Ikasiyam na Aytem: Tumpak na Ipagbigay-alam, Iatas, at Ipatupad ang Iba’t Ibang mga Pagsasaayos ng Gawain ng Sambahayan ng Diyos Alinsunod sa mga Hinihingi nito, Nagbibigay ng Patnubay, Pangangasiwa, at Panghihikayat, at Inspeksiyunin at Subaybayan ang Estado ng Kanilang Pagpapatupad (Ikalawang Bahagi)

Pagbibigay ng Patnubay, Pangangasiwa, at Panghihikayat Para sa Pagpapatupad ng mga Pagsasaayos ng Gawain, at Pag-iinspeksiyon at Pagsusubaybay sa Estado ng Kanilang Pagpapatupad

Ngayon, magpapatuloy tayo sa pagbabahaginan tungkol sa ikasiyam na responsabilidad ng mga lider at manggagawa: “Tumpak na ipagbigay-alam, iatas, at ipatupad ang iba’t ibang mga pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos alinsunod sa mga hinihingi nito, nagbibigay ng patnubay, pangangasiwa, at panghihikayat, at inspeksiyunin at subaybayan ang estado ng kanilang pagpapatupad.” Noong nakaraan, pangunahin nating pinagbahaginan ang iba’t ibang nilalaman at mga partikular na aytem sa mga pagsasaayso ng gawain na kinakailangang maunawaan ng mga tao, pati na ang pinakapangunahing responsabilidad ng mga lider at manggagawa—ang ipagbigay-alam, iatas, at ipatupad ang mga pagsasaayos ng gawain. Ngayon, partikular nating pagbabahaginan kung paano dapat magbigay ng patnubay, pangangasiwa, at panghihikayat, at paano nila dapat inspeksiyunin at subaybayan ang estado ng pagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain pagkatapos iatas ang mga ito. Paano dapat tratuhin ng mga lider at manggagawa ang mga pagsasaayos ng gawain, at paano tumpak na ipapatupad at isagawa ang pagsasaayos ng gawain alinsunod sa mga hinihingi ng Itaas at mga hakbang, sa sandaling maunawaan nila ang kahalagahan ng mga pagsasaayos ng gawain—ang mga ito ay mga katotohanang prinsipyo na kailangang maunawaan ng mga lider at manggagawa sa pamamagitan ng pagbabahaginan, at kailangan nilang maarok ang mga prinsipyong ito upang magampanan nang maayos ang iba’t ibang aytem ng gawain ng iglesia. Dapat malaman ng mga lider at manggagawa na ang pangunahing hinihingi ng sambahayan ng Diyos sa mga naglilingkod sa tungkuling ito ay ang gampanan nila unang-una ang kanilang gawain na nakasentro sa iba’t ibang pagsasaayos ng gawain. Hindi ito para makilahok sila sa sarili nilang personal na proyekto o gumawa ng mga bagay alinsunod sa sarili nilang mga pagnanais, at lalong hindi ito para mangapa sila sa alinmang gawaing ginagawa nila. Siyempre, hindi rin ito para mag-imbento o lumikha sila ng kahit ano. Sa halip, ito ay para partikular silang gumawa at detalyado batay sa mga pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos. Paano ba dapat partikular na isagawa ang gawain? Ano ang mga kaugnay na detalye? Ang sagot sa mga katanungang ito ay nasa mga hinihingi ng ikasiyam na responsabilidad: Bukod sa pagbibigay-alam, pag-aatas, at pagpapatupad ng iba’t ibang pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos, kailangan din ng mga lider at manggagawa na magbigay ng patnubay, pangangasiwa, at panghihikayat, at inspeksiyunin at subaybayan ang estado ng kanilang pagpapatupad. Ang mga ito ang mga partikular na landas ng pagsasagawa para maipatupad ng mga lider at manggagawa ang mga pagsasaayos ng gawain. Susunod, tatalakayin natin ang mga ito nang isa-isa.

Pagkatapos iatas ang mga pagsasaayos ng gawain, kailangan munang pagnilayan at pagbahaginan ng mga lider at manggagawa ang iba’t ibang hinihingi at prinsipyo na nalakahad dito. Pagkatapos, kailangan nilang maghanap ng mga landas at plano ng pagsasagawa para partikular na ipatupad ang gawain. Una, kailangan nilang malaman kung ano ang hinihingi ng mga pagsasaayos ng gawain, kung anong partikular na gawain ang kailangang gawin, at kung ano ang mga kaugnay na prinsipyo, pati na kung sinong mga tao at aling aspekto ng gawain ang tinutukoy ng mga pagsasaayos ng gawain. Ito ang unang dapat gawin ng mga lider at manggagawa pagkatapos matanggap ang mga pagsasaayos ng gawain. Hindi nila dapat basta-basta na lang basahin ang mga pagsasaayos ng gawain at pagkatapos ay basahin ang mga ito nang malakas sa lahat, o ipasa ang mga ito at ipaalam sa lahat ang tungkol sa gawain, at iyon na iyon. Ito ay pagbibigay-alam at pag-aatas lang ng mga pagsasaayos ng gawain; hindi ito pagpapatupad sa mga pagsasaayos ng gawain. Ang unang partikular na gampanin sa pagpapatupad nito ay ang matutunan ng mga lider at manggagawa ang partikular na nilalaman ng mga pagsasaayos ng gawain, ang mga hinihingi at layon ng Diyos para sa mga gawaing ito ng iglesia, at ang kahalagahan ng pagsasakatuparan ng gawaing ito, at ang bumuo ng mga partikular na plano ng pagsasagawa at pagpapatupad. Ito ang unang hakbang. Madali bang makamit ang unang hakbang? (Oo.) Basta’t nakakaunawa ka ng mga nakasulat na salita at wika ng tao, tiyak na madali mong makakamit ang unang hakbang. Siyempre, ang pagsasakatuparan sa unang hakbang ay nangangailangan din ng seryoso, taimtim, responsable, at metikulusong saloobin ng mga lider at manggagawa sa kanilang gawain, sa halip na maguluhan, maging pabasta-basta, o wala sa loob na gumagawa. Nabanggit man noon o hindi ang pagsasaayos ng gawain o hindi pa, madali man o medyo mahirap para sa mga tao na makamit ito, ano’t anuman, hindi dapat magkaroon ng pabigla-biglang saloobin ang mga lider at manggagawa tungkol sa gawain ng iglesia, nagsasalita lang ng mga doktrina, bumibigkas ng mga islogan, o gumagawa ng ilang mababaw na pagsisikap para harapin ito sa pabasta-bastang paraan. Ano ang saloobin na dapat taglayin ng mga tao? Una, dapat silang magkaroon ng seryoso, taimtim, responsable, at metikulusong saloobin. Ang pagkakaroon ba ng ganitong saloobin ay nangangahulugan na maipapatupad nang maayos ng isang tao ang mga partikular na aytem sa mga pagsasaayos ng gawain? Hindi, ito ay saloobin lamang na dapat taglayin ng isang tao kapag gumagawa ng anumang gawain; hindi nito mapapalitan ang aktuwal na pagpapatupad sa mga partikular na gampanin. Sa sandaling magtaglay sila ng ganitong saloobin at nauunawaan rin nila ang partikular na nilalaman, mga hinihingi, at mga prinsipyo ng mga pagsasaayos ng gawain, ang susunod na hakbang para sa mga lider at manggagawa ay kung paano nila ipapatupad ang mga partikular na gampanin sa mga pagsasaayos ng gawain. Ano ang unang dapat gawin? Kailangan nilang gawin nang maayos ang gawain ng paghahanda; napakahalaga nito. Una, kailangan nilang tipunin ang mga lider, manggagawa, at superbisor para magbahagi tungkol sa mga partikular na prinsipyo ng pagsasagawa ng mga gampaning ito. Pagkatapos, kailangan nilang bumuo ng mga partikular na pagsasaayos at plano. Kasabay nito, dapat nilang hanapin ang mga suhestiyon o ideya ng mga hinirang ng Diyos tungkol sa mga planong ito. Dapat maghanap at magbahaginan ang lahat nang sama-sama hanggang sa maunawaan at maging malinaw ang lahat ng hinihingi at prinsipyo na inilalahad sa mga pagsasaayos ng gawain, at alam ng bawat isa kung paano ipatupad at isagawa ang mga pagsasaayos na ito ng gawain—saka maituturing na kompleto na ang paunang hakbang ng pagpapatupad sa mga pagsasaayos ng gawain. Kaya, kapag marunong na ang lahat kung paano ipatupad ang mga pagsasaayos ng gawain, nangangahulugan ba ito na kompleto na ang gampanin ng pagpapatupad sa mga pagsasaayos ng gawain? Hindi, hindi ganoon. May ilang detalyadong isyu at espesyal na sitwasyon ang hindi binabanggit sa mga pagsasaayos ng gawain, pero ang mga ito ay mga problema na talagang kailangang solusyunan. Habang nagbabahaginan tungkol sa mga pagsasaayos ng gawain, kailangang tuklasin ng mga lider at manggagawa ang mga espesyal na sitwasyong ito, ang mga isyung ito na dapat lutasin, at hanapin ang katotohanan para lubusang solusyunan ang mga ito, at kasabay nito, dapat silang bumuo ng mga partikular na plano ng pagpapatupad sa mga ito. Sa ganitong paraan, kapag ipinapatupad ng mga lider at manggagawa sa iba’t ibang antas ang mga pagsasaayos ng gawain, malalaman nila kung aling mga prinsipyo ang susundin at aling mga problema ang sosolusyunan. Ito ang pinakamababang pang-unawa at saloobin na dapat taglayin ng mga lider at manggagawa tungkol sa mga pagsasaayos ng gawain. Ang gampaning ito ay maituturing na panimulang hakbang para matutunan ng mga lider at manggagawa kung paano gumawa ng gawain ng iglesia. Sa pamamagitan ng paghahanap, pagbabahaginan, pagbibigay ng patnubay, at paggawa ng mga pagsasaayos, natututo silang tratuhin at pangasiwaan ang ilang aktuwal na suliranin at espesyal na sitwasyon ayon sa mga katotohanang prinsipyo. Saka lamang nila tunay na maipapatupad ang mga pagsasaayos ng gawain.

I. Pagbibigay ng Patnubay

Kapag nagbibigay ng paunang patnubay para sa isang gampanin, bukod sa pag-aalok ng mga partikular na ng pagpapatupad para sa mga espesyal na sitwasyon, dapat ding bigyan ng mas partikular at detalyadong patnubay ang mga lider at manggagawa na may katamtamang kakayahan at medyo mahinang kakayahan sa gawain. Bagama’t ang mga taong ito ay maaaring nakakaunawa sa mga prinsipyo at mga partikular na plano ng pagpapatupad sa isang gampanin batay sa doktrina, hindi pa rin nila alam kung paano isagawa ang mga ito pagdating sa aktuwal na pagpapatupad. Paano mo dapat tratuhin ang ilang lider at manggagawa na may mahinang kakayahan at walang kakayahan sa gawain? Sinasabi ng ilang tao, “Kung hindi kayang gawin ng isang taong may mahinang kakayahan ang gawain, bakit hindi na lang maghanap ng iba na may mas mahusay na kakayahan para palitan siya?” Narito ang suliranin: Hindi makahanap ang ilang iglesia ng sinumang mas mahusay. Sa mga iglesiang iyon, halos pareho lang ang tagal ng pananampalataya ng lahat ng tao at tinatayang magkapareho lang ang tayog nila; sa partikular, katamtaman lang ang kakayahan at kakayahan sa gawain ng bawat isa. Para makahanap ng isang taong mas mahusay, kakailanganin mong maglipat ng mga tao mula sa ibang iglesia, pero hindi iyon gaanong madaling gawin doon, at wala rin talagang tunay na angkop na mga kandidato. Ang magagawa mo lang ay pumili ng mga medyo angkop na kandidato mula sa lokal na iglesia. Kung hindi nakakatugon sa mga hinihinging pamantayan ang kanilang gawain, ano ang dapat gawin sa mga gayong sitwasyon? Dapat partikular mong sabihin sa kanila kung paano gawin ang gawain, at kung paano ito ipatupad. Dapat mong sabihin sa kanila kung sino ang dapat italaga at gawing responsable sa gampaning ito, at kung sinong mga tao ang dapat piliin para magtulungang gawin ito. Ipaliwanag ang lahat ng detalyeng ito sa kanila at hayaan silang isagawa ito. Bakit ito dapat gawin sa ganitong paraan? Dahil ang mga miyembro ng lokal na iglesia ay karaniwang may mababaw lang na karanasan at walang kakayahan sa gawain, kaya’t imposibleng makapili ng mga angkop na lider at manggagawa. Tanging sa paggawa sa ganitong paraan maipapatupad ang mga pagsasaayso ng gawain. Kung hindi ka gumagawa sa ganitong paraan at itinuturing mo ang mga taong ito nang pareho sa ibang lider at manggagawa, sinasabi lang sa kanila ang mga partikular na prinsipyo at plano, at walang pili-pili, hindi maipapatupad ang mga pagsasaayos ng gawain. Kung mo hindi ito bibigyan ng pansin, hindi ba’t pagpapabaya iyon sa responsabilidad? (Oo.) Ito ay isang responsabilidad ng mga lider at manggagawa. Sinasabi ng ilang lider at manggagawa, “Marunong naman ang iba kung paano ipatupad at isagawa ang mga pagsasaayos ng gawain; bakit siya hindi? Kung hindi niya alam, hindi ko na siya aabalahin. Hindi ko responsabilidad ito. Sa anumang kaso, nagawa ko na ang aking parte.” Makatarungan ba ang ganitong pangangatwiran? (Hindi.) Halimbawa, sabihin nating may isang ina na may tatlong anak, at ang isa sa kanila ay mahina, palaging nagkakasakit, at ayaw kumain. Kung hahayaan ng ina na hindi kumain ang batang ito, maaaring hindi ito magtatagal. Ano ang dapat niyang gawin? Bilang ina, kailangan niyang bigyan ng espesyal na aruga ang mahina niyang anak. Ipagpalagay na sasabihin ng ina, “Sapat na na tinatrato ko nang pantay-pantay ang mga anak ko. Isinilang ko ang batang ito at naghanda ako ng pagkain para sa kanya. Natupad ko ang responsabilidad ko. Wala akong pakialam kung kakain siya o hindi. Kung ayaw niyang kumain, hayaan siyang magutom, at kapag talagang gutom na siya, kakain din siya.” Ano ang tingin mo sa ganitong uri ng ina? (Iresponsable siya.) Mayroon bang mga ina na gaya nito? Tanging ang isang babaeng mahina ang isip o isang madrasta ang mag-iisip nang ganito. Kung siya ang tunay na ina at hindi siya mahina mag-isip, hinding-hindi niya tatratuhin nang ganito ang sarili niyang anak, tama ba? (Tama.) Kung mahina ang isang bata, palaging nagkakasakit, at ayaw kumain, kailangan magbigay ng mas higit na aruga at pagsisikap ang kanyang ina. Kailangan niyang maghanap ng mga paraan para mapakain ang bata, kailangan niyang magluto ng anumang gustong kainin ng bata, maghanda ng mga espesyal na pagkain para dito, at kapag ayaw kumain ng bata, kailangan niyang suyuin ito. Kapag umabot na ang bata sa edad na labing-walo o labing-siyam at malusog ang katawan niya katulad ng isang normal na taong nasa hustong gulang, makakapagpahinga na ang ina at maaari na siyang lumayo, at hindi na niya kailangang bigyan ng espesyal na aruga ang batang ito. Kung kaya ng isang ana na tratuhin ang anak na may mga espesyal na kondisyon gaya nito at tuparin ang kanyang responsabilidad, paano naman ang isang lider o manggagawa? Kung wala ka man lang pagmamahal ng isang ina para sa mga kapatid, sadyang ikaw ay iresponsable. Kailangan mong tuparin ang mga responsabilidad na dapat mong tuparin; dapat mong isaalang-alang ang mga iglesia kung saan medyo mahina at may mahinang kakayahan sa gawain ang mga nangangasiwa. Kailangang magbigay ng espesyal na atensiyon at patnubay ang mga lider at manggagawa sa mga ganitong usapin. Ano ang tinutukoy ng espesyal na patnubay? Bukod sa pagbabahagi sa katotohanan, kailangan mo ring magbigay ng mas partikular at detalyadong direksiyon at tulong, na nangangailangan ng mas higit na pagsisikap sa komunikasyon. Kung ipapaliwanag mo sa kanila ang gawain at hindi pa rin sila nakakaunawa, at hindi nila alam kung paano ito ipatupad, o kahit pa maunawaan nila ito batay sa doktrina at tila alam kung paano ito ipatupad, pero hindi ka pa rin sigurado at medyo nag-aalala ka kung ano ang magiging takbo ng aktuwal na pagpapatupad, kung gayon, ano ang dapat mong gawin? Kailangan mong personal na makipag-ugnayan sa lokal na iglesia para gabayan sila at ipatupad ang gampanin kasama nila. Sabihin sa kanila ang mga prinsipyo habang gumagawa ng mga partikular na pagsasaayos tungkol sa mga gampanin na kailangang gawin ayon sa mga hinihingi ng mga pagsasaayos ng gawain, at tulad ng kung ano ang unang gagawin at ano ang susunod na gagawin, at kung paano maayos na magtalaga ng mga tao—maayos na iorganisa ang lahat ng bagay na ito. Ito ay praktikal na pagpatnubay sa kanila sa kanilang gawain, salungat sa basta na lang pagbigkas ng mga islogan o pagbibigay ng mga di-tiyak na utos, at pangangaral sa kanila ng ilang doktrina, at pagkatapos ay ituring na tapos na ang iyong gawain—hindi iyon pagpapamalas ng paggawa ng partikular na gawain, at ang pagbigkas ng mga islogan at pag-uutos sa mga tao ay hindi mga responsabilidad ng mga lider at manggagawa. Kapag kaya nang pasanin ng mga lider o superbisor ng lokal na iglesia ang gawain, at nakapasok na sa tamang landas ang gawain, at wala nang malalaking isyu, saka pa lamang maaaring umalis ang lider o manggagawa. Ito ang unang partikular na gampanin na binanggit sa ikasiyam na responsabilidad ng mga lider at manggagawa sa pagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain—ang pagbibigay ng patnubay. Kaya, paano mismo dapat magbigay ng patnubay? Ang mga lider at manggagawa ay dapat munang magsanay sa magnilay-nilay at magbahaginan tungkol sa mga pagsasaayos ng gawain, at umunawa at umarok sa mga prinsipyo sa loob ng mga pagsasaayos ng gawain. Pagkatapos, dapat silang makipagbahaginan nang sama-sama sa mga lider at manggagawa sa lahat ng antas tungkol sa mga partikular na plano ng pagpapatupad sa mga pagsasaayos ng gawain. Dagdag pa rito, dapat silang magbigay ng mga partikular na plano ng pagpapatupad para sa mga espesyal na sitwasyon at, sa huli, dapat silang magbigay ng mas detalyado at partikular na tulong at direksiyon sa mga lider at manggagawa na medyo mahina at may mahinang kakayahan. Kung ganap na hindi maipatupad ng ilang lider at manggagawa ang gampanin, ano ang dapat gawin sa mga gayong sitwasyon? Ang mga nakatataas na lider at manggagawa ay dapat makipag-ugnayan sa iglesia at personal na lumahok sa gampanin, nilulutas ang mga aktuwal na isyu sa pamamagitan ng pakikipagbahaginan sa katotohanan, at dapat silang turuan na matutong gawin ang gawain at ipatupad ang gawain ayon sa mga prinsipyo. Malinaw na ipinahayag sa mga salita ang mga hakbang na ito, pero madali bang ipatupad ang mga ito? Mayroon bang mga kaugnay na suliranin? Maaaring sabihin ng ilan, “Ginagawa mo namang parang simple lang ito, pero hindi ganoon kadali ang pagpapatupad nito. Minsan, masyadong komplikado ang mga pagsasaayos ng gawain, at walang nakakaalam kung paano ipatupad ang mga ito!” Kahit ang unang gampanin—ang pagbabahagi sa mga partikular na hinihingi ng mga pagsasaayos ng gawain at pagbibigay ng patnubay sa praktikal na paraan—ay sobrang nakakapagod para sa ilang lider at manggagawa. Sinasabi nila, “Hindi pa ako nakagawa ng mga partikular na gampaning ito, kaya hindi ko alam kung paano magbahagi at magbigay na patnubay tungkol sa mga ito. Dapat nilang sundin na lang ang mga eksaktong salita ng mga pagsasaayos ng gawain—ano pa ba ang kailangang pagbahaginan? Hindi ba’t pormalidad lang iyon?” Hindi sila marunong magbahagi; marunong lang silang bumigkas ng mga islogan: “Kailangan nating ipatupad nang maayos ang gawaing ito! Ito ang hinihingi ng Diyos sa atin. Talagang kailangan nating manindigan, tugunan ang mga hinihingi ng Diyos, at huwag biguin ang mga ekspektasyon Niya sa atin. Tungkol sa kung paano ito gagawin, dapat alamin ninyo mismo ito.” Ano ang problema sa mga taong nagsasabi ng ganitong mga bagay? Kaya ba nilang gawin ang gawain? May kakayahan ba sila sa gawain? Mahina ba ang kakayahan nila? (Oo, mahina ito.)

