Sa nakaraang pagkikita, napag-usapan natin ang tungkol sa pagganap mo ng iyong tungkulin sa kasiya-siyang paraan. Ang pagkakamit nito ang una at pinakapangunahin sa apat na saligang kondisyon na kinakailangan para maperpekto ng Diyos ang tao. Noong nakaraan, nagbahaginan tayo ukol sa depinisyon at mga prinsipyo sa pagtupad ng isang tao ng kanyang tungkulin. Tumalakay rin tayo ng ilang halimbawa, ibinabahagi ang ukol sa iba’t ibang hayag na palatandaan na nagpapahiwatig na hindi ginagampanan ng mga tao ang kanilang mga tungkulin sa kasiya-siyang paraan. Sa pamamagitan nito, pinahintulutan Kong makita nang malinaw ng mga hinirang ng Diyos na dapat itama ang gayong mga problema, at para maunawaan nila ang saloobin ng Diyos patungkol sa mga gumaganap ng kanilang mga tungkulin sa gayong paraan. Matapos magbahaginan tungkol dito, nagkaroon kayo ng pangkalahatang pagkaunawa ukol sa kung paano ninyo gagampanan ang inyong tungkulin nang nakalulugod, kung ano ang dapat pagtuunan ng pansin, kung anong mga bagay ang hindi ninyo maaaring gawin, at kung anong mga kilos ang maaaring ipagkasala ninyo sa disposisyon ng Diyos at humantong sa pagkawasak. Sa pakikipagbahagi ninyo sa kung paano gagampanan ang inyong tungkulin sa paraang nakalulugod, kaya ba ninyong makita sa isip at unawain ang isang bagay na katotohanan ukol sa bagay na ito? Kapag gumaganap ng iba’t ibang tungkulin, anong mga prinsipyo ang dapat sundin ng iba’t ibang uri ng mga tao, at anong mga katotohanan ang kailangan nilang isagawa? May malinaw ba kayong pagkaunawa sa gayong mga detalye? (Hindi namin ito malinaw na nauunawaan.) Kung gayon, kailangan natin itong pag-usapan nang mas detalyado. Dapat tayong maglatag ng mas detalyadong mga klasipikasyon nang matalakay natin kung ano ang ibig sabihin na magampanan ng isang tao ang kanyang tungkulin sa nakalulugod na paraan.

Nahahati sa ilang pangunahing kategorya ang gawain ng sambahayan ng Diyos. Ang gawaing nasa pinakaunahan ng lahat ng gawain ng sambahayan ng Diyos ay ang pagpapalaganap ng ebanghelyo. Nangangailangan ito ng napakalaking bilang ng mga tao, napakalawak ng sinasaklaw nitong mga bagay-bagay, at kinapapalooban ito ng napakaraming gawain. Ito ang unang kategorya ng gawain, at ang pinakamahalagang gampanin sa pangkalahatang gawain ng iglesia. Ang gawaing pagpapalaganap ng ebanghelyo ang unang mahalagang gampanin sa plano ng pamamahala ng Diyos. Iyon ang dahilan kung bakit dapat itong ihanay bilang unang kategorya ng gawain. Kaya, ano ang titulong hawak ng mga gumaganap ng tungkuling ito? Mga tagapagpalaganap ng ebanghelyo. Para naman sa ikalawang kategorya, ano ang pinakamahalagang tungkulin sa panloob na gawain ng iglesia? (Ang tungkulin ng mga lider at manggagawa.) Tama, ito ang tungkulin ng mga lider at manggagawa sa lahat ng antas sa iglesia, kabilang na rito ang mga superbisor at lider ng pangkat sa iba’t ibang mga grupo. Lubhang mahalaga ang tungkuling ito, at mahalaga ang lahat ng gawaing ginagawa ng mga taong ito. Ito ang ikalawang kategorya. Para naman sa mga tungkulin sa ikatlong kategorya, anong mga tungkulin ang medyo mahalaga sa gawaing pagpapalaganap ng ebanghelyo? (Ang ilang espesyal na tungkulin.) Oo, kabilang sa ikatlong kategorya ang mga taong gumaganap ng iba’t ibang espesyal na tungkulin, kabilang na dito ang pagsusulat, pagsasaling-wika, paggawa ng pelikula, sining, at mga panlabas na gawain. Ang mga nasa ikaapat na kategorya ay gumaganap pangunahin na ng mga ordinaryong tungkuling may kaugnayan sa lohistikal na gawain, gaya ng pag-aasikaso sa mga bisita, pagluluto, at pamimili. Ang isang detalyadong klasipikasyon ng mga tungkuling ito ay hindi na kailangan. Ang ikalimang kategorya ay para sa mga taong maaari lamang gumanap ng ilang tungkulin sa libre nilang oras dahil sa mga sitwasyon sa kanilang pamilya, pisikal na kondisyon, o iba pang gayong mga kadahilanan. Ginagampanan ng mga taong ito ang kanilang mga tungkulin sa abot ng kanilang makakaya. Ito ang ikalimang kategorya. Ang iba naman, na hindi gumaganap ng kanilang mga tungkulin, ay inilalagay sa ikaanim na kategorya. Walang kinalaman ang mga taong ito sa pagganap ng mga tungkulin, kaya bakit kailangan pa silang ilista sa isang kategorya? Dahil ibinibilang silang miyembro sa iglesia, nakalista sila sa huling kategoryang ito. Kung nakinig sila sa maraming sermon, nagagawa nilang maunawaan ang katotohanan, at boluntaryong humihiling na bigyan ng mga tungkuling gagampanan, dapat nating payagan ang gayong mga tao na gumanap ng mga tungkulin at bigyan sila ng oportunidad na makapagsisi, hangga’t may tapat silang pananampalataya at hindi mga taong sobrang baba ang kalidad o masasamang tao, at nangangako namang hindi sila magdudulot ng kaguluhan. Lahat ng miyembro sa iglesia ay kabilang sa anim na kategoryang kababanggit lang. Ang natitira na lang ay ang mga bagong mananampalataya. Hindi maaaring sabihin na hindi sila tumutupad ng kanilang mga tungkulin. Sa halip, dahil maliit ang kanilang tayog at mababaw lang ang pagkaunawa sa katotohanan, wala silang kayang gawin. Kahit mahusay pa ang kalidad ng ilan sa kanila, hindi nila nauunawaan ang katotohanan o ang mga prinsipyo, kaya naman hindi pa rin sila makaganap ng anumang tungkulin. Maaari silang magsimulang gumanap ng mga tungkulin pagkatapos nilang manampalataya sa Diyos sa loob ng dalawa o tatlong taon. Sa panahong iyon, maililista na natin sila sa iba’t ibang kategorya ng mga taong may-hawak na mga tungkulin. Bilang konklusyon, malinaw na nating nailarawan ngayon ang anim na kategorya. Ang unang kategorya ay para sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo; ang ikalawang kategorya ay para sa mga lider at manggagawa sa lahat ng antas ng iglesia; ang ikatlong kategorya ay para sa mga gumaganap ng mga espesyal na tungkulin; ang ikaapat na kategorya ay para sa mga gumaganap ng mga ordinaryong tungkulin; ang ikalimang kategorya ay para sa mga gumaganap ng mga tungkulin kapag pupuwede sila; at ang ikaanim na kategorya ay para sa mga hindi gumaganap ng mga tungkulin. Anong mga prinsipyo ang pinagbabatayan sa pagkakasunud-sunod ng mga kategoryang ito? Nahahati ang mga kategoryang ito ayon sa kalikasan ng gawain, sa panahong kailangan para magawa ang gawain, sa bigat ng trabaho, at sa kahalagahan ng gawain. Noong nakaraang pag-usapan natin ang tungkol sa pagganap ng mga tungkulin, tinalakay natin ang iba’t ibang aspeto ng katotohanan tungkol sa pagganap ng mga tungkulin. Napag-usapan natin sa ating pagbabahagi ang mga katotohanang prinsipyo na dapat sundin ng lahat ng tao sa pagganap nila ng kanilang mga tungkulin. Hindi tayo bumuo ng anumang kategorya at hindi natin detalyadong tinalakay kung aling mga prinsipyo ang dapat sundin ng bawat uri ng mga taong ito, ni hindi ang mga detalyadong katotohanan na dapat nilang pagtuunan na pasukin. Sa susunod, ibabahagi naman natin nang mas kumpleto ang tungkol sa aspetong ito ng katotohanan, na isa-isang tinatalakay ang bawat kategorya para maging malinaw.

Sisimulan Ko muna ang ating pagbabahagi sa mga katotohanang dapat maunawaan ng mga nagpapalaganap ng ebanghelyo. Ano ang mga pangunahing katotohanan na dapat maunawaan at isangkap ng mga taong nagpapalaganap ng ebanghelyo sa kanilang sarili? Paano mo ba dapat gawin ang tungkuling ito para magampanan mo ito nang mabuti? Dapat masangkapan ka ng ilang katotohanan ng pangitain na kailangan para sa pagpapalaganap ng ebanghelyo at dapat kang magpakadalubhasa sa mga prinsipyo sa pagpapalaganap ng ebanghelyo. Sa sandaling dalubhasa ka na sa mga prinsipyo sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, ano pang mga katotohanan ang dapat mong isangkap sa iyong sarili para malutas ang mga kuru-kuro at problema ng iba? Paano mo ba dapat tratuhin ang mga nagsisiyasat sa tamang daan? Ang pinakamahalagang bagay ay ang matutong kumilatis. Kung kanino mo maaaring ipangaral ang ebanghelyo at kung kanino naman hindi: ito ang unang prinsipyo na dapat mong maunawaan. Kung ipapangaral mo ang ebanghelyo sa mga taong hindi mo naman maaaring pangaralan, hindi lamang sa masasayang ang pagod mo, kundi madali itong makapagdudulot ng mga nakatagong panganib. Dapat maunawaan ito. Dagdag pa rito, hindi ito tatanggapin kahit ng mga taong maaaring pangaralan kung magsasalita ka lang ng kaunting salita o magsasalita tungkol sa ilang malalalim na doktrina. Hindi ito ganoon kadali. Maaaring matuyo ang iyong bibig at matigang ang iyong dila sa kasasalita, at maubos ang iyong pasensya, at gusto mo nang abandonahin ang mga nagsisiyasat sa tamang daan. Sa ganoong mga sitwasyon, ano ang pinakamahalagang taglayin? (Pagmamahal at pasensya.) Dapat magkaroon ka ng pagmamahal at pasensya. Kung wala kang anumang pagmamahal, siguradong wala kang pasensya. Bukod sa pagkaunawa sa katotohanan kaugnay ng pangitain, nangangailangan ng matinding pagmamahal at matinding pasensya ang pagpapalaganap ng ebanghelyo. Sa ganitong paraan mo lamang maayos na magagampanan ang tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo. Paano binibigyang depinisyon ang tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo? Paano mo tinitingnan ang tungkuling ipalaganap ng ebanghelyo? Ano ang ipinagkaiba ng mga nagpapalaganap ng ebanghelyo sa mga gumaganap ng ibang mga tungkulin? Nagpapatotoo sila sa gawain ng Diyos sa mga huling araw at nagpapatotoo sa pagparito ng Diyos. Sinasabi ng ilang tao na mga sugo sila ng ebanghelyo, na ipinadala sila sa isang misyon, na sila’y mga anghel na bumaba mula sa itaas. Ganoon ba sila maaaring ilarawan? (Hindi.) Ano ang misyon ng mga nagpapalaganap ng ebanghelyo? Anong imahe ang mayroon sila sa isipan ng mga tao? Ano ang gampanin nila? (Mga tagapangaral.) Mga tagapangaral, sugo, ano pa? (Mga saksi.) Ganito sila ilalarawan ng karamihan sa mga tao. Pero tumpak ba talaga ang mga pagkakalarawang ito? Ang mga karaniwang termino ay “tagapangaral” at “saksi”—mas prestihiyosong titulo ang “sugo ng ebanghelyo.” Madalas marinig ang tatlong terminong ito. Kahit gaano pa nauunawaan at binibigyang-depinisyon ng mga tao ang mga titulo ng mga gumaganap ng tungkuling ito, hindi maiaalis ang kaugnayan ng mga titulong ito sa salitang “ebanghelyo.” Alin sa tatlong terminong ito ang mas may kaugnayan at mas akma sa tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo, dahilan para maging mas rasyonal na titulo ito? (Mga tagapangaral.) Iniisip ng karamihan na mas akma ang titulong tagapangaral. May boto ba sa titulong saksi? (Mayroon.) Eh sa titulong sugo ng ebanghelyo? (Wala.) Ang totoo niyan, wala talagang sumasang-ayon sa titulong sugo ng ebanghelyo. Talakayin muna natin kung angkop ba ang titulong tagapangaral. Ang ibig sabihin ng “mangaral” ay ang ipalaganap, ikalat, iparating, at isapubliko ang isang bagay—at ano ang “daan” na ipinapangaral ng mga tagapangaral? (Ang tunay na daan.) Tama iyang sinabi mo. Ang “daan” ay ang tamang daan ng gawain ng Diyos at pagliligtas ng Diyos sa tao. Ganito natin ipinapaliwanag at binibigyang-depinisyon ang terminong tagapangaral. Susunod, pag-usapan naman natin ang tungkol sa saksi. Ano ang bagay na sinasaksihan ng isang saksi? (Ang gawain ng Diyos sa mga huling araw.) Hindi maling sabihin na pinatototohanan ng isang saksi ang gawain ng Diyos sa mga huling araw. Mukhang medyo angkop naman ang dalawang titulong ito. Eh ang titulong sugo ng ebanghelyo? Sa ano ba tumutukoy ang “ebanghelyo”? Ito ang mabuting balita at masayang balita ng gawain ng Diyos, ng pagliligtas ng Diyos sa tao, at ng pagbabalik ng Diyos. Paano natin ipapaliwanag ang “sugo”? Ang isang magandang paliwanag sa “sugo” ay isang taong ipinadala ng Diyos, isang taong direktang ipinadala para ipalaganap ang ebanghelyo, o isang partikular na tao na ipinapadala ng Diyos sa isang partikular na panahon para iparating ang mga salita o ang mahalagang mensahe ng Diyos. Ito’y sugo. Gumaganap ba ng ganoong papel ang mga nagpapalaganap ng ebanghelyo? Ginagawa ba nila ang ganitong uri ng gawain? (Hindi.) Anong uri ng gawain kung gayon ang ginagawa nila? (Nagpapatotoo sila sa gawain ng Diyos sa mga huling araw.) Isa bang misyon na tuwiran nilang tinanggap mula sa Diyos ang pagsaksi nila sa gawain ng Diyos sa mga huling araw? (Hindi.) Kung gayon, paano maipapaliwanag ang misyong ito? (Tungkulin ito ng mga nilikha.) Tungkulin ito ng mga tao. Inatas man sa iyo, sinabi man sa iyo, o ipinagkatiwala man sa iyo ng Diyos ang proklamasyon ng Kanyang bagong gawain at ang pagpapalaganap ng ebanghelyo, responsabilidad at obligasyon mo na sabihin sa mas maraming tao ang tungkol sa ebanghelyo, na ipalaganap ito, at iparating ito sa mas maraming tao. Responsabilidad at obligasyon mo na ipaalam sa mas maraming tao ang balitang ito, na lumapit sa harapan ng Diyos, at bumalik sa sambahayan ng Diyos. Ito ang tungkulin at responsabilidad ng mga tao, kaya hindi maaaring sabihin na idinestino at ipinadala sila ng Diyos. Samakatuwid, hindi angkop ang salitang “sugo” para rito. Ano ang kalikasan ng salitang ito? Ito ay di-totoo, pagmamalabis, at hungkag. Kalabisan masyado ang salitang “sugo” para maging angkop. Mula pa noong panahon ng Matandang Tipan hanggang sa kasalukuyan, mula sa simula ng gawaing pamamahala ng Diyos hanggang sa kasalukuyan, hindi kailanman nagkaroon ng gampaning sugo. Ibig sabihin, hindi nagkaroon ng ganoong gampanin sa gawaing planong pamamahala ng Diyos para sa kaligtasan ng sangkatauhan sa buong panahon nito. Paano mapapasan ng mga ordinaryong tao kung ano ang ibig sabihin ng salitang “sugo”? Walang sinumang makagagawa ng gayong gawain. Samakatuwid, hindi maibibigay ang gampaning ito sa tao, at walang sinuman ang maaaring iugnay o itali sa salitang ito. Ang isang sugo, sa pagkakaintindi ng mga tao, ay isang taong ipinadala ng Diyos para gawin ang isang bagay o maghatid ng mensahe. Halos walang kinalaman ang gayong tao sa napakalaki at napakahalagang gawain ng pamamahala sa sangkatauhan. Ibig sabihin, wala talagang papel na sugo sa tatlong yugto ng gawain ng Diyos. Kaya, huwag mo nang gamitin ang salitang ito sa mga susunod na panahon. Kawalang muwang ang magsalita sa ganitong paraan. Puwede bang hawakan ng isang tao ang titulong “sugo ng ebanghelyo”? Hindi puwede. Dahil unang-una na, ikaw ay laman at dugo. Dagdag pa rito, kabilang siya sa tiwaling sangkatauhan. Anong uri ba ng nilalang ang isang sugo? Alam ba ninyo? (Hindi namin alam.) Hindi ninyo alam, pero nangangahas pa rin kayong gamitin ang katawagang ito. Pagpapanggap ito. Masasabi talagang walang kinalaman ang mga sugo sa sangkatauhan, at hindi maaaring magkaroon ng kinalaman ang mga tao sa salitang “sugo.” Hindi ito kayang pasanin ng sangkatauhan. Ang totoo niyan, ang mga sugo ng ebanghelyo, ang pagparito ng mga sugo mula sa itaas, at ang gawain ng mga sugo ay tapos nang lahat sa panahon ni Abraham sa Lumang Tipan. Tapos na tapos na ito. Mula nang pormal na gampanan ng Diyos ang gawaing pagliligtas sa sangkatauhan, dapat tigilan na ng mga tao ang paggamit sa salitang “sugo.” Bakit hindi na dapat gamitin ang salitang ito? (Hindi ito kayang pasanin ng tao.) Hindi ang pinag-uusapan dito ay kung kaya ba itong pasanin ng tao o hindi, kundi dahil walang kinalaman ang mga sugo sa tiwaling sangkatauhan. Sa panig ng mga tiwaling tao, walang gayong papel, ni walang gayong titulo. Balikan natin ang salitang “tagapangaral.” Kung bibigyan natin ng obhektibo, tumpak, at malalim na depinisyon ang “daan” na ipinapangaral nila, paano natin ito bibigyan ng depinisyon? (Ang salita ng Diyos.) Medyo pangkalahatang termino ito. Partikular lang ba itong tumutukoy sa ebanghelyo at sa mensahe ng gawain ng Diyos sa kasalukuyang panahon? (Hindi.) Ano kung gayon ang talagang ipinoproklama ng mga taong nagpapalaganap ng ebanghelyo? Hanggang saan may kaugnayan sa “daan” ang gawain ng mga nagpapalaganap ng ebanghelyo? Anong uri ng gawain ang talagang nasasaklaw ng kanilang mga tungkulin? Nagpapahayag lang sila ng ilang pangunahing impormasyon sa mga tumatanggap ng ebanghelyo—gaya ng naparito ang Diyos sa mga huling araw, ang gawaing ginawa Niya, ang mga salita ng Diyos, at ang kalooban ng Diyos—nang sa gayon marinig at matanggap ng mga tao ang mga impormasyong ito at pagkatapos ay magbalik-loob sa Diyos. Pagkatapos nilang dalhin ang mga tao sa harapan ng Diyos, natutupad ang responsabilidad nila na ipalaganap ang ebanghelyo. Nakapaloob ba ang anumang ipinapakahulugan ng “daan” sa impormasyong ipinapahayag nila? Dito, ang mga terminong “impormasyon” at “ebanghelyo” ay magkasingkahulugan. Kaya, may anumang kinalaman ba ang mga ito sa “daan”? (Wala.) Bakit walang anumang kaugnayan? Saan ba talaga tumutukoy ang “daan”? Ang pinakasimpleng salitang magagamit natin bilang paliwanag ay landas. Napapaloob sa terminong “landas” ang depinisyon ng “daan,” na mas espesipiko. Sa mas malinaw na pananalita, ang “daan” ay ang lahat ng salitang ibinigay ng Diyos para sa kaligtasan ng sangkatauhan, para palayain ang mga tao mula sa kanilang mga satanikong disposisyon, at para makatakas sila mula sa pagkaalipin at masamang impluwensiya ni Satanas. Isa ba itong tumpak at malinaw na deskripsyon? Kung titingnan ngayon, angkop bang depinisyon ang salitang “tagapangaral” para sa mga tumutupad ng tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo? (Hindi ito angkop.) Ang tungkulin ng isang tagapangaral ay higit pa sa pagpapalaganap ng ebanghelyo. Tanging ang mga nakakakilala sa Diyos at nagpapatotoo sa Diyos ang makahahawak sa titulong ito. Kaya bang pasanin ng isang karaniwang taong nagpapalaganap ng ebanghelyo ang gawain ng isang tagapangaral? Siyempre hindi. Ang pagpapalaganap ng ebanghelyo ay pagpoproklama lamang ng mabubuting balita at pagpapatotoo lamang sa gawain ng Diyos. Hindi kayang pasanin ng mga taong ito ang gawain ng mga mangangaral, hindi nila kayang tuparin ang tungkulin ng mga mangangaral, kaya hindi sila maaaring tawaging mga tagapangaral. Nagpapahiwatig ng mas mataas na posisyon ang titulong tagapangaral, at hindi nararapat ang titulong ito sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo. Hindi akma ang titulong ito para sa kanila. Ngayon ang terminong “saksi” na lang ang tanging natitira. Ano ang sinasaksihan ng isang saksi? (Ang gawain ng Diyos sa mga huling araw.) Akmang sabihin na ipinoproklama at pinatototohanan nila ang gawain ng Diyos sa mga huling araw? Kung bibigyan ng tumpak na depinisyon ang kahulugan ng saksi, dapat itong tumukoy sa isang nagpapatotoo sa Diyos, sa halip na sa isang nagpapatotoo sa ebanghelyo. Paano kung tawagin nating mga saksi ng Diyos ang mga taong ito na nagpapalaganap ng ebanghelyo? Nakapagpapatotoo ba sila sa Diyos? (Hindi.) Paano natin maipapaliwanag ang terminong “saksi” batay sa pagkakagamit nito rito? Sa malapitang pagsisiyasat, hindi rin angkop ang salitang “saksi.” Dahil ipinoproklama lang ng mga nagpapalaganap ng ebanghelyo ang mga salitang sinalita ng Diyos sa lahat ng taong nauuhaw para sa mga salita ng Diyos at sinasabi lang ang salita ng Diyos sa mga taong tumatanggap sa pagpapakita ng Diyos, hindi nito naaabot ang tunay na katuturan ng salitang “saksi.” Bakit Ko sinasabing hindi ganito ang ibig sabihin ng magpatotoo? Ang pagbibigay ng patotoo ay kinapapalooban ng mga bagay na ibinabahagi at ipinoproklama ng isang tao upang makilala ng mga tao ang Diyos at para dalhin ang mga taong ito sa harapan Niya. Sa kasalukuyan, dinadala lamang ng mga nagpapalaganap ng ebanghelyo ang mga tao sa iglesia, sa lugar kung saan gumagawa ang Diyos sa lupa. Hindi sila nagpapatotoo sa disposisyon ng Diyos, sa kung ano ang mayroon ang Diyos at kung ano Siya, o sa gawain ng Diyos. Angkop ba ang titulong saksi para sa kanila? Sa eksaktong mga pananalita, hindi ito angkop ni akma. Ngayong nasiyasat at napagnilay-nilayan na natin ang tatlong termino—mga sugo ng ebanghelyo, tagapangaral, at saksi—ang lahat ng ito ay hindi angkop sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo. Kahit mula pa sa relihiyon ang mga terminong ito o bukambibig na ito ng mga miyembro ng sambahayan ng Diyos, hindi angkop ni akma ang mga titulong ito. Ngayon dumako naman tayo sa katanungan na: Mahalaga ba ang mga titulo? (Mahalaga ang mga ito.) Talaga bang mahalaga ang mga ito? Halimbawa, kung ang orihinal mong pangalan ay John Smith, pero tinatawag ka na ngayon na James Clark, nagbago ka ba? Hindi ka ba nananatiling ikaw? Ibig sabihin nito’y hindi mahalaga ang titulo o ang pangalang ginagamit mo. Kung hindi ito mahalaga, bakit sinusuring mabuti ang mga salitang ito? Sinuri Kong mabuti ang mga salitang ito para magkaroon ng tumpak na pananaw ang mga tao sa tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo, para tumpak na maipaliwanag kung ano talaga ang tungkuling ito, at para malaman kung paano nila dapat gampanan at tratuhin ang tungkuling ito nang maayos. Kinakailangan mo munang alamin ang sarili mong posisyon sa tungkuling ito. Napakahalaga nito. Kaya, dapat tumpak ang titulong ito.

