Gaano na katagal tayong nagbabahaginan tungkol sa mga responsabilidad ng mga lider at manggagawa? (Apat at kalahating buwan.) Matapos magbahaginan tungkol dito sa loob ng napakahabang panahon, medyo mas malinaw na ba ang pagkaunawa ninyo sa partikular na gawain na dapat gawin ng mga lider at manggagawa? (Oo, medyo mas malinaw na ang pagkaunawa namin dito.) Mas malinaw na ito dapat kaysa dati. Napakapartikular at napakalinaw ng pagbabahagi Ko na kung mayroon pa ring hindi nakakaunawa, ibig sabihin nito ay may kakulangan siya sa pag-iisip, hindi ba? (Oo.) Kung titingnan ito ngayon, sa tingin ba ninyo, madaling maging isang mabuting lider o manggagawa? (Hindi ito madali.) Anong mga katangian ang kinakailangan? (Kailangang taglay ng isang tao ang kakayahan at pagkatao na kinakailangan para sa mga lider o manggagawa, gayundin ang katotohanang realidad, at ang pagpapahalaga sa responsabilidad.) Dapt mayroon man lang konsensiya, katwiran, at katapatan ang isang tao, at kasunod nito, kakayahan at kakayahan sa gawain. Kapag taglay ng isang tao ang lahat ng katangiang ito, maaari siyang maging isang mabuting lider o manggagawa at matutupad niya ang kanyang mga responsabilidad.

Ikalabindalawang Aytem: Agaran at Tumpak na Tukuyin ang Iba’t Ibang Tao, Pangyayari, at Bagay na Nakagagambala at Nakagugulo sa Gawain ng Diyos at sa Normal na Kaayusan ng Iglesia; Pigilan at Limitahan ang mga ito, at Baguhin ang mga Bagay-bagay; Dagdag pa rito, Ibahagi ang katotohanan Upang Magkaroon ng Pagkilatis ang mga Hinirang ng Diyos sa Pamamagitan ng mga Gayong Bagay at Matuto Sila Mula sa mga ito

Noong huling pagtitipon, nagbahaginan tayo tungkol sa ikalabindalawang aytem ng mga responsabilidad ng mga lider at manggagawa: “Agaran at tumpak na tukuyin ang iba’t ibang tao, pangyayari, at bagay na nakagagambala at nakagugulo sa gawain ng Diyos at sa normal na kaayusan ng iglesia; pigilan at limitahan ang mga ito, at baguhin ang mga bagay-bagay; dagdag pa rito, ibahagi ang katotohanan upang magkaroon ng pagkilatis ang mga hinirang ng Diyos sa pamamagitan ng mga gayong bagay at matuto sila mula sa mga ito.” Sa loob ng aytem na ito, nagbahaginan muna tayo tungkol sa kung anong mga tao, pangyayari, at bagay ang gumagambala at gumugulo sa gawain ng Diyos at sa normal na kaayusan ng iglesia. Kung nais ng mga lider at manggagawa na pigilan at limitahan ang iba’t ibang tao, pangyayari, at bagay na nagdudulot ng mga pagkagambala at kaguluhan sa loob ng iglesia, at gustong gampanan nang maayos ang gawaing ito, dapat muna nilang malaman at matukoy kung aling mga tao, pangyayari, at bagay ang nakagagambala at nakagugulo sa gawain ng Diyos at sa normal na kaayusan ng iglesia. Pagkatapos niyon, dapat nilang itugma ang mga ito sa mga tao, pangyayari, at bagay na nasa aktuwal na gawain ng iglesia, at buhay- iglesia, at pagkatapos, isagawa ang iba’t ibang gampanin gaya ng pagpigil at paglilimita sa mga ito. Isa itong hinihingi sa mga lider at manggagawa. Sa huling pagtitipon natin, nagbahaginan tayo tungkol sa ilan sa mga tao, pangyayari, at bagay na nakagagambala at nakagugulo sa gawain ng iglesia at buhay-iglesia, simula sa mga may kinalaman sa buhay-iglesia. Ikinategorya rin natin ang mga tao, pangyayari, at bagay sa buhay-iglesia na likas na nakagagambala at nakagugulo sa mga ito. Ilan lahat ang mga isyung naroon? (Labing-isa. Una, madalas na paglihis sa paksa habang nagbabahaginan ng katotohanan; pangalawa, pagsasalita ng mga salita at doktrina para ilihis ang mga tao at makuha ang kanilang pagpapahalaga; pangatlo, pagdadaldal tungkol sa mga usaping pampamilya, pagtatatag ng mga personal na ugnayan, at pag-aasikaso sa mga personal na gawain; pang-apat, pagbuo ng mga pangkat; panglima, pakikipag-agawan ng katayuan; pang-anim, paghahasik ng alitan; pampito, pag-atake at pagpapahirap sa mga tao; pangwalo, ang pagpapakalat ng mga kuru-kuro; pangsiyam, pagbubulalas ng pagkanegatibo; pansampu, ang pagpapakalat ng mga walang basehang tsismis; at panlabing-isa, ang paglabag sa mga prinsipyo ng halalan.) Ang ikaanim na isyu ay paghahasik ng alitan, na likas na nagsasanhi ng mga pagkagambala at kaguluhan dito, pero kung ikukumpara sa ibang masasamang gawa, maliit na problema ito. Palitan ito ng “pakikibahagi sa di-wastong ugnayan,” at mas malubha ang kalikasan nito kaysa sa na epekto nito kaysa sa paghahasik ng alitan. Ang ikapitong isyu ay ang pag-atake at pagpapahirap sa mga tao. Palitan iyon ng “pagpapalitan ng pag-atake at sagutan”—hindi ba’t mas malubha ang kalikasan nito, at mas partikular at akma? (Oo.) Ang pagpapalitan ng pag-atake at sagutan ay isang pangkaraniwang uri ng problema na nangyayari sa buhay-iglesia na nauugnay sa mga paggambala at panggugulo. Sa pamamagitan ng pagbabago sa dalawang isyung ito sa ganitong paraan, nagiging mas angkop at mas malapit ang mga ito sa mga problemang lumilitaw sa buhay-iglesia. Ang ikalabing-isang isyu ay ang paglabag sa mga prinsipyo ng halalan. Palitan ito ng “pagmamanipula at paggambala sa mga halalan.” Ito ay simpleng pagbabago sa pananalita; nananatiling pareho ang kalikasan nito, sadyang mas tumindi lang ito—mas nauugnay na ito ngayon sa kalikasan ng pagsasanhi ng mga pagkagambala at kaguluhan.

Ang Iba’t Ibang Tao, Pangyayari, at Bagay na Nakagagambala at Nakagugulo sa Buhay-iglesia

V. Pakikipag-agawan ng Katayuan

Noong nakaraan, nagbahaginan tayo hanggang sa ikaapat na isyu, ang pagbubuo ng mga pangkat. Sa pagkakataong ito, pagbabahaginan naman natin ang ikalimang isyu, ang pakikipag-agawan ng katayuan. Ang usapin ng pakikipag-agawan ng katayuan ay isang problema na madalas na lumilitaw sa buhay iglesia at isa itong bagay na hindi bihirang makita. Anong mga kalagayan, pag-uugali, at pagpapamalas ang nabibilang sa pagsasagawa ng pakikipag-agawan para sa katayuan? Anong mga pagpapamalas ng pakikipag-agawan para sa katayuan ang nabibilang sa problema ng paggambala at panggugulo sa gawain ng Diyos at sa normal na kaayusan ng iglesia? Anuman ang isyu o kategoryang pinagbabahaginan natin, dapat itong tumukoy sa ipinapahayag sa ikalabindalawang aytem, tungkol sa “iba’t ibang tao, pangyayari, at bagay na nakakagambala at nakakagulo sa gawain ng Diyos at sa normal na kaayusan ng iglesia.” Dapat itong umabot sa antas ng paggambala at panggugulo, at dapat tumukoy ito sa kalikasang ito—saka lang ito magiging karapat-dapat sa pagbabahaginan at pagsusuri. Anong mga pagpapamalas ng pakikipag-agawan para sa katayuan ang nauugnay sa kalikasan ng paggambala at panggugulo sa gawain ng sambahayan ng Diyos? Ang pinakakaraniwan ay ang pakikipag-agawan ng mga tao sa mga lider ng iglesia para sa katayuan, na pangunahing namamalas sa kanilang pagsasamantala sa ilang bagay tungkol sa mga lider at sa mga pagkakamali ng mga ito para siraan at kondenahin ang mga ito, at sa sadyang paglalantad sa kanilang mga pagbubunyag ng katiwalian at mga kabiguan at kakulangan sa kanilang pagkatao at kakayahan, lalo na pagdating sa mga paglihis at pagkakamaling nagawa nila sa kanilang gawain o kapag pinapangasiwaan nila ang mga tao. Ito ang pinakakaraniwang nakikita at ang pinakalantarang pagpapamalas ng pakikipag-agawan sa mga lider ng iglesia para sa katayuan. Dagdag pa rito, walang pakialam ang mga taong ito sa kung gaano kahusay na ginagawa ng mga lider ng iglesia ang kanilang gawain, kung kumikilos man ang mga ito nang naaayon sa mga prinsipyo o hindi, o kung may mga isyu man o wala sa pagkatao ng mga ito, at sadyang mapanlaban sila sa mga lider na ito. Bakit sila mapanlaban? Dahil gusto rin nilang maging lider ng iglesia—ito ang ambisyon nila, ang pagnanais nila, at kaya mapanlaban sila. Paano man gumagawa o nangangasiwa sa mga problema ang mga lider ng iglesia, palaging sinasamantala ng mga taong ito ang mga bagay tungkol sa mga ito, hinuhusgahan at kinokondena ang mga ito, at masyado pa nga nilang pinapalaki ang mga bagay-bagay, binabaluktot nila ang mga katunayan, at ginagawa nilang labis-labis ang mga bagay hangga’t posible. Hindi nila ginagamit ang mga pamantayan na hinihingi ng sambahayan ng Diyos sa mga lider at manggagawa para sukatin kung kumikilos ba ang mga lider na ito nang ayon sa mga prinsipyo, kung mga tamang tao ba ang mga ito, kung ang mga ito ba ay mga taong naghahangad sa katotohanan, at kung mayroon bang konsensiya at katwiran ang mga ito. Hindi nila sinusuri ang mga lider nang ayon sa mga prinsipyong ito. Sa halip, batay sa sarili nilang mga layunin at pakay, palagi silang nagbubusisi at nag-iimbento ng mga reklamo, naghahanap ng mga bagay na gagamitin laban sa mga lider o manggagawa, nagpapakalat ng mga tsismis kapag nakatalikod ang mga ito tungkol sa mga bagay na ginagawa ng mga ito na hindi naaayon sa katotohanan, o inilalantad ang mga pagkukulang ng mga ito. Halimbawa, maaaring sabihin nila na: “Ang lider na si Ganito-at-ganyan ay nakagawa ng pagkakamali minsan at pinungusan siya ng Itaas, at wala sa inyo ang nakaalam tungkol dito. Kita na ninyo, napakahusay niyang magpanggap.” Hindi nila isinasaalang-alang at wala silang pakialam kung plano bang linangin ng sambahayan ng Diyos ang lider o manggagawang ito, o kung sila ba ay pasok sa pamantayan bilang isang lider o manggagawa na pasok sa pamantayan, patuloy lang nilang hinuhusgahan ito, binabaluktot ang mga katunayan, at pinipinsala ito kapag nakatalikod ito. At ano ang layon nila sa paggawa ng mga bagay na ito? Ito ay para makipag-agawan sa katayuan, hindi ba? May pakay ang lahat ng bagay na sinasabi at ginagawa nila. Hindi nila isinasaalang-alang ang gawain ng iglesia, at ang pagsusuri nila sa mga lider at manggagawa ay hindi nakabatay sa mga salita ng Diyos o sa katotohanan, lalong hindi ito nakabatay sa mga pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos o sa mga prinsipyong hinihingi ng Diyos sa tao, kundi sa sarili nilang mga layunin at pakay. Kinokontra nila ang lahat ng sinasabi ng mga lider o manggagawa, at pagkatapos ay nagbibigay ng sarili nilang “mga kabatiran.” Gaano man karami sa mga sinasabi ng mga lider at manggagawa ang naaayon sa katotohanan, hindi nila ito tinatanggap kahit kaunti. Pinapabulaanan nila ang anumang sinasabi ng mga lider at manggagawa, at inilalahad ang sarili nilang mga salungat na opinyon. Sa partikular, kapag nagtatapat at naglalahad ng saloobin ang isang lider o manggagawa, tinatalakay ang pagkilala nito sa sarili, mas lalo silang nasisiyahan, at iniisip na natagpuan na nila ang pagkakataon nila. Anong pagkakataon? Ang pagkakataon na hamakin ang lider o manggagawang ito, para ipaalam sa lahat na mahina ang kakayahan ng lider o manggagawang ito, na maaari itong maging mahina, na tiwaling tao rin ito, na madalas din itong magkamali sa mga bagay na ginagawa nito, at na hindi ito mas mahusay kaysa sa iba. Ito ang pagkakataon nila para makahanap ng isang bagay na magagamit laban sa lider o manggagawang iyon, ang pagkakataon nila na sulsulan ang lahat na kondenahin, patalsikin, at pabagsakin ang lider o manggagawang iyon. At ang motibasyon sa lahat ng pag-uugali at kilos na ito ay walang iba kundi ang pakikipag-agawan para sa katayuan. Kung sinusunod ang mga prinsipyo ng halalan at ang mga prinsipyo ng paglilinang at paggamit ng mga tao sa sambahayan ng Diyos, sa mga normal na sitwasyon, hindi kailanman maihahalal bilang mga lider o manggagawa ang mga gayong indibidwal. Ito ay isang bagay na malinaw nilang nakilatis at naunawaan, kaya gumagamit sila ng anumang paraan para batikusin at kondenahin ang mga lider at manggagawa. Sinuman ang maging isang lider o manggagawa, sadyang mapanlaban sila rito, at palagi silang naghahanap ng mali at gumagawa ng mga iresponsable at kritikal na komento tungkol dito. Kahit wala namang mali sa mga salita o kilos ng mga lider at manggagawang ito, palagi silang nakakahanap ng mali sa mga ito—sa katunayan, ang mga problemang binubusisi nila ay hindi mga problema tungkol sa prinsipyo, kundi puro maliliit na isyu lang. Kaya, bakit sila masyadong tumututok sa maliliit na isyung ito? Bakit nagagawa nilang husgahan at kondenahin ang mga lider at manggagawa nang napakalantaran tungkol sa mga gayong bagay? Iisa lang ang layon nila, at iyon ay ang makipag-agawan sa kapangyarihan at katayuan. Gaano man makipagbahaginan ang sambahayan ng Diyos tungkol sa iba’t ibang pagpapamalas ng mga huwad na lider at anticristo, hindi nila kailanman iniuugnay ang mga pagpapamalas na ito sa sarili nila, bagkus ay lagi nilang inuugnay ang mga ito sa mga lider at manggagawa sa lahat ng antas. Kapag nakakita sila ng pagkakatugma, iniisip nila, “Ngayon, may ebidensiya na ako; sa wakas ay nakahanap na ako ng isang bagay na magagamit laban sa kanila at nakakuha ako ng magandang pagkakataon.” Pagkatapos, mas lalo silang nagiging walang pagpipigil sa paglalantad, panghuhusga, pagbibigay ng mga kritikal na pagsusuri, at pagkondena sa lahat ng ginagawa ng mga lider at manggagawang ito. Ang ilan sa mga isyung binabanggit nila ay maaaring tila medyo problematiko sa panlabas, pero kapag sinukat ayon sa mga prinsipyo, hindi mahalaga ang mga ito. Kaya, bakit nila binabanggit ang mga ito? Hindi para sa ano pa mang ibang dahilan kundi para ilantad ang mga lider at manggagawa, nang may pakay na kondenahin at talunin ang mga ito. Kung ang mga lider at manggagawa ay malugmok sa pagkanegatibo, magmakaawa, at yumukod sa kanila, kung makita ng mga kapatid na ang mga lider na ito ay palaging negatibo at mahina, at na madalas magkamali ang mga ito kapag kumikilos ang mga ito, at hindi na ihahalal ng mga kapatid ang mga ito bilang lider; kung ang mga kapatid ay hindi na gaanong nakikinig nang mabuti kapag nakikipagbahaginan sa katotohanan ang mga lider na ito, at kung hindi na nakikipagtulungan ang mga tao nang kasing-aktibo at kasingsigasig nang tulad ng dati kapag ipinatutupad ng mga lider na ito ang gawain, kung gayon, matutuwa ang mga nakikipag-agawan sa katayuan, at magkakaroon sila ng pagkakataon na masasamantala. Ito ang senaryo na pinakagusto nilang makita at ang pinakainaasam nilang mangyari. Ano ang layon nila sa paggawa ng lahat ng ito? Hindi ito para tulungan ang mga tao na maunawaan ang katotohanan at makilatis ang mga huwad na lider at anticristo, ni para akayin ang mga tao sa harap ng Diyos. Sa halip, ang pakay nila ay talunin at pabagsakin ang mga lider at manggagawa para makita ng lahat na sila ang pinakaangkop na maging lider. Sa puntong ito, nakamit na ang layon nila, at kailangan na lang nilang hintayin na inomina sila ng mga kapatid bilang lider. Mayroon bang mga gayong tao sa iglesia? Kumusta ang mga disposisyon nila? Malupit ang disposisyon ng mga indibidwal na ito, hindi nila minamahal ang katotohanan kahit kaunti, at hindi rin nila ito isinasagawa; nais lang nilang humawak ng kapangyarihan. Paano naman iyong mga nakakaunawa ng kaunting katotohanan at may taglay na kaunting pagkilatis—magiging handa ba silang hayaan ang mga gayong tao na humawak ng kapangyarihan? Magiging handa ba silang sumailalim sa kapangyarihan ng mga ito? (Hindi.) Bakit hindi? Kung malinaw na makikita ng karamihan sa mga tao ang kalikasang diwa ng gayong mga indibidwal, ihahalal pa rin ba nila ang mga ito bilang lider? (Hindi.) Hindi nila ihahalal ang mga ito, maliban na lang kung ang lahat ay bagong magkakakilala pa lang at hindi pa lubos na pamilyar sa isa’t isa. Pero kapag pamilyar na sila sa isa’t isa at malinaw nilang nakikita kung sinong mga indibidwal ang may mahinang kakayahan at magulo ang isip, kung sino ang masasamang tao na may mga malupit at mapanlinlang na disposisyon, kung sino ang sabik na makipag-agawan sa katayuan at tumahak sa landas ng mga anticristo, kung sino ang kayang maghangad sa katotohanan at tapat na gumawa sa mga tungkulin nila, at iba pa, kapag naarok na nila ang kalikasang diwa at mga kategorya ng iba’t ibang tao, kung gayon, ang halalan ng mga lider ay magiging medyo tumpak at alinsunod sa mga prinsipyo.

