Anong mga pagsubok ang kaya ninyong tiisin ngayon? Mangangahas ba kayong sabihin na mayroon kayong pundasyon, kaya ba ninyong manindigan kapag nahaharap sa mga tukso? Ang mga tukso ng pangtutugis at pang-uusig ni Satanas, halimbawa, o ng katayuan at katanyagan, ng pag-aasawa, o kayamanan, kaya ba ninyong malampasan ang mga tuksong ito? (Malalampasan namin ang ilan sa mga ito.) Ilang antas ng mga tukso ang mayroon? At aling antas ng tukso ang kaya ninyong lampasan? Halimbawa, maaaring hindi ka natatakot kapag nababalitaan mong may inaresto dahil sa pananalig sa Diyos, at maaaring hindi ka natatakot kapag nakikita mong inaaresto at pinapahirapan ang iba—ngunit kapag ikaw ang inaresto, kapag nasumpungan mo ang iyong sarili sa sitwasyong ito, kaya mo bang manindigan? Isa itong malaking tukso, hindi ba? Sabihin natin, halimbawa, may kakilala kang isang tao, isang taong may mabuting pagkatao, na masigasig sa kanyang pananampalataya sa Diyos, na tinalikuran ang pamilya at propesyon para magampanan ang kanyang tungkulin at dumanas siya ng labis na paghihirap: Biglang dumating ang isang araw na inaresto at sinentensiyahan siyang makulong dahil sa kanyang pananalig sa Diyos, at pagkatapos ay nabalitaan mong binugbog siya hanggang sa mamatay. Isa ba itong tukso sa iyo? Ano ang magiging reaksyon mo kapag nangyari ito sa iyo? Paano mo ito dadanasin? Hahanapin mo ba ang katotohanan? Paano mo hahanapin ang katotohanan? Sa panahon ng gayong tukso, paano ka makakapanindigan, at makakaunawa sa kalooban ng Diyos, at paano mo makakamit ang katotohanan mula rito? Naisip mo na ba ang gayong mga bagay? Madali bang lampasan ang gayong mga tukso? Di-pangkaraniwan ba ang mga bagay na iyon? Paano ba dapat danasin ang mga bagay na katangi-tangi at sumasalungat sa mga kuru-kuro at imahinasyon ng tao? Kung wala kang landas, malamang ba na magreklamo ka? Magagawa mo bang hanapin ang katotohanan sa mga salita ng Diyos at makita ang diwa ng mga problema? Magagamit mo ba ang katotohanan para matukoy ang mga tamang prinsipyo ng pagsasagawa? Hindi ba’t ito ang dapat na makita sa mga naghahangad sa katotohanan? Paano mo malalaman ang gawain ng Diyos? Paano mo ito dapat danasin para magawang makamtan ang mga bunga ng paghatol, pagdadalisay, pagliligtas at pagpeperpeko ng Diyos? Anong mga katotohanan ang dapat na maunawaan para malutas ang napakaraming kuru-kuro at mga hinaing ng mga tao laban sa Diyos? Ano ang mga pinakakapaki-pakinabang na katotohanan na dapat mong isangkap sa iyong sarili, ang mga katotohanang magtutulot sa iyo na makapanindigan sa gitna ng iba’t ibang pagsubok? Gaano kalaki ang tayog ninyo ngayon? Anong antas ng mga tukso ang kaya ninyong lampasan? May ideya ba kayo? Kung wala, ito ay walang katiyakan. Kasasabi lang ninyo na kaya ninyong “lampasan ang ilan sa mga ito.” Magulo ang mga katagang ito. Dapat malinaw sa inyo kung anong uri ng tayog mayroon kayo, kung anong mga katotohanan ang naisangkap na ninyo sa inyong sarili, anong mga tukso ang kaya ninyong lagpasan, anong mga pagtitiis ang kaya ninyong tanggapin, at aling mga katotohanan ang dapat mong taglayin sa panahon ng mga partikular na pagsubok, anong kaalaman ng gawain ng Diyos, at piliin ninyo kung aling landas ang magpapalugod sa Diyos—dapat mayroon kayong magandang ideya tungkol sa lahat ng ito. Kapag nahaharap ka sa isang bagay na hindi akma sa iyong mga kuru-kuro at imahinasyon, paano mo ito daranasin? Sa gayong mga bagay, paano mo dapat sangkapan ang iyong sarili ng katotohanan—at kung aling mga aspeto ng katotohanan—upang malagpasan ito nang maayos, hindi lang nilulutas ang iyong mga kuru-kuro, kundi kinakamtan ang tunay na kaalaman sa Diyos—hindi ba’t ito ang dapat mong hangarin? Anong mga uri ng tukso ang karaniwan ninyong nararanasan? (Katayuan, katanyagan, pakinabang, pera, mga relasyon sa pagitan ng mga lalaki at babae.) Ang mga ito ang karaniwan. At patungkol sa tayog ninyo ngayon, sa aling mga tukso ninyo kayang manatilihing mahinahon at manindigan? Taglay ba ninyo ang tunay na tayog ng pagdaig sa mga tuksong ito? Talaga bang magagarantiya ninyo na gagampanan ninyo nang maayos ang inyong tungkulin, at hindi gagawa ng anumang bagay na lalabag sa katotohanan, o na nakagagambala at nakagugulo, o suwail at mapanghimagsik, o nakakasakit sa Diyos? (Hindi.) Kaya ano ang dapat ninyong gawin upang magampanan nang maayos ang inyong tungkulin? Una, dapat ninyong suriin ang inyong sarili sa lahat ng bagay, para makita kung ang mga kilos ninyo ay naaayon ba o hindi sa mga katotohanang prinsipyo, para makita kung pabasta-basta ba o hindi ang inyong mga kilos, kung mayroon bang mga mapanghimagsik o mapanlaban na elemento. Kung mayroon, dapat ninyong hanapin ang katotohanan para malutas ang mga ito. Dagdag pa rito, kung may ilang bagay na hindi ninyo alam tungkol sa sarili ninyo, dapat ninyong hanapin ang katotohanan para malutas ang mga ito. Kung iwinasto at tinabasan kayo, dapat ninyong tanggapin ito at magpasakop. Hangga’t nagsasalita ang mga tao alinsunod sa mga katunayan, hindi kayo maaaring makipagtalo at makisali sa nakalilinlang na argumento sa kanila; saka lang ninyo makikilala ang inyong sarili at tunay na magsisisi. Dapat makamit ng mga tao ang mga hinihingi ng dalawang aspetong ito at magkaroon ng tunay na pagpasok. Sa ganitong paraan, magkakamit sila ng pagkaunawa sa katotohanan at makakapasok sa realidad, at magagampanan ang kanilang tungkulin nang pasok sa pamantayan.

