Ang Diyos ang Pinagmumulan ng Buhay Para sa Lahat ng Bagay (III)

Sa loob ng panahong ito, napag-usapan natin ang tungkol sa maraming bagay na may kinalaman sa pagkilala sa Diyos at kailan lang ay napag-usapan natin ang tungkol sa isang napakahalagang paksa na may kaugnayan dito. Ano ang paksang ito? (Ang Diyos ang Pinagmumulan ng Buhay para sa Lahat ng Bagay.) Tila ang mga puntoat ang paksang Aking sinabi ay malinaw na tumatak sa bawat isa. Noong huli napag-usapan natin ang tungkol sa ilang aspeto ng kapaligiran para sa pagpapatuloy ng buhay na nilikha ng Diyos para sa sangkatauhan, gayundin ang paghahanda ng Diyos ng maraminguri ng panustos na kailangan ng mga tao upang sila ay mabuhay. Sa katunayan, ang ginagawa ng Diyos ay hindi lamang ang ihanda ang isang kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng mga tao at hindi lamang ang ihanda ang kanilang pang-araw-araw na panustos. Sa halip, ito ay binubuo ng napakaraming misteryoso at kinakailangang gawain na kinasasangkutan ng maraming katangian at aspeto para sa patuloy na pamumuhay ng mga tao at para sa buhay ng sangkatauhan. Ang lahat ng ito ay mga gawa ng Diyos. Ang mga gawa na ito ng Diyos ay hindi lamang limitado sa Kanyang paghahanda ng isang kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng mga tao at sa kanilang pang-araw-araw na panustos—mayroon silang mas malawak na saklaw kaysa rito. Bukod sa dalawang uri ng gawaing ito, naghahanda rin Siya ng maraming kapaligiran at kundisyon para sa kaligtasan ng buhay na mahalaga para sa ikabubuhay ng tao. Ito ang isa pang paksa na ating tatalakayin sa araw na ito. Ito ay may kinalaman din sa mga gawa ng Diyos; kung hindi, ang pag-usapan ito ngayon dito ay mawawalan ng kabuluhan. Kung gusto ng mga tao na makilala ang Diyos ngunit mayroon lamang silang isang literal na pagkaunawa sa “Diyos,” bilang isang salita, o kaya ay iba’t ibang aspeto ng kung ano ang mayroon at kung ano ang Diyos, iyon ay hindi tunay na pagkaunawa. Kaya ano ang landas sa pagkilala sa Diyos? Ito ang pagkilala sa Kanya sa pamamagitan ng Kanyang mga gawa, at pagkilala sa Kanya sa lahat ng mga aspeto ukol sa Kanya. Kaya, kailangang magkaroon tayo ng mas marami pang pagbabahagi tungkol sa mga gawa ng Diyos nang Kanyang likhain ang lahat ng bagay.

Simula noong likhain ng Diyos ang lahat ng bagay, ang mga ito ay kumikilos at nagpapatuloy na sumulong nang maayos alinsunod sa mga batas na itinakda ng Diyos. Sa ilalim ng Kanyang pagmamatyag, sa ilalim ng Kanyang pamamahala, nanatiling buhay ang sangkatauhan kasabay ng pag-unlad ng lahat ng bagay sa isang maayos na pamamaraan. Walang anumang bagay ang makababago o makasisira ng mga batas na ito. Ang pamamahala ng Diyos ang dahilan kung bakit maaaring magparami ang lahat ng nilalang, at dahil sa Kanyang pangangasiwa at pamamahala, ang lahat ng nilalang ay maaaring mabuhay. Ito ay upang sabihin na sa ilalim ng pamamahala ng Diyos, ang lahat ng nilalang ay nagsisiiral, umuunlad, naglalaho, at muling isinisilang sa maayos na paraan. Kapag dumarating ang tagsibol, dinadala ng pag-ambon ng ulan ang pakiramdam ng sariwang panahon at binabasa ang lupa. Ang lupa ay nagsisimulang lumambot, at ang damo ay unti-unting tumutubo sa lupa at nagsisimulang umusbong, habang ang mga puno ay unti-unting nagiging luntian. Ang lahat ng nabubuhay na bagay na ito ay nagdadala ng sariwang sigla sa lupa. Ito ang nakikita kapag lahat ng nilalang ay nagsisiiral at nagsisiunlad. Ang lahat ng uri ng hayop ay lumalabas mula sa kanilang mga lungga upang damhin ang init ng tagsibol at simulan ang isang bagong taon. Ang lahat ng nilalang ay nagbibilad sa init sa panahon ng tag-araw at ikinagagalak ang init na dulot ng panahon. Mabilis silang lumalaki. Ang mga puno, damo, at lahat ng uri ng halaman ay napakabilis na lumalago, hanggang sa ang mga ito ay mamukadkad at mamunga. Ang lahat ng nilalang ay abala sa panahon ng tag-araw, pati na ang mga tao. Sa taglagas, dinadala ng mga ulan ang lamig ng taglagas, at lahat ng uri ng nabubuhay na nilalang ay unti-unting nakakaramdam sa pagdating ng panahon ng anihan. Ang lahat ng nilalang ay namumunga, at nagsisimulang umani ang mga tao ng iba’t ibang uri ng mga prutas upang magkaroon ng pagkain bilang paghahanda sa taglamig. Sa taglamig, ang lahat ng nilalang ay unti-unting nagsisimulang tumahimik dahil sa katiwasayan at kapahingahan habang paparating ang malamig na panahon, at ang mga tao ay nagpapahinga rin sa panahong ito. Sa mga pagbabago ng panahon, mula sa tagsibol papuntang tag-araw hanggang sa taglagas at hanggang sa taglamig—ang mga pagbabagong ito ay nagaganap lahat alinsunod sa mga batas na itinatag ng Diyos. Pinangungunahan Niya ang lahat ng bagay at ang sangkatauhan gamit ang mga batas na ito at nakapagtakda Siya para sa sangkatauhan ng isang masagana at makulay na paraan ng pamumuhay, naghahanda ng isang kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay na mayroong iba’t ibang temperatura at iba’t ibang panahon. Kaya, sa ilalim ng maayos na mga kapaligirang ito para sa patuloy na pamumuhay, ang mga tao ay maaaring mamuhay at makapagparami sa maayos na paraan. Hindi kayang baguhin ng mga tao ang mga batas na ito at walang sinuman at anuman ang makasisira sa mga ito. Bagama’t napakaraming pagbabagong nangyari—naging dagat ang mga parang, habang ang mga parang ay naging mga dagat—ang mga batas na ito ay patuloy sa pag-iral. Umiiral ang mga ito dahil ang Diyos ay umiiral, at dahil sa Kanyang pamumuno at pamamahala. Sa ganitong uri ng maayos, mas malawak na kapaligiran, ang buhay ng mga tao ay makapagpapatuloy sa loob ng mga batas at mga patakarang ito. Ang magkakasunod na mga salinlahi ng mga tao ay nalinang sa ilalim ng mga batas na ito, at ang magkakasunod na salinlahi ng mga tao ay nabuhay sa loob din ng mga batas na ito. Tinatamasa ng mga tao ang maayos na kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay na ito pati na ang lahat ng maraming bagay na nilikha ng Diyos sa magkakasunod na salinlahi. Kahit na nararamdaman ng mga tao na ang ganitong uri ng mga batas ay likas, at buong paghamak silang hindi pinahahalagahan, at kahit na hindi nila nararamdaman na ang Diyos ang nagsasaayos sa mga batas na ito, na pinamamahalaan ng Diyos ang mga batas na ito, kahit ano pa man, ang Diyos ay palaging sangkot sa hindi nagbabagong gawain na ito. Ang Kanyang layunin sa hindi nagbabagong gawain na ito ay ang panatilihing buhay ang sangkatauhan, upang makapagpatuloy ang sangkatauhan sa pamumuhay.

Ang Diyos ay Nagtatakda ng mga Hangganan Para sa Lahat ng Bagay Upang Alagaan ang Lahat ng Sangkatauhan

Tatalakayin Ko sa araw na ito ang paksa kung papaanong ang ganitong uri ng mga batas na dinala ng Diyos sa lahat ng bagay ay nangangalaga sa buong sangkatauhan. Ito ay medyo isang malaking paksa, kaya maaari natin itong hatiin sa ilang bahagi at isa-isa nating talakayin upang malinaw na mailarawan ang mga ito sa inyo. Sa ganitong paraan ito ay mas madali ninyong makukuha at unti-unti ninyo itong maiintindihan.

Ang Unang Bahagi: Nagtatakda ang Diyos ng mga Hangganan Para sa Bawat Uri ng Kalupaan

Simulan natin sa unang bahagi. Nang likhain ng Diyos ang lahat ng bagay, nagtakda Siya ng mga hangganan para sa mga bundok, kapatagan, disyerto, burol, ilog, at lawa. Sa lupa ay may mga bundok, kapatagan, disyerto, at burol, gayundin ang iba’t ibang anyo ng tubig. Hindi ba iba’t ibang kalupaan ang mga ito? Ang Diyos ay nagtakda ng mga hangganan sa pagitan ng mga ito. Kapag binabanggit natin ang pagtatakda ng mga hangganan, nangangahulugan ito na ang mga bundok ay may mga balangkas, ang mga kapatagan ay may kani-kanilang mga balangkas, ang mga disyerto ay may ilang mga limitasyon, at ang mga burol ay may isang tiyak na lugar. Mayroon ding tiyak na dami ang mga anyong tubig gaya ng mga ilog at mga lawa. Iyon ay, nang likhain ng Diyos ang lahat ng bagay, hinati-hati Niya ang lahat nang buong linaw. Itinakda na ng Diyos kung ilang kilometro ang dapat na radyos ng anumang bundok at kung ano ang saklaw nito. Itinakda na rin Niya kung ilang kilometro ang dapat na radyos ng isang kapatagan at kung ano ang saklaw nito. Sa paglikha ng lahat ng bagay, itinakda rin Niya ang saklaw ng mga disyerto gayundin ang saklaw ng mga burol at ang mga bahagi nito, at kung ano ang magiging batayang hangganan nito—Siya rin ang nagtakda ng lahat ng ito. Itinakda Niya ang saklaw ng mga ilog at mga lawa noong nililikha Niya ang mga ito—lahat ng ito ay may mga hangganan. Kaya ano ang ibig sabihin kapag sinabi natin ang “mga hangganan”? Napag-usapan pa lang natin kung paano namamahala ang Diyos sa lahat ng bagay sa pamamagitan ng pagtatatag ng mga batas para sa lahat ng bagay. Halimbawa, ang saklaw at hangganan ng mga bundok ay hindi lalawig o mababawasan dahil sa pag-ikot ng mundo o sa paglipas ng panahon. Ang mga ito ay nakapirmi, hindi magbabago, at ang Diyos ang nagtakda ng pagiging hindi nababago ng mga ito. Tungkol naman sa lugar ng mga kapatagan, kung ano ang saklaw nito, kung ano ang batayang hangganan nito—ito ay itinakda na ng Diyos. Mayroong mga hangganan ang mga ito, at dahil dito, ang isang umbok ng lupa ay hindi basta-basta na lamang lilitaw sa gitna ng isang kapatagan. Ang isang kapatagan ay hindi magiging bundok nang isang iglap—ito ay hindi magiging posible. Ang mga batas at mga hangganan na katatalakay pa lamang natin ay tumutukoy dito. Tungkol naman sa disyerto, hindi natin babanggitin dito ang mga partikular na tungkuling ginagampanan ng disyerto o alinmang kalupaan o heograpikal na lokasyon, kundi ang mga hangganan lamang ng mga ito. Sa ilalim ng pamamahala ng Diyos, ang saklaw ng disyerto ay hindi rin lalawig. Ito ay dahil sa binigyan na ito ng Diyos ng kanya-kanyang batas, ng kanya-kanyang mga hangganan. Kung gaano kalaki ang sukat nito at kung ano ang papel nito, kung ano ang batayang hangganan nito, at kung saan ito matatagpuan—ito ay itinakda na ng Diyos. Hindi ito lalampas sa saklaw nito o kaya ay lilipat ng posisyon, at hindi basta lalawak ang sukat nito. Bagaman ang mga pagdaloy ng mga tubig gaya ng mga ilog at mga lawa ay nasa ayos nang lahat at nagpapatuloy, hindi lumabas ang mga ito kailanman sa saklaw nito o lumabas sa mga hangganan nito. Lahat ng ito ay dumadaloy sa isang direksyon, sa direksyon na dapat nitong daluyan nang maayos. Kaya sa ilalim ng mga batas ng pamamahala ng Diyos, walang ilog o lawa ang basta na lang matutuyo, o basta na lang magbabago ng direksyon o dami ng pagdaloy nito sanhi ng pag-ikot ng mundo o paglipas ng panahon. Ang lahat ng ito ay nakapaloob sa pamamahala ng Diyos. Ibig sabihin, lahat ng bagay na nilikha ng Diyos sa gitna ng sangkatauhan ay may itinakdang mga lugar, mga sukat, at mga saklaw. Ibig sabihin, nang likhain ng Diyos ang lahat ng bagay, ang mga hangganan nito ay naitakda na, at ang mga ito ay hindi basta na lang maiiba, magpapanibago, o mapapalitan. Ano ang ibig sabihin ng “basta na lang”? Nangangahulugan ito na hindi biglaang lilipat ang mga ito, lalawig, o magbabago ng likas na anyo nito dahil sa panahon, temperatura, o sa bilis ng pag-ikot ng mundo. Halimbawa, ang isang bundok ay may tiyak na taas, ang pundasyon nito ay may tiyak na sukat, mayroon itong tiyak na kataasan, at mayroon itong tiyak na dami ng mga halaman. Ang lahat ng ito ay pinlano at kinalkula ng Diyos at hindi ito basta na lang babaguhin. Tungkol naman sa mga kapatagan, ang karamihan ng mga tao ay naninirahan sa mga kapatagan, at walang mga pagpapalit sa klima ang makaaapekto sa mga sukat ng mga ito o sa kahalagahan ng pag-iral ng mga ito. Kahit pa ang nakapaloob sa iba’t ibang kalupaan na ito o ang mga heograpikal na kapaligiran na nilikha ng Diyos ay hindi basta na lang mababago. Halimbawa, kung ano ang mga bahagi ng disyerto, kung ano ang nakadepositong mga mineral sa ilalim ng lupa, kung gaano karaming buhangin ang mayroon ito at ang kulay ng buhangin, ang kapal ng disyerto—ang mga ito ay hindi basta na lang magbabago. Bakit ba hindi sila basta na lang magbabago? Ito ay dahil sa pamumuno ng Diyos at sa Kanyang pamamahala. Sa loob ng iba’t ibang kalupaang ito at heograpikal na mga kapaligiran na nilikha ng Diyos, pinamamahalaan Niya ang lahat ng bagay sa planado at maayos na paraan. Kaya lahat ng heograpikal na mga kapaligirang ito ay umiiral pa rin at ginagampanan ang kanilang itinakdang layunin matapos ang ilang libong taon, maging sampu-sampung libong taon simula nang likhain sila ng Diyos. Bagama’t may ilang pagkakataon na pumuputok ang mga bulkan, at ilang pagkakataon na nangyayari ang paglindol, at mayroong mga malakihang paggalaw ng lupa, tiyak na hindi hahayaan ng Diyos ang anumang uri ng kalupaan na mawala ang kaukulang layunin nito. Ito ay dahil lamang sa pamamahalang ito ng Diyos, sa Kanyang pamamahala at kontrol sa mga batas na ito, na ang lahat ng ito—lahat ng ito na nakikita at tinatamasa ng sangkatauhan—ay mabubuhay sa lupa sa maayos na paraan. Kaya bakit pinamamahalaan ng Diyos ang lahat ng iba’t ibang kalupaan na ito na umiiral sa lupa sa ganitong paraan? Ang Kanyang layunin ay upang ang mga bagay na nabubuhay sa iba’t ibang heograpikal na kapaligiran ay magkakaroon lahat ng matatag na kapaligiran, at upang patuloy silang mabuhay at makapagparami sa gayong matatag na kapaligiran. Ang lahat ng bagay na ito—ang mga nagsisikilos at ang mga hindi nagsisikilos, ang mga humihinga sa pamamagitan ng mga butas ng kanilang ilong at ang mga hindi—ay nakabubuo ng isang natatanging kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan. Ang ganitong uri ng kapaligiran lamang ang makapag-aalaga ng magkakasunod na salinlahi ng mga tao, at ang ganitong uri lamang ng kapaligiran ang makapagpapahintulot sa mga tao na patuloy na payapang mamuhay, mula sa isang salinlahi hanggang sa susunod na salinlahi.

