Sipi 10

Maraming tao na sa sandaling naging abala sa kanilang tungkulin, ay nawawalan ng kakayahang makaranas, at hindi nagagawang manatili sa isang normal na kalagayan, at dahil dito, palagi silang humihiling ng pagtitipon, at na maibahagi sa kanila ang katotohanan. Ano ang nangyayari dito? Hindi nila nauunawaan ang katotohanan, wala silang pundasyon sa tunay na daan, kasigasigan ang nagtutulak sa gayong mga tao kapag gumaganap sila sa kanilang tungkulin, at hindi nakakatiis nang matagal. Kapag hindi nauunawaan ng mga tao ang katotohanan, walang prinsipyo sa anumang ginagawa nila. Kung isinaayos na gumawa sila ng isang bagay, nagugulo nila iyon, wala silang ingat sa ginagawa nila, hindi sila naghahanap ng mga prinsipyo, at walang pagpapasakop sa kanilang puso—na nagpapatunay na hindi nila minamahal ang katotohanan at wala silang kakayahang danasin ang gawain ng Diyos. Anuman ang ginagawa mo, dapat mo munang unawain kung bakit mo iyon ginagawa, ano ang intensyong nagtutulak sa iyo na gawin iyon, ano ang kabuluhan ng paggawa mo nito, ano ang kalikasan ng bagay na ito, at kung positibo o negatibong bagay ba ang ginagawa mo. Kailangan mong magkaroon ng malinaw na pagkaunawa sa lahat ng bagay na ito; lubhang kinakailangan ito para makakilos ka nang may prinsipyo. Kung may ginagawa ka na makaklasipika bilang paggawa sa tungkulin mo, dapat mong pagnilayan ito: Paano ko dapat tuparin nang maayos ang tungkulin ko para hindi ko lang iyon ginagawa nang basta-basta? Dapat kang magdasal at lumapit sa Diyos sa bagay na ito. Ang pagdarasal sa Diyos ay upang hanapin ang katotohanan, ang paraan ng pagsasagawa, ang mga pagnanais ng Diyos, at kung paano bigyang-kasiyahan ang Diyos. Ang pagdarasal ay upang makamit ang mga epektong ito. Ang pagdarasal sa Diyos, paglapit sa Diyos, at pagbabasa ng mga salita ng Diyos ay hindi mga seremonyang panrelihiyon o mga panlabas na kilos. Ginagawa ito para makapagsagawa alinsunod sa katotohanan matapos hanapin ang mga layunin ng Diyos. Kung lagi mong sinasabing “salamat sa Diyos” bago ka kumilos, at maaaring mukha kang napakaespirituwal at may kabatiran, ngunit kung, pagdating ng oras para kumilos, ginagawa mo pa rin ang gusto mo, nang hindi man lang hinahanap ang katotohanan, ang “salamat sa Diyos” na ito ay wala nang iba kundi isang mantra, ito ay huwad na espirituwalidad. Kapag ginagawa mo ang tungkulin mo, dapat mong isipin palagi: “Paano ko dapat gawin ang tungkuling ito? Ano ang layunin ng Diyos?” Nagdarasal sa Diyos at lumalapit sa Diyos upang mahanap ang mga prinsipyo at katotohanan para sa iyong mga kilos, hinahangad ang layunin ng Diyos sa puso mo, at hindi lumalayo sa mga salita ng Diyos o sa mga katotohanang prinsipyo sa anumang ginagawa mo—ang taong ito lamang ang tunay na nananalig sa Diyos; ang lahat ng ito ay hindi kayang matamo ng mga taong hindi nagmamahal sa katotohanan. Maraming tao ang sinusunod ang sarili nilang mga ideya anuman ang ginagawa nila, at isinasaalang-alang ang mga bagay-bagay sa napakasimpleng paraan, at hindi rin hinahanap ang katotohanan. Ganap na walang prinsipyo, at hindi nila iniisip sa puso nila kung paano kumilos ayon sa hinihingi ng Diyos, o sa isang paraan na nakalulugod sa Diyos, at ang alam lamang nila ay magmatigas na sundin ang sarili nilang kagustuhan. Walang puwang ang Diyos sa puso ng mga ganoong tao. Sinasabi ng ilang tao, “Nagdarasal lang ako sa Diyos kapag nakakaharap ako ng hirap, pero pakiramdam ko ay wala pa ring anumang epekto ito—kaya karaniwan kapag may nangyayari sa akin ngayon hindi ako nagdarasal sa Diyos, dahil walang silbi ang pagdarasal sa Diyos.” Lubos na wala ang Diyos sa puso ng gayong mga tao. Hindi nila hinahanap ang katotohanan anuman ang kanilang ginagawa sa mga ordinaryong panahon; sinusunod lamang nila ang sarili nilang mga ideya. May mga prinsipyo ba ang kanilang mga kilos? Talagang wala. Ang tingin nila ay simple lang ang lahat. Kahit kapag nagbabahagi sa kanila ang mga tao tungkol sa mga katotohanang prinsipyo, hindi nila matanggap ang mga iyon, dahil kailanman ay hindi nagkaroon ng mga prinsipyo ang kanilang mga kilos, walang puwang ang Diyos sa puso nila, at walang sinuman sa puso nila kundi ang kanilang mga sarili. Pakiramdam nila ay maganda ang kanilang mga layunin, na wala silang ginagawang kasamaan, na hindi maaaring ituring na labag sa katotohanan ang mga iyon, iniisip nila na ang pagkilos ayon sa kanilang sariling mga intensyon ay katumbas ng pagsasagawa ng katotohanan, na ang pagkilos nang gayon ay pagpapasakop sa Diyos. Sa katunayan, hindi sila tunay na naghahanap o nagdarasal sa Diyos tungkol sa bagay na ito, kundi kumikilos nang hindi pinag-iisipan, nang ayon sa kanilang sariling masugid na mga layunin, hindi nila ginagampanan ang kanilang tungkulin na gaya ng hinihingi ng Diyos, wala silang pusong nagpapasakop sa Diyos, wala silang ganitong hangarin. Ito ang pinakamalaking pagkakamali sa pagsasagawa ng mga tao. Kung naniniwala ka sa Diyos subalit wala Siya sa puso mo, hindi mo ba sinusubukang linlangin ang Diyos? At ano ang maaaring maging epekto ng gayong pananampalataya sa Diyos? Ano ba talaga ang mapapala mo? At ano ang katuturan ng gayong pananampalataya sa Diyos?

Paano mo ba dapat pagnilayan ang iyong sarili, at subukang kilalanin ang iyong sarili, kapag may nagawa kang isang bagay na lumalabag sa mga katotohanang prinsipyo at hindi nakalulugod sa Diyos? Nang gagawin mo na ang bagay na iyon, nanalangin ka ba sa Kanya? Kahit kailan ba ay inisip mong, “Naaayon ba sa katotohanan ang paggawa sa mga bagay na ito sa ganitong paraan? Paano titingnan ng Diyos ang bagay na ito kung iniharap ito sa Kanya? Masisiyahan ba Siya o maiinis kung malaman Niya ang tungkol dito? Kamumuhian o kasusuklaman ba Niya ito?” Hindi mo hinanap iyon, hindi ba? Kahit pinaalalahanan ka ng iba, iisipin mo pa rin na ang usapin ay hindi malaking bagay, at na hindi iyon labag sa anumang mga prinsipyo at hindi iyon kasalanan. Dahil dito, nasalungat mo ang disposisyon ng Diyos at ginalit mo Siya, hanggang sa puntong kamumuhian ka Niya. Ito ay dulot ng pagrerebelde ng mga tao. Samakatuwid, dapat mong hanapin ang katotohanan sa lahat ng bagay. Ito ang dapat mong sundin. Kung taimtim kang makakalapit sa Diyos para manalangin muna, at pagkatapos ay hanapin ang katotohanan ayon sa mga salita ng Diyos, hindi ka magkakamali. Maaaring mayroon kang ilang paglihis sa iyong pagsasagawa ng katotohanan, ngunit mahirap itong maiwasan, at magagawa mong magsagawa nang wasto matapos kang magtamo ng kaunting karanasan. Gayunman, kung alam mo kung paano kumilos alinsunod sa katotohanan, subalit hindi mo ito isinasagawa, ang problema ay ang pag-ayaw mo sa katotohanan. Ang mga hindi nagmamahal sa katotohanan ay hinding-hindi ito hahanapin, anuman ang mangyari sa kanila. Tanging ang mga nagmamahal sa katotohanan ang may-takot-sa-Diyos na puso, at kapag may mga nangyayaring bagay-bagay na hindi nila nauunawaan, nagagawa nilang hanapin ang katotohanan. Kung hindi mo maarok ang mga layunin ng Diyos at hindi mo alam kung paano magsagawa, dapat kang makipagbahaginan sa ilang taong nakakaunawa sa katotohanan. Kung hindi mo mahanap yaong mga nakauunawa sa katotohanan, dapat kang humanap ng ilang tao na may dalisay na pagkaunawa na makakasama mong manalangin sa Diyos nang may iisang isipan at iisang puso, maghanap sa Diyos, maghintay sa takdang oras ng Diyos, at hintaying magbukas ng daan ang Diyos para sa iyo. Basta’t nananabik kayong lahat sa katotohanan, naghahanap ng katotohanan, at sama-samang nagbabahaginan tungkol sa katotohanan, maaaring dumating ang oras na makakaisip ng magandang solusyon ang isa sa inyo. Kung sa tingin ninyong lahat ay angkop at magandang paraan ang solusyon, maaaring dahil ito sa kaliwanagan at pagtanglaw ng Banal na Espiritu. Pagkatapos kung magpapatuloy kayo na sama-samang magbahaginan para makaisip ng isang mas tumpak na landas ng pagsasagawa, tiyak na aayon iyon sa mga katotohanang prinsipyo. Sa iyong pagsasagawa, kung matuklasan mo na hindi pa rin gaanong angkop ang paraan ng iyong pagsasagawa, kailangan mong itama iyon kaagad. Kung magkamali ka nang kaunti, hindi ka kokondenahin ng Diyos, dahil tama ang mga layunin mo sa iyong ginagawa, at nagsasagawa ka ayon sa katotohanan. Medyo nalilito ka lang tungkol sa mga prinsipyo at nakagawa ng pagkakamali sa iyong pagsasagawa, na maaaring mapatawad. Ngunit kapag gumagawa ng mga bagay-bagay ang karamihan sa mga tao, ginagawa nila ang mga iyon batay sa kung paano nila naiisip na dapat gawin ang mga iyon. Hindi nila ginagamit ang mga salita ng Diyos bilang batayan ng pagninilay-nilay kung paano magsagawa ayon sa katotohanan o paano matatamo ang pagsang-ayon ng Diyos. Sa halip, iniisip lang nila kung paano sila makikinabang, paano sila titingalain ng iba, at paano sila hahangaan ng iba. Ginagawa nila ang mga bagay-bagay na ganap na nakabatay sa kanilang sariling mga ideya at para lang mabigyang-kasiyahan ang kanilang sarili, na problematiko. Hinding-hindi gagawin ng gayong mga tao ang mga bagay-bagay alinsunod sa katotohanan, at palagi silang kinasusuklaman ng Diyos. Kung talagang ikaw ay isang taong may konsensya at katwiran, anuman ang mangyari, dapat lumapit ka sa Diyos para manalangin at maghanap, magawang seryosong suriin ang mga motibo at karumihan sa iyong mga kilos, magawang tukuyin kung ano ang tamang gawin ayon sa mga salita at hinihingi ng Diyos, at paulit-ulit na timbangin at pagnilayan kung anong mga kilos ang nakasisiya sa Diyos, anong mga kilos ang nakasusuklam sa Diyos, at anong mga kilos ang nagkakamit ng pagsang-ayon ng Diyos. Dapat mong pag-aralan nang paulit-ulit ang mga bagay na ito sa iyong isipan hanggang sa malinaw mong maunawaan ang mga ito. Kung alam mo na mayroon kang sariling mga motibo sa paggawa ng isang bagay, dapat mong pagnilayan kung ano ang iyong mga motibo, kung iyon ba ay para mapalugod ang sarili mo o mapalugod ang Diyos, kung kapaki-pakinabang ba iyon sa sarili mo o sa hinirang na mga tao ng Diyos, at kung ano ang mga kahihinatnan nito…. Kung mas maghahanap ka at magninilay nang ganito sa iyong mga panalangin, at magtatanong sa sarili mo ng mas maraming tanong para hanapin ang katotohanan, liliit nang liliit ang mga paglihis sa iyong mga kilos. Tanging ang mga kayang maghanap ng katotohanan sa ganitong paraan ang mga taong nagsasaalang-alang sa mga layunin ng Diyos at may takot sa Diyos, dahil naghahanap ka alinsunod sa mga hinihingi ng mga salita ng Diyos at nang may pusong nagpapasakop, at ang mga konklusyon na naaabot mo sa paghahanap sa ganitong paraan ay aayon sa mga katotohanang prinsipyo.

Kung malayo sa katotohanan ang mga pagkilos ng isang mananampalataya, kung gayon kapareho siya ng isang walang pananampalataya. Ito ang uri ng taong wala ang Diyos sa kanyang puso, at lumilihis palayo sa Diyos, at ang gayong tao ay katulad ng isang bayarang manggagawa sa sambahayan ng Diyos na gumagawa ng maliliit na trabaho para sa kanyang amo, tumatanggap ng maliit na sahod, at pagkatapos ay umaalis. Hindi talaga ganito ang taong naniniwala sa Diyos. Ang unang bagay na dapat mong suriin at pagsikapan kapag gumagawa ka ng mga bagay-bagay ay kung ano ang gagawin upang makuha ang pagkilala ng Diyos; ito dapat ang prinsipyo at saklaw ng iyong mga kilos. Dapat mong tukuyin kung ang iyong ginagawa ay naaayon sa katotohanan dahil kung naaayon ito sa katotohanan, tiyak na nakaayon ito sa mga layunin ng Diyos. Hindi naman sa dapat mong masukat kung tama o mali ang bagay na ito, o kung naaayon ito sa mga panlasa ng lahat ng iba pa, o kung naaayon ito sa sarili mong mga kagustuhan; sa halip, dapat mong tukuyin kung alinsunod ito sa katotohanan, at kung may pakinabang man ito sa gawain at mga interes ng iglesia o wala. Kung isasaalang-alang mo ang mga bagay na ito, mas lalo kang makakaayon sa mga layunin ng Diyos kapag gumagawa ka ng mga bagay-bagay. Kung hindi mo isasaalang-alang ang mga aspetong ito, at aasa ka lamang sa sarili mong kalooban kapag ginagawa mo ang mga bagay-bagay, kung gayon garantisadong gagawin mo ang mga ito nang mali, dahil ang kalooban ng tao ay hindi ang katotohanan at, mangyari pa, hindi kaayon ng Diyos. Kung nais mong kilalanin ng Diyos, kailangan mong magsagawa ayon sa katotohanan sa halip na ayon sa sarili mong kalooban. Ang ilang tao ay nagsasagawa ng ilang pribadong bagay bilang pantakip sa paggawa sa kanilang mga tungkulin. Ang tingin ng kanilang mga kapatid kung gayon ay hindi ito angkop, at sinusumbatan sila dahil dito, ngunit hindi tinatanggap ng mga taong ito ang paninisi. Ipinapalagay nila na ito ay isang personal na bagay na walang kinalaman sa gawain, pananalapi, o mga tao ng iglesia, at hindi ito paggawa ng masama, kaya naman hindi dapat makialam ang mga tao. Ang ilang bagay ay tila mga pribadong bagay para sa iyo na walang kinalaman sa anumang prinsipyo o katotohanan. Gayunman, kung titingnan ang ginawa mo, napakamakasarili mo. Hindi mo isinaalang-alang ang gawain ng iglesia o ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, ni kung magiging kasiya-siya ba ito sa Diyos; isinaalang-alang mo lamang ang sarili mong kapakinabangan. May kinalaman na ito sa kagandahang-asal ng mga banal, gayundin sa pagkatao ng isang tao. Kahit walang kinalaman ang ginagawa mo sa mga interes ng iglesia, ni wala itong kinalaman sa katotohanan, ang pagiging abala sa isang pribadong bagay habang sinasabi na isinasagawa mo ang iyong tungkulin ay hindi naaayon sa katotohanan. Anuman ang iyong ginagawa, gaano man kalaki o kaliit ang isang bagay, at kung tungkulin mo man ito sa pamilya ng Diyos o sarili mong pribadong gawain, kailangan mong isipin kung nakaayon ang ginagawa mo sa mga layunin ng Diyos, at kung ito ba ay isang bagay na dapat gawin ng isang taong makatao. Kung ganito ang paghahanap mo ng katotohanan sa lahat ng ginagawa mo, isa kang taong tunay na nananalig sa Diyos. Kung sineseryoso mo ang bawat bagay at bawat katotohanan sa ganitong paraan, magkakamit ka ng mga pagbabago sa iyong disposisyon. May mga taong nag-iisip na, “Makatarungan namang ipasagawa sa akin ang katotohanan kapag ginagampanan ko ang aking tungkulin, pero kapag inaasikaso ko ang aking mga pribadong gawain, wala akong pakialam sa sinasabi ng katotohanan—gagawin ko ang gusto ko, anuman ang kailangang gawin para makinabang ako.” Sa mga salitang ito, nakikita mo na hindi nila minamahal ang katotohanan. Walang mga prinsipyo sa ginagawa nila. Gagawin nila ang anumang may pakinabang sa kanila, nang hindi man lang iniisip ang magiging epekto nito sa sambahayan ng Diyos. Dahil dito, kapag mayroon silang nagawang ilang bagay, wala ang presensya ng Diyos sa loob nila, at nakadarama sila ng kadiliman at pagkabalisa, at hindi nila alam kung ano ang nangyayari. Hindi ba ito ang parusang nararapat sa kanila? Kung hindi mo isinasagawa ang katotohanan sa iyong mga kilos at sinisira mo ang dangal ng Diyos, nagkakasala ka sa Kanya. Kung hindi minamahal ng isang tao ang katotohanan at madalas na kumikilos nang ayon sa sarili niyang kagustuhan, madalas siyang sasalungat sa Diyos. Itataboy siya ng Diyos, at isasantabi siya. Ang ginagawa ng gayong tao ay kadalasang nabibigong kilalanin ng Diyos, at kung hindi siya magsisisi, nalalapit na ang parusa sa kanya.