Ano man ang mangyari, malaki o maliit man na bagay, dapat kayong magdasal at maghanap mula sa Diyos, at maingat at masinsinang mag-isip at magsuri, bago gumawa ng paghusga. Kung ang isang tao ay walang normal na pag-iisip, mas lalong mahalaga para sa kanya na magdasal sa Diyos, hingin ang tulong ng Diyos, at higit na maghanap sa mga taong nakakaunawa sa katotohanan. Dagdag pa rito, para sa malalaking usapin sa gawain ng iglesia at sa malalaking usapin na nararanasan habang ginagawa ang mga tungkulin, kailangan ninyong makipagbahaginan at makipagtalakayan sa mga kaugnay na tauhan para magkaisa at sa huli ay makabuo ng isang partikular at praktikal na plano ng pagsasagawa. Ang planong ito ay dapat isang pinagkasunduan na nakamit mula sa maingat na konsiderasyon at konsultasyon, at dapat itong maipagtanggol sa harap ng mga lider at manggagawa sa anumang antas. Ang mga taong kayang bumuo ng mga partikular na plano ng pagsasagawa na maipagtatanggol ay itinuturing na may normal na pag-iisip. Kung walang kongkreto sa iniisip ng isang tao, kapag nahaharap sa mga isyu, maliit man o malaki, at hindi siya makaisip ng mga partikular na prinsipyo ng pagsasagawa, at gumagamit lang siya ng mga simpleng teoretikal na islogan bilang kapalit ng mga prinsipyo sa pangangasiwa ng mga problema, kaya ba niyang gawin nang maayos ang kanyang gawain? Ang gayong tao ba ay may abilidad ba na mag-isip at abilidad na pag-isipang mabuti ang mga bagay-bagay? (Wala.) Anong uri ng tao ang walang abilidad na mag-isip? (Isang tao na may mahinang kakayahan.) Ito ang ibig sabihin ng pagiging isang tao na may mahinang kakayahan. Halimbawa, ipagpalagay na naninirahan ka sa ibang bansa, at isang araw ay bigla kang makatanggap ng mga patawag ng korte. Hindi ba’t hindi ito inaasahan at biglaan lang? Unang-una, wala kang ginawang anumang ilegal. Pangalawa, wala kang isinampang kaso, at wala ka ring narinig na sinumang nag-aakusa sa iyo ng anumang bagay. Nakatanggap ka ng mga patawag nang hindi nalalaman ang mga sitwasyong nakapalibot dito. Ano ang unang mararamdaman ng isang karaniwang tao sa gayong sitwasyon? Ang masangkot sa mga legal na usapin ay magdudulot sa kanila ng kaunting taranta, pag-aalala, at pangamba; mararamdaman nila na parang bigla silang nahuli at wala talagang silang ganang kumain. Mahalaga man o hindi ang isang tao, matapang o matakutin, isang nasa hustong gulang o menor de edad, walang sinuman ang gustong makaranas ng gayong sitwasyon dahil hindi ito magandang bagay. Kapag nahaharap sa ganitong sitwasyon, tumutugon ang mga tao sa dalawang magkaibang paraan. Iniisip ng unang uri ng tao, “Wala akong ginawang ilegal, hindi rin ako lumabag sa anumang regulasyon ng gobyerno. Ano ang dapat kong ikatakot? Ito ay isang lipunang pinamamahalaan ng batas, kung saan ang lahat ay nakabatay sa ebidensiya. Dahil wala akong anumang ginawang masama, wala silang magiging ebidensiya laban sa akin sakaling usigin nga nila ako. Wala akong dapat ikatakot. Ano ang magagawa ng isang patawag? Ang isang taong matuwid ay hindi kailangang matakot sa mga akusasyon. Kukuha ako ng abogado para ipagtanggol ako; walang magiging problema.” Matapos itong pag-isipang mabuti, wala na siyang nararamdamang bigat puso niya, at nananatiling hindi apektado ang kanyang pang-araw-araw na buhay. Ito ang reaksiyon ng isang uri ng tao. Ngayon, tingnan natin ang reaksiyon ng pangalawang uri ng tao. Pagkatapos matanggap ang mga patawag, iniisip ng taong ito, “Wala akong nilabag na batas, at wala rin akong nagawang krimen, kaya, tungkol saan kaya ito? Maari kayang ito ay dahil nananampalataya ako sa Diyos? Hindi ilegal ang manampalataya sa Diyos. Posible kayang may sadyang nagdiin at nagsumbong sa akin? Mas malamang na iyon nga. Pero maari kayang ibang bagay ito? Kailangan kong kumonsulta sa isang abogado at papuntahin siya sa korte para alamin kung bakit ako nakatanggap ng mga patawag at kung sino ang nagreklamo laban sa akin. Kailangan kong alamin ang puno’t dulo nito bago magpasya ng kontra-hakbang. Kung sasabihin ng abogado na may kinalaman ito sa pananampalataya ko sa Diyos, kailangan kong maghanap agad ng mga tao para bumuo ng kontra-hakbang at magmadali ring itago ang anumang libro o ibang bagay na may kaugnayan sa pananalig ko para hindi makahanap ang kaaway ng isang bagay na magagamit laban sa akin.” Pagkatapos ng mga naunang kaisipang ito, bagama’t wala pa silang mga tiyak na kongklusyon o mga tumpak na paghusga tungkol sa mga patawag, mayroon na silang malinaw na ideya sa partikular na plano ng mga pagsasagawa: ano ang gagawin sa Plan A, ano ang gagawin sa Plan B, at kung hindi maisasagawa ang parehong plano, ano ang susunod nilang gagawin. Mausi at maingat nilang isinasaalang-alang ang bawat hakbang; una nilang pinapakalma ang kanilang isipan at agad silang nagdarasal sa kanilang puso, at pagkatapos, kapag mahinahon na sila, agad nilang inaasikaso ang bagay na ito. Sa loob ng isang araw, napag-alaman na nila ang lahat ng bagay na ito at alam na nila kung paano magpatuloy. Anuman ang kalalabasan ng bagay na ito sa huli, tingnan muna natin ang dalawang klase ng mga tao. Alin ang may abilidad na pag-isipang mabuti ang mga problema? Alin ang may kakayahan? (Ang pangalawa.) Maliwanag na ang pangalawang tao ang may kakayahan. Ang pagiging matapang at determinado lamang kapag nahaharap sa isang sitwasyon ay hindi katumbas ng pagkakaroon ng kakayahan. Ang isang tao ay kailangang may kakayahang mag-isip, magtaglay ng pagkilatis, at mayroong abilidad na mangasiwa ng mga problema. Sa proseso ng pag-iisip, kailangang makagawa siya ng mga partikular na paghusga at makabuo ng mga partikular na plano ng operasyon. Ang ganitong uri lang ng tao ang mayroong kakayahan. Sa panlabas, maaaring mukha siyang masyadong matakutin, kumikilos nang mapagbantay at maingat kahit sa maliliit na bagay, at tinatrato niyang mahalaga ang maliliit na bagay. Gayumpaman, ang sistema at paraan ng pangangasiwa nila sa mga problema ay nagpapatunay na ang taong ito ay may abilidad na mag-isip at abilidad na mag-isip nang mabuti at pangasiwaan ang mga problema. Sa kabaligtaran, ang unang klase ng tao ay napakatapang at walang takot sa kahit ano. Kapag nahaharap siya sa isang sitwasyon, simpel niyang iniisip na, “Wala naman akong nagawang masama. Ano man ang magiging problema, palaging mayroong mas mahusay na tao na mag-aayos nito. Ano ang dapat kong ikatakot?” Wala siyang inaalala at namumuhay siya ng magaang buhay, pero hindi ba’t medyo hangal ang pagkamatapang niya at mahina ang isip niya? Ang ganitong klase ng tao ay malakas na bumibigkas ng mga islogan, at hindi naman mali ang sinasabi niya, pero ano ang wala sa kanya? (Wala siyang normal na pag-iisip at wala siyang abilidad na pag-isipang mabuti ang mga problema.) Saan naipapamalas ang kanilang kawalan ng normal na pag-iisip? Kapag nahaharap sa isang sitwasyon, ito man ay isang bagay na biglaang nangyari o isang bagay na alam na nila, hindi nila kayang pag-isipan ito nang mabuti o gumawa ng paghusga, kaya natural, wala silang plano para pangasiwaan ang problema o abilidad na lutasin ito. Napakalinaw nito. Sa panlabas, mukhang magaling magsalita ang ganitong klase ng tao at kaya niyang magsalita ng mga doktrina, at kaya rin niyang palakasin ang loob ng iba; tila may kakayahan siya na maging lider. Gayumpaman, kapag nahaharap sa mga problema, hindi niya malinaw na maunawaan ang diwa ng mga problema at hindi niya kayang magbahagi sa katotohanan para lutasin ang mga ito. Ang kaya lang niyang gawin ay magsalita ng ilang salita at doktrina at bumigkas ng mga islogan. Sa panlabas, mukha siyang matalino, pero kapag nahaharap sa mga problema, hindi nila kayang suriin o husgahan ang mga sanhi ng mga problema, at hindi rin nila kayang suriin ang mga seryosong kahihinatnan na mangyayari kung patuloy na mabubuo ang mga problema. Hindi niya kayang ayusin ang mga bagay na ito sa kanyang isipan, lalong hindi niya kayang lutasin ang mga problema. Ang gayong tao ay mukhang magaling magsalita, pero ang totoo, mahina ang kakayahan niya at hindi niya kayang gumawa ng tunay na gawain. Gayundin, kung pagkatanggap sa isang pagsasaayos ng gawain ay kaya lamang itong basahin at literal na ipaliwanag ng mga lider at manggagawa, at bagama’t maaaring iaatas nila ang pagsasaayos ng gawain at ibabahagi ang mga pangunahing punto nito sa mga pagtitipon, hindi nila alam kung paano gumawa ng mga partikular na pagsasaayos at magbigay ng partikular na patnubay para sa mga partikular na hinihingi ng mga pagsasaayos ng gawain, mga prinsipyo, mga usapin na nangangailangan ng atensiyon, mga espesyal na sitwasyon, at iba pa, at wala silang mga plano, walang mga ideya, at walang abilidad na lumutas ng mga problema, kung gayon, mahina ang kakayahan nila. Kapag nagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain, ang unang gampanin ng mga lider at manggagawa—ang pagbibigay ng patnubay—ay hindi madali o simple. Ang unang gampaning ito ay sumusubok kung ang isang lider o manggagawa ay may kakayahan at kakayahan sa gawain na dapat nilang taglayin. Kung ang mga lider at manggagawa ay wala nitong kakayahan at kakayahan sa gawain, hindi sila makakapagbigay ng partikular na patnubay para sa mga pagsasaayos ng gawain o makakapagpatupad sa mga ito.

II. Pagbibigay ng Pangangasiwa at Paghihikayat

Susunod, magbahaginan tayo tungkol sa gampanin ng “pangangasiwa.” Kung pagbabatayan ang literal na kahulugan, ang kahulugan ng pangangasiwa ay pag-iinspeksiyon: sinusuri kung aling mga iglesia ang nagpatupad ng mga pagsasaayos ng gawain at alin ang mga hindi, ang pag-usad ng pagpapatupad, kung sinong mga lider at manggagawa ang gumagawa ng totoong gawain at kung sino ang mga hindi, at kung may mga lider o manggagawa na basta na lang ipinapasa ang mga pagsasaayos ng gawain nang hindi nakikilahok sa mga partikular na gampanin. Ang pangangasiwa ay isang partikular na gampanin. Bukod sa pangangasiwa sa pagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain—kung naipatupad ba ang mga ito, ang bilis ng pagpapatupad, ang kalidad ng pagpapatupad, at ang mga nakamit na resulta—dapat suriin ng mas nakatataas na mga lider at manggagawa kung mahigpit bang sinusunod ng mga lider at manggagawa ang mga pagsasaayos ng gawain. Sa panlabas, sinasabi ng ilang lider at manggagawa na handa silang sundin ang mga pagsasaayos ng gawain, pero pagkatapos maharap sa isang partikular na kapaligiran, natatakot silang maaresto at nakatuon na lang sa pagtatago, matagal na nilang isinantabi sa isip nila ang mga pagsasaayos ng gawain; hindi nalulutas ang mga problema ng mga kapatid, at hindi nila alam kung ano ang tinutukoy ng mga pagsasaayos ng gawain o kung ano ang mga prinsipyo ng pagsasagawa. Ipinapakita nito na talagang hindi naipatupad ang mga pagsasaayos ng gawain. Ang ibang lider at manggagawa ay may mga opinyon, kuru-kuro, at paglaban sa ilan sa mga hinihingi sa mga pagsasaayos ng gawain. Kapag oras na para ipatupad ang mga ito, lumilihis sila mula sa tunay na kahulugan ng mga pagsasaayos ng gawain, ginagawa nila ang mga bagay ayon sa sarili nilang mga ideya, iniraraos lang ang gawain at padalos-dalos na ginagawa ang mga bagay-bagay para lang matapos na sila sa mga ito, o tinatahak nila ang sarili nilang landas, ginagawa ang mga bagay sa anumang paraang gusto nila. Ang lahat ng gayong sitwasyon ay nangangailangan ng pangangasiwa ng mga mas nakatataas na mga lider at manggagawa. Ang layon ng pangangasiwa ay upang mas mahusay na maipatupad ang mga partikular na gampaning hinihingi ng mga pagsasaayos ng gawain nang walang paglihis at nang alinsunod sa mga prinsipyo. Habang isinasagawa ang pangangasiwa, kailangang labis na bigyang-diin ng mga mas nakatataas na lider at manggagawa ang pagtukoy kung mayroon bang sinuman na hindi gumagawa ng totoong gawain o iresponsable at mabagal sa pagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain; kung may sinumang nagpapakita ng paglaban patungkol sa mga pagsasaayos ng gawain at hindi handang ipatupad ang mga ito o pumipili lamang ng mga ipinapatupad mula sa mga ito, o sadyang hindi sumusunod sa mga pagsasaayos ng gawain kahit kaunti at sa halip ay nagsasagawa lang ng sarili niyang mga proyekto; kung may sinumang nagtatago sa mga pagsasaayos ng gawain, at ipinapaalam lamang ang mga ito ayon sa sarili niyang mga ideya, hindi hinahayaan ang hinirang na mga tao ng Diyos na malaman ang tunay na kahulugan at mga partikular na hinihingi ng mga pagsasaayos ng gawain—sa pamamagitan lamang ng pangangasiwa at pag-iinspeksiyon sa mga isyung ito maaaring malaman ng mga mas nakatataas na lider kung ano talaga ang nangyayari. Kung hindi nagsasagawa ng pangangasiwa at inspeksiyon ang mga mas nakatataas na lider, matutukoy ba ang mga problemang ito? (Hindi.) Hindi matutukoy ang mga ito. Samakatwid, bukod sa dapat ipaalam ng mga lider at manggagawa ang mga pagsasaayos ng gawain at magbigay ng patnubay sa bawat antas, dapat din nilang pangasiwaan ang gawain sa bawat antas kapag ipinatutupad ang mga pagsasaayos ng gawain. Dapat pangasiwaan ng mga lider ng rehiyon ang gawain ng mga lider ng distrito, dapat pangasiwaan ng mga lider ng distrito ang gawain ng mga lider ng iglesia, at dapat pangasiwaan ng mga lider ng iglesia ang gawain ng bawat grupo. Ang pangangasiwa ay dapat isagawa sa bawat antas. Ano ang layon ng pangangasiwa? Ito ay para mapadali ang tumpak na pagpapatupad ng nilalaman ng mga pagsasaayos ng gawain ayon sa mga partikular na hinihingi ng mga ito. Kaya naman, napakahalaga ng gampanin ng pangangasiwa. Kapag nagsasagawa ng pangangasiwa, kung pinahihintulutan ng kapaligiran, dapat makipag-ugnayan ang mga lider at manggagawa sa mga iglesia upang makisalamuha sa mga gumagawa ng aktuwal na gawain. Dapat silang magbigay ng mga katanungan, mag-obserba, mag-usisa, matuto, at umarok sa sitwasyon ng pagpapatupad sa gawain. Kasabay nito, dapat nilang malaman kung ano ang mga suliranin at saloobin ng mga kapatid kaugnay sa gawaing ito, at kung naarok ba ng mga kapatid ang mga prinsipyo ng gawaing ito. Ang mga ito ay pawang mga partikular na gampanin na kailangang gampanan ng mga lider at manggagawa. Lalo na sa mga medyo may mahinang kakayahan at pagkatao, na medyo iresponsable, hindi tapat, at tamad sa kanilang gawain, kailangang higit na pangasiwaan at gabayan ng mga lider at manggagawa ang gawain ng mga ito. Paano dapat gawin ang pangangasiwa at paggabay? Ipagpalagay na sasabihin mo, “Bilisan ninyo! Naghihintay ang Itaas sa ulat ng ating gawain. May takdang oras ang gawaing ito; huwag ninyo itong patagalin!” Gagana ba ang ganitong paraan ng paghihikayat sa kanila? Ang paghihikayat ba ay nangangahulugan na itulak lang sila nang kaunti, at tapos na iyon? Ano ang mas mabuting paraan ng paghihikayat? Kapag gumagawa kayo, isinasama ba ninyo ang paghihikayat bilang parte ng inyong mga gampanin? (Oo. Kung nakikita kong may ilang gampanin na hindi kaagad nagagawa, sinusubukan kong unawain kung bakit hindi nila ginagawa ang mga ito at sinusubaybayan ko ang kanilang gawain.) Kung may nakikita kayong isang tao na hindi marunong sa gawain, dapat kayong magbigay ng partikular na patnubay at tulong, at bigyan siya ng gabay. Kung may nakikita kayong isang tao na nagpapakatamad, dapat ninyo siyang pungusan. Kung marunong siyang gumawa ng gawain pero masyado siyang tamad na gawin ito, mabagal, at nagpapaliban, at nagpapakasasa sa kaginhawahan ng laman, dapat siyang pungusan kung kinakailangan. Kung hindi nalulutas ng pagpupungos ang isyu at hindi nagbabago ang kanyang saloobin, ano ang dapat gawin? (Huwag siyang hayaan na gawin ang gawaing ito.) Una, bigyan siya ng babala: “Napakahalaga ng gawaing ito. Kung patuloy kang may ganyang saloobin sa pagtrato mo rito, aalisin sa iyo ang tungkulin mo at ibibigay ito sa iba. Kung ayaw mo itong gawin, may ibang handang gumawa nito. Hindi ka tapat sa tungkulin mo; hindi ka angkop para sa gawaing ito. Kung hindi mo kaya ang gampaning ito at hindi mo kayang magtiis ng paghihirap ng katawan, maaari kang palitan ng iba ng sambahayan ng Diyos, at maaari ka ring magbitiw. Kung hindi ka magbibitiw at handa ka pa ring gawin ito, gawin mo ito nang maayos, at gawin ito ayon sa mga hinihingi at prinsipyo ng sambahayan ng Diyos. Kung hindi mo ito makakamit at paulit-ulit na inaantala ang pag-usad, na nagdudulot ng mga kawalan sa gawain, kung gayon, haharapin ka ng sambahayan ng Diyos. Kung hindi mo kayang tuparin ang tungkuling ito, paumanhin, pero kailangan mong umalis!” Kung pagkatapos ng babala ay handang magsisi ang taong ito, maaari siyang papanatilihin. Pero kung pagkatapos ng paulit-ulit na babala ay hindi pa rin nagbabago ang kanyang saoobin at wala silang ipinapakitang bahid ng pagsisisi, ano ang dapat gawin? Dapat siyang tanggalin kaagad—hindi ba’t malulutas niyon ang problema? Hindi ibig sabihin na hinuhusgahan natin ang mga tao dahil sa maliliit na pagkakamali o maliliit na isyu kapag nakikita natin ang sinuman sa kanila na mayroon nito; sa halip, binibigyan natin sila ng mga pagkakataon. Kung handa silang magsisi at magbago, maging mas mabuti kaysa dati, panatilihin sila kung maaari. Kung hindi umuubra ang paulit-ulit na pagbibigay sa kanila ng mga pagkakataon, pagbabahagi tungkol sa katotohanan, pagpupungos, at pagbibigay ng babala, at hindi epektibo ang tulong ng sinuman, kung gayon, hindi ito isang ordinaryong isyu: Masyadong masama ang pagkatao ng taong ito, at hindi niya tinatanggap ang katotohanan kahit kaunti. Sa gayong kaso, hindi siya angkop para sa tungkuling ito at dapat siyang itaboy. Hindi siya angkop na gumawa ng tungkulin. Ganito dapat pangasiwaan ang usapin.