Sinasabi ng ilang tao, “Kadalasan, kapag may nangyayari sa akin, hindi ko alam kung paano hanapin ang katotohanan at kahit na kapag alam ko na, wala akong mahanap na sagot. Nagdasal ako, naghanap, at naghintay pero walang nangyari. Hindi ko alam kung ano ang gagawin. Nais kong hanapin ang mga salita ng Diyos upang malutas ito, pero napakarami ng mga salita, hindi ko alam kung aling bahagi ng mga salita ng Diyos na babasahin ang angkop, at makakalutas sa problemang ito.” Ano kung gayon ang dapat nilang gawin? Mayroong pinakamababang pamantayan para dito: Kapag may nangyari sa iyo at hindi mo alam kung ano ang gagawin, ang pinakapangunahing bagay na dapat mong gawin ay ang sundin ang iyong konsiyensiya; isa itong bagay na makapagliligtas sa buhay ng tao, isa itong batayan na dapat sundin nang higit sa lahat, at isa ring prinsipyo ng pagsasagawa. Kaya gaano ba kalakas ang pamumuno ng konsiyensiya sa bawat tao? Kapag hindi nauunawaan ng isang tao ang katotohanan, kung gaano kalaking papel ang maaaring gampanan ng kanyang konsiyensiya ay nakadepende sa kung anong klase ang kanyang pagkatao. Kung hindi nauunawaan ng taong ito ang katotohanan at hindi kumikilos ayon sa kanyang konsiyensiya, at hindi mo nakikita ang anumang aspeto ng kanyang mga kilos na nagpapakita ng anumang pagsasaalang-alang sa mga layunin ng Diyos ni hindi mo nakikita sa kanya ang anumang may takot sa Diyos na puso—kung hindi mo nakikita ang alin man sa mga ito, maaari bang ituring ang taong ito na nagtataglay ng konsiyensiya at pagkatao? (Hindi.) Anong klase ng tao ito? Ang ganitong uri ng tao ay tumpak na masasabi na isang taong walang pagkatao. Ginagawa niya ang mga bagay nang hindi batay sa katwiran o sa konsiyensiya, na siyang lumalagpas na sa pamantayan ng pagkilos ng tao. Hindi nauunawaan ng ilang tao ang maraming katotohanan. Hindi nila nauunawaan ang mga prinsipyo sa anumang ginagawa nila, at kapag nakakaharap sila ng mga problema, hindi nila alam ang tamang paraan ng pag-asikaso sa mga iyon. Paano sila dapat magsagawa sa ganitong sitwasyon? Ang pinakamababang pamantayan ay ang kumilos ayon sa konsiyensiya—ito ang panimulang punto. Paano ka dapat kumilos nang ayon sa konsiyensiya? Kumilos ka nang mula sa sinseridad, at maging karapat-dapat sa kabaitan ng Diyos, sa pagbibigay sa iyo ng Diyos ng buhay na ito, at sa pagkakataong ito na ibinigay ng Diyos upang matamo ang kaligtasan. Epekto ba iyon ng iyong konsiyensiya? Sa sandaling matugunan mo na ang pinakamababa sa mga pamantayan na ito, makakamit mo na ang proteksiyon at hindi ka gagawa ng matitinding pagkakamali. Hindi ka na madaling gagawa ng mga bagay upang suwayin ang Diyos o pabayaan ang iyong mga responsabilidad, ni manganganib na kumilos nang walang-interes. Hindi ka rin masyadong magbabalak ng pakana para sa iyong sariling posisyon, katanyagan, pakinabang, at kinabukasan. Ito ang papel na ginagampanan ng konsiyensiya. Ang konsiyensiya at katwiran ay dapat kapwa maging bahagi ng pagkatao ng isang tao. Ang mga ito ay kapwa ang pinakabatayan at pinakamahalaga. Anong klaseng tao ang isang taong walang konsiyensiya at walang katwiran ng normal na pagkatao? Sa pangkalahatan, siya ay isang taong walang pagkatao, isang taong sukdulan ng sama ang pagkatao. Kung mas bubusisiin ang mga detalye, anong mga pagpapamalas ng kawalan ng pagkatao ang ipinapakita ng taong ito? Subukang suriin kung anong mga katangian ang matatagpuan sa gayong mga tao at anong partikular na mga pagpapamalas ang ipinapakita nila. (Makasarili sila at salbahe.) Ang mga taong makasarili at salbahe ay basta-basta lang sa kanilang mga pagkilos, at walang malasakit sa mga bagay na wala silang pansariling kinalaman. Hindi nila isinasaalang-alang ang mga kapakanan ng sambahayan ng Diyos, ni hindi sila nagpapakita ng pagsasaalang-alang para sa kalooban ng Diyos. Wala silang dinadalang pasanin sa pagganap sa kanilang mga tungkulin o sa pagpapatotoo sa Diyos, at hindi sila responsable. Ano ang iniisip nila tuwing mayroon silang ginagawa? Ang unang iniisip nila ay, “Malalaman ba ng Diyos kung gagawin ko ito? Nakikita ba ito ng ibang mga tao? Kung hindi nakikita ng ibang mga tao na nagsisikap ako nang husto at masipag akong nagtatrabaho, at kung hindi rin ito nakikita ng Diyos, kung gayon walang silbi ang aking paggugol ng gayong pagsisikap o pagdurusa para dito.” Hindi ba ito lubos na makasarili? Isa rin itong mababang-uring klase ng layunin. Kapag nag-iisip at kumikilos sila sa ganitong paraan, may papel bang ginagampanan ang kanilang konsiyensiya? Nababagabag ba ang konsiyensiya nila rito? Hindi, walang nagiging papel ang kanilang konsiyensiya, at hindi ito inuusig. May ilang tao na hindi umaako ng anumang responsabilidad kahit ano pa ang tungkuling ginagampanan nila. Hindi rin nila iniuulat kaagad sa mga nakatataas sa kanila ang mga problemang nadidiskubre nila. Kapag may nakikita silang mga taong nanggagambala at nanggugulo, nagbubulag-bulagan sila. Kapag nakikita nilang gumagawa ng kasamaan ang mga masasamang tao, hindi nila sinusubukang pigilan sila. Hindi nila pinoprotektahan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, o isinasaalang-alang kung ano ang kanilang tungkulin at responsabilidad. Kapag ginagampanan nila ang kanilang tungkulin, hindi gumagawa ng anumang tunay na gawain ang mga taong kagaya nito; sila ay mga taong mahilig magpalugod ng iba at sakim sa kaginhawahan; nagsasalita at kumikilos sila para lamang sa sarili nilang banidad, reputasyon, katayuan, at mga interes, at handa lamang silang ilaan ang kanilang panahon at pagsisikap sa mga bagay na kapaki-pakinabang sa kanila. Malinaw sa lahat ang mga kilos at layunin ng isang taong katulad niyon: Lumalabas siya tuwing may pagkakataong maipakita ang kanyang mukha o magtamasa ng kaunting pagpapala. Ngunit, kapag walang pagkakataong maipakita ang kanyang mukha, o sa sandaling nagkaroon ng panahon ng pagdurusa, naglalaho sila sa paningin tulad ng isang pagong na nag-atras ng ulo nito. May konsiyensiya at katwiran ba ang ganitong klaseng tao? (Wala.) Nakadarama ba ng paninisi sa sarili ang isang taong walang konsiyensiya at katwiran na ganito kung kumilos? Ang gayong mga tao ay walang pakiramdam ng paninisi sa sarili; walang silbi ang konsiyensiya ng ganitong klaseng tao. Hindi sila kailanman nakadama ng paninisi ng kanilang konsiyensiya, kaya’t mararamdaman ba nila ang paninisi o disiplina ng Banal na Espiritu? Hindi, hindi nila ito mararamdaman.

Maprinsipyo ang gawain ng Banal na Espiritu, at mayroon itong paunang mga kahingian. Sa anong uri ng tao karaniwang ginagawa ng Banal na Espiritu ang Kanyang gawain? Anong mga paunang kahingian ang dapat tuparin ng isang tao upang matanggap ang gawain ng Banal na Espiritu? Dapat maunawaan ng yaong mga nananalig sa Diyos ang pinakamaliit na dapat nilang taglayin para matanggap ang gawain ng Banal na Espiritu. Sa pinakamaliit, dapat silang magtaglay ng konsiyensiya at ng matapat na puso, at dapat mayroong elemento ng katapatan ang kanilang konsiyensiya. Dapat maging matapat ang puso mo at tanggapin ang pagsusuri ng Diyos. Yaong mga nangangahas na hindi tanggapin ang pagsusuri ng Diyos ay hindi matatapat na tao, at hindi sila taimtim na nananalig sa Diyos. Palaging sinasabi ng mga tao na sinusuri ng Diyos ang kaloob-looban ng puso ng mga tao, na nakikita Niya ang lahat, at nakikita ng tao ang labas, habang nakikita ng Diyos ang puso, pero bakit hindi nila matanggap ang pagsusuri ng Diyos? Bakit hindi nila kayang makinig sa mga salita ng Diyos at magpasakop sa Kanya? Ang paliwanag ay na naiintindihan lamang ng mga tao ang mga salita at doktrina, pero hindi nila mahal ang katotohanan. Bakit hindi kailanman natatanggap ng ilang tao ang gawain ng Banal na Espiritu, palagi silang nasa negatibo at nalulumbay na kalagayan, nang walang anumang kagalakan o kapayapaan? Kung maingat mong susuriin ang kanilang mga kalagayan, karaniwang wala silang kamalayan sa kanilang konsiyensiya, walang matapat na puso, may mahinang kakayahan, at hindi sila nagsisikap tungo sa katotohanan, kaya bihirang-bihira na normal ang mga kalagayan nila. Ang mga nagmamahal sa katotohanan ay naiiba. Palagi silang nagsisikap tungo sa katotohanan, bumubuti ang kanilang kalagayan habang nauunawaan nila ang mga bahagi ng katotohanan, at nagagawa nilang lutasin ang ilang tunay na problema habang nauunawaan ang mga bahagi ng katotohanan, kaya patuloy na bumubuti at higit na nagiging normal ang kanilang mga kalagayan. Ano man ang mangyari sa kanila, bihira silang maging negatibo, at nagagawa nilang mamuhay sa presensiya ng Diyos. Sa anumang panahon, palagi silang may mga nakakamit at kaalaman, at palagi silang may mga tagumpay sa paggawa ng kanilang tungkulin. Nagagawa nilang mahikayat ang mga tao sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, at ano man ang tungkulin nila, ginagawa nila ito sa paraang may prinsipyo. Saan nagmumula ang mga pakinabang na ito? Ito ang mga resultang natatamo sa pamamagitan ng madalas na pagbabasa ng mga salita ng Diyos at pagkakaroon ng kaliwanagan, pagtanglaw, at pagkaunawa sa katotohanan, mga resultang nakamit sa pamamagitan ng gawain ng Banal na Espiritu. Kapag taglay mo ang matapat na puso, ang konsiyensiya at katwiran na dapat taglayin ng sangkatauhan, saka lang magagawa ng Banal na Espiritu ang Kanyang gawain sa iyo. Kayong lahat ba ay may pag-unawa sa mga panuntunan tungkol sa gawain ng Banal na Espiritu? Sa anong uri ng tao ginagawa ng Banal na Espiritu ang Kanyang gawain? Kadalasang ginagawa ng Banal na Espiritu ang Kanyang gawain sa