Ngayon, nakatuon yaong mga buong pusong nananalig sa Diyos sa masigasig na paggawa ng kanilang mga tungkulin, at nais nilang gawin nang maayos ang kanilang mga tungkulin. Gayunpaman, dahil lahat ay mayroong tiwaling disposisyon, at bawat isa ay may sariling mga paghihirap at pagkukulang, mahirap para sa kanila na gawin nang sapat ang kanilang tungkulin—kinakailangan nilang hangarin at pagsikapan ang katotohanan. Kapag dumarating ang mga paghihirap, dapat sama-samang manalangin ang lahat at hanapin ang katotohanan para magkakasamang lutasin ang kanilang mga problema. Ito ang responsabilidad at tungkulin ng bawat tao. Lahat ay may responsabilidad at obligasyon na gawin nang maayos ang kanilang tungkulin. Hindi ito responsabilidad ng isang partikular na tao; sa halip, ito ay magkasanib na responsabilidad ng lahat. Kaya, dapat sama-samang magsikap ang lahat at matutong magtulungan nang maayos. Maliban sa pagsasangkap sa kanilang sarili ng katotohanan, dapat ding sangkapan ng lahat ang kanilang sarili ng propesyonal na kaalaman, gamitin ang sarili nilang mga kalakasan, matuto ng ilang praktikal na bagay, matuto mula sa isa’t isa, at pagbutihin ang kanilang mga kahinaan sa pamamagitan ng pagtulong sa isa’t isa. Sa paggawa nito, makakukuha sila ng mas mabubuting resulta sa kanilang mga tungkulin.

Bakit sa palagay ninyo napakahirap para sa mga hindi mananampalataya na gumawa ng anumang bagay, at bakit napakalaki ng kanilang mga hadlang? Ito ay dahil mayroong mga satanikong kalikasan ang mga tao; lahat sila ay namumuhay ayon sa mga tiwaling disposisyon, gustong magpakitang-gilas, gustong sila ang may huling kapasyahan, at hindi nakakapagtulungan nang maayos. Kaya, napakahirap para sa kanila na gawin ang anumang bagay nang matagumpay. Sa kalagitnaan ng paggawa ng isang bagay, nagkakandawatak-watak sila dahil sa kawalan ng pagkakaisa, at naghihiwalay. Ang mga mayroong mabuting pagkatao ay nakapagpapatuloy nang kaunti. Sa malao’t madali, ang mga walang katotohanan ay madadapa. Kung malinaw ninyong nakikita ang puntong ito, dapat kayong matutong tumanggap at magpasakop sa katotohanan, at makipagtulungan nang maayos sa iba. Bakit hindi nagtutulungan nang maayos ang mga tao? (Dahil mayabang at mapagmatuwid ang mga tao. Lagi nilang iniisip na sila ang tama, at ayaw nilang tanggapin ang mga mungkahi ng iba.) Ang pagiging mayabang at mapagmatuwid ay kapwa bahagi ng isang tiwaling disposisyon. Madali bang lutasin ang problemang ito? Malulutas ba ito ng sinuman? Talagang hindi kayang lutasin ng mga hindi mananampalataya ang ganitong uri ng problema. Bakit? Dahil hindi nila tinatanggap ang katotohanan. Namumuhay sila ayon sa mga satanikong pilosopiya, sa kanilang sariling kagustuhan, mga panlalansi, mga pakana, panlilinlang, at kanilang mga satanikong disposisyon. Hindi nila tinatanggap ang katotohanan, lalong hindi nila ito isinasagawa, ni hindi nila hinahangad na kilalanin ang kanilang sarili, talikdan ang kanilang sarili, o magpasakop sa katotohanan. Ganap na wala silang sinasabi tungkol sa mga positibong bagay at tamang landas na ito. Hindi nila kailanman kinikilala na ang Diyos ang katotohanan at hinding-hindi sila mananalig sa Kanya, kaya kahit anong propesyon ang pasukin nila at sa ano man na gawin nila, palagi silang nabibigo at nagdudulot ng kapahamakan sa kanilang sarili sa bandang huli. Iba ang kalagayan sa sambahayan ng Diyos. Sa sambahayan ng Diyos, ang Diyos ang naghahari; ang Kanyang mga salita at katotohanan ang naghahari. Sa bawat araw, kumakain at umiinom ng Kanyang mga salita ang mga hinirang ng Diyos, at nagbabahaginan tungkol sa katotohanan. Lalong napupuno ng liwanag ang mga puso nila, at handa silang magsikap tungo sa katotohanan, at makamit ito. Bakit mas epektibo ang mga kapatid kapag nagtutulungan kaysa sa mga hindi mananampalataya? Kahit papaano, may pundasyon sila: Lahat sila ay mga taong buong pusong nananalig sa Diyos, at sa sambahayan ng Diyos, nagkakaisa sila sa kanilang pag-iisip at mga pagsisikap kapag ginagampanan ang kanilang mga tungkulin. Bukod pa rito, mayroon silang iisang pananampalataya, parehong mga layon, at konektado ang kanilang mga espiritu. Mula man sila sa hilaga, sa timog, o sa Gitnang Kapatagan, bagamat magkakaiba ang kanilang mga diyalekto, mabilis pa rin silang nagiging pamilyar sa isa’t isa habang nagbabahaginan sila tungkol sa pananampalataya at nagtatalakay ng kanilang mga karanasan, na para bang matagal na silang magkakakilala. Pakiramdam nila ay miyembro sila ng iisang pamilya. Higit pa roon, yaong mga hindi praktikal na nag-aasikaso sa mga isyu, na laging nagpapakana at nanlilinlang, na nanlalansi, laging mayabang at mapagmatuwid, na sumusunod sa sarili nilang kagustuhan, at hindi tumatanggap ng kahit katiting na katotohanan, ay hindi makakapanindigan sa sambahayan ng Diyos. Likas silang pinalalayas at pinapaalis, dahil ang katotohanan ang naghahari sa sambahayan ng Diyos. Malinaw ang lahat ng ito, at napatunayan nang totoo. Anuman ang iyong edad, kasarian, o maging ang iyong antas ng kasanayan, kung sasabihin mong, “Naiintindihan ko ang aking larangan ng kadalubhasaan, kaya tama ang sinasabi ko. Hindi ako makikinig sa inyo!” kung gayon, ano ang magiging pananaw ng lahat sa iyo? Pupurihin ba nila ang ganitong uri ng tao? (Hindi nila pupurihin ito.) Magagawa ba ng ganitong tao ang kanyang tungkulin nang maayos at makakapanindigan ba ito? (Hindi.) Madali siyang mapapalayas. Ang