Kapag nangangasiwa sa gawain ng iglesia, hindi lamang dapat sanay ang mga lider at manggagawa sa pagtukoy ng iba’t ibang problema, kundi dapat din nilang bigyan ng espesyal na atensiyon ang ilang lider ng iglesia na bumabagabag sa kanila o sa tingin nila ay hindi maaasahan. Ang mga taong ito ay kailangang pangasiwaan at subaybayan sa loob ng mahabang panahon; hindi maaaring paminsan-minsan mo lang silang tanungin tungkol sa sitwasyon o isantabi ang isyu gamit ang ilang salita at isipin na tapos na iyon. Minsan, kinakailangang manatili sa mismong lugar para pangasiwaan ang kanilang gawain. Ano ang layunin ng pananatili sa aktuwal na lugar? Ito ay para mas mabilis na matuklasan at malutas ang mga problema at maisagawa nang maayos ang gawain. Minsan, hindi mo agad matutuklasan ang mga problema pagkarating mo sa lugar ng gawain. Sa halip, sa pamamagitan ng detalyadong pag-unawa, pag-iinspeksiyon sa gawain, at maingat na obserbasyon, unti-unting lumilitaw at natutuklasan ang mga problema. Ang pananatili sa aktuwal na lugar para magsagawa ng pangangasiwa ay hindi nangangahulugang sinusubaybayan o binabantayan ang mga tao. Ano ang ibig sabihin ng pangangasiwa? Ang pangangasiwa ay kinapapalooban ng pag-iinspeksiyon at pagbibigay ng gabay. Ibig sabihin, partikular na pagtatanong tungkol sa gawain nang detalyado, pagkatuto at pag-arok sa pag-usad ng gawain at mga kahinaan sa gawain, pag-arok kung sino ang responsable sa kanilang gawain at sino ang hindi, at kung sino ang may kakayahan o walang kakayahan na gampanan ang gawain, bukod pa sa ibang bagay. Minsan, ang pangangasiwa ay nangangailangan ng pagkonsulta, pag-unawa, at pag-usisa tungkol sa sitwasyon. Minsan, kailangan nito ng harap-harapang pagtatanong o direktang pag-iinspeksiyon. Siyempre, mas madalas itong nangangailangan ng direktang pakikipagbahaginan sa mga taong nangangasiwa, nagtatanong tungkol sa pagpapatupad ng gawain, mga suliranin at problemang kinakaharap, at iba pa. Habang nagsasagawa ng pangangasiwa, matutuklasan mo kung sinong mga tao ang nagsusumikap lang sa kanilang gawain sa panlabas at paimbabaw lang na gumagawa ng mga bagay-bagay, kung sinong mga tao ang hindi marunong magpatupad ng mga partikular na gampanin, kung sinong mga tao ang marunong magpatupad ng mga ito pero hindi gumagawa ng tunay na gawain, at iba pang mga isyu. Kung maagap na malulutas ang mga natuklasang problemang ito, iyon ang pinakamainam. Ano ang layunin ng pangangasiwa? Ito ay upang mas maayos na maipatupad ang mga pagsasaayos ng gawain, para makita kung angkop ang isinaayos na gawain, kung mayroong anumang pagkalingat o mga bagay na hindi mo isinaalang-alang, kung may mga bahagi na hindi naaayon sa mga prinsipyo, kung mayroong anumang mga baluktot na aspekto o parte na kung saan may nagawang mga pagkakamali, at iba pa—ang lahat ng isyung ito ay maaaring matuklasan sa proseso ng pagsasagawa ng pangangasiwa. Pero kung mananatili ka lang sa bahay at hindi mo gagampanan ang partikular na gawaing ito, matutuklasan mo ba ang mga problemang ito? (Hindi.) Maraming problema ang kailangang ipagtanong, obserbahan, at maunawaan sa aktuwal na lugar para malaman at maarok. Kapag nagsasagawa ng pangangasiwa, kailangan mong hikayatin iyong mga iresponsable at walang ingat sa kanilang gawain, mga nanlilinlang sa mga nakatataas at nagtatago ng mga bagay-bagay sa mga nakabababa sa kanila, at mga pabaya at mabagal. Katatapos lang nating talakayin ang ilang hakbang patungkol sa kung paano sila hikayatin: Maaari kang magbigay ng direksiyon, makipagbahaginan, magpungos, magbigay ng babala, at maaari mo rin silang tanggalin. Madali bang isagawa ang mga hakbang na ito? (Oo.)

III. Pag-inspeksiyon at Pagsubaybay

Pagkatapos hikayatin ng mga lider at manggagawa ang pagsulong ng gawain, ang susunod na hakbang ay ang pag-inspeksiyon sa gawain. Ano ang karaniwang layunin ng pag-inspeksiyon? Ang pag-inspeksiyon sa gawain ay upang matukoy ang pag-usad ng mga gampaning naisaayos, matukoy ang anumang problema na kailangang agarang malutas, at matiyak na ang gawain ay ganap na nagawa nang maayos sa huli. Pagkatapos maisaayos ang gawain, kinakailangang inspeksyunin ang ilang aspekto: anong yugto na ang narating ng kasunod na gawain, kung natapos na ba ito, kung gaano ito kahusay, ano ang mga resulta, kung may mga natukoy na partikular na problema, kung mayroong anumang suliranin, kung may mga parte na hindi umaayon sa mga prinsipyo, at iba pa. Ang pag-inspeksiyon sa gawaing isinaayos mo ay isa ring partikular at kinakailangang gampanin. Madalas magkamali ang ilang lider at manggagawa: Akala nila, kapag naisaayos na nila ang gawain, tapos na ang kanilang trabaho. Naniniwala sila, “Tapos na ang gampanin ko, natupad ko na ang aking responsabilidad. Kahit papaano, sinabi ko na sa inyo kung paano ito gawin. Alam ninyo kung ano ang gagawin, at pumayag kayong gawin ito. Hindi ko na kailangang alalahanin kung paano ang magiging takbo ng mga bagay-bagay; ipaalam na lang ninyo sa akin kapag natapos na kayo.” Pagkatapos magplano at magsaayos ng gawain, naniniwala sila na tapos na ang kanilang gampanin at maayos na ang lahat. Hindi nila sinusubaybayan o iniinspeksiyon ang gawain. Tungkol sa kung angkop ba ang taong isinaayos nila na mangasiwa, kung ano ang kalagayan ng karamihan sa mga tao, kung mayroon bang mga problema o suliranin, kung mayroon ba silang kumpiyansa na gawin nang maayos ang gawain ng iglesia, kung mayroon bang mga baluktot at maling aspekto, o kung mayroon bang anumang paglabag sa mga pagsasaayos ng gawain mula sa Itaas, hindi sila nag-aaral, nag-iinspeksiyon, o nagsusubaybay tungkol dito. Isinasaalang-alang lang nila ang kanilang trabaho matapos isaayos ang gawain; hindi ito paggawa ng partikular na gawain. Ano ang dapat inspeksyunin sa gawain? Ang mga pangunahing bagay na dapat suriin ay kung ang plano ng pagpapatupad ay naaayon sa mga pagsasaayos ng gawain, kung lumalabag ba ito sa mga prinsipyo at hinihingi ng mga pagsasaayos ng gawain,, at kung mayroon bang mga tao na nagsasanhi ng mga pagkagambala at kaguluhan, mga taong bulag na gumagawa ng problema, o mga taong naglilitanya ng tila mahahalagang salita habang nasa gawain. Siyempre, habang iniinspeksiyon ang gawain, sinusuri din ninyo kung mayroon bang anumang pagkakamali sa sarili ninyong pagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain. Ang pag-inspeksiyon sa gawain ng iba ay talagang pag-inspeksiyon din sa sarili ninyon gawain.

Pagbabahagi sa Kung Paano Magpatupad ng mga Pagsasaayos ng Gawain nang may Halimbawa

Tungkol sa kung paano ipatupad ang mga pagsasaayos ng gawain mula sa Itaas, magbigay tayo ng partikular na halimbawa. Halimbawa, sabihin nating hinihingi ng mga pagsasaayos ng gawain na magsulat ang mga tao ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan. Isa itong partikular na gampanin na sumasaklaw sa malawak na mga aspekto at isang pangmatagalan, nagpapatuloy na gampanin, hindi isang pansamantalang pagsasaayos ng gawain. Kaya, pagkatapos iatas ang pagsasaayos na ito ng gawain, ano ang unang dapat gawin ng mga lider at manggagawa? Ayon sa ikasiyam na responsabilidad ng mga lider at manggagawa, kung saan kinakailangan nilang magbigay ng gabay, pangangasiwa, at panghihikayat, at inspeksiyunin at subaybayan ang estado ng pagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain, ang unang kailangang gawin ng mga lider at manggagawa ay ang makipagbahaginan sa mga lider ng grupo at mga superbisor tungkol sa kung paano partikular na isakatuparan ang gampaning ito nang naaangkop at sa paraang nagbubunga ng mga resulta, tinitiyak na ang lahat ay may landas at mga prinsipyo na susundin para sa gawaing ito. Sa pamamagitan lamang ng pagbabahaginan sa ganitong antas magagawa nang maayos ang gawain. Una, tiyakin na nauunawaan ng lahat ang mga pamantayan na hinihingi ng Itaas para sa pagsusulat ng mga artikulo ng patotoo at kung anong uri ng mga artikulo ang hinihingi. Una, itatag ang partikular na nilalaman, mga prinsipyo, at saklaw ng mga artikulong ito, at tiyakin na alam ito ng lahat ng lider at manggagawa. Dagdag pa rito, partikular na magbahagi tungkol sa haba, pormat, paksa, at estilo ng wika ng mga artikulo—halimbawa, ipaalam sa kanila na ang mga artikulo ay maaaring isulat bilang isang salaysay, isang talaarawan, isang personal na kuwento, isang tula ng prosa, at iba pa. Hindi ba’t ito ay pagbibigay ng gabay? (Oo.) Pagkatapos magbigay ng gabay, malalaman ng lahat ang partikular na konsepto at depinisyon ng mga artikulo ng patotoo na kailangan nilang isulat. Kasunod niyon, tukuyin kung sino ang may kakayahan at karanasan na magsulat ng mga artikulo ng patotoong batay karanasan, at sino ang walang malalim na karanasan at kaya lamang magsanay sa pagsusulat ng mga karaniwang artikulo ng patotoo. Kailangang lubos na mulat ang mga lider ng iglesia sa mga ganitong sitwasyong. Kapag naisulat na ang mga artikulo, rebisahin ang mga ito para tingnan kung ito ang mga ito ay tunay at nakapagpapatibay. Kung pasok sa pamantayan ang mga ito, maaaring gamitin ang mga ito bilang mga halimbawang artikulo para basahin at gawing sanggunian ng mga kapatid na hindi pa nakapagsulat ng mga artikulo o hindi marunong magsulat ng mga ito. Kung may sinumang may mga karanasan at handang magsulat ng mga artikulo ng patotoo, dapat niyang sundin ang mga prinsipyo at hinihingi, ibahagi ang mga nilalaman ng kanyang puso, at magsalita ng mga praktikal na salita para mapatibay nila ang mga mambabasa. Kung may mga tao na hindi magaling sa pagsusulat ng mga artikulo at kaya lang magsulat ng simpleng kuwento ng mga pangyayari, ano ang dapat gawin sa kanila? Kahit hindi natutugunan ng kanilang mga artikulo ang mga pamantayan, dapat pa rin silang magsanay. Dapat silang magsulat ng mga artikulo tungkol sa kanilang tunay na pagkaunawa at pagpapahalaga na nakamit mula sa pagdanas sa mga salita ng Diyos. Pagkatapos i-edit at rebisahin ang mga artikulong ito, kung natutugunan ng nilalaman ang mga pamantayan ng mga artikulo ng patotoo, kung gayon, may batayan ang gayong mga artikulo. Anuman ang istilo ng pagkasulat sa artikulo, at anuman ang porma nito—kung ito ba ay isinulat bilang isang salaysay o talaarawan—hangga’t kapaki-pakinabang at nakapagpapatibay ito sa mga mambabasa, maaari itong isulat. Mayroon ding ilang tao na mababa ang antas ng pinag-aralan, na mayroong ilang patotoong batay sa karanasan, pero hindi marunong magsulat ng mga artikulo ng patotoo. Ano ang dapat gawin sa mga ganitong kaso? Maaari nilang isalaysay nang pasalita ang kanilang mga karanasan, at ang isang taong may mas mataas na pinag-aralan ay maaaring tumulong sa kanila na magtala ng kanilang mga karanasan at magpahayag ng mga ito nang tumpak ayon sa tunay na kahulugan ng taong iyon, ini-edit ito para maging isang artikulo ng patotoo na pasok sa pamantayan. Ang gayong mga artikulo ay may batayan din. Upang simulan ang gawaing ito, una ay magbahagi kung ano ang isang artikulo ng patotoo at ang format nito. Pagkatapos, gumawa ng mga partikular na hinihingi at mga pagsasaayos para sa mga tao na may iba’t ibang antas ng pinag-aralan, iba’t ibang edad, at mga may iba’t ibang karanasan at tayog. Pasulatin muna ng ilang artikulo iyong mga may karanasan. Samantala, tukuyin ang mga indibidwal sa iglesia na naaangkop gumabay sa mga kapatid sa pagsusulat ng mga artikulo at mga naaangkop sa pag-i-edit at pagpo-proofread ng mga artikulo para magsagawa ng mga partikular na gampaning ito. Ito ang paunang pagsasaayos para sa gawaing ito. Ang pagsasaayos ba sa ganitong paraan ay nangangahulugan na ganap nang naipatupad ang gawain at maaari na itong pabayaan? Hindi, ito ay pagbibigay pa lang ng partikular na direksiyon, tulong, at mga plano ng pagpapatupad batay sa mga hinihingi ng pagsasaayos ng gawain. Ano ang kasunod na dapat gawin ng mga lider at manggagawa? Dapat ninyong pangasiwaan ang gawain. Dapat ba na may target ang pangangasiwa na ito? Ang pangangasiwa ay hindi walang piling pagsusuri sa isang lugar; kailangan nitong magkaroon ng pangunahing target. Kailangan ninyong magkaroon ng malinaw na pagkaunawa sa kung sino ang kailangang pangasiwaan at kung aling yugto ng gawain ang nangangailangan ng pangangasiwa. Halimbawa, kung ang isang lider ng iglesia ang isang sister pero hindi siya karaniwang masigasig sa kanyang gawain, mahilig siyang magyabang, mag-ambisyon nang mataas pero walang kakayahan, may tendensiyang manlinlang sa mga nakatataas sa kanya at magtago ng mga bagay-bagay sa mga nakabababa sa kanya, magsalita sa paraang talagang maganda pakinggan, at may tendensiyang maging pabaya sa kanyang gawain, kinakailangan niyang mapangasiwaan sa kanyang gawain. Hindi ninyo siya maaaring lubos na pagkatiwalaan. Ang unang hakbang, kung gayon, ay inspeksiyunin ang kanyang gawain at tingnan kung kumusta ang takbo ng pagpapatupad niya sa mga pagsasaayos ng gawain. Ito ba ay basta-basta lang na pangangasiwa sa mga tao? (Hindi.) Kinakailangan ito para sa gawain sapagkat napakahalaga ng gawaing ito, at ang mga nagsasagawa ng ganitong uri ng gawain ay dapat maaasahan. Kung hindi sila gumagampan ng mga partikular na gampanin at hindi sila mapagkakatiwalaan, ang bulag na pagtitiwala sa kanila ay makakapagpaliban sa gawain ng iglesia, at magiging pabaya ka rin sa iyong responsabilidad. Sa gayong mga tao, hindi ka puwedeng magpadala sa kung gaano kaganda pakinggan ang mga salita nila o kung gaano nila katibay na ipinapahayag ang kanilang dedikasyon; sa totoo lang, magaling lang silang magsalita pero wala silang ginagawang makabuluhan sa likod nito. Ang gayong mga tao ang tiyak na mga target ng pangangasiwa. Sa pamamagitan ng pangangasiwa, obserbahan kung nagsisi ba sila. Kung hindi pa, tanggalin sila kaagad at huwag nang mag-aksaya ng lakas sa kanila. Sa katunayan, dapat kang magsubaybay, mangasiwa, at magbigay ng gabay sa karamihan sa mga lider at manggagawa. Para sa mga taong kayang gumawa ng tunay na gawain at may pagpapahalaga sa responsabilidad, kung marunong silang gawin ang isang gawain, hindi na kailangan ng pangangasiwa. Gayumpaman, para sa bago o mahalagang gawain, kinakailangan pa rin ang pagsusubaybay, pangangasiwa, at pagbibigay ng gabay. Masasabi na ang pangangasiwa at pagsusubaybay sa gawain nang gaya nito ay ang trabaho ng mga lider at manggagawa. Ang pagsusubaybay, pangangasiwa, at pagbibigay ng gabay ay hindi tungkol sa kawalan ng tiwala, kundi pagtitiyak sa maayos na pag-usad ng gawain. Dahil may iba’t ibang pagkukulang ang mga tao, at higit pa roon, iba’t ibang tiwaling disposisyon, kung hindi magsasagawa sa ganitong paraan, imposibleng matiyak na maayos na magagawa ang gawain. Ang mga bago lang naitaguyod para gumawa ay nangangailangan ng mas higit na pagsusubaybay, pangangasiwa, at paggabay. Ito ay isang partikular na gampanin na kailangang gampanan ng mga lider at manggagawa. Kung hindi mo isinasagawa ang pagsusubaybay, pangangasiwa, at pagbibigay ng gabay, maraming gawain ang hindi magagawa nang maayos, at ang ilang gawain ay maaaring magkalamat o mahinto. Isa itong napakakaraniwang pangyayari. Lalo na sa mga lider at manggagawa na hindi naghahangad sa katotohanan, mas lalo pang kinakailangan silang pangasiwaan. Sa iba naman, maaaring maipatupad nang maayos ang gawain, ngunit sa gayong mga tao, hindi tiyak kung maipapatupad ba ang gawain o kung gaano kaayos ito na maipapatupad, at kung maipapatupad ba ito ayon sa mga pagsasaayos ng gawain, mas lalong hindi natin iyon masasabi. Ang gayong mga tao ay hindi gaanong maaasahan sa kanilang gawain. Kung pagkakatiwalaan mo sila nang hindi pinangangasiwaan ang kanilang gawain, ito ay pagiging pabaya at iresponsable sa gawain. Sa gayong mga tao, kailangan mong magsubaybay at mangasiwa, at makibahagi sa gawain ng kanilang iglesia. Kung ayaw ka nilang papuntahin o hindi ka nila malugod na tinatanggap, ano ang dapat mong gawin? Maari mong sabihin, “Lulunukin ko na lang ang pride ko at pupunta pa rin ako.” Tama ba ang mga salitang ito? (Hindi.) Hindi iyon kanilang personal na teritoryo; isa itong iglesia, at saklaw ito ng responsabilidad mo. Hindi mo pinapatagal ang pananatili mo sa kanilang bahay para maging palamunin; pumupunta ka sa isang iglesia para gumawa. Hindi ito tungkol sa pagbaba mo sa iyong pride. Bagama’t sila ay lider, hindi kanila ang mga hinirang ng Diyos. Dahil sila ay iresponsable at hindi tapat sa kanilang gawain, kailangan mong subaybayan at pangasiwaan ang gawain nila. Kaya, ano ang dapat mong gawin kapag pumunta ka roon? Una, tanungin sila kung sino sa iglesia ang may mga karanasan sa buhay at kayang magsulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan, sino ang higit na tumutuon sa paghahangad sa katotohanan, sino ang higit na tumutuon sa pagsusulat ng mga talaarawan at mga tala ng espirituwal na debosyon, sino ang tumutuon sa pagbabahagi ng kanilang mga karanasan sa mga pagtitipon, at sino ang may pinakamaraming patoong batay sa karanasan. Hayaan silang ituro muna ang mga taong ito. Kung magbibigay sila ng ilang brother at sister, sinasabi na ang mga ito ang higit na tumutuon sa pagbabasa ng mga salita ng Diyos, may kaliwanagan at pagtanglaw mula sa Banal na Espiritu, madalas na nagsusulat ng mga tala ng espirituwal na debosyon, nakatuon sa pagsasagawa sa katotohanan kapag nahaharap sa mga sitwasyon, at madalas na nagbabahagi ng mga patotoong batay sa karanasan na gustong pakinggan ng iba, kung gayon, dapat kang makipagtipon at makipagbahaginan sa mga brother at sister na ito. Dagdag pa rito, tiyak na may ilang tao sa iglesia na mababa ang pinag-aralan at hindi marunong magsulat ng mga artikulo pero may mga praktikal na karanasan. Ang mga taong ito ay nangangailangan ng gabay at pagsasanay, at maaari mong hikayatin ang mga marunong magsulat ng mga artikulo na tulungan sila sa loob ng ilang panahon. Kasabay nito, pumili ng isang tao na magiging responsable sa pagpapatupad ng partikular na gawain ng mga hinirang ng Diyos sa pagsusulat ng mga patotoong batay sa karanasan. Ang taong ito ang mangangasiwa sa pagkolekta, pag-i-edit, pagrerebisa, at pagsusumite ng mga natapos na artikulo. At ano ang dapat gawin ng lider ng iglesia? Ipapangasiwa at ipapasubaybay sa kanila ang mga gampaning ito. Maaaring sasabihin ng ilang tao, “Kung may lider naman ng iglesia, bakit kailangan pa nating pumili ng ibang tao para mangasiwa? Hindi ba’t kalabisan na ito?” Kalabisan ba ito? (Hindi.) Bakit hindi? Ito ay dahil hindi gumagawa ng tunay na gawain ang lider ng iglesia na ito at lubha siyang hindi maaasahan na kailangan mong pumili ng ibang tao na partikular na magiging responsable para sa gawaing ito. Kung ang lider ng iglesia ay maaasahan, magagawa niyang matatag na isakatuparan ang gawain pagkatapos matanggap ang pagsasaayos ng gawain, at hindi mo na kakailanganing pangasiwaan siya nang ganito. Ang pagpili sa isang tao na mangasiwa ay hindi para isantabi ang lider ng iglesia, kundi para magkamit ng mas magagandang resulta sa gawain. Kung hindi mo pipiliin ang taong ito, maaaring bumagsak ang gawain, at walang katiyakan kung kailan ito matatapos o magbubunga ng mga resulta.