mga taong matapat ang puso. Gumagawa Siya sa mga nahihirapan at naghahanap sa katotohanan. Hindi kinikilala ng Diyos ang mga walang anumang pagkatao, yaong mga walang anumang konsiyensiya o katwiran man lang. Kung matapat ang isang tao, ngunit pansamantalang lumalayo sa Diyos ang kanyang puso, ayaw magsikap na maging mas mabuti, naiipit sa isang negatibong kalagayan, hindi nagdarasal o naghahanap sa katotohanan para malutas ang lahat ng ito, ayaw makipagtulungan—sa ganitong kalagayan ng pansamantalang kadiliman, pansamantalang kawalang-dangal, hindi ginagawa ng Banal na Espiritu ang Kanyang gawain. Gaano pa kaya kalabong gagawin Niya ito para sa isang taong walang kamalayan sa pagkatao? Tiyak na hindi Niya ito gagawin. Ano ang gagawin ng Diyos sa ganitong uri ng tao na walang konsiyensiya o katwiran, na wala man lang pagmamahal sa katotohanan? Hindi Niya kikilalanin ang mga ito. May pag-asa pa ba para sa mga taong ito? May isang hibla ng pag-asa. Ang tanging paraan para sa kanila ay ang tunay na magsisi, ang maging matatapat na tao, at saka lamang nila matatanggap ang gawain ng Banal na Espiritu. Paano maging isang matapat na tao? Una sa lahat, dapat mong buksan ang iyong puso sa Diyos at hanapin ang katotohanan mula sa Kanya, at kapag naunawaan mo ang katotohanan, kailangan mong maisagawa ito at magpasakop sa mga pagsasaayos ng Diyos, na lahat ay katumbas ng pagbibigay ng puso mo sa Diyos. Saka ka lang matatanggap ng Diyos. Kailangan mo munang talikdan ang iyong laman, isuko ang iyong sariling banidad at pride, isuko ang iyong sariling mga interes, ibuhos ang lakas mo sa iyong tungkulin, kapwa katawan at isipan, gawin ang iyong tungkulin nang may mapagpasakop na puso, at maniwala sa puso mo na hangga’t binibigyang-kasiyahan mo ang Diyos, hindi mahalaga kung ano ang pinagdurusahan mo. Kung makakaranas ka ng mga paghihirap, at nagdarasal ka sa Diyos at hinahanap mo ang katotohanan, tingnan mo kung paano ka pinapatnubayan ng Diyos, at kung mayroon kang kapayapaan at kagalakan sa puso mo o wala, kung mayroon ka man nitong katibayan o wala. Kung gusto mong matanggap ang gawain ng Banal na Espiritu, una, dapat kang tunay na magsisi, ibigay ang sarili mo sa Diyos, buksan ang puso mo sa Kanyang presensiya, at bitiwan ang mga basurang masyado mong pinahahalagahan tulad ng katanyagan, pakinabang, at katayuan. Kung patuloy mong hahangarin ang mga bagay na ito, ngunit nais mo pa ring humingi ng malalaking pagpapala mula sa Diyos, kikilalanin ka ba Niya? May mga paunang kahingian ang gawain ng Banal na Espiritu. Ang Diyos ay isang mapanibughuing Diyos, isang banal na Diyos. Kung palaging naghahangad ang mga tao ng katanyagan, pakinabang, at katayuan, at mula sa simula hanggang sa huli ay hindi nila kayang bitiwan ang mga bagay na ito, kung sarado ang puso nila sa Diyos, kung hindi sila naglalakas-loob na magtapat sa Kanya, kung palagi nilang tinatanggihan ang Kanyang gawain at patnubay, kung gayon, wala Siyang gagawin. Hindi kailangang gawin ng Diyos ang Kanyang gawain sa bawat tao, na pinipilit kang gawin ang kung ano-ano. Hindi ka pinipilit ng Diyos. Ang masasamang espiritu lamang ang pumipilit sa mga tao na gawin ang kung ano-ano, sapilitan pa ngang sinasapian ang isang tao para makontrol ito. Sadyang banayad ang gawain ng Banal na Espiritu, na kapag inaantig ka Niya, ni hindi mo ito nararamdaman. Iisipin mo na parang hindi namamalayang nakaunawa ka at nagising. Ganito inaantig ng Banal na Espiritu ang mga tao. Kaya kung nais ng isang tao na tanggapin ang gawain ng Banal na Espiritu, dapat siyang tunay na magsisi at tunay na makipagtulungan.

Paano mo ibibigay ang puso mo sa Diyos? Kapag may nangyari sa iyo, dapat mong ipahayag sa Diyos na hindi ka aasa sa sarili mo. Ang pagbibigay ng puso mo sa Diyos ay nangangahulugan ng pagtutulot sa Diyos na maging Pinuno ng iyong tahanan. Bukod pa rito, dapat mong bitiwan ang mga bagay na humahadlang sa iyo sa pagsasagawa sa katotohanan, gaya ng reputasyon, katayuan, banidad, at pride, tulutan mo ang Diyos na gabayan ka, tulutan ang puso mo na magpasakop sa Kanya, tulutan Siyang maghari sa puso mo, at kumilos ka ayon sa Kanyang mga salita. Sa sandaling nagagawa mong isuko ang mga bagay na tinatamasa ng laman, at nakikita ng Diyos na hindi ka na nagdadala ng mga pasanin, bagkus ay lumalapit ka sa Kanya nang may masunuring puso, handang makinig sa Kanyang mga salita at magpasakop sa Kanyang mga pagsasaayos at mga plano, tinutulutan Siyang kumilos at mamuno—kapag nakita ng Diyos na taos-puso ka, gagawin ng Banal na Espiritu ang Kanyang gawain. Una, dapat kang tunay na magsisi, ibaling ang puso mo sa Diyos, isaalang-alang ang Kanyang kalooban, at magsikap tungo sa katotohanan. Hindi ka maaaring maging negatibo o tamad, lalong hindi matigas ang ulo. Kung palagi mong gustong mamuno, na maging pinuno ng sarili mong tahanan, at kumilos ayon sa sarili mong mga kagustuhan, anong uri ng saloobin ito? Anong uri ng kalagayan ito? Ito ay paghihimagsik at paglaban. Iniisip mo ba na kailangan kang iligtas ng Diyos, na hindi Niya kayang wala ka? Ganito nga ba? Bakit napunta sa mga Hentil ang gawain ng Diyos sa mga huling araw? Bakit hindi Niya ito ginagawa sa Israel? Bakit hindi Niya ito ginagawa sa mundo ng relihiyon? Ito ay dahil masyado silang mapanghimagsik at mapanlaban sa Diyos kung kaya’t ibinaling Niya ang gawaing ito sa mga Hentil. Paano tinitingnan ng Diyos ang bagay na ito? Inililigtas ng Diyos ang mga tumatanggap sa katotohanan. Hindi mahalaga kung nagbabalik-loob sila mula sa loob ng relihiyon o sila ay mga hindi mananampalataya na tumatanggap sa gawaing ito—mapagpatawad ang Diyos at nililigtas Niya ang mga tumatanggap sa katotohanan. Malinaw ba sa inyong lahat ang mga bagay na ito? Ang bawat bagay na ginagawa ng Diyos ay napakamakabuluhan, at taglay ang disposisyon at karunungan ng Diyos. Siyempre, walang dapat ipagmalaki ang mga tao kapag nauunawaan nila ang kalooban ng Diyos o kapag nagpapasakop sila sa Kanyang mga pagsasaayos. Huwag isipin na ikaw ay matalino, o na mahal mo ang katotohanan, o na mas malakas ka kaysa sa ibang tao. Dahil lang sa matalino ka sa isang bagay ay hindi nangangahulugang magiging matalino ka sa isa pa, kaya dapat madalas kang magdasal at maghanap sa katotohanan sa lahat ng bagay. Dapat mong suriin ang lahat ng kilos mo para tingnan kung mayroon kang may takot sa Diyos na puso o wala, kung naaayon ang mga ito sa katotohanan o hindi, at kung napapalugod man ng mga ito ang kalooban ng Diyos.

Pasok man sa pamantayan ang pagkatao ninyo o hindi, o nasa pamantayan ng normal na konsiyensiya at katwiran, nasisiyahan lamang ang Diyos sa mga taong naghahangad sa katotohanan. Walang katapusan ang paghahangad sa katotohanan at pagpasok sa buhay. Kung nagtataglay lamang ang isang tao ng konsiyensiya, at kumikilos ayon sa kanyang konsiyensiya, hindi pasok sa pamantayan ng katotohanan ang prinsipyong ito. Dapat din siyang magbayad ng halaga para magsikap tungo sa katotohanan, kumilos ayon sa mga hinihingi ng Diyos, at gawin nang maayos ang kanyang tungkulin ayon sa Kanyang mga hinihingi. Sa pamamagitan lamang ng paghahangad nang ganito niya matatamo ang pagpasok sa buhay, mauunawaan at makakamit ang katotohanan, at mapapalugod ang kalooban ng Diyos. May mga taong may kaunting pagkatao, na nagtataglay ng kaunting konsiyensiya at katwiran, kaya iniisip nila na: “Ang paggawa ng tungkulin ko alinsunod sa aking konsiyensiya ay magiging karapat-dapat sa Diyos.” Tama ba ito? Mapapalitan ba ng pamantayan ng konsiyensiya ang katotohanan? Maaari ka bang magpasakop sa Diyos sa pamamagitan ng pagkilos alinsunod sa iyong konsiyensiya? Kaya mo bang gawin ang kalooban ng Diyos? Kaya mo bang kamuhian at talikdan si Satanas? Kaya mo bang tunay na mahalin ang Diyos? Kaya mo bang ipahiya si Satanas? Ang pagkilos ba alinsunod sa iyong konsiyensiya ay isang tunay na patotoo? Wala sa mga ito ang maaaring matamo. Ano ang bumubuo sa pamantayan ng konsiyensiya? Ang konsiyensiya ay isang pakiramdam sa puso ng isang tao, isang panghuhusga ng puso, at sumasalamin ito sa mga kagustuhan ng normal na sangkatauhan. Kadalasan, maraming artikulo ng batas at mga kuru-kuro ng moralidad ang naitatatag batay sa mga nararamdaman ng konsiyensiya, at kaya madaling nagagamit ng mga pakiramdam ng konsiyensiya ang mga artikulo ng batas at mga kuru-kuro ng moralidad bilang pamantayan. Samakatuwid, ang mga nararamdaman ng konsiyensiya ay malayong-malayo sa pamantayan ng katotohanan, at higit pa roon ay napapasailalim ang mga ito sa mga pagpipigil ng damdamin, o nalilinlang at naliligaw ang mga ito ng magagandang-pakinggan na salita, na nagdudulot ng maraming pagkakamali. Kung hindi nauunawaan ng mga tao ang katotohanan, napapasailalim sila sa mga panlilinlang ng mga diyablo, at tinutulutan nila si Satanas na samantalahin sila. Kaya, ang pagkilos alinsunod sa iyong konsiyensiya ay napakalayo sa mga hinihingi ng Diyos. Kailangan mo ring magsikap tungo sa katotohanan. Kapag naunawaan mo ang katotohanan at ginawa ang iyong tungkulin ayon sa mga prinsipyo, saka mo lang matutupad ang mga hinihingi ng Diyos. Ang pamantayan ng katotohanan ay higit na mas mataas pa kaysa sa pamantayan ng konsiyensiya. Kung basta mo lang ginagawa ang tungkulin mo ayon sa iyong konsiyensiya, makakatanggap ka ba ng papuri ng Diyos? Hindi. Sapagkat hindi mapapalitan ng konsiyensiya ang katotohanan, lalo na ang mga hinihingi ng Diyos, hindi ka pwedeng makontento sa paggawa ng tungkulin mo alinsunod sa iyong konsiyensiya. Hindi ito makakapagbigay sa iyo ng papuri ng Diyos.

