Sipi 20

Ang lahat ng tiwaling tao ay may satanikong kalikasan. Lahat sila ay may satanikong disposisyon at kayang ipagkanulo ang Diyos saanman at kailanman. Ang ilang tao ay nagtatanong, “Nilikha ng Diyos ang mga tao, at sila ay nasa mga kamay ng Diyos. Bakit hindi pinoprotektahan ng Diyos ang mga tao sa halip na hayaan silang ipagkanulo ang Diyos? Hindi ba’t ang Diyos ay makapangyarihan sa lahat?” Ito nga ay isang katanungan. Anong mga problema ang makikita mo rito? Ang Diyos ay may panig na makapangyarihan sa lahat at may panig ding praktikal. Kayang ipagkanulo ng mga tao ang Diyos nang hindi sila nagagawang tiwali ni Satanas. Walang sariling kalooban ang mga tao, sa usapin ng kung paano nila dapat sambahin ang Diyos, at kung paano itakwil si Satanas, ang hindi makisama kay Satanas at sumunod sa Diyos. Nasa Diyos ang katotohanan, ang buhay, at ang daan, ang Diyos ay hindi nalalabag... Wala sa kalooban-looban ng mga tao ang alinman sa mga bagay na ito. Hindi nila talaga nakikita ang mga bagay na nasa kalikasan ni Satanas at sadyang hindi nila nauunawaan ang katotohanan, kaya nagagawa nilang ipagkanulo ang Diyos saanman at kailanman. Higit pa rito, pagkatapos na gawing tiwali ni Satanas ang mga tao, nasa loob nila ang mga bagay ni Satanas, at mas madali para sa kanila na ipagkanulo ang Diyos. Ito ang problema. Kung ang nakikita mo lamang ay ang praktikal na panig ng Diyos at hindi ang panig ng Diyos na makapangyarihan sa lahat, magiging madali para sa iyo na ipagkanulo ang Diyos at makita si Cristo bilang isang ordinaryong tao, at hindi mo malalaman kung paano Niya magagawang ihatid ang napakaraming katotohanan para iligtas ang sangkatauhan. Kung ang panig ng Diyos na makapangyarihan sa lahat lang ang nakikita mo at hindi ang praktikal na panig ng Diyos, magiging madali rin para sa iyo na labanan ang Diyos. Kung hindi mo nakikita ang alinmang panig, mas malamang pa na labanan mo ang Diyos. Samakatuwid, hindi ba’t ang makilala ang Diyos ang pinakamahirap na bagay sa mundo? Habang mas nakikilala ng mga tao ang Diyos, mas nauunawaan nila ang mga layunin ng Diyos, at nauunawaan na ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay may kahulugan. Kung tunay na kilala ng mga tao ang Diyos, makapagkakamit sila ng gayong mga resulta. Bagama’t may praktikal na panig ang Diyos, hindi kailanman lubusang makikilala ng mga tao ang Diyos. Masyadong dakila at kamangha-manghang hindi maarok ang Diyos, at masyadong limitado ang pag-iisip ng mga tao. Bakit sinasabi na ang tao ay isang sanggol sa harap ng Diyos magpakailanman? Ito ang ibig sabihin nito.

Kapag may sinabi o ginawa ang Diyos, lagi itong hindi nauunawaan ng mga tao, “Paano iyon nagawa ng Diyos? Ang Diyos ay makapangyarihan sa lahat!” Palaging may sariling kuru-kuro ang mga tao. Patungkol sa pagtikim ng Diyos sa makamundong pagdurusa, iniisip ng ilang tao, “Hindi ba’t makapangyarihan sa lahat ang Diyos? Kailangan ba Niyang matikman ang makamundong pagdurusa? Hindi ba alam ng Diyos kung ano ang pakiramdam ng dumanas ng makamundong pagdurusa?” Ito ang praktikal na panig ng paggawa ng Diyos. Noong Kapanahunan ng Biyaya, ipinako sa krus si Jesus para tubusin ang sangkatauhan, ngunit hindi nauunawaan ng tao ang Diyos at palagi silang nagkikimkim ng ilang kuru-kuro tungkol sa Diyos, sinasabing: “Upang tubusin ang buong sangkatauhan, kailangan lang ng Diyos na sabihin kay Satanas, ‘Ako ay makapangyarihan sa lahat. Nangangahas kang ipagkait sa Akin ang sangkatauhan? Kailangan mo silang ibigay sa Akin.’ Sa ilang salitang ito, ang lahat sana ay nalutas na—wala bang awtoridad ang Diyos? Ang kailangan lang ay sabihin ng Diyos na natubos na ang sangkatauhan at ang kasalanan ng tao ay pinatawad na, kung gayon ay wala nang kasalanan ang tao. Hindi ba kayang mapagpasyahan ng mga salita ng Diyos ang mga bagay na ito? Kung ang langit at lupa at lahat ng bagay ay nalikha sa pamamagitan ng mga salita mula sa Diyos, paanong hindi malulutas ng Diyos ang usaping ito? Bakit kailangang ipako sa krus ang Diyos mismo?” Ang makapangyarihan sa lahat na panig ng Diyos at ang Kanyang praktikal na panig ay parehong gumagana rito. Patungkol naman sa Kanyang praktikal na panig, tiniis ng Diyos na nagkatawang-tao ang maraming pagdurusa sa Kanyang tatlumpu’t tatlo at kalahating taon na pamumuhay sa lupa, at sa huli ay ipinako sa krus. Tiniis Niya ang pinakamatinding pagdurusa. Pagkatapos ay nabuhay Siyang muli mula sa kamatayan, at ang Kanyang muling pagkabuhay ay ang paggana ng aspeto ng pagiging makapangyarihan sa lahat ng Diyos. Hindi gumawa ng anumang pahiwatig ang Diyos, o nagpadanak ng anumang dugo o nagpaulan at sinabing ito ay isang handog para sa kasalanan. Wala Siyang ginawang anumang ganoon, sa halip Siya mismo ay nagkatawang-tao upang tubusin ang sangkatauhan at ipinako Siya sa krus, upang malaman ng sangkatauhan ang gawang ito. Nang dahil sa gawang ito, nalaman ng sangkatauhan na talagang iniligtas ng Diyos ang tao at ito ay patunay. Alinmang pagkakatawang-tao ang gumaganap ng gawain o kung ang Espiritu man ang tuwirang gumagawa ng gawain, lahat ito ay kinakailangan. Nangangahulugan ito na sa pamamagitan ng paggawa ng mga bagay-bagay sa ganitong paraan, ang gawain ay nagagawang pinakamahalaga at pinakamakabuluhan, at sa pamamagitan lamang ng paggawa ng mga bagay-bagay sa ganitong paraan na maaani ng sangkatauhan ang mga kapakinabangan nito. Ito ay dahil sa ang buong sangkatauhan ang layon ng pamamahala ng Diyos. Nasabi na noon na ito ay upang makipagdigma kay Satanas at ipahiya ito. At sa totoo lang, hindi ba’t sa huli ay mabuti iyon para sa tao? Para sa tao, ito ay isang bagay na dapat gunitain at isang bagay na pinakamahalaga at makabuluhan, dahil ang nais likhain ng Diyos ay mga taong nakaahon mula sa kapighatian nang may pag-unawa sa Diyos, na naperpekto na ng Diyos at nalampasan ang katiwalian ni Satanas. Samakatuwid, ang gawaing ito ay tiyak na kailangang gawin sa ganitong paraan. Ang kapasyahan sa kung aling paraan ang ginagamit ng Diyos sa bawat yugto ng Kanyang gawain ay batay sa mga pangangailangan ng sangkatauhan. Ang gawain ng Diyos ay tiyak na hindi ginagawa gamit ang walang ingat na mga pamamaraan. Ngunit ang mga tao ay may pagpipilian at may sariling mga kuru-kuro. Pagdating sa pagpako kay Jesus sa krus, iniisip ng mga tao: “Anong kinalaman sa amin ng pagpako sa Diyos sa krus?” Iniisip nila na walang kaugnayan, ngunit kailangang ipako sa krus ang Diyos upang iligtas ang sangkatauhan. Ang pagpako sa krus ang pinakamatinding pagdurusa noong panahong iyon, naipako kaya sa krus ang Espiritu? Ang Espiritu ay hindi maaaring ipako sa krus at hindi maaaring maging isang paunang indikasyon ng Diyos, lalong hindi maaaring magbuhos ng dugo at mamatay. Tanging ang pagkakatawang-tao lamang ang maaaring ipako sa krus, ito ang patunay ng handog para sa kasalanan. Ang Kanyang katawang-tao ay nag-anyo na isang makasalanang katawan at pinasan ang pagdurusa para sa sangkatauhan. Ang Espiritu ay hindi maaaring magdusa para sa sangkatauhan, at hindi rin kayang pagbayaran ang mga kasalanan ng mga tao. Si Jesus ay ipinako sa krus para sa kapakanan ng sangkatauhan. Ito ang praktikal na panig ng Diyos. Kaya ng Diyos na gawin ito at mahalin ang mga tao sa ganitong paraan, samantalang hindi ito kaya ng mga tao. Ito ang panig ng Diyos na makapangyarihan sa lahat.

