Sipi 10

Maraming tao na sa sandaling naging abala sa kanilang tungkulin, ay nawawalan ng kakayahang makaranas, at hindi nagagawang manatili sa isang normal na kalagayan, at dahil dito, palagi silang humihiling ng pagtitipon, at na maibahagi sa kanila ang katotohanan. Ano ang nangyayari dito? Hindi nila nauunawaan ang katotohanan, wala silang pundasyon sa tunay na daan, kasigasigan ang nagtutulak sa gayong mga tao kapag gumaganap sila sa kanilang tungkulin, at hindi nakakatiis nang matagal. Kapag hindi nauunawaan ng mga tao ang katotohanan, walang prinsipyo sa anumang ginagawa nila. Kung isinaayos na gumawa sila ng isang bagay, nagugulo nila iyon, wala silang ingat sa ginagawa nila, hindi sila naghahanap ng mga prinsipyo, at walang pagkamasunurin sa kanilang puso—na nagpapatunay na hindi nila minamahal ang katotohanan at wala silang kakayahang danasin ang gawain ng Diyos. Anuman ang ginagawa mo, dapat mo munang unawain kung bakit mo iyon ginagawa, ano ang intensyong nagtutulak sa iyo na gawin iyon, ano ang kabuluhan ng paggawa mo nito, ano ang kalikasan ng bagay na ito, at kung positibo o negatibong bagay ba ang ginagawa mo. Kailangan mong magkaroon ng malinaw na pagkaunawa sa lahat ng bagay na ito; lubhang kinakailangan ito para makakilos ka nang may prinsipyo. Kung may ginagawa ka na makaklasipika bilang pagtupad sa tungkulin mo, dapat mong pagnilayan ito: Paano ko dapat tuparin nang maayos ang tungkulin ko para hindi ko lang iyon ginagawa nang basta-basta? Dapat kang magdasal at lumapit sa Diyos sa bagay na ito. Ang pagdarasal sa Diyos ay upang hanapin ang katotohanan, ang paraan ng pagsasagawa, ang layunin ng Diyos, at kung paano bigyang-kasiyahan ang Diyos. Ang pagdarasal ay upang makamit ang mga epektong ito. Ang pagdarasal sa Diyos, paglapit sa Diyos, at pagbabasa ng mga salita ng Diyos ay hindi mga seremonyang panrelihiyon o pagpapakita na kumikilos ka. Ginagawa ito para makapagsagawa alinsunod sa katotohanan matapos hanapin ang kalooban ng Diyos. Kung lagi mong sinasabing “salamat sa Diyos” kahit na wala ka pa namang nagagawa, at maaaring mukha kang napakaespirituwal at may kabatiran, ngunit kung, pagdating ng oras para kumilos, ginagawa mo pa rin ang gusto mo, nang hindi man lang hinahanap ang katotohanan, ang “salamat sa Diyos” na ito ay wala nang iba kundi isang mantra, ito ay huwad na espirituwalidad. Kapag tinutupad mo ang tungkulin mo, dapat mong isipin palagi: “Paano ko dapat tuparin ang tungkuling ito? Ano ang kalooban ng Diyos?” Nagdarasal sa Diyos at lumalapit sa Diyos upang mahanap ang mga prinsipyo at katotohanan para sa iyong mga kilos, hinahangad ang kalooban ng Diyos sa puso mo, at hindi lumalayo sa mga salita ng Diyos o sa mga katotohanang prinsipyo sa anumang ginagawa mo—ang taong ito lamang ang tunay na nananalig sa Diyos; ang lahat ng ito ay hindi kayang matamo ng mga taong hindi nagmamahal sa katotohanan. Maraming tao ang sinusunod ang sarili nilang mga ideya anuman ang ginagawa nila, at isinasaalang-alang ang mga bagay-bagay sa napakasimpleng paraan, at hindi rin hinahanap ang katotohanan. Ganap na walang prinsipyo, at hindi nila iniisip sa puso nila kung paano kumilos ayon sa hinihingi ng Diyos, o sa isang paraan na nakalulugod sa Diyos, at ang alam lamang nila ay magmatigas na sundin ang sarili nilang kagustuhan. Walang puwang ang Diyos sa puso ng mga ganoong tao. Sinasabi ng ilang tao, “Nagdarasal lang ako sa Diyos kapag nakakaharap ako ng hirap, pero pakiramdam ko ay wala pa ring anumang epekto ito—kaya karaniwan kapag may nangyayari sa akin ngayon hindi ako nagdarasal sa Diyos, dahil walang silbi ang pagdarasal sa Diyos.” Lubos na wala ang Diyos sa puso ng gayong mga tao. Hindi nila hinahanap ang katotohanan anuman ang kanilang ginagawa sa mga ordinaryong panahon; sinusunod lamang nila ang sarili nilang mga ideya. May mga prinsipyo ba ang kanilang mga kilos? Talagang wala. Ang tingin nila ay simple lang ang lahat. Kahit kapag nagbabahagi sa kanila ang mga tao tungkol sa mga katotohanang prinsipyo, hindi nila matanggap ang mga iyon, dahil kailanman ay hindi nagkaroon ng mga prinsipyo ang kanilang mga kilos, walang puwang ang Diyos sa puso nila, at walang sinuman sa puso nila kundi ang kanilang mga sarili. Pakiramdam nila ay maganda ang kanilang mga layunin, na wala silang ginagawang kasamaan, na hindi maaaring ituring na labag sa katotohanan ang mga iyon, iniisip nila na ang pagkilos ayon sa kanilang sariling mga layunin ay tiyak na pagsasagawa ng katotohanan, na ang pagkilos nang gayon ay pagsunod sa Diyos. Sa katunayan, hindi sila tunay na naghahanap o nagdarasal sa Diyos tungkol sa bagay na ito, kundi kumikilos nang hindi pinag-iisipan, nang ayon sa kanilang sariling masugid na mga layunin, hindi nila ginagampanan ang kanilang tungkulin na gaya ng hinihingi ng Diyos, wala silang pusong masunurin sa Diyos, wala silang ganitong hangarin. Ito ang pinakamalaking pagkakamali sa pagsasagawa ng mga tao. Kung naniniwala ka sa Diyos subalit wala Siya sa puso mo, hindi mo ba sinusubukang linlangin ang Diyos? At ano ang maaaring maging epekto ng gayong pananampalataya sa Diyos? Ano ba talaga ang mapapala mo? At ano ang katuturan ng gayong pananampalataya sa Diyos?

Paano mo ba dapat pagnilayan ang iyong sarili, at subukang kilalanin ang iyong sarili, kapag may nagawa kang isang bagay na lumalabag sa mga katotohanang prinsipyo at hindi nakalulugod sa Diyos? Nang gagawin mo na ang bagay na iyon, nanalangin ka ba sa Kanya? Kahit kailan ba ay inisip mong, “Naaayon ba sa katotohanan ang paggawa sa mga bagay na ito sa ganitong paraan? Paano titingnan ng Diyos ang bagay na ito kung iniharap ito sa Kanya? Masisiyahan ba Siya o maiinis kung malaman Niya ang tungkol dito? Kasusuklaman o kamumuhian ba Niya ito?” Hindi mo hinanap iyon, hindi ba? Kahit pinaalalahanan ka ng iba, iisipin mo pa rin na ang usapin ay hindi malaking bagay, at na hindi iyon labag sa anumang mga prinsipyo at hindi iyon kasalanan. Dahil dito, nalabag mo ang disposisyon ng Diyos at ginalit mo Siya, hanggang sa puntong kamuhian ka Niya. Ito ay dulot ng pagrerebelde ng mga tao. Samakatuwid, dapat mong hanapin ang katotohanan sa lahat ng bagay. Ito ang dapat mong sundin. Kung taimtim kang makakalapit sa Diyos para manalangin muna, at pagkatapos ay hanapin ang katotohanan ayon sa mga salita ng Diyos, hindi ka magkakamali. Maaaring mayroon kang ilang paglihis sa iyong pagsasagawa ng katotohanan, ngunit mahirap itong maiwasan, at magagawa mong magsagawa nang wasto matapos kang magtamo ng kaunting karanasan. Gayunman, kung alam mo kung paano kumilos alinsunod sa katotohanan, subalit hindi mo ito isinasagawa, ang problema ay ang pag-ayaw mo sa katotohanan. Ang mga hindi nagmamahal sa katotohanan ay hinding-hindi ito hahanapin, anuman ang mangyari sa kanila. Tanging ang mga nagmamahal sa katotohanan ang may-takot-sa-Diyos na puso, at kapag may mga nangyayaring bagay-bagay na hindi nila nauunawaan, nagagawa nilang hanapin ang katotohanan. Kung hindi mo maintindihan ang kalooban ng Diyos at hindi mo alam kung paano magsagawa, dapat kang makipagbahaginan sa ilang taong nakakaunawa sa katotohanan. Kung hindi mo mahanap yaong mga nakauunawa sa katotohanan, dapat kang humanap ng ilang tao na may dalisay na pagkaunawa na makakasama mong manalangin sa Diyos nang may iisang isipan at iisang puso, maghanap sa Diyos, maghintay sa takdang oras ng Diyos, at hintaying magbukas ng daan ang Diyos para sa iyo. Basta’t nananabik kayong lahat sa katotohanan, naghahanap ng katotohanan, at sama-samang nagbabahaginan tungkol sa katotohanan, maaaring dumating ang oras na makakaisip ng magandang solusyon ang isa sa inyo. Kung sa tingin ninyong lahat ay angkop at magandang paraan ang solusyon, maaaring dahil ito sa kaliwanagan at pagtanglaw ng Banal na Espiritu. Pagkatapos kung magpapatuloy kayo na sama-samang magbahaginan para makaisip ng isang mas tumpak na landas ng pagsasagawa, tiyak na aayon iyon sa mga katotohanang prinsipyo. Sa iyong pagsasagawa, kung matuklasan mo na hindi pa rin gaanong angkop ang paraan ng iyong pagsasagawa, kailangan mong itama iyon kaagad. Kung magkamali ka nang kaunti, hindi ka kokondenahin ng Diyos, dahil tama ang mga layunin mo sa iyong ginagawa, at nagsasagawa ka ayon sa katotohanan. Medyo nalilito ka lang tungkol sa mga prinsipyo at nakagawa ng pagkakamali sa iyong pagsasagawa, na maaaring mapatawad. Ngunit kapag gumagawa ng mga bagay-bagay ang karamihan sa mga tao, ginagawa nila ang mga iyon batay sa kung paano nila naiisip na dapat gawin ang mga iyon. Hindi nila ginagamit ang mga salita ng Diyos bilang batayan ng pagninilay-nilay kung paano magsagawa ayon sa katotohanan o paano matatamo ang pagsang-ayon ng Diyos. Sa halip, iniisip lang nila kung paano sila makikinabang, paano sila titingalain ng iba, at paano sila hahangaan ng iba. Ginagawa nila ang mga bagay-bagay na ganap na nakabatay sa kanilang sariling mga ideya at para lang mabigyang-kasiyahan ang kanilang sarili, na kaligaligalig. Hinding-hindi gagawin ng gayong mga tao ang mga bagay-bagay alinsunod sa katotohanan, at palagi silang kamumuhian ng Diyos. Kung talagang ikaw ay isang taong may konsensya at katwiran, anuman ang mangyari, dapat lumalapit ka sa Diyos para manalangin at maghanap, magawang seryosong suriin ang mga motibo at karumihan sa iyong mga kilos, magawang tukuyin kung ano ang tamang gawin ayon sa mga salita at hinihingi ng Diyos, at paulit-ulit na timbangin at pagnilayan kung anong mga kilos ang nakasisiya sa Diyos, anong mga kilos ang nakasusuklam sa Diyos, at anong mga kilos ang nagkakamit ng pagsang-ayon ng Diyos. Dapat mong pag-aralan nang paulit-ulit ang mga bagay na ito sa iyong isipan hanggang sa malinaw mong maunawaan ang mga ito. Kung alam mo na mayroon kang sariling mga motibo sa paggawa ng isang bagay, dapat mong pagnilayan kung ano ang iyong mga motibo, kung iyon ba ay para mapalugod ang sarili mo o mapalugod ang Diyos, kung kapaki-pakinabang ba iyon sa sarili mo o sa hinirang na mga tao ng Diyos, at kung ano ang mga kahihinatnan nito…. Kung mas maghahanap ka at magninilay nang ganito sa iyong mga panalangin, at magtatanong sa sarili mo ng mas maraming tanong para hanapin ang katotohanan, liliit nang liliit ang mga paglihis sa iyong mga kilos. Tanging ang mga kayang maghanap ng katotohanan sa ganitong paraan ang mga taong nagsasaalang-alang sa kalooban ng Diyos at may takot sa Diyos, dahil naghahanap ka alinsunod sa mga hinihingi ng mga salita ng Diyos at nang may pusong masunurin, at ang mga konklusyon na naaabot mo sa paghahanap sa ganitong paraan ay aayon sa mga katotohanang prinsipyo.