ilang tao ay mahusay sa pagsasalita at talagang kaaya-ayang pakinggan ang kanilang pananalita, pero wala silang ginagawang anumang praktikal. Sa una, magugustuhan sila ng mga tao, ngunit paano kaya sa kalaunan? Makikita ng lahat ang totoong sila, at sasabihing, “Nagsasalita nang kaaya-aya ang taong ito sa panlabas, pero wala siyang ginagawang anumang praktikal. Isang tingin lang sa kanya, at malalaman mo nang hindi niya mahal ang katotohanan. Nakatuon siya sa pagpapanggap, at kung paano niya ipinipresenta ang kanyang sarili. Hindi siya kailanman nagbahagi sa katotohanan o nagnilay sa kanyang sarili. Katulad siya ng hindi mananampalataya, siya ay hindi mananampalataya.” Pagkatapos itong makita, mayayamot sa kanya ang mga tao, iisipin na hindi makabubuti o makatutulong ang pakikipag-usap o pakikipagtulungan sa kanya. Dahil sa ganitong uri ng tao, nararamdaman ng iba na hindi sila masaya at na hindi malaya ang kanilang espiritu, at unti-unti nilang lalayuan ang taong ito. Kapag nakita ng taong ito na inaabandona na siya ng iba, at tuluyan na siyang nakabukod, magsisimula na siyang pagnilay-nilayan ang kanyang sarili. Saka lang niya mapagtatantong, “Hindi katanggap-tanggap para sa isang tao na hindi hangarin ang katotohanan. Ang umasa sa mga walang kuwentang panlalansi, mga katangian, at mga kaloob, o sa sarili kong mga karanasan, aral, pilosopiya para sa pamumuhay, at mga taktika ay talagang hindi uubra sa sambahayan ng Diyos. Dapat kong tanggapin at hangarin ang katotohanan para maiwasan ko ang mapalayas!” Kung tunay na magsisisi at magbabago ang gayong tao, mayroon pa ring kaunting pag-asa na maliligtas siya.

Sa sambahayan ng Diyos, anong uri ng tao ang gusto ng karamihan? (Gusto nila ang mga taong naghahangad sa katotohanan, kayang tanggapin ito, at taglay ang katotohanang realidad.) Paano ito ipinapakita ng mga taong may katotohanang realidad? (Mas matapat sila.) Nagtataglay sila ng matapat na pagkatao. Ano pa? (Mas deboto sila.) Sa panlabas, namumuhay sila ng mas deboto at wastong pamumuhay, at nakikinabang ang iba na makita ang mga ito. Ano pa? (Nagagawa nilang isagawa ang katotohanan, at kumikilos sila nang may prinsipyo.) Ito ang ilang praktikal na paraan ng pagpapakita nila nito. Anong mga bagay ang saklaw ng pagkilos nang may prinsipyo? Ano ang mga detalye roon? Halimbawa, pagdating sa kung paano tratuhin ang mga tao, mayroon man silang katayuan o wala, o mga kapatid, lider, o manggagawa man sila, anong mga prinsipyo ang dapat sundin? Walang duda na makatarungan at makatwiran lamang na dapat silang tratuhin ayon sa salita ng Diyos at sa katotohanan. Talagang hindi ka maaaring umasa sa emosyon o sa mga personal na kagustuhan, nakikipaglapit sa isa subalit lumalayo sa iba, sinasamantala ang mga taong inosente ngunit sumisipsip sa yaong mga kahanga-hanga, o bumubuo ng mga grupo-grupo para lumikha ng tunggalian sa pagitan ng mga ito. Bukod doon, hindi mo maaaring atakihin o diskriminahin ang mga taong naghahangad sa katotohanan at gumagawa ng kanilang mga tungkulin. Dapat mong tratuhin ang mga tao ayon sa mga katotohanang prinsipyo. Iyon ang prinsipyo kung paano tratuhin ang mga tao, at ito rin ang prinsipyo kung paano makisama sa iba. Ang mga nananalig sa Diyos ay dapat tratuhin nang patas ang lahat ng tao. Ang paghikayat sa mga tao kapag sila ay kapaki-pakinabang, at pagdiskrimina laban sa mga taong hindi kapaki-pakinabang—ito ba ang prinsipyo kung paano mo dapat tratuhin ang mga tao? Ito ang makamundong pilosopiya ng mga hindi mananampalataya, isang satanikong disposisyon, at satanikong lohika. Sa sambahayan ng Diyos, ano ang mga prinsipyo kung paano tinatrato ang mga tao? Dapat mong tratuhin ang lahat ayon sa mga katotohanang prinsipyo, at dapat mong tratuhin nang patas ang bawat isa sa iyong mga kapatid. Paano sila tatratuhin nang patas? Ito ay dapat ibatay sa mga salita ng Diyos, sa kung sinong mga tao ang inililigtas ng Diyos, at kung sino ang pinalalayas Niya, kung sino ang gusto Niya, at kung sino ang kinamumuhian Niya; ito ang mga katotohanang prinsipyo. Dapat tratuhin ang mga kapatid nang may mapagmahal na pagtulong, at pagtanggap at pagpapasensya sa isa’t isa. Ang masasamang tao at mga walang pananalig ay dapat tukuyin, ihiwalay, at layuan. Sa paggawa nito, saka mo lamang tinatrato ang mga tao nang may mga prinsipyo. Bawat kapatid ay may mga kalakasan at pagkukulang, at lahat sila ay may mga tiwaling disposisyon, kaya kapag magkakasama sila, dapat nilang mapagmahal na tulungan ang isa’t isa, dapat silang maging mapagtanggap at mapagpasensya at hindi sila dapat maghanap ng mali o maging masyadong malupit. Sa partikular, ang mga kapatid na hindi pa matagal nananalig sa Diyos, o mga bata pa, ay dapat alagaan nang husto at matiyagang suportahan. Kung mayroon silang mga tiwaling pagpapamalas, magbahagi sa kanila tungkol sa katotohanan at matiyaga silang payuhan. Huwag na huwag sila basta-bastang kondenahin o palakihin ang kanilang mga isyu, dahil malupit iyon. Kung natatakot at nagtatago ka kapag nalalaman mo ang tungkol sa isang huwad na lider o anticristo na gumagawa ng masasamang gawa, at hindi ka naglalakas-loob na ibunyag ito; pero kapag napagtatanto mo na may ilang tiwaling pagpapamalas ang mga kapatid mo, sinusunggaban mo ang mga ito at pinalalaki ang maliliit na bagay, anong uri ng pag-uugali ito? Ang mga taong gumagawa nito ay kasuklam-suklam at nananamantala ng iba. Hindi ito isang