Humigit-kumulang ay nasuri Ko na ngayon ang ilang titulo o termino na tumutukoy sa mga gumaganap ng tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo. Hindi tumpak ang lahat ng titulo at depinisyon ng mga saksi, tagapangaral, at sugo ng ebanghelyo. Bakit hindi tumpak ang mga ito? Ito’y dahil walang ginagawang anumang makatuturang gawain na karapat-dapat sa mga katawagang ito ang mga taong nagpapalaganap lang ng ebanghelyo. Hindi sila nagpapatotoo sa mga gawa ng Diyos, sa gawain ng Diyos, o sa diwa ng Diyos. Hindi ito ang gawaing ginagawa nila, ni hindi ito ang tungkuling ginagampanan nila. Samakatuwid, hindi sila karapat-dapat na tawagin sa titulong saksi. Ganito rin ang kalikasan ng titulong tagapangaral, lalo na ang sugo ng ebanghelyo. Walang kahulugan ang huling titulong ito, at hindi nakasalig sa anupaman bagay. Isa lamang itong mataas-pakinggang titulo na ibinibigay ng mga tao sa kanilang sarili. Saan nagmula ang titulong sugo? Hindi ba ito bunga ng paglobo ng mapagmataas na disposisyon ng tao? (Oo.) Paghahangad lang ito na mabigyan ang sarili ng mataas na titulo. Ang mga mas substantibong titulong ito na mukhang may kaugnayan sa ganitong uri ng tungkulin ay hindi naaangkop. Ang iba ay lalo namang hindi nababagay at hindi angkop, kaya hindi na natin ililista at susuriin isa-isa ang mga ito. Dahil hindi angkop ang mga titulong ito, tingnan naman natin kung ano ang bumubuo sa diwa ng tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo. Sa isang relihiyon, ano ang tawag ng mga tao kapag napagbalik-loob ang isang tao sa pamamagitan ng pagpapalaganap ng ebanghelyo. (Pagbubunga.) Kapag napagbalik-loob ng mga nagpapalaganap ng ebanghelyo ang isang tao, sinasabi nilang nagbunga sila. Kapag nagkikita-kita at nagkukuwentuhan sila, lagi nilang pinag-uusapan kung gaano karami ang naibunga nila sa pagpapalaganap ng ebanghelyo sa ganito at ganyang lugar. Nagsusukatan sila sa isa’t isa para makita kung sino ang nakapagbunga nang mas marami at kung anong uri ng bunga ang mga ito. Bakit nila ginagawa ang gayong pagkukumpara? Sa mababaw na pagkukumpara ng dami ng kanilang mga bunga, ano ang talagang ikinukumpara nila? Kung ginagawa nila ang gayong mga pagkukumpara sa isa’t isa, tinitingnan ba nila bilang kanilang tungkulin ang gawaing pagpapalaganap ng ebanghelyo? Bakit nila pinag-uukulan ng gayong pagpapahalaga ang kanilang mga bunga? Naniniwala silang ang mga ibinubunga nila ay may kaugnayan kahit papaano sa pagpunta sa langit, sa pagtanggap ng mga pagpapala, at pagtatamo ng mga gantimpala. Kung walang koneksyon ang mga bungang ito sa mga bagay na iyon, gagawin ba nila ang mga pagkukumparang ito sa tuwing magkikita-kita sila? Ikukumpara nila ang kanilang sarili sa ibang aspeto. Ikukumpara nila ang kanilang sarili sa anumang aspetong may kaugnayan sa pagtanggap ng mga gantimpala at pagpasok sa kaharian ng langit. Dahil may kaugnayan sa pagpunta sa langit at sa pagtanggap ng mga gantimpala ang pagpapabalik-loob at pagbubunga sa mga tao kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo, para magawa ang mga bagay na ito, hindi kailanman nagsasawa ang mga taong ikumpara kung sino ang may mas maraming napabalik-loob at mas maraming naibunga kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo. Pagkatapos, nagkakalkula sila sa kanilang puso ng mga paraan para mas marami silang mahikayat at mas marami ang kanilang maibunga nang sa gayon mapataas ang kanilang kwalipikasyon at kumpiyansa kung ang pag-uusapan ay pagpasok sa langit at pagtatamo ng mga gantimpala. Sa bagay na ito, nahahayag ang saloobin ng iba’t ibang uri ng mga tao patungkol sa pagpapalaganap ng ebanghelyo. Ang saloobin at motibasyon ba nilang ito sa pagpapalaganap ng ebanghelyo ay ang hangaring matupad ang kanilang mga tungkulin bilang mga nilikha? (Hindi.) Isa itong maling pananaw. Ang layunin nila ay hindi para magampanang mabuti ang kanilang tungkulin, hindi para tuparin ang atas ng Diyos, kundi para makakuha ng mga gantimpala. Ang pagganap sa tungkulin ng isang tao sa gayong transaksyonal na paraan ay halata namang hindi komporme sa katotohanan, kundi paglabag ito sa katotohanan. Hindi ito pagsunod sa kalooban ng Diyos, kundi nakakasuklam ito sa Kanya. Kahit gaano pa karami ang ibunga ng mga taong ito, wala itong kaugnayan sa kanilang huling hantungan. Itinuturing nila ang pagpapalaganap ng ebanghelyo bilang isang propesyon, bilang daan o tulay para magtamo ng mga pagpapala at gantimpala. Ang intensyon ng gayong mga tao sa pagganap ng kanilang mga tungkulin at sa pagtanggap sa atas na ito ay hindi para tuparin ang atas ng Diyos o para gampanang mabuti ang kanilang mga tungkulin, kundi para magtamo ng mga pagpapala at gantimpala. Samakatuwid, para sa mga taong kagaya nito, kahit gaano pa karami ang ibunga nila, hindi sila mga saksi ni mga tagapangaral. Ang gawaing ginagawa nila ay hindi pagganap ng tungkulin, kundi pagpapagal at pagseserbisyo lamang upang magtamo ng pagpapala para sa kanilang sarili. Ang pinakamalalang problema rito ay na hindi lamang ang layunin nila sa pagpapalaganap ng ebanghelyo ay para magtamo ng mga pagpapala at gantimpala, kundi ginagamit din nila ang katotohanang napapabalik-loob nila ang mga tao sa pamamagitan ng pagpapalaganap ng ebanghelyo bilang alas na papalitin ng Diyos ng mga gantimpala at ng pagpapalang makapasok sa langit. Hindi ba ito isang napakalalang problema? Ano ang diwa ng problemang ito? Ginagawa nilang negosyo ang ebanghelyo, “ibinebenta” ito kapalit ng mga pagpapala. Hindi ba’t ito ang kalikasan ng kasunduang inaasahan nilang makuha mula sa Diyos? Ito ang diwa ng kanilang mga intensyon, pagsasagawa, at ang kalikasan ng kanilang mga kilos. Ang pagbebenta ng ebanghelyo kapalit ng mga gantimpala ang tila problemang nasusumpungan sa mga di-umano’y tinatawag na “mga tagapangaral” sa mundo ng relihiyon. Kaya’t may ganoon din bang problema ngayon ang mga tumutupad ng tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo sa sambahayan ng Diyos? (Oo.) Ano ang mahalagang problema na parehong mayroon sila? Ito ay na ibinebenta nila ang ebanghelyo kapalit ng pagkalugod at pagsang-ayon ng Diyos para makamit ang kanilang pakay na magtamo ng mga pagpapala at mataglay ang magandang hantungang iyon. Kapag ipinipresenta sa ganitong paraan, maaaring hindi makumbinsi ang ilan sa inyo, pero isang katotohanan na ganito ang inuugali ng maraming tao.

Matapos makahikayat ng mga tao, pakiramdam ng marami sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo na may kakayahan na silang magligtas ng mga tao at na nakagawa na sila ng malaking serbisyo, at madalas nilang sinasabi sa mga taong tumanggap ng ebanghelyo mula sa kanila: “Kung hindi ko ipinangaral ang ebanghelyo sa iyo, e di hindi mo sana kailanman nagawang sumampalataya sa Diyos. Dahil ito sa mapagmahal kong puso kung kaya nagkapalad kang tumanggap ng ebanghelyo.” At matapos tanggapin ng mga taong iyon ang ebanghelyo mula sa kanya, laging maiisip itanong ng tao ring ito sa kanya, “Sino ba ang nagpalaganap ng ebanghelyo sa iyo?” Bubulay-bulayin ng mga taong iyon ang tanong na ito at iisipin na, “Totoong ikaw ang nangaral ng ebanghelyo sa akin, pero gawa ito ng Banal na Espiritu—hindi ko maaaring ibigay sa iyo ang kapurihan para rito.” At hindi nila gugustuhing sumagot. Kapag hindi sila sumagot, magagalit naman ang mga nagtatanong at patuloy silang tatanungin. Ano ang intensyon sa likod ng kanilang walang-tigil na pagtatanong? Gusto nilang tumanggap ng kapurihan. May ilan din sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo na dadalhin ang ebanghelyo sa isang tao, pero tumatangging ibigay ang taong ito sa iglesia kapag nakatugon na ang taong iyon sa mga kondisyon para makapasok dito. May ilan namang tagapagpalaganap ng ebanghelyo na ipapalaganap ang ebanghelyo sa ilang tao at hindi sila ibibigay, at may ilan naman na ipapalaganap ang ebanghelyo sa 20 o 30 katao—sapat para makapagtayo ng iglesia—pero hindi rin sila ibibigay. Bakit hindi nila ibinibigay ang mga taong ito sa iglesia? Sinasabi nila na, “Wala pa ring matibay na pundasyon ang mga taong ito. Maghintay-hintay pa tayo hanggang sa mayroon na silang matibay na pundasyon, hanggang sa wala na silang anumang pagdududa, hanggang sa hindi na sila madaling maililigaw, saka ko sila ibibigay sa iglesia.” Pagkaraan ng kalahating taon, magkakaroon na ang mga taong ito ng kaunting pundasyon at makakatugon na sila sa mga prinsipyo para makapasok sa iglesia, pero hindi pa rin sila ibibigay ng mga tagapagpalaganap na ito ng ebanghelyo. Gusto nilang sila mismo ang umakay sa mga taong ito. Ano ang intensyon sa likod nito? Kung walang pakikinabangin mula rito, gugustuhin ba nilang akayin ang mga taong ito? Anong pakinabang ang hinahangad nila? Hangad nilang makakuha ng personal na pakinabang at ng mga bentaha mula sa mga taong ito. Kung ibibigay nila ang mga taong ito sa iglesia, hindi nila makukuha ang mga pakinabang na iyon. Kaya, dapat maging matalas ang isip mo sa ganitong problema. Katulad lang ito ng kung paanong alam na alam naman ng maraming mga pastor at matatanda sa mundo ng mga relihiyon kung ano ang tunay na daan, pero hindi nila ito tinatanggap at hindi nila pinapayagang tanggapin ito ng mga mananampalataya. Ang totoo, ginagawa nila ito para sa sarili nilang katanyagan at pakinabang. Kung tatanggapin ng mga mananampalataya ang tunay na daan, hindi na magagawa ng mga pastor at ng mga matatandang iyon na makinabang mula sa kanilang pananampalataya. Nangangamba ang mga tagapagpalaganap ng ebanghelyong gaya nito na, sa sandaling umanib sa iglesia ang mga taong tumanggap ng ebanghelyo mula sa kanila, makakalimutan na sila ng mga ito kung kaya hindi na nila magagawang makinabang mula sa kanilang pananampalataya. Ito ang dahilan kung bakit hindi nila ibinibigay ang mga taong ito sa iglesia. Kailan ibibigay ng mga tagapagpalaganap ng ebanghelyong gaya nito ang mga tao? Kapag pinapakinggan at sinusunod na sila ng lahat ng taong iyon, ibibigay na nila ang mga ito sa iglesia. Kapag nakapasok na ang mga taong ito sa iglesia, ang ilan sa kanila na may mabuti-buting pagkatao, dalisay na pagkakaintindi, at pagmamahal sa katotohanan ay madalas nang makikinig sa mga sermon at makauunawa ng ilang katotohanan, at kung magkagayon magagawa na nilang makilatis ang mga taong nagpapalaganap ng ebanghelyo sa kanila. Kung magkagayon ay sasabihin nila, “Tila yata isang anticristo ang taong iyon, gaya ni Pablo.” Sa susunod na magkita sila, hindi nila papakinggan ang mga tagapagpalaganap na iyon ng ebanghelyo. Kapag hindi sila pinakinggan, magagalit ang mga tagapagpalaganap na ito at sasabihing, “Wala kang utang na loob! Kung hindi ko ipinalaganap ang ebanghelyo sa iyo, makasasampalataya ka ba sa Diyos? Nahanap mo kaya ang tunay na daan? Nakalimutan mo na ba ako, ang iyong ina, ngayong may iba nang taong umaakay sa iyo?” Gusto nilang ituring sila bilang isang ina. Matino ba ang isip ng mga taong nagsasalita nang ganito? (Hindi.) Kung nagagawa itong sabihin ng isang tao, siguradong hindi siya isang mabuting tao. Bakit Ko nasasabi ito? Kapag ipinapalaganap niya ang ebanghelyo ng Diyos, kanino ba ang mga taong nahihikayat niya? (Sa Diyos.) Bagama’t maaaring nagpakahirap siyang ipalaganap ang ebanghelyo, hindi sa kanya ang mga taong nahihikayat niya, kundi sa Diyos. Gusto ng mga tumatanggap ng ebanghelyo na sumunod sa Diyos, hindi ang maniwala sa mga taong nangangaral ng ebanghelyo sa kanila, pero hindi pinapayagan ng ganitong uri ng tagapagpalaganap ng ebanghelyo na umanib sila sa iglesia at sumunod sa Diyos. Sa halip, gusto nilang nasa ilalim ng kanilang kamay at nasa kontrol nila ang mga taong ito, at ang pasunurin ang mga taong ito sa kanila. Hindi ba ito paghingi nang labis kapalit ng pagpapalaganap ng ebanghelyo? Hinahadlangan ng ganitong uri ng tagapagpalaganap ng ebanghelyo ang mga tao para huwag makalapit sa Diyos, nang sa gayon kailanganin ng mga taong iyon na dumaan sa kanila para makalapit sa Diyos, at para iugnay ang lahat ng bagay sa kanila. Hindi ba nila sinusubukang makinabang mula sa pananampalataya ng mga ito? Hindi ba nila gustong kontrolin ang mga taong ito? (Oo.) Anong uri ng pag-uugali ito? Ugali talaga ito ni Satanas! Ibig sabihin, ipinakita na ng anticristo ang kanyang tunay na kulay, at gusto niyang kontrolin ang iglesia at ang mga hinirang ng Diyos. Masusumpungan ang mga ganitong uri ng tao sa lahat ng dako ng iglesia. Sa malalang mga kaso, maaari nilang kontrolin ang dose-dosena o baka daan-daan pa ngang mga tao. Sa mga di-gaanong malalang kaso, kapag ipinapangaral nila ang ebanghelyo sa ilang tao, palagi na lang nilang hihinging tumanaw ang mga ito ng utang na loob sa kanila, ipapamukha sa mga taong ito ang kanilang utang na loob sa tuwing sila’y magkikita, at laging babanggitin ang mga bagay-bagay mula noong magsimulang manampalataya ang mga taong ito. Bakit ba nila laging binabanggit ang gayong mga bagay? Ito ay para hindi makalimutan ng mga taong iyon ang kanilang kagandahang-loob at huwag makalimutan kung sino ang nangangaral sa kanila kung kaya’t nakapasok sila sa sambahayan ng Diyos, at kung kanino dapat mapunta ang kapurihan. Nagkikimkim sila ng layuning ungkatin ang gayong mga bagay, at kung hindi ito magawa, pinapagalitan nila ang mga taong iyon. Ano ang unang bagay na sinasabi nila para kagalitan sila? (Na wala silang utang na loob.) May katuturan ba ang mga salita nilang ito? (Wala.) Bakit mo nasasabing walang katuturan ang mga sinasabi nila? (Dahil wala sa tama nilang lugar ang mga tagapagpalaganap na ito ng ebanghelyo. Tungkulin nila ang pagpapalaganap ng ebanghelyo, isang bagay ito na dapat naman talaga nilang gawin. Subalit, pagkatapos dalhin ang ebanghelyo sa mga tao, nakikita nila ito bilang isang kontribusyon na kanilang nagawa, at hindi bilang kanilang tungkulin. Lagi nilang iniisip na na may nagawa silang kontribusyon sa pamamagitan ng pagpapalaganap ng ebanghelyo. Mali ito. Sa isang banda, wala sila sa tama nilang lugar. Ang Diyos ang nagliligtas sa mga tao, at maaari lamang makipagtulungan ang mga tao sa bagay na ito. Ano ba ang magagawa ng isang tao kung hindi gagawa ang Diyos? Sa kabilang banda, hindi niya kontribusyon ang ipalaganap ang ebanghelyo sa ibang tao. Wala siyang nagawang anumang malaking kontribusyon, tungkulin niya ito. Ang Diyos ang may gustong makamit Niya ang mga tao, nakikipagtulungan lang nang kaunti ang mga tagapagpalaganap ng ebanghelyo sa Kanya. Trabaho ng Diyos ang iligtas at makamit ang mga tao, wala itong kaugnayan sa mga tagapagpalaganap ng ebanghelyo. Hindi nila kayang gawin ang mga bagay na ito. Sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, ginagampanan lang nila ang trabahong iparating ito, ibinabahagi lamang nila sa iba pang mga tao ang ebanghelyo ng Diyos sa mga huling araw. Hindi puwedeng sabihing isa itong kagandahang-loob na ipinagkaloob nila sa mga tao, kaya kung hindi sila pakikinggan ng mga taong ito, hindi iyon kawalan ng utang na loob sa panig nila. Hindi ba’t madalas mangyari ang gayong mga bagay habang tinutupad ng mga tao ang kanilang mga tungkulin sa pamamagitan ng pagpapalaganap ng ebanghelyo? Lumitaw na ba ang ganitong katiwalian mula sa inyo? (Oo.) Isa ba itong malalang pagbuhos? Sukdulan bang pinagalitan mo ang iba? Sukdulan bang kinapootan mo ang iba? Sukdulan bang nais mong sumpain at kontrolin ang mga tao? Nais mong dominahin at kontrolin ang sinumang tumatanggap ng ebanghelyo mula sa iyo. Gusto mong angkinin ang mga taong iyon sa halip na ibigay sila sa Diyos. Inaasahan mong magiging tapat mong supling ang sinumang tumatanggap ng ebanghelyo mula sa iyo. Mayroon ba kayong gayong mga kaisipan? Tinatrato ng maraming tao ang pangangaral ng ebanghelyo na para bang pagbubunga. Iniisip nila na sinumang tumatanggap ng ebanghelyo mula sa kanila ay magiging bunga nila at kanilang tagasunod, at dapat silang tapat na sundin at ituring na parang kanilang Diyos at kanilang panginoon. Ganito ka ba mag-isip? Kahit hindi ka pa maging ganoon kagrabe, taglay-taglay mo pa rin ang aspetong ito ng tiwaling disposisyon. Ano ang dahilan nito? Ang totoo niyan, nauuwi lang ito sa dalawang puntong iyon: Sa isang banda, wala sa tama nilang lugar ang mga tao at hindi nila alam kung sino ba sila. Sa kabilang banda, hindi nila itinuturing ang pagpapalaganap ng ebanghelyo bilang kanilang tungkulin. Kung tatratuhin mo ang pagpapalaganap ng ebanghelyo bilang tungkulin mo, mauunawaan mo na kahit ano pa ang gawin mo, kahit gaano pa karaming tao ang mapangaralan mo o kahit gaano pa karaming tao ang mahikayat mo, pagtupad lang ito sa tungkulin ng isang nilikha, na ito’y isang responsabilidad at obligasyon na nararapat mong tuparin, at hindi ito isang malaking kontribusyon na dapat pag-usapan. Ang ganitong pag-unawa sa mga bagay-bagay ay nakaayon sa katotohanan. Pero bakit nagagawang kontrolin ng ilang taong nangangaral ng ebanghelyo ang mga tumatanggap ng ebanghelyo mula sa kanila at kunin ang mga taong iyon para maging sa kanila? Ito’y dahil masyado silang likas na mapagmataas at inaakala nilang mas matuwid sila kaysa sa iba at wala silang bahagya mang pag-unawa. Dagdag pa rito, ito’y dahil hindi nila nauunawaan ang katotohanan at hindi nila nalutas ang aspetong ito ng kanilang tiwaling disposisyon. Iyon ang dahilan kung bakit magagawa nila ang gayong mga kahangalan, kayabangan, at barbarikong bagay na kinasusuklaman ng ibang tao at kinamumuhian ng Diyos.

