Maraming taon nang nanampalataya kayo sa Diyos, at bagama’t nauunawaan ninyo ang ilang katotohanan, sa loob ng puso ng bawat isa sa inyo may mga sarili kayong interpretasyon, paniniwala, at imahinasyon—at pawang kumokontra at sumasalungat itong lahat sa katotohanan at sa kalooban ng Diyos. Ano ang mga bagay na ito? Ang mga bagay na ito ay ang mga kuru-kuro ng mga tao. Bagama’t wala talagang katotohanan ang tao, may kakayahan ang kanilang isip na makalikha ng maraming kuru-kuro at imahinasyon, kung saan ang lahat ng ito’y hindi nakaayon sa katotohanan. May kinalaman sa mga kuru-kuro at imahinasyon ng tao ang lahat ng bagay na di-ayon sa katotohanan. Kaya paano nagsisimulang magkaroon ng mga kuru-kuro ang tao? Maraming iba’t ibang sanhi. Ito’y dahil na rin sa pangungundisyon ng tradisyunal na kultura, pati na ng pagpapakalat at pagkikintal ng kaalaman, ng epekto ng mga kalakaran sa lipunan at mga itinuro sa pamilya, at iba pa. Sa Tsina—isang bansang napagharian ng ateismo sa loob ng libu-libong taon—anong pagkaunawa at pagkakilala mayroon ang mga tao ukol sa Diyos? Bagama’t hindi nakikita at hindi nahahawakan ang Diyos, umiiral talaga Siya, kaya Niyang lumipad sa himpapawid dito at doon, paroo’t parito nang walang bakas, lumilitaw at nawawalang bigla, kayang tumagos sa mga pader, hindi nahahadlangan ng anumang materyal o espasyo, at may matitinding abilidad, lubos na makapangyarihan—ito ang mga kuru-kuro at imahinasyong mayroon ang mga tao tungkol sa Diyos. Kaya, paano nagsimulang magkaroon ng mga imahinasyon at kuru-kuro ang mga tao? Malaki ang kinalaman ng mga ito sa edukasyon at pangungundisyon ng tradisyunal na kultura. Milenya nang nariyan sa Tsina ang pagtuturo ukol sa ateismo at noon pa man ay naitanim na ng mga ateistikong binhi nito sa kaibuturan ng puso ng mga tao. Sa panahong ito, maraming ginawang mga tanda at kababalaghan si Satanas at ang mga iba’t ibang uri ng masasamang espiritu sa gitna ng mga tao upang linlangin at kontrolin sila. Lumaganap nang husto ang mga bagay na ito sa mga tao, at nagkaroon ito ng masamang epekto. Walang patumanggang nilinlang, niloko, at pininsala ng masasamang espiritung ito ang mga tao, kaya naman nagkaroon tuloy ang mga tao ng maraming kuru-kuro at imahinasyon tungkol sa Diyos. Bilang konklusyon, ang mga kuru-kuro at imahinasyon ng mga tao ay pawang nanggaling lahat sa masamang pangungundisyon ng lipunan at pagdodoktrina ni Satanas. Mula pa noong sinaunang panahon hanggang ngayon, tinanggap ng pasalin-saling henerasyon ng mga tao ang pagtuturo ni Satanas at tinanggap nila ang pagpapakalat at pagdodoktrina ng tradisyunal na kultura at kaalaman, kaya’t nagbunga ito ng iba’t ibang uri ng mga kuru-kuro at imahinasyon. Kahit na hindi tuwirang naapektuhan nito ang gawain, pag-aaral, at normal na buhay ng mga tao, ang mga kuru-kuro at imahinasyong ito ang naging napakalaking hadlang sa pagtanggap at pagpapasakop ng mga tao sa gawain ng Diyos. Kahit tinanggap pa ng mga tao ang gawain ng Diyos, isang malaking balakid pa rin ang mga bagay na ito sa pagkilala at pagsunod nila sa Diyos, dahilan para magkaroon sila kakaunting pananampalataya, madalas na makaramdam na negatibo at mahina sila, at mahirapan nang hustong magpakatatag sa gitna ng mga pagsubok, kahit matapos pang sumampalataya sa Diyos sa loob ng maraming taon. Ito ang mga ibubunga ng pagkakaroon ng mga kuru-kuro at imahinasyon.

Naniniwala ang karamihan sa mga tao na ang pagsampalataya sa Diyos ay nangangahulugan ng paggawa ng mabubuting bagay at pagiging mabuting tao. Halimbawa, naniniwala sila na mananampalataya lang ang isang tao sa Diyos kung nagbibigay siya ng limos sa mga mahihirap. Kung gumagawa ng maraming mabubuting bagay ang isang tao at napupuri siya ng iba, nagpapasalamat siya sa Diyos mula sa kanyang puso at sinasabi niya sa mga tao na, “Huwag ninyo akong pasalamatan. Dapat mong pasalamatan ang Diyos na nasa langit, dahil Siya ang nagturo sa akin na gawin ito.” Matapos mapuri ng mga tao, pakiramdam niya’y labis siyang nalulugod at nasisiyahan ang kanyang kalooban, at naniniwala siyang mainam ang sumampalataya sa Diyos, na siya’y tinatanggap ng mga tao at tiyak na tatanggapin din siya ng Diyos. Saan nanggagaling ang pakiramdam na ito na pinapasaya ang kanyang kalooban? (Sa kanilang mga kuru-kuro at imahinasyon.) Totoo ba o hindi ang pakiramdam niyang ito na pinapasaya ang kanyang kalooban? (Hindi totoo.) Pero para sa kanya totoo ito, at pakiramdam niya’y napakatibay niya, praktikal, at totoo, dahil ang hinangad niya ay ang pakiramdam na ito na pinapasaya ang kanyang kalooban. Paano nangyari ang pakiramdam na ito na pinapasaya ang loob niya? Ang huwad na impresyong ito ay nangyari dahil sa kanyang mga kuru-kuro, at ang mga kuru-kuro niya ang naging dahilan para isipin niyang ganito dapat ang pagsampalataya sa Diyos, na dapat siyang maging ganitong uri ng tao, na dapat siyang kumilos sa ganitong paraan, na siguradong malulugod sa kanya ang Diyos dahil ginawa niya ang mga bagay na ito, at na siguradong magtatamo siya ng kaligtasan at makakapasok siya sa kaharian ng langit sa bandang huli. Saan nanggaling ang “kasiguraduhang” ito? (Mula sa mga kuru-kuro ng mga tao.) Ang mga kuru-kuro at imahinasyon nilang ito ang nagbibigay sa kanila ng kasiguraduhan at ng huwad na impresyong ito, at siyang nagbibigay sa kanila ng pakiramdam na komportableng-komportable sila. At paano ba aktuwal na sinusukat at tinutukoy ng Diyos ang bagay na ito? Isa lamang itong uri ng mabuting pag-uugali, ginawa alinsunod sa mga kuru-kuro ng mga tao at kabutihang-loob ng mga tao. Isang araw, may magagawa ang taong ito na labag sa mga prinsipyo at iwawasto siya, at pagkatapos ay matutuklasan niyang hindi pala tulad ng iniisip niya ang batayan ng Diyos sa pagsukat sa mabubuting tao at na walang ganoong bagay na sinasabi ang mga salita ng Diyos, kaya makakaramdam siya ng paglaban at iisiping, “Hindi ba ako isang mabuting tao? Naging mabuting tao ako nang maraming taon at walang sinumang nakapagsabi na hindi ako isang mabuting tao. Tanging ang Diyos lamang ang nagsasabing hindi ako mabuting tao!” Hindi ba’t may problema rito? Paano nangyari ang problemang ito? Nangyari ito dahil sa kanilang mga kuru-kuro. Ano ang pangunahing may-sala dito? (Ang mga kuru-kuro.) Ang pangunahing may-sala ay ang mga kuru-kuro ng mga tao. Madalas na nagiging dahilan ng maling pagkaunawa nila sa Diyos ang mga kuru-kuro ng mga tao at madalas itong lumilikha ng iba’t ibang uri ng mga kahilingan at paghatol tungkol sa Diyos at magkaroon ng iba’t ibang uri ng batayan para sukatin ang Diyos; nagiging dahilan ito para madalas na gumamit ang mga tao ng mga partikular na maling isipan at pananaw para sukatin kung tama ba o mali ang mga bagay-bagay, kung mabuti ba o masama ang isang tao, at para sukatin kung tapat ba sa Diyos at may pananampalataya ba sa Diyos ang isang tao. Ano ang ugat na dahilan ng mga pagkakamaling ito? Ito’y ang mga kuru-kuro ng mga tao. Maaaring walang epekto ang mga kuru-kuro ng tao sa kung ano ang kinakain nila o kung paano sila natutulog, at maaaring hindi makaapekto ang mga ito sa normal nilang pamumuhay, ngunit umiiral ang mga ito sa isip ng mga tao at sa kanilang mga saloobin, kumapit ang mga ito sa mga tao tulad ng isang anino, sumusunod sa kanila sa lahat oras. Maliban na lang kung palagi mong tatanggalin ang mga ito, patuloy na makokontrol ng mga ito ang iyong pag-uugali at pag-iisip, makokontrol ng mga ito ang iyong paghuhusga, makokontrol ng mga ito ang iyong kaalaman sa Diyos, at makokontrol ng mga ito ang relasyon mo sa Diyos. Ang mga kuru-kuro ay isang pangunahing problema. Ang mga taong mayroong kuru-kuro tungkol sa Diyos ay tulad ng pagkakaroon ng isang pader na nakatayo sa pagitan nila at ng Diyos, isang hadlang para makita nila ang totoong mukha ng Diyos, na pumipigil sa kanila na makita ang totoong disposisyon at tunay na diwa ng Diyos—dahil namumuhay ang mga tao na kasama ang kanilang mga kuru-kuro, at kasama ang kanilang mga imahinasyon, at ginagamit nila ang kanilang mga kuru-kuro upang matukoy kung ang Diyos ay tama o mali, at upang sukatin, parusahan, at hatulan ang lahat ng ginagawa ng Diyos. Anong uri ng kalagayan ang madalas na pagsasadlakan ng mga tao dahil sa paggawa nito? Maaari ba talagang magpasakop ang mga tao sa Diyos kapag nabubuhay silang kasama ang kanilang mga kuru-kuro? Maaari ba silang magkaroon ng tunay na pananampalataya sa Diyos? Hindi maaari. Kahit na magpasakop sila nang kaunti, ito ay ayon sa kanilang sariling mga kuru-kuro at imahinasyon. Sa sandaling ang isang tao ay magpasakop alinsunod sa kanilang mga kuru-kuro at imahinasyon, nabahiran na ito ng mga personal na bagay na kay Satanas at sa panlabas na mundo, at na salungat sa katotohanan. Ang problema tungkol sa mga kuru-kuro ng mga tao tungkol sa Diyos ay seryoso; isa itong pangunahing isyu sa pagitan ng tao at ng Diyos na kailangang malutas kaagad. Lahat ng pumupunta sa harapan ng Diyos ay nagdadala ng mga kuru-kuro, nagdadala sila ng lahat ng uri ng mga hinala tungkol sa Diyos. Kaya masasabi ring nagdadala sila ng napakaraming maling pagkaunawa tungkol sa Diyos sa kabila ng lahat ng ipinagkaloob sa kanila ng Diyos, sa kabila ng Kanyang mga pangangasiwa at pagsasaayos. At anong uri ng relasyon sa Diyos ang haharapin nila kung gayon? Patuloy na mali ang pagkaunawa ng mga tao sa Diyos, patuloy silang naghihinala sa Diyos, at patuloy nilang ginagamit ang sarili nilang mga pamantayan upang masukat kung ang Diyos ay tama o mali, upang masukat ang bawat salita at gawain Niya sa bawat pagkakataon. Ano ang ugaling ito? (Paghihimagsik ito at pagsuway.) Tama iyon, paghihimagsik ito, pagsuway, at pagkondena ng mga tao sa Diyos, at paghatol ito ng mga tao sa Diyos, paglapastangan laban sa Diyos, at pakikipagkumpitensya sa Kanya, at sa mga malalang kaso gusto ng mga taong isakdal ang Diyos sa korte at “makipagbaka” laban sa Kanya. Ano ang pinakamalalang antas na kayang abutin ng mga kuru-kuro ng mga tao? Ito ay ang itatwa ang tunay na Diyos Mismo, itinatatwa na ang Kanyang mga salita ang katotohanan, at kinokondena ang gawain ng Diyos. Kapag nakarating sa ganitong antas ang mga kuru-kuro ng mga tao, likas nilang itinatatwa ang Diyos, kinokondena ang Diyos, nilalapastangan ang Diyos at pinagtataksilan ang Diyos. Hindi lamang na itinatanggi nilang may Diyos, kundi tumatanggi silang tanggapin ang katotohanan at sundin ang Diyos—hindi ba’t nakapangingilabot ito? (Oo.) Nakapangingilabot na problema ito. Masasabi tuloy na nakakapinsala nang husto ang mga kuru-kuro sa mga tao, at wala itong kapaki-pakinabang. Iyan ang dahilan kung bakit nagbabahaginan tayo at sinusuri nating mabuti ngayon kung ano ba ang mga kuru-kuro at kung anong mga kuru-kuro ang kinikimkim ng mga tao—lubhang kinakailangan ito. Anong mga kuro-kuro ang karaniwan nang lilitaw sa inyo? Alin sa mga kaisipan, pagkaunawa, paghatol, at pananaw ninyo ang may kinalaman sa inyong mga kuru-kuro? Hindi ba ito dapat isaalang-alang? Walang kinalaman ang ugali ng mga tao sa kanilang mga kuru-kuro, pero tuwirang may kaugnayan sa kanilang mga kuru-kuro ang mga kaisipan at pananaw na nasa likod ng pag-uugaling iyon. Hindi labas sa saklaw ng gawain ng Diyos ang mga kuru-kuro ng mga tao. Una: Ang iba’t ibang kuru-kuro ng mga tao tungkol sa pagsampalataya sa Diyos. Ibig sabihin, may iba’t ibang imahinasyon at depinisyon ang mga tao ukol sa paniniwala sa Diyos, kung ano ang dapat nilang matamo mula sa kanilang paniniwala sa Diyos, at kung anong landas ang dapat nilang lakaran sa kanilang pagsampalataya sa Diyos, kaya naman nagkaroon sila ng iba’t ibang uri ng mga kuru-kuro. Pangalawa: Ang mga kuru-kuro ng mga tao tungkol sa pagkakatawang-tao ng Diyos. Lalo namang mas maraming imahinasyon at depinisyon ang mga tao ukol sa pagkakatawang-tao, kaya naman natural na nagkakaroon sila ng maraming kuru-kuro—magkakaugnay ang mga ito. Pangatlo: Ang mga kuru-kuro na mayroon ang mga tao patungkol sa gawain ng Diyos. May iba’t ibang imahinasyon at depinisyon ang mga tao tungkol sa katotohanang ipinapahayag ng Diyos, sa disposisyong ibinubunyag ng Diyos, at sa paraan ng paggawa ng Diyos, kaya’t nagkakaroon sila ng maraming kuru-kuro. Mahahati natin ang tatlong puntong ito nang mas detalyado pa, ganoonpaman nasasaklaw na ng tatlong puntong ito ang lahat ng kuru-kuro ng mga tao, kaya ibahagi nating ang mga ito nang isa-isa.

Ngayon pag-usapan naman natin ang tungkol sa unang punto, ang iba’t ibang kuru-kuro na mayroon ang mga tao ukol sa pagsampalataya sa Diyos. Medyo malawak ang saklaw ng ganitong uri ng mga kuru-kuro. Kahit baguhan ang mga tao sa paniniwala sa Diyos o kung nakapanampalataya na sila sa Diyos dati, marami silang kuru-kuro at imahinasyon noong una silang magsimulang manampalataya sa Diyos. Kapag nagsisimula pa lang silang magbasa ng Bibliya, nakakaramdam ang mga tao ng bugso sa kanilang puso, at iniisip na, “Magiging mabuting tao ako; mapupunta ako sa langit.” Pagkaraan nito, nagkakaroon sila ng iba’t ibang imahinasyon at depinisyon o di-mababagong ideya tungkol sa paniniwala sa Diyos, at siguradong magkakaroon sila ng iba’t ibang kuru-kuro. Halimbawa, naiisip ng mga tao ang iba’t ibang bagay tungkol sa kung anong uri ba ng tao sila dapat maging matapos nilang magsimulang maniwala sa Diyos. May nagsasabing, “Pagkaraan kong maniwala sa Diyos, hindi na ako maninigarilyo, iinom ng alak, o magsusugal pa. Hindi na ako pupunta sa mga masasamang lugar na iyon. Magiging magalang na ako sa mga tao at ngingiti. Ano ito? Kuru-kuro ba ito, o ganito ba dapat ang maging asal ng mga tao? (Ganito dapat umasal ang mga tao.) Pagpapahayag ito ng normal na pagkatao, at dapat kumilos ang mga tao sa ganitong paraan. Hindi ito isang kuru-kuro, ni hindi ito isang imahinasyon—ang ganitong paraan ng pag-iisip ay rasyonal at makatwiran nang husto. Sinasabi ng ilang matatandang kapatid na, “Matanda na ako at maraming taon na akong nanampalataya sa Diyos. Dapat akong maging huwaran sa mga kabataan sa paraan ng aking pagsasalita at kung paano ko gawin ang mga bagay-bagay. Hindi ako dapat humahagikgik o kumikilos nang hindi angkop para sa edad ko. Dapat magmukha akong kagalang-galang at may-pinag-aralan at may kilos ng isang maginoo.” Kaya, kapag nagsasalita siya sa mga kabataan, seryoso ang kanyang mukha at nag-uumapaw sa mga salita at pariralang pampanitikan, at kapag nakikita siya ng mga kabataan naaasiwa sila at ayaw nila siyang lapitan. Sumasayaw at nagpupuri sa Diyos ang mga kapatid sa mga pagtitipon, at naniniwala ang matandang kapatid na dapat niyang kontrolin ang pagnanasa sa kanyang mga mata at tumitingin na lamang sa mga bagay na naaangkop, kaya pinipigilan niya ang kanyang sarili na manuod pero bumubulong pa rin sa kanyang puso, “Malayang-malaya kung mamuhay ang mga kabataang ito; pero bakit ako namumuhay nang pakiramdam ko’y labis akong agrabyado? Pero, kinakailangan pa rin namang makaramdam ng kaunting pagkaagrabyado kapag nanampalataya ang isang tao sa Diyos, dahil sino ba nagpatanda sa akin nang husto!” Sinasabi niyang hindi niya dapat panuorin ang mga sumasayaw, pero pasulyap-sulyap pa rin siya, malinaw na patuloy siyang nagkukunwari. Paano nagsisimula ang pagkukunwaring ito? Paano ba siya nalagay sa nakakahiyang kalagayang ito? Ito’y dahil mayroon siyang imahinasyon tungkol sa pag-uugali at mga pagpapahayag na dapat mayroon siya sa kanyang paniniwala sa Diyos at, dahil nadadaig siya ng imahinasyong ito, nagiging palihim at pakunwa ang kanyang pananalita at mga kilos. Halimbawa, kapag umaawit sila sa mga pagtitipon, pumapalakpak ang ilang tao habang sila’y umaawit, nagpapakasaya nang husto, pero ang matandang kapatid na ito ay kasingmanhid at kasingdungo gaya ng isang patay, na walang kabuhay-buhay o wangis ng tao. Naniniwala siyang dahil matanda na siya, kailangan niyang magmukhang matanda at hindi kumilos na parang isang bata, musmos at napagtatawanan ng mga tao. Sa madaling salita, lahat ng ipinapahayag niya ay pakunwari lamang at pinipilit lang niya ang kanyang sarili na magpanggap na parang bigating tao. Tumitibay ba ang ibang tao kapag nasasaksihan nila ang gayong pakunwaring pag-uugali? (Hindi.) Ano ang nararamdam mo kapag nakakakita ka ng ganito? Una, nararamdaman mong paimbabaw siya at naaasiwa ka tuloy dahil dito; pangalawa, nararamdaman mong huwad siya, nakakaramdam ka rin ng pagkasuka at pagkasuklam, at kapag nakikipag-usap ka sa kanya, pakiramdam mo’y hind ka makahinga at sinasakal, hindi ka makapagsalita nang malaya. Kung hindi ka maingat, mapagsasabihan ka pa niya, na sinasabing, “Tingnan nga ninyo kung ano ang kinalabasan ng mga kabataan, lubha kayong naging tiwali! Kumakain kayong mabuti at nagsusuot ng magagandang damit, kumakain gaya ng lagi nating ginagawa tuwing Bagong Taon at iba pang kapistahan, at mapili pa rin kayo at walang kasiyahan. Noong maliliit pa tayo, ipa at mga ligaw na halaman lamang ang kinakain natin.” Ipinagyayabang niya ang kanyang seniority at sinesermunan ang iba, at iniiwasan siya ng mga kabataan. Hindi niya ito nauunawaan at pinupuna pa nga niya ang mga kabataan dahil sa kawalan nila ng respeto sa mga nakatatanda sa kanila at pagkilos nang masama. Hindi ba’t ang mga bagay na ito na kanyang sinasabi ay nahahaluan ng mga kuru-kuro at kalooban ng tao, hindi ayon sa katotohanan at hindi makapagpapatibay sa iba? Ngunit maliliit na bagay lamang ang lahat ng ito. Ang pinakasusi ay ito: Mauunawaan ba niya ang katotohanan sa pamamagitan ng pagkilos nang ganito? (Hindi.) Makakatulong at kapaki-pakinabang ba ito sa pagpasok sa katotohanang realidad? (Hindi.) Sa pamamagitan ng pagsasagawa at pagkilos sa ganitong paraan, namumuhay nang ganito araw-araw, makapamumuhay ba siya sa harapan ng Diyos dahil dito? Napagbulay-bulayan man lang ba niya, “Nakaayon ba sa katotohanan at sa mga hinihingi ng Diyos ang pagkaunawa ko ukol sa pagsampalataya sa Diyos? Ano ba ang hinihingi ng Diyos? Anong uri ba ng tao ang minamahal ng Diyos? May anumang pagkakaiba ba sa pagitan ng aking pagkaunawa at ng kung ano ang hinihingi ng Diyos?” Siguradong hindi niya kailanman naisip ang tungkol sa mga katanungang ito noon. Dahil kung naisip niya, kahit hindi pa niya naisip ang mga sagot, hindi siya kikilos sa gayong hangal na paraan. Ano kung gayon ang ugat na dahilan kung bakit kumikilos siya sa ganitong paraan? (Ang mga kuru-kuro.) At ano ang ugat na dahilan kung bakit nagkakaroon siya ng mga kuru-kuro? Ito’y dahil may maling pagkaunawa siya ukol sa kung paano dapat kumilos ang mga taong sumasampalataya sa Diyos at ipahayag ang kanilang sarili. At paano lumitaw ang maling pangkaunawang ito? Ano ang pinagmulan nito? Dahil ito sa pangungundisyon ng tradisyunal na kultura at mga aral na itinuro ng mga guro sa paaralan. Halimbawa, dapat igalang ng mga kabataan ang mga matatanda at mahalin ang mga anak, samantalang dapat namang kumilos nang angkop para sa kanilang edad ang mga nakatatanda, at iba pa. Kaya nagkaroon tuloy siya ng iba’t ibang kakatwang kilos, paminsan kumikilos nang kakaiba at paminsan ay may kakaibang ekspresyon, pero anu’t anupaman, hindi talaga siya normal tingnan. Kumikilos man siya nang kakaiba o mayroon siyang kakaibang ekspresyon, hangga’t hindi niya nauunawaan ang katotohanan o ang mga hinihingi ng Diyos, at hindi niya hinahanap ang katotohanan, siguradong malalayo siya sa katotohanan dahil sa kung paano siya kumilos. Sa ganoon kasimpleng bagay—ilang panlabas na ugali lamang—ito’y dahil may mga kuru-kuro ang mga tao na nag-ugat sa loob ng kanilang puso kung kaya’t ginagawa nila ang mga kalokohang ito. Kapag hindi nauunawaan ng mga tao ang katotohanan, hindi nauunawaan ang mga salita ng Diyos, at hindi nauunawaan ang kalooban ng Diyos, hindi nila mauunawaan kung ano ang mga pamantayang hinihingi ng Diyos sa mga tao. Kapag hindi nauunawaan ng mga nakatatanda ang mga pamantayang hinihingi ng Diyos sa mga tao, kumikilos sila nang kakatwa at nagkakaroon sila ng mga kakaibang ekspresyon, at mga nakakatawang kilos; kapag hindi naman nauunawaan ng mga kabataan ang mga pamantayang hinihingi ng Diyos, at ang kanilang paniniwala sa Diyos ay nakabatay sa kanilang mga imahinasyon at kuru-kuro, sila man ay kikilos sa ilang partikular na maling ekspresyon at pag-uugali. Anong mga maling pag-uugali at ekspresyon ang ginagawa nila? Halimbawa, nakikita ng ilang kabataan sa mga salita ng Diyos na hinihingi Niyang mamuhay ang mga tao nang dalisay at tapat, batang-tingnan at masigla, gaya ng mga bata, at iniisip nilang, “Lagi kaming magiging sanggol sa harapan ng Diyos at hindi na kami lalaki, kaya kailangan naming maglakad at magsalita na parang mga bata. Alam ko na ngayon kung paano magiging isa sa mga hinirang ng Diyos at tagasunod ng Diyos, at nauunawaan ko na ngayon kung ano ang pakiramdam na maging parang bata. Mapanlinlang ako dati, mukhang napakasopistikado, manhid at mahina ang ulo, pero sa hinaharap, kailangan kong kumilos nang mas batang-tingnan at mas masigla.” Pagkatapos nito, inoobserbahan nila kung paano kumikilos ang mga kabataan sa lipunan sa panahon ngayon at, sa sandaling mapagpasyahan na nila kung paano kikilos, sinisimulan na nila itong gawin sa harapan ng mga kapatid, nakikipag-usap sa lahat sa boses ng isang bata, iniipit ang kanilang mga lalamunan kapag sila’y nagsasalita at nagsasalita sila sa isang tonong malambing, na parang bata. Sa isip nila, iniisip nilang ang ganitong uri lang ng tinig ang tinig ng isang bata, habang kumukumpas din sila nang kakatwa na lubhang ikinaaasiwa ng mga tao. Hindi nila naunawaan kung ano ang ibig sabihin ng Diyos na maging dalisay at tapat, batang-tingnan at masigla gaya ng bata, at lahat ng ginagawa nila ay pawang panlabas na pag-uugali—pagkukunwa, panggagaya, at pagkukunwari. Ang pagkaunawa ng mga taong gaya nito ay lihis at mali. Ano ang pinakamalaking isyu rito? Hindi lamang na wala silang kakayahang dalisay na unawain ang kahulugan ng mga salita ng Diyos, bagkus, inihahalo nila ang mga salita ng Diyos sa mga ugali, kilos, at kalakaran ng mga hindi mananampalataya. Hindi ba’t isa itong pagkakamali? Hindi sila pumaparoon sa harapan ng Diyos para maghanap, hindi nila binabasa ang mga salita ng Diyos, at hindi nila hinahanap ang katotohanan; sa halip, sinusuri at pinag-aaralan nila ang mga bagay-bagay gamit ang sarili nilang mga utak, o kaya’y naghahanap sila ng teoretikal na batayan mula sa mga hindi mananampalataya, sa tradisyunal na kultura, o sa siyentipikong kaalaman. Hindi ba ito isang pagkakamali? (Oo, pagkakamali ito.) Ito ang pinakamalaking pagkakamali. May anumang katotohanan ba sa kaalaman ng mga hindi mananampalataya? Kung naghahanap ka ng batayan sa kung paano ka kikilos nang wasto, maaari mo lamang hanapin ang katotohanan sa mga salita ng Diyos. Sa anu’t anupaman, kahit anong antas pa ng pagkaunawa ang maabot ng mga tao, bawat isa sa mga salita ng Diyos at bawat isa sa Kanyang mga hinihingi sa tao ay praktikal at detalyado at lubos na hindi ganoon kadali gaya ng kung paanong lumilitaw ang mga ito sa mga kuru-kuro at imahinasyon ng tao. Hindi dekorasyon ang mga hinihingi ng Diyos sa tao para sa kanilang panlabas na kaanyuan, hindi ito mga simpleng pag-uugali, lalong hindi isang paraan lamang kung paano gawin ang mga bagay-bagay, kundi mga pamantayan ito ng Diyos na hinihingi sa mga tao; mga prinsipyo at pamantayan ang mga ito na sa pamamagitan nito’y dapat ganito umasal at kumilos ang tao, at ang mga prinsipyong ito ang dapat dalubhasain at taglayin ng mga tao. Kung hindi Ko malinaw na ibabahagi ang tungkol sa mga detalyadong problemang ito, ilang doktrina lamang ang mauunawaan ng mga tao at mahihirapan silang makapasok sa katotohanang realidad.