Ang katatalakay Ko lamang ay masasabing isang medyo malawak na paksa, kaya marahil ay mukhang hindi ito nangyayari sa buhay ninyo, ngunit nagtitiwala Ako na maunawaan ninyo itong lahat. Iyon ay, ang mga batas ng Diyos sa Kanyang kapamahalaan sa lahat ng bagay ay totoong mahalaga—napakahalaga talaga! Ano ang paunang kinakailangan sa paglago ng lahat ng nilalang na nasa ilalim ng mga batas na ito? Ito ay dahil sa pamamahala ng Diyos. Dahil sa Kanyang pamamahala kaya natutupad ng lahat ng bagay ang kanilang sariling mga tungkulin sa loob ng Kanyang pamamahala. Halimbawa, pinangangalagaan ng mga bundok ang mga kagubatan at bilang ganti ay pinapakain at pinoprotektahan naman ng mga kagubatan ang iba’t ibang ibon at hayop na naninirahan sa mga ito. Ang mga kapatagan ay isang lugar na inihanda para sa mga tao upang taniman ng mga halamang nakakain gayundin para sa iba’t ibang ibon at hayop. Pinahihintulutan ng mga ito ang karamihan sa sangkatauhan na manirahan sa patag na lupa at magkaloob ng kaginhawahan sa buhay ng mga tao. At nabibilang din ang mga damuhan sa mga kapatagan—malalaking sukat ng damuhan. Ang mga damuhan ay nagiging mga halamang pantakip sa kalupaan ng mundo. Pinoprotektahan ng mga ito ang lupa at inaalagaan ang mga baka, mga tupa at mga kabayo na naninirahan sa mga damuhan. Tinutupad din ng disyerto ang tungkulin nito. Ito ay hindi lugar para tirhan ng mga tao; ang papel nito ay gawing mas tuyo ang mahalumigmig na mga klima. Ang mga pag-agos ng mga ilog at lawa ay nagdadala ng maiinom na tubig sa mga tao sa maginhawang paraan. Saan man dumaloy ang mga ito, ang mga tao ay may tubig na maiinom, at maginhawang natutugunan ang mga pangangailangan sa tubig ng lahat ng bagay. Ito ang mga hangganan na iginuhit ng Diyos para sa iba’t ibang kalupaan.

Ang Ikalawang Bahagi: Nagtatakda ang Diyos ng mga Hangganan Para sa Bawat Nilalang na May-Buhay

Dahil sa mga hangganang ito na iginuhit ng Diyos, ang iba’t ibang kalupaan ay nakagawa ng sari-saring kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay, at ang mga kapaligirang ito para sa patuloy na pamumuhay ay naging maginhawa para sa iba’t ibang uri ng ibon at hayop at nakapagbigay rin sa mga ito ng espasyo para sa patuloy na pamumuhay. Mula rito, ang mga hangganan sa mga kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng iba’t ibang nabubuhay na bagay ay umunlad. Ito ang pangalawang bahagi na ating susunod na pag-uusapan. Una, saan nakatira ang mga ibon at mga hayop at mga insekto? Nakatira ba ang mga ito sa mga gubat at kakahuyan? Ang mga ito ang kanilang tahanan. Kaya, maliban sa pagtatatag ng mga hangganan para sa iba’t ibang heograpikal na kapaligiran, gumawa rin ang Diyos ng mga hangganan at nagtatag ng mga batas para sa iba’t ibang mga ibon at hayop, isda, insekto, at lahat ng halaman. Dahil sa pagkakaiba sa pagitan ng iba’t bang heograpikal na kapaligiran at dahil sa pag-iral ng iba’t ibang heograpikal na kapaligiran, ang iba’t ibang uri ng mga ibon at hayop, isda, insekto, at halaman ay may iba’t ibang mga kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay. Ang mga ibon at ang mga hayop at ang mga insekto ay namumuhay kasama ng iba’t ibang halaman, ang isda ay naninirahan sa tubig, at ang mga halaman ay tumutubo sa lupa. Kabilang sa lupa ang iba’t ibang lugar kagaya ng mga bundok, mga kapatagan, at mga burol. Kapag ang mga ibon at hayop ay mayroon nang tiyak na mga tahanan, hindi na sila magsisigala kung saan-saan. Ang mga tahanan ng mga ito ay ang mga kagubatan at ang mga bundok. Kung ang mga tahanan ng mga ito ay masira balang araw, ang kaayusang ito ay mauuwi sa malaking kaguluhan. Kapag ang kaayusang iyon ay nauwi sa malaking kaguluhan, ano ang magiging mga kahihinatnan? Sino ang mga unang-unang masasaktan? Ang sangkatauhan. Sa loob ng mga batas na ito at mga hangganan na itinatag ng Diyos, nakakita na ba kayo ng anumang kakaibang mga pangyayari? Halimbawa, ang mga elepanteng naglalakad sa disyerto. Nakakita na ba kayo ng ganoon? Kung talagang nangyari ito, ito ay magiging isang sobrang kakatwang pangyayari, dahil naninirahan ang mga elepante sa kagubatan, at iyon ang kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay na inihanda sa mga ito ng Diyos. Ang mga ito ay may sariling kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay at sariling permanenteng tahanan, kaya bakit magpupunta ang mga ito kung saan-saan? Nakakita na ba ang sinuman ng mga leon o mga tigre na naglalakad sa baybay-dagat? Wala pang nakakakita nito. Ang tahanan ng mga leon at mga tigre ay ang kagubatan at ang mga kabundukan. Nakakita na ba ang sinuman ng mga balyena at mga pating mula sa karagatan na lumalangoy sa disyerto? Wala pang nakakakita nito. Ang mga balyena at mga pating ay naninirahan sa karagatan. Sa kapaligiran na tinitirahan ng mga tao, may mga tao ba na namumuhay kasama ng mga kayumangging oso? May mga tao ba na palaging pinalilibutan ng mga paboreal at iba pang mga ibon, sa loob at labas ng kanilang mga tahanan? Nakakita na ba ang sinuman ng mga agila o mga ligaw na gansa na nakikipaglaro sa mga unggoy? (Hindi.) Ang mga ito ay magiging mga kakaibang pangyayari. Ang dahilan kung bakit Ko sinasabi ang mga bagay na ito na kakaiba sa inyong pandinig ay para ipaunawa sa inyo na lahat ng bagay na nilikha ng Diyos—nakapirmi man ang mga ito sa isang lugar o nakakahinga man sa mga butas ng ilong nito—ay may mga sariling batas para patuloy na mabuhay. Bago pa man nilikha ng Diyos ang buhay na mga nilalang na ito, nakapaghanda na Siya para sa mga ito ng sarili nilang tahanan at sariling kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng mga ito. Ang buhay na mga nilalang na ito ay may sariling nakapirming mga kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay, sarili nilang pagkain, sarili nilang permanenteng mga tahanan, at ang mga ito ay may sariling permanenteng mga lugar na angkop para sa patuloy na pamumuhay ng mga ito, mga lugar na may mga temperatura na angkop para sa patuloy na pamumuhay ng mga ito. Samakatuwid, hindi na makakagala ang mga ito kung saan-saan o mailalagay sa alanganin ang patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan o makakaapekto sa buhay ng mga tao. Sa ganitong paraan pinamamahalaan ng Diyos ang lahat ng bagay, nagbibigay sa sangkatauhan ng pinakamainam na kapaligiran para patuloy na mabuhay. Bawat isa sa buhay na mga nilalang sa gitna ng lahat ng bagay ay mayroong pagkaing panustos-buhay sa loob ng sarili nitong mga kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay. Sa pamamagitan ng pagkaing iyon, ang mga ito ay napipirmi sa katutubong kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng mga ito. Sa gayong uri ng kapaligiran, ang mga ito ay patuloy na nabubuhay, nagpaparami, at sumusulong alinsunod sa mga batas na itinatag ng Diyos para sa mga ito. Dahil sa ganitong uri ng mga batas, dahil sa pagtatalaga ng Diyos, lahat ng bagay ay namumuhay nang mapayapa kasama ang sangkatauhan, at ang sangkatauhan ay nabubuhay nang magkakasama na umaasa sa isa’t isa sa lahat ng bagay.

Ang Ikatlong Bahagi: Tinutustusan ng Diyos ang Kapaligiran at Ekolohiya Para Pangalagaan ang Sangkatauhan

Nilikha ng Diyos ang lahat ng bagay at nagtatag ng mga hangganan para sa mga ito; sa gitna ng mga ito ay inalagaan Niya ang lahat ng buhay na bagay. Samantala, Siya ay naghanda rin ng iba’t ibang pamamaraan para sa patuloy na pamumuhay ng mga tao, kaya makikita mo na hindi lamang iisa ang paraan ng mga tao para mabuhay, ni hindi lamang iisang uri ng kapaligiran ang mayroon sila para sa patuloy na pamumuhay. Napag-usapan natin noong una ang tungkol sa paghahanda ng Diyos ng iba’t ibang uri ng pinagkukunan ng pagkain at tubig para sa mga tao, na napakahalaga para tulutan na makapagpatuloy ang buhay sa laman ng sangkatauhan. Gayunman, sa gitna ng sangkatauhang ito, hindi lahat ng tao ay nabubuhay sa mga butil. Ang mga tao ay may iba’t ibang pamamaraan para patuloy na mabuhay dala ng mga pagkakaiba sa mga heograpikal na kapaligiran at mga kalupaan. Ang mga pamamaraang ito para sa patuloy na pamumuhay ay inihandang lahat ng Diyos. Kaya hindi lahat ng tao ay pangunahing nakatuon sa pagsasaka. Iyon ay, hindi lahat ng mga tao ay nakukuha ang kanilang pagkain sa pamamagitan ng pagtatanim ng mga halamang nakakain. Ito ang ikatlong bahagi na ating pag-uusapan: Nagkaroon ng mga hangganan dahil sa iba’t ibang paraan ng pamumuhay ng sangkatauhan. Kaya ano ang iba pang mga uri ng paraan ng pamumuhay mayroon ang mga tao? Pagdating sa iba’t ibang pinagkukunan ng pagkain, ano ang iba pang uri ng mga tao? May ilang pangunahing uri.

Ang una ay ang paraan ng pamumuhay sa pamamagitan ng pangangaso. Alam ng lahat kung ano ito. Ano ang kinakain ng mga taong nabubuhay sa pangangaso? (Hinuhuling hayop.) Kinakain nila ang mga ibon at mga hayop mula sa kagubatan. Ang “Hinuhuling Hayop” ay isang makabagong salita. Hindi ito itinuturing na hinuhuling hayop ng mga mangangaso; itinuturing nila itong pagkain, bilang kanilang pang-araw-araw na panustos. Halimbawa, nakahuli sila ng usa. Nang mahuli nila ang usang ito, para lamang itong isang magsasaka na kumukuha ng mga pagkain mula sa lupa. Ang isang magsasaka ay kumukuha ng pagkain mula sa lupa, at kapag nakikita niya ang pagkaing ito, siya ay masaya at panatag ang loob. Ang pamilya ay hindi magugutom dahil may mga pananim na makakain. Ang puso ng magsasaka ay panatag at siya ay nakakaramdam ng kasiyahan. Ang isang mangangaso ay nakararamdam din ng kapayapaan at nasisiyahan kapag tumitingin siya sa kanyang nahuli sapagkat hindi na niya kailangan pang mangamba tungkol sa pagkain. Mayroong makakain para sa susunod na kainan at hindi na kailangang magutom. Ito ay yaong nangangaso para mabuhay. Ang karamihan sa mga nangangaso para mabuhay ay naninirahan sa mga kagubatan sa bundok. Hindi sila nagsasaka. Hindi madaling makahanap ng masasakang lupa roon, kaya sila ay nabubuhay sa pamamagitan ng iba’t ibang buhay na mga bagay, ng iba’t ibang uri ng masisila. Ito ang unang uri ng pamumuhay na naiiba sa mga karaniwang tao.