Kapag may ginagawa ang mga tao, kapag may taglay silang kaunting puhunan o nagbibigay sila ng kontribusyon, gusto nila itong ipagyabang, gusto nilang kontrolin ang mga tao, gusto nilang ipalit ang mga nagawa nila para sa mga gantimpala o para magkatoon ng isang magandang hantungan. Tatangkain pa nga ng ilan na makipagkalakal gamit ang ebanghelyo ng Diyos. Anong pangangalakal ang gusto nilang gawin? Narito ang isang halimbawa. Pagdating ng ganitong tao sa bahay ng isang maaaring tumanggap ng ebanghelyo at nakikita niyang mahirap ang pamilya nito, iniisip niya marahil na hindi siya makikinabang sa pagpapalaganap ng ebanghelyo sa taong ito. Kaya naman, wala siyang interes sa kanila o baka diskriminahin pa nga sila. Sa tuwing nakikita niya ang taong iyon, nawawalan siya ng gana, at sinasabi niya sa kanyang lider, “Hindi makasasampalataya sa Diyos ang taong iyan. At kahit manampalataya pa siya, hindi niya matatamo ang katotohanan.” Ito ang pagdadahilang ginagamit nila para makaiwas na ipalaganap ang ebanghelyo sa kanya. Hindi nagtagal, may ibang taong pumunta para ipalaganap ang ebanghelyo sa taong ito, at tinanggap niya ito. Paano ito maipapaliwanag ng unang tagapagpalaganap ng ebanghelyo? Paano niya nasabing hindi makasasampalataya sa Diyos ang taong ito? Bakit ganoon siya kaarbitraryo? Paano naman niya nalaman kung makasasampalataya nga ba ang isang tao o hindi kung hindi naman niya ipinalaganap ang ebanghelyo rito? Hindi niya ito malalaman. Bakit hindi niya nahikayat ang taong ito? Ito’y dahil hinusgahan na niya kaagad ang taong iyon, naging mababa ang pagtingin niya sa taong iyon, at hindi siya nagpakita ng mapagmahal na puso sa kanya kaya nabigo siyang hikayatin ang taong iyon. Sa ganoong paraan ng pagganap niya ng kanyang tungkulin, nagiging pabaya siya. Hindi siya nagpakita ng magpamahal ng puso at nabigo siyang tuparin ang kanyang responsabilidad. Isa ba itong kahusayan o pagkukulang sa paningin ng Diyos? (Isang pagkukulang.) Talagang isa itong paglabag. Bakit nangyari ang paglabag na ito? Hindi ba’t dahil ito sa wala siyang makuhang anumang pakinabang mula sa tumanggap ng ebanghelyo? Nang makita niyang hindi siya makikinabang sa pagpapalaganap ng ebanghelyo sa taong iyon, pinangilagan na niya siya at ginantihan siya, hindi hinahayaang tamuhin nito ang kaligtasan, at pagkatapos ay humahanap na siya ng iba’t ibang dahilan at maidadahilan para iwasang ipalaganap ang ebanghelyo sa kanya. Isa itong seryosong pagpapabaya sa tungkulin at isa tong matinding paglabag! Ang pagtangging ipalaganap ang ebanghelyo sa isang tao kapag walang makukuhang pakinabang—anong uri ito ng saloobin? Hindi ba’t isa itong tipikal na pagpapamalas ng isang taong nagbebenta ng ebanghelyo? (Oo.) Sa papaanong paraan niya ibinebenta ang ebanghelyo? Ipaliwanag ang mga detalye at proseso. (Nagpasya ang tagapagpalaganap na iyon ng ebanghelyo kung gusto ba niyang ipalaganap ang ebanghelyo sa isang tao batay sa kung makikinabang ba siya mula rito. Katumbas ito ng pagtrato sa ebanghelyo ng Diyos bilang isang paninda at ibinebenta ito para makuha ang mga pakinabang na hinahangad ng isang tao. Nang makita niyang wala siyang anumang pakinabang na mapapala, tumanggi na siyang ipalaganap ang ebanghelyo.) Itinuturing nila ang ebanghelyo ng Diyos bilang sarili nilang pribadong pag-aari. Kung may makita siyang isang taong mula sa isang mayaman at makapangyarihang pamilya na nakakakaing mabuti at nararamtan nang maayos, iniisip niya sa kanyang sarili, “Kung ipapalaganap ko ang ebanghelyo sa kanya, maaari akong tumira sa kanyang bahay, at makakakain din ako ng masasarap na pagkain at makapagsusuot ng maaayos na damit,” at kung magkagayon, magpapasya siyang ipalaganap ang ebanghelyo sa taong iyon. Anong uri ng ugali ito? Isa itong tipikal na halimbawa ng isang taong nagbebenta ng ebanghelyo. Tinatrato ng tagapagpalaganap na ito ng ebanghelyo ang ebanghelyo ng Diyos at ang mabubuting balita ng bagong gawain ng Diyos bilang isang paninda at sarili nilang pribadong pag-aari, nililinlang at niloloko niya ang iba sa bawat pagkakataon para makakuha ng pakinabang at ng anumang bagay na kailangan mismo niya para sa kanyang sarili. Pagtupad ba ito sa iyong tungkulin? Tinatawag itong paghahanapbuhay at pakikinabang mula sa paglalako ng ebanghelyo. Ibig sabihin ng paglalako ay ang pagbebenta ng mga bagay na mayroon ang isang tao sa pamamagitan ng pangangalakal, at makakuha ng pera o materyal na bagay na gusto ng isang tao kapalit nito. Paano naman nila inilalako ang ebanghelyo? Depende ito sa kung makakakuha ba sila ng mga pakinabang mula sa mga maaaring tumanggap ng ebanghelyo. Ibig sabihin nito ay, “Ipapalaganap ko sa iyo ang ebanghelyo kung kapaki-pakinabang ito sa akin. Kung wala akong pakikinabangin mula rito, hahanap ako ng maidadahilan para hindi ko ito ipangaral sa iyo. Magiging isang usapan lang ito na hindi natuloy.” Bakit hindi natuloy ang usapang ito? Hindi ito natuloy dahil hindi makikinabang ang tagapagpalaganap ng ebanghelyo mula rito. Ano ang tawag natin sa ganitong uri ng tao? Tinatawag silang “mga manlolokong manlalakbay.” Wala talaga silang totoong maiaalok, kundi ang magpunta kung saan-saan at linlangin at lokohin ang iba, umaasa sa kanilang mga salita para kumita ng pero at magtamo ng mga pakinabang. Sa pangangaral ng ebanghelyo sa ganitong paraan, tinutupad ba nila ang kanilang tungkulin? Pawang kasamaan lang ang ginagawa nila. Walang kinalaman ang kanilang mga ikinilos sa pagtupad ng kanilang tungkulin, dahil hindi naman nila itinuturing na kanilang tungkulin ang pagpapalaganap ng ebanghelyo, at hindi nila ito nakikita bilang kanilang responsabilidad o obligasyon, o bilang isang atas na ipinagkatiwala sa kanila ng Diyos. Sa halip, nakikita nila ito bilang isang trabaho, isang propesyong ginagagawa kapalit ng mga bagay na kailangan nila, para matupad ang sarili nilang mga interes, at makuha ang sarili nilang mga kinakailangan. May ilang tao pa nga na ayaw umalis kapag napunta sila sa mayayamang dako para mangaral ng ebanghelyo, dahil nakakakain sila nang mabuti, nararamtam nang maayos, at nakakatuloy sa magagandang lugar doon. Umiiyak sila sa harapan ng mga tumatanggap ng ebanghelyo tungkol sa kung gaano kahirap ang buhay nila, “Tingnan ninyo kung gaano kayo napaliligiran ng biyaya at mga pagpapala ng Diyos dito. Bawat pamilya ay may sariling kotseng masasakyan, nakatira sa sarili nilang magandang mansyon, at nadadamtan nang maayos. Kumakain pa nga kayo ng karne araw-araw. Imposible iyon sa lugar na pinaggalingan ko.” Pagkatapos marinig ito, sasabihin ng mga tumatanggap ng ebanghelyo, “Dahil napakahirap ng buhay sa lugar na tinitirhan mo, halika’t manuluyan ka rito sa amin nang mas madalas,” pagkatapos, binibigyan nila ang mga tagapagpalaganap ng ebanghelyo ng ilang bagay. Ito’y isang palihim na anyo ng panghihingi at pangingikil ng pera at materyal na bagay mula sa mga tao. Ano ang batayan ng kanilang pangingikil? “Ipinangaral namin ang ebanghelyo ng Diyos sa inyo, at wala kaming nakuhang anumang kapalit. Natupad na namin ang atas ng Diyos. Nakatanggap kayo ng gayon kadakilang mga pagpapala, kaya dapat ninyong suklian ang pagmamahal ng Diyos at bigyan kami ng kaunting kawanggawa. Hindi ba’t nararapat naman sa amin iyon?” Sa ganitong paraan, gumagamit sila ng iba’t ibang kaparaanan para lihim, tuwiran, o di-tuwirang kikilan ang mga tao ng mga materyal na bagay at pera. Ginagamit nila ang pagpapalaganap ng ebanghelyo bilang oportunidad para maghangad ng mga personal na pakinabang. Ang unang pagpapamalas nito ay ang pagbebenta ng ebanghelyo, na likas na pinakamalala. Ang ikalawang pagpapamalas ay ang lihim na pangingikil. Kaya sa hanay ng mga taong gumaganap ng tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo, hindi mapapansing tumataba ang mga bulsa ng ilang tao habang ipinapangaral nila ang ebanghelyo, at yumayaman sila. Sinasabi ng ilang tao na, “hindi ba mabuting yumaman? Hindi ba ito pagpapala ng Diyos?” Kalokohan iyan! Nakaasa ka sa sarili mong mga panlalansi at panloloko para makapangikil at makapandaya ng mga tao, at pagkatapos ay palalabasin mong pagpapala ito ng Diyos. Ano ang kalikasan ng gayong mga salita? Kalapastangan ang mga ito laban sa Diyos. Hindi ito pagpapala ng Diyos. Hindi pinagpapala ng Diyos ang mga tao sa ganitong paraan. Kaya bakit naman babangon ang ganitong kaisipan sa loob ng isang tao? Bunga ito ng kanilang mga ambisyon at ng kanilang kasakiman, at satanikong kalikasan.

Matinding hirap ang dinaranas ng lahat ng nagpapalaganap ng ebanghelyo. Paminsan inuusig at kinukuyog sila ng mga relihiyosong tao, o ibinibigay pa nga sa rehimen ni Satanas. Kung hindi sila maingat nang kaunti, malamang na maaresto sila ng malaking pulang dragon. Subalit kayang harapin nang tama ng mga nagmamahal sa katotohanan ang gayong mga bagay, samantalang ang mga hindi nagmamahal naman sa katotohanan ay madalas na magrereklamo tungkol sa babahagyang pagdurusa. May mga ganitong sinabi ang ilan sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo: “Ipinangaral ko ang ebanghelyo sa isang tao, at matapos magsalita nang napakatagal, hindi man lang niya ako binigyan ng isang baso ng tubig. Ayaw kong mangaral sa kanya.” Problema ba ito na hindi sila binigyan ng isang baso ng tubig ng isang tao? May isang uri ng disposisyong nakatago sa mga salita ng mga tagapagpalaganap na ito ng ebanghelyo. Ipinapahiwatig nito na masarap lang ipalaganap ang ebanghelyo kapag masaya ito at kapaki-pakinabang. Kung may pagdurusa na, o kung hindi man lang sila mabigyan ng isang basong tubig na maiinom, hindi na ito masarap gawin. May intensyong nakapaloob dito na manghingi ng isang bagay at makipagnegosasyon. Kung laging may bahid ng transaksyon sa paraan kung paano ipinapalaganap ng isang tao ang ebanghelyo, tapat ba niyang ginugugol ang kanyang sarili para sa Diyos? Kung hindi man lang niya kayang batahin ang katiting na pagdurusang ito kapag ginagampanan niya ang kanyang tungkulin, at ang isang munting bagay ay maaaring makapagpanegatibo sa kanya, kaya ba niyang tuparin ang tungkuling ito sa kalugod-lugod na paraan? Sasabihin din nila na, “Hindi lamang sa hindi ako nabigyan ng anumang tubig, hindi rin nila ako binigyan ng anumang pagkain para sa tanghalian.” Problema ba kung hindi pinatuloy at pinakain ng isang tao ang mga tagapagpalaganap na ito ng ebanghelyo na kasama niya? Maraming taon na nilang ipinapangaral ang ebanghelyo at lagi nilang pinagtutuunan ng pansin kung paano sila inaasikaso ng mga tao, kung ano ang ibinibigay nilang makakain at maiinom sa kanila, at kung anong mga regalo ang natatanggap nila—bakit ganito? Hindi ba nila alam kung paano tratuhin ang mga taong nagsisiyasat ng tamang daan? Problema ito sa kanilang pagkatao. May kaunting pagmamahal man lang ba sila sa mga tao sa kanilang puso? At bakit hindi pa rin nila nauunawaan ang mga uri ng pagdurusa na dapat tiisin ng mga nagpapalaganap ng ebanghelyo at kung paano nila dapat isagawa ang katotohanan? Bakit hindi man lang nila ito isagawa? Problema ba kung hindi sila bigyan ng tubig na maiinom o pagkaing makakain ng mga taong pinapangaralan nila ng ebanghelyo? Hindi ito isang problema. Ang pagpapalaganap ng ebanghelyo sa mga tao ay pagtupad sa ating obligasyon; tungkulin natin ito. Wala nang anumang karagdagang kondisyon. Hindi obligado ang mga taong pinapangaralan mo na pakainin ka, pagsilbihan ka, o ngumiti sa iyo. Hindi nila kailangang makinig sa lahat ng sinasabi mo at sundin ka. Wala silang ganoong obligasyon. Kung nagagawa mong mag-isip sa ganitong paraan, obhektibo at rasyonal iyan. Pagkatapos, magagawa mong isaalang-alang ang mga bagay na ito nang tama. Paano ba dapat pakitunguhan ang isang taong nagsisiyasat sa tunay na daan? Hangga’t sumusunod siya sa mga prinsipyong itinakda ng sambahayan ng Diyos para sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, may obligasyon tayong ipalaganap ito sa kanya; at kahit pa ang kasalukuyan niyang saloobin ay hindi mabuti at hindi tumatanggap, dapat tayong maging matiyaga. Gaano katagal at hanggang saan tayo dapat magtiyaga? Hanggang sa tanggihan ka niya at hindi ka niya papasukin sa bahay niya, at kahit anong pakikipag-usap ay hindi umuubra, ni ang tawagan siya, o ang ipaimbita siya sa ibang tao, at hindi ka niya pinapansin. Kung magkagayon ay wala nang paraan para ipalaganap pa ang ebanghelyo sa kanya. Iyon ang panahon kung kailan natupad mo na ang iyong responsabilidad. Ganoon ang pagganap ng tungkulin. Hangga’t may kaunting pag-asa, dapat mag-isip ka ng lahat ng paraang kaya mo at gawin ang lahat ng makakaya mo para basahan siya ng mga salita ng Diyos at patotohanan ang gawain ng Diyos. Halimbawa, sabihin nang may isang taong nakasalamuha mo sa loob ng dalawa o tatlong taon. Sinubukan mong ipalaganap ang ebanghelyo at patotohanan ang Diyos sa kanya nang maraming beses, pero wala siyang intensiyong tanggapin ito. Pero medyo nakakaunawa naman siya, at talagang isang potensiyal na tatanggap ng ebanghelyo. Ano ang dapat mong gawin? Una sa lahat, hindi mo siya dapat sukuan, kundi panatilihin mo ang normal na pakikipag-ugnayan sa kanya, at patuloy siyang basahan ng mga salita ng Diyos at patotohanan ang gawain ng Diyos. Huwag mo siyang sukuan; maging matiyaga ka hanggang sa huli. Balang araw, magigising siya at mararamdamang panahon na para siyasatin ang tunay na daan. Iyon ang dahilan kung bakit ang pagsasagawa ng walang katapusang pagtitiyaga at pagpupursigi ay mahalaga sa pagpapalaganap ng ebanghelyo. At bakit dapat gawin ito? Dahil ito ang tungkulin ng isang nilikha. Dahil nakikipag-ugnayan ka sa kanya, may obligasyon at responsabilidad kang ipangaral ang ebanghelyo ng Diyos sa kanya. Mula sa una niyang pakikinig ng mga salita ng Diyos at ng ebanghelyo hanggang sa oras na magbalik-loob siya, maraming proseso ang magaganap, at magtatagal ito. Ang yugtong ito ay nangangailangan ng pagtitiyaga at paghihintay, hanggang sa araw na iyon na magbalik-loob siya at madala mo siya sa harap ng Diyos, sa piling ng pamilya ng Diyos. Ito ang obligasyon mo. Ano ba ang isang obligasyon? Ito ay isang responsabilidad na hindi maaaring iwasan, kung saan nakatali ang isang tao sa tungkulin. Kagaya ito ng pagtrato ng ina sa kanyang anak. Gaano man kamasuwayin o kapilyo ang bata, o kung maysakit siya at ayaw kumain, ano ang obligasyon ng kanyang ina? Dahil alam niyang anak ka niya, binibigyang-layaw ka niya, at minamahal ka, at inaalagaan ka. Hindi mahalaga kung kinikilala mo siya bilang iyong ina o hindi, at hindi mahalaga kung paano mo siya tratuhin—nananatili pa rin siya sa tabi mo anuman ang mangyari, nang hindi umaalis kahit saglit, hanggang sa maniwala ka na siya ang iyong ina at magbalik ka sa kanyang mga bisig. Sa ganitong paraan, palagi siyang nakabantay sa iyo at nagmamalasakit sa iyo. Ito ang ibig sabihin ng responsabilidad; ito ang ibig sabihin ng nakatali sa tungkulin. Kung ang mga nagpapalaganap ng ebanghelyo ay magsasagawa sa ganitong paraan, nang may ganitong uri ng pagmamahal para sa mga tao, maitataguyod nila ang mga prinsipyo ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, at lubos na makakayang magkamit ng mga resulta. Kung lagi silang nagdadahilan at sinasabi ang tungkol sa kanilang mga kalagayan, hindi nila maipapalaganap ang ebanghelyo, at hindi nila matutupad ang kanilang tungkulin. Laging mapili ang ilang taong nagpapalaganap ng ebanghelyo ukol sa mga maaaring tumanggap ng ebanghelyo kung masyado bang maraming mga tanong at hadlang ang mga ito at kung mababa ba ang kanilang kalidad, at bunga nito, hindi sila handang magdusa at magbayad ng halaga para mahikayat ang mga taong ito. Pero kung ang sarili nilang mga magulang at kamag-anak ang may napakaraming hadlang at mababa ang mga kalidad, nagagawa pa rin nilang tratuhin sila nang may mapagmahal na puso. Hindi ba’t ibig sabihin nito ay hindi nila tinatrato nang patas ang mga tao? May mapagmahal bang puso ang mga taong ito? Mga tao ba silang nagpapakita ng pagsasaalang-alang sa kalooban ng Diyos? Hindi. Kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo, lagi silang naghahanap ng anumang dahilan at maidadahilan batay sa mga obhektibong kondisyon para huwag ipangaral ang ebanghelyo sa mga tao, o, kahit sino pa ang makita nila, hindi nila nakikita ang mga taong iyon na kaaya-aya at iniisip nilang mababang-uri ang mga ito kumpara sa kanila, at pakiramdam lagi nila ay walang tao na mapapangaralan ng ebanghelyo—bunga nito, wala tuloy silang nahahatiran ng ebanghelyo kahit isang tao. May mga prinsipyo ba sa pagpapalaganap ng ebanghelyo na kagaya nito? Hindi isinasaalang-alang ng isang taong kagaya nito ang kalooban ng Diyos o ang mga hinihingi ng Diyos sa anupamang paraan. Sinumang makatatanggap na ang mga salita ng Diyos ang katotohanan at sinumang makatatanggap sa katotohanan ay maaaring tumanggap ng ebanghelyo, maliban nang halatang masasama silang tao o mga kakatwang uri. Kung tunay na isasaalang-alang ng mga tao ang kalooban ng Diyos, gagampanan nila ang kanilang mga tungkulin at pakikitunguhan nila ang mga tao nang may prinsipyo. Kahit ano pa ang mga problemang mayroon ang mga taong nagsisiyasat sa tamang daan o kahit gaano pa nila nabubunyag ang kanilang mga tiwaling disposisyon, hangga’t kaya nilang kilalanin at tanggapin ang katotohanan, dapat ninyong basahin ang mga salita ng Diyos sa kanila at dapat kayong magpatotoo tungkol sa gawain ng Diyos nang walang kapaguran. Ito ang prinsipyong dapat sundin sa pagpapalaganap ng ebanghelyo.