Ang paksang kababahagi lang natin ay tungkol sa mga kuru-kuro at imahinasyong mayroon ang mga tao hinggil sa paniniwala sa Diyos kung ang pag-uusapan ay kanilang panlabas na pag-uugali. Ano pang mga bagay ang alam ninyo kung ang pag-uusapan ay panlabas na ugali? Kung mga kuru-kuro ang pag-uusapan, ang mga kuru-kuro ba’y tama o mali? (Mali.) Positibo ba ang mga ito o negatibo? (Negatibo.) Taliwas na taliwas ang mga ito sa mga hinihingi ng Diyos at sa katotohanan; hindi umaayon ang mga ito sa katotohanan. Likhang-isip man ang mga ito ng mga tao o may pinagbabatayan man ang mga ito, anuman ang kaso, walang kinalaman ang kahit isa sa mga ito sa katotohanan. Kaya, ano ang layunin ng pagbabahagi at pagsusuri tungkol sa mga kuru-kurong ito? Ito’y para bigyan muna ng kabatiran ang mga tao sa kung ano ba ang mga kuru-kuro at, para malaman din naman nila na mga kuru-kuro nga ang mga ito, at para magkaroon sila ng pagkakataong maunawaan kung ano ba ang katotohanan, bago nila pasukin ang katotohanan. Ang layunin nito ay para hayaan ang mga taong maunawaan ang diwa ng katotohanan, na ito ay ang totohanang lumapit sa harapan ng Diyos. Kahit gaano pa kamakatwiran ang mga kuru-kuro mo o kahit gaano pa katindi ang pinagbabatayan ng mga ito, mga kuru-kuro pa rin ang mga ito; hindi ito mga katotohanan, at ni hindi mapapalitan ng mga ito ang katotohanan. Kung itinuturing mong katotohanan ang mga kuru-kuro, hindi magkakaroon ng anumang kinalaman sa iyo ang katotohanan, wala ka ring magiging kinalaman sa paniniwala sa Diyos, at mawawalan ng kabuluhan ang iyong pananampalataya. Kahit gaano ka pa magtrabaho o magparoo’t parito para sa Diyos, o kahit gaano pa kalaking halaga ang bayaran mo para sa Diyos, ano ang magiging huling resulta kung gagawin mo ang lahat ng ito batay sa iyong mga kuru-kuro at imahinasyon? Wala kang magagawang anumang bagay na may kinalaman sa katotohanan o sa Diyos; kokondenahin ito ng Diyos at hindi ito pupurihin—ito ang mga kapaki-pakinabang at mapaminsalang kalalabasan. Dapat maunawaan na ninyo ngayon kung gaano kahalaga ang paglutas sa mga kuru-kuro at imahinasyon ng isang tao.

Ano ang unang hakbang sa paglutas sa iyong mga kuru-kuro? Ito ay ang makilatis at makilala kung ano ba ang isang kuru-kuro. Nang magpasimulang gumawa ng mga pelikula ang sambahayan ng Diyos, may karima-rimarim na nangyari sa Film Production Team, na may kaugnayan sa mga kuru-kuro ng mga tao. Ginagamit Kong halimbawa ang usaping ito para suriin itong mabuti ngayon hindi para kondenahin ang sinuman, kundi para lumago ang kakayahan ninyong kumilatis, nang sa gayon matandaan ninyo ang bagay na ito, at nang sa gayon lumalim ang pagkaunawa ninyo tungkol sa mga kuru-kuro sa pamamagitan nito at nang malaman ninyo kung gaano kapaminsala sa mga tao ang mga kuru-kuro. Kung hindi Ako magsasalita tungkol sa bagay na ito baka isipin ninyo na hindi ito isang malaking isyu. Gayunman, pagkatapos ko itong masuring mabuti, tiyak na mapapatango kayo at sasang-ayon na isa nga itong malaking isyu. Pagdating sa paggawa ng mga pelikula, may katanungan tungkol sa kung anong kulay at istilo ng kasuotan ang dapat piliin. May ilang tao na sadyang konserbatibo, lalo na sa paggamit ng malamlam na kulay-abo at khaki. Nahiwagaan Ako sa bagay na ito at napaisip kung tungkol saan ba ito. Bakit ba nila pinipili ang ganitong mga kulay ng kasuotan? Dahil sa malamlam na kulay-abo at khaki naging madilim talaga ang buong eksena, at nang makita Ko ito pakiramdam Ko’y lubhang hindi Ako mapakali. Bakit hindi sila pumili ng mas makulay? Sinabi Ko nang maaaring maging mas makulay ang mga kasuotan at kailangang maging angkop at elegante ang istilo nito. Kaya bakit isinasantabi ng mga tao sa kanilang isip ang mga salita ng Diyos at ang mga hinihingi ng sambahayan ng Diyos at hindi iniintindi ang mga ito, sa halip pinipili nila ang malalamlam na telang kulay-abo at khaki para gumawa ng mga damit? Bakit sila kumikilos nang ganito? Hindi ba ito dapat pagnilay-nilayan? Ano ang naging ugat na dahilan nito? Hindi naunawaan ng mga tao ang katotohanan, hindi sila nakikinig sa kung ano ang sinabi, at hindi sila naging masunurin—ang ugat na dahilan ay na may kalikasan ang mga tao sa loob nila na nagtataksil sa Diyos. Ano ang kalikasang ito? Ano ang disposisyong ito? Ang pinakamahalaga sa lahat, hindi mahal ng mga tao ang katotohanan at kaya nilang tumangging tanggapin ang katotohanan, at matigas ang kanilang puso. Sinasabi ng mga tao na handa silang magpasakop sa mga pagsasaayos ng Diyos at handa silang hanapin ang katotohanan, pero kapag ginagawa nila ang mga bagay-bagay, ginagawa lamang nila ang mga ito depende sa sarili nilang mga preperensiya para makuha ang sarili nilang mga pakay. Kung personal na buhay mo lang ang nakataya rito, hindi magiging isang malaking isyu na gawin ang lahat ayon sa gusto mo, dahil may kaugnayan lang iyon sa sarili mong pagpasok sa buhay. Subalit ngayon gumaganap ka na ng iyong tungkulin sa iglesia, at ang mga ibubunga ng pagkilos sa ganoong paraan ay makakaapekto sa gawain ng Diyos at sa kaluwalhatian ng Diyos, at may kinalaman ito sa reputasyon ng iglesia; kung padalus-dalos na kikilos ang mga tao ayon sa sarili nilang kalooban, malamang na madungisan nila ang dangal ng Diyos. Hindi nakikialam ang sambahayan ng Diyos sa kung paano manamit ang mga indibiduwal—ang prinsipyo ay ang magmukhang desente at maayos, nang sa gayon makapagpatibay ito sa iba kapag nakita ka nila. Subalit angkop ba para sa isang tao na imungkahing magsuot ng malamlam na kulay-abo at khaki kapag gumagawa ng eksena sa isang pelikula? Ano ba ang diwa ng problemang ito? Ito’y ang paggawa ng mga tao ng mga bagay-bagay na nakasalalay sa kanilang mga kuru-kuro at ukol naman sa malamlam na kulay-abo at khaki bilang isang palatandaan at simbolo ng isang taong sumasampalataya at sumusunod sa Diyos. Maaaring sabihin na binigyang-kahulugan nila ang mga kulay na ito bilang mga kulay na umayon sa katotohanan, sa kalooban ng Diyos, at sa mga hinihingi ng Diyos. Isa itong pagkakamali. Walang mali mismo sa mga kulay na ito, pero kapag ginagawa ng mga tao ang mga bagay-bagay batay sa kanilang mga kuru-kuro at ginagawa nilang parang simbolo ang mga kulay na ito, isa iyang problema. Bunga ito ng mga kuru-kuro ng mga tao, at nagkaroon ng ganitong mga kaisipan at pagsasagawa dahil ang mga kuru-kurong ito ay nasa puso ng mga tao. Itinuturing ng mga tao ang mga kuru-kuro at imahinasyong ito na para bang katotohanan ang mga ito, ang malamlam na kulay-abo at khaki bilang simbolo sa pagsusuot ng damit para sa mga mananampalataya sa Diyos, habang isinasantabi at binabalewala ang katotohanan, ang mga salita ng Diyos, at ang mga hinihingi ng Diyos, at pinapalitan ang mga ito ng mga kuru-kuro at pamantayan ng mga tao—ito ang naging ugat na dahilan ng problema. Ang totoo niyan, ang pagpili sa mga kulay at istilo ng kasuotan ay mga panlabas na bagay na wala namang kinalaman sa katotohanan, pero nangyayari ang mga kalokohang ito dahil sa mga kuru-kuro ng mga tao, at lumikha ito ng negatibong epekto, kaya naman kinailangan ang katotohanan para lutasin ang naturang isyu.

Sa paniniwala ng mga tao sa Diyos, kahit ano pang isyu ang masagupa nila o kahit ano pang problema ang makaharap nila, palaging lumilitaw ang kanilang mga kuru-kuro at patuloy nilang ginagamit ang mga ito. Namumuhay silang lagi ayon sa kanilang mga kuru-kuro at lagi silang napipigilan, napangingibabawan, at nakokontrol ng kanilang mga kuru-kuro. Ito ang nagiging dahilan para ang mga kaisipan, pag-uugali, mga paraan ng pamumuhay, mga prinsipyo sa mabuting asal, direksyon at mga mithiin sa buhay ng mga tao, pati na kung paano nila tratuhin ang mga salita at ang gawain ng Diyos ay mabahirang lahat ng kanilang mga kuru-kuro, at hindi sila napapalaya at nakakalaya sa pamamagitan ng katotohanan sa anupamang paraan. Sa pagsampalataya sa Diyos sa ganitong paraan at laging panghahawak sa mga kuru-kuro, pagkaraan ng 10 taon o 20 taon, magpasa hanggang ngayon, namamalaging hindi nagagalaw ang mga kuru-kurong mayroon ang mga tao buhat pa noong una. Walang nagsuri sa mga ito nang mabuti, ang mga tao mismo ay hindi kailanman siniyasat ang mga ito, lalo namang hindi sila kailanman pumayag na matabasan at mawasto. Hindi kailanman buong tiyagang inasikaso ng mga tao ang mga ito, kaya naman kahit gaano pa sila katagal nang nanampalataya sa Diyos, umaani ba sila ng mga resulta o hindi? Tiyak na wala silang inaaning anumang resulta. Ang kaugnayan sa pagitan ng tao at ng Diyos ay unti-unting bumubuti sa pamamagitan ng palaging pagsusuri at pag-unawa sa mga kuru-kuro, at pagkatapos ay sa paglutas sa mga ito—hindi ba’t may bahaging praktikal sa bagay na ito? (Oo.) Subalit kung namamalagi ang iyong mga kuru-kuro sa yugtong kung saan naroroon ang mga ito nang magsimula kang sumampalataya sa Diyos, masasabing hindi man lang umunlad ang kaugnayan mo sa Diyos. Pagdating sa pananalig sa Diyos, ano pang mga kuru-kuro na inaasahan mo para mabuhay ang hindi mo pa nalutas? Aling mga kuru-kuro ang lagi mong pinaniniwalaan na tama, na mga bagay na umaayon sa katotohanan, at pinaniniwalaang hindi isang problema? Aling mga kuru-kuro ang makakaapekto sa iyong pag-uugali, sa iyong paghahangad, at sa iyong mga pananaw tungkol sa paniniwala sa Diyos, na nagiging dahilan para ang iyong kaugnayan sa Diyos ay laging maging malahininga at hindi maging malapit o malayo? Nagkakamali ka sa paniniwala mong mahal na mahal mo ang Diyos, na lumago na ang iyong pananampalataya at katapatan sa Diyos, na lumago na ang determinasyon mong magtiis, samantalang ang totoo, para sa Diyos, wala ka ni bahagya mang katotohanang realidad. Dapat ninyong suriin ang bagay na ito, at tiyak na magkakaroon ang bawat isa sa inyo ng maraming kuru-kuro na inaasahan ninyo para mabuhay na nandiyan pa rin at hindi pa ninyo nalulutas. Napakaseryosong problema nito.

Nagbigay na Ako ng tatlong halimbawa ng mga kuru-kurong mayroon ang mga tao tungkol sa paniniwala sa Diyos, mas may kabatiran na ba kayo ngayon tungkol sa kung aling mga kuru-kuro ang mayroon kayo ukol sa paniniwala sa Diyos? (Oo.) Kaya sabihin nga ninyo sa Akin, ano pang mga kuru-kuro at imahinasyon ang maaaring humadlang sa mga tao para hindi isagawa ang katotohanan at impluwensiyahan ang pagganap ng kanilang tungkulin at ang normal nilang ugnayan sa Diyos, ibig sabihin, ang mga kuru-kuro na maaaring humadlang sa mga tao para hindi sila makalapit sa harapan ng Diyos at may direktang epekto sa pagkakilala nila sa Diyos? (Isang matindi-tinding kuro-kurong mayroon ako ay na naniniwala ako na kung magagampanan ko nang normal ang aking tungkulin sa araw-araw, sa pagsampalataya sa Diyos sa ganitong paraan, matatamo ko ang kaligtasan.) Ang sumampalatayang matatamo mo ang kaligtasan sa pamamagitan ng pagganap sa iyong tungkulin ay isang kuru-kuro at imahinasyon. Kaya, mahalaga bang gampanan ang iyong tungkulin nang ayon sa pamantayan? Maaari bang magtamo ng kaligtasan ang mga taong hindi gumaganap ng kanilang tungkulin nang ayon sa pamantayan? Kung padalus-dalos na gumaganap ng kanyang tungkulin ang isang tao, maituturing itong panggagambala at panggugulo sa gawain ng Diyos. Hindi lamang sa hindi magtatamo ng kaligtasan ang isang taong gumagawa nito, kundi mapaparusahan din siya. Hindi ninyo maisip ang mga bagay na ito, hindi ninyo nauunawaan ang mga ito, at hindi ninyo makita nang malinaw ang mga ito, pero nasasabi pa rin ninyo ang gayong mga bagay gaya ng “Hangga’t ginagampanan ko ang aking tungkulin, maliligtas ako at makakapasok ako sa kaharian ng langit.” Nakaayon ba ito sa mga salita ng Diyos? Pananaginip lang nang gising ang ganitong ideya; paano mong makakamit iyon nang ganoon lang kadali? Hindi pa ba maituturing na pananalig sa Diyos ang pagtanggap sa katotohanan? Matatamo ba ng isang tao ang kaligtasan nang hindi niya inaalis ang kanyang tiwaling disposisyon? Napakarami ninyong bagay na may kinalaman sa mga kuru-kuro at imahinasyon sa loob ninyo. Ang lahat ng uri ng imahinasyon, pagkaunawa, at pagbibigay-kahulugan na hindi nakaayon sa katotohanan ay may kinalamang lahat sa mga kuru-kuro. Ano pang mga kuru-kuro ang mayroon kayo? (Sa tingin ko habang lalong nagiging mahalaga ang tungkuling ginagampanan ko at lalong dumarami ang mga bagay na nagagawa ko na nakapagpapatotoo sa Diyos, lalong madaragdagan ang merito na tatanggapin ko, lalo akong mapupuri ng Diyos, at lalong darami ang magiging pagpapala ko sa hinaharap.) Isa rin itong kuru-kuro. Sa madaling salita, ang mga kuru-kuro ay bunga lang lahat ng imahinasyon at hinuha ng mga tao. Bagama’t maaaring may batayan naman ang mga ito, hindi hango ang mga ito mula sa anumang batayan sa mga salita ng Diyos o sa katotohanan, kundi mga ideyang batay sa pananaginip nang gising ng mga tao at bunsod ng paghahangad nilang magtamo ng pagpapala. Kapag ginagawa ng mga tao ang mga bagay-bagay na napangingibabawan ng gayong kaisipan, marami silang ginagawang iba’t ibang uri ng mga bagay, at nagbabayad sila ng malaking halaga hanggang sa matuklasan nila sa wakas na nagkamali na pala sila at lumabag na sa mga prinsipyo, na hindi pala gaya ng inaakala nila ang mga bagay-bagay, kaya’t nagiging negatibo sila. Isang araw, kapag nagbalik-tanaw sila at napagtanto nilang isa palang landas na nakasalalay sa kanilang mga kuru-kuro at imahinasyon ang sinusunod nila, napahabang panahon na ang nasayang, at gusto sana nilang bumalik pero imposible na. Ano pang mga kuru-kuro ang mayroon kayo na hindi pa ninyo nalulutas? (Sa tingin ko, yamang sumasampalataya ako sa Diyos at ginugugol ko ang aking sarili para sa Diyos, kung gayon ay dapat akong pagpalain at bigyan ng Diyos ng mga kapakinabangan. Kapag may isyu ako at tumawag ako sa Diyos, pakiramdam ko’y dapat magbukas ng daan ang Diyos para sa akin, at dahil sumasampalataya ako sa Diyos, dapat maging maayos ang takbo ng lahat. Iyan ang dahilan kung bakit kapag ginagampanan ko ang aking tungkulin at may nasagupa akong mahirap na sitwasyon, nagkakaroon ako ng maling pagkaunawa at sinisisi ko ang Diyos, at pakiramdam ko’y parang hindi dapat pumayag ang Diyos na mangyari sa akin ang mga bagay na iyon.) May ganitong kuru-kuro ang karamihan sa mga tao; isa itong uri ng pagkaunawang mayroon ang mga tao patungkol sa paniniwala sa Diyos. Iniisip ng mga tao na sumasampalataya sa Diyos ang isang tao para makakuha ng mga pakinabang, at kung hindi sila makakakuha ng mga pakinabang, mali siguro ang landas na ito. Nalutas na ba ang kuru-kurong ito ngayon? Sinimulan mo na bang ituwid ito? Kapag nakokontrol ng kuru-kurong ito ang iyong pag-uugali o naaapektuhan nito ang direksyon mo pasulong, hinanap mo na ba ang katotohanan para lutasin ito? Madalas na minamaliit ng mga tao ang pananalig sa Diyos sa kanilang puso, naniniwala sila na yamang sumasampalataya sila sa Diyos ay payapa dapat ang lahat, o kung hindi iniisip nilang, “Ginugugol ko ang aking sarili at ginagampanan ko ang aking tungkulin para sa Diyos, kaya dapat pagpalain ng Diyos ang aking pamilya, pagpalain ang aking buong pamilya ng kapayapaan, tiyaking hindi ako magkakasakit, at nang sa gayon ay maging masaya ang aking buong pamilya. At bagaman ginagampanan ko ang aking tungkulin, gawain ito ng Diyos, kaya dapat akuin ng Diyos ang lahat ng responsabilidad para rito at isaayos nang mabuti ang lahat at tiyaking hindi ako makakasagupa ng anumang hirap, panganib, o tukso kapag ginagampanan ko na ang aking tungkulin. Kung may mangyayaring anumang bagay na katulad nito, marahil hindi ito gawa ng Diyos.” Ang lahat ng ito’y pawang mga kuru-kuro ng mga tao; malamang na magkaroon ang mga tao ng gayong mga kuru-kuro kapag hindi nila nauunawaan ang gawain ng Diyos. Madalas bang lumilitaw ang mga kuru-kurong ito habang ginagampanan ninyo ang inyong tungkulin? (Oo.) Kung lagi kang naniniwalang normal lang at makatwiran ang iyong mga kuru-kuro at imahinasyon at ganito dapat ang maging lagay ng mga bagay-bagay, at hindi mo hinahanap ang katotohanan para lutasin ang mga ito, kung magkagayon, hindi mo matatamo ang katotohanan at hindi ka magkakaroon ng pagpasok sa buhay. Hindi magkakaroon ng halaga o kabuluhan ang katotohanan para sa iyo, at mawawalan din ng kabuluhan ang pananampalataya mo sa Diyos. Sa kanilang paniniwala sa Diyos, kung madalas kumakain at umiinom ng mga salita ng Diyos ang mga tao, dumadalo sa mga pagtitipon, nakikinig sa mga sermon, at talagang namumuhay ng normal na buhay-espirituwal, pero gumagawa, kumikilos, at gumaganap ng kanilang mga tungkulin na nakaasa sa kanilang mga kuru-kuro, ibinabatay ang lahat sa kanilang mga kuru-kuro, at ginagamit ang kanilang mga kuru-kuro para sukatin ang tama o mali sa lahat ng uri ng mga bagay, kung gayon, hindi ba’t namumuhay ang mga taong gaya nito nang ayon sa kanilang mga kuru-kuro? Kahit gaano pa karaming sermon ang pakinggan nila o kahit gaano pa karaming salita ng Diyos ang kainin at inumin nila, maaari pa bang magbago ang mga taong namumuhay nang ayon sa kanilang mga kuru-kuro? Maaari pa kayang bumuti ang kanilang kaugnayan sa Diyos? (Hindi.) Kaya, napupuri ba ng Diyos ang ganitong uri ng pananampalataya? (Hindi.) Siguradong hindi. Iyon ang dahilan kung bakit napakahalaga na suriing mabuti ang mga kuru-kurong nasasa loob ng mga tao.

Ang karamihan sa mga tao ay walang anumang kuru-kuro kapag nakain at nainom na nila ang kanilang bahagi at maayos ang lahat, o kapag inoobserbahan nila ang mga tradisyunal na seremonyang panrelihiyon, pero kapag ginagampanan na ng Diyos ang Kanyang gawain at ipinapahayag ang katotohanan, lumilitaw na ang ilang bilang ng mga kuru-kuro. Walang anumang kuru-kuro ang mga tao kapag hindi pa nila nagagampanan ang kanilang tungkulin at normal lang na dumadalo sa mga pagtitipon, pero kapag hinihingi na ng Diyos na gampanan nila ang kanilang tungkulin o kapag nakakasagupa na sila ng mga hadlang sa kanilang tungkulin, bumabangon na ang maraming kuru-kuro. Walang anumang kuru-kuro ang mga tao kapag pisikal silang komportable at nagsasaya sa buhay, pero kapag nagkakasakit sila o nakakasagupa ng kaligaligan, likas nang bumabangon ang mga kuru-kuro. Halimbawa, nang bago sila sumampalataya sa Diyos, maayos ang takbo ng lahat sa trabaho at buhay pamilya ng isang tao, pero pagkaraan nilang magsimulang sumampalataya sa Diyos, may ilang bagay na nangyayari na hindi nila naiibigan. Paminsan nahuhusgahan sila, dinidiskrimina, binu-bully, at inaaresto pa nga, pinapahirapan, at iniiwanan ng panhabang-panahong karamdaman, na ikinababalisa nila at naiisip nilang, “Bakit hindi naging maganda ang takbo ng mga bagay-bagay noong mga panahong sumasampalataya ako sa Diyos? Sumasampalataya ako sa tunay na Diyos, kaya bakit hindi ako pinoprotektahan ng Diyos? Paano naatim ng Diyos na makita akong binubugbog ng masasamang tao at niyuyurakan ng mga diyablo?” Hindi ba nakakabuo ng ganitong mga kuru-kuro ang mga tao? Ano ang dahilan sa likod ng pagbuo nila ng mga kuru-kurong ito? Naniniwala ang mga tao na, “Yamang sumasampalataya na ako ngayon sa Diyos, ako’y sa Kanya, at dapat alagaan ako ng Diyos, asikasuhin ang aking pagkain at matutuluyan, intindihin ang aking kinabukasan at ang aking kapalaran, pati na ang personal kong kaligtasan, kasama na ang kaligtasan ng aking pamilya, at garantiyahang magiging maayos ang lahat para sa akin, na magiging mapayapa at walang aberya ang lahat ng bagay.” At kung ang mga katunayan ay hindi katulad ng hinihingi o inaakala ng mga tao, naiisip nilang, “Ang pagsampalataya sa Diyos ay hindi ganoon kaganda o ganoon kadali gaya ng iniisip ko na mangyayari. Kailangan ko pa rin palang pagdusahan ang lahat ng pag-uusig at kapighatiang ito at dumaan sa maraming pagsubok sa aking pagsampalataya sa Diyos—bakit hindi ako pinoprotektahan ng Diyos?” Tama ba ang ganitong pag-iisip o mali? Naaayon ba ito sa katotohanan? (Hindi.) Kung gayon, hindi ba ipinapakita ng pag-iisip na ito na humihingi sila ng mga bagay na hindi makatwiran sa Diyos? Bakit hindi nananalangin o naghahanap ng katotohanan ang mga taong may gayong pag-iisip? Ang kabutihang-loob ng Diyos ang siyempre nasa likod kung bakit itinutulot Niyang makaharap ng mga tao ang gayong mga bagay; bakit ba hindi nauunawaan ng mga tao ang kalooban ng Diyos? Bakit hindi nila kayang makipagtulungan sa gawain ng Diyos? Sinasadya ng Diyos na masagupa ng mga tao ang gayong mga bagay nang sa gayon ay hanapin nila ang katotohanan at matamo ang katotohanan, at nang sa gayon mamuhay sila na umaasa sa katotohanan. Ngunit hindi hinahanap ng mga tao ang katotohanan, sa halip lagi nilang sinusukat ang Diyos gamit ang sarili nilang mga kuru-kuro at imahinasyon–ito ang problema nila. Ganito mo dapat maunawaan ang mga di-kaaya-ayang bagay na ito: Walang sinuman ang nagpapatuloy sa kanyang buong buhay nang walang paghihirap. Para sa ilang tao, may kinalaman ito sa pamilya, para sa ilan, sa trabaho, para sa ilan, sa pag-aasawa, at para sa ilan, sa pisikal na karamdaman. Lahat ay naghihirap. Sinasabi ng ilan, “Bakit kailangan maghirap ang mga tao? Napakagandang mabuhay ng buong buhay natin nang mapayapa at masaya. Hindi ba maaaring hindi tayo maghirap?” Hindi—dapat maghirap ang lahat. Nagdudulot ang paghihirap na maranasan ng bawat tao ang napakaraming pakiramdam ng pisikal na buhay, positibo man, negatibo, aktibo o pasibo man ang mga pakiramdam na ito; nagbibigay sa iyo ng iba’t ibang damdamin at pagpapahalaga ang pagdurusa, na karanasang lahat sa buhay para sa iyo. Isang aspeto iyan, at iyan ay para magkaroon ng higit na karanasan ang mga tao. Kung mahahanap mo ang katotohanan at mauunawaan ang kalooban ng Diyos mula rito, kung gayon ay mas malalapit ka sa pamantayang hinihingi sa iyo ng Diyos. Ang isa pang aspeto ay na ito ang responsibilidad na ibinibigay ng Diyos sa tao. Anong responsibilidad? Ito ang pagdurusa na dapat mong maranasan. Kung makakaya mo ang pagdurusa na ito at matitiis ito, ito ay patotoo, at hindi isang bagay na nakakahiya. Kapag nagkakasakit sila, natatakot ang ilang tao na puntahan sila at malaman ito ng ibang tao; iniisip nilang ang pagkakasakit ay isang nakakahiyang bagay, samantalang ang totoo, hindi ito dapat ikahiya. Bilang isang normal na tao, kung, sa kabila ng sakit, nagagawa mong magpasakop sa mga pagsasaayos ng Diyos, tiisin ang lahat ng uri ng pagdurusa, at nagagawa mo pa ring gampanan nang normal ang iyong tungkulin, nagagawang kumpletuhin ang atas na ibinigay sa iyo ng Diyos, isa ba itong mabuting bagay o isang masamang bagay? Mabuting bagay ito, patotoo ito sa pagsunod mo sa Diyos, patotoo ito sa tapat mong pagganap ng iyong tungkulin, at patotoo ito na nagpapahiya at nagtatagumpay laban kay Satanas. Kaya naman, dapat tanggapin at pasakop ang bawat nilikha at ang bawat isa sa mga taong hinirang ng Diyos sa anumang pagdurusa. Ganito mo ito dapat maunawaan, at dapat mong matutuhan ang leksyong ito at maabot ang tunay na pagsunod sa Diyos. Nakaayon ito sa kalooban ng Diyos, at ito ang intensyon ng Diyos. Ito ang isinasaayos ng Diyos para sa bawat nilikha. Ang paglalagay sa iyo ng Diyos sa ganitong mga sitwasyon at kundisyon ay katumbas ng pagbibigay sa iyo ng responsabilidad, obligasyon, at atas, kaya’t dapat mong tanggapin ang mga ito. Hindi ba ito ang katotohanan? (Katotohanan nga.) Hangga’t galing ito sa Diyos, hangga’t may gayong hinihingi sa iyo ang Diyos at may ganitong intensyon para sa iyo, katotohanan nga ito. Bakit ba nasasabing katotohanan ito? Ito’y dahil kung tatanggapin mo ang mga salitang ito bilang katotohanan, magagawa mong lutasin ang iyong tiwaling disposisyon, ang iyong mga kuru-kuro at ang kahimagsikan mo, para kapag muli kang makasagupa ng mga paghihirap hindi ka makalalabag sa kalooban ng Diyos o magrerebelde laban sa Diyos, ibig lang sabihin, magagawa mong isagawa ang katotohanan at magpasakop sa Diyos. Sa ganitong paraan, makapagpapatotoo ka na nagbibigay kahihiyan kay Satanas, at magagawa mong matamo ang katotohanan at magtamo ng kaligtasan. Kung susundin mo ang sarili mong mga kuru-kuro at ideya, iniisip na, “Sumasampalataya na ako sa Diyos ngayon kaya dapat akong pagpalain ng Diyos. Dapat akong maging isang taong pinagpapala,” Paanong nauunawaan mo ang pagpapalang ito? Ang pagpapalang nauunawan mo ay isang panghabang-buhay na kaningningan at kasaganaan, ang magkaroon ng lahat ng gusto mong kainin at inumin, ang hindi magkaroon ng anumang sakit, ang ipanganak na mayroon ng lahat, ang makuha ang lahat ng naisin mo, at ang magtamasa ng isang buhay na sagana sa materyal na bagay nang hindi na kailangan pang pagtrabahuhan ito. Bukod dito, ito’y para makapamuhay ng mapayapang buhay kung saan maayos ang takbo ng lahat, namumuhay sa matinding kaginhawahan nang walang anumang hapis—ito ang iniisip mong pagpapala. Pero kung titingnan ngayon, pagpapala ba iyon? Hindi iyon isang pagpapala, isa iyong sakuna. Ang paglakad sa landas ng pagnanasa sa mga kaginhawahang panlaman ay magiging dahilan para lalo kang mapalayo sa Diyos, at nagiging sanhi rin ito para lalo kang lumubog sa masamang mundong ito, at hindi mo na magawang makalaya pa. Kapag tinatawag ka ng Lumikha, maraming bagay ang hindi mo handang isuko, at hindi mo mabitiwan ang mga kaginhawahang ito na panlaman. Kahit bigyan ka pa ng Diyos ng atas at utusang gumanap ka ng tungkulin, masyado mong pinapahalagahan ang iyong sarili. Ngayon masama ang pakiramdam mo, bukas wala ka sa timpla, hinahanap-hanap mo ang iyong mga magulang, hinahanap-hanap mo ang iyong kapareha, araw-araw ay iniisip lamang ang mga bagay na panlaman, hindi ginagampanang mabuti ang anumang tungkulin pero gustong magtamasa ng mas maraming kasiyahan kaysa sa iba. Nabubuhay ka na parang parasite—kaya mo bang isagawa ang katotohanan? Kaya mo bang magbigay ng patotoo? Hindi, hindi mo kaya. Napakaraming imahinasyon ang mga tao ukol sa pagsampalataya sa Diyos. Iniisip nilang matapos nilang makasampalataya sa Diyos, magkakaroon sila ng kayamanan at kapayapaan sa buong panahon ng kanilang buhay, na makikinabang kasama nila ang lahat ng kanilang kamag-anak, nagniningning ang mga mata sa inggit, na hindi na sila kailanman maghihirap, at hindi na sila kailanman magkakasakit o makakasagupa ng anumang uri ng sakuna. Nagiging dahilan ang gayong mga imahinasyon para magkaroon ang mga tao ng maraming di-makatwirang hinihingi sa Diyos. Kapag nagkaroon ka ng mga di-makatwirang hinihingi sa Diyos, normal ba o hindi normal ang iyong kaugnayan sa Diyos? Siguradong hindi ito normal. Kaya, nagiging dahilan ba ang mga kuru-kuro at imahinasyong ito para manindigan ka sa panig ng Diyos o maging kalaban ka ng Diyos? Nagiging dahilan lang ang mga ito para maging kalaban ka ng Diyos, para makipagtagisan ka at lumaban sa Diyos, at pagtaksilan at itakwil pa nga ang Diyos, at ang mga ugaling ito ay lalo pang lumalala. Ibig lang sabihin, sa sandaling magkaroon ng ganitong mga kuru-kuro ang mga tao, hindi na nila kaya pang panatilihin ang isang normal na kaugnayan sa Diyos. Kapag nagkaroon ng mga kuru-kuro ang mga tao tungkol sa Diyos, nagkakaroon ang kanilang puso ng damdaming paghihimagsik at negatibo. Sa mga pagkakataong tulad nito, dapat nilang hanapin ang katotohanan para lutasin ang mga kuru-kurong ito. Kapag nauunawaan na nila ang katotohanan, kaapg nauunawaan na nila ang atas na ibinibigay sa kanila ng Diyos at ang maraming hinihingi ng Diyos para sa kanilang pagsampalataya sa Kanya, sa sandaling maunawaan na nila ang mga bagay na ito, at kaya na nilang kumilos at gumawa alinsunod sa mga hinihingi ng Diyos, kung gayon sa ganitong paraan, malulutas ang kanilang mga kuru-kuro at imahinasyon. Sa sandaling maunawaan na nila ang katotohanan, likas nilang bibitiwan ang kanilang mga kuru-kuro, at sa puntong iyon, lalong magiging normal ang kanilang ugnayan sa Diyos. Ang paglutas sa mga kuru-kuro ay katumbas ng paglutas sa mga maling pagkaunawa tungkol sa Diyos. Sa ibang salita, tanging kapag nabitiwan at nalutas na nila ang kanilang mga kuru-kuro saka lamang nila mauunawaan kung ano ba ang katotohanan at kung ano ba ang mga hinihingi ng Diyos.