makatarungang paraan ng pagtrato sa iba; sa halip, kumikilos ka ayon sa personal na kagustuhan. Ito ay isang tiwali at satanikong disposisyon, na isang paglabag! Nakikita ng Diyos ang lahat ng ginagawa ng mga tao. Gaano ka man kumilos at mag-isip sa puso mo, nanonood ang Diyos! Ano man ang ginagawa mo, kailangan mong maunawaan ang mga prinsipyo. Una sa lahat, dapat mong maunawaan ang katotohanan. Sa sandaling naunawaan mo na ang katotohanan, magiging madali para sa iyo na maunawaan ang kalooban ng Diyos, at matututunan mo ang mga prinsipyong hinihingi ng Diyos na sundin ng mga tao sa pagtrato sa iba. Matututo ka kung paano tratuhin ang mga tao, at magagawa mo silang tratuhin alinsunod sa kalooban ng Diyos. Kung hindi mo nauunawaan ang katotohanan, tiyak na hindi mo mauunawaan ang kalooban ng Diyos, at hindi mo mapakikitunguhan ang iba sa paraang may prinsipyo. Malinaw na ipinapakita at ipinahihiwatig sa mga salita ng Diyos kung paano mo dapat tratuhin ang iba; ang saloobin ng Diyos sa pagtrato sa sangkatauhan ang saloobing dapat taglayin ng mga tao sa pagtrato nila sa isa’t isa. Paano tinatrato ng Diyos ang bawat isang tao? Ang ilang tao ay kulang sa gulang ang tayog; o bata pa; o maikling panahon pa lamang nananalig sa Diyos; o hindi masama ang kalikasang diwa, hindi mapag-isip ng masama, kundi ay medyo mangmang lang sila o kulang sa kakayahan. O nasa ilalim sila ng napakaraming pagpigil, at hindi pa nauunawaan ang katotohanan, hindi pa nagkakaroon ng buhay pagpasok, kaya hindi nila maiwasang gumawa ng mga kahangalan o mangmang na mga pagkilos. Ngunit hindi tumutuon ang Diyos sa lumilipas na kahangalan ng mga tao; tumitingin lamang Siya sa puso nila. Kung desidido silang hangarin ang katotohanan, tama sila kung gayon, at kapag ito ang kanilang layon, nagmamasid sa kanila ang Diyos, naghihintay, at nagbibigay ng panahon at mga pagkakataon para makapasok sila. Hindi sila tatanggihan ng Diyos dahil sa iisang paglabag. Iyon ay isang bagay na mga tao ang madalas gumagawa; hindi kailanman tinatrato ng Diyos ang mga tao nang ganoon. Kung ang Diyos ay hindi tinatrato ang mga tao sa ganoong paraan, bakit tinatrato ng mga tao ang iba nang ganoon? Hindi ba ipinapakita nito ang kanilang tiwaling disposisyon? Iyan mismo ang kanilang tiwaling disposisyon. Kailangan mong tingnan kung paano tinatrato ng Diyos ang mga taong mangmang at hangal, kung paano Niya tinatrato ang mga kulang sa gulang ang tayog, kung paano Niya tinatrato ang normal na mga pagpapamalas ng tiwaling disposisyon ng sangkatauhan, at kung paano Niya tinatrato yaong mga may masamang hangarin. Pinapakitunguhan ng Diyos ang iba’t ibang tao ayon sa iba-ibang mga paraan, at mayroon din Siyang sari-saring pamamaraan ng pamamahala sa napakaraming kundisyon ng iba’t ibang mga tao. Kailangan mong maunawaan ang mga katotohanang ito. Kapag naunawaan mo na ang mga katotohanang ito, malalaman mo na sa gayon kung paano danasin ang mga bagay-bagay at tratuhin ang mga tao ayon sa mga prinsipyo.

Pinagpapasyahan ba ng Diyos kung maliligtas o hindi ang isang tao batay sa antas ng kanyang katiwalian? Pinagpapasyahan ba ng Diyos kung hahatulan at parurusahan ang tao batay sa laki ng kanyang mga paglabag o sa dami ng kanyang katiwalian? Pinagpapasyahan ba Niya ang hantungan at huling kahihinatnan nito batay sa hitsura nito, sirkumstansiya ng pamilya nito, antas ng kakayahan nito, o kung gaano na ito nagdusa? Hindi ginagamit ng Diyos ang mga bagay na ito bilang batayan ng Kanyang mga desisyon; ni hindi Niya tinitingnan ang mga bagay na ito. Kaya dapat mong maunawaan na yamang hindi sinusukat ng Diyos ang mga tao batay sa mga bagay na ito, hindi mo rin dapat sukatin ang mga tao batay sa mga bagay na ito. Sabihin nang may nakita kang isang tao na kaakit-akit at mukhang mabait, kaya mas nakikipag-usap sa kanya, nakikipag-ugnayan sa kanya, nakikipaglapit sa kanya, at nagiging mabuting magkaibigan kayo. Tapos, sabihin nang nakakita ka ng isang taong hindi kaakit-akit, hindi kaaya-aya pakinggan, hindi marunong makihalubilo sa iba, at hindi nababagay, kaya hindi mo siya pinapansin, at kung minsan ay gusto mo pa siyang apihin, o pagsalitaan ng masasakit na salita para supilin siya—anong klase ng pagtrato iyon sa mga tao? Ang lahat ng ito ay nagmumula sa isang tiwali at satanikong disposisyon. Payag ba kayong mamuhay nang may gayong tiwali at satanikong disposisyon? Payag ba kayong mapigilan at magapos ng inyong tiwali at satanikong disposisyon, at na pangunahan ng mga ito ang mga kilos ninyo? (Hindi.) Ayon sa mga pansariling pagnanais ng mga tao, walang sinuman ang handang gumawa ng anumang bagay o gumanap ng kanyang tungkulin nang namumuhay sa tiwaling disposisyon ni Satanas. Sa mga pansariling kalooban ng mga tao, nilalayon nila ang kabutihan, at handa silang isagawa ang katotohanan, pero kung hindi nauunawaan ng mga tao ang katotohanan o hindi hinahangad ang katotohanan, hindi seryoso sa katotohanan o hindi ito pinagsusumikapan, hindi sila makapapasok sa katotohanang realidad. Kung hindi ka makapapasok sa katotohanang realidad, hindi aayon sa katotohanan ang isinasabuhay mo, ang mga prinsipyong sinusunod mo sa lahat ng iyong ginagawa, at ang mga salitang sinasabi mo, at ang mga bagay na ito ay magiging ganap na walang katotohanan. Kung mayroong anumang aspeto ng katotohanan na hindi mo nauunawaan, ganap kang hindi makapapasok sa katotohanang realidad, at kung hindi ka makapapasok sa