Nabalitaan Ko na walang kahit kaunting pagmamahal sa kanilang puso ang ilan sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo. Habang hinaharap nila ang mga kuru-kuro at katanungan ng mga nagsisiyasat ng tamang daan, makailang ulit na nagbabahagi ang mga tagapagpalaganap na ito ng ebanghelyo. Pero kapag hindi pa rin makaunawa at patuloy pa ring paulit-ulit na nagtatanong ang mga taong iyon, nauubusan na ng pasensya ang mga tagapagpalaganap na ito ng ebanghelyo at sinesermunan na sila. “Masyado kayong maraming itinatanong. Hindi ninyo nauunawaan ang katotohanan kahit gaano ko pa ito ibahagi sa inyo. Masyadong mababa ang kalidad ninyo, wala kayong kakayahan na makaintindi, at hindi ninyo matamo ang katotohanan at ang buhay. Mga tagapagserbisyo kayong lahat” Hindi maatim ng ilang tao na marinig ang gayong mga salita at nagiging negatibo sila sa loob ng ilang panahon. Magkakaiba ang mga tao. Nakikita ng ilang tao na katotohanan ang mga salita ng Diyos kapag sinisiyasat nila ang tunay na daan. Kahit pa may kaunting kuru-kuro at problema sila, nalulutas ang mga ito habang binabasa nila ang mga salita ng Diyos. Napakadalisay ng mga taong ito na anupa’t madali nilang matatanggap ang katotohanan. Binabasa nila ang mga salita ng Diyos nang mag-isa, naghahanap, at nagsisiyasat, at kapag may nagbabahagi sa kanila, maluwag sa loob nilang tinatanggap ang tunay na daan at umaanib sila sa iglesia. Pero maraming tanong ang ibang mga tao. Kailangan nilang magsiyasat hanggang sa magkaroon sila ng kalinawan sa lahat ng aspeto. Kung mayroon silang kahit isang punto na hindi masiyasat hanggang sa maging malinaw ito, hindi na nila tatanggapin ang tunay na daan. Maingat at hindi padalus-dalos ang mga taong ito sa lahat ng bagay na ginagawa nila. Walang pagmamahal sa kanilang puso ang ilan sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo para sa gayong mga tao. Ano ang saloobin nila? “Maaari kang maniwala o hindi! Hindi ka isang malaking kawalan sa sambahayan ng Diyos, ni walang anumang mapapala sa iyo. Kung hindi ka sasampalataya, umalis ka na lang! Bakit ang dami-dami mo pang tanong? Sinagot na ang lahat ng ito para sa iyo.” Ang totoo, hindi naman malinaw na sinasagot ng mga tagapagpalaganap na ito ng ebanghelyo ang mga katanungang itinatanong sa kanila ng mga maaari sanang tumanggap ng ebanghelyo, hindi nila ganap na napapawi ang pagdududa sa puso ng mga taong ito, pero gusto nilang abandonahin ng mga ito ang kanilang mga kuru-kuro at tanggapin ang ebanghelyo sa lalong madaling panahon. Isang bagay ba ito na maaaring ipilit sa mga tao na gawin kahit pa ayaw nila? Kung totohanang sinasabi ng isang tao na hindi niya nauunawaan, kung gayon ay dapat mo siyang basahan ng ilang sipi mula sa mga salita ng Diyos na may kaugnayan sa kanyang mga problema at kuru-kuro, at pagkatapos ay magbahagi ka tungkol sa katotohanan para makaunawa siya. Gusto ng ilang maaaring tumanggap ng ebanghelyo na alamin ang ugat ng mga bagay-bagay. Gusto ng mga taong kagaya nito na alamin ang lahat-lahat. Hindi ka nila pinapahirapan, hindi sila nagbubusisi o naghahanap ng butas, sineseryoso lang nila ang mga bagay-bagay. Kapag nakakasagupa ng gayong mga seryosong tao, hindi makasagot ang ilan sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo sa kanila at pakiramdam nila’y nagmukha silang tanga. Dahil dito, ayaw na tuloy nilang magbahagi sa gayong mga tao, sinasabi nila na, “Napakatagal ko nang ipinapalaganap ang ebanghelyo, pero hindi pa ako kailanman nagkaroon ng tinik sa aking lalamunan!” Tinatawag ng mga tagapagpalaganap na ito ng ebanghelyo ang gayong mga tao na mga tinik sa kanilang mga lalamunan. Ang totoo, kalahati lang sa alinmang aspeto ng katotohanan ang nauunawaan ng mga tagapagpalaganap na ito ng ebanghelyo, nagsasalita sila tungkol sa mga engrandeng doktrina at hungkag na salita at sinusubukan nilang ipatanggap ang mga ito sa mga tao bilang katotohanan. Hindi ba nila ginagawang mahirap ang mga bagay-bagay para sa iba? Kung hindi nauunawaan ng iba at nagtatanong na ang mga ito ng mga detalyadong tanong, hindi sila na nasisiyahan, at sinasabing, “Ipinaliwanag ko na sa iyo ang tatlong yugto ng gawain ng Diyos, at malinaw kong ipinaliwanag ang mga ito. Kung hindi ka pa rin makaunawa sa kabila ng napakarami ko nang sinabi, dapat mong basahin ang mga salita ng Diyos nang mag-isa para lutasin ang iyong mga kuru-kuro. Nandiyan lang ang salita ng Diyos. Kung babasahin at mauunawaan mo ito, sumampalataya ka. Kung hindi mo ito maunawaan, e di huwag kang sumampalataya!” Matapos marinig ito, iniisip ng mga maaaring tumanggap ng ebanghelyo, “Kung patuloy akong magtatanong, baka mawala ang pagkakataon kong maligtas at baka hindi ko matanggap ang mga pagpapala. Hindi na nga ako magtatanong, sasang-ayon na lang ako sa kanya at sasampalataya!” Pagkaraan nito, lagi nang dumadalo ang mga taong ito sa mga pagtitipon at matamang nakikinig sa mga sermon, at unti-unti nilang mauunawaan ang ilang katotohanan at unti-unting malulutas ang kanilang mga kuru-kuro. Kahit ano pa ang lagay ng kanilang paniniwala, angkop na paraan ba ito para ipalaganap ang ebanghelyo? Masasabi bang tinupad ng mga tagapagpalaganap na ito ng ebanghelyo ang kanilang responsabilidad? (Hindi.) Sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, dapat mo munang tuparin ang mga responsabilidad mo. Dapat mong sundin ang iyong konsiyensiya at katinuan sa paggawa ng lahat ng kaya at dapat mong gawin. Dapat kang magbigay ng mga solusyon sa mapagmahal na paraan sa anumang kuru-kuro na maaaring mayroon ang taong nagsisiyasat sa tunay na daan o sa anumang mga tanong na sabihin niya. Kung hindi ka talaga makapagbigay ng solusyon, maaari kang maghanap ng ilang nauugnay na sipi ng mga salita ng Diyos na mababasa sa kanya, o nauugnay na mga pelikula ng patotoo sa ebanghelyo na maipapakita sa kanya. Posible talaga na maging epektibo ito; kahit papaano ay matutupad mo ang responsabilidad mo, at hindi ka makakaramdam na inuusig ka ng iyong konsiyensiya. Pero kung ikaw ay pabasta-basta at iniraraos lang ang gawain, malamang na maaantala ang mga bagay-bagay, at hindi magiging madali na mahikayat ang taong iyon. Sa pagpapalaganap ng ebanghelyo sa iba, dapat tuparin ng isang tao ang kanyang responsabilidad. Paano dapat unawain ang salitang “responsabilidad”? Paano ito talaga dapat isagawa at gamitin? Dapat mong maunawaan na matapos salubungin ang Panginoon at maranasan ang gawain ng Diyos sa mga huling araw, may obligasyon ka na magpatotoo para sa Kanyang gawain sa mga nauuhaw sa Kanyang pagpapakita. Kaya, paano mo ipapalaganap ang ebanghelyo sa kanila? Online man o sa tunay na buhay, dapat mo itong ipalaganap sa anumang paraan na makakahikayat sa mga tao at na epektibo. Ang pagpapalaganap ng ebanghelyo ay hindi isang bagay na ginagawa mo kapag gusto mo lamang, hindi ito isang bagay na ginagawa mo kapag maganda ang timpla mo at hindi ginagawa kapag masama ang timpla mo. Hindi rin ito isang bagay na ginagawa ayon sa mga kagustuhan mo, kung saan pinipili mo kung sino ang tatratuhin nang espesyal, ipinapalaganap ang ebanghelyo sa mga gusto mo at hindi ito ipinapalaganap sa mga hindi mo gusto. Dapat ipalaganap ang ebanghelyo ayon sa mga hinihingi ng Diyos at sa mga prinsipyo ng Kanyang sambahayan. Dapat mong tuparin ang responsabilidad at tungkulin ng isang nilikha, ginagawa ang lahat ng makakaya mo para mapatotohanan sa mga nagsisiyasat sa tunay na daan ang mga katotohanang nauunawaan mo, ang mga salita ng Diyos, at ang gawain ng Diyos. Ganyan mo matutupad ang responsabilidad at tungkulin ng isang nilikha. Ano ang dapat gawin ng isang tao habang nagpapalaganap siya ng ebanghelyo? Dapat niyang tuparin ang kanyang responsabilidad, gawin ang lahat ng kanyang makakaya, at maging handang magbayad ng lahat ng halaga. Posible na sasandaling panahon ka pa lang nangangaral ng ebanghelyo, kulang ka pa sa karanasan, hindi ka mahusay magsalita, at hindi mataas ang naabot mo sa pag-aaral. Ang totoo, hindi naman ganoon kahalaga ang mga bagay na ito. Ang pinakamahalaga ay ang pumili ka ng mga angkop na sipi mula sa salita ng Diyos at magbahagi ukol sa mga katotohanan na tamang-tama at makalulutas ng mga problema. Ang saloobin mo’y dapat na maging tapat at makahihimok sa mga tao, para anuman ang sabihin mo, nakahandang lahat ang mga maaaring tumanggap ng ebanghelyo na makinig sa iyo, lalo na kapag ikinukuwento mo ang tungkol sa mga totoo mong karanasan at nagsasalita ka nang mula sa puso. Kung makukuha mo ang loob ng mga maaaring tumanggap ng ebanghelyo nang sa gayon ay gustuhin nilang makisalamuha sa iyo, handang makipagbahagi sa iyo, at handang makinig sa iyong testimonya, kung magkagayon, tagumpay iyon. Ituturing ka na nila bilang isang taong mapagkakatiwalaan, at gugustuhin na nilang makinig sa lahat ng sinasabi mo, malalaman nila na mabuti at napakapraktikal ng lahat ng aspeto ng katotohanan na pinili mong ibahagi, at magagawa nilang tanggapin ang lahat ng ito. Sa ganitong paraan, madali mo silang mahihikayat. Ito ang karunungang dapat mong taglayin kung ipapalaganap mo ang ebanghelyo. Kung hindi mo matutulungan ang mga tao nang may mapagmahal na puso at hindi mo kayang maging isang taong mapagkakatiwalaan ng iba, mahihirapan ka nang husto na maipalaganap ang ebanghelyo at mahikayat ang mga tao. Bakit ba napakabisa ng mga nagsasalita nang simple at hayagan, ang mga tuwiran kung magsalita at may mabubuting-loob sa pagpapalaganap ng ebanghelyo? Ito’y dahil gusto ng lahat ng tao ang mga ganitong tagapagpalaganap ng ebanghelyo, at payag silang makisalamuha at makipagkaibigan sa kanila. Kung nakauunawa ng katotohanan ang mga ganitong tagapagpalaganap ng ebanghelyo at nagbabahagi sila tungkol sa katotohanan sa isang praktikal at malinaw na paraan, kung kaya nilang matiyagang ibahagi ang katotohanan sa iba, lutasin ang iba’t ibang problema, paghihirap, at kalituhang mayroon ang mga tao, pasiglahin ang kanilang mga puso, at magdulot ng matinding kaginhawahan sa kanila, maiibigan at pagtitiwalaan sila ng mga tao sa kanilang puso, ituturing silang katapatang-loob, at makikinig ang mga ito nang kusa sa anumang bagay na sabihin nila. Kung laging inilulugar ng isang tagapagpalaganap ng ebanghelyo ang kanyang sarili sa pedestal at sinesermunan ang iba, itinuturing sila na parang mga bata at estudyante, malamang na maasar at kayamutan sila ng mga tao. Samakatuwid, ang karunungang dapat mong taglayin para maipalaganap ang ebanghelyo ay ito: Una, magkaroon ng magandang impresyon sa iba, nagsasalita sa paraang kasang-a-sang-ayon sa iyong mga tagapakinig. Pagkatapos nilang makinig sa iyo, dapat may matamo sila mula rito, at may makuha silang pakinabang. Sa ganitong paraan, ang pagpapalaganap mo ng ebanghelyo ay magiging suwabe, walang masasagupang anumang hadlang, at magbubunga ito ng magagandang resulta. Bagama’t maaaring hindi tanggapin ng ilang tao ang ebanghelyo, makikita nilang isa kang mabuting tao at kusa silang makikilasalamuha sa iyo. Dapat magawa ng mga nangangaral ng ebanghelyo na makihalubilo sa mga tao. Isang magandang landas na tahakin ang magkaroon ng maraming kaibigan. Bukod pa rito, may isa pang bagay na lubhang mahalaga. Kahit kanino mo pa ipangaral ang ebanghelyo, dapat ka munang maghanda at magplano nang mabuti. Dapat mong sangkapan ang iyong sarili ng katotohanan, magpakadalubhasa ka sa mga prinsipyo, magkaroon ng kakayahang kumilatis ng mga tao, at gumamit ka ng matatalinong pamamaraan. Dapat mong laging isagawa ang paghahandang ito. Una sa lahat, sa mga pakikipag-usap mo sa mga taong nagsisiyasat, dapat mong maunawaan at maintindihan ang kanilang pinanggalingan, kung anong denominasyon sila kabilang, kung ano ang mga pangunahin nilang kuru-kuro, kung introvert ba sila o extrovert, kung gaano ang kanilang kakayahang makaintindi, at kung ano ang kanilang pagkatao. Ito ang susi. Sa sandaling may matibay ka nang kaalaman ukol sa mga maaaring tumanggap ng ebenghelyo sa lahat ng aspeto, mas magiging mabisa ang pangangaral mo ng ebanghelyo, at malalaman mo kung paano mag-reseta ng tamang gamot para lutasin ang kanilang mga kuru-kuro at problema. Kung nakakasagupa ka ng mga tukso mula sa mga masasamang tao, ateista, o diyablo, mapapakiramdaman mo sila, makikilala mo sila sa kung sino talaga sila, at mabilis mo silang maaabandona. Ang pagbabasa ng mga salita ng Diyos ay makapagbubunyag ng iba’t ibang uri ng tao. Mapapaurong ang mga masamang tao at ateista kapag narining nila ang mga ito, at ayaw na ayaw ng mga diyablo na makinig sa mga salita ng Diyos. Tanging ang mga uhaw sa katotohanan ang magiging interesado. Hahanapin nila ang katotohanan at magtatanong. Ganito mo makukumpirma na may potensyal silang tumanggap ng ebanghelyo. Sa sandaling makumpirma na natin ito, maaari na tayong makipag-usap sa kanila sa isang sistematikong pagbabahagi tungkol sa katotohanan. Kapag nagbabahagi na tungkol sa katotohanan, ganap nating maiintindihan ang kalidad ng mga may potensyal na ito na tumanggap ng ebanghelyo, kung gaano nila kayang intindihin ang katotohanan, at ang kalagayan ng kanilang pagkatao. Sa ganitong paraan, malalaman natin kung sinong mga tao ang haharapin at kung paano ibabahagi ang katotohanan. Kahit gaano pang pagsisikap ang iukol natin, hindi ito mawawalan ng kabuluhan. Sa proseso ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, kung hindi mo nauunawaan at naiintindihan ang sitwasyon ng kabilang partido at hindi ka nagrereseta ng tamang gamot, hindi magiging madali na hikayatin ang mga tao. Kahit pa nga makahikayat ka ng ilang tao, tsamba lang ito. Ang mga nakauunawa sa katotohanan at nakakakita sa kung ano talaga ang dahilan ng mga bagay-bagay ay hindi masyadong nagkakamali kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo o di kaya’y ganap itong naiiwasan. Nangangaral sila sa mga taong dapat nilang pangaralan at hindi sila nangangaral sa mga taong hindi. Gumagawa sila ng tumpak na pagtatasa bago sila mangaral at iniiwasan nilang gawin ang mga bagay na hindi naman kinakailangan. Sa ganitong paraan, nagagawa nila ang kanilang tungkulin nang mas episyente at walang nasasayang, at nakakakuha sila ng magagandang resulta. Kaya, kung gusto mong epektibong maipalaganap ang ebanghelyo, sangkapan mo ang iyong sarili ng katotohanan at gawin ang kaukulang paghahanda. Paano kung may makilala ka na isang relihiyosong tao na maraming alam sa Bibliya, pero hindi mo pa nabasa ang Bibliya? Ano ang maaari mong gawin? Sa pagkakataong iyon, masyado nang huli para sa iyo na sangkapan mo ang iyong sarili ng katotohanang mula sa Bibliya, kaya dapat mong siyang ipakilala kaagad sa isang tagapagpalaganap na ebanghelyo na nakauunawa sa Bibliya. Ipasa mo ang taong ito sa sinumang nakauunawa ng Bibliya. Nakaayon ito sa mga katotohanang prinsipyo. Kung pilit mong susubukang magpakitang-gilas sa pamamagitan ng pangangaral ng ebanghelyo sa kanila, hindi tatanggapin ng taong ito ang ebanghelyo. Ang resultang ito ay bunga ng iyong pagiging iresponsable. Bukod pa rito, dapat maglaan ka ng oras para sangkapan ang iyong sarili ng kaunting kaalaman mula sa Bibliya kapag hindi ka nagtatrabaho. Ang pagpapalaganp ng ebanghelyo nang wala kang anumang nalalaman tungkol sa Bibliya ay sadyang hindi uubra. Marami sa mga katanungang itinatanong ng mga nagsisiyasat ay may kaugnayan sa mga salitang nasa Bibliya. Kung nauunawaan mo ang Bibliya, maaari mong gamitin ang katotohanang mula sa Bibliya para sagutin ang mga katanungang ito. Kahit ano pa ang mga kuru-kuro na taglay ng mga maaaring tumanggap ng ebanghelyo, mahahanap mo ang mga kaugnay na talata ng Bibliya at ang mga salita ng Diyos para resolbahin ang kanilang mga kuru-kuro. Sa ganitong paraan lamang matatamo ang hinahangad na resulta. Samakatuwid, ang pagpapalaganap ng ebanghelyo ay nangangailangan ng kaunting kaalaman ukol sa Bibliya. Halimbawa, dapat alam mo kung aling mga propesiya sa Lumang Tipan at aling mga talata sa Bagong Tipan ang nagpapatotoo sa muling pagbabalik ng Diyos at sa gawain ng Diyos sa mga huling araw. Dapat lalo mo pang basahin ang mga salitang ito, lalo pang bulay-bulayin ang mga ito, at isapuso ang mga ito. Dagdag pa rito, dapat mong maunawaan kung paano nauunawaan ng mga relihiyosong tao ang mga talatang ito ng Bibliya, bulay-bulayin kung paano ka magbabahagi nang sa gayon maakay sila sa isang tumpak at dalisay na pagkaunawa ukol sa mga talatang ito, at pagkatapos ay pag-ugnay-ugnayin ang mga talatang ito ng Bibliya para gabayan sila tungo sa pagkaunawa sa gawain ng Diyos sa mga huling araw. Paghahanda ba itong ginagawa mo? Ito mismo ang ibig sabihin na gawin mo ang kaukulang paghahanda. Kailangan mong maunawaan ang mga pangangailangan ng iba’t ibang uri ng mga taong nagsisiyasat ng tamang daan, at gawin ang kaukulang paghahanda ayon sa sitwasyon. Saka mo lamang magagawa ang lahat ng iyong makakaya at matutupad ang iyong mga responsabilidad. Responsabilidad mo ito. Sasabihin ng ilang tao na, “Hindi ko kailangang gawin ang lahat ng iyon. Kailangan ko lang basahin ang Bibliya nang ilang beses. Kahit sino pa ang pangaralan ko ng ebanghelyo, iyon at iyon din ang laging sinasabi ko. Iyon din at hindi nagbabago ang mga salitang ginagamit ko para ipangaral ang ebanghelyo. Gagamitin ko ang mga salitang ito at bahala na kung sumampalataya sila o hindi. Hindi tatanggap ng mga pagpapala ang mga taong hindi sumasampalataya. Hindi nila maaaring isisi iyon sa akin. Dahil tinupad ko naman ang responsabilidad ko.” Tinupad ba nila ang kanilang responsabilidad? Ano ba ang sitwasyon ng taong nagsisiyasat, ano ba ang edad niya, antas ng edukasyon, kalagayang sibil, mga libangan, personalidad, pagkatao, sitwasyon ng pamilya, at iba pa? Wala kang alam sa mga ito, pero nagpupunta ka pa rin at nangangaral sa kanya. Wala kang ginawang anumang kaukulang paghahanda at wala kang ginawang anumang pagsisikap. At nasasabi mo pa ring tinupad mo ang iyong responsabilidad? Hindi ba’t nililinlang mo lang ang mga tao? Isang mababaw at iresponsableng saloobin ang naipapakita ng ganitong pagtrato mo sa iyo ng tungkulin. Isa itong saloobin ng pagpapabaya. Ipinapangaral mo ang ebanghelyo nang may gayong saloobin at, kapag wala kang nahikayat na tao, sinasabi mo na, “Kung hindi siya sasampalataya, iyon ay dahil malas lang talaga siya. At saka wala siyang espirituwal na pagkaunawa, kaya kahit sumampalataya pa siya, hindi niya matatamo ang katotohanan o hindi siya maliligtas!” Kairesponsablehan ito. Ipinagwawalang-bahala mo ang iyong responsabilidad. Halatang-halata na hindi mo ginawa nang mabuti ang kaukulang paghahanda mo. Halatang hindi mo tinupad ang iyong responsabilidad, hindi mo tapat na ginampanan ang iyong tungkulin. At nagdadahilan ka pa rin sa pamamagitan ng pagbibigay ng iba’t ibang uri ng pangangatwiran, sinusubukan mong takasan ang iyong responsabilidad sa pamamagitan ng mga salita. Anong uri ng pag-uugali ito? Tinatawag itong panlilinlang. Para makaiwas sa iyong responsabilidad, nanghuhusga ka at nagkokonklusyon tungkol sa mga tao at nagsasalita ka ng kairesponsablehan at mga walang-kwentang bagay. Tinatawag itong pagmamataas at pagmamatuwid sa sarili, katrayduran at kalupitan. Tinatawag din itong panlilinlang. Ito’y pagtatangkang linlangin ang Diyos.