Kalakip sa lahat ng mga ginagawa ng Diyos ang Kanyang bahaging makapangyarihan sa lahat pati na rin ang Kanyang bahaging praktikal. Diwa ng Diyos ang Kanyang pagiging makapangyarihan sa lahat, at ang Kanyang pagiging praktikal ay diwa rin Niya; ang dalawang aspetong ito ay hindi mapaghihiwalay. Ang paggawa ng Diyos ng mga gawa sa isang totoo at praktikal na paraan ay ang paggana ng Kanyang praktikal na aspeto, at ipinapakita rin ng kakayahan Niyang gumawa sa ganitong paraan ang Kanyang aspetong makapangyarihan sa lahat. Hindi mo maaaring sabihin, “Dahil ang Diyos ay gumagawa sa realidad, Siya kung gayon ay praktikal, mayroon lamang Siyang praktikal na panig at walang aspetong makapangyarihan sa lahat”; kapag sinabi mo iyan, iyan ay magiging isang panuntunan. Ito ang praktikal na aspeto, ngunit mayroon ding aspetong makapangyarihan sa lahat. Ang anumang ginagawa ng Diyos ay nagtataglay ng parehong aspetong ito—ang Kanyang pagkamakapangyarihan sa lahat at ang Kanyang pagiging praktikal—at ang lahat ay ginagawa batay sa Kanyang diwa; ito ay isang pagpapahayag ng disposisyon Niya at isa ring pagbubunyag ng diwa Niya at kung ano Siya. Iniisip ng mga tao na, sa Kapanahunan ng Biyaya, ang Diyos ay awa at pag-ibig; ngunit nasa Kanya pa rin ang Kanyang poot at Kanyang paghatol. Ang pagsumpa ng Diyos sa mga Pariseo at sa lahat ng Judio—hindi ba’t ito ang Kanyang poot at pagiging matuwid? Hindi mo maaaring sabihin na ang Diyos ay awa at pag-ibig lamang noong Kapanahunan ng Biyaya, na talagang Siya ay walang poot, walang paghatol o pagsumpa—ang sabihin ito ay pagpapakita ng kawalan ng mga tao ng pagkaunawa sa gawain ng Diyos. Ang gawain ng Diyos sa Kapanahunan ng Biyaya ay pawang pagpapahayag ng Kanyang disposisyon. Ang lahat ng ginawa ng Diyos na nakikita ng tao ay upang patunayan na Siya Mismo ang Diyos at Siya ay makapangyarihan sa lahat, upang patunayan na Siya Mismo ang may diwa ng Diyos. Ang gawain ba ng paghatol at pagkastigo ng Diyos sa kasalukuyang yugtong ito ay nangangahulugan na wala Siyang awa o pag-ibig? Hindi. Kung lalagumin mo ang diwa ng Diyos sa isang pangungusap o isang pahayag lamang, masyado kang mapagmataas at mapagmagaling, hangal at mangmang, at nagpapakita ito na hindi mo kilala ang Diyos. Sinasabi ng ilang tao, “Sabihin Mo sa amin ang katotohanan tungkol sa pagkilala sa Diyos, ipaliwanag mo ito nang malinaw.” Ano ang dapat sabihin ng taong nakakakilala sa Diyos? Sasabihin niya, “Ang usapin ng pagkilala sa Diyos ay napakalalim na hindi ko ito kayang ipaliwanag nang malinaw sa ilang pangungusap lang. Paano ko man ito ipaliwanag, hindi ko ito magawa sa paraang madaling maunawaan. Hangga’t naiintindihan mo ang diwa, iyon ay sapat na. Hindi kailanman makikilala nang lubusan ng tao ang Diyos.” Ang isang mayabang na tao na hindi nakakakilala sa Diyos ay magsasabi, “Alam ko kung anong uri Siya ng Diyos, tunay ko Siyang nauunawaan.” Hindi ba’t ito ay pagyayabang? Ang sinumang magsabi nito ay sukdulan ang kayabangan! May ilang bagay na—kung hindi nararanasan ng mga tao at hindi pa nila nakikita ang ilang katunayan—hindi talaga nila malalaman o mararanasan, kaya pakiramdam nila ay masyadong mahirap unawain ang kaalaman sa Diyos. Ang mga taong hindi nakakaalam ay nakakarinig lamang ng isang uri ng pahayag, naiintindihan nila ang lohika nito, ngunit hindi nila ito alam. Hindi dahil hindi mo ito alam ay nangangahulugan nang hindi ito ang katotohanan. Tila mahirap itong unawain para sa mga walang karanasan, ngunit ito, sa katunayan, ay hindi mahirap unawain. Kung ang isang tao ay talagang may karanasan, magagawa niyang itugma ang mga salita ng Diyos sa angkop na konteksto ng mga ito at mailalapat niya at maisasagawa ang mga ito. Ito ang pagkaunawa sa katotohanan. Mauunawaan mo ba ang katotohanan kung makikinig ka lamang sa mga pangungusap ng salita ng Diyos ngunit wala kang tunay na pagkaunawa? Kailangan mong isagawa at danasin ang mga ito. Hindi madaling maunawaan ang katotohanan.