Kung malayo sa katotohanan ang mga pagkilos ng isang mananampalataya, kung gayon kapareho siya ng isang hindi mananampalataya. Ito ang uri ng taong wala ang Diyos sa kanyang puso, at lumilihis palayo sa Diyos, at ang gayong tao ay katulad ng isang bayarang manggagawa sa sambahayan ng Diyos na gumagawa ng maliliit na trabaho para sa kanyang amo, tumatanggap ng maliit na sahod, at pagkatapos ay umaalis. Hindi talaga ganito ang taong naniniwala sa Diyos. Ang unang bagay na dapat mong pag-isipan at pagsikapan kapag gumagawa ka ng mga bagay-bagay ay kung ano ang gagawin upang makuha ang pagsang-ayon ng Diyos; ito dapat ang prinsipyo at saklaw ng iyong mga kilos. Dapat mong tukuyin kung ang iyong ginagawa ay naaayon sa katotohanan dahil kung naaayon ito sa katotohanan, tiyak na naaayon ito sa kalooban ng Diyos. Hindi naman sa dapat mong masukat kung tama o mali ang bagay na ito, o kung naaayon ito sa mga panlasa ng lahat ng iba pa, o kung naaayon ito sa sarili mong mga kagustuhan; sa halip, dapat mong tukuyin kung alinsunod ito sa katotohanan, at kung may pakinabang man ito sa gawain at mga interes ng iglesia o wala. Kung isasaalang-alang mo ang mga bagay na ito, mas lalo kang makakaayon sa kalooban ng Diyos kapag gumagawa ka ng mga bagay-bagay. Kung hindi mo isasaalang-alang ang mga aspetong ito, at aasa ka lamang sa sarili mong kalooban kapag ginagawa mo ang mga bagay-bagay, kung gayon garantisadong gagawin mo ang mga ito nang mali, dahil ang kalooban ng tao ay hindi ang katotohanan at, mangyari pa, hindi kaayon ng Diyos. Kung nais mong masang-ayunan ng Diyos, kailangan mong magsagawa ayon sa katotohanan sa halip na ayon sa sarili mong kalooban. Ang ilang tao ay abala sa ilang pribadong mga bagay alang-alang sa pagganap sa kanilang mga tungkulin. Ang tingin ng kanilang mga kapatid kung gayon ay hindi ito angkop, at sinusumbatan sila dahil dito, ngunit hindi tinatanggap ng mga taong ito ang paninisi. Ipinapalagay nila na ito ay isang personal na bagay na walang kinalaman sa gawain, pananalapi, o mga tao ng iglesia, at hindi ito paggawa ng masama, kaya naman hindi dapat makialam ang mga tao. Ang ilang bagay ay tila mga pribadong bagay para sa iyo na walang kinalaman sa anumang prinsipyo o katotohanan. Gayunman, kung titingnan ang ginawa mo, napakamakasarili mo. Hindi mo isinaalang-alang ang gawain ng iglesia o ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, ni kung magiging kasiya-siya ba ito sa Diyos; isinaalang-alang mo lamang ang sarili mong kapakinabangan. May kinalaman na ito sa kagandahang-asal ng mga banal, gayundin sa pagkatao ng isang tao. Kahit walang kinalaman ang ginagawa mo sa mga interes ng iglesia, ni wala itong kinalaman sa katotohanan, ang pagiging abala sa isang pribadong bagay habang sinasabi na isinasagawa mo ang iyong tungkulin ay hindi naaayon sa katotohanan. Anuman ang iyong ginagawa, gaano man kalaki o kaliit ang isang bagay, at kung tungkulin mo man ito sa pamilya ng Diyos o sarili mong pribadong gawain, kailangan mong isipin kung naaayon ang ginagawa mo sa kalooban ng Diyos, at kung ito ba ay isang bagay na dapat gawin ng isang taong makatao. Kung ganito ang paghahanap mo ng katotohanan sa lahat ng ginagawa mo, isa kang taong tunay na nananalig sa Diyos. Kung sineseryoso mo ang bawat bagay at bawat katotohanan sa ganitong paraan, magkakamit ka ng mga pagbabago sa iyong disposisyon. May mga taong nag-iisip na, “Makatarungan namang ipasagawa sa akin ang katotohanan kapag ginagampanan ko ang aking tungkulin, pero kapag inaasikaso ko ang aking mga pribadong gawain, wala akong pakialam sa sinasabi ng katotohanan—gagawin ko ang gusto ko, anuman ang kailangang gawin para makinabang ako.” Sa mga salitang ito, nakikita mo na hindi nila minamahal ang katotohanan. Walang mga prinsipyo sa ginagawa nila. Gagawin nila ang anumang may pakinabang sa kanila, nang hindi man lang iniisip ang magiging epekto nito sa sambahayan ng Diyos. Dahil dito, kapag mayroon silang nagawang ilang bagay, wala ang presensya ng Diyos sa kanila, at nakadarama sila ng kadiliman at kalungkutan, at hindi nila alam kung ano ang nangyayari. Hindi ba ito ang parusang nararapat sa kanila? Kung hindi mo isinasagawa ang katotohanan sa iyong mga kilos at binibigyan mo ng kahihiyan ang Diyos, nagkakasala ka sa Kanya. Kung hindi minamahal ng isang tao ang katotohanan at madalas na kumikilos nang ayon sa sarili niyang kagustuhan, madalas siyang magkakasala sa Diyos. Kasusuklaman at itatakwil siya ng Diyos, at isasantabi siya. Ang ginagawa ng gayong tao ay kadalasang nabibigong matamo ang pagsang-ayon ng Diyos, at kung hindi siya magsisisi, nalalapit na ang parusa sa kanya.

Sipi 12

Kapag nahaharap sa mga bagay-bagay, lubhang mahalaga na hanapin ang katotohanan. Kung hahanapin mo ang katotohanan, hindi mo lamang malulutas ang problema, kundi maisasagawa at makakamit mo pa ang katotohanan. Kung hindi mo hahanapin ang katotohanan at sa halip ay ipipilit mo ang sarili mong katwiran at palagi kang kikilos ayon sa sarili mong opinyon, hindi mo lamang hindi malulutas ang problema ng sarili mong katiwalian, kundi sadya ka ring magkakasala, at ito ay ang landas sa paglaban sa Diyos. Halimbawa, ipagpalagay na tinatabas at iwinawasto ka sa pagganap sa mga tungkulin mo, at hindi mo hinahanap ang katotohanan kundi sutil mong binibigyang-diin ang sarili mong katwiran. Maaari mong isipin, “Nagawa ko na ang gawain ko, at wala akong ginawang lantarang masama, pero hindi lamang ako iwinawasto sa ilan kong pagkakamali, kundi ako rin ay inilalantad at hindi nirerespeto, na nagpapakita na hindi ako gusto. Nasaan ang pag-ibig ng Diyos? Bakit hindi ko ito makita? Sinasabing mahal ng Diyos ang mga tao, kaya’t paanong ang iba ay minamahal ng Diyos pero ako ay hindi?” Bubuhos ang lahat ng reklamo. Makakamit ba ng mga taong nasa gayong kalagayan ang katotohanan? Hindi. Kapag nagkakaproblema sa relasyon mo sa Diyos, at sa halip na lutasin mo ang mga ito, baguhin mo ang iyong sarili, at isantabi mo ang iyong mga maling pananaw at may pagkiling na ideya ay sutil kang lumalaban sa Diyos, hahantong lamang ito sa pag-abandona sa iyo ng Diyos, at sa pagtalikod mo sa Kanya. Mapupuno ka ng mga reklamo laban sa Diyos, pagdududahan at tatanggihan mo ang kataas-taasang kapangyarihan Niya, at tatanggi kang magpasakop sa mga pagsasaayos Niya. Ang mas malala pa, itatanggi mo na ang Diyos ay katotohanan at pagiging matuwid, at ito ang pinakamatinding paraan ng paglaban sa Diyos. Pero kung hahanapin mo ang katotohanan sa lahat ng bagay, mauunawaan mo ang kalooban ng Diyos, at magtatamo ka ng landas na matatahak mo. Sa paggawa nito, hindi mo lamang mapatutunayan na ang Diyos na pinananaligan mo ay ang katotohanan, ang daan, ang buhay, at pag-ibig; matitiyak mo rin na tama ang lahat ng ginagawa ng Diyos, na ang pagsubok at pagpipino Niya sa tao ay tama at para sa layunin ng pagliligtas at pagdadalisay sa tao. Makakamit mo ang kaalaman sa pagiging matuwid at pagiging banal ng Diyos, at kasabay nito ay malalaman mo ang gawain ng Diyos at makikita ang kadakilaan ng pag-ibig Niya. Napakalaking gantimpala! Maaani mo ba ang gayong gantimpala nang hindi hinahanap ang katotohanan, nang palaging lumalapit sa Diyos at sa gawain Niya batay sa sarili mong mga kuru-kuro at imahinasyon? Siguradong hindi. Dahil lubhang ginawang tiwali ni Satanas ang tao, lahat ng kanyang kilos at gawa at lahat ng kanyang ibinubunyag ay disposisyon ni Satanas, at lahat ng iyon ay salungat sa katotohanan at paglaban sa Diyos. Hindi akmang tamasahin ng tao ang dakilang pagmamahal ng Diyos. Subalit nag-aalala pa rin nang husto ang Diyos sa tao, binibiyayaan Niya ito bawat araw, at isinasaayos para dito ang lahat ng uri ng mga tao, kaganapan, at bagay para subukin at pinuhin ito, upang magkaroon ito ng pagbabago. Ibinubunyag ng Diyos ang tao sa pamamagitan ng lahat ng uri ng sitwasyon, at hinihikayat itong magnilay-nilay at kilalanin ang kanyang sarili at maunawaan ang katotohanan at magtamo ng buhay. Mahal na mahal ng Diyos ang tao, at totoong-totoo ang Kanyang pagmamahal na anupa’t nakikita at nararamdaman ito ng tao. Kung naranasan mo na ang lahat ng ito, madarama mo na lahat ng ginagawa ng Diyos ay para sa kapakanan ng kaligtasan ng tao, at na ito ang pinakatunay na pagmamahal. Kung hindi pa ginawa ng Diyos ang gayong praktikal na gawain, walang makapagsasabi kung gaano kalalim ang bagsak ng tao! Subalit maraming taong hindi nakakakita sa tunay na pagmamahal ng Diyos, na naghahangad pa rin ng kasikatan, pakinabang at katayuan, na nagsusumikap na maging angat kaysa iba, na laging nagnanais na linlangin at kontrolin ang iba. Hindi ba sila nakikipagkumpitensya sa Diyos? Kung magpapatuloy sila pababa sa landas na iyon, hindi madadalumat ang mga kahihinatnan nito! Ang Diyos, sa Kanyang gawain ng paghatol, ay inilalantad ang katiwalian ng tao upang malaman niya iyon. Pinipigilan Niya ang mga maling hangarin ng tao. Magaling ang ginagawa ng Diyos! Bagama’t ang ginagawa ng Diyos ay inilalantad at hinahatulan ang tao, inililigtas din siya nito. Ito ang tunay na pagmamahal. Kapag napagtanto mo ito para sa iyong sarili, hindi mo ba matatamo ang aspektong ito ng katotohanan? Kapag napagtanto na ito ng tao para sa kanyang sarili at sumapit sa pag-unawang ito, at kapag naunawaan na nila ang mga katotohanang ito, may reklamo pa rin ba sila tungkol sa Diyos? Wala—wala na ang lahat ng ito. Pagkatapos, kusang-loob at walang pag-aalinlangan na silang makapagpapasakop sa mga pangangasiwa at pagsasaayos ng Diyos. Sa susunod na mangyari ang isang pagsubok o pagpipino, o sila ay tabasan at iwasto, agad nilang mapagtatanto na tama ang ginagawa ng Diyos, at na ibinubunyag at inililigtas sila ng Diyos. Hindi magtatagal ay magagawa na nilang tumanggap at magpasakop, makasusunod sa Diyos nang hindi binibigyang-diin ang sarili nilang katwiran, nang walang mga kuru-kuro at reklamo. Kung makapagpapasakop ang mga tao hanggang sa puntong ito, ito ay sa pagdanas nila ng maraming pagpipino, sa paggawa sa kanilang perpekto ng gawain ng Banal na Espiritu.