Ang layunin ng mga lider at manggagawa na lumalahok sa gawain ng iglesia ay ang panguluhan ang mga hinirang ng Diyos na praktikal na danasin ang gawain. Bukod sa dapat nilang gawin nang maayos ang kanilang tungkulin, dapat din nilang tulungan at panguluhan ang mga hinirang ng Diyos na isakatuparan ang lahat ng gawain ng iglesia ayon sa mga pamantayang hinihingi ng mga pagsasaayos ng gawain. Tanging ang mga lider at manggagawa na gumagawa nito ang umaayon sa mga layunin ng Diyos. Pero kung hindi ka partikular na lumalahok sa gawain, at hindi ka nagsasagawa ng pangangasiwa sa mga lider at manggagawa na hindi gumagawa ng tunay na gawain, kung gayon, maaaring mauwi sa wala ang mga resulta ng mga gampaning ito ng iglesia, na nasira ng mga huwad na lider. Kung malinaw mong nauunawaan ang sitwasyon ng isang partikular na iglesia, at alam mo sa puso mo na ang mga lider ng iglesiang ito ay iresponsable, pero hindi ka maagap na nagsusubaybay at nagbibigay ng gabay, hindi ba’t pagpapabaya ito sa responsabilidad? Para sa ganitong klase ng gawain, kung partikular kang nagsubaybay at lumahok, at isinaayos mo pareho ang superbisor at mga tao na gawin ang gawain, makakaalis ka ba agad kung gayon? (Hindi.) Pinakamainam na magsubaybay sa loob ng ilang panahon. Sa panahon ng pagsubaybay, halimbawa, maaari mong hikayatin at gabayan ang mga lider ng iglesia na aktibong makipagtulungan sa gawaing ito. Dagdag pa rito, maaari kang magkaroon ng tumpak na pagkaunawa sa sitwasyon ng gawain ng mga taong isinaayos mo, at kasabay nito, maaari kang magbigay ng agarang mga pagwawasto at tulong para sa anumang problemang kinakaharap nila sa anumang oras. Kung aalis ka nang masyadong maaga, at babalik para asikasuhin at lutasin ang mga problema kapag lumitaw ang mga ito, maaantala nito ang gawain. Sa kabuuan, para sa partikular na gawaing ito, bukod sa paglahok sa pagsasaayos sa mga tauhan at sa superbisor, pinakamainam na magsubaybay rin sa loob ng ilang panahon para makita kung anong mga problema ang lumilitaw sa panahon ng kanilang gawain. Sa isang banda, mangasiwa kung tinutupad ba ng mga lider ng iglesia ang kanilang responsabilidad; sa isa pang banda, tingnan kung paano ginagampanan ng mga tauhan ang gawain. Dahil karamihan sa mga tao ay hindi pa nakagawa ng ganitong gawain dati, at hindi batid ang mga prob maaaring lumitaw, patuloy mong matutuklasan ang ilang hindi batid na isyu habang lumalahok sa gawaing ito. Siyempre, pinakamainam na makapagbigay ng mga agarang solusyon. Ang pananatili sa aktuwal na lugar, pangangasiwa, at pagsubaybay ay ang mga pinakamainam na hakbang. Huwag mong pabayang iraos lang ang gawain at sabihing tapos na iyon. Ito ay isang gawain na ginawa para sa isang espesyal na sitwasyon, nagbibigay ng tulong at patnubay. Pagkatapos lutasin ang mga problema, subaybayan ang gawain nila sa loob ng ilang panahon. Makikita mo na may ilang artikulo na ang naisulat, at may maraming klase ng mga artikulo, na tumatalakay sa iba’t ibang isyu at saklaw ang iba’t ibang paksa—ang ilan ay tungkol sa mga karanasan ng pag-uusig ng CCP, ang ilan ay tungkol sa mga karanasan ng pag-uusig ng pamilya, ang ilan ay kung paano nauunawaan ng mga tao ang mga tiwaling disposisyong ibinubunyag nila, o kung paano nalulutas ang iba’t ibang tiwaling kalagayang ipinapakita ng mga tao habang ginagawa ang kanilang mga tungkulin, at iba pa. Kailangang marebisa lahat ang mga artikulong ito ng patotoo para tiyakin na ganap na umaayon ang mga ito sa mga katunayan at tunay na nakakapagpatibay sa mga tao bago maaprubahan at gawing mga video ang mga ito. Kapag umabot na sa ganitong antas ang gawain, makikita mo na ang mga resulta. Pinatutunayan nito na, sa mga paunang kondisyon, ang mga tauhan at ang superbisor na isinaayos mo para sa gawaing ito ay medyo angkop. Sunod, kung kaya nilang tapusin ang gawaing ito nang sila lang, nararapat na umatras ka. Nakakatanggap din ba ng pagpapatibay ang mga lider at manggagawa na gumagawa sa ganitong paraan? Mas kapaki-pakinabang ba ito kaysa sa puro teorya lang ang pinagsasasabi buong araw at nagsasayang lang ng oras? (Oo.) Ang ganitong uri ng gawain ay may malalaking pakinabang. Ang isang halimbawa, natututo kang lutasin ang mga aktuwal na problema. Isa pa, natutupad mo ang mga responsabilidad ng mga lider at manggagawa. Dagdag pa rito, ang pagkaunawa mo sa katotohanan ay hindi natatapos sa antas ng mga salita at doktrina; sa halip, higit mong nagagamit ang katotohanan sa tunay na buhay. Sa ganitong paraan, nagkakamit ng praktikal na karanasan ang mga tao, at nagiging mas kongkreto at praktikal ang pagkaunawa nila sa katotohanan.

Pagkatapos mapatnubayan sa ganitong antas ang inisyal na proyekto ng gawain ng isang iglesia at magkamit ng mga paunang resulta, anong gawain ang dapat sunod na gagawin ng mga lider at manggagawa? Tapos na ba ang trabaho mo kapag natapos na ang isang inisyal na proyekto? Mayroon pa bang karagdagang gawain na kailangan mong gawin? Napakarami pa ring gawain! Pagkatapos mapatnubayan ang gawain ng iglesiang ito, tingnan kung alin pang gawain ng iglesia ang nangangailangan ng tutok na patnubay, at pagkatapos ay pumunta sa iglesiang iyon at patuloy na magbigay ng patnubay. Dahil mayroon ka nang kaunting karanasan sa gawain at naarok mo ang ilang katotohanang prinsipyo, magiging mas madali para sa iyo na muling magbigay ng patnubay. Siyempre, ayon sa mga hakbang ng gawain na tinalakay kanina, dapat mo munang suriin kung pasok sa pamantayan ang mga napiling tauhan, kung angkop ba sila para sa gawain ito, at kung ang kanilang kakayahan, pagkatao, antas ng edukasyon, katatagan na maghangad sa katotohanan, saloobin sa kanilang tungkulin, at pagkaunawa sa katotohanan, pati na ang iba pang mga aspekto, ay medyo ideyal, at kung sila ba ay mga nakatataas na indibidwal. Sa pamamagitan ng ilang panahon ng pangangasiwa at pag-iinspeksiyon sa gawain, magkakaroon ka ng pagkakataong matuklasan na ang ilang lider at manggagawa o superbisor ay hindi pasok sa pamantayan. Halimbawa, ang ilang tao ay may mahinang kakayahan at hindi kayang gawin ang gawain. Ang iba naman ay may baluktot na pagkaarok, mga maling pananaw, walang normal na pag-iisip, at walang espiritwal na pagkaunawa. Kaya lang nilang mag-proofread ng mga artikulo batay sa kanilang kaalaman sa akademya, pero wala silang kaalaman pagdating sa kaangkupan ng mga espirituwal na termino at kaangkupan ng pagsisipi ng mga salita ng Diyos; wala silang kakayahang malinaw na makaunawa sa mga bagay na ito kahit kaunti, ipinapakita nito na hindi angkop ang pagpili sa kanila at na dapat silang palitan kaagad. Samantala, napipili pa rin ang iba bilang mga superbisor, at bagama’t kaya nilang gumawa ng ilang gawain, mas magagandang resulta ang natatamo kapag nagsusulat sila ng mga artikulo nang mag-isa. Kapag hiniling na maglingkod bilang mga superbisor, wala silang oras na magsulat kapag nagiging abala sila sa kanilang gawain, at hindi nila ginagawa nang maayos ang gawain ng isang superbisor. Hindi sila mahusay sa pagbibigay ng patnubay, pag-iinspeksiyon ng gawain, o pagwawasto ng mga problema, pero mas magaling sila sa paggampan ng iisa at partikular na gampanin. Kaya, ang pagpili sa gayong indibidwal para maging superbisor ay hindi angkop, at dapat pumili ng ibang kandidato. Samakatwid, kapag nag-iinspeksiyon at nagsusubaybay ang mga lider at manggagawa sa isang partikular na gampanin, hindi sapat ang magtanong lang at mag-usisa para alamin kung nauunawaan ba ng superbisor ang mga prinsipyo. Kailangan mo ring obserbahan kung ano ang pagkatao ng tao, at kung angkop ba sa paggawa ng tungkuling ito ang kanyang kakayahan, kakayahang umarok, at tayog. Kung ibinubunyag ng pag-iinspeksiyon ang mga tauhan na hindi pasok sa pamantayan, kailangang maagap na gumawa na mga pag-aayos. Ito ang kaakibat ng pag-iinspeksiyon sa gawain.

Para maipatupad ang gawain ng pagsusulat ng mga artikulo ng patotoo, kailangan ding matuto ang mga lider at manggagawa na suriin ang mga artikulo at magbigay ng gabay at pagsisiyasat para sa gawain ng pagsusulat ng mga artikulo, bukod pa sa pag-iinspeksiyon kung angkop ba ang superbisor ng gawaing ito. Ang mga artikulong isinulat nang partikular at praktikal ay maaaring gamitin bilang mga halimbawa. Ang mga artikulong isinulat nang mababaw at hindi praktikal, na walang halaga, at hindi nakakapagpatibay sa mga tao, ay dapat direktang itiwalag. Sa ganitong paraan, malalaman ng mga kapatid kung aling klase ng mga artikulo ang may halaga at aling klase ang walang halaga, at sa hinaharap, hindi na sila magsusulat ng mga artikulong walang halaga, kaya, maiiwasan ang pag-aaksaya ng lakas at oras. Sa ganitong paraan, magkakaroon ng halaga ang gawain mo. Kapag pumunta ka para inspeksiyunin ang gawain, kailangan mong suriin ang iba’t ibang uri ng artikulo ng patotoong batay sa karanasan na isinulat nila para makita kung nahaluan ba ng anumang karumihan o kasinungalingan at kung nakakapagpatibay ba ang mga artikulo o hindi. Kailangan mo munang siyasatin ang mga bagay na ito. Kapag nagsisiyasat ka, hindi ba’t natututo ka rin? (Oo.) Habang natututo ka, mas magiging mahusay ka sa paggawa ng gawaing ito. Ipagpalagay na hindi ka nag-iinspeksiyon, hindi mo sineseryoso ang mga bagay-bagay, at iresponsable ka, at iniraraos mo lang ang gawain, pakay mo lang na tapusin ang trabaho at pagkatapos ay mag-ulat sa mga nakatataas sa iyo na tapos na ito, iniisip na, “Sa anumang kaso, maraming tao sa iglesia namin ang kayang magsulat ng mga artikulo ng patotoo. Pagkatapos nilang magsulat, isusumite ko ang lahat ng ito. Sino ba ang may pakialam kung pasok sa pamantayan ang mga ito o hindi? Basta’t alam lang ng mga nakatataas na lider na marami akong nagawang gawain, naipatupad ko ang mga pagsasaayos ng gawain, at nanatiling abala, sapat na iyon!” Ito ba ay responsableng ugali? (Hindi.) Ito ay pagiging iresponsable. Kung inaako mo ang responsabilidad, kailangan mo munang siyasatin ang mga bagay-bagay sa panig mo. Ang anumang artikulo na isusumite sa iyo ay kailangang pasok sa pamantayan; dapat sabihin ng sinumang nagbabasa nito na ito ay nakakapagpatibay at dapat handa siyang basahin ito. Ito lang ang masasabing pagtupad sa responsabilidad ng mga lider at manggagawa. Ang pag-inspeksiyon sa gawain ay hindi tungkol sa paggawa nang pabasta-basta, pagbigkas ng mga islogan, pangangaral ng mga doktrina, o di-makatwirang pangangaral sa mga tao. Ito ay tungkol sa pag-inspeksiyon sa kahusayan at mga resulta ng gawain, pag-inspeksiyon kung ang gawaing nagawa mo ay pasok sa pamantayan, kung nakakamit nito ang mga resulta ng pagpapatupad sa mga pagsasaayos ng gawain, kung natutugunan nito ang mga hinihingi ng Diyos, kung aling mga aspekto ang pasok sa pamantayan at alin ang hindi—ito ang mga bagay na dapat inspeksiyunin. Kabilang dito ang paggawa ng partikular na gawain, at nauugnay ito sa kakayahan ng mga tao, kung sila ba ay may espirituwal na pang-unawa, kung gaano karaming katotohanan ang nauunawaan nila, kung gaano karaming katotohanang realidad ang taglay nila, at sa kakayahan nilang tingnan ang mga bagay-bagay. Kung marunong kang mag-inspeksiyon ng gawain, at habang iniinspeksiyon mo ang gawain ay nakakatuklas ka ng mga problema, naaarok mo ang pinakabuod ng mga problema, natutukoy ang diwa ng mga problema, at nalulutas ang mga problema, at bago magsumite ng mga artikulo ng patotoo ay sinisiyasat mo ang mga ito ayon sa mga prinsipyo, tinitiyak na ang mga artikulong isinusumite mo ay pawang pasok sa pamantayan at nakakapagpatibay sa mga nagbabasa ng mga ito, kung gayon, ikaw ay pasok sa pamantayan bilang lider o manggagawa, at nagawa mo nang maayos ang gawain mo.

Karamihan sa mga tao ay kayang gawin ang gawain ng pagbibigay ng patnubay, pangangasiwa, at panghihikayat. Gayumpaman, kapag kinakailangan ng pag-iinspeksiyon at pagsisiyasat, sinusubok nito ang kakayahan ng mga lider at manggagawa at kung taglay ba nila ang katotohanang realidad. Ang ilang tao ay kayang magbigay ng patnubay, mangasiwa sa gawain, at magpungos o magtanggal at humarap sa mga hindi angkop na tauhan, pero hindi nila alam kung paano suriin ang kahusayan at mga resulta ng gawaing isinaayos nila, kung umaayon ba ito sa mga pagsasaayos ng gawain, at kung paano ito lulutasin kung hindi. Karamihan sa mga lider at manggagawa ay hanggang sa pagbibigay ng patnubay, pangangasiwa, at panghihikayat lang ang kayang gawin, pero pagdating sa pag-iinspeksiyon sa gawain, hindi nila alam kung ano ang gagawin, wala silang mga prinsipyo, at naliligaw sila. Iniisip nila, “Naipatupad na ang mga pagsasaayos ng gawain, kaya ano pa ang dapat inspeksyunin? Gumagawa ang lahat, walang sinuman ang walang ginagawa, ang mga taong nagdudulot ng mga pagkagambala at kaguluhan ay hinarap na, at ang mga kailangang tanggalin o alisin ay napangasiwaan na rin nang naaayon. Ano pa ba ang dapat inspeksyunin?” Wala lang silang kamalay-malay. Ang pag-iinspeksiyon sa gawain ay nangangailangan ng pagsisiyasat. Ano ang ibig sabihin ng pagsisiyasat? Nangangahulugan ito na kailangan mong gumawa ng kongklusyon. Halimbawa, ang superbisor ng gawain ng pagsusulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan ay naghahatid sa iyo ng isang artikulo, nagsasabing maganda ang istilo ng pagsusulat, matatas ang wika, at kapwa maganda istilo ng wika at ang paksa ng artikulo. Gayumpaman, pakiramdam nila ay tila kulang ito sa praktikal na nilalaman at hindi ito makakapagpatibay sa mga tao, na kailangan itong dagdagan at pagbutihin, pero hindi nila malinaw na maunawaan ang usaping ito nang sila lang, kaya hinihiling nila sa iyo na tingnan ito. Ano ang ibig sabihin nito? Ibig sabihin, kailangan nila na siyasatin mo ito. Kung paano mo ito sinisiyasat at kung maayos mo ba itong sinisiyasat ay sumusubok sa tunay mong tayog. Ano ang ibig sabihin ng tunay na tayog? Nangangahulugan ito kung nauunawaan mo ba ang mga katotohanang prinsipyo. Kung hindi nauunawaan ng superbisor ang mga prinsipyo ng pagsusulat ng mga artikulo ng patotoo, hindi masuri kung praktikal at tunay ba ang isang artikulo, at hindi alam kung paano gumawa ng paghusga, at ganoon ka rin, hindi makagawa ng paghusga o desisyon, isang bagay ang pinatutunayan nito: Kapareho lang ng sa kanila ang kakayahan mo, at hindi mo kayang magsiyasat ng mga artikulo. Hindi ba’t ganito ang kaso? Ang katotohanang nauunawaan mo ay halos kapareho ng sa kanila, at hindi mo maarok ang mga problemang hindi nila maarok—ipinapahiwatig nito na may isyu. Kung kaya mong maarok ang mga problemang hindi nila kayang maarok, at kaya mong matuklasan ang mga problema sa pamamagitan ng pag-iinspeksiyon na hindi nila kayang matuklasan, pinatutunayan nito na kaya mong siyasatin ang mga artikulo. Halimbawa, itinuturing nilang pasok sa pamantayan ang karamihan sa mga artikulo at na walang malalaking isyu ang mga ito, pero sa pamamagitan ng iyong pag-iinspeksiyon at pagsisiyasat, may nahanap kang isang maliit na parte na hindi pumapasa sa pamantayan. Ipinaliliwanag mo ang mga problema sa mga artikulong ito sa pamamagitan ng paghihimay at pagbabahagi; sang-ayon ang lahat na may katwiran ang mga punto mo, naaayon sa mga prinsipyo, at hindi naghahanap lang ng butas, bagkus ay mga tunay nga na isyu na kailangang iwasto. Ang ilang artikulo ay hungkag at walang praktikal na pagkaunawang batay sa karanasan; ang ilang artikulo ay may praktikal na pagkaunawang batay sa karanasan pero hindi sapat na kongkretong ipinahayag; may ilang artikulo rin na hindi angkop na nagsisipi ng mga salita ng Diyos, hindi pumipili ng mas nababagay na sipi ng mga salita ng Diyos, na humahantong sa mas malalalang resulta; ang ilang artikulo ay may mga maling pananaw, may baluktot na pagkaarok at walang pagbabahagi tungkol sa pag-unawa sa katotohanan, kaya hindi napapatibay ang mga mambabasa at madali silang magkaroon ng pagkanegatibo at mga maling pagkaunawa; at iba pa. Matutukoy at makikilatis ang mga isyung ito. Sa pamamagitan ng pagbabahagi mo, natutulungan mo silang maarok ang mga prinsipyo, na nagbibigay-daan sa mga may karanasan na makapagsulat ng mga tunay na patotoong batay sa karanasan. Pinipili mo ang mga artikulong nakakapagpatibay at may halaga para sa mga tao bilang mga patotoong batay sa karanasan na pasok sa pamantayan, nang sa gayon ay kapag binasa ng mga hinirang ng Diyos ang mga ito, sila ay napapatibay. Samantala, ang mga artikulong walang tunay na pagkaunawang batay sa karanasan o naglalaman ng baluktot na pagkaarok ay inaalis. Kung gagawin mo ito, hindi ba’t nagsisiyasat ka? Kung mayroon kang gayong abilidad na makita ang mga bagay-bagay at gumawa ng gawain, hindi ba’t sapat ang kakayahan mo? Hindi ba’t tinutupad mo ang mga responsabilidad ng mga lider at manggagawa? (Oo.) Kung iniisip nila na karamihan sa mga artikulo ay katanggap-tanggap at dinadala nila ang mga ito sa iyo para masiyasat, at iniisip mo rin na maayos naman ang karamihan sa mga ito, samantalang sa totoo lang ay may mga isyu sa ilan sa mga artikulong ito at kinakailangan ng karagdagang pagpili, copyediting, at pagwawasto sa mga problema, pero hindi mo malinaw na maunawaan ang mga ito—kapag isinumite mo ang mga ito sa Itaas, at may natuklasan na ilang artikulo ang Itaas na hindi pasok sa pamantayan at inaalis ang mga ito—hindi ba’t nangangahulugan ito na hindi ka nagsiyasat nang maayos? Sa isang banda, ang pag-iinspeksiyon sa gawain ay sumusubok sa kakayahan ng mga lider at manggagawa, at sa kabilang banda, sinusubok nito ang lawak ng kanilang pag-unawa sa katotohanan. May mga tao na hindi makapagsiyasat dahil mahina ang kakayahan nila, kaya hindi nila magawa ito, hindi nila nauunawaan ang katotohanan sa aspektong ito, at hindi nila malinaw na maunawaan ang mga problema. Ang kanilang pag-iinspeksiyon ay paggawa lang nang pabasta-basta, hindi alam kung ano ang iinspeksiyunin. May mga tao na sapat ang kakayahan, pero dahil mababaw ang pagkaunawa nila sa katotohanan, kaya nilang makatuklas ng mga problema pero hindi nila alam kung paano lutasin ang mga ito. Ang mga ganitong tao ay mayroon pa ring puwang na umunlad. Gayumpaman, kung hindi man lang nila kayang tuklasin ang mga problema, imposibleng uusad pa sila.