Mas gugustuhin ba ng karamihan na ihalal bilang lider ang isang taong palaging nakikipag-agawan ng katayuan, o mas gugustuhin ba nilang pumili ng isang taong may kakayahan at kakayahan sa gawain na medyo katamtaman lang, pero masipag at matatag na tao? Kapag hindi pa malinaw kung ano ang karakter ng dalawang indibidwal na ito, o kung ano ang kalikasang diwa nila, o kung anong landas ang tinatahak nila, sino sa tingin mo ang mas gugustuhin ng karamihan sa mga tao na ihalal bilang lider? (Ang pangalawa, ang taong matatag.) Pipiliin ng karamihan sa mga tao ang pangalawa. Ang mga pagpapamalas ng mga palaging nakikipag-agawan ng katayuan ay patunay ng kanilang pagkatao at diwa. Hindi ba nakikita at nakikilatis ng karamihan sa mga tao ang kanilang mga pagpapamalas? Sasabihin ng mga tao, “Palaging pinapahirapan ng taong ito ang lider ng iglesia; nakatakda ang mga ambisyon niya sa pagkakamit ng katayuan ng isang lider ng iglesia, gusto niyang palitan ang lider. Simula nang mahalal ang taong iyon bilang lider ng iglesia, palagi na niya itong pinupuntirya at kinaiinisan. Palagi niyang sinasagot ang lider, at hinahanapan ng mali sa anumang ginagawa nito, at hinuhusgahan din niya ito at inilalantad ang mga pagkukulang nito habang nakatalikod ito. Lalo na sa mga pagtitipon o kapag nagbabahagi tungkol sa gawain, kung saglit na hindi malinaw na ipinapahayag ng lider ang sarili nito, sumasabad siya, nagpapakita ng matinding kawalan ng pasensiya. Kinukutya, inuuyam, tinutuya, at pinagtatawanan pa nga niya ang lider na ito; palagi niyang ginagawang mahirap para dito ang mga bagay-bagay sa bawat pagkakataon at inilalagay ito mga nakakahiyang sitwasyon.” Sa pagkakalantad ng mga pag-uugaling ito sa lahat, hindi ba’t makikilatis ng karamihan sa mga tao ang indibidwal na ito? (Oo.) Kung gayon, nakakatulong ba ito sa pag-angkin niya sa posisyon ng lider? Talagang hindi. Ang mga taong na nakikipag-agawan ng katayuan ay mautak ba, o hangal? Mayroong isa pang malubhang isyu: Ang mga indibidwal na ito ay mga diyablo, at hindi mababago ang kalikasan nila! Ang pagnanais nila para sa kapangyarihan at katayuan ay hindi makontrol, hanggang sa punto pa nga na nawawalan na sila ng katinuan, na hindi isang bagay na taglay ng normal na pagkatao. Lumalagpas ang pagnanais na ito sa mga hangganan ng pagkamakatwiran at konsensiya ng normal na pagkatao, umaabot sa kawalan ng prinsipyo. Kikilos ang mga taong ito sa ganitong paraan kahit anumang oras, lugar, o sitwasyon, nang hindi isinasaalang-alang ang mga kahihinatnan, lalo na ang epekto ng kanilang mga kilos. Ito ang pinakatipikal na pagpapamalas at pamamaraan ng mga nakikipag-agawan ng katayuan. Sa tuwing may pagtitipon o pagbabahaginan tungkol sa gawain, sa sandaling magtipon-tipon ang lahat, nagsasanhi ng mga kaguluhan ang mga indibidwal na ito na parang mga nakakairitang langaw, ginagawang bulok ang buhay-iglesia at ang normal na kaayusan ng pagbabahagi sa katotohanan. Ang gayong mga pag-uugali at pamamaraan ay likas na nagsasanhi ng mga pagkagambala at kaguluhan sa kanila. Hindi ba’t dapat limitahan ang gayong mga indibidwal? Sa malulubhang kaso, hindi ba’t dapat silang paalisin o patalsikin? (Oo.) Minsan, kung aasa lamang sa kalakasan ng mga lider ng iglesia para limitahan ang masasamang tao, medyo hindi ito sapat, at ito ay kaisa-isang pagsisikap—kung pagkatapos malinaw na makita ang kalubhaan ng mga pagkagambala at kaguluhan na idinulot ng masasamang tao at lubusang makilatis ang kanilang diwa, kayang makipagkaisa ng mga kapatid sa mga lider ng iglesia sa pagpigil at paglilimita sa gayong masasamang indibidwal, hindi ba’t magiging mas epektibo ito? (Oo.) Kung may isang magsasabi, “Ang paglilimita sa masasamang tao ay ang responsabilidad ng mga lider at manggagawa, wala itong kinalaman sa atin na mga ordinaryong mananampalataya. Hindi na kami makikialam dito! Nakikipag-agawan ng katayuan ang masasamang tao laban sa mga lider ng iglesia; nakikipag-agawan sila ng katayuan laban sa mga mayroon nito. Wala naman tayong katayuan; wala silang tinatangkang kunin mula sa atin. Ano’t anuman, hindi ito nakakaapekto sa atin. Kaya, hayaan silang mag-agawan gaya ng nais nila. Kung may abilidad ang mga lider ng iglesia, dapat pigilan sila ng mga ito; kung hindi, hayaan na lang. Ano ang kinalaman nito sa atin?” Mabuti ba ang pananaw na ito? (Hindi.) Bakit hindi? (Hindi nila itinataguyod ang normal na kaayusan ng iglesia.) Sa mas angkop na mga termino, ano ang tinutukoy ng normal na kaayusan ng iglesia? Hindi ba’t tumutukoy ito sa normal na buhay-iglesia? (Oo.) May kinalaman ito sa normal at maayos na buhay-iglesia—kaugnay nito ang maayos na pagkain at pag-inom ng mga salita ng Diyos, na nangangahulugan na kayang magdasal-magbasa ng mga tao at magbahagi ng salita ng Diyos at ng mga personal na karanasan, sa isang buhay-iglesia kung saan gumagawa ang Banal na Espiritu, naroroon ang Diyos, gumagabay ang Diyos, at kasabay nito, nakakatanggap din ng kaliwanagan at patnubay mula sa Banal na Espiritu at nagkakamit ng liwanag. Ito ang dapat na tinatamasa ng mga hinirang ng Diyos sa buhay-iglesia. Kung may ilang tao na sumisira sa normal na kaayusang ito, dapat silang pigilan at limitahan ayon sa mga prinsipyo, at hindi dapat kunsintihin. Hindi lang ito ang responsabilidad ng mga lider at manggagawa, kundi responsablidad din ng lahat ng nakakaunawa sa katotohanan at nagtataglay ng pagkilatis. Siyempre, pinakamainam kung mapangungunahan ng mga lider ng iglesia ang gawaing ito, nakikipagbahaginan sa mga kapatid tungkol sa kalikasan ng mga kilos ng mga indibidwal na ito, kung anong klaseng mga tao ang mga indibidwal na ito batay sa mga pagpapamalas nila, at kung paano kilatisin at malinaw na unawain ng mga kapatid ang gayong mga indibidwal. Kung hindi nililimitahan ang masasamang tao at ang mga kapatid ay pawang nagugulo, nalilihis, at nadadaya nila, at ang mga lider ng iglesia ay nauuwi sa pagkakabukod, kung gayon, magiging paralisado at hindi maiiwasang masasadlak sa kaguluhan ang iglesiang ito. Makakapagpatuloy pa ba ang normal na buhay-iglesia sa gayong mga sitwasyon? Kung hindi ito makapagpapatuloy, magbunbunga pa rin ba ang mga pagtitipon ng iglesia? May makakamit pa rin ba n ang mga hinirang ng Diyos mula sa mga gayong pagtitipon? Kung walang makakamit ang mga hinirang ng Diyos mula sa mga ito, pinagpapala o kinasusuklaman ba ng Diyos ang gayong mga pagtitipon? Siyempre, kinasusuklaman ng Diyos ang mga ito. Ang mga pagtitipon na walang gawain ng Banal na Espiritu at walang pagpapala ng Diyos ay hindi na maituturing na buhay-iglesia kundi nagiging mga pagpupulong ng isang grupong panlipunan. Mayroon bang may gusto ng isang magulong buhay-iglesia? Nakakapagpatibay o kapaki-pakinabang ba ito sa sinuman? (Hindi.) Kung sa panahong ito ay wala kang anumang nakamit sa iyong buhay-pagpasok mula sa anumang pagtitipon, kung gayon, naging walang halaga o kabuluhan ang panahong ito para sa iyo; sinayang mo lang ang oras na ito. Hindi ba’t nangangahulugan ito na nagkaroon ng kawalan ang iyong buhay pagpasok? (Oo.) Kung sa isang pagtitipon ay may masasamang tao na nag-aagawan ng katayuan, at nakikipagtalo at nakikipagdiskusyon sa isang lider ng iglesia, at dahil dito ay nababalisa ang mga tao, ang buong pagtitipon ay nababalot ng negatibong kapaligiran, at napupuno ng buktot na enerhiya ni Satanas, at kung, maliban sa pagdedebate tungkol sa mga paksa gaya ng kung sino ang tama at sino ang mali, walang sinumang lumalapit sa Diyos para magdasal at maghanap sa katotohanan, at walang sinumang kumikilos ayon sa mga prinsipyo, kung gayon, pagkatapos ng ganitong uri pagtitipon, titibay ba ang pananalig mo sa Diyos o hihina? Mas marami ka bang mauunawaan at makakamit pagdating sa katotohanan, o magiging magulo lang ang isipan mo dahil sa mga pagtatalo, at wala kang anumang makakamit? Minsan, maaaring iisipin mo, “Hindi ko maintindihan kung bakit nananampalataya sa Diyos ang mga tao. Ano ba ang silbi ng pananampalataya sa Diyos? Bakit ganito ang asal ng mga taong ito? Mga mananampalataya pa rin ba sila sa Diyos?” Dahil lang sa isang kaguluhang dulot ng mga Satanas at diyablo, nagugulo at narurumihan ang puso ng mga tao; pakiramdam nila ay walang saysay ang manampalataya sa Diyos, at hindi na nila alam kung ano ang halaga ng pananampalataya sa Diyos, at nagiging magulo ang isipan nila. Kung ang lahat ay kayang maging mapagmatyag, at lalo na maging sensitibo at matalas sa gayong mga bagay, sa halip na maging manhid at mabagal, kung gayon, kapag ang masasamang tao ay madalas magsalita o gumawa ng mga bagay-bagay sa buhay-iglesia para makipag-agawan ng katayuan, agad na mapagtatanto ng karamihan sa mga tao na may problemang kailangang lutasin. Mabilis nilang makikilatis kung sino ang nagmamanipula ng mga sitwasyong ito, kung ano ang kanilang disposisyong diwa, agad nilang mapagtatanto ang kalubhaan ng isyu, at magagawa nilang pigilan at limitahan ang masasamang tao sa loob ng maikling panahon, inaalis sila mula sa iglesia, at pinipigilan silang patuloy na manggulo at pumigil sa mga tao sa loob ng iglesia. Hindi ba’t makakabuti at makakapagpatibay ito sa karamihan sa mga tao? (Oo.)

Kung makakaranas kayo ng mga sitwasyon kung saan nakikipag-agawan ng katayuan ang masasamang tao, paano ninyo ito haharapin? Ano ang pananaw ng karamihan? (Pipigilan namin ang pag-uugaling ito.) Pipigilan lang? Paano ninyo ito pipigilan? Ipagbabawal ba ninyo sa kanila na magsalita o magsabi, “Hindi namin gusto ang sinasabi mo, kaya huwag ka nang gaanong magsalita sa mga susunod na pagtitipon!” Gagana ba iyon? Makikinig ba sila sa iyo? (Hindi.) Kung gayon, ano ang dapat mong gawin? Kailangan mong lubusang ilantad at himayin ang kanilang mga layunin, motibasyon, at kalikasang diwa ayon sa salita ng Diyos, para makakilatis at maging alerto ang mga kapatid sa gayong mga tao at sa kalikasan ng kanilang mga kilos, sa halip na maging isang mapagpalugod ng tao, at naghihintay lang sa mga lider at manggagawa ng iglesia na maglantad sa masasamang tao bago ka manindigan at magsabi ng, “Hindi na sila dapat pinapayagang dumalo sa mga pagtitipon.” Mabuti ba na maging isang mapagpalugod ng tao? (Hindi, hindi ito mabuti.) Kapag nahaharap sa gayong mga sitwasyon, hindi ba’t mas pinipili ng karamihan na umiwas na lang at lumayo sa mga ganitong usapin, sa halip na makipag-away sa masasamang taong iyon, para maiwasan nilang makapanakit ng damdamin sa mga ito at gawing nakakaasiwa ang pakikitungo sa hinaharap? Hindi ba’t karamihan sa mga tao ay sumusunod sa prinsipyo para sa mga makamundong pakikitungo ng pagiging isang mapagpalugod ng tao? (Oo.) Kung gayon, problema ito. Ipagpalagay natin na walumpung porsiyento ng mga tao sa isang iglesia ay mga mapagpalugod ng tao, at kapag nakikita nila ang gayong mga indibidwal na nakikipag-agawan ng katayuan, kalamangan, at posisyon bilang mga lider sa buhay-iglesia, walang sinumang tumatayo para pigilan o limitahan sila, at ang karamihan ay may ganitong pananaw: “Mas kakaunti ang gulo, mas mainam. Hindi ko sila kayang galitin, kaya, hindi ba puwedeng iwasan ko na lang sila? Iiwasan ko na lang sila at iyon na ang katapusan nito. Hayaan silang mag-agawan; pagdating ng panahon, parurusahan sila ng Diyos. Wala naman itong kinalaman sa akin!” Sa ganitong mga sitwasyon, magiging mabunga pa rin ba ang buhay-iglesia? Karamihan sa mga tao ay tamad at umaasa lang; sa sandaling mahalal ang mga lider ng iglesia, itinuturing nilang tapos na ang gawain nila, at hinihintay lang nila ang mga lider ng iglesia na gumawa sa lahat ng bagay. Kung tatanungin mo sila kung naipamahagi na ba ang mga aklat ng mga salita ng Diyos sa kanilang iglesia, kung nagkaroon ba ng anumang pagkagambala o kaguluhan sa buhay-iglesia, o kung may sinumang palaging naglilitanya ng mga salita at doktrina o nakikipag-agawan ng katayuan laban sa mga lider, sasabihin nila, “Alam ng mga lider ng iglesia ang lahat ng bagay na ito. Wala akong alam sa mga ito at hindi ko kailangang mag-abala tungkol sa mga ito. Aasikasuhin ito ng mga lider pagdating ng panahon.” Hindi sila nangingialam o nag-uusisa sa anumang bagay, wala silang alam tungkol sa kahit ano, at hindi nila kilala o pinapahalagahan ang sinumang tao, pangyayari, o bagay na may kinalaman sa buhay-iglesia, na dapat sana ay alam nila. Pagdating sa kung ano ang sinasabi at ginagawa ng masasamang taong ito na lumilitaw sa iglesia kapag nag-aagawan sila ng katayuan, pati na ang mga kaguluhan at epekto na naidudulot nila sa buhay-iglesia, lubos silang walang pakialam dito, at hindi sila nag-uusisa o nagtatanong tungkol sa mga bagay na ito. Kapag tapos na ang lahat, kung tatanungin mo sila kung nagkaroon ba sila ng anumang pagkilatis, kung kaya na ba nilang kilatisin ang masasamang tao at kung ano ang mga pagpapamalas ng masasamang tao, wala silang masabing kahit ano maliban sa, “Tanungin mo ang mga lider ng iglesia; alam nila ang lahat.” Hindi ba’t alipin ang gayong tao? Isa siyang alipin, siya ay duwag at walang silbi, at nagsasabuhay ng isang ubod ng samang pag-iral. Ang mga sitwasyon kung saan nag-aagawan ng katayuan ang masasamang tao ay nangangailangan ng pagkilatis, pangangasiwa, at paglutas. Hindi lang ito responsabilidad ng mga lider ng iglesia; responsabilidad din ito ng lahat ng hinirang ng Diyos. Karamihan sa mga lider ay nakakaunawa ng ilan pang mas maraming katotohanan kaysa sa karaniwang tao, alerto sila sa mga ganitong isyu, at nakikita nila ang mga pakay at diwa ng mga kilos ng mga taong ito. Kasabay nito, dapat ding aktuwal na matuto ng mga aral ang karamihan sa mga tao at lumago sa pagkilatis, at makipagkaisa sa mga nasa iglesia na may pagpapahalaga sa katarungan, at nakakaunawa at naghahangad sa katotohanan, para kumilos nang naaayon laban sa masasamang indibidwal na ito na nanggugulo at nanggagambala sa buhay-iglesia. Dapat din nilang ibukod o paalisin ang mga ito, sa halip na walang ginagawa, at nakikinig lang sa kaunting pagbabahagi, pinalalawak nang kaunti ang kanilang pananaw, at nagkaroon ng kaunting kamalayan tungkol sa usapin sa puso nila kapag nahaharap sa mga isyung ito, at pagkatapos ay ituring na tapos na ang gawain nila. Ito ay dahil ang buhay-iglesia ay hindi isang bagay na may kinalaman lang sa mga lider ng iglesia, at ang pamumuhay ng magandang buhay-iglesia at pagpapanatili ng normal na kaayusan ng buhay-iglesia ay hindi lang responsabilidad ng mga lider ng iglesia—nangangailangan ito ng sama-samang pagsisikap ng lahat na tumitindig para mapanatili ito.

Ang mga taong nag-aagawan ng katayuan—ang klase na binanggit sa ikalimang isyu—ay madalas na lumilitaw sa loob ng buhay-iglesia. Ang kanilang pinakahalatang pagpapamalas ay ang pakikipag-agawan nila ng katayuan laban sa mga lider ng iglesia, kasunod ang pakikipag-agawan ng katayuan laban sa mga may mahusay na kakayahan at may halos dalisay na pagkaarok sa katotohanan, sa mga may espirituwal na pang-unawa, at sa mga nakakaunawa sa mga katotohanang prinsipyo kasama ang mga kapatid, madalas na hinahamon ang mga indibidwal na ito. Ang mga taong ito ay madalas na nagbabahagi ng ilanbg dalisay na pagkaunawa at liwanag sa buhay-iglesia, nagbabahagi sila ng ilang personal na karanasan na may halaga at praktikal na pagkaunawa; lubos itong nakakatulong at nakakapagpatibay sa mga kapatid. Matapos marinig ang kanilang pagbabahagi, nagkakaroon ng landas ang mga kapatid, nalalaman nila kung paano isagawa at danasin ang salita ng Diyos at kung paano lutasin ang sarili nilang mga problema. Labis silang nagpapasalamat sa patnubay ng Diyos, at kasabay nito, hinahangaan at pinahahalagahan nila ang mga may dalisay na pagkaarok sa katotohanan at may mga praktikal na karanasan. Kaya naman, may tendensiya silang pahalagahan ang mga indibidwal na ito at ilapit sa kanila. Ang paglitaw ng mga positibong bagay na ito na nakalulugod para sa Diyos sa buhay-iglesia ay ang pinaka-ayaw makita ng mga taong nakikipag-agawan ng katayuan. Sa tuwing may nakikita silang nagbabahagi ng mga praktikal na karanasan, hindi sila mapalagay at naiinggit sila, at nagiging sobrang asiwa. Sa kanilang pagkaasiwa, nagpapakita sila ng isang asal ng pagsuway, paghamak, at kawalan ng kasiyahan, madalas na nagkakalkula sa puso nila kung paano pamukhaing mga hangal ang mga taong may mga praktikal na karanasan at may pagkaunawa sa katotohanan, gayundin kung paano ipakita sa mga kapatid ang mga kapintasan at pagkukulang ng mga ito, para hindi pahalagahan o ilapit ng mga kapatid ang mga taong ito sa kanila. Kaya naman, ang mga taong nakikipag-agawan ng katayuan ay tiyak na magsasabi ng ilang bagay at magsasagawa ng ilang kilos. Inaatake at ibinubukod nila iyong mga nagbabahagi ng mga patotoong batay sa karanasan at iyong mga may madalas na pagbabahagi tungkol sa katotohanan na nagtutustos at tumutulong sa buhay pagpasok ng mga kapatid. Madalas silang naghahanap ng bentahe laban sa mga positibong tao at inilalantad nila ang mga pagkukulang ng mga ito, nang may layon na ilayo ang mga hinirang ng Diyos sa mga taong madalas na nagbabahagi ng katotohanan at ng mga patotoong batay sa karanasan. Sa kabuuan, ang mga nakikipag-agawan ng katayuan ay mga negatibong tauhan na nakakalusot sa iglesia at gumaganap sa papel bilang mga alipin ni Satanas.

May isang sister, na nakagawa ng mga kamalian sa kanyang mga malapit na relasyon bago manampalataya sa Diyos, ay nagsisi pagkatapos maging isang mananampalataya at hindi na muling gumawa ng gayong mga pagkakamali. Lubha siyang nagsisisi sa kanyang mga nakaraang pagsalangsang at kaya, nagtapat siya at nakipagbahaginan sa mga kapatid. Ano ang layunin at prinsipyo ng pagtatapat at pakikipagbahaginan? Ito ay para magbunsod ng pakaunawa sa isa’t isa at alisin ang mga panloob na hadlang sa pagitan ng mga kapatid. Karamihan sa mga kapatid, pagkatapos maunawaan ang katotohanan, ay kaya nang magtapat at magbahagi tungkol sa kanilang sariling mga pagbubunyag ng katiwalian at mga nakaraang pagsalangsang, habang nagpapahayag din ng pasasalamat at papuri sa pagliligtas ng Diyos. Angkop ba ang gayong pagtatapat at pagbabahaginan? (Oo.) Pagkatapos maunawaan ang katotohanan, karamihan sa mga kapatid ay kayang magtapat at makipagbahaginan sa ganitong paraan; may problema ba rito? (Wala.) Talagang normal lang na makagawa ng ilang pagkakamali pagdating sa kanilang malalapit na relasyon o sa ibang aspekto bago sumampalataya sa Diyos. Kaya ng ilang tao na magsalita tungkol sa mga pagkakamaling ito, samantalang ang iba naman ay nagtatago at nagkukunwari, kahit gaano pa magsanay na magtapat at magbunyag ng kanilang sarili ang iba, wala silang sinasabi tungkol sa kanilang sarili. Naniniwala sila na ang mga pagkakamaling ito ay ang kanilang mga “itinatagong baho,” na hindi nila puwedeng ipaalam sa iba, dahil baka mawala ang kanilang reputasyon, dangal, at posisyon. Gayumpaman, iba ang pagkakaarok ng ilang tao sa mga bagay-bagay; naniniwala sila na dahil sumampalataya sila sa Diyos at tinanggap ang pagliligtas ng Diyos, nararapat lang sila na magtapat at magbahagi ngayon tungkol sa kanilang mga nakaraang maling gawain at mga maling landas na tinahak nila, at ipahimay ang mga ito, at na ang mga ito ay sadyang mga bagay na pinagdaanan nila bilang mga taong ginawang tiwali ni Satanas. Ngayon, nagagawa nilang magtapat, magbunyag ng kanilang sarili, at makipagbahaginan. Kung ibubuod ba ang nakaraan o tatapusin ba ito, ang katunayan na kaya itong gawin ng mga taong ito ay nagpapatunay kung ano ang saloobin nila sa pagsasagawa ng katotohanan: Handa silang isagawa ang katotohanan, at determinado silang isagawa ito. Kung paano mismo nagsasagawa ang isang tao ay nakasalalay sa kanyang pagkaarok at determinasyon. Gayumpaman, ang pagtatapat at pagbubunyag ng sarili ay tiyak na hindi isang pagkakamali, at lalong hindi ito kasalanan. Hindi ito dapat gamitin bilang panlaban sa isang tao, at lalong hindi ito dapat maging ebidensiya na gagamitin ng isa pang tao para atakihin siya. Karamihan sa mga tao ay kayang tratuhin nang tama ang usaping ito, ibig sabihin, ang pagkaarok nila rito ay dalisay at alinsunod sa mga katotohanang prinsipyo. Gayumpaman, mga maling layunin ang kinikimkim ng masasamang indibidwal; iginigiit nilang hanapan ng mali ang iba para kutyain, paglaruan, at husgahan ang mga ito. Napakahalata ng gayong masasamang gawa. Ang mga taong kayang magbunyag ng kanilang sarili, magtapat, at makipagbahagian tungkol sa kanilang katiwalian at mga maling landas na tinahak, ay nagtataglay ng pusong nauuhaw sa katuwiran pagdating sa kanilang pagharap sa katotohanan at sa mga salita ng Diyos. Dahil dito, habang binabasa nila ang mga salita ng Diyos, hindi namamalayang nagkakamit sila ng ilang praktikal na pagkaunawa at kabatiran. Ang mga praktikal na pagkaunawa at kabatirang ito ay tumutulong sa kanila na mahanap ang landas ng pagsasagawa sa harap ng mga suliranin at napakaraming sitwasyon na nangyayari sa buhay nila, na humahantong sa tunay na pagkaunawa sa katotohanan batay sa karanasan. Ang pagbabahagi sa mga tunay na pagkaunawang ito na batay sa karanasan ay nakakapagpatibay at nakakatulong sa iba; titingnan ng mga kapatid ang mga indibidwal na ito nang may paghanga at paggalang, sinasabing, “Talagang kamangha-mangha ang mga karanasan mo sa totoong buhay. Pagkatapos kong marinig ang mga ito, labis akong nakakaramdam ng simpatiya. Nakikita ko na tama ang paraan ng pagsasagawa mo, at pinagpapala ito ng Diyos. Handa na rin akong bitiwan ang sarili kong mga kuru-kuro at masamang palagay, at bitawan ang aking mga pasaninl gusto kong isagawa ang katotohanan sa simpleng paraan at matanggap ang kaliwanagan at patnubay ng Diyos, gaya mo. Ito ang tamang landas.” Hindi ba’t normal lang ang ganitong mga pagpapamalas? Hindi ba’t napakaangkop na magkaroon ng gayong ugnayan sa pagitan ng mga kapatid? Isa itong uri ng ugnayang pantao na naiiba sa ugnayang matatagpuan sa mga hindi nananampalataya sa Diyos; ito ay ugnayang sinasang-ayunan at nais makita ng Diyos. Tanging kapag umiiral ang gayong normal na ugnayan sa pagitan ng mga kapatid magiging normal din ang buhay-iglesia. Gayumpaman, palagi pa ring magkakaroon ng ilang masamang tao at ilang may mapaminsalang intensiyon, na tatayo para atakihin, siraan, at ibukod iyong mga may praktikal na karanasan, iyong mga nauuhaw at nagugutom sa katotohanan, at iyong mga humahanga at nagpapahalaga sa mga taong may karanasan. Bakit nila inaatake ang mga indibidwal na ito? Ang layunin nila ay walang iba kundi ang makipag-agawan ng katayuan sa loob ng iglesia. Dahil hindi nila mahal ang katotohanan ni hinahangad ito, nagpapanggap silang mga tagahangad ng katotohanan sa pamamagitan ng pag-imbento ng mga pekeng karanasan para ilihis ang lahat at makuha ang kanilang pagpapahalaga. Ito ay paggamit sa mga pamamaraan ni Satanas ng paglihis at pagkontrol sa mga tao para makamit ang ninanais nilang katayuan at kapangyarihan. Ang gayong mga insidente ay madalas na nagaganap sa mga iglesia kahit saan at kitang-kita ng lahat. Kung napapansin ninyo na taglay ng ilang kapatid ang katotohanang realidad, na kaya nilang magbahagi ng tunay na pagkaunawa sa mga salita ng Diyos batay sa karanasan sa oras ng mga pagtitipon, at nakamit ang papuri ng marami, pero sa hindi malamang dahilan ay inaatake, ginagantihan, at isinasadlak ng iba sa paghihirap, kung gayon, dapat kayong maging alerto, at kilatisin ninyo kung anong uri ng mga tao ang may ganitong pag-uugali. Bakit madalas na inaatake at ibinubukod iyong mga naghahangad sa katotohanan? Ano ba talaga ang nangyayari dito? Tiyak na nagpapahiwatig ito ng problema.

