Una, makikinig tayo sa isang himno ng mga salita ng Diyos: “Sundin ang mga Salita ng Diyos at Hindi Ka Maliligaw.”

1 Umaasa ang Diyos na makakaya ninyong kumain at uminom nang mag-isa, at lagi kayong mabubuhay sa liwanag ng presensya ng Diyos, at sa inyong pamumuhay, huwag ninyong talikuran kailanman ang mga salita ng Diyos; saka ka lamang mapupuspos ng mga salita ng Diyos. Sa bawat salita at gawa mo, ang mga salita ng Diyos ang tiyak na gagabay sa iyo pasulong. Kung tapat kang lalapit sa Diyos sa ganitong antas, lagi mong magagawa na palaging makipag-ugnayan sa Diyos, at wala kang ginagawang anuman na mauuwi sa kalilituhan o mag-iiwan sa iyo na hindi alam ang gagawin. Siguradong makakatabi mo ang Diyos, lagi kang makakakilos alinsunod sa salita ng Diyos.

2 Sa bawat tao, usapin at bagay na nakakaharap mo, ang salita ng Diyos ay magpapakita sa iyo anumang oras, na ginagabayan ka na kumilos alinsunod sa Kanyang kalooban. Sundin mo ang salita ng Diyos sa lahat ng ginagawa mo, at aakayin ka ng Diyos nang pasulong sa bawat kilos mo; hindi ka kailanman maliligaw, at magagawa mong mamuhay sa bagong liwanag, na may higit at mas bagong mga kaliwanagan. Hindi mo maaaring gamitin ang mga kuru-kuro ng tao para pag-isipang mabuti ang dapat mong gawin; dapat kang pasakop sa paggabay ng salita ng Diyos, magkaroon ng malinis na puso, maging tahimik sa harapan ng Diyos, at lalo pang magbulay-bulay. Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan; dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso.

3 Maniwala na ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat. Dapat kang magkaroon ng napakalaking paghahangad para sa Diyos, na sabik na sabik na naghahanap habang tumatanggi sa mga pagdadahilan, intensyon, at panloloko ni Satanas. Huwag mawalan ng pag-asa. Huwag manghina. Maghanap nang buong puso; maghintay nang buong puso. Aktibong makipagtulungan sa Diyos, at alisin sa iyong sarili ang lahat ng humahadlang sa kalooban mo.

—Pagbabahagi ng Diyos  

Katatapos ninyo lang patugtugin ang himnong “Sundin ang mga Salita ng Diyos at Hindi Ka Maliligaw.” Matapos mapakinggan ang himnong ito, nagkamit ba kayo ng anumang liwanag o landas ng pagsasagawa? Sa aling mga salita kayo nakatanggap ng inspirasyon at liwanag? “Sundin ang mga Salita ng Diyos at Hindi Ka Maliligaw”—tama ba ang mga salitang ito? Katotohanan ba ang mga ito? (Oo.) Aling mga linya mula sa himnong ito ang partikular na makakatulong sa iyong karanasan sa totoong buhay? Simulan ang pagbabasa sa linyang: “Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan.” (“Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan; dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso. Maniwala na ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat. Dapat kang magkaroon ng napakalaking paghahangad para sa Diyos, na sabik na sabik na naghahanap habang tumatanggi sa mga pagdadahilan, intensyon, at panloloko ni Satanas. Huwag mawalan ng pag-asa. Huwag manghina. Maghanap nang buong puso; maghintay nang buong puso. Aktibong makipagtulungan sa Diyos, at alisin sa iyong sarili ang lahat ng humahadlang sa kalooban mo.”) Aling mga linya sa siniping bahaging ito ang nagbibigay ng landas ng pagsasagawa? Alin sa mga ito ang mga prinsipyo ng pagsasagawa para sa pagharap sa mga sitwasyon sa totoong buhay na ipinabatid ng Diyos sa tao? Kaya ba ninyong hanapin ang mga ito? Ang mga pahayagan, lathalain, at iba’t ibang aklat na binabasa ng mga tao, lahat ng ito ay may mga bahagi na itinuturing nilang mahalaga. Aling mga bahagi ito? Ang mga bahaging pinapahalagahan ng mga tao, ang mga bahaging iniisip ng mga tao na pinakamahalaga, at ang mga bahaging nagbibigay ng mahahalagang impormasyon na kailangang malaman ng mga tao sa pang-araw-araw nilang mga buhay. Kaya aling mga bahagi sa sipi na ito ng mga salita ng Diyos ang maituturing na mahalaga? Aling mga bahagi ang nagsasaad ng mga hinihingi ng Diyos para sa mga tao? Alin ang naglalaman ng mga prinsipyong tinukoy ng Diyos para isagawa at sundin ng mga tao kapag humaharap sila sa mga sitwasyon sa pang-araw-araw nilang mga buhay? Nakikita ba ninyo kung alin ang mga ito? (Hindi masyado.) Basahin ninyo itong muli. (“Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan; dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso. Maniwala na ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat. Dapat kang magkaroon ng napakalaking paghahangad para sa Diyos, na sabik na sabik na naghahanap habang tumatanggi sa mga pagdadahilan, intensyon, at panloloko ni Satanas. Huwag mawalan ng pag-asa. Huwag manghina. Maghanap nang buong puso; maghintay nang buong puso. Aktibong makipagtulungan sa Diyos, at alisin sa iyong sarili ang lahat ng humahadlang sa kalooban mo.”) Nauunawaan ba ninyo ang kahulugan ng bawat linya sa siping ito? (Oo.) Isinulat sa mga simpleng salita na madaling maunawaan ang siping ito. Hindi ito abstrakto. Madaling unawain ang literal na kahulugan ng mga salitang ito, kaya ano ang prinsipyong nakapaloob sa mga ito? Mahahanap ba ninyo ito kapag binabasa ninyo ang mga salitang ito? Ano ba ang isang prinsipyo? Sa mas masaklaw na pananalita, ang mga salita ng Diyos at katotohanan ay mga prinsipyo. Subalit, medyo hungkag pakinggan kapag ganito ang pagkakasabi at medyo abstrakto pa nga. Para maging mas partikular, ang isang prinsipyo ay ang landas at batayan ng pagsasagawa na dapat mayroon ang isang tao kapag ginagawa niya ang mga bagay-bagay. Ito ang tinatawag nating isang prinsipyo. Ngayon naman, ano ang prinsipyo sa siping ito? Para maging tumpak, naglalaman ang siping ito ng landas ng pagsasagawa. Sinabi na ng Diyos sa mga tao kung papaano magsasagawa at kung papaano kikilos kapag nangyayari sa kanila ang mga bagay-bagay. Basahing muli ang pahayag na ito at pakinggang mabuti ang mga salita. (“Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan; dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso. Maniwala na ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat. Dapat kang magkaroon ng napakalaking paghahangad para sa Diyos, na sabik na sabik na naghahanap habang tumatanggi sa mga pagdadahilan, intensyon, at panloloko ni Satanas. Huwag mawalan ng pag-asa. Huwag manghina. Maghanap nang buong puso; maghintay nang buong puso. Aktibong makipagtulungan sa Diyos, at alisin sa iyong sarili ang lahat ng humahadlang sa kalooban mo.”) Nabasa na ninyong lahat nang tatlong beses ang siping ito. Nagkaroon ba ito ng epekto sa inyo? Pagkatapos itong mabasa nang tatlong beses, may naramdaman ba kayong kakaiba kaysa noong pinapakinggan ninyo ang awiting ito nang hindi ito pinagtutuunang mabuti ng pansin gaya ng normal ninyong ginagawa? (Mayroon.) Sa siping ito, anong mga prinsipyo ng pagsasagawa ang nahahanap at naiintindihan ninyo? Anong aspeto ng katotohanan ang inilalahad dito ng Diyos? May kaugnayan ang aspetong ito ng katotohanan sa isang prinsipyo ng pagsasagawa, pero ano nga ba mismo ang prinsipyo rito? Anong uri ng mga totoong isyu ang tinatalakay nito? Tumatalakay sa totoong isyu ang unang linya—tinatalakay rito ang mga bagay na hindi ninyo nauunawaan. Kabilang sa mga bagay na ito na hindi ninyo nauunawaan ang mga isyung may kaugnayan sa katotohanan, sa inyong pagsasagawa, sa pagbabago ng disposisyon, sa mga problemang may kaugnayan sa larangan ng inyong trabaho at sa mga personal na kalagayang nararanasan ninyo habang tinutupad ninyo ang inyong tungkulin, pati na ang isyu ng kung paano kikilatisin ang diwa ng mga tao, at iba pa. Talaga namang nangyayari ang gayong mga bagay sa paligid mo, at nakita at narinig mo na ang mga ito. Subalit hindi mo nauunawaan ang diwa ng mga isyung ito o ng mga katotohanang binabanggit ng mga ito, at lalong hindi mo nalalaman ang landas ng pagsasagawa at ang mga prinsipyong may kaugnayan dito. Natural lang na hindi mo rin alam ang kalooban ng Diyos sa usaping iyon, at sa iba pang gayong mga bagay. Kapag hindi naiintindihan, nalalaman, o lubos na nauunawaan ng isang tao ang mga bagay na ito, ang mga ito ang nagiging pinakamalaki niyang suliranin, at dapat malutas ang mga ito batay sa mga salita ng Diyos—“Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan; dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas.” Maraming bagay ang hindi mo nauunawaan, ang mga bagay sa mundong nasa labas at ang mga bagay sa loob ng sambahayan ng Diyos. Dahil hindi mo nauunawaan ang mga bagay na ito, ano ang dapat mong gawin? Una, dapat mong hanapin ang katotohanan at tingnan kung ano ang nakasaad sa salita ng Diyos at kung anong mga prinsipyo ng katotohanan ang masusumpungan doon. Dapat maingat mo itong pag-isipan, at basahin ang mga salita ng Diyos nang maraming beses. Una, hanapin mo ang realidad ng katotohanan, at pagkatapos ay unawain kung ano ang hinihingi ng Diyos sa iyo, sunod, alamin mo ang mga prinsipyo para sa pagsasagawa ng katotohanan—sa ganoong paraan, magiging madali para sa iyo na maunawaan ang katotohanan. Ito ang proseso ng pagbabasa ng mga salita ng Diyos para hanapin ang katotohanan. Kaya mo bang unawain ang mga sinabi Ko? (Oo.) Isinaayos ng Diyos ang iyong kapaligiran, at ang mga tao, pangyayari, at bagay sa paligid mo. Kaya, ano ang saloobin ng Diyos patungkol dito? Makikita mo ito sa salita ng Diyos. Sinasabi sa iyo ng Diyos na huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon, huwag magmadaling bigyan ng pakahulugan ang mga bagay-bagay, magbigay ng pasya, o gumawa ng anumang paghatol. Bakit ganito? Dahil hindi mo pa nauunawaan ang pangyayaring ito na isinaayos ng Diyos para sa iyo. Kapag sinasabi sa iyo ng Diyos na huwag kang magmadali, ano ang ibig nitong sabihin? Ibig sabihin nito ay nangyari na ang kaganapang ito, na inilatag ito ng Diyos sa harapan mo at inilagay ka sa kapaligirang ito, at napakalinaw ng saloobin ng Diyos. Sinasabi sa iyo ng Diyos na, “Hindi Ako nagmamadaling maunawaan mo nang lubos kung ano ang nangyayari sa sitwasyong ito. Hindi Ako nagmamadali na magbigay ka kaagad ng pasya, magbigay ng iyong kongklusyon, o maghain ng anumang uri ng solusyon para dito.” Hindi pamilyar sa iyo ang bagay na ito at hindi mo ito nauunawaan, isa itong bagay na hindi mo pa kailanman nakaharap, at isa itong aral na hindi mo pa natututunan, higit pa rito, wala kang kaalaman na bunga ng karanasan o tagubilin ukol dito, at hinding-hindi mo pa ito naranasan noon, kaya hindi ka pinagmamadali ng Diyos na makaisip ng sagot para dito. Itinatanong ng ilang tao: “Dahil isinaayos na ng Diyos ang kapaligirang ito, bakit hindi Siya nagmamadaling makita ang mga resulta nito?” Nakikita rin dito ang kalooban ng Diyos. Ang layunin ng Diyos sa pagsasaayos ng mga kapaligiran ay hindi para makabuo ka kaagad ng teoretikal na paghatol o kongklusyon tungkol dito. Gusto ng Diyos na maranasan mo ang gayong kapaligiran at pangyayari, at gusto Niyang maunawaan mo ang mga tao, pangyayari, at bagay na nilalaman nito, nang sa gayon ay matutunan mo ang aral ng pagpapasakop sa Diyos. Sa sandaling matamo mo na ang gayong pagkaunawa at personal na karanasan, magiging makabuluhan sa iyo ang pangyayaring ito, at magkakaroon ito ng malaking saysay at halaga para sa iyo. Sa bandang huli, pagkatapos mong maranasan ang bagay na ito, ang matatamo mo ay hindi isang teorya, kuru-kuro, imahinasyon, o paghatol, ni hindi nga isang kaalamang buhat sa karanasan o isang aral na ibinuod ng tao, kundi isang personal, at direktang karanasan, at tunay na kaalaman ukol dito. Magiging malapit ang kaalamang ito sa katotohanan o magiging alinsunod ito sa katotohanan. Sa pamamagitan ng pagdanas sa gayong mga bagay, makikita mo na ang saloobin ng Diyos ukol sa tao ay napakalinaw at ipinahayag sa paraang madaling maintindihan. Para sa Diyos, hindi Siya nagmamadali na ibigay mo kaagad ang iyong sagot o ipasa ang iyong tugon. Gusto ng Diyos na maranasan mo ang kapaligirang ito. Ito ang saloobin Niya. At dahil ito ang saloobin ng Diyos, mayroon Siyang hinihingi at pamantayan para sa tao. Ang pamantayang ito ay isang prinsipyong dapat isagawa ng mga tao. Ano ba ang isang prinsipyo ng pagsasagawa? Ito ang hakbangin, metodo, at mga kaparaanan na ginagamit mo kapag nahaharap ka sa isang partikular na pangyayari. Kapag nauunawaan mo ang kalooban at saloobin ng Diyos ukol sa isang pangyayari, dapat mong isagawa ang mga hinihingi ng Diyos. At ano ang mga hinihingi sa iyo ng Diyos? Sinabi ng Diyos na, “Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon.” May ibig sabihin sa likod ng “Huwag kang mabalisa ng mga solusyon”. Kaya bakit nagtatakda ang Diyos ng gayong hinihingi at pamantayan sa tao? Malinaw ba sa inyo ang puntong ito? Ito ay dahil isa kang ordinaryong tao. Hindi ka isang superman, ang pag-iisip mo ay katulad ng sa isang normal na tao. Isa kang pangkaraniwang tao. Kahit mabuhay ka pa nang hanggang apatnapu, limampu, o kahit walumpung taon, patuloy ka pa ring lalago. Hindi ka habambuhay na mananatili sa kalagayang gaya noong ipinanganak ka. Ang kasalukuyan mong mga karanasan, mga karanasan batay sa kaalaman, pagkaunawa, ang mga bagay na nakikita at naririnig mo, ang mga karanasan mo sa buhay, at iba pa—lahat ng ito—pati na ang lahat ng bagay na nalalaman at nauunawaan mo sa iyong puso at isip, ito ang lahat ng naipong mga resultang bunga ng ilang taon na pag-unlad. Ang tawag dito ay normal na pagkatao. Ito ang proseso ng normal na paglago ng tao na itinakda ng Diyos para sa tao at ito ay isang pagpapahayag ng normal na pagkatao. Kaya, kapag may nakaharap kang isang bagay na hindi mo nauunawaan, isang bagay na hindi pamilyar sa iyo, hindi hinihingi ng Diyos na magbigay ka kaagad ng sagot dito, at tumugon nang napakabilis sa bagay na ito na para bang isa kang robot. Dahil sabay-sabay na ipinapasok ng isang robot ang lahat ng impormasyon sa memorya nito, kapag hiningan mo ito ng sagot, tumutugon ito pagkatapos ng isang paghahanap—basta’t matatagpuan ang sagot sa memorya nito. Hindi ito katulad ng sa mga normal na tao. Kahit kapag naranasan na nila ang isang bagay noon, hindi ibig sabihin na nasa memorya na nila ito kaagad. Pagdating sa mga tao, tanging ang mga bagay na may kaugnayan sa normal na pagkatao gaya ng kaalamang batay sa karanasan, mga eksperyensya, karanasan sa buhay, at tunay na direktang kaalaman ang kaibahan nila sa mga superman, robot, at taong may ispesyal na kapangyarihan.

Nagtakda ang Diyos ng mga hinihingi at pamantayan para sa mga tao batay sa kung ano ang kailangan at nararapat taglayin ng mga may normal na pagkatao, at itinuro Niya ang isang landas ng pagsasagawa. Ano ang landas na ito ng pagsasagawa? Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan. Sinasabi nito sa iyo na walang silbing magmadali kang makahanap ng mga solusyon. Bakit? Isa ka lamang ordinaryong tao. Bagama’t maaaring may kaunti kang kaalamang batay sa karanasan at pagkaunawa mula sa mga dati mong karanasan, kung mangyayari ulit ang ganoong bagay sa hinaharap, baka hindi mo magawang lubos na maintindihan ang kalooban ng Diyos, magsagawa nang ganap na alinsunod sa katotohanan, o makakuha ng matataas na marka. Mas malamang na hindi mo magawa ang mga ito pagdating sa mga bagay na hindi mo nauunawaan, kaya sa mga pagkakataong iyon, lalong hindi ka dapat magmadali na makahanap ng solusyon. Ano ang ipinapaunawa sa mga tao ng tagubiling huwag mabalisa na makahanap ng mga solusyon? Ang punto rito ay ang maipaunawa sa mga tao kung ano ang normal na pagkatao. Hindi katangi-tangi, di-pangkaraniwan, o espesyal ang normal na pagkatao. Ang pagkaunawa, kaalamang batay sa karanasan, pagkilala, at pagkakaintindi ng mga tao ukol sa iba’t ibang bagay, pati na ang kanilang mga pananaw ukol sa diwa ng iba’t ibang uri ng mga tao, ay nakakamit lahat sa pamamagitan ng kanilang pagdanas sa iba’t ibang kapaligiran, tao, pangyayari, at bagay. Ito ang normal na pagkatao. Walang espesyal tungkol sa bagay na ito, at isa itong pagsubok na hindi maiiwasan ninuman. Kung nais mong higitan ang mga kautusang ito na ginawa ng Diyos para sa tao, hindi magiging normal iyon. Sa isang banda, ipapakita lamang nito na hindi mo alam kung ano ang normal na pagkatao. At sa kabilang banda, ibubunyag nito ang labis mong kayabangan at kawalan ng praktikalidad. Sinabihan na ng Diyos ang mga tao na huwag mabalisa na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi nila nauunawaan. At dahil isa kang normal na tao, kailangan mo ang Diyos para magsaayos pa ng mas maraming kapaligiran para sa iyo, nang sa gayon ay maranasan, maunawaan, at makilala mo ang katiwaliang ipinapakita ng tao roon, at para maunawaan mo rin ang kalooban ng Diyos sa pamamagitan ng mga tao, pangyayari, at bagay na ito. Ito ang dapat gawin ng mga taong may normal na pagkatao. Kaya ngayon, anong landas ng pagsasagawa ang makikita sa “Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan”? (Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon.) Kapag nahaharap sa isang sitwasyon ang isang tao at hindi niya lubos na maintindihan o maunawaan ang kalikasan nito, kapag hindi pa niya ito kailanman nakaharap o napag-isipan, at kapag imposible para sa kanya na pag-isipan man lang kung paano lutasin ang bagay na ito sa pamamagitan ng pagsalalay sa kuru-kuro ng tao, ano ang dapat niyang gawin? Ano ang prinsipyong hinihingi ng Diyos? (Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon.) Hinihingi ito ng Diyos sa iyo, kaya paano ka ba dapat magsagawa? Anong saloobin ang dapat mayroon ka sa pagharap sa gayong mga bagay? Kapag nakakaharap ng mga taong may taglay na normal na pagkatao ang mga bagay na hindi nila lubusang maunawaan, hindi maintindihan, at wala silang anumang karanasan ukol dito, o kahit ang mga sitwasyon na wala silang anumang magawa, dapat muna silang magkaroon ng wastong saloobin at sabihing, “Hindi ko naiintindihan, hindi ko lubusang maunawaan, at wala akong anumang karanasan ukol sa ganitong uri ng bagay, hindi ko rin alam kung ano ang aking gagawin. Isa lamang akong ordinaryong tao, kaya may mga limitasyon sa kung ano ang kaya kong makamit. Hindi nakakahiya kung hindi ko man lubos na maunawaan o maintindihan ang ilang bagay, at lalong hindi nakakahiya kung wala man akong karanasan sa mga ito.” Kapag napagtanto mo na hindi ito nakakahiya, iyon na ba ang katapusan ng problema? Malulutas na ba ang problema? Ang hindi pag-aalala na mabigyan ng kahihiyan ang iyong sarili ay isa lamang pagkaunawa at saloobin na maaaring iukol ng mga tao sa gayong mga bagay. Hindi ito katulad ng pagsasagawa ayon sa mga hinihingi ng Diyos. Kaya paano makapagsasagawa ang isang tao ayon sa mga hinihingi ng Diyos? Sabihin nang iniisip mo na, “Hindi ko pa kailanman naranasan ang ganitong uri ng bagay, at hindi ko ito lubusang maunawaan. Hindi ko alam kung ano ang kahulugan ng pagsasaayos ng Diyos ng gayong kapaligiran, o kung ano ang kalalabasang dapat nitong makamit. Hindi ko rin alam ang saloobin ng Diyos. Samakatuwid, wala akong makitang dahilan para intindihin ko pa ito. Hahayaan ko na lang ito, at hindi papansinin”—ano ang masasabi mo sa gayong saloobin? Saloobin ba ito ng paghahanap ng katotohanan? Saloobin ba ito ng pagsasagawa ayon sa kalooban ng Diyos? Saloobin ba ito ng pagsunod sa salita ng Diyos? (Hindi.) Kapag nahaharap ang ibang tao sa gayong sitwasyon, iniisip nila na, “Hindi ko lubusang maunawaan o maintindihan ang bagay na ito, at hindi ko pa ito kailanman naranasan. Hindi ito kailanman naituro sa mga klase ko sa unibersidad. May master degree ako, isang Ph.D., at nagtrabaho pa nga ako bilang propesor—kung hindi ko ito maunawaan, sino pa kaya ang makakaunawa rito? Hindi ba’t masyadong nakakahiya na malaman ng lahat ng tao na hindi ko ito lubos na maunawaan at na wala akong karanasan ukol dito? Hindi ba’t hahamakin nila akong lahat? Hindi, hindi ko maaaring sabihin na isa itong bagay na hindi ko lubusang maunawaan. Dapat kong sabihin na, ‘Hinggil sa ganitong mga bagay, bumaling ka sa salita ng Diyos, maghanap, at makikita mo ang kasagutan.’ Mas gugustuhin ko pang mamatay kaysa amining hindi ko lubusang maunawaan o maintindihan ang mga ito.” Ano ang masasabi ninyo sa ganitong saloobin? (Hindi ito maganda.) Ano ba ang tingin ng taong ito sa sarili niya? Ang tingin niya sa sarili niya ay isang santo, isang perpektong tao. Iniisip niya, “May mga bagay nga kayang hindi lubusang nauunawaan o naiintidihan ng isang kagaya kong kagalang-galang na estudyante sa unibersidad, isang kilalang iskolar, may masters degree at Ph.D., at isang dakila at sikat na tao? Imposible! At kung mayroon man, isa itong bagay na walang sinuman sa inyo ang makakaunawa, kaya hindi iyon problema. Kahit hindi ko pa ito lubos na maunawaan, siguradong hindi ako papayag na malaman ninyo iyon. ‘Hindi ko ito lubusang maunawaan,’ ‘hindi ko maintindihan,’ ‘hindi ko kaya,’ ang gayong mga salita ay hinding-hindi dapat lumabas sa aking bibig!” Anong uri ng tao ito? (Isang mapagmataas na tao.) Isa itong taong mapagmataas at palalo na wala sa katwiran. Kung babasahin ng ganitong uri ng tao ang mga salitang “Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan,” magtatamo ba siya ng landas ng pagsasagawa? Makakatanggap kaya siya ng kislap ng inspirasyon? Kung hindi, mawawalang saysay ang pagbabasa niya ng mga salitang ito. Payak ang pagkakasulat sa mga salitang ito at madaling unawain, kaya bakit hindi nila maunawaan ang mga ito? Walang silbi ang mahabang panahong iyon na ginugol mo sa pag-aaral at pagkatuto ng mga salita. Kung hindi mo man lang maunawaan ang simple at tuwirang mga salitang ito, tunay na wala kang silbi!