katotohanang realidad, hindi ka magkakaroon ng katotohanan. Mayroon bang anumang pagkatao sa mga walang katotohanan? (Wala.) Lahat ng isinasabuhay ng mga ganitong tao ay ang tiwaling disposisyon ni Satanas. Hindi totoo na ang mga tao ay nagiging taong nagtataglay ng mga katotohanang realidad sa sandaling simulan nilang gawin ang kanilang tungkulin. Ang pagsasagawa ng tungkulin ay isang pamamaraan at isang daanan lamang. Sa pagsasagawa ng kanilang mga tungkulin, ginagamit ng mga tao ang paghahangad sa katotohanan para maranasan ang gawain ng Diyos, unti-unting maunawaan at matanggap ang katotohanan, at pagkatapos ay maisagawa ang katotohanan. Pagkatapos ay nararating nila ang isang kalagayan kung saan iwinawaksi nila ang kanilang tiwaling disposisyon, tinatanggal ang mga gapos at pagkontrol ng tiwaling disposisyon ni Satanas, at sa gayon ay nagiging isang tao sila na may katotohanang realidad at isang taong may normal na pagkatao. Kapag mayroon kang normal na pagkatao, saka lamang magpapasigla sa mga tao at magpapalugod sa Diyos ang pagganap mo sa iyong tungkulin. At kapag pinupuri ng Diyos ang mga tao para sa pagganap nila sa kanilang tungkulin, saka lamang sila magiging katanggap-tanggap na nilalang ng Diyos. Kaya tungkol sa pagganap sa inyong tungkulin, bagaman ang iginugugol at ipinapakita ninyo sa debosyon ngayon ay ang iba’t ibang kasanayan at natutuhan at kaalaman na inyong natamo, ang mga ito mismo ang nagbibigay ng pamamaraan para maunawaan ninyo ang katotohanan habang ginagampanan ang inyong tungkulin, at malaman kung ano ang ibig sabihin ng pagganap sa tungkulin, kung ano ang ibig sabihin ng paglapit sa Diyos, ano ang ibig sabihin ng buong-pusong paggugol para sa Diyos. Sa pamamagitan ng pamamaraang ito, malalaman ninyo kung paano iwawaksi ang inyong tiwaling disposisyon, at kung paano tatalikdan ang inyong mga sarili, na huwag maging mapagmataas at mapagmatuwid, at na sundin ang katotohanan at sundin ang Diyos. Sa gayong paraan lamang ninyo makakamit ang pagliligtas.

Ngayon, ang pinakamahalagang bahagi ng paggawa ng inyong tungkulin ay ang matutong magpasakop—matutong magpasakop sa katotohanan at sa mga bagay na nagmumula sa Diyos. Sa ganitong paraan, habang sumusunod kayo sa Diyos ay matututuhan ninyo ang inyong mga aral, at unti-unti kayong makapapasok sa katotohanang realidad. Sabihin ninyo sa Akin, magagawa ba nang maayos ng isang tao ang kanyang tungkulin kung wala siyang anumang pagkaunawa sa kung ano ang ibig sabihin ng maisagawa ang katotohanan, ng magpasakop sa katotohanan, o kapag hindi niya nauunawaan kung aling mga prinsipyo ang dapat niyang itaguyod para magawa ang kanyang tungkulin? Tiyak na magiging mahirap ito. Marahil ay nauunawaan din ninyong lahat na kapag ginagawa ninyo ang inyong tungkulin sa sambahayan ng Diyos, kung hindi kayo nagtataglay o nakapapasok sa kahit katiting na katotohanang realidad, kung gayon ay napakahirap para sa inyo na magawa nang maayos ang inyong tungkulin. Napakahirap magawa ang inyong tungkulin nang pasok sa pamantayan, o na makapanindigan. Ngayon, naranasan na ba ninyong lahat kung gaano kahirap gumawa ng kahit isang hakbang pasulong kung walang katotohanan? (Oo.) Ano ang nagparanas sa inyo nito nang lubos? (Madalas na ang matabasan at maiwasto, mabigo, at madapa dahil hindi natin naunawaan ang katotohanan, at umaasa tayo sa isang tiwaling disposisyon para magawa ang ating mga tungkulin.) Ilang kabiguan na ba ang napagdaanan ninyo? (May ilan na rin.) Habang nararanasan ang gawain ng Diyos, kahit ilang beses ka pang nabigo, nabuwal, natabas, naiwasto, o nailantad, hindi masasamang bagay ang mga ito. Paano ka man natabas o naiwasto, o mga lider, manggagawa, o kapatid mo man ang gumawa niyon, mabubuting bagay ang lahat ng iyon. Dapat mong tandaan ito: Gaano ka man nagdurusa, ang totoo ay nakikinabang ka. Sinumang may karanasan ay mapapatunayan ito. Ano’t anupaman, ang matabas, maiwasto, o mailantad ay laging isang mabuting bagay. Hindi ito pagkokondena. Ito ay pagliligtas ng Diyos at ang pinakamagandang pagkakataon para makilala mo ang iyong sarili. Maaari nitong baguhin ang karanasan mo sa buhay. Kung wala ito, hindi ka magkakaroon ng pagkakataon, ng kundisyon, ni ng konteksto para maunawaan mo ang katotohanan ng iyong katiwalian. Kung talagang nauunawaan mo ang katotohanan, at nagagawa mong ungkatin ang mga tiwaling bagay na nakatago sa kaibuturan ng puso mo, kung malinaw mong matutukoy ang mga ito, mabuti ito, nalutas nito ang isang malaking problema sa buhay pagpasok, at malaking pakinabang sa mga pagbabago sa disposisyon. Ang tunay na makilala ang iyong sarili ang pinakamagandang pagkakataon para mabago mo ang iyong mga pag-uugali at maging isa kang bagong tao; ito ang pinakamagandang oportunidad para magkaroon ka ng bagong buhay. Kapag tunay mong nakilala ang iyong sarili, makikita mo na kapag ang katotohanan ay naging buhay ng isang tao, mahalagang bagay iyon talaga, at mauuhaw ka sa katotohanan, isasagawa mo ang katotohanan, at papasok sa realidad. Napakagandang bagay niyan! Kung maaari mong samantalahin ang pagkakataong iyan at taimtim kang magninilay-nilay sa iyong sarili at magtatamo ng tunay na kaalaman tungkol sa iyong sarili tuwing ikaw ay mabibigo o madadapa, sa kabila ng pagiging negatibo at kahinaan, magagawa mong tumayong muli. Kapag nakaraan ka na sa pintuang ito, makakaya mo nang gumawa ng malaking hakbang at pumasok sa katotohanang realidad.