Sipi 11

Para makagawa ng anumang bagay nang maayos, kinakailangang hanapin ang mga katotohanang prinsipyo. Dapat nakatuon ka lang mag-isip tungkol sa kung paano gawin nang maayos ang isang bagay habang ginagawa ito, at kinakailangang patahimikin ang sarili mo upang manalangin at maghanap sa harap ng Diyos. Bago gumawa ng isang bagay, kinakailangan mong makipagbahaginan sa iba, at kung walang iba na makakabahaginan, dapat magbulay-bulay ka at magdasal nang mag-isa, at maghanap ng paraan para magawa nang maayos ang bagay na ito. Ganito ang pagpapatahimik ng sarili mo sa harapan ng Diyos. Ang pagpapatahimik sa sarili ay hindi nangangahulugan ng hindi pag-iisip tungkol sa anumang bagay; dapat kumilos ka at magbulay-bulay kasabay nito, hinahanap ang angkop na paraan para harapin ang usaping ito nang may saloobin ng paghahanap at paghihintay sa iyong puso. Kung wala kang katiting na ideya tungkol sa usaping ito, maghanap ka ng mapagtatanungan at mauusisa. Anong saloobin ang dapat taglay mo sa panahong ito ng pag-uusisa? Sa katunayan, dapat ay naghahanap at naghihintay ka, nagmamasid kung paano gumagawa ang Diyos. Ang Banal na Espiritu ay hindi nagbibigay-kaliwanagan at gumagabay sa iyo na para bang binubuksan Niya ang isang ilaw na tumatanglaw sa puso mo nang biglaan. Madalas na ginagamit ng Diyos ang isang tao o isang pangyayari para bigyan ka ng pahiwatig, at magawa kang makaunawa. Maraming paraan ng paghahanap maliban sa pagluhod nang taimtim para manalangin at manatili roon ng ilang oras; ang paggawa nito ay nakakapagpaantala sa lahat ng iba pang bagay. Kung minsan, puwedeng pag-isipan mo ang isang bagay habang papunta sa kung saang lugar; kung minsan, kapag may usaping lumitaw, puwedeng magmadali kang makipagbahaginan tungkol dito sa ibang mga tao; kung minsan, puwedeng maghanap ka mula sa ang Itaas; kung minsan, puwedeng magbasa ka ng mga salita ng Diyos nang mag-isa; kung ang usapin ay apurahan, nagmamadali kang unawain ang realidad ng sitwasyon, pagkatapos ay hanapin ang katotohanan, pinangangasiwaan ang usapin ayon sa mga prinsipyo, habang nananalangin at naghahanap sa iyong puso. Dapat magawa ninyong gawin ang mga bagay sa ganitong paraan—iyon ang pagiging nasa hustong paglago na! Kung kayo ay kakabahan, matataranta, at malulula sa tuwing may nangyayari, ipinapahiwatig nito na masyadong mababa ang tayog ninyo, at hindi pa kayo nakaranas ng maraming bagay noon, at kailangan ninyong danasin ang mga bagay-bagay at sanayin ang inyong sarili para tumaas ang inyong tayog. Dapat kayong matuto ng ilang paraan ng paghahanap: Kapag abala kayo sa tungkulin, maghanap kayo ayon sa kung gaano kayo kaabala; kapag may oras naman kayo, maghanap at maghintay kayo ayon sa mga sitwasyon ng pagkakaroon ng oras. May iba’t ibang paraan. Kung may sapat na oras para maghintay, maghintay kayo ng ilang sandali. Hindi kayo puwedeng magmadali sa malalaking usapin. Kung magmamadali kayong kumilos at magkakamali kayo, ang mga kahihinatnan ay magiging hindi lubos maisip. Para makamit ang pinakamagagandang resulta, kailangan mong maghintay na makita kung ano ang susunod na mangyayari o kung bibigyan ka ng pahiwatig ng isang taong may kaalaman sa sitwasyon. Ang lahat ng ito ay mga paraan para maghanap. Hindi gumagamit ang Diyos ng iisang paraan para bigyang-liwanag ang mga tao; hindi ka Niya binibigyan ng kaliwanagan sa Kanyang mga salita lang, at hindi ka rin Niya laging pinapatnubayan sa mga taong nasa paligid mo. Paano ka binibigyang-liwanag ng Diyos tungkol sa mga usapin na labas sa iyong kadalubhasaan, sa mga bagay na hindi mo pa kailanman naharap dati? Minsan ay binibigyang-liwanag ka lang Niya sa pamamagitan ng iba’t ibang tao, pangyayari, at bagay, kung saan dapat kang maghanap ng eksperto o isang taong nakakaunawa sa larangan para payuhan ka. Dapat kang magmadaling humanap ng sinumang nakakaunawa sa larangan, kumuha ng ilang payo mula sa kanila, at pagkatapos ay gawin ang bagay ayon sa mga prinsipyo, at gagabayan ka ng Diyos habang ginagawa mo ito. Gayumpaman, dapat ay nauunawaan mo nang kaunti ang tungkol sa propesyon o espesyalidad na iyon, at may kaunti kang konsepto rito; sa pundasyong ito ka bibigyang-liwanag ng Diyos sa kung ano ang dapat mong gawin.

Anuman ang gawin ng isang tao, puwede siyang mag-isip, magdisenyo, magplano, kumonsulta, at magtanong tungkol dito mula sa iba’t ibang sanggunian para matukoy ang isang praktikal na landas, pero ang tagumpay ay nakasalalay pa rin sa Diyos. May kasabihang nagsasabi na, “Ang tao ang nagpaplano, ang Diyos ang nagpapatupad.” Tama ang kasabihang ito. Hindi maliit na usapin na binuo ng mga walang pananampalataya ang kasabihang ito sa pamamagitan ng karanasan, at kung hindi ito malinaw na nakikita ng isang mananampalataya sa Diyos, masyado siyang mangmang at hindi niya nauunawaan ang alinman sa katotohanan. Kinakailangang matatag na paniwalaan ng mga tao sa kanilang puso na ang Diyos ang may kataas-taasang kapangyarihan sa lahat ng bagay, at na ang nais gawin ng tao ay pagpapalain ng Diyos kung ito ay naaayon sa mga layunin ng Diyos. Dapat mong taglayin ang panuntunang ito sa iyong puso, malaman na ang Diyos ang may kataas-taasang kapangyarihan sa lahat, at na hindi ang tao ang may pangwakas na pasya. Samakatwid, anuman ang pakay mong gawin, kailangan mo munang manalangin sa Diyos para makita kung ang puso mo ay naantig, pagkatapos ay hanapin ang katotohanan para makita kung ang pagkilos na iyon ay naaayon ba sa katotohanan at kung ito ay praktikal. Kung hindi ito agad matutukoy, dapat kang maghintay. Huwag magmadaling kumilos. Maghintay hanggang sa maunawaan mo nang lubusan ang usaping iyon, hanggang sa madama mo na oras na, na hindi na kailangang maghintay pa at na dapat mo na itong gawin, at na may sapat na katiyakan sa iyong puso na gawin ito—pagkatapos ay maaari ka nang kumilos. Kung hindi ka nagkaroon ng lubusang pagkaunawa sa usaping ito, kung nawawalan ka ng interes dito pagkatapos mong maghintay ng ilang araw, at kung hindi ka nakatitiyak na ito ay magtatagumpay, pinatutunayan nito na ang usaping ito ay nagmula sa kalooban ng tao, at na hindi ito pinayagan ng Diyos, kaya dapat mo itong isuko agad. Kapag ang isang bagay ay nagmumula sa Diyos, palagi kang magkakaroon ng pananalig dito, at ang pananampalatayang iyon ay hindi mababawasan anumang mga sitwasyon ang lumitaw. Sa huli, madaragdagan nang madaragdagan ang kaliwanagan sa puso mo, na para bang nakita mo na nang malinaw ang usaping iyon. Ganito kapag nanggaling sa Diyos ang isang bagay. Hinihingi ng Diyos sa mga tao na maghintay, at nangangahulugan ito ng paghihintay na ibunyag ng Diyos ang mga bagay sa iyo, at pagkatapos nito ay magiging malinaw sa iyo ang usaping iyon, kaya kinakailangan ang paghihintay na ito. Pero, pagdating sa kung saan ka dapat makipagtulungan, dapat kang kumilos at magtanong, at sa proseso ng pagtatanong, maaaring sabihin sa iyo ng Diyos ang mga katunayan sa pamamagitan ng isang tao o isang pangyayari. Kung hindi ka magtatanong, at ikaw ay nalilito at hindi sigurado sa iyong puso, hindi mo malalaman kung ano ang mga katunayan. Pero kung ikaw ay magtatanong, matutuklasan mo ang mga katunayan, at ito ang bagay na binibigyang-kakayahan ka ng Diyos na malaman. Hindi ba’t praktikal ang mga pagkilos ng Diyos? Ginagabayan at binibigyang-liwanag ka ng Diyos sa pamamagitan ng mga tao, pangyayari, at bagay-bagay, at pinapatnubayan ka Niya na makaunawa at magkaroon ng kabatiran sa mga usapin sa proseso ng iyong karanasan, itinuturo sa iyo kung paano kumilos. Hindi ka binibigyan ng Diyos ng isang pahayag, isang kaisipan, o isang ideya mula sa wala, hindi iyon ginagawa ng Diyos. Kapag ikaw ay nagtanong at naihayag na ang lahat ng katunayan tungkol sa sitwasyon, malalaman mo kung bakit ka nagkaroon ng gayong mga iniisip at damdamin noon, mauunawaan mo ito sa iyong puso. Hindi ba’t agad na lumilitaw ang kinalabasang ito pagkatapos na pagkatapos mong magtanong? Pagdating naman sa kung paano ka dapat kumilos, hindi makikialam ang Diyos dito; malalaman mo na kung paano kumilos. Ganito gumagawa at gumagabay sa mga tao ang Diyos, sa paraang parehong kahanga-hanga at praktikal, na kahit katiting ay hindi higit sa karaniwan. Gusto ng mga tamad na tao na palaging mangyari ito sa pamamagitan ng higit sa karaniwang paraan, gusto nilang direktang sabihin sa kanila ng Diyos kung ano ang gagawin, gusto nila ng mas mabilis na paraan at na gawin ito ng Diyos para sa kanila, at hindi sila maagap na nagsisiyasat o naghahanap, at hindi man lang sila nakikipagtulungan, kaya ang kanilang mga kagustuhan ay nauuwi sa wala. Ang mga debotong tao at ang mga taong mapagmahal sa katotohanan ay namumuhay sa harap ng Diyos sa lahat ng bagay at pinatatahimik nila ang kanilang puso sa harap ng Diyos. Kapag may nangyayari sa kanila, at hindi nila alam kung ano ang gagawin, nagagawa nilang manalangin sa Diyos at maghanap sa Diyos at makita kung ano ang nilalayon ng Diyos. Mayroon silang pusong naghahanap, kaya ginagabayan sila ng Diyos sa usaping ito. At kapag nahayag ang resulta sa huli, makikita na nila ang mga pamamatnugot ng kamay ng Diyos, at makikita nila na hindi hungkag na parirala na sabihing ang Diyos ang may kataas-taasang kapangyarihan sa lahat ng bagay. Samakatwid, sa pagdanas ng higit pang mga ganitong usapin, malalaman mo na ang Diyos ay hindi kathang-isip o isang alamat, ni hindi Siya hungkag, bagkus Siya ang Mismong nasa tabi mo; mararamdaman mo ang Kanyang pag-iral, mararamdaman mo ang Kanyang patnubay, at mararamdaman mo ang mga pamamatnugot at pagsasaayos ng Kanyang kamay. Sa ganitong paraan, lalo mo pang mararamdaman ang pagiging totoo at pagiging praktikal ng Diyos. Gayunman, kung hindi ka makakaranas sa ganitong paraan, hindi mo kailanman mararamdaman ang mga bagay na ito. Iisipin mo, “May Diyos ba o wala? Nasaan Siya? Maraming taon na akong nananalig sa Diyos at sinasabi ng lahat na Siya ay umiiral, pero bakit hindi ko pa Siya nakikita? Sinasabi nilang lahat na inililigtas ng Diyos ang tao at sinasabi nila kung paanong gumagawa Siya sa tao, pero paanong hindi ko ito naramdaman?” Hindi mo kailanman mararamdaman ang mga bagay na ito, kaya’t hindi ka kailanman makararamdam ng ginhawa sa iyong puso. Tanging kapag naramdaman mo lang mismo ang mga ito sa sarili mo na mapapatunayan mong ang sinasabi at nararanasan ng iba ay isinakatuparan ng Diyos. Ang mga kilos ng Diyos ay kamangha-mangha at mahirap maarok, pero praktikal din ang mga ito; dapat mong maarok ang dalawang aspektong ito. Na kamangha-mangha at mahirap unawain ang mga ito ay nangangahulugang ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay may karunungan, at hindi maaabot ng tao; ito ay itinatakda ng pagkakakilanlan ng Diyos at ng Kanyang diwa. Pero may isa pang aspekto, na ang mga pagkilos ng Diyos ay labis na praktikal. Ano ang ibig sabihin ng “praktikal” na ito? Nangangahulugan ito na kayang maarok ng tao ang mga pagkilos ng Diyos, na ang pag-iisip, utak, mga kaisipan, at katalinuhan ng tao, pati na rin ang mga instinto at kakayahang taglay ng tao ay kayang maarok ang mga pagkilos ng Diyos—na hindi higit sa karaniwan o hungkag. Kapag may ginawa kang tama, ipapaalam sa iyo ng Diyos na ito ay tama, at makukumpirma mo ito; kapag may ginawa kang mali, unti-unti itong ipapaunawa sa iyo ng Diyos, bibigyan ka Niya ng liwanag, at ipapaalam Niya sa iyo na nagawa mo ang kamaliang ito, at ipapaalam Niya sa iyo na ito ay pagbubunyag ng iyong tiwaling disposisyon, at pagkatapos ay mararamdaman mong may pagkakautang ka sa Diyos. Ito ang ibig sabihin ng “praktikal.”

Sipi 12

Kapag nahaharap sa mga bagay-bagay, lubhang mahalaga na hanapin ang katotohanan. Kung hahanapin mo ang katotohanan, hindi mo lamang malulutas ang problema, kundi maisasagawa at makakamit mo pa ang katotohanan. Kung hindi mo hahanapin ang katotohanan at sa halip ay ipipilit mo ang sarili mong katwiran at palagi kang kikilos ayon sa sarili mong opinyon, hindi mo lamang hindi malulutas ang problema ng sarili mong katiwalian, kundi sadya ka ring magkakasala, at ito ay ang landas sa paglaban sa Diyos. Halimbawa, ipagpalagay na pinungusan ka sa pagganap sa mga tungkulin mo, at hindi mo hinahanap ang katotohanan kundi sutil mong binibigyang-diin ang sarili mong katwiran. Maaari mong isipin, “Nagawa ko na ang gawain ko, at wala akong ginawang lantarang masama, pero hindi lamang ako pinungusan dahil sa ilan kong pagkakamali, kundi ako rin ay inilalantad at hindi nirerespeto, na nagpapakita na hindi ako gusto. Nasaan ang pag-ibig ng Diyos? Bakit hindi ko ito makita? Sinasabing mahal ng Diyos ang mga tao, kaya’t paanong ang iba ay minamahal ng Diyos pero ako ay hindi?” Bubuhos ang lahat ng hinaing. Makakamit ba ng mga taong nasa gayong kalagayan ang katotohanan? Hindi. Kapag nagkakaproblema sa relasyon mo sa Diyos, at sa halip na lutasin mo ang mga ito, baguhin mo ang iyong sarili, at isantabi mo ang iyong mga walang-katotohanang pananaw at may pagkiling na ideya ay sutil kang lumalaban sa Diyos, hahantong lamang ito sa pag-abandona sa iyo ng Diyos, at sa pagtalikod mo sa Kanya. Mapupuno ka ng mga hinaing laban sa Diyos, pagdududahan at tatanggihan mo ang kataas-taasang kapangyarihan Niya, at tatanggi kang magpasakop sa mga pagsasaayos Niya. Ang mas malala pa, itatanggi mo na ang Diyos ay katotohanan at pagiging matuwid, at ito ang pinakamatinding paraan ng paglaban sa Diyos. Pero kung hahanapin mo ang katotohanan sa lahat ng bagay, mauunawaan mo ang mga layunin ng Diyos, at magtatamo ka ng landas na matatahak mo. Sa paggawa nito, hindi mo lamang mapatutunayan na ang Diyos na pinananaligan mo ay ang katotohanan, ang daan, ang buhay, at pag-ibig; matitiyak mo rin na tama ang lahat ng ginagawa ng Diyos, na ang mga pagsubok at pagpipino Niya sa tao ay tama at para sa layunin ng pagliligtas at pagdadalisay sa tao. Makakamit mo ang kaalaman sa pagiging matuwid at pagiging banal ng Diyos, at kasabay nito ay malalaman mo ang gawain ng Diyos at makikita ang kadakilaan ng pag-ibig Niya. Napakalaking gantimpala! Maaani mo ba ang gayong gantimpala nang hindi hinahanap ang katotohanan, nang palaging tinatrato ang Diyos at ang gawain Niya batay sa sarili mong mga kuru-kuro at imahinasyon? Siguradong hindi. Dahil lubhang ginawang tiwali ni Satanas ang tao, lahat ng kanyang kilos at gawa at lahat ng kanyang ibinubunyag ay disposisyon ni Satanas, at lahat ng iyon ay salungat sa katotohanan at mapanlaban sa Diyos. Hindi akmang tamasahin ng tao ang dakilang pagmamahal ng Diyos. Subalit nag-aalala pa rin nang husto ang Diyos sa tao, binibiyayaan Niya ito bawat araw, at inihahanda para dito ang lahat ng uri ng mga tao, kaganapan, at bagay para pinuhin at subukin ito, upang magkaroon ito ng pagbabago. Ibinubunyag ng Diyos ang tao sa pamamagitan ng lahat ng uri ng sitwasyon, at hinahayaan itong magnilay-nilay at kilalanin ang kanyang sarili at maunawaan ang katotohanan at magtamo ng buhay. Mahal na mahal ng Diyos ang tao, at totoong-totoo ang Kanyang pagmamahal na anupa’t nakikita at nararamdaman ito ng tao. Kung naranasan mo na ang lahat ng ito, madarama mo na lahat ng ginagawa ng Diyos ay para sa kapakanan ng kaligtasan ng tao, at na ito ang pinakatunay na pagmamahal. Kung hindi pa ginawa ng Diyos ang gayong praktikal na gawain, walang makapagsasabi kung gaano kalalim ang bagsak ng tao! Subalit maraming taong hindi nakakakita sa tunay na pagmamahal ng Diyos, na naghahangad pa rin ng kasikatan, pakinabang at katayuan, na naghahangad na maging angat kaysa iba, na laging nagnanais na siluin at kontrolin ang iba. Hindi ba sila nakikipagkompetensiya sa Diyos? Kung magpapatuloy sila pababa sa landas na iyon, hindi madadalumat ang mga kahihinatnan nito! Ang Diyos, sa Kanyang gawain ng paghatol, ay inilalantad ang katiwalian ng tao upang malaman niya iyon. Pinipigilan Niya ang mga maling hangarin ng tao. Magaling ang ginagawa ng Diyos! Bagama’t ang ginagawa ng Diyos ay ibinubunyag at hinahatulan ang tao, inililigtas din siya nito. Ito ang tunay na pagmamahal. Kapag naranasan mo ito para sa iyong sarili, hindi mo ba matatamo ang aspektong ito ng katotohanan? Kapag naranasan na ito ng tao para sa kanyang sarili at sumapit sa pag-unawang ito, at kapag naunawaan na nila ang mga katotohanang ito, may reklamo pa rin ba sila tungkol sa Diyos? Wala—wala na ang lahat ng ito. Pagkatapos, kusang-loob at walang pag-aalinlangan na silang makapagpapasakop sa mga pamamatnugot at pagsasaayos ng Diyos. Sa susunod na mangyari ang isang pagsubok o pagpipino, o sila ay pungusan, agad nilang mapagtatanto na tama ang ginagawa ng Diyos, at na ibinubunyag at inililigtas sila ng Diyos. Hindi magtatagal ay magagawa na nilang tumanggap at magpasakop, makapagpapasakop sa Diyos nang hindi binibigyang-diin ang sarili nilang katwiran, nang walang mga kuru-kuro at reklamo. Kung makapagpapasakop ang mga tao hanggang sa puntong ito, ito ay sa pagdanas nila ng maraming pagpipino, pineperpekto ng gawain ng Banal na Espiritu.