Ngayon, tingnan ulit natin kung anong landas ng pagsasagawa ang nakapaloob sa linyang “Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan.” Una sa lahat, dapat kang magkaroon ng saloobing hindi nababalisa sa paghahanap ng mga solusyon, sa halip, kilalanin mo muna kung ano ang maaaring makamit ng likas mong mga kakayahan, kilalanin kung ano ang normal na pagkatao, at unawain kung ano ang ibig ipakahulugan ng Diyos kapag nagsasalita Siya tungkol sa normal na pagkatao. Dapat mong maunawaan kung ano talaga ang ibig ipakahulugan ng Diyos kapag sinasabi Niya na ayaw Niyang maging mga superman o espesyal, at di-pangkaraniwang indibidwal ang mga tao, at na gusto lang Niyang maging mga regular na tao ang mga ito. Dapat mo munang maunawaan ang mga bagay na ito. Walang saysay na magkunwaring nalalaman mo ang mga bagay na hindi mo naman talaga nauunawaan. Kahit gaano ka pa magkunwari, hindi mo pa rin malalaman ang mga ito. Kahit maloko mo pa ang iba, hindi mo malilinlang ang Diyos. Kapag nangyayari sa iyo ang gayong mga bagay, kung hindi mo nauunawaan ang mga iyon, sabihin mo na lang na hindi mo nauunawaan ang mga iyon. Dapat magkaroon ka ng tapat na saloobin at madasaling puso, at hayaan ang mga taong nasa paligid mo na makita na may mga bagay na hindi mo alam at hindi mo lubusang nauunawaan, mga bagay na hindi mo pa naranasan, at na ikaw ay isa lamang ordinaryong tao, walang ipinagkaiba sa iba pang tao. Walang nakakahiya roon. Pagpapamalas ito ng normal na pagkatao, at dapat mong tanggapin ang katunayang ito. Pagkatapos mong tanggapin ang katunayang ito, ano na ang kasunod? Sabihin mo ito sa lahat, sabihin mong, “Hindi ko pa naranasan ang bagay na ito kailanman, hindi ko ito lubusang maunawaan, at hindi ko alam kung ano ang aking gagawin. Katulad lang ninyo ako, bagama’t posibleng nahihigitan ko kayo sa isang aspeto: Nakita ko na ang liwanag at nahanap ko na ang landas ng pagsasagawa sa mga salita ng Diyos, may pag-asa ako, at alam ko kung paano magsasagawa.” Saan nakasalig ang pag-asang ito? Nakasalig ito sa mga salita ng Diyos na: “Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan; dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso.” Ibig sabihin nito ay isapuso ang usapin, at dalhin ito sa harapan ng Diyos paminsan-minsan para siyasatin. Dapat mong isapuso ang usapin, gawin mo itong isang uri ng obligasyon para maunawaan mo ang katotohanan at ang kalooban ng Diyos na nakapaloob dito, at gawin mo itong responsabilidad mo at ang direksyon at pakay ng iyong paghahanap. Kung magsasagawa ka sa ganitong paraan, lalapit ka sa Diyos, magagawa mong lutasin ang problema mo, at makakapasok ka sa realidad ng mga salitang ito. Paano mo ba ito dapat partikular na isagawa? Dapat kang lumapit sa Diyos para manalangin at maghanap, at dapat ka ring maghanap ng mga oportunidad para ibahagi ang bagay na ito habang nagbabahagi ka sa mga pagtitipon, at para makipagniig tungkol dito kasama ng lahat at pagbulay-bulayan ito nang magkakasama. “Dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso.” Dapat maging tapat at totoo ang iyong puso. Hindi mo dapat iraos lang ito at hindi ka dapat kumilos nang pabasta-basta, at dapat totoo sa puso mo ang mga bagay na sinasabi mo. Dapat tumanggap ka ng pasanin ukol sa bagay na ito, at magkaroon ng pusong nagugutom at nauuhaw sa katuwiran, na gustong maunawaan ang kalooban ng Diyos sa bagay na ito at makita kung ano talaga ang diwa ng bagay na ito, habang ninanais na lutasin ang mga problema at kalituhan na kinakaharap ng mga tao kapag nakahaharap nila ang bagay na ito, pati na ang mga problemang tulad ng sarili mong tiwaling disposisyon o ang iba’t ibang abnormal na kalagayan. “Dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso.” Isa itong kumpletong landas ng pagsasagawa na sinabi ng Diyos sa tao. Ano ang nakikita mo sa linyang ito? Na sa isang banda, ang layunin ng Diyos sa pagsasaayos ng mga kapaligiran para sa tao ay para hayaan ang mga tao na maranasan ang iba’t ibang bagay sa napakaraming paraan, para matuto ng mga aral mula sa mga ito, para makapasok sa iba’t ibang realidad ng katotohanan na nakapaloob sa salita ng Diyos, para pagyamanin ang mga karanasan ng mga tao, at para tulungan silang makapagtamo ng isang mas komprehensibong pagkaunawa sa iba’t ibang aspeto ng Diyos, ng kanilang sarili, ng kanilang kapaligiran, at ng sangkatauhan. Sa kabilang banda naman, gusto ng Diyos na panatilihin ng mga tao ang isang normal na kaugnayan sa Kanya sa pamamagitan ng pangangasiwa ng ilang natatanging kapaligiran at pagsasaayos ng ilang espesyal na aral para sa kanila. Sa ganitong paraan, mas mapapadalas ang paglapit ng mga tao sa Kanya, sa halip na namumuhay sila sa isang kalagayan na wala silang kinikilalang Diyos, sinasabi nilang naniniwala sila sa Diyos, pero kumikilos naman sa paraan na walang kaugnayan sa Diyos o sa katotohanan, na hahantong sa gulo. Samakatuwid, sa mga kapaligirang isinaayos ng Diyos, may pag-aatubili at pasibong dinadala ng Diyos Mismo ang mga tao sa Kanyang harapan. Ipinapakita nito ang mabuting intensyon ng Diyos. Kapag mas kulang ang iyong pag-unawa sa isang partikular na bagay, mas dapat kang magkaroon ng pusong may takot sa Diyos at maka-Diyos, at madalas kang lumapit sa Diyos para hanapin ang Kanyang kalooban at ang katotohanan. Kapag hindi mo nauunawaan ang mga bagay-bagay, kailangan mo ang kaliwanagan at patnubay ng Diyos. Kapag nahaharap ka sa mga bagay na hindi mo nauunawaan, kailangan mong hilingin sa Diyos na higit na gumawa sa iyo. Ito ang mabubuting layunin ng Diyos. Kapag mas lumalapit ka sa Diyos, mas lalong mapapalapit ang puso mo sa Diyos. At hindi ba totoo na kapag mas malapit ang puso mo sa Diyos, mas lalong mananahan dito ang Diyos? Kapag mas nasa puso ng isang tao ang Diyos, mas nagiging mabuti ang kanyang paghahangad, ang landas na kanyang tinatahak, at ang kalagayan ng kanyang puso. Kapag mas malapit ang kaugnayan mo sa Diyos, mas magiging madali para sa iyo na lumapit nang madalas sa Diyos para ialay ang tapat mong puso, at mas magiging tunay ang iyong pananampalataya sa Diyos. Kasabay niyon, magkakaroon ng disiplina ang iyong buhay, mga kilos, at asal. Paano lumilitaw ang gayong disiplina? Lumilitaw ito kapag madalas na nananalangin ang mga tao sa Diyos, hinahanap ang katotohanan, at tinatanggap ang masusing pagsisiyasat ng Diyos. Ito ang pinakamahalagang bagay. Kaya, sa anong konteksto at sa anong mga kondisyon maaaring tanggapin ng isang tao ang pagsisiyasat ng Diyos? (Kapag mayroon siyang normal na kaugnayan sa Diyos.) Tama iyan, kapag mayroon siyang normal na kaugnayan sa Diyos. Kung may normal kang kaugnayan sa Diyos, hindi ba’t mangangahulugan ito na nasa puso mo ang Diyos at malapit na malapit ka sa Kanya? Mangangahulugan ito na laging may puwang ang Diyos sa puso mo, at na inookupa ng Diyos ang isang napakaprominenteng posisyon sa puso mo. Bunga nito, lagi mong iisipin ang Diyos, iisipin ang salita ng Diyos, iisipin ang pagkakakilanlan at diwa ng Diyos, iisipin ang kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos, at iisipin ang lahat ng bagay na sa Diyos. Sa madaling salita, ang Diyos ang mag-uumapaw sa puso mo, at magkakaroon ang Diyos ng napakataas na posisyon sa puso mo. Kung ang Diyos ang pumupuno sa puso mo, magkakaroon ka ng normal na kaugnayan sa Diyos, magagawa mong tanggapin ang pagsisiyasat ng Diyos, at kasabay nito, magkakaroon ka rin ng pusong may takot sa Diyos. Saka mo lamang magagawang kumilos nang may disiplina. Isang simpleng pangungusap ang “Dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas,” pero naglalaman ito ng patung-patong na kahulugan. Naglalaman ito ng mga layunin ng Diyos para sa sangkatauhan at ang saloobin na hinihingi ng Diyos sa mga tao sa kanilang pagkilos, habang ipinababatid din ang mga hinihingi ng Diyos sa sangkatauhan. Kaya naman, ano ang mga hinihingi ng Diyos sa sangkatauhan? Na huwag kang sumuko, tumakas, o magkaroon ng saloobing walang pakialam sa mga bagay na nangyayari sa iyo. Ano ang dapat mong gawin kung nahaharap ka sa isang bagay na hindi mo naiintindihan at lubos na nauunawaan, o hindi mo mapagtagumpayan, o nakapagpapahina pa nga sa iyo? Huwag kang mabalisa na makahanap ng mga solusyon. Hindi pinupuwersa ng Diyos ang mga tao nang higit sa kanilang mga abilidad. Hindi kailanman hinihingi ng Diyos sa mga tao na gawin ang mga bagay na higit sa kakayahan ng tao. Ang mga ipagagawa ng Diyos sa iyo at ang mga bagay na hinihingi Niya sa iyo ay pawang mga bagay na maaaring makamit, matamo, at maisakatuparan ng mga taong may normal na pagkatao. Samakatuwid, hinding-hindi hungkag o malabo ang mga hinihingi at pamantayan ng Diyos para sa tao. Ang mga hinihingi ng Diyos sa tao ay isa lamang pamantayan na sumasaklaw sa kung ano ang maaaring makamit ng mga taong may normal na pagkatao. Kung lagi mong susundin ang iyong mga imahinasyon, at gusto mong maging mas mahusay, magaling, at may kakayahan kaysa sa iba, kung gusto mong laging higitan ang iba, kung gayon ay nagkamali ka ng pagkaunawa sa ibig ipakahulugan ng Diyos. Madalas na ganito ang mga mapagmataas at mapagmagaling na tao. Sinasabi ng Diyos na huwag mabalisa na makahanap ng mga solusyon, sinasabi Niyang hanapin ang katotohanan at kumilos nang may mga prinsipyo, pero hindi isinasaalang-alang nang mabuti ng mga mapagmataas at mapagmagaling na tao ang mga hinihinging ito ng Diyos. Sa halip, ipinagpipilitan nilang subukang isakatuparan ang mga bagay sa isang bugso ng lakas at enerhiya, na gawin ang mga bagay sa maayos at magandang paraan, at higitan ang iba sa isang kisap-mata. Gusto nilang maging superman at ayaw nilang maging ordinaryong tao. Hindi ba’t sumasalungat ito sa mga batas ng kalikasan na inilatag ng Diyos para sa tao? (Oo.) Halata namang hindi sila mga normal na tao. Wala silang normal na pagkatao, at masyado silang mapagmataas. Binabalewala nila ang mga hinihingi na nasa saklaw ng normal na pagkatao na inilatag ng Diyos para sa sangkatauhan. Binabalewala nila ang mga pamantayan na maaaring maabot ng mga taong may normal na pagkatao na itinakda ng Diyos para sa sangkatauhan. Samakatuwid, hinahamak nila ang mga hinihingi ng Diyos at iniisip na, “masyado namang mababa ang mga hinihingi ng Diyos. Paanong magiging normal na tao ang mga mananampalataya sa Diyos? Dapat mga katangi-tangi silang mga tao, mga indibiduwal na nangingibabaw at nakahihigit sa mga regular na tao. Dapat mga dakila at bantog silang tao.” Binabalewala nila ang mga salita ng Diyos, iniisip na bagama’t tama at katotohanan ang mga salita ng Diyos, masyadong karaniwan at ordinaryo lang ang mga ito, kaya hindi nila pinapansin ang Kanyang mga salita at hinahamak nila ang mga ito. Pero sa mga normal at ordinaryong salitang ito mismo na lubhang hinahamak ng mga diumano’y superman at dakilang tao, itinuturo ng Diyos ang mga prinsipyo at landas na dapat sundin at isagawa ng mga tao. Lubhang tapat, obhektibo, at praktikal ang mga salita ng Diyos. Hindi talaga mataas ang hinihingi ng mga ito sa mga tao. Lahat ng ito ay mga bagay na kaya at dapat makamit ng mga tao. Hangga’t may kaunting normal na katwiran ang mga tao, hindi sila dapat mag-alangan, sa halip ay dapat nilang tanggapin ang mga salita ng Diyos at ang katotohanan nang matatag, gampanang mabuti ang kanilang mga tungkulin, mamuhay sa harapan ng Diyos, at ituring ang katotohanan bilang prinsipyo ng kanilang pag-uugali at mga kilos. Hindi sila dapat maging sobrang ambisyoso. Sa linyang “dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang madalas,” dapat mas maunawaan ng mga tao na ang mga salita ng Diyos ang katotohanan, at na ang mga katotohanan ang mga prinsipyong dapat isagawa ng mga tao. Sino ang tinutukoy dito na “mga tao”? Tumutukoy ito sa mga normal na tao na may normal na katwiran at normal na panghusga, na nagmamahal sa mga positibong bagay, at nakauunawa kung ano ang obhektibo, ang praktikal, ang pangkaraniwan, at ang ordinaryo. Namnamin mo munang mabuti ang mga salitang “dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas.” Bagama’t payak at ordinaryo ang mga salitang ito, inilalarawan ng mga ito ang isang bagay na dapat magawa ng mga taong taglay ang katwiran ng normal na pagkatao at ang mga ito rin ang prinsipyo ng katotohanan na pinakanararapat isagawa ng isang taong may normal na pagkatao kapag nahaharap siya sa mga paghihirap sa totoo niyang buhay. Mga katotohanan ito na pinakakinakailangan ng mga taong nagtataglay ng katwiran ng normal na pagkatao. Hinding-hindi hungkag ang mga salitang ito. Maraming beses na ninyong inawit at pinakinggan ang mga ordinaryong salitang ito, pero wala ni isa sa inyo ang tumuring sa mga salitang ito bilang mga katotohanan na dapat pagbulay-bulayang mabuti at matiyagang pagbahaginan. Sa ganitong gawi, sinayang ninyo ang mahahalagang salitang ito. Sa katunayan, naglalaman ang mga salitang ito ng kalooban ng Diyos, ng mga paalala at payo ng Diyos sa mga tao, at ng mga hinihingi ng Diyos sa mga tao. Napakaraming nilalaman ng mga ito. Ang mga tao ay walang puso at hindi makatwiran, at itinuturing nilang mga ordinaryong salita ang mga salitang ito; hindi nila pinapahalagahan, pinagbubulay-bulayan o isinasagawa ang mga ito, at sino ang mga magdurusa at mawawalan sa huli dahil dito? Ang mga tao mismo. Hindi ba’t isa itong aral?

Napakadali para sa normal na tao na isagawa ang mga hinihingi na itinakda ng Diyos sa pahayag na ito. Walang mahirap o nakakapagod tungkol sa pagsasagawang ito, at epektibo ito. Sa huli, magagawa nitong unti-unti kang palaguin at paunlarin. Siyempre, pagkatapos mong maisagawa ang prinsipyong “Huwag kang maligalig na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan; dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso,” huhusay ka pagdating sa katotohanan, sa pagbabago ng disposisyon, sa pagkaunawang nakakamit mo mula sa pagdanas ng iba’t ibang kapaligiran, at iba pa. Napakabuti ng mga salitang ito! Kung may pag-unawa ang mga tao at kung isasagawa nila ang mga salitang ito, kung magkagayon, sa ilalim ng patnubay at direksyon ng mga salita ng Diyos, malalaman nila kung ano ang kalooban ng Diyos kapag isinasaayos Niya ang iba’t ibang kapaligiran. Pagkaraan ng ilang panahon, magagawa na nilang anihin ang mga gantimpala, magtamo ng karanasan, at maunawaan ang katotohanan sa mga kapaligirang iyon. Kapag umaani ka ng gayong mga gantimpala, malalaman mo kung bakit isinaayos ng Diyos ang mga kapaligirang ito, kung ano ang kalooban ng Diyos, at kung ano ang ninanais ng Diyos na matamo ng mga tao mula sa mga ito. Dagdag pa rito, unti-unting malalantad at mabubunyag ang lahat ng mga maling daan na tinatahak ng mga tao, ang mga hadlang na nararanasan nila, ang mga baluktot na pagkaunawang nasasaloob nila, ang mga di-makatotohanang ideya na taglay nila, ang mga kuru-kuro at paglaban sa Diyos na bumangon mula sa loob nila, at iba pa, habang nararanasan ang mga kapaligirang ito. Kahit positibo o negatibo pa ang mga bagay na ito, mangangailangan ng ilang panahong karanasan para malinaw na makita at maunawaan ang mga bagay na nalantad at nabunyag sa pamamagitan ng mga kapaligirang ito. Sa ganitong paraan, natutupad ang tunay na kahulugan ng mga salita ng Diyos na “Huwag kang maligalig na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan.” Ibig lang sabihin, kapag isinasaayos ng Diyos ang isang bagay na hindi mo makita o maunawaan nang lubusan, at hindi mo pa naranasan noon, hindi makakamit sa loob lang ng ilang araw ang mga bagay na gusto ng Diyos na maunawaan, matamo, at personal mong maranasan mula sa sitwasyong iyon. Sa pagdaan lamang ng ilang panahon at sa pamamagitan ng direksyon, kaliwanagan, at patnubay ng Diyos sa bawat hakbang na unti-unti kang magtatamo ng pagkaunawa at makakakuha ng mga resulta. Hindi ito katulad ng inaakala ng mga tao, hindi ganoon-ganoon na lang na bigla mong mauunawaan ang lahat ng bagay sa isang bugso ng kaliwanagan o malalaman kung ano ang ibig sabihin ng Diyos sa isang kislap ng inspirasyon. Hindi ginagawa ng Diyos ang gayong mga bagay sa pamamagitan ng mga supernatural na paraan, hindi kumikilos ang Diyos sa ganitong paraan. Ganito nagtatrabaho ang Diyos. Itinutulot ng Diyos na maranasan mo ang mga sanhi at ibubunga ng isang sitwasyon, at unti-unti mong matatanto na: “Ganito pala ang diwa ng ganitong uri ng tao, at ganito pala ang realidad at diwa ng ganoong bagay, at natutupad nito ang ganito-at-ganyang linya ng salita ng Diyos. Nauunawaan ko na sa wakas kung ano ang ibig ipakahulugan ng Diyos nang sabihin Niya iyon. Nauunawaan ko na sa wakas kung bakit sinabi ng Diyos ang gayong mga bagay tungkol sa mga isyung gaya nito at naiibigan iyon ng mga tao.” Itinutulot ng Diyos na makarating ka sa gayong realisasyon sa pamamagitan ng iyong mga karanasan. Hindi ba’t inaabot ng ilang panahon para mapagtanto ang mga bagay na ito? (Oo.) Ang kaalamang natatamo mo at ang mga katotohanang naunawaan mo sa pagdaan sa ilang panahong karanasan ay hindi mga doktrina o teoretikal na bagay, kundi mga personal mong karanasan at tunay na kaalaman. Ito ang realidad ng katotohanan na papasukin mo. Narito ang sanhi at ang pinagmulan ng mga salita ng Diyos na “Huwag kang maligalig na makahanap ng mga solusyon.” Kapag itinutulot ng Diyos na umani ka ng mga gantimpala mula sa mga pangyayaring nararanasan mo, ayaw Niyang sumailalim ka lang sa isang proseso o matuto ng isang teorya, kundi ang magtamo ng pagkaunawa, ng ilang kaalaman, ng positibong pananaw, at ng tamang pamamaraan sa pagsasagawa. Bagama’t iilang linya lang ang nilalaman ng pahayag na ito at kaunti lang ang tinatalakay nito, napakahalaga ng mga hinihingi na itinakda ng Diyos sa pahayag na ito at ang mga prinsipyo ng pagsasagawa na ibinibigay Niya sa mga tao sa pamamagitan nito. Hindi dapat tratuhin ng mga tao ang mga salita ng Diyos sa pamamagitan ng kaparehong saloobin na inuukol nila sa kaalaman ng tao at mga doktrina. Upang maisagawa ang mga salita ng Diyos, dapat mayroon kang mga prinsipyo. Ibig sabihin nito’y dapat magkaroon ka ng isang prinsipyo, isang pamamaraan, na isasagawa kapag nakakasagupa ka ng isang partikular na sitwasyon. Ito ang ibig sabihin ng pagsasagawa ng katotohanan. Ito ang tinatawag nating prinsipyo. Samakatuwid, hindi ito mga simpleng salita lang. Bagama’t ang pagkakapahayag at pagkakapresenta sa mga ito ay payak at mababasa ng lahat, at tila tuwiran ang ipinapakahulugan ng mga salita, at hindi naaadornuhan ang mga ito ng maganda’t mabulaklak na wika, o ng mga eleganteng termino, o ng pinong pagkakahanay ng mga salita, at tiyak na hindi sinasalita ang mga ito nang may tonong nanghahamak, kundi mga taos-pusong pagpapayo at mga bagay na kinakailangan lamang na sinalita nang harap-harapan at puso-sa-puso, sinasabi talaga ng mga ito sa mga tao ang pinakamahalagang mga prinsipyo at landas ng pagsasagawa.

Hinding-hindi sineseryoso ng maraming tao ang mga pinakaordinaryong salita na sinabi ng Diyos. Ang malalalim at mahihiwagang salita na sinabi ng Diyos ang itinuturing lamang nila na Kanyang mga salita. Hindi ba’t pagpapamalas ito ng baluktot na pagkaunawa? Bawat pangungusap sa mga salita ng Diyos ay katotohanan. Mga ordinaryong salita man ang mga ito o malalalim na salita, lahat ng salita ng Diyos ay naglalaman ng mga katotohanan at hiwaga, at nangangailangan ito ng ilang taon na karanasan at isang partikular na tayog para maunawaan at malaman ang mga ito. Tulad na lamang ng mabubuti at mahahalagang salita ng Diyos na nakapaloob sa himnong kaaawit lang ninyo—walang sumiseryoso sa mga salitang iyon. Bagama’t isinamusika ang mga ito at ilang taon nang inawit ang mga ito ng lahat, walang nakatuklas sa pinakamahalagang prinsipyong ito ng pagsasagawa na nakapaloob sa mga ito. Kahit may nararamdaman pa ang ilang tao sa kanilang kamalayan na tila sinasabihan sila ng mga salita ng Diyos na, “Huwag maligalig na makahanap ng mga solusyon; dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso,” at nararamdaman nilang ito ang mga hinihingi ng Diyos para sa mga tao, sino nga ba ang tunay na nagsagawa, nagsakatuparan, at pumasok sa realidad ng mga salitang ito ng Diyos sa totoo nilang buhay? May nakagawa ba nito? (Wala.) Walang nakagawa nito. Ang mga salitang ito ng Diyos ay napakasimple, pero walang makasunod sa mga ito. Wala bang mahalagang problema na nakapaloob dito? (Mayroon, ipinapakita nito na sawang-sawa na ang mga tao sa katotohanan.) May iba pa ba? (Napakapraktikal ng mga salitang ito na sinalita ng Diyos sa atin. Pawang mga salita ito ng prinsipyo. Pero hindi namin sineryoso ang mga salita ng Diyos, hindi namin pinag-ukulan ng atensyon ang mga ito, at hindi namin isinagawa ang mga ito.) Paano ba ninyo karaniwang binabasa ang mga salita ng Diyos? (Kapag binabasa namin ang mga salita ng Diyos, karaniwan nang pinapahapyawan lang namin ng basa ang mga ito. Pagkatapos naming maunawaan ang literal na kahulugan ng mga salita, lipat na kami sa kasunod. Hindi namin nauunawaan kung ano ang kalooban ng Diyos sa mga salitang iyon o kung anong mga prinsipyo ng katotohanan ang dapat naming isagawa. Hindi namin binulay-bulay mabuti ang mga ito gaya niyan.) Tumugon kayo nang may ilang teoretikal na ideya at mukhang tama naman ang mga sinasabi ninyo, pero hindi ninyo nakita kung ano talaga ang ugat na dahilan nito, na ito’y dahil hindi pinapahalagahan ng mga tao ang salita ng Diyos. Kung pahahalagahan mo ang mga salita ng Diyos, magagawa mong matuklasan ang mga kayamanan, ginto, at diyamante na nakapaloob sa mga ito at tatamasahin mo ang mga bagay na ito habambuhay. Kung hindi mo pahahalagahan ang mga salita ng Diyos, hindi mo magagawang makuha ang mga kayamanang ito. Ano ba ang ibig sabihin ng hindi pahalagahan ang mga salita ng Diyos? Ibig sabihin nito’y hindi mo pinakaiingatan ang mga salita ng Diyos. Pakiramdam mo’y napakarami ng mga salita ng Diyos, at ang lahat ng iyon ay katotohanan, at hindi mo alam kung alin ang mga dapat mong pahalagahan. Pakiramdam mo’y ordinaryo itong lahat, at problema ito. Ano ba ang ibig sabihin na pahalagahan ang mga salita ng Diyos? Ibig sabihin nito’y alam mong katotohanan lahat ang mga salita ng Diyos, at ang mga katotohanang ito ang pinakakapaki-pakinabang at walang katumbas na halaga na kayamanan para sa buhay at pamumuhay ng mga tao. Ibig sabihin nito’y tinatrato mo ang mga salita ng Diyos bilang mga kayamanan na masyado mong mahal at hindi mo maiiwan. Ang ganitong saloobin patungkol sa mga salita ng Diyos ay tinatawag na pagpapahalaga. Ang pagpapahalaga sa mga salita ng Diyos ay nangangahulugang nadiskubre mo nang kayamanan na walang katumbas na halaga ang lahat ng salita ng Diyos, na ang mga ito’y isandaan, isanlibong beses na mas mahalaga kaysa sa mga kasabihan sa buhay ng sinumang sikat o dakilang tao. Ibig sabihin nito’y natamo mo na ang katotohanan ng mga salita ng Diyos at nadiskubre mo na ang mga pinakadakila at pinakamahalagang kayamanan sa buhay. Makakatulong sa iyo ang pagtatamo ng mga kayamanang ito para pataasin ang iyong halaga at matamo ang pagsang-ayon ng Diyos. Sa kadahilanang ito, sadyang pinapahalagan mo ang mga katotohanang ito. Magbibigay Ako ng halimbawa nito sa totoong buhay. Sabihin nang bumili ang isang babae ng magandang damit, at pagkauwi niya ng bahay, isinuot niya ito at humarap sa salamin. Habang tinitingnan ang kanyang sarili sa kaliwa at sa kanan, iniisip niya: “Napakaganda ng damit na ito, maganda ang tela nito, mahusay ang pagkakayari nito, at komportable ito at malambot suotin. Napakapalad ko naman para makabili ng ganito kagagandang mga damit. Ito ang paborito kong damit pero hindi ko ito masusuot sa lahat ng pagkakataon. Susuotin ko ito kapag dadalo ako sa mga pinakaprimera klaseng pagdiriwang at kapag makikipagkita ako sa mga pinakatanyag na tao.” Kapag may libre siyang oras, madalas niyang inilalabas ang damit para hangaan ang ganda nito at isuot ito. Pagkaraan ng anim na buwan, ganoon pa rin siya kasabik sa damit at hindi niya ito maiwan-iwanan. Ito ang ibig sabihin ng pahalagahan ang isang bagay. Nakaabot na ba sa ganitong antas ang saloobin ninyo patungkol sa mga salita ng Diyos? (Hindi.) Kaawa-awa naman na hindi pa ninyo pinapahalagahan ang mga salita ng Diyos gaya ng isang babaeng nagpapahalaga sa kanyang paboritong damit! Hindi na tuloy nakapagtataka na napakarami na ninyong nabasang mga salita ng Diyos pero bigong matuklasan ang napakaraming katotohanan, at hindi kailanman nagawang makapasok sa realidad. Lagi ninyong sinasabi na katotohanan ang lahat ng salita ng Diyos, pero sa teorya at salita lamang ang mga ito. Kung pag-uusapan ang isa sa mga pinakasimple at unang ipinahayag na talata ng mga salita ng Diyos, at tinanong kayo kung anong mga katotohanan ang nasa mga salitang iyon, kung ano ang kalooban ng Diyos, o kung anong mga hinihingi at pamantayan ang ibinibigay ng Diyos sa tao, hindi ka makapagsasalita at hindi ka makakasambit ng kahit isang salita bilang tugon. Napakarami mo nang nabasa at napakinggang mga salita ng Diyos, kaya bakit wala kang tunay na pagkaunawa sa mga ito? Nasaan ang ugat ng problema? Ang totoo niyan hindi talaga pinapahalagahan ng mga tao ang mga salita ng Diyos. Sa kasalukuyang antas ng pagpapahalaga ninyo sa mga salita ng Diyos, malabong matuklasan ninyo ang katotohanan sa mga salita ng Diyos at malabong matuklasan ninyo ang mga kinakailangan, prinsipyo, at landas ng pagsasagawa na ipinagkaloob ng Diyos sa tao sa pamamagitan ng mga ito. Ito ang dahilan kung bakit lagi kayong naguguluhan kapag may mga bagay na nangyayari sa inyo at hindi kailanman mahanap ang mga prinsipyo. Ito ang dahilan kung bakit marami kayong mga bagay na nararanasan, pero hindi kailanman nalalaman ang kalooban ng Diyos, o umuulad o nagbabagong masyado, o umaani nang higit kaysa sa babahagyang gantimpala. Hindi ba’t lubhang nakakaawa ang mga taong kagaya nito?

