Ni Yang Yi, Tsina

Nagsimula akong manampalataya sa Panginoong Jesus noong 1995. Matapos maging isang mananampalataya, isang sakit sa puso na gumambala sa akin ng maraming taon ang himalang gumaling. Lubos akong nagpasalamat sa Panginoon at madalas nagbibigay ng limos. Makalipas ang tatlong taon, mas malaking pagpapala ang natanggap ko mula sa Diyos nang tanggapin ko ang gawain ng Makapangyarihang Diyos sa mga huling araw at salubungin ang pagbabalik ng Panginoon. Sa pagbabasa ng mga salita ng Diyos, natutunan ko kung paano ipinahahayag ng Diyos ang katotohanan at ginagawa ang gawain ng paghatol sa mga huling araw upang linisin at iligtas ang sangkatauhan, na ginagabayan ang mga tao tungo sa isang magandang destinasyon. Naisip ko, dapat gumugugol, nagdurusa, nagsasakripisyo at gumagawa ako ng mabubuting gawain para sa Diyos kung nais ko ang Kanyang mga pagpapala at upang maabot ang isang mabuting destinasyon. Kaya sinimulan kong ipalaganap ang ebanghelyo at paminsan-minsang nangangasiwa ng pagtitipon, at ginawa ko ang aking makakaya upang gawin ang lahat ng magagawa ko. Nagbigay pa ako ng anumang sobrang perang mayroon ako sa mga kapatid na naghihirap. Minsan habang ipinalalaganap ang ebanghelyo, inaresto ako ng mga pulis, pinahirapan at hinatulan pang makulong. Kahit no’n, hindi ko ipinagkanulo ang Diyos at hindi naging Judas kailanman. Akala ko napakarami ko nang nagawang mabubuting gawain at tiyak na pagpapalain ako ng Diyos. Tapos, noong 2018, ang aking sakit sa puso dalawampung taon na ang nakalilipas ay biglang nagbalik, at nagkaroon din ako ng alta-presyon at dalawang beses na na-ospital. Naisip ko sa aking sarili, anuman ang mangyari, hindi ako maaaring magreklamo. Dapat akong magpasakop sa mga pangangasiwa at pagsasaayos ng Diyos. Sa gulat ko, matapos lang ang dalawang linggo, gumaling ako at pinalabas na ng ospital. Labis akong nagpasalamat sa Diyos. Naisip ko na dahil hindi ako nagreklamo kahit na nagkasakit ako nang matindi, at nagpatuloy pa nga akong tuparin ang aking tungkulin matapos palabasin, na tunay akong tapat at masunurin sa Diyos.

Tapos, noong Pebrero 2019, bigla na lang bumalik uli ang aking sakit sa puso at alta-presyon. Mas malubha kaysa dati. Hindi nagtagal, nasuri din ako na mayroong diabetes, at may napakalubhang herniated disc. Hindi ko maalagaan ang sarili ko—kinailangan kong kumain nang nakahiga at kinailangan ko ang aking manugang na babae para buhatin ako papunta sa banyo. Nakahiga ako sa kama buong araw at halos walang lakas para magsalita o kumurap. Isang gabi, biglang lumala ang aking kalagayan at sobrang sumakit ang dibdib ko na natakot ako maski huminga—na para bang kapag huminga ako, matatapos na ang lahat. Nasa kalahating oras tumagal ang sakit at pakiramdam ko puwede akong mamamatay anumang sandali. Sobrang sakit ng naramdaman ko at inisip ko na lang: Malubha ang sakit ko na halos wala akong lakas ikurap ang aking mga mata—ito na ba ang katapusan? Kung ako’y mamamatay, paano ako makapapasok sa kaharian? Hindi na ako makababahagi sa mga pagpapala ng kaharian kailanman o makasusulyap sa napakaganda nitong tanawin. Tapos na ba ang lahat para sa akin? Habang lalo akong nag-iisip, mas sumasama ang pakiramdam ko. Nanalangin ako, pero hindi ko maunawaan ang layunin ng Diyos. Sa paglipas ng panahon, ang walang humpay na paghihirap ng aking karamdaman ay naging sanhi para mawalan ako ng pagnanais na mabuhay. Pero alam ko rin na ang mamatay ay hindi ang layunin ng Diyos para sa akin. Hindi ko alam ang gagawin at hindi ko namalayan na nagsimula na akong sapilitang humingi sa Diyos: “Kailan ako gagaling? Lahat ng mga sister na kakilala ko na ka-edad ko ay mas malulusog kaysa sa akin, pero hindi naman ako gumugol o nag-ambag nang mas kaunti kaysa sa kanila. Napakarami kong ibinigay para sa Diyos, nagtipid ako para makapagbigay sa mga kapatid na nangangailangan. Aktibo kong ginampanan ang bawat tungkulin na kaya ko. Kahit no’ng ako’y naaresto, nakulong at labis na naghirap, hindi ko itinatwa o ipinagkanulo ang Diyos kailanman. Hindi pa ba ako nakagawa ng sapat na mabubuting gawa? Bakit hindi ako pinagpapala, pinoprotektahan at binibigyan ng Diyos ng malakas na katawan?” Lagi akong dumadaing at nasa madilim na dako ang aking puso.