Ang ikalawang uri ay ang paraan ng pamumuhay ng isang tagapastol. Ang mga tao ba na nagpapastol ng mga hayop para mabuhay ay nagsasaka rin ng lupa? (Hindi.) Kaya ano ang kanilang ginagawa? Paano sila nabubuhay? (Kadalasan, nagpapastol sila ng mga baka at tupa para mabuhay, at sa taglamig kinakatay nila at kinakain ang kanilang mga hayop. Ang kanilang pangunahing pagkain ay karne ng baka at karne ng tupa, at umiinom sila ng gatas na may tsaa. Bagamat ang mga tagapastol ay abala sa lahat ng apat na panahon, kumakain sila nang maayos. Marami silang gatas, mga produktong gawa sa gatas, at karne.) Ang mga taong nabubuhay sa pagpapastol ay pangunahing kumakain ng karne ng baka at karne ng tupa, umiinom ng gatas ng tupa at gatas ng baka, at sumasakay sa mga baka at mga kabayo sa pagpapastol ng kanilang mga hayop sa bukid nang nililipad ng hangin ang buhok at naaarawan ang mukha. Wala silang problema ng mga makabagong pamumuhay. Buong araw silang nakatitig sa kalawakan ng bughaw na kalangitan at madamong mga kapatagan. Ang karamihan sa mga taong nagpapastol para mabuhay ay tumitira sa mga damuhan, at nakapagpapatuloy sila sa kanilang paraan ng pamumuhay bilang mga lagalag sa loob ng maraming salinlahi. Bagamat ang buhay sa mga damuhan ay bahagyang malungkot, ito ay isang napakasaya ring buhay. Ito ay hindi masamang uri ng pamumuhay!

Ang ikatlong uri ay ang pamumuhay sa pamamagitan ng pangingisda. Ang maliit na bahagi ng sangkatauhan ay naninirahan malapit sa karagatan o sa maliliit na mga isla. Sila ay pinaliligiran ng tubig, nakaharap sa karagatan. Ang ganitong uri ng mga tao ay nangingisda para mabuhay. Ano ang pinanggagalingan ng pagkain ng mga nangingisda para mabuhay? Kasama sa mga pinanggagalingan ng kanilang pagkain ang lahat ng uri ng isda, pagkaing-dagat at iba pang bagay mula sa dagat. Ang mga taong nangingisda para mabuhay ay hindi nagsasaka ng lupa, sa halip ay nangingisda araw-araw. Ang kanilang pangunahing pagkain ay binubuo ng iba’t ibang uri ng isda at mga bagay na galing sa dagat. Ipinagpapalit nila paminsan-minsan ang mga bagay na ito para sa bigas, harina, at pang-araw-araw na pangangailangan. Ito ay naiibang pamumuhay ng mga tao na naninirahan malapit sa tubig. Dahil nakatira sila malapit sa tubig, umaasa sila rito para sa kanilang pagkain at ang pangingisda ang kanilang hanapbuhay. Hindi lamang mapagkukunan ng pagkain ang naibibigay sa kanila ng pangingisda, ngunit ito ay isang paraan ng paghahanap ng ikakabuhay.

Maliban sa pagsasaka ng lupa, ang karamihan sa sangkatauhan ay nabubuhay ayon sa tatlong paraan ng pamumuhay na binanggit sa itaas. Gayunman, karamihan sa mga tao ay nagsasaka para mabuhay at iilang grupo lamang ng mga tao ang nabubuhay sa pamamagitan ng pagpapastol, pangingisda, at pangangaso. At ano ang kailangan ng mga taong nagsasaka para mabuhay? Ang kailangan nila ay lupa. Sa paglipas ng mga salinlahi, sila ay nabubuhay sa pagtatanim sa lupa ng mga halamang kinakain, nagtatanim man sila ng mga gulay, prutas o mga butil, nakakakuha sila ng kanilang pagkain at ng kanilang mga pang-araw-araw na pangangailangan mula sa lupa.

Ano ang mga pangunahing kondisyon kung saan nakasalig ang iba’t ibang paraan ng pamumuhay ng tao na ito? Hindi ba lubos na kailangan na maging pangunahin na mapangalagaan ang mga kapaligiran kung saan sila patuloy na nakakapamuhay? Ibig sabihin, kung mawala sa mga nabubuhay sa pangangaso ang mga kagubatan sa bundok o mga ibon at hayop, mawawala ang pinagkukunan nila ng kanilang ikabubuhay. Ang direksyong dapat puntahan ng lahi at uri ng mga taong ito ay mawawalan ng katiyakan, at maaari pa silang maglaho. At ano ang mangyayari sa mga nagpapastol ng mga hayop para sa kanilang ikakabuhay? Saan sila aasa? Ang tunay na sinasandigan nila ay hindi ang kanilang mga alagang hayop, kundi ang kapaligiran kung saan nabubuhay ang kanilang mga alagang hayop—ang mga damuhan. Kung wala ang mga damuhan, saan sila magpapastol ng kanilang mga alagang hayop? Ano ang kakainin ng mga baka at tupa? Kung wala ang mga hayop, ang mga lagalag na taong ito ay hindi magkakaroon ng kabuhayan. Kung walang mapagkukunan ng ikabubuhay, saan patutungo ang mga taong ito? Ang patuloy na mabuhay ay magiging napakahirap para sa kanila; wala silang magiging kinabukasan. Kung walang mga pinagmumulan ng tubig, at ang mga ilog at mga lawa ay matutuyo, magkakaroon pa rin ba ng lahat ng isda na umaasa sa tubig para mabuhay? Mawawala na ang mga ito. Ang mga tao ba na umaasa sa tubig at isda para sa kanilang ikabubuhay ay patuloy pang mabubuhay? Kung wala na silang pagkain, kung wala na silang pinagkukunan ng kanilang mga ikabubuhay, ang mga taong ito ay hindi na makapagpapatuloy na mabuhay. Ibig sabihin, sa sandaling magkaroon ng suliranin sa kanilang mga kabuhayan o kakayahan para mabuhay ang anumang lahi, ang lahing iyon ay hindi na makapagpapatuloy pa, at maaari silang maglaho sa balat ng lupa at tuluyang mawala. At kung ang mga nagsasaka para sa kanilang ikabubuhay ay mawawalan ng kanilang lupa, kung hindi na sila makapagtatanim ng lahat ng uri ng halaman at makakakuha ng kanilang pagkain mula sa mga halamang iyon, ano ang kahihinatnan nito kung gayon? Kung walang pagkain, hindi ba mamamatay sa gutom ang mga tao? Kapag ang mga tao ay namamatay sa gutom, hindi ba malilipol ang lahi ng mga taong iyon? Kaya ito ang layunin ng Diyos sa pagpapanatili ng iba’t ibang uri ng kapaligiran. May isang layunin lamang ang Diyos sa pagpapanatili ng iba’t ibang kapaligiran at ekosistema at ng lahat ng iba’t ibang nabubuhay na nilalang sa mga ito—at ito ay upang pangalagaan ang lahat ng uri ng mga tao, upang pangalagaan ang mga tao na nabubuhay sa iba’t ibang heograpikal na kapaligiran.

Kung lahat ng bagay na nilikha ay nawalan ng sarili nitong mga batas, hindi na iiral pa ang mga ito; kung nawalan ng mga batas ang lahat ng bagay, ang mga nabubuhay na nilalang sa lahat ng bagay ay hindi magagawang magpatuloy. Mawawala rin sa sangkatauhan ang kanilang mga kapaligiran kung saan sila umaasa para patuloy na mabuhay. Kung mawala sa mga tao ang lahat ng iyon, hindi na sila makapagpapatuloy na mabuhay at magparami sa bawat henerasyon gaya ng ginagawa nila. Kaya nabubuhay ang mga tao hanggang ngayon ay dahil natutustusan sila ng Diyos ng lahat ng bagay na nilikha upang pangalagaan sila, upang pangalagaan ang sangkatauhan sa iba’t ibang kaparaanan. Dahil lamang sa pangangalaga ng Diyos sa sangkatauhan sa iba’t ibang paraan kaya sila ay patuloy na nabubuhay hanggang sa ngayon sa kasalukuyang panahon. Sa pamamagitan ng nakapirming kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay na kanais-nais at may kaayusan, lahat ng iba’t ibang uri ng tao sa lupa, lahat ng iba’t ibang uri ng lahi, ay patuloy na mabubuhay sa loob ng kanilang sariling iminungkahing mga saklaw. Walang sinuman ang maaaring lumampas sa mga saklaw o mga hangganang ito sapagkat ang Diyos ang nagtakda ng mga ito. Bakit itinakda ng Diyos ang mga hangganan sa ganitong paraan? Ito ay isang bagay na tunay na napakahalaga para sa buong sangkatauhan—napakahalagang tunay! Nagtakda ang Diyos ng saklaw para sa bawat uri ng nabubuhay na nilalang at nagsaayos ng mga paraan para sa patuloy na pamumuhay ng bawat uri ng tao. Hinati din Niya ang iba’t ibang uri ng tao at iba’t ibang lahi sa lupa at nagtatag para sa kanila ng mga saklaw. Ito ang susunod nating tatalakayin.

Ang Ikaapat na Bahagi: Nagtatakda ang Diyos ng mga Limitasyon sa Pagitan ng Iba’t Ibang Lahi

Ikaapat, ang Diyos ay gumuhit ng mga hangganan sa pagitan ng iba’t ibang lahi. Sa mundo ay mayroong taong puti, taong itim, taong kayumanggi, at taong dilaw. Ang mga ito ay iba’t ibang uri ng mga tao. Isinaayos din ng Diyos ang isang saklaw para sa buhay ng iba’t ibang uri ng taong ito, at dahil wala silang alam dito, ang mga tao ay nabubuhay sa loob ng kanilang angkop na kapaligiran para patuloy na mabuhay sa ilalim ng pamamahala ng Diyos. Walang sinuman ang maaaring humakbang palabas dito. Halimbawa, isaalang-alang natin ang mga taong puti, anong mga lugar ang karaniwan nilang tinitirhan? Sila ay karaniwang nakatira sa Europa at Amerika. Ang pangunahing tirahan ng mga itim na tao ay sa Africa. Ang mga taong kayumanggi ay pinakakaraniwang nakatira sa Timog Silangang Asya at Timog Asya, sa mga bansang gaya ng Thailand, India, Myanmar, Vietnam, at Laos. Ang mga taong dilaw ay pangunahing nakatira sa Asya, iyon ay sa mga bansang tulad ng China, Japan, at South Korea. Ipinamahagi ng Diyos nang wasto ang lahat ng iba’t ibang uri ng lahi upang ang iba’t ibang lahi na ito ay maipamahagi sa iba’t ibang panig ng mundo. Sa iba’t ibang mga panig na ito ng mundo, matagal nang inihanda ng Diyos ang isang kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay na angkop sa bawat magkakaibang lahi ng tao. Sa loob ng ganitong mga uri ng kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay, inihanda ng Diyos para sa kanila ang mga lupa na may iba’t ibang kulay at mga sangkap. Sa ibang salita, ang mga sangkap sa mga katawan ng mga taong puti ay hindi katulad sa mga katawan ng mga taong itim, at iba rin ang mga ito sa sangkap ng mga katawan ng mga tao na may ibang mga lahi. Nang likhain ng Diyos ang lahat ng bagay, nakapaghanda na Siya ng gayong kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng lahing iyon. Ang Kanyang layunin doon ay upang kapag ang gayong uri ng mga tao ay nagsimulang magparami, at dumami ang bilang, maaari na silang manatili sa loob ng saklaw na iyon. Bago nilikha ng Diyos ang mga tao ay naisip na Niya ang lahat ng ito—ilalaan Niya ang Europa at Amerika para sa mga taong puti upang tulutan silang umunlad at patuloy na mabuhay. Kaya nang nililikha ng Diyos ang mundo mayroon na Siyang plano, mayroon Siyang mithiin at layunin sa paglalagay ng mga inilagay Niya sa naturang piraso ng lupa, at sa pangangalaga ng mga pinangalagaan Niya sa piraso ng lupa na iyon. Halimbawa, matagal nang panahon na inihanda ng Diyos kung anong mga bundok, ilang kapatagan, ilang pinagmumulan ng tubig, anong mga uri ng mga ibon at mga hayop, anong isda, at anong mga halaman ang mapupunta sa lupang iyon. Sa paghahanda ng kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng isang uri ng tao, ng isang lahi, kinailangang isaalang-alang ng Diyos ang maraming isyu mula sa iba’t ibang anggulo: ang heograpikal na kapaligiran, ang mga sangkap ng lupa, ang iba’t ibang uri ng mga ibon at mga hayop, ang laki ng iba’t ibang uri ng isda, ang mga bahaging bumubuo sa katawan ng isda, mga pagkakaiba-iba ng kalidad ng tubig, gayundin ang iba’t-ibang uri ng mga halaman…. Matagal na panahon nang inihanda ng Diyos ang lahat ng iyon. Ang uring iyon ng kapaligiran ay isang kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay na nilikha ng Diyos at inihanda para sa mga taong puti at na likas nilang pag-aari. Nakita ba ninyo na nang likhain ng Diyos ang lahat ng bagay, pinag-isipan Niya ito nang mabuti at ginawa ang mga bagay na may plano? (Oo, nakita namin na ang mga pagsasaalang-alang ng Diyos sa iba’t ibang uri ng mga tao ay labis na pinag-isipan. Sa kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng iba’t ibang uri ng mga tao, kung anong iba’t ibang uri ng ibon at hayop at isda, ilang kabundukan at ilang kapatagan ang ihahanda Niya, isinaalang-alang Niya ang mga ito nang buong ingat at ng buong katiyakan.) Gawing halimbawa ang mga taong puti. Anong pagkain ang pangunahing kinakain ng mga taong puti? Ang mga pagkain na kinakain ng mga taong puti ay ibang-iba kaysa roon sa mga pagkain na kinakain ng mga taong Asyano. Ang pangunahing kinakain ng mga taong puti ay karne, mga itlog, gatas, at mga manok. Ang mga butil kagaya ng tinapay at kanin ay kalimitang hindi pangunahing mga pagkain na inilalagay sa gilid ng plato. Kahit na kapag kumakain ng salad na gulay, naglalagay sila ng kaunting inihaw na karne ng baka o manok, at maging kapag kumakain sila ng mga pagkaing gawa sa trigo, nagdadagdag sila ng keso, mga itlog, o karne rito. Ibig sabihin, ang kanilang pangunahing pagkain ay hindi lamang binubuo ng mga pagkaing gawa sa trigo o bigas; kumakain sila ng napakaraming karne at keso. Madalas silang uminom ng nagyeyelong tubig sapagkat kumakain sila ng mga pagkain na may napakataas na kalori. Kaya, ang mga taong puti ay pambihira ang pagkamatipuno. Ito ang mga pinagkukunan ng kanilang mga ikinakabuhay at ang kanilang mga pinamumuhayang kapaligiran ay inihanda para sa kanila ng Diyos, na nagtutulot sa kanila na magkaroon ng ganitong uri ng paraan ng pamumuhay na iba sa mga paraan ng pamumuhay ng mga tao na iba ang lahi. Walang tama o mali sa ganitong paraan ng pamumuhay—ito ay likas at itinalaga ng Diyos, at dahil ito sa mga dikta ng Diyos at sa Kanyang mga pagsasaayos. Kaya ang lahing ito ay may ganitong paraan ng pamumuhay at ganitong mga pinagkukunan para sa kanilang ikabubuhay ay dahil sa kanilang lahi, at dahil din sa kapaligiran para sa kanilang patuloy na pamumuhay na inihanda para sa kanila ng Diyos. Maaari ninyong sabihin na ang kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay na inihanda ng Diyos para sa mga taong puti, at ang pang-araw-araw na panustos na nakukuha nila mula sa kapaligirang iyon, ay mayaman at sagana.