Sipi 13

Marami na ngayong tao na nakatutok sa paghahangad sa katotohanan at nagagawang hanapin ang katotohanan kapag may nangyayari sa kanila. Kung gusto mong lutasin ang mga maling motibo at hindi normal na kalagayan sa loob mo, dapat mong hanapin ang katotohanan para magawa iyon. Bilang panimula, dapat mong matutunang maging bukas sa pagbabahaginan batay sa mga salita ng Diyos. Siyempre, dapat kang pumili ng tamang tatanggap ng bukas na pagbabahaginan—kahit papaano man lang, dapat kang pumili ng taong nagmamahal at tumatanggap sa katotohanan, isang taong medyo may mabuting pagkatao, na medyo matapat at matuwid. Mas mabuti siyempre kung makapipili ka ng isang taong nakauunawa sa katotohanan, na matutulungan ka sa kanyang pagbabahagi. Maaaring maging epektibo ang paghahanap ng ganitong tao na mapagtatapatan mo at makakasama mo sa paglutas ng mga paghihirap mo. Kung pipili ka ng isang tao na hindi isang tamang tao, ng isang taong hindi nagmamahal sa katotohanan, kundi may kaloob o talento lamang, kukutyain at hahamakin ka niya, at mamaliitin ka niya. Hindi ito para sa kapakinabangan mo. Sa isang banda, ang pagtatapat at paglalahad ng sarili ang dapat maging paraan ng isang tao sa pagharap sa Diyos at pagdarasal sa Kanya; ganito rin dapat makipagbahaginan sa iba ang isang tao tungkol sa katotohanan. Huwag mong kimkimin ang mga bagay-bagay, iniisip na, “Mayroon akong mga motibo at paghihirap. Hindi mabuti ang kalagayan ng kalooban ko—negatibo ito. Hindi ko sasabihin kahit kanino. Sasarilinin ko na lamang ito.” Kung palagi mong sinasarili ang mga bagay nang hindi nilulutas ang mga ito, lalo ka lang magiging negatibo, at lalo lang malulugmok ang kalagayan mo. Hindi mo gugustuhing manalangin sa Diyos. Ito ay isang bagay na mahirap ibalik. Kaya’t kung anuman ang iyong kalagayan, negatibo ka man o naghihirap, anuman ang iyong personal na mga motibasyon o mga plano, anuman ang nabatid mo na o napagtanto sa pamamagitan ng pagsusuri, dapat kang matutong magtapat at makipagbahaginan, at habang nakikipagbahaginan ka, gumagawa ang Banal na Espiritu. At paano gumagawa ang Banal na Espiritu? Binibigyang-liwanag at tinatanglawan ka Niya at pinahihintulutan kang makita ang kalubhaan ng suliranin, ipinapaalam Niya sa iyo ang ugat at diwa ng suliranin, pagkatapos ay unti-unti Niyang ipinauunawa sa iyo ang katotohanan at ang Kanyang mga layunin, at hinahayaan ka Niyang makita ang landas ng pagsasagawa at makapasok sa katotohanang realidad. Kapag ang isang tao ay hayagang nakapagbabahaginan, nangangahulugan ito na mayroon siyang matapat na saloobin sa katotohanan. Ang pagiging matapat ng tao ay nasusukat sa kanyang saloobin sa katotohanan. Kapag nakararanas ng mga paghihirap ang isang tapat na tao, gaano man siya kanegatibo o kahina, palagi siyang mananalangin sa Diyos at maghahanap ng ibang makakabahaginan, susubukan niyang makahanap ng solusyon, at aalamin niya kung paano maaayos ang kanyang problema o paghihirap, upang matugunan ang mga layunin ng Diyos. Ang hinahanap niya ay hindi taong masasabihan ng mga reklamo dahil sa anumang pagkabalisa ng kalooban: Ang hinahanap niya ay solusyon sa hirap ng pagpasok sa katotohanang realidad at paglabas sa hirap. Ang pagkikimkim ng hindi pa nalulutas na mga negatibong bagay sa puso ng isang tao ay direktang makaaapekto sa paggampan niya sa tungkulin at sa kanyang buhay pagpasok. Ang pagiging hindi dalisay at bukas sa Diyos at sa halip ay palaging pagkikimkim ng panlilinlang sa puso ay lubhang mapanganib. Magaling magpanggap ang mga mapanlinlang na tao, anuman ang mangyari sa kanila, at hindi sila makikipagbahaginan anumang mga kuru-kuro o pagkadismaya ang maramdaman nila. Mukha silang normal sa panlabas pero ang totoo ay umaapaw ang pagkanegatibo sa puso nila na halos hindi na sila makabangon, at hindi mo ito mapapansin. Kahit pa makipagbahaginan ka sa kanila, hindi nila sasabihin sa iyo ang totoo. Hindi nila sasabihin kaninuman kung gaano na sila kapuno ng mga reklamo, maling pagkaunawa, at kuru-kuro; palagi nilang itinatago ang mga bagay-bagay dahil takot silang bumaba ang tingin ng iba sa kanila at na tanggihan sila ng mga ito kapag natuklasan na ng iba ang mga bagay na ito. Bagamat ginagawa nila ang mga tungkulin nila, wala silang buhay pagpasok at hindi nila hinahanap ang katotohanang prinsipyo sa anumang ginagawa nila; sa panlabas, tila maligamgam sila, walang lakas upang sumulong pero hindi naman napag-iiwanan, at pahiwatig ito ng isang krisis. Mayroong karamdaman sa puso ng mga hindi naghahangad sa katotohanan; ang karamdaman ay nasa puso nila, at takot silang malantad sa liwanag. Mahigpit nilang kinikimkim ang lahat ng bagay, hindi kailanman nangangahas na maging bukas sa iba; walang sirkulasyon ng buhay, na humahantong sa pagiging mapanirang tumor ng karamdaman sa kanilang puso, at sa gayon, sila ay nalalagay sa panganib. Kung hindi kaya ng mga tao na maging dalisay at bukas sa pagtanggap ng katotohanan, at kung hindi nila malulutas ang mga problema nila sa pamamagitan ng pagbabahaginan sa katotohanan, ang gayong mga tao ay hindi maayos na magagampanan ang mga tungkulin nila, at dapat silang ibunyag at itiwalag sa malao’t madali.

Sipi 14

Dapat mong hanapin ang katotohanan upang malutas ang anumang problemang lumilitaw, anuman iyon, at huwag magbalatkayo o magkunwari para sa iba sa anumang paraan. Ang iyong mga pagkukulang, iyong mga kapintasan, iyong mga pagkakamali, iyong mga tiwaling disposisyon—maging ganap na bukas tungkol sa lahat ng ito, at makipagbahaginan tungkol sa lahat ng ito. Huwag mong itago ang mga ito sa loob mo. Ang pagkatutong buksan ang iyong sarili ang unang hakbang tungo sa buhay pagpasok, at ito ang unang balakid, na siyang pinakamahirap malampasan. Kapag nalampasan mo na ito, madali nang pumasok sa katotohanan. Ano ang ipinahihiwatig ng paggawa sa hakbang na ito? Nangangahulugan ito na binubuksan mo ang puso mo at ipinapakita ang lahat ng nasa loob mo, mabuti o masama, positibo o negatibo; inilalantad ang iyong sarili para makita ng iba at ng Diyos; walang itinatago sa Diyos, walang pinagtatakpan, walang pagpapanggap, walang panlilinlang at panloloko, at bukas at matapat din maging sa ibang mga tao. Sa ganitong paraan, nabubuhay ka sa liwanag, at hindi ka lamang sisiyasating mabuti ng Diyos, kundi makikita rin ng ibang mga tao na kumikilos ka nang may prinsipyo at may antas ng kalinawan. Hindi mo kailangang gumamit ng anumang mga pamamaraan para protektahan ang iyong reputasyon, imahe, at katayuan, ni hindi mo kailangang pagtakpan o ikubli ang iyong mga pagkakamali. Hindi mo kailangang makisangkot sa mga walang saysay na pagsisikap na ito. Kung mabibitiwan mo ang mga bagay na ito, labis kang mapapahinga, mamumuhay ka nang hindi napipigilan o walang pasakit, at mamumuhay ka nang lubusan sa liwanag. Ang matutuhan kung paano maging bukas kapag nagbabahagi ay ang unang hakbang sa buhay pagpasok. Susunod, kailangan mong matutong himayin ang iyong mga saloobin at kilos para makita kung alin ang mali at kung alin ang hindi gusto ng Diyos, at kailangan mong baligtarin at ituwid kaagad ang mga iyon. Ano ang layunin ng pagtutuwid sa mga ito? Iyon ay para tanggapin at isaloob ang katotohanan, habang inaalis ang mga bagay sa loob mo na kay Satanas at pinapalitan ang mga ito ng katotohanan. Dati, ginawa mo ang lahat ayon sa iyong mapanlinlang na disposisyon, na sinungaling at bulaan; pakiramdam mo ay wala kang magagawa nang hindi nagsisinungaling. Ngayong nauunawaan mo na ang katotohanan, at kinasusuklaman ang mga paraan ni Satanas sa paggawa ng mga bagay-bagay, hindi ka na kumikilos nang ganoon, kumikilos ka na nang may kaisipan ng katapatan, kadalisayan, at pagpapasakop. Kung wala kang itatago, kung hindi ka magpapanggap, magkukunwari, o magkukubli ng mga bagay-bagay, kung ilalantad mo ang iyong sarili sa mga kapatid, hindi itatago ang iyong mga kaloob-loobang ideya at kaisipan, sa halip ay hahayaang makita ng iba ang matapat mong saloobin, kung magkagayon ay unti-unting mag-uugat sa iyo ang katotohanan, sisibol at mamumunga ito, magbubunga ito ng mga resulta nang paunti-unti. Kung lalong nagiging matapat ang iyong puso, at lalong nakahilig sa Diyos, at kung alam mong protektahan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos kapag ginagampanan mo ang iyong tungkulin, at nababagabag ang iyong konsensiya kapag nabibigo kang maprotektahan ang mga interes na ito, ito ang katunayan na nagkaroon ng bisa sa iyo ang katotohanan, at ito ang siyang naging buhay mo. Kapag naging buhay na ang katotohanan sa iyo, kapag inobserbahan mo ang isang taong lapastangan sa Diyos, walang takot sa Diyos, at pabasta-basta habang ginagampanan ang kanyang tungkulin, o ginagambala at ginugulo ang gawain ng iglesia, tutugon ka ayon sa mga katotohanang prinsipyo, at matutukoy at mailalantad mo sila ayon sa kinakailangan. Kung hindi mo naging buhay ang katotohanan, at nabubuhay ka pa rin sa loob ng iyong satanikong disposisyon, kapag nakatuklas ka ng masasamang tao at mga diyablong nagdudulot ng mga pagkagambala at kaguluhan sa gawain ng iglesia, magbubulag-bulagan at magbibingi-bingihan ka; isasantabi mo sila, nang walang paninisi mula sa iyong konsensiya. Iisipin mo pa nga na ang sinumang nagdudulot ng mga kaguluhan sa gawain ng iglesia ay walang kinalaman sa iyo. Gaano man nagdurusa ang gawain ng iglesia at ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, wala kang pakialam, hindi ka nakikialam, o nakokonsensiya—ginagawa ka nitong isang taong walang konsensiya o katwiran, isang hindi mananampalataya, isang trabahador. Kinakain mo ang sa Diyos, iniinom ang sa Diyos, at tinatamasa ang lahat ng nagmumula sa Diyos, ngunit pakiramdam mo ay walang kinalaman sa iyo ang anumang pinsala sa mga interes ng sambahayan ng Diyos—ginagawa ka nitong isang traydor na kumakagat sa kamay na nagpapakain sa iyo. Tao ka ba kung hindi mo pinoprotektahan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos? Isa itong demonyo na isiniksik ang sarili sa iglesia. Nagpapanggap kang nananampalataya sa Diyos, nagkukunwaring isa sa hinirang na mga tao ng Diyos, at nais mong samantalahin ang sambahayan ng Diyos. Hindi mo isinasabuhay ang buhay ng isang tao, mas para kang halimaw kaysa tao, at malinaw na isa ka sa mga hindi mananampalataya. Kung isa kang taong tunay na nananampalataya sa Diyos, kahit na hindi mo pa nakakamit ang katotohanan at buhay, kahit papaano ay magsasalita at kikilos ka na nasa panig ng Diyos; kahit papaano, hindi ka tatayo lang nang walang ginagawa kapag nakikita mong nakokompromiso ang mga interes ng sambahayan ng Diyos; kapag nauudyok kang magbulag-bulagan, makokonsensiya ka, at hindi mapapalagay, at sasabihin mo sa iyong sarili, “Hindi ako puwedeng maupo lang dito at walang gawin, kailangan kong tumayo at magsalita, kailangan kong umako ng responsabilidad, kailangan kong ilantad ang masamang pag-uugaling ito, kailangan kong pigilan ito, upang hindi mapinsala ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, at hindi maabala ang buhay iglesia.” Kung naging buhay mo na ang katotohanan, hindi ka lamang magkakaroon ng ganitong tapang at pagpapasya, at magagawa mong maunawaan nang lubusan ang pangyayari, kundi matutupad mo rin ang responsabilidad na dapat mong pasanin para sa gawain ng Diyos at para sa mga kapakinabangan ng Kanyang sambahayan, at ang iyong tungkulin ay matutupad. Kung puwede mong ituring ang iyong tungkulin bilang responsabilidad at obligasyon mo at bilang atas ng Diyos, at nadarama mo na kailangan ito upang makaharap ka sa Diyos at sa iyong konsensiya, hindi ba isinasabuhay mo ang integridad at dignidad ng normal na pagkatao? Ang iyong mga gawa at pag-uugali ang magiging “pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan” na sinasabi Niya. Isinasagawa mo ang diwa ng mga salitang ito at isinasabuhay ang realidad ng mga ito. Kapag naging buhay ng tao ang katotohanan, nagagawa nilang isabuhay ang realidad na ito. Ngunit kung hindi ka pa nakapapasok sa realidad na ito, sa gayon, kapag naghahayag ka ng panlilinlang, pandaraya, o pagbabalatkayo, o kapag nakikita mong ginugulo at ginagambala ng masasamang puwersa ng mga anticristo ang gawain ng sambahayan ng Diyos, wala kang nararamdamang anuman at walang nahihiwatigan. Kahit pa nangyayari nang harapan ang mga bagay na ito, nagagawa mo pa ring humalakhak, at nakakakain at nakatutulog ka pa rin nang may maalwang konsensiya, at hindi ka nakararamdam ng bahagya mang paninisi sa sarili. Sa dalawang buhay na ito na maaari ninyong isabuhay, alin ang pinipili ninyo? Hindi ba malinaw kung alin ang tunay na wangis ng tao, ang realidad ng mga positibong bagay, at kung alin ang buktot at mala-demonyong kalikasan, ng mga negatibong bagay? Kapag ang katotohanan ay hindi naging buhay ng mga tao, ang kanilang isinasabuhay ay lubos na kaawa-awa at malungkot. Ang hindi magawang isagawa ang katotohanan, kahit na gusto nila; ang hindi magawang mahalin ang Diyos, kahit na ninanais nila; at ang magkulang ng lakas upang gugulin ang kanilang sarili para sa Diyos, kahit na nananabik silang gawin ito—hindi nila magawang magkaroon ng kontrol sa kanilang sarili—ito ang nakakaawang kalagayan at hinagpis ng mga tiwaling tao. Upang malutas ang problemang ito, dapat tanggapin at hangarin ng isang tao ang katotohanan; dapat nilang tanggapin ang katotohanan sa kanilang puso upang magkaroon ng isang bagong buhay. Anumang gawin o isipin nila nang sila lang, yaong mga hindi kayang tanggapin ang katotohanan ay hindi rin kayang isagawa ang katotohanan, at kahit pa sa panlabas ay maayos sila, pagkukunwari at panlilinlang pa rin ito—pagpapaimbabaw pa rin ito. Samakatwid, kung hindi mo hahangarin ang katotohanan, hindi mo makakamit ang buhay, at iyon ang ugat ng problema.