Kalaunan, pagkatapos lang na magsimulang mas lumala ang sakit ng puso ko, ako lumapit sa harap ng Diyos para manalangin at maghanap. Nanalangin ako sa Diyos, sinabing: O Diyos, biglang lumala ang aking sakit sa puso. Hindi ko maunawaan ang Iyong layunin at ’di ko alam kung paano ko dapat danasin ito. Mahal na Diyos, ayokong magrebelde o sumalungat sa Iyo. Bigyang-liwanag at gabayan mo sana ako para matuto ako mula sa karanasang ito. Pagkatapos manalangin, isang sipi ng mga salita ng Diyos ang pumasok sa isip ko: “Paano dapat nararanasan ang pagsisimula ng karamdaman? Dapat kang humarap sa Diyos upang manalangin at hangaring maunawaan ang Kanyang kalooban, at suriin kung ano nga ba ang nagawa mong mali, o kung anong mga tiwaling disposisyon ang nasa loob mo na hindi mo malutas. Hindi mo malulutas ang iyong mga tiwaling disposisyon nang walang sakit. Ang mga tao ay dapat na mapalakas ng sakit; sa ganoon lamang sila hihintong maging imoral at mamumuhay sa harap ng Diyos sa lahat ng oras. Laging mananalangin ang mga tao kapag naharap sa pagdurusa. Hindi nila maiisip ang pagkain, kasuotan, o kasayahan; sa kanilang puso, mananalangin sila at susuriin kung nakagawa ba sila ng anumang kamalian sa panahong ito. Kadalasan, kapag naghihirap ang tao sa malalang sakit o ilang kakaibang karamdaman, at nagdudulot ito ng matinding sakit sa kanila, ang mga bagay na ito ay hindi aksidenteng nangyayari; ikaw man ay may sakit o malusog, ang kalooban ng Diyos ang nasa likod ng lahat ng ito” (“Tingnan ang Lahat ng Bagay sa Pamamagitan ng mga Mata ng Katotohanan” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo ng mga Huling Araw). Matapos pagmuni-munihan ang mga salita ng Diyos, mas malinaw kong naunawaan ang Kanyang layunin. Hindi ginagamit ng Diyos ang karamdamang ito para kitilin ang buhay ko, ni para pagdusahin ako nang walang dahilan. Sa halip, ang karamdaman ang Kanyang paraan upang ibunyag ang aking tiwaling disposisyon at turuan ako ng leksyon—paraan ito ng Diyos para iligtas ako. Hindi ako dapat magkamali ng pagkakaintindi o sisihin ang Diyos, kailangan ko talagang pagnilayan ang aking sarili.