Ang pagpapatupad sa gawain ng pagsusulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan ay may kasamang mahalagang hakbang ng pag-iinspeksiyon, na nakadepende sa kung taglay ng mga lider at manggagawa ang katotohanang realidad. Bukod sa pag-iinspeksiyon sa mga lider at manggagawa na medyo may mahinang kakayahan at medyo mahina, dapat ka ring magtanong tungkol sa mga may katamtamang kakayahan at unawain sila. Kung hindi angkop ang kapaligiran, maaari kang magpadala ng isang tao para mag-usisa at umunawa sa sitwasyon, at gumawa ng mga detalyadong tala. Kung pinahihintulutan ng sitwasyon, pinakamainam na personal na pumunta at makisalamuha sa superbisor ng gawaing ito; magtanong, mag-usisa, at alamin ang partikular na sitwasyon ng gawaing ito, at tingnan kung gaano kahusay naipapatupad ang gawain. Sa kabuuan, kapag iniatas na ang pagsasaayos ng gawain para sa pagsusulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan, hindi ito isang bagay na matatapos lang nang isa o dalawang buwan. Hindi ito isang pansamantalang gampanin kundi isang pangmatagalang gawain. Hindi lamang dapat magbigay ang mga lider at manggagawa ng patnubay, pangangasiwa, panghihikayat, at pag-iinspeksiyon sa loob ng unang isa o dalawang buwan matapos iatas ang pagsasaayos ng gawain, at ituring ito na tapos na. Sa halip, kailangan nilang patuloy na subaybayan ang gawaing ito sa loob ng mahabang panahon. Para sa mga mas mahinang lider ng iglesia, kailangan nilang pumunta at magbigay ng personal na patnubay. Para naman sa mga lider ng iglesia na kayang magpatupad ng mga pagsasaayos ng gawain nang mag-isa, dapat din nilang magsagawa ng regular na pag-iinspeksiyon para maunawaan ang pag-usad ng gawain at malutas ang anumang problema na lilitaw. Ito ay responsabilidad ng mga lider at manggagawa. Samakatwid, isang bagay ang natitiyak tungkol sa mga lider at manggagawa na gumagawa ng gawain: Hindi sila kailanman nagkakaroon ng oras na walang ginagawa. Palaging iniisip ng ilang lider at manggagawa, “Naiatas na ang mga pagsasaayos ng gawain, at naibahagi ko na kung paano ito ipatupad ang mga ito. Natapos ko na ang trabaho ko, wala na akong ibang gagawin. Kaya, gagawa na lang ako ng ilang naaangkop na gawaing-bahay, tulad ng pagtulong sa pagluluto at pagpapatuloy sa bahay, o pagbili ng mga pang-araw-araw na pangangailangan na wala sa mga kapatid.” Nagiging tamad sila pagkatapos iatas ang mga pagsasaayos ng gawain at pakiramdam nila ay natapos na nila ang kanilang trabaho at wala na silang gagawin pa. Ipinapakita nito na hindi sila marunong gumawa sa gawain o mangasiwa ng mga partikular na gampanin. Sa katunayan, kapag naiatas na ang iba’t ibang pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos, hangga’t walang abiso mula sa Itaas na itigil ito, dapat magpatuloy ang gawain at hindi maaaring ihinto sa kalagitnaan. Halimbawa, ang gawain ng pagsusulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan—may abiso bang nagmumula sa Itaas na itigil ito? Mayroon bang anumang paunawa na nagsasabing itigil ang gawaing ito? (Wala.) Kung gayon, paano dapat isagawa ng mga lider at manggagawa ang gawaing ito? Huwag maganahan sa pansamantalang sigasig. Noong unang iniatas ang pagsasaayos ng gawain, masyado kang masigasig, aktibo, at sabik na makipagtulungan sa gawaing ito. Gayumpaman, pagkalipas ng ilang panahon, kung hindi nanghihikayat ang Itaas, hindi nag-aatas ng mga bagong tagubilin, o hindi nagbibigay ng mga karagdagang direktiba para sa pagsasaayos na ito ng gawain, maaaring iisipin mo na dahil walang bagong isinaayos ang Itaas, maaari mong balewalain ang gawaing ito. Hindi ito katanggap-tanggap; ito ay kapabayaan sa responsabilidad. Gaano man katagal nang naipatupad ang gawaing ito, at kung ang Itaas ay nag-usisa, naghikayat, o nagbigay-diin man tungkol sa gawaing ito sa panahong iyon, hangga’t ipinagkatiwala sa iyo ang gawaing ito, dapat mo itong pasanin at patuloy na gawin, isinasakatuparan ito nang maayos. Ano ang ibig sabihin ng “patuloy”? Nangangahulugan ito na hangga’t hindi sinasabi ng Itaas na itigil ang gawain, ang mga lider at manggagawa ay kailangang magbigay ng walang hinto at tuloy-tuloy na patnubay, pangangasiwa, paghihikayat, pag-iinspeksiyon, at pagsusubaybay sa gawaing ito. Maliban kung bumaba ka sa posisyon o tinanggal, hangga’t hawak mo ang posisyon mo, kailangan mong gawin nang maayos ang gawaing ito bilang lider o manggagawa. Isa rin itong gampanin na dapat patuloy mong ipatupad at subaybayan. Paano ito dapat isagawa? Sa tuwing dadalaw ka sa isang iglesia, kailangan mong tanungin ang mga lokal na lider at ang superbisor ng gawaing ito: “Kumusta ang mga artikulo ng patotoo sa panahong ito? Mayroon bang anumang maganda at medyo nakakaantig na artikulo ng patotoo? Mayroon bang anumang artikulo na may mga espesyal na karanasan?” Kung sasabihin nilang mayroon, dapat mong suriin ang mga artikulong ito. Kung tunay ngang naglalaman ang mga ito ng mga praktikal na karanasan at tunay na nakakapagpatibay sa mga tao, dapat isumite kaagad ang mga ito. Sa tuwing dadalaw ka sa isang iglesia, dapat mo munang tanungin ang tungkol sa bagay na ito. Isa itong partikular na gampanin na dapat mong ipatupad, isang obligasyon na hindi mo maiiwasan—responsabilidad mo ito. Hindi mahalaga kung hinihikayat o inuusisa ng Itaas ang tungkol sa bagay na ito, kabilang ang gampaning ito sa kung ano ang dapat mong gawin. Kung abala ang mga kapatid sa paggawa ng kanilang mga tungkulin at walang oras na magsulat ng mga artikulo ng patotoo, dapat mo silang hikayatin, sabihin na, “Ang pagsusulat ng magagandang artikulo ng patotoo ay labis na kapaki-pakinabang sa buhay pagpasok ng mga hinirang ng Diyos, at isa rin itong mahalagang tungkulin.” Gayumpaman, sinasabi ng ilang lider, “Pakiramdam ng mga kapatid, naisulat na nila ang lahat ng kanilang karanasan at wala na silang maisulat pa.” Tama ba ang pahayag na ito? Sa katunayan, maraming detalyadong karanasan ang hindi napapansin ng mga tao at nakakaligtaan. Kapag binasa nila ang mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan na isinulat ng iba, saka lang nila naaalala na nagkaroon din sila ng mga katulad na karanasan. Kaya naman, ang pagsusulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan ay nangangailangan ng maingat na pag-iisip at pagninilay. Maraming pagkaunawang batay sa karanasan ang karapat-dapat na isulat. Makatwiran ba na dahilan ang kawalan ng oras na magsulat? Ito ay isang tungkulin na dapat gawin ng mga tao. Gaano man sila kaabala, dapat silang maglaan ng oras para magsulat. Kung hindi sila marunong magsulat ng mga artikulo ng patotoo, dapat nila itong idikta sa iba para i-edit, nang sa gayon ay makagawa ng isang magandang artikulo. Sa ganitong paraan, sa pamamagitan ng iyong paghihikayat at gabay, naisulat ang isa pang magandang artikulo ng patotoong batay sa karanasan. Alam mo ba kung gaano karaming tao ang kayang patibayin ng artikulong ito? Ilang tao ang makakatanggap ng tulong at pakinabang mula rito? Kung hindi ka mangangasiwa at magbibigay ng gabay, at wala ring pagpapahalaga sa pasanin ang mga lokal na lider ng iglesia, iniisip na naisulat na ng mga kapatid ang lahat ng kanilang patotoong batay sa karanasan at wala nang maisusulat pang mga artikulo, kung gayon, hindi iiral ang magandang artikulong ito ng patotoong batay sa karanasan. Minsan, kapag dumadalaw ka sa isang iglesia, nakikipagkuwentuhan sa iyo ang ilang kapatid at sinasabi nila, “Naranasan ko ang lahat ng uri ng paghihirap sa buhay ko. Pagkatapos manampalataya sa Diyos, maraming beses din akong pinag-uusig. Sa bawat hakbang na dinadaanan, ang Diyos ang umaakay sa akin. Nakita ko ang mga kamangha-manghang gawa ng Diyos, at napagtanto ko na ang lahat ng bagay ay itinakda ng Diyos, at na tunay na may kataas-taasang kapangyarihan ang Diyos sa lahat—ito ay ganap na totoo!” Pagkatapos nilang ikuwento sa iyo ang karanasan nila, tatanungin mo sila kung naisulat ba nila ito bilang isang artikulo, at sasabihin nila, “Hindi pa. Mababa ang pinag-aralan ko at hindi ako marunong magsulat. Bukod pa rito, sinasabi ng iba na hindi mahalaga ang karanasang ito.” “Paanong walang halaga ang ganoon kagandang karanasan?” sasabihin mo sa kanila. “Pagkatapos ng bawat hakbang ng karanasan mo, lubos mong naramdaman ang kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos, ang pag-akay ng Diyos, at ang pagtatakda ng Diyos. Anong karanasan ang maaaring mas mahalaga kaysa rito? Ang mga gayong karanasan ay dapat isulat at hindi palampasin.” Pagkatapos, agad kang magsasaayos ng mga mas edukadong kapatid para tulungan silang i-edit ito. Sa loob ng tatlong araw, may naisulat na isang maganda at napakahusay na artikulo ng patotoo at pagkatapos ay ginawa itong isang video ng patotoong batay sa karanasan. Sinasabi ng lahat ng nanonood nito, “Kamangha-mangha ang karanasan ng bida! Lubos na nakapagpapatibay na panoorin ito! Tunay nitong ipinapakita na ang Diyos ang may kataas-taasang kapangyarihan sa lahat—ganoon nga iyon mismo! Ito ay mas higit pang nakumpirma ngayon, at tumibay ang pananalig namin sa Diyos.” Sinasabi ng iba, “Ang artikulong ito ng patotoong batay sa karanasan ay napakapraktikal at lubos na nakakaantig. Mas magiging maganda pa nga kung gagawin itong pelikula!” Maraming kapatid ang sabik na nag-aabang na gawin itong pelikula kaagad. Kaya naman, dahil responsable at tapat na tinrato ng mga lider at manggagawa ang gawain ng iglesia, ang isang simpleng pag-uusap ay nauwi sa isang magandang artikulo at materyal para sa isang pelikula. Ito ang pinakamagandang patotoo at pinakamagandang paksa para sa pagpapatotoo sa kataas-taasang kapangyarihan at pagtatakda ng Diyos. Ang gayong mga kuwento ay makapagpapatibay sa pananalig ng napakaraming tao at makakapagpatibay rin sa maraming tao! Ano ang tingin mo sa mga lider at manggagawa na gumagawa ng gawain sa ganitong paraan? Hindi sila sumusunod sa anumang pormalidad sa kanilang gawain. Saanman sila pumunta, nagtatanong sila, nag-uusisa, at nakikisalamuha sa mga kapatid, nakikihalubilo sa mga ito nang hindi nagpapakitang-tao lamang. Bukod sa mayroon silang pagpapahalaga sa pasanin sa kanilang puso, mayroon din silang matibay na pagpapahalaga sa responsabilidad. Sa patuloy na paggawa nito, natural silang nagkakamit ng mga resulta. Hindi ba’t matatandaan ito ng Diyos? Mabubuting gawa ang mga ito, hindi ba? Sabihin mo sa Akin, mahirap bang gawin ang kaunting gawain na ito? Nangangailangan ba ito ng pagdurusa? Nangangailangan ba ito ng pag-akyat sa bundok na puno ng matatalim na espada o paglubog sa dagat ng apoy? Hindi. Hindi ito mahirap. Kinakailangan mo lang itong isapuso. Taglay ang gawaing ito sa puso mo, saan ka man pumunta, magtatanong at mag-uusisa ka: “Kumusta na ang pag-usad ng gawain? Mayroon bang magagandang artikulo ng patotoo sa mga panahong ito? Para sa mga kapatid na may mga karanasan pero hindi pa nakapagsusulat ng mga artikulo, alam ba ninyo kung paano sila patnubayan para magkuwento ng kanilang mga karanasan? Alam ba ninyo kung paano sila tulungang ipahayag ang kanilang sarili at patnubayan sila na maisulat ang mga ito?” Saan man kayo pumunta, kailangang palagi ninyong pagbahaginan ang usapin na ito, gumawa ng mga bagay na nauugnay sa gawaing ito, at magsalita ng mga salitang nauugnay sa gawaing ito. Hindi ba’t sa ganitong paraan ng pagsasagawa, nagiging mas masagana ang gawain ng mga lider at manggagawa? Maaari kayang magkaroon ng sitwasyon kung saan wala kayong ginagawa na gawain? (Hindi.) Mapapagod o mamamatay ba sa pagkahapo ang mga lider at manggagawang gumagawa sa ganitong paraan? (Hindi.) Hindi sila mapapagod o mamamatay sa pagkahapo, magkakaroon ng mga resulta ang gawain, at matatandaan ito ng Diyos. Kung gagawa ka sa ganitong paraan, marami ang mapapatibay, at mararamdaman ng mga kapatid na mahalaga at makabuluhan ang pagsusulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan. Dati, iniisip nila na walang halaga ang mga karanasan nila, pero sa pamamagitan ng patnubay mo, naunawaan nila kung paano sumulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan. Makakabuti rin ito sa kanilang buhay pagpasok. Kapag gumagawa ka sa ganitong paraan, saka mo lang natutupad ang mga responsabilidad ng mga lider at manggagawa.

Sa pamamagitan ng pakikipagbahaginan tungkol sa kung paano dapat inspeksiyunin ng mga lider at manggagawa ang gawain, natutunan ba ninyo kung paano inspeksiyunin ang gawain? Ang pag-iinspeksiyon sa gawain ay hindi tungkol sa paghahanap ng mga kamalian o pagiging masyadong mabusisi, kundi tungkol sa pagkakita kung paano isinagawa ang gawain, kung ito ba ay isinaayos, kung mayroon bang sinuman na nangangasiwa sa gawain, kung paano umuusad ang gawain, kumusta ang pag-usad, kung maayos ba ang daloy nito, kung ginagawa ba ang gawain ayon sa mga prinsipyo, kung nagbubunga ba ito ng mga resulta, at iba pa. Kasabay nito, kailangan ninyong obserbahan, suriin, at kilatisin ang pagiging epektibo ng gawain, at mula rito, maghanap kayo ng mas mabuti at mas angkop na mga paraan para maipatupad ang gawain. Para sa pagsasaayos ng gawain tulad ng pagsasaayos ng pagsusulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan, hangga’t hindi ito ipinahinto ng Itaas, kailangang patuloy na subaybayan at ipatupad ang gawain ito, at kapaki-pakinabang ito para sa buhay pagpasok ng mga hinirang ng Diyos. Kung pakiramdam ng ilang tao na mayroon nang sapat na mga patotoong batay sa karanasan at hindi na kayang basahin ng mga hinirang ng Diyos ang lahat ng ito, maaari na bang ihinto ang gawaing ito? Hindi ito maaaring ihinto. Kung mayroong mas maraming patotoong batay sa karanasan, mas mainam iyon; mas maraming patotoo, mas magiging masagana ang mga ito—ito ang pinakanakakatulong sa mga hinirang ng Diyos na makapasok sa katotohanang realidad. Ang ilang bagong mananampalataya, pagkatapos mabasa ang mga patotoong ito na batay sa karanasan, ay matututo kung paano danasin ang gawain ng Diyos. Matapos pagdaanan ang isang panahon ng karanasan at pagkakamit ng mga resulta, likas na magagawa nilang sumulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan. Ang ilang tao na may mga mababaw na karanasan ay maaaring mapapatibay rin sa pagbabasa ng medyo mas malalalim na karanasan, at maaaring magkakamit sila ng mas malalalim na karanasan at makapagsusulat ng mas magagandang artikulo ng patotoo. Ang mga patotoong ito ay kapaki-pakinabang sa kapwa mga tao sa relihiyon at sa mga hinirang ng Diyos sa sambahayan ng Diyos. Kaya, hindi kailanman maaaring huminto ang gawain ng pagsusulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan. Kailangang patuloy na subaybayan ng mga lider at manggagawa ang gawaing ito at hindi nila dapat itigil ito dahil lang sa anumang dahilan o palusot. Isa itong mahalagang aytem ng gawain sa iglesia. Dapat manguna ang mga lider at manggagawa sa pagsusulat ng mga artikulo ng patotoong batay karanasan. Ang pagsasagawang ito ang pinakamahusay na nakapagbubunyag kung nagtataglay ba sila ng katotohanang realidad. Kung hindi nila kayang magsulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan, hindi sila pasok sa pamantayan bilang mga lider o manggagawa at hindi nila kayang gumawa ng tunay na gawain; dapat silang tanggalin at itiwalag. Pagkatapos gawin nang maayos ang gawaing ito, kailangang patuloy na dumalaw ang mga lider at manggagawa sa iba’t ibang iglesia para mag-usisa tungkol sa pag-usad ng gawain. Maaari nilang itanong at alamin ang tungkol sa gawain: “Pawang may kaunting karanasan ang ilang kapatid sa inyong iglesia na masigasig sa kanilang paghahangad—maaari ba silang magsulat ng mga artikulo ng patotoo?” Dapat din nilang tanungin ang mga bagong tumanggap sa tunay na daan kung paanong nagsiyasat sila at tinanggap nila ito, at kung kaya maaari ba nilang isulat ang kanilang mga impresyon tungkol dito. Ang mga lider at manggagawa ay hindi lamang kailangang patuloy na mag-usisa, matuto, magsubaybay, at magpatupad ng gawaing ito, kundi kailangan din nilang inspeksiyunin kung gaano kaayos ang takbo ng pagpapatupad: “Sa panahong ito, nagsaayos ba kayo ng mga taong gagawa ng gawaing ito? Ilang artikulo ng patotoong batay sa karanasan ang naisulat? Ilan ang pasok sa pamantayan? Ano ang proporsiyon ng mga artikulo na pasok sa pamantayan?” Sasagot ang superbisor: “Pagkatapos ng huling pagbabahaginan, may ilan nang naisulat na artikulo ng patotoong batay sa karanasan sa aming iglesia, at may ilan ding naisumite na artikulo na pasok sa pamantayan. Patuloy naming ginagawa ang gawaing ito.” Ayos lang ito; nangangahulugan ito na nagawa mo nang maayos ang gampaning ito. Kung iisipin, mayroon bang direktang ugnayan sa pagitan ng kakayahan ng isang iglesia na makagawa ng mga tunay na artikulo ng patotoong batay sa karanasan at ng ginagampanang papel ng mga lider at manggagawa? Sa isang banda, kailangan mong patuloy na magbahagi tungkol sa aspektong ito ng gawain; sa kabilang banda, kailangan mong manguna bilang isang uliran, patuloy na mag-usisa tungkol sa gawain, at makilahok at sumubaybay rin sa gawain. Pagkalipas ng ilang panahon ng pagsubaybay at pagkatapos ay umalis sa iglesiang ito, dapat kang bumalik kalaunan para inspeksiyunin ang pagpapatupad. Hindi ba’t ito ang dapat gawin ng mga lider at manggagawa? Ito ang responsabilidad ng mga lider at manggagawa.