Sa buhay-iglesia, kailangang bigyang-pansin ang mga taong madalas na naghahanap ng mali sa mga lider at manggagawa. Dagdag pa rito, may ilang tao na madalas nangungutya, nanlilibak, o nambabatikos sa mga taong naghahangad sa katotohanan at nananabik sa mga salita ng Diyos. Ang mga negatibong karakter na ito ay dapat ding mahigpit na subaybayan at bantayan para makita kung ano ang susunod nilang gagawin. Kung may isang taong kayang maglantad ng mga pagkukulang ng mga lider ng iglesia o bumatikos ng mga indibidwal na may katotohanang realidad nang walang anumang makatarungang dahilan habang nakikilahok sa buhay-iglesia, tiyak na mayroon ngang isyu at dahilan sa likod nito; talagang hindi ito masasabing walang dahilan. Dapat seryosong bigyang-pansin ng mga kapatid ang gayong mga indibidwal dahil hindi ito maliit na bagay. Minsan, pagkatapos makarinig kamakailan ng isang patotoo ng praktikal na karanasan at makaramdam ng lubos na kasiyahan sa puso, o pagkatapos magkamit kamakailan ng kaunting liwanag at pagkaunawa, maaari pa ring malito ang isang tao dahil sa ilang mapanlihis na salita ng masasamang tao, kaya, tuluyang nawawala ang lahat ng nakamit nila. Kapag kasisimula pa lang bumuo ng kaunting pananalig ang isang tao, ginugulo sila ng masasamang tao at bumabalik sila sa dati nilang kalagayan; kapag nagsisimula pa lang silang magkaroon ng pagkauhaw para sa katotohanan at sa salita ng Diyos, pati na rin ang magkaroon ng kaunting determinasyon na magsagawa ng katotohanan, ginugulo sila ng masasamang tao, nawawalan sila ng sigla at motibasyon, at pagkatapos ay gusto na nilang umalis agad sa lugar na ito na may alitan. Malubha ba ang mga kahihinatnang ito? Oo, napakalubha ng mga ito. Kaya naman, sa iglesia, kung may isang taong palaging nagsisimula ng mga pagtatalo tungkol sa isang bagay na hindi umaayon sa mga kahilingan, nakikipagdiskusyon kung sino ang nasa tama, nakikipagdebate kung ano ang tama at mali, at nakikipagpaligsahan pa nga kung sino ang nakatataas o mas mababa, kung gayon, dapat nang magsilbing babala ang gayong mga indibidwal. Tingnan kung anong papel ang ginagampanan nila sa iglesia, anong mga kahihinatnan ang idinudulot nila, at sa pamamagitan nito, makikita mo kung ano ang kanilang kalikasang diwa.

Sa buhay-iglesia, may isa pang uri ng pagpapamalas ng pag-aagawan ng katayuan na may kinalaman sa paggambala at panggugulo sa buhay-iglesia at sa gawain ng iglesia. Halimbawa, minsan, kapag magkakasamang nagbabahaginan ang mga kapatid tungkol sa isang problema, may liwanag ang pagbabahagi ng bawat isa; habang mas nagbabahaginan sila, mas nagiging malinaw at maliwanag ang mga katotohanang prinsipyo, at madaling nauunawaan. Gayumpaman, maaaring may isang tao na biglang magpapakilala ng isang “matalinong ideya,” isang suhestiyon ng taong ito, na sumisira sa daloy ng pagbabahaginan at naglilihis sa paksa sa ibang direksiyon, iniiwang hindi tapos ang ang pagbabahaginan sa pangunahing paksa. Sa panlabas, parang hindi naman siya nanggugulo, lalong hindi niya nililimitahan ang iba sa pagbabahagi ng katotohanan, pero hindi niya pinili ang akmang oras para ipakilala ang paksang ito. Sa pagsingit ng isang bagong isyu para pagbahaginan at talakayin sa isang kritikal na sandali habang pinagbabahaginan ang katotohanan para lutasin ang isang problema, napuputol ang naunang pinag-usapang isyu bago pa man ito tuluyang malutas. Hindi ba’t ito ay pag-aabandona sa gampanin habang nasa kalagitnaan? Hindi ba’t naaantala nito ang paglutas sa problema? Bukod sa hindi naayos ang problema, naantala rin ang pagkaunawa ng mga tao sa katotohanan. Ito ba ang ginagawa ng mga taong may katwiran? Sumosobra na ba kung sasabihin na ang gayong mga bagay ay nakakagambala at nakakagulo sa buhay-iglesia? Sa tingin Ko, hindi naman. Ang guluhin ang isang pagtitipon gaya nito kapag nagbabahagi ito ng katotohanan para malutas ang isang problema—hindi ba’t ito ay sadyang paggambala at panggugulo sa buhay-iglesia? Kung may isang taong laging sumisingit sa mga kritikal na sandali kung kailan pinagbabahaginan ang katotohanan para malutas ang isang problema, kung palagi niyang tinatapos nang biglaan ang mga usapan, kung gayon, hindi ito problema ng kawalan ng katwiran; ito ay sadyang panggugulo sa pagtitipon habang ang katotohanan ay pinagbabahaginan para malutas ang isang problema. Ito ang masamang gawa ng paggambala at pangguglo sa buhay-iglesia, direkta at simple—tanging ang mga anticristo at masasamang tao ang gumagawa nito, tanging ang mga taong namumuhi sa katotohanan ang gumawa nito. Kahit ano pa ang konteksto o mga sitwasyon, palaging kailangan ng mga ganitong tao na ibahagi ang kanilang “matatalinong ideya,” palagi nilang gustong mapansin, at maging sentro ng atensiyon. Kahit gaano kakrusyal at kahalaga ang paksang pinagbabahaginan ng mga tao, palagi nilang kailangang sumingit para ilihis ang atensiyon ng mga tao at maglitanya ng tila mga importanteng ideya, gustong magmukhang katangi-tangi. Ano nga bang klaseng palabas ang gusto nilang ipakita? Hindi ba’t nag-aagawan sila ng katayuan? Sila ba’y hindi nag-aagawan ng katayuan? Gusto nilang kontrolin ang sitwasyon. Hindi nila nais na mas lalo pang lumalim at maging malinaw ang pagkaunawa ng mga tao sa katotohanan; ang pinakamahalaga sa kanila ay mapansin, mapakinggan, at sundin sila ng lahat, at gawin ng lahat ang kanilang mga utos. Malinaw na ito ay pakikipag-agawan sa katayuan. Para sa ilang tao, anumang gawain ang ginagawa nila, kapag hinihiling mo sa kanila na magbahagi tungkol sa mga partikular na ideya at plano para pagpapatupad sa isang bagay, at tungkol sa mga partikular na hakbang para sa detalyadong pagsasagawa ng mga ito, wala silang anumang maisip. Subalit, mahilig silang maglitanya ng tila mga importanteng ideya, nagmumukhang kakaiba, at gumagawa ng isang bagay na bago at nakasisilaw. Ano man ang kasalukuyang sitwasyon, sa sandaling tamaan sila ng bagong ideya, ipiniprisinta nila ito na para bang inspirasyon ang bumalot sa kanila, padalos-dalos nila itong iminumungkahi para tanggapin at sang-ayunan ng iba, nang walang maingat na pagsasaalang-alang. Pero kapag hiniling sa kanila na magtalakay ng mga partikular na landas para sa pagsasagawa, nagiging pipi sila. Wala silang kagalingan, pero nais pa rin nilang magpakitang-gilas, at palaging nilalayon na mapansin. Ayaw nilang maging pangalawang opsiyon; ayaw nilang maging isa lang sa mga ordinaryong tagasunod. Palagi nilang kinatatakutan na mamaliitin sila ng iba, at palagi nilang gustong igiit ang kanilang presensiya. Kaya naman, palagi silang naglilitanya ng mga tila importanteng ideya para mapansin sila. Kapag sumasagi sa isipan nila ang isang ideya, bulag nila itong itinuturing na maganda at karapat-dapat na isagawa nang walang pagsasaalang-alang o bago pa man ito lubos na mapag-isipan. Kapag padalos-dalos nilang ipiniprisinta ang ideyang ito, hindi ito nauunawaan ng ibang tao at natural na magtatanong sila. Kapag hindi sila makasagot, iginigiit pa rin nila na tama ang kanilang opinyon at na dapat itong tanggapin ng lahat. Anong klaseng disposisyon ito? Anong mga kahihinatnan ang maidudulot ng kanilang mga walang batayang pamamalagi sa kanilang sariling mga pananaw? Kapaki-pakinabang ba ito o nakakagulo sa gawain ng iglesia? Nakakabuti ba ito o nakakapinsala sa mga hinirang ng Diyos? Kaya nila itong sabihin nang walang anumang pagpapahalaga ng responsabilidad—ano ba ang layunin nila? Ito ay para igiit lang ang kanilang presensiya. Natatakot sila na baka hindi malaman ng iba na mayroon silang gayong “matatalinong ideya,” hindi malalaman na mayroon silang kakayahan, katalinuhan, at mga abilidad; nagsusumikap sila para sa ganitong pagpupugay. para pahalagahan sila ng nakararami. Ano ang nangyayari sa huli? Padalos-dalos silang nagbibigay ng mga suhestiyon, at iniisip ng iba sa simula na mayroon talaga silang ilang abilidad, isang tunay na bagay. Pero habang lumilipas ang panahon, nagiging malinaw na sila ay mga taong mapurol ang isip, walang tunay na kaalaman o kasanayan pero palaging gusto na sila ang may huling salita. Ito ay pakikipag-agawan sa katayuan. Kahit walang tunay na abilidad, gusto pa rin nilang sila ang nasusunod; palagi silang naglilitanya ng tila mga importanteng ideya nang hindi nagpiprisinta ng anumang kongkretong plano, walang partikular na landas ng pagsasagawa. Ano kaya ang mga magiging kahihinatnan kung talagang pagkatiwalaan ng mga gampanin ang gayong mga tao? Tiyak na hahantong ito sa mga pagkaantala. Bakit ba palagi nilang hinahangad na makipag-agawan ng katayuan, na humawak ng kapangyarihan, samantalang wala naman silang kayang isakatuparan? Sila ay mga taong mapurol ang isip, na kulang sa talas ng pag-iisip; sa mas magagandang termino, sila ay ganap na walang katwiran. Sa gitna ng mga walang pananampalataya, napakaraming gayong mga tao, puro salita at kulang sa gawa. Karamihan sa mga tao ay nakakakilatis nang kaunti sa ganitong uri ng tao. Kung may isang tao na palaging naglilitanya ng tila mga importanteng ideya at gustong magmukhang makabago, dapat din na maging maingat ang isang tao na huwag magpadala rito. Kung tunay na may matatalinong ideya ang isang tao na kaya ring magprisinta ng isang kongkretong plano, katanggap-tanggap lang ito kung ito ay maaaring gawin; kung naglilintaya lang siya ng tila mga importanteng ideya nang hindi nagpiprisinta ng mga kongkretong plano, kung gayon, dapat lang na mag-ingat sa kanya ang ibang tao. Ang pagbabahaginan ay dapat isagawa para tukuyin kung mayroon bang praktikal na landas para sa kanilang mga ideya o wala. Kung pakiramdam ng nakararami na ang maaaring gawin ang kanilang ideya ay mayroon itong landas ng pagsasagawa, kung gayon, dapat itong subukan sa loob ng ilang panahon para makita kung ano ang mga resulta bago gumawa ng desisyon.

Kahit ano pang aspekto ng katotohanan ang pinagbabahaginan ng iglesia o anong problema ang nilulutas nito, ipapakita ng iba’t ibang uri ng tao ang kanilang sarili. Matapos ang mahabang panahong pakikisalamuha, makikita kung sino ang tunay na nagmamahal at kayang tumanggap sa katotohanan, at kung sino naman ang mga nanggagambala at nanggugulo, hindi nag-aasikaso sa mga marapat nilang gampanin. Sa palagay ba ninyo, ang mga taong mahilig maglitanya ng tila mga importanteng ideya at napiprisinta ng mga bagong ideya ay kayang tumanggap sa katotohanan at tumahak sa tamang landas ng pananampalataya sa Diyos? Sa tingin Ko, hindi madali para sa kanila na gawin ito. Ano ang papel na ginagampanan ng mga taong ito sa buhay-iglesia? Ano ang mga kahihinatnan ng madalas nilang paglilitanya ng tila mga importanteng ideya at hindi pag-aasikaso sa mga marapat na gampanin? Ginagambala at ginugulo nito ang buhay-iglesia, gaya ng nakikita ng karamihan sa mga tao, at kung magpapatuloy ito, maaantala nito ang mga hinirang ng Diyos sa paghahangad sa katotohanan at pagpasok sa realidad. Bagama’t ang mga taong mahilig maglitanya ng tila mga importanteng ideya ay hindi naman talaga ibig sabihin na masasamang tao, ang mga kahihinatnan ng kanilang mga kilos ay sobrang nakapipinsala sa mga hinirang ng Diyos, at kasabay nito, ang kanilang mga kilos ay nakakaantala at nakakaapekto rin sa gawain ng iglesia. Kaya, paano dapat lutasin ang problemang ito? Paano dapat pangasiwaan nang nararapat ang mga taong mahilig maglitanya ng tila mga importanteng ideya at magprisinta ng mga bagong ideya? Ang unang pamamaraan ay ganito: Kung mahilig silang maglitanya ng tila mga importanteng ideya at palaging mayroong mga opinyon, hayaan muna silang magsalita, at pagkatapos, gumamit ng pagkilatis. Kahit sino man, malaya ang lahat na magsalita at magpahayag ng mga opinyon; walang sinuman ang dapat maglimita nito. Ang sinumang tunay na may mga ideya at matatalinong kabatiran ay dapat pahintulutang magsalita at magpaliwanag ng mga ito nang malinaw, para hayaang makita ng lahat, at pagkatapos, makipagbahaginan at makipagtalakayan para makita kung ito ba ay tama, kung naaayon ba ito sa mga katotohanang prinsipyo, at kung mayroon bang anumang parte na puwedeng gamitin. Kung karapat-dapat itong matutunan at may kaunting pakinabang na makukuha rito, mabuti iyon; pero kung pagkatapos ng pagbabahaginan at talakayan, natutukoy na walang halaga at hindi maipapayo ang sinasabi nila, kung gayon, dapat itong iabandona. Sa pamamagitan ng pagsasagawa nang ganito, lahat ay lalago sa pagkilatis; sa tuwing may lilitaw, malalaman ng bawat isa kung paano pagnilayan ang usaping ito, at mas mauunawaan nilang mabuti ang iba’t ibang uri ng tao. Ang gayong pagsasagawa ay kapaki-pakinabang para sa mga hinirang ng Diyos at hindi magdudulot ng kaguluhan sa gawain ng iglesia; tama ang ganitong uri ng pagsasagawa. Ang ikalawang pamamaraan ay ganito: Kapag walang halaga ang sinasabi, at walang mapapalang pakinabang mula rito kahit na pinagbabahaginan at tinatalakay ito, dapat direkta itong tanggihan, at hindi na kailangan pa ng anumang pagbabahaginan o talakayan. Kung paulit-ulit na binabanggit ng isang tao ang gayong mga walang kuwentang isyu “matatalinong ideya,” inuubos ang pasensiya ng mga hinirang ng Diyos at ayaw nang makinig sa kanya, hindi ba’t dapat limitahan ang gayong tao? Pinakamainam na payuhan siya na magpakita ng higit na katwiran, na umiwas sa pagsasabi ng mga bagay na hindi dapat sabihin para hindi makaapekto sa iba. Kung walang katwiran ang taong ito at pinipilit niyang magpatuloy sa ganitong paraan, nagsasanhi ng kaguluhan sa buhay-iglesia at lubhang iniinis ang lahat, hanggang sa umabot pa sa galit, kung gayon, isa siyang masamang tao na nanggugulo sa buhay-iglesia. Dapat siyang pangasiwaan ayon sa mga prinsipyo ng sambahayan ng Diyos para sa paglilinis ng iglesia—paalisin siya sa iglesia; ito ay naaangkop na gawin. Sabi sa Akin, anong uri ng mga tao ang karamihan sa mga mahilig maglitanya ng tila mga importanteng ideya? Sila ba ang mga tipong naghahangad ng katotohanan? Taos-puso ba silang gumugugol ng kanilang sarili para sa Diyos? Tiyak na hindi. Kung ganoon, anong layunin at intensiyon ang mayroon sila sa pagsasanhi ng mga kaguluhan sa buhay-iglesia? Nangangailangan ito ng pagkilatis. Kung mayroon nang sapat na pagkaunawa ang lahat sa gayong mga tao, alam na walang talino, kakayahan, at katwiran ang mga taong ito—na sila ay sadyang mga taong mapurol ang isip—ang pinakaangkop na paraan sa pangangasiwa sa kanila kapag nagpapahayag sila ng kanilang “matatalinong ideya” ay ang pigilan at limitahan sila, patahimikin sila. Kung magpupumilit silang magsalita, magsalita ng mga kaguluhan sa buhay-iglesia, kung gayon, dapat silang paalisin sa iglesia para maiwasan ang karagdagang problema. Sinasabi ng ilan, “Hindi ba’t sinisira nito ang mga pagkakataon nila na maligtas?” Maling sabihib ito. Maliligtas ba ng Diyos ang gayong mga tao? Kaya bang tanggapin ng mga taong may gayong mga disposisyon ang katotohanan? Kaya ba nilang magkamit ng kaligtasan nang hindi tinatanggap ang katotohanan kahit kaunti? Hindi ba’t napakahangal at napakamangmang na hindi man lang malinaw na maunawaan ang gayong mga usapin? Sa kabila nito, ang mga madalas magsanhi ng mga kaguluhan sa buhay-iglesia ay masasamang tao, at hindi sila inililigtas ng Diyos. Ang pagpapanatili sa isang tao na hindi inililigtas ng Diyos sa loob ng iglesia—hindi ba’t sadyang nakapipinsala iyon sa mga hinirang ng Diyos? Ang isang taong naaawa sa gayong masasamang tao ay tunay bang mapagmahal? Sa tingin Ko hindi, huwad ang pagmamahal nila. Ang totoo, intensiyon nilang pinsalain ang mga hinirang ng Diyos. Samakatwid, dapat maging mapagbantay ang mga hinirang ng Diyos laban sa sinumang nagtatanggol sa masasamang tao, hindi magpalihis sa mga maladiyablong salita ng mga ito. May ilan na mahilig maglitanya ng tila mga importanteng ideya, bagama’t hindi sila mukhang masasamang tao at hindi gumagawa ng mga halatang kasamaan, nakakapagdulot sila ng mga kaguluhan sa buhay-iglesia sa pamamagitan ng palaging paglilitanya ng kanilang mga tila importanteng ideya; sa pinakamababa, ang mga taong ito ay naguguluhan. Sa palagay ninyo, maliligtas ba ang mga taong naguguluhan? Tiyak na hindi. Kung ang mga ganitong tao ay palaging gumugulo sa buhay-iglesia, dapat din silang paalisin sa iglesia. Hindi tinatanggap ng mga taong naguguluhan ang katotohanan, wala na silang pag-asa na magsisi, at ang katapusan nila ay kapareho ng sa masasamang tao. Masama man o naguguluhan, kung madalas nilang ginagambala at ginugulo ang buhay-iglesia, hindi nakikinig sa payo, at nagsasalita nang walang preno na parang sirang kotse na hindi makahinto, hindi ba’t ito ay tanda ng abnormal na katwiran? Ano ang magiging mga kahihinatnan kung magpapatuloy ang gayong mga naguguluhang tao na guluhin ang iglesia sa ganitong paraan sa loob ng mahabang panahon? Higit pa rito, kaya ba talaga nilang magsisi? Nililigtas ba ng Diyos ang gayong mga naguguluhang tao na may abnormal na katwiran? Kapag ganap nang naunawaan ang mga tanong na ito, magiging malinaw kung paano dapat tratuhin ang mga ganitong indibidwal. Kapag lubusan nang naarok ang mga katanungang ito, magiging malinaw na kung paano pangasiwaan nang tama ang gayong mga indibidwal. Tiyak na hindi mahal ng mga taong naguguluhan ang katotohanan, at hindi nila ito abot-kamay. Ang mga taong naguguluhan ay hindi makaunawa ng wikang pantao; masasabi na walang normal na pagkatao at kalahating baliw ang mga taong naguguluhan—sa totoo lang, saduang wala silang silbi. Kaya bang magserbisyo nang maayos ang mga taong naguguluhan? Tiyak na masasabing hindi man lang nila kayang magserbisyo sa paraang pasok sa pamantayan dahil mahina ang kanilang katwiran; sila ay mga taong walang anumang nauunawaan. Kung mayroong nagnanais magpakita ng pagmamahal sa mga taong naguguluhan, hayaan silang suportahan ang mga taong naguguluhan. Ang saloobin ng sambahayan ng Diyos para sa mga taong naguguluhan ay na dapat silang paalisin. Ang sinumang hindi tumatanggap sa katotohanan kahit kaunti, sinumang hindi taos-pusong gumagawa ng kanyang tungkulin, palaging pabasta-bastang gumagawa nito, ay dapat limitahan kung madalas silang magdulot ng mga kaguluhan sa buhay-iglesia. Kung may ilan sa kanila na nakakaramdam ng pagkakonsensiya at handang magsisi, dapat silang bigyan ng tsansa. Ang mga tao na may diwang hindi makilatis ay dapat pansamantalang papanatilihin sa iglesia, pinahihintulutan ang mga hinirang ng Diyos na pangasiwaan sila, obserbahan sila, at lumago ang kakayahang kumilatis. Kung mayroon namang mga palaging nanggagambala at nanggugulo at, sa kabila ng papupungos, ay nananatiling walang pag-asa na magsisi, patuloy na nakikipag-agawan sa kasikatan at pakinabang, para atakihin at ibukod ang mga positibong tauhan—lalo na ang atakihin iyong mga naghahangad sa katotohanan at kayang magbahagi ng mga patotoong batay sa karanasan, at iyong mga taos-pusong gumugugol ng kanilang sarili para sa Diyos at gumagawa ng kanilang mga tungkulin—kung gayon, ang mga indibidwal na ito ay masasamang tao at mga anticristo, sila ay mga hindi mananampalataya. Para sa gayong mga tao, hindi lang ito tungkol sa pagpigil at paglimita sa kanila; dapat silang paalisin kaagad sa iglesia para maiwasan ang mga problema sa hinaharap. Ang ganitong paraan ng pagsasagawa ay ganap na naaayon sa mga layunin ng Diyos.