Basahing muli ang pahayag na ito. (“Huwag kang maligalig na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan; dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso. Maniwala na ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat. Dapat kang magkaroon ng napakalaking paghahangad para sa Diyos, na sabik na sabik na naghahangad habang tumatanggi sa mga pagdadahilan, intensyon, at panloloko ni Satanas. Huwag mawalan ng pag-asa. Huwag manghina. Maghangad nang buong puso; maghintay nang buong puso. Aktibong makipagtulungan sa Diyos, at alisin sa iyong sarili ang lahat ng humahadlang sa kalooban mo.”) Hayaan ninyong ipapansin Ko sa inyo ang mga mahahalagang punto at ipaliwanag sa inyo ang mga prinsipyo sa pagbabasa ng mga salita ng Diyos at kung paano maghahanap ng landas ng pagsasagawa sa mga ito. Basahing muli ang pahayag nang paisa-isang linya. (“Huwag kang maligalig na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan.”) Naglalaman ang linyang ito ng prinsipyo na dapat maunawaan ng mga tao. Ito ay ang: Huwag magmadali, huwag mataranta, huwag magmadali na makakita ng mga resulta. Isa itong saloobin. Nakasaad sa unang linyang ito ang tamang saloobing dapat mayroon ang mga tao patungkol sa mga bagay-bagay. Saklaw ng katwiran ng normal na pagkatao ang tamang saloobing ito; nasasaklaw ito ng katwiran at mga abilidad ng mga taong nagtataglay ng normal na pagkatao. Ngayon, basahin naman ninyo ang pangalawang linya. (“Dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso.”) Ano ang ibig sabihin nito? (Ito ang landas ng pagsasagawa na ibinibigay ng Diyos sa tao.) Tama, ganoon ito kasimple. Ito ang landas ng pagsasagawa. Ang “mas madalas” dito ay nangangahulugang hindi mo ito dapat gawin kung kailan mo lang maibigan, at lalo namang hindi paminsan-minsan lang; ibig sabihin nito’y sa sandaling pumasok sa isip mo ang mga bagay na ito, dapat mong dalhin ang mga iyon sa harapan ng Diyos para manalangin at maghanap. Kung tumatanggap ka ng responsibilidad sa mga bagay na ito, kung may puso kang nagugutom at nauuhaw para sa katwiran, kung nasasabik kang maunawaan ang kalooban ng Diyos at ang mga hinihingi ng Diyos sa mga bagay na ito, pati na ang diwa ng mga problemang gusto mong makita kung ano talaga ang kalikasan, kung gayon ay dapat kang lumapit sa harapan ng Diyos nang mas madalas, ibig sabihin ay madalas na madalas. Depende sa kapaligirang kinalalagyan mo, kapag abala ka, maglaan ka ng libreng oras para isaalang-alang ang mga bagay na ito, na para bang pinag-iisipan mo ang tungkol sa mga ito, o nananalangin ka sa Diyos at naghahanap sa mga ito. Hindi ba malinaw na malinaw ang ganitong paraan ng pagsasagawa? (Malinaw naman.) Halimbawa, kapag nagpapahinga ka pagkatapos kumain, magbulay-bulay at manalangin ka, sabihin mo, “O Diyos, nakaranas na ako ng ganito-at-ganyang kapaligiran. Hindi ko maunawaan ang Iyong kalooban, at hindi ko makita nang lubusan kung bakit nangyari ito sa akin. Ano nga ba talaga ang intensyon ng taong ito? Paano ko ba dapat lutasin ang ganitong uri ng problema? Ano ang gusto Mong maunawaan ko mula sa bagay na ito?” Sa ilang simpleng salitang ito, nananalangin ka at hinahanap mo sa Diyos ang tungkol sa mga bagay na nais mong hanapan at ang mga diwa ng mga problemang gusto mong maunawaan. Ano ang layunin sa pananalangin nang ganito? Hindi mo lang inilalatag ang problema sa harapan ng Diyos, hinahanap mo ang katotohanan mula sa Diyos, sinusubukan mong hilingin sa Diyos na magbukas ng daan palabas para sa iyo at para sabihin sa iyo kung ano ang dapat mong gawin tungkol sa bagay na ito, at hinihiling mo sa Diyos na bigyan ka ng kaliwanagan at gabayan ka. Ano ang mga kondisyon na kinakailangan para magawa mo ito? (Hindi ako dapat maligalig na makanap ng mga solusyon.) Ang hindi maligalig sa paghanap ng mga solusyon ay isa lamang saloobin—hindi naman sa hindi ka naliligalig na makanap ng mga solusyon, kundi sa ilalim ng matinding pangungundisyon sa iyo na hindi maligalig na makahanap ng mga solusyon, may puso kang nagugutom at nauuhaw sa katwiran, at tumatanggap ka ng responsibilidad sa bagay na ito. Sa ibang salita, ang bagay na ito ay nagsisilbing isang uri ng pamimilit sa iyo, at ang pamimilit na iyon ang naglalagay ng pasan sa iyong mga balikat, nang sa gayon may problema ka na gusto mong maunawaan at malutas. Ito ang iyong landas ng pagsasagawa. Sa libre mong oras, sa mga oras ng regular na debosyonal, o kapag nakikipagkuwentuhan ka sa mga kapatid, maaari mong sabihin ang iyong mga paghihirap at problema, at makipagbahaginan at maghanap kasama ng mga kapatid. Kung hindi mo pa rin malutas ang mga problema, dalhin mo ang mga ito sa harapan ng Diyos para manalangin at hanapin ang katotohanan. Kapag ginagawa mo ito, sabihin mo, “O Diyos, hindi ko pa rin alam kung paano ko dapat maranasan ang kapaligirang isinaayos Mo para sa akin. Wala pa rin akong maunawaan tungkol dito, at hindi ko alam kung saan ako magsisimula o kung paano ako magsasagawa. Maliit ang tayog ko at maraming katotohanan ang hindi ko nauunawaan. Bigyan nawa ako ng kaliwanagan at gabayan nawa ako. Hindi ko alam kung ano ang gusto Mong makamit o maunawaan ko mula sa kapaligirang ito, o kung ano ang gusto Mong mabunyag tungkol sa akin sa pamamagitan ng kapaligirang ito. Bigyan nawa ako ng kaliwanagan at pahintulutan akong maunawaan ang Iyong kalooban.” Ito ang landas ng pagsasagawang matatagpuan sa linyang: “dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas.” Magsagawa ka nang ganito, paminsan nag-iisip sa iyong puso, paminsan nananalangin sa Diyos nang tahimik at paminsan naman ay malakas, at paminsan nakikipagbahaginan sa iyong mga kapatid. Kung mayroon ka ng mga pagpapamalas na ito, pinatutunayan nito na namumuhay ka na sa harapan ng Diyos. Kung madalas kang nakikipag-usap sa Diyos nang ganito sa iyong puso, kung gayon ay may normal kang kaugnayan sa Diyos. Pagkalipas ng maraming taon ng gayong karanasan, likas kang makakapasok sa realidad ng katotohanan. May anumang paghihirap ba tungkol sa pagsasagawang ito? (Wala.) Mabuti iyon. Halimbawa, paminsan kapag binabasa mo ang mga salita ng Diyos, habang lalo kang nagbabasa, lalo namang lumiliwanag ang puso mo—ibig sabihin nito ay nakapagbasa ka ng mga salita na mayroon ka nang karanasan, at ang mga dati mong kuru-kuro at imahinasyon ay makakalas lahat nang sabay-sabay. Sa pagkakataong ito, dapat kang manalangin sa Diyos at sabihing, “O Diyos, pinagliwanag ng pagbabasa ko sa pahayag na ito ang aking puso. Ang mga problema ko noon ay bigla ngayong naging malinaw sa akin. Alam kong ito ang Iyong kaliwanagan, at nagpapasalamat ako sa Iyo sa pagpapahintulot sa akin na maunawaan ang pahayag na ito ng Iyong mga salita.” Hindi ba’t muling pananalangin at paglapit ito sa harapan ng Diyos? (Oo.) Mahirap ba itong gawin? Maaari mo ba itong paglaanan ng panahon? (Oo.) Mula sa simula ng iyong paghahanap hanggang sa panalanging ito, hindi ba’t palagi mong maisasagawa ang prinsipyong matatagpuan sa mga salita ng Diyos na: “dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas”? Kapag palagi kang nabubuhay sa pagsasagawa ng mga salitang ito, at lagi kang kumakapit sa prinsipyo ng pagsasagawa na nakapaloob sa mga ito, at lagi kang nabubuhay sa ganitong uri ng realidad, tinatawag ito na pagsunod ayon sa isang prinsipyo ng pagsasagawa. Mahirap ba ito? (Hindi ito mahirap.) Kailangan mo lang gamitin ang iyong puso, igalaw ang iyong bibig, maglaan ng ilang oras at kaunting pag-iisip, humahanap paminsan-minsan ng sandali para makipag-usap sa Diyos at para ipagtapat at ibahagi ang mga salitang nasa puso mo. Ito ang paglapit sa harapan ng Diyos nang mas madalas. Ganoon ito kasimple, walang kahirap-hirap, at kadali. Walang mahirap sa bagay na ito. May bagay kang dinadala na itinuturing mong napakahalaga sa iyong puso, at tinatrato mo ito bilang isang pasan, at hindi ito kailanman kinalilimutan o binibitiwan—may ganoong bagay ka sa iyong puso, at paminsan-minsan lumalapit ka sa harapan ng Diyos para manalangin sa Kanya, at para makipag-usap at makipagkuwentuhan sa Kanya tungkol dito. Anong uri ng puso ang dapat mayroon ka kapag nakikipag-usap ka sa Diyos? (Isang tapat na puso.) Tama iyon, dapat mayroon kang tapat na puso. Kung magdadala ka ng pasan, magiging tapat ang puso mo. Kapag nakikipagkuwentuhan ang iba, ikaw naman ay mananalangin at makikipagbahaginan sa Diyos sa iyong puso. Paminsan, kapag pagod ka mula sa trabaho at nagpapahinga sandali, maaalala mo ang naturang bagay, at sasabihin mo, “Hindi ito maganda, hindi ko pa rin nauunawaan ang bagay na ito. Kailangan ko pa ring makipag-usap sa Diyos tungkol dito.” Bakit mo maaalala ang bagay na ito sa tuwing may oras ka? Dahil lubhang sineseryoso mo ito sa iyong puso, itinuturing mo ito bilang sarili mong pasan at isang uri ng responsibilidad, at gusto mong maunawaan ito at lutasin ito. Kapag lumalapit ka sa Diyos at nakikipag-usap at nakikipagkuwentuhan sa Kanya nang personal, likas na magiging tapat ang iyong puso. Kapag nakikipagbahaginan ka sa Diyos sa ganitong kontekso at sa ganitong mentalidad, mararamdaman mong hindi na ganoon kalamig at kalayo ang kaugnayan mo sa Diyos gaya ng dati, sa halip mararamdaman mo na lalo kang nagiging malapit sa Kanya. Ganito kaepektibo sa mga tao ang mga landas ng pagsasagawa na ibinibigay ng Diyos sa tao. Ano sa palagay mo, mahirap bang makipag-ugnayan sa Diyos nang ganito? Sineseryoso mo ang isang bagay, kinakausap mo paminsan-minsan ang Diyos tungkol dito, lumalapit ka sa Diyos at binabati siya sa pana-panahon, kinakausap mo ang Diyos tungkol sa kung ano ang laman ng puso mo at tungkol sa mga paghihirap mo, sinasabi mo ang tungkol sa mga bagay na gusto mong maunawaan, mga bagay na iniisip mo, mga alinlangan mo, mga paghihirap mo, at mga responsibilidad mo—kung kinakausap mo ang Diyos tungkol sa lahat ng bagay na ito, hindi ka ba namumuhay sa harapan ng Diyos sa pamamagitan ng ganitong paraan ng pagsasagawa? Pagsasagawa ito ayon sa mga hinihingi ng Diyos. Kung magsasagawa ka nang gaya nito sa loob ng ilang panahon, hindi mo ba magagawang makita ang mga resulta at anihin ang mga gantimpala nang napakabilis? (Oo.) Pero hindi ito ganoon kasimple, isa itong proseso. Kung magsasagawa ka sa ganitong paraan sa loob ng ilang panahon, lalong magiging malapit ang kaugnayan mo sa Diyos, lalong bubuti ang mentalidad mo, lalong magiging normal ang kalagayan mo, at lalong titindi nang titindi ang interes mo sa mga salita ng Diyos at sa katotohanan. Ito ang pagkakaroon ng normal na kaugnayan sa Diyos. Kung kaya mong unawain ang ilang katotohanan at isagawa ang mga ito, magsisimula ka nang pumasok sa realidad ng mga salita ng Diyos. Subali’t hindi makakamit ito sa loob lamang ng maikling panahon. Maaaring tumagal ito nang anim na buwan, isang taon, o baka dalawa o tatlong taon bago ka makakita ng malilinaw na resulta. Mawawala ba ang katiwalian at paghihimagsik ng mga tao sa panahong ito? Hindi. Kahit makailang beses ka nang nanalangin sa Diyos, at nagsagawa sa ganitong paraan, ibig bang sabihin niyon ay tiyak nang makakakuha ka ng mga resulta? Dapat bang magpakita sa iyo ang Diyos ng resulta? Dapat ka ba Niyang bigyan ng kasagutan? Hindi kinakailangan. Sinasabi ng ilang tao: “Kung hindi siguradong makakakuha ako ng mga resulta at kung hindi garantisado ang mga resulta, bakit kumikilos pa rin ang Diyos nang ganito? Bakit inuutusan Niya ang mga tao na magsagawa sa ganitong paraan?” Huwag kang mag-alala, tiyak na may ibubunga ang pagsasagawa sa ganitong paraan. Kahit magsagawa ka pa sa ganitong paraan sa loob ng isa o dalawang taon at hindi isiping nakakuha ka ng anumang resulta sa mabilis o maikling panahon, maaaring baka makalipas ang lima o sampung taon, kapag muling nagsasaayos ang Diyos ng isang kaparehong kapaligiran para sa iyo, mabilis mong maiisip ang isang aspeto ng katotohanan na hindi mo naisip noon. Subalit ang katotohanang ito na napagtanto at naunawaan mo pagkalipas ng lima o sampung taon ay nangangailangan ng pundasyong itinayo ng kasalukuyan mong mga karanasan, kaalaman, at pagkaunawa. Ang realisasyong dulot nito ay dapat masalig sa pundasyong ito. Sa tingin mo ba’y madali para sa mga tao na maunawaan ang isang aspeto ng katotohanan? (Hindi ito madali.) Ito ang saysay at halaga ng pagbabayad ng halaga upang maisagawa ang katotohanan. Ito ang prinsipyo ng pagsasagawa na nakasaad sa pangalawang linya. “Dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso.” Ibig sabihin nito’y dapat manalangin ka pa ng marami at magtaglay ng tapat na puso, dahil ang tapat na puso ang nagbibigay katuparan sa mga bagay-bagay. Ganoon ito kakaswal at kasimple. Pero ang mga salitang ito ay tunay ngang realidad ng katotohanan na dapat pasukin ng bawat tao at ang tanging landas kung saan makalalapit sila sa harapan ng Diyos at sa huli’y magtamo ng kaligtasan. Bagama’t sinabi ang linyang ito sa payak at simpleng mga salita, kailangang makaranas at pumasok ang lahat sa ganitong paraan. Katulad ito ng pagtatayo ng gusali. Kahit mayroon pa itong 30 palapag, 50 palapag, o kahit pa nga isandaang palapag, dapat mayroon itong pundasyon. Kung hindi matibay ang pundasyon ng gusali, kahit gaano pa kataas ang gusali, hindi ito tatagal nang mahabang panahon, guguho ito sa loob lamang ng ilang taon. Ibig sabihin, habang nabubuhay sa mundong ito, dapat magkaroon ng katotohanan ang mga tao bilang pundasyon. Ito lamang ang tanging paraan para makatayo sila nang matatag at makuha ang pagsang-ayon ng Diyos. Kung gusto ng mga taong maunawaan ang mas malalim at mas matataas na antas na katotohanan, dapat magkaroon sila ng mga pinakapangunahing bagay—iyon ay, ang mga bagay na bumubuo sa isang pundasyon. Ang pagkakaroon ng maugang pundasyon ang pinakadelikadong bagay. Huwag mong munti-muntiin ang mga pinakapangunahing katotohanang ito, ang mga pinakapangunahing prinsipyo at landas na ito ng pagsasagawa. Hangga’t katotohanan ang mga ito, ito ang mga bagay na dapat taglayin at isagawa ng mga tao. Malaki man ito o maliit, mataas man ito o mababa, hindi ito ang mahalaga. Dapat magsimula ka sa mga saligan. Ito lamang ang tanging paraan para makabuo ng matibay na pundasyon.

Ngayon, basahin mo ang pangatlong linya. (“Maniwala na ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat.”) Saan tumutukoy ang “Maniwala na ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat”? Tumutukoy ito sa pananampalataya at adhikain. Kapag sinusuportahan at ginagabayan ka ng adhikain na ito, magkakaroon ka ng landas sa harapan mo. Magkakaroon ba ng bisa ang pagsasagawa sa ganitong paraan? Sinasabi ng ilang tao na, “Nabagot na ako sa lahat ng pagsasagawang ito, at hindi pa rin ako binigyan ng Diyos ng kaliwanagan o wala pa ring Siyang sinabi sa akin. Hindi ko maramdaman ang presensya ng Diyos? Mayroon ba talagang Diyos?” Hindi ka maaaring mag-isip nang ganito. Makapangyarihan ang Diyos sa lahat, nagsasalita man Siya sa iyo o hindi. Kapag gusto ng Diyos na magsalita sa iyo, at nagsasalita Siya sa iyo, Siya ang makapangyarihan sa lahat. Kapag ayaw ng Diyos na magsalita sa iyo, at hindi Siya nagsasalita sa iyo, makapangyarihan pa rin Siya sa lahat. Makapangyarihan ang Diyos sa lahat Itulot man Niya na maunawaan mo ang mga bagay-bagay o hindi. Hindi maaaring magbago ang diwa at pagkakakilanlan ng Diyos. Ito ang adhikain na dapat maunawaan ng mga tao. Ito ang pangatlong linya, at napakasimple nito. Bagama’t simple ito, dapat maranasan ito mismo ng mga tao. Kapag nagawa ito ng mga tao, kukumpirmahin nito sa kanila na ang mga salitang ito ay talagang katotohanan at hindi na nila pangangahasan pang pagdudahan ang mga ito sa anupamang paraan.

Ituloy ang pagbabasa sa pang-apat na linya. (“Dapat kang magkaroon ng napakalaking paghahangad para sa Diyos.”) “Dapat kang magkaroon ng napakalaking paghahangad para sa Diyos,” ito ang hinihingi ng Diyos sa mga tao. Kailangang maunawaan ng mga tao kung ano ang ibig sabihin ng “napakalaki.” Ang pagmamayabang at pagpapakitang-gilas ba, ang pagkakaroon ng pusong puno ng ambisyon, ang pagiging mapagmataas at mapagmagaling, ang pagiging dominante at diktatoryal, at ang hindi ba pagpapasakop sa kaninuman ay “napakalaki”? Paano ba dapat unawain ang linyang “isang napakalaking paghahangad para sa Diyos”? Paano ka ba magkakaroon ng “paghahangad para sa Diyos”? Gaya ito ng nakasaad sa naunang linya, dapat mong “dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso”—dapat mayroon kang pagnanais at pag-aasam na hangaring maunawaan ang katotohanan, at hangarin ang kaligtasan, at dapat mayroon ka ring pagnanais na tanggapin ang kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos at ang mga pangangasiwa ng Diyos, para magtamo ng pagkaunawa tungkol sa kalooban ng Diyos at pagpapasakop sa kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos. Tinatawag ito na napakalaking paghahangad para sa Diyos. Bagama’t gumagamit ang Diyos ng wika ng mga tao para malinaw na mailarawan ang bagay na ito, dapat maunawaan ng mga tao ang kahulugan nito sa dalisay na paraan, at hindi ito bigyan ng interpretasyon sa sukdulang paraan. Hindi tumutukoy ang salitang “napakalaki” rito sa artipisyal na paggamit ng malabis na puwersa para gawin ang mga bagay-bagay nang walang paghuhunos-dili. Hindi ito kinapapalooban ng karahasan, lalo naman ng kamangmangan o kawalan ng ingat. Ang “napakalaki” ay pangunahing tumutukoy sa paghahangad ng isang tao. Para itong kapag labis na pinapahalagahan ng isang tao ang isang bagay hanggang sa puntong kailangang-kailangan niyang makuha ito, at kapag determinado siyang maging pag-aari ito at hindi siya susuko hangga’t hindi niya nakukuha ito. Ang “napakalaking paghahangad na ito para sa Diyos” ay isang ganap na positibong bagay at maaari lamang makapagkamit ng mga positibong resulta. Kaya, ano ang eksaktong kahulugan ng “napakalaking paghahangad para sa Diyos”? (Ang ibig sabihin nito ay ang humarap sa Diyos nang mas madalas at ang magkaroon ng pagnanais at pag-aasam na maunawaan ang katotohanan at ang maunawaan ang kalooban ng Diyos sa mga bagay na nakakaharap ng isang tao.) Tama iyan, ganyan lang ito kasimple. Ang ibig sabihin lang nito ay ang talikuran ang mga interes at layaw ng iyong laman, at isakripisyo din ang iyong pribadong oras ng paglilibang, at gamitin ang panahong ito para sa mga positibong bagay, gaya ng paghahanap mula sa Diyos, pagdarasal sa Diyos, pagharap sa Diyos, at para hangaring maunawaan ang kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos. Tungkol ito sa makatwirang pananalangin para sa isang bagay, at sa paghahanap, paggugol ng iyong oras at lakas, at pagbabayad ng partikular na halaga upang maunawaan ang isang aspeto ng katotohanan. Tinatawag ito na napakalaking paghahangad para sa Diyos. Tumpak na paraan ba ito para ilarawan ito? Nakaayon ba ito sa katwiran ng normal na pagkatao? Madali bang maunawaan ang mga salitang ito? (Oo.) Kaya, ang mga pagpapamalas bang ito ay kinapapalooban ng pagiging agresibo at ng marahas na pagkuha sa mga bagay na gusto ng isang tao? Naipapamalas ba ito sa kawalan ng galang, ingat at karunungan? (Hindi.) Kung gayon, ano ang ibig sabihin ng “napakalaki”? Ulitin nga ninyo ang mga bagay na kasasabi Ko lang sa inyo.) (Ibig sabihin nito ay ang magawang humarap sa Diyos nang mas madalas, ang pagkakaroon ng paghahangad na maunawaan ang katotohanan, ang magawang talikuran ang ilan sa mga layaw ng laman, paggugol ng mas maraming panahon at lakas sa paghahanap ng katotohanan, at ang magawang gumugol ng lakas at magbayad ng halaga para dito.) Kaya paano ba ito kongkretong naisasagawa? Magbibigay Ako ng halimbawa. Minsan ay bigla mo na lang maiisip na matagal-tagal na palang panahon ang nakalipas mula nang makita mo ang paborito mong aktor at napapaisip ka tuloy kung saang mga pelikula siya kasama. Gugustuhin mong maghanap ng balita tungkol sa kanya sa kompyuter, pero magbubulay-bulay at mapag-iisip-isip mo, “Hindi iyon tama, ano naman ang kinalaman sa akin ng mga pelikula niya? Ang panonood lagi ng mga pelikula ay tinatawag na pagpapabaya sa nararapat na trabaho ng isang tao. Kailangan kong humarap sa Diyos at manalangin.” Pagkatapos nito, hihinahon ka at sa presensya ng Diyos ay maaalala mo ang problemang hinahanapan mo ng kasagutan. Wala ka pa ring anumang kabatiran tungkol sa bagay na iyon at hindi mo talaga ito nauunawaan, kaya patatahimikin mo na lang ang iyong puso sa harapan ng Diyos, at mananalangin ka sa Kanya. “O Diyos, handa akong ialay ang puso ko sa harapan Mo. Lubha akong naapektuhan ng kapaligirang nararanasan ko nitong mga nakaraan. Gayunpaman, hindi pa rin ako makasunod, at hindi ko pa rin makita nang malinaw na ito ang Iyong kataas-taasang kapangyarihan. Bigyan nawa ako ng kaliwanagan, gabayan nawa ako, at ibunyag ang aking katiwalian at paghihimagsik sa mga kapaligirang isinasaayos Mo para sa akin, nang sa gayon ay maunawaan ko ang Iyong kalooban at makasunod ako.” Pagkatapos mong manalangin, magbubulay-bulay ka at maiisip mo, “Hindi pa rin nalulutas ang problema ko. Kailangan ko pang magbasa ng mga salita ng Diyos para makahanap ng solusyon.” Pagkatapos, ipagpapatuloy mo kaagad ang pagbabasa ng mga salita ng Diyos nang ilang oras. Pagtingin mo sa orasan, sasabihin mo, “Kalahating oras na pala ang nakalipas! Talagang mabuti ang mga salita ng Diyos, pero wala man lang kaugnayan ang pahayag na nabasa ko sa aking problema, kaya hindi pa rin naresolba ang aking isyu. Hindi ko alam kung ano ang gusto ng Diyos na maunawaan ko sa pamamagitan ng pagsasaayos ng kapaligirang ito para sa akin at hindi ko alam ang Kanyang kalooban. Dapat asikasuhin ko na kaagad ang pagtupad sa aking tungkulin at hindi ko dapat ipagpaliban ang mahahalagang bagay. Baka sakaling isang araw ay mabasa ko na ang mga angkop na salita ng Diyos at malutas ko na ang aking problema.” Paggugol ba ito ng oras at lakas? (Oo.) Ganoon lang ito kasimple. Habang tinatalikuran mo ang sarili mong mga kagustuhan at tinatalikdan ang iyong kasiyahan at oras sa paglilibang, magkakaroon ka ng gapatak na sinseridad at magsasagawa ka ng kaunti sa napakalaking paghahangad para sa Diyos. Makakaramdam ka sa iyong puso ng matinding kapanatagan at kapayapaan. Sa pinakaunang pagkakataon sa buhay mo, personal mong mararanasan ang dakilang kapayapaan at pagpapalakas na dulot ng pagtalikod sa laman at paglayo sa layaw ng sarili mong laman. Personal mo ring matitikman kung paanong nakapagbibigay sa iyo ng kapayapaan at kaligayahan ang pananahimik sa harapan ng Diyos, ang pagbabasa ng Kanyang mga salita, ang pagbubukas ng iyong puso sa Diyos, at ang pagsasabi ng nilalaman ng iyong puso sa Kanya—na hindi maibibigay ng pagpapahalaga sa mga bagay na nauuso at sa mga usaping panlipunan—at maaari ka ring may matamo mula rito, at mauunawaan mo ang katotohanan at malinaw na maiintindihan ang maraming bagay. Bunga nito, mararamdaman mo na talagang mabubuti ang mga salita ng Diyos, na tunay na mabuti ang Diyos, at na ang pagtatamo ng katotohanan ay talaga ngang pagtatamo ng kayamanan. Maliban sa malinaw mong mauunawaan ang maraming bagay nang hindi nalilito, magagawa mo ring makapamuhay sa harapan ng Diyos at makapamuhay ayon sa mga salita ng Diyos. Ito ang mga epektong maaaring makamit ng napakalaking paghahangad para sa Diyos. Ang pagsasagawa sa ganitong paraan, ang pagbuhos ng iyong panahon at lakas, at pagtalikod sa layaw ng iyong laman—isa ito sa mga pagpapamalas ng napakalaking paghahangad para sa Diyos. Kaya, ano sa palagay ninyo? Hungkag ba ang pagpapamalas na ito? (Hindi ito hungkag.) Madali ba itong makamit? (Oo.) Napakadali nitong makamit. Isa itong bagay na maaaring makamit ng mga taong may normal na pagkatao.

Kapag may mga saloobin ang mga tao, may pagpipilian sila. Kung may mangyari sa kanila at magkamali sila ng desisyon, dapat silang magbago at magdesisyon nang tama; hinding-hindi nila dapat panindigan ang kanilang pagkakamali. Matalino ang ganitong mga tao. Pero kung alam nilang nagkamali sila ng desisyon at hindi sila nagbago, sila ay isang taong hindi nagmamahal sa katotohanan, at hindi talaga gusto ng gayong tao ang Diyos. Halimbawa, sabihin nang gusto mong maging pabaya at walang-ingat kapag ginagampanan mo ang iyong tungkulin. Sinusubukan mong magpakatamad, at sinusubukang iwasan ang masusing pagsisiyasat ng Diyos. Sa gayong mga pagkakataon, magmadali kang lumapit sa Diyos para manalangin, at pagnilay-nilayan mo kung tama bang kumilos nang ganito. Tapos, pag-isipan mo ito: “Bakit ba ako nananalig sa Diyos? Maaaring makalusot sa mga tao ang gayong kapabayaan, pero makakalusot ba ito sa Diyos? Dagdag pa rito, nananalig ako sa Diyos hindi para magpakatamad—ito ay para maligtas. Ang pagkilos ko nang ganito ay hindi pagpapahayag ng normal na pagkatao, ni hindi ito kaibig-ibig sa Diyos. Hindi, maaaring magpakatamad ako at gawin ang gustuhin ko sa mundo sa labas, pero nasa sambahayan ng Diyos na ako ngayon, nasa ilalim na ako ng kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos, at nasa ilalim ng masusing pagsisiyasat ng mga mata ng Diyos. Isa akong tao, dapat akong kumilos ayon sa aking konsiyensiya, hindi ko maaaring gawin kung ano lang ang maibigan ko. Dapat akong kumilos ayon sa mga salita ng Diyos, hindi ako dapat maging pabaya at pabasta-basta, hindi ako maaaring magpakatamad. Kaya paano dapat ako kumilos para hindi maging tamad, para hindi maging pabaya at pabasta-basta? Dapat magsikap ako. Ngayon-ngayon lang, pakiramdam ko ay napakamatrabaho nitong gawin nang ganito, gusto ko sanang umiwas sa paghihirap, pero ngayon nauunawaan ko na: Maaaring matrabaho itong gawin nang ganoon, pero epektibo ito, kaya naman ganoon ito dapat gawin.” Kapag nagtatrabaho ka at natatakot ka pa ring mahirapan, sa mga pagkakataong iyon, dapat manalangin ka sa Diyos: “O Diyos! Tamad ako at mapanlinlang, nagsusumamo po ako sa Iyo na disiplinahin ako, na pagalitan ako, upang makaramdam ang konsiyensiya ko, at makaramdam ako ng kahihiyan. Ayaw kong maging pabaya at pabasta-basta. Nagsusumamo po ako sa Iyo na gabayan Mo ako at bigyan ako ng kaliwanagan, na ipakita sa akin ang aking paghihimagsik at kapangitan.” Kapag nananalangin ka nang gayon, nagninilay-nilay at sinusubukang kilalanin ang iyong sarili, dahil dito ay uusbong ang pakiramdam ng pagsisisi, at magagawa mong kapootan ang iyong kapangitan, at ang maling kalagayan sa iyong puso ay magsisimulang magbago, at magagawa mong pagmuni-munihan ito at sabihin sa iyong sarili, “Bakit ako pabaya at pabasta-basta? Bakit lagi kong sinusubukang magpakatamad? Ang kumilos nang ganito ay walang kakonse-konsiyensiya o katwiran—isa pa rin ba akong taong nananalig sa Diyos? Bakit hindi ko sineseryoso ang mga bagay-bagay? Hindi ba’t kailangan ko lang maglaan nang kaunti pang panahon at pagsisikap? Hindi naman ito mabigat na pasanin. Ito ang nararapat kong gawin; kung hindi ko man lang ito magagawa, karapat-dapat ba akong tawaging isang tao?” Bunga nito, magpapasya at mangangako ka: “O Diyos! Nabigo Kita, tunay ngang lubos akong nagawang tiwali, wala akong konsiyensiya o pag-unawa, wala akong pagkatao, gusto ko sanang magsisi. Nagsusumamo po ako na patawarin Mo ako, tiyak na magbabago po ako. Kung hindi ako magsisisi, parusahan Mo po ako.” Pagkatapos nito, magbabago ang iyong pag-iisip, at magsisimula kang magbago. Kikilos at gaganap ka ng iyong mga tungkulin nang may katapatan, nang hindi na masyadong pabaya at pabasta-basta, at magagawa mo nang magdusa at magbayad ng halaga. Mararamdaman mong napakasarap gumanap ng iyong tungkulin sa ganitong paraan, at ang iyong puso ay magkakaroon ng kapayapaan at kagalakan. Kapag kayang tanggapin ng mga tao ang pagsusuri ng Diyos, kapag kaya nilang manalangin sa Kanya at umasa sa Kanya, magbabago ang kanilang kalagayan sa madaling panahon. Kapag nabaligtad ang negatibong kalagayan ng puso mo, at tinalikuran mo ang sarili mong mga intensyon at tinalikuran mo ang mga makasariling pagnanasa ng laman, kapag nagagawa mong bitiwan ang kaginhawahan at layaw ng laman, at kumilos ayon sa mga hinihingi ng Diyos, at hindi ka na padalos-dalos at walang ingat, magkakaroon ka ng kapayapaan sa iyong puso at hindi ka uusigin ng iyong konsiyensiya. Madali bang talikdan ang laman at kumilos nang ayon sa mga hinihingi ng Diyos sa ganitong paraan? Hangga’t may napakalaking paghahangad para sa Diyos ang mga tao, matatalikdan nila ang laman at maisasagawa nila ang katotohanan. At hangga’t nagagawa mong magsagawa sa ganitong paraan, magugulat ka na lang na nakakapasok ka na pala sa katotohanang realidad. Hinding-hindi ito magiging mahirap. Siyempre, kapag isinasagawa mo ang katotohanan, kailangan mong dumaan sa proseso ng tunggalian at sa proseso ng pagbabago sa iyong pag-iisip, at dapat malutas ang mga ito sa pamamagitan ng paghahanap sa katotohanan. Kung isa kang taong hindi nagmamahal sa katotohanan, mahihirapan kang lutasin ang negatibo mong kalagayan, at hindi mo magagawang maunawaan at isagawa ang katotohanan. Ang tindi ng hirap na kinakaharap ng isang tao sa proseso ng pagbabago sa kanyang pag-iisip ay nakadepende sa kung kaya ba niyang tanggapin ang katotohanan. Kung hindi niya kayang tanggapin ang katotohanan, masyadong magiging mahirap para sa kanya na baguhin ang kanyang pag-iisip. Sa kabilang banda naman, hindi man lang mahihirapan ang mga taong kayang tumanggap ng katotohanan. Likas silang makapagsasagawa at makapagpapasakop sa katotohanan. Makakaasa sa Diyos ang mga taong talagang nagmamahal sa katotohanan para mapagtagumpayan ang kahit anong klase ng paghihirap. Sa ganitong paraan, magkakaroon sila ng patotoong batay sa karanasan, at isa itong pusong may napakalaking pag-aasam para sa Diyos. Dahil ang puso mo ay may napakalaking pag-aasam para sa Diyos, ibig bang sabihin nito ay hindi ka pinapahintulutang magkaroon ng katiwalian at paghihimagsik? Hindi. Dahil may puso kang may napakalaking pag-aasam para sa Diyos, ibig sabihin nito ay makakakilos ka kahit papaano nang ayon sa iyong konsiyensiya at katwiran, at mahahanap mo ang katotohanan. Sa ganitong paraan, makapagdedesisyon ka nang tama sa anumang sitwasyon, at makapagsasagawa at makakapasok ka sa tamang direksyon. Tinatawag ito na pusong may napakalaking pag-aasam para sa Diyos. Hungkag ba ang mga pagpapamalas na ito? (Hindi hungkag ang mga ito.) Hindi hungkag o malabo ang mga ito, napakapraktikal at napakakongkreto ng mga ito, at hindi abstrakto. Sinasabi ng ilang tao: “Maraming taon na akong naniniwala sa Diyos, pero lagi akong nahaharap sa mga paghihirap tuwing kailangan nang isagawa ang katotohanan. Pinagpapawisan ako nang husto sa sobrang pagkabalisa, pero wala pa rin akong landas. Gusto ko laging isagawa ang katotohanan nang hindi humaharap sa anumang pisikal na hirap o nang hindi nadedehado ang aking mga interes, at bunga nito, hindi ako makahanap ng landas. Ngayon ko lamang napagtatanto na napakasimple lang palang magkaroon ng pusong may napakalaking pag-aasam para sa Diyos. Kung nalaman ko lang sana ito noong una pa lang at isinagawa ang mga salitang ito nang mas maaga!” Sino ang dapat mong sisihin sa hindi mo pagsasagawa ng mga salita ng Diyos? Sino ang pumilit sa iyo na huwag pahalagahan ang mga salita ng Diyos sa loob ng mahabang panahong ito, at sa halip ay kumilos nang walang direksyon? Ngayon, mabubuod na natin ang isang pangungusap: Kapag nananalig ka sa Diyos, kailangan mong isagawa at danasin ang mga salita ng Diyos upang maunawaan ang katotohanan; kapag narating mo lamang ang punto kung saan hinaharap mo ang mga bagay-bagay alinsunod sa mga katotohanang prinsipyo ay saka mo lamang matatamo ang pagsang-ayon ng Diyos. Hinding-hindi mo dapat gawin ang mga bagay ayon sa sarili mong kalooban, o hangarin ang kasikatan at kayamanan, at hindi ka dapat bumuo ng mga barkadahan o maghanap ng mga padrino sa loob ng iglesia. Walang magandang kahahantungan ang mga gumagawa nito. Ang mga hindi tumututok sa pagganap nang mabuti sa kanilang mga tungkulin, ang mga hindi naghahangad sa katotohanan, ang mga laging tumitingala at umaasa sa ibang tao, at ang mga mahilig sumunod sa mga huwad na lider at anticristo sa paglikha ng mga walang katuturang kaguluhan, ay idinudulot ang sarili nilang pagkawasak sa pamamagitan ng pagkilos nang walang direksyon, at dahil dito ay nawawalan sila ng pagkakataong mailigtas. Ikinagugulat nila ito. Kung gusto mong pigilan ang iyong sarili na tumahak ng sarili mong daan, dapat mas madalas ka pang humarap sa Diyos, at manalangin sa Kanya at hanapin ang katotohanan sa lahat ng bagay. Sa ganitong paraan mo matatamo ang resulta ng pagkaunawa sa katotohanan, matatahak ang landas ng pagsasagawa sa katotohanan, at mapapasok ang realidad ng katotohanan. Ang mahalagang punto rito ay na hindi ka dapat sumunod o makiayon sa ibang tao kailanman, sumusunod sa taong ito isang araw dahil iniisip mong mahusay siya, at pagkatapos ay susunod naman sa ibang tao sa sumunod na araw dahil iniisip mong tama siya, gumugugol ng napakaraming oras sa pagkilos nang walang direksyon nang walang natatamong katotohanan. Kahit anong mga problema pa ang makaharap mo, dapat mong hanapin ang katotohanan at lutasin ang mga iyon ayon sa mga salita ng Diyos. Kung bulag kang susunod sa ibang tao, sinusunod ang sinumang mahusay magsalita at gumagamit ng mga salitang maganda sa pandinig, malamang na malilinlang ka. Ang mga taong nananalig sa Diyos ay dapat manalig lamang na ang mga salita ng Diyos ang katotohanan, dapat makinig lamang sila sa mga salita ng Diyos, at magsagawa ayon sa mga salita ng Diyos. Kapag ginawa mo ito, maiiwasan mong sumunod sa ibang tao at sumama sa kanila sa maling landas.