Upang hangarin ang katotohanan, dapat mong suriin ang iyong sarili sa lahat ng bagay, para makita kung aling mga katotohanan ang wala sa iyo, na pumipigil sa iyo na ganap na magpasakop sa Diyos, na matakot sa Kanya at umiwas sa kasamaan, at na tapat na gumawa ng iyong tungkulin. Pagkatapos ay dapat mong sangkapan kaagad ang sarili mo ng mga katotohanang iyon na wala sa iyo, para bukod sa kikilos ka nang pasok sa pamantayan, kasabay niyon ay gagawin mo rin ang tungkulin mo nang pasok sa pamantayan. Ang ilang tao ay mapagpalugod ng mga tao, hindi nila isinusumbong o inilalantad ang iba kapag nakikita nilang gumagawa ng masasamang bagay ang mga ito. Sila ay madaling pakisamahan at madaling maimpluwensiyahan. Nagpapasakop sila sa mga huwad na lider at mga anticristo na nanggugulo sa gawain ng iglesia, hindi nila pinapasama ang loob ng sinuman, at palagi silang nakikipagkompromiso, walang pinapanigan. Kung titingnan, tila mayroon silang pagkatao—hindi sila kumikilos nang may kalabisan, at mayroon silang kaunting konsiyensiya at katwiran—pero kadalasan, tahimik lang sila at hindi nagpapahayag ng kanilang mga ideya. Ano ang masasabi mo sa gayong mga tao? Hindi ba’t tuso sila at mapanlinlang? Ganito talaga ang mga mapanlinlang na tao. Kapag may nangyayari, maaaring hindi sila nagsasalita o nagpapahayag ng anumang pananaw nang basta-basta, kundi laging nananahimik. Hindi ito nangangahulugan na sila ay makatwiran; bagkus, nagpapakita ito na magaling siyang magpanggap, na may itinatago siya, na malalim ang kanyang katusuhan. Kung hindi ka nagtatapat sa kahit sino man, makakapagtapat ka ba sa Diyos? At kung hindi ka sinsero, kahit sa Diyos, at hindi ka nakakapagtapat sa Kanya, maiaalay mo ba ang puso mo sa Kanya? Tiyak na hindi. Hindi ka maaaring maging kaisa sa puso ng Diyos, kundi iwinawalay mo ang iyong puso sa Kanya! Nagagawa mo bang magtapat at sabihin kung ano talaga ang nasa puso mo kapag nakikipagbahaginan ka sa iba? Kung laging sinasabi ng isang tao kung ano ang tunay na nilalaman ng puso niya, kung magsasalita siya nang tapat, kung magsasalita siya nang diretsahan, kung siya ay taos, at hindi talaga pabaya o walang gana habang gumaganap sa kanyang tungkulin, at kung kaya niyang isagawa ang katotohanang nauunawaan niya, may pag-asa ang taong ito na matamo ang katotohanan. Kung laging pinagtatakpan ng isang tao ang kanyang sarili at itinatago ang nilalaman ng kanyang puso para hindi iyon makita nang malinaw ninuman, kung nagbibigay siya ng maling impresyon para linlangin ang iba, siya ay nasa matinding panganib, siya ay nasa malaking gulo, magiging napakahirap para sa kanya na makamit ang katotohanan. Makikita ninyo sa pang-araw-araw na buhay ng isang tao at sa kanyang mga salita at gawa kung ano ang kanyang mga inaasam. Kung ang taong ito ay laging nagkukunwari, laging mahangin, hindi siya isang taong tumatanggap ng katotohanan, at ibubunyag siya at palalayasin sa malao’t madali. Aling landas ang tinatahak ninyong lahat? Hindi kailanman isang pagkakamali ang tumahak sa landas ng isang matapat na tao! Maaaring sabihin ng ilang tao: “Kapag nagbabahagi ka sa mga kapatid tungkol sa katotohanan, bakit mo sinasabi sa kanila ang saloobin ng puso mo? Hindi ba’t kahangalan iyon?” o, “Sa paglalantad ng masasamang tao at hindi mananampalataya, hindi ba’t napapasama mo ang loob ng mga tao? Hindi maaaring maging masyadong hangal ang mga mananampalataya sa Diyos!” Ano ang mararamdaman mo pagkatapos marinig ang mga salitang ito? Dapat mong sabihin na: “Ang maging matapat na tao, magsalita ng totoo, at ang pagsunod sa mga prinsipyo ay matalino, tiyak na hindi ito kahangalan. Ito ang katotohanang dapat isagawa ng mga lumalapit sa Diyos. Ang mga mananampalataya sa Diyos ay dapat magpasakop at magbigay-kasiyahan sa Diyos sa lahat ng bagay. Tama ang magbahagi tungkol sa katotohanan at buksan ang puso mo. Kapag nagbabahagi tungkol sa katotohanan, dapat kang magsalita tungkol sa tunay mong kalagayan. Magiging mabuti iyon sa iba at kapaki-pakinabang sa iyo. Ang paglalantad sa masasamang tao at walang pananampalataya ay responsabilidad ng mga hinirang ng Diyos. Magagawa mo ba nang maayos ang tungkulin mo kung natatakot kang mapasama ang loob ng iba? Ang mga hinirang ng Diyos ay dapat sumunod sa katotohanang prinsipyo, ilantad ang masasamang tao, at ilantad ang mga walang pananampalataya. Ang pagiging matapat na tao ay ang pagsasagawa ng katotohanan at pagsunod sa mga prinsipyo. Ang mga hindi nagsasagawa sa katotohanan, pati na ang mga hindi sumusunod sa mga prinsipyo, ay hindi matatapat na tao.” Ano ang tingin mo sa pagpapabulaanang ito? Ano man ang isipin ng ibang tao, hindi maaaring magbago ang mga mananampalataya sa Diyos mula sa pagiging isang matapat na tao o sa landas ng paghahangad sa katotohanan. Hindi sila maaaring maimpluwensiyahan o mapigilan ng mga huwad na lider, anticristo, o walang pananampalataya. Sa lahat ng oras, dapat nilang sundin ang Diyos at makinig sa Kanyang mga salita, at maging matapat na tao alinsunod sa mga hinihingi ng Diyos. Ito ay tama. Paano dapat magsagawa ang isang tao upang maging isang matapat na tao? Dapat madalas siyang magnilay-nilay sa sarili, para makita kung sa aling mga bagay pa rin siya maaaring nagbubunyag ng kanyang sinungaling, madaya, at mapanlinlang na disposisyon. Sa pamamagitan lamang ng pagkakilala sa kanyang sarili, sa kanyang mga mapagsinungaling na intensiyon, at sa kanyang mapanlinlang at tiwaling disposisyon niya magagawang talikdan ang laman at unti-unti siyang magiging isang matapat na tao. Ang mga taong hindi nagtatapat ng laman ng kanilang puso kahit kailan, na laging sinusubukang magkubli at magtago ng mga bagay-bagay, na nagpapanggap na sila ay kagalang-galang, na gustong tingalain sila ng iba, na hindi tinutulutan ang iba na lubos silang masukat, na nagnanais na hangaan sila ng iba—hindi ba’t hangal ang mga taong ito? Pinakahangal ang mga taong ito! Iyon ay dahil sa malao’t madali ay malalantad ang totoo tungkol sa mga tao. Anong landas ang kanilang tinatahak sa ganitong klase ng pag-uugali? Ito ang landas ng mga Pariseo. Nanganganib ba ang mga mapagpaimbabaw o hindi? Ito ang mga taong pinakakinamumuhian ng Diyos, kaya sa tingin mo ba ay nanganganib ang mga ito o hindi? Lahat ng Pariseong iyon ay tumatahak sa landas tungo sa kapahamakan!