Kung ipinagkatiwala sa iyo ng Diyos ang tungkulin ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, dapat mong tanggapin ang atas ng Diyos, nang may paggalang at pagsunod. Dapat mong pagsikapang tratuhin ang bawat taong nagsisiyasat sa tunay na daan nang may pagmamahal at pasensya, at dapat magawa mong magtiis ng paghihirap at magpakapagod. Maging masigasig sa pag-ako ng responsibilidad para sa pagpapalaganap ng ebanghelyo; magbigay ng malinaw na pagbabahagi tungkol sa katotohanan, nang sa gayon ay maaari mo itong iulat sa Diyos. Ito dapat ang saloobin ng isang tao sa pagganap sa kanyang tungkulin. Kung ang isang taong nagsasaalang-alang sa tunay na daan ay hinahanap ang katotohanan sa iyo, at binabalewala mo siya, hindi mo nagagawang masigasig na magbahagi sa kanya tungkol sa katotohanan at lutasin ang kanyang problema, at humahanap ka pa nga ng mga palusot, sinasabing, “Wala ako sa tamang timpla ngayon. Sinuman siya, gaano man siya nauuhaw sa katotohanan o sa pagpapakita at gawain ng Diyos, hindi ko problema iyon. Hindi nakasalalay sa akin kung mananalig siya. Kung hindi gagawa ang Banal na Espiritu, gaano mang paghahanda ang gawin ko, wala itong silbi—kaya hindi ko iyan gagawin! Nasabi ko naman na ang lahat ng katotohanang nauunawaan ko. Matatanggap man niya ang tunay na daan o hindi, nasa Diyos na iyon. Wala na akong kinalaman dito.” Anong saloobin ito? Ito ay isang iresponsableng saloobin, isang malala nang saloobin. Hindi ba’t marami ang nagpapalaganap ng ebanghelyo sa ganitong paraan? Aaabot ba sa wastong pamantayan ang gayong pagpapalaganap ng ebanghelyo? Madadakila ba nito ang Diyos at mapatototohanan Siya? Hindi ni katiting. Ang ganitong pagpapalaganap ng ebanghelyo ay kaunting pagseserbisyo lamang; malayung-malayo ito sa pagganap ng tungkulin. Kung gayon, paano maipapalaganap ng isang tao ang ebanghelyo sa kasiya-siyang paraan? Sinuman ang nagsisiyasat sa tunay na daan, dapat ka munang maghanda at sangkapan ang iyong sarili ng katotohanan, pagkatapos ay umasa sa pag-ibig, pasensya, pagpaparaya, at pagpapahalaga sa responsibilidad para magampanan ang tungkulin mong ito nang maayos. Maging dalisay at gawin ang lahat ng kaya at dapat mong gawin. Ang ganitong pagpapalaganap ng ebanghelyo ay kasiya-siya. Kung hindi itinutulot ng mga sitwasyon na ipangaral mo ang ebanghelyo, o kung tumatangging makinig ang taong nagsisiyasat at umalis, hindi mo ito kasalanan. Nagawa mo na kung ano ang dapat mong gawin, at hindi ka uusigin ng iyong konsensiya. Ibig sabihin nito ay natupad mo na ang iyong responsabilidad. Maaaring makatugon ang ilang tao sa mga prinsipyo para sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, pero maaaring hindi tama ang panahon. Hindi pa ito ang itinakdang oras ng Diyos. Sa pagkakataong ito, dapat munang ipagpaliban ang gawaing pagpapalaganap ng ebanghelyo. Ang pagpapaliban ba muna ng gawain ay nangangahulugang hindi mo na ipapalaganap ang ebanghelyo sa taong iyon? Hindi ibig sabihin nito’y hindi mo na ipapalaganap ang ebanghelyo, kailangan mo lang hintayin ang angkop na panahon para gawin ito. Sino ang ibang mga tao na hindi dapat pangaralan? Halimbawa, kapag nagsasalita ang isang tao ng mga wika, hindi sa isa o dalawang araw, o kaya’y isa o dalawang taon—kundi sa matagal na panahon, at kaya niyang magsalita nang ganito sa kahit anong oras at sa kahit anong lugar, ang taong ito ay isang masamang espiritu at hindi maaaring ipangaral ang ebanghelyo sa kanya. Mayroon ding mga tao na mukhang mabubuting tao sa panlabas, pero kapag ipinagtanong-tanong at inusisa mo, matutuklasan mong nakiapid pala sila sa maraming tao. Kung ipapalaganap ang ebanghelyo sa mga taong kagaya nito, magdudulot ito ng malaking problema. Malamang na lumikha sila ng gulo sa mga hinirang ng Diyos, kaya hindi dapat ipangaral ang ebanghelyo sa kanila. Mayroon ding ilang relihiyosong pastor na nangangailangang pagtiyagaan nang husto para matanggap ang katotohanan. Kahit nga handa pa silang tanggapin ito, may mga kondisyon pa rin sila. Kuntento lang sila kung magsisilbi sila bilang mga lider at manggagawa. Ang karamihan sa mga ganitong uri ng tao ay mga anticristo. Batay sa mga prinsipyo, hindi dapat ipangaral ang ebanghelyo sa kanila. Tanging kung handa silang gawin ang serbisyong ipalaganap ang ebanghelyo at magawa nilang magpasok ng maraming tao saka lamang mapapahintulutang ipalaganap ang ebanghelyo sa mga taong kagaya nito. Kung masyadong buktot ang pagkatao ng isang tao, at hindi mo masabi kung buktot silang tao sa pamamagitan lamang ng kanilang kaanyuan, kung gayon, hindi kailanman tatanggapin ng ganitong uri ng tao ang katotohanan at hindi siya kailanman magsisisi. Kahit makapasok pa sa iglesia ang isang taong kagaya nito, matitiwalag lang siya, kaya hindi kailanman dapat ipangaral ang ebanghelyo sa kanya. Ang mangaral sa isang taong kagaya nito ay katumbas lang ng pagdadala kay Satanas at sa isang diyablo sa loob ng iglesia. Isa pang sitwasyon ang bumabangon kapag gusto ng ilang menor de edad na manampalataya sa Diyos. Gayunman, sa ilang demoktratikong bansa, dapat humingi ng pahintulot sa kanilang tagapangalaga ang mga menor de edad kung gusto nilang lumahok sa buhay-iglesia at gumanap ng kanilang mga tungkulin. Huwag mong balewalain ang bagay na ito. Nangangailangan ito ng makatwirang solusyon, at kailangan nito ng karunungan. Sa Tsina, hangga’t inaakay ng isa sa mga magulang ang isang menor de edad na manampalataya sa Diyos, wala itong kaproble-problema. Kung maiintindihan na ng isang kabataang hindi na menor de edad ang katotohanan at gusto niyang manampalataya sa Diyos, pero tutol ang kanyang mga magulang at nililimitahan siya, maaaring iwan ng kabataang iyon ang kanyang pamilya at pumunta sa iglesia para manampalataya at sumunod sa Diyos nang hindi nasasagkaan at nahahadlangan ng kanyang mga magulang. Naangkop lang ito. Kapareho ito ng sitwasyon ng kay Pedro nang manampalataya siya sa Diyos. Bilang konklusyon, kahit ano pa ang sitwasyon, ipinapahintulot ang pagpapalaganap ng ebanghelyo hangga’t pinapahintulutan ng mga obhektibong kondisyon at hindi nito nilalabag ang batas. Kailangang harapin ang bagay na ito ayon sa mga katotohanang prinsipyo at sa mga kautusan ng karunungan.

Kapag ipinapalaganap ang ebanghelyo, paano matutupad ng isang tao ang kanyang tungkulin sa kalugod-lugod na paraan? Una, dapat magawa niyang maintindihan at maunawaan ang katotohanan ukol sa pagpapalaganap ng ebanghelyo. Tanging kapag nauunawaan na niya ang katotohanan saka niya matataglay ang mga tamang pananaw, malalaman kung paano harapin ang mga mali at kakatwang pananaw, at malalaman kung paano harapin ang mga bagay-bagay at solusyunan ang mga problema nang ayon sa mga katotohanang prinsipyo. Pagkatapos, magagawa na niyang makilala ang iba’t ibang maling pagsasagawa at ang mga pagsasagawa ng mga anticristo na lumalabag sa mga katotohanang prinsipyo. Kaya naman, likas nilang mauunawaan kung aling mga katotohanang prinsipyo ang dapat nilang maunawaan nang lubos para matupad nila ang kanilang tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo. Para matupad ang tungkuling ito, anong katotohanan ba ang lubhang mahalagang maunawaan muna? Dapat mong maunawaan na responsabilidad at obligasyon ng bawat hinirang ng Diyos ang ipalaganap ang mensahe ng gawain ng Diyos. Isa itong atas na ipinagkatiwala ng Diyos sa lahat. Ito ang pinagmulan ng tungkuling ito. Sinasabi ng ilang tao na, “Wala ako sa pangkat ng ebanghelyo, kaya may ganito ba akong responsabilidad at obligasyon? Lahat sila ay may ganitong responsabilidad at obligasyon. Kapaki-pakinabang sa lahat ang katotohanan ukol sa aspetong ito ng tungkulin. Hindi Ko alam kung may napansin kayong kakaibang bagay sa alokasyon ng iba’t ibang kawani sa iglesia. Ang ilang tao ay mga dating lider, pero napalitan sila dahil hindi sila makagawa ng praktikal na gawain. Pagkatapos mapalitan, dahil wala silang anumang taglay na kasanayan o kahusayan, hindi sila makaganap ng mga espesyal na tungkulin. Kaya sa huli, itinalaga sila sa pangkat ng ebanghelyo para ipalaganap ang ebanghelyo, o para diligan ang mga bagong dating, o para gumanap ng ilang ordinaryong tungkulin. Kung hindi rin nila matutupad ang iba pang mga tungkulin sa iglesia, ano ang dapat mangyari sa kanila? Ang gayong tao ay patapon at dapat matiwalag. Kaya, kung inalis ka bilang lider sa iglesia dahil sa kawalan ng kakayahan at wala kang anumang espesyal na kaloob o kasanayan, kung gayon kailangan handa ka nang ipalaganap ang ebanghelyo. Kung maipapalaganap mo ang ebanghelyo at magagawa mo ang iyong tungkulin bilang miyembro ng pangkat ng ebanghelyo, kung gayon may kaugnayan sa iyo ang katotohanan tungkol sa kalugod-lugod na pagganap ng mga tungkulin. Kung bigo kang tuparin ang iyong tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo, walang kaugnayan sa iyoang katotohanan tungkol sa kalugod-lugod na pagganap ng mga tungkulin, at sa sambahayan ng Diyos, sa panahon ng gawain ng Diyos, wala kang kinalaman sa gawaing pagganap ng isang tungkulin. Sa puso mo, dapat malinaw mong malaman ang lahat ng ipinapahiwatig nito. Kung hindi ka gumaganap ng anumang tungkulin, anong kaugnayan ang mayroon ka sa gawain ng Diyos? Samakatuwid, kahit anong uri pa ng tungkulin ang ginagampanan ng isang tao, natural na pinakamainam kung makapagpupunyagi siya hanggang sa huli at magagampanan niya nang mabuti ang kanyang tungkulin. Sinasabi ng ilang tao na, “Ayaw kong magpalaganap ng ebanghelyo dahil lagi akong inilalapit nito sa mga estranghero. Maraming iba’t ibang masasamang tao na may kakayahang gumawa ng iba’t ibang klase ng masasamang bagay. Lalo na kapag tinatrato ng mga relihiyosong tao ang mga nagpapalaganap ng ebanghelyo ng Diyos sa mga huling araw bilang mga kaaway at may kakayahan talaga ang mga ito na ibigay sila sa rehimen ni Satanas. Malala pa sila kaysa sa mga hindi mananampalataya. Hindi ko matiis ang sakit na ito. Maaaring bugbugin nila ako hanggang sa mamatay, baldaduhin ako, o ibigay ako sa malaking pulang dragon. Iyon na ang magiging katapusan ko.” Dahil hindi mo kayang tiisin ang hirap at lubhang maliit ang tayog mo, dapat trabahuhin mo nang mabuti ang kasalukuyan mong trabaho. Matalinong desisyon iyan. Siyempre, mas makabubuti kung magagampanan mo rin ang iba’t ibang tungkulin gaya ng pagpapalaganap ng ebanghelyo. Hindi lamang responsabilidad ng mga miyembro ng pangkat sa ebanghelyo ang pagpapalaganap ng ebanghelyo, responsabilidad ito ng lahat. Dahil narinig naman ng lahat mula sa Diyos ang mabubuting balita ng bagong gawain ng Diyos, may responsabilidad at obligasyon ang lahat na iproklama ang ebanghelyong ito nang sa gayon marami pang tao ang pumunta sa sambahayan ng Diyos pagkarinig nila sa mabubuting balita at lumapit sa harapan ng Diyos para tanggapin ang Kanyang pagliligtas. Itutulot nitong marating ng gawain ng Diyos ang konklusyon nito sa lalong madaling panahon. Gayon nga ang atas ng Diyos, gayon ang Kanyang kalooban.

Buong maghapong abalang nangangaral ng ebanghelyo ang ilan sa mga nangangaral ng ebanghelyo, pero bigo namang makahikayat ng kahit isang tao. Ano ang nangyari? Mukhang abalang-abala naman sila, at para bang buong ingat nilang ginagampanan ang kanilang tungkulin. Kaya bakit wala silang nahikayat? Ang totoo, ang katotohanang dapat maunawaan para sa tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo ay kahalintulad ng mga katotohanang dapat maunawaan para sa ibang mga tungkulin. Kung nangangaral ang isang tao sa loob ng ilang taon nang walang nahihikayat, ibig sabihin nito’y may problema ang taong ito. Ano ang mga problemang ito? Ang pangunahing problema ay na hindi sila malinaw na nagbabahagi tungkol sa katotohanan ng bisyon sa pagpapalaganap ng ebanghelyo. Bakit hindi malinaw ang kanilang pagbabahagi? Maaaring dahil masyadong mahina ang kanilang kalidad para rito, o di kaya’y dahil abalang-abala sila sa buong maghapon na anupa’t wala na silang oras na magbasa ng mga salita ng Diyos o magbulay-bulay tungkol sa katotohanan, at wala silang anumang nauunawaan sa katotohanan, at hindi nila kayang lutasin ang anumang kuru-kuro, heresiya, o kabulaanan. Kung parehong ganito ang kaso, matutupad ba ng taong ito ang kanyang tungkulin na ipalaganap ang ebanghelyo? Nangangamba akong magiging lubhang mahirap para sa kanya na makahikayat ng mga tao. Kahit ilang taon pa siyang magtrabahong ipalaganap ang ebanghelyo, wala silang makikitang anumang hayag na resulta. Para maipalaganap ang ebanghelyo, dapat mo munang maunawaan ang katotohanan ng bisyon. Kahit ano pa ang itanong ng mga tao, hangga’t ibinabahagi mo ang tungkol sa katotohanan para maging malinaw ito, masasagot mo ang kanilang mga katanungan. Kung hindi nauunawaan ang katotohanan ukol sa bisyon at hindi mo kayang magsalita nang malinaw kahit gaano ka pa magbahagi, kung gayon, kahit sa papaanong paraan mo pa ipalaganap ang ebanghelyo, hindi ka makakakuha ng mga resulta. Kung hindi mo nauunawaan ang katotohanan, dapat kang tumutok sa paghahanap ng katotohanan at sa pagbabahagi tungkol sa katotohanan. Kung magbabasa ka pang lalo ng mga salita ng Diyos, makikinig sa mas maraming mga sermon, magbabahagi pang lalo tunkol sa katotohanan ukol sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, at laging nagtatrabahong mabuti at nagbabahagi tungkol sa katotohanan ng bisyon para nang sa gayon ay tunay mong maunawaan ang katotohanan ng bisyon, at malutas mo ang mga pinakakaraniwang kuru-kuro at problema ng mga relihiyosong tao, kung gayon, magagawa mong magkamit ng mga resulta, sa halip na walang karesu-resulta. Samakatuwid, ang kabiguang maunawaan ang katotohanan ng adhikain ng gawain ng Diyos ang isang dahilan kung bakit hindi makakuha ng mga resulta ang mga tao kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo. Dagdag pa rito, hindi mo maintindihan o maunawaan ang mga katanungang itinatanong ng mga nagsisiyasat ng tamang daan, at hindi mo makita ang laman ng kanilang puso para hanapin kung saan naroon ang pinakamalalaki nilang problema at para alamin ang mga pangunahing problema na nakahahadlang sa pagtanggap nila sa tamang daan. Kung hindi ka makasigurado tungkol sa mga problemang ito, hindi ka maaaring magpalaganap ng ebanghelyo o magpatotoo sa Diyos sa ibang tao. Kung magsasanay ka lang na ipangaral ang ebanghelyo gamit ang mga hungkag na teorya, hindi ito uubra. Sa sandaling magtanong na ang mga taong nagsisiyasat, hindi mo na masasagot ang mga ito. Magagawa mo lang na hindi sagutin ang mga tanong na ito sa pamamagitan ng pagsasalita tungkol sa ilang doktrina. Makahihikayat ba ng mga tao ang ganitong paraan ng pagpapalaganap ng ebanghelyo? Tiyak na hindi. Sa maraming pagkakataon, kapag hindi kayang tanggapin kaagad ng mga nagsisipagsiyasat ang tamang daan, ito’y dahil hindi ka nagbibigay ng malilinaw na sagot sa kanilang mga tanong. Kung ganito ang kaso, magtataka sila kung bakit ikaw, na matagal nang sumasampalataya, ay hindi makapagbigay ng malinaw na paliwanag sa mga katanungang ito. Sa kanilang puso, magdududa sila kung ito ba ang tamang daan, kaya sila maglalakas-loob na sumampalataya o tanggapin ito. Hindi ba’t ganito ang tunay na sitwasyon? Ito ang pangalawang dahilan kung bakit maaaring hindi makakuha ng mga resulta ang mga tao kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo. Kung gusto mong ipalaganap ang ebanghelyo pero hindi kayang lumutas ng mga aktwal na problema, kung gayon, wala kang anumang paraan para ipalaganap ang ebanghelyo sa mga tao. Kung hindi mo nauunawaan ang katotohanan, paano mo malulutas ang kanilang mga problema? Samakatuwid, kung gusto mong magkamit ng mga resulta sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, dapat pagsikapan mong hanapin ang katotohanan at lubusang unawain ang lahat ng katanungang itinatanong ng mga taong nagsisipagsiyasat. Sa ganitong paraan, kaya mong sagutin ang kanilang mga tanong sa pamamagitan ng pakikipagbahaginan sa kanila tungkol sa katotohanan. Laging naghahanap ng obhektibong dahilan ang ilang tagapagpalaganap ng ebanghelyo na maaaring magsilbing dahilan, na sinasabing, “Napakahirap pakitunguhan ng mga taong ito. Bawat isa sa kanila ay liko, at walang kahit isa sa kanila ang tumatanggap sa katotohanan. Sila’y mapaghimagsik at matitigas ang ulo, at lagi silang nanghahawak sa mga kuru-kurong panrelihiyon.” Hindi pagsisikapang lutasin ng gayong mga tagapagpalaganap ng ebanghelyo ang mga paghihirap at problema ng mga taong ito, kaya mabibigo sila sa bawat pagkakataong subukan nilang ipalaganap ang ebanghelyo. Wala silang katiting na pagmamahal at hindi nila kayang magtiyaga nang matagal sa tungkuling ito. Sa panlabas, para bang abalang-abala sila, pero ang totoo, kulang ang naging pagsisikap nila para sa bawat isang taong nagsisiyasat ng tamang daan. Hindi nila hinaharap nang seryoso at sa responsableng paraan ang mga katanungang itinatanong ng mga taong ito. Hindi nila hinahanap ang katotohanan para makanap ng solusyon, lutasin ang mga katanungang ito nang paisa-isa, at sa huli’y mahikayat ang mga taong iyon. Sa halip, nagwawalang-bahala lang sila. Kahit gaano pa karaming tao ang mawala sa kanila, tuloy pa rin sila gamit ang diskarte ring iyon. Nagtatrabaho sila sa loob ng ilang araw, at pagkatapos ay magpapahinga nang ilang araw. Ano ang pagtuturing nila sa pagpapalaganap ng ebanghelyo? Itinuturing nila itong isang laro, isang uri ng interaksyong panlipunan. Iniisip nila, “Ngayong araw makikipagkilala ako sa ganitong uri ng mga tao at magpapakasaya kami. Bukas makikipagkilala naman ako sa ganoong uri ng mga tao, at magiging bagong karanasan ito at interesante.” Sa huli, wala silang sinumang mahihikayat. Hindi sila kailanman nakakaramdam ng anumang pagsisisi o anumang responsabilidad dahil sa kabiguang ito na makahikayat ng sinuman. Matutupad ba nila ang kanilang tungkulin sa pamamagitan ng ganitong paraan ng pagpapalaganap ng ebanghelyo? Hindi ba sila nagiging pabaya at walang-ingat niyan at sinusubukang linlangin ang Diyos? Ang isang taong laging ganito magpalaganap ng ebanghelyo ay hindi tunay na tumutupad sa kanyang tungkulin dahil hindi naman niya tinupad ang kanyang responsabilidad. Walang-ingat at pabaya siya tungkol sa lahat ng bagay. Ano pang mga dahilan ang nagdudulot ng kabiguang makahikayat ng mga tao kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo? Sabihin mo sa Akin. (Hindi ipinapalaganap ang ebanghelyo ayon sa mga prinsipyo.) Nangyayari talaga na bilang lang ang mahalaga sa mga tao kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo. Hindi nangangaral ang gayong mga tao ayon sa mga prinsipyo at madalas silang bigong makahikayat ng mga tao. Nangyayari rin na sabik na pinag-aagawan ng ilang tao sa pangkat ng ebanghelyo ang mga taong maaaring tumanggap ng ebanghelyo, iniisip na ang taong makapagpapalaganap sa mas maraming tao ay lalong tatanggap ng kapurihan. Kapag nakikita sila ng mga taong maaari sanang tumanggap ng ebanghelyo na nagpapaligsahan sa ganitong paraan, hindi titibay ang mga ito. Sa halip, babangon ang mga kuru-kuro sa kanilang mga isip, “Kayong mga mananampalataya sa Diyos ay hindi nagkakaisa, may inggitan at away sa pagitan ninyo.” Kaya’t hindi nila gugustuhing sumampalataya. Isang malaking hadlang ito. Parte rin ba ito ng dahilan kung bakit bigo silang makahikayat ng mga tao kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo? (Oo.) Matagal na panahong namuhay sa lipunan ang ilang maaaring tumanggap ng ebanghelyo at nag-iingat laban sa iba’t ibang uri ng mga tao, lalo na sa mga estranghero. Kung walang mamamagitan para ipakilala sila, magiging maingat sila kapag nakipagkilala sila sa isang tao sa unang pagkakataon. Halimbawa, kung ngayon mo lang nakilala ang isang estranghero, siguradong hindi mo basta-basta sasabihin sa kanya ang iyong pangalan, address, at ang numero ng iyong telepono. Kapag naging pamilyar ka na sa kanya, kapag kilalang-kilala na ninyo ang isa’t isa, kapag alam mo nang wala siyang masamang intensyon sa iyo, magiging magkaibigan kayo. Saka mo lamang maibibigay sa kanya ang mga impormasyong ito. Gayunpaman, hindi maunawaan ng ilan sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo ang mga tao, kaya kapag nag-iingat ang mga taong ito laban sa kanila, tinatawag nila ang mga taong ito na mapanlinlang at masama. Kinokondena nila ang kanilang mapagdepensang kaisipan, ipinapasa ang sarili nilang responsabilidad sa iba. Hindi rin ba nag-iingat ang mga tagapagpalaganap na iyon ng ebanghelyo laban sa mga estranghero? Bakit hindi nila kinokondena ang kanilang sarili, bagkus iniisip pa nilang matalino sila dahil sa pagiging maingat? Hindi patas na tratuhin ang mga tao sa ganitong paraan. Hinihingan kaagad ng ilan sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo ang mga maaaring tumanggap ng ebanghelyo ng kanilang personal na impormasyon pagkakitang-pagkakita pa lang sa kanila. Kung ayaw itong ibigay ng isang taong sa kanila, hindi gugustuhin ng ganitong uri ng tagapagpalaganap ng ebanghelyo na mangaral sa taong ito. Anong uri ng disposisyon ito? Isa itong malisyosong disposisyon. Nagagalit sila at tumatangging ipangaral ang ebanghelyo dahil lang sa ayaw sumunod ng isang tao sa kanilang mga hinihingi sa gayong kaliit na bagay. Kasuklam-suklam ito! Bakit gusto mong ipangaral ang ebanghelyo sa iba? Hindi ba ito pagganap sa iyong tungkulin? Kung kikilos ka ayon sa maibigan mo, pagganap pa rin ba ito ng iyong tungkulin? Hindi ba’t pagseserbisyo lang ito? Paano mo ba dapat ilarawan ang sarili mo sa Diyos? Kung hindi ka kailanman magsisisi, kokondenahin at ititiwalag ka ng Diyos. Nagdadala ka ng kapahamakan sa iyong sarili.