Inihanda rin ng Diyos ang kinakailangang mga kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng iba pang mga lahi. Mayroon ding mga taong itim—saan matatagpuan ang mga taong itim? Sila ay pangunahing matatagpuan sa gitna at timog ng Africa. Ano ang inihanda ng Diyos para sa kanila sa gayong uri ng pinamumuhayang kapaligiran? Ang mga tropikal na kagubatan, lahat ng uri ng ibon at hayop, gayundin ng mga disyerto, at lahat ng uri ng halaman na namumuhay sa paligid ng mga tao. Mayroon silang mga pinagkukunan ng tubig, ang kanilang mga kabuhayan, at pagkain. Ang Diyos ay hindi kumikiling laban sa kanila. Anuman ang kanilang nagawa kailanman, ang kanilang paraan para mabuhay ay hindi naging isyu kailanman. Sinasakop din nila ang isang partikular na lugar at isang partikular na sukat sa isang panig ng mundo.

Ngayon ay pag-usapan natin ang tungkol sa mga taong dilaw. Ang mga taong dilaw ay pangunahing matatagpuan sa Silangan ng mundo. Ano ang mga pagkakaiba sa pagitan ng mga kapaligiran at heograpikal na kalagayan ng Silangan at ng Kanluran? Sa Silangan, ang karamihan ng lupa ay mataba, at mayaman sa mga deposito ng materyales at mineral. Iyon ay, ang lahat ng uri ng yaman sa ibabaw ng lupa at sa ilalim ng lupa ay sagana. At para sa grupo ng mga taong ito, para sa lahing ito, inihanda rin ng Diyos ang kaukulang lupa, klima, at ang iba’t ibang heograpikal na kapaligiran na angkop para sa kanila. Bagamat may malaking mga pagkakaiba sa pagitan ng gayong heograpikal na kapaligiran at ang kapaligiran sa Kanluran, ang kinakailangang pagkain ng mga tao, ang mga kabuhayan, at ang mga pinagkukunan para sa patuloy na pamumuhay ay inihanda rin ng Diyos. Ito lamang ay isang naiibang pinamumuhayang kapaligiran kaysa sa kung ano ang mayroon ang mga puti sa Kanluran. Ngunit anong isang bagay ang kailangan Kong sabihin sa inyo? Ang bilang ng mga tao sa lahing Silangan ay masyadong malaki, kaya nagdagdag ang Diyos ng maraming elemento sa bahaging iyon ng mundo na naiiba sa Kanluran. Nagdagdag Siya roon ng maraming iba’t ibang anyo ng lupa at ng lahat ng uri ng saganang mga materyales. Ang likas na yaman doon ay masyadong masagana; ang mga kalupaan ay iba’t iba rin at sari-sari, sapat para sa pag-aalaga ng napakakapal na bilang ng lahing Silangan. Ang kaibahan ng Silangan sa Kanluran ay—mula sa timog hanggang sa hilaga, mula sa silangan hanggang sa kanluran—sa Silangan, ang klima ay mas mainam kaysa sa Kanluran. Ang apat na panahon ay malinaw ang pagkakaiba, ang mga temperatura ay angkop, ang mga likas na yaman ay masagana, at ang likas na tanawin at ang mga uri ng kalupaan ay higit na mainam kaysa sa Kanluran. Bakit ginawa ito ng Diyos? Ang Diyos ay lumikha ng totoong makatwirang balanse sa pagitan ng mga taong puti at mga taong dilaw. Ano ang ibig sabihin nito? Nangangahulugan ito na sa lahat ng aspeto ng pagkain ng mga taong puti, ang mga bagay na kanilang ginagamit, ang mga bagay na inilaan para sa kanilang katuwaan ay higit na mas mainam kaysa sa tinatamasa ng taong dilaw. Gayunman, ang Diyos ay hindi kumikiling laban sa kaninumang lahi. Ibinigay ng Diyos sa mga taong dilaw ang isang mas maganda at mas mainam na kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay. Ito ang balanse.

Itinalaga na ng Diyos kung anong uri ng mga tao ang dapat tumira sa kung aling bahagi ng mundo; maaari bang lumampas ang mga tao sa mga hangganang ito? (Hindi, hindi maaari.) Ito ay isang kahanga-hangang bagay! Kahit na may mga digmaan o mga paglusob sa iba’t ibang kapanahunan o sa di-pangkaraniwang mga pagkakataon, walang pasubaling hindi kayang wasakin ng mga digmaan at paglusob na ito ang mga kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay na itinalaga ng Diyos para sa bawat lahi. Ibig sabihin, ipinirmi ng Diyos ang isang partikular na uri ng mga tao sa isang partikular na bahagi ng mundo at hindi sila makalalabas sa mga hangganang iyon. Kahit na ang mga tao ay may ilang uri ng ambisyon na baguhin o palawakin ang kanilang teritoryo, kung walang pahintulot ng Diyos, napakahirap itong makamtan. Magiging napakahirap para sa kanila na magtagumpay. Halimbawa, gusto ng mga taong puti na palawigin ang kanilang teritoryo at sinakop nila ang ilan pang ibang mga bansa. Sinalakay ng mga Aleman ang ilang bansa, at minsang sinakop ng Inglatera ang India. Ano ang kinalabasan? Sa huli, sila ay nabigo. Ano ang ating nakikita mula sa kanilang kabiguan? Kung ano ang itinalaga ng Diyos ay hindi pinahihintulutang masira. Kaya, gaano man katindi ang bilis na maaaring nakita mo sa pagpapalawak ng Inglatera, sa huli, kinailangan pa rin nilang umatras at lisanin ang lupang iyon na pagmamay-ari pa rin ng India. Ang mga nakatira sa lupang iyon ay mga Indiyano pa rin, hindi mga Briton, dahil hindi ito pahihintulutan ng Diyos. Ang ilan sa mga nagsasaliksik ng kasaysayan o pulitika ay naglaan ng mga sanaysay ukol rito. Nagbigay sila ng mga kadahilanan kung bakit nabigo ang Inglatera, sinasabi na marahil ang isang tiyak na lahi ay hindi maaaring malupig, o maaaring dahil sa ilang pantaong kadahilanan…. Ang mga ito ay hindi ang tunay na mga kadahilanan. Ang tunay na dahilan ay ang Diyos—hindi Niya ito pahihintulutan! Hinahayaan ng Diyos na manirahan ang isang lahi sa isang partikular na lugar at pinamamalagi sila roon, at kapag hindi sila pinahintulutan ng Diyos na lumipat mula sa lupaing iyon, hindi sila kailanman makalilipat. Kapag ang Diyos ay nagtatakda ng isang tiyak na sukat ng lupa para sa kanila, sila ay maninirahan sa loob ng sukat ng lupang iyon. Ang sangkatauhan ay hindi makahuhulagpos o makatatakas sa mga tiyak na sukat ng lupang ito. Ito ay sigurado. Gaano man kalakas ang mga puwersa na lumulusob, o gaano man kahina ang mga nilulusob, sa katapusan, ang tagumpay ng lumulusob ay nasa Diyos. Itinalaga na Niya ito at walang sinumang makakapagbago rito.

Ang nasa itaas ang kung paano ipinamahagi ng Diyos ang iba’t ibang lahi. Anong gawain ang ginawa ng Diyos upang ipamahagi ang mga lahi? Una, Siya ay naghanda ng malaking heograpikal na kapaligiran, naglalaan ng iba’t ibang lokasyon para sa mga tao, at pagkatapos ay patuloy na namuhay sa mga lugar na iyon ang maraming salinlahi. Maayos na ito—maayos na ang tiyak na sukat ng lugar para sa patuloy na pamumuhay nila. At ang kanilang mga buhay, kung ano ang kakainin, kung ano ang iinumin, kanilang mga kabuhayan—matagal nang isinaayos ng Diyos ang lahat ng iyon. At noong nilikha ng Diyos ang lahat ng bagay, gumawa Siya ng iba’t ibang paghahanda para sa iba’t ibang uri ng mga tao: May iba’t ibang kayarian ng lupa, iba’t ibang klima, iba’t ibang halaman, at iba’t ibang heograpikal na kapaligiran. Ang iba’t ibang lugar ay mayroon pang iba’t ibang ibon at hayop, ang iba’t ibang tubig ay may sari-saring uri ng isda at mga pantubig na mga produkto, at maging ang mga uri ng mga insekto ay Diyos ang nagpasiya. Halimbawa, ang mga bagay na tumutubo sa kontinente ng Amerika ay masyadong malaki lahat, masyadong mataas at masyadong matibay. Ang mga ugat ng mga puno sa kagubatan sa kabundukan ay masyadong mababaw, ngunit lumalaki ang mga ito nang masyadong mataas. Kaya pa nga ng mga ito na umabot sa isang daang metro o higit pa, subalit ang karamihan ng mga puno sa mga kagubatan sa Asya ay hindi ganoon kataas. Tingnan ang mga halamang sabila bilang halimbawa. Sa Japan, ang mga ito ay masyadong makitid at masyadong manipis, ngunit ang mga halamang sabila sa US ay talagang malalaki. Mayroong pagkakaiba rito. Ito ay magkaparehong uri ng halaman na may magkaparehong pangalan, ngunit sa kontinente ng Amerika ito ay tumutubo nang mas malaki. Ang mga pagkakaiba sa iba’t ibang aspetong ito ay maaaring hindi makita o mahalata ng mga tao, ngunit nang nilikha ng Diyos ang lahat ng bagay, Kanyang inilarawan ang mga ito at naghanda ng iba’t ibang heograpikal na kapaligiran, iba’t ibang kalupaan, at iba’t ibang nabubuhay na bagay para sa iba’t ibang lahi. Iyan ay sapagkat nilikha ng Diyos ang iba’t ibang uri ng tao at nalalaman Niya ang mga pangangailangan ng bawat isa sa kanila at kung ano ang kanilang mga uri ng pamumuhay.