Sipi 13

Marami na ngayong tao na nakatutok sa paghahangad sa katotohanan at na nagagawang hanapin ang katotohanan kapag may nangyayari sa kanila. Kung gusto mong lutasin ang mga maling motibo at hindi normal na kalagayan sa loob mo, dapat mong hanapin ang katotohanan para magawa iyon. Bilang panimula, dapat mong matutunang maging bukas sa pagbabahaginan batay sa mga salita ng Diyos. Siyempre, dapat kang pumili ng tamang tatanggap ng bukas na pagbabahaginan—kahit papaano man lang, dapat kang pumili ng taong nagmamahal at tumatanggap sa katotohanan, isang taong mas mabuti ang pagkatao kaysa sa karamihan, na kahit papaano ay matapat at matuwid. Mas mabuti siyempre kung makapipili ka ng isang taong nakauunawa sa katotohanan, na matutulungan ka sa kanyang pagbabahagi. Maaaring maging epektibo ang paghahanap ng ganitong tao na mapagtatapatan mo at makakasama mo sa paglutas ng mga paghihirap mo. Kung pipili ka ng maling tao, ng isang taong hindi nagmamahal sa katotohanan, kundi may kaloob o talento lamang, kukutyain at hahamakin ka niya, at lilibakin ka niya. Hindi ito para sa kapakinabangan mo. Sa isang banda, ang pagtatapat at paglalahad ng sarili ang dapat maging paraan ng isang tao sa pagharap sa Diyos at pagdarasal sa Kanya; ganito rin dapat makipagbahaginan sa iba ang isang tao tungkol sa katotohanan. Huwag mong kimkimin ang mga bagay-bagay, at isipin na, “Mayroon akong mga motibo at paghihirap. Hindi mabuti ang kalagayan ng kalooban ko—negatibo ito. Hindi ko sasabihin kahit kanino. Sasarilinin ko na lamang ito.” Kung palagi mong sinasarili ang mga bagay nang hindi nilulutas ang mga ito, lalo ka lang magiging negatibo, at lalo lang malulugmok ang kalagayan mo. Hindi mo gugustuhing manalangin sa Diyos. Ito ay isang bagay na mahirap ayusin. Kaya’t kung anuman ang iyong kalagayan, negatibo ka man o naghihirap, anuman ang iyong personal na mga motibasyon o mga plano, anuman ang nabatid mo na o napagtanto sa pamamagitan ng pagsusuri, dapat kang matutong magtapat at makipagbahaginan, at habang nakikipagbahaginan ka, gumagawa ang Banal na Espiritu. At paano gumagawa ang Banal na Espiritu? Binibigyan ka Niya ng kaliwanagan at pagtanglaw at pinahihintulutan kang makita ang kalubhaan ng suliranin, ipinapaalam Niya sa iyo ang ugat at diwa ng suliranin, pagkatapos ay unti-unti Niyang ipinauunawa sa iyo ang katotohanan at ang Kanyang kalooban, at hinahayaan ka Niyang makita ang landas ng pagsasagawa at makapasok sa katotohanang realidad. Kapag ang isang tao ay hayagang nakapagbabahaginan, nangangahulugan ito na mayroon siyang tapat na saloobin sa katotohanan. Ang katapatan ng tao ay nasusukat sa kanyang saloobin sa katotohanan. Kapag nakararanas ng mga paghihirap ang isang tapat na tao, palagi siyang mananalangin sa Diyos at maghahanap ng ibang makakabahaginan, upang makahanap ng paraan para malutas ang problema o paghihirap at mapalugod ang kalooban ng Diyos, gaano man siya kanegatibo o kahina. Ang hinahanap niya ay hindi taong masasabihan ng mga reklamo dahil sa anumang pagkabalisa ng kalooban: Ang hinahanap niya ay solusyon sa hirap ng pagpasok at paglabas sa katotohanang realidad. Ang pagkikimkim ng hindi pa nalulutas na mga negatibo at masasamang bagay sa puso ng isang tao ay direktang makaaapekto sa pagganap niya sa tungkulin at pagpasok niya sa buhay. Ang pagiging hindi dalisay at bukas sa Diyos at sa halip ay palaging pagkikimkim ng panlilinlang sa puso ay lubhang mapanganib. Magaling magpanggap ang mga mapanlinlang na tao, anuman ang mangyari sa kanila, at hindi sila makikipagbahaginan anumang mga kuru-kuro o pagkadismaya ang maramdaman nila. Mukha silang normal sa panlabas pero ang totoo ay umaapaw ang pagkanegatibo sa puso nila na halos hindi na sila makabangon, at hindi mo ito mapapansin. Kahit pa makipagbahaginan ka sa kanila, hindi nila sasabihin sa iyo ang totoo. Hindi nila sasabihin kaninuman kung gaano na sila kapuno ng mga reklamo, maling pagkaunawa, at kuru-kuro; palagi nilang itinatago ang mga bagay-bagay dahil takot silang bumaba ang tingin ng iba sa kanila at na tanggihan sila ng mga ito kapag naayos na nila ang mga bagay na ito. Bagamat ginagawa nila ang mga tungkulin nila, hindi sila pumapasok sa buhay at hindi nila hinahanap ang katotohanang prinsipyo sa anumang ginagawa nila; sa panlabas, tila maligamgam sila, walang lakas upang sumulong pero hindi naman napag-iiwanan, at pahiwatig ito ng isang krisis. Mayroong karamdaman sa puso ng mga hindi naghahangad sa katotohanan; ang karamdaman ay nasa puso nila, at takot silang malantad sa liwanag. Mahigpit nilang kinikimkim ang lahat ng bagay, hindi kailanman nangangahas na maging bukas sa iba; walang sirkulasyon ng buhay, na humahantong sa pagiging mapanirang tumor ng karamdaman sa kanilang puso, at sa gayon, sila ay nalalagay sa panganib. Kung hindi kaya ng mga tao na maging dalisay at bukas sa pagtanggap ng katotohanan, at kung hindi nila malulutas ang mga problema nila sa pamamagitan ng pagbabahaginan sa katotohanan, ang gayong mga tao ay hindi maayos na magagampanan ang mga tungkulin nila, at dapat silang ilantad at palayasin sa malao’t madali.