Tinubos ng Diyos ang buong sangkatauhan sa Kapanahunan ng Biyaya. Ito ang panig ng Diyos na makapangyarihan sa lahat, at kasama sa Kanyang pagiging makapangyarihan sa lahat ang lahat ng Kanyang praktikal na gawain. Sa paggawa ng Kanyang gawain upang lupigin ang mga tao, ang lahat ng tao ay bumabagsak sa harap ng Diyos at maaari Siyang tanggapin. Kung nagsasalita ang mga tao tungkol sa pagiging makapangyarihan sa lahat at pagiging praktikal ng Diyos nang hiwalay sa isa’t isa, hindi nila lubos na mauunawaan ang mga ito. Upang makilala ang Diyos, kailangan mong pagsamahin ang iyong kaalaman sa Kanyang dalawang aspeto na pagiging makapangyarihan sa lahat at pagiging praktikal; sa ganito ka lamang makapagkakamit ng mga resulta. Ang kakayahan ng Diyos na gawin ang Kanyang gawain nang aktwal at praktikal, at linisin at lutasin ang katiwalian ng sangkatauhan sa pamamagitan ng pagpapahayag ng katotohanan, pati na ang kakayahan Niyang direktang pamunuan ang mga tao—ipinapakita ng mga ito ang praktikal na panig ng Diyos. Ipinahahayag ng Diyos ang sarili Niyang disposisyon at kung ano Siya, at anumang gawaing hindi magagawa ng tao ay magagawa Niya; makikita rito ang panig ng Diyos na makapangyarihan sa lahat. Taglay ng Diyos ang awtoridad na pairalin ang sinasabi Niya, na gawing matatag ang mga utos Niya, at ang sinasabi Niya ay magaganap. Habang bumibigkas ang Diyos, nabubunyag ang Kanyang pagkamakapangyarihan sa lahat. Pinamumunuan ng Diyos ang lahat ng bagay, minamaniobra Niya si Satanas upang magserbisyo sa Kanya, isinasaayos ang mga kapaligiran upang subukin at pinuhin ang mga tao, at dalisayin at baguhin ang mga disposisyon nila—ang lahat ng ito ay mga pagpapakita ng pagiging makapangyarihan sa lahat ng Diyos. Ang diwa ng Diyos ay parehong makapangyarihan sa lahat at praktikal, at nababagay sa isa’t isa ang dalawang aspetong ito. Lahat ng ginagawa ng Diyos ay isang pagpapahayag ng sarili Niyang disposisyon at pagbubunyag ng kung ano Siya. Kabilang sa kung ano Siya ang Kanyang pagkamakapangyarihan sa lahat, Kanyang katuwiran, at Kanyang kamahalan. Ang gawain ng Diyos mula simula hanggang wakas ay isang paghahayag ng Kanyang sariling diwa at isang pagpapahayag ng kung ano Siya. Ang Kanyang diwa ay may dalawang aspeto: Ang isa ay ang aspeto ng Kanyang pagiging makapangyarihan sa lahat, ang isa pa ay ang aspeto ng Kanyang pagiging praktikal. Alinmang yugto ng gawain ng Diyos ang iyong tingnan, naroon ang dalawang aspetong ito, na nasa lahat ng ginagawa ng Diyos. Ito ay isang landas sa pag-unawa sa Diyos.

Sipi 21

Kung isinasagawa ng Diyos ang Kanyang gawain sa pamamagitan man ng Kanyang pagkakatawang-tao o ng Kanyang Espiritu, isinasagawa ang lahat ng ito ayon sa Kanyang plano ng pamamahala. Hindi ito isinasagawa ayon sa anumang hayag o lihim na mga pamamaraan, o ayon sa mga pangangailangan ng tao, kundi ganap na alinsunod sa Kanyang plano ng pamamahala. Hindi ito para bang ang gawain sa mga huling araw ay maisasagawa sa anumang paraang naisin ng Diyos. Ang yugtong ito ay isinasagawa sa pundasyon ng naunang dalawang yugto ng Kanyang gawain. Ang gawain sa Kapanahunan ng Biyaya, na ang ikalawang yugto ng Kanyang gawain, ay nagbigay-daan para matubos ang sangkatauhan, at naisagawa ito sa pamamagitan ng pagkakatawang-tao. Hindi imposibleng maisagawa ng Espiritu ang kasalukuyang yugto ng gawain ng Diyos. Kaya Niya itong gawin, ngunit mas angkop na gawin ito ng pagkakatawang-tao. Mas epektibo nitong maililigtas ang mga tao. Tutal, ang mga pahayag naman ng pagkakatawang-tao ay nakahihigit sa mga direktang pahayag ng Banal na Espiritu pagdating sa panlulupig ng mga tao, at mas mainam ang mga ito pagdating sa pagtulong sa mga tao na makilala ang Diyos. Kapag gumagawa ang Espiritu, hindi Siya palaging makakasama ng mga tao. Hindi posible para sa Espiritu na direktang mamuhay kasama ng mga tao at harapang makipag-usap sa mga tao gaya ng ginagawa ngayon ng pagkakatawang-tao, at may mga pagkakataon na hindi posible para sa Espiritu na ilantad kung ano ang nasa kalooban ng mga tao gaya ng nagagawa ng pagkakatawang-tao. Sa yugtong ito, ang pangunahing gawain ng pagkakatawang-tao ay ang lupigin ang mga tao, at matapos silang lupigin, ay gawin silang perpekto, upang makilala nila ang Diyos at magawa Siyang sambahin. Ito ang gawain sa pagwawakas ng panahon. Kung ang yugtong ito ay hindi tungkol sa paglupig sa mga tao, kundi pagbibigay-alam lamang sa kanila na mayroon talagang Diyos, maaari itong isagawa ng Espiritu. Posibleng iniisip ninyo na kung ang Espiritu ang nagsagawa ng yugtong ito, maaari Siyang humalili sa pagkakatawang-tao, at isagawa ang parehong gawain gaya ng sa pagkakatawang-tao, at dahil walang hanggan ang kapangyarihan ng Diyos, kung ang pagkakatawang-tao man o ang Espiritu ang gumagawa, parehong resulta pa rin ang matatamo. Gayunpaman, nagkakamali kayo. Gumagawa ang Diyos ayon sa Kanyang pamamahala, at sa Kanyang plano at mga hakbang upang iligtas ang tao. Hindi ito gaya ng pakiwari mo, na ang Espiritu ay may walang hanggang kapangyarihan, ang pagkakatawang-tao ay may walang hanggang kapangyarihan, at ang Diyos Mismo ay may walang hanggang kapangyarihan, kaya magagawa Niya anuman ang Kanyang naisin. Gumagawa ang Diyos ayon sa Kanyang plano ng pamamahala, at ang bawat yugto ng Kanyang gawain ay may ilang partikular na hakbang. Planado na rin kung paano dapat isagawa ang yugtong ito, at kung ano ang mga detalyeng nararapat na isama. Ang unang yugto ng gawain ng Diyos ay isinagawa sa Israel, at ang huling yugto na ito naman ay sa bansa ng malaking pulang dragon, ang Tsina. May ilang nagsasabi, “Hindi ba ito puwedeng gawin ng Diyos sa ibang bansa?” Ayon sa plano ng pamamahala ng yugtong ito, dapat itong isagawa sa Tsina. Ang mga mamamayan ng Tsina ay paurong, ang kanilang buhay ay mapagmalabis, at wala silang karapatang pantao o kalayaan. Isa itong bansa kung saan si Satanas at ang masasamang demonyo ang nasa kapangyarihan. Ang layunin ng paglitaw at paggawa sa Tsina ay ang iligtas ang mga taong naninirahan sa pinakamadilim na bahagi ng mundo at na pinakaginawang tiwali ni Satanas. Ito ang tanging paraan upang talunin si Satanas at ganap na matamo ang kaluwalhatian. Kung magpapakita ang Diyos at gagawa sa ibang bansa, hindi ito magiging ganoon kamakabuluhan. Ang bawat yugto ng gawain ng Diyos ay kinakailangan, at isinasagawa ng Diyos sa paraang nararapat gawin. May ilang bagay na maisasagawa sa pamamagitan ng gawain ng pagkakatawang-tao at may ilang bagay na maisasagawa sa pamamagitan ng gawain ng Espiritu. Pinipili ng Diyos na kumilos sa pamamagitan ng pagkakatawang-tao o ng Espiritu batay sa kung aling paraan ang makakakuha ng pinakamagagandang resulta. Hindi ito gaya ng iminungkahi ninyo, na ayos lang ang anumang paraan ng paggawa, na maisasagawa ng Diyos ang gawain sa pamamagitan ng kaswal na paggamit ng anyo ng tao, at magagawa rin ito ng Espiritu nang hindi nakikipagtagpo sa sinumang tao nang harapan, at na ang mga pamamaraang ito ay kapwa makapagtatamo ng ilang resulta. Hindi dapat kayo magkamali sa pagkakaunawa rito. Ang Diyos ay makapangyarihan sa lahat, ngunit mayroon din Siyang praktikal na aspeto, at hindi ito makita ng mga tao. Nakikita ng mga tao ang Diyos bilang napakahiwaga, at hindi nila Siya maunawaan, kaya nakabubuo sila ng mga kuru-kuro at lahat ng klase ng hindi makatotohanang ideya tungkol sa Kanya. Napakakaunting tao lamang ang nakakakita na ang mga salita at gawain ng Diyos ay ang katotohanan, na praktikal ang mga ito, na ito ang mga bagay na pinakatotoo, at nahahawakan at nakikita ito ng tao. Kung talagang may kahusayan at kakayahang makaunawa ang mga tao, matapos maranasan nang ilang taon ang gawain ng Diyos, magagawa dapat nilang makita na ang lahat ng salitang ipinapahayag ng Diyos ay ang mga katotohanang realidad, na may mga katotohanan at prinsipyo sa lahat ng gawain at bagay na isinasagawa Niya, at na may malaking kabuluhan ang lahat ng Kanyang ginagawa. Ang anumang ginagawa ng Diyos ay may saysay, kinakailangan, at makapagbibigay ng pinakamagagandang resulta. Lahat ng ito ay may tiyak na layunin, plano, at kabuluhan. Sa tingin mo ba, ang gawain ng Diyos ay isinasagawa batay sa mga binigkas na salitang hindi pinag-isipan? Mayroon Siyang aspetong makapangyarihan sa lahat, ngunit mayroon din Siyang aspetong praktikal. Hindi balanse ang inyong kaalaman. May mga pagkakamali sa inyong pagkaunawa sa aspeto ng Diyos na makapangyarihan sa lahat, bukod pa sa inyong pagkaunawa sa Kanyang aspetong praktikal, kung saan mas marami pa ang inyong mga pagkakamali.