May ilang sipi ng salita ng Diyos na nakatulong para higit kong maunawaan ang aking kalagayan nang panahong iyon. “Napakaraming naniniwala sa Akin para lamang pagalingin Ko sila. Napakaraming naniniwala sa Akin para lamang gamitin Ko ang Aking mga kapangyarihan upang itaboy ang masasamang espiritu mula sa kanilang mga katawan, at napakaraming naniniwala sa Akin para lamang makatanggap sila ng kapayapaan at kagalakan mula sa Akin. Napakaraming naniniwala sa Akin para lamang hingan Ako ng mas maraming materyal na kayamanan. Napakaraming naniniwala sa Akin para lamang gugulin ang buhay na ito sa kapayapaan at maging ligtas at matiwasay sa mundong darating. Napakaraming naniniwala sa Akin para maiwasang magdusa sa impiyerno at para matanggap ang mga pagpapala ng langit. Napakaraming naniniwala sa Akin para lamang sa pansamantalang kaginhawahan, ngunit hindi naghahangad na magkamit ng anuman sa mundong darating. Nang ibuhos Ko ang Aking matinding galit sa tao at bawiin ang lahat ng kaligayahan at kapayapaan na dati niyang taglay, nagsimulang magduda ang tao. Noong ibinigay Ko sa tao ang pagdurusa ng impiyerno at binawi ang mga pagpapala ng langit, ang kahihiyan ng tao ay naging galit. Noong hilingin ng tao na pagalingin Ko siya, hindi Ko siya pinakinggan at namuhi Ako sa kanya; lumayo sa Akin ang tao upang hanapin ang paraan ng panggagaway at pangkukulam. Noong alisin Ko ang lahat ng hiningi ng tao sa Akin, naglaho ang lahat ng nasa tao nang walang bakas. Samakatuwid, sinasabi Ko na ang tao ay may pananampalataya sa Akin sapagkat Ako’y nagbibigay ng masyadong maraming biyaya, at masyadong maraming magiging pakinabang” (“Ano ang Alam Mo sa Pananampalataya?” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). “Ang relasyon ng tao sa Diyos ay para lamang sa sarili nilang interes. Isa itong relasyon sa pagitan ng isang tumatanggap at isang nagbibigay ng pagpapala. Sa madaling salita, katulad ito ng relasyon sa pagitan ng empleyado at ng amo. Nagtatrabaho lamang ang empleyado para matanggap ang mga gantimpalang ipinagkakaloob ng amo. Walang pagmamahal sa gayong relasyon, transaksyon lamang. Walang nagmamahal o minamahal, kawanggawa at awa lamang. Walang pag-unawa, pigil na galit at panlilinlang lamang. Walang pagiging matalik, isang pagitan lamang na hindi matatawid” (“Maaari Lamang Maligtas ang Tao sa Gitna ng Pamamahala ng Diyos” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). “Itinuring Ko ang tao sa mahigpit na pamantayan sa buong panahon. Kung may kaakibat na mga balak at kondisyon ang katapatan mo, mas nanaisin Ko pang wala ang tinatawag mong katapatan, sapagkat nasusuklam Ako sa mga nanlilinlang sa Akin sa pamamagitan ng kanilang mga balak at nangingikil sa Akin sa pamamagitan ng mga kondisyon. Hiling Ko lamang na maging lubos na tapat sa Akin ang tao, at gawin ang lahat ng bagay para sa kapakanan ng—at para patunayan ang—isang salita: pananampalataya” (“Isa Ka bang Tunay na Mananampalataya sa Diyos?” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Ang mga salita ng paghatol ng Diyos ay parang matalim na kutsilyong tumagos sa puso. Hiyang-hiya ako at agad na natauhan. Simulan kong pagnilayan ang sarili ko—ano ba talaga ang naging layunin ko sa lahat ng taon ng aking paniniwala? Naisip ko kung paanong matapos akong maging mananampalataya, tumutulong ako sa tuwing nakikita ko ang aking mga kapatid na naghihirap, tumutupad ako ng anumang tungkuling kinakailangan sa simbahan sa abot ng aking makakaya, at kahit nang ako ay inaresto, ikinulong at pinahirapan ng CCP, hindi ko ipinagkanulo ang Diyos. Akala ko nakagawa talaga ako ng maraming mabubuting gawain. Pero sa pamamagitan ng paghahayag ng mga salita ng Diyos at pagkakalantad sa mga katotohanan, napagtanto ko