May nabalitaan Akong kaso kung saan may nakilalang isang taong potensyal na tatanggap ng ebanghelyo ang mga miyembro ng dalawang magkahiwalay na pangkat sa ebanghelyo. Pagkatapos, nagtalo-talo sila, parehong sinasabi na sila ang naunang kumausap sa taong ito. Ano ang saysay na pag-awayan ito? Isa ba itong kamangmangan? Isang bagay ito na hindi maaaring gawin. Kaya, ano ang nararapat gawin? Kailangang sama-samang pag-usapan ng lahat ang naturang bagay. Hindi mahalaga kung sino ang naunang makipag-usap. Kapag nalaman ninyong iisang tao lang ang nakausap ninyo, ipalaganap ang ebanghelyo nang magkasama, hatiin ang trabaho, at sama-samang magtulungan. Kung ang orihinal mong plano ay ang gumugol ng dalawang buwan para ihatid ang ebanghelyo sa taong ito, subukan mong gawin ito nang isang buwan lang dahil mas marami ang tao mo. Pagkatapos, dapat magbahaginan ang lahat tungkol sa mga problema at hirap ng naturang taong tatanggap ng ebanghelyo, kung tungkol sa aling mga aspeto ng katotohanan ang kailangang hanapin ng lahat para malutas ang mga isyung ito, kung paano dapat makipag-ugnayan ang dalawang pangkat, at iba pa. Ano ang layunin kung bakit ginagawa ito? Ito’y para hikayatin ang taong ito at para tuparin ang iyong tungkulin. Kapag nagkakaisa ang lahat sa puso at isip, magkakasamang nagbabahagi, at itinutuon ang lahat ng kanilang pagsisikap para sa iisang mithiin, bibigyan sila ng kaliwanagan at aakayin sila ng Banal na Espiritu. Kapag nagkakaisa sila, madaling magagawa ng mga tao ang mga bagay-bagay, at tatanggapin nila ang mga pagpapala at patnubay ng Diyos. Subalit kung hindi ka kikilos sa ganitong paraan, kung lagi kang nakikipagkumpitensya sa iba, kung laging sarili mo lang ang iniintindi mo, kung lagi kang naglalagay ng linya sa pagitan mo at ng iba, at kung mahalaga lang sa iyo na ikaw mismo ang makahikayat sa mga tao kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo—nangangaral ka para sa iyong sarili, at manghihikayat ako ng mga tao nang sa sarili ko—matutupad mo ba ang iyong tungkulin nang may iisang puso at isip? Paminsan magagawa ng mga tao ang kanilang tungkulin nang sila lang, pero sa ibang mga pagkakataon, kailangan maayos na magtutulong-tulong ang lahat para magampanan nang maayos ang gawain ng iglesia. Kung magkakanya-kanya ang bawat isa at hindi maayos na makikipagtulungan, magugulo nila ang gawain ng iglesia. Sino ang mananagot para rito? Mananagot ang lahat, at papasanin ng punong superbisor ang mas malaking bahagi ng responsabilidad. Kapag ginulo mo ang gawain ng iglesia, hindi lamang sa bigo kang matupad nang maayos ang iyong tungkulin, kundinakakagawa ka rin ng matinding kasamaan, dahilan para mamuhi at masuklam sa iyo ang Diyos. Kung magkagayon, problema ang pinasok mo. Kung kokondenahin ka ng Diyos bilang isang masamang tao o isang anticristo na nakikialam sa gawain ng Diyos, magiging mas malala pa ito. Siguradong malalantad at matitiwalag ka, at kakailanganin mo pa ngang tumanggap ng parusa. Kung iniwan mo ang iyong tunkulin, ano ang katumbas nito? Mawawalan ka ng bahagi sa gawain ng Diyos at hindi mo tatanggapin ang pagliligtas ng Diyos. Mapapabilang ka sa mga hindi mananampalataya, at mawawalan ng saysay ang buhay mo. Para saan at nabubuhay ka ngayon? Ano ang halaga mo sa pangkat ng ebanghelyo? Paano mo masasalamin ang halaga mo bilang isang indibiduwal? Dapat mong tuparing ang iyong mga responsibilidad nang may kababaang-loob, gamapanan mong mabuti ang iyong tungkulin at magawa mong bigyan ng kasiguraduhan ang Diyos, na sinasabing, “Nakahikayat ako ng ilang tao sa pamamagitan ng pagpapalaganap ng ebanghelyo. Ginawa ko ang lahat ng aking makakaya. Bagama’t mababa ang aking kalidad at ilang katotohanang realidad lang ang taglay ko, ginawa ko naman ang buo kong makakaya. Ginawa ko ang aking tungkulin nang hindi sumusuko, hindi sumasama ang loob, hindi nagiging negatibo at nagtatamad-tamad, o sinusubukang sumikat o makinabang. Sa halip, nakaranas ako ng maraming pagkapahiya sa pangangaral ng ebanghelyo, tiniis ang mga pang-iinsulto at pagkatiwalag mula sa mga samahang panrelihiyon, at natulog sa lansangan. Bagama’t nakaranas ako ng kanegatibuhan at kahinaan, hindi ko iniwan ang aking tungkulin, bagkus nagpunyagi ako a pagpapalaganap ng ebanghelyo sa lahat ng pagkakataon. Nagpapasalamat ako sa Diyos dahil sa proteksyon at patnubay na ibinigay Niya sa akin.” Ito ang ibig sabihin ng tunay na tuparin ang iyong mga responsabilidad. Pagdating ng araw, magagawa mong makalapit sa harapan ng Diyos nang may malinis na konsensiyang gaya nito at maikukuwento mo ang iyong sarili. Baka marami kang nakilalang maaari sanang tumanggap ng ebanghelyo, pero hindi ka nakahikayat ng maraming tao. Subalit batay sa iyong kalidad at mga ikinilos, nahikayat mo ang lahat ng taong kaya mo dahil ibinigay mo ang buo mong makakaya. Kung ganito ang kaso, paano ka susukatin ng Diyos? Ginampanan mo ang iyong tungkulin nang kalugod-lugod. Ginawa mo ang abot ng iyong makakaya at ibinuhos mo ang buo mong puso para rito. Para maipalaganap ang ebanghelyo sa mga maaaring tumanggap ng ebanghelyo, pinagsikapan mong mabuti na sangkapan ang iyong sarili ng katotohanan ng adhikain, at pinag-aralan mong mabuti ang mga kaugnay na talata ng Bibliya. Kinabisado mo ang mga kailangan mong kabisaduhin at isinulat ang mga bagay na hindi mo makabisado. Kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo, kahit sino pa ang makatagpo mo at kahit ano pa ang itanong niya, nagagawa mong magbigay ng solusyon. Sa ganito paraan, lalong naging epektibo ang gawain mong ipangaral ang ebanghelyo at nagawa mong makahiyakat ng mas maraming tao. Para lalo pang makahikayat ng mga tao kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo, para magampanang mabuti ang tungkuling ito at matupad ang iyong mga responsabilidad, pinagtagumpayan mo ang maraming hadlang sa iyong sarili, kasama na ang sarili mong mga kakulangan, kahinaan, at negatibong emosyon. Napagtagumpayan mo ang lahat ng ito, at nakapaglaan ka ng mas maraming oras para sa gampaning ito. Hindi ba’t kinakailangang pagtagumpayan ang gayong mga hadlang para magampanan mo nang mabuti ang iyong tungkuklin? (Oo.) Bukod pa rito, para madala ang mga nagsisiyasat ng iyon ng tunay na daan para marinig ang tinig ng Diyos, para maunawaan at malaman ang gawain ng Diyos, at para matanggap ang tunay na daan, kailangan mong lalo pang maunawaan ang katotohanan nang sa gayon makapagpatotoo ka sa gawain ng Diyos nang mas mabuti. Kahit gaano pa kalalim o kababaw ang pagbabahagi mo ukol sa katotohanan, dapat magkaroon ka ng pagmamahal at pasensya. Baka ginagawa kang katatawanan, iniinsulto ka, tinatanggihan ka, o di kaya’y hindi ka nauunawaan ng iyong mga tagapakinig—hindi na bale, kung mahaharap mo ito nang tama at buong-tiyaga kang makikipagbahaginan sa kanila tungkol sa katotohanan, at namuhunan ka ng matinding hirap at nagbayad ng malaking halaga para rito, kung gayon ay natupad mo na ang iyong mga responsabilidad. Sa ganitong paraan mo magagawa ang iyong tungkulin nang kalugod-lugod.

Kapag ang ilang tagapagpalaganap ng ebanghelyo ay may nakilalang isang potensyal na tatanggap ng ebanghelyo na mayabang dahil sa kayamanan at katayuan sa lipunan ng kanyang pamilya, pakiramdam lagi nila ay mababang-uri sila at naaasiwa sila kapag nakatayo sila sa harapan nito. Makakaapekto ba ang pagkaasiwang ito sa pagganap mo ng iyong tungkulin? Kung nakakaapekto ito sa iyo dahilan para hindi mo magawa nang maayos ang iyong tungkulin at hindi mo matupad ang iyong mga responsabilidad, kung gayon ay hindi mo ginagampanan ang iyong tungkulin. Kung isipan mo lang ang naaapektuhan nito—dahilan para hindi ka maging masaya at maasiwa ka—pero hindi mo naman iniiwan ang iyong tungkulin o nakakalimutan ang iyong mga responsabilidad at obligasyon, nang sa huli’y matapos mo ang iyong gawain at magawa ito nang maayos, kung gayon, tunay na natupad mo ang iyong tungkulin. Ito ba ang katotohanan? (Oo.) Ito ang katotohanan, at dapat itong tanggapin ng lahat. Maaari ka bang malagay sa ganitong sitwasyon? Halimbawa, maaaring mababa ang tingin sa iyo ng ilang tumatanggap ng ebanghelyo dahil galing ka sa probinsya. Maaaring maliitin ka pa nga nila. Paano mo haharapin ito? Sabihin mo, “Ipinanganak akong mahirap sa may probinsya, samantalang ipinanganak ka naman sa isang marangyang buhay sa lungsod. Itinadhana ito ng Diyos. Gayunpaman, mapagpala ang Diyos kahit saan pa tayo ipinanganak. Nabubuhay tao sa panahong ito, at mapalad tayo na naabutan natin ang gawain ng Diyos sa mga huling araw.” Katotohanan ang mga salitang ito, hindi isang pagtatangkang bigyang-kapurihan ang iyong sarili. Sasabihin naman ng mga tumatanggap ng ebanghelyo na, “Kung gayon hindi ka ganoon kapalad kagaya namin. Natatamasa namin ang mundong ito at ang susunod, pero maaari lang ninyong tamasahin ang susunod na buhay. Kaya, mas nagtatamasa kami kaysa sa inyo.” Sasabihin mo naman, “Ang lahat ng ito ay dahil sa biyaya ng Diyos.” At dahil hindi nila alam ang gawain ng Diyos, kinakailangan bang makipagtalo sa kanila? Kung hindi mo pinapahalagahan ang gayong mga bagay, hindi ka makikipagtalo sa kanila. Sa iyong puso, dapat maunawaan mo nang malinaw na “May tungkulin ako sa puso ko, isang pasan sa aking mga balikat, isang misyon at obligasyon. Hindi ako makikipagtalo sa kanila tungkol doon. Pagdating ng araw na sumampalataya na sila at bumalik sa sambahayan ng Diyos, kapag mas marami nang sermon ang napakinggan nila at may nauunawaan na sila tungkol sa katotohanan, maiisip nila ang kanilang mga inasal at ikinilos ngayon at mahihiya sila. Kung iisipan mo ito sa ganitong paraan, mabubuksan ang iyong puso. Ganito talaga ang nangyayari. Kung tunay na mahihikayat mo sila at talagang hahanapin nila ang katotohanan, kung gayon, pagkatapos nilang sumampalataya nang tatlo o limang taon, makikilala nila na hindi naging angkop, nagkukulang sa pagkatao, at hindi laging tugma sa katotohanan na tratuhin ka nila nang gayon gaya noong una ka nilang nakilala. Kailangan tuloy nilang humingi ng paumanhin sa iyo sa susunod na pagkakataong makita ka nila. Sa proseso ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, madalas kang makakasagupa ka ng ganitong uri ng sitwasyon. Kapag nangyari ito, paano ko haharapin ito? Hindi ko masyadong pinapansin ang gayong mga bagay. Hindi ito isang malaking problema. Kung iniisip mong hindi ito isang malaking problema, hindi ka maaapektuhan ng kanilang mga salita. Tinatawag itong pagtataglay ng tayog. Kung nauunawaan mo ang katotohanan at nagtataglay ka ng katotohanang realidad, magagawa mong makita kung ano ang katotohanan sa likod ng maraming kasabihan o pagsasagawa na diumano’y nakakapinsala sa mga tao. Maitutuwid mo ang mga ito. Ngunit kung hindi mo makita kung ano talaga ang mga bagay na ito, tatandaan mo ang gayong mga salita at kilos buong buhay mo at, sa isang kindat, isang salita, o kilos, maaari kang sugatan ng sinuman. Gaano kalala ang gayong mga sugat? Mag-iiwan ito ng marka sa iyong puso. Kapag nakakakita ka ng mayayamang tao, mga taong mas mataas ang katayuan kaysa sa iyo, o mga taong kagaya ng mga minsang nangmaliit sa iyo at bumatikos sa iyo, matatakot ka at mahihiya. Paano mo maaalis ang kakimian na ito? Kailangan mong makita kung ano talaga ang kanilang diwa. Kahit gaano pa sila kataas, kahit ano pa ang kanilang katayuan o kalagayan, mga tiwaling tao lang sila. Walang anumang bagay na espesyal sa kanila. Kung makikita mo ito, hindi mapipigilan ang iyong puso. Sa gawaing pagpapalaganap ng ebanghelyo, tiyak na makakasagupa ka ng ganitong mga problema. Mga pangkaraniwang problema lahat ito. Hindi ka uunawain ng ilang tao o magkakaroon sila ng masamang isipan laban sa iyo, o baka magpahiwatig pa nga at di-tuwirang magsalita ng mga pangit na bagay para kutyain ka. Sasabihin ng ilang tao na nangangaral ka ng ebanghelyo para kumita ng pera, para maghangad ng pakinabang, o makahanap ng pag-ibig. Paano mo haharapin ang gayong mga sitwasyon? Dapat ka bang makipagtalo sa gayong mga tao? Lalo na kapag ang isang maaaring tumanggap ng ebanghelyo ay mula sa isang mayamang pamilya, ano ang dapat mong gawin kung kumakain ka sa kanyang bahay at nakikita mo ang tingin na iyon sa kanyang mukha? Kung hindi ka kakain sa kanilang bahay para maingatan ang iyong dignidad, kaya mo bang patuloy na ipangaral ang ebanghelyo nang walang laman ang tiyan? Dapat mong pag-isipan ang bagay na ito nang ganito: “Ngayong araw maaari akong kumain sa kanilang bahay at ipangaral ang ebanghelyo sa kanila. Maaari nilang tanggapin ang mga nagpapalaganap ng ebanghelyo. Ito ang magandang kapalaran nila.” Ang totoo, ganito talaga ang mga bagay-bagay. Ito ang magandang kapalaran nila. Hindi nila ito namamalayan, pero kailangan mong malaman ito sa iyong puso. Habang ipinalalaganap ang ebanghelyo, madalas na kahaharapin ng isang tao ang gayong mga pangungutya, panlilibak, panunuya, at paninirang-puri, o nalalagay pa nga siya sa mga mapanganib na sitwasyon. Ang ilang kapatid, halimbawa, ay tinutuligsa o dinudukot ng masasamang tao, at ang iba ay isinusumbong sa mga pulis, na siya namang ipinapasa sa pamahalaan. Ang ilan ay maaaring arestuhin at ikulong, samantalang ang iba naman ay maaari pa ngang bugbugin hanggang sa mamatay. Nangyayari ang lahat ng bagay na ito. Ngunit ngayong alam na natin ang mga bagay na ito, dapat ba nating baguhin ang ating saloobin tungkol sa gawain ng pagpapalaganap ng ebanghelyo? (Hindi.) Ang pagpapalaganap ng ebanghelyo ay tungkulin at obligasyon ng lahat. Anumang oras, anuman ang ating marinig, o makita, o anumang klase ang pagtrato sa atin, kailangang palagi nating panindigan ang responsabilidad na ito ng pagpapalaganap ng ebanghelyo. Anuman ang sitwasyon, hindi natin dapat isuko ang tungkuling ito dahil sa pagiging negatibo o sa kahinaan. Ang tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo ay hindi mapayapang paglalayag, kundi puno ng panganib. Kapag nagpalaganap ka ng ebanghelyo, hindi ka haharap sa mga anghel, o mga taga-ibang planeta, o mga robot. Haharap ka lamang sa masama at tiwaling sangkatauhan, sa buhay na mga demonyo, sa mga halimaw—lahat sila ay mga taong nabubuhay sa masamang lugar na ito, sa masamang mundong ito, sila ay lubhang nagawang tiwali ni Satanas, at lumalaban sa Diyos. Samakatuwid, sa proseso ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, tiyak na naroon ang lahat ng uri ng panganib, maliban pa sa walang-katuturang paninirang-puri, panunuya, at mga di-pagkakaunawaan, na madalas nang mangyari. Kung talagang itinuturing mo ang pagpapalaganap ng ebanghelyo na isang responsabilidad, isang obligasyon, at bilang tungkulin mo, magagawa mong ituring nang tama ang mga bagay na ito at mapamahalaan pa nang tama ang mga ito. Hindi mo susukuan ang iyong responsabilidad at ang iyong obligasyon, ni hindi ka lilihis mula sa iyong orihinal na layunin na ipalaganap ang ebanghelyo at magpatotoo sa Diyos dahil sa mga bagay na ito, at hinding-hindi mo isasantabi ang responsabilidad na ito, sapagkat ito ang tungkulin mo. Paano dapat unawain ang tungkuling ito? Ito ang halaga at pangunahing obligasyon ng buhay ng tao. Ang pagpapalaganap ng mabuting balita ng gawain ng Diyos sa mga huling araw at ang ebanghelyo ng gawain ng Diyos ay ang halaga ng buhay ng tao.