Kapag gumagawa ang Banal na Espiritu para liwanagan ka upang maunawaan mo ang isang bagay, minsan ay mabilis itong nangyayari, samantalang sa ibang mga pagkakataon, matagal-tagal munang ipararanas sa iyo ng Banal na Espiritu ang isang karanasan bago ka unti-unting pahintulutang maunawaan ito. Hindi naman sa walang humihingi sa iyo na danasin ito, o na tapos na Siya matapos kang tulutang maunawaan ang mga salita at doktrina. Ayon ba sa anong mga prinsipyo gumagawa ang Banal na Espiritu? Gumagawa ang Banal na Espiritu sa pamamagitan ng pagsasaayos ng iyong kapaligiran at pagsasaayos ng mga tao, pangyayari, at bagay para tulutan kang gumulang sa pamamagitan ng mga ito at dahan-dahang maunawaan ang katotohanan habang dinaranas mo ang mga ito. Kapag binigyan ka Niya ng ilang simpleng salita para pukawin o liwanagan ka, o bigyan ka ng kaunting liwanag, hindi pa Siya tapos. Bagkus, tinutulutan ka Niyang matuto ng mga leksiyon, at unti-unting lumago sa pamamagitan ng pagdanas ng bawat bagay, iba-ibang kapaligiran, at iba-ibang tao, pangyayari, at bagay upang unti-unti mong maunawaan ang katotohanan, at makapasok sa realidad. Samakatuwid, gumagawa ang Banal na Espiritu sa isang napakanatural na prinsipyo; gumagawa Siya nang lubos na alinsunod sa natural na disenyo ng pag-unlad ng tao, nang hindi gumagamit ng anumang pamimilit. Ayon sa prinsipyo at saklaw ng gawain ng Banal na Espiritu, kung ang isang tao ay wala man lang ng pinakamababang halaga ng katwiran at konsiyensiya ng tao na dapat mayroon siya, maaari ba niyang matamo ang gawain ng Banal na Espiritu? Makakamit ba niya ang patnubay at kaliwanagan ng Diyos? Talagang hindi. Ano ang ibig kong sabihin dito? Laging sinasabi ng mga tao na hinahangad nila ang katotohanan, na dapat nilang mas maunawaang mabuti ang katotohanan, pero may nakaligtaan sila, na dapat nilang ibigay ang kanilang mga puso sa Diyos. Iniisip nila na: “Kahit ano pa man ang pagkatao ko, may konsiyensiya man ako o wala, isinusuko ko man ang puso ko sa Diyos o hindi, mas hahanapin ko na lang ang katotohanan, mas makikinig sa mga sermon, magbabasa ng marami pang salita ng Diyos, at madalas na magbabahagi tungkol sa katotohanan. At habang ginagawa ko ang tungkulin ko, mas magsisikap ako at mas magdurusa, at magiging maayos din ito.” Pero hindi napagtatanto at hindi alam ng gayong tao ang pinakapangunahing kaalaman. Naiintindihan na ba ninyo kung ano ang pinakamababang dapat taglayin ng isang tao kung nais nilang maunawaan at makamit ang katotohanan? (Konsiyensiya at katwiran.) Sa madaling salita, ang pinakamaliit na dapat gawin, dapat magkaroon ang isang tao ng matapat na puso. Tanging ang mga may tapat na puso ang kayang tumanggap sa katotohanan, magpasakop sa mga plano ng Diyos, at gumawa ng kanilang tungkulin alinsunod sa mga hinihingi ng Diyos. Kung wala kang tapat na puso, hindi mo matutupad ang mga hinihingi ng Diyos, at hindi mo rin magagawa nang maayos ang tungkulin ng isang nilikha. Ano ang ibig sabihin ng hindi pagkakaroon ng matapat na puso? Ibig sabihin nito ay wala kang pagkatao—isa kang diyablo. Ano ang mga pagpapamalas ng pagkakaroon ng isang matapat na puso? Sa pinakamababa, dapat may mabuting pagkatao ang isang tao. Kapag ang isang tao ay may mabuting pagkatao, tunay na puso, konsiyensiya, at katwiran, ang mga ito ay hindi walang kabuluhan o malalabong bagay na hindi nakikita o nahahawakan, ngunit sa halip ang mga ito ay mga bagay na maaaring matuklasan kahit saan sa pang-araw-araw na buhay; lahat ng ito ay mga bagay ng realidad. Sabihin na ang isang tao ay mahusay at perpekto: Isa ba iyong bagay na nakikita mo? Hindi mo makita, mahawakan, o kahit makinita kung ano ang maging perpekto o dakila. Ngunit kung sasabihin mong makasarili ang isang tao, nakikita mo ba ang mga kilos ng taong iyon—at tumutugma ba siya sa paglalarawan? Kung ang isang tao ay sinasabing matapat na may tunay na puso, nakikita mo ba ang pag-uugaling ito? Kung ang isang tao ay sinasabing mapanlinlang, buktot, at napakasama, nakikita mo ba ang mga bagay na iyon? Kahit na ipikit mo ang iyong mga mata, maaari mong maramdaman kung ang pagkatao ng isang tao ay normal o kasuklam-suklam sa pamamagitan ng kung ano ang sinasabi niya at kung paano siya kumikilos. Samakatuwid, hindi isang walang kabuluhang parirala ang “mabuti o masamang pagkatao.” Halimbawa, ang pagiging makasarili at napakasama, kabuktutan at panlilinlang, pagmamataas at pag-aakalang mas matuwid kaysa sa iba ay lahat ng bagay na maaari mong maunawaan sa buhay kapag nakaugnayan mo ang isang tao; ito ang mga negatibong elemento ng pagkatao. Kaya, maaari bang ang mga positibong elemento ng pagkatao na dapat taglayin ng mga tao—tulad ng katapatan at pagmamahal sa katotohanan—ay mapansin sa pang-araw-araw na buhay? Kung ang isang tao man ay may kaliwanagan ng Banal na Espiritu; kung makatatanggap man siya ng patnubay ng Diyos; kung taglay man niya ang gawain ng Banal na Espiritu—nakikita mo ba ang lahat ng bagay na ito? Natutukoy mo ba ang lahat ng ito? Ano ang mga kondisyong dapat mataglay ng isang tao para matamo ang kaliwanagan ng Banal na Espiritu, matanggap ang patnubay ng Diyos, at makakilos nang ayon sa mga katotohanang prinsipyo sa lahat ng bagay? Dapat magkaroon siya ng tapat na puso, mahalin ang katotohanan, hanapin ang katotohanan sa lahat ng bagay, at maisagawa ang katotohanan sa sandaling maunawaan na niya ito. Kapag mayroon ng mga kondisyong ito, ibig sabihin ay may kaliwanagan ng Banal na Espiritu, nagagawang maunawaan ang mga salita ng Diyos, at madaling naisasagawa ang katotohanan. Kung ang isang tao ay hindi tapat na tao at hindi nagmamahal sa katotohanan sa kanyang puso, mahihirapan siyang matamo ang gawain ng Banal ng Espiritu, at kahit pa ibahagi mo sa kanya ang katotohanan, wala iyong kahahantungan. Paano mo masasabi kung tapat na tao ang isang tao? Hindi mo lang dapat tingnan kung nagsisinungaling ba siya at nandaraya, kundi ang pinakamahalaga ay tingnan kung nagagawa ba niyang tanggapin ang katotohanan at isagawa ito. Iyon ang pinakasusi. Noon pa ma’y nagpapalayas na ng mga tao ang sambahayan ng Diyos, at sa puntong ito, marami na ang pinalayas. Hindi sila matatapat na tao, lahat sila’y mapanlinlang na mga tao. Minahal nila ang mga bagay na hindi matutuwid, hindi talaga nila minahal ang katotohanan. Kahit gaano karaming taon na silang naniwala sa Diyos, hindi nila maunawaan ang katotohanan o mapasok ang realidad nito. Lalo namang walang kakayahan ang mga gayong tao na totohanang magbago. Samakatuwid, hindi talaga maiiwasan na sila’y palayasin. Kapag nakakahalubilo mo ang isang tao, ano ang una mong titingnan? Tingnan mo kung tapat ba siya sa salita at sa gawa, kung minamahal ba niya ang katotohanan at kaya ba niyang tanggapin ang katotohanan. Napakahalaga ng mga ito. Madali mong makikita ang diwa ng isang tao hangga’t kaya mong matukoy kung isa ba siyang tapat na tao, kung nagagawa ba niyang tanggapin ang katotohanan at isagawa ito. Kung ang bibig ng isang tao ay puno ng matatamis na salita, ngunit wala siyang totoong ginagawa—kapag dumating na ang oras para gumawa ng isang bagay na totoo, iniisip lamang niya ang kanyang sarili at hindi ang iba—anong klase ng pagkatao ito? (Pagiging makasarili at pagiging napakasama. Wala siyang pagkatao.) Madali ba para sa isang tao na walang pagkatao na magkamit ng katotohanan? Mahirap ito para sa kanya. Kapag nahaharap siya sa isang panahon ng pagdurusa o kailangang niyang magbayad ng kaunting halaga, iniisip niya, “Mauna na muna kayo sa lahat ng pagdurusa at pagbabayad ng halaga na ito, at pagkatapos na halos nakamit na ang mga resulta, susunod na ako.” Anong uri ng pagkatao ito? Ang gayong mga pag-uugali ay kilalang lahat bilang “kawalan ng pagkatao.” Ang lahat ay may tiwaling disposisyon, ngunit sa pagharap sa isang isyu, ang konsiyensiya ng ilang tao ay gumagana at nakakaramdam sila ng paninisi sa sarili, kaya nagagawa nilang kumilos ayon sa kanilang konsiyensiya. Kahit na hindi nila sinasabing, “Hinahanap ko ang katotohanan at kailangan kong maging mabuting tao,” nagsisimula sila sa pamamagitan ng pagkakaroon ng isang gumaganang konsiyensiya, at nagagawa nilang sabihin, nang umaasa sa kanilang konsiyensiya, “Kailangang maging karapat-dapat ako sa biyaya at pagpili ng Diyos.” Kaya kapag gumagana ang kanilang