Ituloy ang pagbabasa sa kasunod na linya. (“Sabik na sabik na naghahanap habang tumatanggi sa mga pagdadahilan, intensyon, at panloloko ni Satanas.”) Tungkol din ito sa pagsasagawa. Tumutukoy ang “Sabik na sabik na paghahanap” sa kagustuhang maisagawa ang katotohanan pero wala namang landas, at sa kagustuhang mapalugod ang Diyos pero hindi naman alam kung paano magsasagawa—kapag ganito ka kasabik, maghahanap ka at mananalangin. Palagi mong nararamdaman na masyadong maraming kulang sa iyo, lalo na kapag nakikita mo ang iyong sarili na walang landas kapag may mga nangyayari sa iyo, hindi nalalaman kung ano ang gagawin para mapalugod ang Diyos, laging nagrerebelde at ginagawa ang mga bagay-bagay sa paraang gusto mo, nang may maligalig na puso, nagnanais na isagawa ang katotohanan, pero hindi alam kung paano gagawin ito—ito ang pakiramdan ng pagiging sabik na sabik. Kung sabik na sabik ka, dapat kang maghanap. Kung hindi ka maghahanap, hindi ka magkakaroon ng landas. Kung hindi ka maghahanap, mahuhulog ka sa kadiliman. Kung hindi ka kailanman maghahanap, magiging katapusan mo na. Ikaw ay magiging isang hindi mananampalataya. Ano ang ibig sabihin ng “tumatanggi sa mga pagdadahilan, intensyon, at panloloko ni Satanas”? Ang ibig sabihin nito ay kapag nahaharap ang mga tao sa mga sitwasyon, palagi silang may sariling kalooban, palagi nilang naiisip ang mga interes ng sarili nilang laman, at palagi silang naghahanap ng palusot para sa kanilang laman. Sa ganitong mga pagkakataon, uusigin ka ng iyong konsiyensiya, uudyukan kang isagawa ang katotohanan at sundin ang Diyos. Sa gayong mga sitwasyon, magtatalo ang iyong kalooban, at dapat mong tanggihan ang mga pagdadahilan ni Satanas at tanggihan ang iba’t ibang dahilan ng laman. Ang ibig sabihin ng “pagtanggi” ay ang magawang makilatis at lubos na maunawaan ang iba’t ibang palusot at dahilan na mayroon ang mga tao kung bakit hindi nila isinasagawa ang katotohanan, na siyang mga intensyon at panloloko ni Satanas, at pagkatapos ay talikuran ang mga ito. Ito ang proseso ng pagtanggi. Minsan, lumilitaw sa mga tao ang ilang partikular na tiwaling ideya, intensyon, at mithiin, pati na ang ilang kaalaman ng tao, pilosopiya, teorya, at mga gawi, kaparaanan, panloloko, at pakana sa pakikisalamuha sa iba, at iba pa. Kapag nangyayari ito, dapat mabatid kaagad ng mga tao na ang mga ito ay mga tiwaling bagay na lumalabas mula sa kanila, at dapat nilang makontrol ang mga ito, hanapin ang katotohanan, suriin ang mga ito nang lubusan, makita ang realidad ng mga ito nang malinaw, at lubusang tanggihan at talikdan ang mga ito, nang sinusugpo ang mga ito kaagad. Kahit kailan pa ito mangyari, hangga’t lumilitaw sa isang tao ang mga tiwaling ideya, kaisipan, intensyon, o kuru-kuro, dapat niyang makontrol kaagad ang mga iyon, kilatisin at malinaw na maunawaan ang mga ito, talikdan ang mga ito, at pagkatapos ay magbagong-buhay. Ganoon ang proseso. Ganito dapat isagawa ang pagtanggi kay Satanas at ang pagtalikod sa laman. Hindi ba’t napakasimple nito? Sa katunayan, natalakay na ang prosesong ito sa dalawang halimbawang kababanggit lang. Isa itong prinsipyo ng pagsasagawa para sa pagharap sa mga hindi wastong kalagayan na lumilitaw sa mga tao kapag may mga bagay na nangyayari sa kanila.

Ituloy ang pagbabasa. (“Huwag mawalan ng pag-asa. Huwag manghina. Maghanap nang buong puso; maghintay nang buong puso.”) Ang ibig sabihin nito ay maghanap at maghintay nang buong puso at isip. Ang apat na simpleng pangungusap na ito na “Huwag mawalan ng pag-asa. Huwag manghina. Maghangad nang buong puso; maghintay nang buong puso” ay may dalawang kahulugan. Ano ang dalawang kahulugang ito? (Ang una ay huwag mawalan ng pag-asa at huwag manghina. Ibig sabihin, huwag kang panghinaan ng loob o masiraan ng loob kapag nahaharap ka sa mga paghihirap o pansamantala mong hindi maunawaan ang mga bagay-bagay sa proseso ng iyong paghahanap. Ang pangalawa ay na dapat kang maghanap at maghintay nang buong puso. Ibig sabihin, dapat may tiyaga ka sa proseso ng iyong paghahanap, dapat patuloy kang maghanap at manalangin kapag hindi mo nauunawaan, at hintayin mong mahayag ang kalooban ng Diyos. Ito ang pangalawang kahulugan.) Ang ibig sabihin ng “Huwag mawalan ng pag-asa. Huwag manghina.” ay dapat panatilihin ng mga tao ang tunay na pananampalataya sa Diyos, manalig na ang Diyos ang makapangyarihan sa lahat, at na maaari silang bigyan ng Diyos ng kaliwanagan at maipaunawa sa kanila ang katotohanan. Kaya bakit hindi mo maunawaan ang katotohanan ngayon? Bakit hindi ka binibigyan ng Diyos ng kaliwanagan ngayon? Tiyak na may dahilan ito. Ano ang isang pangunahing dahilan? Ito ay dahil sadyang hindi pa dumarating ang oras na itinakda ng Diyos. Sinusubok ng Diyos ang pananampalataya mo, at kasabay nito, gusto Niyang gamitin ang pamamaraang ito para palakasin ang iyong pananampalataya. Ito ang pangunahing bagay na dapat maunawaan at malaman ng mga tao. Ipagpalagay nang kumilos ka alinsunod sa mga prinsipyong hinihingi ng Diyos, nanalangin ka, naghanap ka, may puso kang may napakalaking pag-aasam para sa Diyos, sinimulan mong pahalagahan ang mga salita ng Diyos, interesado ka sa mga salita ng Diyos, at madalas mong pinapaalalahanan ang iyong sarili na isagawa at danasin ang mga salita ng Diyos, na humarap sa Diyos, na huwag lumayo sa Kanya, at na maghanap kapag ginagawa ang mga bagay-bagay. Subalit iniisip mo, “Sa tingin ko, hindi ko pa malinaw na naramdaman na binigyan ako ng Diyos ng anumang espesyal na kaliwanagan, pagtanglaw, o patnubay, at hindi ko nga malinaw na nararamdamang binigyan ako ng Diyos ng anumang natatanging kaloob, talento, o mga espesyal na abilidad para sa tungkuling ginagampanan ko. Sa halip, pakiramdam ko ay mas nakakaunawa pa ang mga taong hindi ko naman kapantay, mas mahusay sila sa pagganap ng kanilang mga tungkulin, at mas mahusay magsalita sa pagpapalaganap ng ebanghelyo. Bakit hindi ako kasinghusay ng ibang tao? Bakit narito pa rin ako sa lugar na ito at hindi gaanong umuusad? May dalawang dahilan ito: Ang isang dahilan ay dahil maraming problema ang mga tao, gaya ng kanilang mga indibidwal na pamamaraan, intensyon, at pakay sa paghahanap, pati na ang mga intensyon at motibo nila sa pananalangin sa Diyos at sa paghiling sa Diyos, at iba pa. Sa lahat ng bagay na ito, kailangan mong magnilay-nilay, magtamo ng kaalaman, tuklasin ang mga problema sa loob, at agarang baguhin ang tinatahak mong landas. Hindi na kailangan pang idetalye ang tungkol dito. Ang pangalawang dahilan ay na may sariling pamamaraan ang Diyos sa kung gaano karami ang ibinibigay ng Diyos sa iba’t ibang tao, at kung paano Niya ito ipinagkakaloob sa kanila. Sinabi ng Diyos ang mga salitang: “Ako ay magkakaloob ng biyaya sa kanino mang Aking ibig pagkalooban, at Ako ay magpapakita ng awa sa kanino mang Aking ibig kaawaan” (Exodo 33:19). Baka ikaw ang pakay ng pagiging mapagbigay ng Diyos, baka ikaw ang pakay ng Kanyang awa, o marahil hindi ka isa sa dalawang uri na ito ng mga tao na tinutukoy ng Diyos. Baka iniisip ng Diyos na mas malakas ka kaysa sa ibang tao, o na nangangailangan ng mas mahabang panahon kaysa sa iba ang pagsubok at pagpapatibay sa iyo. Maraming dahilan, pero kahit ano pa ang dahilan, anuman ang gawin ng Diyos ay tama. Hindi dapat humingi ng anumang magagarbong kahilingan ang mga tao sa Diyos. Ang tanging dapat mong gawin ay ang maghanap nang buong puso at maghintay nang buong puso. Bago ka pahintulutan ng Diyos na makaunawa at bigyan ng mga kasagutan, ang tanging dapat mong gawin ay maghanap, habang hinihintay ang panahon kung kailan may ibibigay sa iyo ang Diyos, ang panahon kung kailan bibiyayaan ka ng Diyos, at ang panahon kung kailan bibigyan ka ng kaliwanagan at patnubay ng Diyos. Taliwas sa mga kuru-kuro ng tao, hindi pantay-pantay na ipinamamahagi ng Diyos ang mga bagay sa mga tao, kaya hindi mo maaaring gamitin ang salitang “pantay-pantay” para humiling sa Diyos. Kapag may ibinibigay sa iyo ang Diyos, iyon ang oras kung kailan dapat mo itong tanggapin. Kapag hindi ibinibigay sa iyo ng Diyos ang isang bagay, tiyak namang hindi pa akma o tama ang panahon sa paningin ng Diyos, kaya naman hindi mo ito dapat tanggapin sa panahong iyon. Kapag sinasabi ng Diyos na hindi ka dapat tumanggap ng isang bagay at ayaw ng Diyos na ibigay ito sa iyo, ano ang dapat mong gawin? Sasabihin ng isang taong may pag-unawa, “Kung hindi ito ibibigay ng Diyos sa akin, magpapasakop ako at maghihintay. Hindi ako karapat-dapat na tanggapin ito sa kasalukuyan, baka dahil hindi ito makakaya ng aking tayog, pero kayang sundin ng puso ko ang Diyos nang walang reklamo o paghihinala, at nang tiyak na walang anumang pagdududa.” Sa pagkakataong ito, hindi dapat mawala ang pag-unawa ng mga tao. Paano ka man tratuhin ng Diyos, dapat mong piliin, nang may pag-unawa, na sundin ang Diyos. Isang saloobin lamang ang dapat mayroon ang mga nilikha hinggil sa Diyos—ang makinig at sumunod, wala nang iba pang pamimilian. Subalit, maaaring magkaroon ng iba’t ibang saloobin ang Diyos patungkol sa iyo. May batayan ito. May sariling kalooban ang Diyos. Siya ang gumagawa ng sarili Niyang mga pasya at may sarili Siyang mga pamamaraan pagdating sa kung paano gagawin ang mga bagay na ito at sa saloobing ginagamit Niya sa bawat tao. Siyempre, ang mga intensyon ng Diyos ang nasa likod ng mga pasya at pamamaraang ito. Bago magkaroon ng pagkaunawa ang mga tao tungkol sa mga intensyon ng Diyos, ang tangi nilang dapat at maaaring gawin ay ang maghanap at ang maghintay, habang iniiwasang makagawa ng anumang bagay na pagrerebelde sa Diyos. Ang huling bagay na dapat gawin ng mga tao sa mga pagkakataong ito—ibig sabihin, kapag hindi nila nararamdaman ang kaliwanagan, patnubay, kagandahang-loob, at awa ng Diyos—ay ang lumayo sa Diyos at sabihing hindi Siya matuwid, o ang sigawan ang Diyos, o ang itatwa pa nga ang Diyos kapag hindi nila nararamdaman ang Kanyang kaliwanagan at patnubay. Ito ang bagay na pinaka-ayaw ng Diyos na makita. Siyempre, kung talagang umabot ka na sa puntong itinatatwa mo ang Diyos, itinatatwa ang Kanyang pagiging matuwid, itinatatwa ang Kanyang pagkakakilanlan at ang Kanyang diwa, at sinisigawan mo ang Diyos, kukumpirmahin nito na tama ang Diyos na magtaglay, sa una pa lang, ng saloobing huwag kang pakinggan. Kung hindi mo man lang makayanan ang maliit na pagsubok at pagsusulit na ito, kung gayon ay wala kang katiting man lang na pananampalataya sa Diyos at lubhang hungkag ang pananalig mo. Kapag hindi nararamdaman ng isang tao ang kaliwanagan at patnubay ng Diyos, ang pinakamahalagang dapat niyang gawin ay ang maghanap at maghintay nang buong puso. Responsabilidad ng mga tao ang paghahanap at paghihintay, at ang mga ito rin ang pag-unawa, saloobin, at prinsipyo ng pagsasagawa na dapat magkaroon ang mga tao patungkol sa Diyos. Kapag naghahanap at naghihintay, huwag kang magkimkim ng mentalidad na nakabatay sa sapalaran. Huwag mong isipin lagi na, “Baka sakaling kung maghihintay ako, pagkakalooban ako ng Diyos ng malilinaw na salita. Kailangan ko lang maging tapat pa nang kaunti at titingnan ko kung bibigyan ba ako ng Diyos ng kaliwanagan o hindi. Marahil ay bigyan Niya ako ng kaliwanagan. Kung hindi, mag-iisip ako ng iba pang paraan.” Huwag magkimkim ng ganitong mentalidad na nakabatay sa sapalaran. Kinamumuhian ng Diyos ang ganitong uri ng saloobin sa mga tao. Anong uri ng saloobin ito? Isa itong saloobin ng sapalaran na may kasamang tukso. Ito ang pinakakinapopootan ng Diyos. Kung maghihintay ka, gawin mo ito nang taos-puso. Magtaglay ka ng pag-iisip na nagugutom at nauuhaw para sa katuwiran habang nananalangin ka sa Diyos at hinahanap mo ang katotohanan, habang nilulutas mo ang mga praktikal mong problema, at habang nagsusumamo ka sa Diyos na bigyan ka ng kaliwanagan at patnubay. Paano ka man tratuhin ng Diyos o kung itulot man Niyang magtamo ka ng ganap na pagkaunawa sa huli, dapat mong sundin ang prinsipyo ng pagsunod nang walang anumang paglihis. Sa ganitong paraan, makakahawak ka nang mahigpit sa katayuan at tungkuling nararapat mayroon ang isang nilikha. Ikubli man ng Diyos ang Kanyang mukha sa iyo sa huli, kung likod lamang Niya ang ipakita Niya sa iyo, o kung magpakita man Siya sa iyo, hangga’t kumakapit ka nang mahigpit sa iyong tungkulin at sa orihinal mong posisyon bilang isang nilikha, makapagpapatotoo ka at magiging mananagumpay ka. “Huwag mawalan ng pag-asa. Huwag manghina. Maghanap nang buong puso; maghintay nang buong puso.” Ang apat na maiikling pahayag na ito ay napakahalaga. Ang mga ito ang bumubuo sa katwiran na dapat taglayin ng tao, sa orihinal na posisyon kung saan dapat tumayo ang tao, at ang landas ng pagsasagawa na dapat sundin ng tao. Sinasabi ng ilang tao, “Lahat tayo ay naghahanap at naghihintay nang buong puso at isip, kaya bakit hindi tayo binibigyan ng kaliwanagan ng Diyos? Bakit hindi Niya ako binibigyan ng anumang inspirasyon?” May sariling kalooban ang Diyos. Huwag kang gumiit ng anuman sa Diyos. Ito ang katinuan ng normal na pagkatao; ito ang katinuan na pinakanararapat taglayin ng mga nilika. Ayon sa mga karunungan, isipan, at kuru-kuro ng tao, napakaraming bagay ang hindi nauunawaan ng mga tao, at dapat sabihin ng Diyos ang mga bagay na ito sa mga tao. Subalit sinasabi ng Diyos, “Hindi Ko responsabilidad o obligasyon na sabihin sa iyo ang mga bagay na iyon. Kung gusto Kong malaman mo ang isang bagay, may kaunti kang malalaman, at ito ay isang pabor Ko sa iyo. Kapag ayaw Kong malaman mo ang isang bagay, wala Akong sasabihing kahit isang salita tungkol dito, at huwag mo nang isipin pang magagawa mo itong maunawaan!” Sinasabi ng ilang tao: “Bakit Ka nakikipag-alitan sa amin sa bagay na ito?” Hindi nakikipag-alitan ang Diyos sa inyo. Ang Lumikha ay mananatiling ang Lumikha, at may sarili Siyang mga gawi at pamamaraan sa paggawa ng mga bagay-bagay. Bagama’t ang Kanyang mga paraan at pamamaraan ay hindi umaayon sa kagustuhan, o mga ideya at kuru-kuro ng tao, at tiyak na hindi umaayon sa tradisyonal na kultura ng tao, kahit sa ano pang mga aspeto ng tao hindi umaayon ang mga ito, sa madaling sabi, kahit hindi pa umaayon ang mga ito sa mga hinihingi at pamantayan ng mga tao—kahit ano pa ang gawin ng Lumikha, at kahit na maunawaan pa ito ng mga tao o hindi, hindi kailanman magbabago ang pagkakakilanlan at diwa ng Lumikha. Hindi dapat gamitin kailanman ng mga tao ang wika ng tao, mga kuru-kuro ng tao, o anumang pamamaraan ng tao para sukatin ang Lumikha. Ito ang katwirang nararapat taglayin ng mga tao. Kung wala ka man lang ng ganitong katiting na pag-unawa, kung gayon ay tatapatin na kita—wala kang kakayahang kumilos gaya ng isang nilikha. Balang araw, sa malao’t madali, may mangyayaring masama sa iyo. Kung wala ka ng kahit ganitong katiting na pag-unawa, isang araw, sa malao’t madali, sasambulat ang sataniko mong disposisyon. Sa pagkakataong iyon, pagdududahan mo ang Diyos, pagsasalitaan mo ng masama ang Diyos, itatatwa ang Diyos, at pagtataksilan ang Diyos. Kung magkagayon, katapusan mo na talaga, at dapat kang matiwalag. Samakatuwid, napakahalaga ng pag-unawang dapat taglayin ng mga nilikha. “Huwag mawalan ng pag-asa. Huwag manghina. Maghanap nang buong puso; maghintay nang buong puso.” Ang apat na pahayag na ito ay ang pag-unawa at mga prinsipyong nararapat magkaroon ang mga nilikha kapag hinaharap ang iba’t ibang kapaligirang madalas na kinakaharap ng mga tao sa totoo nilang buhay, at para paunlarin ang kanilang kaugnayan sa Diyos.

Sinasabi sa unang bahagi ng pahayag na ito na, “Huwag kang maligalig na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan,” at sinasabi naman sa pangalawa sa huling linya na, “Maghangad nang buong puso; maghintay nang buong puso.” Sinasabi ng ilang tao na: “Ang ipinapahiwatig ba ng mga salitang ‘Huwag kang maligalig na makahanap ng mga solusyon’ ay na hindi maiiwasan ang huling resulta? Kung naghahangad at naghihintay kami nang buong puso, nagtataglay ng pusong may napakalaking paghahangad para sa Diyos, at nananabik sa mga salita ng Diyos, kinakailangan bang ibigay sa amin ng Diyos ang sagot at payagan kaming maunawaan ang katotohanan sa naturang bagay?” Ito ang sagot Ko sa iyo: Hindi ito tiyak at hindi kinakailangang ganoon. Ang bawat salita sa pahayag na ito ay isang kinakailangan na ipinapanukala ng Diyos para sa mga tao, isang prinsipyo sa pagsasagawa na dapat sundin ng mga nilikha. Binibigyan ng Diyos ang mga tao ng landas sa pagsasagawa, mga prinsipyong dapat isagawa at sundin sa mga sitwasyong kinakaharap nila sa pang-araw-araw na buhay. Subalit hindi sinabi ng Diyos sa mga tao na, “Kahit gaano pa ninyo nauunawaan ang mga salita ng Diyos, hangga’t sinusunod ninyo ang mga prinsipyong ito, dapat Kong sabihin sa inyo ang totoo, dapat Kong ibigay sa inyo ang sagot, at dapat Akong magpaliwanag sa inyo sa bandang huli.” Walang ganitong responsabilidad ang Diyos. Wala Siyang gayong “obligasyon.” Hindi dapat humingi sa Diyos ang mga tao ng gayong mga di-makatwirang bagay. Isa itong bagay na dapat maunawaan ng bawat isa sa inyo. Isang katotohanan ang sinasabi sa mga tao ng “hindi kinakailangang ganoon” na ito: Hindi kailanman susunod ang Diyos sa mga tuntunin ng laro na inilatag ng mga tao ayon sa mga kuro-kuro ng tao, pilosopiya ng tao, at karanasan at aral ng tao, ni hindi Siya susunod sa batas ng tao. Sa halip, dapat sumunod ang mga taong nilalang sa mga prinsipyo ng mga hinihingi ng Diyos at pumasok sa realidad ng bawat katotohanan na pinanukala ng Diyos. Naunawaan ba ninyo ito? (Oo.) Malinaw na ipinapaliwanag sa pahayag na ito ang mga prinsipyong dapat sundin ng mga tao. Simulan sa unang linya. (“Huwag kang maligalig na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan.”) Isa itong prinsipyo na madaling isagawa at maunawaan. Hindi lumilikha ng anumang pabigat o anumang pressure sa iyo ang pagsasagawa nito. Sobrang dali nito. At ang pangalawang linya? (“Dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Diyos ng tapat na puso.”) Isa kang normal na tao na nabubuhay sa mundo. Iyon lang ang kailangan mo para magawa ang “dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso.” Hangga’t mayroon kang puso, kaya mo itong gawin. May dalawampu’t apat na oras ka sa isang araw. Dagdag sa normal mong trabaho, oras ng pamamahinga, pagkain, at personal na mga espirituwal na debosyon, madaling bagay ba na “dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso”? (Madali itong gawin.) Magagawa ito habang naglalakad, nakikipagkuwentuhan, o nagpapahinga, hindi ito makakaistorbo sa normal mong mga gawain, sa pagganap mo ng iyong tungkulin, o sa trabahong kasalukuyan mong ginagawa. Simpleng bagay lang talaga ito! Kahit ano pa ang kakayahan ng isang tao, hangga’t nag-aalay siya ng tapat na puso at pinagsisikapang matamo ang katotohanan, unti-unti siyang makakaunawa ng katotohanan at makakapasok sa realidad na ito nang walang kahirap-hirap.