Mayroong humigit-kumulang na iba’t ibang pagpapamalas ng pakikipag-agawan sa katayuan, mula sa maliliit na bagay hanggang sa malulubha. Ang maliliit na pagpapamalas ay pangunahing tumutukoy sa pangungutya sa mga lider at manggagawa gamit ang malulupit na salita, paghahanap ng mga butas, at pag-atake sa pagiging maagap ng mga lider at manggagawa, nang may layon na wasakin at siraan sila. Samantala, ang mga pinakalubhang pagpapamalas ay ang direktang pagkontra sa mga lider at manggagawa sa lantarang paraan, naghahanap ng mga bagay na magagamit laban sa kanila, at nanghuhusga, kumokondena, nang-aatake at bumubukod sa kanila, at pagkatapos ay inihihiwalay sila, at pinipilit pa sila na umamin sa kamalian at magbitiw para maagaw ang kanilang katayuan. Ito ang mga pinakamalubhang isyu ng paggambala at panggugulo na nangyayari sa buhay-iglesia. Ang mga taong lantarang nagpoprotesta laban sa mga lider o manggagawa at nakikipag-agawan ng katayuan sa mga ito ay ang mga taong gumugulo sa gawain ng iglesia at lumalaban sa Diyos, sila ay masasamang tao at mga anticristo, at hindi lang sila dapat pigilan at limitahan—kung malubha ang sitwasyon at kinakailangan nang paalisin o patalsikin sila, kung gayon, dapat silang harapin ayon sa mga prinsipyo. May isa pang pagpapapamalas ng pakikipag-agawan sa katayuan: ang pagbubukod at pag-atake sa mga taong higit na naghahangad ng katotohanan sa iglesia. Dahil may dalisay na pagkaarok ang mga taong naghahangad ng katotohanan, at mayroon silang karanasan at tunay na kaalaman sa mga salita ng Diyos, at madalas nilang pinagbabahaginan ang katotohanan para lutasin ang mga problema sa pagitan ng mga kapatid, at nang sa gayon ay napapatibay ang mga hinirang ng Diyos, at unti-unting nakakamit ang katanyagan sa iglesia, ang mga masasamang tao at mga anticristong ito ay naiinggit at sumusuway sa kanila, at ibinubukod at inaatake sila ng mga ito. Ang anumang pag-uugali na naglalaman ng pag-aatake o pagbubukod sa mga taong naghahangad ng katotohanan ay direktang nagdudulot ng pagkagambala at kaguluhan sa buhay-iglesia. Maaaring hindi direktang pupintiryahin ng ilang tao ang mga lider ng iglesia, pero mayroon silang partikular na pagkasuklam at paghamak sa mga tao sa iglesia na nakakaunawa sa katotohanan at mayroong mga praktikal na karanasan. Ibinubukod at inaapi rin nila ang gayong mga tao, madalas kinukutya at nililibak ang mga ito, naglalatag pa nga sila ng mga patibong para sa mga ito at nagpapakana laban sa mga ito, at iba pa. Bagama’t ang mga problemang tulad nito ay hindi masyadong malubha kumpara sa pakikipag-agawan ng katayuan sa mga lider ng iglesia pagdating sa kalikasan at mga sitwasyon ng mga ito, ang mga ito ay nagdudulot din ng mga pagkagambala at kaguluhan sa buhay-iglesia, at dapat pigilan at limitahan. Kung apektado ang karamihan sa mga kapatid sa iglesia, at madalas silang nasasadlak sa pagkanegatibo at kahinaan—kung ang mga problema ay humahantong sa ganitong uri ng mga kahihinatnan, kung gayon, katumbas ang mga ito sa paggambala at panggugulo. Ang uri ng masamang tao na lumilikha ng mga pagkagambala at kaguluhan ay hindi dapat bastang limitahan lang; dapat siyang ipadala sa grupong B para ihiwalay at makapagnilay, o kung hindi ay paalisin. Ang mga taong nakikibahagi sa mga pagkilos na likas na nagsasanhi ng mga pagkagambala at kaguluhan at panggugulo sa masamang tao ay mga taong sanay nang gumawa ng kasamaan. Dapat magkaroon ng pagkakaiba sa pagtrato sa pagitan ng masasamang tao na madalas gumagawa ng kasamaan at sa mga taong paminsan-minsan lang gumagawa ng kasamaan. Ang mga taong gumagawa ng sari-saring kasamaan ay mga anticristo; ang mga paminsan-minsang gumagawa ng kasamaan ay may masamang pagkatao. Kung may dalawang taong nagtatalo o hindi nagkakasundo dahil sa kanilang mga hindi magkatugmang personalidad, o dahil sa magkaiba ang kanilang mga pananaw kapag gumagawa sa mga bagay-bagay, o dahil may magkaiba silang paraan ng pagsasalita, pero hindi naman naaapektuhan ang buhay-iglesia, kung gayon, hindi ito isang kalikasan ng pagsasanhi ng mga pagkagambala at kaguluhan dito; iba ito sa mga taong nanggagambala at nanggugulo sa buhay-iglesia. Ang lahat ng bagay na may kalikasan ng pagsasanhi ng mga pagkagambala at kaguluhan sa buhay-iglesia sa kanila, na pinag-uusapan natin dito, ay mga pagpapamalas ng paggawa ng kasamaan ng masasamang tao. Kapag gumagawa ng kasamaan ang masasamang tao, ito ay nakagawian na. Ang pinakakinamumuhian ng masasamang tao ay ang mga naghahangad ng katotohanan. Kapag nakikita nila na may isang taong naghahangad ng katotohanan na kayang magbahagi ng sarili niyang patotoong batay sa karanasan, at dahil dito ay hinahangaan ng iba, nagiging mainggitin at napopoot sila, at nag-aalab ang mga mata nila sa sobrang galit. Ang sinumang nagninilay-nilay at nakakakilala sa sarili, sinumang nagbabahagi ng kanyang mga praktikal na karanasan, at sinumang nagpapatotoo sa Diyos, ay nahaharap sa pangungutya, paninira, pang-aapi, pagbubukod, panghuhusga, at maging sa pang-uusig ng masasamang taong ito. Nakagawian na nilang kumilos nang ganito. Hindi nila pinahihintulutan ang sinuman na maging mas mahusay sa kanila. Kapag may nakikita silang isang tao na mas mahusay sa kanila, sila ay naiinggit, nagagalit, nagngangalit, at nag-iisip sila na saktan at pahirapan ang taong ito. Ang gayong mga tao ay nakapagdulot na ng matinding pagkagambala at kaguluhan sa buhay-iglesia at sa kaayusan ng iglesia, at ang mga lider at manggagawa ay dapat makipagtulungan sa mga kapatid sa paglantad, pagpigil, at paglimita sa gayong mga indibidwal. Kung hindi posible na limitahan sila, at hindi sila nagsisisi o nagbabago ng landas pagkatapos maibahagi sa kanila ang katotohanan, kung gayon, sila ay masasamang tao, at ang masasamang tao ay dapat sukatin at tratuhin ayon sa mga prinsipyo ng sambahayan ng Diyos sa paglilinis sa iglesia. Kung sa pamamagitan ng pagbabahaginan, umaabot sa isang kasunduan ang mga lider at manggagawa, at natutukoy nila na katumbas ito sa isang taong masama na nanggugulo sa iglesia, kung gayon, dapat pangasiwaan ang usapin ayon sa mga katotohanang prinsipyo: Dapat paalisin ang tao sa iglesia. Hindi na dapat kunsintihin pa ang gayong masasamang tao na nanggugulo sa buhay-iglesia. Kung malinaw sa mga lider at manggagawa na katumbas ito sa isang masamang tao na nagsasanhi ng kaguluhan, subalit nagmamaang-maangan pa rin sila at kumukunsinti sa taong masama na gumagawa ng kasamaan at nagsasanhi ng kaguluhan, kung gayon, nabibigo sila sa kanilang mga responsabilidad sa mga kapatid, at nagiging hindi tapat sa Diyos at sa atas ng Diyos.

May ilang tao na tila maayos naman kapag inobserbahan ang kanilang panlabas na anyo, pero ang totoo, ang IQ nila ay katulad ng sa isang tao na mapurol ang isip. Nagsasalita at kumikilos sila nang walang pag-unawa sa kung ano ang nararapat, walang pagkamakatwiran sa normal na pagkatao. Ang gayong mga tao ay mahilig ding makipag-agawan sa katayuan at reputasyon, nakikipaglaban para sila ang may huling salita, at nakikipagkompetensiya para makuha ang pagpapahalaga ng iba. Sa buhay-iglesia, madalas silang nagmumungkahi ng tila mga balido pero ang totoo ay mga nakalilinlang na pananaw at argumento para makakuha ng atensiyon at pagpapahalaga mula ng karamihan sa ibang tao, ginugulo ang mga kaisipan ng mga tao, ginugulo ang kanilang tamang pagkaarok at kaalaman sa mga salita ng Diyos, at ginugulo ang kanilang positibong pag-unawa sa lahat ng bagay. Kapag nagbabahaginan ang iba tungkol sa mga salita ng Diyos at sa kanilang mga dalisay na pag-unawa, madalas sumusulpot ang mga taong ito na parang mga payaso para igiit ang kanilang presensiya, at agawin ang atensiyon ng lahat, palaging gustong ipakita sa mga kapatid na mayroon silang alam na diskarte, at na matalino sila, at mataas ang kaalaman at natutunan, at iba pa. Bagama’t wala pa silang malilinaw na layon pagdating sa kung sinong lider ang pupuntiryahin, o aling posisyon ng lider ang aagawin, napakalaki ng kanilang mga pagnanais at ambisyon na nakapagdulot na ng mga kaguluhan sa buhay-iglesia ang kanilang mga salita at kilos, kaya dapat din silang limitahan ayon sa bigat ng sitwasyon at sa kalikasan nito. Pinakamainam na magbahagi muna sa kanila ng katotohanan para magabayan sila nang tama, at mabigyan ng direksiyon sa kanilang sariling asal, binibigyang-daan sila para magbago, at para maunawaan kung paano mamuhay ng buhay-iglesia nang normal, kung paano makisalamuha sa iba, paano manatili sa tamang posisyon, at paano maging makatwiran. Kung ito ay dahil sa kanilang murang edad, kawalan ng kabatiran, at pagiging mayabang dahil bata pa, at kung nagsisi na sila pagkatapos ng paulit-ulit na pagbabahaginan, napagtatanto na ang mga dati nilang kilos ay mali, kahiya-hiya, at kinasusuklaman ng lahat, at naghatid ng gulo sa lahat, at naipahayag nila ang kanilang paghingi ng tawad at pagsisisi para dito, hindi na ito kailangang ipamukha pa sa kanila ang kanilang pagkakamali—maaaring tulungan na lang sila nang may pagmamahal. Gayumpaman, kung ang kanilang mga maling kilos na nanggulo sa lahat ay hindi dahil sa pagiging mayabang dahil bata pa o kawalan ng pagkaunawa sa katotohanan, kundi sa halip ay bunsod ng mga lihim na motibo, at nagpapatuloy sila sa kanilang pag-uugali sa kabila ng paulit-ulit na panghihina ng loob; at kung, higit pa rito, napungusan sila, at nakipagbahaginan sa kanila ang mga kapatid tungkol sa kabigatan ng isyung ito—pinaghandugan sila ng pagbabahaginan at tulong mula sa kapwa mga negatibo at positibong aspekto—subalit hindi pa rin nila makilala ang sarili nilang kalikasang diwa, hindi makita ang kaguluhang idinudulot ng mga kilos na ito sa iba at ang malulubhang kahihinatnan ng mga ito, at patuloy silang gumagawa ng mga kaguluhan at pagkagambala sa pamamagitan ng pagsasagawa ng mga parehong pagkilos sa tuwing may pagkakataon sila, kung gayon, sa kasong ito, natitiyak ang mas mahihigpit na hakbang. Kung binigyan sila ng sapat na pagkakataon para magsisi, pero hindi nila pinagninilayan o sinusubukang kilalanin ang kanilang sarili kahit kaunti, at gaano man ibinahagi sa kanila ang katotohanan, hindi pa rin sila nakakaunawa, at hindi rin nila alam kung paano kumilos nang makatwiran at naaayon sa mga prinsipyo, kundi sa halip, mapagmatigas silang kumakapit sa kanilang sariling paraan ng paggawa sa mga bagay-bagay, kung gayon, may problema nga sa mga taong ito. Sa pinakamaliit na batayan, mula sa makatwirang pananaw, wala silang katwiran ng isang normal na tao. Ito ay kung titingnan sa panlabas. Kung titingnan ito sa diwa, paano man sila pinagbahaginan, hindi pa rin nila makikilala ang kabigatan ng isyu, ni mahanap ang kanilang nararapat na posisyon, ni matanggap ang pagbabahaginan at tulong, o subukang magsagawa ayon sa landas na ibinahagi ng mga kapatid—kung hindi nila makamit maging ang mga bagay na ito, kung gayon, hindi lang kawalan ng katwiran ang problema nila, kundi isang problema rin sa kanilang pagkatao. Bagama’t mukha silang hindi sinasadyang nagsasanhi ng mga pagkagambala at kaguluhan, ang mga gawang ito ay tiyak hindi masasabing walang intensiyon; bagkus, ang mga ito ay ginawa nang may layunin at mga motibo. Kung isasantabi kung ano ang maaari nilang mga motibo o layunin, kung ang sinasabi at ginagawa nila ay lubhang nakakagambala at nakakagulo sa buhay pagpasok ng mga kapatid, at sa buhay-iglesia, na nagiging dahilan para walang anumang makamit ang maraming tao mula sa pamumuhay ng buhay-iglesia, hanggang sa puntong ayaw nang makipagtipon ng iba dahil lang sa naroroon sila, o sa tuwing nagsasalita sila, nawawalan ng gana ang mga tao at gustong umalis, kung gayon, nagiging malubha ang kalikasan ng problemang ito. Paano dapat tratuhin ang gayong mga tao? Kung patuloy pa rin nilang ginagawa ang mga bagay na ito kahit na maraming beses na silang binigyan ng pagbabahagi at tulong, at binigyan ng pagkakataon na makapagsisi, kung gayon, ang kanilang kalikasang diwa ang may problema. Hindi sila mga taong taos-pusong nananampalataya sa Diyos at kayang tumanggap sa katotohanan, sa halip, mayroon silang ibang adyenda. Kung titingnan ang kanilang kalikasang diwa, ang mga pagkagambala at kaguluhan na idinudulot nila sa buhay-iglesia ay talagang hindi sinasadya, bagkus, mayroong layunin at mga motibo ang mga taong ito. Kung pagbibigyan ng karagdagang mga oportunidad ang gayong mga tao, patas ba iyon para sa mga hinirang ng Diyos na normal na namumuhay ng buhay-iglesia? (Hindi.) Ganito na kalawak na naibunyag ang problema sa gayong mga indibidwal; kung bibigyan pa rin sila ng mga pagkakataon na magsisi, na ang resulta ay mauuwi lang sa paggawa nila ng mas higit pang kasamaan, tinutulak ang mas maraming tao sa pagkanegatibo, kahinaan, at kawalan ng magagawa, kung gayon, sino ang magbabayad sa kawalang ito? Samakatwid, kung ang mga indibidwal na ito ay hinandugan ng pagbabahagi at mapagmahal na tulong, o kung may hakbang na ginawa para pigilan at limitahan sila, pero hindi pa rin nila binabago ang kanilang mga dating gawi, at nagpapatuloy sila sa kanilang dating pag-uugali, kung gayon, dapat silang pangasiwaan ayon sa mga prinsipyo: Sa maliliit na kaso, dapat silang ibukod; sa malulubhang kaso, dapat silang paalisin sa iglesia. Ano ang tingin ninyo sa prinsipyong ito? Ito ba ay tungkol sa walang awang pambabatikos sa isang tao nang hindi siya binibigyan ng pagkakataon na magsisi? O ito ba ay di-makatarungang paggawa ng desisyon nang hindi gumagamit ng anumang pagkilatis at malinaw na pagkaunawa kung ano talaga ang kaliasang diwa nila? (Hindi.) Kung, sa kabila ng paghahandog pagbabahagi at tulong sa kanila, at pagbibigay ng mga pagkakataon na makapagsisi, hindi pa rin nagbago kahit kaunti ang mga gawi at disposisyon ng mga taong ito, at hindi rin sila nagsisisi, nananatili pa rin sa dati nilang gawi—kung saan ang tanging kaibahan lang ay na ang ginagawa nila dati nang hayagan at kitang-kitang ay ginagawa na nila ngayon nang palihim at patago, pero nananatiling pareho ang kaguluhan at pagkagambala—kung gayon, hindi na sila maaaring panatilihin ng iglesia. Ang gayong mga tao ay hindi mga kasapi ng sambahayan ng Diyos; hindi sila mga tupa ng Diyos. Ang presensiya nila sa sambahayan ng Diyos ay para lang magdulot ng mga kaguluhan at pagkagambala, at sila ay mga alipin ni Satanas, hindi mga kapatid. Kung palagi mo silang tatratuhin bilang mga kapatid, patuloy na susuportahan at tutulungan sila, at nakikibahagi sa katotohanan kasama nila, at mauuwi ito sa pag-aaksaya ng napakaraming pagsisikap nang hindi nagkakaroon ng anumang bunga, hindi ba’t kahangalan iyon? Higit pa ito sa kahangalan; ito ay kabobohan, ganap na kabobohan!

Kung titingnan ang kalikasan ng mga problema, ang iba’t ibang pagpapamalas at ang mga uri ng mga tao, pangyayari, at bagay na sangkot sa pakikipag-agawan sa katayuan ay maaaring ikategorya sa tatlong klaseng ito. Ang pakikipag-agawan sa katayuan ay isang karaniwang isyu sa buhay-iglesia, na lumilitaw sa iba’t ibang grupo ng mga tao at sa iba’t ibang aspekto ng buhay-iglesia. Para naman sa mga taong nag-aagawan ng katayuan, sa maliliit na kaso, dapat silang bigyan ng sapat nag pagbabahagi sa katotohanan para suportahan at tulungan sila, nang sa gayon ay maunawaan nila ang katotohanan, at mabigyan sila ng pagkakataon na magsisi. Kung malubha naman ang kaso, dapat silang bantayan nang mabuti, at sa sandaling matuklasan na nagsasalita at kumikilos sila nang may layunin na magkamit ng isang partikular na motibo o layon, dapat silang pigilan at limitahan kaagad. Kung lalong mas malubha ang kaso, dapat silang harapin at pangasiwaan ayon sa mga prinsipyo ng iglesia para sa pagpapaalis at pagpapatalsik sa mga tao. Ito ang responsabilidad na dapat tuparin ng mga lider at manggagawa kapag lumitaw sa buhay-iglesia ang mga tao, pangyayari, at bagay na ito na sangkot sa pag-aagawan ng katayuan. Siyempre, nangangailangan din ito ng pagkilos at pakikipagtulungan ng lahat ng kapatid sa mga lider at manggagawa sa gawing ito, magkasamang nililimitahan ang iba’t ibang pag-uugali at kilos ng masasamang tao na nagdudulot ng pagkagambala at kaguluhan, tinitiyak na wala nang paggambala at panggugulo ng masasamang tao sa buhay-iglesia, pinagsusumikapan na masiguro na ang bawat okasyon ng buhay-iglesia ay binibigyang-liwanag ng Banal na Espiritu, puno ng kapayapaan at kagalakan at ng presensiya ng Diyos, at may pagpapala at patnubay ng Diyos, at masiguro na ang bawat pagtitipon ay isang oras ng pagtatamasa at pakinabang. Ito ang pinakamagandang uri ng buhay-iglesia, ang ninanais na makita ng Diyos. Ang pagsasagawa sa gawaing ito ay medyo komplikado para sa mga lider at manggagawa, dahil kasangkot dito ang mga ugnayang pantao, at may kinalaman din dito ang reputasyon at mga interes ng mga tao, at pati na rin ang antas ng pagkaunawa ng mga tao sa katotohanan, na medyo ginagawang mahirap ang gawaing ito. Gayumpaman, kapag lumitaw na ang mga problema, huwag mong iwasan ang mga ito, at huwag maliitin bilang mga simpleng isyu ang malalaking isyu at sa huli ay hayaang hindi malutas ang mga ito; hindi rom dapat harapin ang mga ito gamit ang mga pilosopiya para sa mga makamundong pakikitungo, sa pamamagitan ng pagbubulag-bulagan sa mga ito. Higit pa rito, huwag maging isang mapagpalugod ng tao, sa halip, tratuhin ang iba’t ibang uri ng tao na nakikipag-agawan sa katayuan nang naaayon sa mga katotohanang prinsipyo. Malinaw ba ang pagbabahaginang ito? (Oo.) Kung gayon, dito nagtatapos ang ating pagbabahaginan tungkol sa ikalimang isyu.