Karamihan sa mga tao ay nais hangarin at isagawa ang katotohanan, ngunit kadalasan ay may pagpapasya at pagnanais lamang sila na gawin iyon; hindi nila naging buhay ang katotohanan. Dahil dito, kapag nakahaharap sila ng masasamang puwersa o ng masasamang tao na gumagawa ng masasamang gawa, o ng mga huwad na lider at anticristo na gumagawa ng mga bagay sa isang paraang lumalabag sa mga prinsipyo—sa gayon ay nagugulo ang gawain ng iglesia at napipinsala ang hinirang na mga tao ng Diyos—nawawalan sila ng lakas ng loob na manindigan at magsalita. Ano ang ibig sabihin kapag wala kang lakas ng loob? Ibig bang sabihin niyan ay kimi ka o hindi makapagsalita? O hindi mo ito lubos na nauunawaan, at sa gayon ay wala kang kumpiyansang magsalita? Walang isa man dito; ito ang pangunahing ibinubunga ng mapigilan ng mga tiwaling disposisyon. Ang isa sa mga tiwaling disposisyong ito na inilalantad mo ay ang mapanlinlang na disposisyon; kapag may nangyayari sa iyo, ang una mong iniisip ay ang sarili mong mga interes, ang una mong isinasaalang-alang ay ang mga ibubunga, kung ito ba ay kapaki-pakinabang sa iyo. Ito ay isang mapanlinlang na disposisyon, hindi ba? Ang isa pa ay makasarili at mababang-uri na disposisyon. Iniisip mo, “Ano ang kinalaman sa akin ng kawalan sa mga interes ng sambahayan ng Diyos? Hindi ako isang lider, kaya bakit ako mag-aalala? Wala itong kinalaman sa akin. Hindi ko responsabilidad ito.” Ang gayong mga saloobin at salita ay hindi mga bagay na sadya mong iniisip, kundi inilalabas ng iyong isip nang hindi mo namamalayan—na siyang tiwaling disposisyong nabubunyag kapag ang mga tao ay nahaharap sa isyu. Pinamamahalaan ng mga tiwaling disposisyon na tulad nito ang paraan ng iyong pag-iisip, itinatali ng mga ito ang iyong mga kamay at paa, at kinokontrol kung ano ang sinasabi mo. Sa puso mo, gusto mong tumayo at magsalita, ngunit mayroon kang mga pag-aalinlangan, at kahit na magsalita ka pa, nagpapaliguy-ligoy ka, at nag-iiwan ka ng puwang upang makakambiyo, o kaya naman ay nagsisinungaling ka at hindi nagsasabi ng katotohanan. Nakikita ito ng mga taong malinaw ang mga mata; ang katotohanan, alam mo sa puso mo na hindi mo sinabi ang lahat ng dapat mong sabihin, na ang sinabi mo ay walang bisa, na iniraraos mo lamang ang lahat, at na hindi nalutas ang problema. Hindi mo natupad ang iyong responsabilidad, ngunit lantaran mong sinasabi na natupad mo ang iyong responsabilidad, o hindi sa iyo malinaw ang nangyayari. Totoo ba ito? At ito ba talaga ang iniisip mo? Hindi ba’t ganap ka nang kontrolado ng iyong satanikong disposisyon? Kahit naaayon sa mga katunayan ang ilan sa sinasabi mo, sa mahahalagang sitwasyon at isyu, nagsisinungaling ka at nanlilinlang ng mga tao, na nagpapatunay na isa kang taong sinungaling, at nabubuhay ayon sa iyong satanikong disposisyon. Lahat ng sinasabi at iniisip mo ay naiproseso ng utak mo, na humahantong sa pagiging huwad, hungkag, kasinungalingan ng bawat pahayag mo; sa totoo lang, lahat ng sinasabi mo ay salungat sa mga katunayan, para bigyang-katwiran ang iyong sarili, para sa sarili mong kapakinabangan, at pakiramdam mo ay nakamtan mo na ang iyong mga layon kapag nalihis mo ang mga tao at napaniwala mo sila. Ganyan kang magsalita; kumakatawan din iyan sa iyong disposisyon. Ganap kang kontrolado ng sarili mong satanikong disposisyon. Wala kang kapangyarihan sa mga sinasabi at ginagawa mo. Gustuhin mo man, hindi mo masabi ang katotohanan o masabi kung ano talaga ang iniisip mo; gustuhin mo man, hindi mo maisagawa ang katotohanan; gustuhin mo man, hindi mo matupad ang iyong mga responsabilidad. Kasinungalingan ang lahat ng sinasabi, ginagawa, at isinasabuhay mo, at pabasta-basta ka lang. Ganap kang bihag at nakokontrol ng sataniko mong disposisyon. Maaaring gusto mong tanggapin at isagawa ang katotohanan, ngunit hindi ikaw ang magpapasya nito. Kapag kinokontrol ka ng iyong mga satanikong disposisyon, sinasabi at ginagawa mo ang anumang ipagawa sa iyo ng iyong satanikong disposisyon. Isa ka lamang tau-tauhan ng tiwaling laman, naging kasangkapan ka ni Satanas. Pagkatapos, nanghihinayang ka sa muli mong pagsunod sa tiwaling laman at sa kung paano ka maaaring nabigong isagawa ang katotohanan. Iniisip mo, “Hindi ko kayang mag-isang madaig ang laman at dapat akong manalangin sa Diyos. Hindi ako tumindig upang pigilan ang mga nanggugulo sa gawain ng iglesia, at binabagabag ako ng aking konsensiya. Determinado ako na, kapag nangyari ulit ito ay dapat akong manindigan at dapat kong pungusan ang mga walang ingat na gumagawa ng mga maling gawa sa paggampan ng mga tungkulin nila at sa mga nanggugulo sa gawain ng iglesia, upang sila ay umayos at tumigil na sa walang ingat na pagkilos.” Pagkatapos mong makapag-ipon sa wakas ng lakas ng loob na magsalita, matatakot ka at aatras sa sandaling magalit ang kausap mo at hampasin niya ang mesa. Kaya mo bang magkaroon ng kontrol sa iyong sarili? Ano ang silbi ng determinasyon at resolusyon? Parehong walang silbi ang mga ito. Nakaranas na siguro kayo ng maraming insidente tulad nito: Kapag nahirapan kayo ay sumusuko kayo, nararamdaman ninyo na wala kayong magagawa at sumusuko na kayo na wala nang pag-asa, ipinapaubaya ninyo ang sarili ninyo sa pagdadalamhati at natutukoy ninyo na wala nang pag-asa para sa inyo, at sa sandaling ito, ganap na kayong itiniwalag. Inaamin mong hindi mo hinahangad ang katotohanan, kaya’t bakit hindi ka nagsisisi? Naisagawa mo na ba ang katotohanan? Tiyak na mayroon ka namang naunawaan, pagkatapos mong dumalo sa mga sermon nang ilang taon. Bakit nga ba hindi mo isinasagawa ang katotohanan kahit papaano? Hindi mo hinahanap ang katotohanan kailanman, at lalong hindi mo ito isinasagawa. Palagi ka lamang nagdarasal, nagpapahayag ng iyong determinasyon, gumagawa ng mga resolusyon, at nangangako sa puso mo. At ano ang kinahinatnan? Nananatili kang isang taong mapagpalugod sa iba, hindi ka nagtatapat tungkol sa mga problemang nararanasan mo, wala kang pakialam kapag nakikita mo ang masasamang tao, hindi ka tumutugon kapag may gumagawa ng masama o kaguluhan, at nananatili kang walang pakialam kapag hindi ka personal na naaapektuhan. Iniisip mo, “Hindi ako nagsasalita tungkol sa anumang walang kinalaman sa akin. Hangga’t hindi nito napipinsala ang aking mga interes, ang aking banidad, o ang aking imahe, binabalewala ko nang walang pagbubukod ang lahat. Kailangan kong maging napakaingat, dahil ang ibong nag-uunat ng kanyang leeg ang unang nababaril. Hindi ako gagawa ng anumang katangahan!” Lubos at di-natitinag kang kinokontrol ng iyong mga tiwaling disposisyon ng kabuktutan, pagkamapanlinlang, katigasan, at pagiging tutol sa katotohanan. Naging mas mahirap na para iyo na tiisin ang mga ito kaysa sa sumisikip na ginintuang korona^[a] na isinuot ng Haring Unggoy. Ang pamumuhay sa ilalim ng pagkontrol ng mga tiwaling disposisyon ay lubhang nakakapagod at napakasakit! Ano ang masasabi ninyo rito: Kung hindi ninyo hinahangad ang katotohanan, madali bang iwaksi ang inyong katiwalian? Kaya bang lutasin ang suliraning ito? Sinasabi Ko sa inyo: Kung hindi ninyo hinahangad ang katotohanan at naguguluhan kayo sa inyong paniniwala, kung nakikinig kayo sa mga sermon sa loob ng maraming taon nang hindi isinasagawa ang katotohanan, kung naniniwala kayo hanggang sa huli, pero nakakapagbigkas lamang ng ilang salita at doktrina para linlangin ang iba, kayo ay ganap na isang relihiyosong manloloko, isang mapagpaimbabaw na Pariseo, at sa ganitong paraan kayo hahantong sa pagwawakas. Ito ang inyong magiging kalalabasan. Kung malala pa kayo kaysa rito, maaaring may dumating na pangyayari kung saan ay mahuhulog kayo sa tukso, iiwan ninyo ang tungkulin ninyo, at magiging isa kayong tao na ipinagkakanulo ang Diyos—at kung magkaganito ay naiwan ka na, at ititiwalag ka. Ito ay pagiging laging nasa gilid ng isang bangin! Kaya ano’t anuman, walang mas mahalaga kaysa sa paghahangad ng katotohanan. Wala nang hihigit pa sa pagsasagawa ng katotohanan.

Talababa:

a. Ang ginintuang korona ng Haring Unggoy ay isang mahalagang bagay sa klasikong Tsinong nobela na “Paglalakbay Papunta sa Kanluran.” Ginamit sa kuwento ang ginintuang korona para kontrolin ang mga kaisipan at kilos ng Haring Unggoy sa pamamagitan ng masakit na pagsikip nito sa kanyang bungo sa tuwing suwail ang pag-uugali niya.

Sipi 15

Kung mayroong pusong nagmamahal sa katotohanan ang mga tao, magkakaroon sila ng lakas na hangarin ang katotohanan, at makapagsusumikap na isagawa ang katotohanan. Kaya nilang talikuran ang dapat na talikuran, at bitiwan ang dapat na bitiwan. Sa partikular, ang mga bagay na may kinalaman sa sarili mong kasikatan, pakinabang, at katayuan ay dapat na bitiwan. Kung hindi mo bibitiwan ang mga ito, nangangahulugan ito na hindi mo minamahal ang katotohanan at wala kang lakas para hangarin ang katotohanan. Kapag may nangyayari sa iyo, dapat mong hanapin ang katotohanan at isagawa ang katotohanan. Kung, sa mga oras na kailangan mong isagawa ang katotohanan, lagi kang may makasariling puso at hindi mo mabitiwan ang iyong pansariling interes, hindi mo maisasagawa ang katotohanan. Kung hindi mo kailanman hinahanap o isinasagawa ang katotohanan sa alinmang sitwasyon, hindi ka isang tao na nagmamahal sa katotohanan. Kahit gaano karaming taon ka nang nananampalataya sa Diyos, hindi mo makakamit ang katotohanan. Ang ilang tao ay palaging hinahangad ang kasikatan, pakinabang, at pansariling interes. Anumang gawain ang isinasaayos ng iglesia para sa kanila, lagi silang nag-iisip nang mabuti, “Makikinabang ba ako rito? Kung oo, gagawin ko ito; kung hindi, hindi ko ito gagawin.” Ang ganitong tao ay hindi nagsasagawa ng katotohanan—kaya magagampanan ba niya nang maayos ang kanyang tungkulin? Hinding-hindi. Kahit na hindi ka gumagawa ng masama, hindi ka pa rin isang taong nagsasagawa ng katotohanan. Kung hindi mo hinahangad ang katotohanan, hindi minamahal ang mga positibong bagay, at anumang mangyari sa iyo, inaalala mo lang ang sarili mong reputasyon at katayuan, ang iyong pansariling interes, at kung ano ang nakabubuti para sa iyo, kung gayon ay isa kang tao na pansariling interes lang ang motibasyon, at isang makasarili at mababang-uri. Ang ganitong tao ay nananampalataya sa Diyos para makapagkamit ng isang bagay na maganda o kapaki-pakinabang sa kanya, hindi para matamo ang katotohanan o ang pagliligtas ng Diyos. Samakatwid, ang ganitong mga tao ay mga hindi mananampalataya. Ang mga taong tunay na nananampalataya sa Diyos ay iyong mga kayang hanapin at isagawa ang katotohanan, dahil nakikilala nila sa kanilang mga puso na si Cristo ang katotohanan, at na dapat silang makinig sa mga salita ng Diyos at manampalataya sa Diyos gaya ng Kanyang hinihingi. Kung nais mong isagawa ang katotohanan kapag may nangyayari sa iyo, ngunit iniisip mo ang sarili mong reputasyon at katayuan, at isinasaalang-alang ang iyong pride, kung gayon ay magiging mahirap na isagawa ito. Sa sitwasyong gaya nito, sa pamamagitan ng pagdarasal, paghahanap, at pagninilay-nilay sa kanilang sarili at pagkakaroon ng kamalayan sa sarili, yaong mga nagmamahal sa katotohanan ay mabibitiwan kung ano ang kanilang pansariling interes o nakabubuti para sa kanila, maisasagawa ang katotohanan, at makapagpasakop sa Diyos. Ang gayong mga tao ang mga tunay na nananampalataya sa Diyos at nagmamahal sa katotohanan. At ano ang kinahihinatnan kapag laging iniisip ng mga tao ang sarili nilang interes, kapag lagi nilang sinusubukang protektahan ang kanilang sariling pride at banidad, kapag nagpapakita sila ng isang tiwaling disposisyon pero hindi naman nila hinahanap ang katotohanan para ayusin ito? Ito ay na wala silang buhay pagpasok, ito ay na wala silang mga tunay na patotoo batay sa karanasan. At delikado ito, hindi ba? Kung hindi mo kailanman isinasagawa ang katotohanan, kung wala kang mga patotoo batay sa karanasan, pagdating ng panahon ay mabubunyag at matitiwalag ka. Ano ang silbi ng mga taong walang mga patotoong batay sa karanasan sa sambahayan ng Diyos? Nakatakda silang hindi magawa nang maayos ang anumang tungkulin at hindi makayang gawin nang maayos ang anumang bagay. Hindi ba’t basura lang sila? Kung hindi kailanman isinasagawa ng mga tao ang katotohanan matapos ang maraming taon ng pananampalataya sa Diyos, sila ay mga hindi mananampalataya; sila ay masasamang tao. Kung hindi mo kailanman isinasagawa ang katotohanan, at kung lalo pang dumarami ang mga pagsalangsang mo, nakatakda na ang kalalabasan mo. Makikita nang malinaw na ang lahat ng iyong pagsalangsang, ang maling landas na tinatahak mo, at ang pagtanggi mong magsisi—ang lahat ng ito ay dumadagdag sa sangkaterbang masasamang gawa; kaya naman ang kalalabasan mo ay ang mapupunta ka sa impiyerno—mapaparusahan ka. Iniisip ba ninyo na maliit na bagay lang ito? Kung hindi ka pa naparusahan, hindi mo mararamdaman kung gaano kanakapangingilabot ito. Pagdating ng araw kung saan talaga ngang naharap ka sa kapahamakan, at naharap ka sa kamatayan, magiging huli na ang lahat para magsisi. Kung, sa pananalig mo sa Diyos, hindi mo tinatanggap ang katotohanan, at kung matagal ka nang naniniwala sa Diyos pero walang nagbago sa iyo, ang kahihinatnan mo sa huli ay ititiwalag at aabandonahin ka. Ang lahat ng tao ay mayroong mga pagsalangsang. Ang susi ay mahanap ang katotohanan upang maayos ang mga pagsalangsang na iyon, at magbibigay ito ng katiyakan na uunti nang uunti ang mga iyon. Anumang oras, kung sakaling magpakita ka ng iyong tiwaling disposisyon, at palagi mong nagagawang magdasal at umasa sa Diyos, hanapin ang katotohanan upang ayusin ito, at dalisayin ang iyong tiwaling disposisyon, kung magkagayon ay hindi ka makagagawa ng masama. Ganito dapat ayusin ng mga mananampalataya ang problema ng isang tiwaling disposisyon, at ganito mararanasan ang gawain ng Diyos. Kung hindi ka kailanman nagdarasal sa Diyos at hindi ka kailanman naghahanap ng katotohanan kapag may nangyayari sa iyo, o kaya naman ay kung nauunawaan mo ang katotohanan ngunit hindi mo ito isinasagawa, ano ang magiging resulta nito sa huli? Hindi na ito kailangang patunayan pa. Gaano ka man katuso at kagaling magsalita, matatakasan mo ba ang mapanuring mata ng Diyos? Makakaiwas ka ba sa mga pamamatnugot ng kamay ng Diyos? Imposible ito. Ang matatalinong tao ay dapat na lumapit sa harap ng Diyos at magsisi, tumitingin sa Kanya, umaasa sa Kanya, inaayos ang kanilang mga tiwaling disposisyon, at isinasagawa ang katotohanan. Pagkatapos ay mapagtatagumpayan mo ang laman, at mapagtatagumpayan ang mga tukso ni Satanas. Kahit na ilang beses kang mabigo, dapat kang magtiyaga. Kung ikaw ay nagtitiyaga laban sa lahat ng posibilidad, darating ang panahon na magtatagumpay ka, at makakamtan mo ang biyaya ng Diyos, ang Kanyang habag, at ang Kanyang pagpapala, at magagawa mong tahakin ang landas ng paghahangad sa katotohanan, gampanan nang maayos ang iyong mga tungkulin at palugurin ang Diyos.