Ano pang mga kuru-kuro ang nasa loob ng puso ninyo na maaaring makaimpluwensiya sa pagganap ng inyong mga tungkulin? Anong mga kuru-kuro ang madalas na nakakaimpluwensiya at nakapangyayari sa inyo sa inyong buhay? Kapag may mga bagay na nangyayari sa iyo na hindi mo ibig, kusang lumilitaw ang iyong mga kuru-kuro, at pagkatapos ay nagrereklamo ka sa Diyos, nakikipagtalo at nakikipagkumpitensiya sa Diyos, at nakapagdudulot ang mga ito ng mabilisang pagbabago sa iyong kaugnayan sa Diyos: Nagsisimula ka sa kung ano ang kalagayan mo sa simula, pakiramdam mo’y mahal na mahal mo ang Diyos at na lubha kang tapat sa Kanya, at gusto mo sanang ilaan ang buong buhay mo para sa Kanya, hanggang sa biglang nagkakaroon ng pagbabago sa puso mo, na ayaw mo nang gampanan ang iyong tungkulin o maging tapat sa Kanya, at pinagsisisihan mo na ang iyong pagsampalataya sa Diyos, pinagsisisihan mo nang pinili-pili mo pa ang landas na ito, at nagrereklamo ka pa nga tungkol sa pagkakahirang sa iyo ng Diyos. Ano pang mga kuru-kuro ang maaaring makapagpabagong bigla sa iyong kaugnayan sa Diyos? (Kapag nagsasaayos ng sitwasyon ang Diyos para subukin ako at ilantad ako, at pakiramdam ko’y hindi ako magkakaroon ng magandang kahihinatnan, nakakabuo ako ng mga kuru-kuro tungkol sa Diyos. Pakiramdam ko’y sumasampalataya naman ako sa Diyos at sinusunod ko ang Diyos, at na nagagampanan ko namang lagi ang aking tungkulin, kaya hangga’t hindi ko tinatalikuran ang Diyos, hindi Niya ako dapat pabayaan.) Isang uri ng kuru-kuro iyan. Madalas ba kayong nagkakaroon ng gayong mga kuru-kuro? Ano ba ang pagkakaintindi ninyo kapag sinabing pinabayaan ng Diyos? Iniisip ba ninyong kung iiwan kayo ng Diyos, ibig sabihin niyon ay ayaw na sa inyo ng Diyos at hindi na Niya kayo ililigtas? Isang uri na naman ito ng kuru-kuro. Kaya paano ba lumilitaw ang gayong kuru-kuro? Galing ba ito sa iyong imahinasyon, o may batayan ba ito? Paano mo nasasabing hindi ka bibigyan ng Diyos ng magandang kahahantungan? Sinabi ba sa iyo ng Diyos nang personal? Ikaw lang ang nag-isip ng gayong mga kaisipan. Ngayong alam mo na na isa itong kuru-kuro; ang mahalagang tanong ay kung paano ito lulutasin. Ang totoo maraming kuru-kuro ang mga tao tungkol sa pananalig sa Diyos. Kung mapag-iisip-isip mong mayroon kang kuru-kuro, dapat alam mo na mali ito. Kaya, paano ba dapat lutasin ang mga kuru-kurong ito? Una, kailangan mong makita nang malinaw kung buhat ba sa kaalaman o sa mga satanikong pilosopiya ang mga kuru-kurong ito, kung saan nagkaroon ng pagkakamali, kung saan nagkaroon ng pinsala at, sa sandaling makita mo ito nang malinaw, kusa mong mabibitiwan ang kuru-kuro. Pero hindi ito katulad ng kung lubusan mo itong nilulutas; dapat mo pa ring hanapin ang katotohanan, alamin kung ano ang mga hinihingi ng Diyos at pagkatapos ay suriin mong mabuti ang kuru-kuro nang ayon sa mga salita ng Diyos. Kapag malinaw mo nang nakikilala na mali ang naturang kuru-kuro, na isa itong kalokohan, at ganap itong hindi nakaayon sa katotohanan, ibig sabihin niyon ay talagang nalutas mo na ang kuru-kuro. Kung hindi mo hahanapin ang katotohanan, kung hindi mo ikukumpara ang kuru-kuro sa mga salita ng Diyos, hindi mo makikita nang malinaw kung paano naging mali ang kuru-kuro, kaya naman hindi mo lubusang mabibitiwan ang kuru-kuro; kahit pa alam mong isa itong kuru-kuro, hindi mo pa rin ito ganap na mabibitiwan. Sa gayong mga pagkakataon, kung sumasalungat ang iyong mga kuru-kuro sa mga hinihingi ng Diyos, at kahit mapag-isip-isip mo pang mali ang mga kuru-kuro mo, pero nanghahawak pa rin ang puso mo sa iyong mga kuru-kuro, at sigurado kang labag sa katotohanan ang mga kuru-kuro mo, pero sa puso mo naniniwala ka pa ring maaaring ipagtanggol ang iyong mga kuru-kuro, kung magkagayon hindi ka magiging isang taong nakakaunawa ng katotohanan, at ang mga taong kagaya mo ay walang pagpasok sa buhay at masyadong kulang sa tayog. Halimbawa, sadyang sensitibo ang mga tao patungkol sa sarili nilang katapusan at hantungan, at sa mga pagbabago ng kanilang tungkulin at kapag pinapalitan sila sa kanilang tungkulin. Malimit na nagkakaroon ng maling konklusyon ang ilang tao tungkol sa gayong mga bagay, iniisip na sa sandaling mapalitan sila sa kanilang tungkulin at wala na silang katayuan, o kapag sinasabi ng Diyos na ayaw na Niya sa kanila, kung gayon ay katapusan na nila. Ito ang nagiging konklusyon nila. Naniniwala silang, “Walang kabuluhang sumampalataya sa Diyos, ayaw sa akin ng Diyos, at nakatakda na ang aking katapusan, kaya ano pa ang saysay na mabuhay?” Pagkarinig ng iba sa gayong mga kaisipan, iniisip nilang makatwiran at marangal ang mga ito—pero anong uri ba talaga ito ng pag-iisip? Paghihimagsik ito laban sa Diyos, at pagkawala ito ng kanilang pag-asa. Bakit sila nawawalan ng pag-asa? Ito’y dahil hindi nila nauunawaan ang kalooban ng Diyos, hindi nila malinaw na nakikita kung paano inililigtas ng Diyos ang mga tao, at wala silang tunay na pananampalataya sa Diyos. Alam ba ng Diyos kapag nawawalan ng pag-asa ang mga tao? (Oo.) Alam ng Diyos, kaya naman paano Niya tinatrato ang gayong mga tao? Nagkakaroon ang mga tao ng isang uri ng kuru-kuro at sinasabing, “Nagbayad ang Diyos ng napakalaking halaga para sa tao, marami na Siyang ginawa sa bawat tao, at nagsikap nang husto; hindi madali para sa Diyos na pumili at magligtas ng isang tao. Labis na masasaktan ang Diyos kung hahayaan ng isang tao na mawalan siya ng pag-asa, at aasa Siya bawat araw na makakabangon ang taong iyon mula sa pagkakadapa nito.” Ito ang kahulugan sa mababaw na antas, pero ang totoo, isa rin itong kuru-kuro ng tao. May partikular na saloobin ang Diyos sa gayong mga tao: Kung hahayaan mong mawalan ka ng pag-asa at hindi mo susubukang magpatuloy, hahayaan ka Niyang magpasya para sa sarili mo; hindi ka Niya pipiliting gawin ang anumang bagay na labag sa iyong kalooban. Kung sinasabi mong, “Nais ko pa ring gampanan ang tungkulin ng isang nilikha, na gawin ang lahat ng aking makakaya na magsagawa gaya ng hinihingi ng Diyos, at tuparin ang kalooban ng Diyos. Gagamitin ko ang lahat ng kaloob at talento ko, at kung wala akong kakayahang gawin ang anuman, pag-aaralan kong magpasakop at maging masunurin; hindi ko tatalikuran ang aking tungkulin,” ang sabi ng Diyos, “Kung handa kang mamuhay sa ganitong paraan, magpatuloy ka sa pagsunod, pero dapat mong gawin kung ano ang iniuutos ng Diyos; ang mga pamantayang hinihingi ng Diyos at ang Kanyang mga prinsipyo ay hindi nagbabago.” Ano ang ibig sabihin ng mga salitang ito? Ibig sabihin ng mga ito’y ang mga tao lang ang makapagpapabaya sa kanilang sarili; hindi kailanman pababayaan ng Diyos ang isang tao. Para sa sinumang makapagtatamo ng kaligtasan at makakakita sa Diyos sa huli, na nagtatatag ng normal na kaugnayan sa Diyos, at kayang lumapit sa harapan ng Diyos, hindi ito isang bagay na maaaring makamit matapos mabigo o matabasan at maiwasto sa isang pagkakataon lang, o matapos mahatulan at makastigo sa isang pagkakataon lang. Bago naperpekto si Pedro, dinalisay siya ng ilang daang beses. Sa mga natira matapos magbigay ng serbisyo hanggang sa kahuli-hulihan, walang kahit isang makakarating sa dulo na nakaranas lang ng walo o sampung beses na pagsubok at pagpipino. Kahit ilang beses pang subukin at pinuhin ang isang tao, hindi ba ito ang pagmamahal ng Diyos? (Oo.) Kapag kaya mo nang pagmasdan ang pagmamahal ng Diyos, mauunawaan mo na ang saloobin ng Diyos patungkol sa tao.

Kapag binabasa ng ilang tao ang mga salita ng Diyos at nakikita nilang kinokondena ng Diyos ang mga tao sa Kanyang mga salita, bumubuo sila ng mga kuru-kuro at nagugulumihanan sila. Halimbawa, sinasabi ng mga salita ng Diyos na hindi mo tinatanggap ang katotohanan, kaya hindi ka naiibigan o tanggap ng Diyos, na isa kang tampalasan, isang anticristo, na tingnan ka pa lang Niya ay naaasar na Siya at na ayaw Niya sa iyo. Nababasa ng mga tao ang mga salitang ito at naiisip, “Ako ang pinatatamaan ng mga salitang ito. Ipinasya na ang Diyos na ayaw Niya sa akin, at yamang pinabayaan na ako ng Diyos, hindi na rin ako sasampalataya sa Diyos.” May mga taong, kapag nagbabasa ng mga salita ng Diyos, madalas na nagkakaroon ng mga kuru-kuro at maling pagkaunawa inihahayag ng Diyos ang mga tiwaling kalagayan ng mga tao at sinasabi ang ilang bagay na nagkokondena sa mga tao. Nagiging negatibo at mahina sila, iniisip na sila ang pinatatamaan ng mga salita ng Diyos, na sinusukuan na sila ng Diyos at hindi na sila ililigtas. Nagiging negatibo sila hanggang sa puntong naiiyak sila at ayaw na nilang sumunod sa Diyos. Ang totoo, isa itong maling pagkaunawa sa Diyos. Kapag hindi mo nauunawaan ang kahulugan ng mga salita ng Diyos, hindi mo dapat subukang ilarawan ang Diyos. Hindi mo alam kung anong uri ng tao ang pinababayaan ng Diyos, o sa kung anong mga sitwasyon Niya sinusukuan ang mga tao, o sa kung anong mga sitwasyon Niya isinasantabi ang mga tao; may mga prinsipyo at konteksto sa lahat ng ito. Kung hindi mo nauunawaan nang lubusan ang mga detalyadong bagay na ito, madali kang magiging napakasensitibo at lilimitahan mo ang iyong sarili batay sa isang salita ng Diyos. Hindi ba’t magdudulot iyon ng problema? Kapag hinahatulan ng Diyos ang mga tao, ano ang pangunahing katangian nila na kinokondena Niya? Ang hinahatulan at inilalantad ng Diyos ay ang mga tiwaling disposisyon at tiwaling diwa ng mga tao, kinokondena Niya ang kanilang mga satanikong disposisyon at satanikong kalikasan, kinokondena Niya ang iba’t ibang pagpapamalas at pag-uugali ng kanilang pagsuway at pagsalungat sa Diyos, kinokondena Niya sila dahil hindi nila magawang sundin ang Diyos, dahil palagi nilang sinasalungat ang Diyos, at dahil palagi silang may sariling mga motibasyon at layon—ngunit ang gayong pagkondena ay hindi nangangahulugan na pinababayaan na ng Diyos ang mga taong may mga satanikong disposisyon. Kung hindi ito malinaw sa iyo, kung gayon ay wala kang abilidad na makaunawa, kaya medyo katulad ka ng mga taong may sakit sa pag-iisip, palaging naghihinala sa lahat ng bagay at nagkakamali ng pag-unawa sa Diyos. Ang gayong mga tao ay walang tunay na pananampalataya, kaya paano sila susunod sa Diyos hanggang wakas? Kapag naririnig mo ang isang pahayag ng pagkondena mula sa Diyos, iniisip mo na, dahil kinondena na ng Diyos, pinabayaan na ng Diyos ang mga tao, at hindi na sila maliligtas, at dahil dito ay nagiging negatibo ka, at hinahayaan mong mawalan ka ng pag-asa. Maling pag-unawa ito sa Diyos. Sa katunayan, hindi pinabayaan ng Diyos ang mga tao. Nagkamali sila ng pag-unawa sa Diyos at pinabayaan nila ang kanilang sarili. Wala nang mas mapanganib pa kaysa sa kapag pinababayaan ng mga tao ang kanilang sarili, gaya ng ipinatupad sa mga salita ng Lumang Tipan: “Ang mangmang ay namamatay sa kakulangan ng pag-unawa” (Kawikaan 10:21). Wala nang mas hahangal pang pag-uugali kaysa kapag hinahayaan ng mga tao ang kanilang sarili na mawalan ng pag-asa. Kung minsan ay may nababasa kang mga salita ng Diyos na tila naglalarawan sa mga tao; sa katunayan, hindi inilalarawan ng mga ito ang sinuman, kundi pagpapahayag ang mga iyon ng kalooban at opinyon ng Diyos. Ang mga ito ay mga salita ng katotohanan at prinsipyo, hindi inilalarawan ng mga ito ang sinuman. Ang mga salitang binigkas ng Diyos sa mga panahon ng galit o pagkapoot ay kumakatawan din sa disposisyon ng Diyos, ang mga salitang ito ay ang katotohanan, at bukod pa riyan, nabibilang ang mga ito sa prinsipyo. Dapat itong maunawaan ng mga tao. Ang layon ng Diyos sa pagsasabi nito ay para tulutan ang mga tao na maunawaan ang katotohanan, at maunawaan ang mga prinsipyo; talagang hindi ito para limitahan ang sinuman. Wala itong kinalaman sa huling hantungan at gantimpala ng mga tao, lalong hindi ang mga ito ang huling kaparusahan ng mga tao. Ang mga ito ay mga salita lamang na sinalita para husgahan at iwasto ang mga tao, ang mga ito ay resulta ng pagkagalit sa mga taong hindi tumutugon sa Kanyang mga ekspektasyon, at sinasalita ang mga ito para gisingin ang mga tao, para pakilusin sila, at ang mga ito ay mga salitang nagmumula sa puso ng Diyos. Gayunpaman, ang ilang tao ay nadadapa at tinatalikuran ang Diyos dahil sa iisang pahayag ng paghatol mula sa Diyos. Hindi alam ng ganitong mga tao kung ano ang mabuti para sa kanila, hindi sila tinatablan ng katwiran, hindi nila talaga tinatanggap ang katotohanan. Nakakadama ng panghihina ang ilang tao sa sandaling panahon at pagkatapos ay muling lumalapit sa Diyos, iniisip na, “Hindi tama ito, dapat patuloy akong sumunod sa Diyos at gawin kung ano ang ipinagagawa ng Diyos. Kung hindi ko susundin ang Diyos o gagampanang mabuti ang aking tungkulin, mawawalan ng kabuluhan ang buhay ko. Alang-alang na maisabuhay ang isang makatuturang buhay, dapat akong sumunod sa Diyos.” Paano ba nila susundin ang Diyos? Dapat nilang maranasan ang gawain ng Diyos. Ang pagsasabi lang na sumasampalataya ang isang tao sa Diyos at hindi naman nararanasan ang gawain ng Diyos ay hindi pagsunod sa Diyos. Dati ang hindi pagganap nang tapat sa tungkulin ng isang tao at ang pagtangging matabasan at maiwasto—ito ba ang saloobing dapat mayroon ang isang tao kapag tinatanggap ang gawain ng Diyos? Ang tumangging matabasan at maiwasto at ang palaging pagrereklamo kapag nagdurusa nang kaunti ang isang tao—anong uri ng disposisyon ito? Dapat magnilay-nilay sa sarili ang isang tao at alamin kung ano ang hinihingi ng Diyos, at dapat gawin ng isang tao kung ano ang hinihingi ng Diyos. Kung sinasabi ng Diyos na hindi sapat ang kakayahan mo, hindi nga sapat ang kakayahan mo, at hindi mo dapat gamitin ang iyong mga kuru-kuro at imahinasyon para limitahan ang mga bagay-bagay o kalabanin ang Diyos; dapat magpasakop ka at kilalanin mong hindi nga sapat ang kakayahan mo. Wala ka ba kung gayon na landas sa pagsasagawa? Maiiwan pa ba ng isang tao ang Diyos kapag nagagawa niyang isagawa ang katotohanan at sundin ang Diyos? Hindi, hindi niya magagawa. Maaaring maging kasuklam-suklam ka sa paningin ng Diyos, at ayaw Niyang makinig sa iyo, pero hindi ka Niya tunay na tinalikuran. May ilang nagsisikap na gumanap ng kanilang tungkulin sa sambahayan ng Diyos, pero dahil sa kanilang diwa at sa iba’t ibang bagay na namamalas sa kanila, nakikita ng Diyos na hindi nila minamahal ang katotohanan at hinding-hindi nila tinatanggap ang katotohanan, kaya naman talagang tinatalikuran sila ng Diyos; hindi sila tunay na mga hinirang, kundi pansamantalang nagbigay serbisyo lamang. Samantalang may ilan naman na dinidisiplina, kinakastigo, at hinahatulan nang husto ng Diyos, at kinokondena at sinusumpa pa nga, ginagamitan ng iba’t ibang paraan ng pagtrato sa kanila na di-sang-ayon sa mga kuru-kuro ng tao. Hindi nauunawaan ng ilang tao ang kalooban ng Diyos, at iniisip nila na pinag-iinitan sila ng Diyos at nakakasakit Siya. Iniisip nilang walang karangalan sa pamumuhay sa harap ng Diyos, hindi na nila nais na saktan pa ang Diyos at nililisan ang iglesia. Iniisip pa nga nila na may katuturan ang paggawa nito, at sa ganitong paraan, tinatalikuran nila ang Diyos—ngunit sa katunayan, hindi sila pinabayaan ng Diyos. Ang mga nasabing tao ay walang kamalay-malay sa kalooban ng Diyos. Sila ay sobra ang pagiging madamdamin, umaabot pa sa punto na sumusuko na sila sa kaligtasan ng Diyos. May konsensya ba talaga sila? May mga panahong iniiwasan ng Diyos ang mga tao, at mga panahong inilalagay Niya sila sa isang tabi nang ilang panahon upang mapagnilayan nila ang kanilang mga sarili, ngunit hindi sila tinalikdan ng Diyos; binibigyan Niya sila ng pagkakataong magsisi. Ang tanging totoong tinatalikdan ng Diyos ay ang masasamang gumagawa ng maraming masasamang gawain, mga walang pananalig, at mga anticristo. Sabi ng ilang tao, “Pakiramdam ko ay wala akong gawain ng Banal na Espiritu at matagal na akong walang kaliwanagan ng Banal na Espiritu. Iniwan na ba ako ng Diyos?” Ito ay maling pakahulugan. May problema rin sa disposisyon dito: Masyadong emosyonal ang mga tao, palagi nilang sinusunod ang sarili nilang pangangatwiran, palaging sutil, at walang katwiran—hindi ba’t isa itong problema sa disposisyon? Sinasabi mong iniwan ka ng Diyos, na hindi ka Niya ililigtas, kaya ba itinakda na Niya ang iyong wakas? May nasabi lang na ilang galit na salita ang Diyos sa iyo. Paano mo naman nasabing sinukuan ka na Niya, na ayaw na Niya sa iyo? May mga pagkakataong hindi mo maramdaman ang gawain ng Banal na Espiritu, ngunit hindi ka pinagkaitan ng Diyos ng karapatang basahin ang Kanyang mga salita, ni hindi Niya itinakda ang katapusan mo, o pinutol ang landas mo tungo sa kaligtasan—kaya, ano ang ikinasasama ng loob mo? Nasa masama kang kalagayan, may problema sa iyong mga motibo, may mga isyu tungkol sa iyong kaisipan at pananaw, baluktot ang lagay ng iyong pag-iisip—at gayunpaman, hindi mo sinusubukang ayusin ang mga bagay na ito sa pamamagitan ng paghahanap sa katotohanan, sa halip ay palagi mong binibigyan ng maling pakahulugan at sinisisi ang Diyos, at ipinapasa ang responsabilidad sa Diyos, at sinasabi mo pa ngang, “Ayaw sa akin ng Diyos, kaya hindi na ako nananampalataya sa Kanya.” Hindi ba’t ikaw ay nagiging hindi makatarungan? Hindi ba’t ikaw ay nagiging hindi makatwiran? Ang ganitong uri ng tao ay masyadong maramdamin, walang anumang pag-unawa, at hindi tinatablan ng kahit anong katwiran. Sila ang pinakamalamang na hindi tumanggap sa katotohanan at mahihirapan nang husto na magtamo ng kaligtasan.

Tandaan ninyo ang mga salitang ito: Naperpekto si Pedro sa pamamagitan ng makailang beses na pagpipino. Sa mga kuru-kuro at imahinasyon ninyo, ang mapino nang ilang daang beses ay ang mamuhay ng isang kagila-gilalas na buhay na batbat ng mga tiisin para sumunod sa Diyos, at sa bandang huli’y maipako sa krus nang patiwarik. Hindi ganito ang kaso; kuru-kuro lang ito ng tao. Bakit Ko nasasabing kuru-kuro lang ito ng tao? Ito’y dahil hindi nauunawaan ng mga tao kung ano ang mga pagsubok ng Diyos at na ang bawat pagsubok ay isinaayos at ginawa ng kamay ng Diyos; hindi nauunawaan ng mga tao kung ano ba itong “ilang daang beses,” o kung bakit pinino ng Diyos si Pedro nang ilang daang beses, o kung paano naabot ang “ilang daang beses” na ito, o kung ano ba ang ugat na dahilan—hindi alam ng mga tao ang bagay-bagay na ito, sa halip lagi silang umaasa sa kanilang mga kuru-kuro at imahinasyon para maunawaan ang mga bagay-bagay, at bunga nito nagkakaroon sila ng maling pagkaunawa tungkol sa Diyos. Hindi nagagawang maunawaan ng mga tao ang ilang partikular na salita ng Diyos na hindi nila naranasan. Sa totoong buhay, kung ang ginagawa lang ng Diyos sa bawat tao ay ang pagpalain sila, gabayan sila, at mahinahong makipag-usap sa kanila, habambuhay nang magiging mga hungkag na salita lamang ang mga pagsubok para sa mga tao, at isa lamang salita, isang depinisyon, isang konsepto. Pero madalas na ginagampanan ng Diyos ang gawaing ito sa iyo: nagiging dahilan ngayon para ikaw ay magkasakit, nagiging dahilan ngayon para makasagupa ka ng bagay na di-kaaya-aya at masiraan ka ng loob at manghina, nagiging dahilan ngayon para makasagupa ka ng mahirap na sitwasyon na mahirap para sa iyo na bunuin at hindi mo alam kung ano ang dapat mong gawin—ano ang mga bagay na ito sa iyo? Pagdating sa lahat ng di-kaaya-ayang bagay na ito, lahat ng pagkakasakit o paghihirap o tiising ito, maging ang mga tukso ni Satanas, kung maituturing mo ang mga ito bilang mga pagsubok na ibinigay sa iyo ng Diyos, ang bawat isa ay isang pagsubok sa daan-daang pagsubok, at kaya mong tanggapin ang mga ito at hanapin ang katotohanang nakapaloob sa mga ito, sasailalim sa pagbabago ang iyong kalagayan at bubuti ang iyong kaugnayan sa Diyos. Subalit kung nakakasagupa ka ng mga pagsubok at hindi mo tinatanggap ang mga ito, palagi mong pinagtataguan ang mga ito, nilalabanan ang mga ito, at kinakalaban ang mga ito, kung gayon, ang “daan-daang pagsubok” na ito ay habambuhay na magiging mga hungkag na salita lamang sa iyo na hindi kailanman matutupad. Halimbawa, nagkikimkim ng sama ng loob sa iyo ang isang tao at, dahil hindi mo nalalaman ang dahilan nito, hindi nagiging masaya ang pakiramdam mo. Kung namumuhay ka nang mainitin ang ulo at ayon sa iyong laman, may maidadahilan ka para maging di-kaaya-aya sa kanila—ngipin sa ngipin, mata sa mata. Pero kung namumuhay ka sa harapan ng Diyos at nais mong gawing perpekto at iligtas ka ng Diyos, dapat mong ituring ang lahat ng ito na nasasagupa mo bilang isang pagsubok mula sa Diyos at tanggapin ito; katotohanan na isa ito sa iba’t ibang mga paraan kung saan sinusubok ka ng Diyos. Sa pagbabahagi sa ganitong paraan, mas nakakaramdam na ba kayo ng kalayaan at kapanatagan sa inyong puso ngayon? Kung makapagsasagawa kayo alinsunod sa mga salitang ito, ikumpara ninyo ang inyong ugali at mga pananaw sa mga salitang ito, makakatulong ito sa inyo nang malaki pagdating sa pagpapasakop sa mga pangangasiwa at pagsasaayos ng Diyos sa pang-araw-araw ninyong buhay.