VI. Pakikibahagi sa mga Di-wastong Ugnayan

Ang ikaanim na isyu na nakakagambala at nakakagulo sa gawain ng Diyos at sa normal na kaayusan ng iglesia ay ang pagkikibahagi sa mga di-wastong ugnayan. Hangga’t nakikipag-ugnayan at nakikipagtipon ang mga tao nang magkakasama, magkakaroon ng buhay pampamayanan, at lilitaw mula rito ang iba’t ibang ugnayan. Kaya, alin sa mga ugnayang ito ang wasto at hindi wasto? Pag-usapan muna natin kung ano ang bumubuo sa mga wastong ugnayan, at pagkatapos ay pagbahaginan natin ang mga hindi wastong ugnayan. Kapag nagkikita-kita at nagbabatian ang mga kapatid, maaaring nagsasabi sila ng mga bagay gaya ng, “Kumusta ka na kamakailan? Nasa mabuting kalusugan ka ba? Papasok na ba ang anak mo sa high school sa susunod na taon? Kumusta naman ang negosyo ng iasawa mo?” Maituturing ba na wastong ugnayan ang gayong kapwa na pagbati? (Oo.) Bakit ninyo nasasabi iyon? Dahil kapag ang dalawang taong matagal nang hindi nagkikita ay nagkakasama, ang pagsasabi ng ilang salita ng pagbati ay ang pinakapangunahing etiketa, at ang ang pinakapundamental na paraan ng pagpapakita ng malasakit at pagbati. Ang mga ito ay pawang mga salita, kilos, at kaugnay na paksa na binabanggit ng mga tao sa loob ng saklaw ng normal na pagkatao. Batay sa kanilang pag-uusap hanggang ngayon, malinaw na tama naman ang ugnayan nila. Ang kanilang diyalogo ay nakabatay pareho sa etiketa at normal na pagkatao, at mula sa dalawang puntong ito, matutukoy na ang ugnayan sa pagitan ng dalawang taong nag-uusap ay tama, kumakatawan sa isang normal na ugnayang pantao. Kung ang dalawang tao ay masyado nang pamilyar sa isa’t isa, pero kapag nagkikita sila, pareho silang nakasimangot at hindi nakikipag-usap sa isa’t isa, at kapag nagkakatinginan sila, nagliliyab sa pagkamapanlaban ang mga mata nila, normal ba ang ganitong ugnayan? (Hindi, hindi.) Bakit hindi ito normal? Paano ba ito dapat matukoy mismo? Kapag nagkikita ang dalawang tao pero ni isa sa kanila ay hindi bumabati o nagsasabi man lang ng “hi,” at lalo na, hindi nakikibahagi sa normal na pag-uusap at diyalogo, halata na ang mga pagpapamalas nila ay hindi sumasalamin sa kung ano ang inaasahan ng normal na pagkatao. Ang ugnayan nila ay hindi isang normal na ugnayang pantao; medyo baluktot ito, pero hindi pa rin ito maituturing na di-wastong ugnayan, medyo malayo pa rin ito sa ganoong antas. Sa pangkalahatan, kung ang ugnayan sa pagitan ng mga tao ay naitatag batay sa normal na pagkatao, kung saan ang mga indibidwal ay kayang makipag-ugnayan at makihalubilo nang normal ayon sa mga prinsipyo, at tumutulong, sumusuporta, nagtutustos para sa isa’t isa—ang lahat ng ito ay nagpapahiwatig ng wastong ugnayan sa pagitan ng mga tao. Ibig sabihin, pag-aasikaso sa mga usapin sa paraang tulad ng negosyo, hindi nakikipagtransaksiyon, walang mga nagkakapatong-patong na interes, at lalo pang walang halong poot, at kung saan ang mga kilos ay hindi inuudyukan ng makamundong pagnanais. Ang lahat ng ito ay kabilang sa saklaw ng mga wastong ugnayan. Hindi ba’t napakalawak ng saklaw na ito? Ang mga normal na ugnayang pantao ay kinapapalooban ng diyalogo at komunikasyon sa loob ng saklaw ng normal na pagkatao, nakikisalamuha at nakikihalubilo sa iba, at nagtutulungan batay sa konsensiya at katwiran ng normal na pagkatao. Sa mas mataas na antas, kasama rin dito ang pakikisalamuha at pakikihalubilo ayon sa mga katotohanang prinsipyo. Ito ay pangkalahatang depinisyon ng mga wastong ugnayang pantao sa pagitan ng mga tao. Ang pagbati sa isa’t isa kapag nagkikita ay ang pinakanormal na uri ng pakikisalamuha. Ang kakayahang bumati at makipag-usap nang normal nang hindi nagmamayabang, hindi nagpapanggap na may pagkagiliwa habang wala naman, hindi umaakto bilang nakatataas, nagsasalita nang hindi inaapi o itinataas ang sarili, nagsasalita at nakikipag-usap nang normal—ganito dapat magsalita at makipag-usap ang mga nagtataglay ng normal na pagkatao, at ito ang pangunahing paraan ng pakikisalamuha sa loob ng mga normal na ugnayang pantao. Kahit papaano, ang mga hinirang ng Diyos ay dapat magtaglay ng konsensiya at katwiran, at makisalamuha, makihalubilo, at makipagtulungan sa iba ayon sa mga prinsipyo at pamantayang hinihingi ng Diyos. Ito ang pinakamainam na pamamaraan. Napapalugod ang Diyos dito. Kaya, ano ang mga katotohanang prinsipyo na hinihingi ng Diyos? Na maging maunawain ang mga tao sa kanilang iba kapag ang iba ay mahina at negatibo, maging mapagsaalang-alang sa kanilang pasakit at mga paghihirap, at pagkatapos ay mag-usisa sa mga bagay na ito, mag-alok ng tulong at suporta, at basahan sila ng mga salita ng Diyos para tulungan silang malutas ang kanilang mga problema, binibigyang-daan silang makaunawa sa mga layunin ng Diyos at huminto sa pagiging mahina, at dinadala sila sa harap ng Diyos. Hindi ba’t naaayon sa mga prinsipyo ang ganitong paraan ng pagsasagawa? Ang pagsasagawa sa ganitong paraan ay naaayon sa mga katotohanang prinsipyo. Natural na ang mga ganitong uri ng ugnayan ay mas lalo pa ngang naaayon sa mga katotohanang prinsipyo. Kapag ang mga tao ay sadyang nagsasanhi ng mga kaguluhan at pagkagambala, o sadyang ginagawa nang pabasta-basta ang kanilang tungkulin, kung nakiktia mo ito at nagagawa mong ipaalam ang mga bagay na ito sa kanila, sawayin sila, at tulungan sila ayon sa mga prinsipyo, kung gayon, naaayon ito sa mga prinsipyo ng katotohanang prinsipyo. Kung magbubulag-bulagan ka, o kukunsintihin mo ang pag-uugali nila at pagtatakpan sila, at kung aabot ka pa nga sa pagsasabi ng magagandang bagay para purihin at palakpakan sila, ang ganitong mga paraan ng pakikisalamuha sa mga tao, pagharap sa mga isyu, at pangangasiwa sa mga problema ay malinaw na salungat sa mga katotohanang prinsipyo, at walang batayan sa mga salita ng Diyos. Kaya, ang mga paraang ito ng pakikisalamuha sa mga tao at pagharap sa mga isyu ay malinaw na hindi wasto, at talagang hindi ito madaling matuklasan kung hindi hinihimay at kinikilatis ang mga ito ayon sa mga salita ng Diyos. Ang mga taong hindi nakakaunawa sa katotohanan ay malamang na hindi rin makakakilala sa mga isyung ito; at kahit na kilalanin nila na ang mga ito ay problema, hindi madali para sa kanila na lutasin ang mga ito. Madalas na nating sinasabi na ang tiwaling sangkatauhan ay lahat namumuhay ayon sa disposisyon ni Satanas, at ang mga pagpapamalas na ito ay patunay niyon. Ngayon, malinaw mo ba itong nakikita?

Ang pangunahing pokus ng ating pagbabahaginan ngayon ay ang ilantad ang mga pagpapamalas ng apat na klase ng mga di-wastong ugnayan na nagdudulot ng mga pagkagambala at kaguluhan sa buhay-iglesia. Sino-sino ang sa mga nakikibahagi sa mga di-wastong ugnayan sa loob ng iglesia? Ano nga ba ang bumubuo sa isang di-wastong ugnayan? Aling mga isyu ang kinasasangkutan kapag nakikilahok sa hindi tamang ugnayan? Dahil ang pangunahing paksa natin ng pagbabahaginan ay may kinalaman sa iba’t ibang tao, pangyayari, at bagay na gumagambala at gumugulo sa gawain ng Diyos at sa normal na kaayusan ng iglesia, ang talakayang ito tungkol sa mga di-wastong ugnayan sa iglesia ay nakatuon lang sa mga nagdudulot ng mga pagkagambala at kaguluhan sa buhay-iglesia. Hindi natin basta-bastang pinagsasama-sama ang lahat ng uri ng di-wastong ugnayan, at ang mga usapin sa labas ng buhay-iglesia ay hindi na natin problema. Dapat mong maarok ang usaping ito nang dalisay, nang walang paglihis. Kaya, pagdating sa pakikibahagi sa mga di-wastong ugnayan, aling mga isyu at aling mga ugnayan sa pagitan ng mga tao ang hindi wasto? Aling mga di-wastong ugnayan ang nagdudulot ng mga pagkagambala at kaguluhan sa buhay-iglesia at sa karamihan sa mga tao? Karapat-dapat bang pagbahaginan ang mga isyung ito? (Oo.) Ang mga bagay na ito ay mga usaping dapat malinaw na talakayin sa ating pagbabahaginan.

A. Mga Di-wastong Ugnayan sa Pagitan ng mga Kasarian

Sa buhay-iglesia, ang pinakakaraniwan, madaling maunawaan, at agad na nailalarawan na uri ng di-wastong ugnayan ay ang alin? (Mga ugnayan sa pagitan ng mga kasarian.) Ito ang unang aspekto na pumapasok sa isipan ng mga tao kapag naiisip nila ang mga di-wastong ugnayan. May ilan na, kapag nasa isang grupo, palaging nakikipaglandian sa kabilang kasarian; gumagawa sila ng mga kilos at ekspresyon na nagpapahiwatig ng pang-aakit at ekspresyon, nagsasalita sa partikular na paraan, at mahilig magpakitang-gilas. Sa hindi desenteng termino, ito ay pagwawagayway ng seksuwalidad. Gusto nilang magmukhang matalino, mabiro, romantiko, maginoo, parang bayani, kaakit-akit, at may natutunan, kasama pa ang iba pang mga katangian, sa harap ng kabilang kasarian; talagang nasisiyahan sila sa pagpapakitang-gilas. Bakit sila nagpapakitang-gilas? Hindi ito para makipag-agawan sa katayuan, kundi para akitin ang kabilang kasarian. Kapag mas maraming miyembro ng kabilang kasarian ang nagbibigay-pansin sa kanila, sinusulyapan sila nang may paghanga, paggalang, at pagmumutya, mas lalo silang nasasabik at sumisigla. Habang gumuguol sila ng mas maraming oras sa pakikilahok sa buhay-iglesia at nakikipag-ugnayan sa mas maraming tao, pinupuntirya nila ang ilang indibidwal, nakikipaglandian at nakikipagtinginan sa ilang nasa kabilang kasarian, madalas na nagsasalita nang mapanukso, nang may bahid pa nga ng pang-aabusong seksuwal. Tama ba ang ganitong ugnayan sa pagitan ng mga tao? (Hindi.) Ito ay bumubuo ng pakikibahagi sa mga di-wastong ugnayan. Ginagamit pa nga ng gayong mga indibidwal ang mga oras ng pagtitipon para magpakitang-gilas, nagsasalita para magmukhang talagang matalino at kaakit-akit sa harap ng taong gusto o kinagigiliwan nila, gumagawa ng mga kilos at sulyap na nagpapahiwatig ng pang-aakit, nakapinta ang ekspresyon na nagwawagi at nasasabik, at lumulukso-lukso pa nga sa paligid—lahat ng ito ay sa anong pakay? Ito ay para akitin ang kabilang kasarian papunta sa isang di-wastong ugnayan. Sa kabila ng pagkasuklam na nararamdaman ng maraming kapatid tungkol dito, at sa kabila ng maraming babala mula sa mga nakapaligid sa kanila, hindi pa rin sila tumitigil at nagpapatuloy pa rin sila sa kanilang walang pakundangang pang-aakit. Kung ang gayong mga di-wastong ugnayan ay kinasasangkutan lang ng dalawang taong naglalandian sa labas ng buhay-iglesia at hindi naman nakakaapekto sa buhay-iglesia o sa gawain ng iglesia, kung gayon, maaaring isantabi muna ang usapin. Gayumpaman, kung ang mga taong nakikibahagi sa mga di-wastong ugnayan ay palagiang nagpapakita ng gayong mga pag-uugali sa loob ng buhay-iglesia at nagdudulot ng mga kaguluhan sa iba, dapat silang bigyan ng babala at limitahan. Kung nananatili silang hindi na mababago sa kabila ng paulit-ulit na paalala at lubha na nilang nagulo ang buhay-iglesia, dapat na silang paalisin sa iglesia sa pamamagitan ng pagboto ng mga hinirang ng Diyos. Angkop ba ang pamamaraang ito? (Oo.) Kung ito ay mga kabataan lang na normal na nagliligawan, dapat din silang maging maingat sa mga pagtitipon para hindi makaapekto sa iba. Ang iglesia ay isang lugar para sambahin ang Diyos, magdasal-magbasa ng mga salita ng Diyos, at mamuhay ng buhay-iglesia; ang mga personal na pagkagiliw ay hindi dapat dalhin sa buhay-iglesia para makagulo sa iba. Kung nagdudulot ito ng mga kaguluhan sa iba, nakakaapekto sa kanilang lagay ng loob habang nasa mga pagtitipon, at nakakaapekto sa pagbabasa ng iba sa mga salita ng Diyos at sa pag-unawa at kaalaman nila sa mga salita ng Diyos, nakakaabala at nakakagulo sa mas maraming tao, kung gayon, ang ugnayang ito ay mailalarawan na di-wastong ugnayan. Maging ang lehitimong pagliligawan, kung nakakagulo ito sa iba, ay ilalarawan bilang isang di-wastong ugnayan, lalo na ang pang-aakit sa kabilang kasarian nang walang relasyon. Kaya naman, kung may isang taong nakikibahagi sa mga di-wastong ugnayan sa loob ng buhay-iglesia, hindi siya dapat palihim na pahintulutan o kunsintihin, kundi dapat siyang bigyan ng mga babala, mga limitasyon, at maaaring paalisin pa nga ayon sa mga prinsipyo. Ito ang gawaing dapat isagawa ng mga lider at manggagawa. Kung matutuklasan na nakikibahagi ang isang tao sa mga di-wastong ugnayan at nakapagdulot ng mga kaguluhan sa karamihan sa mga tao sa iglesia, kung saan ang kanilang presensiya ay nagtutulak sa iba na maabala at masilo ng mga mahalay na pag-iisip, na nauuwi pa nga sa pagkakawatak-watak ng mga pamilya at nagiging dahilan para mawalan ng interes ang ilang bagong mananampalataya sa mga pagtitipon, pagbabasa ng mga salita ng Diyos, o maging sa pananalig mismo, sa halip na mas mapamahal sa taong minumutya nila, nagnanais na makipagtanan dito at mamuhay nang makasama, at abandonahin ang kanilang pananalig—kung tumaas na sa ganitong antas ang kabigatan ng sitwasyon, pero hindi ito sineseryoso ng mga lider at manggagawa, iniisip na simpleng pagnanasa lang ito ng tao, na hindi ito malaking bagay, at isa itong bagay na ginagawa lahat ng mga ordinaryong tao, hindi nakikita ang kalubhaan ng problema o lalong hindi napagtatanto kung gaano maaaring lumala ang problema, bagkus ay binabalewala lang ito, nagiging lubos na manhid at mapurol sa kanilang tugon sa gayong mga usapin, na sa huli ay nagdudulot ng masasamang epekto sa karamihan ng nasa iglesia—kung gayon, ang kalikasan ng mga insidenteng ito ay bumubuo ng mga pagkagambala at kaguluhan. Bakit Ko sinasabi na bumubuo ito ng malulubhang pagkagambala at kaguluhan? Dahil ang mga insidenteng ito ay gumugulo at sumisira sa normal na kaayusan ng buhay-iglesia. Samakatwid, sa sandaling lumitaw ang gayong mga indibidwal sa iglesia, dapat silang limitahan, gaano man sila kakaunti o karami, sinisiguro na matugunan ang bawat kaso, at kung malala ang sitwasyon, dapat silang ibukod. Kung hindi nagbubunga ng mga resulta ang pagbubukod, at patuloy nilang inaakit ang kabilang kasarian, ginugulo ang buhay-iglesia, at sinisira ang normal na kaayusan ng iglesia, kung gayon dapat silang paalisin sa iglesia ayon sa mga prinsipyo. Angkop ba ang pamamaraang ito? (Oo.) Ang epekto ng gayong mga usapin sa buhay-iglesia at sa gawain ng iglesia ay lubhang nakapipinsala; ang mga ito ay katulad ng isang salot, at dapat na puksain.

Ang bawat isa na may hilig na akitin ang kabilang kasarian ay ginagawa ito saan man sila magpunta, walang sawang nagpapakita ng gayong mga pag-uugali. Madalas na bata ang edad at maganda ang mga taong inaakit at nilalandi nila, pero minsan, mayroon ding mga nasa gitnang edad—ang sinumang kahali-halina sa kanilang paningin, atkibo silang naghahanap ng mga pagkakataon para makapang-akit. Kung nilalayon nilang akitin ang iba, may ilang tao na hindi kayang labanan ang panghahalina at mahuhulog dito, na madaling humantong sa mga di-wastong ugnayan. Dahil napakababa ng tayog ng mga tao at wala silang tunay na pananalig sa Diyos, pati na pagkaunawa sa katotohanan, paano nga ba nila malalampasan ang mga tuksong ito at malalabanan ang mga panghahalina? Napakababa ng tayog ng mga tao; lubha silang mahina at walang magawa kapag nahaharap sa mga tukso at panghahalinang ito. Mahirap para sa kanila na hindi maapektuhan. May isang lalaking lider na nagtatangkang akitin ang sinumang magandang babae na makita niya; kung minsan, hindi sapat ang mang-akit ng isa lang—maaaring aakitin niya ang tatlo o apat na babae, binibihag ang lahat ng ito hanggang sa mawalan sila ng ganang kumain at hindi makatulog, at mawalan pa nga ng pagnanais na gawin ang kanilang mga tungkulin. Ganoon ang “gayuma” ng lalaking ito. Kung nakisalamuha lang siya nang normal sa mga tao, nang hindi sinasadyang subukan na akitin sila, hindi sana magiging ganoon kalawak ang impluwensiya niya. Noong sadya siyang magpakitang-gilas at mang-akit ng iba, saka lang lalong dumami ang mga taong nahulog dito, kung saan tumataas ang bilang ng mga naakit niyang magkaroon ng mga di-wastong ugnayan sa kanya. Nawalan ng lakas ang mga tao na lumaban at nahulog sila sa mga tentasyong ito. Iyan ang “gayuma” ng pagnanasa; ang ginawa niya ay lumikha ng mga tentasyon, panghahalina, at kaguluhan sa magkabilang panig. Isang lalaki na nang-aakit ng ilang babae nang sabay-sabay—hindi ba nabagabag ang puso niya o ano? Sinong babae ang unang aasikasuhin, sino ang unang palulugurin—hindi kaya sobrang mapapagod ang isipan niya? (Oo nga.) Kung masyado itong nakakapagod, bakit pa nga ba siya patuloy na umaasal nang ganito? Ito ay kabuktutan; ganitong uri siya ng nilalang, ito ang kalikasan niya. Sa sandaling maakit ang mga biktima at nahulog sa tentasyon, madali ba para sa kanila na makatakas sa tentasyon? Sa sandaling mahulog na sa tentasyon, magiging mahirap nang tumakas. Kumakain, natutulog, naglalakad, gumagampan ng mga tungkulin—ano man ang ginagawa nila, puno sila sa kaiisip tungkol sa taong ito, at nilalamon ng taong ito ang puso nila. Ang gayong mga kaguluhan ay lubhang malala! Kasunod nito ang walang tigil na pag-iisip kung paano palugurin ang taong ito, kung paano ibuhos ang sarili sa taong ito, kung paano makuha ang loob nito, kung paano sarilinin ang taong ito, kung paano makipagkompetensiya at makipaglaban sa ibang mga karibal. Hindi ba’t ang mga ito ang mga kahihinatnan ng pagkabagabag? Madali bang makaalis sa gayong kalagayan? (Hindi ito madali.) Ang mga kahihinatnan ay nagiging malala. Sa panahong ito, mapapayapa pa rin ba ang puso ng isang tao sa harap ng Diyos? Kapag binabasa nila ang mga salita ng Diyos, mauunawaan pa rin ba nila ang mga ito? Magkakaroon pa rin ba sila ng liwanag? Sa oras ng mga pagtitipon, magaganahan pa rin ba silang pagnilayan at pagbahaginan ang mga salita ng Diyos, at makinig sa pagbabahagi ng iba ng mga salita ng Diyos? Hindi na; mapupuno ng pagnanasa ang puso nila, nakapaloob doon ang kanilang minumutya, walang puwang para sa anumang mahalagang usapin—pati ang Diyos ay mawawala sa puso nila. Ang susunod ang ay pagninilay-nilay kung paano mararanasan ang pag-ibig, kung paano maging romantiko, at iba pa, at tuluyan nang mawawala ang pagnanais na manampalataya sa Diyos. Mabuti ba ang mga kahihinatnang ito? Ito ba ang nais makita ng mga tao? (Hindi.) Ang mga kahihinatnan ba ng pagkaakit at pagkahulog sa tentasyon ay isang bagay na kayang pigilan ng mga tao? Kaya bang kontrolin ng mga tao ang mga kahihinatnang ito? Nasa sa kanila ba ang pagdedesisyon? Kaya ba nilang umabot sa antas na magawa nilang huminto kapag gusto nila sa puso nila Hindi ito makakamit ng sinuman. Ito ang mga kahihinatnan ng mga kaguluhang idinulot ng gayong mga di-wastong ugnayan sa mga tao. Kapag wala na ang Diyos sa puso ng isang tao, at ayaw na niyang basahin ang mga salita ng Diyos, ano ang mga kahihinatnan? May pag-asa pa ba na maligtas? Nawawala ang pag-asa na maligtas. Ang lahat ay nawawala; ang mga kakarampot na doktrinang naunawaan dati, ang determinasyon at kapasyahan na igugol ang sarili para sa Diyos, at ang pagnanais na makamit ang kaligtasan ng Diyos ay lahat iwinaksi na—ang mga ito ang mga kahihinatnan. Lumalayo ang mga tao sa Diyos at itinatakwil nila ang Diyos sa puso nila, at itinatakwil din sila ng Diyos. Ang kahihinatnang ito ay hindi isang bagay na ninanais makita ng sinumang nananampalatya at sumusunod sa Diyos, hindi rin ito isang katunayan na kayang tanggapin ng sinumang tagasunod ng Diyos. Gayumpaman, sa sandaling mahulog ang mga tao sa gayong mga tentasyon at mahuli sa buhawi ng mga di-wastong ugnayan, mahihirapan silang palayin ang kanilang sarili at mas lalo pang hindi nila magawang kontrolin ang kanilang sarili. Kaya naman, ang gayong mga di-wastong ugnayan ay dapat limitahan. Sa malulubhang kaso, iyong mga palaging nanggugulo at nang-aabala sa kabilang kasarian—dapat silang agaran at mabilis na alisin sa iglesia, para hindi sila makagulo sa buhay-iglesia, at higit pa roon, para mapigilan ang mas maraming tao na masilo sa tentasyon. Makatwiran ba ang pamamaraang ito? (Oo.)