Ngayon, ibabahagi natin ang katotohanan ukol sa pagtupad sa tungkulin ng isang tao na ipalaganap ang ebanghelyo. May natutuhan ba kayo mula rito? (Oo.) Sa nakaraan, tumutok sa bisyon ang ating pagbabahagi sa katotohanan ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, ibig sabihin, hayagan nating ibinahagi ang tungkol sa katotohanang may kaugnayan sa bisyon at hindi natin tinalakay ang maraming detalyadong issue gaya ng ginagawa natin ngayon. Dahil may nalalaman naman ang karamihan sa mga tao tungkol sa pangkalahatang balangkas ukol sa katotohanan ng bisyon, pero maaaring hindi malinaw sa kanila ang mga detalyadong landas sa pagsasagawa at ang mga prinsipyo para sa mga espesipikong isyu, ngayon tatalakayin Ko ang mga espesipikong isyung ito sa ating pagbabahagi. Sa pagbabahagi tungkol sa ilang kaso at pag-uugali ng mga tao—o sa mga tamang dapat gawin at hindi dapat gawin kapag nasasagupa ng isang tao ang mga sitwasyon ito, ang mga pananaw na pinanghahawakan ng mga tao, at kung paano nila dapat tuparin ang responsabilidad at obligasyong ito—sa pamamagitan ng pagbabahagi tungkol sa lahat ng paksang ito, palagay mo ba’y nagiging mas konkreto at mas madaling isakatuparan ang katotohanan ng pagpapalaganap ng ebanghelyo sa totoong buhay? Naniniwala Ako na, pagkatapos mapakinggan ang aspetong ito ng katotohanan, lalong magliliwanag ang inyong mga puso. Kapag nakakasagupa kayo ng mga espesipikong problema habang nagpapalaganap ng ebanghelyo, makikinabang kayo mula sa mga salitang ito dahil praktikal ang mga ito at tinatalakay ng mga ito ang mga katotohanang prinsipyo. Hindi mga hungkag na salita ang mga ito. Sa pang-araw-araw ninyong buhay, kapag nakakasagupa kayo ng gayong mga bagay na may kaugnayan sa pagpapalaganap ng ebanghelyo at namumuhay kayo sa mga maling kalagayan, o kapag nakakasagupa kayo ng ilang problema sa inyong gawaing pagpapalaganap ng ebanghelyo, magagamit ba ninyo ang mga katotohanang ito para lutasin ang mga problemang kinakaharap ninyo? Kung kaya mong lutasin ang gayong mga problema, hindi nawalan ng kabuluhan ang mga salitang sinabi ngayon. Kung hindi mo pa rin kayang lutasin ang gayong mga problema, o kung ginagawa mo ang mga bagay nang ayon sa gusto mo, nagdedesisyon kang mag-isa at pinaninindigan ito, ginagawa kung ano ang gusto mo, at nagsasariling-kalooban at padalus-dalos kung kumilos nang hindi isasaalang-alang ang iyong mga tungkulin at responsabilidad, kung gayon ay wala lang kuwenta sa iyo at walang silbi ang mga katotohanang ito. Walang silbi ang mga ito hindi dahil sa hindi ka matutulungan ng katotohanan, hindi dahil walang pakinabang sa iyo ang katotohanan, kundi dahil wala kang pagmamahal para sa katotohanan at hindi mo isinasagawa ang katotohanan. Nakikita mo ang tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo bilang isang libangan o pampalipas oras lang. Kung haharapin ninyo ang tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo nang may ganitong pananaw, ano ang mangyayari? Magagawa ba ninyong tuparin ang inyong tungkulin sa kalugod-lugod na paraan? (Hindi.) Kung tila malabong pag-usapan ang tungkol sa pagtupad ng iyong tungkulin sa kalugod-lugod na paraan, hayaan ninyong itanong Ko ito sa inyo: Kung haharapin ninyo ang tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo nang may ganitong pananaw, matutupad ba ninyo ang kalooban ng Diyos? (Hindi). Dapat maging malinaw ito sa puso ninyong lahat. Kapag hinarap mo ang tungkuling ito nang may ganitong uri ng pananaw at ganitong uri ng saloobin, magiging malalay ang puso mo. Iisipin mo na ang saloobin mo ay hindi magiging kagaya ng kung ano ang gusto ng Diyos. Kung kikilos ka nang ganito, kahit makahikayat ka pa ng ilang tao at kahit mukhang gumagawa ka pa ng mabubuting gawa, ang mga layunin at motibo mo sa pagganap ng iyong tungkulin ay labag sa mga katotohanang prinsipyo. Kagaya ka lang ng mga relihiyosong tao na nagpapalaganap ng ebanghelyo para makatanggap ng mga pagpapala at makipagkasunduan sa Diyos. Mali ang gayong intensyon at dahilan ng motibasyon. Kapag isinasaalang-alang kung paano ginagampanan ng mga tao ang kanilang tungkulin, hinahatulan ng Diyos ang kanilang mga intensyon at motibo. Sinusuri ng Diyos ang mga saloobin at kaisipan na sa pamamagitan nito’y hinaharap ng mga tao ang kanilang mga tungkulin. Batay rito, nililinis ng Diyos ang mga tao mula sa katiwalian at inililigtas sila para makawala sila mula sa kasalanan. Samakatuwid, kahit paano mo pa ipalaganap ang ebanghelyo, dapat mong tanggapin ang masusing pagsisiyasat ng Diyos. Kahit anong uri ka pa ng tao, kahit ano pa ang kalidad mo, kahit anong klase pa ng tungkulin ang tinupad mo, at kahit ano pa ang dati mong tungkulin bago ka napabilang sa hanay ng mga nagpapalaganap ng ebanghelyo, dapat mong sundin ang mga katotohanang prinsipyo sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, dapat mong tingnan ang pagpapalaganap ng ebanghelyo bilang tungkulin at responsabilidad mo, at pasanin ito sa iyong mga balikat.

Ang ilang lider at manggagawa na hindi makagawa ng praktikal na gawain o makalutas ng mga praktikal na problema ay pinapalitan at inaatasang ipalaganap ang ebanghelyo bilang miyembro ng pangkat ng ebanghelyo. Maaaring sabihin nila sa lahat ng taong nakikilala nila, “Dati akong lider. Ipinadala ako sa pangkat ng ebanghelyo para ipalaganap ang ebanghelyo dahil hindi ko pinagbutihan ang aking trabaho. Siguro hinahayaan ako ng Diyos na magpalaganap ng ebanghelyo para patibayin muna ako, para sangkapan ako ng katotohanan at sanayin ako. Ibig sabihin niyon, hindi ko kailangan magpakahirap masyado sa pagpapalaganap ng ebanghelyo. Kahit anong gawin ko ay ayos lang. Dahil may potensyal naman ako bilang lider. Sa sandaling lumago na ang tayog ko, dapat akong gawing isang lider. Dahil maganda naman ang kalidad ko, masasayang naman ang talento ko kung hindi ako magiging lider. May kakulangan ang iglesia ngayon sa mga lider at manggagawa!” Ipinapahiwatig ng kanilang mga salita na kailangang-kailangan sila ng sambahayan ng Diyos bilang mga lider. Inutusan lang silang ipalaganap ang ebanghelyo para bigyan sila ng oportunidad na makapagsagawa, para sangkapan sila ng katotohanan, at para matutunan nila ang ilang pinakapangunahing gawain bilang parte ng paglilinang at pagsasanay sa kanila. Kaya, tinitingnan nila ang kanilang tungkulin na ipalaganap ang ebanghelyo na isang bagay na pansamantala lamang, ginagawa nila ito para pagandahin ang kanilang mga resume, magsaya, at mapalawak ang kanilang mga oportunidad. Iniisip nila na, kung magbubunga sila sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, mauunawaan ang katotohanan, at makagagawa ng ilang gawain, matataas sila ng ranggo para maglingkod bilang lider o manggagawa. Kung magkakaroon sila ng ganitong kaisipan patungkol sa pagtupad nila ng kanilang tungkulin na ipalaganap ang ebanghelyo, makakamit ba nila ang totohanang pagsisisi? Hindi sila nagnilay-nilay sa kanilang sarili at hindi nila nakilala ang kanilang sarili. Wala silang kabatiran sa sarili. Nasa panganib ba ang mga taong ito? Hindi tama ang pagkaunawa nila sa pagpapalaganap ng ebanghelyo. Masyadong mataas ang tingin nila sa kanilang sarili; hindi talaga nila kilala ang kanilang sarili! Wala silang kamalay-malay sa kung ano talaga ang mga nangyayari. Sa katunayan, nangyari ito dahil hindi sila mga taong naghahangad ng katotohanan at wala silang anumang naiintindihan. Kung titingnan mukhang mahusay silang magsalita, gustung-gusto nilang nag-aasikaso ng mga bagay-bagay, at mukhang may kalidad naman sila, pero kapag nagsisilbi sila bilang mga lider at manggagawa, hindi sila nagiging angkop dahil sa kanilang katangian at kalidad. Hindi sila makatugon sa mga pamantayan at batayan para maging mga lider at manggagawa, kaya natitiwalag sila. Hindi nila nakikita na karaniwan lang sila at wala sila halaga, sa halip hindi na sila nahiyang ipagyabang at ipaghambog ang kanilang sarili. Bagama’t hindi ito kailanman sasabihin ng ilang tao, sa sarili nilang palagay naniniwala sila na tanging ang mga taong walang ibang kayang gawin ang inilalagay sa pagpapalaganap ng ebanghelyo. Sa kanilang puso, hinahati nila ang lahat ng tungkulin sa sambahayan ng Diyos bilang mataas, katamtaman, at mababa. Itinuturing nilang pinakamababa sa lahat ng tungkulin sa sambahayan ng Diyos ang tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo. Sinumang gumagawa ng pagkakamali o hindi tumutupad ng kanilang tungkulin nang kalugod-lugod ay ipinapadala para ipalaganap ang ebanghelyo. Ganito ang pagkakaintindi ng mga taong ito sa tungkuling ito. May anumang pagkakaiba ba sa pagitan ng pagkaunawang ito at ng pagtuturing sa pagpapalaganap ng ebanghelyo bilang responsabilidad at obligasyon ng isang tao na dapat niyang tuparin sa kanyang buhay? Kung ganito ito nauunawaan ng isang tao, magagawa ba niya ang kanyang tungkulin nang maayos? (Hindi.) Saan siya nagkamali? Itinuturing niya ang pinakadakilang responsabilidad ng isang tao at ang obligasyong dapat nitong tuparin sa kanyang buhayi—ang gawaing pagpapalaganap ng ebanghelyo—bilang pinakamababang gawain. Hindi niya ito tinatanggap bilang sarili niyang responsabilidad at obligasyon, at hindi niya ito nauunawaan bilang isang tungkulin. Kahit gaano pa ibahagi ng sambahayan ng Diyos ang ukol sa pangangailangang gampanan ng isang tao ang kanyang tungkulin nang tapat at na ang pagpapalaganap ng ebanghelyo ay isa sa mga tungkuling ito, hindi niya kinikilala na ganito ang kaso. Sa kanyang puso, naniniwala siya na ang iba’t ibang antas ng mga lider, manggagawa, at mga taong namumuno sa sambahayan ng Diyos ay nasa taas. Ganap ang kanilang awtoridad at siguradong tatanggap sila ng mga dakilang gantimpala sa huli at gagawin silang perpekto ng Diyos. Ang mga tagasunod sa ilalim nila ay mga kawal lamang, lalo na ang mga tagapagpalaganap ng ebanghelyo na laging nakikisalamuha sa mga tao sa labas ng iglesia. Sa lahat ng trabaho, maaaring ang gawain nila ang pinakamahirap at pinakanakakapagod. Sa bandang huli, hindi mo masasabi nang may katiyakan kung mapeperpekto ba ang mga taong ito. Kasalanan ba nila na ganito ang kanilang isipan tungkol sa tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo? May mga nagtuturing ba sa sagradong responsabilidad at obligasyong ito ng pagpapalaganap ng ebanghelyo bilang pinakamababang gampanin at inilalagay ito sa pinakamababang antas sa herarkiya ng mga ranggo at baitang? Tinitingnan nila nang mababa ang tungkulin ito, at mababa rin ang tingin nila sa mga gumaganap nito. Kaya anong pananaw ang dala-dala nila kapag tinutupad nila ang tungkuling ito? (Pansamantala ang tingin nila rito.) May iba pa ba? Kapag may nahikayat silang tao, hindi nila ito masyadong iniisip, at kapag bigo naman silang makahikayat ng tao, wala silang pakialam. Hindi nila kinikilala ang pagpapalaganap ng ebanghelyo bilang bahagi ng kanilang sariling gawain at hindi nila ginagawa ang buo nilang makakaya para gampanan ang tungkulin ito nang mabuti. Sa kanilang puso, mababa ang tingin nila sa tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo, kaya ano ang magiging resulta ng kanilang gawain sa pagpapalaganap ng ebanghelyo? Kaya ba nilang sangkapan ang kanilang sarili ng lahat ng aspeto ng katotohanan para matupad ang kanilang tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo? Para makahikayat pa ng mas maraming tao, kinakabisa ba nila ang mga sipi mula sa salita ng Diyos at mga talata ng Bibliya at pinag-aaralan ang samo’t saring mga patotoong buhat sa karanasan nang sa gayon malutas nila ang iba’t ibang mga problemang nakakaharap nila kapag ipinapalaganap ang ebanghelyo? (Hindi.) Kung sa panahong nagpapalaganap ng ebanghelyo, tinatanong sila ng mahihirap na katanungan ng mga taong may kakatwang pagkakaintindi at maraming kuru-kuro na pinanghahawakan, paano nila haharapin ang mga ito? (Susukuan nila ang mga ito.) Isa itong uri ng saloobin. Magrereklamo ba sila sa Diyos at sasabihing, “Bakit kinailangan kong makilala ang gayong katawa-tawang tao na walang kahit anong espirituwal na pagkaunawa kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo? Kamalas ko naman!”? Wala silang pagmamahal para sa mga maaari sanang tumanggap ng ebanghelyo, at umaasa silang sana’y hindi iligtas ng Diyos ang ganitong uri ng tao. Patungkol sa bagay na ito, hindi sila nananalangin sa Diyos, ni hindi nila inaalam ang kalooban ng Diyos, lalong hindi sila nagpapakita ng anumang pagsasaalang-alang sa kalooban ng Diyos. Sila ang nagpapasya kung paano nila tatratuhin ang mga maaaring tumanggap ng ebanghelyo ayon sa mga preperensiya ukol sa laman, at kapag nakakasagupa sila ng mga taong maraming problema at malalalang kuru-kuro, sinusukuan nila ang mga ito. Pinipili lang nilang ipalaganap ang ebanghelyo sa mga taong may kaunting kuru-kuro o walang kakuru-kuro, at ayaw nilang magbayad ng anumang halaga. Sa tuwing may bagay na makakasama sa kanilang banidad o dignidad, o sa kanilang reputasyon o katayuan, sa tuwing may bagay na kumukontra sa mga preperensiya ng laman o salungat sa mga pita ng laman, ano ang pinipili nilang gawin? Pinipili nilang sumuko, pinipili nilang tumakas, pinipili nilang huwag tuparin ang responsabilidad na ito, bagkus tanggihan ang responsabilidad na ito. Sa pagkakataon ding iyon, sa loob-loob nila’y nagrereklamo sila sa Diyos sa kanilang puso, “Bakit kinailangan kong makilala ang gayong katawa-tawang tao na napakaraming kuru-kuro? Bakit Mo ipinaparanas sa akin ito? Wala na akong mukhang maihaharap, nasayang ang pagod ko, at nabigo akong makahikayat ng sinuman.” Lihim na punung-puno ng hinanakit ang kanilang puso sa Diyos. Kaya naman ayaw nilang tanggapin ang tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo, at ayaw rin nilang tuparin ang responsabilidad na ipalaganap ang ebanghelyo; kung ganito ang kanilang mga saloobin patungkol sa tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo, hindi malayong matiwalag sila.