Ano ang mga pangunahing aspeto na kasama sa talakayan ngayon tungkol sa mga kuru-kuro ng mga tao hinggil sa paniniwala sa Diyos? Ang isa ay ang aspeto ng panlabas na ugali ng mga tao, huwad na kumikilos gaya ng mga Fariseo, kumikilos nang pinong-pino at kagalang-galang; isa pang aspeto ay ang tungkol sa pagkain, pananamit, matutuluyan, at paglalakbay; isa pa ay ang aspeto ng pagkaunawa ng mga tao tungkol sa paniniwala sa Diyos, iniisip na sa pagsampalataya nila sa Diyos, dapat silang pagpalain at bigyan ng mga pakinabang. Ano ang naging karanasan ni Job tungkol sa aspetong ito? Nang dumating ang mga pagsubok kay Job, nagawa niyang tiyakin na mula sa Diyos ang mga ito, na wala silang anumang nagawang masama at na hindi ito parusa mula sa Diyos, bagkus pagsubok sa kanya ito ng Diyos at pagtukso sa kanya ito ni Satanas—ganito niya ito naunawaan. At paano naman ito naunawaan ng mga kaibigan ni Job? Naniwala silang dumating ang sakunang ito kay Job dahil may nagawa siyang mali at nagkasala siya sa Diyos. Na nakapag-iisip sila nang ganito ay nagpapakitang nagkikimkim sila ng mga kuru-kuro tungkol sa paniniwala sa Diyos. Bakit iba ang naging pagkaunawa ni Job kaysa sa iba? Ito’y dahil malinaw na nakita ni Job kung ano ang nangyayari, kaya naman hindi siya nagkimkim ng anumang kuru-kuro tungkol dito. Habang ginagawa ng Diyos ang Kanyang gawain kay Job, tumibay sa karanasan si Job at nakilala niya ang gawain ng Diyos, at hindi na nasumpungan pa kay ang mga kuru-kuro at ideyang ito ng tao. Kaya’t nang bumaba ang kamay ng Diyos kay Job, nagmali ba siya ng pagkaunawa? (Hindi.) Hindi siya nagkamali ng pagkaunawa kaya naman hindi siya nagreklamo; hindi siya nagkamali ng pagkaunawa kaya naman hindi siya nagrebelde; hindi siya nagkamali ng pagkaunawa, kaya’t nagawa niyang tunay na magpasakop. Hindi ba’t tama iyon? (Oo.) Bakit ito tama? Kung nag-a-“Amen” ang mga tao sa mga salita ng Diyos sa kanilang puso, itinuturing ang mga salita ng Diyos bilang realidad ng mga positibong bagay, bilang mga bagay na tama, bilang pamantayan, bilang kataas-taasan, at bilang mga prinsipyong dapat nilang isagawa, kung gayon ay magpapasakop sila at hindi sila magkakamali ng pagkaunawa. Laging may isang pagpapahayag kapag nagkakaroon ng maling pagkaunawa ang mga tao tungkol sa mga salitang sinasambit ng Diyos o sa mga gawang ginagawa ng Diyos—anong pagpapahayag iyon? (Ayaw nilang tanggapin ang mga ito.) At ano ang nasa likod ng pagtanggi nilang ito na tanggapin ang mga salita at gawa ng Diyos? Ito’y dahil mayroon silang mga sariling ideya, at kinukontra at sinasalungat ng mga ideyang ito ang mga salita ng Diyos, at pagkatapos bumubuo ng mga maling pagkaunawa at kuru-kuro ang mga tao patungkol sa Diyos, naniniwalang ang mga bagay na sinasabi ng Diyos ay hindi laging tama. Paminsan, kahit pa mukhang tinanggap ang mga ito ng mga tao, isa pa rin itong pagkukunwari lamang at hindi tunay na pagtanggap. Sa pamamagitan ng paghahangad sa katotohanan, dapat ganap na mag-isip ang isang tao alinsunod sa mga salita at hinihingi ng Diyos, at sumang-ayon sa mga salita ng Diyos sa kanyang puso, at saka lamang maaaring maging kaayon ng Diyos ang isang tao. Kung hindi mo tinatanggap ang mga bagay na ito sa iyong puso, at nagkakaroon ka ng maling pagkaunawa at kinakalaban at nilalabanan mo pa ang mga ito, ipinapakita nito na may bagay na nasa loob mo. Kung masusuri mong mabuti ang bagay na ito na nasa loob mo at hanapin ang katotohanan, malulutas ang iyong mga kuru-kuro; kung mayroon kang lihis at kakatwang pagkaunawa, kung wala kang anumang espirituwal na pagkaunawa, o wala kang kakayahang makaunawa, wala ka talagang kakayahang ikumpara ang iyong mga kuru-kuro sa mga salita ng Diyos, hindi mo kayang alamin at suriin ang mga ito, at hindi mo napapansin kapag lumilitaw ang mga kuru-kuro sa iyo, kung gayon, hindi na malulutas ang iyong mga kuru-kuro. Alam na alam naman ng ilang tao na nagkikimkim sila ng mga kuru-kuro tungkol sa Diyos sa kanilang puso, pero sinasabi pa rin nilang wala, natatakot na kung aamin sila mawawalan sila ng mukha at titingnan sila nang mababa. Kung may magtatanong sa kanila, “Kung hindi ka nagkamali ng pagkaunawa sa Diyos, bakit hindi mo Siya masunod?” at sasagot sila, “Hindi ako alam kung paano magsagawa.” Anong uri ng pagpapamalas ito? Kung wala kang pagkaunawa tungkol sa mga espirituwal na bagay, kung wala kang kakayahang kumilatis, at hindi ka marunong magnilay-nilay sa iyong sarili kapag mayroon kang problema, hindi mo magagawang lutasin ang iyong mga kuru-kuro o ang iyong mga maling pagkaunawa tungkol sa Diyos. Kapag may mga bagay na nangyayari na walang kaugnayan sa iyong mga kuru-kuro, pakiramdam mo’y kalmadong-kalmado ka, at hindi mababakas na mayroon kang anumang problema. Subalit sa sandaling may mangyari na may kinalaman sa iyong mga kuru-kuro, bumabangon sa iyo ang mga damdaming pagsalungat sa Diyos. Paano nahahayag ang pagsalungat na ito? Paminsan maaaring makaramdam ka ng paghihinanakit, at sa pagdaan ng panahon at hindi nalutas ang pakiramdam na ito, lalo pang lumalalim ang maling pagkaunawa mo tungkol sa Diyos at lumalaki ang iyong tiwaling disposisyon, at magsisimula ka nang ibulalas ang iyong mga kuru-kuro at hatulan ang Diyos. Sa sandaling hatulan mo ang Diyos, hindi na ito problema pa sa pag-iisip o pag-uugali, bagkus isa nang pagpapahayag ng satanikong disposisyon. Kung nagpapakita ng kaunting pagkontra o pagsuway ang isang tao sa kanilang pag-uugali dahil sa kamangmangan, hindi ito kinokondena ng Diyos; kung tuwirang kinokontra ng isang tao ang Diyos mula sa kanyang disposisyon at sinasadya Siyang kontrahin, lilikha ito ng problema sa kanya, at sinusuway niya ang Diyos. Kapag sinasadyang kalabanin ng isang tao ang Diyos, kung gayon isa itong kasalanan laban sa disposisyon ng Diyos. Kaya, kapag may mga kuru-kuro ang mga tao, dapat nilang lutasin ang mga ito; tanging kapag nalutas na nila ang kanilang mga kuru-kuro saka nila malulutas ang mga di-pagkakaunawaan sa pagitan nila at ng Diyos; at tanging kapag nalutas na ang di-pagkakaunawaan sa pagitan nila at ng Diyos saka lamang sila tunay na makasusunod sa Diyos. Sinasabi ng ilang tao na, “Wala akong mga kuru-kuro at nalutas na ang mga di-pagkakaunawaan sa pagitan ko at ng Diyos. Wala na akong iniisip na anuman.” Sapat na ba ito? Ang layunin sa paglutas sa mga kuru-kuro ay hindi upang lutasin lang ang mga kuru-kuro, kundi para magsagawa alinsunod sa mga hinihingi ng Diyos at sa katotohanan, para makamit ang pagsunod sa Diyos at malugod ang Diyos. Sinasabi ng ilang tao na, “Hangga’t wala akong maling pagkaunawa tungkol sa Diyos, sapat na iyon, magiging ayos ang lahat, at magiging ligtas ako.” Hindi ito tunay na pagsasagawa sa katotohanan, ni hindi ito totoong pagsunod—hindi pa rin nalutas ang problema. Kung talaga ngang nalutas ang problema, hindi lamang sa hindi magkakaroon ng mga maling pagkaunawa ang mga tao tungkol sa Diyos, kundi malalaman din nila kung ano ang mga hinihingi ng Diyos at kung ano ang Kanyang kalooban sa mga bagay-bagay na nangyayari sa kanila. Hindi lamang sa magagawa nilang suriing mabuti ang sarili nilang mga kuru-kuro kundi magagawa rin nilang tulungan ang mga taong may mga kuru-kuro para matuto kung paano hanapin ang katotohanan, kung paano maisasagawa ang katotohanan at matutugunan ang mga hinihingi ng Diyos. Hindi ba sila masasang-ayon sa kalooban ng Diyos kung gayon? Ang pinakanilalayon sa paglutas ng mga kuru-kuro ay ang maunawaan ang kalooban ng Diyos at para makapasok sa katotohanang realidad—susi ito. Sinasabi mong wala kang binuong anumang maling pagkaunawa tungkol sa Diyos, kung gayon ay nauunawaan mo ba na ang katotohanan? Kung hindi mo nauunawaan ang katotohanan, kahit pa wala kang mga kuru-kuro o maling pagkaunawa tungkol sa Diyos, hindi ka pa rin isang taong nagpapasakop sa Diyos. Ang hindi pagkakaroon ng mga maling pagkaunawa ay hindi nangangahulugang nauunawaan mo na ang Diyos, lalong hindi ito nangangahulugang may kakayahan ka nang magpasakop sa Kanya. Walang anumang kuru-kuro o maling pagkaunawa ang mga tao tungkol sa Diyos kapag ayos ang lahat, pero hindi ito nangangahulugang wala nga silang kahit anumang kuru-kuro o maling pagkaunawa tungkol sa Diyos. Kapag may nangyari sa kanila na may kaugnayan sa kanilang mga personal na interes, kusang lumilitaw ang kanilang mga kuru-kuro at makakabuo sila ng mga maling pagkaunawa tungkol sa Diyos at magrereklamo pa nga. Makapagpapasakop ba sa Diyos ang mga tao kapag itinuturing nila bilang lubhang napakahalaga ang kanilang mga personal na interes? Bakit ba kapag may nangyayari na nakakaapekto sa mga personal na interes ng isang tao, lumilitawkaagad ang kanilang mga kuru-kuro at maling pagkaunawa at nagrerebelde sila at kinakalaban nila ang Diyos? Ganito talaga ang nangyayari sa mga taong may satanikong kalikasan at satanikong disposisyon. Kapag may nangyari na nakakaapekto sa kanilang mga personal na interes, hindi na nila nagagawa pang magpasakop sa Diyos, at hindi rin sila makapagpasakop sa Diyos kapag may nangyaring sumasalungat sa sarili nilang mga kuru-kuro at imahinasyon. Ang mga kuru-kuro at maling pagkaunawa ng mga tao tungkol sa Diyos ay bumabangon kasabay ng kanilang sitwasyon. Kung hindi nila magagawang hanapin at tanggapin ang katotohanan, hindi malulutas kailanman ang kanilang mga kuru-kuro at hindi kailanman babalik sa normal ang kanilang kaugnayan sa Diyos. Ang mga nagkikimkim ng mga kuru-kuro pero hindi naghahanap ng katotohanan para lutasin ang mga ito ay hindi ililigtas ng Diyos kahit gaano pa karaming taon na silang nanampalataya sa Kanya.

Ang pagliligtas ng Diyos sa tao ay hindi lamang mga walang laman na salita. Ipinapahayag Niya ang lahat ng katotohanang ito upang matugunan ang mga bagay ng tiwaling sangkatauhan na salungat sa katotohanan—ang kanilang mga kuru-kuro, imahinasyon, kaalaman, pilosopiya, tradisyonal na kultura, atbp.—at, sa pamamagitan ng pagsusuri sa mga bagay na ito, upang maipaunawa sa tao kung ano ang bumubuo sa mga positibong bagay, kung ano ang bumubuo sa mga negatibong bagay, kung aling mga bagay ang nagmumula sa Diyos, kung aling mga bagay ay nagmumula kay Satanas, kung ano ang katotohanan, at kung ano ang mga pilosopiya at lohika ni Satanas. Kung nakikita ng mga tao ang mga bagay na ito nang naaayon sa kung ano talaga sila, likas na pipiliin nilang hanapin ang tamang landas ng buhay, at maisasagawa nila ang katotohanan, magagawa nila ang hinihiling ng Diyos, at makikilala ang mga negatibong bagay. Ito ang hinihiling ng Diyos sa tao, at ito rin ang pamantayan sa Kanyang pagperpekto at pagliligtas sa mga tao. Sinasabi ng ilang tao, “Sinusuri ng Diyos ay ang mga kuru-kuro ng tao, ngunit wala akong mga kuru-kuro. Ang mga taong may mga kuru-kuro ay karaniwan na matatalinong matatandang lobo, o kung hindi man ay mga teologo at mapagkunwaring mga Fariseo. Hindi ako ganoon.” Ano ang problema na nagagawa nilang sabihin ang gayong bagay? Hindi nila kilala ang kanilang sarili. Kahit gaano pa ibahagi ang katotohanan, hindi nila ito ipinatutupad sa kanilang sarili, iniisip na nilang hindi sila ganoon. Kamangmangan ito, at wala silang pagkaunawa sa mga espirituwal na bagay. Magagawa ba ninyong mag-isip nang ganito? Hindi ganoon mag-isip ang karamihan sa mga tao ngayon. Kapag marami nang nakain at nainom na mga salita ng Diyos ang isang tao at kaya na niyang unawain ang ilang katotohanan, makikita na niya nang malinaw na ang lahat ng tao ay nagtataglay ng mga bagay-bagay na may kinalaman sa mga kuru-kuro at imahinasyon at na ang lahat ng tao ay nagtataglay ng mga tiwaling disposisyon. Walang nakakahiya sa pagsusuri sa mga bagay na ito; dagdag pa rito, pagkatapos suriin ang mga ito, naniniwala silang makakatulong ito sa iba na magkaroon ng kakayahang makakilala, at sila mismo ay lalago, at mas madaling makakaunawa ng katotohanan. Dahil dito, nagagawa nilang lahat na bukas na suriin ang kanilang sarili. Sa kasong iyon, ano ang layunin ng pagsusuri ng mga kuru-kuro? Ito ay upang isantabi ang mga kuru-kurong ito, upang matugunan ang hindi pagkakaunawaan sa pagitan ng tao at ng Diyos, at pagkatapos ay bigyang-kakayahan ang mga tao na magtuon sa kung ano ang hinihiling ng Diyos sa tao, malaman kung paano makapasok sa landas ng kaligtasan, at malaman kung ano ang gagawin upang maisagawa ang katotohanan. Sa huli, sa pamamagitan ng patuloy na pagsasagawa sa ganitong paraan, nakakamit ang nilayong epekto: Sa isang banda, mauunawaan ng mga tao ang kalooban ng Diyos at magagawang magpasakop sa Diyos, at sa kabilang banda, magkakaroon sila ng proteksiyon upang tanggihan at labanan ang maraming negatibong bagay, tulad ng masasamang kuru-kuro at imahinasyon, at mga bagay na nagmumula sa kaalaman. Kapag nahaharap sa isang relihiyosong intelektuwal, isang teologo, o relihiyosong pastor o elder, maaari mong makita ang kalooban nila sa sandaling makausap mo sila, at magagamit mo ang katotohanan upang pabulaanan ang kanilang napakaraming mga kuru-kuro, imahinasyon, erehiya, at kamalian. Ipinapakita nito na kaya mong makilala ang mga negatibong bagay, na nauunawaan mo na ang ilang katotohanan, na mayroon kang partikular na tayog, kaya hindi ka natatakot kapag nahaharap ka sa mga pinuno at kilalang tao sa mga relihiyon. Ang kaalaman, pag-aaral, at mga pilosopiya na pinag-uusapan nila—kahit ang lahat ng kanilang mga ideolohiya at teorya—ay hindi matatag, sapagkat nakita mo na nang husto ang mga titik at doktrina, kuru-kuro at imahinasyon, ng relihiyon, at hindi ka na maloloko ng mga bagay ng relihiyon. Ngunit hindi pa ninyo ito naaabot. Kapag nakatagpo kayo ng mga manloloko sa relihiyon at Fariseo, o sinumang may mababang katayuan, kayo ay natatakot; alam ninyo na ang sinasabi nila ay mali, na binubuo ito ng mga kuru-kuro at imahinasyon, na mula sa kaalaman, ngunit hindi ninyo alam kung paano ito tatanggihan, hindi ninyo alam kung saan magsisimulang suriin ito, o kung aling mga salita ang maglalantad sa mga taong ito. Hindi ba ipinapakita nito na hindi pa rin ninyo nauunawaan ang katotohanan? Kaya dapat ninyong armasan ang inyong sarili ng katotohanan at pag-aralang suriin ang inyong sarili. (Oo.) Kaya, dapat ninyong sangkapan ang inyong sarili ng katotohanan at, kapag naunawaan na ninyo ang katotohanan, masusuri na ninyo ang inyong sarili at malalaman na ninyo kung paano magkakaroon ng kakayahang kumilatis sa mga tao. Kapag nauunawaan na ninyo ang katotohanan, mauunawaan ninyo nang husto ang ibang mga tao, ngunit kung hindi ninyo nauunawaan ang katotohanan, hindi ninyo sila mauunawaan. Upang maunawaan nang husto ang mga tao at bagay, dapat ninyong maunawaan ang katotohanan; kung wala ang katotohanan bilang pundasyon ninyo, bilang buhay ninyo, hindi ninyo mauunawaan nang husto ang anumang bagay.

Kapag nalutas na ng mga tao ang iba’t ibang kuru-kuro at imahinasyon, mayroon silang kaalaman at karanasan sa mga salita ng Diyos, at nakapasok na rin sila sa realidad ng mga salita ng Diyos. Sa proseso ng pagpasok sa realidad ng mga salita ng Diyos, ang iba’t ibang kuru-kuro at imahinasyon na lumilitaw sa mga tao ay isa-isang nalulutas, at mayroong pagbabago sa kaalaman ng mga tao tungkol sa gawain ng Diyos, kakanyahan ng Diyos, at iba’t ibang saloobing mayroon ang Diyos sa mga tao. Paano nagaganap ang pagbabagong ito? Nagaganap ito kapag isinasantabi ng mga tao ang iba’t ibang kuru-kuro at imahinasyon nila, kapag isinasantabi nila ang iba’t ibang mga ideya at pananaw na nagmula sa kaalaman, pilosopiya, tradisyonal na kultura o sa labas ng mundo, at sa halip ay tinatanggap ang iba’t ibang pananaw na nagmula sa Diyos at may kaugnayan sa katotohanan. Kapag tinatanggap ng mga tao ang mga salita ng Diyos bilang kanilang buhay, pumapasok din sila sa realidad ng mga salita ng Diyos, at nagagawa nilang tingnang mabuti at pag-isipan ang mga tanong gamit ang katotohanan, at lutasin ang mga isyu gamit ang katotohanan. Kapag nalutas na ng mga tao ang iba’t iba nilang mga kuru-kuro at maling pagkaunawa tungkol sa Diyos, mapapaunlad kaagad nila ang kanilang kaugnayan sa Diyos habang inihahanda naman ang kanilang daan tungo sa pagpasok sa buhay. Kapag nakakamit ng mga tao ang gayong mga pagbabago, ano na ang nangyayari sa kanilang kaugnayan sa Diyos? Nagiging isang ugnayan ito sa pagitan ng mga nilikha at ng Lumikha. Sa mga ugnayang nasa ganitong antas, walang kompetisyon, walang tukso, at wala masyadong paghihimagsik; mas masunurin, maunawain, palasamba, mananampalataya, at tapat ang mga tao sa Diyos, at tunay silang may takot sa Diyos. Ito ang pagbabagong dulot sa buhay ng mga tao kapag nalutas na nila ang kanilang mga kuru-kuro. Kung makakamit ninyo ang ganitong uri ng pagbabago, payag na ba kayong lutasin ang inyong mga kuru-kuro? (Oo.) Ngunit ang paglutas ng mga kuru-kuro ng mga tao ay isang napakasakit na proseso. Dapat itatwa ng mga tao ang kanilang sarili, dapat nilang isantabi ang kanilang mga kuru-kuro, isantabi ang mga bagay na sa tingin nila ay tama, isantabi ang mga bagay na kanilang kinakapitan, isantabi ang mga bagay na pinaniniwalaan nilang wasto at kanilang hinanap at hinahangad sa buong buhay nila. Nangangahulugan ito na dapat talikuran ng mga tao ang kanilang sarili, dapat isantabi ang kaalaman, mga pilosopiya—maging ang paraan nila ng pag-iral—na natutuhan mula sa mundo ni Satanas, at palitan ang mga ito ng ibang paraan ng pamumuhay, ang pundasyon at ang ugat ng pagkakaroon nito ay ang katotohanan. Kaya dapat magtiis ng matinding pagdurusa ang mga tao. Ang pagdurusang ito ay maaaring hindi pisikal na karamdaman o paghihirap at kagipitan sa pang-araw-araw na buhay, ngunit maaaring magmula ito sa pagbabago sa lahat ng uri ng pananaw sa iba’t ibang mga bagay at sa sangkatauhan sa iyong puso, o maaari ring magmula ito sa pagbabago sa iba’t ibang aspeto ng kaalaman na mayroon ka tungkol sa Diyos, na nagbabaligtad ng iyon kaalaman at pagtingin sa mundo, pag-iral ng tao, sangkatauhan, at maging sa Diyos.

Nagbahaginan tayo ngayon-ngayon lang tungkol sa mga kuru-kuro ng mga tao na may kinalaman sa paniniwala sa Diyos at nagbigay tayo ng ilang halimbawa nang sa gayon ay magkaroon kayo ng pangunahing konsepto tungkol sa aspetong ito ng katotohanan. Pagkatapos nito, maaari na ninyo itong bulay-bulaying muli at sama-sama kayong magbahaginan tungkol dito, at unti-unting pagnilay-nilayan, unawain, at suriing mabuti ang iba’t ibang kuru-kuro na may kinalaman sa paniniwala sa Diyos, bago ninyo lutasin ang mga ito nang sunud-sunod. Sa madaling salita, maraming imahinasyon at kuru-kuro ang mga tao na may kinalaman sa paniniwala sa Diyos. Halimbawa, tungkol man ito sa buhay, pag-aasawa, pamilya, o trabaho ng mga tao, sa sandaling may bumangong mga hadlang, bumubuo ng mga kuru-kuro ang mga tao tungkol sa Diyos at pagkatapos ay sinisisi nila at hinahatulan Siya, laging iniisip sa kanilang puso na, “Bakit hindi ako pinoprotektahan o pinagpapala ng Diyos?” Tulad lang ito ng laging sinasabi ng mga hindi mananampalataya: “Hindi patas ang langit,” at “Bulag ang langit”; pero hindi nangyayari ang mga bagay na ito nang aksidente lang. Kapag maginhawa at masaya ang buhay, hindi kailanman nagpapasalamat sa Diyos ang mga tao at maaaring itatwa pa nga nila ang Diyos at pagdudahan ang Kanyang pag-iral. Subalit kapag dumarating na ang sakuna, pinapananagot nila ang Diyos para rito, at hinahatulan na nila at nilalapastangan ang Diyos. Iniisip pa nga ng ilang tao na hindi na nila kailangang matuto ng anuman o magtrabaho sa sandaling sumampalataya na sila sa Diyos, na ihahanda ng Diyos ang lahat para sa kanila pagdating ng oras, at na kung magkakaroon sila ng anumang hirap maaari silang manalangin sa Diyos at ipagkatiwala ang bagay na ito sa Kanya at lulutasin Niya ito para sa kanila. Naniniwala sila na kung magkakasakit sila, pagagalingin sila ng Diyos, na kung darating ang sakuna, poprotektahan sila ng Diyos, na pagdating ng araw ng Diyos, magbabagong-anyo silang lahat, at na kung gagawa ang Diyos ng mga tanda at kababalaghan, magiging ayos lang ang lahat—mga imahinasyon at kuru-kuro ito na mayroon ang mga tao. Para naman sa propesyunal na kaalamang may kaugnayan sa mga tungkuling dapat matutuhan ng mga tao, dapat itong matutuhan ng mga tao alinsunod sa kung ano ang kinakailangan para sa kanilang tungkulin; tinatawag itong pragmatismo at pagtatalaga sa wastong gampanin ng isang tao, at hindi lang dapat mangarap at umasa ang isang tao sa kanyang imahinasyon. Kung ano ang hinihingi ng Diyos na gawin ng mga tao na gawin, iyon ang dapat gawin ng mga tao, iyon ang mga tungkuling dapat gampanan ng mga tao. Hinding-hindi ito maaaring baguhin at dapat itong harapin nang may buong tiyaga—nakaayon ito sa katotohanan at ito ang perspektibong dapat mayroon ang mga tao patungkol sa kanilang tungkulin. Hindi ito isang kuru-kuro, ito ang katotohanan at ito ang hinihingi ng Diyos. Maraming pagkakataon kung kailan ang mga bagay na ginagawa ng Diyos ay salungat sa mga imahinasyon ng mga tao. Kung maisasantabi ng mga tao ang kanilang mga kuru-kuro, hanapin ang kalooban ng Diyos at hanapin ang mga katotohanang prinsipyo, malalampasan nila ang mga bagay na ito. Kung matigas ang ulo mo at matibay mong pinanghahawakan ang iyong mga kuru-kuro, katumbas iyon ng hindi mo pagtanggap sa katotohanan, hindi pagtanggap sa mga bagay na tama, at hindi pagtanggap sa mga hinihingi ng Diyos. Kung hindi mo tinatanggap ang katotohanan o ang mga bagay na tama, hindi ba masasabing lumalaban ka sa Diyos? Ang katotohanan at ang mga positibong bagay ay mula sa Diyos. Kung hindi mo tatanggapin ang mga ito, sa halip ay panghahawakan mo ang iyong mga kuru-kuro, malinaw na kinakalaban mo ang katotohanan. Dito na natin tatapusin ang ating pagbabahagi sa mga kuru-kuro ng mga tao na may kinalaman sa paniniwala sa Diyos. Ang natitira na lang ay ang gamitin ninyo ito sa inyong sarili batay sa mga prinsipyong ito at sa mga salitang ibinahagi natin ngayon dito. Ang mga kuru-kurong may kinalaman sa paniniwala ng mga tao sa Diyos ang pinakakaraniwan at pinakapangunahin sa tatlong uri ng mga kuru-kuro. Hindi naman talaga ganoon kalalim ang mga katotohanang may kaugnayan sa mga kuru-kurong ito, kaya naman madali lang dapat lutasin ang mga kuru-kurong ito.

Ngayon magbabahagi naman tayo sa mga kuru-kuro ng mga tao tungkol sa pagkakatawang-tao; marami ring kuru-kuro ang mga tao tungkol sa pagkakatawang-tao. Maraming imahinasyon ang mga tao, hindi ba, kapag hindi nila nakitang nagkatawang-tao ang Diyos? Halimbawa, naniniwala silang dapat maunawaan ng pagkakatawang-tao ang lahat at makitang malinaw ang lahat. Sa madaling salita, iniisip nilang dapat sadyang perpekto ang katawang-laman ng Diyos, na masyadong Siyang natatangi sa kanila at hindi malalapitan. Kapag hindi pa nakikilala ng mga tao ang Diyos, ang mga imahinasyong ito na mayroon ang mga tao ay mga kuru-kuro, at lumilitaw ang mga ito ayon sa ilang mga paghatol, o kaalaman, mga paniniwalang panrelihiyon, at tradisyunal na edukasyon sa kultura na mayroon ang mga tao. Kapag nakilala na nila ang Diyos, bumubuo na ang mga tao ng mga bagong kuru-kuro: “Ganito pala ang hitsura ng Cristo. Ganito pala Siya magsalita at ganito pala ang Kanyang personalidad. Paano Siya magiging iba sa kung ano ang inakala ko? Hindi dapat ganito ang Diyos ko.” Sa katunayan, walang ideya ang mga tao at hindi nila maipaliwanag kung ano nga ba dapat ang Diyos. Habang patuloy na binubuo ng mga tao ang mga kuru-kurong ito, patuloy rin nilang itinatanggi at iwinawasto ang kanilang sarili, naniniwalang mali na magkimkim ng mga kuru-kuro at imahinasyon, na ang mga bagay na ginagawa ng Diyos ay tama, pero hindi pa rin nila maunawaan ang mga ito. Patuloy pa ring lumalabas ang kanilang mga kuru-kuro at may pagbabaka sa kanilang mga puso, habang iniisip na, “Tama ang mga ginagawa ng Diyos; hindi ako dapat magkimkim ng anumang kuru-kuro.” Pero hindi nila naisasantabi nang husto ang kanilang mga kuru-kuro at hindi pa rin sila kumbinsido, kaya naman walang kapayapaan sa kanilang mga puso. Iniisip nila, “Tao ba Siya o Diyos? Kung Siya’y Diyos, wala sa hitsura Niya, at kung isa naman Siyang tao, magiging imposible para sa Kanya na ipahayag ang napakaraming katotohanan.” Hindi na sila makaalis rito. Gusto nilang maghanap ng ibang taong makakabahaginan pero nahihirapan silang pag-usapan ito, nangangambang baka pagtawanan sila o na sabihin ng iba na napakahangal nila, walang pananampalataya, o na lihis at kakatwa ang kanilang pagkaunawa, kaya naman ang magagawa na lang nila ay pigilan ang nararamdaman nila. Sabagay, nakita man ng isang tao ang Diyos o hindi, hangga’t may namumuong mga kuru-kuro at maling pagkaunawa tungkol sa Diyos sa kanilang mga puso, may problema nga sa kanilang pagkaunawa. Napakaraming katotohanan ang ipinapahayag ng Diyos at ibinabahagi Niya nang napakalinaw at maliwanag ang tungkol sa mga isyung ito nang sa gayon makumbinsi ang mga tao sa puso at sa pamamagitan ng salita. Kapag may kakayahan pa rin ang mga taong bumuo ng mga kuru-kuro at maling pagkaunawa sa ganoong klaseng sitwasyon, hindi na ito ganoon kasimpleng problema. May mga kuru-kuro ang ilang tao dahil hindi nila nauunawaan ang mga bagay na espirituwal; may kuru-kuro ang ilang tao dahil sa kanilang lihis at kakatwang pagkaunawa; at bumubuo naman ng mga kuru-kuro ang ilang tao dahil hindi nila mahal ang katotohanan at hindi nila nauunawaan ang katotohanan sa anumang paraan. Anuman ang kaso, hangga’t hindi umaayon ang mga paniniwala at ideya ng mga tao sa mga salita ng Diyos, sa gawain ng Diyos at sa diwa ng Diyos, at hinahadlangan nila ang mga tao para huwag sumampalataya sa Diyos, kumilala sa Diyos at magpasakop sa gawain ng Diyos, o kaya naman ay nagiging dahilan sila para magkaroon ang mga tao ng mga ideya at perspektibong kumikwestiyon, nagdudulot ng maling pagkaunawa, nagtatatwa, at lumalaban sa Diyos, kung gayon, mga kuru-kuro ang lahat ng ito, at sumasalungat ang lahat ng ito sa katotohanan.