Kung naniniwala ka sa kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos, kung gayon ay dapat kang maniwala na ang mga pang-araw-araw na pangyayari, mabuti man o masama ang mga ito, ay hindi basta na lamang nagaganap. Hindi ito dahil may isang sinasadyang magpahirap sa iyo o pumuntirya sa iyo; lahat ng ito ay isinaayos at pinangasiwaan ng Diyos. Bakit pinangangasiwaan ng Diyos ang lahat ng mga bagay na ito? Hindi ito para ibunyag kung sino ka o upang ilantad at palayasin ka; ang paglalantad sa iyo ay hindi ang panghuling mithiin. Ang mithiin ay gawin kang perpekto at iligtas ka. Paano ka ginagawang perpekto ng Diyos? At paano ka Niya inililigtas? Nagsisimula Siya sa pamamagitan ng pagpapabatid sa iyo ng iyong sariling tiwaling disposisyon, at sa pamamagitan ng pagpapaalam sa iyo ng iyong kalikasang diwa, ng iyong mga pagkakamali, at kung ano ang kulang sa iyo. Tanging sa pag-alam sa mga bagay na ito at pagkakaroon ng malinaw na pag-unawa ng mga ito mo lamang makakayang itaguyod ang katotohanan at unti-unting maiwaksi ang iyong tiwaling disposisyon. Ito ang Diyos na nagkakaloob sa iyo ng pagkakataon. Ito ang habag ng Diyos. Dapat mong malaman kung paano sasamantalahin ang pagkakataong ito. Hindi ka dapat sumalungat sa Diyos, makipagtalo sa Diyos, o magkamali ng pagkaunawa sa Kanya. Lalo na kapag naharap sa mga tao, pangyayari, at bagay na isinasaayos ng Diyos sa paligid mo, huwag laging pakiramdaman na hindi ayon sa nais mo ang mga bagay-bagay, huwag laging naisin na matakasan sila o laging sisihin at hindi unawain ang Diyos. Kung lagi mong ginagawa ang mga bagay na iyon, kung gayon ay hindi mo dinaranas ang gawain ng Diyos, at magiging napakahirap para sa iyo na pumasok sa katotohanang realidad. Anumang makaharap mo na hindi mo ganap na maunawaan, kapag lumilitaw ang mga paghihirap, dapat mong matutuhang magpasakop. Dapat kang magsimula sa paglapit sa Diyos at higit na pananalangin. Sa ganyang paraan, bago mo pa mamalayan, magkakaroon ng pagbabago sa iyong panloob na kalagayan, at magagawa mong hanapin ang katotohanan upang malutas ang iyong suliranin. Sa gayon, magagawa mong maranasan ang gawain ng Diyos. Habang nagaganap ito, ang katotohanang realidad ay mahuhubog sa loob mo, at sa ganito ka susulong at sasailalim sa isang pagbabago ng kalagayan ng iyong buhay. Sa sandaling napagdaanan mo na ang pagbabagong ito at nagtataglay ka ng katotohanang realidad na ito, mag-aangkin ka rin ng tayog, at kasama ng tayog ang buhay. Kung ang sinuman ay laging nabubuhay batay sa isang tiwaling satanikong disposisyon, kung gayon, gaano man kalaking kasiglahan at kalakasan ang mayroon sila, hindi pa rin sila maituturing na may angking tayog, o buhay. Gumagawa ang Diyos sa bawat isang tao, at kung anuman ang Kanyang pamamaraan, anong uri ng mga tao, pangyayari at bagay ang ginagamit Niya sa Kanyang pagseserbisyo, o anumang uri ng tono mayroon ang mga salita Niya, isa lamang ang Kanyang panghuling mithiin: iligtas ka. At paano ka Niya inililigtas? Binabago ka Niya. Kaya paanong hindi ka magdurusa nang bahagya? Kakailanganing magdusa ka. Ang pagdurusang ito ay maaaring kapalooban ng maraming bagay. Una, kailangang magdusa ang mga tao kapag tinatanggap nila ang paghatol at pagkastigo ng mga salita ng Diyos. Kapag masyadong matindi at tahasan ang mga salita ng Diyos at nagkakamali ng pag-unawa ang mga tao sa Diyos—at mayroon pang mga kuru-kuro—maaaring masakit din iyon. Kung minsan ay nagpapalitaw ng sitwasyon ang Diyos sa paligid ng mga tao para ilantad ang kanilang katiwalian, para pagnilayan at makilala nila ang kanilang sarili, at magdurusa rin sila nang kaunti roon. Kung minsan, kapag tuwiran silang pinungusan, iwinasto, at inilantad, dapat magdusa ang mga tao. Parang inooperahan sila—kung walang pagdurusa, walang epekto. Kung sa tuwing ikaw ay tinatabasan at iwinawasto, at tuwing inilalantad ka ng isang sitwasyon, pinupukaw nito ang iyong mga damdamin at pinalalakas ka, pagkatapos sa pamamagitan ng prosesong ito ay makakapasok ka sa katotohanang realidad, at magkakaroon ng tayog. Kung, tuwing ikaw ay sumasailalim sa pagtatabas at pagwawasto, at sa paglalantad ng isang sitwasyon, wala kang nararamdamang anumang sakit o hirap, at wala kang nararamdamang anuman, at