konsiyensiya, naisasagawa na ba nila ang katotohanan? Hindi ito tiyak, ngunit kung kahit papaano ay mayroon sila ng kagustuhang ito, nagiging madali para sa kanila na isagawa ang katotohanan, na siyang pinakapangunahing pundasyon para makamit ng mga tao ang katotohanan. Kapag nahaharap sa panganib, inaalala lang ng ilang tao ang magtago. Ang ilan ay pinoprotektahan ang iba at walang pakialam sa sarili nila. Kapag may nangyayari sa kanila, ang ilang tao ay nagtitiis, at ang ilan ay lumalaban. Ito ay mga pagkakaiba sa pagkatao. Kaya anong uri ng tao ang malamang na magkakamit ng katotohanan? Maraming tao ang gumawa ng matatatag na kapasiyahan sa harap ng Diyos, at nanumpa na ibibigay sa Kanya ang kanilang buong buhay, na gugugulin nila ang kanilang sarili para sa Kanya, at walang hahangaring kapalit. Gayunpaman, ang mga taong may masamang pagkatao ay palaging nag-aagawan para sa pakinabang, hindi kailanman nagbibigay o nagtitiis, at hindi kailanman kumikilos ayon sa budhi. Madali ba para sa isang tulad nito na magkamit ng katotohanan? Madali ba para sa kanya na magawang perpekto ng Diyos? (Hindi.) Kaya anong uri ng tao ang madaling magawang perpekto ng Diyos at magkamit ng katotohanan? (Mga taong may mabuting pagkatao.) Kailangang may pamantayan para sa pagkakaroon ng mabuting pagkatao. Hindi kasama rito ang pagtahak sa landas ng pagtitimpi, hindi pagkapit sa mga prinsipyo, pagsisikap na huwag makasakit ng sinuman, pagsipsip kahit saan ka magpunta, pagiging matatas at wais sa lahat ng iyong nakakasalamuha, at panghihikayat sa lahat na magsabi nang maganda tungkol sa iyo. Hindi ito ang pamantayan. Ano kung gayon ang pamantayan? Ito ay ang magawang magpasakop sa Diyos at sa katotohanan. Ito ay ang pagharap sa tungkulin at iba’t ibang uri ng tao, pangyayari, at mga bagay nang may mga prinsipyo at pagpapahalaga sa responsabilidad. Ito ay malinaw na nakikita ng lahat; ang lahat ay maliwanag tungkol dito sa kanilang puso. Bukod doon, sinisiyasat ng Diyos ang mga puso ng mga tao at inaalam ang kanilang sitwasyon, bawat isa sa kanila; kahit sino pa sila, walang makakaloko sa Diyos. Palaging ipinagyayabang ng ilang tao na nagtataglay sila ng mabuting pagkatao, na hindi sila kailanman nagsasabi nang masama tungkol sa iba, hindi kailanman pinipinsala ang mga interes ng sinuman, at sinasabi nilang hindi sila kailanman naghangad ng mga pag-aari ng ibang tao. Kapag mayroong pagtatalo sa mga interes, pinipili pa nga nilang dumanas ng kawalan kaysa samantalahin ang iba, at iniisip ng lahat ng iba na mabubuti silang tao. Gayunpaman, kapag ginagampanan ang kanilang mga tungkulin sa sambahayan ng Diyos, tuso at madaya sila, palaging nagbabalak para sa kanilang sarili. Hindi nila kailanman iniisip ang kapakanan ng sambahayan ng Diyos, hindi nila kailanman tinatrato na madalian ang mga bagay na tinatrato ng Diyos na madalian o nag-iisip gaya ng pag-iisip ng Diyos, at hindi nila kailanman kayang isantabi ang sarili nilang mga kapakanan upang magampanan ang kanilang mga tungkulin. Hindi nila kailanman tinalikdan ang sarili nilang mga kapakanan. Kahit na nakikita nilang gumagawa ng kasamaan ang masasamang tao, hindi nila inilalantad ang mga ito; wala silang mga prinsipyo o kung anuman. Anong uri ng pagkatao ito? Hindi ito mabuting pagkatao. Huwag ninyong pansinin ang sinasabi ng gayong mga tao; dapat ninyong tingnan ang kanilang ipinamumuhay, ang kanilang ibinubunyag, at ang kanilang saloobin kapag ginagampanan nila ang kanilang mga tungkulin, pati na ang kanilang kalagayang panloob at ang kanilang minamahal. Kung ang pagmamahal nila sa sarili nilang katanyagan at pakinabang ay nakahihigit sa kanilang katapatan sa Diyos, kung ang pagmamahal nila sa kanilang sariling katanyagan at pakinabang ay nakahihigit sa mga interes ng sambahayan ng Diyos, o kung ang kanilang pagmamahal sa sarili nilang katanyagan at pakinabang ay nakahihigit sa konsiderasyong ipinapakita nila para sa Diyos, nagtataglay ba ang gayong mga tao ng pagkatao? Hindi sila mga taong may pagkatao. Nakikita ng iba at ng Diyos ang kanilang paggawi. Napakahirap para sa gayong mga tao na matamo ang katotohanan.

Ngayon, naiintindihan ba ninyong lahat kung anong uri ng mga tao ang nakakapagkamit ng katotohanan? Lahat ay handang hangarin ang katotohanan, lahat sila ay nananalig sa Diyos, nagtitipon at nakikinig sa mga sermon, gumagawa ng kanilang mga tungkulin, at nagbabahaginan tungkol sa katotohanan, ngunit bakit pagkatapos ng ilang taon, nakakapagsalita ang ilang tao tungkol sa kanilang mga testimonya ng karanasan at nakakapagpatotoo sila tungkol sa Diyos, samantalang ang ilang tao ay wala man lang testimonya ng karanasan, ni hindi nila nagagawa nang maayos ang anumang tungkulin? Ano ang ipinagkaiba? Sa totoo lang, ang kaibahan nila ay nasa kanilang pagkatao. Ang ilang tao ay may konsiyensiya at katwiran, samantalang ang iba ay wala; ang ilang tao ay mahal ang katotohanan, samantalang ang iba ay hindi. Kaya, anong uri ng tao ang madaling makakakamit sa katotohanan? (Mga taong taos-puso sa Diyos, matapat, may pagkatao, at may konsiyensiya at katwiran.) Napakahalaga nito. Ngayong naiintindihan ninyo iyon, dapat ninyong isaalang-alang ito: May kaugnayan ba ang pagkaunawa at pagkamit ng katotohanan sa hitsura, kakayahan, antas ng edukasyon, sirkumstansiya ng kapanganakan, edad, sitwasyon ng pamilya, mga talento, o mga propesyonal na kasanayan na pinagkadalubhasaan ng mga tao? Masasabing sa esensiya ay hindi nauugnay ang mga ito. Ang ilang tao ay may mahinang kakayahan, pero sila mismo ay lubos na maaasahan. Ibinubuhos nila ang buong lakas na mayroon sila, hindi nagpapakatuso at nanlilinlang, at sila ay masigasig at umaako ng responsabilidad sa mga bagay-bagay. Kapag nagkakamali sila, nagagawa nilang tanggapin ang katotohanan at magsagawa nang ayon sa mga prinsipyo; kapag nahihirapan sila, nagagawa nilang hanapin ang katotohanan. Lalong bumubuti ang mga resulta ng paggawa ng kanilang tungkulin, at bagamat minamaliit sila ng matatalinong tao, gusto ng Diyos ang ganitong uri ng tao. Kapag nagbibigay ng biyaya ang Diyos sa mga tao at tinutulutan silang maunawaan ang katotohanan, hindi Niya tinitingnan ang kanilang hitsura, antas ng edukasyon, kalidad ng kanilang kakayahan, o ang kanilang kahusayan sa pagsasalita—hindi tinitingnan ng Diyos ang alinman sa mga ito. Sinasabi ng ilang tao: “Hindi ako magaling magsalita, pero nakakakita ako ng mga taong napakahusay sa kanilang pananalita. Hindi ako matangkad, at karaniwan lang ang hitsura ko. Hindi ako nakapag-aral, at hindi rin masyadong mahusay. Hindi ba’t ibig sabihin niyon ay katapusan ko na?” Anong klaseng pag-iisip ito? Hindi ba’t maling pagkaunawa ito sa Diyos? Hindi ba’t nangangahulugan ito na hindi ninyo nauunawaan ang kalooban ng Diyos? (Ganoon na nga.) Hindi ba mapanghimagsik ang mga taong nagtataglay ng perspektibong ito? Talagang hindi nila nauunawaan ang kalooban ng Diyos. Iniisip nila na ang lahat ng inililigtas at ginagawang perpekto ng Diyos, o binibigyang-liwanag at inaakay Niya, ay matatalino, na nakakapagsalita sila nang napakahusay, na mayroon silang malawak na edukasyon at kaalaman, na lahat sila ay henyo, at na gusto sila ng Diyos. Hindi ba’t paninirang-puri ito laban sa Diyos? Hindi talaga nila nauunawaan ang pag-iisip ng Diyos! Palaging sinasabi ng mga tao na ang Diyos ay matuwid at na nakikita Niya ang puso ng mga tao, pero kapag nangyayari sa kanila ang mga bagay-bagay, hindi nauunawaan ng mga tao ang Diyos. Mas naiintindihan na ba ninyo ngayon? Ano ang nakikita ng Diyos kapag tinitingnan Niya ang mga tao? Nakikita Niya ang kanilang puso. Lahat ng sinasabi at ginagawa ng mga tao ay kontrolado ng kanilang puso. Kung matapat ang puso mo, magkakaroon ka ng mabuting pagkatao. Unti-unti mong mauunawaan ang katotohanan, medyo matutugunan mo ang mga hinihingi ng Diyos, at magagawa mong isaalang-alang ang kalooban ng Diyos. Kung masyadong mapanlinlang ang puso mo, sarado, at matigas, kung makasarili ka, walang mabuting pagkatao, at palaging naiipit sa mga kuru-kuro, ipinagpapalagay kung paano dapat kumilos ang Diyos, kung hindi mo nauunawaan ang Diyos at hindi kailanman naaarok ang Kanyang kalooban kapag nahaharap ka sa isang bagay na hindi akma sa mga kuru-kuro mo, makakamit mo ba ang katotohanan? Hindi mo makakamit ito. Sa huli, kapag