Sipi 14

Dapat mong hanapin ang katotohanan upang malutas ang anumang problemang lumilitaw, anuman iyon, at huwag magbalatkayo o magkunwari para sa iba sa anumang paraan. Ang iyong mga kamalian, iyong mga kakulangan, iyong mga kasalanan, iyong mga tiwaling disposisyon—maging ganap na bukas tungkol sa lahat ng ito, at magbahagi tungkol sa lahat ng ito. Huwag mong itago ang mga ito. Ang pagkatutong buksan ang iyong sarili ang unang hakbang tungo sa buhay pagpasok, at ito ang unang sagabal, na siyang pinakamahirap daigin. Kapag nalampasan mo na ito, madali nang pumasok sa katotohanan. Ano ang ipinahihiwatig ng paggawa sa hakbang na ito? Nangangahulugan ito na binubuksan mo ang puso mo at ipinapakita ang lahat ng nasa loob mo, mabuti o masama, positibo o negatibo; inilalantad ang iyong sarili para makita ng iba at ng Diyos; walang itinatago sa Diyos, walang pinagtatakpan, walang ikinukubling anuman, walang panlilinlang at panloloko, at bukas at tapat din maging sa ibang mga tao. Sa ganitong paraan, nabubuhay ka sa liwanag, at hindi ka lamang susuriing mabuti ng Diyos, kundi makikita rin ng ibang mga tao na kumikilos ka nang may prinsipyo at may antas ng kalinawan. Hindi mo kailangang gumamit ng anumang mga pamamaraan para protektahan ang iyong reputasyon, imahe, at katayuan, ni hindi mo kailangang pagtakpan o ikubli ang iyong mga pagkakamali. Hindi mo kailangang makisangkot sa mga walang saysay na pagsisikap na ito. Kung mapapalagpas mo ang mga bagay na ito, labis kang mapapahinga, mamumuhay ka nang hindi nakagapos o walang pasakit, at mamumuhay ka nang lubusan sa liwanag. Ang matutuhan kung paano maging bukas kapag nagbabahagi ay ang unang hakbang sa buhay pagpasok. Susunod, kailangan mong matutong suriin ang iyong mga saloobin at kilos para makita kung alin ang mali at kung alin ang hindi gusto ng Diyos, at kailangan mong baligtarin at ituwid kaagad ang mga iyon. Ano ang layunin ng pagtutuwid sa mga ito? Iyon ay para tanggapin at kilalanin ang katotohanan, habang inaalis ang mga bagay sa loob mo na nabibilang kay Satanas at pinapalitan ang mga ito ng katotohanan. Dati, ginawa mo ang lahat ayon sa iyong tusong disposisyon, na sinungaling at mapanlinlang; pakiramdam mo ay wala kang magagawa nang hindi nagsisinungaling. Ngayong nauunawaan mo na ang katotohanan, at kinamumuhian ang mga paraan ni Satanas sa paggawa ng mga bagay-bagay, hindi ka na kumikilos nang ganoon, kumikilos ka na nang may kaisipan ng katapatan, kadalisayan, at pagsunod. Kung wala kang itatago, kung hindi ka magpapanggap, magkukunwari, o magkukubli ng mga bagay-bagay, kung magpapakatotoo ka sa mga kapatid, hindi itatago ang iyong mga kaloob-loobang ideya at saloobin, sa halip ay hahayaang makita ng iba ang tapat mong saloobin, kung magkagayon ay unti-unting mag-uugat sa iyo ang katotohanan, sisibol at mamumunga ito, magbubunga ito ng mga resulta nang paunti-unti. Kung lalong nagiging tapat ang iyong puso, at lalong nakahilig sa Diyos, at kung alam mong protektahan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos kapag ginagampanan mo ang iyong tungkulin, at nababagabag ang iyong konsensiya kapag nabibigo kang maprotektahan ang mga interes na ito, ito ang katunayan na nagkaroon ng bisa sa iyo ang katotohanan, at ito ang siyang naging buhay mo. Kapag naging buhay na ang katotohanan sa iyo, kapag inobserbahan mo ang isang taong lapastangan sa Diyos, walang takot sa Diyos, at walang ingat at walang gana habang ginagampanan ang kanyang tungkulin, o inaabala at pinakikialaman ang gawain ng iglesia, tutugon ka ayon sa mga katotohanang prinsipyo, at matutukoy at mailalantad mo sila ayon sa kinakailangan. Kung hindi mo naging buhay ang katotohanan, at nabubuhay ka pa rin sa loob ng iyong satanikong disposisyon, kapag nakatuklas ka ng masasamang tao at mga diyablong nagdudulot ng mga pagkagambala at kaguluhan sa gawain ng iglesia, magbubulag-bulagan at magbibingi-bingihan ka; isasantabi mo sila, nang walang paninisi mula sa iyong budhi. Iisipin mo pa nga na ang sinumang nagdudulot ng mga pagkagambala at kaguluhan sa gawain ng iglesia ay walang kinalaman sa iyo. Gaano man nagdurusa ang gawain ng iglesia at ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, wala kang pakialam, hindi ka nakikialam, o nakokonsiyensiya—ginagawa ka nitong isang taong walang budhi o pakiramdam, isang walang pananalig, isang tagapagserbisyo. Kinakain mo ang sa Diyos, iniinom ang sa Diyos, at tinatamasa ang lahat ng nagmumula sa Diyos, ngunit pakiramdam mo ay walang kinalaman sa iyo ang anumang pinsala sa mga interes ng sambahayan ng Diyos—ginagawa ka nitong isang traydor na kumakagat sa kamay na nagpapakain sa iyo. Tao ka ba kung hindi mo pinoprotektahan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos? Isa itong demonyo na isiniksik ang sarili sa iglesia. Nagpapanggap kang naniniwala sa Diyos, nagkukunwaring isang hinirang na tao, at nais mong samantalahin ang sambahayan ng Diyos. Hindi mo isinasabuhay ang buhay ng isang tao, mas para kang halimaw kaysa tao, at malinaw na isa ka sa mga walang pananalig. Kung isa kang taong tunay na naniniwala sa Diyos, kahit na hindi mo pa nakakamit ang katotohanan at buhay, kahit papaano’y magsasalita at kikilos ka na nasa panig ng Diyos; kahit papaano, hindi ka tatayo lang nang walang ginagawa kapag nakikita mong nakokompromiso ang mga interes ng sambahayan ng Diyos; kapag nauudyok kang magbulag-bulagan, makokonsiyensiya ka, at hindi mapapalagay, at sasabihin mo sa iyong sarili, “Hindi ako puwedeng maupo lang dito at walang gawin, kailangan kong tumayo at magsalita, kailangan kong umako ng responsabilidad, kailangan kong ibunyag ang masamang pag-uugaling ito, kailangan kong itigil ito, upang hindi mapinsala ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, at hindi maabala ang buhay-iglesia.” Kung naging buhay mo na ang katotohanan, hindi ka lamang magkakaroon ng ganitong tapang at pagpapasya, at magagawa mong maunawaan nang lubusan ang pangyayari, kundi matutupad mo rin ang pananagutan na dapat mong pasanin para sa gawain ng Diyos at para sa mga kapakinabangan ng Kanyang sambahayan, at ang iyong tungkulin ay matutupad. Kung puwede mong ituring ang iyong tungkulin bilang responsabilidad at obligasyon mo at bilang atas ng Diyos, at nadarama mo na kailangan ito upang makaharap ka sa Diyos at sa iyong konsiyensiya, hindi ba isinasabuhay mo ang integridad at dignidad ng normal na pagkatao? Ang iyong mga gawa at pag-uugali ang magiging “pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan” na sinasabi Niya. Isinasagawa mo ang diwa ng mga salitang ito at isinasabuhay ang realidad ng mga ito. Kapag naging buhay ng tao ang katotohanan, nagagawa nilang isabuhay ang realidad na ito. Ngunit kung hindi ka pa nakapapasok sa realidad na ito, sa gayon, kapag naghahayag ka ng panlilinlang, pandaraya, o pagbabalatkayo, o kapag nakikita mong ginugulo at ginagambala ng masasamang puwersa ng mga anticristo ang gawain ng sambahayan ng Diyos, wala kang nararamdamang anuman at walang nahihiwatigan. Kahit pa nangyayari nang harapan ang mga bagay na ito, nagagawa mo pa ring humalakhak, at nakakakain at nakatutulog ka pa rin nang may maalwang konsiyensiya, at hindi ka nakararamdam ng bahagya mang paninisi sa sarili. Sa dalawang buhay na ito na maaari ninyong isabuhay, alin ang pinipili ninyo? Hindi ba malinaw kung alin ang tunay na wangis ng tao, ang realidad ng mga positibong bagay, at kung alin ang masama at mala-demonyong kalikasan, ng mga negatibong bagay? Kapag ang katotohanan ay hindi naging buhay ng mga tao, ang kanilang isinasabuhay ay lubos na kaawa-awa at malungkot. Ang hindi magawang isagawa ang katotohanan, kahit na gusto nila; ang hindi magawang mahalin ang Diyos, kahit na ninanais nila; at ang magkulang ng lakas upang gugulin ang kanilang sarili para sa Diyos, kahit na nananabik silang gawin ito—hindi nila magawang mamuno—ito ang nakakaawang kalagayan at hinagpis ng mga tiwaling tao. Upang malutas ang problemang ito, dapat tanggapin at hanapin ng isang tao ang katotohanan; dapat nilang tanggapin ang katotohanan sa kanilang puso upang magkaroon ng isang bagong buhay. Anumang gawin o isipin nila, yaong mga hindi kayang tanggapin ang katotohanan ay hindi rin kayang isagawa ang katotohanan, at kahit pa sa panlabas ay maayos sila, pagkukunwari at panlilinlang pa rin ito—pagpapaimbabaw pa rin ito. Samakatuwid, kung hindi mo hahangarin ang katotohanan, hindi mo makakamit ang buhay, at iyon ang ugat ng problema.

Karamihan sa mga tao ay nais hanapin at isagawa ang katotohanan, ngunit kadalasan ay may pagpapasya at hangarin lamang sila na gawin iyon; hindi nila naging buhay ang katotohanan. Dahil dito, kapag nakahaharap sila ng masasamang puwersa o nakatatagpo ng mga taong buktot at masasamang tao na gumagawa ng masasamang gawa, o ng mga huwad na pinuno at anticristo na gumagawa ng mga bagay sa isang paraang lumalabag sa mga prinsipyo—sa gayon ay nagugulo ang gawain ng iglesia at napapahamak ang mga hinirang ng Diyos—nawawalan sila ng lakas ng loob na manindigan at magsalita. Ano ang ibig sabihin kapag wala kang lakas ng loob? Ibig bang sabihin niyan ay kimi ka o hindi makapagsalita? O hindi mo ito lubos na nauunawaan, at sa gayon ay wala kang tiwalang magsalita? Walang isa man dito; ito una sa lahat ang ibinubunga ng mapigilan ng mga tiwaling disposisyon. Ang isa sa mga tiwaling disposisyong ito na inilalantad mo ay ang tusong disposisyon; kapag may nangyayari sa iyo, ang una mong iniisip ay ang sarili mong mga interes, ang una mong isinasaalang-alang ay ang mga ibubunga, kung ito ba ay kapaki-pakinabang sa iyo. Ito ay isang tusong disposisyon, hindi ba? Ang isa pa ay makasarili at masamang disposisyon. Iniisip mo, “Ano ang kinalaman sa akin ng kawalan sa mga interes ng sambahayan ng Diyos? Hindi ako isang lider, kaya bakit ako mag-aalala? Wala itong kinalaman sa akin. Hindi ko responsabilidad ito.” Ang gayong mga saloobin at salita ay hindi mga bagay na sadya mong iniisip, kundi inilalabas ng iyong isip nang hindi mo namamalayan—na tumutukoy sa tiwaling disposisyong nabubunyag kapag ang mga tao ay nahaharap sa isyu. Pinamamahalaan ng mga tiwaling disposisyon na tulad nito ang paraan ng iyong pag-iisip, itinatali ng mga ito ang iyong mga kamay at paa, at kinokontrol kung ano ang sinasabi mo. Sa puso mo, gusto mong tumayo at magsalita, ngunit mayroon kang mga pag-aalinlangan, at kahit na magsalita ka pa, nagpapaliguy-ligoy ka, at nag-iiwan ka ng puwang upang makakambiyo, o kaya naman ay nagsisinungaling ka at hindi nagsasabi ng katotohanan. Nakikita ito ng mga taong malinaw ang mga mata; ang totoo, alam mo sa puso mo na hindi mo sinabi ang lahat ng dapat mong sabihin, na ang sinabi mo ay walang bisa, na iniraraos mo lamang ang lahat, at na hindi nalutas ang problema. Hindi mo natupad ang iyong responsibilidad, ngunit lantaran mong sinasabi na natupad mo ang iyong responsabilidad, o hindi sa iyo malinaw ang nangyayari. Totoo ba ito? At ito ba talaga ang iniisip mo? Hindi ba ganap ka nang kontrolado ng iyong satanikong disposisyon? Kahit naaayon sa katotohanan ang ilan sa sinasabi mo, sa mahahalagang sitwasyon at isyu, nagsisinungaling ka at nanlilinlang ng mga tao, na nagpapatunay na isa kang taong sinungaling, at nabubuhay ayon sa iyong satanikong disposisyon. Lahat ng sinasabi at iniisip mo ay naiproseso ng utak mo, na humahantong sa pagiging huwad, hungkag, kasinungalingan ng bawat pahayag mo; sa totoo lang, lahat ng sinasabi mo ay salungat sa mga katotohanan, para bigyang-katwiran ang iyong sarili, para sa sarili mong kapakinabangan, at pakiramdam mo ay nakamtan mo na ang iyong mga layon kapag nalinlang mo ang mga tao at napaniwala mo sila. Ganyan kang magsalita; kumakatawan din iyan sa iyong disposisyon. Ganap kang kontrolado ng sarili mong satanikong disposisyon. Wala kang kapangyarihan sa mga sinasabi at ginagawa mo. Gustuhin mo man, hindi mo masabi ang katotohanan o masabi kung ano talaga ang iniisip mo; gustuhin mo man, hindi mo maisagawa ang katotohanan; gustuhin mo man, hindi mo matupad ang iyong mga responsabilidad. Kasinungalingan ang lahat ng sinasabi, ginagawa, at isinasabuhay mo, at wala kang ingat at malasakit. Ganap kang bihag at nakokontrol ng sataniko mong disposisyon. Maaaring gusto mong tanggapin at isagawa ang katotohanan, ngunit hindi ikaw ang magpapasya nito. Kapag kinokontrol ka ng iyong mga satanikong disposisyon, sinasabi at ginagawa mo ang anumang ipagawa sa iyo ng iyong satanikong disposisyon. Isa ka lamang tau-tauhan ng tiwaling laman, naging kasangkapan ka ni Satanas. Pagkatapos, nanghihinayang ka sa muli mong pagsunod sa tiwaling laman at sa kung paano ka maaaring nabigong isagawa ang katotohanan. Iniisip mo, “Hindi ko kayang mag-isang madaig ang laman at dapat akong manalangin sa Diyos. Hindi ako tumindig upang pigilan ang mga nanggugulo sa gawain ng iglesia, at binabagabag ako ng aking konsiyensiya. Nagpasya na ako na kapag nangyari ulit ito ay dapat akong manindigan at humarap sa mga gumagawa ng mga kamalian sa pagganap ng mga tungkulin nila at sa mga nanggugulo sa gawain ng iglesia, upang sila ay umayos at tumigil na sa walang ingat na pagkilos.” Pagkatapos mong makapag-ipon sa wakas ng lakas ng loob na magsalita, matatakot ka at aatras sa sandaling magalit ang kausap mo at hampasin niya ang mesa. Kaya mo bang maging lider? Ano ang silbi ng determinasyon at tibay ng loob? Parehong walang silbi ang mga ito. Nakaranas na siguro kayo ng maraming insidente tulad nito: Nahirapan ka at masyado mong pinagbigyan ang sarili mo, naramdaman mo na wala kang magawa at sumuko ka na na wala nang pag-asa, ipinaubaya mo ang sarili mo sa pagdadalamhati at nagpasya ka na wala nang pag-asa para sa iyo, at sa sandaling ito, ganap ka nang pinalayas. Inaamin mong hindi mo hinahangad ang katotohanan, kaya’t bakit hindi ka nagsisisi? Naisagawa mo na ba ang katotohanan? Tiyak na mayroon ka namang naunawaan, pagkatapos mong dumalo sa mga sermon nang ilang taon. Bakit nga ba hindi mo isinasagawa ang katotohanan kahit papaano? Hindi mo hinahanap ang katotohanan kailanman, at lalong hindi mo ito isinasagawa. Palagi ka lamang nagdarasal, nagreresolusyon, nagtatakda ng mga mithiin, at nangangako sa puso mo. At ano ang kinahinatnan? Nananatili kang isang taong mapagpalugod sa iba, hindi ka nagtatapat tungkol sa mga problemang nararanasan mo, wala kang pakialam kapag nakikita mo ang masasamang tao, hindi ka tumutugon kapag may gumagawa ng masama o kaguluhan, at nananatili kang walang pakialam kapag hindi ka personal na naaapektuhan. Iniisip mo, “Hindi ako nagsasalita tungkol sa anumang walang kinalaman sa akin. Hangga’t hindi nito napipinsala ang aking mga interes, ang aking banidad, o ang aking imahe, binabalewala ko nang walang pagbubukod ang lahat. Kailangan kong maging napakaingat, dahil tinatamaan ang mga nagpapapansin. Hindi ako gagawa ng anumang katangahan!” Lubos at di-natitinag kang kinokontrol ng iyong mga tiwaling disposisyon ng kasamaan, katusuhan, katigasan, at pagkayamot sa katotohanan. Naging mas mahirap na para iyo na tiisin ang mga ito kaysa sa sumisikip na ginintuang korona^[a] na isinuot ng Haring Unggoy. Ang pamumuhay sa ilalim ng pagkontrol ng mga tiwaling disposisyon ay lubhang nakakapagod at napakasakit! Ano ang masasabi ninyo rito: Kung hindi ninyo hinahangad ang katotohanan, madali bang iwaksi ang inyong katiwalian? Kaya bang lutasin ang suliraning ito? Sinasabi Ko sa inyo: Kung hindi ninyo hinahangad ang katotohanan at naguguluhan kayo sa inyong paniniwala, kung nakikinig kayo sa mga sermon sa loob ng maraming taon nang hindi isinasagawa ang katotohanan, at kung naniniwala kayo hanggang sa huli na puwede kayong bumigkas ng ilang salita at parirala ng doktrina at linlangin ang iba, kayo ay ganap na isang relihiyosong manloloko, isang mapagpaimbabaw na Pariseo, at sa ganitong paraan kayo hahantong sa pagwawakas. Ito ang inyong magiging kalalabasan. Kung malala pa kayo kaysa rito, maaaring may dumating na pangyayari kung saan ay mahuhulog kayo sa tukso, iiwan ninyo ang tungkulin ninyo, at magiging isa kayong tao na ipinagkakanulo ang Diyos—at kung magkaganito ay naiwan ka na, at palalayasin ka. Ito ay pagiging laging nasa gilid ng isang bangin! Kaya sa ngayon, walang mas mahalaga kaysa sa paghahangad ng katotohanan. Wala nang hihigit pa sa pagsasagawa ng katotohanan.

