salamat sa Diyos para sa muling paggabay sa akin. Nakita ko ang mga salita ng Diyos: “Ngayon, kahit hindi ka isang manggagawa, dapat mong magawang gampanan ang tungkulin ng isang nilalang ng Diyos, at hangaring magpasakop sa lahat ng pagsasaayos ng Diyos. Dapat mong masunod ang anumang sinasabi ng Diyos, at maranasan ang lahat ng klase ng mga kapighatian at pagpipino, at bagama’t ikaw ay mahina, sa puso mo ay dapat mo pa ring magawang mahalin ang Diyos. Yaong mga nananagot para sa sarili nilang buhay ay handang gampanan ang tungkulin ng isang nilalang ng Diyos, at ang pananaw ng gayong mga tao tungkol sa paghahangad ang siyang tama. Sila ang mga taong kailangan ng Diyos. … Bilang isang nilalang ng Diyos, dapat hangaring gampanan ng tao ang tungkulin ng isang nilalang ng Diyos, at hangaring mahalin ang Diyos nang hindi pumipili ng iba pa, sapagkat ang Diyos ay karapat-dapat sa pagmamahal ng tao. Yaong mga naghahangad na mahalin ang Diyos ay hindi dapat maghangad ng anumang personal na mga pakinabang o hangarin yaong personal nilang inaasam; ito ang pinakatamang paraan ng paghahangad” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Ang Tagumpay o Kabiguan ay Depende sa Landas na Tinatahak ng Tao). Tulad ng isang parola, niliwanagan ng mga salita ng Diyos ang aking puso, itinuturo sa akin ang landas na dapat kong tahakin. Inaasahan ng Diyos na ang mga tao, anuman ang kanilang katayuan at anumang mga sitwasyon ang nangyari sa kanila, ay makakayang gawin ang kanilang buong kakayahan upang pagsikapang matamo ang katotohanan, at makakayang sundin ang pagsasaayos at kaayusan ng Diyos at hangarin na mahalin at mapalugod ang Diyos. Ito ang pinakatamang paraan ng paghahanap pati na rin ang tamang landas ng buhay na dapat tahakin ng nilikha. Kaya nagpasya ako sa harapan ng Diyos: O Diyos, salamat sa pagpapakita sa akin ng tamang landas ng buhay. Ang aking katayuan sa nakaraan ay dahil sa Iyong pagdadakila. Dahil din sa Iyong pagkamatuwid ang kawalan ng katayuan ngayon. Ako ay isang maliit na nilikha lamang. Mula ngayon, hinahangad kong sikaping matamo ang katotohanan at sundin ang lahat ng Iyong mga kaayusan.

Pagkatapos noon, mabilis na bumalik sa normal ang aking sitwasyon sa pamamagitan ng pagbabasa ng mga salita ng Diyos at pamumuhay sa buhay ng iglesia. Muling inayos ng iglesia ang angkop na tungkulin para sa akin. Gayundin, tumuon ako sa pagsisikap na matamo ang katotohanan sa pagtupad sa aking tungkulin, sa tuwing may nangyayari hinahanap ko ang layunin ng Diyos, sinusubukang kilalanin ang aking sarili, at hinahanap ang mga nararapat na salita ng Diyos upang malutas ito. Kapag nahaharap sa mga bagay na sangkot ang dangal at katayuan, kahit na ako ay may ilang saloobin sa aking isip, sa pamamagitan ng panalangin at salita ng Diyos hinahanap ko ang katotohanan at tinatalikuran ang aking sarili, at unti-unti nakakaya kong hindi makontrol ng mga bagay na ito at nagagawa ko ang aking tungkulin nang may kapayapaan ng isip. Nang makita kong pinagkakatiwalaan ng komisyon ang ibang kapatiran na hindi naniniwala sa Diyos nang sintagal ng panahon tulad ko, nakakaya ko, sa pamamagitan ng paghahanap sa katotohanan, na maunawaan na itinalaga ng Diyos ang tungkuling tinutupad ng isang tao, at nararapat kong sundin ang mga kaayusan ng Diyos. Bilang resulta, nagagawa ko itong isaalang-alang sa tamang paraan. Nang nakipag-ugnayan ang kapatiran at inilantad ang aking kalikasan at diwa, kahit na nadama kong napahiya ako, nagawa kong maging masunurin sa pamamagitan ng panalangin. Ito ay dahil nangyari sa akin ang pag-ibig ng Diyos, at lubha itong nakabuti sa pagbabago ng aking disposisyon sa buhay. Noon, masyado akong nakatuon sa aking dangal at hindi handang maging bukas sa sinuman, sa takot na hamakin ako ng iba. Ngayon, nagsasanay akong maging isang tapat na tao ayon sa mga iniuutos ng Diyos, at kung mayroon akong anumang problema nagsasabi ako sa kapatiran, na lalong nagpapaginhawa at nagpapasaya sa kailaliman ng aking kaluluwa. Habang nakikita ang mga pagbabagong ito sa akin, hindi ko mapigilang pasalamatan at purihin ang Diyos, dahil ang mga pagbabagong ito ay dulot sa akin ng gawaing pagkastigo at paghatol ng Diyos ng mga huling araw.