hindi mo makamit ang katotohanan, sisisihin mo ba ang sarili mo, ang iba, o ang Diyos, sasabihin mo bang hindi patas ang Diyos? (Sisisihin namin ang aming sarili.) Tama, sisisihin mo ang sarili mo. Kaya ano ang dapat gawin ng isang taong tulad nito para makamit ang katotohanan? Dapat niyang hanapin ang katotohanan at isagawa ito, at dapat siyang kumilos at magsagawa sa mga partikular na paraan. Kung nakakaunawa siya nang hindi nagsasagawa, hindi pa rin niya makakamit ang katotohanan. Kapag nakikitaan ka ng pagkamakasarili at mga pagpapakana para sa sarili mong pakinabang, at natatanto mo iyon, dapat kang manalangin sa Diyos at hanapin ang katotohanan para lutasin ito. Ang unang bagay na dapat mong mabatid ay na sa diwa, ang pagkilos sa ganitong paraan ay isang paglabag sa mga katotohanang prinsipyo, nakakapinsala ito sa gawain ng iglesia, ito ay makasarili at kasuklam-suklam na pag-uugali, hindi ito ang nararapat gawin ng mga tao na may konsiyensiya at katwiran. Dapat mong isantabi ang sarili mong mga interes at pagkamakasarili, at dapat mong isipin ang gawain ng iglesia—iyan ang kalooban ng Diyos. Matapos magdasal at pagnilayan ang iyong sarili, kung tunay mong natatanto na ang pagkilos nang gayon ay makasarili at kasuklam-suklam, magiging madali nang isantabi ang sarili mong pagkamakasarili. Kapag isinantabi mo ang iyong pagkamakasarili at mga pagpapakana para sa pakinabang, magiging matatag ka, magiging payapa, masaya, at madarama mo na dapat isipin ng taong may konsiyensiya at katwiran ang gawain ng iglesia, na hindi siya dapat matutok sa personal niyang mga interes, na siyang magiging napakamakasarili, kasuklam-suklam, at walang konsiyensiya o katwiran. Ang hindi makasariling pagkilos, pag-iisip sa gawain ng iglesia, at paggawa lamang ng mga bagay-bagay na nakalulugod sa Diyos ang matuwid at marangal, at magbibigay ng saysay sa iyong pag-iral. Sa pamumuhay nang ganito sa lupa, nagiging bukas ka at matapat, namumuhay ka nang may normal na pagkatao, at may tunay na wangis ng tao, at hindi lang malinis ang iyong konsiyensiya, kundi karapat-dapat ka rin sa lahat ng bagay na ipinagkaloob sa iyo ng Diyos. Habang lalo kang namumuhay nang ganito, lalo kang magiging matatag, lalo kang magiging payapa at masaya, at lalo kang sisigla. Sa gayon, hindi ba’t makakatapak ka na sa tamang landas ng pananampalataya sa Diyos?

Malulutas man o hindi ang mga tiwaling disposisyon ng pagkamakasarili, kaimbihan, panlilinlang, at kasinungalingan ng mga tao ay nakadepende sa kung kaya nilang tanggapin ang katotohanan o hindi. Lahat ng mga kayang tumanggap ng katotohanan ay napopoot sa kanilang mga tiwaling disposisyon, kinasusuklaman nila ang pagkamakasarili at kaimbihan, at ang kanilang panlilinlang at kasinungalingan. Ayaw nilang hayaan ang mga bagay na ito na dumihan o hadlangan sila. Hangga’t natutuklasan ng mga nagmamahal sa katotohanan ang sarili nilang mga tiwaling disposisyon, magiging madali para sa kanila na isantabi ang negatibong basura at duming ito. Yaong mga hindi nagmamahal sa katotohanan ay itinuturing ang mga negatibong bagay na ito bilang kayamanan. Masyado nilang mahal ang kanilang sariling pakinabang, ayaw nilang talikdan ang laman, at masyado silang mapagmatigas. Dahil dito, hindi nila kailanman nauunawaan kung ano ang kalooban ng Diyos, ni hindi sila nakakapagpasakop sa Kanya. Dahil hindi mahal o tanggap ng mga tao ang katotohanan, nananalig sila sa Diyos sa loob ng maraming taon nang may magulong pag-iisip. Kapag dumarating ang panahon na kailangan nilang magpatotoo, nauumid ang kanilang dila, at hindi sila makapagsalita ng kahit ano. Maraming taon nang nakikinig ang mga tao sa mga sermon tungkol sa katotohanan, at palaging ipinaaalam sa kanila ang disposisyon ng Diyos, kaya ang mga naghahangad sa katotohanan ay dapat naunawaan na ito, pero yaong mga hindi nagmamahal sa katotohanan ay hindi handang buksan ang kanilang sarili sa harap ng Diyos. Ayaw isuko ng puso nila ang mga kagustuhan ng laman, kaya hindi sila naglalakas-loob na bastang buksan ang kanilang sarili sa Diyos. Nais lamang nilang malayang tamasahin ang biyayang ibinibigay ng Diyos sa mga tao, pero ayaw nilang isagawa ang katotohanan para palugurin ang Diyos. Sabi ng Diyos: “Kung gusto mong makamtan ang Aking biyaya, kung nais mong makamit ang mga katotohanang ito, mayroon lamang isang kondisyon—dapat mong isuko ang sarili mong pakinabang, at ibigay sa Akin ang iyong tapat na puso.” Hindi kayang tugunan ng mga tao kahit ang isang kondisyong ito, gayunpaman, gusto pa rin nilang hingin ang biyaya ng Diyos, humingi ng kapayapaan at kagalakan, at gusto nilang makamit ang katotohanan; pero ayaw nilang ibigay ang kanilang tapat na puso sa Diyos, kaya anong uri sila ng mga tao? Hindi ba’t kauri sila ni Satanas? Magagawa ba nila ang dalawa nang sabay? Sa totoo lang, hindi nila magagawa. Nauunawaan mo man o hindi ang kalooban ng Diyos, palaging hayagang ipinaaalam sa mga tao ang Kanyang disposisyon. Kung hindi kailanman tinatanggap ng isang tao ang katotohanan, o kung nauunawaan niya ang katotohanan nang hindi ito isinasagawa, ito ay dahil masyado siyang mapagmatigas at hindi niya ibinigay ang puso niya sa Diyos. Kaya, hinding-hindi niya makakamit ang katotohanan, ni hindi niya malalaman ang disposisyon ng Diyos. Hindi ito dahil hindi patas ang pakikitungo ng Diyos sa mga tao. Madalas na binabanggit ng mga tao ang sinabi ng Diyos na: "Tinatrato ng Diyos ang sinumang Kanyang naisin nang may biyaya," pero hindi nila naiintindihan ang kahulugan ng pariralang ito. Sa kabaligtaran, hindi nila nauunawaan ang Diyos. Iniisip nila na nagmumula ang biyaya sa Diyos, na ibinibigay Niya ito sa kung kanino Niya naisin, at na Siya ay mabuti sa kung kanino Niya nais. Totoo ba ito? Hindi ba’t mga kuru-kuro at imahinasyon ito ng tao? Tinatrato ng Diyos ang mga tao batay sa kanilang diwa. Kapag nagagawang isaisip ng mga tao ang kalooban ng Diyos at tanggapin ang katotohanan, sila ay pinagpapala ng Diyos. Kung hindi tinatanggap ng mga tao ang katotohanan at nilalabanan nila ang Diyos, magiging iba ang resulta. Sa katunayan, patas ang Diyos sa lahat at tinatrato Niya sila ayon sa mga prinsipyo, kaya lang sadyang may bahagi ng sangkatauhan na masyadong matigas ang puso, kaya dapat maging iba ang pakikitungo ng Diyos sa kanila. Ang mga bagay na ginagawa ng Diyos sa bawat tao ay iba-iba, na nagpapakitang ginagawa Niya ang mga bagay ayon sa mga prinsipyo. Ang Diyos ay matuwid sa bawat tao. Halimbawa, maraming tao ang hindi lumalapit sa Diyos para hanapin ang katotohanan. Nais lamang nilang umasa sa kanilang dalawang kamay para bumuo ng magandang buhay at kinabukasan para sa kanilang sarili. Nais nilang mapamunuan ang sarili nilang kapalaran at kinabukasan, at inaakala nila na ang pamumuno sa kanilang kapalaran ay nasa sarili nilang mga kamay. Hindi nila tinatanggap ang kataas-taasang kapangyarihan o mga plano ng Diyos, ni hindi sila nagpapasakop sa Kanya, at gusto nilang ang Diyos ang magpalugod sa kanila. Kapag nadadapa sila at nabibigo, inirereklamo nila na hindi patas ang Diyos. Makatwiran ba ito? Masyado silang mangmang at mapagmatigas. Pero palagi nilang iniisip na matalino sila. Iniisip nila na: “Tinatalikuran ng ilang tao ang kanilang pamilya, at ayaw nila ng kahit ano. Ginugugol nila ang lahat ng oras nila sa paggawa ng kanilang tungkulin, ibinibigay ang kanilang tapat na puso sa Diyos, at ano ang kanilang nakukuha bilang kapalit? Hindi nila alam kung ano ang gagawin ng Diyos sa hinaharap, pero ibinibigay nila ang lahat, hindi hinahayaan ang sarili na umurong. Napakahangal ng mga taong ito! Tingnan ninyo kung gaano ako katalino, sinusunod ko ang ganitong gawi: Wala akong kinikilingan. Wala akong kailangang isuko, at wala akong kailangang ipagpaliban, at sa huli ay maliligtas din ako.” Matalino ba ang taong ito, o isa siyang hangal? (Isa siyang hangal.) Tiyak na isa siyang hangal. Kung ihahambing sa isa’t isa, ang matatalinong tao at ang mga mangmang, ang mga mapagmatigas ay naiiba sa kanilang pagkatao. Ang matatalinong tao ay may mabuting pagkatao, samantalang ang mga mangmang at mapagmatigas ay may masamang pagkatao. Ang matatalinong tao ay tumatanggap sa katotohanan, samantalang ang mga taong mangmang at mapagmatigas ay hindi, at magkaiba ang magiging kahihinatnan nila sa huli.