Ano ang kasunod na linya? (“Maniwala na ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat.”) Ngayon, babaligtarin Ko naman at tatanungin Ko kayong lahat, sumasampalataya ba kayo na “Ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat”? Kailan mo sinimulang sampalatayanan ito? Sa anong mga bagay mo ito sinampalatayanan? Pinatotohanan mo ba ito? Nagkaroon ka na ba ng ganitong karanasan? Paano kung tanungin ka ng isang tao, “Nananalig ka bang ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat?” Marahil sa teorya, walang pag-aalinlangang sasabihin mo na, “Ang Diyos ang aking makapangyarihan sa lahat! Paanong hindi ko magiging makapangyarihan sa lahat ang Diyos?” Paano kung tanungin ka niya ulit, “Ang Diyos ba ang iyong makapangyarihan sa lahat? Sa anong mga bagay mo inasahan ang Diyos at nasaksihan ang mga gawa ng Diyos? Hanggang saan personal na nahayag sa iyo ang pagiging makapangyarihan sa lahat ng Diyos? Kailan mo natuklasan na ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat? Sa anong mga bagay mo nararamdaman na ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat? Kung inaamin mong ang Diyos ang makapangyarihan sa lahat at, kung kasama Siya, walang imposible, bakit ganoon na may mga pagkakataong napakahina mo? Bakit negatibo ka pa rin? Bakit hindi mo matalikdan ang laman at maisagawa ang katotohanan kapag may nangyayari sa iyo? Bakit palagi kang namumuhay ayon sa satanikong pilosopiya sa pakikiharap mo sa iba? Bakit madalas ka pa ring nagsisinungaling nang hindi nararamdaman ang galit ng Diyos? Talaga nga bang ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat? Sa tingin mo, saan ba talaga tumutukoy ang pagiging makapangyarihan sa lahat ng Diyos? Nakaayon ba ito sa diwa ng Diyos?” Kung itatanong sa iyo ang mga katanungang ito, mangangahas ka pa rin bang sumagot nang ganoon katiyak? Kapag nagtatanong Ako nang ganito, hindi makapagsalita ang mga tao. Wala kang ganoong karanasan, hindi ka nagkaroon ng ugnayan sa Diyos sa ganitong antas. Sa buong panahon na sinampalatayanan mo ang Diyos, hindi mo pa kailanman naranasan ang kapamahalaan ng Diyos, hindi kailanman nakita ang kamay ng Diyos, hindi kailanman nakita ang kataas-taasang kapangyarihang hawak ng makapangyarihang kamay ng Diyos sa mga tao, pangyayari, at bagay. Hindi mo pa ito kailanman nakita, narinig, at lalo namang hindi mo pa naranasan o personal na naramdaman. Samakatuwid, sa katanungang “Ang Diyos ba ang aking makapangyarihan sa lahat?” Hindi mo alam at hindi ka nangangahas magsalita. Pinatutunayan nito na wala kang gayong pananampalataya. Sa panig mo, ang linyang ito ang dapat mong maging adhikain. Ito dapat ang pinakamakapangyarihang katibayan na sumasampalataya ka sa Diyos at sinusunod mo Siya. Isa rin itong aspeto ng adhikain na sumusuporta sa iyo habang nagpapatuloy ka. Subalit hindi ka nangangahas sumagot nang may katiyakan. Bakit? Dahil ang pananampalataya mo sa Diyos ay isa lamang paniniwala na mayroon ngang Diyos. Dahil hanggang ngayon hindi mo pa tunay na sinunod ang Diyos, hindi ka pa totoong nagkaroon ng ugnayan sa Diyos, hindi ka pa nakapasok sa realidad ng mga salita ng Diyos, hindi ka pa nakabahagi sa karanasan ng pagpapasakop sa kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos, at hindi mo pa napagtanto mismo ang katunayan ng kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos sa lahat ng bagay. Hindi mo nakita o naranasan ang mga bagay na ito, at lalo namang hindi mo nauunawaan ang mga ito. Kung diretsahan kang tinanong, “Ang Diyos ba ang iyong makapangyarihan sa lahat?” Tiyak na sasagot ka ng “oo.” Kung natanong ka naman kung paano mo ito naranasan at kung paano mo ito naunawaan, tiyak na mapapayuko ka at hindi makakapagsalita, at hindi mangangahas na sumagot. Ano ang dahilan ng katunayang ito? (Wala kaming karanasan ukol dito.) Nagsasalita ka batay sa teoretikal na pananaw. Ang totoo, hayagan mong idinedeklara ang iyong sarili bilang tagasunod ng Diyos at isang nilikha. Subalit, mula noong araw na magsimula kang sumunod sa Diyos, hindi mo kailanman tinupad ang mga tungkulin ng isang nilikha. Ang tanggapin ang mga salita ng Diyos bilang pundasyon ng iyong pag-iral, ang kilalanin ang mga salita ng Diyos bilang prinsipyo at landas ng pagsasagawa sa pagtupad ng iyong tungkulin, at ang pumasok sa realidad ng mga salita ng Diyos: Responsabilidad mo ito. Kung hindi ka pa nakakapasok sa mga realidad na ito ng katotohanan, ano ang ipinapahiwatig nito? Ito’y na kahit sinusunod mo pa ang Diyos, kahit iniwan mo pa ang pamilya, trabaho, at propesyon at nagagawa mong sumunod sa Diyos hanggang sa ngayon, hindi tinanggap ng puso mo ang katotohanan at ang buhay na ipinagkaloob ng Diyos sa sangkatauhan, sa halip, hinahangad mo ang mga bagay na gusto mo mismo at hindi kailanman binitiwan ang mga ito. Maibibilang ba itong pagsunod sa Diyos at pagpapasakop sa gawain ng Diyos? Kung sa puso mo, hindi mo tinatanggap ang mga mithiin sa buhay, direksyon, at ang batayan sa buhay at pamumuhay na itinakda ng Diyos para sa mga tao kundi inuulit-ulit mo lang mga salitang naririnig mo at nagsasalita ng ilang doktrina, maituturing ba itong pagtanggap sa katotohanan? Bagama’t sinusunod mo ang Diyos at mukhang magagampanan mo naman ang iyong tungkulin, hindi tinanggap ng puso mo ang katotohanan. Bagama’t sinampalatayanan mo ang Diyos sa loob ng maraming taon, ang mga prinsipyong sinusunod mo, ang mga pamamaraan mo, at ang landas na sinusunod ng iyong buhay ay mga kay Satanas pa rin. Katulad ka pa rin ng dati, namumuhay ka pa rin ayon sa sataniko mong disposisyon at paraan ng tiwaling tao, at hindi mo tinanggap ang mga hinihingi at prinsipyong mula sa Diyos. Batay sa napakahalagang perspektibong ito, hindi tunay na pagsunod sa Diyos ang ginagawa mo. Inaamin mo lang na isa kang nilikha at ang Lumikha ang iyong Diyos. Sa teoretikal na pundasyong ito, gumagawa ka nang kaunti para sa Diyos at inaalayan Siya ng ilang munting handog. Mahihinuha mula rito, nag-aatubili kang aminin na ang Diyos ang iyong Diyos at ikaw ay tagasunod Niya, pero hindi kailanman tunay na tinanggap ng puso mo ang Diyos bilang iyong buhay, iyong Panginoon, at iyong Diyos. Babalik ulit tayo sa bagay na katatanong Ko lang, “Ang Diyos ba ang iyong makapangyarihan sa lahat?” Dahil sa mga kadahilanang nabanggit sa itaas, hindi ka nangangahas sumagot nang may katiyakan. Sa lahat ng bagay at sa buong sansinukob, ang Diyos ang makapangyarihan sa lahat, pero para sa iyo, maaamin mong ang Diyos ang makapangyarihan sa lahat bilang isang teorya lamang, pero ang totoo, hindi mo ito naranasan o nakita. Sa tanong ng pagiging makapangyarihan sa lahat ng Diyos, may malaking tanong sa puso mo. Kailan makukumpirma ng mga tao ang salitang “Ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat” at magagawang pundasyon ng kanilang pananampalataya sa Kanya ang adhikaing ito? Tanging kapag tinanggap ng mga tao ang pagkakakilanlan ng Diyos, ang diwa ng Diyos, at ang katayuan ng Diyos sa kanilang puso, pumasok sa realidad ng mga salita ng Diyos, at ginawang pundasyon ng kanilang pag-iral ang mga salita ng Diyos, tunay nilang matatanggap na “Ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat.” Ang totoo, ang mga salitang ito ang pinakamahirap makamit, pero inihayag na ng Diyos ang mga ito, ipinapakita ang kahalagahan ng mga ito para sa mga tao. Dapat gugulin ng isang taong nagnanais maranasan at matanto ang mga salitang ito ang kanyang buong buhay para magawa ito. Para makapagbigay ng isang totoo at tiyak na sagot sa katanungang itinanong ng mga salitang ito mula sa kaibuturan ng kanyang puso, kailangan niyang gugulin ang kanyang buong buhay para magkaroon ng isang normal na kaugnayan sa pagitan niya at ng Diyos, iyon ay, ang kaugnayan ng isang nilikha sa kanyang Lumikha. Makakamit ang lahat ng ito sa pamamagitan ng pagsasagawa ng “dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso.” Madali lang talaga itong isagawa, pero hindi madali na tunay na makamit ang layuning hinihingi ng Diyos. Dapat gumugol ang isang tao ng panahon at pagsisikap at magbayad ng halaga para rito.

Ano ang kasunod na linya? (“Dapat kang magkaroon ng napakalaking paghahangad para sa Diyos, na sabik na sabik na naghahangad.”) Lahat ito ay mga kinakailangan na itinakda ng Diyos para sa mga tao. Kung gusto ng mga taong maunawaan ang katotohanan at maligtas, dapat kasabikan ito ng kanilang puso, dapat magkaroon sila ng lakas ng loob na hangarin ito, at dapat silang magkaroon ng totoong pananabik. Pagkatapos, dapat silang magsagawa at pumasok alinsunod sa landas ng pagsasagawang itinuro ng Diyos. Unti-unti, dadalhin ng Diyos ang mga taong ito sa realidad ng katotohanan at sa isang tama at normal na kalagayan. Lalo pang mauunawaan ng gayong mga tao ang mga katotohanan sa mga salita ng Diyos sa isang lalong praktikal na paraan. Sa bandang huli, ang maraming hindi normal na kalagayang taglay ng mga taong ito, ang katiwaliang nabunyag sa kanila, at ang kanilang paghihimagsik ay unti-unting malulutas sa pamamagitan ng iba’t ibang pamamaraan ng gawain ng Diyos na nasa maraming iba’t ibang kapaligirang isinasaayos Niya. Kaya, ano ang dapat ninyong maunawaan? Ito iyon: Ang mga bagay na dapat gawin ng mga tao, ang mga bagay na dapat nilang isagawa, ay dapat magawa ayon sa mga hinihingi ng Diyos. Kapag nagsasagawa at kumikilos ang mga tao sang-ayon sa mga hinihingi ng Diyos, makalalakad sila sa tamang landas na itinuro ng Diyos sa kanila. Kapag lumalakad ang mga tao sa tamang landas na ito, magkakaloob ang Diyos, ayon sa Kanyang paraan at ayon sa Kanyang mga hinihingi at prinsipyo, ng isang angkop na bahagi para sa kanila sa takdang panahon. Ano ang dapat maunawaan ng mga tao rito? Ang pagtutulungan ng mga tao, ang halagang binabayaran nila, at ang kanilang mga gastos ay hindi maiiwasan. Dapat kumilos at magsagawa ang mga tao ayon sa mga hinihingi ng Diyos. Hindi sila dapat kumilos nang ayon sa mga ninanasa ng tao o batay sa mga imahinasyon at kuru-kuro ng tao. Kung ano ang resultang makakamit sa huli, kung gaano makapagbabago ang isang tao, kung gaano karami ang matatamo ng isang tao: natutukoy ba ang mga bagay na ito sa pamamagitan ng mga kagustuhan ng indibidwal na tao? Hindi, ang Diyos ang bahala roon, at wala itong kinalaman sa iyo. Sa huli, kung ano at kung gaano karami ang ibinibigay ng Diyos sa iyo, kung kailan Niya ito ibibigay sa iyo, at kung anong edad mo tatanggapin ang mga ibibigay Niya sa iyo: Ang Diyos na ang bahala roon, at wala itong kinalaman sa iyo. Ano ang ipinapakahulugan Ko sa bagay na ito? Ito ay na kailangan mo lamang tumutok sa pagsasagawa ng katotohanan, pumasok ayon sa landas na ibinibigay ng Diyos sa iyo, kumilos nang angkop para sa isang nilikha, at ibigay ang pakikipagtulungang nararapat. Pagdating naman sa kung ano at kung gaano ang matatanggap mo, kung kailan mo ito tatanggapin, at kung paano gagawin ng Diyos ang mga bagay na ito, ang Diyos na ang bahala roon at mangyayari iyon sa takdang oras ng Diyos. Sinasabi ng ilang tao na, “Kung isasagawa ko ba ito, maliligtas ba ako sa bandang huli?” Sabihin ninyo sa Akin, sa tingin ninyo maliligtas ba sila? Ang mga salita at katotohanang ito na ipinagkaloob at itinustos ng Diyos sa mga tao ang landas ng tao tungo sa kaligtasan. Kung nagsasagawa ka alinsunod sa mga salita at sa katotohanang ito ng Diyos at pumapasok sa realidad ng salita ng Diyos, kailangan mo pa rin bang mag-alala na baka hindi ka maligtas? Ginugugol mo pa rin ba ang bawat araw mo sa pag-aalala at pagkabalisa sa takot na iwan ka ng Diyos? Hindi ba ito dahil sa kakauntian ng pananampalataya at kabiguang maunawaan ang kalooban ng Diyos? Kung tunay ka ngang nakapasok sa realidad ng katotohanan, kung may kapayapaan at kaligayahan ang iyong puso, kung kaya mong magpatotoo mula sa totoong karanasan at mayroon kang normal na kaugnayan sa Diyos sa iyong puso, mag-aalala ka pa rin ba na hindi ka maliligtas? Huwag kang mag-alala, hindi mo ito kailangang intindihin. Kailangan mo lang magsagawa at pumasok sa salita ng Diyos. Sa salita ng Diyos, walang linyang hindi mahalaga. Ang kabuuan ng salita ng Diyos ay katotohanan, at ang katotohanan ang buhay na dapat magkaroon ang tao. Ang kabuuan ng mga salita ng Diyos ang kailangan at dapat taglayin ng mga tao para makamit ang kaligtasan. Kung sinusunod mo ang mga salitang ito ng Diyos pero nag-aalala ka pa rin na hindi ka maliligtas, hangal ka ba at mangmang? Masyado ka bang sensitibo? Lalo kang magkakaroon ng kasiyahan kung isinasaalang-alang mo ang kalooban ng Diyos, sa halip na isipan ang gayong mga walang-kwentang kaisipan. Kung lumalakad ka sa tamang landas, ang huling kahahantungan mo ang tiyak na tama—ang hantungang itinakda ng Diyos para sa iyo. Hindi ka magkakamali. Samakatuwid, kung isinasagawa mo at pumapasok ka sa mga hinihingi ng Diyos, hindi mo kailangang mag-alala kung maliligtas ka ba o hindi. Isagawa at hangarin mo lang ang landas sa kaligtasan na itinuro ng Diyos, iyan ang tamang paraan. Sinasabi ng ilang tao na: “Ano ang pakiramdam ng matamo ang kaligtasan? Mararamdaman ba namin na parang lumulutang kami sa hangin? Iba ba ang mararamdaman namin sa kung ano ang nararamdaman namin ngayon?” Masyado pang maaga na tanungin ito. Hindi ito isang bagay na kailangan mong malaman ngayon. Malalaman mo ito kapag tunay ka nang naligtas. Sinasabi ng ilang tao na: “Kapag naligtas ako, magpapakita ba ang Diyos sa akin gaya ng ginawa Niya kay Job?” Makatwirang kahilingan ba ito? Huwag mo itong hilingin. Hindi mo pa alam kung maliligtas ka nga, kaya ano ang saysay na hilingin mo ito? Wala. Halimbawa, sabihin nang kasalukuyan kang nasa paaralang primarya. Dapat mong pagbutihan sa lahat ng iyong klase at tapusin ang mga ipinagagawa ng iyong guro. Huwag mong laging pag-isipan ang tungkol sa kung “Saang unibersidad ako papasok pagdating ng araw? Anong uri ng trabaho ang papasukin ko pagdating ng panahon?” Walang kwentang pag-isipan ang mga bagay na iyon. Masyado pa itong matagal at hindi realistiko. Hangga’t nagsasagawa ka at pumapasok sa mga tamang pamamaraan at landas, tiyak na makakamit mo ang nilalayong bagay sa bandang huli. At kapag may patnubay ng Diyos, ano pa ba ang kinakatakutan ninyo? Nananalig ka bang ang Diyos ang iyong makapangyarihan sa lahat? (Nananalig ako.) Ang Diyos ang makapangyarihan sa lahat, kaya mahirap ba para sa Diyos na iligtas ang isang munting taong kagaya mo? Hindi mahirap para sa Diyos na kunin ang buong mundo at ibigay ito sa iyo, kaya paanong magiging mahirap na iligtas ang isang munti at tiwaling nilalang? Kaya kailangan mo pa rin bang mabalisa? Huwag kang mag-alala kung maililigtas ka ba ng Diyos, huwag kang mag-alala kung maililigtas ka ba ng mga salita ng Diyos. Sa halip, dapat kang mag-alala kung mauunawaan mo ba ang mga salita ng Diyos at kung makakahanap ka ba ng landas ng pagsasagawa sa mga salita ng Diyos. Dapat kang mag-alala kung nakapasok ka na ba sa realidad ng mga salita ng Diyos at kung, sa mga kilos mo, lumalakad ka ba sa landas na itinuro ng Diyos. Mas mabuti iyan. Praktikal at realistikong pag-isipan ang mga bagay na ito. Walang silbing mag-alala tungkol sa iba pang bagay.

Ano ang kasunod na linya? (“Tumatanggi sa mga pagdadahilan, intensyon, at panlalansi ni Satanas.”) Katatalakay lang natin ng linyang ito, kaya madali na dapat lutasin ang problemang ito. Kailangan lang maunawaan ng mga tao na, kadalasan, ang “mga pagdadahilan, intensyon, at panlalansi ni Satanas” ay bunga ng iba’t ibang dahilan, pagdadahilan, intensyon, at panlalansing likha ng tiwaling disposisyon ng mga tao pati ng mga pamamaraang ginagamit ng iba’t ibang masasamang tao at hindi mananampalataya na nakakasalamuha mo. Tungkol naman sa kung paano mo makikilala at matatanggihan ang gayong mga bagay at ang mga dapat mong piliin, personal mong paghahangad iyon. Basahin ang kasunod na linya. (“Huwag mawalan ng pag-asa. Huwag manghina. Maghangad nang buong puso; maghintay nang buong puso.”) Katatalakay lang din natin ng linyang ito nang detalyado. Para sa mga tao, ang bawat linya ay isang babala at paalala, at isang uri rin ng suporta, tulong, at probisyon. Siyempre, nakapaloob sa mga salitang ito ang kalooban ng Diyos para sa sangkatauhan at taglay ang nag-uumapaw Niyang pag-asa para sa sangkatauhan. Kapag nakakasagupa ang mga tao ng kahinaan at paghihirap, ayaw ng Diyos na makita silang mawalan ng pag-asa, mawalan ng pananalig, mawala ang kanilang paghahangad sa katotohanan at kaligtasan, at mawalan ng oportunidad na magtamo ng katotohanan at magawang perpekto ng Diyos. Ayaw ng Diyos na maging duwag ang mga tao. Sa halip, kahit gaano pa karaming paghihirap ang masagupa nila, kahit gaano pa sila kahina, at kahit gaano karami pa sa katiwalian nila ang mabunyag, umaasa ang Diyos na hindi susuko ang mga tao, na malalampasan nila itong lahat, magpapatuloy sa paghahangad ng katotohanan, susunod sa mga landas ng pagsasagawa na tinukoy ng Diyos para sa kanila sa kanilang paghahangad, at magkakaroon pa rin ng pusong may napakalaking paghahangad para sa Diyos. Dapat lalong lumago ang pananampalataya ng mga tao sa Diyos kasabay ng kanilang karanasan at pagkaunawa sa mga salita ng Diyos, at hindi sila dapat maduwag kapag nakakasagupa sila ng kahinaan, maging negatibo kapag nakakasagupa ng mga paghihirap, humikbi kapag may kaunting katiwalian na nabubunyag, at umurong sa halip na sumulong. Ayaw ng Diyos na makakita ng mga palabas gaya ng mga ito. Umaasa ang Diyos na buong puso nilang dadalhin ang kanilang sarili patungo sa Diyos, nang hindi binabago ito dahil sa oras, kapaligiran, pisikal na lokasyon, o anumang sitwasyon na maaaring mangyari. Kung hindi nagbabago ang paghahangad mong hanapin ang Diyos at hindi humihina ang paninindigan mo sa paghahanap sa Diyos, makikita at malalaman ng Diyos ang tapat mong puso. Sa bandang huli, tiyak na mahihigitan ng mga bagay na ipinagkakaloob sa iyo ng Diyos ang lahat ng magustuhan mo. Sa loob ng ilang dekadang naranasan na ni Job ang kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos, hindi siya kailanman nangahas na isiping magsasalita ang Diyos sa kanya o personal na magpapakita sa kanya. Hindi siya kailanman nangahas na isipin ito, pero nagpakita nga ang Diyos sa kanya pagkatapos ng kanyang huling pagsubok, kinakausap siya nang personal mula sa isang ipo-ipo. Hindi ba’t higit pa ito kaysa sa anumang mahihiling ng tao? (Oo.) Higit pa ito sa anumang mahihiling ng isang tao, at walang sinumang nangangahas na isipin man lang ang naturang ideya. Anuman ang gawin ng Diyos, dapat tumayo ang tao sa tama niyang lugar, gawin ang mga bagay na dapat niyang gawin, tahakin ang landas na dapat niyang lakaran, gawin ang mga tungkuling ibinigay sa kanya nang hindi humihigit sa kung ano ang hinihingi sa kanya, at tumigil sa paggawa ng mga bagay na kinapopootan ng Diyos. Tuwing nararamdam mong humihingi ka nang labis sa Diyos, na ang mga kahilingan mo ay bunga ng di-makatwirang paghahangad at kawalang katinuan, dapat kang lumapit kaagad sa harapan ng Diyos, magpatirapa sa harapan Niya, at ikumpisal ang iyong mga kasalanan. Dapat totohanan kang magsisi at magbagong-buhay mula sa kaibuturan ng iyong puso. Ito ang hinihingi ng Diyos sa sangkatauhan at kung ano ang inaasahan Niya sa bawat isang sumusunod sa Kanya at nagmamahal sa katotohanan.

Dito na natin tinatapos ang pagbabahagi natin tungkol sa pahayag na ito. Matapos ang napakaraming pagbabahagi, iniutos Ko na ang mga dapat iutos at ipinaunawa sa inyo kung ano ang angkop para sa tao na maunawaan. Ang ganitong uri ng pagbabahagi ay para talaga sabihin sa inyo kung paano basahin ang mga salita ng Diyos, para ituro sa inyo ang paraan kung paano basahin ang mga salita ng Diyos, at ipaalam sa lahat na walang pahayag mula sa salita ng Diyos ang sinalita nang walang kabuluhan. Puno ng kalooban ng Diyos ang lahat ng ito at dala ang pag-asa ng Diyos. Kung titingnan sa ganitong paraan, lahat ng salita ng Diyos ay mga bagay na, malalim man o simple, dapat taglayin at sundin ng tao. Ilang simpleng salita lamang ay naglalaman ng mga prinsipyo sa pagsasagawa na dapat pakasundin ng tao, subalit walang nakakagawa nito. Walang sinumang nagpapahalaga sa mga salitang ito ng Diyos at walang sinumang gumagalang sa mga ito. Sabihin ninyo sa Akin, gaano ba kamanhid ang tao? Ang totoo, maganda-ganda pang sabihin na manhid. Sa katunayan, bunga ng walang hanggang kayabangan ng mga tao inaalipusta nilang lahat ang mga salitang ito at hindi nais makita o mabasa ang mga ito. Ano ang gusto nilang basahin? Gusto nilang basahin ang malalalim, matataas, pilosopikal, at sistematikong salita. Huwag nang pag-usapan ang matataas at malalalim na salita, sapat na kung mauunawaan ng mga tao ang ilang simpleng salitang ito. Maaaring mukhang simple ang mga salitang ito at sinumang nakakabasa ng mga ito ay mauunawaan ang mga ito, pero sino nga ba talaga ang nagsasagawa ng mga ito? Sino nga ba ang makapagdadala ng mga bagay na nangyayari sa kanila sa harapan ng Diyos at makapananalangin? Sino ang naghihintay sa itinakdang oras ng Diyos nang hindi naliligalig na makahanap ng mga solusyon? Gaano karaming tao ang makapagsasagawa nito? Hanggang ngayon, wala pa Akong nakitang nagsakatuparan at nagsagawa ng mga salitang ito ng Diyos, ni wala Akong nakita na naakit ng mga salitang ito, na nagpahalaga sa mga salita ng Diyos matapos makita kung gaano kataos-puso, katapat, at kahalaga ang mga ito. Matapos marinig na pinatutugtog ninyo ang himnong ito ngayon-ngayon lang, tinanong Ko kayo kung paano ninyo kinain at ininom ang pahayag na ito ng salita ng Diyos. Natuklasan ba ng sinuman ang mga kalooban ng Diyos mula sa ilang simple, payak, at tuwirang salitang ito sa pamamagitan ng pagbabasang-panalangin sa mga ito? May bumasa ba sa mga ito na parang panalangin para hanapin ang landas sa pagsasagawa na dapat maunawaan at pasukin ng mga tao? May nakaunawa ba ng anumang katotohanan mula sa mga ito? Ang tinatanong Ko ay, natupad ba sa mga indibidwal na tao ang mga katotohanang nakapaloob sa mga ito? Nagkabisa ba ang mga ito? Ipinakita sa ating pagbabahaginan na hindi talaga nagkabisa ang mga ito. Masyadong maliit ang inyong tayog. Tila hindi pa tunay na nag-ugat sa inyong puso ang karamihan sa mga salitang sinabi ng Diyos nitong mga nagdaang taon. Hindi ninyo naabot ang antas kung saan pinapahalagahan ninyo ang mga ito bilang mga katotohanan. Hindi ito isang magandang pahiwatig. Hindi ito isang magandang palatandaan. Sinasabi ng ilang tao na: “Masyado kaming abala sa pagganap ng aming mga tungkulin araw-araw. Wala kaming panahon para bulay-bulayin ang mga salita ng Diyos.” Ang totoo, hindi sa wala silang panahon, kundi hindi nila ito pinagsisikapan o pinag-uukulan ng atensyon. Kahit ano pang tungkulin ang ginagampanan ng isang tao, makakaapekto ba ito sa kung paano niya binubulay-bulay ang mga salita ng Diyos sa kanyang puso? Hindi ba niya mabubulay-bulay ang mga salita ng Diyos habang kumakain at namamahinga? Nakadepende ang lahat ng ito sa kung mayroon ba siyang paghahangad. Inaakala ng mga tao na ang pagiging abala ng isang tao ay nangangahulugang masaya na ang kanyang buhay. Ang totoo, kapag may libre kang oras para makapag-isip, mapag-iisip-isip mo na hindi mo kailanman tunay na binulay-bulay ang alinman sa mga salita ng Diyos sa iyong puso. Walang natanim sa iyo at hindi naging gabay ang mga ito para sa iyong buhay at saligan para sa iyong pagsasagawa. Kapag napag-isip-isip mo ito, mahihiya ka. Isang ilusyon lang na lumilinlang sa iyo ang pagiging abala mo. Dahil sa pananalig mo sa Diyos, pakiramdam mo tuloy ay kumpleto ang buhay mo sa halip na hungkag, na naiiba ka sa mga tao sa mundo, na hindi mo ninanasa ang mga kalakaran sa mundo. Bagkus, kabilang ka sa mga pinakamatuwid na tao, nakikipagtulungan ka sa gawain ng Diyos, at gumagawa ka ng mga gawang matuwid. Pakiramdam mo’y ligtas ka na, o nasa daan ka na tungo sa kaligtasan. Iniisip pa nga ng ilang tao na mga mananagumpay na sila. At sa lahat ng ito, nagkakaroon pa nga kayo ng ganitong saloobin patungkol sa ganoon kasimpleng himno at sa ilang simpleng salita ng Diyos, na mga pinakaunang ipinahayag ng Diyos. Walang nagtamo ng anuman o walang nakahanap ng anumang kaliwanagan sa mga salitang ito, o nagsagawa sa mga ito sa anupamang paraan. Wala Akong makitang sinuman na nagtamo ng anumang kapakinabangan o resulta para sa kanyang sarili. Mabuting bagay ba ito o masamang bagay? (Isang masamang bagay.) Sa mga nagdaang taong ito, nagpakaabala kayo sa pagganap ng iyong mga tungkulin, at nagpakaabala kayo lalong-lalo na sa gawain ng ebanghelyo. Nagtagumpay kayo nang kaunti at masayang-masaya ang inyong mga puso. Sa ano’t anupaman, lumaganap ang salita ng Diyos at ang gawain ng ebanghelyo. Nakarating ang salita ng Diyos sa bawat bansa at rehiyon, at mas maraming tao na ang kumakain at umiinom ng salita ng Diyos. Kung titingnan sa labas, mukhang nagtagumpay kayo, pero may ideya ba kayo tungkol sa bagay na iyon na mahalaga sa buhay, ang inyong kaligtasan? Kung pagbabatayan ang nagiging saloobin ng mga tao ukol sa pahayag na ito ng salita ng Diyos, wala silang ideya. Eka nga sa isang kasabihan, walang pang kahit isang naisusulat ang panulat. Sabihin ninyo sa Akin, ano ang pakiramdam Ko na makita kayong ganito? Ilang simpleng salita lang ito, pero kailangan Ko pa ring ipaliwanag at talakayin ang mga ito nang detalyado sa inyo. Ang Aking mga salita ay masyadong komprehensibo at sobrang detalyado. Handa ba kayong makinig? Sasabihin ba ninyong masyado Akong naninisi? Ayaw Ko ring manisi nang ganito. Mukhang tapat kayong lahat. May kaunting utak at nalalaman namang kayong lahat, at ang karamihan sa inyo ay may kasanayan. Gayunman, hindi kayo nakikinig sa mga munting salita ng himnong ito at hindi isinapuso ang mga ito. Hanggang ngayon, walang kahit isang tao ang nakapasok sa realidad ng mga salitang ito. Talagang masakit sa ulo iyon at nakakaasar! Kaya, ano ang saysay ng lahat ng gawaing ginagawa ninyo sa iglesia? Para ba ito sa layuning sinasabi ni Pablo nang sabihin niyang, “Nakipagbaka ako ng mabuting, natapos ko na ang aking takbo, iningatan ko ang ang pananampalataya: Buhat ngayon ay natataan sa akin ang putong ng katuwiran”? Kung ito talaga ang layunin, mga Pablo kayong lahat at hindi magiging maganda ang mga susunod na mangyayari! Iyon na ba iyon? (Oo.) Kung hindi ka nagtatrabahong mabuti at kumakain at umiinom ng mga salita ng Diyos, sa malao’t madali, matitiwalag ka, at wala kang mapapala. Sa araw na matiwalag ka, sasabihin mo, “Ano ang napala ko?” Wala kang anumang napala, kaya sobrang hiyang-hiya ka, at mas nanaisin mo pang mamatay. Masyado itong nakakaawa. Ang mga salita ng Diyos ay mayaman at sagana, nagsasalita tungkol sa lahat ng bagay. Nakakaawa naman na hindi mo pa kailanman inilakip ang iyong puso sa paghahangad ng mga ito, na hindi mo pa kailanman kinasabikang basahin ang mga salita ng Diyos. Sa dinami-rami ng mga salita ng Diyos, ni isang linya ay walang puwang sa puso mo. Kung hindi ka ititiwalag, sino naman kaya? Ganito ba ang lagay ng mga bagay-bagay? (Oo.) Ang pagkain at pag-inom ng mga salita ng Diyos, ang gawing realidad mo ang mga salita ng Diyos: Iyan ay isang napakahalagang pangyayari. Mas mahalaga pa ito kaysa sa anumang bagay, mas mahalaga pa kaysa sa ipanganak ang susunod na henerasyon, mas mahalaga pa kaysa sa pagganap ng tungkulin ng isang tao, mas mahalaga pa kaysa matutuhan ang isang propesyonal na kasanayan, mas mahalaga pa kaysa sa ipalaganap ang ebanghelyo, mas mahalaga pa kaysa sa lahat ng bagay. Kung hindi ka pa nakapasok sa realidad ng mga salita ng Diyos, kahit ano pa ang mga tungkuling ginagampanan mo, kahit gaano pa kalayo ang takbuhin mo, mawawalan ng kabuluhan ang lahat ng ito. Sa bandang huli, wala kang makakamtang resulta at lahat ng gawin mo ay mauuwi sa wala. Kahit gaano ka pa magpakahirap sa pagtakbo ngayon, kahit ano pa ang kasalukuyan mong posisyon, ang trabahong ginagawa mo, o kung anong engrandeng mga bagay ang nakamit mo, isa lang itong usok na mapapawi kalaunan. Tanging kapag pumasok ang isang tao sa realidad ng mga salita ng Diyos, natamo ang katotohanang nakapaloob sa mga ito, at nakita ang mga prinsipyo, landas, at direksyon ng pagsasagawa sa mga salita ng Diyos, saka lamang walang makakaagaw ng mga bagay na ito mula sa kanya. Tanging kapag nakapasok na siya sa mga realidad na ito ng katotohanan saka lamang magkakaroon ng kahulugan at katuturan ang pagtupad ng kanilang mga tungkulin at ang halagang ibinayad nila para sa lahat ng bagay. Saka lamang ito makakalugod sa Diyos. Pagkatapos mong makapasok sa realidad ng mga salita ng Diyos at maisagawa ang mga prinsipyo at pamantayang hiningi ng mga salita ng Diyos sa lahat ng ginagawa mo, hindi mawawalan ng kabuluhan ang ginawa mong pagganap ng iyong tungkulin at isang bahagi nito ay makakalugod sa Diyos. Nauunawaan mo ba? (Oo.) Kung umaasa ka lang sa sarili mong pagpipigil sa sarili, sa pagtitiyaga ng tao, talino at kaloob ng tao, at mga paraan at pamamaraan ng tao para magtiis ng hirap at magbayad ng halaga, kung gayon, walang kinalaman ang lahat ng ginagawa mo sa mga salita ng Diyos. Dapat maging malinaw sa iyo ang kalalabasang resulta. Makukuwenta ng maraming tao ang mga pangkabuhayan nilang account at ang mga account ukol sa gastos at kita, pero walang kukuwenta sa account na ito. Mukhang matalino naman kayo sa pag-aasikaso ng mga panlabas na gawain, may mga kaparaanan at pamamaraan kayo, at medyo tuso kayo, pero ipinagwalang-bahala ninyo ang bagay na nauukol sa inyong pananampalataya sa Diyos at sa kaligtasan at ang tungkol sa kung paano tratuhin ang mga salita ng Diyos, at hindi ninyo kailanman binibigyang pansin ang mga bagay na ito. Sa tingin mo ba’y dahil sa kawalan ng atensyon ay matatakasan mo na ang kautusan na hinihingi ng Diyos? Sa tingin mo ba’y susuwertehin ka at matatakasan mo ang matuwid na paghatol ng Diyos? Huwag mong lokohin ang sarili mo! Ang lahat ng batas na ginawa ng tao ay produkto ng kaalaman at kakayahang makaunawa ng tao. Lahat ng ito ay katalinuhan ng tao. Hindi ito mga kautusang nilikha ng matuwid na disposisyon ng Diyos. Huwag kang magtaglay ng mentalidad na nakasalig sa sapalaran pagdating sa iyong kaligtasan. Malilinlang mo lang ang sarili mo, pero hindi mo malilinlang ang Diyos.