Talababa:

a. Ang ginintuang korona ng Haring Unggoy ay isang mahalagang bagay sa klasikong Tsinong nobela na “Paglalakbay Papunta sa Kanluran.” Ginamit sa kuwento ang ginintuang korona para kontrolin ang mga kaisipan at kilos ng Haring Unggoy sa pamamagitan ng masakit na pagsikip nito sa kanyang bungo sa tuwing suwail ang pag-uugali niya.

Sipi 15

Kung mayroong pusong nagmamahal sa katotohanan ang mga tao, magkakaroon sila ng lakas na hangarin ang katotohanan, at makapagsusumikap isagawa ang katotohanan. Matatalikuran nila ang dapat na talikuran, at mabibitiwan ang dapat na bitiwan. Sa partikular, ang mga bagay na may kinalaman sa sarili mong kasikatan, pakinabang, at katayuan ay dapat na bitiwan. Kung hindi mo bibitiwan ang mga ito, nangangahulugan ito na hindi mo minamahal ang katotohanan at wala kang lakas para hangarin ang katotohanan. Kapag may nangyayari sa iyo, dapat mong hanapin ang katotohanan at isagawa ang katotohanan. Kung, sa mga oras na kailangan mong isagawa ang katotohanan, lagi kang may makasariling puso at hindi mo mabitiwan ang iyong pansariling interes, hindi mo maisasagawa ang katotohanan. Kung hindi mo kailanman hinanap o isinagawa ang katotohanan sa alinmang sitwasyon, hindi ka isang tao na nagmamahal sa katotohanan. Kahit gaano karaming taon ka nang nananalig sa Diyos, hindi mo makakamit ang katotohanan. Ang ilang tao ay palaging hinahangad ang kasikatan, pakinabang, at pansariling interes. Anumang gawain ang isinasaayos ng iglesia para sa kanila, lagi silang nag-iisip nang mabuti, “Makikinabang ba ako rito? Kung oo, gagawin ko ito; kung hindi, hindi ko ito gagawin.” Ang ganitong tao ay hindi nagsasagawa ng katotohanan—kaya magagampanan ba niya nang maayos ang kanyang tungkulin? Hinding-hindi. Kahit na hindi ka gumagawa ng masama, hindi ka pa rin isang taong nagsasagawa ng katotohanan. Kung hindi mo hinahangad ang katotohanan, hindi minamahal ang mga positibong bagay, at anumang mangyari sa iyo, inaalala mo lang ang sarili mong reputasyon at katayuan, ang iyong pansariling interes, at kung ano ang nakabubuti para sa iyo, kung gayon ay isa kang tao na pansariling interes lang ang motibasyon, at isang makasarili at walang dangal. Ang ganitong tao ay nananalig sa Diyos para makapagkamit ng isang bagay na maganda o kapaki-pakinabang sa kanya, hindi para matamo ang katotohanan o ang pagliligtas ng Diyos. Samakatuwid, ang ganitong mga tao ay mga walang pananampalataya. Ang mga taong tunay na nananalig sa Diyos ay iyong mga kayang hanapin at isagawa ang katotohanan, dahil nakikilala nila sa kanilang mga puso na si Cristo ang katotohanan, at na dapat silang makinig sa mga salita ng Diyos at manalig sa Diyos gaya ng Kanyang hinihingi. Kung nais mong isagawa ang katotohanan kapag may nangyayari sa iyo, ngunit iniisip mo ang sarili mong reputasyon at katayuan, at isinasaalang-alang ang iyong kahihiyan, kung gayon ay magiging mahirap na isagawa ito. Sa sitwasyong gaya nito, sa pamamagitan ng pagdarasal, paghahanap, at pagninilay-nilay sa kanilang sarili at pagkakaroon ng kamalayan sa sarili, yaong mga nagmamahal sa katotohanan ay mabibitiwan kung ano ang kanilang pansariling interes o nakabubuti para sa kanila, maisasagawa ang katotohanan, at makasusunod sa Diyos. Ang gayong mga tao ang mga tunay na nananalig sa Diyos at nagmamahal sa katotohanan. At ano ang kinahihinatnan kapag laging iniisip ng mga tao ang sarili nilang interes, kapag lagi nilang sinusubukang protektahan ang kanilang sariling karangalan at banidad, kapag nagpapakita sila ng isang tiwaling disposisyon pero hindi naman nila hinahanap ang katotohanan para ayusin ito? Ito ay dahil sa wala silang buhay pagpasok, ito ay dahil wala silang mga tunay na patotoo batay sa karanasan. At delikado ito, hindi ba? Kung hindi mo kailanman isinasagawa ang katotohanan, kung wala kang mga patotoo batay sa karanasan, pagdating ng panahon ay malalantad ka at mapapalayas. Ano ang silbi ng mga taong walang mga patotoo batay sa karanasan sa sambahayan ng Diyos? Nakatakda silang hindi magawa nang maayos ang anumang tungkulin at hindi makayang gawin nang maayos ang anumang bagay. Hindi ba’t basura lang sila? Kung hindi kailanman isinasagawa ng mga tao ang katotohanan matapos ang maraming taong pananalig sa Diyos, sila ay mga walang pananampalataya; sila ay masasama. Kung hindi mo kailanman isinagawa ang katotohanan, at kung lalo pang dumarami ang mga paglabag mo, nakatakda na ang katapusan mo. Makikita nang malinaw na ang lahat ng iyong paglabag, ang maling landas na tinatahak mo, at ang pagtanggi mong magsisi—ang lahat ng ito ay dumadagdag sa sangkaterbang masasamang gawa; kaya naman ang katapusan mo ay ang mapupunta ka sa impiyerno—mapaparusahan ka. Iniisip ba ninyo na maliit na bagay lang ito? Kung hindi ka pa naparusahan, hindi mo maiisip kung gaano kanakapangingilabot ito. Pagdating ng araw kung saan talaga ngang naharap ka sa kapahamakan, at naharap ka sa kamatayan, magiging huli na ang lahat para magsisi. Kung, sa pananalig mo sa Diyos, hindi mo tinatanggap ang katotohanan, at kung matagal ka nang naniniwala sa Diyos pero walang nagbago sa iyo, ang kahihinatnan mo sa huli ay iyong palalayasin ka, at pababayaan ka. Ang lahat ng tao ay mayroong mga paglabag. Ang susi ay mahanap ang katotohanan upang maayos ang mga paglabag na iyon, at magbibigay ito ng katiyakan na uunti nang uunti ang mga iyon. Anumang oras, kung sakaling maglantad ka ng iyong tiwaling disposisyon, at palagi mong nagagawang magdasal at umasa sa Diyos, hanapin ang katotohanan upang ayusin ito, at dalisayin ang iyong tiwaling disposisyon, kung magkagayon ay hindi ka nakagawa ng masama. Ganito dapat ayusin ng mga mananampalataya ang problema ng isang tiwaling disposisyon, at ganito mararanasan ang gawain ng Diyos. Kung hindi ka kailanman nagdarasal sa Diyos at hindi ka kailanman naghahanap ng katotohanan kapag may nangyayari sa iyo, o kaya naman ay kung nauunawaan mo ang katotohanan ngunit hindi mo ito isinasagawa, ano ang magiging resulta nito sa huli? Hindi na ito kailangang patunayan pa. Gaano ka man katuso at kagaling magsalita, matatakasan mo ba ang mapanuring mata ng Diyos? Makakaiwas ka ba sa mga pangangasiwa ng kamay ng Diyos? Imposible ito. Ang matatalinong tao ay dapat na lumapit sa harap ng Diyos at magsisi, tumitingin sa Kanya, umaasa sa Kanya, inaayos ang kanilang mga tiwaling disposisyon, at isinasagawa ang katotohanan. Pagkatapos ay mapagtatagumpayan mo ang laman, at mapagtatagumpayan ang mga tukso ni Satanas. Kahit na ilang beses kang mabigo, dapat kang magtiyaga. Kung ikaw ay nagtitiyaga laban sa lahat ng posibilidad, darating ang panahon na magtatagumpay ka, at makakamtan mo ang biyaya ng Diyos, ang Kanyang habag, at ang Kanyang pagpapala, at magagawa mong tahakin ang landas ng paghahangad sa katotohanan, gampanan nang maayos ang iyong mga tungkulin at palugurin ang Diyos.