Ang Diyos ang Naghahari sa Lahat at Nagtutustos sa Lahat, Siya ang Diyos ng Lahat ng Bagay

Pagkatapos pag-usapan ang ilan sa mga bagay na ito, sa tingin ba ninyo ay mayroon na kayo ngayong natutunan tungkol sa pangunahing paksa na katatalakay pa lang natin? Sa palagay ba ninyo ay nagsisimula na kayong maunawaan ito? Naniniwala Akong mayroon na dapat kayong pahapyaw na ideya kung bakit Ko pinili na pag-usapan ang tungkol sa mga aspetong ito na napapaloob sa mas malawak na paksa. Ito ba ang kaso? Marahil ay maaari kayong magsalita nang kaunti kung gaano na kalaki ang bahagi nito na naintindihan ninyo. (Ang buong sangkatauhan ay inalagaan ng mga batas na ipinasiya ng Diyos para sa lahat ng bagay. Nang ipinapasiya ng Diyos ang mga batas na ito, inilaan Niya sa iba’t ibang lahi ang iba’t ibang kapaligiran, iba’t ibang uri ng pamumuhay, iba’t ibang pagkain, at iba’t ibang klima at temperatura. Ito ay upang ang buong sangkatauhan ay makakapanahan sa lupa at patuloy na mabuhay. Mula rito ay nakikita ko na ang mga plano ng Diyos para sa patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan ay napakatumpak at nakikita ko ang Kanyang karunungan at pagkaperpekto, at ang Kanyang pag-ibig para sa ating mga tao.) (Ang mga batas at mga saklaw na napagpasyahan ng Diyos ay hindi maaaring baguhin ng sinumang tao, pangyayari, o bagay. Lahat ito ay nasa ilalim ng Kanyang pamamahala.) Sa pagtingin mula sa pananaw ng mga batas na pinagpasyahan ng Diyos para sa paglago ng lahat ng bagay, hindi ba ang buong sangkatauhan, anuman ang maging uri nito, ay tinutustusan at pinangangalagaan ng Diyos? Kung ang mga batas na ito ay pinawalang-bisa o kung hindi itinatag ng Diyos ang ganitong mga batas para sa sangkatauhan, ano kaya ang kahihinatnan ng sangkatauhan? Pagkatapos mawala ng mga tao ang kanilang mga pangunahing kapaligiran para patuloy na mabuhay, magkakaroon ba sila ng anumang pagkukunan ng pagkain? Posible na ang mga pinagkukunan ng pagkain ay magiging isang suliranin. Kung mawala ng mga tao ang mga pinagkukunan ng kanilang pagkain, iyon ay, kung hindi sila makakakuha ng anumang makakain, ilang araw kaya sila makakatagal? Posibleng hindi sila makatatagal nang kahit isang buwan lamang, at ang kakayahan nila na patuloy na mabuhay ay magiging problema. Kaya ang bawat isang bagay na ginagawa ng Diyos para patuloy na mabuhay ang mga tao, para sa pagpapatuloy ng kanilang pag-iral, pagpaparami, at ang ikinabubuhay ay napakahalaga. Ang bawat isang bagay na ginagawa ng Diyos sa mga bagay na Kanyang nilikha ay malapit na nauugnay at hindi maihihiwalay sa patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan. Kung maging suliranin ang patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan, makakapagpatuloy pa ba ang pamamahala ng Diyos? Iiral pa rin ba ang pamamahala ng Diyos? Magkasamang umiiral ang pamamahala ng Diyos at ang patuloy na pamumuhay ng buong sangkatauhan na Kanyang inaalagaan, kaya anuman ang mga paghahanda ng Diyos para sa lahat ng bagay na Kanyang nilikha at mga ginagawa para sa mga tao, lahat ng ito ay kinakailangan Niya, at ito ay napakahalaga sa patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan. Kapag ang mga batas na ito na napagpasyahan ng Diyos para sa lahat ng bagay ay nilayuan, kapag ang mga batas na ito ay nilabag o ginambala, ang lahat ng bagay ay hindi na iiral pa, ang kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan ay hindi na makapagpapatuloy na umiral, at maging ang kanilang pang-araw-araw na ikinabubuhay, at maging ang sangkatauhan mismo. Sa kadahilanang ito, ang pamamahala ng Diyos sa kaligtasan ng sangkatauhan ay hindi na rin iiral pa.

Ang lahat ng ating tinalakay, ang bawat isang bagay, ang bawat piraso ay matalik na nakaugnay sa kakayahang mabuhay ng bawat isang tao. Maaari ninyong sabihing, “Ang Iyong sinasabi ay masyadong malaki, ito ay isang bagay na hindi namin makita,” at marahil ay may mga tao na makapagsasabi, “Ang Iyong sinasabi ay walang kinalaman sa akin.” Gayunman, huwag kalilimutan na ikaw ay nabubuhay bilang bahagi lamang ng lahat ng bagay; ikaw ay kabilang sa lahat ng bagay na nilikha na nasa ilalim ng pamamahala ng Diyos. Ang lahat ng bagay na nilikha ng Diyos ay hindi maaaring maihiwalay sa pamamahala ng Diyos, at wala ni isang katao ang maaaring maghiwalay ng kanilang mga sarili mula sa Kanyang pamamahala. Ang pagkawala ng Kanyang pamamahala at pagkawala ng Kanyang pagtustos ay mangangahulugan na ang buhay ng mga tao, ang buhay ng mga tao sa laman, ay maglalaho. Ito ang kahalagahan ng pagtatatag ng Diyos ng mga kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan. Hindi mahalaga kung anong lahi ka o kung saang piraso ng lupa ka nakatira, maging ito ay sa Kanluran o sa Silangan—hindi mo maihihiwalay ang iyong sarili mula sa kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay na itinatag ng Diyos para sa sangkatauhan, at hindi mo maihihiwalay ang iyong sarili mula sa pangangalaga at mga pagtutustos ng kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay na Kanyang itinatag para sa mga tao. Maging anuman ang iyong kabuhayan, anuman ang iyong inaasahan para mabuhay, at anuman ang iyong inaasahan upang tustusan ang iyong buhay sa laman, hindi mo maaaring ihiwalay ang iyong sarili mula sa pamumuno ng Diyos at ng Kanyang pamamahala. Sinasabi ng ilan: “Hindi ako magsasaka; hindi ako nagtatanim ng mga halaman para mabuhay. Hindi ako umaasa sa kalangitan para sa aking pagkain, kaya ang patuloy na pamumuhay ko ay hindi nagaganap sa kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay na itinatag ng Diyos. Ang gayong uri ng kapaligiran ay hindi nakapagbigay sa akin ng anuman.” Tama ba ito? Sinasabi mo na hindi ka nagtatanim ng mga halaman para sa iyong ikinabubuhay, ngunit hindi ka ba kumakain ng mga butil? Hindi ka ba kumakain ng karne at mga itlog? Hindi ka ba kumakain ng mga gulay at prutas? Ang lahat ng iyong kinakain, lahat ng bagay na iyong kailangan, ay hindi maihihiwalay mula sa kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay na itinatag ng Diyos para sa sangkatauhan. At ang pinanggagalingan ng lahat ng kinakailangan ng sangkatauhan ay hindi maaaring maihiwalay mula sa lahat ng bagay na nilikha ng Diyos, na kung susumahin ay ang iyong mga kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay. Ang tubig na iyong iniinom, ang pananamit na iyong isinusuot, at ang lahat ng bagay na iyong ginagamit—alin sa mga ito ang hindi nakukuha mula sa mga bagay na nilikha ng Diyos? Sinasabi ng ilang tao: “May ilang bagay na hindi nakukuha mula sa mga bagay na nilikha ng Diyos. Tingnan mo, ang plastik ay isa sa mga bagay na iyon. Ito ay mula sa kemikal, isang bagay na gawa ng tao.” Tama ba ito? Totoong ang plastik ay gawa ng tao, at ito ay mula sa kemikal, ngunit saan nanggaling ang likas na sangkap ng plastik? Ang likas na mga sangkap ay nakuha sa mga materyales na nilikha ng Diyos. Ang mga bagay na iyong nakikita at tinatamasa, ang bawat isang bagay na iyong ginagamit, ang lahat ng ito ay mula sa mga bagay na nilikha ng Diyos. Ibig sabihin, anuman ang lahi ng isang tao, anuman ang kanyang ikinabubuhay, o anumang uri ng kapaligiran siya nakatira para sa patuloy na pamumuhay, hindi niya maihihiwalay ang kanyang sarili mula sa kung ano ang inilaan ng Diyos. Kaya ang lahat ba ng bagay na ating tinalakay sa araw na ito ay may kaugnayan sa ating paksa na “Ang Diyos ang Pinagmumulan ng Buhay para sa Lahat ng Bagay”? Kaya ang mga bagay ba na ating tinalakay sa araw na ito ay maibibilang sa mas malaking paksa na ito? (Oo.) Marahil ang ilan sa Aking natalakay sa araw na ito ay medyo mahirap unawain at medyo mahirap pag-usapan. Gayunman, sa tingin Ko ay malamang na mas naiintindihan na ninyo ito ngayon.

Sa mga huling pagkakataon sa pagbabahagian, ang saklaw ng mga paksa na ating pinagbahagian ay masasabing malawak, at ang kanilang saklaw ay maituturing na napakarami, kaya kinakailangan ng ilang pagsisikap para maunawaan ninyo itong lahat. Ito ay dahil ang mga paksang ito ay mga bagay na hindi pa kailanman naiwasto noon sa paniniwala ng mga tao sa Diyos. Naririnig ito ng ilang tao bilang misteryo at ang ilang tao naman ay naririnig ito bilang kuwento—aling pananaw ang tama? Mula sa anong pananaw ninyo naririnig ang lahat ng ito? (Nakita natin kung gaano kasistematikong isinaayos ng Diyos ang lahat ng bagay na Kanyang nilikha at na ang lahat ng bagay ay mayroong mga batas, at sa pamamagitan ng mga salitang ito ay mas maiintindihan natin ang mga gawa ng Diyos at ang Kanyang metikulosong pagsasaayos para sa pagliligtas sa sangkatauhan.) Sa pamamagitan ng mga sandaling ito ng pagbabahagian, nakita ba ninyo kung gaano kalawak ang saklaw ng pamamahala ng Diyos sa lahat ng bagay? (Sa buong sangkatauhan, sa lahat ng bagay.) Ang Diyos ba ay Diyos ng iisang lahi lamang? Siya ba ang Diyos ng isang uri ng mga tao? Siya ba ang Diyos ng isang maliit na bahagi lamang ng sangkatauhan? (Hindi Siya ganoon.) Yamang hindi iyon ang kaso, kung ayon sa inyong kaalaman tungkol sa Diyos, Siya ay Diyos lamang ng maliit na bahagi ng sangkatauhan, o Siya ay Diyos na para lamang sa inyo, tama ba ang pananaw na ito? Yamang pinamamahalaan at pinamumunuan ng Diyos ang lahat ng bagay, dapat makita ng mga tao ang Kanyang mga gawa, ang Kanyang karunungan, at ang Kanyang pagka-makapangyarihan sa lahat na nabubunyag sa Kanyang pamumuno sa lahat ng bagay. Ito ay isang bagay na dapat malaman ng tao. Kung sinasabi mong namamahala ang Diyos sa lahat ng bagay, namumuno sa lahat ng bagay, at namumuno sa buong sangkatauhan, ngunit kung wala kang anumang pagkaunawa o kabatiran sa Kanyang pamumuno sa sangkatauhan, magagawa mo ba talagang kilalanin na pinamumunuan Niya ang lahat ng bagay? Maaaring maisip mo sa iyong puso, “Magagawa ko, dahil nakikita ko na ang buhay ko ay lubos na pinamumunuan ng Diyos.” Ngunit ganoon ba talaga kaliit ang Diyos? Hindi Siya ganoon! Nakikita mo lamang ang pagliligtas ng Diyos para sa iyo at ang Kanyang gawain sa iyo, at mula sa mga bagay na ito mo lamang nakikita ang Kanyang pamumuno. Ito ay napakaliit na saklaw lamang, at ito ay may masamang epekto sa iyong pagtatamo ng tunay na kaalaman ukol sa Diyos. Nililimitahan din nito ang iyong tunay na kaalaman ukol sa pamumuno ng Diyos sa lahat ng bagay. Kapag nilimitahan mo ang iyong kaalaman sa Diyos sa saklaw ng kung ano ang naipagkakaloob para sa iyo ng Diyos at ang Kanyang pagbibigay ng kaligtasan sa iyo, hindi mo na kailanman kikilalanin na pinamumunuan Niya ang lahat, na pinamumunuan Niya ang lahat ng bagay, at pinamumunuan Niya ang buong sangkatauhan. Kapag nabigo ka na makilala ang lahat ng ito, magagawa mo bang tunay na makilala ang katotohanan na pinamumunuan ng Diyos ang iyong tadhana? Hindi mo ito magagawa. Sa iyong puso ay hindi mo kailanman magagawang kilalanin ang gayong aspeto—hindi mo kailanman maaabot ang gayong kataas na antas ng pagkaunawa. Naiintindihan mo ang sinasabi Ko, tama ba? Ang totoo, nalalaman Ko kung hanggang saang antas ninyo nauunawaan ang mga paksang ito, ang nilalamang ito na Aking sinasabi, kaya bakit patuloy Ko itong sinasabi? Ito ay dahil ang mga paksang ito ay mga bagay na dapat na pahalagahan ng bawat isang tagasunod ng Diyos, ng bawat isang tao na nagnanais na mailigtas ng Diyos—kailangang maunawaan ang mga paksang ito. Kahit na sa sandaling ito ay hindi mo pa maunawaan ang mga ito, balang araw, kapag ang iyong buhay at ang iyong karanasan sa katotohanan ay makarating sa isang partikular na antas, kapag ang pagbabago sa iyong disposisyon sa buhay ay makarating sa isang partikular na antas at ikaw ay nagtamo ng isang partikular na antas ng tayog, sa gayon lamang ang mga paksang ito na Aking ipinababatid sa iyo sa pagbabahagian ay tunay na makapagtutustos at makapagbibigay-kasiyahan sa iyong paghahangad ng kaalaman ukol sa Diyos. Kaya ang mga salitang ito ay maglalatag ng saligan, upang ihanda kayo para sa inyong pagkaunawa sa hinaharap na ang Diyos ang namumuno sa lahat ng bagay at para sa inyong pagkaunawa sa Diyos Mismo.