Ano ang unang magandang bagay na dapat mong gawin sa paghahangad mo ng kaligtasan? Kumain at uminom ng mga salita ng Diyos nang sa gayon maunawaan mo ang katotohanan at makapasok ka sa realidad nito. Ito ang unang mabuting bagay. Kahit gaano ka pa kaabala sa pagganap mo ng iyong tungkulin, kahit gaano pa karami ang nakatambak mong trabaho, dapat maglaan ka pa rin ng oras para kumain at uminom ng mga salita ng Diyos, para hanapin sa mga ito ang mga prinsipyo at landas para sa pagsasagawa ng katotohanan sa lahat ng bagay, at para makapasok sa realidad ng katotohanan. Ito ang tanging layunin ng pananalig sa Diyos. Kapag nakapasok ka na sa realidad ng katotohanan at natamo mo na ang mga prinsipyo sa pagsasagawa, lahat ng gawin mo ay magiging kalugod-lugod sa pagganap ng iyong tungkulin, at magiging mahalaga at makahulugan ito. Kung hindi naman, pagbibigay-serbisyo lang ang lahat ng ginagawa mo at hindi mo natutupad ang iyong tungkulin. Ni hindi ka tutulungan ng serbisyong ito na iligtas ka. Kung hindi ka kumakain at umiinom ng mga salita ng Diyos, hindi mo isinasagawa at nararanasan ang mga salita ng Diyos, hindi itinuturing ang pagpasok sa realidad ng katotohanan bilang isang seryosong bagay, at kuntento nang nagpapakahirap na lamang at ginagawa ang mga bagay-bagay nang hindi isinasagawa ang katotohanan, hindi ka ba magiging hangal niyan? Iniisip ng lahat na matatalino at maaasahan sila sa kanilang trabaho. “Ngayong nandito na ko, siguradong magagawa nang maayos ang trabahong ito. Hangga’t naririto ako para magbantay, walang makakagambala sa gawain ng iglesia. Hangga’t nagtatrabaho ako, hangga’t ginagawa ko ang aking tungkulin sa sambahayan ng Diyos, maliligtas ako.” Huwag mong lokohin ang sarili mo. Hindi kailanman sinabi ng Diyos na, hangga’t ginagawa palagi ng isang tao ang kanyang tungkulin, maliligtas siya. Mula ito sa sariling imahinasyon at pananaginip nang gising ng tao. Ang mga nagsasabi nito ay hindi nakakakilala sa kanilang sarili, at hindi nila nauunawaan ang diwa at katotohanan kung gaano kalalim na ginawang tiwali ni Satanas ang tao. Ito ang dahilan kung bakit nakakapagsalita sila ng gayong kalokohan. Sa marami nang panahon, hindi ba’t ginagawa naman ng mga tagasunod ng Diyos ang kanilang mga tungkulin? Naligtas ba sila? Hindi. Naging karapat-dapat ba silang pumasok sa kaharian ng langit? Hindi. Malinaw na ibinunyag ng gawaing paghatol ng Diyos sa mga huling araw ang katotohanan ukol sa katiwalian ng mga tao. Pinapahintulutan nitong ang lahat ay makaunawa, magbago ng landas, at magtamo ng katotohanan at makapasok sa realidad nito, na sumasailalim sa mga totoong pagbabago. Ito ang bagay na hinihingi ng Diyos sa mga tao. Makakamit mo ba totoong pagbabago kung nakatutok ka lang sa lagi mong pagganap ng iyong tungkulin? Matatamo mo ba ang katotohanan? Makakamit mo ba ang pagsunod sa Diyos? Imposible. Ang pinakamahalagang bagay ay na dapat hangarin ng isang tao ang katotohanan, magpasakop sa paghatol at pagkastigo ng Diyos, at tamuhin ang katotohanan upang makasunod sa kalooban ng Diyos. Sa pagsasabi ng mga salitang ito, binabayaran ng Diyos ang halaga ng sariling dugo ng Kanyang puso at iniaalay ang Kanyang buhay para sa mga tao. Kung hindi mo pinahahalagahan ang mga ito, bagkus laging binabalewala at kinamumuhian ang mga ito sa iyong puso, at hindi kailanman sineseryoso ang mga salita ng Diyos, maaari ka bang maligtas? Posible kayang maging maganda ang kalalabasan sa huli? Ni hindi mo ito kailangang isipin. Ano ang unang mabuting bagay kapag sumasampalataya ka sa Diyos? Ito ay ang kumain at uminom ng mga salita ng Diyos para maunawaan ang katotohanan, at sa pamamagitan nito, pumasok sa realidad ng katotohanan nang walang aberya. Simulan mo sa mga bagay-bagay na nangyayari sa paligid mo, ano ang makikita at mararamdaman mo. Gamitin mo ang salita ng Diyos para magnilay-nilay sa iyong sarili, hanapin ang katotohanan at lutasing lahat ang mga problema, at magkamit ng mga totoong pagbabago. Kung hindi ka kumakain at umiinom ng salita ng Diyos at hindi pumapasok sa realidad ng salita ng Diyos, wala kang pag-asang maligtas. Ganap ka nang nawalan ng anumang pagkakataon sa kaligtasan. Kapag natapos na ang gawain ng Diyos, sasabihin mo, “Dati, noong panahon ng gawain ng pagpapalaganap ng ebanghelyo ng Diyos, ginawa ko ang aking bahagi. Sa panahon ng gawain ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, binayaran ko ang halaga at inilaan ko ang aking oras at pagsisikap sa ganito at ganyan kahalagang hakbang.” Pero hanggang sa araw na iyon, hindi mo pa rin natamo ang katotohanan, hindi ka makakain at makainom ng mga salita ng Diyos nang normal, at hindi mo magampanan ang iyong tungkulin nang normal. Sa simula pa lang, hindi ka na isang taong sumusunod sa Diyos. Saka mo lamang mauunawaan na nawalan ka na pala ng pagkakataon para sa kaligtasan. Huli na ba ang lahat? Wala ka nang pagkakataon pa, nahulog ka na sa kasakunaan, at hindi na maiiwasan pa ang iyong kamatayan. Samakatuwid, bihira lang talaga ang pagkakataong ito para sa kaligtasan, at dapat mong pahalagahan ang bawat araw at ang bawat minuto. Magsimula muna sa mga munting bagay na nasa paligid mo, pagkatapos ay unti-unti kang lumipat sa mas maraming bagay at mas malalaking bagay. Hanapin ang mga salita ng Diyos at hanapin ang katotohanan, at pumasok sa mga salita ng Diyos at sa realidad ng katotohanan. Dapat kang manalangin sa Diyos nang madalas sa iyong puso at maging malapit sa Kanya. Huwag mong kailanman hayaang maokupa ang iyong puso ng mga kagustuhan ng laman, ng mga kalakaran sa mundo, at ng iba pang gayong mga satanikong bagay. Sa halip, hayaan mong magkaroon ng kapangyarihan ang mga salita ng Diyos at ang katotohanan sa iyong puso, at magsisimulang pahalagahan ng iyong puso ang mga salita ng Diyos. Hangga’t may puwang sa puso mo ang mga salita ng Diyos at ang katotohanan at inaakay nito ang buhay mo, magkakaroon ng layunin ang buhay mo at ng liwanag para gabayan ito, at makasusumpong ng kasiyahan ang puso mo. Kung nakakaunawa ka ng tatlo at pagkatapos ay lima sa mga salita ng Diyos, at pagkatapos ay sampung salita, at pagkatapos ay isandaang salita, maiipon ang mga salitang ito at, unti-unti, lalong ookupahin ng mga salita ng Diyos ang iyong puso, lalong aakayin ang iyong mga kaisipan, lalong aakayin ang iyong mga kilos, at aakayin ang iyong buhay. Lalo kang papasok sa realidad ng mga salita ng Diyos, lalong mong maiintindihan ang mga prinsipyo ng katotohanan. Hindi na mababatay ang mga kilos mo sa sarili mong kalooban at mga indibidwal na kagustuhan. Pakaunti nang pakaunti ang mahahalong karumihan sa pagganap mo ng iyong tungkulin, at lalo mong tatratuhin ang Diyos nang may tapat na puso. Unti-unting magiging realidad ng katotohanan ang mga doktrinang nauunawaan mo. Sa ganitong paraan, magkakaroon ng totoong pagbabago sa disposisyon mo sa buhay. Hindi na magiging alanganin o hindi makita-kita ang pag-asa mo sa kaligtasan, kundi lalo itong mararamdaman at magiging malaki. Kapag nakikita mo ang liwanag na ito, ito na ang panahong magkakainteres ka sa mga salita ng Diyos at mamumuhunan ng malaking pag-asa ukol sa kaligtasan. Sa panahong iyon, lalong ipauunawa sa iyo ng Diyos ang Kanyang mga salita, papapasukin sa Kanyang mga salita, poprotektahan ka laban sa pagkahulog sa tukso, poprotektahan ka laban sa mga panlalansi at masamang impluwensiya ni Satanas, at poprotektahan ka laban sa mga gusot, alitan, selos, at pagtatalo, at iba pang mga bagay. Sa ganitong paraan, itutulot ng Diyos na makapamuhay ka sa liwanag at makapamuhay sa ilalim ng patnubay ng Kanyang mga salita. Ito ay kaligayahan, kagalakan, at kapayapaan. Magagawa itong lahat sa pamamagitan ng pagpapahalaga sa mga salita ng Diyos at sa pagsasagawa at pagdanas ng mga salita ng Diyos para maunawaan ang katotohanan. Sa katunayan, hindi ito mahirap. Kung madalas kang nakikinig sa mga sermon at kaya mong isagawa at maranasan ang mga salita ng Diyos, unti-unti mong mauunawaan ang katotohanan. Sa ganitong paraan, unti-unti kang makapagbabago at makakasulong paunti-unti, hindi ka mahihirapan. Ang mahalagang bagay ay kung mahal ba o hindi ng isang tao ang katotohanan. Kung mahal mo ang katotohanan, kung gayon, akay ng pananampalataya sa Diyos maaasikaso mo ang mga tamang bagay, mahahangad ang katotohanan, at makakatutok sa pagbabasa at pagbubulay-bulay ng mga salita ng Diyos. Matutong bulay-bulayin ang mga salita ng Diyos at matutong basahin ang mga salita ng Diyos na parang panalangin. Pagkatapos ay magagawa mo nang maunawaan ang kahulugan ng mga salita ng Diyos, makakahanap ka na ng mga landas ng pagsasagawa sa mga salita ng Diyos, magagawa mo nang maunawaan ang kalooban ng Diyos, at mauunawaan mo na ang katotohanan. Pagkatapos, pagnilay-nilayan at kilalanin mo ang sarili mong mga tiwaling disposisyon batay sa pagkaunawa mo sa katotohanan, suriing mabuti ang diwa ng tiwali mong disposisyon, at pagkatapos ay gamitin ang katotohanan para lutasin ito. Kung magsasagawa at papasok ka sa ganitong paraan, tunay mong makikilala ang iyong sarili, at magiging madali na alisin ang tiwaling disposisyon sa iyong sarili. Sa pamamagitan ng unti-unting pagtatamo ng kaalaman, unti-unting pagtatamo ng karanasan, unti-unting pag-unawa sa kalooban ng Diyos, at unti-unting pag-aalis ng kanilang tiwaling disposisyon, magsisimulang magbago ang mga tao nang hindi nila namamalayan. Ito ang proseso ng pagbabago sa isang indibidwal bunsod ng karanasan sa buhay. Ang maunawaan ang katotohanan ang pinakamahalagang bagay. Sa sandaling maunawaan na ng isang tao ang katotohanan, malalaman na niya ang mga pamantayang hinihingi ng Diyos na sundin ng mga tao. Malalaman din niya kung bakit gusto itong sabihin ng Diyos at ang epektong hinahangad Niyang makamit. Malalaman din niya na ang mga pamantayang hinihingi ng Diyos sa mga tao ay maaari talagang makamit ng mga taong nilalang. Ang lahat ng bagay na ito ay makakamit sa pamamagitan ng konsensiya at katwiran ng tao. Ang lahat ng prosesong ito ay para makapasok sa buhay. Para makapasok sa buhay, kailangan mong masipag na gampanan ang iyong mga tungkulin, masipag na hanapin ang katotohanan at isagawa ang katotohanan, at manalangin sa Diyos at umasa sa Diyos para magampanan mo nang maayos ang iyong tungkulin. Sa pamamagitan ng gayong karanasan at pagsasagawa, magkakaroon ka ng lalong magagandang resulta. Ang mga taong hindi nagmamahal sa katotohanan ay walang interes sa gayong mga bagay. Hindi sila nakakaramdam ng pananagutang pumasok sa buhay at hindi nagkakainteres na gawin ito. Samakatuwid, bagama’t maraming taon na silang sumasampalataya sa Diyos, hindi sila makapagsalita tungkol sa naranasan nilang patotoo. Hindi ganito ang mga taong nagmamahal sa katotohanan. Kaya nilang isulat ang mga patotoo tungkol sa lahat ng naranasan nila at sa bawat yugto ng kanilang mga karanasan. Tunay na nakikinabang sila mula sa lahat ng kanilang karanasan, kung saan ang mga pakinabang na ito ay naiipon sa paglipas ng mga araw at buwan. Pagkalipas ng sampu o dalawampung taon, sasailalim sila sa matinding mga pagbabago. Sa pagkakataong iyon, maisusulat nila ang mga patotoo ng kanilang mga karanasan nang walang kahirap-hirap, at para sa kanila, hindi mahirap na bagay ang makipagbahaginan tungkol sa katotohanan. Sa paggawa nila ng kanilang tungkulin, ginagawa nila ang lahat nang maayos.

Mga tao ba kayong nagmamahal sa katotohanan? May mga puso ba kayong may napakalaking paghahangad para sa Diyos? Mayroon ba kayong tapat na puso? Mahirap itong sagutin, hindi ba? Sa katunayan, sa puso ninyo, malinaw kayong lahat sa puntong ito. Kapag gusto ninyong gawin ang inyong tungkulin nang pabasta-basta at walang-ingat, kapag gusto ninyong patakas-takas o tatamad-tamad, kapag gusto ninyong maging mapagsariling-kalooban at padalus-dalos, makikilala ba ninyo ito? Matatalikdan ba ninyo ang laman? Ano ang nagiging pasya mo? Pinipili mo bang isagawa ang katotohanan o pinipili mo ang mga nais ng laman? Pinipili mo ba ang positibo o ang negatibo? Pinipili mo bang magdusa at magbayad ng halaga upang matamo ang katotohanan, o pinipili mong hangarin ang kaginhawahan ng laman? Ito ang mga katanungang gagamitin para sukatin kung may puso ka bang tunay na nagmamahal at sumusunod sa Diyos, at kung taos-puso mo bang ginugugol ang iyong sarili para sa Diyos. Kung wala kang tapat na puso para sa Diyos, gusto mong ginagawa ang mga bagay-bagay nang nagsasariling kalooban at padalos-dalos, masaya ka hangga’t kuntento ka at nagagalit at nagmamaktol naman kapag hindi, at umaalis kapag hindi umaayon sa kagustuhan mo ang mga bagay-bagay, ganito ba ang tamang lagay ng pag-iisip? Ito ba ang ibig sabihin na magkaroon ng pusong sumusunod sa Diyos? Tapat ba itong pagganap ng iyong tungkulin? Bakit hindi mo isinasagawa ang katotohanan? Dahil ba ito sa hindi mo nauunawaan ang mga salita ng Diyos? O dahil ba ito sa hindi mo minamahal ang katotohanan? Iniisip ng ilang tao na, “Ang mga salita ng Diyos ay simple, pero mahirap isagawa ang mga ito. Laging hinihingi ng sambahayan ng Diyos sa mga tao na isagawa ang katotohanan, pero mahirap ito para sa mga tao at nagdudulot ito ng napakaraming problema para sa kanila. Kung hindi komportable ang aking puso, hindi ko isinasagawa ang katotohanan. Hangga’t hindi ako inaalis o pinapalayas ng iglesia, pipiliin kong maging malaya at panatag at gagawin ko ang anumang maibigan ko.” Isa ba itong taong tunay na sumasampalataya sa Diyos? Hindi ba’t isa itong hindi mananampalataya? Ito ang saloobing taglay ng mga hindi mananampalataya kapag ginagampanan nila ang kanilang mga tungkulin. Dahil hindi nila tinatanggap ang katotohanan, gusto nila ang kalayaan at ang pagiging masama at gusto nilang maging padaskul-daskul at pabaya. Kahit gaano pa sila tabasan at iwasto, wala itong silbi. Magbibingi-bingihan sila sa pagbabahagi tungkol sa katotohanan. Wala nang magagawa pa kundi ang alisin at itiwalag sila. Dahil hindi nila tinatanggap ang katotohanan bagkus mga hindi mananampalatayang nayayamot sa katotohanan, hindi sila ililigtas ng Diyos. Para sa mga taong nagmamahal sa katotohanan, kahit mabunyag pa ang kanilang tiwaling disposisyon, matatanggap nilang matabasan at maiwasto, kaya nilang hanapin ang katotohanan, magnilay-nilay sa kanilang sarili, at makilala ang kanilang sarili, at kaya nilang matutong magsisi. Ito ang mga tao na gusto ng Diyos na iligtas. Kapag hindi nagmamahal ang isang tao sa katotohanan, mahirap para sa kanya na tanggapin ang katotohanan. Ano ang pinakamalaking panganib kapag walang kakayahang ang isang tao na tanggapin ang katotohanan? Ito ay pagtataksil sa Diyos. Ang mga hindi tumatanggap sa katotohanan ang pinakamalamang na magtaksil sa Diyos, at maaaring pagtaksilan nila ang Diyos sa anumang oras at lugar. Kaya nilang pagtaksilan ang Diyos kapag may munting bagay na hindi umaayon sa gusto nila. Kaya nilang pagtaksilan ang Diyos dahil hindi nila kayang tanggapin ang matabasan at maiwasto nang minsan. Kapag nahaharap sa isang sakuna, mas malamang pang lalo silang magreklamo at magtaksil sa Diyos. Anuman ang mangyari, ang mga hindi nagmamahal at tumatanggap sa katotohanan ang pinaka nasa panganib. Nakadepende kung maaari bang maligtas ang isang tao sa antas ng kung gaano niya kamahal ang katotohanan at ang mga positibong bagay pati na kung kaya ba niyang tanggapin ang katotohanan at isagawa ang katotohanan. Gamitin mo ang mga hinihingi ng katotohanan para sukatin ang tunay mong tayog, para makilala mo ang iyong sarili, at para malaman ang katotohanan ukol sa sarili mong katiwalian at kilalanin kung ano talaga ang kalikasan mo. Sa isang banda, natutulungan ka ng gayong pagkilatis para makilala mo ang iyong sarili at maabot ang tunay na pagsisisi. Sa kabilang banda, magagawa mong makilala ang Diyos at maunawaan ang Kanyang kalooban. Ang kawalan ng kakayahang tanggapin ang katotohanan ay pagpapamalas ng pagsuway at paglaban sa Diyos. Matutulungan ka ng malinaw na pagkaunawa sa problemang ito para malakaran ang tamang landas sa kaligtasan. Kapag tunay na nagmamahal ang isang tao sa katotohanan, maaari siyang magkaroon ng pusong may napakalaking paghahangad para sa Diyos, ng tapat na puso, at pagnanais na isagawa ang katotohanan at sundin ang Diyos. Kapag nagtataglay ng totoong lakas, nagagawa niyang magbayad ng halaga, ilaan ang kanyang lakas at oras, talikdan ang mga personal niyang pakinabang, at bitiwan ang lahat ng bagay na kinasasangkutan ng laman, hinahawan ang daan para sa pagsasagawa ng mga salita ng Diyos, sa pagsasagawa ng katotohanan, at pagpasok sa realidad ng salita ng Diyos. Kung, para makapasok sa realidad ng katotohanan, mabibitiwan mo ang sarili mong mga kuru-kuro, bitiwan ang mga interes ng sarili mong laman, reputasyon, katayuan, katanyagan, at kasiyahang panlaman—kung mabibitiwan ang gayong mga bagay, lalo kang makakapasok sa realidad ng katotohanan. Hindi mo na poproblemahin pa ang anumang paghihirap at kaligaligang mayroon ka—madaling malulutas ang mga ito—at madali kang makakapasok sa realidad ng mga salita ng Diyos. Para makapasok sa realidad ng katotohanan, ang pagkakaroon ng tapat na puso at pusong may napakalaking paghahangad para sa Diyos ang dalawang kondisyong hindi maaaring wala. Kung tapat na puso lang ang mayroon ka, pero lagi kang naduduwag, wala kang napakalaking paghahangad para sa Diyos, at umuurong ka kapag may nakakaharap kang mga paghihirap, hindi ito sapat. Kung mayroon ka lamang isang napakalaking paghahangad para sa Diyos sa iyong puso, at medyo mapusok ka, at may ganito ka lang na paghahangad, pero wala kang tapat na puso kapag may nangyayari sa iyo, at umuurong ka, at pinipili mo ang sarili mong mga interes, hindi rin ito sapat. Pareho mong kailangan ang isang tapat na puso at isang pusong may napakalaking paghahangad para sa Diyos. Ang antas ng katapatan sa iyong puso at ang tindi ng napakalaking paghahangad mo para sa Diyos ang tumutukoy sa kapangyarihan ng iyong pagnanais na isagawa ang katotohanan. Kung wala kang tapat na puso at walang napakalaking paghahangad para sa Diyos sa iyong puso, hindi mo mauunawaan ang mga salita ng Diyos at hindi ka magkakaroon ng pagnanais na isagawa ang katotohanan. Kapag ganito, hindi ka makakapasok sa realidad ng katotohanan at mahihirapan kang magtamo ng kaligtasan.

Hindi maliwanag sa maraming tao ang ibig sabihin ng maligtas. Naniniwala ang ilang tao na kung maraming taon na silang naniniwala sa Diyos, mas malamang na maligtas sila. Iniisip ng ilang tao na kung nauunawaan nila ang maraming espirituwal na doktrina, mas malamang na maligtas sila, o iniisip ng ilan na tiyak na maliligtas ang mga lider at manggagawa. Ang lahat ng ito ay mga kuru-kuro at imahinasyon ng tao. Ang susi ay dapat maunawaan ng mga tao ang ibig sabihin ng kaligtasan. Ang maligtas ay nangangahulugang, unang-una, na makalaya mula sa kasalanan, makalaya mula sa impluwensiya ni Satanas, at tunay na bumaling sa Diyos at sumunod sa Diyos. Ano ang dapat ninyong taglayin para makalaya mula sa kasalanan at mula sa impluwensiya ni Satanas? Ang katotohanan. Kung hangad ng mga taong matamo ang katotohanan, dapat silang masangkapan ng marami sa mga salita ng Diyos, dapat magawa nilang maranasan at maisagawa ang mga ito, nang sa gayon ay maunawaan nila ang katotohanan at makapasok sa realidad. Saka lamang sila maaaring maligtas. Kung maliligtas man o hindi ang isang tao ay walang kinalaman sa kung gaano katagal na siyang naniniwala sa Diyos, kung gaano karaming kaalaman ang mayroon siya, kung nagtataglay siya ng mga kaloob o kalakasan, o kung gaano siya nagdurusa. Ang tanging bagay na may direktang kaugnayan sa kaligtasan ay kung kaya bang matamo ng isang tao ang katotohanan o hindi. Kaya sa kasalukuyan, gaano karaming katotohanan ang tunay na naunawaan mo? At gaano karami sa mga salita ng Diyos ang isinabuhay mo? Sa lahat ng hinihingi ng Diyos, alin ang nakamit mo ang pagpasok? Sa mga taon ng paniniwala mo sa Diyos, gaano ka na nakapasok sa realidad ng salita ng Diyos? Kung hindi mo alam, o kung hindi mo nakamit ang pagpasok sa realidad ng anumang salita ng Diyos, kung gayon ay sa totoo lang, wala kang pag-asa sa kaligtasan. Imposibleng maligtas ka. Hindi mahalaga kung nagtataglay ka ng mataas na uring kaalaman, o kung matagal ka nang naniniwala sa Diyos, may maayos na kaanyuan, kayang magsalita nang mahusay, at naging isang lider o manggagawa sa loob ng ilang taon. Kung hindi mo hinahangad ang katotohanan at hindi mo maayos na isinasagawa at dinaranas ang mga salita ng Diyos, at wala kang tunay na patotoong batay sa karanasan, kung gayon ay wala ka ngang pag-asang maligtas. Wala Akong pakialam kung ano ang hitsura mo, kung gaano karaming siyentipikong kaalaman ang mayroon ka, kung gaano ka na nagdusa, o kung gaano kalaking halaga na ang ibinayad mo. Sinasabi Ko ito sa iyo: Kung hindi mo tinatanggap ang katotohanan at hindi kailanman pinapasok ang realidad ng mga salita ng Diyos, hindi ka maliligtas. Sigurado ito. Kung sasabihin mo sa Akin kung gaano mo napasok ang realidad ng mga salita ng Diyos, sasabihin Ko sa iyo kung gaano kalaki ang pag-asa mo na mailigtas. Ngayong nasabi Ko na sa inyo ang pamantayan sa pagsusukat nito, masusukat na dapat ninyo ito nang mag-isa. Anong katunayan ang sinasabi ng mga salitang ito sa inyo? Gumamit ang Diyos ng mga salita para likhain ang mundo, gumamit Siya ng mga salita para magawa ang bawat uri ng katunayan, para maisakatuparan ang lahat ng katunayan na ninais ng Diyos na matupad, at gumamit ang Diyos ng mga salita para isagawa ang dalawang yugto ng Kanyang gawain. Sa kasalukuyan, ginagawa ng Diyos ang ikatlong yugto ng Kanyang gawain, at mas marami ang sinalita ng Diyos sa yugtong ito kaysa sa iba pang yugto ng gawain. Ito ang panahon kung kailan pinakamaraming sinalita ang Diyos sa Kanyang gawain sa buong kasaysayan ng sangkatauhan. Na nakagamit ang Diyos ng mga salita para likhain ang mundo, para magawa ang lahat ng katunayan, para mula sa wala ay umiral ang lahat ng katunayan, at mula sa pag-iral tungo sa wala—ito ang awtoridad ng mga salita ng Diyos, at sa huli, gagamit din ang Diyos ng mga salita para magawa ang katunayan ng pagliligtas sa sangkatauhan. Ngayon, nakikita na ninyong lahat ang katunayang ito, walang ginawang gawain ang Diyos sa panahon ng mga huling araw na walang kaugnayan sa Kanyang mga salita, nagsalita Siya sa buong panahon, gumamit ng mga salita sa buong panahon para gabayan ang tao hanggang sa kasalukuyan. Siyempre, habang nagsasalita, gumamit din ng mga salita ang Diyos para panatilihin ang Kanyang kaugnayan sa mga sumusunod sa Kanya, gumamit Siya ng mga salita para gabayan sila, at napakahalaga ng mga salitang ito para sa mga nagnanais na maligtas, o sa mga ninanais ng Diyos na maligtas, gagamitin ng Diyos ang mga salitang ito para magawa ang katunayan ng kaligtasan ng sangkatauhan. Maliwanag naman na kahit tingnan pa sa aspeto ng kanilang nilalaman o sa dami ng mga ito, kahit anong uri pa ito ng mga salita, at kahit anong bahagi pa ng mga salita ng Diyos ang mga ito, napakahalaga ng mga ito sa bawat taong nagnanais na maligtas. Ginagamit ng Diyos ang mga salitang ito para makamit ang pinakamahalagang epekto ng Kanyang anim na libong taong plano ng pamamahala. Para sa sangkatauhan—sa sangkatauhan man ng kasalukuyan o ng hinaharap—ay napakahalaga ng mga ito. Gayon ang saloobin ng Diyos, gayon ang layon at kahalagahan ng Kanyang mga salita. Kaya ano ang dapat gawin ng sangkatauhan? Dapat makipagtulungan ang sangkatauhan sa mga salita at sa gawain ng Diyos, at huwag balewalain ang mga ito. Pero hindi ganoon ang paraan ng pananalig ng ilang tao sa Diyos: Kahit ano pa ang sabihin ng Diyos, para bang walang kinalaman sa kanila ang mga salita ng Diyos. Hinahangad pa rin nila kung ano ang gusto nila, ginagawa kung ano ang gusto nila, at hindi hinahanap ang katotohanan batay sa mga salita ng Diyos. Hindi ganito ang pagdanas sa gawain ng Diyos. May iba na hindi nakikinig kahit ano pa ang sabihin ng Diyos, na may iisang paninindigan lamang sa kanilang puso: “Gagawin ko ang anumang hinihingi ng Diyos, kung sinasabi ng Diyos na pumunta ako sa kanluran, pupunta ako sa kanluran, kung sinasabi Niyang pumunta ako sa silangan, pupunta ako sa silangan, kung sinasabi Niya na mamatay ako, ipapakita ko sa Kanya ang pagkamatay ko.” May isa nga lang problema: Hindi nila nauunawaan ang mga salita ng Diyos. Iniisip nila, “Napakarami ng mga salita ng Diyos, dapat mas madaling unawain ang mga ito, at dapat sabihin ng mga ito sa akin kung ano ang eksaktong dapat gawin. Magagawa kong sundin ang Diyos sa puso ko.” Kahit gaano pa karaming salita ang sabihin ng Diyos, sadyang nananatiling walang kakayahan ang gayong mga tao na maunawaan ang katotohanan, ni hindi sila makapagsalita tungkol sa kanilang mga karanasan at kaalaman. Para silang mga karaniwang tao na walang kahit anong nauunawaan tungkol sa mga espirituwal na bagay. Sa tingin ba ninyo ay mahal ng Diyos ang gayong mga tao? Nais ba ng Diyos na maging maawain sa gayong mga tao? (Hindi.) Siguradong ayaw Niya. Ayaw ng Diyos sa gayong mga tao. Sinasabi ng Diyos, “Nagsalita na Ako ng libu-libong salita na hindi pa nasasabi. Paanong, gaya ng isang bulag at bingi, hindi mo pa nakita ni narinig ang mga ito? Ano ba talaga ang iniisip mo sa iyong puso? Nakikita kita bilang isang taong labis lamang na naghahangad sa mga pagpapala at sa magandang hantungan—hinahangad mo ang mga layon na katulad ng kay Pablo. Kung ayaw mong makinig sa Aking mga salita, kung hindi mo nais sumunod sa Aking daan, bakit ka sumasampalataya sa Diyos? Hindi kaligtasan ang habol mo, ang habol mo ay ang magandang hantungan at ang paghahangad para sa mga pagpapala. At dahil ito ang binabalak mo, ang pinakaangkop para sa iyo ay ang maging tagapagsilbi.” Sa katunayan, ang pagiging tapat na tagapagsilbi ay pagpapamalas din ng pagsunod sa Diyos, pero ito ang pinakamababang pamantayan. Ang pamamalagi bilang tapat na tagapagsilbi ay mas mainam kaysa sa malugmok sa kapahamakan at pagkawasak gaya ng isang hindi mananampalataya. Lalo na’t kailangan ng sambahayan ng Diyos ng mga tagapagsilbi, at ang makapagserbisyo sa Diyos ay itinuturing din bilang isang pagpapala. Mas mabuti ito—hindi hamak na mas mabuti—kaysa maging alipores ng mga haring diyablo. Subalit hindi ganap na nakalulugod sa Diyos ang pagseserbisyo sa Diyos, dahil ang gawain ng paghatol ng Diyos ay para iligtas, linisin, at gawing perpekto ang mga tao. Kung kontento na ang tao sa pagseserbisyo lamang sa Diyos, hindi ito ang layuning nais makamit ng Diyos sa paggawa sa mga tao, ni hindi ito ang epektong nais makita ng Diyos. Pero matindi ang pagnanais ng mga tao, mga hangal at bulag sila: Nagayuma, nilamon sila ng ilang maliit na pakinabang, at binabalewala nila ang mahahalagang salita ng buhay na sinambit ng Diyos. Ni hindi nila sineseryoso ang mga ito, lalong hindi pinapahalagahan ang mga ito. Ang hindi pagbabasa ng mga salita ng Diyos o ang hindi pagpapahalaga sa katotohanan: matalino ba ito o hangal? Makakamit ba ng mga tao ang kaligtasan sa ganitong paraan? Dapat maunawaan ng mga tao ang lahat ng ito. May pag-asa lang sila sa kaligtasan kung isasantabi nila ang kanilang mga kuru-kuro at imahinasyon at tututok sa paghahangad sa katotohanan.