Kapag may mga nangyayari sa inyo, gaano ninyo kadalas pinipili na isagawa ang katotohanan at panatilihin ang gawain ng Diyos? (Hindi madalas. Kadalasan, pinipili kong panatilihin ang sarili kong reputasyon o pansariling interes, at napagtatanto ko ito pagkatapos, ngunit hindi madaling labanan ang aking sarili. Kung may isang taong nagbabahagi sa akin ng katotohanan, nagbibigay ito sa akin ng kaunting lakas, at kahit paano ay nagagawa kong labanan ang aking sarili. Ngunit kapag wala kahit isa na nagbabahagi sa akin ng katotohanan, nagiging malayo ako sa Diyos at palaging namumuhay sa ganitong kalagayan.) Mahirap labanan ang laman, at lalong mahirap na isagawa ang katotohanan, dahil mayroon kang satanikong kalikasan na humahadlang sa iyo, at isang tiwaling disposisyon na gumagambala sa iyo, at ang mga ito ay hindi maaayos nang hindi nauunawaan ang katotohanan. Gaano karaming oras sa isang araw ang kaya ninyong gugulin nang tahimik sa presensiya ng Diyos? Ilang araw ang kaya mong palipasin nang hindi nagbabasa ng salita ng Diyos bago mo maramdaman na ikaw ay tigang na sa espiritu? (Pakiramdam ko, hindi ko kayang lumipas ang isang araw nang hindi nagbabasa ng mga salita ng Diyos. Kailangan kong magbasa ng isang sipi ng mga salita ng Diyos sa umaga at pagkatapos ay pagnilayan ito. Sa ganito ay nararamdaman kong mas malapit ako sa Diyos. Kung may isang araw na abala lang akong nakasubsob sa trabaho, ni hindi kumakain o umiinom ng mga salita ng Diyos, o kaya naman ay labis na nananalangin, pakiramdam ko ay napakalayo ko sa Diyos.) Kung nararamdaman ninyo na hindi ninyo kayang malayo sa Diyos, may pag-asa pa para sa inyo. Kung kayo ay isang mananampalataya at nais makamtan ang katotohanan, hindi kayo maaaring maging pasibo at palaging naghihintay ng isang taong magbabahagi sa inyo ng katotohanan. Dapat kayong matuto na aktibong kumain at uminom ng mga salita ng Diyos, manalangin sa Diyos, at hanapin ang katotohanan. Kung maghihintay kayo hanggang sa dumilim ang inyong espiritu at hindi ninyo nararamdaman ang Diyos bago kumain at uminom ng Kanyang mga salita at manalangin sa Kanya, mapananatili mo lamang ang nakasanayan na. Kahit mabuti na panatilihin ang isang nominal na “pananampalataya,” hindi magkakaroon ng paglago sa iyong buhay, at kapag ang iyong espiritu ay natuyot at namanhid, at masyado ka nang naging malayo sa Diyos, malalagay ka sa panganib. Isang tukso ang nangyayari sa iyo, at nahuhulog ka na, napakadali mong nabihag ni Satanas. Kung wala kang anumang karanasan, walang nauunawaang mga katotohanan, hindi nakatuon alinman sa pagbabasa ng mga salita ng Diyos o kaya naman ay sa pakikinig ng mga sermon, at walang normal na espirituwal na buhay, kung magkagayon ay magiging mahirap para sa iyo na maging matayog, at tiyak na magiging napakabagal ng iyong pag-unlad. Ano-ano ang mga dahilan sa ganitong mabagal na pag-unlad? Ano-ano ang mga kahihinatnan nito? Dapat kang malinawan tungkol sa mga bagay na ito. Sa anumang paraan inihahayag ng Diyos ang tiwaling disposisyon ng mga tao, dapat silang magpasakop dito at tanggapin ito. Dapat nilang pagnilayan ang kanilang mga sarili at ihambing ang kanilang sarili sa mga salita ng Diyos, nang sa gayon ay makamit nila ang kaalaman sa sarili at unti-unting maunawaan ang katotohanan. Ito ang lubos na nakapagpapalugod sa Diyos, at ang Banal na Espiritu ay tiyak na kikilos sa kanila, at tiyak na mauunawaan nila ang kalooban ng Diyos. Dapat mong panatilihin ang mga salita ng Diyos at ang katotohanan sa iyong puso sa lahat ng oras, para kapag nakagroon ka ng problema sa tunay na buhay, magagawa mong iugnay at ihambing ito sa mga salita ng Diyos at sa katotohanan. Pagkatapos, magiging madali nang lutasin ang problema. Halimbawa, gusto ng lahat ng tao ng isang malusog na katawan na walang karamdaman; iyan ay isang bagay na hinahangad ng lahat, ngunit paano mo ito dapat isagawa sa iyong pang-araw-araw na buhay? Una sa lahat, dapat kang magkaroon ng isang regular na pangkaraniwang gawain, huwag kumain ng mga bagay na masama sa katawan o ipinagbabawal, at magkaroon ng sapat na ehersisyo. Kapag pinagsama-sama ang mga pamamaraan na ito, at ang lahat ng ginagawa mo ay umiikot sa layunin ng pisikal na kalusugan, unti-unti mong makikita ang mga resulta. Pagkalipas ng ilang taon, ikaw ay magiging mas malusog kaysa sa iba, at magkakaroon ka ng magagandang resulta. Paano mo nakuha ang mga gayong resulta? Ito ay dahil magkatugma ang iyong mga kilos at layunin, at ang iyong pagsasagawa at teorya ay magkatugma. Pareho rin ito sa paniniwala sa Diyos. Kung sinisikap mong maging isang tao na nagmamahal sa katotohanan at nagsasagawa ng katotohanan, at isang taong nagbago ng disposisyon, kapag may nangyayari sa iyo, dapat mong iugnay ang mga ito sa mga layuning hinahangad mo at sa mga katotohanang sangkot dito. Anuman ang mga layuning hinahangad mo, basta’t ang mga ito ay ang hinihingi ng Diyos sa tao, ang mga ito ay direksyon at layunin na dapat hangarin bilang isang mananampalataya. Halimbawa, ang pagsunod sa daan ng Diyos: pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Sa sandaling mayroon ka ng direksyong ito, ng layuning ito, dapat magkaroon ka ng pamamaraan upang maisagawa ito agad pagkatapos. Kapag sinasasabi Kong “sundin ang daan ng Diyos,” ano ang pinatutungkulan ng “daan ng Diyos”? Ang ibig sabihin ay pagkakaroon ng takot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan. At ano ang pagkakaroon ng takot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan? Kapag sinusuri mo ang isang tao, halimbawa—nauugnay ito sa pagkakaroon ng takot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan. Paano mo sila kinikilatis? (Dapat tayong maging matapat, makatarungan, at patas, at hindi dapat nakabatay sa emosyon ang ating mga salita.) Kapag sinasabi mo kung ano mismo ang iniisip mo, at kung ano mismo ang nakita mo, nagiging matapat ka. Una sa lahat, ang pagiging matapat ay tugma sa pagsunod sa daan ng Diyos. Ito ang itinuturo ng Diyos sa mga tao; ito ang daan ng Diyos. Ano ang daan ng Diyos? Pagkakaroon ng takot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan. Ang pagiging matapat ba ay hindi bahagi ng pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan? At hindi ba ito pagsunod sa daan ng Diyos? (Oo, pagsunod ito.) Kung hindi ka matapat, ang nakikita mo at ang iniisip mo ay hindi tugma sa lumalabas sa bibig mo. May magtatanong sa iyo, “Ano ang opinyon mo sa taong iyon? Responsable ba siya sa gawain ng iglesia?” at sasagot ka, “Magaling siya. Mas responsable siya kaysa sa akin, mas mahusay ang kakayahan niya kaysa sa akin, at mabuti rin ang pagkatao niya. Nasa kahustuhan siya at matatag siya.” Pero ito ba talaga ang iniisip mo sa puso mo? Ang talagang nakikita mo ay bagama’t may kakayahan nga ang taong ito, hindi siya maaasahan, may pagkatuso, at napakamapagpakana. Ito talaga ang iniisip mo, pero noong oras nang magsalita, naisip mo na, “Hindi ko puwedeng sabihin ang katotohanan, hindi ko dapat mapasama ang loob ng sinuman,” kaya mabilis kang nagsabi ng ibang bagay, at pinili mong magsalita ng mabubuting bagay tungkol sa kanya, pero wala ni isa sa sinabi mo ang talagang nasa isip mo; ang lahat ng ito ay kasinungalingan at lahat ay pandaraya. Ipinapakita ba nito na sinusunod mo ang daan ng Diyos? Hindi. Ang tinatahak mo ay ang daan ni Satanas, ang daan ng mga demonyo. Ano ang daan ng Diyos? Ito ang katotohanan, ito ang batayan kung saan dapat ibagay ng mga tao ang kanilang pag-uugali, ito ang daan ng pagkakaroon ng takot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Bagama’t nakikipag-usap ka sa ibang tao, nakikinig din ang Diyos; pinagmamasdan Niya ang iyong puso at sinisiyasat ito. Nakikinig ang mga tao sa sinasabi mo, pero sinisiyasat ng Diyos ang puso mo. Kaya ba ng mga tao na siyasatin ang puso ng tao? Ang pinakamagagawa nila ay ang makita na hindi ka nagsasabi ng katotohanan; nakikita nila kung ano ang nasa panlabas, pero tanging Diyos lamang ang nakakikita ng nasa pinakakaibuturan ng puso mo. Ang Diyos lamang ang nakakikita ng iniisip mo, ng pinaplano mo, at ng maliliit na pakana, mga mapandayang paraan, at aktibong mga iniisip na mayroon ka sa puso mo. Kapag nakikita ng Diyos na hindi ka nagsasabi ng totoo, ano ang opinyon at ebalwasyon Niya sa iyo? Na hindi mo sinunod ang daan ng Diyos sa bagay na ito dahil hindi ka nagsabi ng totoo. Kung nagsasagawa ka ayon sa mga hinihingi ng Diyos, sinabi mo sana ang totoo: “Isa siyang taong may kakayahan, pero hindi siya maaasahan.” Tumpak man o hindi ang ebalwasyong ito, totoo naman ito at nagmula sa puso, at ito ang pananaw at posisyon na dapat sana ay ipinahayag mo. Pero hindi mo ginawa—kaya sinusunod mo