kung hindi ka lalapit sa Diyos para hangarin ang Kanyang kalooban, hindi nagdarasal o naghahanap ng katotohanan, talagang napakamanhid mo! Hindi gumagawa ang Diyos sa iyo kapag walang nadarama ang espiritu mo, kapag hindi ito tumutugon. Sasabihin Niya: “Napakamanhid ng taong ito at napakalalim na ng kanyang pagkatiwali. Paano Ko man siya disiplinahin, iwasto, o subukang kontrolin, hindi Ko pa rin mapukaw ang kanyang puso o magising ang kanyang espiritu. Malalagay sa gulo ang taong ito; hindi siya madaling iligtas.” Kung isinasaayos ng Diyos ang ilang kapaligiran, tao, pangyayari at bagay para sa iyo, kung tinatabas at iwinawasto ka Niya at kung may natututuhan kang mga aral mula rito, kung natuto ka nang lumapit sa Diyos, natutong hanapin ang katotohanan, at, hindi namamalayan, binibigyang-liwanag at tinatanglawan at nagtatamo ka ng katotohanan, kung nakaranas ka na ng pagbabago sa mga kapaligirang ito, nagantimpalaan, at sumulong, kung unti-unti ka nang nagkakaroon ng kaunting pagkaunawa sa kalooban ng Diyos at hindi ka na nagrereklamo, lahat ng ito ay mangangahulugan na nanindigan ka sa gitna ng mga pagsubok ng mga kapaligirang ito, at natiis mo ang pagsubok. Kung gayon, nalampasan mo na ang mahigpit na pagsubok na ito. Paano ituturing ng Diyos yaong mga nakakayanan ang pagsubok? Sasabihin ng Diyos na mayroon silang tapat na puso, at kaya nilang tiisin ang ganitong uri ng pagdurusa, at na sa kaibuturan, minamahal nila at ninanais na makamit ang katotohanan. Kung mayroong ganitong uri ng pagtatasa sa iyo ang Diyos, hindi ka ba isang taong may tayog? Hindi ka ba may buhay kung gayon? At paano nakakamit ang buhay na ito? Ito ba ay ipinagkakaloob ng Diyos? Tinutustusan ka ng Diyos sa iba’t ibang paraan at gumagamit Siya ng iba’t ibang tao, bagay, at kagamitan upang sanayin ka. Ito ay para bang ang Diyos ay personal na nagbibigay sa iyo ng pagkain at inumin, personal na naghahatid ng iba’t ibang pagkain sa harap mo para kainin mo hanggang mabusog at masiyahan ka; saka ka lamang lalago at tatatag. Ganito mo dapat danasin at unawain ang mga bagay na ito; ganito ang magpasakop sa lahat ng bagay na nagmumula sa Diyos. Ito ang uri ng pag-iisip at saloobing dapat mong taglayin, at dapat kang matutong hanapin ang katotohanan. Hindi ka dapat laging naghahanap ng mga panlabas na sanhi o sinisisi ang iba para sa iyong mga suliranin o naghahanap ng mga pagkakamali sa mga tao; dapat kang magkaroon ng isang malinaw na pag-unawa sa kalooban ng Diyos. Sa panlabas, maaaring tila mayroong mga opinyon tungkol sa iyo o pagkiling laban sa iyo ang ilang tao, ngunit hindi mo dapat tingnan ang mga bagay-bagay sa ganoong paraan. Kung titingnan mo ang mga bagay-bagay mula sa ganitong uri ng pananaw, ang tanging gagawin mo ay magdahilan, at hindi ka makapagkakamit ng anuman. Dapat mong tingnan ang mga bagay-bagay nang walang kinikilingan at tanggapin ang lahat mula sa Diyos. Kapag tiningnan mo ang mga bagay-bagay sa ganitong paraan, magiging madali para sa iyo na sundin ang gawain ng Diyos, at magagawa mong hanapin ang katotohanan, at maiintindihan mo ang kalooban ng Diyos. Sa sandaling naitama na ang iyong pananaw at kalagayan ng pag-iisip, magagawa mong makamtan ang katotohanan. Kaya’t bakit hindi mo na lamang ito gawin? Bakit ka lumalaban? Kung ikaw ay tumigil sa paglaban, makakamit mo ang katotohanan. Kung lalaban ka, wala kang makakamit na anuman, at masasaktan mo rin ang damdamin ng Diyos at madidismaya mo Siya. Bakit madidismaya ang Diyos? Dahil hindi mo tinatanggap ang katotohanan, wala kang pag-asang maligtas, at hindi ka nakakamit ng Diyos, kaya paanong hindi Siya madidismaya? Kapag hindi mo tinatanggap ang katotohanan, katumbas ito ng pagwawaksi sa pagkaing personal nang inihandog sa iyo ng Diyos. Sinasabi mong hindi ka nagugutom at na hindi mo ito kailangan; paulit-ulit na sinusubukan ng Diyos na hikayatin kang kumain, ngunit ayaw mo pa rin. Mas gugustuhin mo pang magutom. Iniisip mong busog ka, kahit na ang totoo, wala kang kahit ano. Ang mga taong katulad nito ay kulang na kulang sa katuturan, at lubhang nag-aakalang mas matuwid sila kaysa sa iba; tunay ngang hindi nila alam ang isang mabuting bagay kapag nakita nila ito, sila ang pinakamahirap at kaawa-awang mga tao.