Sa tatlong yugto ng gawain ng Diyos, ang unang yugto ay isinasagawa ng Espiritu, habang ang huling dalawang yugto ay isinasagawa ng pagkakatawang-tao, at napakahalaga ng bawat yugto ng Kanyang gawain. Gawin nating halimbawa ang pagpapako sa krus. Kung ang Espiritu ang ipinako sa krus, wala itong magiging saysay, dahil hindi nakikita o nahahawakan ng mga tao ang Espiritu, at ang Espiritu ay walang nararamdaman at hindi nasasaktan. Kung gayon, walang magiging saysay ang pagpapako sa krus. Ang yugtong nagaganap sa mga huling araw ay ang panlulupig sa mga tao, na gawaing kayang gawin ng pagkakatawang-tao—hindi makakahalili sa pagkakatawang-tao ang Espiritu pagdating sa gawaing ito, at ang gawaing isinasagawa ng Espiritu ay hindi maisasagawa ng pagkakatawang-tao. Kapag pinili ng Diyos ang pagkakatawang-tao o ang Espiritu para isagawa ang anumang yugto ng Kanyang gawain, talagang kinakailangan ang pagpiling ito, at ginagawa ang lahat ng ito upang makamit ang pinakamagagandang resulta at maisagawa ang mga layunin ng Kanyang plano ng pamamahala. Ang Diyos ay may aspetong makapangyarihan sa lahat at aspetong praktikal. Gumagawa Siya sa praktikal na paraan sa bawat yugto ng Kanyang gawain. Iniisip ng mga tao na hindi nagsasalita o nag-iisip ang Diyos, at na ginagawa Niya anuman ang Kanyang naisin, ngunit hindi iyon ganoon. Mayroon Siyang karunungan, mayroon Siya ng lahat ng kung ano Siya, at ito ang Kanyang diwa. Kapag gumagawa Siya, kailangan Niyang ilantad at ipahayag ang Kanyang disposisyon, Kanyang diwa, Kanyang karunungan, at lahat ng tinataglay Niya at Kanyang pagiging Diyos, upang maunawaan, makilala, at matamo ng mga tao ang mga bagay na ito. Hindi Siya gumagawa batay sa kawalan, at lalong hindi Siya gumagawa batay sa mga imahinasyon ng mga tao. Kumikilos Siya ayon sa mga pangangailangan ng gawain at ayon sa mga resultang kailangang makamit. Nangungusap Siya sa praktikal na paraan, gumagawa Siya at nagdurusa bawat araw, at kapag nagdurusa Siya, nakakaramdam Siya ng sakit. Hindi ito para bang nariyan ang Espiritu sa panahong gumagawa at nangungusap ang pagkakatawang-tao, at umaalis ang Espiritu kapag hindi gumagawa at nangungusap ang pagkakatawang-tao. Kung ganoon ang kaso, hindi sana Siya nagdusa, at hindi sana ito magiging pagkakatawang-tao. Hindi nakikita ng mga tao ang aspetong praktikal ng Diyos, kaya, hindi gaanong kilala ng mga tao ang Diyos, at napakababaw lang ng kanilang pagkakaunawa sa Kanya. Sinasabi ng mga tao na praktikal at normal ang Diyos, o na ang Diyos ay makapangyarihan sa lahat at may walang hanggang kapangyarihan—ang lahat ng salitang ito ay natutunan nila sa iba, dahil wala silang tunay na kaalaman o totoong karanasan. Pagdating sa pagkakatawang-tao, bakit may pagdiin sa diwa ng pagkakatawang-tao? Bakit hindi sa Espiritu? Ang pinagtutuunan ay ang gawain ng pagkakatawang-tao. Ang gawain ng Espiritu ay ang umalalay at tumulong, at nakakamit nito ang mga resulta ng gawain ng pagkakatawang-tao. Sa bawat yugto, magkakaroon ng kaunting kaalaman ang mga tao tungkol sa Diyos, ngunit hindi nila ito nagagawa o natatamo kapag gusto nilang magkaroon ng kaunti pang kaalaman tungkol sa Kanya; kapag may kaunting sinabi ang Diyos, may kaunting nauunawaan ang mga tao, ngunit hindi pa rin napakalinaw ng kanilang pagkakakilala sa Kanya, at hindi nila madaling maunawaan ang mahalagang bahagi nito. Kung sa tingin ninyo ay magagawa ng Espiritu ang anumang magagawa ng pagkakatawang-tao, at na makahahalili ang Espiritu sa pagkakatawang-tao, hindi ninyo kailanman malalaman ang kabuluhan ng pagkakatawang-tao, ang gawain ng pagkakatawang-tao, at kung ano ang pagkakatawang-tao.

Sipi 22

Ang mga nilalaman ng Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao ay napakayaman, kinabibilangan ito ng iba’t ibang aspekto ng katotohanan, gayundin ng ilang pahayag na nagpopropesiya, ipinopropesiya ang magiging kalagayan sa mga paparating na kapanahunan. Sa katunayan, ang mga propesiya ay masyadong pangkalahatan, ang karamihan sa mga nilalamang salita ng aklat na ito ay tinatalakay ang pagpasok sa buhay, inilalantad ang kalikasan ng tao, at sinasabi kung paano makikilala ang Diyos at ang Kanyang disposisyon. At tungkol naman sa kung anong kapanahunan ang darating, kung ilang kapanahunan ang mayroon, kung anu-anong uri ng mga pangyayari ang papasukin ng sangkatauhan, wala bang partikular na plano, partikular na pagbabatayan, o kahit man lang partikular na kapanahunan sa aklat na ito? Masasabing hindi na kailangang mag-alala pa ang mga tao sa mga kapanahunang darating, hindi pa nararating ang kapanahunang iyon at napakalayo pa niyon. Kahit na sabihin Ko pa sa inyo ang tungkol sa mga bagay na ito, hindi ninyo ito mauunawaan, at dagdag pa roon, hindi kailangang maunawaan ng mga tao ang mga bagay na ito sa ngayon. Maliit lang ang kaugnayan ng mga bagay na iyon sa pagbabago ng buhay disposisyon ng mga tao. Ang kailangan lang ninyong maunawaan ay ang mga salita na naglalantad sa kalikasan ng tao. Sapat na iyon. Noon, may ilang propesiya ang ipinahayag, kagaya ng ang Milenyong Kaharian, ang magkasamang pagpasok ng Diyos at ng tao sa kapahingahan, at pati na rin ang tungkol sa Kapanahunan ng Salita. Ang mga salitang nagpopropesiya ay may kaugnayang lahat sa mga kapanahunang malapit nang dumating; ang mga hindi nabanggit ay ang mga bagay na napakalayo pa. Hindi ninyo kailangang pag-aralan ang mga bagay na iyon na napakalayo pa; ang hindi ninyo dapat malaman ay hindi sasabihin sa inyo; ang dapat ninyong malaman ay ang buong katotohanan na nagmumula sa Diyos—halimbawa ay ang disposisyon ng Diyos na ipinahahayag sa tao, kung ano ang mayroon at kung ano ang Diyos na inihahayag ng mga salita ng Diyos, at ang paglalantad sa kalikasan ng tao sa pamamagitan ng paghatol at pagkastigo, gayundin ang direksyon sa buhay na ibinigay ng Diyos sa mga tao, sapagkat kabilang ang mga bagay na ito sa kaibuturan ng gawaing pagliligtas ng Diyos sa mga tao.