Kapag may mga nangyayari sa inyo, gaano ninyo kadalas pinipili na isagawa ang katotohanan at panatilihin ang gawain ng Diyos? (Hindi madalas. Kadalasan, pinipili kong panatilihin ang sarili kong reputasyon o pansariling interes, at napagtatanto ko ito pagkatapos, ngunit hindi madaling maghimagsik laban sa aking sarili. Kung may isang taong nagbabahagi sa akin ng katotohanan, nagbibigay ito sa akin ng kaunting lakas, at kahit paano ay nagagawa kong maghimagsik laban sa aking sarili. Ngunit kapag wala kahit isa na nagbabahagi sa akin ng katotohanan, nagiging malayo ako sa Diyos at palaging namumuhay sa ganitong kalagayan.) Mahirap maghimagsik laban sa laman, at lalong mahirap na isagawa ang katotohanan, dahil mayroon kang satanikong kalikasan na humahadlang sa iyo, at isang tiwaling disposisyon na nang-aabala sa iyo, at ang mga ito ay hindi maaayos nang hindi nauunawaan ang katotohanan. Gaano karaming oras sa isang araw ang kaya ninyong gugulin nang tahimik sa presensiya ng Diyos? Ilang araw ang kaya ninyong palipasin nang hindi nagbabasa ng salita ng Diyos bago ninyo maramdaman na kayo ay tigang na sa espiritu? (Pakiramdam ko, hindi ko kayang lumipas ang isang araw nang hindi nagbabasa ng mga salita ng Diyos. Kailangan kong magbasa ng isang sipi ng mga salita ng Diyos sa umaga at pagkatapos ay pagnilayan ito. Sa ganito ay nararamdaman kong mas malapit ako sa Diyos. Kung may isang araw na abala lang akong nakasubsob sa trabaho, ni hindi kumakain o umiinom ng mga salita ng Diyos, o hindi madalas na nananalangin, pakiramdam ko ay napakalayo ko sa Diyos.) Kung nararamdaman ninyo na hindi katanggap-tanggap na malayo kayo sa Diyos, may pag-asa pa para sa inyo. Kung kayo ay isang mananampalataya at nais makamtan ang katotohanan, hindi kayo maaaring maging pasibo at palaging naghihintay ng isang taong magbabahagi sa inyo ng katotohanan. Dapat kayong matuto na aktibong kumain at uminom ng mga salita ng Diyos, manalangin sa Diyos, at hanapin ang katotohanan. Kung maghihintay kayo hanggang sa dumilim ang inyong espiritu at hindi ninyo nararamdaman ang Diyos bago kumain at uminom ng Kanyang mga salita at manalangin sa Kanya, mapananatili ninyo lamang ang nakasanayan na. Ang magawang panatilihin ang isang nominal na “pananalig” ay magiging napakabuti na, pero hindi magkakaroon ng paglago sa inyong buhay, at kapag ang inyong espiritu ay natuyot at namanhid, at masyado na kayong naging malayo sa Diyos, malalagay kayo sa panganib. Isang tukso ang nangyayari sa iyo, at nahuhulog ka na, napakadali mong nabihag ni Satanas. Kung wala kang anumang karanasan, walang nauunawaang mga katotohanan, hindi nakatuon alinman sa pagbabasa ng mga salita ng Diyos o kaya naman ay sa pakikinig ng mga sermon, at walang normal na espirituwal na buhay, kung magkagayon ay magiging mahirap para sa iyo na lumago sa tayog, at tiyak na magiging napakabagal ng iyong pag-unlad. Ano-ano ang mga dahilan sa ganitong mabagal na pag-unlad? Ano-ano ang mga kahihinatnan nito? Dapat kang malinawan tungkol sa mga bagay na ito. Sa anumang paraan inilalantad ng Diyos ang katiwalian ng mga tao, dapat silang magpasakop dito at tanggapin ito. Dapat nilang pagnilayan ang kanilang mga sarili at ihambing ang kanilang sarili sa mga salita ng Diyos, nang sa gayon ay makamit nila ang kaalaman sa sarili at unti-unting maunawaan ang katotohanan. Ito ang lubos na nakapagpapalugod sa Diyos, at ang Banal na Espiritu ay tiyak na gagawa sa kanila, at tiyak na mauunawaan nila ang mga layunin ng Diyos. Dapat mong panatilihin ang mga salita ng Diyos at ang katotohanan sa iyong puso sa lahat ng oras, para kapag nagkaroon ka ng problema sa tunay na buhay, magagawa mong iugnay at ihambing ito sa mga salita ng Diyos at sa katotohanan. Pagkatapos, magiging madali nang lutasin ang problema. Halimbawa, gusto ng lahat ng tao ng isang malusog na katawan na walang karamdaman; iyan ay isang bagay na hinahangad ng lahat, ngunit paano mo ito dapat isagawa sa iyong pang-araw-araw na buhay? Una sa lahat, dapat kang magkaroon ng isang regular na pangkaraniwang gawain, huwag kumain ng mga bagay na masama sa katawan o ipinagbabawal, at magkaroon ng sapat na ehersisyo. Kapag pinagsama-sama ang mga pamamaraan na ito, at ang lahat ng ginagawa mo ay umiikot sa layunin ng pisikal na kalusugan, unti-unti mong makikita ang mga resulta. Pagkalipas ng ilang taon, ikaw ay magiging mas malusog kaysa sa iba, at magkakaroon ka ng magagandang resulta. Paano mo nakuha ang mga gayong resulta? Ito ay dahil magkatugma ang iyong mga kilos at layunin, at ang iyong pagsasagawa at teorya ay magkatugma. Pareho rin ito sa paniniwala sa Diyos. Kung sinisikap mong maging isang tao na nagmamahal sa katotohanan at nagsasagawa ng katotohanan, at isang taong nagbago ng disposisyon, kapag may nangyayari sa iyo, dapat mong iugnay ang mga ito sa mga layuning hinahangad mo at sa mga katotohanang sangkot dito. Anuman ang mga layuning hinahangad mo, basta’t ang mga ito ay ang hinihingi ng Diyos sa tao, ang mga ito ay direksyon at layunin na dapat hangarin bilang isang mananampalataya. Halimbawa, ang pagsunod sa daan ng Diyos: pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan. Sa sandaling mayroon ka ng direksyong ito, ng layuning ito, dapat magkaroon ka ng pamamaraan upang maisagawa ito agad pagkatapos. Kapag sinasabi Kong “sumusunod sa daan ng Diyos,” ano ang pinatutungkulan ng “daan ng Diyos”? Ang ibig sabihin ay pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan. At ano ang pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan? Kapag tinatasa mo ang isang tao, halimbawa—nauugnay ito sa pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan. Paano mo sila tinatasa? (Dapat tayong maging matapat, makatarungan, at patas, at hindi dapat nakabatay sa ating mga damdamin ang ating mga salita.) Kapag sinasabi mo kung ano mismo ang iniisip mo, at kung ano mismo ang nakita mo, nagiging matapat ka. Una sa lahat, ang pagiging matapat ay tugma sa pagsunod sa daan ng Diyos. Ito ang itinuturo ng Diyos sa mga tao; ito ang daan ng Diyos. Ano ang daan ng Diyos? Pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan. Ang pagiging matapat ba ay hindi bahagi ng pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan? At hindi ba ito pagsunod sa daan ng Diyos? (Oo, pagsunod ito.) Kung hindi ka matapat, ang nakikita mo at ang iniisip mo ay hindi tugma sa lumalabas sa bibig mo. May magtatanong sa iyo, “Ano ang opinyon mo sa taong iyon? Responsable ba siya sa gawain ng iglesia?” at sasagot ka, “Magaling siya. Mas responsable siya kaysa sa akin, mas mahusay ang kakayahan niya kaysa sa akin, at mabuti rin ang pagkatao niya. Siya ay husto na sa pag-iisip at matatag.” Pero ito ba talaga ang iniisip mo sa puso mo? Ang talagang nakikita mo ay bagama’t may kakayahan nga ang taong ito, siya ay hindi maaasahan, medyo mapanlinlang, at napakamapagpakana. Ito talaga ang iniisip mo, pero noong oras nang magsalita, naisip mo na, “Hindi ko puwedeng sabihin ang katotohanan, hindi ko dapat mapasama ang loob ng sinuman,” kaya mabilis kang nagsabi ng ibang bagay, at pinili mong magsalita ng mabubuting bagay tungkol sa kanya, pero wala ni isa sa sinabi mo ang talagang nasa isip mo; ang lahat ng ito ay kasinungalingan at lahat ay huwad. Ipinapakita ba nito na sinusunod mo ang daan ng Diyos? Hindi. Ang tinatahak mo ay ang daan ni Satanas, ang daan ng mga demonyo. Ano ang daan ng Diyos? Ito ang katotohanan, ito ang dapat pagbatayan ng mga tao sa kanilang pag-asal, ito ang daan ng pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan. Bagama’t nakikipag-usap ka sa ibang tao, nakikinig din ang Diyos; pinagmamasdan Niya ang iyong puso at sinisiyasat ito. Nakikinig ang mga tao sa sinasabi mo, pero sinisiyasat ng Diyos ang puso mo. Kaya ba ng mga tao na siyasatin ang puso ng tao? Ang pinakamagagawa nila ay ang makita na hindi ka nagsasabi ng katotohanan; nakikita nila kung ano ang nasa panlabas, pero tanging Diyos lamang ang nakakikita ng nasa pinakakaibuturan ng puso mo. Ang Diyos lamang ang nakakikita ng iniisip mo, ng pinaplano mo, at ng maliliit na pakana, mga mapandayang paraan, at aktibong mga iniisip na mayroon ka sa puso mo. Kapag nakikita ng Diyos na hindi ka nagsasabi ng totoo, ano ang opinyon at ebalwasyon Niya sa iyo? Na hindi mo sinunod ang daan ng Diyos sa bagay na ito dahil hindi ka nagsabi ng totoo. Kung nagsasagawa ka ayon sa mga hinihingi ng Diyos, sinabi mo sana ang totoo: “Isa siyang taong may kakayahan, pero hindi siya maaasahan.” Tumpak man o hindi ang ebalwasyong ito, totoo naman ito at nagmula sa puso, at ito ang pananaw at posisyon na dapat sana ay ipinahayag mo. Pero hindi mo ginawa—kaya sinusunod mo ba ang daan ng Diyos? (Hindi.) Kung hindi mo sinasabi ang totoo, ano ang silbi na ipagdiinan mo na sinusunod mo ang daan ng Diyos at binibigyan mo ng kasiyahan ang Diyos? Pakikinggan ba ng Diyos ang mga islogan na isinisigaw mo? Tinitingnan ba ng Diyos kung paano ka sumigaw, kung gaano ka kalakas sumigaw, o kung gaano kalaki ang determinasyon mo? Tumitingin ba Siya sa kung ilang beses kang sumigaw? Hindi ito ang mga bagay na tinitingnan Niya. Ang tinitingnan ng Diyos ay kung isinasagawa mo ba ang katotohanan, at ang mga pinipili mo at kung paano mo isinasagawa ang katotohanan kapag may nangyayari sa iyo. Kung ang pinipili mo ay ang maingatan ang mga relasyon, maingatan ang sarili mong mga interes at imahe, ang lahat ay para mapangalagaan ang sarili mo, at makikita ng Diyos na ito ang pananaw at saloobin mo kapag may nangyayari sa iyo, kung gayon ay kikilatisin ka Niya: sasabihin Niyang hindi ka isang taong sumusunod sa Kanyang daan. Sinasabi mo na nais mong hangarin ang katotohanan at sundan ang daan ng Diyos, kung gayon, bakit hindi mo ito isinasagawa kapag may nangyayari sa iyo? Ang mga salitang sinasabi mo ay maaaring mula sa puso, at maaaring ipinararating ng mga ito ang iyong determinasyon at mga kagustuhan, o maaaring ang iyong puso ay naantig, at taos-puso ang mga salitang sinasambit mo habang ikaw ay umiiyak nang buong pait, ngunit ang pagsasalita ba nang taos-puso ay nangangahulugan na isinasagawa mo ang katotohanan? Nangangahulugan ba ito na ikaw ay mayroong tunay na patotoo? Hindi ito kasiguraduhan. Kung ikaw ay isang taong naghahangad ng katotohanan, magagawa mong isagawa ang katotohanan; kung hindi ka mapagmahal sa katotohanan, magsasabi ka lang ng mga bagay na nakalulugod sa pandinig, at iyon na ang katapusan niyon. Ang mga Pariseo ang pinakamagaling sa pangangaral ng doktrina at pagsigaw ng mga islogan. Madalas silang tumayo sa mga sulok ng lansangan at sumigaw, “O makapangyarihang diyos!” o “Diyos na nararapat sambahin!” Sa tingin ng iba, sila ay partikular na maka-Diyos, at walang ginawang anumang bagay laban sa kautusan, ngunit sila ba ay sinang-ayunan ng Diyos? Hindi Niya ito ginawa. Paano Niya sila kinondena? Sa pamamagitan ng pagbibigay sa kanila ng isang titulo: ang mga mapagpaimbabaw na Pariseo. Noon, ang mga Pariseo ay isang respetadong uri sa Israel, kaya bakit naging bansag na lamang ang pangalang ito ngayon? Ito ay dahil ang mga Pariseo ay naging kinatawan ng isang uri ng tao. Ano ang mga katangian ng ganitong klase ng tao? Bihasa sila sa pagpapanggap, sa paggayak, sa pagkukunwari; nagkukunwari silang may dakilang kamaharlikahan, kabanalan, katuwiran, at hayag na kagandahang-asal, at mabuti sa pandinig ang mga islogan na kanilang isinisigaw, ngunit ang totoo, hindi nila isinasagawa ang katotohanan kahit kaunti. Anong mabuting pag-uugali ang mayroon sila? Nagbabasa sila ng mga kasulatan at nangangaral; itinuturo nila sa iba na sundin ang kautusan at mga regulasyon, at huwag labanan ang Diyos. Lahat ng ito ay mabuting pag-uugali. Lahat ng sinasabi nila ay mabuti sa pandinig, subalit, kapag nakatalikod ang iba, palihim silang nagnanakaw ng mga alay. Sinabi ng Panginoong Jesus na sila ay “sinasala ang lamok ngunit nilulunok ang kamelyo” (Mateo 23:24). Nangangahulugan ito na ang lahat ng ikinikilos nila ay tila mabuti sa panlabas—mapagpanggap silang sumisigaw ng mga islogan, nagsasalita sila ng mga matayog na teorya, at masarap pakinggan ang kanilang mga salita, subalit ang mga gawa nila ay makalat at ganap na laban sa Diyos. Ang mga ikinikilos nila sa panlabas ay pagkukunwaring lahat, panlolokong lahat; sa kanilang mga puso, wala sila kahit katiting na pagmamahal sa katotohanan o sa mga positibong bagay. Tutol sila sa katotohanan, sa mga positibong bagay, at sa lahat ng nagmumula sa Diyos. Ano ang iniibig nila? Iniibig ba nila ang pagkamakatarungan at katuwiran? (Hindi.) Paano mo masasabing hindi nila iniibig ang mga bagay na ito? (Ipinalaganap ng Panginoong Jesus ang ebanghelyo ng kaharian ng langit, na hindi lamang nila tinanggihang tanggapin, kundi kinondena rin.) Kung hindi nila ito kinondena, posible bang masabi ito? Hindi. Ang pagpapakita ng Panginoong Jesus at ang Kanyang gawain ay nagbunyag sa lahat ng mga Pariseo, at sa pamamagitan lamang ng pagkondena nila at sa kanilang paglaban sa Panginoong Jesus makikita ng iba ang kanilang pagpapaimbabaw. Kung hindi dahil sa pagpapakita at gawain ng Panginoong Jesus, walang sinumang tunay na makakikilala sa mga Pariseo, at kung titingnan lamang ng mga tao ang panlabas na pag-uugali ng mga Pariseo, maiinggit pa nga sila. Hindi ba kawalan ng katapatan at panlilinlang ng mga Pariseo na gamitin ang mapagkunwaring mabuting pag-uugali upang kunin ang tiwala ng mga tao? Maaari bang ang gayong mapanlinlang na mga tao ay magmahal sa katotohanan? Talagang hindi nila ito magagawa. Ano ang layunin sa likod ng kanilang mga pagpapakita ng mabuting pag-uugali? Sa isang banda, ito ay upang linlangin ang mga tao. Sa kabilang banda, ito ay upang ilihis at makuha ang loob ng mga tao, upang ang mga tao ay tingalain sila at igalang sila. At panghuli, nais nilang magantimpalaan. Anong panloloko ito! Mahuhusay ba itong panlilinlang? Minamahal ba ng gayong mga tao ang pagkamakatarungan at pagkamatuwid? Tiyak na hindi. Ang minahal nila ay ang katayuan, kasikatan at pakinabang, at ang hinangad nila ay isang gantimpala at isang korona. Hindi nila kailanman isinagawa ang mga salita na itinuro ng Diyos sa mga tao, at hindi nila kailanman ipinamuhay ang mga realidad ng katotohanan kahit katiting man. Ang nais lamang nila ay magpanggap na may mabuting pag-uugali, at manlinlang at kunin ang loob ng mga tao sa pamamagitan ng kanilang mga mapagpaimbabaw na pamamaraan upang tiyakin ang kanilang sariling katayuan at reputasyon, na kanila namang ginagamit upang maghanap ng kapital at ng ikabubuhay. Hindi ba ito kasuklam-suklam? Mula sa lahat ng ganitong pag-uugali nila, makikita mo na, sa kanilang diwa, hindi nila mahal ang katotohanan, dahil hindi nila ito kailanman isinagawa. Ano ang isang bagay na nagpapakita na hindi nila isinagawa ang katotohanan? Ang pinakadakila sa lahat: na ang Panginoong Jesus ay naparito upang gawin ang gawain ng pagtubos, at na ang lahat ng mga salitang sinambit ng Panginoong Jesus ay katotohanan at may awtoridad. Paano tumugon ang mga Pariseo dito? Bagamat kinilala nila na ang mga salita ng Panginoong Jesus ay may awtoridad at kapangyarihan, hindi lamang nila ito hindi tinanggap, kundi kanila rin itong kinondena at nilapastangan. Tungkol saan iyon? Ito ay dahil hindi nila mahal ang katotohanan, at sa kanilang puso, tutol at napopoot sila sa katotohanan. Kinilala nila na ang Panginoong Jesus ay tama sa lahat ng Kanyang sinabi, na ang Kanyang mga salita ay may awtoridad at kapangyarihan, na hindi Siya mali sa kahit anong paraan, at na sila ay walang magagamit laban sa Kanya. Ngunit nais nilang kondenahin ang Panginoong Jesus, kaya’t nag-usap at nagsabwatan sila, at kanilang sinabi, “Ipako siya sa krus. Siya o kami,” at ganito sinalungat ng mga Pariseo ang Panginoong Jesus. Nang panahon na iyon ay walang sinuman ang nakauunawa sa katotohanan, at walang sinuman ang nakakikilala sa Panginoong Jesus bilang Diyos na nagkatawang-tao. Bagaman sa pananaw ng tao, ang Panginoong Jesus ay nagpahayag ng maraming katotohanan, nagpalayas ng mga demonyo, at nagpagaling ng maysakit. Gumawa Siya ng maraming himala, nagpakain ng 5,000 sa pamamagitan ng limang piraso ng tinapay at dalawang isda, gumawa ng maraming mabubuting bagay, at nagkaloob ng labis-labis na biyaya sa mga tao. Mayroon lamang kaunting mabubuti at matutuwid na tao gaya nito, kaya bakit ninais ng mga Pariseo na kondenahin ang Panginoong Jesus? Bakit napakatindi ng kanilang pagnanais na ipapako Siya sa krus? Na mas pinili nilang palayain ang isang kriminal kaysa sa Panginoong Jesus ay nagpapakita kung gaano kasama at kamapaminsala ang mga Pariseo ng mundo ng relihiyon. Sila ay napakabuktot! Labis-labis ang kaibahan sa pagitan ng masasamang mukha na inilantad ng mga Pariseo, at ang kanilang mapagkunwari, panlabas na kabutihan, anupa’t maraming tao ang hindi matukoy kung alin ang totoo at alin ang huwad, ngunit ang pagpapakita at gawain ng Panginoong Jesus ay nagbunyag sa kanilang lahat. Ang mga Pariseo ay madalas na magaling sa pagpapanggap at sa panlabas ay mukhang maka-Diyos, na walang sinuman ang nag-akala na maaari nilang labanan nang napakalupit at usigin ang Panginoong Jesus. Kung hindi nabunyag ang mga katunayan, walang sinuman ang maaaring makakilatis sa mga iyon. Ang pagpapahayag ng katotohanan ng Diyos na nagkatawang-tao ay labis na naglalantad tungkol sa tao!

Sipi 16

Ang layunin ng mga tao sa pag-unawa at pagsasagawa ng katotohanan ay upang isabuhay nila ang katotohanan, upang isabuhay ang wangis ng tao, at upang gawin nilang buhay nila ang mga katotohanang nauunawaan at naisasagawa nila. Ano ang ibig sabihin ng gawin ang mga itong buhay ng isang tao? Ang ibig sabihin nito ay nagiging pundasyon at pinagmumulan ang mga ito ng mga kilos, pamumuhay, sariling asal, at pag-iral ng isang tao—binabago ng mga ito ang paraan ng pamumuhay ng isang tao. Ano ang naging batayan noon ng pamumuhay ng mga tao? May pananalig man sila o wala, namuhay sila sa mga satanikong disposisyon, hindi sa mga salita ng Diyos o sa katotohanan. Iyon ba ang wangis na dapat mayroon ang isang nilikha? (Hindi.) Ano ang hinihingi ng Diyos sa tao? (Na mamuhay ang tao ayon sa Kanyang mga salita.) Namumuhay ayon sa mga salita ng Diyos—hindi ba’t ito ang layuning dapat taglayin ng mga taong tunay na nananalig sa Kanya? (Oo.) Ang pamumuhay ayon sa mga salita ng Diyos ay ang wangis na dapat mayroon ang isang nilikha. Sa mga mata ng Diyos, ang gayong mga tao ay mga tunay na nilikha. Samakatwid, sa pang-araw-araw ninyong buhay, dapat ninyong pagbulayan kung alin sa inyong mga salita, kilos, prinsipyo ng pag-asal, layon ng pag-iral, at paraan ng pakikitungo sa mundo ang naaayon sa mga katotohanang prinsipyo—ibig sabihin, sa mga hinihingi ng Diyos—at kung alin sa mga iyon ang walang kinalaman sa Kanyang mga salita at mga hinihingi. Kung madalas ninyong pagbubulayan ang mga bagay na ito, unti-unti kayong magkakaroon ng pagpasok. Kung hindi ninyo pagbubulayan ang mga bagay na ito at gagawa lang kayo ng mga paimbabaw na pagsisikap, wala itong silbi; ang pagkilos nang wala sa loob, pagsunod sa mga regulasyon, at pagsasagawa ng mga pormalidad ay walang maidudulot sa inyo sa huli. Kaya ano ba talaga ang pananalig sa Diyos? Ang pananalig sa Diyos ay ang proseso talaga ng pagtatamo ng pagliligtas ng Diyos, gayundin ang proseso ng pagbabago mula sa isang taong ginawang tiwali ni Satanas tungo sa kung ano ang sa paningin ng Diyos ay isang tunay na nilikha. Kung patuloy na namumuhay ang isang tao ayon sa kanyang satanikong disposisyon at kalikasan, sa paningin ng Diyos, pasok ba siya sa pamantayan bilang isang nilikha? (Hindi.) Sinasabi mong nananampalataya ka sa Diyos, kinikilala mo ang Diyos, kinikilala mo ang kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos at kinikilala na ibinibigay ng Diyos ang lahat sa iyo, ngunit isinasabuhay mo ba ang mga salita ng Diyos? Namumuhay ka ba alinsunod sa mga hinihingi ng Diyos? Sinusundan mo ba ang daan ng Diyos? Magagawa ba ng isang nilikha na katulad mo na lumapit sa harap ng Diyos? Magagawa mo bang mabuhay sa piling ng Diyos? Mayroon ka bang may-takot-sa-Diyos na puso? Katugma ba sa Diyos ang isinasabuhay mo at ang landas na tinatahak mo? (Hindi.) Kaya ano ang kahulugan ng iyong pananampalataya sa Diyos? Nakapasok ka na ba sa tamang landas? Ang iyong pananampalataya sa Diyos ay sa anyo at salita lamang. Nananampalataya ka at kinikilala mo ang pangalan ng Diyos, at kinikilala mo na ang Diyos ang iyong Lumikha at ang May Kataas-taasang Kapangyarihan, subalit hindi mo pa tinatanggap sa diwa mo ang kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos o ang mga pamamatnugot ng Diyos, at hindi mo kayang maging lubusang kaayon ng Diyos. Ibig sabihin, ang kahulugan ng iyong pananalig sa Diyos ay hindi pa lubos na nagkakatotoo. Bagama’t nananalig ka sa Diyos, hindi mo pa naiwawaksi ang iyong katiwalian at hindi mo pa natatamo ang kaligtasan, at hindi ka pa nakakapasok sa katotohanang realidad na dapat mong pinasukan sa iyong pananampalataya sa Diyos. Ito ay tunay na iyong pagkakamali. Sa pagtingin dito sa ganitong paraan, ang pananampalataya sa Diyos ay hindi isang simpleng bagay.