Susunod, gagamit naman Ako ng ilang konkretong halimbawa para ibahagi sa inyo. Maaaring marami sa inyo ang nakarinig na ng mga kuwento tungkol sa Akin. Noong una kang magsimulang sumampalataya sa Diyos o masumpungan ang iyong sarili sa isang partikular na sitwasyon, baka may nakapagkuwento sa iyo ng ilang kuwento na nakapagpaantig sa iyong puso o nakapagpaluha sa iyo. Halimbawa, may nagsabi na, minsan noong Bagong Taon, nag-uwian ang lahat para ipagdiwang ang Bagong Taon sa kani-kanyang tahanan habang naglalakad namang mag-isa sa lansangan si Cristo, sinasagupa ang hangin at niyebe, na walang bahay na mauuwian. Pagkarinig sa kuwentong ito, naantig nang husto ang ilang tao at sinabi, “Mahirap talaga para sa Diyos na pumarito at manahan sa sanlibutan! Napakatiwali ng sangkatauhan at itinatakwil nilang lahat ang Diyos, at iyon ang dahilan kung bakit nagdurusa ang Diyos nang ganito. Totoo nga yata ang sinabi ng Diyos, na ‘May mga lungga ang mga zorra, at may pugad ang mga ibon sa langit; datapuwa’t ang Anak ng tao ay walang kahiligan ang kaniyang ulo.’ Nagkatotoo ang mga salitang ito. Napakahusay ng Diyos!” Naniniwala silang ang kadakilaan ng Diyos ay nagmula sa kuwentong ito, at ito ang naisip nilang konklusyon buhat sa kuwentong ito. Habang napapaluha kayo matapos mapakinggan ang kuwentong ito, hindi ba kayo nagtataka kung bakit gusto ng mga taong makinig sa mga kuwentong tulad nito? Bakit sila naaantig ng gayong mga kuwento? May kakaibang kuru-kuro ang mga tao tungkol sa katawang-laman ng Diyos, mayroon silang kakaibang hinihingi tungkol sa Kanyang katawang-laman, at mayroon silang kakaibang pamantayan para sukatin ang Kanyang katawang-laman. Ano ang kuru-kurong ito? Ito’y na kung magkakatawang-tao ang Diyos, dapat Siyang magdusa. Sabi ng Diyos, “May mga lungga ang mga zorra, at may mga pugad ang mga ibon sa langit; datapuwa’t ang Anak ng tao ay walang kahiligan ang kaniyang ulo.” Kung hindi nagkatotoo ang mga salitang ito, kung hindi ganito ang naging kondisyon ng buhay ng Anak ng tao, at hindi Siya nahirapan nang ganito, sa halip ay nagtamasa Siya ng kaligayahan, hindi Siya hahangaan ng mga tao at hindi sila makakaramdam ng motibasyon, at hindi nila gugustuhing gumanap ng kanilang tungkulin at hindi sila papayag na magdusa kahit kaunti. Naniniwala ang mga tao na dapat magdusa ang Diyos, at sa pamamagitan lamang ng pagdurusa maaaring maging ehemplo Siya at huwaran para sa sangkatauhan. Naniniwala silang, kapag pumarito ang Diyos sa sanlibutan, hindi Siya maaaring magtamasa ng malaking kayamanan at mataas na ranggo—ang mga bagay na iyon ay sa sanlibutan. Naparito ang Diyos sa sanlibutan para talaga magdusa, at pagkaraan lamang Niyang magdusa saka Niya mapapatahimik ang sangkatauhan, at para maaantig ang kanilang puso sa pamamagitan ng Kanyang pagdurusa at hangaan Siya, bago sila sumunod sa Kanya. Nagkikimkim ng ganitong uri ng kuru-kuro ang mga tao tungkol sa Diyos, dahilan kung bakit naiuugnay nila ang kanilang sarili sa mga kuwentong tulad nito at madali nilang natatanggap ang mga ito. Gusto ba ninyong malaman kung totoo ba ang kuwentong ito? Umaasa ba kayong totoo ito o na hindi ito totoo? Nahihirapan ba kayong sagutin ito? Kung totoo nga ito, mapapatunayan ng mga taong nakaayon nga ito sa sarili nilang mga kuru-kuro; kung hindi naman ito totoo, sisirain ba niyan ang magiting na halimbawa sa kaibuturan ng inyong puso? Maaapektuhan ba kayo nito? Magiging isang dagok ba ito sa inyo? Ang totoo niyan, hindi mahalaga kung totoo ba ito o hindi. Ano ang mahalaga? Ang pagsusuring mabuti sa mga kuru-kuro ng mga tao. May kuru-kuro at pamantayan ang lahat na kung saan susukatin nila ang Diyos na nagkatawang-tao, ang Kanyang buhay, ang kapaligirang ginagalawan Niya, ang uri ng Kanyang buhay, at ang Kanyang pagkain, pananamit, tinutuluyan, at transportasyon, at ang kuru-kurong nilang ito ay na, ngayong naparito na ang Diyos, dapat Siyang magdusa. Bukod dito, sa puso ng mga tao, siguradong maimpluwensiya dapat si Cristo at karapat-dapat na sambahin, hangaan, at dakilain: Dapat makabasa Siya nang sobrang bilis at hindi Niya dapat makalimutan kailanman ang anumang bagay na nakita na ng Kanyang mga mata, dapat mayroon Siyang mga pambihirang abilidad na hindi kayang abutin ng mga normal na tao, at dapat makagawa rin Siya ng mga tanda at kababalaghan, na ikinapagiging-dapat Niya para sundin at ikinapagiging-dapat Niya sa titulong “ang makapangyarihang Diyos.” Kung matutupad sa totoong buhay ang mga kuru-kuro at imahinasyon ng mga tao, magiging masiglang-masigla sila at matibay sa kanilang pananampalataya. Kung ang mga bagay na talagang nangyayari ay salungat sa kanilang mga kuru-kuro at imahinasyon, gaya halimbawa ng makita nilang tinutugis pa rin si Cristo ng mga nasa awtoridad, naiisip tuloy ng mga tao na, “Pinagdurusahan pa rin ng Diyos ang sakit sa kalooban na matugis—hindi ito ang bayani at Tagapagligtas na nasa isip ko!” At pagkatapos ay iisipin nilang hindi dapat sumampalataya sa Diyos. Hindi ba’t dulot ito ng kanilang mga kuru-kuro? Paano lumilitaw ang mga kuru-kurong ito? Isang aspeto ay na lumilitaw ang mga ito mula sa mga imahinasyon ng mga tao, habang ang isa pang aspeto ay na naiimpluwensiyahan ang mga tao ng mga imahe ng mga sikat at dakilang tao, na nagiging dahilan para makabuo sila ng mga maling pagkakilala sa Diyos. Naniniwala ang mga tao na simple lang ang buhay ng mga sikat at dakilang tao, na para sa kanila ang isang sepilyo ay maaaring tumagal nang 20 hanggang 30 taon, at ang isang damit ay maaaring ipaayos at maaari pa ngang suotin habambuhay. Kumakain ang ilang sikat at dakilang tao nang walang nasasayang, dinidilaan pa nga ang kanilang mangkok para simutin itong mabuti pagkatapos kumain, at dinadampot at kinakain ang anumang butil ng nalaglag na pagkain, kaya naman nakakabuo ng kakaibang impresyon ang mga tao sa kanilang puso patungkol sa mga dakilang taong ito, at ginagamit nila ang gayong mga impresyon para sukatin ang Diyos na nagkatawang-tao. Kung hindi tugma sa kanilang mga impresyon ang Diyos na nagkatawang-tao, bumubuo sila ng mga kuru-kuro, pero kung tugma naman sa kanilang mga impresyon ang Diyos na nagkatawang-tao, hindi sila bumubuo ng mga kuru-kuro. Sang-ayon ba ito sa katotohanan na ikumpara ng mga tao si Cristo sa mga bagay na ito? Nakaayon ba sa katotohanan ang mga bagay na ginagawa ng mga sikat at dakilang tao? Ang kanila bang mga kalikasang diwa ay katulad ng sa mga santo? Ang totoo, mga demonyong lahat at haring diyablo ang mga sikat at dakilang taong ito, at wala kahit isa man sa kanila ang may diwa ng normal na pagkatao. Kahit na mukhang may mabubuti silang nagawa sa sukatan ng mga kuru-kuro ng tao, kung ang pag-uusapan ay ang kanilang mga kalikasang diwa at kilos, mga diyablo at Satanas silang lahat sa diwa. Ang ikumpara ang imahe ng mga diyablo at ni Satanas sa Diyos na nagkatawang-tao, hindi ba’t kalapastanganan ito laban sa Diyos? Napakahusay lagi ni Satanas at ng mga diyablo sa pagbabalatkayo. Lahat ng sinasabi at ginagawa nila sa panlabas ay umaayon sa mga kuru-kuro at imahinasyon ng mga tao, at ang mga sinasabi lamang nila ay ang mga bagay na masarap-pakinggan. Ngunit ang binabalak nila sa kanilang puso at ang ginagawa nila sa likod ng mga eksena ay pawang nakakahiya at kadiyabluhang mga bagay, at kung walang maglalantad sa kanila, walang makakaintindi sa mga ito. Lahat ng sinalita ni Satanas at ng mga diyablong hari ay kapaimbabawan at panlilinlang, at makikita ito nang malinaw ng ilang taong nakakaunawa sa katotohanan. Laging ikinukumpara ng ilang tao ang imahe ng mga diyablo at dakilang tao sa Diyos na nagkatawang-tao, at kapag walang pagkakatugma, hindi sila mapakali, bumubuo sila ng mga kuru-kuro at hindi nila kailanman binibitawan ang mga ito. Marami bang taong ganito? Siguradong marami sila. Nag-aalala pa rin ang ilang tao kung totoo ba o hindi ang kuwentong isinaysay Ko ngayon-ngayon lang. Noong una Kong marinig ang tungkol dito, naguluhan Ako na Ako mismong sangkot ay hindi Ko alam kung ano nga ba ang nangyari sa Akin. Isa itong malaking biro at malaking kasinungalingan. Hindi ito totoo. Sa ganoong sitwasyon, bagama’t hindi marami sa mga kapatid ang tumanggap sa yugtong ito ng bagong gawain, may ilang tao pa ring tumanggap dito nang unang bigkasin ng Diyos ang Kanyang mga salita. Bukod doon, mga mananampalataya silang lahat kay Jesus na naparito para tanggapin ang yugtong ito ng gawain. Handa silang lahat na magpakita ng pagmamahal at hinding-hindi nila pagsasarhan ng pinto si Cristo; tiyak na hinding-hindi nila magagawa iyon. Noong Bagong Taon, inimbitahan Ako ng ilang tao sa kanilang mga tahanan. At saka sa dami ng mga kapatid na iyon, kanino nga bang bahay Ako mapupunta na hindi Ako aasikasuhin? Sa pagsasabi niyon, para bang nagiging mapaghimagsik ang mga kapatid at na walang kahit sinong mag-aasikaso sa Akin kahit saan. Isa itong pagtatangka na akusahan ang mga kapatid at magkalat ng mga usap-usapan tungkol sa kanila! Wala talagang basehan ang lahat ng ito at malinaw na imbentong kasinungalingan lang ito ng ilang partikular na taong may mga lihim na motibo, pero pinaniwalaan pa rin talaga ninyo ito. Paano ninyo nagagawang paniwalaan pa rin ito? Ito’y dahil may mga partikular na kuru-kuro ang mga tao tungkol sa pagkakatawang-tao, at mayroon silang ganitong mga hinihingi kung ang pag-uusapan ay ang kanilang mga damdamin, hinahangad, at sikolohikal na pagkatao, kaya naman handa silang makinig sa gayong mga kuwento. Sinamantala ng ilang tao ang pagkakataong ito para imbentuhin ang mga kuwentong ito at pagkatapos ay ginawa ang lahat ng kanilang makakaya para ipalaganap at ikalat ang mga ito, pagandahin ang mga ito, at gumawa ng mga hinuha at umimbento ng mga bagay-bagay. Sa huli, lalo pang maraming tao ang nakarinig sa mga imbento nilang kasinungalingan at itinuring ang mga bagay na ito na totoo. Kung hindi Ko pa nilinaw ang bagay na ito, hinding-hindi ninyo makikita kung ano ang tama sa mali sa inyong buhay. Nauunawaan na ba ninyo ngayon? Hindi talaga ito kailanman nangyari.

Sasabihin Ko sa inyo ang ilang bagay ngayon para, sa pamamagitan ng mga bagay na ito, maunawaan ninyo kung anong mga kuru-kuro ang mayroon tungkol sa pagkakatawang-tao at kay Cristo. Noong kauumpisa lang ng yugtong ito ng bagong gawain ng Diyos, kinailangan ng iglesia na magsulat ng ilang himno, at nagsulat din Ako ng isa. Noong panahong iyon, nabigyan na ng patotoo ang Diyos na nagkatawang-tao. Pagkatapos nilang mabasa ang Aking himno, inisip ng ilang tao na maganda ito, pero may isang tao na may sinabing kakaiba: “Paano mo naisulat ang himnong ito nang ganoon kabilis? Paano Ka nakaisip ng ganoon karaming salita?” Pagkarinig nito, naguluhan ako nang husto, at napaisip, “Kailangan ba ng isang tao ng maraming salita para makasulat ng awit? Kailangan ba ng isang tao na maging maalam? Kung gayon, ano ba sa tingin niya ang lahat ng salitang iyon na ipinahayag Ko?” Mayroon siyang kuru-kuro, isang ideya, naniniwalang mga salita at artikulo lang ang mga salitang ito na ipinapahayag ng pagkakatawang-tao—hindi niya naisip, ni hindi niya naunawaan na ang mga salitang ito ay katotohanan. Napakalabo para sa kanya ng lahat ng ginawa ng pagkakatawang-tao. Dahil hindi niya naunawaan ang katotohanan, ginamit niya ang mga salita ng mga hindi mananampalataya para ipaliwanag ang mga ito, at nakaramdam ng pagkabalisa at pagkasuklam ang mga tao nang marinig ito. Hindi naunawaan ng taong ito ang mga espirituwal na bagay at may mga taong tulad nito kahit ngayon. Kaya, sa anong uri ng mga kuru-kuro may kaugnayan ang bagay na ito? Hindi itinatwa ng taong ito ang pagkakatawang-tao o itinatwa si Cristo; gumamit siya ng kuru-kuro para sukatin kung ano ang nangyari. Naniwala siyang dapat maraming nalalaman at may-pinag-aralan si Cristo at na, kapag kasama Niya ang ibang mga tao, dapat magawa Niyang kumbinsihin sila nang lubos. Kahit pa nga hindi gaanong edukado si Cristo, dapat mas magaling ang Kanyang kakayahan, mga talento, at abilidad kaysa sa iba, ibig sabihin, mas mahusay Siya dapat kaysa sa ibang tao sa ilang partikular na bagay o maiba sa ibang tao sa ilang partikular na paraan para maging karapat-dapatsa pagiging Diyos at Cristo. Naniwala siyang maaaring maging Cristo si Cristo kung kwalipikado Siyang maging ganoon. Hindi siya naniwala na maaari lamang maging Cristo si Cristo kung taglay Niya ang diwa ng Cristo, at iyon ang dahilan kung bakit nasabi niya ang ganoong bagay. Anong mga balakid ang idinudulot ng ganitong uri ng kuru-kuro sa paniniwala ng mga tao sa Diyos at sa kanilang pagpasok sa buhay? Gagamitin ng mga tao ang kanilang mga utak para suriin ang mga salita ng Diyos at para suriin at pag-aralan ang katawang-laman ng Diyos, at lagi nila Siyang pinag-aaralan at iniisip na, “Lohikal ba ang sinasabi ng taong ito? Umaayon ba ito sa normal na pag-iisip? Nakaayon ba ito sa mga tuntunin ng gramatika? Saan Niya natutunan ito?” Hindi nila hinahanap ang katotohanan sa mga salita ng Diyos, hindi nila nauunawaan ang mga salita ng Diyos mula sa perspektibo ng pagtanggap sa katotohanan, at hindi nila tinatanggap bilang katotohanan ang mga salita ng Diyos. Sa halip, ginagamit nila ang kanilang utak at kaalaman para magsuri, mag-aral, at magtanong. Kahit ano pang mga pananaw o kuru-kuro ang gamitin ng mga tao para sukatin ang taong ito o lapitan ang taong ito, ano ang huling resulta? (Hindi nila kayang tamuhin ang katotohanan.) Tiyak na hindi nila kayang tamuhin ang katotohanan. May isa pang aspeto ang hindi mo naunawaan, at iyon ay na hindi matitiyak ng mga tao kung Siya ba ang pagkakatawang-tao o hindi—hindi ba’t napakahalaga nito? (Oo.) Natitiyak ng maraming tao na Siya nga ang Diyos, na ang Kanyang mga salita ang katotohanan at ang buhay at mula ang mga ito sa Diyos sa pamamagitan ng pakikinig sa mga sermong ibinibigay Niya at ilang hiwagang ibinubunyag Niya. Ngunit kung laging pinag-aaralan ng mga tao ang Diyos sa pamamagitan ng kanilang mga kuru-kuro at hindi kailanman tinatanggap ang Kanyang mga salita bilang katotohanan, kung gayon, ano ang huling resulta? Lagi nilang kekwestiyunin ang pagkakakilanlan at diwa ng taong ito at ang Kanyang gawain, ibig sabihin, hindi nila mabeberipika kung tao ba o Diyos ang taong ito, iniisip na marahil ang taong ito ay isang sugong ipinadala ng Diyos, o marahil isang propeta, dahil hindi magagawa ng mga tao na sabihin ang mga bagay na sinasabi Niya. Hindi kinikilala ng ilang tao na Diyos ang taong ito, dahil sa loob-loob nila maraming restriksiyon at tanikala at maraming kuru-kuro ang hindi tumutugma sa katawang-laman na ito. Kapag hindi magkatugma ang mga ito, hindi hinahanap ng mga taong ito ang katotohanan bagkus patuloy silang nanghahawak sa kanilang mga kuru-kuro, kaya naman natitigilan sila. Kapag pinagsabihan mo ang ganitong tao na magsikap sa kanyang pananampalataya, nagkikimkim siya ng maraming kuru-kuro na hindi niya mabitiwan, at kapag sinabi mo kanya na umalis, nangangamba siyang hindi na siya pagpapalain. May mga ganito bang tao? Ganito ba kayo? Bagama’t kinumpirma ng karamihan sa inyo na ang tao ngang ito ay Diyos na nagkatawang-tao, ang totoo kinukumpirma ninyo ito nang 80 o 90 porsyento lang, at mayroon pa ring 10 o 20 porsyentong pagdududa at pangengwestiyon. Masasabing kinumpirma nga ninyo ito, habang ang natitirang pagdududa at pangengwestiyong iyon ay hindi gaanong mahahalagang isyu. Malapit nang maabot ang resolusyon sa mga kuru-kurong ito, pero maaari itong magdulot ng malaking problema kung hindi malulutas ang mga kuru-kuro at katanungan sa tamang panahon. Pagdating naman sa mga kuru-kuro ninyo, paano Ko ba dapat kayo tratuhin para masiyahan kayo, para maisip ninyo na ang Diyos ang may gawa nito at ganito dapat tratuhin ng Diyos ang mga tao? Dapat ba Akong magsalita nang mahinahon at pagkatapos ay mag-alala para sa inyo at ipagmalasakit kayo sa lahat ng bagay? Kung isang araw masumpungan Ko na may ginawang kalokohan ang ilan sa inyo, at pinagsasabihan ko kayo, inilalantad at hinahatulan kayo nang husto, at sinisira ang tiwala ninyo sa sarili, mararamdaman ba ninyo na parang hindi Ako Diyos? Naniniwala kayong napakabanayad ng Diyos, napakamapagmahal, at na ang Diyos ay punung-puno ng mapagkandiling pagmamahal, ano kung gayon ang magagawa Ko para Ako’y maging Diyos ng inyong mga kuru-kuro at imahinasyon? Kung hinahanapan pa rin ninyo ngayon ang Diyos ng gayong mga bagay, wala kayong anumang katwiran at hindi talaga ninyo kilala ang Diyos.

Sasabihin Ko sa inyo ang isa pang bagay tungkol sa mga kuru-kuro na may kinalaman sa pagkakatawang-tao. Dalawampung taon na ang nakalipas, noong nasa Tsina Ako, wala pa Akong 20 taong gulang noon at, sa eded na iyon, wala pang gaanong karanasan at hindi pa bihasa ang mga tao sa kanilang pananalita at mga kilos; para silang mga bata pa kung magsalita at kumilos at ito’y normal. Kung nagsalita at kumilos silang gaya ng mga matatanda, hindi magiging normal iyon. Normal para sa mga tao sa anumang grupo ng edad na maging kagaya ng mga taong kaedad nila. Nilikha ng Diyos ang mga tao at inorden para sa tao ang isang normal na pattern sa paglago. Siyempre, kasama rito ang Diyos Mismo na nagkatawang-laman, at namumuhay rin Siya at nararanasan ang buhay alinsunod sa pattern na ito. Galing sa Diyos ang pattern na ito, at hindi ito lalabagin ng Diyos. Samakatuwid, bago tumungtong ang Diyos na nagkatawang-tao as edad na 20, ang ilang partikular na pag-uugali Niya ay tiyak na katulad ng sa isang kabataan. Halimbawa, noong minsang naglilipat ng bahay, iniwanan ng ilang kapatid ang ilang bolpen at kuwaderno pagkatapos lumipat. Naisip Kong sayang naman kung itatapon ang mga ito, at kailangan din naman ng mga kapatid na magtala, kaya kinuha Ko ang mga ito at ipinamigay ang mga ito sa ilang kapatid na babae. May isang bumuo ng kuru-kuro at nagsabing, “Sinumang may gustong kumuha sa mga bagay na ito ay maaaring pumarito at kunin mismo nila ang mga ito. Para Kang bata kung kumilos, ipinamimigay Mo pa ang mga ito!” Ito ang sinabi niya. Isa ba itong mahalagang bagay o isang maliit na bagay? Kung huhusgahan ng isang tao na parang batang kumilos ang isang normal na tao, magiging isang normal na bagay iyon na dapat gawin, magiging isang kasabihan ito, at walang makikinig o siseryoso rito; hindi rin iisipin ninuman na isa palang kuru-kuro o perspektibo ang kasabihang ito, kundi tatanggapin na lamang ito kung ano ito. Pero ano ang kanyang pamamaraan sa pagsasabi nito sa Akin? Ano ang naging kalikasan nito? Sa mga kuru-kuro at imahinasyon niya, kahit na hindi pa tumutungtong sa 20 taong gulang ang Diyos na nagkatawang-tao, dapat pa rin Siyang kumilos gaya ng isang matanda, umupo nang tahimik araw-araw na diretsong nakatitig ang mga mata, mukhang isang matalino, at bihasang matanda na hindi kailanman nagbibiro o nagkukukwento, at sadyang matatag at kalmado. Sa sandaling umasta Ako o gumawa ng anumang kakontra sa maaaring gawin ng isang matanda, gaya ng pamimigay Ko ng mga bolpen at kuwaderno as ilang mga kapatid na babae, may kokondena sa Aking mga kilos at ituturing ang mga iyon na parang sa isang bata, hindi katulad ng kay Cristo, at hindi katulad ng Diyos na nasa isip nila, dahil ang Diyos na nagkatawang-tao ay hindi dapat umasta sa anumang paraan na parang bata. Hindi ba iyon pagpapakahulugan nila sa Diyos na nagkatawang-tao? Isang uri ba ng pagkondena at paghatol ang ganitong uri ng pagbibigay-kahulugan, o isa itong uri ng pagpapahalaga at pagsang-ayon? (Ito’y pagkondena at paghatol.) Bakit isang uri ito ng pagkondena? Maaari kayang sa pagsasabi niyang ang Diyos na nagkatawang-tao ay parang isang bata, itinatatwa na niya ang Diyos? Ano ang mali sa kanya at nasabi niya ito? Ano ang pinakapangunahing isyu sa kanya sa pagbuo niya ng mga kuru-kurong ito? (Itinatatwa niya ang normal na pagkatao ng nagkatawang-tao at itinatatwa ang normalidad at praktikalidad ng Diyos. Katulad ito ng sinabi ng Diyos ngayon-ngayon lang, na ang pagkakatawang-tao ay gaya lamang ng mga nilikhang tao, na may normal na pattern sa paglago. Subalit itinuring ng taong iyon na talagang supernatural ang Diyos kaya hindi niya naunawaan ang pagkakatawang-tao. Ang kalikasan nito ay pagtatatwa at pagkondena sa Diyos, at ito’y paglapastangan.) Tama iyon, ang kanyang pagtatatwa ang diwa ng problema. Bakit niya itinatwa ang Diyos na nagkatawang-tao sa ganitong paraan? Ito’y dahil nagkimkim siya sa kanyang puso ng kuru-kuro tungkol sa Diyos na nagkatawang-tao, iniisip na, “Diyos Ka, kaya hindi Mo maaaring ibunyag ang Iyong normal na pagkatao nang ayon sa normal na pagtanda. Wala Ka pang 20 pero dapat mature at may-karanasan Ka na gaya ng sa 50 taong gulang. Diyos Ka, kaya dapat Kang mabuhay na labag sa pattern ng paglago ng normal na pagkatao. Dapat supernatural Ka, dapat maiba Ka sa lahat, saka Ka lamang maaaring maging Cristo at ang Diyos na nasa isip namin.” Ito ang kuru-kurong mayroon siya. At ano ang ibinunga ng kuru-kurong ito? Nabunyag kaya ang kanyang kuru-kuro kung hindi nangyari ang bagay na ito? Walang nakakaalam; nalantad lang talaga siya sa pamamagitan ng bagay na ito. Kung nagkaroon nga siya ng kuru-kuro tungkol sa bagay na ito, pero naisip niyang hindi nagawa ng mgag taong lubusang maunawaan kung ano ang nagawa ng Diyos, at hindi sana siya nagsalita nang padalus-dalos, nagkaroon sana siya ng puwang para maghanap, at ito’y mapagpapaumanhinan sana. Hindi nauunawaan ng mga tao ang katotohanan at maraming bagay ang hindi nila kayang ganap na maunawaan. Subalit kahit na hindi ganap na nauunawaan ng mga tao ang mga bagay na ito, humahatol at nagkokondena ang ilang tao, habang ang iba ay hindi nagsasalita nang padalus-dalos at sa halip ay naghihintay at hinahanap ang katotohanan—hindi ba’t may pagkakaiba rito sa kalikasan? (Oo.) Kaya, ano ang kalikasan ng kabiguan ng taong ito na lubusang makaunawa? Dumiretso kaagad siya sa pagkondena, at ito’y isang malalang problema. Sa sandaling bumuo ang mga tao ng mga kuru-kuro, lumilitaw sa kanila ang pagdududa maging ang pagkondena at pagtatwa sa Diyos na nagkatawang-tao, at napakaseryoso nito.