Upang makapasok sa katotohanang realidad, kailangan mo munang magsimula sa pagninilay-nilay sa bawat detalye ng iyong buhay, at magsimulang matuto ng mga aral mula sa mga tao, pangyayari, at bagay-bagay sa malapit. Kung matututo ka ng mga aral mula sa paraan ng pakikitungo sa iyo ng mga tao sa paligid mo, o mula sa mga bagay at sitwasyong nangyayari sa iyo sa bawat araw, ibig sabihin, mahahanap mo ang katotohanan at matututunan mo kung paano kumilos ayon sa mga prinsipyo, pagkatapos ay mauunawaan mo ang katotohanan, lalago ang buhay mo, at magagawa mo nang normal ang iyong tungkulin. Madalas na nakikipagtalo ang ilan at sinusubukang ipagtanggol ang kanilang sarili kapag tinatabasan at iwinawasto sila. Palagi nilang binibigyang-diin ang sanhi ng isyu at nagdadahilan sila para sa kanilang mga kabiguan, na nakayayamot. Wala silang mapagpasakop na saloobin, o isang saloobin ng paghahanap sa katotohanan. Ang mga ganitong uri ng tao ay mababa ang kakayahan, at masyado rin silang mapagmatigas. Hindi nila naiintindihan ang mga sinasabi ng ibang tao, hindi nila maabot ang katotohanan, at napakabagal ng kanilang pag-usad. Bakit mabagal ang kanilang pag-usad? Ito ay dahil hindi nila hinahanap ang katotohanan, at anumang mga pagkakamali ang lumitaw, palagi nilang idinadahilan ang ibang tao, tuluyang ipinapasa ang pananagutan sa iba. Namumuhay sila ayon sa makamundong mga pilosopiya, at hangga’t namumuhay sila nang ligtas at maayos, lalo silang nasisiyahan sa kanilang sarili. Hindi man lang nila hinahangad ang katotohanan, at iniisip nilang isa itong magandang paraan ng pananalig sa Diyos. May ilan pa ngang nag-iisip na, “Lagi namang napakaraming usapan tungkol sa paghahangad sa katotohanan at pagkatuto ng mga aral, pero talaga bang ganoon karaming aral ang dapat matutuhan? Napakalaking abala naman na manalig sa Diyos nang ganito!” Kapag nakikita nila ang ibang tao na hinahanap ang katotohanan at natututo ng mga aral kapag nahaharap sa mga bagay-bagay, sinasabi nila na, “Paano kayong lahat natututo ng mga aral sa lahat ng bagay? Bakit hindi ganoon karaming aral ang dapat kong matutunan? Ganoon lang ba talaga kayong lahat kamangmang? Hindi ba’t bulag lang ninyong sinusunod ang mga panuntunan?” Ano ang palagay mo sa saloobing ito? Ito ang perspektibo ng mga walang pananampalataya. Makakamit ba ng isang walang pananampalataya ang katotohanan? Napakahirap para sa ganitong uri ng tao na makamit ang katotohanan. May ilang tao na nagsasabing, “Nagsusumamo ako sa Diyos hinggil sa malalaking usapin, pero hindi ko Siya iniistorbo sa maliliit na usapin. Masyadong abala ang Diyos sa pang-araw-araw na pangangasiwa ng lahat ng bagay sa sansinukob, sa pangangasiwa ng bawat tao. Sobrang nakapapagod! Hindi ko aabalahin ang Diyos, lulutasin ko na lang ang bagay na ito nang mag-isa. Hangga’t nalulugod ang Diyos, sapat na iyon. Ayaw kong mag-alala Siya.” Ano ang palagay mo sa saloobing ito? Ito rin ang perspektibo ng mga walang pananampalataya, ang imahinasyon ng mga tao. Ang mga tao ay mga nilikha, mas mababa pa nga kaysa sa mga langgam. Paano nila malinaw na makikita ang Lumikha? Pinangangasiwaan ng Diyos ang lahat ng bagay sa sansinukob nang kung ilang milyon o bilyong taon na. Sinabi ba Niyang napapagod Siya? Sinabi ba Niyang masyado Siyang abala? Hindi, hindi Niya sinabi. Hindi kailanman malinaw na makikita ng mga tao ang walang hanggang kapangyarihan at karunungan ng Diyos, at para magsalita sila mula sa sarili nilang mga kuru-kuro at imahinasyon ay napakamangmang. Ayon sa Lumikha, isinaayos ng kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos ang bawat isa sa mga hinirang ng Diyos at ang lahat ng nangyayari sa kanilang paligid. Bilang isang mananampalataya sa Diyos, dapat kang magpasakop sa kataas-taasang kapangyarihan at pagsasaayos ng Diyos, hanapin mo ang katotohanan, at matuto ng mga aral sa lahat ng bagay. Ang makamit ang katotohanan ang pinakamahalagang bagay. Kung naisasaalang-alang mo ang kalooban ng Diyos, dapat kang umasa sa Kanya at magsikap tungo sa katotohanan, dahil iyon ay nakalulugod sa Diyos. Kapag nakamit mo na ang katotohanan at nakakakilos ka ayon sa mga prinsipyo, mas masisiyahan ang Diyos, ngunit kapag mas lumalayo ka sa Diyos, lalo Siyang malulungkot. Ano ang nagpapalungkot sa Diyos? (Nagsaayos ang Diyos ng mga sitwasyon upang tulutan ang mga tao na maranasan ang Kanyang mga salita at makamit ang katotohanan, pero hindi nauunawaan ng mga tao ang pag-iisip ng Diyos; mali sila ng pagkaunawa sa Kanya, at nagpapalungkot ito sa Diyos.) Tama. Nagbayad ng napakalaking halaga ang Diyos para sa bawat tao, at may kalooban Siya para sa bawat tao. Mayroon Siyang mga inaasahan sa kanila, at inilagay ang Kanyang tiwala sa kanila. Malaya at kusang-loob Niyang ibinigay sa lahat ng tao ang Kanyang mga puspusang pagsisikap. Kusa ring ibinigay sa bawat tao ang Kanyang pagtustos ng buhay at katotohanan. Kung nauunawaan ng mga tao ang dahilan kung bakit ginagawa ito ng Diyos, Siya ay masisiyahan. Ano man ang mga sitwasyong isinasaayos ng Diyos para sa iyo, kung nagagawa mong tanggapin ito mula sa Diyos, magpasakop sa Kanya, hanapin ang katotohanan at matuto ng mga aral sa gitna ng lahat ng ito, hindi iisipin ng Diyos na walang kabuluhan ang ibinayad na napakalaking halaga. Hindi ka mabibigong tuparin ang lahat ng pag-iisip at pagsisikap na ipinuhunan ng Diyos, o ang Kanyang mga inaasahan sa iyo. Sa bawat pangkat ng mga sitwasyong sumasapit sa iyo, matututo ka ng mga aral at aani ng mga gantimpala. Sa ganitong paraan, makakamtan ng gawaing ginawa ng Diyos sa iyo ang inaasahang epekto, at masisiyahan ang puso ng