Kung gaano karaming pagkaunawa ukol sa Diyos ang mayroon sa puso ng mga tao, iyon rin ang lawak na Kanyang hinahawakan sa kanilang mga puso. Kung gaano kalaki ang antas ng kaalaman ukol sa Diyos na nasa kanilang mga puso ay ganoon kadakila ang Diyos sa kanilang mga puso. Kung ang Diyos na kilala mo ay walang laman at malabo, kung gayon ang Diyos na pinaniniwalaan mo ay wala ring laman at malabo. Ang Diyos na kilala mo ay limitado lang sa saklaw ng iyong sariling personal na buhay, at walang kinalaman sa tunay na Diyos Mismo. Kaya, ang pagkilala sa praktikal na mga pagkilos ng Diyos, ang pagkilala sa realidad ng Diyos at Kanyang kapangyarihang walang hanggan, ang pagkilala sa tunay na pagkakakilanlan ng Diyos Mismo, ang pagkilala sa kung ano ang mayroon Siya at kung ano Siya, ang pagkilala sa mga pagkilos na ipinamalas Niya sa lahat ng bagay na Kanyang nilikha—ang mga bagay na ito ay napakahalaga sa bawat isang tao na naghahangad ng kaalaman ukol sa Diyos. Ang mga ito ay may direktang kaugnayan kung makapapasok o hindi ang mga tao sa katotohanang realidad. Kung iyong lilimitahan ang iyong pagkaunawa sa Diyos sa mga salita lamang, kung lilimitahan mo ito sa kakaunti mong karanasan, sa pagkaunawa mo sa biyaya ng Diyos, o sa kakaunti mong patotoo sa Diyos, kung gayon sasabihin Ko na ang Diyos na iyong pinaniniwalaan ay tiyak na hindi ang tunay na Diyos Mismo. Hindi lamang iyon, ngunit maaari ring sabihin na ang Diyos na pinaniniwalaan mo ay isang likhang-isip na Diyos, hindi ang tunay na Diyos. Ito ay dahil sa ang tunay na Diyos ay ang Siyang namumuno sa lahat, na lumalakad sa gitna ng lahat, na namamahala sa lahat. Siya ang humahawak sa kapalaran ng buong sangkatauhan at ng lahat ng bagay na nasa Kanyang mga kamay. Ang mga gawain at mga pagkilos ng Diyos na Aking sinasabi ay hindi limitado lamang sa maliit na bahagi ng mga tao. Ibig sabihin, hindi ito limitado lamang sa mga tao na sumusunod sa Kanya sa kasalukuyan. Ang Kanyang mga gawa ay ipinamamalas sa lahat ng bagay, sa pagiging buhay ng lahat ng bagay, at sa mga batas ng pagbabago sa lahat ng bagay. Kung hindi mo makikita o makikilala ang alinman sa mga gawa ng Diyos sa lahat ng bagay na Kanyang nilikha, kung gayon ay hindi ka maaaring sumaksi sa alinman sa Kanyang mga gawa. Kung hindi ka maaaring sumaksi para sa Diyos, kung patuloy kang nagsasalita tungkol sa maliit na kung tawagin ay “Diyos” na kilala mo, ang Diyos na iyon na limitado sa iyong sariling mga palagay at umiiral lamang sa loob ng iyong makitid na pag-iisip, kung nagpapatuloy kang magsalita tungkol sa gayong uri ng Diyos, kung gayon hindi kailanman pupurihin ng Diyos ang iyong pananampalataya. Kapag sumaksi ka para sa Diyos, kung ginagawa mo lamang ito ayon sa kung paano mo tinatamasa ang biyaya ng Diyos, kung paano mo tinatanggap ang disiplina ng Diyos at ang Kanyang pagkastigo, at kung paano mo tinatamasa ang Kanyang mga biyaya sa iyong pagsaksi para sa Kanya, kung gayon ay lubhang hindi sapat iyon at malayo pa nga sa pagbibigay ng kasiyahan sa Kanya. Kung gusto mong sumaksi sa Diyos sa paraan na nakaayon sa Kanyang kalooban, na sumaksi para sa tunay na Diyos Mismo, kung gayon kailangan mong makita kung ano ang mayroon Siya at kung ano ang Diyos sa Kanyang mga pagkilos. Kailangan mong makita ang awtoridad ng Diyos sa Kanyang pamamahala sa lahat, at makita ang katotohanan kung paano Siya naglalaan para sa buong sangkatauhan. Kung kinikilala mo lamang na ang iyong pang-araw-araw na ikinabubuhay at ang iyong mga pangangailangan sa buhay ay nagmumula sa Diyos, ngunit hindi mo nakikita ang katotohanang kinukuha ng Diyos ang lahat ng bagay na Kanyang nilikha para tustusan ang buong sangkatauhan, at na sa pamumuno sa lahat ng bagay ay pinangungunahan Niya ang buong sangkatauhan, kung gayon hindi mo kailanman magagawang sumaksi para sa Diyos. Ano ang Aking layunin sa pagsasabi ng lahat ng ito? Ito ay upang huwag ninyo itong balewalain, upang hindi kayo magkamali na maniwala na ang mga paksang ito na Aking tinalakay ay walang kinalaman sa inyong personal na buhay pagpasok, at upang huwag ninyong ituring ang mga paksang ito bilang isang uri lamang ng kaalaman o doktrina. Kung pinakikinggan ninyo ang sinasabi Ko nang may ganyang uri ng saloobin, kung gayon ay hindi kayo magtatamo ng anumang bagay. Mawawala ninyo ang malaking oportunidad na ito na makilala ang Diyos.

Ano ang Aking layunin sa pagsasalita sa lahat ng bagay na ito? Ang Aking layunin ay para maipakilala sa mga tao ang Diyos, upang maipaunawa sa mga tao ang praktikal na mga pagkilos ng Diyos. Sa sandaling maunawaan mo ang Diyos at malaman mo ang Kanyang mga pagkilos, sa gayon ka pa lang magkakaroon ng pagkakataon o posibilidad na makilala Siya. Kung, halimbawa, gusto mong maunawaan ang isang tao, paano mo sila uunawain? Ito ba ay sa pamamagitan ng pagtingin sa kanilang panlabas na kaanyuan? Ito ba ay sa pamamagitan ng pagtingin sa kung ano ang kanilang suot at kung paano sila manamit? Ito ba ay sa pamamagitan ng pagtingin kung paano sila maglakad? Ito ba ay sa pamamagitan ng pagtingin sa saklaw ng kanilang kaalaman? (Hindi.) Kaya paano mo inuunawa ang isang tao? Gumagawa ka ng paghatol ayon sa pananalita at pag-uugali ng isang tao, sa kanilang iniisip at mga bagay na kanilang ipinahahayag at ibinubunyag tungkol sa kanilang sarili. Ito ang paraan ng pagkilala sa isang tao, kung paano unawain ang isang tao. Gayundin, kung gusto ninyong makilala ang Diyos, kung gusto ninyong maintindihan ang praktikal Niyang panig, ang Kanyang totoong panig, kailangang makilala ninyo Siya sa pamamagitan ng Kanyang mga gawa at sa pamamagitan ng bawat isang praktikal na bagay na Kanyang isinasakatuparan. Ito ang pinakamahusay na paraan, at ito ang tanging paraan.

Binabalanse ng Diyos ang mga Kaugnayan sa Pagitan ng Lahat ng Bagay Upang Ipagkaloob sa Sangkatauhan ang Isang Matatag na Kapaligiran Para sa Patuloy na Pamumuhay

Ipinamamalas ng Diyos ang Kanyang mga ginagawa sa lahat ng bagay, at sa lahat ng bagay na pinamamahalaan Niya at kinokontrol ang mga batas ng lahat ng bagay. Kakatapos lamang nating pag-usapan kung paano pinamamahalaan ng Diyos ang mga batas ng lahat ng bagay gayundin kung paano Niya tinutustusan at pinangangalagaan ang buong sangkatauhan alinsunod sa mga batas na iyon. Ito ay isang aspeto. Susunod, pag-uusapan natin ang tungkol sa isa pang aspeto, na isang paraan na ginagamit ng Diyos upang magkaroon ng kontrol sa lahat ng bagay. Nagsasalita Ako tungkol sa paraan na binalanse ng Diyos ang mga ugnayan sa pagitan ng mga ito matapos likhain ang lahat ng bagay. Ito ay masasabing isang napakalawak ding paksa para sa inyo. Pagbabalanse sa mga kaugnayan sa pagitan ng lahat ng bagay—ito ba ay isang bagay na maisasakatuparan ng mga tao? Hindi ito magagawa ng mga tao. Ang magagawa lamang ng mga tao ay ang mangwasak. Hindi nila mababalanse ang mga ugnayan sa pagitan ng lahat ng bagay; hindi nila kayang pamahalaan ang mga ito, at ang gayong kadakilang awtoridad o kapangyarihan ay lampas sa mauunawaan ng sangkatauhan. Ang Diyos Mismo lamang ang mayroong kapangyarihang gawin ang ganitong uri ng bagay. Ano ang layunin ng Diyos sa paggawa ng ganitong uri ng bagay—para saan ito? Ito rin ay malapit na nauugnay sa patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan. Ang bawat isang bagay na nais gawin ng Diyos ay kinakailangan—walang bagay na magagawa Niya o hindi magagawa. Nang upang maingatan Niya ang patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan at maibigay sa mga tao ang isang mainam na kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay, may ilang bagay na talagang kailangan at mahalaga na dapat Niyang gawin.

Mula sa literal na kahulugan ng pariralang ito “Binabalanse ng Diyos ang lahat ng bagay,” ito ay tila isang napakalawak na paksa. Una, nagbibigay ito sa mga tao ng konsepto na ang “pagbabalanse sa lahat ng bagay” ay tumutukoy rin sa pamumuno ng Diyos sa lahat ng bagay. Ano ang kahulugan ng salitang “balanse”? Una, ang “balanse” ay tumutukoy sa hindi pagpapahintulot sa isang bagay na mawalan ng panimbang. Kagaya ito ng paggamit ng timbangan para timbangin ang mga bagay. Upang mabalanse ang timbangan, ang timbang ng dalawang panig ay dapat magkapareho. Nilikha ng Diyos ang maraming iba’t ibang uri ng mga bagay: mga bagay na nakapirmi sa kanilang lugar, mga bagay na gumagalaw, mga bagay na buhay, at mga bagay na humihinga, gayundin ng mga bagay na hindi humihinga. Madali ba para sa lahat ng bagay na ito na matamo ang isang ugnayan ng pagtutulungan, ng pagkakaugnay-ugnay sa isa’t isa, kung saan ay nagtutulungan sa isa’t isa at binabantayan ang isa’t isa? Tiyak na mayroong mga prinsipyo sa lahat ng ito, ngunit ang mga ito ay napakakumplikado, hindi ba? Hindi ito mahirap para sa Diyos, ngunit para sa mga tao, ito ay napakakumplikado na bagay para pag-aralan. Ito ay isang napakasimpleng salita—balanse. Gayunman, kung pag-aaralan ito ng mga tao, at kung kakailanganin ng mga tao mismo sa kanilang sarili na lumikha ng balanse, kung gayon kahit na ang lahat ng uri ng mga dalubhasa ang mag-aaral nito—mga pantaong biologist, mga astronomo, mga pisiko, mga chemist at maging ang mga nagsusulat ng kasaysayan—ano ang magiging panghuling kalalabasan ng pananaliksik na ito? Ang kalalabasan nito ay wala. Ito ay dahil sa ang paglikha ng Diyos sa lahat ng bagay ay sobrang kamangha-mangha at hindi kailanman matutuklasan ng sangkatauhan ang mga lihim nito. Nang likhain ng Diyos ang lahat ng bagay, nagtatag Siya ng mga prinsipyo sa pagitan ng mga ito, nagtatag ng iba’t ibang kaparaanan para mabuhay para sa pagpigil sa isa’t isa, hindi pagsasalungatan, at panustos. Ang iba’t ibang pamamaraan na ito ay sobrang masalimuot, at talagang hindi payak ang mga ito o sa isang direksyon lamang. Kapag ginagamit ng mga tao ang kanilang mga isip, ang kanilang natamong kaalaman, at ang mga kakaibang pangyayari na kanilang namasid upang pagtibayin o saliksikin ang mga prinsipyo sa likod ng pagkontrol ng Diyos sa lahat ng bagay, ang mga bagay na ito ay sobrang napakahirap matuklasan, at masyado ring mahirap matamo ang anumang kalalabasan. Masyado talagang mahirap para sa mga tao na makakuha ng anumang mga resulta; napakahirap para sa mga tao na mapanatili ang balanse nila kapag umaasa sila sa mga kaisipan at kaalaman ng tao para mapamahalaan ang lahat ng bagay na nilikha ng Diyos. Dahil kung hindi alam ng mga tao ang mga prinsipyo ng patuloy na pamumuhay ng lahat ng bagay, hindi nila malalaman kung paano iingatan ang ganitong uri ng balanse. Kaya, kung pamahalaan at pamunuan ng mga tao ang lahat ng bagay, tiyak na masisira lamang nila ang balanseng ito. Sa sandaling masira ang balanse, ang mga kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng mga tao ay masisira, at kapag nangyari ang gayon, ito ay susundan ng isang krisis para sa patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan. Ito ay magdudulot ng sakuna. Kung ang sangkatauhan ay nabubuhay sa gitna ng sakuna, ano ang magiging hinaharap nila? Ang kalalabasan ay magiging napakahirap na masuri, at imposibleng mahulaan nang may katiyakan.