Ngayon, nararamdaman ba ninyo sa inyong puso na mahalagang maunawaan ang salita ng Diyos at isagawa ang katotohanan? (Oo.) Alam ninyong mahalagang isagawa ang katotohanan, pero hindi ito simpleng bagay—may kaakibat itong maraming paghihirap. Paano malulutas ang mga ito? Dapat kayong lumapit sa harap ng Diyos sa panalangin sa tuwing makakaharap kayo ng mga paghihirap, at dapat ninyong hanapin ang katotohanan sa mga salita ng Diyos, para malutas ninyo ang sarili ninyong mga paghihirap, malutas ang sarili ninyong mga kahinaan at ang iba’t ibang hamon mula sa labas, at makamit ang pagsasagawa sa katotohanan. Sa pagdanas nito, magkakaroon kayo ng pag-asa na matamo ang pagsang-ayon ng Diyos. Sa pamamagitan lang ng pag-unawa sa mas maraming katotohanan at ng kakayahang isagawa ang katotohanan ka magiging isang taong sumusunod sa daan ng Diyos, at sa paggawa nito, masasang-ayunan ng Diyos ang iyong pananalig. Kung sinasabi mo na kinikilala mo ang pangalan ng Diyos, at na naniniwala ka na Siya ay may kataas-taasang kapangyarihan sa lahat ng bagay at Siya ang Lumikha, pero walang kahit isang aspekto ng iyong buhay na may kaugnayan sa katotohanan, sa mga hinihingi ng Diyos, o sa kung ano ang dapat gawin ng isang nilikha, kung gayon, hindi ba’t magiging magulo ang iyong kalalabasan sa huli? Makakalapit ba ang isang tao sa harap ng Diyos kung walang kinalaman ang buhay niya sa mga bagay na ito? Sinasabi mo na makakalapit ka sa harap ng Diyos, pero sinasang-ayunan ba ng Diyos ang pananalig tulad ng sa iyo? Hindi, at ano ang ibig sabihin niyon? Nangangahulugan ito na hindi kinikilala at hindi kailangan ng Diyos ang isang nilikha na tulad mo. Kung hindi kinikilala at hindi sinasang-ayunan ng Diyos ang iyong pananalig, kung gayon, masasang-ayunan ka ba Niya? (Hindi.) Lagot ka na. Hindi ka ililigtas ng Diyos, at napagpasyahan na ang iyong kalalabasan! Ito ba ang kalalabasan na gusto ninyo para sa inyong sarili? (Hindi.) Anong uri ng kalalabasan ang gusto ninyo? (Ang masang-ayunan ng Diyos.) Para sang-ayunan ng Diyos, ano muna ang dapat mong maunawaan? Ano muna ang dapat mong pasukin? Una sa lahat, dapat mong malaman kung ano ang gustong ipagawa ng Diyos sa mga tao at kung ano ang ayaw Niya. Ibuod mo muna ang mga bagay na ito, para magkaroon ka ng malinaw na pagkaunawa sa mga ito, at pagkatapos ay makakaramdam ka ng katiyakan kapag gumagawa ng mga bagay-bagay. Ganoon lang iyon kasimple kapag sinabi. Madali bang ibuod ang gayong mga bagay? Napakadali. Sa mga gumawa ng masama at itiniwalag noon, ibuod ang mga bagay na ginawa nila na kinasusuklaman ng Diyos, ibuod ang mga aral na maaari mong matutunan mula sa kanilang mga kabiguan, at huwag gawin ang alinman sa masasamang bagay na iyon. Pagkatapos, ibuod ang mabubuting pagpapamalas ng mga sinang-ayunan ng Diyos, at gawin nang mas madalas ang mga bagay na iyon. Sa ganitong paraan, matatanggap mo ang pagsang-ayon ng Diyos. Dapat mong pagbulayan kung paano kumilos at magsagawa para maging pinakanakaaayon sa mga layunin ng Diyos, at dapat mong maunawaan sa iyong puso kung sinong mga tao at anong mga bagay ang pinakakinasusuklaman ng Diyos, at kung sinong mga tao at anong mga bagay ang pinakakinalulugdan Niya. Dapat mong malaman kung paano kilatisin ang mga ito, at pinakamainam na iklasipika at ibuod ang mga ito para maging malinaw ang mga ito sa iyong puso. Ang pinakamahalagang bagay ay ang magkaroon ng pamantayan at hangganang ito sa iyong puso. Taglay ang prinsipyong ito, ang pamantayang ito, ang hangganang ito, magkakaroon ka ng mga prinsipyo sa paggawa ng mga bagay-bagay, at magagawa mong gawin ang mga bagay-bagay ayon sa mga prinsipyo. Kung wala ka ng prinsipyo at pamantayang ito, magiging hindi mahuhulaan ang iyong mga kilos—hindi masasabi kung kailan ka gagawa ng masama at kung kailan ka gagawa ng mabuti. Maaaring pakiramdam mo ay hindi masama ang isang bagay, ngunit sa paningin ng Diyos, masama ito; o maaaring pakiramdam mo ay mabuti ang isang bagay, samantalang sa paningin ng Diyos, masama ito. Kung ganito ang lahat ng ginagawa mo, hindi ba’t problematiko iyon? Kung ipinagpipilitan mong gawin ang hindi sinasang-ayunan ng Diyos at tila hindi ka tumitigil, pero halos wala kang ginagawa sa mga sinasang-ayunan ng Diyos at iniisip mo pa rin na marami ka nang nagawa, hindi ba’t naguguluhan ka? Kung karamihan sa mga bagay na ginagawa mo ay itinuturing na masama sa paningin ng Diyos, masasang-ayunan ka pa ba Niya? (Hindi.) Yamang alam na hindi sinasang-ayunan ng Diyos ang mga bagay na iyon, dapat mo bang gawin ang mga ito o hindi? (Hindi.) Kaya kung gagawin mo ang mga ito, masasamang gawa ba ang mga ito o mabubuting gawa? (Masasamang gawa.) Kung kinikilala mo ang mga ito bilang masasamang gawa, hindi mo na dapat gawin muli ang mga ito. Ano ang tawag dito? Pagtalikod sa karahasan sa iyong mga kamay—isa itong pagpapamalas ng tunay na pagsisisi. Kung alam mong nakagawa ka ng masama at tiyak na hindi ito sinasang-ayunan ng Diyos, dapat kang magkaroon ng pusong nagsisisi. Kung hindi ka nagninilay sa iyong sarili at sa halip ay ipinagtatanggol at binibigyang-katwiran ang iyong paggawa ng masama, may problema ka: Tiyak na ititiwalag ka, at hindi ka na magiging kalipikadong gumampan ng tungkulin. Kaya sa anong prinsipyo dapat maging bihasa at anong landas ang dapat tahakin sa paggampan ng tungkulin? Anong uri ng layon ang dapat taglayin ng isang tao para matanggap ang pagsang-ayon ng Diyos? (Ang layon na hanapin ang katotohanan at arukin ang mga layunin ng Diyos sa lahat ng bagay.) Alam ito ng lahat, pero ang pagkaalam ba rito ay nangangahulugang maisasagawa mo ito? Ang pagkaunawa ba rito ay nangangahulugang maisasagawa mo ito? (Hindi.) Kung gayon, ano ang dapat mong gawin? Dapat kang manalangin at umasa sa Diyos, dapat kang magdusa para sa katotohanan at bitiwan ang iyong mga ambisyon, pagnanais, intensyon, at kaginhawahan ng laman. Kung hindi mo bibitiwan ang mga ito pero gusto mo pa ring matamo ang katotohanan, hindi ba’t nagpapakasasa ka sa mga pantasya? May ilang taong gustong maunawaan ang katotohanan, matamo ang katotohanan, at gugulin din ang sarili nila para sa Diyos, pero wala silang kayang talikuran. Hindi nila kayang talikuran ang kanilang kinabukasan, hindi nila kayang talikuran ang mga makalamang kaginhawahan, ang pagkakaisa ng kanilang pamilya, ang kanilang mga anak at mga magulang, ni hindi nila kayang bitiwan ang kanilang mga mithiin, layon, o pagnanais. Anuman ang sitwasyon, palagi nilang ginagawang pangunahing priyoridad ang kanilang sarili. Inuuna nila ang sarili nilang mga usapin at sariling makasariling mga pagnanais, at inihuhuli ang katotohanan; nauuna para sa kanila ang pagtugon sa kanilang mga makalamang interes at sa kanilang mga tiwaling satanikong disposisyon, habang sekundarya at panghuli ang pagsasagawa sa salita ng Diyos at pagbibigay-kasiyahan sa Diyos. Matatanggap ba ng gayong mga tao ang pagsang-ayon ng Diyos? Kailan kaya sila makakapasok sa realidad ng katotohanan sa ganitong paraan? Kailan kaya nila matutugunan ang mga layunin ng Diyos? (Hindi kailanman.) Kung sa panlabas ay nagampanan mo ang iyong tungkulin at hindi ka naging tamad, pero hindi man lang nalutas ang iyong tiwaling disposisyon, matatawag ba itong pagsunod sa daan ng Diyos? (Hindi.) Nauunawaan ninyong lahat ang mga bagay na ito, pero pagdating sa pagsasagawa sa katotohanan, nahihirapan kayo. Dapat mong ilapat ang iyong pagdurusa at sakripisyo sa pagsasagawa ng katotohanan, hindi sa pagsunod sa mga regulasyon at pagkilos nang wala sa loob. Gaano ka man magdusa para sa katotohanan, sulit ito. Ang pagdurusang tinitiis mo alang-alang sa pagsasagawa ng katotohanan para matugunan ang mga layunin ng Diyos ay katanggap-tanggap sa Kanya at sinasang-ayunan Niya.

Ano ang mga suliranin na hinaharap ninyo ngayon? Ang isa ay hindi ninyo nauunawaan ang mga detalye ng maraming katotohanan, at wala kayong pamantayan sa inyong puso upang mapag-iba-iba ang mga ito; bukod pa rito, mahirap para sa inyo na isagawa ang mga katotohanang nauunawaan ninyo. Ipagpalagay na, sa panahon na sinusubukan ninyong isagawa ang katotohanan, mahirap ito sa simula, pero habang mas isinasagawa ninyo ito, nagiging mas madali ito; habang isinasagawa ninyo ito, mas hindi nananaig ang inyong tiwaling disposisyon; ang katotohanan ang mas lalong nangingibabaw, gayundin ang inyong determinasyon na isagawa ang katotohanan; ang kalagayan ninyo ay mas lalo pang nagiging normal; at ang mga makasarili ninyong pagnanais ng laman at ang inyong mga pantaong ideya ay unti-unting hindi na nananaig. Ito ay normal, at may pag-asa na makakamit ninyo ang pagsang-ayon ng Diyos. Ngunit paano kung matagal ka nang nagsasagawa ng katotohanan, subalit namumuno pa rin ang iyong mga personal na interes, mga makasariling pagnanais, mga intensiyon, at tiwaling disposisyon, nangingibabaw sa bawat aspekto at detalye ng iyong buhay. Kasinghirap pa rin ng dati para sa iyo ang pagsasagawa ng katotohanan, at kahit na ginagawa mo ang iyong tungkulin, karamihan sa iyong ginagawa ay walang kinalaman sa pagsasagawa ng katotohanan. Hindi ba’t magiging problematiko ito? Tiyak ito! Nasaang iglesia ka man, anuman ang hitsura ng kapaligiran mo—hindi importante ang mga bagay na ito. Ang mahalaga ay kung ang iyong kalagayan sa paghahangad ng katotohanan ay bumubuti, kung ang iyong relasyon sa Diyos ay mas nagiging normal, kung ang iyong konsensiya, katwiran, at pagkatao ay patuloy na nagiging normal, at kung ang iyong pagkamatapat at pagpapasakop sa Diyos ay patuloy na lumalago. Kung ang mga positibong bagay sa iyo ay patuloy na dumarami at nananaig, may pag-asa na makakamit mo ang katotohanan. Kung wala kang nakikitang anumang palatandaan ng mga positibong bagay na ito sa iyo, wala kang katiting na paglago, at hindi nagkaroon ng anumang pagbabago ang disposisyon mo. Paano ka magkakaroon ng buhay pagpasok kung hindi ka nagsasagawa ng katotohanan sa anumang paraan? May mga taong nagsasabi, “Isinagawa ko ito at nagsikap ako. Bakit wala akong nakikitang mga bunga?” Ano ang ibig sabihin ng kawalan ng mga bunga? Ang ibig sabihin nito ay hindi mo isinasagawa ang katotohanan. Kahit ilang beses mo itong sinubukang isagawa, ang huling kahihinatnan ay nangingibabaw pa rin ang iyong tiwaling disposisyon at satanikong kalikasan, na nangangahulugang nabigo kang gamitin ang realidad ng katotohanan at ang salita ng Diyos para mapagtagumpayan ang iyong tiwaling satanikong disposisyon. Patas bang sabihin ito? (Oo.) Kaya ikaw ba ay isang mananagumpay o isang kabiguan? (Isang kabiguan.) Isa kang kabiguan, hindi isang mananagumpay. Kapag isinasagawa mo ang katotohanan, may labanang nagaganap sa iyong puso. Hindi mo kayang bitiwan ang iyong mga intensyon, subalit nauunawaan mo ang sinasabi ng katotohanan at ang mga hinihingi ng Diyos. Habang nangyayari ang labanan, tinatalikuran mo ang katotohanan; hindi mo ito isinasagawa. Sa huli, binibigyan mo pa rin ng kasiyahan ang mga sarili mong makasariling pagnanais, ibinubunyag mo ang iyong tiwaling disposisyon, at ang iyong ipinamumuhay pa rin ay ang iyong satanikong kalikasan nang hindi isinasagawa ang katotohanan. Ano ang pangwakas na kahihinatnan? (Ang mabigo.) Ipagpalagay na nabigo kang ipanalo ang labanan sa huli, at patuloy kang nabubuhay ayon sa iyong satanikong disposisyon gaya ng dati. Pinili mong hindi magsagawa ayon sa mga salita ng Diyos, ang iyong mga personal na interes ang nauuna, binibigyan mo ng kasiyahan ang iyong mga pagnanais at mga makasariling intensyon subalit hindi mo pinalulugod ang Diyos, at hindi ka pumapanig sa katotohanan. Ibig sabihin nito ay ikaw ay ganap na kabiguan, at ito ay isang paraan ng maaaring pagtatapos ng labanan. Ano ang iba pang uri ng maaaring pagtatapos ng labanan? Kapag may mga pangyayaring sumasapit sa kanila, nakakaranas din ang mga tao ng mga panloob na labanan. Sila ay nababagabag, nasasaktan, at mahina; kahit ang kanilang dangal at pride ay nasusubok, at ang kanilang banidad ay hindi nabibigyan ng kasiyahan. Bukod pa rito, maaari silang maharap sa pagpupungos, o mahamak ng iba, o mapahiya, nawawala pareho ang kanilang dangal at pride. Subalit kapag naharap sa ganitong uri ng sitwasyon, kaya nilang manalangin sa Diyos, at matapos nilang gawin ito, ang kanilang puso ay napapalakas, at nakikilatis nila ang mga bagay na ito sa pamamagitan ng paghahanap sa katotohanan. Isasagawa nila ang katotohanan nang may kahanga-hangang lakas, matatag sa kanilang paninindigan: “Wala akong pakialam sa aking pride, ni ayaw ko ng katayuan, o tugunan ang aking banidad. Kahit na ako ay hinahamak at hindi nauunawaan ng iba, sa pagkakataong ito ay pinipili kong palugurin ang Diyos at pinipili kong isagawa ang katotohanan, upang ako ay sang-ayunan ng Diyos at malugod Siya sa akin sa usaping ito, at upang hindi ko saktan ang puso ng Diyos.” Sa wakas ay tatalikuran nila ang kanilang pride at banidad, ang kanilang mga intensyon, ang kanilang mga ambisyon at mga makasariling intensyon, at pagkatapos ay titindig sa panig ng Diyos, sa katotohanan, at sa katarungan. Matapos nilang isagawa ang katotohanan, ang kanilang mga puso ay labis na nasisiyahan, tunay na mapayapa, at puno ng kagalakan. Nararamdaman nila ang pagpapala ng Diyos at nadarama nila na napakabuti ang magsagawa ng katotohanan. Sa pagsasagawa ng katotohanan, ang kanilang puso ay nakakakuha ng kasiyahan at pampalusog, at nadarama nila na sila ay nabubuhay na may wangis ng isang tao, sa halip na kinokontrol at bihag ng kanilang mga tiwali at satanikong disposisyon, at na nagpatotoo sila sa Diyos sa ganitong usapin at naging matatag sa patotoo at posisyon na nararapat sa isang nilikha. Nadarama nila ang kapayapaan ng isip, kasiyahan, at kaligayahan sa kanilang puso. Isa pa itong paraan kung paano maaaring magwakas ang labanan. Ano ang tingin ninyo sa ganitong uri ng wakas? (Mabuti.) Pero madali bang makamit ang “mabuti” na ito? (Hindi.) Ang “mabuti” na ito ay kailangang mapagtagumpayan sa pamamagitan ng pakikipaglaban; posibleng makipaglaban ang mga tao nang isa o dalawang beses at sa huli ay mabigo, pero nagdudulot ng mga aral ang kabiguan. Nagdudulot ito sa mga tao na makaramdam ng panunumbat sa kanilang konsensiya dahil sa hindi pagsasagawa sa katotohanan, iniiwan silang nakakaramdam ng pagkakautang sa Diyos, at nagdudulot ng panloob na pagdurusa at pasakit. Pagkatapos, kapag naharap sa gayong mga sitwasyon kalaunan, nang hindi man lang nila namamalayan ay unti-unti silang magiging mas magaling sa pananagumpay sa kanilang mga tiwaling satanikong disposisyon; unti-unti, tiyak na pipiliin nilang isagawa ang katotohanan para bigyang-kasiyahan ang puso ng Diyos. Ito ang normal na proseso ng pananagumpay sa isang tiwaling satanikong disposisyon at ng pagsasagawa sa katotohanan para matugunan ang mga layunin ng Diyos.