na hindi ako gumugol at nagbigay para magpasakop at mapalugod ang Diyos, kundi para makamit ang Kanyang biyaya at mga pagpapala, mapanatili ang malusog na pangangatawan at sa huli ay marating ang isang magandang destinasyon. Kaya sa unang beses na nagkasakit ako, inakala ko na dahil labis akong gumugol para sa Diyos, hindi Niya ako hahayaang mamatay, kaya nga hindi ko sinisi ang Diyos. Sa ikalawang pagkakataon, nang lumubha pa ang aking kalagayan at hindi ko maalagaan ang sarili ko, habang ako’y lumalaban sa pinatagal na pagdurusa at sa banta ng kamatayan, napagtanto kong maliit ang tiyansa na makakamit ko ang mga pagpapala ng kaharian ng langit, at pinagsisihan ko ang paggugol sa sarili ko noon. Ginamit ko pa ang mga nakalipas kong sakripisyo at gastos para mangatwiran at makipagtalo sa Diyos. Nakikipagtransaksiyon, nililinlang at ginagamit ko ang Diyos—malayong-malayo sa tunay na paggugol para sa Kanya! Pinagnilayan ko kung bakit ako naging hindi makatwiran. Gaya ng naibunyag ng mga salita ng Diyos, nagkaroon ako ng maling palagay na dahil gumugol ako at nagbigay para sa Diyos, dapat akong pagpalain ng Diyos, at bigyan ako ng malusog na katawan at magandang destinasyon, gaya ng sa sekular na mundo, itinuturing na patas ang magbayad batay sa kung gaano nagtatrabaho ang isang tao. Itinuring ko ang aking paghihirap at mga sakripisyo bilang puhunan na maaari kong gamitin para makipagpalit sa Diyos para sa magandang destinasyon, at nang hindi ko ito nakuha, napuno ang puso ko ng paninisi at reklamo. Lubos akong hindi makatwiran! Ang Diyos ay banal at matuwid—nais Niyang magbigay tayo nang taos-puso. Pero ako, dahil sa aking kasuklam-suklam na mga motibo, ay nais na makipagtawaran sa Diyos. Nililinlang at nilalabanan ko Siya. Kung hindi ako agad magsisisi, masusuklam ang Diyos sa akin at aalisin ako.

Nanalangin ako sa Diyos at sinikap na maunawaan ang pinagmulan ng isyu sa pamamagitan ng mga salita ng Diyos. Kalaunan nabasa ko ang dalawang sipi ng mga salita ng Diyos. Sabi ng Makapangyarihang Diyos, “Ang lahat ng tiwaling tao ay nabubuhay para sa kanilang mga sarili. Ang bawat tao para sa kanyang sarili at bahala na ang iba—ito ang buod ng kalikasan ng tao. Ang mga tao ay naniniwala sa Diyos para sa kanilang sariling mga kapakanan; tinatalikuran nila ang mga bagay-bagay, ginugugol ang kanilang mga sarili para sa Kanya, at tapat sa Kanya, nguni’t ang lahat ng mga bagay na ito ay ginagawa pa rin nila para sa kanilang sariling mga kapakanan. Sa kabuuan, lahat ito ay ginagawa para sa layuning magkamit ng mga pagpapala para sa kanilang mga sarili. Sa lipunan, ang lahat ay ginagawa para sa pansariling pakinabang; ang paniniwala sa Diyos ay ginagawa para lamang magkamit ng mga pagpapala. Alang-alang sa pagtatamo ng mga pagpapala kaya tinatalikuran ng mga tao ang lahat at nakatatagal sa matinding pagdurusa. Ang lahat ng ito ay katibayang batay sa karanasan ukol sa tiwaling kalikasan ng tao” (“Ang Pagkakaiba sa Pagitan ng Panlabas na mga Pagbabago at mga Pagbabago sa Disposisyon” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo ng mga Huling Araw). “Tungkol naman sa kung ano ang lason ni Satanas, lubos itong maipapahayag sa mga salita. Halimbawa, kung magtatanong ka ng, ‘Paano dapat mamuhay ang mga tao? Para saan ba dapat ang buhay ng mga tao?’ sasagot ang mga tao: ‘Bawat tao ay para sa kanyang sarili, at bahala na ang iba.’ Ipinahahayag ng nag-iisang pariralang ito ang pinakaugat ng problema. Ang lohika ni Satanas ay naging buhay na ng mga tao. Anuman ang mangyari, nariyan ang mga tao para lamang sa kanilang sarili. Samakatuwid, nabubuhay lamang sila para sa kanilang sarili. ‘Bawat tao para sa kanyang sarili at bahala na ang iba’—ito ang buhay at ang pilosopiya ng tao, at kinakatawan din nito ang likas na katangian ng tao. Ang mga salitang ito ni Satanas ang mismong lason ni Satanas, at kapag isinapuso ito ng mga tao, nagiging likas na katangian na nila ito. Ang likas na katangian ni Satanas ay inilalantad sa pamamagitan ng mga salitang ito; lubos itong kinakatawan ng mga ito. Ang lasong ito ay nagiging buhay ng mga tao at nagiging pundasyon din nila sa buhay, at ang sangkatauhang ginawang tiwali ay patuloy na pinangingibabawan ng lasong ito sa loob ng libu-libong taon” (“Paano Lakaran Ang Landas ni Pedro” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo ng mga Huling Araw). Inihayag ng mga salita ng Diyos ang aktwal na diwa ng aking kalikasan. Ang dahilan kung bakit ako nakipagtransaksyon sa Diyos at nilinlang at ginamit Siya ay dahil labis akong nagawang tiwali ni Satanas. Ang mga saloobin at kuru-kuro ko ay naimpluwensiyahan lahat ng lason ni Satanas. Namuhay ako ayon sa satanikong lohika at mga prinsipyong gaya ng, “Ang bawat tao para sa kanyang sarili, bahala na ang iba,” at “huwag magpa-agrabyado,” laging kumikilos dahil sa sariling interes, at gumagastos lang para sa Diyos upang makipagtawaran sa Kanya. Lagi akong naghahanap ng mapapala mula sa Diyos at na ipagpalit ang maliliit kong paggasta para sa mga pagpapala ng Diyos. Namuhay ako ayon sa lason ni Satanas at naging makasarili, mababa, at naghangad lang ng personal na pakinabang. Nang hindi ako nakatanggap ng mga pagpapala o benepisyo, sinisi ko pa ang Diyos. Wala ako ni katiting na pagkatao! Naisip ko kung paanong para mailigtas ang sangkatauhan, ang Diyos, sa Kanyang unang pagkakatawang-tao ay nagdusa sa pagkakapako sa krus upang tubusin ang buong sangkatauhan, at sa Kanyang pangalawang pagkakatawang-tao, dumating Siya sa bansa ng malaking pulang dragon, at inusig ng CCP at kinondena at tinanggihan ng relihiyosong mundo. Nagtiis ang Diyos ng napakalaking pagdurusa at kahihiyan at ipinahayag pa rin ang katotohanan upang diligan at tustusan tayo. Hindi kailanman hiningi sa atin ng Diyos na bigyan Siya ng anuman, kundi noon pa man ay tahimik na ginugugol ang Kanyang sarili para sa sangkatauhan. Ako naman, hindi ko naisip na suklian ang pag ibig ng Diyos, at sapilitan pang hiningi na ibigay sa akin ng Diyos ang Kanyang mga pagpapala at isang magandang destinasyon. Nang hindi ko nakuha ang gusto ko, sinisi ko ang Diyos. Nasaan ang aking konsiyensya? Halos hindi ako karapat-dapat na tawaging tao, lalong hindi ako nararapat na pumasok sa kaharian ng Diyos. Matapos ko magpagtanto ang lahat ng ito, talagang namuhi ako sa aking sarili, at nakaramdam din ng pagpapasalamat sa Diyos. Kung hindi ako nagkasakit, naratay at nakaramdam ng banta ng kamatayan, hindi pa ako magninilay sa aking sarili at nanatili sanang bumababa sa parehong maling landas, inabandona at pinalayas ng Diyos nang walang kaalam-alam kung ano ang nangyari. Kinaawaan ako ng Diyos at hindi natiis na hayaan ako bumaba sa maling landas na iyon, kaya ginamit Niya ang paghatol at pagkastigo ng Kanyang mga salita at ang pagpipino ng karamdaman upang gisingin ako at hayaan akong magnilay sa aking sarili at bumaling sa Diyos. Ang lahat ng ito ay bahagi ng pagliligtas ng Diyos at ng Kanyang pag-ibig sa akin. Labis akong naantig at nanalangin sa Diyos: “Mahal na Diyos! Nakikita ko na ngayon na ang karamdamang ito ay bahagi ng Iyong pagliligtas at pag-ibig sa akin. Handa akong magpasakop. Sa pamamagitan lang ng ganitong uri ng paghatol, pagkastigo, pagsubok at pagpipino, ko maaaring matukoy ang aking hindi akmang mga motibo bilang isang mananampalataya at simulang baguhin ang aking tiwaling disposisyon. Handa akong baguhin ang mga mali kong hangarin at kuru-kuro at tuparin ang aking tungkulin bilang isang nilikha ng Diyos.”