ba ang daan ng Diyos? (Hindi.) Kung hindi mo sinasabi ang totoo, ano ang silbi na ipagdiinan mo na sinusunod mo ang daan ng Diyos at binibigyan mo ng kasiyahan ang Diyos? Pakikinggan ba ng Diyos ang mga salawikain na isinisigaw mo? Tinitingnan ba ng Diyos kung paano ka sumigaw, kung gaano ka kalakas sumigaw, o kung gaano katindi ang kalooban mo? Tumitingin ba Siya sa kung ilang beses kang sumigaw? Hindi ito ang mga bagay na tinitingnan Niya. Ang tinitingnan ng Diyos ay kung isinasagawa mo ba ang katotohanan, at ang mga pinipili mo at kung paano mo isinasagawa ang katotohanan kapag may nangyayari sa iyo. Kung ang pinipili mo ay ang maingatan ang mga relasyon, maingatan ang sarili mong mga interes at imahe, ang lahat ay para mapangalagaan ang sarili mo, at makikita ng Diyos na ito ang pananaw at saloobin mo kapag may nangyayari sa iyo, kung gayon ay kikilatisin ka Niya: sasabihin Niyang hindi ka isang taong sumusunod sa Kanyang daan. Sinasabi mo na nais mong hangarin ang katotohanan at sundan ang daan ng Diyos, kung gayon, bakit hindi mo ito isinasagawa kapag may nangyayari sa iyo? Ang mga salitang sinasabi mo ay maaaring mula sa puso, at maaaring ipinararating ng mga ito ang iyong kalooban at mga kagustuhan, o maaaring ang iyong puso ay naantig, at taos-puso ang mga salitang sinasambit mo habang ikaw ay umiiyak nang buong pait, ngunit ang pagsasalita ba nang taos-puso ay nangangahulugan na isinasagawa mo ang katotohanan? Nangangahulugan ba ito na ikaw ay mayroong tunay na patotoo? Hindi ito kasiguraduhan. Kung ikaw ay isang taong naghahangad ng katotohanan, magagawa mong isagawa ang katotohanan; kung hindi ka mapagmahal sa katotohanan, magsasabi ka lang ng mga bagay na nakalulugod sa pandinig, at iyon na ang katapusan niyon. Ang mga Pariseo ang pinakamagaling sa pangangaral ng doktrina at paghimig ng mga salawikain. Madalas silang tumayo sa mga sulok ng lansangan at sumigaw, “O makapangyarihang Diyos!” o “Diyos na nararapat sambahin!” Sa tingin ng iba, sila ay partikular na maka-Diyos, at walang ginawang anumang bagay laban sa kautusan, ngunit sila ba ay pinuri ng Diyos? Hindi Niya ito ginawa. Paano Niya sila kinondena? Sa pamamagitan ng pagbibigay sa kanila ng isang titulo: ang mga mapagpaimbabaw na Pariseo. Noon, ang mga Pariseo ay isang respetadong uri sa Israel, kaya bakit naging bansag na lamang ang pangalang ito ngayon? Ito ay dahil ang mga Pariseo ay naging kinatawan ng isang uri ng tao. Ano ang mga katangian ng ganitong klase ng tao? Bihasa sila sa pagpapanggap, sa paggayak, sa pagkukunwari; naaapektuhan nila ang dakilang kamaharlikahan, kabanalan, katuwiran, at hayag na kagandahang-asal, at mabuti sa pandinig ang mga salawikain na kanilang isinisigaw, ngunit ang totoo, hindi nila isinasagawa ang katotohanan kahit kaunti. Anong mabuting pag-uugali ang mayroon sila? Nagbabasa sila ng mga kasulatan at nangangaral; itinuturo nila sa iba na sundin ang kautusan at mga patakaran, at huwag labanan ang Diyos. Lahat ng ito ay mabuting pag-uugali. Lahat ng sinasabi nila ay mabuti sa pandinig, subalit, kapag nakatalikod ang iba, palihim silang nagnanakaw ng mga alay. Sinabi ng Panginoong Jesus na sila ay “nagsasala ng lamok, at lumulunok ng kamelyo” (Mateo 23:24). Nangangahulugan ito na ang lahat ng ikinikilos nila ay tila mabuti sa panlabas—mapagpanggap silang umaawit ng mga salawikain, nagsasalita sila ng mga palalong teorya, at masarap pakinggan ang kanilang mga salita, subalit ang mga gawa nila ay makalat at ganap na laban sa Diyos. Ang mga ikinikilos nila sa panlabas ay pagkukunwaring lahat, panlolokong lahat; sa kanilang mga puso, wala sila kahit katiting na pagmamahal sa katotohanan o sa mga positibong bagay. Kinamumuhian nila ang katotohanan, kinamumuhian ang mga positibong bagay, at kinamumuhian ang lahat ng nagmumula sa Diyos. Ano ang iniibig nila? Iniibig ba nila ang pagkamakatarungan at pagkamakatuwiran? (Hindi.) Paano mo masasabing hindi nila iniibig ang mga bagay na ito? (Ipinakalat ng Panginoong Jesus ang ebanghelyo ng kaharian ng langit, na hindi lamang nila tinanggihang tanggapin, kundi kinondena rin.) Kung hindi nila ito kinondena, posible bang masabi ito? Hindi. Ang pagpapakita ng Panginoong Jesus at ang Kanyang gawain ay naglantad sa lahat ng mga Pariseo, at sa pamamagitan lamang ng pagkondena sa kanila at sa kanilang paglaban sa Panginoong Jesus makikita ng iba ang kanilang pagpapaimbabaw. Kung hindi dahil sa pagpapakita at gawain ng Panginoong Jesus, walang sinumang tunay na makakikilala sa mga Pariseo, at kung titingnan lamang ng mga tao ang panlabas na pag-uugali ng mga Pariseo, maiinggit pa nga sila. Hindi ba kawalan ng katapatan at panlilinlang ng mga Pariseo na gamitin ang mapagkunwaring mabuting pag-uugali upang kunin ang tiwala ng mga tao? Maaari bang ang gayong mapanlinlang na mga tao ay magmahal sa katotohanan? Talagang hindi nila ito magagawa. Ano ang layunin sa likod ng kanilang mga pagpapakita ng mabuting pag-uugali? Sa isang banda, ito ay upang linlangin ang mga tao. Sa kabilang banda, ito ay upang dayain at makuha ang loob ng mga tao, upang ang mga tao ay tingalain sila at igalang sila. At panghuli, nais nilang magantimpalaan. Anong panloloko ito! Mahuhusay ba itong panlilinlang? Minamahal ba ng gayong mga tao ang pagkamakatarungan at pagkamatuwid? Tiyak na hindi. Ang minahal nila ay ang katayuan, kasikatan at pakinabang, at ang hinangad nila ay isang gantimpala at isang korona. Hindi nila kailanman isinagawa ang mga salita na itinuro ng Diyos sa mga tao, at hindi nila kailanman ipinamuhay ang mga realidad ng katotohanan kahit katiting man. Ang nais lamang nila ay magpanggap na may mabuting pag-uugali, at manlinlang at kunin ang loob ng mga tao sa pamamagitan ng kanilang mga mapagpaimbabaw na pamamaraan upang tiyakin ang kanilang sariling katayuan at reputasyon, na kanila namang ginagamit upang maghanap ng kapital at ng ikabubuhay. Hindi ba ito kasuklam-suklam? Mula sa ganitong pag-uugali nila, makikita mo na, sa kanilang diwa, hindi nila mahal ang katotohanan, at hindi nila ito kailanman isinagawa. Ano ang isang bagay na nagpapakita na hindi nila isinagawa ang katotohanan? Ang pinakadakila sa lahat: na ang ating Panginoong Jesus ay naparito upang gawin ang gawain ng pagtubos, at na ang lahat ng mga salitang sinambit ng Panginoong Jesus ay katotohanan at may awtoridad. Paano tumugon ang mga Pariseo dito? Bagamat kinilala nila na ang mga salita ng Panginoong Jesus ay may awtoridad at kapangyarihan, hindi lamang nila ito hindi tinanggap, kundi kanila rin itong kinondena at nilapastangan. Para saan iyon? Ito ay dahil hindi nila mahal ang katotohanan, at sa kanilang puso, nasusuka at napopoot sila sa katotohanan. Kinilala nila na ang Panginoong Jesus ay tama sa lahat ng Kanyang sinabi, na ang Kanyang mga salita ay may awtoridad at kapangyarihan, na hindi Siya mali sa kahit anong paraan, at na sila ay walang kahigitan laban sa Kanya. Ngunit nais nilang kondenahin ang Panginoong Jesus, kaya’t nag-usap at nagsabwatan sila, at kanilang sinabi, “Ipako Siya sa krus. Siya o kami,” at ganito sinuway ng mga Pariseo ang Panginoong Jesus. Nang panahon na iyon ay walang sinuman ang nakauunawa sa katotohanan, at walang sinuman ang nakakikilala sa Panginoong Jesus bilang Diyos na nagkatawang-tao. Bagaman sa pananaw ng tao, ang Panginoong Jesus ay nagpahayag ng maraming katotohanan, nagpalayas ng mga demonyo, at nagpagaling ng maysakit. Gumawa Siya ng maraming himala, nagpakain ng 5,000 sa pamamagitan ng limang piraso ng tinapay at dalawang isda, gumawa ng maraming mabubuting gawa, at nagkaloob ng labis-labis na biyaya sa mga tao. Mayroon lamang kaunting mabubuti at matutuwid na tao gaya nito, kaya bakit ninais ng mga Pariseo na kondenahin ang Panginoong Jesus? Bakit napakatindi ng kanilang pagnanais na ipapako Siya sa krus? Na mas pinili nilang palayain ang isang kriminal kaysa sa Panginoong Jesus ay nagpapakita kung gaano kasama at kamalisyoso ang mga Pariseo ng mundo ng relihiyon. Sila ay napakasama! Labis-labis ang kaibahan sa pagitan ng masasamang mukha na ipinagkanulo ng mga Pariseo, at ang kanilang mapagkunwari, panlabas na kabutihan, anupa’t maraming tao ang hindi matukoy kung alin ang totoo at alin ang huwad, ngunit ang pagpapakita at gawain ng Panginoong Jesus ay naglantad sa lahat ng ito. Ang mga Pariseo ay madalas na magaling sa pagpapanggap at sa panlabas ay mukhang maka-Diyos, na walang sinuman ang nag-akala na maaari nilang labanan nang napakalupit at usigin ang Panginoong Jesus. Kung hindi nalantad ang mga katunayan, walang sinuman ang maaaring makaunawa sa mga iyon. Ang pagpapahayag ng katotohanan ng Diyos na nagkatawang-tao ay labis na naglalantad tungkol sa tao!