Sa paggawa ng tungkulin, mayroong dalawang pangunahing uri ng tao. Ang isa ay ang uri na taos-pusong gumugugol ng kanyang sarili para sa Diyos, habang ang isa naman ay ang uri na laging umiiwas sa gawain. Anong uri ng tao sa tingin mo ang pupurihin at ililigtas ng Diyos? (Yaong mga taos-pusong gumugugol ng kanilang sarili para sa Diyos.) Nais ng Diyos na makamit ang mga taong iyon na taos-pusong gumugugol ng kanilang sarili para sa Kanya. Sa totoo lang, hindi marami ang hinihingi ng Diyos sa mga tao. Hinihiling lamang Niya na taos-pusong gagawin ng mga tao ang kanilang tungkulin; hindi Niya gustong kuhanin ang personal mong pakinabang. Binigyan kayo ng Diyos ng mga pagkakataong magsanay sa paggawa ng inyong tungkulin at sa pagpapabuti ng lahat ng uri ng talento, at ang gusto Niya ay ang sinseridad ng mga tao. Kahit saan mo gawin ang tungkulin mo o kung ano man ang tungkulin mo, ibinigay sa iyo ng Diyos ang pinakamalaking pagkakataon kung saan mapapabuti mo ang iyong mga talento at kasanayan hangga’t maaari, at sa huli, nais ng Diyos na tulutan kang makamit ang katotohanan sa lahat ng uri ng kapaligiran at tungkulin, na maunawaan ang Kanyang kalooban, at maisabuhay ang wangis ng tao. Ito ang kalooban ng Diyos. Hindi nais ng Diyos na kuhanin ang lahat sa iyo, sa halip, nais Niyang kumpletuhin ang lahat para sa iyo—gusto Niyang ibigay sa iyo ang lahat. Ang ilang tao ay palaging makitid ang utak; dahil nakapag-aral sila ng ilang propesyonal na kaalaman sa sekular na mundo, iniisip nila na kung gagawin nila ang kanilang tungkulin, mapapabayaan nila ang lahat ng kanilang propesyonal na kaalaman. Kahit na talagang hindi ito magagamit, tunay bang katumbas ito ng kawalan? Sa paggawa ng tungkulin mo ngayon, makakamit mo ang katotohanan at buhay. Kung ihahambing, alin ang mas mahalaga: ang kaunting walang silbi at napabayaang kaalaman, o ang katotohanan at buhay? Bukod pa roon, ang tunay na mga kapaki-pakinabang na bagay na natututuhan mo ay maaaring mapabuti at magamit habang ginagawa mo ang iyong tungkulin. Hindi ba’t magiging mas matatag ang memorya mo sa mga bagay na ito kung magagamit mo ang mga ito sa paggawa ng iyong tungkulin? Ang tandaan ang mga bagay na hindi mo nagagamit ay nakayayamot lang at isang abala, kaya hindi naman gaanong nakapanghihinayang kung hindi magagamit ang mga ito. Ngayon, ang mga libangan at kasanayan ninyo ay napapabuti habang ginagawa ninyo ang inyong tungkulin. Isa pa, habang ginagawa ninyo ang tungkulin ng isang nilalang sa panahong ito, nauunawaan ninyo ang katotohanan at nakapapasok sa tamang landas ng buhay. Kay sayang pangyayari, kay suwerte! Paano man ninyo tingnan ito, hindi ito isang kawalan. Habang sinusundan ninyo ang Diyos, inilalayo ang inyong sarili sa mga lugar ng kasalanan, at inilalayo ang inyong sarili sa mga grupo ng masasamang tao, kahit papaano ay hindi patuloy na magdurusa ang inyong puso at isipan sa pagtiwali at pagyurak ni Satanas. Nakarating ka sa isang piraso ng dalisay na lupain, nakaharap sa Diyos. Hindi ba’t napakalaking suwerte nito? Muling isinisilang ang mga tao sa magkakasunod na henerasyon, hanggang sa kasalukuyan, at gaano karaming tsansa ang mayroon sila? Hindi ba’t tanging ang mga taong ipinanganak sa mga huling araw ang may ganitong pagkakataon? Napakagandang bagay nito! Hindi ito isang kawalan, ito ay pinakamalaking suwerte. Dapat masayang-masaya ka! Bilang mga nilalang, sa lahat ng nilikha, sa ilang bilyong tao sa mundo, gaano karaming tao ang may pagkakataong makapagpatotoo sa mga gawa ng Lumikha sa kanilang identidad bilang mga nilalang, na makagawa sa kanilang tungkulin at responsabilidad sa gawain ng Diyos? Sino ang may gayong oportunidad? Marami bang taong may gayong oportunidad? Masyadong kakaunti! Ilan sila? Isa sa sampung libo? Hindi, mas kaunti pa nga! Lalo na kayo na nakakagamit ng inyong mga kasanayan at kaalaman na napag-aralan ninyo para gawin ang inyong tungkulin, hindi ba’t lubos kayong pinagpala? Hindi ka nagpapatotoo tungkol sa isang tao, at ang ginagawa mo ay hindi isang propesyon—ang Siyang pinaglilingkuran mo ay ang Lumikha. Ito ang pinakamaganda at pinakamahalagang bagay! Hindi ba’t dapat ninyo itong ipagmalaki? (Dapat nga.) Habang ginagawa ninyo ang inyong tungkulin, natatamo ninyo ang pagdidilig at pagtustos ng Diyos. Sa gayong napakagandang sitwasyon at pagkakataon, kung wala kayong natatamong anumang mahalagang bagay, kung hindi ninyo nakakamit ang katotohanan, hindi ba kayo magsisisi habangbuhay? Kaya, dapat ninyong samantalahin ang pagkakataon na gawin ang inyong tungkulin, at huwag itong palampasin; masigasig na hangarin ang katotohanan habang ginagawa ang inyong tungkulin, at kamtin ito. Ito ang pinakamahalagang bagay na magagawa ninyo, ang pinakamakabuluhang buhay! Walang tao o grupo ng mga tao sa lahat ng nilalang ang mas higit pang pinagpala kaysa sa inyong lahat. Para saan nabubuhay ang mga hindi mananampalataya? Nabubuhay sila para muling isilang, at para sa kagalakan ng mundo. Para saan kayong lahat nabubuhay? Nabubuhay kayo para gawin ang tungkulin ng isang nilalang. Napakalaki ng halaga ng gayong buhay! Kaya, hindi ninyo dapat maliitin ang tungkuling ginagawa ninyo, lalong hindi ninyo dapat talikuran ang tungkuling iyon. Ang gawin nang maayos ang inyong tungkulin at kumpletuhin ang atas ng Diyos—iyon lamang ang pinakamahalaga at pinakamakabuluhang bagay.

Hunyo 29, 2015