Kabibigay Ko lang ng tatlong halimbawa ng mga kuru-kuro tungkol sa pagkakatawang-tao. Nagpapakita ang tatlong halimbawang ito ng mga partikular na isyu, at dapat mong alamin kung ano ba ang katotohanan sa mga ito. Ano ang unang kuru-kuro? (Nililimitahan ng mga tao ang Diyos na nagkatawang-tao gamit ang kanilang pagsasalarawan sa mga dakilang tao, naniniwalang dapat magdusa ang Diyos para maging isang huwaran para sa sangkatauhan.) Isang kuru-kuro ito na mayroon ang mga tao. Kuru-kuro nila na dapat mas magdusa pa ang Diyos na nagkatawang-tao at maging isang ehemplo, isang huwaran, para sa sangkatauhan. Ano ang pangalawang kuru-kuro? (Naniniwala ang mga tao na dapat maraming alam at edukado si Cristo, higit kaysa sa mga ordinaryong tao, at saka lamang Siya magiging Cristo.) Maraming tao ngayon ang patuloy na naniniwala na ang mga pagbigkas at ang gawain ng Diyos ay mula sa Kanyang kaalaman at mga kaloob, o mula sa mga partikular na bagay na nagpakadalubhasa Siya at Kanyang naunawaan—ito’y isang kuru-kuro. At ano naman ang pangatlong kuru-kuro? (Naniniwala ang mga tao na hindi dapat magkaroon si Cristo ng anumang pagpapahayag ng normal na pagkatao.) Para mas espesipiko, ito’y na supernatural dapat ang Diyos na nagkatawang-tao at dapat maiba Siya sa lahat at magkaroon Siya ng mga supernatural na abilidad. Kung ordinaryo at normal si Cristo sa lahat ng paraan, magiging mahina ang pananampalataya ng mga tao sa Diyos, at pagdududahan nila ang Diyos at itatatwa pa Siya—ang supernatural na Diyos ang gustong-gusto ng lahat. Kapaki-pakinabang ba sa inyong pagkaunawa sa katotohanan na sabihin Ko sa inyo ang mga kuwentong ito? (Oo.) Makakatulong dapat ito. Marahil iisipin ninyong abstrakto ito kung ibabahagi Ko sa inyo ang aspetong ito ng katotohanan nang walang anumang matibay na basehan, at hindi ninyo malalaman kung ano talaga ang tinutukoy nito. Ngunit ang mga sinabi Ko sa inyo ay ilang konkretong halimbawa at matapos marinig ang mga ito, naiisip ninyong praktikal ang mga ito at madaling maunawaan, at sa pamamagitan ng mga kuwentong ito nagagawa ninyong maunawaan ang ilang katotohanan. Pero nagagawa ba ninyong matutuhan kung paano gamitin ang katotohanan para sukatin at harapin ang ibang mga bagay kapag nasasagupa ninyo ang mga ito? Kung maisasakatuparan ninyo ang katotohanan, ipinapakita niyon na nagagawa ninyong maunawaan ang mga espirituwal na bagay at nauunawaan ninyo ang katotohanan sa mga kuwentong ito; kung hindi naman, hindi ninyo nauunawaan ang mga espirituwal na bagay at hindi ninyo naunawaan ang katotohanan sa mga kuwentong ito. Kung sa mga pangyayari ng mga kuwentong ito matutuklasan mo ang katotohanan ng mga ito, malaman kung ano ang kalooban ng Diyos, malaman kung ano dapat mong maunawaan, suriin, at pasukin, at kung anong mga katotohanan ang dapat mong hanapin at matamo, kung gayon ay nakakaunawa ka ng mga espirituwal na bagay; kung, pagkatapos Kong ikuwento ang mga ito, lubhang nagiging interesado ka sa mga bagay na ito at tinatandaan mo ang mga ito, pero isinasantabi mo naman ang katotohanan, kung gayon ay hindi ka nakakaunawa ng mga espirituwal na bagay. Kung tunay ngang kaya ninyong maunawaan ang katotohanan ng mga kuwentong ito, hindi Ko na sana kinailangan pang sabihin ang mga ito. Hangga’t nakakatulong ito para maunawaan ninyo ang katotohanan, magbibigay Ako ng ilang praktikal na halimbawa. Kahit ano pa ang isyu, susuriin Kong mabuti ito; hangga’t nakakatulong ito para magkaroon kayo ng pagkaunawa at para magawa ninyong maunawaan ang katotohanan at makita nang malinaw ang mga bagay-bagay, ayos lang sa Akin kahit ilan pa ang ikuwento Ko. Ang totoo, ayaw Kong sabihin sa inyo ang mga bagay na ito, at ayaw Ko talagang magkuwento sa inyo tungkol sa tama at mali, pero kung makakatulong sa inyo ang mga bagay na ito para makapasok sa katotohanan, ikukuwento Ko sa inyo ang mga ito; hangga’t nakakatulong ito sa inyo para maunawaan ang katotohanan, ayos lang sa Akin na magsalita pa nang kaunti. Ngunit kung hindi ninyo ibig na magkuwento pa Ako nang magkuwento, wala Akong magagawa kundi bawasan ang Aking pagsasalita.

Anong mga kuru-kuro ang dapat malutas mula sa mga kuwentong ito na isinaysay Ko? Dapat muna ninyong maunawaan, pagdating sa Diyos na nagkatawang-tao, paano ba talaga isinasalarawan ng Diyos ang pagkatao ng katawang-laman na ito? Siya’y ordinaryo at normal at kayang mamuhay kasama ng tiwaling sangkatauhan at makisama sa lahat ng aktibidad ng normal na pagkatao, at hindi Siya ibang uri. Kaya Niyang tulungan, gabayan, at akayin ang mga tao. Normal na pagkatao man Niya ito o ang Kanyang kabanalan o ang Kanyang personalidad—kahit ano pang aspeto—dapat tiyak na maaasikaso Niya ang gawaing sinusuong Niya at ang ministeryong ginagampanan Niya. Ito ang pamantayan na sa pamamagitan nito’y sinusukat ng Diyos si Cristo at ang pagkakatawang-tao; isa itong pamantayan para sa Kanyang gawain, at pamantayan para sa Kanyang depinisyon. Nang gampanan ng Panginoong Jesus ang Kanyang gawain, nagtaglay ang Kanyang pagkatao ng ilang supernatural na aspeto kung ikukumpara sa pagkakatawang-tao ngayon. Kaya Niyang gumawa ng mga himala: Kaya niyang sumpain ang puno ng igos, sawayin ang dagat, pakalmahin ang dagat at hangin, pagalingin ang maysakit at magpalayas ng mga demonyo, at pakainin ang limang libong tao sa pamamagitan ng limang tinapay at dalawang isda, at iba pa. Pero matangi rito, mukhang napakanormal at napakapraktikal naman ng Kanyang normal na pagkatao at mga pangunahing pangangailangan. Hindi Siya ipinanganak na 33 at kalahating taong gulang at pagkatapos ay ipinako sa krus. Inabot Niya ang 33 at kalahating taong gulang, at ibinuhay Niya ang bawat araw, bawat taon, bawat minuto at segundo ng Kanyang buhay, hanggang sa Siya’y ipinako sa krus at sa gayon nakumpleto Niya ang gawaing pagtubos sa sangkatauhan. Nakumpleto lang ng pagkakatawang-tao ang gawaing ito matapos mamuhay nang 33 at kalahating taon sa mundong ito—hindi ba ito praktikal? (Oo, praktikal.) Praktikal ito. Para naman sa yugto ng gawaing ginagampanan ng Diyos ngayon, lahat ng sinasabi Niya sa inyo at bawat katotohanang ipinaparating Niya ay batay sa inyong tayog, sa inyong antas ng paglago sa buhay, at sa kabuuang kapaligirang isinaayos ng Diyos, kaya naman binubulay-bulay Ko kung aling mga katotohanan ang magiging pinakaangkop na iparating sa inyo at kung aling mga katotohanan ang gusto Kong maunawaan ninyo. Sa panlabas, para bang binubulay-bulay ng laman na ito ang mga bagay na ito, pero ang totoo kasabay na gumagawa ang Espiritu ng Diyos; habang nakikipag-ugnayan ang taong ito, ginagabayan itong lahat ng Espiritu ng Diyos. Kung titingnan mo ito nang ganito, hindi mo pagdududahan ang diwa ng laman na ito o ang Kanyang katauhan—hindi mo kailanman kekwenstiyunin ang mga bagay na ito. Ang mga bagay na ginagawa Ko kasama ninyo at ang mga hinihingi Ko sa inyo ay hindi kailanman maaaring sumalungat sa kabuuang planong pamamahala ng Espiritu ng Diyos. Magkasamang umuunlad ang mga ito, parehong papunta ang mga ito sa iisang direksyon, at sinusuportahan ng mga ito ang isa’t isa. Kung hindi ibibihis ng Espiritu ng Diyos ang laman na ito, hindi Niya makakapagsalita sa inyo nang harapan, hindi ninyo maririnig kung ano ang sinabi Niya, at hindi ninyo magagawang maunawaan kung ano ang hinihingi Niya sa inyo. Ngunit kung ito lamang ang laman at ang Espiritu ng Diyos ay wala sa Kanya, makagagawa ba ng anumang gawain ang laman na ito? Tiyak na wala Siyang magagawa. Kung hindi nagkatawang-tao ang Diyos, walang taong makagagawa ng gawaing ito. Samakatuwid, kailangan ng normal na laman na ito na mamuhay araw-araw, buwan-buwan, at taon-taon, ibinubuhay ang bawat sandali sa ganitong paraan, lalong umuunlad ang Kanyang pagkatao, lalong nadaragdagan ang Kanyang karanasan, habang patuloy na pinagsisikapang magawa ang gawaing hinihingi ng planong pamamahala ng Diyos. Sa pagganap ng yugtong ito ng gawain, sinimulan Kong magtrabaho sa iglesia noong wala pa Akong 20 taong gulang at nakasalamuha Ko ang mga kapatid. Nagsimula na Akong dumalo sa mga pagtitipon, magbahagi, at makasama ng mga iglesia, at nakilala Ko ang iba’t ibang uri ng mga tao. Mula noong panahong iyon hanggang ngayon, pakiramdam Ko’y patuloy na lumalago ang Aking linggwistikong abilidad at ang Aking abilidad para tingnan ang mga tao at ang mga bagay-bagay. Paano naiiba sa inyong mga kalagayan ang paglagong ito sa Aking mga abilidad? Kailangan ninyong maranasan sa pamamagitan ng mga salitang sinasalita Ko at ng mga katotohanang ibinabahagi Ko at, habang nararasan ninyo, unti-unti kayong makatiyak na ang mga salitang sinasalita Ko ay mula sa Diyos, katotohanan ang mga ito, tama ang mga ito, at mga salita ito na makakatulong sa inyo para magkamit ng disposisyonal na pagbabago at magtamo ng kaligtasan. Sa panig Ko naman, habang nagkakaprogreso kayo, lalo naman Akong lumalalim. Habang patuloy na lumalago ang Aking pagkaunawa sa inyo, patuloy Ko ring paisa-isang itinutustos sa inyong mga pangangailangan ang mga bagay na gusto Kong sabihin. Sinasabi ng ilang tao na, “Gusto Mong tustusan ang aming mga pangangailangan, para unti-unting lumago ang aming mga tayog, para makapagbago kami at lalong magkaroon ng progreso sa landas ng kaligtasan, at para lalong lumapit ang aming kaugnayan sa Diyos, paano Mo naman gagawin iyon?” Hindi ninyo kailangang mag-alala tungkol dito. Hindi Ako kailanman humingi ng anuman, ni hindi Ko kailangang mag-ayuno o manalangin, o humingi ng anuman na para bang nananalangin para umulan, nang sa gayon bigyan kaagad Ako ng Diyos ng ilang salitang itutustos sa inyo. Hindi Ko kailangang gawin iyon. Dahil ang laman na ito ay ang Diyos Mismo at ginagampanan Niya ang ministeryong ito, samakatuwid ay ipinapahayag Niya ang katotohanan para itustos sa mga tao—ito ang pagkakaiba sa pagitan ng katawang-laman ng Diyos at ng tiwaling sangkatauhan. Samakatuwid, hindi Ko kailangan ipaunawa sa inyo kung ano ang kailangan ninyo; pero ang gusto Kong itustos sa inyo at ibahagi sa inyo ay siguradong kung ano ang kailangan ninyo. Kailangan lang ninyong magpatuloy sa pagsunod sa Aking mga salita at gawain, at bubuti na ang inyong kalagayan, at lalo ring magkakaroon ng progreso ang inyong buhay kasabay nito. Kasabay nito, gagampanan ng Espiritu ng Diyos ang Kanyang gawain habang dinidiligan Ko kayo. Sa katunayan, ang Espiritu ng Diyos ang siyang nakikipagtulungan sa Kanyang pagkatao, at ang Kanyang pagkatao naman ay nakikipagtulungan sa Kanyang kabanalan—sabay-sabay silang gumagawa. Narito Ako dinidiligan kayo at kasa-kasama ninyo ang Espiritu ng Diyos, gumagawa, nagbibigay ng kaliwanagan, at tumatanglaw, at pagkatapos ay nagsasaayos ng mga sitwasyon at lumilikha ng mga kondisyon para sa inyo nang sa gayon ay makapasok kayo sa iba’t ibang katotohanan. Magkasamang gumagawa ang Kanyang pagkatao at kabanalan sa ganitong paraan. Kaya, may tao bang kayang marating ang ganitong pagtutulungan sa pagitan ng laman at ng Espiritu? Wala. Samakatuwid, kung hindi mo susubukang alamin ang buong pamamahala ng Diyos at haharapin mo ang laman na ito mula sa aspetong ito ng katotohanan, habambuhay mong hindi mauunawaan kung ano mismo ang diwa ng laman na ito, kung tungkol ba saan ang laman na ito, at kung paano mismo Siya gumaganap ng gawain. Kung hindi mo maunawaan ang mga bagay na ito, hindi ka makakatiyak kung Siya ba’y isang tao o Diyos. Subalit kung kaya mong makita nang malinaw ang antas na ito o kaya mong abutin ang antas na ito sa iyong karanasan at pahalagahan ang antas na ito, malalaman kung gayon na habang ang katawang-laman ng Diyos—ang Cristo—ay gumagawa sa lupa, kasamang gumagawa ang Banal na Espiritu at ginagampanan ang gawain ding iyon, at isang bagay ito na walang sinuman sa buong sangkatauhan ang maaaring makakamit. At habang gumagawa ang Espiritu, kasamang gumagawa ang laman sa gawain ng Espiritu. Magkakaayon, hindi nagbabago, at hindi kailanman magkakakontra ang mga ito sa isa’t isa. Sinasabi ng ilang tao na, “Paminsan, kapag nakakasagupa ako ng mga pagsubok, binibigyan ako ng kaliwanagan ng Banal na Espiritu para matutuhan ang mga leksyon. Pero Ikaw naman, nagpapahayag Ka ng ibang katotohanan. Bakit ganoon?” Wala talagang kontradiksiyon o pagkakasalungatan dito. Ipinapahayag ni Cristo ang katotohanan nang unti-unti at sa tamang pagkakasunod-sunod, habang inaakay ng Banal na Espiritu ang lahat sa kanilang karanasan sa iba’t ibang antas—walang iisang diskarte lang para sa lahat. Nangangaral si Cristo sa pamamagitan ng pagbabahagi tungkol sa katotohanan batay sa mga mahahalagang isyu na talagang umiiral para sa mga hinirang ng Diyos, at nakabatay rin ang patnubay ng Banal na Espiritu sa mga indibiduwal na kalagayan. Walang kontradiksiyon o pagkakasalungatan dito. May iba-ibang tayog ang mga tao sa iba’t ibang pagkakataon at sa iba’t ibang yugto, samantala ang lahat naman ng gawaing ginagampanan ng Diyos ay nakapaloob sa katotohanang ipinapahayag Niya, kumbaga sa madaling salita, ang katotohanan, ang daan, at ang buhay kung paanong sinalita ng Diyos. Hindi lumalabas sa saklaw na ito ang Kanyang gawain—katotohanan lahat ito. Ano ang mga katotohanan na sa pamamagitan nito’y binibigyan ka ng Banal na Espiritu ng kaliwanagan at ang liwanag na itinutulot Niyang maunawaan mo? Nakabatay ang mga ito sa mga katotohanang ipinapahayag ngayon ni Cristo, kumbaga sa madaling salita, ang katotohanan, ang daan, at ang buhay na pinapayagan na Niyang maunawaan mo ngayon. Sinasabi ng ilang tao na, “Hindi Ka namin kailangan sa katawang-laman na ito. Sapat nang nariyan ang Banal na Espiritu para bigyan kami ng kaliwanagan at gabayan kami. Maaari kaming magkaroon ng ganoon ding bagong kaliwanagan at tanglaw kahit wala Ka, maaari kaming pumasok sa bagong kapanahunan kahit wala Ka, at maaari naming tamuhin ang kaligtasan kahit wala Ka.” Mapaninindigan bang sabihin ito? (Hindi.) Nanampalataya na ang mga relihiyosong tao kay Jesus sa loob ng dalawang libong taon at ginabayan na sila ng Banal na Espiritu sa loob ng dalawang libong taon, at ano ang natamo nila? Ang ebanghelyo ng pagtubos lamang, at katatamasa lang nila ng maraming biyaya mula sa Diyos, subalit hindi nila kayang tamuhin ang mga katotohanang ito na ipinapahayag ng Diyos sa mga huling araw. Samakatuwid, kung wala rito sa mga huling araw ang katawang-laman ng Diyos na ipinapahayag ang napakaraming katotohanan, ano kaya ang matatamo ninyo? Magiging katulad lang kayo ng mga relihiyosong taong iyon, nagtatamo ng matinding kaliwanagan mula sa Banal na Espiritu at maraming biyaya, o di kaya’y pipiliin ka ng Diyos at gagamitin ka at maaari kang maging isang propeta o isang apostol, pero kung hindi mo tinatanggap ang mga katotohanang ito na ipinapahayag ng Diyos na nagkatawang-tao sa mga huling araw, kung gayon ay wala kang pag-asang magawang perpekto, makapasok sa kaharian ng langit, o matanggap ang papuri ng Diyos.

Nagagawa na ninyo ngayong tanggapin ang pagkakatawang-tao, pero may ilang kuru-kuro pa rin kayo tungkol sa diwa ng pagkakatawang-tao at hindi kayo kailanman sigurado na ang pagkakatawang-tao ay ang praktikal na Diyos. Kung makikisalamuha Ako sa inyo ngayon, at matuklasan ninyong hindi Ko rin nauunawaan ang ilang bagay sa labas ng mundo, bubuo kaya kayo ng mga kuru-kuro? Hindi ito matatanggap ng ilang tao, at iisipin nilang, “Hindi Mo rin ito nauunawaan. Hindi ito dapat mangyari. Ikaw ang Diyos na nagkatawang-tao kaya dapat maunawaan Mo ang lahat. Walang bagay dapat na hindi Mo alam at walang bagay na hindi Mo kayang gawin. Kahit na hindi Ka puwedeng nasa lahat ng dako nang sabay-sabay, dapat alam Mo pa rin ang lahat ng bagay!” Hindi ba’t kuru-kuro ito na mayroon ang mga tao? (Oo.) Isa rin itong kuru-kuro. Ano ang konsepto sa likod ng normal na pagkatao ng pagkakatawang-tao? Ito’y na may normal na lohikang pantao sa paraan kung paano mag-isip ang pagkakatawang-tao—hindi ito supernatural, hindi ito malabo, at hindi ito walang-laman. Makakamit Niya kung ano ang maaabot ng pag-iisip ng normal na pagkatao sa pamamagitan ng pag-aaral, bagama’t maaaring hindi Niya kailangang alamin pa ang tungkol sa gayong mga bagay kaysa sa isang taong may kaugnay na kasanayan, at ito’y normal. Bukod dito, nagsasalita at kumikilos Siya alinsunod sa lohika at pag-iisip ng normal na pagkatao, at hindi sa supernatural na paraan. Halimbawa, hakbang-hakbang tumakbo ang pag-iisip ng normal na pagkatao, at ganito rin mag-isip ang pagkakatawang-tao. Bakit ganito ang Kanyang normal na pagkatao? Makatuwiran ba ito? (Oo.) Bakit mo nasasabing makatuwiran ito? Gaano karaming baitang ang inaakyat ng isang normal na tao sa isang pagkakataon kapag inaakyat ang mga ito? (Isa.) Isang baitang kada hakbang; ito ang normal na paraan sa pagpanhik ng hagdanan. Kung aakyat Ako sa maraming hagdan sa isang hakbang lang at papasok agad sa bahay, magagawa kaya ninyo ito? (Hindi.) Hindi, hindi ninyo magagawa. At kung ipagpipilitan Kong gawin ninyo ito, ano ang gagawin ninyo? Magagawa kaya ninyo ito? (Hindi.) Hindi, hindi ninyo magagawa. Batay ito sa mga pangangailangan ng mga taong pinatutungkulan ng gawain. Ganito Ako nagbabahagi tungkol sa katotohanan, kumukuha ng isang paksa at isang pangunahing isyu at pagkatapos ay ginagawa ang lahat ng Aking makakaya para magsalita nang espesipiko at lubusan, nagkukuwento, nagbibigay ng mga halimbawa, paulit-ulit na sinasabi ang mga bagay-bagay, pero kahit sa ganitong pagsasalita maraming tao ang hindi nakakaunawa at hindi nakakaintindi sa punto. Kaya kung hindi Ako nagsalita nang ganoon kadetalyado at ipinaliwanag ang lahat sa isang napakalalim at pangkalahatang paraan, wala kayong anumang matatamo o mauunawaan, at magiging hungkag at di-praktikal ang gawaing ito. Maaari kayong magkaroon ng progreso sa pamamagitan ng pagpanhik ng isang baitang kada hakbang, kaya aakayin Ko kayo pasulong sa pamamagitan din ng pagpanhik ng isang baitang kada hakbang, at sa ganitong paraan makakasabay kayo sa Akin. Kung aakyat Ako ng apat na baitang sa isang hakbang, ano ang magiging resulta? Hindi kayo makakahabol sa Akin kailanman. Kung advance Akong mag-isip at malayo ang kaya Kong marating, at hindi man lang ninyo ito naabot, mawawalan ng kabuluhan ang pagkakatawang-tao. Samakatuwid, kahit gaano pa kanormal at kapraktikal ang laman na ito—maaari pa ngang tila wala Siya ng mga kakayahan ngg Espiritu ng Diyos—ang lahat ng ito ay dahil sa mga pangangailangan ng sangkatauhan. Dahil ang mga taong tinutustusan ngayon ng Diyos ay mga taong ginawang tiwali ni Satanas, mga taong walang nauunawaang katotohanan, at mga walang kakayahang makaunawa ng katotohanan, sa Kanyang pagkakatawang-tao, dapat Niyang taglayin ang pinakapangunahing pag-iisip ng normal na pagkatao. Ano ang pinakapangunahing pag-iisip na ito? Ito’y na, kapag nagsasalita Siya, mauunawaan Siya ng mga taong may katamtamang kakayahan maging ng mga bahagyang nagkukulang sa kakayahan. Hangga’t normal ang kanilang pag-iisip, mauunawaan ng lahat kung ano ang sinasabi at pinag-uusapan Niya at maunawaan ang mga katotohanang ipinapangaral Niya, at kung magkagayon ay matanggap ang katotohanan. Sa ganitong paraan lamang maaaring magkabisa at magkaresulta ang bawat hakbang ng gawaing ginagampanan ng Diyos at ang lahat ng salitang sinasambit Niya. Hindi ba ito realistiko? (Oo.) Kaya, kung nanghahawak ang mga tao sa mga kuru-kuro at hindi bibitiwan ang mga ito, na sinasabing, “Noon, ang ilang emperador ay pinagkalooban ng pambihirang memorya at kaya nilang magbasa ng sampung linya sa isang sulyap. Hindi ba’t ganoon dapat ang Diyos? Kung hindi Mo taglay ang mga kaloob na ito, hindi kami makakasunod sa Iyo dahil masyado Kang ordinaryo. Maganda sana kung mukha Kang bigatin,” ano maaari mong makita mula rito? Ginawang tiwali ni Satanas ang mga tao sa puntong napakamangmang nila at hindi na magagawan ng paraan. Bukod sa pagkakaroon ng kaunting normal na pag-iisip at kakayahan ng tao, at sa pagkakapili sa kanila at paggawa sa kanila ng Diyos, ang pagkakaroon ng mga tao ng kaunting puso para sumunod sa Diyos at kaunting konsensiya at katwiran—maliban dito, wala silang nauunawaan. Hindi lamang sa wala silang anumang nauunawaang katotohanan, kundi ni hindi nila nauunawaan kung ano ba ang normal na pagkatao, kung ano ba ang mga tiwaling disposisyon, kung paano bumabangon ang mga kuru-kuro at imahinasyon, kung paano lutasin ang mga ito, kung paano dapat lumapit ang mga tao sa Diyos, o kahit man lang kung anong konsensiya at katwiran ang dapat nilang taglayin, at iba pa. Kahit ano pang wikang madaling maunawaan ang gamitin ng Diyos, hindi nakakaunawa masyado ang mga tao at mababaw lang ang kanilang pagkaunawa. Sabihin ninyo sa Akin, kapag nahaharap sa isang grupo ng mga tiwaling tao na walang nauunawaan, sino ang kumakalaban sa Diyos, anong uri ng diwa, anong uri ng pagkatao, at anong uri ng normal na pag-iisip ng tao ang dapat taglayin ng Diyos na nagkatawang-tao para maakay Niya ang gayong mga tao sa harapan ng Diyos? Sabihin ninyo sa Akin, ano ang dapat gawin ng Diyos? Sinasabi ng ilang tao, “Hindi ba’t makapangyarihan sa lahat ang Diyos? Bakit hindi na lang magpakita ng maraming tanda at kababalaghan para lupigin ang mga tao?” Isang kuru-kuro ito na nasa puso ng karamihan sa mga tao. Hindi nila kinukwestiyon kung mailalantad at malulutas ba ang mga tiwaling disposisyon sa pamamagitan ng pagpapakita ng mga tanda at kababalaghan at sa pamamagitan ng supernatural na pamamaraaan. Maaari bang pandayin ang katotohanan sa mga tao sa pamamagitan ng supernatural na pamamaraan? Makukumbinsi ba nito si Satanas? (Hindi.) Marahil isang uri ng doktrina ang pagsasabi ninyo ngayon ng “hindi”, pero kapag nakaranas kayo hanggang sa isang partikular na araw, malalaman ninyo kung gaano kayo kamanhid at katanga, kung gaano kayo kasuwayin, kung gaano kahirap himukin, kung gaano kabuktot ang mga tao, at kung gaano sila hindi nagmamahal sa katotohanan. Kapag nakaranas na kayo hanggang sa isang partikular na araw, mauunawaan na ninyo na ang katawang-laman ng Diyos, ang laman na ito ng normal na pagkatao, ay ang kinakailangan ng buong sangkatauhan. Samakatuwid, kung mayroon pa rin kayong iba’t ibang imahinasyon at kuru-kuro, sa panig mo isa itong iresponsableng saloobin para magkaroon ka, at sa panig naman ng Diyos ito’y kalapastanganan; ito’y para itatwa at kuwestiyunin ang maingat na intensyon ng Diyos na iligtas ang sangkatauhan. Kung iniisip mo na, “May kaalaman kami at edukasyon at utak. Isinilang kami sa panahong mga huling araw, at ang ilan sa amin ay tumanggap ng mas mataas na edukasyon sa mundo at buhat sa mga kilalang pamilya. Moderno kami, mga edukadong tao at may dahilan kami para tanggihan ang gayong napakaordinaryo at normal na Cristo na tinitignang mababa ng lahat; may dahilan kami para bumuo ng mga kuru-kuro tungkol sa Iyo,” kung gayon, anong uri ng problema ito? Pagsuway ito at hindi nalalaman ang pagkakaiba sa pagitan ng mabuti at masama! Malulutas ng mga tao ang kanilang mga kuru-kuro sa sandaling lumitaw ang mga ito, pero kung matapos na malutas ang mga ito, patuloy pa ring tumatanggi ang mga taong tanggapin ang pagkakatawang-tao ng Diyos o ang bahaging normal na pagkatao ni Cristo, lilikha ito ng problema para sa kanila at pipigilan sila nito para hindi sila magtamo ng kaligtasan. Kapag naranasan mo hanggang sa isang partikular na araw, madarama mo na mas normal na sa iyo ang pagkakatawang-tao ng Diyos, ang pagkatao ng Diyos, lahat ng mayroon Siya at kung ano ang inihahayag Niya, mas naililigtas tayo, at mas normal ang mga ito, mas lalong kinakailangan natin ang mga ito. Kung ang pagkakatawang-tao ng Diyos ay higit sa karaniwan, kung gayon kahit na tayo sa mundo ay maaaring pinili at iniligtas ng Diyos, wala ni isa sa atin ang magkakamit ng lubos na kaligtasan. Dahil mismo ito sa kababaang-loob at pagkukubli ng Diyos, dahil sa normalidad at pagiging praktikal ng tila pangkaraniwang Diyos, kaya’t ang sangkatauhan ay may pagkakataong maligtas. Sapagkat sa mga tao ay mayroong pagsuway at diwa ng mga tiwaling disposisyon na sataniko, lahat ng uri ng kuru-kuro, mga maling pagkaunawa, at ang pagsalungat laban sa Diyos ay nabubuo; ito man ay kaso rin na, bilang bunga ng mga kuru-kurong ito, madalas na mayabang o kumpiyansa sa sarili ang mga tao na tanggihan ang Cristo na ito, at tumatanggi sa Kanyang normal na pagkatao—isa itong malaking pagkakamali. Kung nais mong makamit ang lubos na kaligtasan, kung nais mong matanggap ang kaligtasan ng Diyos, at ang paghatol at pagkastigo ng Diyos, dapat mo munang isantabi ang iba’t iba kuru-kuro at maling pakahulugan mo tungkol kay Cristo at sa Kanyang normal na pagkatao, dapat mong isantabi ang iba’t iba pananaw at opinyon mo tungkol kay Cristo, at dapat kang mag-isip ng paraan upang matanggap ang lahat na nagmula sa Kanya. Pagkatapos lamang nito unti-unting makakapasok sa iyong puso at magiging buhay mo ang mga salitang binibigkas Niya at ang mga katotohanang inilalahad Niya. Kung nais mong sumunod sa Akin, dapat mong tanggapin ang lahat tungkol sa Akin; Espiritu man Niya ito, ang Kanyang mga salita, o Kanyang laman, dapat mo itong tanggapin lahat. Kung tunay mo Siyang tinanggap, hindi ka dapat tumindig laban sa Kanya, na laging nagkakamali ng pagkaunawa sa Kanya at nagiging masuwayin sa Kanya sa pag-asa mo sa iyong mga kuru-kuro, lalo namang hindi ka dapat manghawak sa iyong mga kuru-kuro, na laging pinagdududahan Siya at kumukontra at lumalaban pa nga sa Kanya. Pipinsalain ka lamang ng ganitong uri ng saloobin at wala kang pakikinabanging anuman. Kaya ba ninyong tanggapin ang mga sinasabi Ko? (Oo.) Mabuti kung ganoon, kaya magmadali ka na ngayon at hanapin ang katotohanan para lutasin ang iyong mga kuru-kuro. Ang isyung ito ay may kinalaman sa mga tiwaling disposisyon, at kung hindi mo lulutasin ang mga ito, dapat kang mamatay dahil sa iyong mga tiwaling disposisyon.