Diyos. Kung hindi ka makakapagpasakop sa mga pangangasiwa at pagsasaayos ng Diyos, kung palagi kang tumututol, tumatanggi, at lumalaban sa Diyos, hindi mo ba naiisip na mababalisa ang Diyos? Mag-aalala at mababalisa ang puso ng Diyos, sasabihing, “Isinaayos ko ang napakaraming sitwasyon para matuto ka ng mga aral. Bakit wala sa mga ito ang umepekto sa iyo?” Bibigat ang damdamin ng Diyos sa lungkot. Nalulungkot ang Diyos dahil manhid, mangmang, mabagal, at sutil ka, dahil hindi mo nauunawaan ang kalooban Niya, hindi tinatanggap ang katotohanan, hindi nakikita ang lahat ng bagay na ginagawa Niya para maging responsable para sa buhay mo, hindi naiintindihan na nag-aalala at nababalisa Siya tungkol sa buhay mo, at dahil sumusuway at nagreklamo ka tungkol sa Kanya. Sabihin mo sa Akin, kanino nagmumula ang lahat ng bagay na may kinalaman sa mga tao? Sino ang nagpapasan ng pinakamabigat na pasanin para sa buhay ng tao? (Ang Diyos.) Ang Diyos lamang ang pinakanagmamahal sa mga tao. Talaga nga bang ang mga tao ay mahal ng kanilang mga magulang at kamag-anak? Tunay bang pagmamahal ang pagmamahal na ibinibigay ng mga ito? Maililigtas ba nito ang mga tao mula sa impluwensiya ni Satanas? Hindi. Manhid at mapupurol ang utak ng mga tao, hindi nila makita kung ano ang totoo sa likod ng mga bagay na ito, at lagi nilang sinasabi, “Paano ako minamahal ng Diyos? Hindi ko ito nararamdaman. Gayunman, pinakamamahal ako ng aking ina at ama. Nagbabayad sila para sa aking pag-aaral at pinapag-aral nila ako ng mga teknikal na kasanayan, nang sa gayon ay may marating ako sa buhay paglaki ko, maging matagumpay ako, maging sikat, maging bantog. Gumagastos ang mga magulang ko ng napakaraming pera para linangin ako at para mabigyan ako ng edukasyon, nagtitipid sila nang husto sa pagkain. Napakadakila ng pagmamahal na iyon! Hindi ko sila kailanman masusuklian!” Sa tingin ba ninyo’y pagmamahal iyon? Ano ang mga kahihinatnan ng ginagawang pagtulong sa iyo ng iyong mga magulang para magtagumpay, maging isang sikat na tao sa mundo, magkaroon ng magandang trabaho, at maging bahagi ng lipunan? Walang tigil sila sa pagtulak sa iyo na hangarin ang tagumpay, magbigay ng karangalan sa iyong pamilya, at makibahagi sa masasamang kalakaran ng mundo, nang sa huli ay mahulog ka sa alimpuyo ng kasalanan, magdusa ng kapahamakan at pumanaw, nilalamon ni Satanas. Pagmamahal ba iyon? Hindi iyon pagmamahal sa iyo, pamiminsala iyon sa iyo, pagwasak sa iyo. Balang araw, napakababa ng iyong kalulugmukan na hindi mo magagawang magsisi, napakababa na hindi mo magagawang palayain ang iyong sarili, at babagsak ka sa impiyerno. Doon mo lang mapagtatanto na, “O, ang pagmamahal ng magulang ay pagmamahal sa laman, hindi ito kapaki-pakinabang sa pananalig sa Diyos o sa pagkamit ng katotohanan—hindi ito tunay na pagmamahal!” Maaaring hindi pa ninyo ito napagtatanto. Sinasabi ng ilang tao, “Gaano man ako kamahal ng Diyos, hindi ko pa rin maramdaman ito. Ramdam ko pa rin na ang nanay ko ang pinakanagmamahal sa akin. Siya ang pinakamalapit na tao sa akin sa mundo. May isang kanta na pinamagatang ‘Si Nanay ang Pinakamabuting Tao sa Mundo.’ Ang pamagat na iyon ay makatotohanan; talagang totoo ito!” Balang araw, kapag talagang mayroon kang pagpasok sa buhay, at kapag nakamit mo na ang katotohanan, sasabihin mong, “Hindi ang nanay ko ang pinakanagmamahal sa akin, hindi rin ang aking tatay. Pinakamamahal ako ng Diyos. Siya ang pinakamamahal ko, dahil binigyan Niya ako ng buhay, at palagi Niya akong inaakay, tinutustusan ako, at inililigtas ako mula sa impluwensya ni Satanas. Ang Diyos ang Nag-iisang nakapagbibigay ng buhay sa mga tao, ang nakapamumuno sa mga tao, at Siyang naghahari sa lahat ng bagay.” Kapag naunawaan mo ang katotohanan at ganap mong nakamit ang katotohanan, saka mo lang labis na mauunawaan ang mga salitang ito.

Kung gusto mong makamit ang katotohanan, saan ka magsisimula? Magsimula sa mga tao, pangyayari, at bagay sa paligid mo, at matuto kung paano matutuhan ang mga leksiyon at hanapin ang katotohanan. Sa pamamagitan lamang ng paghahanap sa katotohanan at kalooban ng Diyos sa mga tao, pangyayari, at bagay sa paligid mo makakamit ang katotohanan. Ang ilang tao ay hindi binibigyang-pansin, o kinikilala ang maliliit na bagay. Lagi nilang iniisip, “Bakit hindi ako nahaharap sa anumang malaking bagay? Bakit kahit kailan ay walang bagay na nangyayari sa akin na nakayayanig? Kung may mangyayaring malaki at nakayayanig na bagay, matututo ako ng malaking aral at magkakamit ng dakilang katotohanan. Magiging kahanga-hanga iyon!” Isa ba iyong makatotohanang paraan ng pag-iisip? Masyadong engrande ang mga salitang ito. Nagpapasakop ka ba sa Diyos kapag nangyayari sa iyo ang maliliit na bagay? Natutunan mo na ba ang mga aral mo? Kung darating sa iyo ang isang malaking pagsubok, makakapanindigan ka ba sa iyong patotoo? Kung mahuli ka ng malaking pulang dragon, makapagbibigay ka ba ng matunog na patotoo? Hindi ba’t medyo mayabang ang mga taong nagsasabi ng mga salitang ito? Makakamit mo ba ang katotohanan gamit ang pamamaraang ito ng paghahangad? (Hindi.) Kung hindi ka mag-iingat habang naglalakad, maaari kang matisod—pero sa palagay mo ay handa ka nang lumipad! Dapat kang matutong hanapin ang katotohanan at matuto ng mga aral sa maliliit na bagay na nararanasan mo. Kung hindi mo kayang matuto ng mga aral mula sa maliliit na bagay, hindi mo rin matututunan ang mga ito sa malalaking bagay. Kung hindi mo matututunan ang mga aral mo, hindi ka uusad sa buhay. Ang pag-usad sa buhay ay nakakamit lamang sa pamamagitan ng pagkatuto ng mga aral sa lahat ng bagay.

Agosto 5, 2015