Para sa bawat pagsasaayos ng gawain na iniatas ng sambahayan ng Diyos, kailangang seryoso itong tratuhin at ipatupad ng mga lider at manggagawa. Dapat madalas mong gamitin ang mga pagsasaayos ng gawain para ikumpara at inspeksiyunin ang lahat ng gawaing nagawa mo. Dapat mo ring suriin at pagnilayan kung aling mga gampanin ang hindi mo nagawa o naipatupad nang maayos sa panahong ito. Para sa anumang gampaning iniatas at hinihingi ng mga pagsasaayos ng gawain na napabayaan, dapat agad kang bumawi at mag-usisa tungkol dito. Kung abala ka sa isang partikular na gampanin at hindi makaalis, puwede mong ipagkatiwala sa iba ang pag-iinspeksiyun at pagsusubaybay sa mga gawaing hindi nagawa nang maayos. Huwag kang basta na lang magbigay ng mga utos at mag-isip na tapos na ang gampanin pagkatapos italaga at isaayos ang gawain, at pagkatapos ay wala ka na lang gagawin. Bilang isang lider, responsable ka sa lahat ng gawain, hindi lang sa isang gampanin. Kung nakikita mo na talagang mahalaga ang isang partikular na gampanin, puwede mong pangasiwaan ang gampaning iyon, pero kailangan mo ring maglaan ng oras para mag-inspeksiyon, maggabay, at magsubaybay sa iba pang mga gampanin. Kung kontento ka lang sa paggawa nang maayos sa isang gampanin, at pagkatapos ay itinuturing mong tapos na ang mga bagay-bagay, at magtatalaga ka ng mga gampanin sa ibang mga tao nang hindi nagmamalasakit o nagtatanong tungkol sa kanila, isa itong iresponsableng pag-uugali at kapabayaan sa responsabilidad. Kung isa kang lider, ilang gampanin man ang pinananagutan mo, responsabilidad mong palaging magtanong tungkol sa mga ito at mag-usisa, at kasabay nito, inspeksiyunin ang mga itoat lutasin agad ang mga problema pagkalitaw pa lamang ng mga ito. Trabaho mo ito. Kaya nga, lider ka man sa rehiyon, lider sa distrito, lider sa iglesia, o lider ng anumang pangkat o superbisor, kapag nalaman mo na ang saklaw ng iyong mga responsabilidad, kailangan mong suriin nang madalas kung gumagawa ka ng tunay na gawain, kung natupad mo ba ang mga responsabilidad na dapat tuparin ng isang lider o manggagawa, pati na kung aling mga gampanin—mula sa ilang ipinagkatiwala sa iyo—ang hindi mo nagawa, alin ang ayaw mong gawin, alin ang mga nagbunga ng mga hindi magandang resulta, at alin ang mga may prinsipyong hindi mo naarok. Ito ang lahat ng bagay na dapat mong suriin nang madalas. Kasabay nito, kailangan mong matutong makipagbahaginan at magtanong sa ibang tao, at kailangan kang matutong tumukoy, sa mga salita ng Diyos at sa mga pagsasaayos ng gawain, ng isang plano, mga prinsipyo, at isang landas para sa pagsasagawa. Sa anumang pagsasaayos ng gawain, nauugnay man ito sa administrasyon, sa mga tauhan, o sa buhay-iglesia, o kaya ay sa anumang uri ng propesyonal na gawain, kung binabanggit nito ang mga responsabilidad ng mga lider at manggagawa, kung ito ay isang responsabilidad na dapat mong tuparin, at nasa saklaw ng responsabilidad ng mga lider at manggagawa—ito ang mga gampaning dapat mong asikasuhin. Natural, dapat itakda ang mga prayoridad batay sa sitwasyon; walang gawaing maaaring maiwan. Sinasabi ng ilang lider at manggagawa, “Hindi tatlo ang ulo ko at hindi anim ang braso ko. Napakaraming gampanin sa pagsasaayos ng gawain; tiyak na hindi ko makakayang mamahala kung ako ang aatasang mangasiwa ng lahat ng ito.” Kung may ilang gampanin na hindi mo kayang personal na asikasuhin, nagsaayos ka ba ng ibang tao na gagawa sa mga ito? Pagkatapos gawin ang pagsasaayos na ito, nagsubaybay ka ba at nag-usisa? Sinuri mo ba ang gawain nila? Siguradong may oras ka naman para mag-usisa at magsuri, hindi ba? Tiyak na mayroon! Sinasabi ng ilang lider at manggagawa, “Kaya ko lang gumawa ng isang trabaho sa isang pagkakataon. Kung uutusan mo akong magsagawa ng pagsusuri, isang gampanin lang ang kaya kong suriin sa bawat pagkakataon; ang anumang hihigit pa roon ay hindi magagawa.” Kung ganoon, wala kang kuwenta, lubhang mahina ang kakayahan mo, wala kang kakayahan sa gawain, hindi ka akma para maging lider o manggagawa, at dapat kang bumaba sa posisyon. Gumawa ka na lang ng gawain na nababagay sa iyo—huwag mong antalahin ang gawain ng iglesia at ang paglago ng buhay ng mga hinirang ng Diyos dahil lang sa napakahina ng kakayahan mo para gumawa ng gawain; kung wala kang ganitong katwiran, ikaw ay makasarili at ubod ng sama. Kung mayroon kang ordinaryong kakayahan pero nagagawa mong isaalang-alang ang mga layunin ng Diyos, handa kang magsanay, at hindi ka sigurado kung kaya mong gawin nang maayos ang gawain, kung gayon, dapat kang maghanap ng ilang tao na may mahusay na kakayahan para makipagtulungan sa iyo sa gawain. Magandang diskarte ito, at maituturing na pagkakaroon ng katwiran. Kung masyadong mahina ang kakayahan mo at tunay na wala kang kakayahang pasanin ang gawaing ito, pero hinihiling mo pa rin na manatili sa posisyong ito at magtamasa ng mga pakinabang nito, kung gayon, isa kang taong makasarili at ubod ng sama. Ang mga lider at manggagawa ay kailangang magtaglay ng konsensiya at katwiran—ito ang pinakamahalaga. Kung walang kahit ganitong pagkatao, tiyak na hindi sila puwedeng maging lider o manggagawa, at kahit pa gumawa sila ng kaunting gawain, sila ay isang huwad na lider na magdudulot lamang ng pinsala sa mga hinirang ng Diyos at magsasapanganib sa gawain ng iglesia. Dapat isaalang-alang ng mga lider at manggagawa ang mga layunin ng Diyos; talagang hindi sila dapat maging diktatoryal at umako sa lahat ng bagay nang mag-isa, para lang humantong sa walang anumang maayos na nagawang gawain at sa pag-antala sa lahat ng gawain ng iglesia, pati na sa buhay pagpasok ng mga hinirang ng Diyos. Hindi ba’t malaking pagsalangsang iyon? Samakatwid, ang mga taong may napakahinang kakayahan ay talagang hindi maaaring maging lider o manggagawa. Ang mga taong walang pusong may takot sa Diyos at hindi kayang magsaalang-alang sa mga layunin ng Diyos kalooban ay mas lalong hindi maaaring maging lider o manggagawa; hindi sila puwedeng atasan na mangasiwa sa anumang gampanin. Bilang mga lider at manggagawa, mahalagang magkaroon ng kamalayan sa sarili. Kung hindi mo kayang gumawa ng tunay na gawain pero gusto mo pa ring akuin ang lahat, at mahilig kang magtamasa sa mga pakinabang ng katayuan, ito mismo ang depinisyon ng isang huwad na lider, at dapat kang tanggalin at itiwalag.

Matapos ang pagbabahaginan tungkol sa mga responsabilidad na dapat tuparin ng mga lider at manggagawa kaugnay sa mga pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos, mayroon na ba kayong landas ngayon kung paano dapat tratuhin at ipatupad ng mga lider at manggagawa ang mga pagsasaayos ng gawain? (Oo.) Mayroon bang anumang paghihirap? Sa iba’t ibang gampaning nakabalangkas sa loob ng mga responsabilidad ng mga lider at manggagawa na napagbahaginan natin, maaaring nakatuon lamang ang ilang tao sa isa o dalawang aspekto, habang ang kahit isa o dalawang aspekto ay maaaring hindi man lang maisakatuparan ng iba. Para sa mga lider at manggagawa na kayang tumuon sa isa o dalawang aspekto ng gawain, kung sapat ang kakayahan nila at natututunan din nilang subaybayan ang iba pang aspekto ng gawain, kung gayon, sila ay halos pasok sa pamantayan. Gayumpaman, kung nananatili lamang sila sa antas ng pangangaral ng mga doktrina at pagdaraos ng mga pagtitipon pero hindi sila makagawa ng partikular na gawain, at kapag inatasang lumahok sa pag-iinspeksiyon at pagsusubaybay sa mga partikular na gampanin, nag-aalala sila, nang walang mga plano, hakbang, o landas na susundin, at hindi alam kung ano ang gagawin, nagpapahiwatig ito ng mahinang kakayahan. Kaya bang ipatupad ng mga taong may mahinang kakayahan ang mga pagsasaayos ng gawain? (Hindi.) Ang gayong mga lider at manggagawa ay hindi pasok sa pamantayan. Paano ninyo dapat harapin ang gayong mga lider at manggagawa? Sabihin sa kanila, “Naiatas na ang mga pagsasaayos ng gawain, at malinaw ang pagkaunawa namin sa kung anong mga gampanin ang gagawin at anong mga prinsipyo ang dapat itaguyod, pero hindi mo alam kung ano ang gagawin at wala kang landas na susundin. Pero ang lakas pa rin ng loob mo na magbahagi at magsermon sa amin. Dapat ka nang bumaba agad sa posisyon mo! Hindi ka angkop na maging lider o manggagawa, hindi mo kayang tuparin ang responsabilidad na ito. Ipasa mo ito kaagad sa isang taong may kakayahan! Itigil mo ang pagbibigkas ng mga islogan dito, wala namang gustong makinig!” Angkop ba na harapin ito sa ganitong paraan? (Oo.) Kung hindi mo magawa ang gawain, ano pa ang silbi ng bulag na pagbibigkas ng mga islogan? Kayang basahin ng lahat ang mga salita sa mga pagsasaayos ng gawain; lahat ay kayang magsalita ng mga doktrina—lahat ay tungkol sa kung paano mo ito aktuwal na gagawin. Kung hindi mo ito kayang gawin, hindi ka angkpop na maging lider o manggagawa. Walang gampanin ang kasingsimple ng pagbibilang ng isa at dalawa. Sa bawat gampanin, kinakailangan ng mga lider at manggagawa na bumuo ng mga partikular na plano ng pagpapatupad sa loob ng saklaw ng mga prinsipyo batay sa partikular na sitwasyon. Kasabay nito, dapat silang matuto kung paano mangasiwa, mag-inspeksiyon, at sumubaybay hanggang sa maipatupad nang maayos ang gawain, ganap na tinutugunan ang mga hinihingi ng mga pagsasaayos ng gawain, na nagbubunga at nagkakaroon ng mga resulta. Saka lamang nila natupad ang mga responsabilidad ng mga lider at manggagawa; saka lamang sila pasok sa pamantayan bilang mga lider at manggagawa.

Ang Saloobin at mga Pagpapamalas ng mga Huwad na Lider Patungkol sa Mga Pagsasaayos ng Gawain

Katatapos lang nating magbahaginan tungkol sa kung ano ang mga responsabilidad ng mga lider at manggagawa pagdating sa mga pagsasaayos ng gawain. Kasunod, pagbabahaginan natin kung ano ang mga pagpapamalas ng mga huwad na lider. Sa mga huwad na lider na nakasalamuha ninyo, ano ang saloobin nila patungkol sa mga pagsasaayos ng gawain? Anong mga kilos at pagpapamalas ang ipinapakita nila? Kadalasang nauunawaan ng mga huwad na lider mula sa mga salita ng mga pagsasaayos ng gawain kung ano ang dapat gawin, ang mga partikular na hinihingi ng Itaas, at kung ano ang mga partikular na proyekto ng gawain, subalit, nauunawaan lang nila ito pagdating sa doktrina. Hindi pa rin nila nauunawaan o lubusang nakikilala ang mga partikular na prinsipyo, pamantayan, at landas ng pagsasagawa para sa pagpapatupad sa mga pagsasaayos ng gawain. Pagkatapos matanggap ang mga pagsasaayos ng gawain, pabasta-basta lang silang gumagawa, nagbabahaginan kung paano gawin ang gawain at kung paano iatas at ipatupad ang mga pagsasaayos ng gawain. Gayumpaman, gaano man sila magbahagi, isa lang itong literal at doktrinal na pagkaunawa sa mga pagsasaayos ng gawain. Tungkol sa kung paano partikular na ipapatupad ang mga pagsasaayos ng gawain at anong mga resulta ang maaaring makamit, pati na kung gaano kaepektibo ang magiging pagpapatupad kung pipili sila ng ilang tao na gagawa sa gawain o pipili ng isang plano para ipatupad ito, o kung kaya bang matugunan ang mga layon at resulta na hinihingi ng mga pagsasaayos ng gawain, hindi nila namamalayan at hindi malinaw sa kanila ang mga aspektong ito. Kapag ipinatutupad ng mga huwad na lider ang mga pagsasaayos ng gawain, kadalasan ay nagdaraos lang sila ng isang pagtitipon para mangaral ng ilang salita at doktrina, nagtatalaga ng gawain, bumabanggit ng ilan sa mga hinihingi ng Diyos, at pagkatapos ay hinihikayat nila ang lahat na ipahayag ang determinasyon ng mga ito. Itinuturing nila ito na paggawa ng kanilang trabaho. Naniniwala sila na hangga’t itinalaga nila ang gawain, itinakda ang isang tao para mangasiwa, at binanggit ang mga resulta na hinihingi ng sambahayan ng Diyos, natupad na nila ang kanilang responsabilidad. Pagkatapos ay ganap silang nakakampante, na para bang tapos na ang gawain. Wala silang ideya kung kailan iinspeksyunin ang gawain, kung anong mga problema at paghihirap ang maaaring lumitaw sa gawain, at aling mga problema ang kaya at hindi kayang lutasin ng mga nasa ibaba. Hindi rin nila alam kung aling mahahalagang gampanin ang kailangang subaybayan at bigyan ng patnubay. Halimbawa, ang mahahalagang hakbang tulad ng pangangasiwa, panghihikayat, at pag-iinspeksiyon ay hindi kailanman sumasagi sa isipan ng mga huwad na lider. Ang mga medyo mas mabuting huwad na lider, na medyo may kaunting konsensiya at ayaw kumain nang libre, ay naniniwala na dapat silang gumawa ng ilang gawain. Dadalawin nila ang iglesia at tatanungin ang mga kapatid kung mayroon silang anumang problema. May isang magsasabi sa kanila, “Madalas kaming may mga hindi pagkakasundo kapag magkasama kaming mga kapatid. Kapag hindi magkatugma ang mga opinyon namin, walang tigil kaming nagtatalo at nagbubunyag ng pagkamainitin ng ulo.” Sasabihin ng mga huwad na lider, “Madali lang itong lutasin,” at pagkatapos ay magdaraos sila ng isang pagtitipon, kung saan magbahagi sila: “Ang mga tao ay dapat matuto ng pagtitimpo at pagtitiyaga; dapat matutong magpakumbaba, hindi maging mayabang, at matutong magpasakop ang mga tao. Ito ang layunin ng Diyos. Ang sinumang nagbubunyag ng tiwaling disposisyon ay dapat magnilay-nilay sa sarili at tumanggap ng pagpupungos, hindi mamuhay ayon sa kanyang tiwaling disposisyon.” Pagkatapos nilang ibahagi ang lahat ng doktrinang ito, sasabihin nila, “Puwedeng kayo mismo ang mag-asikaso sa mga natitirang isyu. Hindi ako masyadong mahusay sa mga teknikal na bagay. Kahit papaano, idinaos ko ang pagtitipong ito para sa inyo; gawin na lang ninyo ang gawain ayon sa tingin ninyo na tama. Ang susi at mahalagang bagay ay maging tapat sa paggawa ng inyong mga tungkulin at hindi kumapit sa sarili ninyong mga ideya.” Pagkatapos makinig, magninilay-nilay ang mga tao at sasabihin nila, “Ang problema namin ay hindi lang ang pagbubunyag ng katiwalian, pagkamainitin ng ulo, at mga makasariling pagnanais, kundi pati na rin ang kawalan namin ng katiyakan at kalinawan tungkol sa ilang teknikal na isyu, at hindi rin kami marunong kumilos ayon sa mga prinsipyo. Hindi pa nalutas ang problemang ito!” Sasagot ang mga huwad na lider, “Magbasa pa kayo ng mga salita ng Diyos. Kapag nalutas na ang mga tiwaling disposisyong ibinubunyag ninyo, malulutas na rin ang mga isyung ito.” Ang gawain na pinakamahusay ang mga huwad na lider ay ang paglilitanya ng mga doktrina at pagbibigkas ng mga islogan. Hindi nila inaasahan ang mga malimit na problema na maaaring lumitaw sa gawain. Kapag may bumabanggit ng isang isyu, iisa lang din ang solusyon nila, iyon ay ang magpaliwanag gamit ang ilang salita at doktrina, pagkatapos ay magbigay ng kaunting paalala o payo, at ituring itong tapos na. Hindi sila makapag-isip ng anumang mga tiyak na plano at hindi makapagbigay ng wastong patnubay at tulong. Hindi ba’t simple at madali lang ang gawain ng mga huwad na lider? Saan man sila magpunta, pangangaral lang ang ginagawa nila, na pangunahing nakatuon sa pagsasalita ng mga doktrina at pagbibigkas ng mga islogan. Medyo karaniwan ang ganitong sitwasyon sa mga lider at manggagawa, hindi ba? Hindi nila kayang magpatupad ng partikular na gawain at hindi sila marunong magsagawa, magpatupad, o sumubaybay sa mga pagsasaayos ng gawain na iniaatas. Hindi nila alam kung ano ang mga responsabilidad nila sa gawain o kung anong mga gampanin ang mga dapat nilang gawin. Kapag inatasan silang gumawa ng partikular na gawain, bumibigkas lang sila ng mga islogan. Kapag may bumabanggit ng isyu, itinuturing nila itong pagkakataon para magsimulang mangaral. Kapag may binanggit na mahalagang isyu na hindi nila kayang lutasin, nauuwi sila sa pagpungos at pagsaway sa mga tao. Wala silang ibang solusyon at hindi nila kayang lutasin ang mga problema at paglihis na lumilitaw sa gawain. Ito ay pangunahing katangian ng mga huwad na lider. May mga huwad na lider din na inaatasang magpatupad sa isang pagsasaayos ng gawain at mag-inspeksiyon sa kung aling mga suliranin ang lumilitaw habang isinasagawa ang gawain—kung kaya nilang lutasin ang mga suliranin, dapat nila itong gawin kaagad; kung hindi nila kaya, maaari silang mag-ipon ng ilang katanungan at maghanap paitaas, at lulutasin ng Itaas ang mga ito. Pero ang nangyayari, kapag pumupunta sila sa aktuwal na lugar para lumahok sa gawaing ito, ipinatatawag nila ang lahat para sa buong araw na mga pagtitipon, at bukod sa pagtuklas kung sino ang may alitan sa isa’t isa, sino ang laging nagtatalo, sino ang hindi gaanong mabuti ang pagkatao, sino ang may baluktot na pagkaarok, sino ang mayabang at palaging kumakapit sa sarili niyang mga ideya, sino ang matakaw at tamad, sino ang katulad sa mga hindi mananampalataya, at sino ang masasamang tao, hindi nila matukoy ang anumang problema o suliranin na lumilitaw sa pagpapatupad ng gawain, at hindi rin nila nakikita ang mga isyung ito. Sa tingin ba ninyo ay kayang isakatuparan ng gayong mga lider at manggagawa ang kanilang gawain? (Hindi.) Saan ba may problema? (Masyadong mahina ang kakayahan nila, wala silang abilidad na kumilatis, at hindi nila matukoy ang mga problema.) Gaano karami ang ganitong klase ng lider sa paligid ninyo? Matutukoy ba ng mga lider ninyo ang mga problema? Kung iniatas ang isang pagsasaayos ng gawain at ang mga lider at manggagawa ay bumibigkas lang ng mga islogan at nangangaral ng walang anumang partikular na plano o hakbang para maipatupad ang pagsasaayos ng gawain, nang hindi nalalaman kung paano gawin ang gawain, kung gayon, hindi maisasakatuparan ang gawain. Ito ay nagiging tunay na walang saysay at walang bisa. Ang susi sa kung gaano kahusay na naipapatupad ang isang pagsasaayos ng gawain sa iglesia at kung gaano ito kaepektibo ay nakasalalay sa kung kayang gumawa ng mga lider at manggagawa ng tunay na gawain. Kung ang mga lider at manggagawa ay may mahusay na kakayahan, kakayahan sa gawain, at may katapatan, kung gayon, maipapatupad nang maayos ang pagsasaayos ng gawain. Kung ang mga lider at manggagawa ay may mahinang kakayahan, naguguluhan, at walang kakayahan sa gawain, kung gayon, kahit pa mayroong sinumang may talento sa gawain sa loob ng iglesia o kahit gaano pa kahandang makipagtulungan ang mga kapatid, hindi pa rin maipapatupad ang pagsasaayos ng gawain, at mas lalong hindi ito magkakamit ng anumang resulta.

Ang gawain ng mga huwad na lider ay limitado lang sa nakikita ng mga tao sa panlabas. Kahit na talagang nagpapatupad sila ng mga pagsasaayos ng gawain, para lang ito sa pormalidad, nang walang anumang pagsusubaybay o pag-iinspeksiyon pagkatapos. Ang gawain nila ay nananatili lang sa paggawa nang pabasta-basta; wala itong anumang tunay na puwersa sa likod nito at bigo itong magkamit ng anumang resulta. Halimbawa, sa gawain ng pagsusulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan, pagkatapos matanggap ang pagsasaayos na ito ng gawain, ang isang huwad na lider ay magpapatawag ng mga tao para sa mga pagtitipon para magbahagi, at sasagutin niya ang iba’t ibang katanungan ng mga tao tungkol sa pagsasaayos ng gawain na hindi nauunawaan ng mga ito. Pagkatapos niyang mangaral ng mga doktrina, at tila nakakaunawa naman ang mga tao, iisipin ng huwad na lider, “Naiatas na ang gawain, kaya ano ang dapat kong gawin? Dahil hinihingi ng sambahayan ng Diyos na magsulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan, kailangan ko ring magsulat. Kung hindi ako magsusulat, hindi ba’t magiging mababa ang tingin ng mga tao sa akin bilang lider?” Nagninilay-nilay siya sa bahay tungkol sa kung ano ang isusulat, at pagkalipas ng isang araw, wala pa rin siyang naisusulat. Iisipin niya, “Napakahirap magsulat ng artikulo. Karaniwan, pakiramdam ko ay mayroon akong mga karanasan, pero bakit parang naglalaho ang mga ito kapag nagsisimula na akong magsulat? Saan napunta ang mga karanasang iyon? Hindi, may mga karanasan naman ako, kaya lang, napipigilan ako ng paraan ng pagsusulat. Palagi kasi akong lumalabas at nakikisalamuha sa mga tao, na nakakaabala sa isipan ko, kaya nahihirapan akong magpokus. Hindi ako puwedeng palaging makipagbahaginan at makipagtalakayan tungkol sa gawain kasama ang mga tao; kung hindi, patuloy na gagala-gala ang isipan ko, at hindi ko masusulat ang artikulo. Kailangan ko ng tahimik na oras para maingat na pag-isipan kung paano ito isulat nang maayos bago ako makapagsulat.” Ginawa nilang pangunahing gampanin ang pagsusulat ng mga artikulo at itinuturing na ekstrang gampanin ang gawain na dapat ginagawa ng isang lider o manggagawa. Buong araw silang nagsusulat ng mga artikulo sa bahay, hindi nagbibigay-pansin sa pagpapatupad ng gawain at hindi nila natututunan o naaarok kung gaano karaming tao sa iba’t ibang iglesia ang kayang magsulat ng mga artikulo o kung mayroon bang mga angkop na tao na gagabay at susuri sa gawain—wala silang ideya tungkol sa mga bagay na ito. Lumilipas ang isang buwan, at bukod sa hindi sila nakapagsulat ng isang artikulo, hindi rin nila alam kung paano na umuusad ang gawaing ito sa iglesia. Ano ang problema rito? Pagkatapos iatas ang pagsasaayos ng gawain, ang ilang lider ng iglesia na may mahinang kakayahan ay hindi marunong gumawa ng tunay na gawain. Katulad ng indibidwal na ito, nangangaral lang sila ng ilang salita at doktrina at bumibigkas ng mga islogan, at iyon na iyon. Kung ang mga kapatid ay handa mang magsulat o hindi ay hindi mahalaga sa kanila; hindi sila hinihikayat o pinapatnubayan ng mga lider, lalo na ang iwasto sila. Hindi inaalala ng huwad na lider ang gayong mga lider at manggagawa. Nagsusulat ang ilang kapatid ng isang uri ng artikulo, at ang ilan ay sumusulat ng ibang uri, pero walang sinuman ang magsusuri kung ang sinusulat nila ay praktikal at alinsunod sa mga prinsipyo. Hindi nauunawaan ng mga kapatid ang mga prinsipyo at hindi alam kung kanino magtatanong; nagsusulat lang sila dahil sinabihan sila, sinusunod nila ang mga pagsasaayos ng sambahayan ng Diyos. May ilan din na may mga karanasan pero walang edukasyon; ang mga taong ito ay walang sinuman na makakatulong sa kanila sa pag-edit ng kanilang mga artikulo, at walang gumagawa ng mga pagsasaayos para sa usaping ito. Lumilitaw ang lahat ng uri ng problema, at nasaan ang mga lider at manggagawa? Ano ang ginagawa nila? Sila ay “nag-iisa” na nagsusulat ng mga artikulo! Hindi alam ng mga huwad na lider kung ano ang dapat nilang pagkaabalahan o kung anong mga gampanin ang dapat nilang gawin. Ang mga pagsasaayos ng gawain ay ipinatutupad sa iglesia sa iba’t ibang paraan, na may iba’t ibang diskarte, at hindi sila nag-uusisa tungkol sa alinman dito. Kapag nahaharap ang mga kapatid sa iba’t ibang problema habang ginagawa ang kanilang mga tungkulin at iniuulat ang mga problemang ito sa kanila, hindi nila nilulutas ang mga ito. Bilang resulta, maraming problema at suliranin ang natatambak, at naiipon din ang lahat ng uri ng artikulo ng patotoong batay sa karanasan nang walang sinuman na nag-eedit, sumusuri, o nagsisiyasat sa mga ito. Gayumpaman, hindi sinusubaybayan o iniinspeksiyon ng mga huwad na lider ang mga isyung ito, at hindi mahanap ng mga kapatid ang mga ito kapag may mga problema sila. Hindi napagtatanto ng mga huwad na lider na responsabilidad nila ang gawaing ito at dapat nilang subaybayan ang gawaing ito. Hindi ba’t basura sila? (Oo nga.)