Nahihirapan ba kayo ngayong isagawa ang katotohanan? O mahirap bang sundin ang sarili ninyong kalooban, at hindi isagawa ang katotohanan? (Mahirap isagawa ang katotohanan.) Paano naman ang pagsunod sa inyong kalooban? (Madali iyon.) Ibinubunyag nito ang tunay ninyong tayog: Hindi pa rin kayo nagbabago kahit kaunti, at hindi pa rin ninyo kayang isagawa ang katotohanan. Napakakaawa-awa ng tayog na ito! Pakiramdam ninyong lahat ay mahirap isagawa ang katotohanan at madaling sundin ang sarili ninyong kalooban, na nagpapatunay na hindi pa rin ninyo kayang isagawa ang katotohanan. Ang pagsunod sa mga makalamang kagustuhan ninyo ay naging pangalawang kalikasan na ninyo; nasanay na kayo nang husto rito na halos naging isang panuntunan na ito. Samakatwid, pakiramdam ninyo ay napakahirap isagawa ang katotohanan. Palagi kayong natatakot na mapinsala ang inyong pride at katayuan, kaya hindi ninyo isinasagawa ang katotohanan, bagkus ay kumikilos kayo ayon sa sarili ninyong mga ideya. Sa isang iglap ng pag-iisip, ang isang tao ay nagiging duwag, isang bigong binihag ng kanyang tiwaling satanikong disposisyon, at nawawala ang kanyang patotoo at ang pagsang-ayon ng Diyos. Ganoon lang iyon kadali. Ngunit ganoon din ba kadaling maging isang taong nagsasagawa sa katotohanan at nagpapatotoo sa Diyos? Nangangailangan ito ng isang proseso. Kapag nagsisimulang tanggapin ng isang tao ang katotohanan, palaging may labanan sa kanyang isipan, na may mga bagay na nag-uurung-sulong, hinihila sa magkakaibang direksyon. Mayroong patuloy na panloob na labanan, ngunit sa huli ay nagkakaroon din ng kalinawan: Ang mga nagmamahal sa katotohanan ay isinasagawa ito, nagpapatotoo, at nagiging mga mananagumpay, samantalang pinipili ng mga hindi nagmamahal sa katotohanan, na masyadong sutil, na napakahina ng pagkatao, at may mababang karakter at mababang-uri na tugunan ang sarili nilang makasariling mga hiling at pagnanais, at ganap silang kinokontrol ng kanilang tiwaling satanikong disposisyon. Kapag may mga nangyayari sa inyo sa pang-araw-araw ninyong buhay, nagtatagumpay ba kayo laban sa inyong tiwaling satanikong disposisyon? O kayo ba ay nabibihag at kinokontrol nito? Nasa anong uri ng kalagayan kayo kadalasan? Batay rito, masusukat kung isa kang tao na nagsasagawa sa katotohanan o hindi. Kung kaya mong pagtagumpayan ang iyong tiwaling satanikong disposisyon kadalasan at maging isang taong nagpapatotoo, kung gayon, isa kang taong nagsasagawa at nagmamahal sa katotohanan. Kung kadalasan ay tinutugunan mo ang sarili mong makasariling mga pagnanais, at hindi mo kayang pagtagumpayan ang iyong tiwaling satanikong disposisyon at pumanig sa katotohanan, para isagawa ang katotohanan at bigyang-kasiyahan ang Diyos, kung gayon, isa kang taong hindi nagsasagawa sa katotohanan at walang katotohanang realidad. Ang mga walang katotohanang realidad ay ang mga nananampalataya sa Diyos ngunit walang buhay pagpasok—ito ay malinaw. Kaya sukatin ninyo ang inyong sarili: Kadalasan, pumapanig ba kayo sa panig ng laman, o pumapanig ba kayo sa panig ng katotohanan? Hindi kabilang ang maliliit na bagay na hindi kinasasangkutan ng katotohanan, ngunit kapag may malalaking bagay na nangyayari na nangangailangan na pumili ka, pumapanig ka ba sa panig ng katotohanan, o pumapanig ka ba sa panig ng laman? (Sa simula, pumapanig kami sa panig ng laman; ngunit pagkatapos ng isang labanan, sa pamamagitan ng panalangin at paghahanap, nauunawaan namin ang ilang katotohanan at pagkatapos ay pumapanig kami sa katotohanan.) Tumpak na sabihin na kaya ninyong pumanig sa katotohanan sa sandaling maunawaan na ninyo ang katotohanan, ngunit ang paghihimagsik laban sa laman ay hindi nangangahulugang nagsasagawa na kayo ng katotohanan. Hindi sa ang paghihimagsik laban sa laman at hindi pagsunod sa sarili ninyong kalooban ay katumbas na ng pagsasagawa sa katotohanan; sa halip, sa pamamagitan lamang ng pagsunod at pagsasagawa sa mga prinsipyo ng katotohanan tunay ninyong isinasagawa ang katotohanan. Kung gayon, ano ba ang karaniwang lagay para sa inyo? (Ang tinatawag naming paghihimagsik laban sa laman ay hindi talaga pagsasagawa sa katotohanan; sa aktuwal, ito ay pagkontrol sa sarili.) Mukhang ganito ang kaso para sa karamihan ng mga tao, hindi ba? (Oo.) Kung gayon, anong kalagayan na ba talaga ang kinaroroonan ninyo ngayon? Hindi pa kayo nakakapasok sa katotohanang realidad, hindi ba? (Hindi pa.) Ang manampalataya sa Diyos nang walang buhay pagpasok ay nangangahulugang hindi pa kayo nakakapasok sa katotohanang realidad; iyan ang kalagayang kinaroroonan ninyo, kaya hindi ninyo kayang kilatisin ang maraming bagay. Bakit hindi ninyo makilatis nang malinaw ang mga ito? Ito ay dahil nauunawaan lang ninyo ang mga salita at doktrina at hindi ninyo tunay na nauunawaan ang katotohanan. Pinapatunayan nito na hindi pa kayo nakakapasok sa katotohanang realidad. Kapag nahaharap sa maraming sitwasyon, hindi pa rin ninyo alam kung paano danasin ang mga ito o hanapin ang katotohanan, kaya nabibigo kayong makilatis ang mga bagay-bagay at, kahit na gusto ninyong makipagbahaginan tungkol sa katotohanan, hindi ninyo ito maipahayag nang malinaw. Ganoon iyon. Anuman iyon, kailangan mo itong danasin para sa iyong sarili, at kapag naranasan na ito, malalaman mo kung ano ang mga detalye. Magkakaroon ng mga detalye sa iyong mga damdamin, kaisipan, at sa proseso ng iyong karanasan, at ang mga detalyeng ito ay mga praktikal na bagay. Kung wala ka ng mga bagay na ito, at mayroon ka lang paimbabaw na kaalaman, nanggagaya ka lang ng mga salita. Ang paimbabaw na kaalaman ay nangangahulugang huminto ka sa literal na pagkaunawa; hindi mo pa ito nagawang sarili mo, at malayo ka pa sa pagpasok sa katotohanang realidad. Patas bang sabihin ito? (Oo.) Dapat kayong magsagawa ayon sa pagbabahaginan ngayon, at dapat kayong matutong magbulay-bulay. Para maisagawa ang katotohanan, dapat ka ring magbulay-bulay, at sa pagbubulay-bulay habang nagsasagawa at pagsasagawa habang nagbubulay-bulay, mas marami kang mauunawaang detalye ng katotohanan, magiging mas lalong malalim ang iyong kaalaman sa katotohanan, at sa ganitong paraan, tunay mong mararanasan kung ano ang katotohanang realidad. Sa sandaling maranasan mo ito, saka ka lang magtataglay ng katotohanang realidad.

Sipi 17

Iniisip ng lahat na napakahirap isagawa ang katotohanan, ngunit bakit kaya ng ilang tao na isagawa ito? Ang susi ay kung minamahal ba ng isang tao ang katotohanan. Sinasabi ng ilan na lahat ng nagsasagawa sa katotohanan ay may mabuting pagkatao. Tama ang pahayag na ito. May ilang taong may mabuting pagkatao at kayang isagawa ang ilang katotohanan. Gayumpaman, ang pagkatao ng ilang tao ay medyo mahina, at mahirap para sa kanila na isagawa ang katotohanan, na nangangahulugang kailangan nilang magdusa nang kaunti para magawa ito. Sabihin ninyo sa Akin, ang isang tao bang hindi nagsasagawa sa katotohanan ay naghahanap sa katotohanan sa kanyang mga kilos? Hindi siya naghahanap nito kahit kaunti. Kapag nakakaisip siya ng sarili niyang mga ideya at iniisip na mabuti at kapaki-pakinabang sa kanya ang paggawa nito, kung gayon ay nagpapatuloy siya at kumikilos ayon sa mga ideya niyang ito. Hindi siya naghahanap sa katotohanan dahil may mali sa puso niya—hindi tama ang puso niya. Hindi siya naghahanap o nagsisiyasat, at hindi siya lumalapit sa Diyos para manalangin; matigas lang ang ulo niyang kumikilos ayon sa sarili niyang mga ideya. Ang ganitong uri ng tao ay sadyang hindi nagmamahal sa katotohanan. Bagama’t hindi niya minamahal ang katotohanan, ang ilang bagay na ginagawa niya ay naaayon pa rin sa mga prinsipyo at hindi lumalabag sa mga ito. Gayumpaman, ang hindi niya paglabag sa mga prinsipyo ay hindi nangangahulugang hinanap niya ang mga pagnanais ng Diyos—masasabi lang na isa itong uri ng pangyayari na nagkataon lang. May ilang taong kumikilos nang magulo ang isip nang hindi naghahanap, ngunit pagkatapos ay nagagawa nilang suriin ang kanilang sarili. Kung matuklasan nilang hindi naaayon sa katotohanan ang pagkilos sa ganitong paraan, hindi na nila ito gagawin sa ganoong paraan sa susunod. Maaari itong ituring na pagkakaroon ng kaunting pagmamahal sa katotohanan. Ang gayong indibidwal ay may kakayahang sumailalim sa isang antas ng pagbabago. Ang mga walang pagmamahal sa katotohanan ay hindi naghahanap nito sa sandaling iyon, ni hindi nila sinusuri ang kanilang sarili pagkatapos; hindi nila kailanman sinisiyasat kung tama ba talaga o hindi ang mga bagay na ginagawa nila, kaya palagi silang lumalabag sa mga prinsipyo at sa katotohanan. Kahit na ang ilan sa mga bagay na ginagawa nila ay hindi lumalabag sa mga prinsipyo, hindi pa rin naaayon ang mga ito sa katotohanan, at ang tinatawag na “hindi paglabag sa mga prinsipyo” na ito ay isang usapin lang ng pamamaraan. Kaya anong uri ng kalagayan ang kinaroroonan ng ganitong uri ng tao kapag kumikilos siya ayon sa sarili niyang mga ideya? Hindi siya kumikilos nang walang kalinawan; hindi sa hindi malinaw sa kanya kung ang pagkilos sa ganitong paraan ay naaayon sa katotohanan o hindi. Hindi ito ang kalagayang kinaroroonan niya; sa halip, matigas ang ulo niyang nagpupumilit na kumilos ayon sa sarili niyang mga ideya. Itinakda na niya ang kanyang isipan na kumilos sa ganoong paraan, nang walang anumang intensyon na hanapin ang katotohanan. Kung tunay niyang hinahanap ang mga pagnanais ng Diyos, kung gayon, bago pa niya lubos na maunawaan ang mga pagnanais ng Diyos, gagawin niya ang mga sumusunod na pagsasaalang-alang: “Gagawin ko muna ito sa ganitong paraan. Kung naaayon ito sa katotohanan, ipagpapatuloy ko ang paggawa nito sa ganitong paraan; kung hindi, agad ko itong itatama at titigilan ko na ang pagkilos sa gayong paraan.” Kung nagawa niyang maghanap sa ganitong paraan, magagawa niyang magbago sa hinaharap. Kung walang ganitong puso, hindi siya makakapagbago. Ang isang taong may puso ay minsan lang magkakamali sa isang partikular na bagay, dalawang beses sa pinakamarami—isa o dalawang beses, hindi tatlo o apat na beses; ito ay normal na katwiran. Kung ang isang tao ay nagagawa ang parehong pagkakamali nang tatlo o apat na beses, pinapatunayan nito na wala siyang pagmamahal sa katotohanan, ni hindi niya hinahanap ang katotohanan. Ang ganitong uri ng tao ay tiyak na hindi isang indibidwal na may pagkatao. Kung, pagkatapos magkamali nang isa o dalawang beses, wala siyang reaksiyon sa kanyang puso, walang kamalayan sa kanyang konsensiya, kung gayon ay magagawa niya itong gawin sa ikatlo at ikaapat na pagkakataon. Ang ganitong uri ng tao ay sadyang hindi kayang magbago. Sadyang ganito siyang uri ng tao; siya ay ganap nang walang pag-asa. Kung, pagkatapos magkamali nang minsan, pakiramdam niya ay mali ang kanyang ginawa, at kinamumuhian niya ang kanyang sarili para dito at nakakaramdam ng pagkakasala sa loob—kung ito ang uri ng kalagayang mayroon siya—kung gayon ay mas mahusay siyang kikilos kapag ginawa niyang muli ang parehong bagay, at unti-unti ay hindi na niya gagawin ang parehong pagkakamali; kahit na lumitaw pa rin ang pag-iisip sa kanyang puso, hindi niya ito gagawin. Isa itong aspekto ng pagbabago. Marahil ay sasabihin mo: “Hindi na kayang magbago ng tiwali kong disposisyon.” Totoo bang hindi na ito kayang magbago? Ayaw mo lang talagang magbago. Kung handa kang isagawa ang katotohanan, hindi mo pa rin ba ito kayang baguhin? Ang mga taong nagsasabi nito ay walang determinasyon. Lahat sila ay mga kahabag-habag na walang gulugod, mga taong ayaw magtiis ng paghihirap. Ayaw nilang isagawa ang katotohanan, sa halip ay sinasabi na hindi sila kayang baguhin ng katotohanan. Hindi ba’t napakamapanlinlang ng gayong mga tao? Sila ang hindi kayang isagawa ang katotohanan, ang pagkatao nila ang may problema, subalit hindi nila kailanman nakikilala ang sarili nilang kalikasan, at madalas pa ngang nagdududa kung kaya ba ng gawain ng Diyos na gawing ganap ang mga tao. Ang gayong tao ay hindi kailanman naghangad na ibigay ang kanyang puso sa Diyos, hindi kailanman naghangad na magtiis ng paghihirap. Ang tanging dahilan kung bakit sila nananatili rito ay dahil lamang sa pag-asang magkakamit sila ng mga pagpapala sa hinaharap sa pamamagitan ng suwerte. Ang ganitong uri ng tao ay walang pagkatao. Kung may pagkatao ang isang tao, kung gayon, kahit na hindi malinaw na gumagawa sa kanya ang Banal na Espiritu, at hindi niya gaanong nauunawaan ang katotohanan, gagawa ba siya ng masasamang bagay? Ang isang taong may pagkatao ay hindi gagawa ng masasamang bagay gumagawa man sa kanya ang Banal na Espiritu o hindi. May ilang taong walang pagkatao na nakakagawa lang ng ilang mabuting bagay sa kondisyon na gumagawa sa kanila ang Banal na Espiritu. Kapag hindi gumagawa sa kanila ang Banal na Espiritu, nalalantad ang kanilang kalikasan. Sino ang maaaring laging may Banal na Espiritu na gumagawa sa kanila? May ilan sa mga walang pananampalataya na may mabuting pagkatao; hindi gumagawa sa kanila ang Banal na Espiritu, subalit hindi sila gumagawa ng anumang partikular na masasamang gawa. Bilang isang mananampalataya sa Diyos, kung gayon, paano ka makakagawa ng masasamang gawa? Ipinapakita nito na isa itong usapin ng kalikasan. Kapag hindi gumagawa sa mga tao ang Banal na Espiritu, nalalantad ang kanilang kalikasan. Kapag gumagawa sa kanila ang Banal na Espiritu, inaantig sila ng Banal na Espiritu, binibigyan sila ng pagtanglaw at kaliwanagan, binibigyan sila ng isang bugso ng lakas, kaya nagagawa nilang gumawa ng ilang mabuting bagay. Kapag nagagawa nila iyon, hindi ito dahil mabuti ang kanilang kalikasan; sa halip, ito ang resultang nakakamit ng gawain ng Banal na Espiritu. Ngunit kapag hindi gumagawa sa kanila ang Banal na Espiritu, gusto nilang sundin ang sarili nilang mga ideya, na humahantong sa paggawa nila ng ilang masamang bagay nang hindi nila namamalayan. Ito lang ang tunay na pagbubunyag ng kanilang kalikasan.

Paano nga ba malulutas ang kalikasan ng mga tao? Una, dapat magkamit ng kaalaman ang mga tao sa diwa ng kanilang kalikasan; dapat nila itong himayin ayon sa mga salita ng Diyos upang makita kung ito ay positibo o negatibo at kung ito ay lumalaban o nagpapasakop sa Diyos. Dapat nila itong gawin hanggang sa makilatis nila kung ano talaga ang kanilang kalikasang diwa, at pagkatapos ay tunay na nilang magagawang kamuhian ang kanilang sarili at maghimagsik laban sa kanilang laman. Dagdag pa rito, dapat nilang maunawaan ang mga layunin at mga hinihingi ng Diyos. Ano ang mithiin mo sa paghahangad sa katotohanan? Dapat kang magkamit ng mga pagbabago sa iyong buhay disposisyon. Kapag nagbago na ang disposisyon mo, makakamit mo ang katotohanan. Sa tayog ninyo ngayon, paano niyo makokontrol ang inyong sarili para hindi kayo gumawa ng kasamaan, lumaban sa Diyos, o gumawa ng mga bagay na lumalabag sa katotohanan? Kailangan mong pagbulay-bulayan ang mga usaping ito kung gusto mong magbago. Tungkol sa problema ng pagkakaroon ng masamang kalikasan, dapat mong unawain kung aling mga tiwaling disposisyon ang mayroon ka at kung ano ang maaaring kaya mong gawin. Dapat mong maarok kung anong mga hakbang ang dapat gawin at kung paano magsagawa para makontrol ang iyong mga tiwaling disposisyon. Ang mga ito ang mga pangunahing isyu. Kapag may kalituhan sa puso mo at kadiliman sa espiritu mo, alam mo dapat kung paano hanapin ang katotohanan upang malutas ito, kung paano gampanan ang iyong mga tungkulin, at kung paano tahakin ang tamang landas. Dapat kang magtatag ng isang prinsipyo para sa sarili mo. Nakasalalay ito sa determinasyon ng isang indibidwal at kung siya ba ay isang taong nagnanais sa Diyos o hindi. Dati ay may isang taong madalas uminit ang ulo. Gumawa siya ng plake at isinulat dito ang mga salitang, “Timpiin Mo ang Galit Mo.” Pagkatapos, isinabit niya ito sa dingding ng kanyang study bilang paraan para pigilan ang kanyang sarili at bilang babala sa kanyang sarili. Marahil ay nakatulong ito nang kaunti, pero nagawa ba nitong ganap na lutasin ang problema? Talagang hindi. Sa kabila nito, dapat pigilan ng mga tao ang kanilang sarili. Nasa unahan ang pangangailangang lutasin ang problema ng kanilang tiwaling disposisyon. Upang malutas ang mga problema sa kanilang kalikasan, dapat muna nilang kilalanin ang kanilang sarili. Tanging sa pagkilatis sa diwa ng kanilang tiwaling disposisyon nila magagawang kamuhian ang kanilang sarili at maghimagsik laban sa laman. Ang paghihimagsik laban sa laman ay nangangailangan din ng pagkakaroon ng mga prinsipyo. Maaari bang maghimagsik ang isang tao laban sa laman kung magulo ang isip niya? Sa sandaling makaranas siya ng problema, siya ay bibigay sa laman. Maaaring mapahinto ang ilan sa inyo kapag nakakita kayo ng magandang babae; sa ganitong sitwasyon, dapat kang magtakda ng motto para sa iyong sarili. Kapag nilapitan ka ng isang magandang babae, dapat ka bang lumayo o anong gagawin mo? Ano ang dapat mong gawin kung hinawakan niya ang kamay mo? Kung wala kang mga prinsipyo, madarapa ka sa gayong sitwasyon. Paano mo ito dapat lutasin kapag nakita mong nabubulag ka sa kasakiman nang makakita ka ng pera? Dapat mong partikular na pagbulay-bulayan ang problemang ito, at pagtuunang sanayin ang iyong sarili upang malutas ito, at sa paglipas ng panahon, unti-unti ka nang makapaghihimagsik laban sa laman. Para lutasin ang iyong tiwaling kalikasan, may isang prinsipyo na medyo mahalaga, at iyon ay na dapat kang humarap sa Diyos at suriin ang iyong sarili sa lahat ng bagay. Bilang karagdagan, bawat gabi, dapat mong suriin ang iyong mga kondisyon mula sa araw na iyon at siyasatin ang iyong sariling pag-uugali: Aling mga bagay ang ginawa ayon sa katotohanan, at alin ang mga paglabag sa mga prinsipyo? Ito ay isa pang prinsipyo. Ang dalawang prinsipyong ito ang pinakamahalaga. Ang una ay na dapat mong pagnilayan ang sarili mo kapag nabunyag ang iyong katiwalian. Ang ikalawa ay na dapat mong pagnilayan ang sarili mo at hanapin ang katotohanan pagkatapos. Ang ikatlo ay na dapat mong alamin at linawin sa sarili mo kung ano ang ibig sabihin ng pagsasagawa sa katotohanan at pagkilos nang may prinsipyo. Kung kaya mong tunay na maunawaan ang mga bagay na ito, magagawa mo nang tumpak ang mga bagay. Kung susundin mo ang tatlong prinsipyong ito, mapipigilan mo ang sarili mo, na pipigil sa iyong ipamalas o isagawa ang iyong tiwaling kalikasan. Ito ang mga pangunahing prinsipyo sa paglutas ng kalikasan mo. Gamit ang mga prinsipyong ito, kung, kapag hindi gumagawa sa iyo ang Banal na Espiritu o kapag walang nagtutustos sa iyo ng pagbabahaginan sa loob ng matagal na panahon, magagawa mo pa ring manatili sa isang normal na kalagayan sa pamamagitan ng pagsisikap para sa katotohanan, ikaw ay isang taong nagmamahal sa katotohanan at naghihimagsik laban sa laman. Yaong mga laging umaasa sa iba upang makipagbahaginan sa katotohanan at pungusan sila ay mga alipin. Ang mga gayong tao ay may kapansanan at hindi kayang mabuhay nang mag-isa. Yaong mga kumikilos nang walang mga prinsipyo ay walang ingat at sutil na kikilos at mawawalan ng kontrol sa kanilang sarili kung hindi sila pupungusan o babahaginan sa loob nang ilang panahon. Paano mapapanatag ng gayong tao ang Diyos? Kaya, dapat kang sumunod sa tatlong prinsipyong ito upang malutas ang problema ng kalikasan. Pipigilan ka ng mga ito na gumawa ng malulubhang pagsalangsang at titiyaking hindi mo lalabanan o ipagkakanulo ang Diyos.