Kalaunan, nakita ko ang siping ito ng mga salita ng Diyos: “Walang kaugnayan sa pagitan ng tungkulin ng tao at kung siya ay pinagpala o isinumpa. Ang tungkulin ay kung ano ang nararapat tuparin ng tao; ito ang tungkuling bigay sa kanya ng langit, at hindi dapat umasa sa gantimpala, mga kondisyon, o mga dahilan. Saka lamang niya nagagawa ang kanyang tungkulin. Ang mapagpala ay kapag ang isang tao ay nagawang perpekto at nagtatamasa ng mga biyaya ng Diyos matapos magdanas ng paghatol. Ang maisumpa ay kapag ang disposisyon ng isang tao ay hindi nagbabago matapos silang magdanas ng pagkastigo at paghatol, iyon ay kapag hindi pa sila nagawang perpekto kundi pinarusahan. Ngunit napagpala man sila o naisumpa, dapat tuparin ng mga nilalang ang kanilang tungkulin, gawin ang dapat nilang gawin, at gawin ang kaya nilang gawin; ito ang pinakamaliit na bagay na dapat gawin ng isang tao, isang taong naghahanap sa Diyos. Hindi mo dapat gawin ang iyong tungkulin para lamang mapagpala, at hindi ka dapat tumangging kumilos dahil sa takot na maisumpa. Sasabihin Ko sa inyo ang isang bagay na ito: Ang pagganap ng tao sa kanyang tungkulin ang dapat niyang gawin, at kung hindi niya kayang gampanan ang kanyang tungkulin, ito ang kanyang pagkasuwail” (“Ang Pagkakaiba sa Pagitan ng Ministeryo ng Diyos na Nagkatawang-tao at ng Tungkulin ng Tao” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Nauunawaan ko na ngayon—ako ay isang nilikha. Ang pagbibigay at paggugol para sa Diyos ay tama at nararapat, ito ay aking tungkulin. Hindi ako dapat sapilitang humihingi sa Diyos, pero ako, dala ng aking kamuhi-muhing mga motibo, ay ninais na bigyan ako ng Diyos ng mga pagpapala at magandang destinasyon kapalit ng aking mga ginastos. Hindi ako naging makatwiran! Binigyan ako ng Diyos ng buhay—hindi mahalaga kung binigyan man Niya ako o hindi ng malusog na pangangatawan at ng magandang destinasyon, dapat ko pa ring sundin ang Diyos at gugulin ang sarili ko para sa Kanya sa aking mga tungkulin, gaya ng isang bata na dapat laging gumagalang sa kanyang mga magulang paano man siya tinatrato ng mga ito at kung maaari man siyang magmana ng ari-arian o hindi. Dahil ito ay mga responsibilidad at tungkulin. Kahit na hindi pa ako nakakabawi at medyo masama pa rin ang pakiramdam, hindi na mali ang pagkaintindi ko sa Diyos o sinisisi Siya. Hindi mahalaga kung makakabawi man ako o hindi, handa akong magpasakop sa mga pangangasiwa at pagsasaayos ng Diyos.