Kung paano ipinatutupad ng isang lider o manggagawa ang gawain, gayundin ang kahusayan at mga resulta ng kanyang gawain, ay sumusubok kung siya ba ay pasok sa pamantayan. Sinusubok din nito ang kanyang pagkatao, ang kanyang kakayahan at kakayahan sa gawain, at kung mayroon ba siyang pagpapahalaga sa pasanin. Kapag nakatatanggap ang mga huwad na lider ng isang pagsasaayos ng gawain, itinuturing nilang tapos na ito pagkatapos magbahaginan tungkol dito. Hindi sila nakikilahok, nangangasiwa, nanghihikayat, o nag-iinspeksiyon dito, ni hindi nila sinusubaybayan ang pagpapatupad. Hindi nila naiintindihan na ang mga gampaning ito ang dapat nilang ginagawa; hindi nila naiintindihan na ang mga gampaning ito ang kanilang mga responsabilidad bilang mga lider at manggagawa. Naniniwala sila na ang pagiging lider o manggagawa ay nangangailangan lang ng kakayahang mangaral. Hindi ba’t sila ay mga taong mapurol ang isip? Maaari bang maging pasok sa pamantayan ang mga taong mapurol ang isip bilang mga lider at manggagawa? (Hindi.) Hindi sila maaaring maging pasok sa pamantayan bilang mga lider at manggagawa, pero iniisip nila na talagang mahusay sila at naniniwala sila na magagawa nila ang gawain. Hindi ba’t kulang sila sa talas ng pag-iisip? Ni hindi nila maipatupad ang isang simpleng gampanin tulad ng pagsusulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan. Ito ang isa sa mga pinakamadaling gampanin—pakilusin mo lang ang mga may mahusay na kakayahan at karanasan sa buhay para magsulat ng mga artikulo ng patotoo, at pagkatapos ay magsubaybay at magbigay ng gabay. Ang ilang lider at manggagawa ay may katamtamang kakayahan at mababang pinag-aralan, at hindi mahusay sa gawaing nakabatay sa teksto, pero puwede silang magtalaga ng mga angkop na tao na mangangasiwa. Sa ganitong paraan, makakagawa pa rin sila ng ilang tunay na gawain. Kung pati anong uri ng mga tao ang itatalaga nila para mangasiwa at magsagawa ng pagsisiyasat ay hindi rin nila alam, hindi nila magagawa ang gawain at sila ay mga huwad na lider. Sinasabi ng ilang tao, “Maaaring hindi makagawa ng gawaing nakabatay sa teksto ang isang huwad na lider dahil sa mahinang kakayahan at mababang pinag-aralan, pero dapat niyang magawa ang iba pang gawain.” May katuturan ba ang pahayag na ito? (Wala.) Bakit wala itong katuturan? (Ang gawain ng pagsusulat ng mga artikulo ng patotoong batay sa karanasan ay simple lang. Kung hindi nila ito maipaliwanag nang malinaw o maipatupad ang gawain, kung gayon, tiyak na hindi nila mapangasiwaan ang iba pang mga gampanin. Hindi nila alam kung paano gawin o subaybayan ang gawain.) Ipinapakita nito na masyadong mahina ang kakayahan nila. Sila ay mga taong mapurol ang isip. Iniisip nila na ang pagiging isang lider o manggagawa ay katulad ng pagiging isang opisyal ng malaking pulang dragon: Hangga’t natututo silang mambola, maghambog, bumigkas ng mga islogan, at nagsasagawa ng pandaraya, nililinlang ang mga nakatataas sa kanila at nagtatago ng mga bagay-bagay mula sa mga nasa ibaba nila, maaari nilang itatag ang kanilang sarili at makakakuha sila ng suweldo ng gobyerno. Hindi nila nauunawaan na ang pinakamahalagang aspekto ng pagiging lider o manggagawa ay ang pagkatutong gumawa ng tunay na gawain. Iniisip nila na napakasimple ng trabaho ng mga lider at manggagawa. Bilang resulta, hindi sila gumagawa ng tunay na gawain at nagiging isang huwad na lider.

Ano pang ibang partikular na mga pagpapamalas mayroon ang mga huwad na lider? Nakikilatis at naaarok ba ng mga huwad na lider ang mga prinsipyo at pamantayang hinihingi sa mga pagsasaayos ng gawain? (Hindi.) Bakit hindi? Hindi nila makilatis kung ano ang mga prinsipyo ng gawaing ito, at hindi nila maisagawa ang mga pagsisiyasat dito. Kapag may mga espesyal na sitwasyon na lumitaw sa panahon ng partikular na pagpapatupad ng gawain, hindi nila alam kung paano lutasin ang mga ito. Kapag tinatanong sila ng mga kapatid kung ano ang gagawin sa isa sa mga sitwasyong ito, nalilito sila: “Hindi ito nabanggit sa mga pagsasaayos ng gawain, paano ko malalaman kung paano ito pangangasiwaan?” Kung hindi mo alam, paano mo ipapatupad ang gawaing ito? Hindi mo nga alam pero hinihiling mo pa sa iba na ipatupad ito—makatotohanan ba iyon? Makatwiran ba iyon? Kapag nagpapatupad ang mga huwad na lider at huwad na manggagawa ng mga pagsasaayos ng gawain, sa isang banda, wala silang ideya tungkol sa mga hakbang at plano para sa pagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain. Sa kabilang banda, kapag naharap sa mga problema, hindi nila kayang magsagawa ng mga pagsisiyasat ayon sa mga prinsipyong hinihingi ng mga pagsasaayos ng gawain. Samakatuwid, kapag lumitaw ang maraming iba’t ibang uri ng isyu sa panahon ng pagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain, ganap na hindi nila kayang lutasin ang mga ito. Dahil sa mga unang yugto, hindi matukoy o mahulaan ng mga huwad na lider ang mga problema at hindi sila makapagbahagi nang maaga, at sa mga huling yugto, kapag lumilitaw ang mga problema, hindi nila malutas ang mga ito kundi nangangaral lang sila ng mga doktrina nang walang kabuluhan at mahigpit nilang ipinapatupad ang mga regulasyon, patuloy na pabalik-balik at nananatili ang mga problema, naaantala ang pagpapatupad ng ilang gawain, at hindi napapatupad nang sapat ang iba pang gawain. Halimbawa, tungkol sa pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos para sa pag-aalis at pagpapatalsik ng mga tao, kapag isinasagawa ng mga huwad na lider ang gawaing ito, inaalis lang nila ang mga halatang masamang tao, anticristo, at masamang espiritu na nagdudulot ng mga pagkagambala at kaguluhan, pati na rin ang mga hindi mananampalataya na kinasusuklaman at kinamumuhian ng mga kapatid. Gayumpaman, mayroon pa ring ilan na dapat alisin, iyon ang mga nakatago, mapanlinlang, tusong masamang tao at anticristo, na hindi nakikilatis ng mga kapatid o ng mga huwad na lider. Sa katunayan, ayon sa mga pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos, umabot na ang mga taong ito sa antas ng pag-aalis. Gayumpaman, dahil hindi nakikilatis ng mga huwad na lider ang mga ito, itinuturing pa rin ng mga huwad na lider ang mga taong ito bilang mabuti at itinataas pa nga ang ranggo, nililinang, at ginagamit ang mga ito para sa mahahalagang gawain, na nagpapahintulot sa mga ito na humawak ng kapangyarihan at sumakop ng mahahalagang posisyon sa iglesia. Kung gayon, maipapatupad ba ang pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos na alisin at patalsikin ang mga tao? Lubusan bang malulutas ang iba’t ibang problema? Makapagpapatuloy ba nang normal ang gawain ng pagpapalaganap ng ebanghelyo? Malinaw na hindi pwedeng lubusang maisakatuparan ang mga pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos, kaya maraming mahalagang gawain ang hindi magagawa nang maayos. Dahil walang anumang katotohanang realidad ang mga taong ginagamit ng mga huwad na lider at pwede pang gumawa ng masasamang gawa, pinipigilan nito ang iba’t ibang uri ng gawain sa iglesia na maisagawa nang maayos. Ginagamit ng mga huwad na lider ang masasamang taong ito, hinahayaan ang mga itong gumawa ng mahahalagang tungkulin at umako ng mahahalagang gawain, pinapayagan pa nga ang masasamang tao na pamahalaan ang mga handog. Makakagambala at makakagulo ba ito sa gawain ng iglesia? Magdudulot ba ito ng mga kawalan sa mga handog sa Diyos? (Oo.) Isa itong napakalubhang kahihinatnan. Dahil hindi makilatis ng mga huwad na lider ang mga taong ito, dahil hindi sila makapagsagawa ng mga pagsisiyasat sa mga ito, at hinahayaan nilang umako ng mahahalagang gawain ang masasamang taong ito, ganap na pumapalpak ang gawain. Sa paggawa ng mga tungkulin nila, ang masasamang taong ito ay palaging gumagawa nang pabasta-basta, nililinlang ang mga nasa itaas at ibaba nila, at walang ginagawang totoong gawain; kumikilos sila nang padalus-dalos, nililigaw ang mga tao, at gumagawa ng lahat ng uri ng masamang gawain. Gayumpaman, hindi ito makilatis ng mga huwad na lider, at sa oras na mapansin nila ang mga problema, nangyari na ang isang malaking sakuna. Halimbawa, sa pastoral na lugar ng Henan, gumamit ng iba’t ibang kasuklam-suklam na paraan ang ilang masamang tao na naging lider para nakawin ang mga handog sa Diyos; nagnakaw sila ng malalaking halaga, at hindi na nabawi ang mga halagang ito. May kaugnayan ba ito sa pagpili at paggamit ng mga lider at manggagawa ng mga maling tao? (Oo.) Ayon sa mga pagsasaayos ng gawain, kung hindi makilatis ang mga piniling tao, pwede silang italaga muna sa paggawa ng ilang simpleng gawain, at dapat na subaybayan at obserbahan ang gawain nila sa loob ng ilang panahon. Hindi dapat italaga sa anumang mahalagang gawain ang mga taong hindi makilatis, lalo na kung may kasama itong panganib. Pagkatapos ng matagalang obserbasyon at pagkilatis sa diwa nila, saka lang dapat gumawa ng desisyon kung paano sila tatratuhin at pangangasiwaan. Hindi gumagawa ang mga huwad na lider ayon sa mga pagsasaayos ng gawain at hindi nila kayang arukin ang mga prinsipyo; higit pa rito, hindi nila kayang makilatis ang mga tao at ginagamit nila ang mga maling tao. Humahantong ito sa mga kawalan sa gawain ng iglesia at sa mga handog sa Diyos. Ito ang kalamidad na dulot ng mga huwad na lider. Sinasadyang gamitin ng mga anticristo ang masasamang tao, samantalang ang mga huwad na lider ay magulo ang isip, hindi nila makilatis ang sinuman, at hindi rin nila malinaw na maunawaan ang diwa ng anumang problemang natutukoy nila. Gumagamit at nagtatalaga sila ng mga tao batay lamang sa kanilang nararamdaman. Karamihan sa mga taong isinasaayos ng mga huwad na lider ay hindi angkop; nagsasanhi sila ng mga kawalan sa gawain ng iglesia, nang may mga kahihinatnan na kapareho sa sinasadyang paggamit ng mga anticristo ng masasamang tao. Ang mga huwad na lider, na may mahinang kakayahan at walang kakayahang gumawa ng gawain, ay nagdudulot din ng masyadong mabibigat na resulta, hindi ba? (Oo.) Kaya, huwag isipin na ang mga anticristo lang ang lumalabag sa mga pagsasaayos ng gawain; ang mga huwad na lider ay maaaring lumalabag din sa mga pagsasaayos ng gawain. Kahit hindi ito sinasadya, ang kalikasan nito sa huli ay isa pa ring paglabag sa mga pagsasaayos ng gawain. Ang mga huwad na lider, dahil sa kawalan ng pag-unawa sa mga katotohanang prinsipyo at kawalan ng kakayahang makilatis ang mga tao o mga bagay-bagay, ay nauuwi sa paglabag sa mga pagsasaayos ng gawain at kawalan ng kakayahang gumampan ng tunay na gawain. Inaantala nito ang gawain ng iglesia at pinipinsala ang mga hinirang ng Diyos. Ang kalikasan at mga kahihinatnan ng kanilang mga kilos ay kapareho ng sa mga anticristong gumagawa sa gawain, na nagdudulot din ng mga kawalan sa gawain ng iglesia at pumipinsala sa buhay pagpasok ng mga kapatid.

Ang mga huwad na lider, kapag gumagawa ng gawain at nagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain, ay pabasta-basta lang na gumagawa at nagiging sanhi ng ganap na kapalpakan ng mga bagay-bagay. Sila ay sobrang mapagmagaling at hindi kailanman naghahanap o nagbabahagi, hangal nilang iniisip na mayroon silang mahusay na kakayahan; nangangahas silang gumawa ng aksiyon, at mahusay silang magsalita. Dahil inihalal sila ng mga kapatid o pansamantala silang itinataguyod at nililinang ng sambahayan ng Diyos, iniisip nila na sila ay pasok sa pamantayan bilang mga lider at manggagawa at na kaya nilang tuparin ang kanilang mga responsabilidad. Ang hindi nila alam, wala silang kuwenta, at hindi nila kayang tuparin ang alinman sa mga responsabilidad ng mga lider at manggagawa. Wala silang panukat sa sarili nilang mga kakulangan; walang kahihiyan silang gumagawa ng mga bagay-bagay. Bilang resulta, pagkatapos iatas ang iba’t ibang pagsasaayos ng gawain, hindi nila kayang ipatupad ang mga ito ayon sa mga hinihingi mula sa Itaas. Ang bawat pagsasaayos ng gawain na pinangangasiwaan nila ay nauuwing ganap na palpak at lubusang magulo. Mahina ang pagpapatupad nila ng gawaing administratibo; hindi malinaw sa kanila kung ilan ang mga bagong mananampalataya na nakamit sa pamamagitan ng pangangaral ng ebanghelyo, kung paano magtatatag ng mga iglesia, pumili ng mga lider at diyakono, at kung paano magsagawa ng buhay-iglesia. Pagdating sa kung sino ang may pinakamaraming resulta sa pangangasiwa ng gawain ng ebanghelyo, kung sino ang pinakaepektibong nagpapatotoo, sino ang pinakaangkop na magdilig sa iglesia, aling mga lider ng grupo ang dapat ilipat o tanggalin dahil sa pagiging iresponsable, at kung paano lutasin ang mga problemang lumilitaw sa ilang aspekto ng gawain, hindi malinaw sa mga huwad na lider ang tungkol sa lahat ng partikular na gampaning ito, at ganap silang pumapalpak sa kanilang gawain. Sa iba’t ibang propesyonal na gampanin sa iglesia na nangangailangan ng mas mataas na antas ng teknikal na kadalubhasaan, ganap din na pumapalpak ang mga huwad na lider sa mga ito. Wala silang ideya kung paano partikular na isagawa ang mga gampaning ito. Kahit na gusto nilang mag-usisa tungkol sa mga ito, hindi nila alam kung paano ito gawin. Gusto nilang tanungin ang Itaas kung paano harapin ang mga gampaning ito, pero ni hindi nila alam kung paano buuin ang kanilang mga katanungan. Dahil dito, hindi magagawa ang gawain. Maging ang simpleng gampanin ng pamamahala sa mga pag-aari na kinakailangan ng mga pagsasaayos ng gawain—pagtatalaga ng mga angkop na para mangalaga at magtalaga ng mga pag-aari, at pagtatatag ng iba’t ibang sistema—ay isang bagay na hindi kayang pangasiwaan ng mga huwad na lider. Ganap silang pumapalpak dito. Ang mga huwad na lider ay lubos na nalilito sa bawat gampaning pinangangasiwaan nila. Kapag tinanong kung naipatupad ba nila ang mga pagsasaayos ng gawain, may pagmamalaki at kumpiyansa nilang sinasabi, “Oo, naipatupad ko na. May kopya ng mga pagsasaayos ng gawain ang lahat, at alam ng lahat kung anong gawain ang hinihingi ng sambahayan ng Diyos.” Kung tatanungin mo sila kung paano nila ito ginawa, na ipaliwanag ang mga partikular na hakbang ng gawain, kung aling mga gampanin ang hindi gaanong nagawa nang maayos, kung aling mga gampanin ang mas maayos na nagawa, kung nagawa ba nang tama ang bawat gampanin, kung aling mga gampanin ang kailangang patuloy na subaybayan at inspeksiyunin, at kung mayroon bang mga problemang natuklasan pagkatapos ng pag-iinspeksiyon, wala silang kaalam-alam tungkol sa lahat ng ito. Ang ilang huwad na lider, mula nang maging lider sila, ay hindi man lang alam kung ano ang mga gampaning kailangan nilang gawin o kung ano ang saklaw ng kanilang responsabilidad. Hindi ba’t mas mahirap ito? Karamihan ba sa mga lider at manggagawa ay may ganitong iba’t ibang antas na problema sa kasalukuyan? (Oo.)