Sipi 18

Maraming tao ang nagbanggit ng parehong problema: Pagkatapos makinig sa pagbabahagi mula sa ang Itaas, naliliwanagan sila, nabibigyang-motibasyon sila, at hindi na sila negatibo, pero nagtatagal lamang ang kondisyong ito nang may sampung araw at nagiging abnormal muli—nawawalan sila ng kanilang motibasyon, at hindi nila alam kung paano magpapatuloy at kung ano ang gagawin. Ano ang problemang ito? Ano ang ugat nito? Kahit kailan ba ay napag-isipan na ninyo ang tungkol dito? Sabi ng ilan, ang ugat ay ang hindi pagtuon ng mga tao sa katotohanan. Kung gayon, paanong nangyayari na nasa normal kang kalagayan pagkatapos mong makinig sa pagbabahagi? Bakit nararamdaman mong napakasaya at napakalaya mo pagkatapos marinig ang katotohanan? Sabi ng ilan, ito ay dahil sa gawain ng Banal na Espiritu. Kung gayon, bakit hindi na gumagawa ang Banal na Espiritu matapos ang may sampung araw? Sabi ng ilan, ito ay dahil ang mga tao ay hindi na nagpupursiging umusad at naging tamad na sila. Kung gayon, bakit hindi pa rin gumagawa ang Banal na Espiritu sa mga taong nagpupursiging umusad? Hindi ba’t nagpupursigi ka ring umusad? Bakit hindi gumagawa ang Banal na Espiritu? Wala sa mga dahilang ibinibigay ng mga tao ang naaayon sa realidad. Narito ang isang problema: Gumagawa man o hindi ang Banal na Espiritu, hindi maaaring balewalain ang pakikipagtulungan ng tao. Kapag ang isang taong nagmamahal sa katotohanan ay nauunawaan ito nang malinaw, lagi niyang mapananatili ang normal na kalagayan, ito man ay isang yugto kung saan gumagawa ang Banal na Espiritu o hindi. Pero para sa isang tao na hindi nagmamahal sa katotohanan, kahit pa partikular niya itong nauunawaan at kahit pa lubos na gumagawa ang Banal na Espiritu, ang katotohanang kanyang maisasagawa ay limitado pa rin. Maisasagawa lamang niya ang kaunting katotohanan sa maikling panahon na siya ay masaya. Kadalasan, kikilos pa rin siya ayon sa kanyang mga sariling kagustuhan, at madalas niyang maibubunyag ang kanyang mga tiwaling disposisyon. Kaya, kung ang kondisyon ng isang tao ay normal ba at kung kaya ba niyang maisagawa ang katotohanan ay hindi ganap na nakasalalay sa gawain ng Banal na Espiritu. Hindi rin ito ganap na nakasalalay sa kung malinaw ba ang katotohanan sa taong iyon. Sa halip, nakasalalay ito sa kung minamahal ba ng tao ang katotohanan at kung handa ba siyang isagawa ang katotohanan. Karaniwan, pagkatapos makinig ang isang tao ng mga sermon at pagbabahaginan, medyo normal ang kanyang kalagayan sa loob ng ilang panahon. Bunga ito ng pagkaunawa sa katotohanan; inaakay ka ng katotohanan na magkamit ng kaalaman tungkol sa sarili mong tiwaling kalikasan, nakakaramdam ka ng saya at paglaya, at bumubuti ang iyong kondisyon. Pero pagkalipas ng ilang panahon, bigla kang naharap sa isang di-pangkaraniwang bagay at hindi mo alam kung paano ito danasin, hindi na kasinliwanag ng dati ang iyong puso at hindi namamalayang inilalagay mo sa likod ng iyong isipan ang katotohanan; hindi mo sinusubukang hanapin ang mga layunin ng Diyos sa iyong mga kilos, kumikilos ka nang basta-basta sa lahat ng bagay, at wala kang anumang intensyon na isagawa ang katotohanan. Sa paglipas ng panahon, nawawala sa iyo ang katotohanang dati mong nauunawaan. Patuloy ka ring nagbubunyag ng sarili mong tiwaling disposisyon. Kapag nahaharap ka sa mga bagay-bagay, hindi mo hinahanap ang mga layunin ng Diyos—kahit na lumalapit ka sa Diyos, iniraraos mo lang ito. Sa sandaling mapagtanto mo iyon, ang iyong puso ay napalayo na nang husto sa Diyos, at nakagawa ka na ng maraming bagay na lumalaban sa Diyos at nakapagbitiw pa nga ng ilang kalapastanganan laban sa Diyos. Malaking problema ito. Kung medyo magaan ang mga sitwasyon, maililigtas pa rin ang mga tao, pero kung malubha na ang mga sitwasyon—kung umabot na sila sa puntong maglapastangan sa Diyos, na subukang makipagpaligsahan sa Diyos para sa superyoridad, at subukang makipag-agawan sa Diyos para sa katayuan, at para sa pagkain, at damit—kung gayon ay hindi na sila maililigtas. Ang layon ng malinaw na pagbabahagi ng katotohanan ay upang mabigyang-kakayahan ang mga tao na maunawaan at maisagawa ang katotohanan at magkaroon ng mga pagbabago sa kanilang mga disposisyon. Hindi lamang ito para maghatid ng liwanag at ng kaunting kaligayahan sa kanilang mga puso kapag naunawaan na nila ang katotohanan. Kung nauunawaan mo ang katotohanan ngunit hindi mo isinasagawa ang katotohanan, nawawalan ng kabuluhan ang pagbabahaginan at pag-unawa sa katotohanan. Ano ang problema kapag nauunawaan ng mga tao ang katotohanan pero hindi ito isinasagawa? Patunay ito na hindi nila iniibig ang katotohanan, na sa kanilang mga puso, hindi nila tinatanggap ang katotohanan, kung magkagayon ay mapalalampas nila ang mga pagpapala ng Diyos at ang pagkakataong maligtas. Pagdating sa kung matatamo ba ng mga tao ang kaligtasan, ang mahalaga ay kung matatanggap at maisasagawa nila ang katotohanan. Kung isinasagawa mo ang katotohanang nauunawaan mo, matatanggap mo ang kaliwanagan, pagtanglaw at paggabay ng Banal na Espiritu, at magagawa mong pumasok sa katotohanang realidad, makakamtan ang mas malalim na pagkaunawa sa katotohanan, at sa huli ay makakamit ang katotohanan at pagliligtas ng Diyos. Ang ilang tao ay walang kakayahang isagawa ang katotohanan, at palagi silang nagrereklamo na hindi sila nabibigyan ng kaliwanagan o natatanglawan ng Banal na Espiritu, na hindi sila binibigyan ng lakas ng Diyos. Ito ay mali; ito ay maling pagkaunawa sa Diyos. Ang kaliwanagan at pagtanglaw ng Banal na Espiritu ay nabubuo sa pundasyon ng pakikipagtulungan ng mga tao. Ang mga tao ay dapat magkaroon ng sinserong puso at maging handang isagawa ang katotohanan, at malalim man o mababaw ang kanilang pagkaunawa, dapat nilang maisagawa ang katotohanan. Saka lamang sila mabibigyang-liwanag at matatanglawan ng Banal na Espiritu. Kung nauunawaan ng mga tao ang katotohanan ngunit hindi ito isinasagawa at hinihintay lamang nila ang Banal na Espiritu na gumawa at puwersahin sila na gawin ito—hindi ba’t sukdulan ang kanilang pagiging pasibo? Hindi kailanman pinupuwersa ng Diyos ang mga tao na gumawa ng kahit ano. Kung nauunawaan ng mga tao ang katotohanan ngunit hindi sila handang isagawa ito, ipinapakita nito na hindi nila mahal ang katotohanan, o na ang kanilang kalagayan ay hindi normal at mayroong humahadlang sa kanila. Ngunit kung nagagawa ng mga tao na magdasal sa Diyos, gagawa rin ang Diyos; ang tunay na isyu ay kung ayaw nilang isagawa ang katotohanan at hindi rin sila nagdarasal sa Diyos, kung gayon, ang Banal na Espiritu ay walang paraan ng paggawa sa kanila. Sa katunayan, anumang uri ng paghihirap ang mayroon ang mga tao, palagi itong maaaring malutas; ang susi ay kung nakapagsasagawa ba sila nang naaayon sa katotohanan o hindi. Ngayon, ang mga problema ng katiwalian na nasa inyo ay hindi kanser, ang mga ito ay hindi mga sakit na walang lunas. Kung makapagpapasya kayong magsagawa ng katotohanan, matatanggap ninyo ang gawain ng Banal na Espiritu, at magiging posible na magbago ang mga tiwaling disposisyong ito. Ang lahat ng ito ay nakadepende sa kung determinado kang isagawa ang katotohanan—ito ang susi. Kung isinasagawa mo ang katotohanan at tinatahak mo ang landas ng paghahangad sa katotohanan, matatanggap mo ang gawain ng Banal na Espiritu, at tiyak na maaari kang maligtas. Kung ang landas na tinatahak mo ay ang maling landas, maiwawala mo ang gawain ng Banal na Espiritu; ang isang maling hakbang ay hahantong sa isa pa, at magiging katapusan na ng lahat para sa iyo, at gaano man karaming taon kang magpatuloy na maniwala, hindi ka magkakamit ng kaligtasan. Halimbawa, kapag sila ay gumagawa, hindi kailanman iniisip ng ilang tao kung paano gawin ang gawain sa paraan na kapaki-pakinabang sa gawain ng sambahayan ng Diyos at naaayon sa mga layunin ng Diyos. Bilang resulta, gumagawa sila ng maraming bagay na makasarili at ubod ng sama, naaani ang pagkasuklam at pagkamuhi ng Diyos, at kaya sila ay ibinubunyag at itinitiwalag. Kung sa lahat ng bagay ay nagagawa ng mga tao na hanapin ang katotohanan at magsagawa ayon sa katotohanan, nakapasok na sila sa tamang landas ng pananampalataya sa Diyos, at kaya mayroon silang pag-asa na maging isang tao na nakaayon sa mga layunin ng Diyos. Nauunawaan ng ilang tao ang katotohanan ngunit hindi ito isinasagawa. Sa halip, naniniwala sila na ang katotohanan ay hindi isang malaking bagay, at na wala itong kakayahang lutasin ang problema ng sarili nilang kalooban at mga tiwaling disposisyon. Hindi ba’t tunay na katawa-tawa ang ganitong mga tao? Hindi ba’t lubos silang wala sa katwiran? Hindi ba’t iniisip nilang napakamautak nila? Kung nagagawa ng mga tao na magsagawa ayon sa katotohanan, maaaring magbago ang mga tiwaling disposisyon nila. Kung ang paniniwala at paglilingkod nila sa Diyos ay ayon sa sarili nilang likas na personalidad, wala ni isa sa kanila ang magkakaroon ng mga pagbabago sa kanilang mga disposisyon. Mayroong ilang tao na ginugugol ang buong araw na nalulunod sa pagkabalisa na dulot ng mga maling pagpili nila. Sa kabila ng mga katotohanang madaling makuha, hindi nila sinisiyasat o sinusubukang isagawa ang mga ito, kundi ipinipilit nilang piliin ang sarili nilang landas. Napakakakatwang paraan ng pagkilos! Tunay ngang hindi nila alam kung paano tamasahin ang mga pagpapalang mayroon sila; sila ay ipinanganak para magdusa. Ang pagsasagawa ng katotohanan ay ganyan lang kasimple; ang mahalaga lang dito ay kung isinasagawa mo ang katotohanan o hindi. Kung isa kang tao na may determinasyong isagawa ang katotohanan, ang iyong pagiging negatibo, kahinaan, at tiwaling disposisyon ay unti-unting malulutas at mababago; depende ito kung iniibig ba ng puso mo ang katotohanan o hindi, kung nagagawa mo bang tanggapin ang katotohanan o hindi, kung kaya mo bang magdusa at magbayad ng halaga para matamo ang katotohanan o hindi. Kung talagang minamahal mo ang katotohanan, magagawa mong tiisin ang lahat ng uri ng pasakit upang makamit ang katotohanan—hindi mahalaga kung nangangahulugan iyon ng masiraan, mahusgahan, o maitakwil ng mga tao, dapat mong tiisin ang lahat ng ito nang may pasensiya at pagpapaubaya. Poprotektahan at pagpapalain ka ng Diyos, hindi ka Niya aabandonahin o babalewalain—wala itong kuwestyon. Kung nagdarasal ka sa Diyos nang may-takot-sa-Diyos na puso, umaasa sa Diyos at bumabaling sa Diyos, walang suliranin na hindi mo malalampasan. Maaaring mayroon kang tiwaling disposisyon, at maaaring makagawa ka ng mga pagsalangsang, ngunit kung mayroon kang may-takot-sa-Diyos na puso, at maingat mong tinatahak ang landas ng paghahangad sa katotohanan, walang dudang makakapanindigan ka, at walang dudang maaakay at mapoprotektahan ka ng Diyos.

May ilang taong sinasangkapan ang kanilang sarili ng mga katotohanan para lamang gumawa at mangaral, matustusan ang iba, hindi para lutasin ang kanilang sariling mga problema, lalong hindi para isagawa ang mga iyon. Ang kanilang pagbabahagi ay maaaring may dalisay na pagkaunawa at naaayon sa katotohanan, ngunit hindi nila ito iniuugnay sa kanilang sarili, ni hindi nila isinasagawa o dinaranas iyon. Ano ang problema rito? Talaga bang natanggap na nila ang katotohanan bilang kanilang buhay? Hindi, hindi pa. Ang doktrinang ipinangangaral ng isang tao, gaano man iyon kadalisay, ay hindi nangangahulugan na taglay niya ang katotohanang realidad. Para sangkapan ang sarili ng katotohanan, dapat mismong ang tao muna ang pumasok sa katotohanang ito, at dapat niyang isagawa ang katotohanan kapag nauunawaan niya iyon. Kung hindi siya magtutuon sa sarili niyang pagpasok, bagkus ay naroon lamang para magpasikat sa pamamagitan ng pangangaral ng katotohanan sa iba, mali ang kanyang layunin. Maraming huwad na lider na ganito kung magtrabaho, walang tigil na nakikipagbahaginan sa iba tungkol sa mga katotohanang nauunawaan nila, nagtutustos sa mga bagong mananampalataya, nagtuturo sa mga tao na isagawa ang katotohanan, na gawin nang maayos ang kanilang mga tungkulin, na huwag maging negatibo. Ang mga salitang ito ay pawang maayos at mabuti, at maituturing na mapagmahal ang mga huwad na lider na ito, ngunit bakit sila mismo ay hindi nagsasagawa sa katotohanan o walang buhay pagpasok? Ano ba talaga ang nangyayari dito? Talaga bang mahal ng ganitong tao ang katotohanan? Mahirap sabihin. Ganito ipinaliwanag ng mga Pariseo ng Israel ang mga Kasulatan sa iba, subalit hindi nila nagawang sundin mismo ang mga utos ng Diyos. Nang magpakita at gumawa ang Panginoong Jesus, narinig nila ang tinig ng Diyos ngunit nilabanan ang Panginoon. Ipinako nila ang Panginoong Jesus sa krus at isinumpa sila ng Diyos. Samakatwid, lahat ng taong hindi tumatanggap o nagsasagawa ng katotohanan ay kokondenahin ng Diyos. Napakakahabag-habag nila! Yamang ang mga salita at doktrinang ipinangangaral nila ay nakatutulong sa iba, bakit hindi ito nakatutulong sa kanila mismo? Mabuti pang tawagin natin ang gayong tao na isang mapagpaimbabaw na walang realidad. Tinutustusan nila ang iba ng mga salita ng katotohanan, at ipinapasagawa nila ito sa iba, ngunit hindi nila ito isinasagawa mismo kahit kaunti. Hindi ba’t walang kahihiyan ang gayong tao? Wala siyang katotohanang realidad, subalit ipinapangaral niya ang mga salita at doktrina sa iba para magkunwaring isang tao na nagtataglay ng katotohanang realidad. Hindi ba’t sadyang panlilihis at pamiminsala ito ng mga tao? Kung ibubunyag at ititiwalag ang gayong tao, sarili lang niya ang masisisi niya. Hindi siya nararapat kaawaan. Kaya bang makamit ng isang taong nangangaral lamang ng mga salita at doktrina, ngunit hindi nagsasagawa ng katotohanan, ang tunay na pagbabago? Hindi ba’t nililinlang niya ang iba at pinipinsala ang kanyang sarili? Ang susi sa paghahangad sa katotohanan ay nakasalalay sa pagsasagawa nito. Ang layunin ng pagsasagawa sa katotohanan ay ang lutasin ang mga tiwaling disposisyon ng isang tao at isabuhay ang tunay na wangis ng tao, subalit hindi nila nakikilala ang kanilang mga tiwaling disposisyon kahit kaunti, ni hindi nila alam kung paano gamitin ang katotohanan upang lutasin ang kanilang mga paghihirap. Kaya, kahit gaano nila diligan, tustusan, o suportahan ang iba, hindi nila kailanman makakamit ang mga aktuwal na resulta dahil wala silang landas para sa buhay pagpasok o pagbabago sa disposisyon. Kung hindi nila kayang lutasin ang mga paghihirap ng mga tao o solusyunan ang anumang mga problema sa pamamagitan ng pagbabahaginan tungkol sa katotohanan, kung gayon, hindi ba’t ang mga bagay na sinasabi nila ay mga salita at doktrina lamang na kaaya-aya sa tainga pero hindi praktikal? Kung gusto ninyong magkamit ng pagbabago sa inyong disposisyon, dapat ay pagtuunan muna ninyo ang pagsasagawa at pagdanas sa mga salita ng Diyos. Kahit ano pang mga aspekto ng katotohanan ang inyong nauunawaan, dapat pagtuunan ninyo ang pagsasagawa ng mga ito. Sa pamamagitan lamang ng pagsasagawa at karanasan ninyo sa katotohanan na matutuklasan ninyo ang mga problema, at sa partikular, mapapansin ninyo kapag naipapakita ang inyong mga tiwaling disposisyon. Kung kaya ninyong hanapin ang katotohanan upang lutasin ang mga problemang ito, makapapasok kayo sa katotohanang realidad, at magbabago ang inyong buhay disposisyon. Pagkatapos ay magkakaroon ka na ng isang landas kapag tinatalakay ninyo ang pagsasagawa sa katotohanan, at magagawa mong lutasin ang mga problema kapag nagbabahaginan kayo tungkol sa katotohanan. Ipinakikita nito na basta’t handa kang isagawa ang katotohanan, tataglayin mo ang katotohanang realidad, at na basta’t handa kang isagawa ang katotohanan, magiging kalipikado kang magtustos para sa iba. Bilang resulta, sasang-ayunan ka ng Diyos, at pupurihin ka ng mga tao.