Sa ikalabindalawang aytem ng mga responsabilidad ng mga lider at manggagawa, dapat nilang ibuhos ang kanilang buong kakayahan na pagsusumikap sa bawat gampanin para masiguro na makapamuhay ng normal na buhay-iglesia ang mga hinirang ng Diyos, pinangangalagaan ang mga kapatid mula sa anumang panghihimasok o mga kaguluhan sa buhay-iglesia. Nangangahulugan ito ng pagprotekta sa lahat ng kapatid na may kakayahang mamuhay ng normal na buhay-iglesia. Ano nga ba mismo ang dapat maprotektahan? Dapat maprotektahan ang mga kapatid nang sa gayon ay maaari silang lumapit sa Diyos nang may katahimikan sa oras ng mga pagtitipon at mapayapang magdasal-magbasa at magbahagi ng mga salita ng Diyos; kasabay nito, dapat makapagdasal sa Diyos ang mga kapatid nang may pagkakaisa sa puso at isipan, magawang hangarin ang mga layunin ng Diyos, hanapin ang kaliwanagan at pagtanglaw mula sa Diyos, kamtin ang presensya, at tanggapin ang Kanyang mga pagpapala at patnubay. Ito ang pinakamalaki at pinakamakahalagang interes ng lahat ng kapatid, at mahalaga ito sa lahat; nauukol ito sa kung maaari ba silang maligtas at kung maaari ba silang magkaroon ng magandang hantungan. Kaya, kinakailangang mahigpit na limitahan, iubkod, o paalisin iyong mga nakikibahagi sa mga di-wastong ugnayan sa loob ng iglesia; lalo na iyong mga nakikibahagi sa mga ugnayan sa pagitan ng mga kasarian , dapat silang mahigpit na pangasiwaan. Ano ang ibig sabihin ng pangngasiwa? Kung maliit na kaso lang ito, dapat silang ilantad at pungusan, at pigilan at limitahan kaagad, at pigilan na makaapekto sa iba. Kung malubhang kaso ito, kinakailangang kumilos nang disidido at nang walang pag-aalinlangan; dapat silang paalisin sa iglesia sa lalong madaling panahon para mapigilan sila na makapanggulo sa mas marami pang tao. Kung nais nilang magsanhi ng mga kaguluhan, hayaan na silang gawin ito sa mundo sa labas, ginugulo ang sinumang nais nilang guluhin; sapat nang sabihin na ang lahat ng kapatid sa buhay-iglesia na naghahangad ng katotohanan ay hindi nila dapat guluhin. Ito ang pangunahing prinsipyo at layon para sa gawain ng mga lider at manggagawa kaugnay sa ikalabindalawang responsabilidad na ito.

B. Mga Ugnayang Homoseksuwal

Tungkol sa isyu ng mga di-wastong ugnayan, ang pangunahin nating pinagbahaginan ngayon lang ay ang pakikibahagi sa mga di-wastong ugnayan sa pagitan ng mga kasarian. Kabilang dito ang pang-aakit, panghahalina, pagpapakitang-gilas, at panunukso sa kabilang kasarian; aktibong lumalapit at nagtatangkang makipaglapit sa kanila; at madalas na sinasadya o hindi sinasadyang nakikiupo malapit sa kanila sa mga pagtitipon; dagdag pa rito, hindi lang iisang tao ang inaakit, kundi lumilipat sa iba pagkatapso mabigo sa unang pagtatangka, kaya’t maraming miyembro ng kabilang kasarian sa iglesia ang naaabala. Kapag ganito na ang sitwasyon, nagiging malubha na ang isyung ito. Sinasaklaw nito ang mga di-wastong ugnayan sa pagitan ng mga kasarian. Bukod sa mga ugnayan sa kabilang kasarian, may ilan ding di-wastong ugnayan sa pagitan ng mga taong may parehong kasarian. Kung ang dalawang tao ng parehong kasarian ay lubos na magkaibigan, matagal nang kilala ang isa’t isa at talagang malapit, kung gayon, tama lang na madalas silang nagkakasalamuha. Gayumpaman, sa sandaling umabot ito sa pakikibahagi sa mga mapagnasang ugnayan ng laman, dapat ding iklasipa ang gayong mga ugyan bilang hindi wasto. Kung madalas ang pagkakalapit ng katawan ng dalawang taong may parehong kasarian, maging hanggang sa punto na karaniwan silang gumagamit ng malaswang wika sa isa’t isa, at madalas silang nakikitang magkayap o nagpapakita ng mga mas maraming hayag na pag-uugali at pagpapamalas, kung gayon, sa paglipas ng panahon, nagiging maliwanag ito sa lahat: “Hindi ito dahil nagtutulungan ang dalawang ito o magkaayon ang personalidad nila; hindi sila nakikipagsalamuha sa loob ng saklaw ng normal na pagkatao. Ito ay homoseksuwalidad!” Ngayon, karamihan sa mga tao ay nakakaunawa na ang homoseksuwalidad ay isang di-wastong ugnayan, mas higit pa ngang malubha at hindi wasto kaysa sa pagitan ng magkaibang kasarian. Kung umiiral ang gayong ugnayan sa loob ng iglesia, maaari itong kumalat na parang isang salot, humahantong sa ganitong uri ng tentasyon at panghahalina. May ilang tao na nagsasabing nakibahagi sila noon sa homoseksuwalidad pero hindi nila ito ginawa nang kusang-loob. Isantabi muna natin kung talaga bang homoseksuwal sila o kung ano ang kanilang seksuwal na oryentasyon. Kung nagawa nilang mahulog sa gayong tentasyon dahil sa panghahalina—isinasantabi muna sa ngayon kung ito ba ay kusa o pasibo—kung gayon, una sa lahat, sila ay nabagabag nito. Batay sa pahayag nila na hindi nila ito ginawa nang kusa, sila ay mga biktima. Samakatwid, kung inaakit at hinahalina ng mga homoseksuwal ang iba sa parehong kasarian, ang mga nahahalina sa kanila, bagama’t hindi naman talaga homoseksuwal ang mga ito, ay maaaring maging homoseksuwal pagkatapos mahalina ng isa. Hindi ba’t delikadong sitwasyon ito? Bakit nga ba sinasabing homoseksuwal ang gayong mga tao? Ang mga heteroseksuwal na indibidwal na nang-aakit ng maraming tao ay nasa ilalim ng kategorya ng kahalayan, na bumubuo ng isang di-wastong ugnayan. Kung gayon, kapag ang dalawang tao ng parehong kasarian na mayroong malapit na relasyon at magkasundo ay maghahawak-kamay o magyayakapan, na pawang normal, paanong aabot iyon sa pagiging homoseksuwal? Ito ang seksuwal na ugnayan sa pagitan nila—kapag umabot na sa ganitong antas ang ugnayan, nagiging homoseksuwal na ito. Kapag ipinatong nila ang kanilang braso sa balikat ng isa’t isa, yumakap sila sa leeg ng isa’t isa, o humawak sa baywang ng isa’t isa, hindi na ito normal na pagkakalapit ng katawan sa pagitan ng mga indibidwal sa magkaparehong kasarian; sa halip, ito ay pagkakalapit ng katawan na inuuyukan ng pagnanasa, naiiba ang kalikasan nito at kaya, nasa kategorya ito ng mga di-wastong ugnayan. Para sa karamihan sa mga tao sa iglesia, ang makakita ng gayong mga homoseksuwal ay nakakapagpatibay ba o hindi? (Hindi, hindi ito nakakapagpatibay.) Nakakaramdam ba ng pagkabagabag ang karamihan sa mga tao pagkatapos itong makita? Kung wala kang alam tungkol sa sitwasyon at ipupulupot nila ang kanilang kamay sa iyong leeg o baywang, o hahalikan ka pa nga sa pisngi, makakaramdam ka ba ng pagkabagabag? (Maiinis ako.) Kung gayon, mararamdaman mo bang nagkasala ka? Kung hindi mo tumpak na nauunawaan ang diwa ng ganitong klase ng isyu, at nahawakan ka lang o pisikal na nahipuan ng isang tao sa parehong kasarian nang hindi ito masyadong inisip pagkatapos, kung gayon, walang gaanong problema rito. Gayumpaman, kung iisipin mo ito, at patuloy na iiisipin, nang paulit-ulit at hindi mo maiaalis sa isipan mo ang taong ito, katulad ng kung paanong nananabik ang isang taong sa kabilang kasarian, lumalaban ka man o hindi sa loob ng iyong sariling kamalayan, kung gayon, ang paglitaw ng gayong mga kaisipan sa loob mo ay nagpapahiwatig na ikaw ay nabagabag na, hindi ba? Kaya naman, ang kalikasan ng mga homoseksuwal na ugnayan, ang ganitong uri ng di-wastong ugnayan, ay mas higit pang malubha. Nabibigo ang ilang tao na makita ang kaibahan sa pagitan ng kahalayan ng mga heteroseksuwal at ng homoseksuwalidad, at tinuturing nilang magkapantay ang dalawang isyung ito. Sa katunayan, ang problema ng homoseksuwalidad ay mas higit na malubha kaysa sa isyu ng kahalayan sa pagitan ng mga heteroseksuwal.

Kung ang mga indibidwal na nakikibahagi sa mga ugnayang homoseksuwal ay lumilitaw sa loob ng iglesia at hindi nalilimitahan, nagiging banta sila at nagdudulot ng mga kaguluhan sa lahat. Anong klaseng mga kaguluhan? Sa panlabas, hindi matukoy ng karamihan sa mga tao ang anumang problema sa kanilang pagkatao kapag nakikisalamuha sa kanila, pero dahil sa matagal na pakikisalamuha, narurumihan ang mga kaisipan nila at nagdidilim ang puso nila. Nawawalan sila ng sigasig sa pananampalataya sa Diyos, at nang hindi nahaharap sa anumang partikular na problema, ayaw na nilang sumampalataya sa Diyos, nawawalan sila ng interes sa pagbabasa ng mga salita ng Diyos, lalo silang lumalayo sa Diyos sa puso nila, at sumasagi sa isip nila ang masasamang kaisipan na sumuko sa kanilang pananalig. Samakatwid, ang gayong mga d-wastong ugnayang homoseksuwal sa loob ng iglesia ay hindi lang dapat pigilan at limitahan; ang mga nakikibahagi sa mga ito ay dapat ding alisin kaagad sa iglesia. Ito ay natitiyak. Sa sandaling matuklasan ang gayong mga indibidwal, anuman ang mga tungkuling ginagawa nila o ang katayuan nila, dapat silang alisin kaagad sa iglesia, nang walang anumang pangungunsinti! Ito ang regulasyon ng iglesia. Bakit may ganitong regulasyon? May matibay itong pundasyon. Nilikha ng Diyos ang mga tao bilang lalaki at babae; pagkatapos likhain si Adan, ang kapareha niya ay si Eba, hindi isa pang Adan. Ang gayong hakbang na laban sa mga taong nakikibahagi sa mga ugnayang homoseksuwal ay nakabatay sa mga salita ng Diyos, at ganap itong tumpak. Maaaring sinasabi ng ilan, “Bakit hindi na lang bigyan ang mga taong ito ng pagkakataon para magsisi? Bata pa sila; hindi ba sila dapat gumawa ng mga kalokohan?” Hindi! Maaaring gawing iba ang pagtrato sa ibang mga kalokohang gawa batay sa mga sitwasyon at kalikasan, pero ang ganitong partikular na kalokohan ay tiyak na hindi lang simpleng kalokohan; ito ay lubos na hindi puwedeng kunsintihin, at ang sinumang gumagawa ng gayong kilos sa loob ng iglesia ay dapat alisin kaagad! Kung ang buong iglesia ay binubuo ng mga homoseksuwal, silang lahat ay aalisin. Hindi nanaisin ang gayong iglesia, kahit isa! Ito ang prinsipyo. Sinasabi ng ilan, “Ang ilang tao ay nakikibahagi sa isang ugnayang homoseksuwal sa isang tao lang, peror hindi nila inakit ang iba o sinimulang guluhin ang sinuman. Dapat din bang pangasiwaan at paalisin ang gayong mga indibidwal?” Kung tunay nga silang homoseksuwal, ang pagpapahintulot sa kanila na manatili sa iglesia ay katulad ng paglalagay ng isang bomba sa gitna ng mga hinirang ng Diyos—nakatakda itong sumabog sa malao’t madali. Kahit pa hindi nila ginulo, inakit, o inabala ang sinumang mga indibidwal na magkapareho ang kasarian, hindi iyon nangangahulugan na hindi nila ito gagawin sa hinaharap. Maaaring wala pa silang nakikitang nagugustuhan nila, o wala pang tamang pagkakataon, o hindi hindi pa gaanong kilala at nauunawaan ng lahat ang isa’t isa. Pero sa sandaling dumating na ang taman at angkop na pagkakatao para sa gayong mga tao, kikilos na sila. Samakatwid, talagang hindi puwedeng kunsintihin o pahintulutan kahit kailan ang gayong mga indibidwal na manatili sa loob ng iglesia, dahil sila ay hindi normal at hindi tao. Ayaw ng iglesia ng gayong mga tao. Ang ganitong pangangasiwa sa mga nakikibahagi sa mga gayong di-wastong ugnayan hindi mali o kalabisan. Gayunpaman, sinasabi ng ilan, “May ilang homoseksuwal na mukhang mabubuti naman; wala silang ginawang anumang masama, sumusunod sila sa mga batas at regulasyon, nagpapakita ng paggalang sa matatanda at pagmamahal sa mga bata, palagi silang gumagawa ng mabubuting gawa, ang ilan ay mayroon pa ngang mga kaloob at kasanayan, at ang iba ay talagang mapagkawanggawa at matulungin sa iglesia. Dapat natin silang hayaang manatili sa iglesia.” Tama ba ang ganitong pag-iisip? (Hindi.) Mali man o tama ang mga kaisipan mo, dapat mong makilatis ang kalikasan ng mga homoseksuwal. Ang prinsipyo ng pagsasagawa ng iglesia para sa mga indibidwal na nakikibahagi sa mga ugnayang homosekswal ay ang paalisin isa. Ito ay atas administratibo na hindi maaaring labagin ng sinuman; dapat magsagawa ang lahat ayon sa prinsipyong ito.

Ang mga pagpapamalas ng dalawang uri ng di-wastong ugnayang ito na pinagbahaginan natin kanila lang ay ang pinakamadaling makilatis, malinaw na maunawaan, at mailarawan ng mga tao. Patungkol sa mga taong sangkot sa gayong mga di-wastong ugnayan, sa isang banda, dapat tuparin ng mga lider at manggagawa ang mga responsabilidad nila sa pamamagitan ng paggamit ng gayong mga hakbang tulad ng pagpapatigil, paglilimita, pagbubukod, at pagpapaalis para pangasiwaan sila. Sa kabilang banda, dapat ding kilatisin at iwasan ng mga kapatid ang mga taong nakikibahagi sa dalawang uri ng di-wastong ugnayang ito, para maiwasang mahalina at mahulog sa tentasyon, na maaaring makaapekto sa kanilang pananalig sa Diyos at sa kanilang paghahangad sa katotohanan para makamit ang kaligtasan. Kapag nahulog sa tentasyon, mahirap nang makawala. Karamihan sa mga tao ay dapat makakilatis sa dalawang uri ng mga taong ito. Huwag kumilos gaya ng mga inaasal ng mga tao sa lipunan, nagkukunwaring hindi nakikita kung sino ang nakikipaglandian kanino, walang tamang pananaw o paninindigan laban sa mga nakikibahagi sa kahalayan, nagagawang makisalamuha nang normal sa gayong mga indibidwal basta’t hindi lang naaapektuhan ang sarili nilang mga personal na interes, nagsasalita gaya ng sasabihin ng isang tao, na parang wala lang mali. Mayroon bang mga prinsipyo ang gayong mga tao sa pagtrato nila sa iba? Talagang wala. Ang lahat ng walang pananampalataya ay namumuhay ayon sa mga pilosopiya para sa mga makamundong pakikitungo, nagsusumikap na hindi makapanakit ng loob sa sinuman para maprotektahan ang kanilang sarili, subalit ganap na naiiba ang sambahayan ng Diyos mula sa di-nananampalatayang lipunan. Sa sambahayan ng Diyos, ang katotohanan ang may kapangyarihan. Hinihingi ng Diyos na tratuhin ng mga tao ang iba batay sa mga katotohanang prinsipyo. Pawang tinatanggap at sinasangkapan ng mga hinirang ng Diyos ang kanilang sarili ng katotohanan, at ginagamit ito para kilatisin at tratuhin ang iba, hindi lamang para panatilihin ang buhay-iglesia at protektahan ang mga kapatid, kundi, ang mas mahalaga, para protektahan ang kanilang sarili mula sa pagdanas ng tentasyon at iwasang mahulog dito. Kapag mas maaga kang nakakakilatis at nailalayo mo ang iyong sarili mula sa gayong mga indibidwal, mas mailalayo mo ang iyong sarili sa tentasyon at mapoprotektahan mo ang iyong sarili. Ganito mo dapat tratuhin ang mga indibidwal na nakikibahagi sa mga di-wastong ugnayan; ito ay alinsunod sa mga katotohanang prinsipyo at naaayon sa mga layunin ng Diyos.

C. Mga Di-wastong Ugnayan na may Kasamang mga Pansariling Interes

Ang isa pang uri ng di-wastong ugnayan ay iyong mga may pansariling interes. Ang mga tao ay gumagawa ng mga bagay-bagay tulad ng pambobola, pagtataas, pagpupuri, at pagpapalakas sa isa’t isa alang-alang sa mga interes. Ang pagdadala ng gayong baluktot na asal at buktot na impluwensiya sa buhay-iglesia ay lubhang nakakaapekto sa iba na tahimik na nagbabasa ng mga salita ng Diyos o nakikinig sa mga ibinabahaging karanasan. Sa sandaling maitatag ang isang ugnayan na may mga pansariling interes, ang mga sangkot na indibidwal ay madalas na magsasabi o gagawa ng mga bagay-bagay na lumalabag sa kanilang mga pagnanais, para sa sarili nilang kapakanan. Halimbawa, kung nakikita ng isang tao na maaaring makinabang ang isa pang tao sa kanilang negosyo o mga interes sa isang banda, maaaring pipiliin niya ang taong iyon bilang lider, inonomina ito para sa isang partikular na tungkulin, o sasang-ayunan niya ang anumang sinasabi ng taong ito, ipinapahayag na tama ito, hindi alintana kung naaayon ito sa katotohanan o hindi, para sumipsip sa taong ito. Upang sumipsip sa taong ito, gumagawa sila ng maraming bagay na hindi naaayon sa mga prinsipyo at sumasalungat sa katotohanan, na nanggugulo sa mga hinirang ng Diyos sa pagkilatis sa mga tao, pangyayari, at bagay, at sa pagpasok sa katotohanan. Inilalarawan nilang tama ang isang bagay na mali, inilalarawan ang mga kuru-kuro at imahinasyon ng tao bilang naaayon sa mga layunin ng Diyos, at iba pa, kaya nagugulo ang mga kaisipan at ang tamang direksyon at layon ng kanilang paghahangad. Ang lahat ng pag-uugaling ito ay nag-uugat mula sa pagpapananatili nila sa isang ugnayan na may kasamang mga pansariling interes. Para maprotektahan at mapanatili ang sarili nilang mga interes, kaya nilang magsalita laban sa kanilang konsensiya at kumilos ng laban sa mga prinsipyo. Ang mga sinasabi at ginagawa nila ay nagdudulot ng mga kaguluhan at pagkasira sa buhay-iglesia, na sa huli ay nagtutulak sa mas maraming tao na hindi makapagbahaginan ng mga salita ng Diyos, makapagdasal-makapagbasa ng mga saita ng Diyos, o makapagbahagi ng mga personal na karanasan sa paraang nasa ayos, na nagreresulta sa mga kawalan sa buhay pagpasok ng mga tao. Kapag nagbabahaginan ang mga tao ng kanilang mga pagkaunawang batay sa karanasan, madalas silang nakakaranas ng panghihimasok mula sa mga ugnayan ng mga tao na may kasamang mga pansariling interes; ang ilan ay pasalitang panghihimasok, ang ilan ay sa pag-uugali, at ang iba naman ay nauukol sa mga layon at direksiyon. Madalas na nauudlot ang pagbabahaginan ng mga tao sa katotohanan at ang pagdarasal-pagbabasa nila ng mga salita ng Diyos, madalas silang naililihis ng paksa, at madalas na naaapektuhan sa iba’t ibang antas. Samakatwid, dapat limitahan ang mga nakikibahagi sa mga di-wastong ugnayan na may kasamang mga pansariling interes at mga kaugnay na pag-uugali. Hindi dapat magbulag-bulagan ang mga lider ng iglesia na nahaharap sa mga isyung ito, at lalong hindi sila dapat magpasasa sa gayong masamang gawa, kinukunsinti ang paglitaw ng gayong mga usapin sa loob ng buhay-iglesia. Sa halip, dapat silang maging mapagbantay at maunawain, at agarang pigilan at limitahan ang mga ito.