Ilang taon ko nang sinusundan ang Makapangyarihang Diyos. Sa pagbabalik-tanaw, ang mga lason ni Satanas ang sumira sa aking kaluluwa. Nabuhay ako sa ilalim ng sakop ni Satanas at winasak at nilinlang ako nang maraming taon. Hindi ko alam ang halaga at kahulugan ng buhay noon. Hindi ko makita ang liwanag, ni hindi ko mahanap ang totoong kaligayahan at galak. Nalubog ako sa kalaliman ng paghihirap at hindi ako makalaya. Ngayon, sa pamamagitan ng paulit-ulit na pagkastigo at paghatol ng Diyos, nagawa kong alisin ang pinsala ni Satanas at makamit ang kaginhawahan at kalayaan. Nabawi ko ang aking konsensiya at katuwiran, at mayroon din akong tamang target na sisikaping matamo, sinusundan ang Diyos patungo sa maliwanag at tamang landas ng buhay. Sa pamamagitan ng pagkastigo at paghatol ng Diyos, talagang naranasan ko ang walang pag-iimbot at taos-pusong pag-ibig Niya, at tinamasa ang pagpapala at natanggap ang pag-ibig na hindi matatamasa ng mundo ng tao. Tanging ang Diyos lamang ang makapagliligtas sa tao mula sa dagat ng paghihirap ni Satanas, at tanging ang pagkastigo at paghatol lamang ng Diyos ang makapaglilinis sa sangkatauhan mula sa mga malademonyong lason sa kanilang kalooban at makakatulong sa kanilang mabuhay nang tulad ng isang tunay na tao at tatahakin ang tamang landas ng buhay. Ang pagkastigo at paghatol ng Diyos ang liwanag. Ito ang pinakadakilang biyaya, ang pinakamahusay na proteksiyon, at ang pinakamahalagang yaman ng buhay na ibinigay ng Diyos sa tao. Tulad ng sinasabi ng mga salita ng Makapangyarihang Diyos: “Ang pagkastigo at paghatol ng Diyos ang pinakamabuting proteksiyon at pinakadakilang biyaya sa tao. Sa pamamagitan lamang ng pagkastigo at paghatol ng Diyos magigising ang tao at kapopootan ang laman, kamumuhian si Satanas. Ang mahigpit na pagdisiplina ng Diyos ay nagpapalaya sa tao mula sa impluwensya ni Satanas, nagpapalaya sa kanya mula sa kanyang sariling maliit na mundo, at nagtutulot sa kanyang mamuhay sa liwanag ng presensya ng Diyos. Wala nang higit na mabuting pagliligtas kaysa sa pagkastigo at paghatol!” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Ang mga Karanasan ni Pedro: Ang Kanyang Kaalaman sa Pagkastigo at Paghatol). Pasalamatan ang pagkastigo at paghatol ng Diyos para sa pagliligtas sa akin at pagpapahintulot sa akin na maisilang muli! Sa aking hinaharap na landas ng paniniwala sa Diyos, wala akong hindi gagawing pagsisikap upang hanapin ang katotohanan, tanggapin ang mas marami pang pagkastigo at paghatol ng Diyos, at lubusang alisin ang mga lason ni Satanas upang makamit ang pagdalisay, makamit ang tunay na kaalaman sa Diyos, at maging isang tao na tunay na nagmamahal sa Diyos.