Sa totoo lang, hinggil sa kung ano ang mabibilang na mabuting gawa at kung anong mga uri ng paggugol at pagbibigay ang aani ng papuri ng Diyos, dati-rati, lagi kong hinuhusgahan ang mga ito batay sa aking sariling mga kuru-kuro at imahinasyon pero hindi ito pagsunod sa kalooban ng Diyos. Kalaunan, matapos lang makahanap ng isang pamantayan ng paghatol sa mga salita ng Diyos, naging malinaw sa akin kung ano ang bumubuo ng isang mabuting gawa. Sabi ng mga salita ng Diyos: “Ano ang pamantayan kung paano hinuhusgahan ang mga gawa ng isang tao bilang mabuti o masama? Depende ito sa kung taglay mo o hindi, sa iyong mga iniisip, pagpapahayag, at kilos, ang patotoo tungkol sa pagsasagawa ng katotohanan at pagsasabuhay ng realidad ng katotohanan. Kung wala ka ng realidad na ito o hindi mo ito isinasabuhay, walang duda na ikaw ay isang masamang tao. Ano ang tingin ng Diyos sa masasamang tao? Ang mga iniisip at ipinapakita mong mga kilos ay hindi sumasaksi sa Diyos, ni pinapahiya o tinatalo ng mga ito si Satanas; sa halip, pinapahiya ng mga ito ang Diyos, at puno ng mga markang nagpapahiya sa Diyos. Hindi ka nagpapatotoo para sa Diyos, hindi mo ginugugol ang sarili mo para sa Diyos, ni hindi mo ginagampanan ang responsibilidad at mga obligasyon mo sa Diyos; sa halip, kumikilos ka para sa iyong sariling kapakanan. Ano ang ipinahihiwatig ng ‘para sa iyong sariling kapakanan’? Para kay Satanas. Samakatuwid, sa bandang huli, sasabihin ng Diyos, ‘Magsilayo kayo sa Akin, kayong manggagawa ng katampalasanan.’ Sa mga mata ng Diyos, hindi ka nakagawa ng mabubuting gawa; sa halip, naging masama ang iyong asal. Sa halip na matanggap ang pagsang-ayon ng Diyos, ikaw ay kokondenahin. Ano ang hinahangad na makamit ng isang taong may gayong paniniwala sa Diyos? Hindi ba mabibigo sa huli ang gayong paniniwala?” (“Ipagkaloob ang Iyong Tunay na Puso sa Diyos, at Makakamit Mo ang Katotohanan” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo ng mga Huling Araw). “Yamang nakatitiyak ka na ang landas na ito ay totoo, kailangan mo itong sundan hanggang sa dulo; kailangan mong panatilihin ang iyong katapatan sa Diyos. Yamang nakita mo na ang Diyos Mismo ay naparito sa lupa upang gawin kang perpekto, dapat mong ibigay nang lubusan ang iyong puso sa Kanya. Kung masusundan mo pa rin Siya anuman ang Kanyang gawin, magpasya man Siya ng isang hindi kaaya-ayang kahihinatnan para sa iyo sa pinakadulo, ito ay pagpapanatili ng iyong kadalisayan sa harap ng Diyos. Ang pag-aalay ng isang banal na espirituwal na katawan at isang dalisay na birhen sa Diyos ay nangangahulugan ng pagpapanatili ng isang pusong taos sa harap ng Diyos. Para sa sangkatauhan, ang katapatan ay kadalisayan, at ang kakayahang maging taos sa Diyos ay pagpapanatili ng kadalisayan” (“Dapat Mong Panatilihin ang Iyong Katapatan sa Diyos” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Matapos mabasa ang mga salita ng Diyos, naunawaan ko na nais ng Diyos na maging tapat ang mga tao, na kusang loob na magsakripisyo para sa Diyos nang hindi humihingi na masuklian at na magsagawa ng katotohanan at magpatotoo para sa Diyos sa ating mga tungkulin. Ito ang tunay na kahulugan ng mabubuting gawain. Mayroon akong baluktot na pagkaunawa sa mabubuting gawain noon. Akala ko na basta’t ako ay gumugugol, nagdurusa at nagsasakripisyo, nag-iipon ako ng mabubuting gawain at matatandaan ito ng Diyos. Tapos naisip ko kung paanong sa Kapanahunan ng Biyaya, pinuri ng Panginoong Jesus ang mahirap na balong babae na nagbigay ng handog. Para sa karamihan, para bang nagbigay lang siya ng dalawang barya, na napakaliit ng halaga, pero walang pakialam ang Diyos kung magkano ang ibinibigay ng mga tao, ang mahalaga sa Kanya ay ang kanilang intensiyon. Tunay ang pananampalataya ng balong babae sa Diyos—hindi niya sinusubukang makipagtawaran o makipagpalit, kaya umani sya ng papuri ng Diyos. Ginugol ko ang aking sarili at nagbigay nang maraming beses na mas malaki kaysa sa ibinigay ng balong babae, kaya bakit hindi ako pinapurihan ng Diyos? Hindi nasuklam ang Diyos sa aking mga ginastos, nasuklam Siya sa aking mga tusong motibo at sa aking pagiging mapanlinlang. Hindi ako naging matapat sa Diyos; ang aking pagbibigay ay transaksiyonal at hindi dalisay. Kahit gaano man ako nagbigay sa ganitong paraan, hindi ito maituturing kailanman na mabuting gawain. Matapos mapagtanto ang kalooban ng Diyos, nanalangin ako sa Kanya, sinasabi na kung gagaling man ako o magkakaroon ng magandang destinasyon o hindi, matapat ko pa ring gugugulin ang aking sarili para sa Diyos upang suklian ang Kanyang pag-ibig. Kalaunan, ang aking herniated disc ay hindi pa rin bumuti ang lagay at ang sakit ko sa puso ay nagpabalik-balik, pero hindi na ako napigilan ng aking karamdaman o nahadlangan ng aking pagnanasa sa mga pagpapala—regular na akong nakakain at nakaiinom ng mga salita ng Diyos, nakadadalo sa mga pagtitipon at nagagawa ang aking tungkulin sa abot ng aking makakaya.