Ang layunin ng Diyos sa pagsasabi sa mga bagay na ito kapag ginagawa ang gawain ng pamamahala sa sangkatauhan ay pangunahing para lupigin at iligtas ang mga tao, at para baguhin ang disposisyon ng mga tao. Sa kasalukuyan ang Kapanahunan ng Salita ay isang makatotohanang kapanahunan, ang kapanahunan ng katotohanan na lumulupig at nagliligtas sa tao; mas marami pang mga salita kalaunan—napakarami pang hindi nasasabi. Iniisip ng ilang tao na ang mga salitang ito sa kasalukuyan ay ang kabuuan na ng pagpapahayag ng Diyos—ito ay isang labis na maling interpretasyon, sapagkat ang gawain ng Kapanahunan ng Salita ay kasisimula pa lamang sa Tsina, ngunit magkakaroon pa ng mas maraming salita pagkatapos na hayagang magpakita at gumawa ang Diyos sa hinaharap. Kung magiging ano ang Kapanahunan ng Kaharian, kung anong uri ng destinasyon ang papasukin ng sangkatauhan, kung ano ang mangyayari pagkatapos pumasok sa destinasyong iyon, kung paano ang magiging buhay ng sangkatauhan pagkatapos noon, kung anong antas ang maaabot ng likas na gawi ng tao, kung anong uri ng pamumuno at anong uri ng panustos ang kakailanganin, atbp., ang lahat ng ito ay kabilang sa gawain ng Kapanahunan ng Salita. Ang pagsasaklaw ng Diyos sa lahat ay hindi kagaya ng iniisip mo lamang sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao. Maaari bang kasingsimple lang ng iniisip mo ang pagpapahayag ng disposisyon ng Diyos, at ang gawain ng Diyos? Ang pagsasaklaw sa lahat, ang pagiging nasa lahat ng dako, ang walang hanggang kapangyarihan, at ang pagiging kataas-taasan ng Diyos ay hindi mga salitang walang laman—kung sinasabi mo na ang aklat na Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao ay kumakatawan sa lahat ng bagay tungkol sa Diyos, at na winawakasan ng mga salitang ito ang buong pamamahala ng Diyos, masyado mong minamaliit ang Diyos; hindi ba’t muli itong paglalarawan sa Diyos? Dapat mong malaman na ang mga salitang ito ay maliit na bahagi lamang ng Diyos na sumasaklaw sa lahat. Inilalarawan ng lahat ng grupong pangrelihiyon ang Diyos batay sa Bibliya. At ngayon, hindi ba’t inilalarawan din ninyo Siya? Hindi ba ninyo alam na ang paglalarawan sa Diyos ay pagmamaliit sa Diyos? Na ito ay pagkondena at paglapastangan sa Diyos? Sa kasalukuyan, iniisip ng karamihan ng mga tao, “Ang sinabi ng Diyos sa panahon ng mga huling araw ay naroroong lahat sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao, wala nang iba pang salita mula sa Diyos; iyon na lahat ang sinabi ng Diyos,” tama ba? Malaking pagkakamali ang mag-isip nang ganito! Ang mga salitang nakapaloob sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao ay mga pambungad na salita lamang ng gawain ng Diyos sa mga huling araw, bahagi lamang ng mga salita sa gawaing ito, ang mga salitang ito ay pangunahing may kaugnayan sa mga katotohanan ng mga pangitain. Kalaunan ay magkakaroon din ng mga salitang binibigkas na may kinalaman sa mga detalye ng pagsasagawa. Samakatuwid, ang pagsasapubliko sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao ay hindi nangangahulugan na nagwawakas na ang isang yugto ng gawain ng Diyos, lalong hindi ito nangangahulugan na ang gawain ng paghatol ng Diyos sa mga huling araw ay nakarating na sa katapus-tapusan. Marami pang salita na ipahahayag ang Diyos, at maging pagkatapos mabigkas ang mga salitang ito, hindi pa rin masasabi ninuman na nagtapos na ang buong gawain ng pamamahala ng Diyos. Kapag natapos na ang gawain ng buong sansinukob, masasabi lamang ng isang tao na natapos na ang anim na libong taong plano ng pamamahala ng Diyos; ngunit sa panahong ito, may mga tao pa kayang umiiral sa sansinukob na ito? Hangga’t umiiral ang buhay, hangga’t umiiral ang sangkatauhan, ang pamamahala ng Diyos ay dapat na nagpapatuloy pa rin. Kapag natapos na ang anim na libong taong plano ng pamamahala, hangga’t umiiral pa rin ang sangkatauhan, ang buhay, at ang sansinukob na ito, pamamahalaan pa rin itong lahat ng Diyos, ngunit hindi na ito tatawaging anim na libong taong plano ng pamamahala. Tatawagin na ito ngayong pamamahala ng Diyos. Marahil ay tatawagin ito sa ibang pangalan sa hinaharap; magiging panibagong buhay iyon para sa sangkatauhan at sa Diyos; hindi maaaring sabihin na gagamitin pa rin ng Diyos ang mga salita sa kasalukuyan para pamunuan ang mga tao, sapagkat ang mga salitang ito ay angkop lamang para sa yugto ng panahong ito. Kaya, huwag ilarawan ang gawain ng Diyos sa anumang pagkakataon. Sinasabi ng ilan, “ang mga salitang ito lamang ang ibinibigay ng Diyos sa mga tao, at wala nang iba pa; ang mga salitang ito lamang ang maaaring sabihin ng Diyos.” Ito ay paglilimita rin sa Diyos sa isang saklaw. Ito ay kagaya lamang, sa kasalukuyan, sa Kapanahunan ng Kaharian, ng paglalapat sa mga salitang binigkas sa kapanahunan ni Jesus—angkop ba iyon? Ang ilan sa mga salita ay mailalapat, at ang ilan ay kailangang buwagin, kaya hindi mo masasabi na ang mga salita ng Diyos ay hindi kailanman mabubuwag. Kaagad bang inilalarawan ng mga tao ang mga bagay-bagay? Sa ilang dako, inilalarawan nga nila ang Diyos. Marahil isang araw ay babasahin mo ang Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao kagaya ng pagbabasa ng mga tao sa Bibliya sa kasalukuyan, hindi sumasabay sa mga hakbang ng Diyos. Ngayon ang tamang panahon para basahin ang Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao; hindi natin masasabi kung ilang taon ang dadaan na ang pagbabasa nito ay magiging kagaya lang ng pagbabasa sa isang lumang kalendaryo, sapagkat magkakaroon na ng bagong papalit sa luma sa panahong iyon. Nalilikha at napapaunlad ang mga pangangailangan ng mga tao ayon sa gawain ng Diyos. Sa panahong iyon, ang kalikasan ng tao, at ang mga likas na gawi at mga katangian na dapat taglayin ng mga tao ay medyo nagbago na; pagkatapos magbago ng mundong ito, ang mga pangangailangan ng sangkatauhan ay mag-iiba. Itinatanong ng ilan: “Magsasalita ba ang Diyos kalaunan?” Mauuwi ang ilan sa konklusyon na “Hindi makapagsasalita ang Diyos, sapagkat kapag natapos na ang gawain sa Kapanahunan ng Salita, wala nang iba pang masasabi, at alinmang iba pang salita ay huwad.” Hindi ba’t mali rin ito? Madali para sa sangkatauhan na magawa ang pagkakamaling ilarawan ang Diyos; ang mga tao ay kadalasang kumakapit sa nakaraan at inilalarawan ang Diyos. Malinaw na hindi nila Siya nakikilala, ngunit walang habas pa rin nilang inilalarawan ang Kanyang gawain. Napakayabang ng kalikasan ng mga tao! Palagi nilang gustong kumapit sa mga makalumang kuru-kuro ng nakaraan at panatilihin sa puso nila ang mga bagay-bagay mula sa nakaraan. Ginagawa nila itong puhunan, ang pagiging mayabang at mapagmataas, iniisip na nauunawaan nila ang lahat ng bagay, at may lakas pa ng loob na ilarawan ang gawain ng Diyos. Sa paggawa nito, hindi ba’t hinuhusgahan nila ang Diyos? Bukod pa rito, hindi isinasaalang-alang ng mga tao ang bagong gawain ng Diyos; ipinakikita lamang nito na mahirap para sa kanila na tumanggap ng mga bagong bagay, gayunpaman pikit-mata pa rin nilang inilalarawan ang Diyos. Napakayabang ng mga tao na wala na sila sa katwiran, wala silang pinakikinggan, at ni hindi nila tinatanggap ang mga salita ng Diyos. Gayon ang kalikasan ng tao: lubos na mayabang at mapagmagaling, at wala ni kaunti mang pagkamasunurin. Ganito ang mga Pariseo nang hatulan nila si Jesus. Inisip nila na “Kahit pa tama Ka, hindi pa rin ako susunod sa Iyo—si Jehova lamang ang tunay na Diyos.” Sa kasalukuyan, may ilan din na nagsasabing: “Siya si Cristo? Hindi ako susunod sa Kanya kahit na Siya pa talaga si Cristo!” May mga nabubuhay bang ganitong klaseng tao? Napakaraming relihiyosong tao ang ganyan. Ipinakikita nito na masyadong tiwali ang disposisyon ng tao, na ang mga tao ay hindi na maliligtas.