Tinatanong ng ilang tao: “Hinihingi ng mga salita ng Diyos sa tao na kilalanin ang kanyang katayuan bilang isang nilikha at tuparin ang kanyang tungkulin bilang isang nilikha. Hindi hinihingi sa atin na maging isang superman o dakilang tao, pero lagi akong nakakaramdam ng gayong mga ambisyon at paghahangad. Hindi ako kontento na maging isang ordinaryong tao. Ano ang dapat kong gawin kung gayon?” Napakasimple ng problemang ito. Bakit hindi ka handang maging isang ordinaryong tao? Kung huhukayin mo muna ang ugat ng katanungang ito, madaling malulutas ang iyong problema. Hinihingi ng Diyos sa tao na maging tapat na tao. Ito ang pinakamakabuluhang bagay. Kung nauunawaan mo ang katotohanan ng pagiging isang tapat na tao, malalaman mo na ang pagiging isang tapat na tao ay ang maging isang taong nagtataglay ng normal na pagkatao, isang tunay na tao. Ano ang mga panlabas na palatandaan ng isang tapat na tao? Ang maging tapat na tao ay ang maging normal na tao. Ano ang natural na gawi, isipan, at katwiran ng mga normal na tao? Paano nagpapakita ang mga salita at gawa ng mga normal na tao? Makakapagsalita ang isang normal na tao mula sa kanyang puso. Sasabihin niya anuman ang nasa puso niya nang walang kabulaanan o panlilinlang. Kung mauunawaan niya ang isang bagay na nakaharap niya, kikilos siya nang ayon sa kanyang konsiyensiya at katwiran. Kung hindi niya ito makikita nang malinaw, magkakamali at mabibigo siya, papasukin siya ng mga maling kaisipan, kuru-kuro, at personal na kathang-isip, at bubulagin siya ng mga ilusyon. Ito ang mga panlabas na palatandaan ng normal na pagkatao. Natutupad ba ng mga panlabas na palatandaang ito ng normal na pagkatao ang mga hinihingi ng Diyos? Hindi. Hindi matutupad ng mga tao ang mga hinihingi ng Diyos kung wala sa kanila ang katotohanan. Ang mga panlabas na palatandaang ito ng normal na pagkatao ay mga pag-aari ng ordinaryo at tiwaling tao. Ito ang mga bagay na taglay ng tao nang siya ay ipinanganak, mga bagay na likas sa kanya. Kailangan mong hayaan ang iyong sarili na ipakita ang mga panlabas na palatandaan at pagbubunyag na ito. Habang hinahayaan mo ang iyong sarili na ipakita ang mga panlabas na palatandaan at pagbubunyag na ito, dapat mong maunawaan na ganoon ang likas na gawi, kakayahan, at kalikasan sa pagkapanganak ng tao. Ano ang dapat mong gawin sa sandaling maunawaan mo ito? Dapat mo itong ikonsidera nang tama. Pero paano mo isasagawa ang tamang pagkonsidera na ito? Ginagawa ito sa pamamagitan ng higit pang pagbabasa ng mga salita ng Diyos, higit pang pagsasangkap ng katotohanan sa iyong sarili, pagbibigay-pansin sa mga bagay na hindi mo nauunawaan, mga bagay na may kuru-kuro ka, at mga bagay kung saan maaari kang magkamali ng paghatol sa Diyos nang mas madalas para pagnilay-nilayan ang mga ito at hanapin ang katotohanan upang lutasin ang lahat ng iyong problema. Kung ganito ka daranas nang ilang panahon, hindi mahalaga kung mabigo o madapa ka nang ilang beses. Ang pinakamahalagang bagay ay na nakikita mo nang malinaw ang mga bagay na ito sa mga salita ng Diyos at marunong kang magsagawa alinsunod sa mga prinsipyo at kalooban ng Diyos. Ipinapakita nito na may natutunan kang aral. Pagkatapos mong dumaan sa maraming taon ng mga kabiguan at pagkadapa, kung malinaw mong nauunawaan ang diwa ng tiwaling tao, nakikita ang ugat ng kadiliman at kasamaan sa mundo, at nakikilatis ang iba’t ibang uri ng tao, pangyayari at bagay, makakakilos ka nang ayon sa mga prinsipyo ng katotohanan. Dahil hindi ka isang superman, ni isang dakilang tao, hindi mo mapapasok at mauunawaan ang lahat ng bagay. Imposible para sa iyo na malinaw na makita sa isang sulyap ang mundo, malinaw na makita sa isang sulyap ang sangkatauhan, at malinaw na makita sa isang sulyap ang lahat ng nangyayari sa paligid mo. Isa kang ordinaryong tao. Dapat kang dumaan sa maraming pagkabigo, maraming panahon ng pagkalito, maraming pagkakamali sa paghusga, at maraming pagkalihis. Lubusang mailalantad nito ang iyong tiwaling disposisyon, ang iyong mga kahinaan at kakulangan, ang iyong kamangmangan at kahangalan, tinutulutan kang masuring muli at makilala ang iyong sarili, at magkaroon ka ng kaalaman tungkol sa walang hanggang kapangyarihan, lubos na karunungan, at disposisyon ng Diyos. Magkakamit ka ng mga positibong bagay mula sa Kanya, at mauunawaan mo ang katotohanan at makakapasok ka sa realidad. Marami kang mararanasan na hindi aayon sa gusto mo, kung saan mararamdaman mo na wala kang magawa. Pagdating sa mga ito, dapat kang maghanap at maghintay; dapat mong makamit mula sa Diyos ang kasagutan sa bawat bagay, at maunawaan mula sa Kanyang mga salita ang pangunahing diwa ng bawat bagay at ang diwa ng bawat uri ng tao. Ganito umasal ang isang ordinaryo at normal na tao. Dapat matuto kang magsabi ng, “Hindi ko kaya,” “Higit ito sa aking kakayahan,” “Hindi ko ito mapasok,” “Hindi ko pa naranasan ito,” “Wala akong anumang nalalaman,” “Bakit napakahina ko? Bakit wala akong silbi?” “Gayon kababa ang kakayahan ko,” “Napakamanhid at napakahangal ko,” “Napakamangmang ko na anupa’t aabutin ako ng ilang araw bago ko maunawaan ang bagay na ito at maasikaso ito,” at “Kailangan ko munang kausapin ang iba tungkol dito. Dapat matutunan mong magsagawa sa ganitong paraan. Ito ang panlabas na palatandaan ng pagtanggap mo na isa kang normal na tao at ng hangarin mong maging normal na tao. Iyong mga itinuturing ang kanilang sarili bilang dakila at makapangyarihan, na iniisip na hindi sila ordinaryo kundi nakakaangat at superhuman, hindi nila kailanman sinasabing “Hindi ko kaya,” “Higit ito sa aking kakayanan,” “Hindi ko ito mapasok,” “Hindi ko alam, kailangan kong matuto, kailangan ko itong aralin, kailangan kong maghanap ng mga taong makakabahaginan ko, kailangan kong sumangguni sa Itaas.” Hindi nila kailanman sinasabi ang gayong mga salita. Lalo na kapag nagtamo na sila ng katayuan, ayaw ng ganitong tao na isipin ng mga tao na siya ay isang ordinaryong tao at na, gaya ng iba, may mga bagay na hindi niya kaya, malinaw na makita, o maunawaan. Sa halip, gusto niyang lagi siyang mapagkamalan ng mga tao na isang superman. Samakatuwid, kapag may nangyayari sa kanya, hindi niya kailangang dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas, at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso. Hindi niya kailangang maghanap. Nauunawaan, natututuhan, at nakikita niya nang malinaw ang lahat ng nangyayari sa kanya sa loob lamang ng ilang minuto. Wala siyang katiwalian o kahinaan. Walang bagay na hindi niya malinaw na makikita, at walang bagay na hindi pa niya nararanasan. Kahit may bagay pa siyang hindi naranasan, malinaw niyang makikita ito sa isang sulyap lamang. Talagang isa siyang perpektong superman. Pagpapamalas ba ito ng normal na pagkatao? (Hindi.) Kung ganoon, isa ba siyang normal na tao? Siguradong hindi. Hindi inaamin ng ganitong tao na isa siyang ordinaryong tao, na mayroon siyang mga kahinaan, kapintasan at isang tiwaling disposisyon. Kaya mas madalas ba siyang makakaharap sa Diyos nang may tapat na puso para maghanap at manalangin? Siguradong hindi. Ipinapakita nito na kulang pa rin siya sa konsiyensiya at katwiran ng normal na pagkatao, o na hindi niya isinasabuhay ang normal na pagkatao.

Sabihin ninyo sa Akin, paano kayo magiging ordinaryo at normal na mga tao? Gaya ng sinasabi ng Diyos, paano kayo tatayo sa tamang lugar ng isang nilikha—paano ninyo magagawang hindi subukang maging isang pambihirang tao, o maging kung sinong dakilang tao? Paano ka dapat magsagawa upang maging isang ordinaryo at normal na tao? Paano ito magagawa? Sino ang sasagot? (Una sa lahat, kailangan naming aminin na ordinaryong tao kami, na lubha kaming karaniwan. Maraming bagay ang hindi namin nauunawaan, hindi naiintindihan, at hindi malinaw na makita. Dapat naming aminin na kami ay tiwali at may kapintasan. Pagkatapos niyon, kailangan naming magkaroon ng tapat na puso at humarap nang mas madalas sa Diyos para maghanap.) Una, huwag mong bigyan ng titulo ang sarili mo at huwag kang magpagapos dito, na sinasabing, “Ako ang lider, ako ang pinuno ng grupo, ako ang tagapangasiwa, walang nakaaalam sa gawaing ito nang higit sa akin, walang nakauunawa sa mga kasanayan nang higit sa akin.” Huwag kang mahumaling sa titulong ibinigay mo sa sarili. Sa sandaling gawin mo ito, itatali nito ang iyong mga kamay at paa, at maaapektuhan ang iyong sinasabi at ginagawa. Maaapektuhan din ang normal mong pag-iisip at paghusga. Dapat mong palayain ang iyong sarili sa mga gapos ng katayuang ito. Ibaba mo muna ang iyong sarili mula sa opisyal na titulo at posisyon na ito at tumayo ka sa lugar ng isang pangkaraniwang tao. Kung gagawin mo ito, magiging medyo normal ang mentalidad mo. Dapat mo ring aminin at sabihin na, “Hindi ko alam kung paano ito gawin, at hindi ko rin iyon nauunawaan—kakailanganin kong magsaliksik at mag-aral nang kaunti,” o “Hindi ko pa ito nararanasan, kaya hindi ko alam ang gagawin.” Kapag kaya mong magsabi ng tunay mong iniisip at magsalita nang tapat, magtataglay ka ng normal na katinuan. Makikilala ng iba ang tunay na ikaw, at sa gayon ay magkakaroon ng normal na pagtingin sa iyo, at hindi mo kakailanganing magpanggap, ni hindi ka magkakaroon ng anumang matinding kagipitan, kung kaya’t magagawa mong makipag-usap nang normal sa mga tao. Ang pamumuhay nang ganito ay malaya at magaan; ang sinumang napapagod mabuhay ay idinulot ito sa kanilang mga sarili. Huwag kang magkunwari o magpanggap. Magtapat ka muna tungkol sa iniisip mo sa iyong puso, tungkol sa tunay mong mga saloobin, upang malaman ng lahat ang mga iyon at maunawaan ang mga iyon. Bilang resulta, ang iyong mga alalahanin at ang mga hadlang at mga hinala sa pagitan mo at ng iba ay mawawala lahat. May iba pang nakahahadlang sa iyo. Palagi mong itinuturing ang sarili mo na pinuno ng grupo, isang lider, isang manggagawa, o isang taong may titulo, katayuan, at posisyon: Kung sasabihin mong mayroon kang hindi nauunawaan, o hindi kayang gawain, hindi ba’t nilalait mo ang iyong sarili? Kapag isinantabi mo ang mga gapos na ito sa iyong puso, kapag tumigil ka na sa pag-iisip na isa kang lider o isang manggagawa, at kapag tumigil ka na sa pag-iisip na mas magaling ka sa ibang tao at naramdaman mo na isa kang pangkaraniwang tao, na katulad ng lahat, at na mayroong ilang aspeto kung saan mas mababa ka sa iba—kapag nagbahagi ka ng katotohanan at mga bagay na may kinalaman sa gawain nang may ganitong saloobin, iba ang epekto, gayundin ang atmospera. Kung sa iyong puso, palagi kang may mga pag-aalinlangan, kung palagi kang namomroblema at nahahadlangan, at kung gusto mong alisin sa iyo ang mga bagay na ito pero hindi mo magawa, dapat ay seryoso kang magdasal sa Diyos, pagnilay-nilayan ang iyong sarili, tingnan ang iyong mga pagkukulang, at pagsumikapan ang katotohanan. Kung maisasagawa mo ang katotohanan, magkakamit ka ng mga resulta. Anuman ang gawin mo, huwag kang magsalita at kumilos mula sa isang partikular na posisyon o gamit ang isang partikular na titulo. Isantabi mo muna ang lahat ng ito, at ilagay mo ang sarili mo sa lugar ng isang pangkaraniwang tao. Kapag sinasabi ng isang tao, “Hindi ba’t ikaw ang lider? Hindi ba’t ikaw ang namamahala sa pangkat na ito? Dapat mong maunawaan ito.” Bilang tugon, sinasabi mo: “Saan sa mga salita ng Diyos sinasabi na, kung isa kang lider o lider ng pangkat, mauunawaan mo ang lahat? Hindi ko ito nauunawaan. Huwag mo akong husgahan gamit ang iyong mga mata. Masyado kang maraming hinihingi. Totoo ngang isa akong lider, pero masyado pa ring mababaw ang pagkaunawa ko sa katotohanan at hindi ko alam kung ano ang magiging pasya ko dahil hindi ko pa naranasan ang bagay na ito at hindi ko pa rin ito makita nang malinaw. Kailangan kong manalangin at maghanap. Ang sabi ng Diyos, huwag maligalig na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan. Gusto mo laging makaunawa ako kaagad at magdesisyon ako kaagad. Paano kung magkamali ako ng desisyon? Sino ang mananagot? Mapananagutan mo ba ito? Gusto mo bang magkamali ako? Kapag ginawa mo ito, ikaw ba ang mananagot para sa akin? Dapat magtulungan tayo, magkasamang manalangin at maghanap, at pangasiwaan nang mabuti ang bagay na ito.” Kaya mo ba itong gawin? Madali ba itong gawin? Kung kaya mong kausapin ang iba nang taos sa puso, puwede mong sabihin na, “Ang totoo, napakaliit din ng tayog ko. Kung hindi ako maghahanap at mananalangin, maaari akong magkamali anumang oras. Minsan ay hindi ko maiwasang magkamali. Gaano ba kalaki sa tingin mo ang tayog ko? Masyadong naging mataas ang pagtingin mo sa akin.” Kapag narinig ng taong kasama mo ang mga sinasabi mo, mararamdaman niya sa kanyang puso na isa kang napakamatapat na tao na nakakapagsalita nang mula sa puso. Pagkatapos, hindi na siya hihingi nang sobra-sobra sa iyo, bagkus ay makikipagtulungan sa iyo. Kung isasagawa mo ito, mas magiging makatwiran ka sa mga bagay na ginagawa mo, hindi ka malilimitahan o matatalian ng katanyagan, pakinabang, at katayuan, at makakalaya ang puso mo. Makakapagsalita at makakakilos ka nang may bukas na puso, at magagawa mong makipagtulungan nang matiwasay sa iba at tratuhin ang mga kapatid nang tama. Sa pagkakataong ito, lalong magiging normal ang kalagayan mo, at lalong magiging makatwiran ang mga kilos mo. Makikita ito ng lahat at sasabihin nila, “Tunay na nagbago na ang lider na ito. Tunay siyang nagtataglay ng konsiyensiya at pag-unawa, at naisabuhay niya ang normal na pagkatao. Kapag ganitong klase ng tao ang ating lider, magtatamo rin tayo ng maraming kapakinabangan!” Sa pagkakataong ito, kapag muli kang nakibahagi sa gawain, ito man ay sa paghahanap at pananalangin o pagpunta sa iba para makipagbahaginan, ang ginagawa mo ay tama at wasto, at hindi ka magkakaroon ng anumang agam-agam. Sa lahat ng ginagawa mo, magiging matibay at matatag ka. Hindi ka naliligalig na makahanap ng mga solusyon, bagkus ay hinahayaan mong mangyari nang kusa ang mga bagay-bagay. Kahit ano pa ang makaharap mo, madadala mo ito sa harapan ng Diyos at maiaalay mo ang tapat mong puso. Isa itong prinsipyo na maisasagawa mo sa lahat ng bagay. Ang lahat, sila man ay lider at manggagawa o mga kapatid, ay ordinaryong tao. Dapat isagawa nilang lahat ang prinsipyong ito. May bahagi at responsabilidad ang lahat sa pagsasagawa ng salita ng Diyos. Maaaring ikaw ay isang lider, isang manggagawa, ang pinuno ng pangkat, isang taong nangangasiwa, o isang taong lubos na iginagalang sa grupo. Kahit sino ka pa, dapat matuto kang magsagawa sa ganitong paraan. Alisin mo ang katayuan at titulong dala-dala mo, alisin ang mga koronang ipinatong sa iyo ng iba. Pagkatapos, magiging madali sa iyong maging isang normal na tao at, nang walang kahirap-hirap, kikilos ka nang batay sa konsiyensiya at pag-unawa. Siyempre, pagkatapos niyon, hindi sapat na aminin lang na hindi mo nauunawaan at hindi mo alam. Hindi ito ang pinakasolusyon na lumulutas sa problema. Ano ang pinakasolusyon? Dalhin ang mga bagay-bagay at paghihirap sa harapan ng Diyos para manalangin at maghanap. Hindi sapat na manalangin lang nang mag-isa ang isang tao. Sa halip, kasama ang lahat, dapat mag-alay ka ng mga panalanging tungkol sa bagay na ito at pasanin ang responsabilidad at obligasyong ito. Isang magandang paraan iyon para gawin ang mga bagay-bagay! Maiiwasan mong tahakin ang landas na subukang maging isang dakilang tao at superman. Kung magagawa mo ito, malalagay ka sa tamang lugar ng isang nilikha nang hindi mo namamalayan at mapapalaya mo ang iyong sarili mula sa mga tanikala ng ambisyon at paghahangad na maging isang superman at isang dakilang tao.