Ang Pamantayan sa Pagsubok Kung ang Mga Lider at Manggagawa ay Pasok sa Pamantayan

Sa pamamagitan ng pagbabahaginan ngayong araw, mayroon ba kayong mas malinaw na pagkaunawa sa mga responsabilidad na dapat tuparin ng mga lider, manggagawa, at superbisor? Mayroon ka bang naisip na mas magandang ideya? Mas tumpak ba ang pagkaunawa mo sa papel ng mga lider at manggagawa? (Oo.) Sa isang banda, ang mga lider at manggagawa ay nagkamit ng kaunting pagkaunawa tungkol sa kung aling mga gampanin ang dapat nilang gampanan; sa kabilang banda, ang lahat ng iba ay mayroon nang ilang landas ngayon sa pagkilatis kung ang isang lider o manggagawa ay pasok ba sa pamantayan. Ayon sa mga hinihingi ng ikasiyam na responsabilidad ng mga lider at manggagawa, karamihan ba sa kanila ay pasok sa pamantayan? (Hindi.) Kung gayon, sino-sinong mga lider at manggagawa ang maaaring maging pasok sa pamantayan, at sino-sino ang hindi? Iyong mga may kakayahan na pasok sa pamantayan, may kaunting praktikal na karanasan, may mga prinsipyo sa kanilang pangangasiwa sa mga bagay-bagay, at may pagpapahalaga sa pasanin para sa gawain ng iglesia, ay maaaring maging pasok sa pamantayan bilang mga lider at manggagawa pagkatapos ng ilang panahon ng pagsasanay. Gayumpaman, ang mga may mahinang kakayahan at walang kakayahang umarok, na hindi makaarok sa mga prinsipyo kahit gaano pa karaming katotohanan ang ibinabahagi, ay hindi maaaring maging pasok sa pamantayan bilang mga lider at manggagawa at maaari lamang silang matiwalag. Samakatwid, kung gusto mong maging isang lider o manggagawa na pasok sa pamantayan, at gusto mong mapili ng iba bilang lider o manggagawa, dapat mo munang suriin kung sapat ba ang kakayahan mo. Paano mo ito masusuri? Sa pamamagitan ng pagtingin kung kaya mo bang ipatupad ang mga pagsasaayos ng gawain. Kunin ang isang kamakailang pagsasaayos ng gawain, basahin ito, at subukin ang iyong sarili para makita kung mayroon ka ba ng mga hakbang at plano para sa pagpapatupad nito. Kung mayroon kang mga ideya at plano at alam mo kung paano ito ipatupad, kung gayon, dapat mong akuin ang gawain bilang iyong nakatakdang tungkulin kapag pinili ka ng mga kapatid. Gayumpaman, kung pagkatapos basahin ang pagsasaayos ng gawain ay blangko ang isipan mo, lubos mong hindi makilatis kung sino ang pinakaangkop na isasaayos na mangasiwa sa gawain, at higit pa roon ay hindi mo malinaw na maunawaan kung paano partikular na ipatupad ang iba’t ibang aytem ng gawain ng iglesia, hindi mo rin alam kung paano magbahagi, mangasiwa, mag-inspeksiyon, at sumubaybay, at wala kang naisip na mga hakbang o plano para sa pagpapatupad, pero pinagkakamalan ka ng ilang kapatid na isang taong may labis na talento at angkop na maging lider o manggagawa, ano ang dapat na saloobin mo? Dapat mong sabihin, “Salamat sa papuri mo, pero sa totoo lang, wala akong gaanong talento. Wala akong kakayahan para dito—mali ang paghusga mo sa akin. Kung pipiliin mo ako bilang lider, maaantala nito ang gawain ng iglesia. Alam ko ang sarili kong tayog; ni hindi ko alam kung paano ipatupad ang isang simpleng pagsasaayos ng gawain—wala akong ideya kung saan magsimula at wala akong kahit anong palatandaan. Kung walang pagkaunawa sa katotohanan, hindi magagawa nang maayos ang gawain ng iglesia. Kahit pa italaga ako ng Itaas, hindi ko ito magagawa. Hindi talaga ako nababagay para sa papel na ito.” Ano ang tingin mo sa ganitong uri ng pag-amin? Ang ganitong pagharap ay nagpapakita ng katwiran; ang mga taong nagsasabi nito ay mayroong mas higit na katwiran kaysa sa mga huwad na lider. Ang mga huwad na lider ay hindi kailanman makakapagsabi ng isang bagay nang ganito . Ang iniisip ng mga huwad na lider ay, “Pinili ako, kaya nararapat akong maging lider. Bakit hindi? May talento ako, kaya karapat-dapat ako. Problema ba ang hindi magawang ipatupad ang mga pagsasaayos ng gawain? Sino ba ang ipinanganak na may alam na sa kung paano ito gawin? Hindi ba’t puwede ko naman itong matutunan? Hangga’t kaya kong mangaral, sapat na iyon. Mayroon akong espirituwal na pang-unawa, alam ko at nauunawaan ko ang mga salita ng Diyos, kaya kong magbahagi, at kaya kong makita ang landas ng pagsasagawa sa mga salita ng Diyos. Sanay ako sa paglutas ng mga tiwaling disposisyon at iba’t ibang kalagayan ng mga tao. Ang pagpapatupad sa mga pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos ay hindi malaking bagay. Hindi ba’t ito ay gawain lang ng pamamahalang administratibo? Nag-aral ako noon ng pamamahalang administratibo, kaya ang kaunting gawaing ito ng sambahayan ng Diyos ay walang problema para sa akin!” Hindi ba’t nanganganib ang gayong tao? (Oo.) Saan nakasalalay ang panganib? Nakikilatis ba ninyo ang bagay na ito? (Hindi nila kayang gawin ang gawain at gagambalain at guguluhin nila ang gawain ng sambahayan ng Diyos, hindi lang nila pinipinsala ang kanilang sarili at mga kapatid, kundi inaantala rin nila ang gawain ng sambahayan ng Diyos.) Pinsala lang ba ito? Iyon ba ang kahahantungan nito sa huli? Kung iyon lamang, maaari pa rin itong malunasan. Ang pangunahing isyu ay na kung magpapatuloy ang isang huwad na lider sa kanilang papel sa loob ng mahabang panahon, susundin nila ang landas ng mga anticristo at sa huli ay magiging isang anticristo. Sa tingin mo ba, ganoon lang kasimple ang pagiging lider o manggagawa? Ang katayuan ay may kasamang tukso, at ang tukso ay may kasamang panganib. Ano ang panganib na ito? Ito ay ang posibilidad ng pagsunod sa landas ng mga anticristo. Ang pinakamalalang kahihinatnan ng pagsunod sa landas ng mga anticristo ay ang maging isang anticristo.

May ilang tao ang nagsasabi, “Medyo mahina lang ang kakayahan ng ilang huwad na lider, pero hindi naman masama ang pagkatao nila. Maari kayang silang sumunod sa landas ng mga anticristo?” Sino ang nagsabi na ang pagkakaroon ng pagkataong hindi masama ay nangangahulugan na hindi sila susunod sa landas ng mga anticristo? Gaano sila kailangang maging masama para masabing sila ay mga anticristo? Malinaw ba ninyong nauunawaan ito? Kung ang isang huwad na lider ay mananatili sa posisyon nang matagal, nagsisimula na siyang sumunod sa landas ng mga anticristo. May agwat ba sa pagitan ng pagsunod sa landas ng mga anticristo at pagiging isang anticristo? (Wala.) Pag-isipang muli: Anong landas ang sinusundan ng mga huwad na lider na iyon? Hindi gumagawa ng partikular na gawain ang mga huwad na lider, at wala rin silang kakayahang gumawa ng partikular na gawain, pero gusto pa rin nilang tumayo sa mataas na posisyon para mangaral sa iba at himukin ang mga tao na makinig at sumunod sa kanila. Ito ba ay pagsunod sa landas ng mga anticristo? Ano ang kahihinatnan ng pagsunod sa landas ng mga anticristo? (Likas silang nagiging mga anticristo.) Bagamat hindi likas na anticristo o masasamang tao ang mga huwad na lider, kung susundin nila ang landas ng mga anticristo sa loob ng mahabang panahon, nang walang pangangasiwa o walang sinuman na nag-uulat at nagtatanggal sa kanila, maaari ba silang umangkin ng kapangyarihan at magtatag ng mga nagsasariling kaharian? (Oo.) Sa puntong iyon, hindi ba’t naging mga anticristo na sila? Kaya, kita ninyo, hindi ba’t napakamapanganib ng papel ng isang huwad na lider? (Oo.) Ang pagiging huwad na lider ay napakamapanganib na. Bagama’t kasalukuyan nating hinihimay ang mga huwad na lider at hindi tinatalakay ang mga anticristo, may kaugnayan sa pagitan ng diwa ng dalawang ito. Sa katunayan, sinusunod ng mga huwad na lider ang landas ng mga anticristo. Ang pagsunod sa landas na ito ay likas na na magtutulak sa kanila sa pagiging anticristo, na itinatakda ng kanilang kalikasang diwa. Sa puntong iyon, hindi na kailangang tingnan ang kanilang pagkataong diwa; ang landas na sinusundan nila ang nagtatakda kung sila ba ay mga anticristo. Isipin ninyo ang mga huwad na lider na tinanggal. Kung hindi sila maagap na tinanggal, batay sa kanilang diwa kung paano sila umasal at kung ano ang ibinunyag nila habang nasa tungkulin, sa huli ay susunod ba sila sa landas ng mga anticristo? Magiging anticristo ba sila? Sa katunayan, may ilang tao na nagpakita na ng mga senyales nito, at ang sambahayan ng Diyos ang nagtanggal sa kanila kaagad. Kung hindi sila tinanggal, masisimulan na nilang samantalahin ang iglesia at ilihis ang mga tao. Mag-uumpisa silang kumilos gaya ng mga opisyal o panginoon sa matataas na posisyon, uutus-utusan ang mga tao at magmamando, hinihimok ang iba na sumunod sa kanila na parang sila ay Diyos. Ipinapahayag pa nga nila na ginawa silang perpekto ng Diyos at sila ay mga taong ginagamit ng Diyos. Hindi ba’t magulo iyon? Kaya, paano natin dapat tingnan at ilarawan ang mga kalagayan at pagpapamalas ng gayong mga huwad na lider? Maari silang paunang ilarawan bilang mga mapagpaimbabaw, mga taong nagsasamantala sa iglesia, mga Pariseo. At ano ang mangyayari kung magpapatuloy pa ito? Bagama’t ang mga huwad na lider ay maaaring hindi kasinglupit o kasingbuktot ng mga anticristo, at bagama’t sa panlabas ay maaaring mukha silang may kakayahang magtiis ng paghihirap at gumawa ng mabigat na gawain, tumulong sa iba sa bawat pagkakataon, at maging matiyaga at mapagpasensiya sa mga tao, katulad ng mga Pariseo na naglakbay sa lupa at dagat para mangaral at gumawa, ano ang halaga nito sa huli? Kung hindi nila kayang ipatupad ang iisang gampanin, paanong naiiba ang mga kilos at pag-uugali nila sa mga Pariseo? Katuwang ba sa gawain ng Diyos ang mga gawa nila, o ang mga ito na ay sumusuway at nanggugulo sa gawain ng Diyos? Malinaw na nilalabanan ng mga ito sa gawain ng Diyos at hinahadlangan ang normal na pag-usad ng iba’t ibang aytem ng gawain ng iglesia. Hindi ba’t wala itong ipinagkaiba sa pag-uugali ng mga Pariseo at iyong mga pastor at elder sa mundo ng relihiyon? Ang mga huwad na lider ay katulad lang nila. Kaya, paano natin sila dapat ilarawan? Ano ang mangyayari kung patuloy na mamumuno ang mga huwad na lider? Bukod sa mabibigo silang ipatupad ang mga pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos, sisimulan din nilang tuligsain, punahin, husgahan, kondenahin, at gawin ang iba pang gayong mga bagay sa mga pagsasaayos na ito—isang buong serye ng mga pag-uugali ng anticristo ang lilitaw. Hindi lang sila bigong ipatupad ang mga pagsasaayos ng gawain, kundi nakakahanap pa sila ng iba’t ibang dahilan para labanan at hadlangan ang pagpapatupad ng mga ito. Hindi ito pakikipagtulungan sa gawain ng Diyos, kundi panghahadlang at panggugulo sa gawain ng sambahayan ng Diyos. Ginagamit nila ang kanilang sariling mga kuru-kuro at imahinasyon, at ang kapangyarihan at katayuang ibinigay sa kanila ng sambahayan ng Diyos, para hadlangan ang pagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos. Hindi ba’t ito ang diwa ng problema? (Oo.) Ang mga huwad na lider ay hindi gumagawa ng tunay na gawain at hindi nila maipatupad ang iba’t ibang gampaning isinaayos ng Itaas, pero iginigiit pa rin nila ang kanilang katayuan para mangaral sa mga tao, iniisip na sila ang mga pinuno, ang mga kapitan, ng mga hinirang ng Diyos. Ginagawa na sila nitong mga anticristo—mga tuwirang anticristo. Tumpak ba ang paglalarawang ito sa gayong mga tao? Sobrang tumpak ito, walang anumang pagkakamali! Hindi ito lohikal na pangangatwiran kundi isang paglalarawan batay sa kanilang diwa. Ang mga hindi makapagpatupad sa mga pagsasaayos gawain ng sambahayan ng Diyos ay mga huwad na lider, at ang mga hindi nagpapatupad sa mga pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos ay mga huwad na lider din. Bago sila mabunyag bilang mga Pariseo, maaari silang ilarawan bilang mga huwad na lider. Gayumpaman, mula sa sandaling maging mga Pariseo sila at magsamantala sa iglesia, umasa sa kanilang “mga nakaraang tagumpay,” at umako ng mga posisyon nang hindi nagpapatupad sa mga pagsasaayos ng gawain o gumagawa ng mga partikular na gampanin, at nagiging mga balakid sa gawain ng sambahayan ng Diyos, ang gayong mga tao ay dapat ilarawan bilang mga anticristo. Paano mo natutukoy kung ang isang tao ay isang huwad na lider o isang anticristo? Ang isang huwad na lider ay inilalarawan batay sa kung kaya ba niyang ipatupad ang mga pagsasaayos ng gawain at gumawa ng tunay na gawain. Ang mga hindi nagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain at hindi gumagawa ng tunay na gawain ay mga huwad na lider. Gayumpaman, kung alam nilang hindi nila kayang gumawa ng tunay na gawain at magpatupad ng mga pagsasaayos ng gawain mula sa Itaas, pero gusto pa ring igiit ang kanilang katayuan para mangaral at bumigkas ng mga islogan upang makuha ang loob ng mga tao, at balewalain ang mga pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos, at asahan ang sambahayan ng Diyos—batay sa katunayan na matagal na silang nananampalataya sa Diyos at nagtiis para sa gawain ng iglesia sa loob ng maraming taon—na panatilihin sila para patuloy nilang magamit ang iglesia at masamantala ang sambahayan ng Diyos bilang isang tahanan ng pagreretiro, patuloy na nililihis ang mga kapatid, at maghangad pa nga ng kapangyarihang para kontrolin ang pag-uusap at magkaroon ng awtoridad sa paggawa ng desisyon, kung gayon, ang mga taong ito ay mga anticristo. Ganito mo matutukoy kung ang isang tao ay huwad na lider o isang anticristo. Malinaw ba ang prinsipyo at pamantayang sa paglalarawan? (Oo.)

Ang ikasiyam na responsabilidad ng mga lider at manggagawa ay pangunahing kinapapalooban ng mga pagsasaayos ng gawain. Ang pamantayan sa pagsubok kung ang isang lider o manggagawa ay pasok sa pamantayan ay kung ipinapatupad ba nila ang mag pagsasaayos ng gawain. Ang pagsusuri kung ang mga lider at manggagawa ay totoo o huwad batay sa kung isinasagawa ba nila ang gawain ng iglesia ayon sa mga pagsasaayos ng gawain ay ang pinakatumpak na pamamaraan. Ang paggamit ng kanilang saloobin patungkol sa mga pagsasaayos ng gawain bilang para kilatisin at himayin ang huwad na lider o mga anticristo, ay ganap na patas. Ang pagsusuri sa mga lider at manggagawa batay sa kung paano nila ipinapatupad ang mga pagsasaayos ng gawain, kung kaya ba nilang ipatupad ang mga pagsasaayos ng gawain, at ang pagiging epektibo at pagiging ganap ng kanilang pagpapatupad ay patas at makatwiran para sa sinumang lider o manggagawa. Hindi nito nilalayon na sadyang gawing mahirap ang mga bagay-bagay para sa sinuman. Nakikilatis ba ninyo na ang ilang huwad na lider ay hindi nagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain at sa huli ay nagiging anticristo? Tama ba ang pahayag na ito? (Oo.) Bakit ito tama? (Dahil hindi ipinapatupad ng mga huwad na lider ang mga pagsasaayos ng gawain at hindi sila umaako ng kanilang posisyonn para magtatag ng kanilang mga nagsasariling kaharian. Nangangahulugan ito na sinimulan na nilang tahakin ang landas ng mga anticristo.) Ito ang penomenon—ano ang diwa ng problema? Ang hindi pagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain ay paglaban sa Diyos at pagkontra sa Kanya. Ano ang ibig sabihin ng pagkontra sa Diyos? Ang mga sumusunod sa landas ng mga anticristo ay kumokontra sa Diyos, tumatayo nang tuwirang salungat sa Kanya. Kung ang isang tao ay isang huwad na lider lamang, sadyang hindi siya marunong gumawa sa gawain o magpatupad sa mga pagsasaayos ng gawain; hindi nila sinasadyang labanan ang Diyos. Gayumpaman, ang mga katangian ng mga anticristo ay mas higit na malubha kaysa sa mga huwad na lider. Ang ilang huwad na lider ay matagal nang tumatahak sa landas ng mga anticristo. Nagsisimula ang mga indibidwal na ito sa hindi paggawa ng tunay na gawain at hindi pagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain. Pagkatapos maging lider sa loob ng mahabang panahon at makapangaral ng ilang salita at doktrina, pakiramdam nila ay ligtas na ang kanilang posisyon, na mayroon silang kapital, at na nagkamit sila ng katanyagan sa gitna ng mga tao. Pagkatapos, nangangahas na sila na gawin ang anumang naisin nila at kontrahin ang Diyos. Madalas nilang sobrang kinabibiliban ang sarili, naniniwala na nagkamit sila ng katanyagan sa gitna ng mga kapatid, na ang kanilang mga salita ay may bigat, at samakatwid, dapat silang magkaroon ng ganap na kontrol sa anumang usapan at ng awtoridad sa paggawa ng desisyon sa lahat ng bagay na ginagawa nila. Sa tingin nila ay dapat makinig ang mga tao sa kanila; dapat protektahan ng mga tao ang kanilang dignidad kung naipapahiya nila ang kanilang sarili habang may ginagawa o kung magkamali sila—gayundin dapat ang sambahayan ng Diyos. Dapat kumunsulta sa kanila ang sambahayan ng Diyos tungkol sa anumang isyu na lumitaw at bigyan sila ng parte sa mabubuting bagay, at dapat silang makatanggap ng mas magagandang pribilehiyo, at mas mataas na papuri kaysa sa iba. Sa tingin nila ay dapat din silang tratuhin sila ng Diyos nang espesyal. Dahil sa mga inaakalang kalamangan na ito at pagiging nakatataas nila, naniniwala sila na hindi sila dapat basta-bastang pungusan o ilantad ng sambahayan ng Diyos sa harap ng iba, lalo na ang tanggalin sila nang walang anumang pagsasaalang-alang sa kanilang nararamdaman. Ang gayong mga tao ay nanganganib. Umaasa sila sa kanilang mga “nakaraang tagumpay.” Sila ay mga Pariseo, at sila ay naging mga anticristo na. Hindi ba’t ito ay itinatakda ng kanilang kalikasang diwa? Kung ang isang tao ay naghahangad ng katotohanan at nagtataglay ng katotohanang realidad, gagawin ba nila itong mga di-makatwirang hinihingi ng sambahayan ng Diyos at ng Diyos? (Hindi.) May isang uri ng tao na, pagkatapos gumawa sa loob ng mahabang panahon, ay nakakaramdam na nagkamit sila ng katayuan at na may kapital sila, kaya, nabubuo ang ganitong mga kaisipan at pakiramdam ng pagiging nakatataas. Anong uri ng tao ito? Isa itong tao na may diwa ng isang anticristo. Dahil hindi nila hinahangad ang katotohanan at sinusunod nila ang landas ng mga anticristo, sila ay mayabang at mapagmagaling, gumagawa ng iba’t ibang uri ng mga di-makatwirang hinihingi sa Diyos at sa sambahayan ng Diyos. Umaasa sila sa kanilang mga “nakaraang tagumpay,” ginagamit ang iglesia, kumakapit sa kanilang katayuan, at sa huli ay nagiging anticristo. Isa itong tipikal na halimbawa ng anticristo. May mga ganitong tao ba sa iglesia? Ang sinuman na ipinagmamalaki ang kanyang sarili sa pagiging isang espirituwal na tao ay ganitong klase ng tao. Malinaw na sila ay walang kuwenta at hindi kayang gumawa ng anumang partikular na gawain, pero itinuturing pa rin niya ang kanyang sarili na espirituwal; itinuturing niya ang kanyang sarili bilang isang taong tinitingnan ng Diyos nang may pabor at target ng pagpeperpekto ng Diyos. Naniniwala siya na siya ay minamahal na anak ng Diyos, isang mananagumpay. Anong landas ang sinusundan ng gayong tao? Siya ba ay taong naghahangad sa katotohanan? Siya ba ay taong nagpapasakop sa katotohanan? Siya ba ay taong nagpapasakop sa mga pamamatnugot at mga pagsasaayos ng Diyos? Tiyak na hindi, isang daang porsiyento na hindi. Siya ay taong naghahangad ng katayuan, reputasyon, at mga pagpapala, at tumatahak sa landas ng mga anticristo. Kapag ang gayong tao ay matagal nang humahawak ng isang posisyon, naglilingkod bilang huwad na lider sa loob ng mahabang panahon, hindi maiiwasang siya ay magiging anticristo. Ang mga anticristo ay mga hadlang sa gawain ng sambahayan ng Diyos. Hindi nila kayang gumawa ng gawain ayon sa mga pagsasaayos ng gawain, hindi nila kayang sumunod sa kalooban ng Diyos o gumawa ng mga bagay-bagay ayon sa mga hinihingi ng Diyos; higit pa rito, hindi nila kayang isuko ang kanilang katayuan, reputasyon, at mga interes para gawin ang gawain ng iglesia, dahil sila ay mga anticristo.

Ang pagbabahaginan tungkol sa ikasiyam na responsabilidad ng mga lider at manggagawa ay pangunahing nauukol sa pagpapatupad ng mga pagsasaayos ng gawain. Kung pasok ba sa pamantayan ang isang lider o manggagawa at kung natutupad ba nila ang kanilang mga responsabilidad ay pangunahing natutukoy ng kung paano nila ipinapatupad ang mga pagsasaayos ng gawain at ang mga resulta ng mga pagpapatupad nito. Siyempre, ginagamit din ang pamantayang ito para ilantad ang mga huwad na lider ang mga landas na sinusunod nila, pati na ang mga kahihinatnan na idinudulot nila sa gawain ng iglesia at sa buhay pagpasok ng mga hinirang ng Diyos. Ang lahat ng pagtatakda, paghatol, at panghuling paglalarawan ay nakabatay sa pagpapatupad ng mga huwad na lider sa mga pagsasaayos ng gawain. Ang pagpapatupad sa mga pagsasaayos ng gawain ay isang pangunahing gampanin, kaya, ang pagtukoy kung pasok ba sa pamantayan ang isang lider o manggagawa batay sa kanilang pagpapatupad sa mga pagsasaayos ng gawain ay napakamakatotohanan at lubos na mahalaga. Higit pa rito, ang pagsukat sa bawat lider at manggagawa gamit ang pamantayang ito ay ganap na makatwiran at patas, na walang halong anumang karumihan.

Abril 24, 2021