Kaya paano nababalanse ng Diyos ang mga kaugnayan sa pagitan ng lahat ng bagay? Una, may ilang lugar sa mundo na natatakpan ng yelo at ng niyebe sa buong taon, samantalang sa ibang mga lugar, lahat sa apat na panahon ay parang tagsibol at hindi kailanman dumarating ang taglamig, at sa mga lugar na tulad nito, hindi ka kailanman makakakita ng isang tapal ng yelo o ni isang snowflake. Dito, pinag-uusapan natin ang mas malaking klima, at ang halimbawang ito ay isa sa mga paraan kung paano binabalanse ng Diyos ang ugnayan sa pagitan ng lahat ng bagay. Ang ikalawang paraan ay ito: Ang mga bulubundukin ay natatakpan ng malalagong halaman, na may lahat ng uri ng halaman na tumatakip sa lupa at mga hilera ng kagubatan na napakakapal na kapag naglalakad ka sa gitna ng mga ito ay hindi mo makikita ang araw. Subalit kapag titingnan ang isa pang bulubundukin, wala ni isang hibla ng damo na tumutubo, tanging mga patung-patong na tigang at hindi maayos na mga bundok. Sa panlabas na anyo, ang dalawang uri na ito ay parehong tumpok ng lupa na nagpatung-patong para maging mga bundok, ngunit ang isa ay puno ng luntiang mga halaman, habang ang isa naman ay walang-walang paglago, ni isang hibla ng damo. Ito ang ikalawang paraan na binabalanse ng Diyos ang mga ugnayan sa pagitan ng lahat ng bagay. Ang ikatlong paraan ay ito: Sa isang banda ay maaari kang makakita ng walang hangganang damuhan, isang bukid ng kumakaway na luntian. Sa kabilang banda, maaari kang makakita ng isang disyerto hanggang sa abot ng makikita ng iyong mata, tuyo, na wala ni isang buhay na bagay sa gitna ng sumisitsit na buhanging hinihipan ng hangin, lalo na ng pinagkukunan ng tubig. Ang ikaapat na paraan ay ito: Kung titingin sa isang banda: ang lahat ay nakalubog sa ilalim ng dagat, ang malawak na katubigang iyon, samantalang sa isa namang banda, hirap na hirap kang makakita ng kahit isang patak ng sariwang tubig mula sa bukal. Ang ikalimang paraan ay ito: Sa isang lupain sa banda rito, madalas ang pagpatak ng ulan at ang klima ay mahamog at mahalumigmig, samantalang sa lupain sa banda roon, ang matinding araw ay karaniwang nakatirik sa himpapawid, at bihira na magkaroon ng kahit isang patak ng ulan. Ang ikaanim na paraan ay ito: Sa isang lugar ay may isang talampas kung saan ang hangin ay manipis at mahirap para sa tao na makahinga, samantalang sa isa pang lugar ay may mga latian at mga libis, na nagsisilbing mga tahanan para sa iba’t ibang uri ng galang ibon. Mayroong iba’t ibang uri ng klima, o ang mga klima o mga kapaligiran na ito ay tumutugma sa iba’t ibang heograpikal na kapaligiran. Ibig sabihin, binabalanse ng Diyos ang pangunahing mga kapaligiran ng sangkatauhan para sa patuloy na pamumuhay pagdating sa malalawak na kapaligiran, mula sa klima hanggang sa heograpikal na kapaligiran, at mula sa iba’t ibang sangkap ng lupa hanggang sa dami ng mga pinagkukunan ng tubig, ang lahat ay upang matamo ang balanse sa hangin, temperatura at ang kahalumigmigan ng mga kapaligiran kung saan ay patuloy na nakapamumuhay ang mga tao. Dahil sa magkakasalungat na heograpikal na kapaligirang ito, ang mga tao ay mayroong tuluy-tuloy na hangin, at ang temperatura at kahalumigmigan sa iba’t ibang panahon ay hindi nagbabago. Pinahihintulutan nito ang tao na patuloy na mabuhay sa gayong uri ng kapaligiran para patuloy na makapamuhay gaya ng palagi nilang ginagawa. Una, ang malawak na kapaligiran ay dapat na balanse. Ito ay ginagawa sa pamamagitan ng paggamit ng iba’t ibang heograpikal na lokasyon at kayarian gayundin ng mga pagbabago sa pagitan ng iba’t ibang klima na nagpapahintulot sa kanila na malimitahan at mabantayan ang isa’t isa upang makamtan ang balanse na gusto ng Diyos at kinakailangan ng sangkatauhan. Ito ay mula sa pananaw na may kinalaman sa malawak nakapaligiran.

Pag-uusapan natin ngayon ang tungkol sa mas maliliit na detalye, tulad ng mga halaman. Paano natatamo ang balanse ng mga ito? Ibig sabihin, paano nabibigyang-kakayahan ang mga halaman na patuloy na makapamuhay sa loob ng isang balanseng kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay? Ang sagot ay, sa pamamagitan ng pamamahala sa haba ng buhay, bilis ng paglago, at bilis ng pagpaparami ng iba’t ibang uri ng halaman upang maingatan ang kanilang kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay. Tingnan natin ang maliliit na damo bilang halimbawa—may mga usbong sa tagsibol, mga bulaklak sa tag-araw, at prutas sa taglagas. Nalalaglag ang prutas sa lupa. Sa sunod na taon, ang buto mula sa prutas ay umuusbong at nagpapatuloy alinsunod sa parehong mga batas. Ang haba ng buhay ng damo ay napakaigsi; ang bawat buto ay nalalaglag sa lupa, nagkakaugat at umuusbong, namumukadkad at namumunga, at ang prosesong ito ay nangyayari lamang sa tatlong panahon—tagsibol, tag-araw, at taglagas. Ang lahat ng uri ng puno ay mayroon ding sari-sariling haba ng buhay at iba’t ibang kapanahunan para sa pag-usbong at pamumunga. Ang ilang puno ay namamatay pagkatapos lamang ng 30 hanggang 50 taon—ito ang haba ng buhay ng mga ito. Ngunit ang bunga ng mga ito ay nahuhulog sa lupa, na pagkatapos ay tumutubo ang mga ugat at umuusbong, mamumulaklak at mamumunga, at mabubuhay ng mga 30 hanggang 50 taon. Ito ang bilis ng muling pagtubo. Ang isang matandang puno ay namamatay at ang isang batang puno ay tumutubo; ito ang dahilan kung bakit palagi kang nakakakita ng mga puno na tumutubo sa mga kagubatan. Ngunit mayroon din ang mga ito ng normal na pag-inog at mga proseso ng pagsilang at kamatayan. Ang ilang puno ay maaaring mabuhay nang mahigit sa isanlibong taon, at ang iba ay maaari pa ngang mabuhay ng tatlong libong taon. Anumang uri ng halaman ito o gaano man kahaba ang buhay nito, sa pangkalahatang pananalita, pinamamahalaan ng Diyos ang balanse nito batay sa kung gaano kahaba itong mabubuhay, sa kakayahan nitong magparami, at bilis at dalas ng pagpaparami nito gayundin ang dami ng mga nagiging punla mula rito. Ito ay nagtutulot sa mga halaman, mula sa mga damo hanggang sa mga puno, na makapagpatuloy na umunlad at lumago sa loob ng isang balanseng ekolohikal na kapaligiran. Kaya kapag tumingin ka sa isang kagubatan sa mundo, ang lahat ng lumalago rito, mga damo o puno, ay kapwa patuloy na nagpaparami at lumalago alinsunod sa sariling mga batas ng mga ito. Hindi nangangailangan ang mga ito ng dagdag na paggawa o tulong ng sangkatauhan. Ito ay dahil lamang sa pagkakaroon ng mga ito ng ganitong uri ng balanse kaya ang mga ito nakapagpapanatili ng sariling kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay. Dahil lamang sa pagkakaroon ng mga ito ng angkop na kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay kaya ang mga kagubatan at ang mga damuhang ito sa mundo ay nakapagpapatuloy na mabuhay sa lupa. Ang pag-iral ng mga ito ay nangangalaga sa maraming salinlahi ng mga tao gayundin ng maraming salinlahi ng lahat ng uri ng nabubuhay na mga bagay na may mga tahanan sa mga kagubatan at sa mga damuhan—mga ibon at mga hayop, mga insekto, at ang lahat ng uri ng maliliit na bagay na may buhay.

Kinokontrol din ng Diyos ang balanse sa pagitan ng lahat ng uri ng hayop. Paano Niya kinokontrol ang balanseng ito? Ito ay kagaya sa mga halaman—pinamamahalaan Niya ang balanse ng mga ito at nagpapasiya ng mga bilang ng mga ito batay sa kakayahan nilang magparami, ang dami at bilis ng pagpaparami ng mga ito at ang mga papel na ginagampanan ng mga ito sa mundo ng mga hayop. Halimbawa, kinakain ng mga leon ang mga sebra, kaya kung ang bilang ng mga leon ay lumampas sa bilang ng mga sebra, ano ang magiging kapalaran ng mga sebra? Ang mga ito ay malilipol. At kung ang pagpaparami ng mga sebra ay higit na mababa kaysa roon sa mga leon, ano ang magiging kapalaran ng mga ito? Ang mga ito ay malilipol din. Kaya, ang bilang ng mga sebra ay kailangang higit na marami kaysa sa bilang ng mga leon. Ito ay sa dahilang ang mga sebra ay hindi umiiral lamang para sa mga sarili nito, ngunit umiiral din ang mga ito para sa mga leon. Maaari mo ring sabihin ito sa ganitong paraan: Ang bawat sebra ay isang bahagi ng kabuuan ng mga sebra, ngunit ito ay pagkain din naman sa bibig ng mga leon. Ang bilis ng pagpaparami ng mga leon ay hindi kailanman madadaig ang sa mga sebra, kaya ang bilang ng mga ito ay hindi kailanman hihigit sa bilang ng mga sebra. Sa ganitong paraan lamang magagarantiya ang pinagkukunan ng pagkain ng leon. Kaya kahit na ang mga leon ay likas na mga kaaway ng mga sebra, madalas na nakikita ang mga ito ng mga taong panatag na nagpapahinga sa parehong lugar. Ang mga sebra ay hindi kailanman mababawasan sa bilang o maglalaho nang dahil ang mga ito ay sinisila at kinakain ng mga leon, at ang mga leon ay hindi kailanman madadagdagan ang bilang dahil sa katayuan nito bilang “hari.” Ang balanseng ito ay isang bagay na matagal na panahon nang itinatag ng Diyos. Ibig sabihin, itinatag ng Diyos ang mga batas ng balanse sa pagitan ng lahat ng hayop upang maaaring matamo nila ang ganitong uri ng balanse, at ito ay isang bagay na madalas na nakikita ng mga tao. Ang mga leon lang ba ang likas na mga kaaway ng mga sebra? Hindi, kinakain din ng mga buwaya ang mga sebra. Ang mga sebra ay tila napakahihinang uri ng hayop. Wala ang mga ito ng bangis ng mga leon, at kapag nakakasagupa ang isang leon, ang nakakatakot na kalabang ito, ang magagawa lamang ng mga ito ay ang tumakbo. Hindi man lamang kayang lumaban ng mga ito. Kapag hindi nito matatalo sa takbuhan ang leon, mahahayaan na lamang ang mga sariling makain ng leon. Ito ay makikita nang madalas sa mundo ng mga hayop. Ano ang inyong pakiramdam at naiisip kapag nakikita ninyo ang ganitong uri ng bagay? Naaawa ka ba sa sebra? Kinamumuhian mo ba ang leon? Ang mga sebra ay napakaganda sa paningin! Ngunit ang mga leon, palagi nitong tinitingnan ang mga sebra nang buong kasakiman. At sa kahangalan ay hindi tumatakbo nang malayo ang mga sebra. Nakikita ng mga ito ang leong naghihintay sa kanila roon sa lilim ng isang puno. Maaaring lumapit ito at kainin sila anumang sandali. Alam nila ito sa kanilang mga puso, ngunit hindi pa rin aalis ang mga ito sa kapirasong lupang iyon. Ito ay isang kagila-gilalas na bagay, isang kagila-gilalas na bagay na nagpapamalas ng pagtatalaga ng Diyos at ng Kanyang pamamahala. Nakakaramdam ka ng awa sa sebra ngunit hindi mo maililigtas ito, at kinamumuhian mo ang leon ngunit hindi mo ito mapatay. Ang sebra ay pagkain na inihanda ng Diyos para sa leon, ngunit gaano man karami ang kainin ng mga leon, ang mga sebra ay hindi mauubos. Ang bilang ng supling na naipapanganak ng mga leon ay napakaliit, at mabagal ang mga itong magparami, kaya gaano man karaming sebra ang kinakain ng mga ito, ang bilang ng mga ito ay hindi hihigit doon sa mga sebra. Sa bagay na ito ay mayroong balanse.