Ang pakikibahagi sa mga di-wastong ugnayan na may kasamang mga pansariling interes ay isang karaniwang pangyayari sa loob ng iglesia. Halimbawa, kung plano ng isang tao na tumakbo sa halalan bilang ang susunod na lider ng iglesia, maaari niyang hikayatin ang isang grupo ng mga tao at ibunyag sa mga ito ang kanyang mga ideya. Hindi naman hangal ang mga taong ito; nagpapahiwatig ang mga ito: “Kung ihahalal ka namin, anong mga pakinabang ang maibibigay mo sa amin?” Kaya, nabubuo sa pagitan nila ang isang ugnayan na batay sa mga pansariling interes. Para mapanatili ang kanilang mga pansariling interes, madalas silang may parehong paninindigan tungkol sa mga isyu sa oras ng mga pagtitipon. Nang hindi namamalayan ng iba o nalalaman ang pinagmulan, palagi nilang ikinukuwento kung gaano kabuti ang isang tao, kung paanong pinahihintulutan at pinagpapala ng Diyos ang ginagawa ng ibang tao, kung sino ang nagbigay ng mga handog at kung gaano kalaki ang inihandog nito, at kung sino ang may mga naiambag sa sambahayan ng Diyos, madalas na pinupuri ang isa’t isa. Sa buhay-iglesia, madalas nilang inilalabas ang mga bagay na ito bilang pagsuporta sa napagkasunduan nila noon at para itaguyod ang kanilang kapwa mga interes. Halimbawa, maaaring sasabihin ng isang tao: “Kung ihahalal mo ako bilang lider, sa sandaling makuha ko ang aking posisyon, gagawin kitang isang lider ng grupo.” Hindi ba’t naghahanap silang lahat ng pansariling pakinabang? Para maisakatuparan ang kanilang mga interes, hindi ba’t kailangan nilang magsabi ng mga partikular na bagay, o gumawa ng mga partikular na kilos? Kaya naman, nagpapakita sila ng iba’t ibang pagpapamalas sa panahon ng mga pagtitipon, lahat ay nakatutok sa pagtataguyod ng napagkasunduan nila noon at sa mga sangkot na interes. Bago makamit ang kanilang layon, karamihan sa ginagawa nila ay bunsod ng mga interes. Kaya, hindi ba’t talagang hindi wasto ang mga layunin at pakay sa likod ng kanilang mga sinasabi at ginagawa? Hindi ba’t ang ugnayang nabuo sa pagitan nila ay isang hindi wastong ugnayan? Hindi ba’t dapat limitahan ang gayong mga di-wastong ugnayan sa loob ng iglesia? May ilan na nagsasabi, “Paano namin malilimitahan ito kung hindi naman ito nadidiskubre?” Ang gayong mga usapin, maliban na lang kung hindi talaga ginawa, sa sandaling maisagawa, ay madidiskubre at malalantad. Kung magbabahaginan nang maayos ang mga tao sa katotohanan at sa kanilang mga personal na pagkaunawa at karanasan, nang hindi hinahaluan ng anumang walang kinalaman sa katotohanan, mauunawaan ito ng lahat. Kung mayroong mga karumihan, makikilatis din ito ng mga tao. Kaya naman, sa iglesia, ang iba’t ibang transaksiyonal na ugnayan na lumilitaw para sa pagpapanatili ng mga kapwa interes ay dapat ding limitahan; sa pinakamababa, ang mga sangkot dito ay dapat bigyan ng babala at bahaginan, hinahayaan silang makilala ang sarili nilang mga isyuat maunawaan ang malulubhang kahihinatnan ng pakikibahagi sa gayong mga gawa, habang binibigyang-daan din ang mga kapatid na makilatis ang kalikasan ng mga usaping ito. Anong epekto mayroon ang ganitong uri ng gawa sa karamihan sa mga tao? Tinutulak nito ang mga tao na isipin na wala namang gaanong kaibahan sa pagitan ng iglesia at ng lipunan, parehong mga lugar kung saan sinasamantala ng lahat ang isa’t isa at ang mga tao ay nakikipagtransaksiyon para sa sarili nilang mga pakinabang. Ang ganitong pag-uugali ay hindi katamtamang panggugulo, bagkus, bumubuo ito ng malubhang kaguluhan sa buhay-iglesia. Sabihin mo sa Akin, mabuting tao ba ang isang tao na palaging nanghihikayat ng mga tao para makuha ang kanilang mga boto sa halalan, gumagamit ng mga hindi pangkaraniwang paraan para manipulahin ang halalan at makamit ang posisyon ng lider? Malinaw na hindi mabubuting tao ang mga lider na nahalal sa ganitong paraan. May maaasahan bang mabuti ang mga kapatid na nahulog sa mga kamay nila? Kung nagiging lider ang isang tao sa pamamagitan ng mga hindi pangkaraniwang paraan, sa halip na maihalal batay sa mga prinsipyo, tiyak na hindi mabuting tao ang gayong lider. Kung pahihintulutan siyang mamuno, katumbas iyon ng hayagang pagpasa sa mga kapatid sa kamay ng isang masamang tao, sa isang anticristo, kung saan karamihan sa mga tao ay matagumpay na naihatid sa mga kamay ni Satanas; sa gayong senaryo, makikita sa sarili kung ano ang mga bunga ng kanilang buhay-iglesia. Ito ay isang uri ng di-wastong ugnayan na nakatali sa mga interes. Sa pagitan man ng mga grupo o indibidwal, sa sandaling may sangkot na mga interes ang mga ugnayan sa pagitan ng mga tao, mas pipiliin nila ang kanilang mga pansariling pakinabang kanilang mga kilos sa halip na kumilos ayon sa mga prinsipyo para itaguyod ang mga interes ng sambahayan ng Diyos. Ang gayong mga ugnayan ay hindi itinatag batay sa konsensiya at katwiran ng normal na pagkatao, kundi kabaligtaran ng kapwa konsensiya at katwiran, at lalo na sa mga katotohanang prinsipyo. Ang kanilang sinasabi, ginagawa, at ipinapakita, pati na ang kanilang mga layunin, pakasy, motibasyon, pinagmulan, at iba pa, ay inuudyukan lahat ng interes; kaya, maaaring tukuyin bilang hindi wasto ang mga ganitong ugnayan. Dahil ang pagkabuo ng gayong mga ugnayan ay nakakagulo sa mga hinirang ng Diyos na namumuhay ng buhay-iglesia, ginagawang mahirap para sa karamihan sa mga tao na basahin ang mga salita ng Diyos at ibahagi ang katotohanan nang may katahimikan sa harap ng Diyos. Ang gayong mga di-wastong ugnayan ay dapat limitahan sa loob ng iglesia. Para sa mga kaso na malulubha at bumubuo sa pag-uugali ng masasamang tao, dapat silang bigyan ng mga babala, at kung hindi magsisisi ang mga sangkot dito anuman ang mangyari, dapat silang paalisin sa iglesia.

D. Pagkamuhi sa Pagitan ng mga Indibidwal

Ang mga hindi wastong ugnayang pantao ay may iba’t ibang pagpapamalas. Ang isa pa sa mga ito ay ang personal na pagkamuhi. Halimbawa, maaaring lumitaw sa loob ng mga pamilya ang alitan o mga hindi pagkakasundo sa pagitan ng biyenan at manugang, sa pagitan ng mga hipag, o mga bayaw, o maaaring lumitaw ang mga ito sa pamamagitan ng mga kapitbahay. Minsan, nauuwi pa ito sa pagkamuhi, at gaya ng mga magkalaban, hindi nila magawang magtulungan o gumawa nang magkasama, hanggang sa punto na hindi man lang nila kayang harapin ang isa’t isa, at nagtatalo at nag-aaway sila sa tuwing nagkakaharap. Kapag nagkikita-kika sila sa mga pagtitipon, puno rin ng pagkamuhi ang puso nila, at hindi nila magawang patahimikin ang sarili nila sa harap ng Diyos para matamasa ang salita ng Diyos at mapagnilayan at makilala ang kanilang sarili, at lalong hindi nila magawang bitiwan ang kanilang mga masamang palagay at pagkamuhi para magkaroon ng normal na pagtitipon. Sa halip, sa tuwing nagkikita-kita sila, nagkakaroon sila ng mga pagtatalo at labanan, inilalantad nila ang mga pagkukulang ng isa’t isa at binabatikos ang isa’t isa, at minumura pa nga ang isa’t isa, nagkakaroon ng malalim na negatibong epekto sa mga hinirang ng Diyos. Ang gayong mga tao ay mga hindi mananampalataya, sila ay mga walang pananampalataya. Para sa mga taos-pusong nananampalataya sa Diyos at nagmamahal sa katotohanan, anuman ang mangyari, o kahit kanino pa sila mayroong mga hindi pagkakasundo, o kung kanino man sila nagkikimkim ng mga maling palagay, nagagawa nilang hanapin ang katotohanan, pagnilayan at kilalanin ang kanilang sarili, at lutasin ang mga isyu ayon sa mga katotohanang prinsipyo. Kung may nagawa silang mali at may utang na loob sila sa isang tao, kaya nilang kusang humingi ng tawad at umamin sa kanilang mga kasalanan; tiyak na hindi nila pipiliing magsanhi ng mga argumento o problema sa mga pagtitipon. Ganap na hindi naaayon sa kagandahang-asal ng mga banal na makibahagi sa mga hindi pagkakasundo at magdulot ng mga kaguluhan sa iglesia; ang gayong pag-uugali ay lubhang nagdudulot ng kahihiyan sa kahihiyan sa Diyos. Ang mga taong kumikilos sa ganitong paraan ay walang pagkatao, konsensiya, at katwiran sa malaking antas; sila ay tiyak na hindi mga tunay na mananampalataya sa Diyos. Ang isyung ito ay medyo mas karaniwan sa mga bagong mananampalataya. Dahil hindi nauunawaan ng mga bagong mananampalataya ang katotohanan, at hindi pa nadalisay ang kanilang mga tiwaling disposisyon, madali para sa kanila na makisangkot sa mga hindi pagkakasundo tungkol sa maraming bagay, at hayaan pa ngang sumabog ang kanilang pagkamainitin ng ulo at sumali sa mga away. Kung hindi malulutas ang mga tiwaling disposisyong ito, magkikimkim ang mga tao ng pagkamuhi sa puso nila, at kahit kapag namumuhay ng buhay-iglesia, makikisangkot pa rin sila sa mga walang katapusang hindi pagkakasundo kasama ang pagkamainitin ng ulo at pagkamuhi na ito. Naaapektuhan nito ang buhay-iglesia, nakakaapekto sa pagkain at pag-inom ng mga hinirang ng Diyos ng salita ng Diyos, pagpuri sa Diyos, at pagbabahagi sa kanilang mga pagkaunawa sa mga salita ng Diyos na batay sa karanasan. Direkta rin itong nakakaapekto sa buhay-pagpasok ng mga hinirang ng Diyos. May ilang bagong mananampalataya na madaling masangkot sa mga hindi pagkakasundo kahit sa mga pagtatalo tungkol sa maliliit na isyu. Halimbawa, bago magsimula ang isang pagtitipon, maaaring gusto ng ilan na umawit ng isang himno, habang ang iba naman ay iba ang gusto—kahit ang gayong maliit na bagay ay madaling humantong sa mga hindi pagkakasundo. Gayundin, ang magkakaibang opinyon tungkol sa isang usapin ay maaaring humantong agad sa mga debate minsan, at maging ang pananakit ng damdamin sa isang tao dahil sa kawalan ng pagsasaalang-alang sa pananalita ay maaaring magbunsod ng mga pagtatalo. Karaniwan sa mga bagong mananampalataya ang mga ganitong uri ng insidente. Kapag lumilitaw ang mga hindi pagkakasundo sa oras ng mga pagtitipon, likas na ginugulo ng mga ito ang buhay-iglesia. Hindi ba’t ginugulo rin nito ang mga hinirang ng Diyos? Ang mga taong mahilig makipagtalo at igiit kung sino ang tama at mali ang siyang pinakamadaling nakakaabala sa buhay-iglesia. Ang iniisip lang nila ay mapanatili ang kanilang dangal at pride, nang hindi isinasaalang-alang ang kapakanan ng mga hinirang ng Diyos. Sa ganitong paraan ng pag-uugali, hindi ba nila ginugulo ang buhay-iglesia? (Oo.) Ang iglesia ay isang lugar kung saan nagsasama-sama ang mga kapatid upang kumain, uminom, at tamasahin ang mga salita ng Diyos; ito ay isang lugar ng pagpapasakop at pagsamba sa Diyos. Hindi ito isang lugar para ilabas ang personal na sama ng loob, at lalong hindi ito lugar para sa pakikipagtalo o pag-aaway tungkol sa tama at mali. Kapag may mga taong gumagawa ng kaguluhan sa ganitong paraan, ano ang nagiging bunga nito? Direkta itong nagreresulta sa pagkawala ng kasiyahan sa mga pagtitipon; dahil dito, hindi makamit ng mga hinirang ng Diyos ang pagpapatibay sa buhay, at karamihan pa nga sa mga tao ay hindi makahanap ng kapayapaan, nagdurusa nang hindi mailarawan. Sa paglipas ng panahon, nagiging negatibo at nanghihina ang ilan, nag-aatubili pa ngang dumalo sa mga pagtitipon. Karaniwan ang ganitong sitwasyon sa karamihan sa mga iglesia, at nakaranas nito ang lahat ng hinirang ng Diyos. Kaya, paano dapat lutasin ang isyu ng ng madalas na mga pagtatalo at pag-aaway sa mga pagtitipon? Dapat piliin ang ilang sipi ng mga salita ng Diyos na may kinalaman sa isyung at sabay na basahin ito nang maraming beses sa mga pagtitipon; pagkatapos, dapat magbahaginan ang lahat tungkol sa katotohanan, ibinabahagi ang kanilang pagkaunawa. Ang pamamaraang ito ay maaaring magbunga ng ilang resulta. Bukod sa makikilala ng mga taong karaniwang nakikipagtalo ang kanilang mga pagsalangsang at makakaramdam sila ng pagsisisi, ang mga manonood ay makakapagnilay rin kung naibunyag ba nila ang kanilang mga tiwaling disposisyon sa parehong mga sitwasyon at kung may kakayahan ba silang makipagtalo sa iba—sa ganitong paraan, makikilala rin ng mga manonood ang kanilang sarili. Nasasangkot man o hindi ang isang tao sa mga hindi pagkakasundo, pagkatapos basahin ang ilang sipi ng mga salita ng Diyos nang ilang beses, makikilala na niya ang sariling niyang mga tiwaling disposisyon at makikita na ang pamumuhay ayon sa mga tiwaling disposisyon ay talaga ngang nangangahulugan ng kawakan ng konsensiya at tamang katwiran, at hindi pagkakaroon ng ni katiting na pagkatao. Ang mga epekto ng ganitong pamumuhay sa buhay-iglesia ay hindi na masama, tama? Bagama’t maaaring mayroong mga hindi pagkakasundo sa umpisa sa isang pagtitipon, kung pagkatapos nito ay makakabasa ang lahat ng mga salita ng Diyos, kung mapapatahimik nila ang kanilang sarili sa harap ng Diyos para magnilay sa kanilang sarili, kung malulutas ang mga problema gamit ang katotohanan, at tunay na magsisisi—kung ang mga resultang ito ay maaaring makamit—kung gayon, ito ay normal na buhay-iglesia. Samakatwid, anuman ang mangyari sa mga pagtitipon ay hindi ibig sabihin na palaging masama; hangga’t nagkakaisa ang lahat sa puso at isipan para hanapin ang katotohanan, at magkakasamang nagbabasa ng ilang kaugnay na sipi ng mga salita ng Diyos nang ilang beses, kahit hindi ganap na malulutas ang mga problema, maaarok at makikilatis pa rin ng mga tao ang mga ito—makikinabang ang lahat mula rito. Masasabi ba ninyo na mahirap matagpuan ang ganitong buhay-iglesia? Sa pagsasabi nito, ginagawang mabuting bagay ang isang masamang bagay, medyo isa itong biyayang nakatago. Gayumpaman, hindi nito dapat akayin ang mga tao na isulong ang ideya na ang mga hindi pagkakasundo at debate ay kanais-nais sa buhay-iglesia; tiyak na hindi ito puwedeng isulong. Ang mga hindi pagkakasundo at mga debate ay madaling humantong sa silakbo ng pagkamainitin ng ulo at hidwaan, na masama para sa lahat at nagdudulot pa ng personal na pagkabagabag sa mga sangkot. Kaya naman, ang pinakamainam na pamamaraan ay ang hanapin ang katotohanan para lutasin ang mga isyu, at sa pag-unawa sa katotohanan, epektibong maiiwasan ang parehong mga insidente sa hinaharap. Ang matatalinong indibidwal ay dapat magkaroon ng mapagpasensiya at matiising saloobin kapag lumitaw ang mga alitan at sagupaan. Dahil mayroon din silang mga tiwaling disposisyon at madaling nakakasakit ng iba, kapag ibinubunyag nila ang kanilang mga tiwaling disposisyon, dapat agad silang magdasal sa Diyos at hanapin nila ang katotohanan para malutas ang mga isyu. Sa ganitong paraan, pagdating sa oras ng pagtitipon, mapapawi ang personal na hinanakit at pagkamuhi sa puso nila, kaya’t mararamdaman nila ang pagpapalaya sa puso nila at magiging madali para sa kanila na makisama nang maayos sa mga kapatid, na nagtataguyod ng maayos na pagtutulungan. Sa tuwing nakakakita ang isang tao ng isang kapatid na nagbubunyag ng tiwaling disposisyon nito, dapat siyang mag-alok ng tulong nang may pagmamahal, hindi husgahan, hatulan, kondenahin, o itakwil ang kapatid na ito. Maaaring hindi malutas ang mga problema sa isa o dalawang beses na pagtulong, pero kinakailangan pa rin ang pagpapasensiya at pagtitiis. Hangga’t hindi nito ginugulo ang buhay-iglesia o hindi ito gumagawa ng kasamaan, dapat itong tratuhin nang may pagpapasensiya at pagtitiis hanggang sa huli—darating ang araw na matatauhan sila. Kung ang isang tao ay may masamang pagkatao at tumatanggi siya sa anumang tulong, hindi tinatanggap ang katotohanan kahit gaano ito ibahagi, kung gayon, hindi siya taos-pusong nananampalataya sa Diyos, at kinakailangang dumistansiya sa gayong indibidwal. Kung paulit-ulit niyang ginugulo ang buhay-iglesia, dapat siyang pakitunguhan at pangasiwaan ayon sa mga prinsipyo. Kung hindi naman siya isang masamang tao pero madalas siyang nagbubunyag ng kanyang tiwaling disposisyon, namumuhi sa kanyang sarili pero pakiramdam niya ay wala siyang ibang magawa sa sandaling iyon, ang gayong indibidwal ay dapat tulungan nang may pagmamahal; tulungan siyang maunawaan ang katotohanan, at makilatis at makilala ang mga pagbubunyag niya ng katiwalian—sa ganitong paraan, unti-unting mababawasan ang pagbubunyag niya ng katiwalian. Kung ang mga kapatid ay paminsan-minsan lang naaapektuhan ng mga taong ito, maaari silang mapatawad; hangga’t walang malalaking problema sa pagkatao nila, at hindi sila mapanlinlang o masasamang tao, dapat silang suportahan at tulungan sa pamamagitan ng pagbabahagi ng katotohanan. Kung kaya nilang tanggapin ang katotohanan, dapat silang tratuhin nang may pagmamahal. Gayumpaman, kung tatanggi silang magsisi at maaapektuhan nila ang buhay-iglesia sa loob ng mahabang panahon, dapat silang bigyan ng mga babala at patawan ng mga limitasyon ng mga lider ng iglesia. Kung patuloy silang tatanggi na tanggapin ang katotohanan, masasamang tao ang gayong mga indibidwal. Hindi kayang makisama ng masasamang tao sa kahit sino, sila ay mga bulok na mansanas at mga demonyo. Ang pagpapanatili sa kanila sa iglesia ay magdudulot lamang ng mga pagkagambala at kaguluhan. Kaya naman, ang mga tumatangging magbago sa kabila ng mga paulit-ulit na paalala ay dapat pangasiwaan bilang masasamang tao at paalisin sa iglesia. Hindi mananampalataya at masamang tao ang sinumang madalas na nanggugulo sa buhay iglesia at sa buhay pagpasok ng mga hinirang na tao ng Diyos, at dapat silang alisin sa iglesia. Kahit sino pa ang taong iyon o paano man siya kumilos noon, kung madalas niyang ginugulo ang gawain ng iglesia at ang buhay iglesia, kung tumatanggi siyang mapungusan, at palagi niyang ipinagtatanggol ang kanyang sarili gamit ang maling pangangatwiran, dapat siyang alisin sa iglesia. Ang ganitong paraan ay ganap na para sa kapakanan ng pagpapanatili ng normal na pag-usad ng gawain ng iglesia at sa pagprotekta ng interes ng hinirang na mga tao ng Diyos, na lubos na umaayon sa mga katotohanang prinsipyo at sa mga layunin ng Diyos. Ang buhay pagpasok ng hinirang na mga tao ng Diyos at ang gawain ng iglesia ay hindi dapat maapektuhan ng mga pagtatalo at hindi makatwirang panggugulo ng ilang masamang indibidwal—hindi ito sulit at hindi rin ito makatarungan para sa hinirang na mga tao ng Diyos.