Sa mga taong banal sa mga nagdaang kapanahunan, sina Moises at Pedro lamang ang tunay na nakakilala sa Diyos, at pinuri sila ng Diyos; gayunpaman, kaya ba nilang maarok ang Diyos? Limitado rin ang kanilang nauunawaan. Sila mismo ay hindi nangahas na magsabing kilala nila ang Diyos. Ang mga tunay na nakakakilala sa Diyos ay hindi Siya inilalarawan, sapagkat natatanto nila na ang Diyos ay hindi makakalkula at hindi masusukat. Ang mga hindi nakakakilala sa Diyos ang kadalasang naglalarawan sa Kanya at sa kung ano ang mayroon at kung ano Siya. Puno sila ng imahinasyon tungkol sa Diyos, madaling nakakalikha ng mga kuru-kuro tungkol sa lahat ng nagawa ng Diyos. Kaya, ang mga naniniwala na nakikilala nila ang Diyos ang pinakapalaban sa Diyos, at sila ang mga tao na pinakananganganib.

Sipi 24

Mahal ng Diyos ang sangkatauhan—totoo ito at kinikilala ng lahat ang katunayang ito—kaya, paano nga ba minamahal ng Diyos ang tao? (Ipinapahayag ng Diyos ang katotohanan, tinutustusan ang tao ng katotohanan, ibinubunyag, hinuhusgahan, dinidisiplina, sinusubok, at pinipino siya, na nagtutulot sa kanyang maunawaan at makamit ang katotohanan.) Ganito ang naranasan at nakita ninyong lahat. Ang pagpapahayag ng Diyos ng Kanyang pagmamahal sa sangkatauhan ay nag-iiba depende sa kapanahunan—sa ilang pagkakataon, umaayon ang pagmamahal ng Diyos sa mga kuru-kuro ng mga tao at nagagawa nila itong maunawaan at makilala agad, pero minsan ay tumataliwas ang pagmamahal ng Diyos sa mga kuru-kuro ng mga tao at ayaw nila itong tanggapin. Aling mga aspeto ng pagmamahal ng Diyos ang taliwas sa mga kuru-kuro ng mga tao? Ang paghatol, pagkastigo, pagkondena, pagpaparusa, galit, mga pagsumpa, at iba pa ng Diyos. Walang sinuman ang handang harapin ang mga bagay na ito, ni hindi rin nila kayang tanggapin ang mga ito, ni hindi rin nila kailanman naisip na magpapamalas ang pagmamahal ng Diyos sa ganitong paraan. Kung gayon, paano nilimitahan ng tao ang pagmamahal ng Diyos noong una? Sa umpisa ay nilimitahan nila ang pagmamahal ng Diyos sa pagpapagaling ng Panginoong Jesus sa mga may sakit, sa pagpapalayas ng mga demonyo, sa pagpapakain sa limang libong tao ng limang pirasong tinapay at dalawang pirasong isda, sa pagkakaloob ng masaganang biyaya, at sa paghahanap sa mga naligaw–sa kanilang deskripsyon, itinuturing ng Diyos ang sangkatauhan na parang maliliit na tupa, na hinahaplos sila nang sobrang marahan. Para sa kanila, ito ang bumubuo sa pagmamahal ng Diyos. Kaya, kapag napupuna nilang mahigpit magsalita ang Diyos at nagsasagawa Siya ng paghatol, pagkastigo, pag-usig at pagdidisiplina, sumasalungat ito sa iniisip nilang bersyon ng Diyos kaya nagkakaroon sila ng mga kuru-kuro, nagrerebelde at itinatanggi pa nga ang Diyos. Kung kayo ay isusumpa ng Diyos, sasabihin na wala kayong pagkatao, na hindi ninyo mahal ang katotohanan, at wala kayong ipinagkaiba sa hayop at na hindi Niya kayo ililigtas, ano ang iisipin ninyo? Iisipin ba ninyong hindi totoo ang pagmamahal ng Diyos, na hindi mapagmahal ang Diyos? Mawawala ba ang pananalig ninyo sa Kanya? Sinasabi ng ilan: “Hinahatulan at kinakastigo ako ng Diyos para iligtas ako, pero kung isusumpa Niya ako, hindi ko na Siya tatanggapin bilang aking Diyos. Kung isusumpa ng Diyos ang isang tao, hindi ba’t katapusan na iyon para sa kanya? Hindi ba’t nangangahulugan iyon na maparurusahan siya at mapupunta sa impiyerno? Nang walang nakikitang kahihinatnan, ano pa ang silbi ng pananalig sa Diyos?” Hindi ba ito kakatwang kuru-kuro? Kung isusumpa ka ng Diyos balang araw sa hinaharap, susundin mo pa rin ba Siya katulad ng ginagawa mo ngayon? Gagawin mo pa rin ba ang iyong tungkulin? Mahirap itong sabihin. Nagagawa ng ilang tao na magsumikap sa kanilang tungkulin; pinahahalagahan nila ang paghahangad sa katotohanan at handa sila. Gayunpaman, ang iba ay hindi hinahangad ang katotohanan at hindi pinahahalagahan ang pag-unlad ng buhay–binabalewala nila ang mga bagay na ito. Ang iniisip lamang nila ay ang tungkol sa pagtanggap ng mga gantimpala at pakinabang at pagiging kapaki-pakinabang na tao sa sambahayan ng Diyos. Sa tuwing may oras, palagi nilang ibinubuod kung anong gawain ang nagawa nila kamakailan, kung anong mabubuting gawa ang kanilang ginawa para sa iglesia, kung anong malaking halaga ang kanilang ibinayad, at kung anong mga gantimpala at korona ang dapat ibigay sa kanila. Ito ang mga uri ng mga bagay na ibinubuod nila sa kanilang bakanteng oras. Kapag isinusumpa ng Diyos ang mga ganitong tao, hindi ba’t nakagugulat at hindi inaasahan ito para sa kanila? Malamang bang agad silang hihintong manalig sa Diyos? Isa ba itong posibilidad? (Oo.) Ang tanging saloobing dapat taglayin ng isang nilalang sa Lumikha ay yaong pagsunod, walang kondisyong pagsunod. Ito ay isang bagay na maaaring hindi matanggap ng ilang tao ngayon. Ito ay dahil napakababa ng tayog ng tao at wala silang katotohanang realidad. Kung malamang na magkamali ka ng pagkaunawa sa Diyos kapag may ginagawa ang Diyos na mga bagay na taliwas sa iyong mga kuru-kuro—at malamang na masuway mo pa ang Diyos, at talikuran Siya—kung gayon ay malayong magawa mo na sumunod sa Diyos. Habang ang tao ay tinutustusan at dinidiligan ng salita ng Diyos, nagsisikap talaga siya para sa iisang mithiin, na magawang makamtan ang walang kondisyon, lubos na pagpapasakop sa Diyos sa dakong huli—kung kailan, ikaw, ang nilikhang ito, ay nakaabot na sa kinakailangang pamantayan. May mga panahon na sinasadya ng Diyos na gumawa ng mga bagay na taliwas sa mga kuru-kuro mo, at sinasadya Niyang gumawa ng mga bagay na salungat sa mga ninanais mo, at maaari pa ngang tila taliwas sa katotohanan, walang pagsasaalang-alang sa iyo, at hindi umaayon sa iyong mga sariling kagustuhan. Ang mga bagay na ito ay maaaring mahirap para sa iyo na tanggapin, maaaring hindi mo maunawaan ang mga bagay na ito, at gaano mo man suriin ang mga ito, maaaring mali ang mga ito sa iyo at hindi mo magawang tanggapin ang mga ito, maaaring madama mo na wala sa katwiran ang Diyos para gawin ito—ngunit ang totoo, sinadya ng Diyos na gawin ito. Ano ang pakay ng Diyos sa paggawa ng mga bagay na ito? Ito ay para subukin at ilantad ka, para makita kung magagawa mo bang hanapin ang katotohanan o hindi, kung may tunay ka bang pagsunod sa Diyos o wala. Huwag maghanap ng batayan para sa lahat ng