Nagkaroon ako ng pagkakataon na tanggapin ang gawain ng Diyos sa mga huling araw, at naging mapalad na marinig ang tinig ng Diyos—ang lahat ng ito ay ang Diyos na gumagawa ng eksepsiyon upang itaas ako. Sa pamamagitan ng paglalahad at paghatol ng mga salita ng Diyos, nakita ko kung gaano ako nagawang tiwali ni Satanas na halos hindi na ako kawangis ng tao. Ngayon pa lang ako nagkamit ng kaunting katwiran at pagsunod sa harap ng Diyos. Ngayong napagdaanan ko na ang mga pagbabagong ito, kahit na mamatay man ako, hindi ako nabuhay nang walang kabuluhan. Nang pakawalan ko ang aking pagnanasa sa mga pagpapala at hindi na nahadlangan ng aking karamdaman, nadama ko na mas higit akong nakatuntong sa lupa. Kalaunan, hindi ko ipinagamot ang aking karamdaman, pero unti-unti pa rin akong nagsimulang gumaling. Ngayon ay nakakaupo na ako at nakakasulat sa kompyuter at nagsasanay ako na magsulat ng mga artikulo para magpatotoo sa Diyos. Kaya ko na rin alagaan ang sarili ko ngayon. Nagpapasalamat ako sa Diyos mula sa kaibuturan ng aking puso, sa paggamit sa karamdaman upang turuan ako ng leksyon, at pagpapahintulot sa aking makita ang Kanyang kaligtasan at pag-ibig sa akin. Naisip ko ang isang sipi ng mga salita ng Diyos. “Sa kanilang pananalig sa Diyos, ang hinahanap ng mga tao ay makakuha ng mga pagpapala para sa hinaharap; ito ang kanilang mithiin sa kanilang pananampalataya. Lahat ng tao ay may ganitong hangarin at inaasahan, subalit ang katiwalian sa kanilang kalikasan ay dapat malutas sa pamamagitan ng mga pagsubok. Sa alinmang mga aspeto na hindi ka nadalisay, ito ang mga aspeto kung saan dapat kang mapino—ito ang pagsasaayos ng Diyos. Lumilikha ang Diyos ng isang kapaligiran para sa’yo, pinipilit kang maging pino roon nang sa gayon ay malaman mo ang iyong sariling katiwalian. Sa huli, umaabot ka sa punto kung saan mas gugustuhin mong mamatay at isuko ang iyong mga pakana at mga ninanasa, at magpasakop sa kataas-taasang kapangyarihan at pagsasaayos ng Diyos. Samakatuwid, kung ang mga tao ay walang ilang taon ng pagpipino at kung hindi sila nagtitiis ng itinakdang dami ng pagdurusa, hindi nila maaalis sa sarili nila ang pagkaalipin ng katiwalian ng laman sa kanilang mga saloobin at sa kanilang mga puso. Sa alinmang aspeto na ikaw ay sakop pa rin ng pang-aalipin ni Satanas, at sa alinmang aspeto na mayroon ka pa ring sarili mong mga ninanasa at hinihingi, ito ang mga aspeto kung saan dapat kang magdusa. Sa pagdurusa lamang natututunan ang mga aral, ibig sabihin ay nakakamit ang katotohanan, at nauunawaan ang kalooban ng Diyos” (“Paano Ang Isa ay Dapat Magbigay-kasiyahan sa Diyos sa Gitna ng Mga Pagsubok” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo ng mga Huling Araw).