Ano ang layunin ng Diyos sa pagpapanatili ng ganitong uri ng balanse? Ito ay may kinalaman sa mga kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng mga tao gayundin ang patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan. Kung ang mga sebra, o ang anumang kaparehong sinisila ng leon—usa o iba pang mga hayop—ay mabagal sa pagpaparami at ang bilang ng mga leon ay mabilis na dumarami, anong uri ng panganib ang haharapin ng mga tao? Normal na pangyayari ang pagkain ng mga leon sa kanilang sinila, ngunit ang pagkain ng isang leon sa isang tao ay isang trahedya. Ang trahedyang ito ay hindi isang bagay na itinalaga ng Diyos, hindi ito isang bagay na nagaganap sa ilalim ng Kanyang pamamahala, lalong hindi Niya itinulot ito sa sangkatauhan. Sa halip, ito ay itinulot ng mga tao sa kanilang mga sarili. Kaya kagaya ng nakikita ng Diyos, ang balanse sa pagitan ng lahat ng bagay ay napakahalaga para sa kakayahang mabuhay ng sangkatauhan. Ang mga ito man ay mga halaman o mga hayop, walang anumang makapag-aalis ng angkop na balanse nito. Ang mga halaman, mga hayop, mga kabundukan, at mga lawa—inihanda ng Diyos ang isang normal na ekolohikal na kapaligiran para sa sangkatauhan. Kapag nagkaroon ang mga tao ng ganitong uri ng ekolohikal na kapaligiran—isang balanseng kapaligiran—ay saka pa lang matitiyak ang patuloy na pamumuhay nila. Kung ang kakayahang magparami ng isang puno o damo ay hindi ganoon kaganda o ang bilis ng pagpaparami ay masyadong mabagal, hindi ba mawawala ang kahalumigmigan ng lupa? Kung mawala ng lupa ang kahalumigmigan nito, magiging malusog pa ba ito? Kung mawala ng nasabing lupa ang mga halaman at kahalumigmigan nito, ito ay kaagad na guguho, at buhangin ang papalit sa lugar nito. Kapag ang lupa ay lumubha, ang kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng mga tao ay masisira na rin. Kasabay ng pagkawasak na ito ay darating ang maraming sakuna. Kung wala ang ganitong uri ng balanseng pang-ekolohiya, kung wala ang ganitong tipo ng balanseng pang-ekolohiya, ang mga tao ay madalas na magdurusa mula sa mga sakuna dahil sa mga kawalan ng balanseng ito sa pagitan ng lahat ng bagay. Halimbawa, ang kawalang balanse sa kapaligiran ay humahantong sa pagkawasak ng kapaligirang pang-ekolohiya ng mga palaka, ang mga ito ay nagsama-sama, ang mga bilang ng mga ito ay mabilis na dumami at nakakakita pa ang mga tao ng malaking bilang ng mga palakang tumatawid sa mga kalsada ng mga siyudad. Kung ookupahan ng malaking bilang ng mga palaka ang kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng mga tao, ano ang maitatawag dito? Isang sakuna. Bakit ito matatawag na isang sakuna? Ang mga maliliit na hayop na ito na kapaki-pakinabang para sa sangkatauhan ay mapapakinabangan ng mga tao kapag nanatili ang mga ito sa isang lugar na angkop para sa mga ito; napananatili ng mga ito ang balanse ng kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng mga tao. Ngunit sa sandaling ang mga ito ay maging isang sakuna, maaapektuhan nito ang kaayusan ng mga buhay ng mga tao. Ang lahat ng bagay at lahat ng elementong dala-dala ng mga palaka sa loob ng kanilang mga katawan ay maaaring makaimpluwensya sa kalidad ng buhay ng mga tao. Maging ang mga organo sa katawan ng mga tao ay maaaring salakayin—ito ay isa sa mga uri ng sakuna. Ang isa pang uri ng sakuna, na madalas na nararanasan ng mga tao, ay ang paglitaw ng napakaraming bilang ng mga balang. Hindi ba ito isang sakuna? Oo, ito ay isang nakatatakot na sakuna. Hindi mahalaga kung may kakayahan ang mga tao—ang mga tao ay maaaring gumawa ng mga eroplano, mga kanyon, at mga bombang atomika—kapag ang mga balang ay sumalakay, ano ang solusyon na mayroon ang sangkatauhan? Maaari ba nilang gamitin ang mga kanyon sa mga ito? Maaari ba nilang barilin ang mga ito ng kanilang mga baril na de-makina? Hindi nila ito maaaring gawin. Kung gayon ay maaari ba silang magbomba ng pestisidyo upang maitaboy ang mga ito? Hindi rin iyon madali. Ano ba ang gagawin ng maliliit na balang na iyon sa pagdating nito? Partikular nitong kinakain ang mga pananim at mga butil. Saanman makarating ang mga balang, ang mga pananim ay ganap na nauubos. Sa mga panahon ng pagsalakay ng mga balang, ang katumbas ng isang taon na pagkain na inaasahan ng mga magsasaka ay maaaring maubos lahat ng mga balang sa isang kisapmata. Para sa mga tao, ang pagdating ng mga balang ay hindi lamang nakakairita—ito ay isang sakuna. Kaya alam nating ang paglitaw ng malaking bilang ng balang ay isang uri ng sakuna, ngunit paano naman ang mga daga? Kung walang mga maninilang ibon na kumakain ng mga daga, kung gayon ay dadami nang napakabilis ang mga ito, mas mabilis pa kaysa sa maiisip mo. At kapag ang paglaganap ng mga daga ay hindi nabantayan, magkakaroon ba ang mga tao nang mainam na buhay? Anong uri ng sitwasyon ang kakaharapin ng mga tao? (Isang epidemya.) Ngunit sa tingin mo ba ay epidemya lamang ang magiging bunga nito? Kakainin ng mga daga ang anumang bagay, at ngangatngatin nila maging ang kahoy. Kung mayroong kahit na dadalawang daga sa isang bahay, makakaperwisyo ang mga ito sa lahat ng nakatira roon. Kung minsan ay nang-uumit ang mga ito ng mantika at kinakain ito, may mga pagkakataon na kinakain ng mga ito ang tinapay o mga butil. At ang mga bagay na hindi nito makakain ay nginangatngat na lamang nito at ikinakalat. Nginangatngat ng mga ito ang mga damit, mga sapatos, muwebles—nginangatngat nila ang lahat ng bagay. May mga pagkakataong umaakyat sila sa pamingganan—maaari pa bang gamitin ang mga platong iyon matapos tapakan ang mga ito ng mga daga? Kahit na linisin mo pang mabuti ang mga iyon, hindi ka na mapapanatag, kaya itatapon mo na lang ang mga iyon. Ito ang mga pagkayamot na dulot ng mga daga sa mga tao. Bagama’t ang mga daga aymaliliit na nilikha, ang mga tao ay walang paraan ng pagharap sa mga ito, at sa halip ay pinagtitiisan na lang ang mga pa-atake ng mga ito. Ang isang pares ng daga ay sapat na para magdulot ng kaguluhan, at lalo na ang isang malaking grupo ng mga ito. Kung lolobo ang bilang ng mga ito at ito ay naging isang sakuna, ang mga kahihinatnan ay hindi mailalarawan sa isipan. Kahit na ang mga nilikha na kasing liliit ng mga langgam ay maaaring maging isang sakuna. Kung mangyayari iyan, ang pinsalang maidudulot nito sa sangkatauhan ay hindi maaaring balewalain. Kayang magdulot ng mga langgam ng labis na pinsala sa mga bahay hanggang sa gumuho ang mga ito. Ang lakas ng mga langgam ay hindi dapat ipagwalang-bahala. Hindi ba nakakatakot kung ang iba’t ibang uri ng ibon ay lilikha ng isang sakuna? (Oo.) Kung ipapahayag ito sa isa pang paraan, sa tuwing mawalan ng balanse ang mga hayop o mga bagay na may buhay, anumang uri ang mga ito, sila ay lalago, magpaparami, at maninirahan sa loob ng isang abnormal na saklaw, isang hindi karaniwang saklaw. Magdudulot ito ng hindi mailalarawan sa isip na mga kahihinatnan sa sangkatauhan. Hindi lamang nito maaapektuhan ang pagpapanatili ng mga tao at mga buhay, ngunit ito ay magdudulot din ng kapahamakan sa sangkatauhan, maging hanggang sa punto na ang mga tao ay magdurusa ng kapalaran ng lubos na pagkawasak at pagkalipol.

Nang nilikha ng Diyos ang lahat ng bagay, ginamit Niya ang lahat ng uri ng sistema at pamamaraan para mabalanse ang mga ito, upang mabalanse ang mga kalagayan sa pamumuhay ng mga kabundukan at mga lawa, ng mga halaman at ng lahat ng uri ng mga hayop, ibon, at insekto. Ang Kanyang layunin ay upang tulutan ang lahat ng uri ng mga nilalang na mabuhay at magparami sa ilalim ng mga batas na Kanyang itinatag. Walang isa mang bagay na nilikha ang makakalabag sa mga batas na ito, at hindi maaaring labagin ang mga batas. Sa loob lamang ng ganitong uri ng pangunahing kapaligiran na maaaring ligtas na makapanatiling buhay at makapagparami ang mga tao, sa maraming salinlahi. Kung ang isang nabubuhay na nilikha ay lumampas sa dami o saklaw na itinatag ng Diyos, o kapag nilampasan nito ang bilis ng paglago, dalas ng pagpaparami, o bilang na Kanyang idinikta, ang kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan ay magdaranas ng magkakaibang mga antas ng pagkawasak. At sa kaparehong panahon, ang kakayahang mabuhay ng sangkatauhan ay manganganib. Kapag ang isang uri ng nabubuhay na nilalang ay masyadong marami sa bilang, nanakawin nito sa tao ang kanilang pagkain, sisirain ang mga pinagkukunan ng tubig ng mga tao, at sisirain ang kanilang mga bayan. Sa gayong paraan, ang pagpaparami ng sangkatauhan o ang kalagayan ng kanilang kakayahan para mabuhay ay dali-daling maaapektuhan. Halimbawa, ang tubig ay napakahalaga para sa lahat ng bagay. Kung masyadong marami ang mga daga, langgam, balang, at palaka, o ang anumang uri ng iba pang mga hayop, iinom ang mga ito ng mas maraming tubig. Habang ang dami ng tubig na iniinom ng mga ito ay tumataas, ang tubig na inumin ng mga tao at ang tubig sa loob ng nakapirming saklaw ng mga pinagkukunan ng tubig na maiinom at ang mga lugar na may tubig ay mababawasan at daranas sila ng kakulangan ng tubig. Kapag ang tubig na iniinom ng mga tao ay nasira, nakontamina, o nawala dahil ang lahat ng uri ng hayop ay dumami sa bilang, sa ilalim ng gayong uri ng malupit na kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay, ang patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan ay lubhang manganganib. Kung mayroon lamang isang uri o iba’t ibang uri ng nilalang na may buhay ang lumampas sa angkop na bilang nito, kung gayon ang hangin, temperatura, kahalumigmigan, at maging ang nilalaman ng hangin sa loob ng espasyo ng sangkatauhan para sa patuloy na pamumuhay ay malalason at masisira sa magkakaibang antas. Sa ilalim ng ganitong mga kalagayan, ang patuloy na pamumuhay at kapalaran ng mga tao ay mapapasailalim din sa mga bantang dulot ng gayong uri ng mga salik sa ekolohiya. Kaya, kapag nawala ang mga balanseng iyon, ang hangin na hinihinga ng mga tao ay masisira, ang tubig na kanilang iniinom ay magiging kontaminado, at ang mga temperatura na kanilang kinakailangan ay magbabago rin at maaapektuhan sa iba’t ibang mga antas. Kung mangyayari iyon, ang mga kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay na likas na pag-aari ng sangkatauhan ay mapapasailalim sa mga katakut-takot na mga dagok at mga hamon. Sa ganitong uri ng kalagayan kung saan ang pangunahing mga kapaligiran para sa patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan ay nasira, ano ang magiging kapalaran at mga inaasahan ng sangkatauhan? Ito ay isang napakaseryosong suliranin! Sapagkat nalalaman ng Diyos kung bakit umiiral ang bawat isa sa mga bagay na nilikha alang-alang sa sangkatauhan, ano ang papel ng bawat uri ng bagay na Kanyang nilikha, anong uri ng epekto ang mayroon ito sa sangkatauhan, at gaano kalaki ang pakinabang ng sangkatauhan dito, dahil sa puso ng Diyos ay may plano para sa lahat ng ito at pinamamahalaan Niya ang bawat isang aspeto sa lahat ng bagay na Kanyang nilikha, kaya ang bawat isang bagay na Kanyang ginagawa ay napakahalaga at kinakailangan ng sangkatauhan. Kaya mula ngayon, sa tuwing makamamasid ka ng ilang kakaibang pangyayaring ekolohikal sa mga bagay na nilikha ng Diyos, o ilang likas na mga batas na ipinatutupad sa mga bagay na nilikha ng Diyos, hindi ka na magdududa pa sa pangangailangan ng bawat isang bagay na nilikha ng Diyos. Hindi ka na uli gagamit pa ng mga ignoranteng pananalita upang gumawa ng mga hindi makatwirang paghatol sa pagsasaayos ng Diyos sa lahat ng bagay at sa Kanyang iba’t ibang pamamaraan ng pagkakaloob sa sangkatauhan. Ni hindi ka rin gagawa ng mga hindi makatwirang konklusyon tungkol sa mga batas ng Diyos para sa lahat ng bagay na Kanyang nilikha. Hindi ba ito ang kaso?

Ano ang lahat ng ito na katatalakay pa lamang natin? Isipin ito nang ilang sandali. Ang Diyos ay may sariling layunin sa bawat bagay na Kanyang ginagawa. Kahit na hindi masumpungan ng mga tao ang Kanyang layunin, ito ay palaging hindi maihihiwalay at may malakas na kaugnayan sa patuloy na pamumuhay ng sangkatauhan. Ito ay hindi maaaring mawala. Ito ay dahil hindi pa kailanman gumawa ang Diyos ng anumang bagay na walang saysay. Ang mga prinsipyong nasa likod ng bawat isang bagay na Kanyang ginagawa ay nagtataglay ng Kanyang plano at ng Kanyang karunungan. Ang layunin at intensyon sa likod ng planong iyon ay para sa proteksyon ng sangkatauhan, upang tulungan ang sangkatauhan na maiwasan ang sakuna, ang pananalakay ng ibang nabubuhay na nilalang, at anumang uri ng pinsala sa mga tao ng anumang bagay na nilikha ng Diyos. Kaya masasabi ba na ang mga gawa ng Diyos na ating nakita mula sa paksang ito ay bumubuo ng isa pang paraan na naglalaan ang Diyos para sa sangkatauhan? Maaari ba nating sabihin na sa pamamagitan ng mga gawang ito, pinakakain at pinapastol ng Diyos ang sangkatauhan? (Oo.) Mayroon bang matibay na kaugnayan ang paksang ito at ang tema ng ating pagbabahagian: “Ang Diyos ang Pinagmumulan ng Buhay para sa Lahat ng Bagay”? (Oo.) Mayroong napakatibay na ugnayan, at ang paksang ito ay isang aspeto niyon. Bago talakayin ang mga paksang ito, ang mga tao ay mayroon lamang ilang malabong guniguni ukol sa Diyos, sa Diyos Mismo at sa Kanyang mga gawa—wala silang tunay na pagkaunawa. Gayunman, kapag sinasabihan ang mga tao tungkol sa Kanyang mga gawa at sa mga bagay na Kanyang isinakatuparan, naiintindihan at nauunawaan nila ang mga prinsipyo ng ginagawa ng Diyos at nauunawaan nila ang mga ito at nagiging abot-kamay nila ito. Kahit na sa puso ng Diyos ay mayroon ng lahat ng uri ng napakakumplikadong mga teorya, prinsipyo, at patakaran kapag gumagawa Siya ng anumang bagay, tulad ng paglikha at pamamahala Niya sa lahat ng bagay, hindi ba posible para sa inyo na magtamo ng pag-unawa sa inyong mga puso na ang mga ito ay mga gawain ng Diyos at ang mga ito ay talagang totoo, sa pamamagitan lamang ng pagtulot sa inyo na matutunan ang tungkol sa isang bahagi nito sa pagbabahagian? (Oo.) Kung gayon paanong naiiba sa nakaraan ang inyong kasalukuyang pagkaunawa sa Diyos? Ito ay naiiba sa diwa nito. Ang inyong naintindihan noon ay masyadong hungkag, masyadong malabo, ngunit ang inyong naiintindihan ngayon ay nagtataglay ng napakaraming kongkretong katunayan na tugma sa mga gawa ng Diyos, na tugma sa kung anong mayroon at kung ano ang Diyos. Kaya, ang lahat ng Aking sinabi ay napakagandang materyal sa pag-aaral para sa inyong pagkaunawa sa Diyos.

Pebrero 9, 2014