ginagawa at hinihingi ng Diyos, at huwag magtanong kung bakit. Walang silbi ang subukang mangatwiran sa Diyos. Kailangan mo lang kilalanin na ang Diyos ang katotohanan at magkaroon ng kakayahan na lubos na sumunod. Kailangan mo lang kilalanin na ang Diyos ang iyong Lumikha at ang iyong Diyos. Mas mataas ito kaysa anumang pangangatwiran, mas mataas kaysa anumang makamundong karunungan, mas matayog kaysa anumang moralidad, etika, kaalaman, pilosopiya, o tradisyonal na kultura ng tao—mas mataas maging sa mga damdamin ng tao, sa pagiging matuwid ng tao, at sa tinaguriang pag-ibig ng tao. Mas mataas ito kaysa anupaman. Kung hindi ito malinaw sa iyo, darating ang isang araw sa malao’t madali na may mangyayari sa iyo at babagsak ka. Pinakamababa nang magrerebelde ka sa Diyos at tatahak sa lihis na landas; kung sa huli ay magagawa mong magsisi, at makilala ang pagiging kaibig-ibig ng Diyos, at makilala ang kahalagahan ng gawain ng Diyos sa iyo, magkakaroon ka pa rin ng pag-asang maligtas—ngunit kung ikaw ay mahulog dahil sa bagay na ito at hindi mo nagawang bumangon, wala ka nang pag-asa. Hinahatulan man, kinakastigo, o isinusumpa ng Diyos ang mga tao, ang lahat ng ito ay para mailigtas sila, at hindi sila dapat matakot. Ano ang dapat mong ikatakot? Dapat mong katakutan ang pagsasabi ng Diyos ng, “Kinamumuhian at itinatakwil kita.” Kapag sinabi ito ng Diyos, nasa panganib ka: Ibig sabihin nito ay hindi ka ililigtas ng Diyos, na wala ka nang pag-asang maligtas. Kaya, sa pagtanggap sa gawain ng Diyos, dapat na maunawaan ng mga tao ang kalooban ng Diyos. Anuman ang iyong ginagawa, huwag mong hanapan ng mali ang mga salita ng Diyos, at sabihing, “Ayos lang ang paghatol at pagkastigo, pero ang pagkondena, pagsumpa, pagwasak—hindi ba’t ibig sabihin noon ay katapusan na ng lahat sa akin? Ano ang halaga ng pagiging isang nilikha ng Diyos? Kaya hindi na ako magiging isang nilikha, at hindi Ka na magiging Diyos ko.” Kung tinatanggihan mo ang Diyos at hindi ka naninindigan sa iyong patotoo, maaaring itakwil ka talaga ng Diyos. Alam ba ninyo ito? Gaano man katagal nang nananalig ang mga tao sa Diyos, gaano man karaming daan ang nalakbay na nila, gaano man karami ang gawain na nagawa na nila, o gaano man karaming tungkulin ang nagampanan na nila, ang lahat ng ginawa nila sa panahong ito ay para mapaghandaan ang isang bagay. Ano iyon? Naghahanda sila para magkaroon sa huli ng lubusang pagsunod sa Diyos, ng walang kondisyong pagsunod. Ano ang ibig sabihin ng “walang kondisyon”? Ang ibig sabihin nito ay hindi ka mangangatwiran, at wala kang sasabihin tungkol sa mga sarili mong obhektibong dahilan, ibig sabihin nito ay wala kang magiging walang-saysay na pagtutol; hindi ka karapat-dapat para dito, dahil isa kang nilikha ng Diyos. Kapag gumagawa ka ng walang-saysay na pagtutol sa Diyos, mali ang pagkaunawa mo sa dapat mong kalagyan, at kapag sinusubukan mong mangatwiran sa Diyos—muli, mali ang pagkaunawa mo sa dapat mong kalagyan. Huwag kang makipagtalo sa Diyos, huwag mo palaging subukang isipin ang dahilan, huwag kang magpumilit na makaunawa bago sumunod, at hindi sumusunod kapag hindi mo nauunawaan. Kapag ginawa mo ito, mali ang pagkaunawa mo sa dapat mong kalagyan, kung gayon ay hindi lubos ang iyong pagsunod sa Diyos; ito ay pagsunod na depende sa sitwasyon at may kondisyon. Ang mga gumagawa ba ng kondisyon para sa kanilang pagsunod sa Diyos ay mga tao na tunay na sumusunod sa Diyos? Tinatrato mo ba ang Diyos bilang Diyos? Sinasamba mo ba ang Diyos bilang ang Lumikha? Kung hindi, hindi ka kinikilala ng Diyos. Ano ang dapat mong maranasan para matamo ang walang pasubali at walang kondisyong pagsunod sa Diyos? At paano ka dapat dumanas? Una, dapat tanggapin ng mga tao ang paghatol at pagkastigo ng Diyos, dapat nilang tanggapin ang pagtabas at pagwawasto. Bukod pa rito, dapat nilang tanggapin ang atas ng Diyos, dapat nilang hangarin ang katotohanan habang ginagampanan nila ang kanilang tungkulin, dapat nilang maunawaan ang iba’t ibang aspeto ng katotohanan na may kaugnayan sa pagpasok sa buhay, at matamo ang pagkaunawa sa kalooban ng Diyos. Kung minsan, ito ay lampas sa kakayahan ng mga tao, at wala silang mga kapasidad na makaintindi para matamo ang pagkaunawa sa katotohanan, at kaya lamang makaunawa nang kaunti kapag nagbabahagi ang iba sa kanila o sa pamamagitan ng pagkatuto ng mga aral mula sa iba’t ibang sitwasyong nilikha ng Diyos. Ngunit kailangan mong malaman na dapat kang magkaroon ng pusong sumusunod sa Diyos, hindi mo dapat subukang mangatwiran sa Diyos o gumawa ng mga kondisyon; ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay kung ano ang nararapat na gawin, sapagkat Siya ang Lumikha at ikaw ay isang nilikha ng Diyos. Dapat kang magkaroon ng saloobin ng pagsunod, at hindi ka dapat palaging humihingi ng dahilan o nagsasalita tungkol sa mga kondisyon. Kung wala ka ng kahit na pinakapayak na saloobin ng pagsunod, at malamang pa na magduda o mag-ingat sa Diyos, o mag-isip, sa iyong puso, “Kailangan kong makita kung ililigtas talaga ako ng Diyos, at kung talagang matuwid ang Diyos. Sinasabi ng lahat na ang Diyos ay pag-ibig—kung gayon, kailangan kong makita kung may pag-ibig nga talaga sa ginagawa sa akin ng Diyos, kung pag-ibig talaga ito,” kung palagi mong sinusuri kung ang ginagawa ng Diyos ay naaayon sa mga kuru-kuro at panlasa mo, o maging sa pinaniniwalaan mo na katotohanan, kung gayon ay mali ang pagkaunawa mo sa dapat mong kalagyan, at nasa panganib ka: Malamang na malalabag mo ang disposisyon ng Diyos. Ang mga katotohanang may kinalaman sa pagsunod ay mahalaga, at walang katotohanan ang maaaring lubos at malinaw na maipaliliwanag sa pamamagitan lamang ng dalawang pangungusap; ang lahat ng ito ay nauugnay sa iba’t ibang kalagayan at katiwalian ng mga tao. Ang pagpasok sa katotohanang realidad ay hindi matatamo sa isa o dalawang taon—o sa tatlo o lima. Nangangailangan ito ng pagdanas ng maraming bagay, pagdanas ng maraming paghatol at pagkastigo ng mga salita ng Diyos, pagdanas ng maraming pagtatabas at pagwawasto. Kapag natamo mo na ang kakayahang magsagawa ng katotohanan, saka lamang magiging epektibo ang paghahangad mo sa katotohanan, at saka ka lamang magtataglay ng katotohanang realidad. Tanging ang mga nagtataglay ng katotohanang realidad ang mga may tunay na karanasan.