Kung madalas na gumagawa ng kaguluhan sa iglesia ang masasamang tao, na nagdudulot ng hindi epektibong buhay iglesia, ang pinakamainam na solusyon ay ikategorya ang mga tao at hatiin ang mga pagtitipon sa iba’t ibang grupo: Magkakasamang magtitipon ang mga nagmamahal sa katotohanan at taos-pusong ginagawa ang kanilang mga tungkulin; magkakasamang magtitipon ang mga nagnanais na hangarin ang katotohanan ngunit hindi ginagawa ang kanilang tungkulin; at magkakasamang magtitipon ang mga mahilig gumawa ng kaguluhan at pagkagambala, magtsismis tungkol sa ibang tao, at manghusga at magkondena sa iba. Sa ganitong paraan, maaaring pangunahing mahati ang iglesia sa tatlong grupo ng mga tao—iginugrupo ang bawat isa nang ayon sa uri, ika nga—nang sa gayon ay masigurong hindi nila gagambalain ang isa’t isa sa mga pagtitipon. Ang mga taong may masamang pagkatao, gaano man sila kawalang pakundangan sa paggawa ng masasamang gawa, ay hindi makakaapekto sa iba kundi ipapahamak lang ang kanilang sarili. May malupit na disposisyon ang ilang tao. Kapag may nagsabi ng isang bagay na nakakasakit o sumasalungat sa kanila, kamumuhian nila ang taong iyon at nag-iisip sila ng mga paraan upang atakihin at gantihan ito. Gaano man ibahagi ang katotohanan sa kanila o gaano man sila pungusan, hindi nila ito tinatanggap. Mas pipiliin pa nilang mamatay kaysa magsisi, at patuloy nilang ginugulo ang buhay iglesia. Pinatutunayan nito na masasamang tao sila. Hindi natin dapat patuloy na kunsintihin ang ganitong uri ng masasamang tao. Dapat silang alisin sa iglesia ayon sa mga katotohanang prinsipyo. Ito lang ang paraan upang lubos na malutas ang problemang ito. Anuman ang mga pagkakamali o masamang bagay na nagawa nila, hindi papayag ang mga taong iyon na may malulupit na disposisyon na may maglantad o magpungos sa kanila. Kapag may naglantad at sumalungat sa kanila, labis silang magagalit, gaganti, at hindi nila kailanman titigilan ang isyu. Wala silang pasensya at pagtitimpi sa ibang tao, at wala silang pagpaparaya sa iba. Ano ang prinsipyo kung saan nakabatay ang kanilang sariling asal? “Gugustuhin ko pang magkanulo kaysa ipagkanulo.” Sa madaling salita, hindi nila kayang tiisin na masalungat ng kahit sino. Hindi ba’t ito ang lohika ng masasamang tao? Ito mismo ang lohika ng masasamang tao. Walang sinuman ang pwedeng sumalungat sa kanila. Para sa kanila, hindi katanggap-tanggap na galitin sila ng sinuman kahit kaunti, at kinamumuhian nila ang sinumang gumawa nito. Patuloy nilang tutugisin ang taong iyon at hindi titigilan ang isyu—ganito ang masasamang tao. Dapat mong ibukod o paalisin agad ang masasamang tao sa sandaling matuklasan mo na mayroon silang diwa ng masasamang tao, bago pa sila makagawa ng malubhang kasamaan. Makakabawas ito sa pinsalang idinudulot nila; ito ang matalinong pasya. Kung hihintayin ng mga lider at manggagawa na makagawa pa ng kung anong sakuna ang isang masamang tao bago nila ito pangasiwaan, nagiging pasibo sila. Patutunayan niyon na napakahangal at walang mga prinsipyo sa kanilang mga kilos ang mga lider at manggagawa. May ilang lider at manggagawa na ganito kahangal at kamangmang. Ipinipilit nilang maghintay ng tiyak na ebidensya bago nila pangasiwaan ang masasamang tao dahil iniisip nilang iyon lang ang paraan na mapapanatag ang kanilang isipan. Ngunit sa katunayan, hindi mo na kailangan ng tiyak na ebidensya para masiguro kung masama ang isang tao. Makikita mo ito sa kanilang mga pang-araw-araw na salita at kilos. Kapag natiyak mo nang masama sila, maaari mong simulan sa paghihigpit o pagbubukod sa kanila. Masisiguro nito na hindi maaapektuhan ang gawain ng iglesia o ang buhay pagpasok ng mga hinirang na tao ng Diyos. Hindi kayang kilatisin ng ilang lider at manggagawa kung sino ang masama, ni hindi nila kayang pangasiwaan ang masasamang tao nang maagap. Dahil dito, naaapektuhan ang gawain ng iglesia at ang buhay iglesia, at nahahadlangan ang buhay pagpasok ng mga hinirang na tao ng Diyos. Napakahangal nito. Ganito isinasakatuparan ng mga huwad na lider ang gawain. Sa isang banda, wala silang pagkilatis, at sa kabilang banda, mga mapagpalugod sila ng mga tao na takot na sumalungat sa iba. Kapag naglilingkod bilang mga lider, una, hindi makagawa ng tunay na gawain ang mga gayong tao; at pangalawa, ipinapahamak nila ang mga hinirang na tao ng Diyos. Ni hindi nila kayang agad na lutasin ang problema ng kaguluhan na dulot ng masasamang tao, at hindi rin nila kayang protektahan ang mga kapatid; hindi angkop na maging lider at manggagawa ang mga gayong tao. Sabihin mo sa Akin, kung ang isang tao ay inilalarawan bilang isang masamang tao, kailangan pa bang ibahagi sa kanya ang katotohanan upang tulungan siya? (Hindi na.) Hindi na kailangang bigyan pa siya ng pagkakataon. Ang ilang tao ay masyadong “mapagmahal,” laging nagbibigay ng pagkakataon sa masasamang tao na magsisi, ngunit may magiging anumang epekto ba ito? Naaayon ba ito sa mga prinsipyo ng mga salita ng Diyos? May nakita ka na bang masamang tao na kayang tunay na magsisi? Wala pang nakakakita niyon. Ang umasang magsisisi ang masasamang tao ay katulad ng maawa sa mga makamandag na ahas; ito ay pagkaawa sa mababangis na hayop. Ito ay dahil batay sa diwa ng masasamang tao, masasabi na hindi kailanman mamahalin ng masasamang tao ang mga positibong bagay, hindi nila kailanman tatanggapin ang katotohanan, at hindi sila kailanman magsisisi. Hindi mo makikita ang salitang “pagsisisi” sa kanilang diksiyonaryo. Gaano mo man ibahagi ang katotohanan sa kanila, hindi nila isasantabi ang kanilang sariling mga motibo at interes, at maghahanap sila ng iba’t ibang dahilan at palusot para pangatwiranan ang kanilang sarili, at walang sinuman ang makakukumbinsi sa kanila. Kapag nawalan sila, hindi nila ito makakayanan, at hindi sila titigil sa pamemerwisyo sa iba tungkol dito. Paano tunay na magsisisi ang mga gayong tao, na ayaw magdusa ng kahit anong pagkawala? Ang mga taong labis na makasarili ay iyong inuuna ang kanilang sariling mga interes nang higit sa lahat; masasamang tao sila, at hindi sila kailanman magsisisi. Kung lubos mo nang nakikita na masama ang isang tao at binibigyan mo pa rin siya ng pagkakataon na magsisi, hindi ba’t kahangalan iyon? Katumbas ito ng pag-aaruga sa isang nagyeyelong ahas sa iyong dibdib, na sa kalaunan ay tutuklaw sa iyo. Hangal lamang ang gagawa ng gayong kahangalan. Sa iglesia, isang normal na penomeno ang pagkamuhi ng mga hinirang na tao ng Diyos sa masasamang tao, dahil walang pagkatao ang masasamang tao at palaging gumagawa ng imoral na mga bagay. Tamang kaisipan ang pagkamuhi sa masasamang tao. Bahagi ito ng kung ano ang dapat na taglayin ng mga tao sa kanilang normal na pagkatao.

Sabihin mo sa Akin, anong klase ng tao ang isang tao na wala man lang pagmamahal sa mga kapatid? Bakit wala man lang siyang kahit kaunting normal na ugnayan sa mga kapatid? Ang ganitong klase ng tao, kahit sino pa ang nakakasalamuha niya, ay inuugnay lang ang mga pakikipag-ugnayang ito sa mga interes at pakikipagtransaksiyon; kung walang mga interes o pakikipagtransaksiyon na kasangkot, hindi na sila mag-aabala pa sa mga tao. Hindi ba’t masama ang ganitong klase ng tao? May ilang tao na hindi naghahangad sa katotohanan at namumuhay lang batay sa mga damdamin; makikipaglapit sila sa sinumang maayos ang pagtrato sa kanila, at iniisip nilang mabuti ang sinumang tumutulong sa kanila. Ang mga gayong tao ay wala ring normal na ugnayan sa ibang tao. Namumuhay sila batay lang sa mga damdamin, kaya matatrato ba nila nang patas at makatarungan ang mga kapatid? Hinding-hindi ito makakamit. Samakatwid, ang sinumang walang normal na ugnayan sa mga kapatid, o sa mga tapat na nananampalataya sa Diyos, ay isang taong walang konsensiya at katwiran, walang normal na pagkatao, at tiyak na hindi isang tao na nagmamahal sa katotohanan. Ang mga indibidwal na ito ay walang pinagkaiba sa mga walang kwentang tao sa hanay ng mga walang pananampalataya; nakikisalamuha sila sa sinumang kapaki-pakinabang sa kanila at binabalewala nila ang mga hindi kapaki-pakinabang. Bukod dito, kapag nakakakita sila ng isang tao na naghahangad sa katotohanan o isang tao na kayang magbahagi ng mga patotoong batay sa karanasan—isang taong hinahangaan at gusto ng lahat ng tao—nagseselos at namumuhi sila at sinusubukan nila ang lahat ng paraan para makahanap ng balang gagamitin para husgahan at kondenahin ang mga taong ito na naghahangad sa katotohanan. Hindi ba’t ito ang ginagawa ng masasamang tao? Walang konsensiya at katwiran ang mga gayong tao—mas masahol pa sila sa mga hayop. Hindi nila kayang tratuhin nang tama ang mga tao, hindi nila makasundo nang normal ang ibang tao, hindi sila makabuo ng normal na ugnayan sa hinirang na mga tao ng Diyos, at nagagawa pa nga nilang kamuhian ang mga naghahangad sa katotohanan. Ang mga gayong tao ay tiyak na nakakaramdam ng matinding kalungkutan at pagkalumbay sa puso nila, palagi nilang sinisisi ang iba at ang mundo. Ano ang kagalakan o kabuluhan ng buhay nila? May malupit na disposisyon ang mga taong ito, at kahit sino pa ang makasalamuha nila, maaari silang makaramdam ng pagkamuhi sa maliliit na usapin, kinokondena at ginagantihan ang mga ito, nagdudulot ng mga kapahamakan sa mga ito. Ang mga gayong masasamang indibidwal ay ganap na mga diyablo, nagdadala sila ng kapahamakan sa iglesia sa bawat araw na sila ay nananatili. Kung mananatili sila nang matagal, magiging walang katapusan ang mga kapahamakan. Maiiwasan lang ang mga kapahamakan sa pamamagitan ng pag-aalis sa kanila sa iglesia. Dagdag pa rito, may mga taong nagmumukhang sibilisado sa panlabas pero may matinding pagkahilig sa mga pakinabang. Kaya, ang pananampalataya nila sa Diyos ay para din sa paghahangad ng mga pakinabang. Kung hindi sila makakuha ng pakinabang na hindi naman nararapat sa kanila sa loob ng ilang panahon, dumidilim ang kanilang mukha sa lungkot, na para bang may malaking utang sa kanila ang isang tao. Ang sinumang makakita sa kanilang nanghihinakit at malungkot na mukha ay agad na maaapektuhan ang emosyon. Ano sa tingin ninyo ang magiging epekto kung magpapakita ang gayong mukha sa buhay-iglesia? Karamihan sa mga hinirang ng Diyos ay tiyak na hindi magiging komportable kapag nakita ito, at magugulo ang kanilang pagbabasa ng mga salita ng Diyos at pakikipagbahagian sa katotohanan sa iba’t ibang antas. Lalo na sa mga wala pang pundasyon sa tunay na daan, madali rin silang maaapektuhan kapag madalas kapag madalas nilang makikita ang madilim na mukhang ito sa buhay-iglesia! Dapat magkaroon ang iglesia ng mas maraming tao na may masayahing personalidad, na nagsasalita nang simple at hayagan, at mas maraming tao na may puno ng kapayapaan at kagalakan, at may espiritung malaya at magaan. Magiging kasiya-siya ang buhay iglesia kung ganito. Ang mga taong nakasimangot at palaging madilim ang mukha ay dapat magdasal sa Diyos sa kanilang tahanan at ayusin ang kanilang pag-iisip bago pumunta sa mga pagtitipon. Sa ganitong paraan, magiging maganda ang kanilang lagay ng loob, at mayroon silang makakamit mula sa pagtitipon. Dagdag pa rito, makakabuti rin ito sa iba; kahit papaano, hindi sila magugulo. Upang matiyak na makapamumuhay ng normal na buhay-iglesia ang hinirang ng Diyos, dapat matutong magbahaginan sa katotohanan ang mga lider at manggagawa para malutas ang mga problema. Kung may isang taong dumadalo sa pagtitipon na may madilim na mukha, dapat lumapit ang mga lider at manggagawa at magtanong, “Kailangan mo ba ng tulong?” Ito ang tinatawag na aktibong pagtulong sa iba mula sa pagmamahal. Kung nakikita ng mga lider at manggagawa na may problema ang isang tao at binabalewala lang nila ito, iniiwasan at nilalayuan iyong mga “nakasimangot” nang hindi nakikipagbahaginan sa katotohanan para pagaanin ang loob nila, kung gayon, hindi sila gumagawa ng aktuwal na gawain. Para epektibong magawa ang gawain ng iglesia, dapat munang matutunan ng mga lider at manggagawa kung paano maging mga katiwalang-loob ng mga hinirang ng Diyos, katulad ng kung ano ang tinatawag ng mga walang pananampalataya na isang maalagang opisyal ng gobyerno. Ayaw gampanan ng ilang tao ang gayong papel, palaging pinipili na maging at mas gusto na lang maging tagamasid lang—paano nila maaakay ang hinirang ng Diyos na makapamuhay ng isang magandang buhay-iglesia kung sa ganitong paraan? Sa katunayan, kung mayroon mang mga problema ang isang tao sa kanyang puso, sa isang punto ay makikita ito sa ekspresyon ng kanyang mukha. Kung palaging madilim ang mukha ng isang tao, siguradong madilim din ang puso niya, walang bahid ng liwanag. Kung buong araw siyang abala sa mga pagtatalo tungkol sa tama at mali, kaya pa ba niyang ngumiti? Ang mukha ng ganitong mga tao ay palaging natatabunan ng maitim na ulap, walang kahit saglit na pagsikat ng araw, at naaapektuhan din nito ang paggampan nila sa tungkulin. Kung mabagal ang mga lider at manggagawa sa pagtugon at paglutas ng isyung ito, na nagsasanhing magdusa ang mga kapatid ng patuloy na kaguluhan at di-mailarawang paghihirap, pinatutunayan nito na ang mga lider at manggagawa ay walang kakayahang gumampan ng aktuwal na gawain, hindi nila malutas ang mga problema gamit ang katotohanan, at lubos na walang kwenta. Kung nauunawaan ng mga lider at manggagawa ang katotohanan at kaya nilang tukuyin ang mga problema ng mga kapatid, at kayang magbigay ng maagap na suporta at tulong—hindi lang nakakatulong lumutas sa mga problema ng mga tao, kundi nakakatulong din sa mga tao na maunawaan ang mga katotohanang prinsipyo at maisakatuparan ang kanilang tungkulin—kung gayon, magiging mas mahusay ang paggampan nila sa tungkulin at pangangasiwa sa mga usapin, at hindi maaapektuhan ang gawain ng iglesia. Kung hindi agarang matutukoy at malulutas ng mga lider at manggagawa ang mga problema, maaapektuhan nito ang gawain ng iglesia. Kung hindi matutukoy at mapapangasiwaan ng mga lider at manggagawa ang mga problema, nagsasanhi ng pagkasira sa gawain ng iglesia at hinahadlangan ang buhay pagpasok ng mga hinirang ng Diyos, hindi ba’t binigo nila ang Diyos at ang Kanyang mga hinirang? Hindi ba’t wala silang mga prinsipyo sa pangangasiwa sa mga usapin? Ang pangangasiwa sa mga problema nang agaran at walang pag-aalinlangan pagkatapos makilatis ang kanilang diwa—ito ay tinatawag na pagtupad sa mga responsabilidad at pagiging tapat, at ito ay paggawa sa tungkulin sa paraang pasok sa pamantayan.

Ang paksa ng pagbabahaginan ngayon ay ang ikaanim na isyu—pakikibahagi sa mga di-wastong ugnayan. Ang mga ganitong klase ng problema na lumilitaw sa buhay-iglesia ay karaniwang ganito: hindi wastong ugnayan sa pagitan ng mga kasarian, mga ugnayan ng magkaparehong kasarian, mga ugnayang may kasamang pansariling interes, at pagkamuhi sa pagitan ng mga indibidwal. Ito man ay mga ugnayang batay sa pagnanasa ng laman, mga interes ng laman, o mga sentimental na obligasyon ng laman, ang lahat ng ito ay kabilang sa kategorya ng mga hindi wastong ugnayan dahil lumalampas ang mga ito sa saklaw ng konsensiya at katwiran ng normal na pagkatao. Ang pag-iral ng mga hindi wastong ugnayang ito ay maaaring makaligalig sa mga tao sa isang banda. Ang mas malala pa, maaaring makagulo ang mga ito sa buhay pagpasok ng mga tao, sa kanilang paghahangad sa katotohanan, at sa kanilang paghahangad na makilala ang Diyos. Ang iba’t ibang uri ng di-wastong ugnayang ito ay hindi nagmumula sa konsensiya o katwiran, at salungat ang mga ito sa normal na pagkatao. Mahirap para sa mga tao na tanggapin at isagawa ang katotohanan kapag namumuhay sila sa loob ng mga abnormal na ugnayang ito, at ginugulo rin sila nito sa pamumuhay ng buhay iglesia at paghahangad ng paglago sa buhay, pati na ang kaayusan ng buhay-iglesia. Nakasasama ito sa buhay pagpasok ng mga hinirang ng Diyos at nakapipinsala rin sa gawain ng iglesia. Dahil sa lahat ng ito, napakahalaga na agarang tutukuyin at pangangasiwaan ng mga lider at manggagawa ang mga isyung ito.

Tungkol sa mga hindi ugnayan, naisa-isa na natin ang iba’t ibang sitwasyon at naikategorya ang mga ito. Maaari ba kayong magbigay ng ilang halimbawa para magsanay ng pagkilatis? Ano ang layunin ng pagkatuto ng pagkilatis? Ito ay para matutunan ninyong kilatisin at tukuyin ang diwa ng mga tao, pangyayari, at bagay, nang sa gayon ay makagawa ng mga tumpak na paghusga, at pagkatapos ay tratuhin ang mga ito ayon sa mga prinsipyo. Ito ang panghuling resulta. Mayroon bang sinuman na nakapagsabi, “Buong araw kang nagsasalita tungkol sa mga usaping ito ng tama at mali, ang mga pang-araw-araw na usaping ito—hindi na namin gustong makinig sa mga ito; ni ayaw na nga naming dumalo sa mga pagtitipon. Hindi ba’t dapat nagbabahagi ka tungkol sa katotohanan? Bakit palaging pinag-uusapan ang mga sitwasyong ito”? Napansin ba ninyo ang gayong mga tao? Anong klaseng mga tao sila? (Mga taong walang espirituwal na pang-unawa.) Nakikipagbahaginan tayo sa ganitong paraan, pero hindi pa rin nila nauunawaan ang katotohanan—hindi nila taglay ang katalinuhan ng isang normal na tao; ganap na walang silbi ang gayong mga tao. Kung ang isang tao ay hindi nagtataglay ng katalinuhan ng isang normal na tao, dapat pa ba siyang hayaang makinig sa mga sermon? Maaaring sasabihin nila: “Palagi na lang tungkol sa pagbabahagi ng katotohanan ang mga pagtitipon, palaging nag-uusap tungkol sa pagsasagawa ng katotohanan—pagod na akong makinig dito. Ayaw ko nang dumalo sa mga pagtitipon.” Kung tunay na ganoon ang pananaw nila, sila ay isang taong tutol sa katotohanan. Para sa gayong klase ng mga tao, hindi ipinipilit ng sambahayan ng Diyos ang kanilang pagdalo; agad silang itaboy. Kung sila mismo ay ayaw dumalo sa mga pagtitipon, at hindi sila bukas sa itinatalakay sa kanila, hindi natin sila pipilitin—hindi natin gustong abalahin sila. Ang mga taong ito, kahit manampalataya sila sa Diyos habang-buhay, ay hindi makakaunawa sa katotohanan at hindi makakapasok sa realidad; sayang lang pagsisikap dito. Kung gusto nilang makinig sa mga teolohikal na kaalaman, hayaan silang umalis at mag-aral ng teolohiya; isang araw, kapag hindi nila nakamit ang katotohanan bilang buhay, pagsisisihan nila ito.

Mayo 29, 2021