Sipi 17

Iniisip ng mga tao na ang pagsasagawa ng katotohanan ay mahirap, pero bakit may ilang taong naisasagawa ito? Nakasalalay ang lahat ng ito sa kung minamahal ba ng taong iyon ang katotohanan. Sinasabi ng ilang tao na iyong mga nagsasagawa ng katotohanan ay mga taong may mabuting pagkatao. Tama ang pahayag na ito. May ilang tao na may mabuting pagkatao at nakapagsasagawa ng ilang katotohanan. Gayunpaman, ang pagkatao ng ilang tao ay kulang, at mahirap para sa kanila na magsagawa ng katotohanan, na nangangahulugang kailangan nilang magdusa kahit papaano upang magawa ito. Sabihin mo sa Akin, ang isang tao bang hindi nagsasagawa ng katotohanan ay naghahanap ng katotohanan sa mga kilos niya? Hindi niya talaga ito hinahanap. Gumagawa siya ng mga pansariling intensyon at iniisip niyang ang pagsasagawa ng mga ito ay magiging mabuti at para sa sarili niyang interes, kaya’t kumikilos siya ayon sa mga intensyon niyang ito. Ang dahilan kung bakit hindi siya naghahanap ng katotohanan ay dahil mayroong mali sa kanyang puso, ang puso niya ay hindi tama. Hindi siya naghahanap, hindi nagsusuri, ni nagdarasal sa harap ng Diyos; basta matigas ang ulo niya na kumikilos ayon sa kanyang sariling mga inaasam. Ang ganitong uri ng tao ay basta walang pagmamahal sa katotohanan. Wala man siyang pagmamahal sa katotohanan, maaari siyang gumawa ng ilang partikular na bagay na naaayon sa mga prinsipyo at mga bagay na hindi lumalabag sa mga prinsipyo. Gayunpaman, ang gayong kawalan ng paglabag ay hindi nangangahulugang hinanap niya ang kalooban ng Diyos. Masasabing nagkataon lamang ito. Ginagawa ng ilang tao ang ilang bagay sa nakalilito at basta-bastang paraan nang hindi naghahanap, pero pagkatapos ay nasusuri naman nila ang kanilang sarili. Kapag natuklasan nila na ang paggawa ng mga gayong bagay ay hindi tugma sa katotohanan, iiwasan na nilang gawin ang mga ito sa susunod. Maaari itong ituring na pagkakaroon ng kaunting sukatan ng pagmamahal sa katotohanan. Ang ganitong uri ng indibidwal ay may kakayahang sumailalim sa isang antas ng pagbabago. Yaong mga walang pagmamahal para sa katotohanan ay hindi maghahanap dito sa sandaling ito, ni magsusuri ng kanilang mga sarili pagkatapos. Hindi nila kailanman sinusuri kung ang mga bagay-bagay na ginagawa nila ay tama o mali sa huli, kaya palagi nilang nilalabag ang mga prinsipyo at ang katotohanan. Gumawa man sila ng isang bagay na hindi lumalabag sa mga prinsipyo, hindi ito nakaayon sa katotohanan, at ang tinatawag na hindi paglabag na ito sa mga prinsipyo ay usapin lamang ng diskarte. Kung gayon, ano nga ba ang kalagayan ng ganitong klase ng tao kapag kumikilos sila ayon sa mga sarili nilang kagustuhan? Hindi sila kumikilos sa isang tuliro at magulong kalagayan, at hindi rin naman na para bang hindi malinaw sa kanila kung ang ganitong pagkilos ay talagang naaayon sa katotohanan o hindi. Hindi ito ang sitwasyong kinasasangkutan nila; sa halip, sutil silang patuloy na kumikilos ayon sa mga sarili nilang kagustuhan; nakatuon na ang kanilang pag-iisip sa pagkilos sa gayong paraan, na lubhang walang intensyon na hanapin ang katotohanan. Kung talagang hinahanap nila ang kalooban ng Diyos, bago pa man nila lubusang mauunawaan ito, isasaalang-alang na nila ang mga sumusunod na hakbang ng pagkilos: “Gagawin ko muna ito sa ganitong paraan. Kung umaayon ito sa katotohanan, magpapatuloy ako sa ganitong paraan; kung hindi ito umaayon sa katotohanan, agad ko itong aayusin at titigil ako sa pagkilos sa gayong paraan.” Kung mahahanap nila ang katotohanan sa ganitong paraan, magagawa nilang magbago balang-araw. Kung wala ang intensyon na ito, hindi sila magbabago. Ang isang taong may puso ay nakakayanan lamang gumawa ng isang pagkakamali nang isang beses kapag may gawaing isinasakatuparan, pinakamarami na ang dalawa—isa o dalawa, hindi tatlo o apat na beses, ito ay normal na katinuan. Kung nakakayanan nilang makagawa ng parehong pagkakamali nang tatlo o apat na beses, ito ay nagpapatunay na wala silang pagmamahal para sa katotohanan, ni hinahanap nila ang katotohanan. Ang ganitong uri ng tao ay tiyak na hindi isang indibidwal na may pagkatao. Kung pagkatapos nilang magkamali ng isa o dalawang beses ay walang reaksyon sa puso nila, walang pagkabagabag sa kanilang konsiyensiya, magkakamali ulit sila sa parehong paraan nang tatlo o apat na beses, at sadyang hindi na magbabago ang gayong uri ng tao; ganito na talaga sila—ganap na hindi matutubos. Kung pagkatapos nilang magkamali nang isang beses ay maramdaman nila na may mali sa nagawa nila, at lubha nilang kamuhian ang kanilang sarili dahil dito at makaramdam sila ng pagkakonsiyensiya sa kanilang puso; kung magkaroon sila ng ganitong kalagayan, sila ay kikilos nang mas maayos kapag muling naharap sa mga parehong bagay, at unti-unti na silang hindi gagawa ng parehong uri ng pagkakamali. Kahit na gustuhin nila ito sa kanilang puso, hindi na nila ito gagawin. Ito ay isang aspeto ng pagbabago. Marahil ay sasabihin mo: “Hindi mababago ang aking tiwaling disposisyon.” Totoo bang hindi ito mababago? Ikaw lang naman talaga ang ayaw magbago. Kung handa kang magsagawa ng katotohanan, hindi mo pa rin ba magagawang magbago? Walang tibay ng loob ang mga taong nagsasabi nito. Lahat sila ay kasuklam-suklam na ubod ng sama. Hindi sila handang magtiis ng pagdurusa. Hindi nila gustong isagawa ang katotohanan; sa halip ay sinasabi nila na hindi sila kayang baguhin ng katotohanan. Hindi ba’t lubhang mapanlinlang ang gayong uri ng tao? Hindi niya maisagawa ang katotohanan, may depekto ang pagkatao niya, pero hindi niya kilala ang sarili niyang kalikasan. Madalas niyang pinagdududahan kung kaya nga ba ng gawain ng Diyos na gawing ganap ang tao o hindi. Ang gayong tao ay walang balak na ibigay ang puso niya sa Diyos kailanman, walang planong magtiis ng hirap kailanman. Kaya lamang siya nananatili rito ay dahil nagbabakasakali siyang magkamit ng magandang kapalaran sa hinaharap. Walang pagkatao ang ganitong uri ng tao. Kung isa siyang taong mayroong pagkatao, hindi man lantad na gumagawa ang Banal na Espiritu sa kanya, at mayroong siyang kaunting pagkaunawa sa katotohanan, makagagawa ba siya ng mga maling gawa? Ang isang taong may pagkatao, gumagawa man o hindi ang Banal na Espiritu sa kanya, ay hindi makagagawa ng mga maling gawa. Ang ilang tao na walang pagkatao ay makagagawa lamang ng ilang mabubuting gawa sa ilalim ng kondisyon na ang Banal na Espiritu ay gumagawa sa kanila. Kung wala ang paggawa ng Banal na Espiritu sa kanila, malalantad ang kalikasan nila. Sino nga ba ang palaging maaaring magkaroon ng gawain ng Banal na Espiritu? Ang ilan sa mga hindi mananampalataya ay may mabuting pagkatao, at hindi rin gumagawa ang Banal na Espiritu sa kanila, pero hindi sila gumagawa ng anumang partikular na masasamang gawain. Kung nananalig ka sa Diyos, paano ka makagagawa ng masasamang gawain? Ipinapakita nito ang problema ng kalikasan ng tao. Kung hindi gumagawa sa kanila ang Banal na Espiritu, nalalantad ang kalikasan ng mga tao. Kapag gumagawa sa kanila ang Banal na Espiritu, aantigin sila nito, na bibigyan ang mga tao ng kaliwanagan at pagtanglaw, at bibigyan sila ng isang bugsong lakas upang makapagsagawa sila ng ilang mabuting gawa. Sa sitwasyong ito, hindi ito isang usapin kung mabuti ba ang kanilang kalikasan, kundi usapin ng mga resulta na nakamit ng gawain ng Banal na Espiritu. Pero kung hindi gumagawa sa kanila ang Banal na Espiritu, gusto ng mga tao na sumunod sa mga sarili nilang kagustuhan, na humahantong sa paggawa nila ng ilang masamang bagay nang hindi nila namamalayan. Sa sandaling iyon lang malalantad ang tunay nilang kalikasan.

Paano nga ba malulutas ang kalikasan ng mga tao? Nagsisimula ito sa pag-unawa sa diwa ng kalikasan ng tao, na dapat suriin ayon sa mga salita ng Diyos upang makita kung ito ay positibo o negatibo, at kung ito ay lumalaban o nagpapasakop sa Diyos. Dapat itong gawin ng isang tao hanggang sa mapagtanto niya ang kanyang kalikasang diwa, at pagkatapos ay tunay na niyang makamumuhian ang kanyang sarili at matatalikdan ang kanyang laman. Kasabay nito, dapat maunawaan ng isang tao ang kalooban at mga hinihingi ng Diyos. Ano ang mithiin mo sa paghahangad sa katotohanan? Dapat kang magkamit ng mga pagbabago sa iyong disposisyon sa buhay. Kapag nagbago na ang disposisyon mo, makakamit mo ang katotohanan. Sa tayog mo ngayon, paano mo mapipigilan ang sarili mo sa paggawa ng masama, paglaban sa Diyos, o paggawa ng mga bagay na lumalabag sa katotohanan? Kung gusto mong magbago, dapat mong isaalang-alang ang mga bagay na ito. Upang labanan ang problema ng pagkakaroon ng masamang kalikasan, dapat mong unawain kung aling mga tiwaling disposisyon ang mayroon ka at kung ano ang kaya mong gawin. Dapat mong unawain kung anong mga remedyo ang dapat gawin at kung paano isagawa ang mga ito upang makontrol ang iyong masamang kalikasan. Ito ang pangunahing isyu. Kapag may kalituhan sa isip mo o kadiliman sa kaluluwa mo, alam mo dapat kung paano hanapin ang katotohanan upang malutas ito, kung paano gampanan ang iyong mga tungkulin nang maayos, at kung paano tahakin ang tamang landas. Dapat kang magtatag ng isang prinsipyo para sa sarili mo. Nakasalalay ito sa kalooban ng isang indibidwal at kung siya ba ay isang taong nagnanais sa Diyos o hindi. May isang taong madalas uminit ang ulo. Gumawa siya ng plake at isinulat dito ang mga salitang, “Timpiin Mo ang Galit Mo.” Pagkatapos, isinabit niya ito sa dingding ng kanyang opisina bilang paraan para pigilan ang kanyang sarili at bilang babala sa kanyang sarili. Marahil ay nakatulong ito nang kaunti, pero kaya ba nitong ganap na lutasin ang problema? Talagang hindi. Sa kabila nito, dapat pigilan ng mga tao ang kanilang sarili. Nasa unahan ang pangangailangang lutasin ang problema ng kanilang tiwaling disposisyon. Upang malutas ang mga problema sa kanilang kalikasan, dapat muna nilang kilalanin ang kanilang sarili. Tanging sa malinaw na pagtingin sa diwa ng kanilang tiwaling disposisyon nila magagawang kamuhian ang kanilang sarili at matatalikdan ang laman. Ang pagtalikod sa laman ay nangangailangan din ng pagkakaroon ng mga prinsipyo. Maaari bang talikdan ng isang tao ang laman kung siya ay naguguluhan? Sa sandaling makaranas siya ng problema, siya ay bibigay sa laman. Maaaring mapahinto ang ilang tao kapag nakakita sila ng magandang babae; sa ganitong sitwasyon, dapat kang magtakda ng tuntunin para sa iyong sarili. Kapag nilapitan ka ng isang magandang babae, dapat ka bang lumayo o anong gagawin mo? Ano ang dapat mong gawin kung hinawakan niya ang kamay mo? Kung wala kang mga prinsipyo, magkakasala ka kapag naharap ka sa ganitong sitwasyon. Ano ang dapat mong gawin kapag natagpuan mo ang sarili mong nabubulag sa kasakiman kapag nakakakita ka ng pera at kayamanan? Dapat mong partikular na pag-isipan ang problemang ito, at pagtuunang sanayin ang iyong sarili upang malutas ito, at pagdating ng panahon, unti-unti mo nang matatalikdan ang laman. Sa usapin ng paglutas ng isang tiwaling kalikasan, may isang prinsipyo na medyo mahalaga, at iyon ay, na dapat mong dalhin ang lahat ng iyong mga isyu sa harap ng Diyos at siyasating maigi ang iyong sarili. Bilang karagdagan, bawat gabi, dapat mong suriin ang iyong mga kalagayan mula sa araw na iyon at suriing mabuti ang iyong sariling pag-uugali: Alin sa mga gawa mo ang ginawa ayon sa katotohanan at alin ang mga paglabag sa mga prinsipyo? Ito ay isa pang prinsipyo. Ang dalawang puntong ito ang pinakamahalaga: Ang una ay dapat mong pagnilayan ang sarili mo kapag nalantad ang iyong katiwalian. Ang pangalawa ay dapat mong pagnilayan ang sarili mo pagkatapos ng nangyari upang hanapin ang katotohanan. Ang pangatlong punto ay kailangan mong maging malinaw sa kung ano ang ibig sabihin ng pagsasagawa sa katotohanan at pagkilos nang may prinsipyo. Kung kaya mong tunay na maunawaan ang mga bagay na ito, magagawa mo nang tama ang mga bagay. Kung susundin mo ang tatlong prinsipyong ito, mapipigilan mo ang sarili mo, na pipigil sa iyong maglantad o magpamalas ng iyong tiwaling kalikasan. Ito ang mga pangunahing prinsipyo sa paglutas ng kalikasan mo. Gamit ang mga prinsipyong ito, kung magsisikap ka patungo sa katotohanan at mananatili sa normal na kalagayan kahit na hindi gumagawa sa iyo ang Banal na Espiritu o matagal mang walang nagbibigay ng pagbabahagi sa iyo, ikaw ay isang taong nagmamahal sa katotohanan at tumatalikod sa laman. Yaong mga laging umaasa sa iba upang magbahagi ng katotohanan at tabasan at iwasto ang kanilang sarili ay mga alipin. Ang mga gayong tao ay may kapansanan at hindi kayang mabuhay nang mag-isa. Yaong mga kumikilos nang walang mga prinsipyo ay walang ingat na kikilos at mawawalan ng kontrol sa kanilang sarili kung hindi sila tatabasan at iwawasto o babahaginan sa loob nang ilang panahon. Paano mapapanatag ng gayong tao ang Diyos? Kaya, dapat kang sumunod sa tatlong prinsipyong ito upang malutas ang problema ng kalikasan. Pipigilan ka ng mga ito na gumawa ng malulubhang paglabag at titiyaking hindi mo lalabanan o ipagkakanulo ang Diyos.