Sipi 25

Ilang taon matapos magsimula ang yugtong ito ng gawain, may isang taong nananalig sa Diyos pero hindi hinangad ang katotohanan; ang ginusto lamang niya ay kumita ng pera at makahanap ng makakatuwang sa buhay, na maging buhay-mayaman, kung kaya’t iniwan niya ang iglesia. Matapos magpagala-gala sa loob ng ilang taon, hindi inaasahan na siya ay nagbalik. Nakadama siya ng matinding pagsisisi sa kanyang puso, at tumangis siya nang husto. Pinatunayan nito na hindi tuluyang iniwan ng puso niya ang Diyos, na isang mainam na bagay; mayroon pa rin siyang pagkakataon at pag-asa na maligtas. Kung tumigil siya sa pananalig, naging katulad ng mga hindi mananampalataya, magiging lubos na katapusan na sana niya. Kung tunay siyang makapagsisisi, may pag-asa pa siya; ito ay bihira at mahalaga. Paano man kumilos ang Diyos, at paano man Niya tratuhin ang mga tao—kahit na kinamumuhian, kinasusuklaman, o isinusumpa Niya ang mga ito—kung darating ang araw na kagyat na makapagbabago sila, Ako ay lubhang magiginhawaan, dahil mangangahulugan ito na mayroon pa rin silang kaunting puwang sa kanilang puso para sa Diyos, na hindi nila ganap na naiwala ang kanilang pantaong katinuan o ang kanilang pagkatao, na nais pa rin nilang maniwala sa Diyos, at na kahit paano ay mayroon silang bahagyang intensyon na kilalanin Siya at bumalik sa harapan Niya. Para sa mga taong tunay na nasa puso ang Diyos, kahit kailan pa nila nilisan ang sambahayan ng Diyos, kung sila ay bumalik at pinahahalagahan pa rin nila ang pamilyang ito, kahit paano ay madamdaming mapapalapit Ako at bahagyang magiginhawaan dito. Gayunpaman, kung hindi sila bumalik kailanman, iisipin Ko na ito ay kahabag-habag. Kung makababalik sila at tunay na makapagsisisi, talagang mapupuno ng kasiyahan at kaginhawahan ang Aking puso. Na ang taong ito ay may kakayahan pa ring bumalik ay nagpapahiwatig na hindi niya nakalimutan ang Diyos; nagbalik siya dahil sa kanyang puso, hinahanap-hanap pa rin niya ang Diyos. Nakakaantig talaga nang magkita kami. Noong lumayo siya, talagang napakanegatibo niya, at nasa masamang kalagayan siya; ngunit kung makababalik na siya ngayon, nagpapatunay ito na mayroon pa rin siyang pananampalataya sa Diyos. Gayunpaman, kung makakaya man niya o hindi na patuloy na sumulong ay isang bagay na di-batid, sapagkat napakabilis magbago ng mga tao. Sa Kapanahunan ng Biyaya, nagkaroon si Jesus ng awa at biyaya para sa mga tao. Kung ang isa sa sandaang tupa ay naligaw, iiwan Niya ang siyamnapu’t siyam upang hanapin ang isa. Ang pangungusap na ito ay hindi naglalarawan ng isang uri ng mekanikal na kilos, ni tuntunin; sa halip, ipinakikita nito ang agarang layunin ng Diyos na maghatid ng kaligtasan sa mga tao, pati na rin ng Kanyang malalim na pagmamahal para sa kanila. Hindi ito isang paraan ng paggawa ng mga bagay-bagay; ito ay isang uri ng disposisyon, isang uri ng pag-iisip. Sa gayon, nililisan ng ilang tao ang iglesia nang anim na buwan o isang taon, o datapuwat marami ang taglay na mga kahinaan o datapuwat dumaranas ng maraming maling pagkaunawa, at gayunman ay ang kakayahan nilang gumising kalaunan sa realidad, magkamit ng kaalaman at kagyat na magbago, at bumalik sa tamang landas ay lalo nang nagpapaginhawa sa Akin at nagdudulot sa Akin ng kapirasong katuwaan. Sa mundong ito ng pagsasaya at karangyaan, at sa masamang kapanahunang ito, ang kakayahang kilalanin ang Diyos at makabalik sa tamang landas ay isang bagay na nagdudulot ng bahagyang ginhawa at kasabikan. Ang pagpapalaki ng mga anak, halimbawa: Mapagmahal man sila sa magulang o hindi, ano ang iyong mararamdaman kung hindi ka nila kinilala, at nilisan ang tahanan, na hinding-hindi na magbabalik? Sa kaibuturan, mananatili ka pa ring nagmamalasakit sa kanila, at palagi mong iniisip, “Kailan babalik ang aking anak? Nais ko siyang makita. Maging anupaman, anak ko siya, at hindi walang-saysay na pinalaki at minahal ko siya.” Ganito ka laging mag-isip; lagi kang nananabik sa pagdating ng araw na iyon. Pareho ang nararamdaman ng lahat pagdating sa bagay na ito, at hindi pa pinag-uusapan dito ang Diyos—hindi ba mas higit Siyang umaasa na mahahanap ng tao ang daan pabalik matapos maligaw, na babalik ang alibughang anak? Mababa ang tayog ng mga tao sa panahong ito, ngunit darating ang araw na mauunawaan nila ang kalooban ng Diyos—maliban na lang kung wala silang interes sa tunay na pananampalataya, maliban kung sila ay mga walang pananampalataya, kung magkagayon ay hindi na sila iintindihin pa ng Diyos.