Ngayon, pagdating naman sa anyo kung saan ginagampanan ng Diyos ang Kanyang gawain sa mga huling araw, sa kabila ng katotohanang lumilikha ng mga imahinasyon at kuru-kuro ang mga tao tungkol dito, lubhang walang kakayahan ang mga imahinasyon at kuru-kurong ito na hadlangan ang kanilang pananampalataya sa Diyos, at hindi basta-basta sasabihin ng mga tao na hindi nila sinasampalatayan ang Diyos o itinatatwa ang Diyos. Ano ang kakaibang pangyayaring ito? Ito ang resultang nakamit ng mga salita ng Diyos. Nalupig ng mga salita at ng gawain ng Diyos ang mga tao, at matatanggap na nila si Cristo bilang kanilang Diyos. Sa puntong ito, nakapaglatag na kumbaga ang mga tao ng isang pundasyon sa tamang daan, at natitiyak nila ito at sigurado sila tungkol dito. Kapag nakamit ang resultang ito, nalutas na ba ang mga maling pagkaunawa ng mga tao patungkol sa Diyos? (Hindi, hindi nalutas ang mga ito.) Pinatutunayan ng hindi pagkalutas ng kanilang mga maling pagkaunawa na marami pa rin silang mga imahinasyon, hinihingi, at kuru-kuro tungkol sa katawang-laman ng Diyos at tungkol kay Cristo. Maaaring gabayan ng mga kuru-kurong ito ang iyong mga kaisipan, gabayan ang direksyon at mga mithiing hinahangad mo, at maaari ring makaimpluwensiya ang mga ito nang madalas sa iyong kalagayan. Kapag walang kaugnayan sa iyong mga kuru-kuro ang mga bagay na nasasagupa mo, magagawa mo pa ring kumain at uminom ng mga salita ng Diyos at normal na gumanap ng iyong tungkulin. Sa sandaling may bagay na sumalungat sa iyong mga kuru-kuro, humigit sa iyong mga kuru-kuro, at bumangon ang mga kontradiksiyon, paano mo lulutasin ito? Hinahayaan mo na lang ba ang iyong mga kuru-kuro, o hinaharap ang mga ito, pinipigilan ang mga ito, at tinatalikdan ang mga ito? Nagkakaroon ng mga kuru-kuro ang ilang tao kapag may mga bagay na nangyayari sa kanila, at hindi lamang sa hindi nila binibitiwan ang kanilang mga kuru-kuro, kundi ipinagkakalat rin nila ang kanilang mga kuru-kuro sa iba at humahanap ng mga oportunidad para ibulalas ang mga ito, nang sa gayon magkaroon din sila ng mga kuru-kuro. Iminamatuwid din ng ilang tao na sinasabing, “Sinasabi ninyong lahat ng gawin ng Diyos ay makabuluhan, pero sa palagay ko walang anumang kabuluhan ang partikular na pangyayaring ito.” Nararapat bang sabihin ito? (Hindi.) Ano ang tamang landas na dapat tahakin? Kapag may mga kuru-kuro ang ilang tao tungkol sa Diyos, mapag-iisip-isip nilang hindi normal ang kanilang kaugnayan sa Diyos, na nakabuo sila ng mga maling pagkaunawa tungkol sa Diyos, at na magiging lubhang mapanganib ito kung hindi nila lulutasin ang mga iyon, na malamang na salungatin nila ang Diyos, kuwestiyunin ang Diyos, at pagtaksilan pa nga ang Diyos. Pagkatapos ay mananalangin sila sa Diyos at tatalikuran ang kanilang mga kuru-kuro. Una, ikinakaila nila ang sarili nilang maling perspektibo, at pagkatapos ay hinahanap nila ang katotohanan para lutasin ito. Sa paggawa nila nito, madali silang makakalapit para magpasakop sa Diyos. Kung may taong bumubuo ng mga kuru-kuro, pero naniniwala pa ring tama siya, at kung sa huli’y ganap niyang hindi mabitiwan o malutas ang kanyang mga kuru-kuro, pagdating ng panahon makakaimpluwensiya ang mga kuru-kurong ito sa kanyang pagpasok sa buhay. Sa mga malulubhang kaso, maaari pa nga silang magrebelde laban sa Diyos at lumaban sa Kanya, at hindi na kailangang pag-isipan pa ang kahihinatnan nito. Kung isa itong taong naghahangad ng katotohanan, na nakakaunawa na ng ilang katotohanan at paminsan-minsan ay nakakabuo ng mga kuru-kuro tungkol sa mga bagay-bagay, hindi ito isang malaking problema, at hindi magiging malaki ang impuwensiya sa kanya ng kanyang mga kuru-kuro. Dahil mayroon siyang katotohanan sa loob niya, ginagabayan ang kanyang mga kaisipan at pag-uugali, at ginagabayan siya sa pagganap ng kanyang tungkulin, at walang magiging epekto ang kanyang mga kuru-kuro sa kanyang pagsunod sa Diyos. Baka sakaling isang araw makinig siya sa isang sermon o sa ilang pagbabahagi at makaunawa siya, at malutas ang kanyang mga kuru-kuro. Ang ilang tao ay bumubuo ng mga kuru-kuro tungkol sa mga pangangasiwa at pagsasaayos ng Diyos, at pagkatapos nito ay parang ayaw na nilang gawin ang kanilang mga tungkulin, at hindi nila pinagsisikapang gampanan ang mga ito, lagi silang nasa negatibong kalagayan, at nagkikimkim ang kanilang mga puso ng pagsalungat, kawalang-kasiyahan, at hinanakit—tama ba ang ganitong pag-uugali? Madaling bagay ba itong lutasin? Halimbawa, ipagpalagay na nating iniisip mong matalino ka, pero sinasabi Kong isa kang hangal at hindi mo nauunawaan ang mga espirituwal na bagay. Pagkarinig nito, nagagalit ka at tinututulan mo ito, at sinasabi mo sa iyong sarili sa iyong puso, “Walang sinumang nangahas kailanman na sabihing hindi ako nakakaunawa ng mga espirituwal na bagay. Ngayon ang unang beses na narinig ko ito at hindi ko ito matatanggap. Mapapangunahan ko ba ang iglesia kung hindi ko naunawaan ang mga espirituwal na bagay? Magagawa ko ba ang ganito karaming gawain?” Isang kontradiksiyon ang bumangon, hindi ba? Ano ang dapat mong gawin? Madali ba para sa mga tao na salaminin ang kanilang sarili kapag nangyayari ito sa kanila? Anong uri ng tao ang makakasalamin sa kanilang sarili? Masasalamin ng isang taong tumatanggap sa katotohanan at humahanap sa katotohan ang kanyang sarili. Kung isa kang taong nagtataglay ng katwiran, dapat mo munang itanggi ang iyong sarili kapag nangyari ito sa iyo; ang pagtatanggi sa sarili ay nangangahulugang kinikilala mong hindi taglay ng isang tao ang katotohanan. Kahit may ilang ideya at perspektibo ka pa, hindi nangangahulugang tumpak kaagad ang mga ito. Samakatuwid, ang isagawa ang pagtatanggi sa sarili sa gayong mga sitwasyon ang tamang dapat gawin, hindi ito nakakababa ng pagkatao mo. Matapos mong itanggi ang iyong sarili, makakaramdam ka ng kapayapaan sa iyong puso, magiging mas disiplinado ka, at maitatama ang iyong saloobin. Kapag narinig mong sinasabi ng Diyos na isa kang hangal at na hindi mo nauunawaan ang mga espirituwal na bagay, dapat tumahimik ka sa harapan ng Diyos at tanggapin ang Kanyang mga salita nang may mapagpasakop na isipan. Kahit na wala ka pang kahit anong konsensiya o pagkaunawa sa mga salita ng Diyos, at hindi mo alam kung tama ba o hindi ang mga ito, sa paniniwala mo dapat mong kilalanin na: “Ang Diyos ay katotohanan, kaya paanong may masasabing mali ang Diyos?” Kahit na iba ang sinabi ng Diyos sa iniisip mo, dapat mong tanggapin ang mga salita ng Diyos nang batay sa pananampalataya; kahit pa hindi mo nauunawaan ang mga ito, dapat mong tanggapin ang mga ito bilang katotohanan. Kapag ginawa mo ito, garantisado itong tama. Kung hindi tatanggapin ng mga tao ang mga salita ng Diyos kapag hindi nila nauunawaan ang mga ito, lubhang wala sa katinuan iyon, at dapat hiyain ang mga taong iyon sa bagay na ito. Kaya, ang pagsunod sa Diyos ay hindi kailanman mali. Hindi ito dokrtina, ito’y praktikal, at buhat sa karanasan ang mga salitang ito. Pagkatapos, kapag nagagawa mo nang kilalanin bilang katotohanan ang mga salita ng Diyos at tanggapin ang mga ito, dapat mo nang salaminin ang iyong sarili. Sa pagganap ng iyong tungkulin at pakikisalamuha sa iba, matutuklasan mo na hindi laman sa hindi mo nauunawaan ang mga espirituwal na bagay, napakahangal mo rin, at marami kang mga kasalanan at pagkukulang, at matutuklasan mong mayroon kang mabigat na problema. Hindi ba iyon mangangahulugang magagawa mo nang unawain at tanggapin kung ano ang mga sinabi ng Diyos? Dapat tanggapin mo ang mga salitang ito, una bilang isang tuntunin, isang depinisyon, o isang konsepto, at pagkatapos sa totoong buhay ay dapat umisip ka ng paraan para ikumpara ang sarili mo sa Kanyang mga salita, at para maunawaan at maranasan ang mga ito. Pagkaraang gawin ito nang ilang panahon, magtataglay ka ng isang tumpak na pagtataya sa iyong sarili. Kapag nangyari iyon, magkakaroon ka pa rin ng mga maling pagkaunawa tungkol sa Diyos? Hindi mo pa rin ba tatanggapin ang pagtataya sa iyo ng Diyos kung wala namang pagtatalo sa pagitan mo at ng Diyos ukol sa bagay na ito? (Hindi.) Magagawa mong tanggapin ito at hindi ka na magiging masuwayin. Kapag kaya mo nang tanggapin ang katotohanan at lubusang maunawaan ang mga bagay na ito, magagawa mo nang humakbang pasulong at magkaroon ng progreso. Kung hindi mo tatanggapin ang katotohanan, mananatili kang nakatayo sa iisang lugar at hindi ka magkakaroon ng anumang progreso. Mahalaga bang tanggapin ang katotohanan? (Oo, mahalaga ito.) Dapat itakwil ng mga tao ang kanilang mga kuru-kuro tungkol sa Diyos, at hindi sila dapat magkimkim ng anumang pagkikipag-alit o pagsalungat sa mga bagay na sinasabi ng Diyos—tanging ito lamang ang saloobin ng pagtanggap sa katotohanan. Nagiging negatibo at mahina ang ilang tao dahil pinapalitan sila. Ayaw nilang gampanan ang kanilang mga tungkulin at lagi silang pasibo at pinababayaan ang gawain. Sa panlabas, para bang dahil ito sa wala silang katayuan at masyado silang nagpapahalaga sa katayuan, pero ang totoo hindi ganito ang kaso. Nanghihina at nagiging negatibo sila dahil lang sa hindi tugma sa sarili nilang pagtataya sa kanilang sarili ang pagtataya naman ng Diyos sa kanila, o ang pagtataya ng mga kapatid sa kanila, dahil mas mababa ito kaysa sa kung paano nila tinataya at nauunawaan ang kanilang sarili. Iyon ang dahilan kung bakit pakiramdam nila’y hindi sila kumbinsido at agrabyado sila, at sa huli’y pinipili nilang maging negatibo at antagonistiko, at isiping wala silang pag-asa, iniisip na, “Hindi ba’t sinabi Mo na hindi naman ako ganoon kahusay? Kung gayon ipapakita ko sa Iyo, wala na akong kahit anong gagawin.” Ang resulta nito ay na lumilikha sila ng aberya sa kanilang mga tungkulin, pinapasama nila ang loob ng Diyos, at nahihintong bigla ang sarili nilang pagpasok sa buhay—isa itong matinding kawalan.

Sinasabi ng ilang tao na, “Hindi ko matanggap kapag sinasabi ni Cristo na masama ako. Tatanggapin ko ito kung ang Diyos na nasa langit ang nagsabing may bagay na masama tungkol sa akin. Ang Diyos na nagkatawang-tao ay may normal na pagkatao, maaaring mali ang Kanyang mga paghatol, at hindi maaaring 100% tama ang mga bagay na ginagawa Niya. May ilang katanungan tungkol sa kung maaari bang nagkamali Siya sa Kanyang pagtataya at pagkondena sa mga tao, o sa kung paano Niya inaasikaso at isinasaayos ang mga bagay-bagay para sa kanila. Kaya hindi ako natatakot sa kung ano ang sinasabi ni Cristo—ang Diyos sa lupa—tungkol sa akin, dahil hindi Niya ako maaaring kondenahin o pagpasyahan ang aking katapusan.” May gayon bang mga tao? Tiyak na mayroon. Kapag iwinawasto Ko sila, sinasabi nilang, “Ang Diyos na nasa langit ay makatwiran!” Kapag inaasikaso Ko sila, sinasabi nilang, “Sumasampalataya ako sa Diyos, hindi sa kung sinong tao!” Ginagamit nila ang mga salitang ito para tahasang tanggihan Ako. At ano ang mga salitang ito? (Ang mga ito’y pagtatatwa sa Diyos.) Tama iyon, ang mga ito’y pagtatatwa at pagtataksil sa Diyos. Ang ibig sabihin ng mga ito ay, “Hindi Ikaw ang masusunod, kundi ang Diyos ng langit.” Sa kanilang mga kuru-kuro at sa kanilang pagkaunawa sa Diyos, hindi kailanman maiisip ng mga taong ito kung ano ang kaugnayan sa pagitan ng nagkatawang-tao na si Cristo at ng Diyos na nasa langit, sa madaling salita, kung ano ang kaugnayan sa pagitan ng laman at ng Espiritu sa langit. Sa paningin nila, ang walang-kabuluhang taong ito na nasa lupa ay laging magiging isang tao lamang, at kahit gaano pa karaming katotohanan ang ipahayag ng taong ito, kahit gaano pa karaming sermon ang ipangaral Niya, tao pa rin Siya; kahit ginagawa pa Niyang kumpleto ang ilang tao, at dinadalhan sila ng kaligtasan, mananatili pa rin Siyang nasa lupa, mananatili pa rin Siyang isang tao, at walang kakayahang higitan ang Diyos na nasa langit. Kaya, naniniwala ang mga taong ito na ang dapat na pananampalataya sa Diyos ay ang pananampalataya sa Diyos na nasa langit; para sa kanila, tanging ang paniniwala sa Diyos na nasa langit ang tunay na paniniwala sa Diyos. Ang mga taong gaya nito ay naniniwala sa kahit anong paraan nila gusto. Naniniwala sila sa anumang paraang nakapagpapasaya sa kanila, at iniisip nila na ang Diyos ay maaaring maging kung anuman ang gusto nila. Sinusunod din nila ang sarili nilang imahinasyon pagdating sa nagkatawang-tao na si Cristo: “Kung mas mabait sana sa akin ang Diyos na ito na nasa lupa, kung sisiguraduhin Niyang magiging maayos ang takbo ng mga bagay-bagay para sa akin, igagalang ko Siya, at mamahalin Siya. Kung hindi Siya mabait sa akin, kung may prblema Siya sa akin, kung hindi maganda ang pakikitungo Niya sa akin, at laging tinatabasan at iwinawasto ako, kung gayon, hindi Siya ang aking Diyos; pinipili kong sampalatayanan ang Diyos na nasa langit.” Hindi kabilang sa minorya ang mga taong may ganitong saloobin. Kabilang din kayo dito, dahil nakasagupa na Ako ng gayong mga tao. Kapag maayos ang lahat, napakabait nila sa Akin, at atentibong naghihintay sa Akin, pero kapag pinalitan Ko na sila, lumalaban sila sa Akin. Kaya noong nagpapakita sila ng kabaitan sa Diyos, sumampalataya ba talaga silang ito ang Diyos, at Cristo? Hindi: Ang pinupuntirya nila ay ang pagkakakilanlan at katayuan ng Diyos, ang kanilang bawat galaw ay pagsisipsip lamang dahil sa katayuan at pagkakakilanlan ng Diyos. Sa lahat ng pagkakataon, kinikilala lang nila ang malabong Diyos na nasa langit bilang tunay na Diyos; kahit gaano pa karaming katotohanan ang ipahayag ng Diyos na ito sa lupa, o kahit gaano pa Siya nakapagpapatibay at kapaki-pakinabang sa tao, pero dahil sa katotohanang namumuhay lang Siya sa Kanyang normal na pagkatao at gawa sa katawang-laman ay nangangahulugang imposibleng Siya ang Diyos na nasa langit, at kahit ano pang pagsisipsip, serbisyo, at paggalang ang iukol nila sa Diyos na ito sa lupa, sa puso nila naniniwala pa rin silang ang Diyos sa langit ang tanging tunay na Diyos. Ano ang masasabi mo sa pananaw na ito? Tama bang sabihin na malalim na umiiral ang gayong pananaw sa puso ng maraming tao, na malalim itong nakabaon sa kanilang isipan. Kasabay ng pagtanggap sa pagtutustos at pagpapastol ni Cristo, inoobserbahan, pinag-aaralan, at kinukuwestiyon din nila si Cristo—habang inaantabayan din ang matuwid na Diyos sa langit na pumarito para hatulan sila sa lahat ng ginawa nila. At bakit nila ninanais na hatulan sila ng Diyos na nasa langit? Dahil gusto nilang sundin ang kanilang mga preperensiya, kuru-kuro at imahinasyon para masunod ang kanilang ninanais na pakikitunguhan sila ng Diyos sa langit—ang Diyos ng kanilang imahinasyon–nang ayon sa gusto nila, samantalang hindi gagawin iyon ng Diyos sa lupa; ipinapahayag lamang ng Diyos sa lupa ang katotohanan at sinasalita ang mga katotohanang prinsipyo. At iniisip nilang, “Ang pagmamahal ng Diyos sa langit para sa tao ay hindi makasarili, walang hinihinging kapalit, at walang limitasyon, samantalang sa sandaling malaman ng Diyos sa lupa na may nasabi o nagawa kang mali, ginagamit ka Niya bilang negatibong halimbawa sa Kanyang mga sermon at sinisimulang ka nang suriin—kaya dapat maging mas maingat ang mga tao, dapat panatilihin nilang mas nakatago ang kanilang sarili, at hindi nila maaaring hayaang malaman Niya kapag may bagay na nangyayari. Sabihin ninyo sa akin, hindi ko ba kayang suriin ang mga bagay-bagay na itinatago ninyo mula sa Akin? Hindi Ko kailangang suriin ang mga bagay na ginagawa mo; susuriin Ko ang iyong mga disposisyon at ang iyong mga kalagayan. Hindi Ko kailangang gamiting halimbawa ang mga bagay na ito na ginagawa mo; makapagbabahagi pa rin naman Ako tungkol sa katotohanan at makapagbibigay ng mga sermon para lutasin ang mga problema tulad ng dati, at kaya Ko pa ring ipaunawa sa mga tao ang katotohanan. Sa puso ng mga walang pananampalataya, naniniwala silang hindi maaaring malaman ng laman na ito, ng Diyos na ito, ang mga bagay na hindi nakikita ng Kanyang mga mata, lalo namang wala Siyang nalalaman sa mga bagay na may kinalaman sa espirituwal na mundo o sa katotohanan. Naniniwala silang ni hindi Niya nakikita ang mga bagay na kayang gawin ng mga tao kapag nadadaig sila ng kanilang mga tiwaling disposisyon, at na imposibleng maunawaan Niya nang lubos ang tiwaling diwa ng tao—ito ang lohika at pangangatwiran ng mga walang pananampalataya. Lagi silang may saloobing pinag-aaralan, kinukuwestiyon at hindi pa nga sinasampalatayanan si Cristo, at ginagamit din nila ang mga batayan sa pagsukat sa tao maging ang kaalamang nauunawaan nila at ang mga bagay na naiisip nila para sukatin si Cristo. Halimbawa, kapag nakikipag-usap sa iba, naniniwala ang ibang tao na hindi nalalaman ng ibang tao kung ano ang kanilang iniisip sa kanilang puso o kung anong uri ng disposisyon ang mayroon sila, at ganito rin sila kung magsalita sa Akin, tinatrato Ako nang ganito gaya ng kung paano nila tinatrato ang isang ordinaryong tao, iniisip na wala Akong alam—hindi ba’t hindi nila nakikilala ang Diyos kapag ganito? Nagsisinungaling sila sa ibang tao at walangproblema iyon sa ibang tao, at nagsisinungaling din sila sa Akin nang ganoon, naghahagikgikan at itinuturing Ako bilang kapantay, laging gustong ituring Ako na parang kabarkada nila. Naniniwala silang maaari silang kumilos nang ganoon dahil malapit ang turing nila sa Akin, at iniisip nilang maaaring wala Akong alam. Hindi ba ito isang kuru-kuro ng tao? Isa itong kuru-kuro ng tao, kamangmangan ito ng tao, at sa kamangmangang ito nagtatago ang isang sataniko at masamang disposisyon; ang masamang disposisyong ito ang siyang umaakay sa mga tao para makabuo ng mga kuru-kuro. Sabihin ninyo sa Akin, kailangan ko bang mamuhay kasama ang isang tao, at gugulin ang bawat minuto na inoobserbahan ang kanilang mga isipan at pananaw, at ganap na unawain ang kanilang pagkatao, para maibunyag o makita ang tunay nilang kalikasan? (Hindi.) Hindi, hindi Ko kailangan, pero hindi ninyo makakamit ito. Kahit na nakikisalamuha kayo sa mga tao at namumuhay na kasama nila araw-araw, hindi pa rin ninyo nakikita ang kanilang tunay na kalikasang diwa. Anuman ang mangyari sa inyo, ang kaya lang ninyong makita ay ang panlabas ng mga bagay-bagay at hindi ang diwa ng mga ito. Maaari lang kayong magkaroon ng kaunting kakayahang kumilatis ng isang tao kung ilalantad siya nang husto ng Diyos, pero kung hindi, hindi ninyo makikita ang tunay niyang kalikasan kahit kaibiganin pa ninyo siya nang ilang taon. Kaya Kong makipag-ugnayan sa isang tao nang isa o dalawang araw, at may mga bagay siyang gagawin, may mga bagay na sasabihin, at may mga pananaw na ipapahayag, at pagkatapos ay alam Ko na kumbaga kung anong uri siya ng tao. Ngunit may ilang tao na wala pang anumang ginagawa, na hindi Ko pa nakasalamuha o nakaharap sa anumang bagay, pero malaking palaisipan sila sa Akin, at sa sandaling makasagupa sila ng isyu at magpahayag ng ilang pananaw, nabubunyag kaagad ang kanilang kalikasang diwa. Maraming tao ang nagsasabi na, “Makikita mo ba kaagad ang tunay nilang pagkatao kapag nabunyag na ang kanilang kalikasang diwa? Saan Mo ibinabatay ang kabatirang ito? Bakit kaya hindi natin makita ang tunay nilang kalikasan?” Kung hindi mo nauunawaan ang katotohanan hindi mo magagawang sukatin ang mga tao, at hindi ka kailanman magkakaron ng kinakailangang batayan para gawin iyon. Kung wala ka ng mga batayang iyon, hindi mo makikita ang tunay na kalikasan ng mga tao. Pero Ako, mayroon Ako ng mga batayang iyon. Sa isang banda, nauunawaan Ko ang katotohanan, kaya mas matalas at mas mabilis Ako pagdating sa pagsukat sa isang tao, at sa kabilang banda, nagtatrabaho ang Espiritu ng Diyos. Iniisip ng ilang tao na, “Kapag matagal nang nakapamuhay ang mga tao sa mundong ito, nagagawa na nilang makita ang tunay na kalikasan ng mga bagay at ng mga tao.” Hindi iyon totoong pagkaunawa; ano itong tunay nilang nakikita? Ang mga uri ng panloloko na umiiral sa lipunang ito, gaya ng mga panloloko sa pulitika, mga panloloko sa negosyo, mga panloloko sa pera, o mga panlolokong may kaugnayan sa pornograpiya. Ang mga bagay na ito ay maiiwasan ng mga taong higit na nakaranas at nakarinig tungkol dito. Ang mga taong madalang sumailalim at makaranas ng mga bagay na ito ay madalas malinlang, pero kapag maraming beses na silang naloko, nadaragdagan ang kanilang karanasan, at nakikita na nila ang tunay na kalikasan ng mga ito. Ganito nila nakikita ang tunay na kalikasan ng mga bagay-bagay. Pero pagdating naman sa katiwalian ng tao, kalikasan, at sa diwa ng tao na ginawang tiwali ni Satanas, kung hindi taglay ng mga tao ang katotohanan, hindi sila kailanman magkakaroon ng karunungan para makita ang tunay na kalikasan ng mga bagay na ito, at hindi nila kailanman makikita ang tunay na kalikasan ng mga disposisyon na ibinubunyag ng iba’t ibang uri ng tao sa likod ng isang bagay, o ang pinagmulan ng problema. Kung hindi mo makita ang tunay na kalikasan ng mga bagay na ito, hindi mo malalaman kung paano haharapin ang isyu o ang mga tao, pangyayari, at bagay na may kaugnayan dito—wala kang paraan para harapin ito at hindi ka magkakaroon ng karunungan para harapin ito. Iyon ang dahilan kung bakit kapag nakakasagupa ka ng gayong bagay, lubhang natataranta at nababalisa ka, at nahihirapan kang harapin ito. Kung nauunawaan mo nang malinaw ang katotohanan, makikita mo ang tunay na kalikasan ng mga tiwaling disposisyon ng mga tao at ang diwa ng kanilang mga tiwaling disposisyon. Sa pamamagitan ng pagtingin sa mga tiwaling disposisyong ibinubunyag nila, malalaman mo ang kanilang diwa, at pagkatapos malalaman mo kung anong uri ng bagay ang mga ito, kung anong uri ng tao sila, malalaman mo kung paano ka mag-iingat laban sa kanila, kung paano sila makikilala, at malalaman mo kung paano harapin ang bagay na ito. Hindi ba’t ito ang pinagmumulan ng karunungan? (Ito nga.) Kaya, nakikita ni Cristo ang tunay na kalikasan ng tao at kaya Niyang tustusan ang tao—ano ang pinagmumulan ng lahat ng ito? Kung sasabihin ito sa mga salitang pandoktrina, nanggagaling lahat ito sa Espiritu ng Diyos. Kung sasabihin ito sa mas praktikal na salita, ito’y dahil taglay ni Cristo ang katotohanan na mula sa Diyos. Ganito talaga. Isang araw kapag nataglay na ninyo ang katotohanang realidad bilang inyong buhay, magkakaroon na kayo ng karunungan at makikita na ninyo ang tunay na kalikasan ng mga tao.