Ang pagtayo sa tamang lugar ng isang nilikha at ang maging isang ordinaryong tao: Madali ba itong gawin? (Hindi ito madali.) Nasaan ang hirap dito? Ito iyon: Pakiramdam lagi ng mga tao na maraming halo at titulo ang nakapatong sa kanilang mga ulo. Binibigyan din nila ang kanilang sarili ng identidad at katayuan ng mga dakilang tao at superman at nakikibahagi sa lahat ng pakunwari at huwad na pagsasagawa at pakitang-taong palabas na iyon. Kung hindi mo bibitiwan ang mga bagay na ito, kung laging natatalian at nakokontrol ng mga bagay an ito ang iyong mga salita at gawa, mahihirapan kang pumasok sa realidad ng salita ng Diyos. Magiging mahirap na huwag kang maligalig na makahanap ng mga solusyon sa mga bagay na hindi mo nauunawaan at dalhin ang gayong mga bagay sa harapan ng Diyos nang mas madalas at mag-alay sa Kanya ng tapat na puso. Hindi mo ito magagawa. Ito ay dahil mismo sa iyong katayuan, sa iyong mga titulo, sa iyong identidad, at sa lahat ng gayong mga bagay na huwad at hindi totoo, dahil sinasalungat at kinokontra ng mga ito ang mga salita ng Diyos, na nagagapusan ka ng mga bagay na ito para hindi ka makalapit sa harapan ng Diyos. Ano ang idinudulot ng mga bagay ng ito sa iyo? Nagiging mahusay ka tuloy magbalatkayo dahil sa mga ito, nagkukunwaring nakakaunawa, nagkukunwaring matalino, nagkukunwaring isang dakilang tao, nagkukunwaring isang sikat na tao, nagkukunwaring may-kakayahan, nagkukunwaring marunong, at nagkukunwari pa nga na kaya mong gawin ang lahat ng bagay. Ginagawa mo ito para sambahin at hangaan ka ng iba. Lalapit sila sa iyo dala-dala ang lahat ng kanilang problema, umaasa sa iyo at tinitingala ka. Kaya, para bang isinasalang mo ang iyong sarili sa apoy. Sabihin mo sa Akin, masarap bang masalang sa apoy? (Hindi.) Hindi mo nauunawaan, pero wala kang lakas ng loob na magsalita na hindi mo nauunawaan. Hindi mo makita kung ano ang totoo, pero wala kang lakas ng loob na sabihing hindi mo makita kung ano ang totoo. Halata namang nagkamali ka, pero wala kang lakas ng loob na aminin ito. Nasa matinding pighati ang iyong puso, pero wala kang lakas ng loob na sabihing, “Sa pagkakataong ito kasalanan ko talaga, may utang na loob ako sa Diyos at sa aking mga kapatid. Nakapagdulot ako ng matinding kawalan sa sambahayan ng Diyos, pero wala akong lakas ng loob para tumayo sa harapan ng lahat at aminin ito.” Bakit hindi ka makapagsalita? Naniniwala kang, “Kailangan kong ingatan ang reputasyon at halo na ibinigay sa akin ng aking mga kapatid, hindi ko maaaring pagtaksilan ang mataas na pagtingin at tiwalang mayroon sila para sa akin, lalo na ang mga inaasahan nila sa akin na pinanghawakan nila sa loob ng maraming taon. Samakatuwid, kailangan kong patuloy na magkunwari.” Anong klaseng pagbabalatkayo iyon? Matagumpay mong ginawang dakilang tao at superman ang iyong sarili. Gusto kang lapitan ng mga kapatid para pagtanungan, konsultahin, at hingan pa nga ng payo tungkol sa anumang problemang kinakaharap nila. Tila hindi nila kayang mabuhay nang wala ka. Pero hindi ba’t napipighati ang iyong puso? Siyempre, hindi nararamdaman ng ibang tao ang kapighatiang ito. Hindi nararamdaman ng isang anticristo ang kapighatiang ito. Sa halip, naaaliw siya rito, iniisip na ang kanyang katayuan ay nakahihigit kaninuman. Subalit ang isang pangkaraniwan at normal na tao ay nakakaramdam ng pighati kapag nasasalang sa apoy. Pakiramdam niya’y wala siyang kwenta, tulad lamang ng isang ordinaryong tao. Hindi siya naniniwala na mas malakas siya kaysa sa iba. Hindi lamang sa inisip niyang hindi niya kayang gawin ang anumang praktikal na gawain, kundi maaantala rin niya ang gawain ng iglesia at maaantala ang mga hinirang ng Diyos, kaya aakuin niya ang sisi at magbibitiw. Isa itong tao na may pag-unawa. Madali bang lutasin ang problemang ito? Madali para sa mga taong may pag-unawa na lutasin ang problemang ito, pero mahirap naman para sa mga walang pag-unawa. Kung, sa sandaling magkaroon ka ng katayuan, tinatamasa mo nang walang kahihiyan ang mga kapakinabangan dulot ng katayuan na ang resulta ay malalantad at matitiwalag ka dahil sa kabiguan mong gumawa ng totoong gawain, ikaw na ang may kagagawan nito sa iyong sarili at marapat lamang na mangyari ito sa iyo! Ni hindi ka marapat tumanggap ng kahit katiting na awa at habag. Bakit Ko sinasabi ito? Ito ay dahil nagpupumilit kang tumayo sa isang mataas na lugar. Isinasalang mo ang iyong sarili sa apoy. Ikaw ang may gawa ng iyong sugat. Kung ayaw mong masalang sa apoy at maihaw, dapat mong isuko ang lahat ng titulo at halo na ito at sabihin sa iyong mga kapatid ang tunay na katayuan at mga kaisipan sa iyong puso. Sa ganitong paraan, matatrato ka nang tama ng mga kapatid at hindi mo na kailangang magbalatkayo. Ngayong nasabi mo na ang iyong saloobin at nabigyang linaw mo na ang tunay mong kalagayan, hindi ba lalong nakakaramdam ang puso mo ng kapanatagan, at kapahingahan? Bakit ka maglalakad nang may ganoong kabigat na pasan sa iyong likod? Kung ipagtatapat mo ang tunay mong kalagayan, magiging mababa nga ba ang pagtingin sa iyo ng mga kapatid? Talaga bang iiwan ka nila? Hinding-hindi. Sa kabaligtaran, sasang-ayunan at hahangaan ka ng mga kapatid dahil sa lakas ng loob mong sabihin kung ano ang laman ng iyong puso. Sasabihin nilang isa kang tapat na tao. Hindi nito hahadlangan ang gawain mo sa iglesia, ni hindi magkakaroon ng bahagya mang negatibong epekto rito. Kung talagang nakikita ng mga kapatid na may mga paghihirap ka, kusa ka nilang tutulungan at gagawa silang kasama mo. Ano ang masasabi ninyo? Hindi ba’t ganito ang mangyayari? (Oo.) Ang laging magbalatkayo para tingalain ka ng iba ang pinakahangal na bagay. Ang pinakamagandang diskarte ay ang maging ordinaryong tao na may karaniwang puso, ang magawang magtapat sa mga hinirang ng Diyos sa dalisay at simpleng paraan, at ang madalas na makibahagi sa mga taos-pusong usapan. Huwag na huwag mong tanggapin kapag tinitingala ka ng mga tao, hinahangaan ka, labis kang pinupuri, o nagsasalita ng mga pambobola. Dapat tanggihang lahat ang mga bagay na ito. Halimbawa, maaaring sabihin ng ilang tao na: “Hindi ba’t isa kang propesor sa unibersidad? Dahil napakarunong mo, nauunawaan mo siguro nang husto ang katotohanan.” Sabihin mo sa kanila: “Anong klase akong propersor sa unibersidad? Wala anumang kaalaman ang makakapalit sa katotohanan. Nagdulot ng matinding pagdurusa sa akin ang kaalamang ito. Wala itong kakwenta-kwenta. Huwag ninyo akong tingnan nang mataas, isa lamang akong ordinaryong tao.” Siyempre, may mga taong nahihirapang bitiwan ang kanilang katayuan. Gusto nilang maging ordinaryo, pagkaraniwang tao at tumayo sa tamang lugar ng isang nilikha. Ayaw nilang magdusa nang gayon, pero hindi nila mapigilan ang kanilang sarili. Lagi nilang tinitingnan ang kanilang sarili bilang nakakataas na tao at hindi nila kayang bumaba mula sa kanilang mataas na lugar. Problema ang dulot nito. Gustong-gusto nila kapag umiikot ang mundo ng mga tao sa kanila, tinititigan sila nang may paghanga. Gustong-gusto nilang pinupuntahan sila ng mga tao para sa kanilang mga problema, umaasa sa kanila, nakikinig sa kanila, at tinitingala sila. Gustong-gusto nila na naniniwala ang mga tao na nakakataas silang mga tao na mga eksperto sa lahat ng bagay, na alam nila ang lahat kaya walang bagay na hindi nila nauunawaan, at iniisip pa nga nila na napakabuti at napakaganda kung ituturing sila ng mga tao bilang mga mananagumpay. Hindi na malulunasan ito. Tinatanggap ng ilang tao ang mga papuri at koronang ipinagkakaloob ng iba at ginagampanan ang papel bilang superman at dakilang tao pansamantala. Pero hindi sila komportable at napipighati sila. Ano ang dapat nilang gawin? Sinuman na gustong mambola sa iyo ay isinasalang ka talaga sa apoy, at dapat mo silang layuan. O kung hindi naman, maghanap ng oportunidad para ibunyag sa kanila ang katotohanan ng katiwalian mo, makipag-usap sa kanila tungkol sa tunay mong kalagayan, at ilantad ang iyong mga kapintasan at pagkukulang. Sa ganitong paraan, hindi ka nila sasambahin o titingalain. Madali ba itong gawin? Ang totoo, madali itong gawin. Kung hindi mo talaga kayang gawin ito, pinatutunayan nito na mapagmataas ka at mataas ang tingin mo sa iyong sarili. Talagang itinuturing mo ang iyong sarili bilang isang superman, isang dakilang tao, at hindi mo talaga kinapopootan at kinasusuklaman ang ganitong uri ng disposisyon sa iyong puso. Kapag ganito, naghihintay ka na lang na madapa at mapahiya sa paningin ng iba. Kung isa kang taong tunay na may pag-unawa, mandidiri ka at maduduwal sa tiwaling disposisyon na gusto laging gumanap na superman at dakilang tao. Kahit papaano man lang, dapat mayroon kang ganitong pakiramdam. Saka mo lamang kapopootan ang iyong sarili at matatalikdan ang laman. Paano ka ba dapat magsagawa para maging isang karaniwang tao, isang ordinaryong tao, isang normal na tao? Una, dapat mong itatwa at bitiwan ang mga bagay na iyon na iniingatan mo na iniisip mong napakabuti at napakahalaga, pati na ang mga mabababaw, magagandang salita kung saan hinahangaan at pinupuri ka. Kung, sa iyong puso, malinaw sa iyo kung anong klaseng tao ka, kung ano ang diwa mo, kung ano ang iyong mga kapintasan at mga pagbuhos ng katiwalian, dapat mo itong hayagang ibahagi sa ibang tao, upang makita nila kung ano ang tunay mong kalagayan, kung ano ang mga saloobin at opinyon mo, upang malaman nila kung ano ang kaalaman mo sa gayong mga bagay. Anuman ang gawin mo, huwag kang magkunwari o magpanggap, huwag mong itago ang sarili mong katiwalian at mga kapintasan sa iba, nang sa gayon walang sinumang makaalam sa mga iyon; ang ganitong uri ng huwad na pag-uugali ay nangangahulugan na may hadlang sa iyong puso, at isa rin itong tiwaling disposisyon, at mapipigilan nito ang mga tao na magsisi at magbago. Dapat kang magdasal sa Diyos, at itaas para sa pagninilay at pagsusuri ang mga huwad na bagay tulad ng papuri sa iyo ng ibang tao, ang karangalang ibinubuhos nila sa iyo, at ang mga koronang ipinagkakaloob nila sa iyo, dapat mong makita ang pinsalang ginagawa ng mga bagay na ito sa iyo—at sa paggawa niyon ay masusukat mo ang iyong sarili, magkakamit ka ng pagkakilala sa sarili, at hindi mo na makikita ang iyong sarili bilang pambihirang tao, o kung sinong dakilang tao. Sa sandaling magkaroon ka ng gayong kamalayan sa sarili, magiging madali na sa iyong tanggapin ang katotohanan, tanggapin sa iyong puso ang mga salita ng Diyos at kung ano ang hinihingi ng Diyos sa tao, tanggapin ang pagliligtas sa iyo ng Lumikha, matatag na maging isang pangkaraniwang tao, isang tao na praktikal, para magkaroon ng normal na kaugnayan sa pagitan mo—na isang nilikha, at ng Diyos—na ang Lumikha. Ito mismo ang hinihingi ng Diyos sa mga tao, at isa ring bagay na ganap nilang makakamit. Mga ordinaryo, at normal na tao lamang ang pinapayagan ng Diyos na lumapit sa harapan Niya. Hindi Siya tumatanggap ng pagsamba mula sa mga nagbabalatkayo o mula sa mga huwad na tanyag ng tao, dakilang tao, at superman. Kapag binibitiwan mo ang mga huwad na halo na ito, inaamin na isa kang ordinaryo’t normal na tao, at lumalapit ka sa Diyos para hanapin ang katotohanan at manalangin sa Kanya, lalong magiging tunay ang pusong mayroon ka para sa Kanya, at lalo kang mapapanatag. Sa ganoong pagkakataon, mararamdaman mong kailangan mo ang Diyos para suportahan at tulungan ka, at magagawa mong lumapit sa harapan ng Diyos nang mas madalas para maghanap at manalangin sa Kanya. Sabihin mo sa Akin, sa tingin mo ba’y mas madaling maging isang dakilang tao, isang superman, o isang ordinaryong tao? (Isang ordinaryong tao.) Kung pag-uusapan ay teorya, madaling maging ordinaryong tao, pero mahirap namang maging isang dakilang tao o superman, na laging nagdudulot ng pighati. Subalit kapag nagdedesisyong mag-isa ang mga tao at isinasagawa ito, hindi nila maiwasang gustuhing maging isang superman o dakilang tao. Hindi nila mapigilan ang kanilang sarili. Sanhi ito ng kanilang kalikasan at diwa. Kaya, kailangan ng tao ang pagliligtas ng Diyos. Sa hinaharap, kapag tinatanong kayo ng isang tao na, “Paano mapipigilan ng isang tao na huwag maging superman at dakilang tao?” Magagawa mo bang sagutin ang katanungang ito? Ang kailangan lang ninyong gawin ay isagawa ang pamamaraang inilatag Ko. Maging isang ordinaryong tao, huwag magbalatkayo, manalangin sa Diyos, at matutuhang ilantad ang iyong sarili sa isang simpleng paraan at magsalita sa iba nang mula sa puso. Natural na magbubunga ang gayong pagsasagawa. Unti-unti, matututuhan mong maging isang normal na tao, hindi ka na mababagot sa buhay, hindi na nahahapis, at hindi na nasasaktan. Ang lahat ng tao ay ordinaryong mga tao. Walang pagkakaiba sa pagitan nila, maliban sa magkakaiba ang kanilang mga personal na kaloob at maaari silang magkaiba-iba sa kakayahan. Kung hindi dahil sa pagliligtas at proteksyon ng Diyos, lahat sila ay gagawa ng kasamaan at magdurusa ng parusa. Kung maaamin mo na ordinaryo kang tao, kung makakalabas ka mula sa mga imahinasyon at hungkag na ilusyon ng tao at kaya mong hangaring maging isang tapat na tao at gumawa ng mga matapat na gawa, kung kaya mong matiyagang sundin ang Diyos, hindi ka magkakaroon ng anumang problema at ganap mong maisasabuhay ang wangis ng tao. Ganoon ito kasimple, kaya bakit walang landas? Napakasimple ng bagay na kasasabi Ko lang. Sa katunayan, ganoon lang talaga iyon. Kaya itong tanggapin nang buo ng mga nagmamahal sa katotohanan, at sasabihin din nila, “Ang totoo, hindi masyadong hinahanapan ng Diyos ang tao. Matutugunang lahat ang Kanyang mga hinihingi sa pamamagitan ng konsensiya at pag-unawa ng tao. Hindi mahirap para sa isang tao na gampanang mabuti ang kanyang tungkulin. Kung kumikilos ang isang tao nang mula sa puso at may lakas ng loob at paghahangad na isagawa ito, madali itong makamit.” Pero hindi ito makamit ng ilang tao. Para sa mga laging may mga ambisyon at hinahangad, sa mga laging gustong maging mga superman at dakilang tao, bagama’t gusto nilang maging ordinaryong mga tao, hindi madali para sa kanila. Pakiramdam lagi nila na nakakaangat at mas mahusay sila kaysa sa iba, kaya nilalamon ng paghahangad na maging superman o dakilang tao ang kanilang buong puso at isip. Hindi lamang na hindi sila handang maging ordinaryong mga tao at manatili sa kanilang katayuan bilang mga nilikha, nangangako silang hindi sila susuko sa paghahangad na maging mga superman o dakilang tao. Hindi na malulunasan ito.

May ilang tao na hindi naghahanap sa katotohanan at hindi nananalangin sa Diyos kahit ano pa ang masagupa nila. Kumikilos lang sila batay sa sarili nilang mga kagustuhan, kaloob, at kakayahan. Kahit kapag nananalangin sila sa Diyos, hindi nila ito ginagawa nang totoo sa puso, at sa kanilang puso, iniisip nila, “Ang Diyos na ang bahala kung bibigyan Niya ako ng kaliwanagan o hindi. Kikilos na lang ako sa paraang iniisip kong tama.” Pakiramdam nila’y kayang-kaya nilang harapin ang mga bagay na ito nang sila lang at na ganap na may-kakayahan silang gawin ang gawain. Para sa kanila, ang pananalangin sa Diyos ay isang bagay na ginagawa nang kung papaano na lang. Anong klase ang gayong mga tao? Kaya ba nilang aminin na sila’y ordinaryo, at normal na mga tao? Makakapasok ba sila sa realidad ng mga salita ng Diyos? (Hinding hindi.) Iniisip ba ng gayong mga tao na kaya nilang gawin ang anumang bagay? (Oo.) Naniniwala sila na, kahit hindi pa sila kumilos ayon sa mga salita ng Diyos, kaya nilang harapin ang anumang bagay, at matatapos nila ang lahat nang walang anumang aberya o hirap nang hindi hinahanap ang mga salita ng Diyos. Anong landas ang tinatahak ng mga taong kagaya nito? Landas ba ito ng paghahangad na maging superman at dakilang tao? (Oo.) Kahit gaano pa kalaking gulo ang gawin nila o kung gaano karaming paglabag ang gawin nila, wala lang ito sa kanila. Hangga’t marami silang nagawa, nakapag-ipon ng ilang partikular na bagay na nakamit, at naramdamang nakakaangat sila, pakiramdam nila’y nagtataglay na sila ng mga mapagkukunan at abilidad. Iniisip nila na sila’y mga taong nagsikap at maraming nakamit para sa sambahayan ng Diyos. Hindi nila kailangan ang mga salita ng Diyos. Hindi nila kailangan ang gawain ng Diyos. Sila mismo kaya nilang gawin ang anumang bagay. Hindi kailanman lalapit ang gayong mga tao sa harapan ng Diyos. Nagyayabang sila na walang bagay na hindi nila kayang gawin. Kapag may nakakaharap silang isang bagay, hindi sila kailanman nananalangin sa Diyos, ni hindi nila hinahanap ang mga prinsipyo ng katotohanan, lalo namang hindi sila nakikipagbahaginan kasama ng mga kapatid. Ni hindi nila kailanman sinasangguni ang Itaas, lalo na ang paghahanap ng katotohanan sa mga salita ng Diyos. Iniisip nilang maraming bagay ang hindi natalakay at hindi nabigyan ng konkretong paliwanag sa mga salita ng Diyos, kaya ayos lang para sa kanila na lutasin ang gayong mga bagay nang sila lang. Hindi nila namalayan, naisantabi na pala nila ang Diyos. Hindi nila namalayan, nilalait na pala nila ang iba at niyuyurakan ang lahat. Ang daang nilalakaran nila ay ang daan tungo sa pagiging isang tanyag na tao, isang dakilang tao, at isang superman. Sa bandang huli, hindi makatatayong matatag ang ganitong uri ng tao. Kung hihilingin mo sa kanila na matutuhang aminin na mga ordinaryo silang tao, na may kakayahan silang magkamali, makagawa ng mga paglabag, at mabigo, at na marami silang mga pagkukulang at kapintasan, magagawa ba nila ito? (Hindi nila magagawa.) Kung sinabihan mo silang tanggalin ang mga halo at koronang iyon, na bitiwan ang mataas na pagtingin na ibinigay sa kanila ng kanilang mga kapatid, at isuko ang kanilang katanyagan at katayuan sa iglesia, papayag ba sila? (Hindi sila papayag.) Sasabihin nila, “Paano ko maisusuko nang ganoon-ganoon lang ang katanyagan at mga koronong pinaghirapan ko? Hindi ako ganoon kahangal!” Gusto pa nilang ituring sila ng mas maraming tao bilang mga superman at dakilang tao. Ayaw nilang makita ng mga tao ang kanilang mga pagkukulang at kapintasan at tratuhin sila bilang mga normal na tao. Lalong hindi nila nais kapag inilalantad ng mga tao ang kanilang mga pagkakamali, kabiguan, at asal. Makalalapit ba ang gayong mga tao sa harapan ng Diyos nang madalas para manalangin at hanapin ang katotohanan? (Hindi.) Kahit lumapit pa sila sa harapan ng Diyos para manalangin, magkakaroon ba sila ng tapat na puso? (Hindi.) Lahat ng sabihin at gawin nila ay para sa korona sa kanilang ulo at para sa sarili nilang katanyagan. Ginagawa nila ang mga bagay para makita ng lahat, pero hindi nila tatanggapin ang masusing pagsisiyasat ng Diyos at hindi nila kayang mag-alay sa Diyos ng tapat na puso, na wala sila. Hindi nila maintindihan sa anupamang paraan ang kalooban ng Diyos na nakapaloob sa salita ng Diyos at hindi sila makakilos alinsunod sa mga hinihingi ng Diyos. Samakatuwid, kahit gusto pa ng ganitong tao na hanapin ang katotohanan at gusto niyang alisin ang pagnanasang maging tanyag na tao o dakilang tao, hindi siya tapat. Hindi niya matalikdan ang laman, ni hindi niya maisagawa ang katotohanan. Anong klase siyang tao? Hindi siya mananampalataya. Mga anticristo sila. Sa sandaling magkaroon ng katayuan, awtoridad, at kaunting katanyagan ang mga anticristo sa mga tao, pagsisikapan nilang magtayo ng nagsasariling kaharian, tatahakin ang isang landas kung saan wala nang balikan. Kahit ilang beses ka pang makipagbahaginan sa kanila tungkol sa katotohanan o tabasan at iwasto sila, mawawalan ito ng kabuluhan. Sa sambahayan ng Diyos, ang pagbabahagi tungkol sa katotohanan, ang pag-usapan ang tungkol sa mga karanasan at patotoo, ang paghahangad na mahalin ang Diyos at magpatotoo sa Diyos, at ang pakikipagbahaginan tungkol sa dalisay na pagkaunawa at mga prinsipyo ng katotohanan—epektibo lamang ang mga positibong bagay na ito para sa mga nagmamahal sa katotohanan at may napakalaking paghahangad para sa Diyos. Para sa mga hindi nagmamahal sa katotohanan, mga naghahangad lamang ng mga pagpapala, at mga gustong gumanap sa papel bilang superman at dakilang tao, wala silang kasilbi-silbi. Anumang katotohanan, tamang salita, at positibong bagay ay para sa lahat ng nagmamahal sa katotohanan, nagmamahal sa salita ng Diyos, at may napakalaking paghahangad para sa Diyos. Matapos mapakinggan ang katotohanan, sasabihin din ng mga hindi nagtataglay ng mga kwalipikasyong ito na tama ang katotohanan at mabuti ang katotohanan, pero bubulay-bulayin nila ito at iisiping, “Para saan at nabubuhay ako? Nabubuhay ako para sa katanyagan, katayuan, mga korona, halo, at mga gantimpala ng Diyos. Kung wala ang mga ito, may dignidad pa rin ba ako? Ano ang kahulugan ng buhay ko? Hindi ba’t ang pananampalataya sa Diyos ay isang paraan lamang para makakuha ng mga gantimpala at korona? Ngayong nagbayad na ko ng halaga nang higit pa sa puso at dugo ko, at matapos maghintay nang napakatagal, dumating na sa wakas ang panahon para gantimpalaan ng Diyos ang mabubuti at parusahan ang masasama. Ito ang panahong dapat akong koronahan at tanggapin ang aking gantimpala. Paano ko hahayaang makuha ito ng iba? Ang maging isang normal na tao, isang ordinaryong tao, gaya ng ibang karaniwang tao, ano ang saysay na mabuhay nang ganoon? Hindi ako ganoon kahangal!” Hindi ba’t wala nang lunas ang gayong tao? (Oo.) Huwag mo nang hangaring himukin ang gayong mga tao. Hindi para sa kanila ang katotohanan, at hindi katotohanan ang gusto nila. Mga pagpapala at korona lang ang hinahangad ng ganitong uri ng tao. Lampas na sa nararapat para sa normal na tao ang kanyang mga hinahangad at ambisyon. Hindi lubos maisip ng ilang tao kung bakit kumakapit ang ganitong uri ng tao sa katayuan at kapangyarihan at hindi bibitiw. Ito ang diwa at likas na kalikasan ng ganitong uri ng tao. Hindi mo maiisip ito dahil iba ang diwa mo sa kanila, at gayundin hindi ka rin nila maintindihan. Hindi nila alam kung bakit napakahangal mo. Ayaw mo ng mga nakahanda nang korona, halo, at katanyagan, sa halip gusto mong maging ordinaryong tao. Hindi ka nila lubos na maintindihan. Iniisip ng ganitong uri ng tao na, “Masikap mong hinahangad ang katotohanan, isinasagawa mo kung ano ang sinasabi ng Diyos sa iyo, ginagawa mo kung ano ang sinasabi sa iyo ng Diyos, at sinusunod mo ang anumang sabihin ng Diyos sa iyo. Bakit napakahangal mo?” Iniisip nila na ang pagiging isang tapat na tao at ang pagsasagawa ng katotohanan ay kahangalan, kamangmangan, at katangahan. Inaakala nila na sila ay matalino sa paghahangad ng kaalaman at sa pagganap ng papel ng isang mataas na tao. Dahil iniisip nilang nauunawaan nila ang lahat ng bagay, nagkokonklusyon sila na “walang kabuluhan ang buhay ng isang taong walang katayuan at katanyagan, hindi nagsusuot ng korona sa kanyang ulo, at wala siyang halaga sa mga tao at walang awtoridad na magsalita.” Kung hindi namumuhay ang isang tao para sa katanyagan, dapat siyang mamuhay para sa pakinabang. Kung hindi para sa pakinabang, dapat siyang mamuhay para sa katanyagan.” Hindi ba’t lohika ito ni Satanas? Kung namumuhay siya sa lohika ni Satanas, wala nang lunas para sa kanya. Hindi niya kailanman kayang tanggapin ang alinman sa mga salita ng Diyos, positibong bagay, o tamang payo. Kung hindi niya kayang tanggapin ito, ano pang magagawa? Hindi para sa kanila ang mga salitang ito. Para lamang ang mga salitang ito sa mga taong may normal na pagkatao, tanging sa mga taong may napakalaking paghahangad para sa Diyos. Ang mga ito ay para lamang sa mga taong ito. Ang mga taong ito lamang ang taos pusong makikinig at makapagbubulay-bulay ng mga salita ng Diyos, makapagtatamo ng pagkaunawa sa katotohanan, makakakilos ayon sa mga prinsipyo ng katotohanan, makakaganap ng kanilang mga tungkulin batay sa hinihingi ng Diyos, makapagsasagawa at makararanas ng mga salita ng Diyos sa mga kapaligirang isinaayos ng Diyos, at unti-unting makakapasok sa realidad ng katotohanan. Para naman sa mga nagkikimkim ng pag-alipusta at galit para sa mga positibong bagay at sa mga salita ng Diyos na nasa kanilang puso, hindi sila maiwawasto para makapamuhay ng isang hindi katangi-tangi at hindi tanyag na buhay, maging pangkaraniwang tao, matiyagang makalapit sa harapan ng Diyos, at makapaghangad at makapaghintay nang buong puso ukol sa mga bagay na hindi nila nauunawaan. Hindi sila kuntento na maging ganoong tao. Kaya, imposible para sa ganoong tao na maligtas. Hindi inilaan ang kaharian ng langit para sa ganitong mga tao. Nauunawaan ba ninyo? (Nauunawaan namin.) Sinuman na magagawang maging ordinaryo, at normal na nilikha na sinasabi ng Diyos, at makatatayo sa tamang lugar ng isang nilka, sinuman na handang maging hangal na taong iyon na tinitingnang mababa ng iba, at kayang tanggapin at sundin ang mga salita ng Diyos anuman ang sabihin Niya, madalas na lumalapit sa harapan ng Diyos, madalas na naghahangad, at nagtataglay ng tapat na puso, ay maaaring maging isa sa mga mananagumpay na sinasabi ng Diyos. Sinumang maging isa sa mga mananagumpay na sinasabi ng Diyos ay tatanggap sa wakas ng bagay na ipinangako ng Diyos sa sangkatauhan. Sigurado ito.

Kapag tinitimbang ng Diyos kung mabuti ba o masama ang isang indibidwal, kung hinahangad ba niya ang katotohanan, at kung matatamo ba niya ang pagliligtas ng Diyos, isinasaalang-alang Niya ang kanyang pagkaunawa tungkol sa Kanyang mga salita at ang kanyang saloobin patungkol sa Kanyang mga salita. Isinasaalang-alang Niya kung kaya ba niyang isagawa ang mga katotohanan na kanyang nauunawaan. Isinasaalang-alang Niya kung kaya ba niyang tanggapin ang katotohanan kapag tinatabasan at iwinawasto siya at kapag dumaraan siya sa mga pagsubok. Isinasaalang-alang Niya kung hinahangad at tinatanggap ba niya ang Diyos nang may tapat na puso. Hindi hinuhusgahan ng Diyos ang antas ng kanyang edukasyon, ang kanyang kakayahan, kung gaano karaming kaloob ang taglay niya, kung gaano kalayo ang nilakbay niya, o kung gaano karaming gawain ang nagawa niya. Hindi isinasaalang-alang ng Diyos ang mga bagay na ito, ni hindi Niya hinahangad ang mga bagay na ito. Sabihin na nating gusto mong laging ilapit ang iyong mga ninanasa at ambisyon sa Diyos at ipinapalit ang mga ito para sa mga gantimpala at korona, pero lagi mong ipinagwawalang-bahala at binabalewala ang mga salita ng Diyos. Bagama’t libu-libong salita na ang sinalita ng Diyos, wala ni isang salitang mula sa Diyos ang nananatili sa iyong puso. Kahit isang salita ng pagpapayo ng Diyos, ng Kanyang mga babala, o Kanyang mga paalala, o kahit Kanyang mga paghatol, pagkastigo, o mga aral—wala kang kahit isa sa mga ito sa iyong puso. Hindi mo ginagamit bilang kasabihan sa iyong puso ang kahit isang salitang sinabi ng Diyos. Hindi naaalala ng puso mo ang kahit isang salitang mula sa Diyos at hindi ka rin nagbabayad ng anumang halaga para magsagawa at pumasok sa mga salita ng Diyos. Kung totoo itong lahat, kung gayon, mula sa perspektibo ng Diyos, nakatakda na ang iyong katapusan at hantungan. Kung, sa presensiya ng Diyos, sa presensiya ng Lumikha, hindi ka itinutuwid para maging isang ordinaryo o pangkaraniwang tao; kung, sa presensiya ng Lumikha, malakas ang loob mong kumilos nang walang paggalang; kung gusto mong laging umasta bilang dakilang tao, superman, pambihirang indibidwal, at hindi ka nananatili sa posisyong ibinigay sa iyo ng Diyos, kung gayon ano pa ba ang gusto mong matamo mula sa Diyos? Ibibigay ba sa iyo ito ng Diyos? Kung gusto ng mga taong matamo ang ipinangako ng Diyos sa tao, dapat muna nilang sundin ang paraan ng Diyos. Ito ang pagkalahatang pagtuturo. Para sa espesipikong pagtuturo, dapat nilang pakinggan at isagawa ang mga salita ng Diyos. Hindi sila kailanman ililigaw ng landas na ito. Pakinggan at isagawa ang mga salita ng Diyos, gawing realidad ng iyong buhay ang mga salita ng Diyos, gawing saligan, mga prinsipyo, direksyon, at layon ng iyong sinasabi, kung paano ka aasal, kung paano mo titingnan ang mga bagay-bagay, at kung paano mo gagawin ang mga bagay. Ibig sabihin, dapat masalig sa mga salita ng Diyos ang mga sinasabi mo at ang mga kapasyahang ginagawa mo. Sa tuwing pinipili mong makisalamuha sa isang uri ng tao at iwasan o tanggihan ang isa pang uri ng tao, dapat masalig ito sa mga salita ng Diyos. Kahit galit at minumura mo pa ang iba, dapat may mga prinsipyo at konteksto ang iyong mga kilos, at naaayon dapat sa katotohanan. Sa ganitong paraan, isasabuhay mo ang realidad ng salita ng Diyos at tatanggapin mo ang pagsang-ayon ng Diyos. Ang paghahangad na makapasok sa realidad ng katotohanan ay isang proseso ng paghahangad sa katotohanan at pagsasabuhay ng normal na pagkatao para maging isang karapat-dapat na nilikha. Isa rin itong proseso ng pagpapalaya sa iyong sarili mula sa tangkang maging isang superman, isang pambihirang tao, at isang tanyag o dakilang tao. Kung gusto mong makatakas mula sa landas ng pagsusumikap na maging isang superman, isang tanyag na tao, at isang dakilang tao, o sa ganitong pamamaraan ng paghahangad, dapat mo munang ibaba ang iyong sarili, magpakumbaba, aminin na isa kang tao, isang walang kabuluhang tao, at isang taong walang magagawa kung wala ang patnubay ng Diyos—isang ordinaryong tao lamang. Dapat mong aminin na wala kang kabuluhan kung wala ang Diyos at ang mga salita ng Diyos. Isa kang taong handang tanggapin ang kataas-taasang kapangyarihan at pangangasiwa ng Lumikha. Kung wala ang hininga ng buhay na ibinigay sa iyo ng Diyos—kung wala ang lahat ng ibinigay sa iyo ng Diyos—isa kang bangkay at walang-kwenta. Siyempre, habang kinikilala ang mga bagay na ito, dapat kang lumapit sa harapan ng Diyos at tanggapin ang lahat ng salita ng buhay na sinalita Niya. Higit sa lahat, dapat kang pumasok sa realidad ng mga salitang ito na sinalita ng Diyos, gamitin ang mga salita ng Diyos sa iyong buhay, gawing pundasyon at saligan ang mga ito ng iyong buhay at pag-iral, at gawin ang mga itong pinagkukunan at suporta para maitawid ang iyong buhay. Ito ang kalooban ng Diyos at ang pinakamataas Niyang hinihingi para sa tao.

Ngayon, ang naging pangunahing paksa ng ating pagbabahagi ay kung paano tratuhin ang mga salita ng Diyos, kung paano kakainin at iinumin ang mga salita ng Diyos, kung paano dapat pahalagahan ng mga tao ang mga salita ng Diyos, at kung paano nila dapat isagawa ang mga salita ng Diyos para makapasok sa realidad ng katotohanan at magtamo ng kaligtasan. Pangunahin na nagbahaginan tayo tungkol sa kahalagahan ng salita ng Diyos. Ito mismo ang mga bagay na wala kayo, at ang mga bagay na dapat taglayin ng tao. Kung hindi Ko ibinahagi ito sa ganitong paraan, hindi ninyo makikita nang malinaw ang gayong mga bagay. Tila may kaunti kayong nalalaman, pero hindi ninyo maipaliwanag nang malinaw kung ano ang alam ninyo. Para itong pagsusulat ng artikulo, kapag nakahanda na ang balangkas pero wala ka pa ring maisulat na nilalaman. Ito ang talagang kalagayan ninyo. Ang naging pagbabahagi ngayon tungkol sa mga bagay na ito ay isang paalala at babala para sa inyo. Para sa bawat tao, ang mga salita ng Diyos ang pinakamahalagang bagay, at walang kapalit ang katotohanan. Sa sandaling maunawaan na ninyo ang puntong ito, dapat magkaroon kayo ng landas sa kung paano magsasagawa. Lalo kayong dapat magsikap na kumain at uminom ng mga salita ng Diyos at isagawa ang mga salita ng Diyos nang sa gayon makapasok kayo sa realidad ng mga salita ng Diyos. Ano ang dapat mong gawin kung pakiramdam mo’y masyadong maliit ang tayog mo, kung kulang ang iyong abilidad na makaintindi, at hindi mo mapasok o maabot ang malalalim na salita ng Diyos at hindi mo magawa ang mga ito sa iyong sarili? Magsimula sa pamamagitan ng pagkain at pag-inom mula sa mabababaw na bahagi. Sa puso mo, kabisaduhin ang mga simple, madadaling unawaing salita na kaya mong isagawa nang mag-isa, gawin itong mga prinsipyong sinusunod mo sa pagsasagawa, at kumilos nang ayon sa mga salita ng Diyos. Kung sinasabi ng Diyos na pumunta ka sa silangan, pumunta ka sa silangan. Kung sinasabi ng Diyos na pumunta ka sa kanluran, pumunta ka sa kanluran. Kung sinasabi ng Diyos na manalangin ka pa, manalangin ka pa. Gawin mo ang anumang sinasabi ng Diyos. Mas mabuti pang mapagkamalang hangal ng iba kaysa maging kung ano ang itinuturing ni Satanas na isang matalino at marunong na tao. Tanging ang mga nagpasyang isagawa ang katotohanan na ang tanging layunin ay ang makuha ang pagsang-ayon ng Diyos ang siyang tunay na matatalino at marurunong.

Setyembre 25, 2021