May isa pang aspeto sa mga kuru-kuro ng tao, at iyon ay ang mga kuru-kurong binubuo ng mga tao tungkol sa gawain ng Diyos. Paano lumilitaw ang mga kuru-kuro ng mga tao tungkol sa gawain ng Diyos? Ang ilan ay mula sa nakaraang pagkakaintindi ng mga tao tungkol sa pananampalataya, at ang ilan ay mula sa sarili nilang imahinasyon tungkol sa gawain ng Diyos. Halimbawa, iniisip dati ng mga tao na ang gawain ng paghatol ng Diyos na may isang malaking puting trono sa himpapawid, na nakaupo sa trono ang Diyos at hinahatulan ang lahat ng tao. Sa kasalukuyan, alam ninyong lahat na hindi makatotohanan ang gayong mga imahinasyon—imposible ang gayong mga bagay. Anuman ang kaso, maraming imahinasyon ang mga tao tungkol sa gawain, pamamahala, at pagtrato ng Diyos sa tao, at ang karamihan sa mga imahinasyong ito ay mula sa mga bagay na kinahihiligan ng mga tao. Bakit Ko sinasabi ito? Dahil ayaw ng mga tao na mahirapan. Lagi nilang gustong sumunod sa Diyos hanggang sa wakas nang walang-hirap, nagtatamasa ng sapat na biyaya, nagmamana ng Kanyang mga pagpapala, at pagkatapos ay pumasok sa kaharian ng langit. Napakagandang isipan! Ang pinakakaraniwan at pinakamagarbong ideya na mayroon ang tiwaling sangkatauhan tungkol sa gawain ng Diyos ay ang pasukin nila ang kaharian ng langit lulan ng isang palangkin. Bukod dito, kapag nasasagupa ng mga tao ang gawain ng Diyos, kadalasan ay may kakayahan silang unawain ito; hindi nila alam ang katotohanang nakapaloob dito, o kung ano ang layunin ng Diyos at ginagawa Niya ang gawaing ito, at kung bakit ganoon ang pakikitungo ng Diyos sa tao. Halimbawa, inilarawan Ko na noong nakaraan ang pagmamahal ng Diyos gamit ang mga salitang “malawak” at “matindi,” pero sa palagay Ko hindi mo pa kailanman naunawaan kung ano ba talaga ang ibig Kong sabihin sa dalawang salitang ito. Ano ang layunin Ko sa paggamit sa dalawang salitang ito? Ito’y para makuha ang atensyon ng lahat, nang sa gayon humayo kayo at pagnilay-nilayan ang mga ito. Kung titingnan nang mababaw, tila hungkag ang mga salitang ito. May kahulugan talaga ang mga ito, pero gaano man pag-isipan ng mga tao ang mga ito, ang maiisip lang nila ay, “Malawak—nangangahulugan itong walang-hangganan gaya ng himpapawid; sinasabi nitong walang-hangganan ang puso ng Diyos, walang hanggan ang Kanyang pagmamahal para sa sangkatauhan!” Ang pag-ibig ng Diyos ay hindi ang uri ng pagmamahal na maiisip ng tao sa kanyang imahinasyon. Hindi kayang isipin ng mga tao ang pag-ibig na ito, hindi nila dapat gamitin ang dunong at kaalaman upang mabigyang kahulugan ang salitang ito, sa halip ay dapat gumamit ng ibang pamamaraan upang mapahalagahan at maranasan ito. Sa huli, nauunawaan mong tunay na ang pag-ibig ng Diyos ay naiiba sa pag-ibig na sinasabi ng mga makamundong tao, na ang tunay na pag-ibig ng Diyos ay hindi katulad ng anupaman, hindi katulad ng pag-ibig na naiintindihan ng buong sangkatauhan. Kaya’t ano ang pag-ibig na ito ng Diyos? Una hindi mo dapat ito gamitan ng mga kuru-kuro at imahinasyon ng tao. Gawing halimbawa ang pagmamahal ng isang ina: Ang pagmamahal ng isang ina sa kanyang mga anak ay walang pasubali, nagbibigay ito ng proteksiyon at init. Sa ngayon, ang pag-ibig ba ng Diyos sa tao na nararamdaman ninyo ay may parehong antas ng pakiramdam at kahulugan tulad ng pagmamahal ng isang ina? (Oo.) Kung gayon ito ay isang problema—mali ito. Dapat mong makita ang kaibhan ng pag-ibig ng Diyos mula sa pag-ibig ng mga magulang, ng asawang lalaki, asawang babae, o mga anak, ng iyong kamag-anak, mula sa pag-aalala ng mga kaibigan, at kilalaning muli ang pag-ibig ng Diyos. Ano ba talaga ang pag-ibig ng Diyos? Ang pag-ibig ng Diyos ay walang emosyon at hindi naaapektuhan ng pagiging magkadugo. Ito ay pag-ibig na dalisay at simple. Kaya paano dapat maunawaan ng mga tao ang pag-ibig ng Diyos? Bakit tayo naparito upang talakayin ang pag-ibig ng Diyos? Ang pag-ibig ng Diyos ay nakapaloob sa gawain ng Diyos, upang kilalanin, tanggapin, at maranasan ito ng mga tao, at sa huli ay mapagtanto na ito ang pag-ibig ng Diyos, at kilalaning hindi ito mga salitang walang laman, ni ilang uri ng pag-uugali sa bahagi ng Diyos, ngunit ang katotohanan. Kapag tinanggap mo ito bilang katotohanan, nakikilala mula rito ang aspetong ito ng kakanyahan ng Diyos. Kung ituturing mo ito na isang uri ng pag-uugali, mahihirapan kang kilalanin ito. Ano ang ibig sabihin ng “pag-uugali”? Isipin ang mga ina, halimbawa: Ibinibigay nila ang kanilang kabataan, ang kanilang dugo, ang kanilang pawis at luha upang mapalaki ang kanilang mga anak, ibinibigay nila sa mga anak ang anumang nais nila, tama man o mali ang gawin ng mga ito, o anumang landas ang kanilang tahakin. Nagbibigay ang ina nang walang pag-iimbot, hindi nagtuturo, tinutulungan o ginagabayan ang anak sa paglalakad sa tamang landas, walang sawang nag-aalaga, nagmamahal at pumoprotekta sa kanila, hanggang sa punto na sa huli ay hindi masabi ng bata ang tama sa mali. Ito ang pag-ibig ng isang ina o anumang uri ng pag-ibig na ipinanganak sa mainit na dugo, mga emosyon, at mga ugnayan sa laman ng tao. Samantala, ang pag-ibig ng Diyos ay ang eksaktong kabaligtaran: Kung mahal ka ng Diyos, ipinapahayag Niya ito sa pamamagitan ng madalas na pagkastigo at pagdidisiplina sa iyo, sa pamamagitan ng pagtatabas at pagwawasto sa iyo. Maaaring hindi nito ginagawang komportable ang mga bagay-bagay para sa iyo, maaaring lumipas ang iyong mga araw sa gitna ng pagpaparusa at disiplina, ngunit kapag maranasan mo ito, matutuklasan mong marami kang natutuhan, na maaari kang magkaroon ng kakayahang makakilala at talino pagdating sa pakikipag-ugnayan sa ibang mga tao, at may ilang katotohanan ka na ring nauunawaan. Kung ang pag-ibig ng Diyos ay tulad ng pag-ibig ng ina o ama, tulad ng naiisip mo, kung Siya ay napakaingat sa Kanyang pag-aalaga, at walang pasubali kung magbigay, matatamo mo ba ang mga bagay na ito? Hindi. Kaya, ang pag-ibig ng Diyos na maiintindihan ng mga tao ay iba sa tunay na pagmamahal ng Diyos na maaari nilang maranasan sa Kanyang gawain; dapat harapin ito ng mga tao nang ayon sa mga salita ng Diyos at hanapin ang katotohanan sa Kanyang mga salita para malaman kung ano ba ang tunay na pagmamahal. Kung hindi nila hinahanap ang katotohanan, paanong mapapalitaw ng isang taong tiwali mula sa wala ang isang pagkaunawa tungkol sa kung ano ba ang pagmamahal ng Diyos, kung ano ba ang layunin ng Kanyang gawain sa tao, at kung saan naroroon ang mabusisi Niyang mga intensyon. Hindi kailanman mauunawaan ng mga tao ang mga bagay na ito. Ito ang pinakamalamang na maling pagkaunawang mayroon ang mga tao tungkol sa gawain ng Diyos, at ito ang aspeto ng diwa ng Diyos na pinakamahirap para sa mga tao na maunawaan. Dapat malalim at personal na maranasan ito ng mga tao at praktikal na makibahagi dito at pahalagahan ito para magawa nilang maunawaan ito. Karaniwan nang kapag sinabi ng mga taong “pagmamahal” ibig nilang sabihin ay ang ibigay sa isang tao kung ano ang gusto nila, hindi ang magbigay sa kanya ng bagay na mapait kapag gusto niya ng isang bagay na matamis, o kahit pa paminsan binigyan siya ng isang bagay na mapait, ito’y para gamuting ang isang karamdaman; sa madaling salita, kinapapalooban ito ng pagiging makasarili, ng mga emosyon, at laman ng tao; kinapapalooban ito ng mga layunin at motibasyon. Pero kahit ano pa ang gawin ng Diyos sa iyo, kahit gaano ka pa Niya hatulan at kastiguhin, ituwid at disiplinahin ka, o tabasan at iwasto ka, kahit magkaroon ka pa ng maling pagkaunawa sa Kanya, at kahit magreklamo tungkol sa Kanya sa iyong puso, patuloy na gagawa sa iyo ang Diyos nang buong tiyaga. Ano ang pinakalayunin ng Diyos at ginagawa Niya ito? Ginagamit Niya ang pamamaraang ito para gisingin ka, para balang araw maunawaan mo ang kalooban ng Diyos. Pero kapag nakita ng Diyos ang kahihinatnang ito, ano ang nakamit Niya? Ang totoo wala Siyang anumang nakamit. At bakit sinasabi Ko ito? Dahil ang lahat ng nasa inyo ay mula sa Diyos. Hindi kailangan ng Diyos na magkamit ng anuman. Ang kailangan lang Niya ay ang maayos na sumunod ang mga tao at pumasok alinsunod sa kung ano ang mga hinihingi Niya habang ginagampanan Niya ang Kanyang gawain, ang maisabuhay ang katotohanang realidad sa huli, ang mamuhay nang may wangis ng tao, at hindi na malinlang, madaya, at matukso pa ni Satanas, ang magawa nilang talikuran si Satanas, ang sundin at sambahin ang Diyos, at kung magkagayon ay malulugod ang Diyos, at tapos na ang Kanyang malaking gawain. Ano ang nakakamit ng Diyos? Nakakamit ka ng Diyos at maaari kang magpuri sa Diyos. Pero ano ba ang halaga sa Diyos ng pagpupuri mo? Hindi ba magiging Diyos ang Diyos kung hindi mo Siya pinuri? Hindi ba magiging makapangyarihan sa lahat ang Diyos kung hindi mo Siya pinuri? Mababago ba ng hindi mo pagpupuri sa Diyos ang Kanyang diwa o ang Kanyang katayuan? (Hindi.) Hindi. Masasabi lang na pagmamahal at gawa ito ng Diyos. May ganito bang kahulugan sa pagkaunawa ninyo sa pagmamahal ng Diyos bilang malawak at matindi? (Wala.) Wala pa sa ganoong punto ang inyong pagkaunawa. Kahit may taong dumurog pa sa puso ng Diyos, at iniisip ng iba na imposibleng maililigtas pa sila ng Diyos, ano ang saloobin ng Diyos kapag nagnilay-nilay sila sa kanilang sarili, napagtanto nila ang kamalian ng kanilang mga lakad at nagsisi, at isinantabi ang kasamaan na nasa kanilang mga kamay at tinanggap ang Kanyang pagliligtas? Tinatanggap pa rin sila ng Diyos. Hangga’t tinatahak ng mga tao ang tamang landas, hindi isasaalang-alang ng Diyos ang mga ginawang paglabag ng mga tao. Ito ang pagmamahal ng Diyos. Anong kuru-kuro ng tao ang dapat lunasan dito? Ito ang kuru-kuro patungkol sa kung paano nagmamahal ang Diyos. Dapat iwanan ng mga tao ang kanilang iba’t ibang mga kuru-kuro at imahinasyon; dapat nilang hanapin ang katotohanan at unawain ang katotohanan para mabitiwan nila ang kanilang mga kuru-kuro. Madaling iwanan ang mga kuru-kuro ng isang tao, pero hindi madaling baguhin nang lubusan ang mga kuru-kuro ng isang tao. Kung makakasagupa ka ng kaparehong isyu sa hinaharap at muling nabubuo ang iyong kuru-kuro, anong uri ng problema iyon? Patutunayan nito na malalim na nakabaon sa iyo ang kuru-kurong ito. Kahit na sa ilang bagay mabibitiwan mo ang mga kuru-kuro sa pamamagitan ng pagbabahagi tungkol sa katotohanan, sa iba pang mga bagay hindi mo ito mabibitiwan. Maaaring madaling bitiwan ang isang kuru-kuro sa isang isyu, pero hindi madali na lubusang ipalutas sa mga tao ang kanilang mga kuru-kuro. Dapat makaunawa ng maraming katotohanan ang isang tao bago niya lubusang malutas ang kanyang problema tungkol sa mga kuru-kuro. Kinakailangan ng mga tao na hanapin ang katotohanan sa mga isyung nasasagupa nila, praktikal na maranasan at pahalagahan ang pagmamahal ng Diyos, at kinakailangang gumawa ang Diyos ng maraming gawa para makilala Siya ng mga tao. Tanging kapag nakikilala ng mga tao ang Diyos saka lamang maaaring lubusang mawala ang problema nilang pagkikimkim ng mga kuru-kuro at imahinasyon tungkol sa Diyos.

Ang dapat ninyong suriin ngayon ay ang mga kuru-kuro tungkol sa gawain ng Diyos at kung ano ang mga kuru-kurong ito, at pangunahin nang ibuod ang iba’t iba mong mga imahinasyon, salungatan, at hinihingi tungkol sa gawain ng Diyos, sa kataas-taasang kapangyarihan at mga pagsasaayos ng Diyos, at kung paano nagtatrabaho ang Diyos. Makakahadlang ang mga bagay na ito sa iyo para hindi ka makapagpasakop sa mga pangangasiwa at pagsasaayos ng Diyos at maaaring maging dahilan ito para magkaroon ka ng maling pagkaunawa at makaramdam ng pagkontra sa lahat ng bagay na ginawa sa iyo ng Diyos. Lubhang seryosong bagay ang gayong mga kuru-kuro at nararapat suriin ang mga ito. Halimbawa, nabasa ng ilang tao ang mga salita ng Diyos na humahatol at kumukondena sa mga tao at bumubuo sila ng mga kuru-kuro at sinasabing, “Sinasabi ng Diyos na hindi Niya mahal ang mga taong katulad ko, kaya baka hindi Niya ako iligtas.” Hindi ba ito isang kuru-kuro? Ano ang ibubunga ng kuru-kurong ito? Kahit ano pang katiwalian ang mayroon ka o kahit anong uri ka pa ng tao, alam mong ayaw ng Diyos sa mga taong sumusuway sa Kanya, kaya bakit hindi ka magsisi? Kung tatanggapin mo ang katotohanan, tatalikuran ang iyong katiwalian at lubos na magpapasakop sa Diyos, hindi ka ba magugustuhan ng Diyos? Bakit mo nililimitahan ang Diyos, na sinasabing hindi ka Niya ililigtas? Hahadlangan ka ng mga negatibong kaisipang ito para huwag kang sumunod sa Diyos at maranasan ang Kanyang gawain, magiging dahilan ang mga ito para manatili kang walang progreso at mawalan ng pag-asa at magiging dahilan pa nga para itakwil mo ang Diyos. Lumilitaw sa ilang iglesia at lumilikha ng kaguluhan ang mga anticristo at masasamang tao, at sa paggawa nito ay nililinlang nila ang ilang tao—ito ba ay isang mabuting bagay o isang masamang bagay? Ito ba ay pagmamahal ng Diyos, o ito ba ay ang paglalaro at paglalantad ng Diyos sa mga tao? Hindi mo ito maunawaan, di ba? Ipinaglilingkod ng Diyos sa Kanya ang lahat ng bagay upang gawing perpekto at iligtas ang mga nais Niyang iligtas, at ang nakakamit sa huli ng mga tunay na naghahanap sa katotohanan at nagsasagawa ng katotohanan ay ang katotohanan. Gayunman, nagrereklamo ang ilang hindi naghahanap sa katotohanan, at sinasabi, “Hindi tama na gumawa ang Diyos sa ganitong paraan. Nagdudulot ito sa akin ng labis na pagdurusa! Muntik na akong mapasama sa mga anticristo. Kung talagang isinaayos ito ng Diyos, bakit Niya hinahayaang mapasama ang mga tao sa mga anticristo?” Anong nangyayari dito? Ang hindi mo pagsunod sa mga anticristo ay nagpapatunay na taglay mo ang proteksyon ng Diyos; kung mapasama ka sa mga anticristo, iyan ay pagkakanulo sa Diyos at hindi ka na gusto ng Diyos. Kaya, mabuti o masamang bagay ba na nagdudulot ng kaguluhan sa iglesia ang mga anticristo at masasamang taong ito? Sa panlabas, tila ito ay isang masamang bagay, ngunit kapag nalantad ang mga anticristo at masasamang taong ito, lumalago ang pagkilatis mo, sila ay inaalis, at lumalago ang tayog mo. Kapag nakaharap mong muli ang gayong mga tao sa hinaharap, makikilatis mo na sila bago pa man nila maipakita ang mga tunay nilang kulay, at tatanggihan mo sila. Tutulutan ka nitong matuto ng mga leksyon at makinabang; malalaman mo kung paano kilatisin ang mga anticristo at hindi ka na malilinlang ni Satanas. Kaya, sabihin mo sa Akin, hindi ba’t mabuting bagay ang panggugulo at panlilinlang ng mga anticristo sa mga tao? Kapag dumanas sila hanggang sa yugtong ito, saka lamang makikita ng mga tao na hindi kumilos ang Diyos alinsunod sa kanilang mga haka-haka at imahinasyon, at na pinahihintulutan ng Diyos ang malaking pulang dragon na walang habas na lumikha ng mga kaguluhan at pinahihintulutan ang mga anticristo na linlangin ang mga hinirang ng Diyos nang sa gayon ay magamit Niya si Satanas sa Kanyang layunin upang gawing perpekto ang Kanyang mga hinirang, at saka pa lamang mauunawaan ng mga tao ang mga mabusising layunin ng Diyos. Sinasabi ng ilang tao na, “Dalawang beses na akong nalinlang ng mga anticristo at hindi ko pa rin sila makilatis. Kung darating ang isa pang mas tusong anticristo, malilinlang na naman ako.” E di hayaan mong mangyari ito ulit nang maranasan mo ito at matutuhan ang leksyon—dapat gawin ng Diyos ang mga bagay sa ganitong paraan para mailigtas Niya ang sangkatauhan mula sa impluwensiya ni Satanas. Dalawang parirala ang magagamit dito para ilarawan kung paano nagtatrabaho ang Diyos, at ito ang mga iba’t ibang paraan kung saan pambihira at higit sa imahinasyon ng mga ordinaryong tao ang mga gawa ng Diyos. Bakit Ko inilalarawan ang gawain ng Diyos gamit ang dalawang pariralang “pambihira” at “higit sa imahinasyon”? Ito’y dahil hindi kaya ng tiwaling sangkatauhan na maunawaan ang mga bagay na ito at hindi nila nauunawaan ang katotohanan, kung paano gumagawa ang Diyos, o ang karunungan ng Diyos sa Kanyang laban kontra kay Satanas—bigo ang buong sangkatauhan na makahanap ng sagot sa mga bagay na ito. Kaya paano pa rin nagagawa ng mga tao na magkimkim ng mga ideya at kuru-kuro? Ito’y dahil natututo sila ng kaunting kaalaman, nakakaunawa ng ilang doktrina, at mayroon silang sarili nilang mga preperensiya, kaya naman bumubuo sila ng ilang kuru-kuro at imahinasyon. Pero pagdating sa mga bagay na may kinalaman sa espirituwal na mundo at sa gawaing ginagampanan ng Diyos, hindi man lang nila nauunawaan ang mga bagay na ito. Sa mga huling araw, tuwirang hinaharap ng Lumikha ang buong sangkatauhan at binibigkas ang Kanyang mga salita. Ito ang unang pagkakataong nangyari ito mula nang likhain ang mundo. Sa madaling salita, hinaharap Niya ang buong sangkatauhan at hayagang gumagawa ng mabubuting gawa sa ganitong paraan, isinasapubliko ang Kanyang plano ng pamamahala at pagkatapos ay ipinapatupad ito at isinasakatuparan sa gitna ng sangkatauhan—ito ang unang pagkakataon na nangyari ito. Bigo ang mga taong maunawaan at mga estanghero sila sa mundong ito ng kaisipan ng Diyos, ng diwa ng Diyos, at sa paraan kung paano gumagawa ang Diyos, kaya normal para sa mga tao na magkimkim ng mga kuru-kuro tungkol sa mga bagay na ito, pero hindi ibig sabihin nito’y sang-ayon ang mga ito sa katotohanan. Kahit gaano pa kanormal ang mga kuru-kuro ng mga tao, salungat pa rin ang mga ito sa katotohanan, hindi ito umaayon sa mga salita ng Diyos, at kontra ang mga ito sa kalooban ng Diyos. Kung hindi malulutas ang mga kuru-kurong ito sa tamang oras, magiging malaking balakid ang mga ito sa pagdanas ng mga tao ng gawain ng Diyos at sa sarili nilang pagpasok sa buhay. Kaya, pagdating sa mga kuru-kuro ng tao, gaano man sang-ayon ang mga ito sa mga imahinasyon at ideya ng mga tao, hangga’t hindi umaayon ang mga ito sa katotohanan at sa mga salita ng Diyos, sumasalungat itong lahat sa katotohanan at kinakalaban ang Diyos, at hindi kaayon ng Diyos ang mga ito. Kahit gaano pa nakaayon sa mga imahinasyon ng mga tao ang kanilang mga kuru-kuro, dapat laging subukan ng mga taong kilatisin ang mga ito; hinding-hindi nila dapat basta-basta na lamang tanggapin ang kanilang mga kuru-kuro. Ano ang dapat tanggapin ng mga tao? Dapat tanggapin ng mga tao ang mga salita ng Diyos, ang katotohanan, at lahat ng positibong bagay na galing sa Diyos. Para naman sa mga bagay na may kinalaman kay Satanas, kahit gaano pa iniisip ng mga tao na mabuti o nakaayon sa sarili nilang mga imahinasyon ang mga bagay na ito, hindi nila dapat tanggapin ang mga ito, sa halip dapat nilang itakwil ang mga ito. Sa ganitong paraan lamang makakamit ng mga tao ang pagpapasakop sa Diyos at makakatugon sa mga hinihingi ng Lumikha.

Malulutas lamang ang mga kuru-kuro ng mga tao sa pamamagitan ng mga salita ng Diyos at sa paggamit sa katotohanan; hindi maisasantabi ang mga ito sa pamamagitan ng pangangaral ng doktrina at ng pagbibigay ng payo at pagpapalakas ng loob—hindi ito ganoon kadali. Walang paninindigan ang mga tao sa mga matuwid na bagay, pero malamang na manghawak sila sa iba’t ibang mga kuru-kuro o sa mga bagay na masama, lihis at kalokohan, na nahihirapan silang maisantabi. Ano ang dahilan nito? Ito’y dahil may mga tiwaling disposisyon sila. Malaki man o maliit ang mga kuru-kuro ng mga tao, malubha man o hindi, kung wala silang mga tiwaling disposisyon, madaling malulutas ang mga kuru-kurong ito. Dahil sa huli, ang mga kuru-kuro ay isang paraan lamang ng pag-iisip. Pero dahil sa mga tiwaling disposisyon ng mga tao, gaya ng pagmamataas, katigasan ng ulo, at maging ang kabuktutan, nagiging mitsa tuloy ang mga kuru-kuro para ang mga tao ay makipagtalo, magkamali ng interpretasyon, at hatulan pa nga ang Diyos. Sino ang patuloy na makakasunod at makapupuri sa Diyos nang nagkikimkim sila ng mga kuru-kuro tungkol sa Kanya? Wala. Ang pagkikimkim ng mga kuru-kuro, nakikipagtalo lang ang mga tao sa Diyos, nagrereklamo sila tungkol sa Kanya, hinahatulan nila Siya, at kinokondena pa nga nila Siya. Sapat nang ipakita nito na lumilitaw ang mga kuru-kuro mula sa mga tiwaling disposisyon, pagpapahayag ng mga tiwaling disposisyon ang paglitaw ng mga kuru-kuro, at ang lahat ng tiwaling disposisyong ipinapahayag ay paghihimagsik at paglaban sa Diyos. Sinasabi ng ilang tao na, “May mga kuru-kuro ako, pero hindi ako lumalaban sa Diyos.” Panlilinlang ito. Kahit pa wala silang sabihin, sa puso nila, nakikipagtalo pa rin sila, at may salungatan sa kanilang pag-uugali. Maaari pa rin bang magpasakop sa katotohanan ang gayong mga tao kapag ganito sila? Imposible ito. Dahil pinaghaharian ng isang tiwaling disposisyon, nanghahawak sila sa kanilang mga kuru-kuro–dulot ito ng kanilang mga tiwaling disposisyon. Kaya naman, kapag nalulutas na ang mga kuru-kuro, nalulutas na rin kasabay nito ang mga tiwaling disposisyon ng mga tao. Kung malulutas ang mga tiwaling disposisyon ng mga tao, ang marami sa mga kaisipan nilang isip-bata, at maging ang mga bagay na naging mga kuru-kuro na, ay hindi na isyu para sa kanila; mga kaisapan na lamang ang mga ito, at hindi na nakakaapekto sa pagganap mo ng iyong tungkulin, at sa pagsunod mo sa Diyos. Magkakakonekta ang mga kuru-kuro at tiwaling disposisyon. Paminsan ang isang kuru-kuro ay nasa puso mo, pero hindi nito pinangungunahan ang mga kilos mo. Kapag hindi ito nakakapinsala sa mga pangunahing mong interes, binabalewala mo ito. Gayunpaman, ang pagbalewala rito ay hindi nangangahulugang walang kahit isang tiwaling disposisyon ang nakapaloob sa iyong kuru-kuro, at kapag may nangyaring salungat sa iyong kuru-kuro, pinanghahawakan mo ito nang may saloobing kontrolado ng iyong disposisyon. Maaaring katigasan ng ulo ang disposisyong ito, maaaring kayabangan ito, at maaaring kabangisan ito; nagiging dahilan ito para magmayabang ka sa Diyos, na sinasabing, “Ilang beses nang akademikong pinagtibay ang aking mga pananaw. Pinanghawakan na ito ng mga tao sa loob ng ilang libong taon, pero bakit ako hindi puwede? Ang mga bagay na sinasabi Mo na salungat sa mga kuru-kuro ng tao ay mali, kaya paano Mo pa rin nasasabing katotohanan ang mga ito, na nangingibabaw ang mga ito sa lahat? Ang perspektibo ko ang siyang pinakamataas sa buong sangkatauhan!” Ang isang kuru-kuro ay maaaring mauwi sa pagkilos mo nang ganito, at sa gayong pagyayabang. Ano ang nagiging sanhi nito? (Ang mga tiwaling disposisyon.) Tama iyon, dulot ito ng mga tiwaling disposisyon. May direktang kaugnayan sa pagitan ng mga kuru-kuro at ng mga tiwaling disposisyon ng mga tao, at dapat lutasin ang kanilang mga kuru-kuro. Kapag nagawan na ng paraan ang mga kuru-kurong mga tao tungkol sa pananampalataya sa Diyos, nagiging madali na para sa kanila na magpasakop sa gawaing pagsasaayos ng sambahayan ng Diyos, kaya mas maayos na nilang nagagampanan ang kanilang tungkulin, hindi na sila nanggagambala o nanggugulo, at wala na sila ginagawang anumang bagay na nakapagdudulot ng kahihiyan sa Diyos. Kapag hindi nagawan ng paraan ang mga kuru-kuro at imahinasyon ng mga tao, nagiging madali para sa kanila na makagawa ng mga bagay na nakapagdudulot ng mga pagkagambala at kaguluhan. Sa mas malalang mga kaso, ang mga kuru-kuro ng mga tao ay maaaring makalikha ng iba’t ibang salungatan sa pagkakatawang-tao ng Diyos. Tungkol nga pala sa mga kuru-kuro, siguradong maling pananaw ang mga ito na salungat sa katotohanan, ganap na tutol sa katotohanan, at maaaring maging sanhi ang mga ito para bumangon sa mga tao ang iba’t ibang uri ng magkakasalungat na damdamin patungkol sa Diyos. Nagiging dahilan ang salungatang ito para kuwestiyunin mo si Cristo at para hindi mo magawang tanggapin o sundin Siya, habang naaapektuhan din nito ang pagtanggap mo sa katotohanan at ang pagpasok mo sa katotohanang realidad. Sa mas lalong malulubhang kaso, ang iba’t ibang kuru-kuro ng mga tao tungkol sa gawain ng Diyos ay sanhi upang itatwa nila ang gawain ng Diyos, ang mga paraan ng paggawa ng Diyos, at ang kataas-taasang kapangyarihan at pagsasaayos ng Diyos—sa kasong ito ay wala silang anumang pag-asa ng kaligtasan. Alinmang aspeto ng Diyos may mga kuru-kuro ang mga tao, sa likod ng mga kuru-kurong ito ay nagtatago ang mga tiwaling disposisyon, na maaaring magpalala ng mga tiwaling disposisyon na ito, na nagbibigay sa mga tao ng mas marami pang dahilan para harapin ang gawain ng Diyos, ang Diyos Mismo, at ang disposisyon ng Diyos gamit ang kanilang sariling mga tiwaling disposisyon. At hindi ba sila hinihimok nito na labanan ang Diyos gamit ang kanilang mga tiwaling disposisyon? Ito ang mga bunga sa tao ng mga kuru-kuro.

Bagama’t madalas na nating napag-usapan noong nakaraan ang tungkol sa mga kuru-kuro ng tao, hindi tayo kailanman sistematiko at detalyadong nagbahagi tungkol sa kung anong mga aspeto at bagay nagkikimkim ng mga kuru-kuro ang mga tao, at kung anong uri ng mga kuru-kuro ang binubuo nila. Sa pamamagitan ng punto por puntong pagbabahagi at pagsusuri sa ganitong paraan ngayon, binigyan Ko kayo ng malinaw na linyang susundan para alam ninyo kung anong uri ng mga kuru-kuro ang mayroon kayo, para nang sa ganoon magkaroon kayo ng landas para lutasin ang mga ito nang isa-isa. Kung isa-isang malulutas ng mga tao ang mga kuru-kurong ito, lalong magiging malinaw sa kanila ang lahat ng aspeto ng katotohanan. Sa ganitong paraan, lalo ring magiging malinaw ang landas nila pasulong, at lalong titibay at magliliwanag ang landas na nilalakaran nila sa kanilang pananampalataya sa Diyos habang palayo sila nang palayo.

Setyembre 20, 2018