Sa proseso ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, tinatrato ng marami sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo ang kanilang gawain nang may saloobing pabaya at walang-ingat. Hinding-hindi sila nagbabago. Hindi nila ito kailanman tinatrato nang may saloobing maingat, mahinahon, at may takot sa Diyos. Sa halip, iniisip nila, “Anuman ang kaso, wala naman akong ginagawa, maaari kong gawin ang anumang bagay. Mukhang masaya sa pangkat ng ebanghelyo, kaya sasali ako sa kanila.” Pagkatapos, sumasama sila at ipinapalaganap ang ebanghelyo. Ang totoo, napakalimitado ng naiaambag nila sa prosesong ito. Nagpapalipas sila ng oras at naglalakbay nang kaunti, pero hindi sila nagbabayad ng anumang totoong halaga. Lagi nilang ipinapangaral ang ebanghelyo ayon sa mga preperensiya ng kanilang laman at ayon sa sarili nilang mga kuru-kuro at imahinasyon. Hindi man lang nila sinusunod ang mga katotohanang prinsipyo. Maraming tao ang nais mangaral sa mga mayayaman at taong may pera, pero hindi sa mga mahihirap. Nais nilang mangaral sa mga taong magaganda at guwapo, pero hindi sa mga taong payak lang tingnan. Nais nilang mangaral sa mga taong nakakasundo nilang mabuti, pero hindi sa mga taong hindi nila kasundo. Nais nilang mangaral sa mga taong kakaunti ang mga kuru-kuro, pero hindi sa mga taong masyadong marami ang mga kuru-kuro. Nais nilang mangaral sa mga taong madaling paratingan ng ebanghelyo, mga taong tatanggap sa ebanghelyo nang hindi kailangang makinig sa masyadong maraming salita. Ayaw nilang mangaral sa mga taong kung nakakapagod itong kausap. Halimbawa na lang, sabihin nang may isang babaeng nagpapalaganap ng ebanghelyo at may nakilala siyang isang lalaki na mula sa isang may-kayang pamilya, may bahay at sasakyan, may magagandang trabaho ang mga magulang, nag-iisang anak, at guwapo. Iniisip niyang makakapamuhay siya nang marangya kung mapapangasawa niya ito, kaya gusto niyang ipangaral ang ebanghelyo sa lalaking ito, iniisip na magiging mainam kung tatanggapin niya ito. Sinusubukan siyang pigilan ng iba pang tao, na sinasabi sa kanya na hindi hinahanap ng taong ito ang katotohanan, hindi siya isang taong maaaring pangaralan, pero sinasabi naman niya, “Kung ibabahagi pa natin ang tungkol sa katotohanan, posibleng dumating ang panahon na tanggapin niya ito. Kung hindi natin dalhin ang ebanghelyo sa gayon kabuting tao at hindi siya iligtas, hindi ba’t makalalabag iyon sa kalooban ng Diyos?” Ang totoo, may sarili siyang layunin. Hindi niya sinusubukang hikayatin ang taong ito para madala siya sa harapan ng Diyos, kundi gusto niyang ipakita at ibenta ang kanyang sarili sa kanya. Matapos ang mahabang usapan, nakukuha rin niya sa huli kung ano ang habol niya, at nagagawa niyang makipagrelasyon sa lalaking iyon para matupad ang kanyang mga balak. Ano ang problema rito? Sa lahat ng ginagawa niya, may sarili siyang mga motibo, na nakalalabag sa mga katotohanang prinsipyo. Sa bandang huli, gumagamit siya ng iba’t ibang kaparaanan para “dalhin” ang ebanghelyo sa kanya, at pinakasalanpa nga niya ito, na sinasabing, “Ang pinakamalaking nagawa ko sa gawain kong pagpapalaganap ng ebanghelyo ay ang mahanap ang gayong kamag-anak sa espiritu. Isa itong bagay na dapat kong tanggapin mula sa Diyos. Ang pag-aasawa ay utos ng Diyos. Itinadhana itong lahat ng Diyos na nakilala at pinakasalan ko ang taong ito. Ito’y biyaya at pagpapala ng Diyos.” Kalauna’y bumuo siya ng isang maliit na pamilya at namuhay nang masaya—nagagawa pa rin ba niyang ipalaganap ang ebanghelyo? (Hindi.) Pagkaraan ng isa o dalawang taon, nagpapalaganap siya ng ebanghelyo paminsan-minsan kapag masaya ang pakiramdam niya, pero ginugugol niya ang halos lahat ng kanyang oras sa buhay pamilya, at unti-unti nang nawawalan ng laman ang kanyang puso. Sa huli, napag-iisip-isip niya na puro mga kaldero at kawali, pagkain, pag-inom, paglalaro, at komosyon lang ang buhay pamilya. Pakiramdam niya’y walang kahulugan ang lahat ng ito. Sa pagbabalik-tanaw, binubulay-bulay at iniisip niya sa kanyang sarili, “Ang pananampalataya sa Diyos–makabuluhan pa rin iyon. Hayaan ninyo akong bumalik at manampalataya ulit at patuloy na ipalaganap ang ebanghelyo!” Sa bandang huli, ikinukuwento na niya ang kanyang mga karanasan sa isang kahanga-hangang paraan, na sinasabing: “Ang tao ay nilikha ng Diyos, kaya hindi niya maaaring iwan ang Diyos. Kung wala ang Diyos, hindi mabubuhay ang tao. Katulad lang ng kung paanong dapat mamatay ang isang isda kung walang tubig, kung iiwan ng tao ang Diyos, tiyak na hindi siya magkakaroon ng daan pasulong sa kanyang buhay. Ito ang dahilan kung bakit ako bumalik. Ito’y dahil tinawag ako ng Diyos.” Wala talagang kahihiyan! Matapos bumalik, hinihiling niyang patuparin siya ng kanyang tungkulin, na sinasabing, “Walang kabuhay-buhay kung hindi ko tutuparin ang aking tungkulin. Kailangan tuparin ng lahat ang kanilang tungkulin.” Ang mga salita ng mga taong hindi nagsasagawa ng katotohanan at walang pagmamahal para sa katotohanan ay nakakayamot sa mga taong nakakarinig nito. Sinasabi mong hindi kayang iwan ang Diyos, bakit hindi mo kaya tanungin ang Diyos kung gusto ka ba Niya? Nakahanap ka ng kasama sa proseso ng pagtupad ng iyong tungkulin, at pagkatapos ay binitiwan mo ang iyong tungkulin at tumakas. Bakit hindi ka nanalangin sa Diyos para tanungin Siya kung sumang-ayon ba Siya rito at para alamin ang Kanyang saloobin? Tinupad mo ba ang iyong mga responsabilidad? Tinupad mo ba ang atas na ipinagkatiwala sa iyo ng Diyos? Tinrato mo ba ang Diyos bilang Diyos? Tiningnan mo ba ang iyong tungkulin bilang iyong tungkulin? Sa lahat ng katanungang ito, ang sagot ay hindi. Ano ba ang Diyos sa iyo? Isa lang Siyang kasama na nakilala mo sa tabi ng kalsada. Binabati mo Siya at iniisip kaagad na magkaibigan kayo. Kung bentaha ito sa iyo, patuloy kang makikisama sa Kanya, pero kung wala itong pakinabang, nagpapaalam ka. Pero naiisip mo Siyang muli kapag kailangan mo Siya. Ganito ang klase ng relasyon na mayroon ka. Kung itinuturing mo ang Diyos bilang isang kasama na minsan mo nang nakilala, ano ang iisipin ng Diyos tungkol sa iyo? Paano ka tatratuhin ng Diyos? Nalulungkot ka, walang kabuhay-buhay ang mga araw mo, kaya kailangan mo ang Diyos. Bumabalik ka at gusto mong tuparin ang iyong tungkulin. Ganoon-ganoon na lang ba na bibigyan ka ng Diyos ng tungkulin? (Hindi ka Niya bibigyan.) Bakit hindi? Hindi ka karapat-dapat para rito! Bagamat magagampanan ng mga taong tulad nito ang kanilang mga tungkulin pagkaraan na sila’y manampalataya sa Diyos, bago pa nila matapos ang kanilang mga tungkulin, iiwan na nila ang Diyos nang wala man lang paalam, iiwan ang kanilang mga gampanin at tatalikuran ang kanilang gawain. Paano ba ito tinitingnan ng Diyos? Ano ang kalikasan ng pag-uugaling ito? (Isang pagtataksil.) Hindi isang maliit na bagay ang pagtataksil. Ang gayong mga tao ay tumatalikod! Paano ba tinutupad ng mga tumatalikod ang kanilang mga tungkulin? Sariling nilang interes ang hanap nila habang kunwaring tumutupad ng kanilang tungkulin. Nagpaplano sila para masiguro ang kanilang sariling kinabukasan at pangkabuhayan habang nilalabag naman ang orihinal na intensyon sa pagganap ng kanilang mga tungkulin. Sa huli, tumatakas sila sa gitna ng pagganap ng kanilang tungkulin, kaya sila mga taong tumatalikod. Hindi ginugugol ng gayong tao ang kanyang sarili para sa Diyos nang may tapat na puso. Sa halip, may sarili silang mga personal na intensyon at layunin at pagtatangkang linlangin ang Diyos, nabubunyag tuloy ang tunay nilang kulay. Hindi ba’t mga tao itong nagtataksil sa Diyos? Sinasabi ng ilang tao na, “Hindi ba’t may kalayaang maglabas-masok sa sambahayan ng Diyos?” May kalayaang maglabas-masok, totoo iyon, pero dapat sumailalim sa pagsisiyasat ang isang tao kapag papasok sa sambahayan ng Diyos. Malaya kang umalis sa sambahayan ng Diyos at walang pipigil sa iyo. Subalit kung gusto mong bumalik sa sambahayan ng Diyos, hindi ito ganoon kadali. Dapat kang suriin at siyasatin ng mga lider at manggagawa ng iglesia sa lahat ng antas para mapatunayan na tunay nga ang iyong pagsisisi. Pagkatapos niyon saka ka lamang tanggapin. Kaya, madaling lumabas, pero mahirap namang bumalik. Nabalitaan Ko na nahirapan nang husto ang ilang tao na ipalaganap ang ebanghelyo at labis na nagdusa kung kaya binitiwan nila ang kanilang pasan at tumakas. Ano ang problema rito? Mga tao silang tumatalikod. Ano ang pinakamahalaga kapag tinatrabaho ang pagpapalaganap ng ebanghelyo? Lahat ng nagpapalaganap ng ebanghelyo, lalo na ang mga taong responsable para sa mahahalagang posisyon, ay may mahalagang gampanin sa paningin ng Diyos. Kung mahalaga ang ginagampanan mong papel sa pagpapalaganap ng ebanghelyo at tinalikuran mo ang iyong gampanin nang walang pahintulot mula sa Diyos, wala nang mas matindi pang paglabag kaysa rito. Hindi ba’t ito ay maituturing na pagtataksil sa Diyos? (Oo.) Kaya, sa tingin mo, paano dapat tratuhin ng Diyos ang mga tumatalikod? (Dapat silang isantabi.) Ang maisantabi ay nangangahulugan ng mabalewala, bahala ka nang gawain kung ano ang gusto mo. Kung nakakaramdam ng pagsisisi ang mga taong isinasantabi, posibleng makita ng Diyos na may saloobin naman silang nagsisisi at nanaisin pa rin Niyang magbalik sila. Pero para naman sa mga tumatalikod sa kanilang tungkulin—at sa mga taong ito lamang—walang ganitong saloobin ang Diyos. Paano tinatrato ng Diyos ang gayong mga tao? (Hindi sila inililigtas ng Diyos. Kinamumuhian at itinatakwil sila ng Diyos.) Tama iyan. Mas saktong sabihin na ang mga taong gumaganap ng mahalagang tungkulin ay inatasan ng Diyos, at kung tatalikuran nila ang kanilang gampanin, kahit gaano pa sila kahusay noon o ngayon, para sa Diyos, sila ay mga taong nagtaksil sa Kanya, at hinding-hindi na sila ulit bibigyan ng pagkakataong gumanap ng tungkulin. Ano ba ang ibig sabihin na hindi na mabigyan ng isa pang pagkakataon? Kung sinasabi mo na, “Nagsisisi akong lubos. May utang na loob ako sa Diyos. Hindi ko dapat ginagawa ang gayong desisyon sa simula pa lang. Nang panahong iyon, nagayuma at nailigaw ako, at pinagsisisihan ko na ito ngayon. Nagmamakaawa ako sa Diyos na bigyan pa sana ako ng isa pang pagkakataon para gampanan ang aking tungkulin para magkaroon ako ng oportunidad na makapagsisi sa nagawa ko sa pamamagitan ng mabubuting gawa at para makabawi sa mga pagkakamali ko,” paano haharapin ng Diyos ang bagay na ito? At dahil sinabi na ng Diyos na wala ka nang oportunidad, hinding-hindi ka na Niya papansinin. Ito ang saloobin ng Diyos sa mga tumatalikod. Kapag kinakaharap ang mga taong nakakagawa ng mga karaniwang paglabag, maaaring sabihin ng Diyos na ito’y panandaliang paglabag o na dahil ito sa maligalig na kapaligiran, maliit na tayog, kakulangan ng pagkaunawa sa katotohanan, o iba pang gayong kadahilanan. Sa kasong ito, maaaring bigyan sila ng Diyos ng oportunidad na makapagsisi. Gayunpaman, sa mga tumatalikod lamang, hindi nagbibigay ang Diyos ng pangalawang pagkakataon. Sinasabi ng ilang tao na, “Ano ang ibig sabihin na hindi nagbibigay ang Diyos ng pangalawang pagkakataon? Kung gusto nilang tuparin ang kanilang tungkulin, hindi ba ito papayagan ng Diyos?” Maaari mong gampanan ang iyong tungkulin, maaari mong ipalaganap ang ebanghelyo, maaari ka ring makinig sa mga sermon at umanib sa iglesia. Hindi aalisin ng iglesia ang iyong pangalan mula sa talaan nito, pero sa panig ng Diyos, kahit gaano mo pa gampanan ang iyong tungkulin at gaano ka pa magsisi, hindi ka kailangan ni tinatanggap ng Diyos, kahit na nagseserbisyo ka sa Kanya. Ito ang saloobin ng Diyos. Posibleng bigong maunawaan ng ilang tao ang bagay na ito at sabihin, “Bakit naman napakawalang-puso at absoluto ng Diyos kapag humaharap sa ganitong uri ng tao?” Hindi na kailangan pang maunawaan ng tao ang bagay na ito. Disposisyon ito ng Diyos. Ito ang saloobin ng Diyos. Maaari mong isipin kung ano ang gusto mo. May kapangyarihan ang Diyos na magdesisyon. May kapangyarihan Siyang kumilos sa ganitong paraan at harapin nang ganito ang naturang bagay. Ano ang magagawa ng sinumang tao? Makapagpoprotesta ba ang mga tao? Sino ang may sabi sa iyo na huwag sumunod sa tamang landas noong una pa lang, para pagtaksilan ang Diyos at maging isang taong tumatalikod? Hindi magagawa ng isang tao lang ang gawaing pagpapalaganap ng ebanghelyo, nangangailangan ito ng maraming tao. Kung hindi mo kayang gawin ang iyong tungkulin, pipili ang Diyos ng ibang tao na kaya. Kung hindi ka makikipagtulungan at hindi mo tutuparin ang iyong tungkulin, pinatutunayan nito na bulag ka. Pinatutunayan nito na magulo kang mag-isip at tanga ka. Hindi mo alam na isa itong pagpapala, kaya hindi mo matatamo ang pagpapalang ito. Umalis ka na lang! Kung aalis ka pero babalik pagkaraan ng ilang panahon, gugustuhin ka pa rin kaya ng Diyos? Hindi, wala nang pakialam ang Diyos. Ito ang saloobin ng Diyos sa mga tumatalikod at sa mga tumatalikod lamang. May mga taong nagsabi, “Pagkatapos kong bumalik at gampanan ang aking tungkulin, binigyan ako ng kaliwanagan ng Banal na Espiritu!” Noong una mong ginampanan ang iyong tungkulin, umalis ka nang walang paalam, at hindi ka hinadlangan ng Banal na Espiritu. Ngayong nagbalik ka, mabibigyan ka pa rin ba ng kaliwanagan ng Banal na Espiritu? Huwag kang masyadong padala sa iyong mga sentimiyento. Hindi gagawa ang Diyos ng anumang bagay na labag sa Kanyang kalooban, at may mga prinsipyo Siya kapag hinaharap Niya ang lahat ng tao. Ano ang babala rito para sa mga tao? Dapat kang magpunyagi sa iyong tungkulin, magpakatatag, at tuparin ang iyong mga responsabilidad. Masyado bang mabagsik ang saloobin ng Diyos sa mga gayong tumatalikod? (Hindi.) Bakit mo naman nasabing hindi? Paano mo nauunawaang hindi ito masyadong mabagsik? Kahit ano pa ang tungkuling tinutupad ng isang tao, sa kasalukuyang panahon, may kaugnayan ba ang bawat tungkuling ginawa ng bawat tao sa bagay na iyon na inorden ng Diyos? Magkaugnay na magkaugnay ang mga ito. Kung titingnan ito sa ganitong paraan, kung nagagawa mong gampanan ang iyong tungkulin, nangangahulugan bang maraming ginawa ang Diyos? Itinadhana ka na ng Diyos mula pa nang lalangin ang mundo. Itinadhana na Niya ang panahon at kapanahunan kung kailan ka ipapanganak, ang uri ng pamilya kung saan ka isisilang, ang impluwensiya mayroon ang pamilya mo sa iyo, ang tungkuling iaatas sa iyo ng Diyos na gampanan, at ang mga bagay-bagay na itinulot na matutuhan mo nang mas maaga. Halimbawa, kung may natutunan kang isang banyagang wika, taglay mo na ngayon ang kalidad na ito, ang talentong ito, na makakatulong para matagumpay mong magawa ang iyong tungkulin. Maraming ginawang paghahanda ang Diyos. Para sa anong layunin at ginagawa ng Diyos ang gayong mga paghahanda? Para ba mamukod-tangi ka mula sa karamihan? Para ba magawa mo ang gusto mo sa mundo at mapagsilbihan si Satanas? Siyempre hindi! Gusto ng Diyos na ihandog mo sa sambahayan ng Diyos, sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, at sa planong pamamahala ng Diyos ang mga bagay na ibinigay sa iyo ng Diyos. Subalit kung hindi mo maihahandog ang mga bagay ng ibinigay sa iyo ng Diyos, sa halip ay pinagsisilbihan mo si Satanas, ano ang mararamdaman ng Diyos? Paano ito haharapin ng Diyos? Paano ba ito dapat harapin ng Diyos nang ayon sa Kanyang disposisyon? Sisipain ka ng Diyos palayo sa Kanya sa isang sipa lang. Ayaw Niya sa iyo. Kinakalimutan mo ang Kanyang kagandahang-loob at sinisira ang Kanyang tiwala. Hindi ka kumikilala o bumabalik sa Lumikha sa iyo. Hindi mo iniaalay sa Diyos ang mga bagay na ibinigay ng Diyos sa iyo, sa halip ay iniaalay ito kay Satanas. Isa itong matinding kataksilan, at ayaw ng Diyos sa gayong traydor!

Sa gawaing pagliligtas ng Diyos sa sangkatauhan, ang mga katangiang taglay ng bawat tao ang nagpapaging-dapat sa kanila sa pagtupad ng tungkuling nararapat nilang gampanan. Bukod dito, ang karanasan at kaalamang natamo nila nang manampalataya sa Diyos pati na ang mga katotohanang nauunawaan nila ay dapat gamiting lahat para tuparin ang kanilang tungkulin. Sa ganitong paraan lamang maibibigay ng mga tao ang kanilang munting maitutulong para sa gawaing pagpapalaganap ng ebanghelyo ng kaharian. Ano ba ang munting maitutulong na ito? Ito ang tungkuling dapat tuparin ng isang tao. Pinapayagan ka ng Diyos na maunawaan ang katotohanan at mataglay ang katalinuhan at karunungan para matupad mo nang mabuti ang iyong tungkulin. Ito ang halaga at kahulugan ng buhay mo. Kung hindi mo isinasabuhay ang halaga at kahulugan na ito, pinatutunayan nitong wala kang anumang natamo mula sa paniniwala mo sa Diyos. Naging isang walang kwentang basura ka sa sambahayan ng Diyos. Kung si Satanas at ang laman ang isinasabuhay mo, magugustuhan ka pa rin ba ng Diyos? Nawala na ang halaga at kahulugan ng buhay mo. Sa tingin ng Diyos, dapat maglaho ka na lang mula sa Kanyang sambahayan, maglaho magpakailanman. Ayaw na Niya sa iyo. Bukod dito, sa panahon ng pagpapalawak ng gawain ng pamamahala ng Diyos, lahat ng sumusunod sa Diyos ay gumaganap ng kani-kanilang tungkulin, at napagdaanan na nilang lahat nang ilang beses ang panunupil at malupit na pag-uusig ng malaking pulang dragon. Ang landas ng pagsunod sa Diyos ay malubak at hindi patag, at lubhang mahirap ito. Naranasan na mismo ito ng sinumang sumunod na sa Diyos nang mahigit dalawa o tatlong taon. Ang tungkuling ginagampanan ng bawat tao, pamalagian man itong tungkulin o pansamantala lang, ay mula sa kataas-taasang kapangyarihan at mga pagsasaayos ng Diyos. Maaaring maaresto nang madalas ang mga tao, at maaaring maabala at masira ang gawain ng iglesia, at maaaring magkaroon ng kakulangan sa mga taong gaganap ng mga tungkulin, lalo na sa mga may mabubuting katangian at propesyunal na kasanayan, na kabilang sa minorya, pero dahil sa pangunguna ng Diyos, dahil sa Kanyang kapangyarihan at awtoridad, nakabangon na ang sambahayan ng Diyos mula sa panahon ng pinakamatinding kagipitan, at nasa tamang landas na ang lahat ng gawain nito. Sa panig ng mga tao, tila imposible ito, pero walang bagay na hindi kayang gawin ang Diyos. Ang tatlumpung taon mula nang magpakita ang Diyos at magpasimulang gumawa hanggang sa kasalukuyan ay nabatbat ng mga unos at iba’t ibang uri ng kapighatian. Kung hindi dahil sa pangunguna ng Diyos, at sa Kanyang mga salitang nagbibigay ng pananampalataya at lakas sa mga tao, walang makararating sa kinaroroonan nila ngayon. Personal itong naranasan ng lahat ng hinirang ng Diyos. Wala kahit isang gawain ng Diyos ang tumatakbo nang maayos, lahat ito’y nagsisimula sa wala, at pinaghihirapan nang husto, at puno ng ligalig. Bakit ganito? Ito’y dahil nahaharap tayo hindi lamang sa walang humpay na panunupil at pang-uusig ng rehimen ng malaking pulang dragon, gayundin sa diskriminasyon, paninirang-puri, at pagkondena ng buong komunidad ng mga relihiyon at ng tiwaling sangkatauhan—kahit ang buong kapanahunang ito ay tinatalikuran at hinahadlangan tayo. Ang lahat ng gawain ng pamamahala ng Diyos ay inilulunsad at pinatatakbo sa isang kapaligiran at sa ilalim ng mga kondisyong puno ng masasamang kalakaran ni Satanas, at kung saan nasa kapangyarihan si Satanas. Hindi talaga ito madali; napakahirap talaga nito. Kaya, kaaliwan na sa Diyos ang bawat taong maaaring gumanap ng tungkulin, at ang pagganap nila ng tungkulin ay isang pambihira at napakahalagang bagay. Ang kasigasigan, katapatan, at paggugol na maiaalay ng bawat tao, pati na ang kanilang saloobin ng katapatan at responsabilidad sa kanilang tungkulin, pagsunod sa atas ng Diyos, at paggalang sa Diyos, ay pinapahalagahan Niya, at itinuturing Niyang lubhang mahalaga ang mga bagay na ito. Sa kabilang banda, pinakanamumuhi ang Diyos sa mga taong tumatalikod sa kanilang mga tungkulin o itinuturing na biro ang mga ito, at sa iba’t ibang ugali, kilos, at pagpapamalas ng kataksilan laban sa Diyos, dahil sa gitna ng iba’t ibang mga konteksto, tao, usapin, at bagay na isinaayos ng Diyos, hinahadlangan, pinipinsala, inaantala, ginugulo, o naaapektuhan ng mga taong ito ang pag-usad ng gawain ng Diyos. At dahil dito, ano ang nararamdaman at nagiging reaksyon ng Diyos sa mga tumatalikod at sa mga taong nagtataksil sa Diyos? Anong saloobin mayroon ang Diyos? (Kinapopootan Niya sila.) Pawang pagkamuhi at pagkapoot. Nakakaramdam ba Siya ng awa? Hindi—hinding-hindi Siya makakaramdam ng awa. Sinasabi ng ilang tao, “Hindi ba’t ang Diyos ay pagmamahal?” Bakit hindi minamahal ng Diyos ang gayong mga tao? Hindi karapat-dapat na mahalin ang mga taong ito. Kung mahal mo sila, kahangalan ang iyong pagmamahal, at dahil lang sa mahal mo sila, hindi ibig sabihin nito na mahal na sila ng Diyos; maaaring pinahahalagahan mo sila, pero hindi sila pinahahalagahan ng Diyos, dahil walang dapat pahalagahan sa gayong mga tao. Kaya naman, talagang inaabandona ng Diyos ang gayong mga tao, at hindi na sila binibigyan ng pangalawa pang pagkakataon. Makatwiran ba ito? Bukod sa ito ay makatwiran, higit pa ito sa lahat ng aspeto ng disposisyon ng Diyos, at katotohanan din ito. Sa proseso ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, hindi tinatanggap ng ilang tao ang kahit anong bahagi ng katotohanan. Lagi silang kumikilos nang arbitraryo at padalus-dalos ayon sa sarili nilang kalooban. Sila’y mga balakid at hadlang sa gawaing pagpapalaganap ng ebanghelyo. Isang negatibong papel ang ginagampanan nila sa paraang ginugulo, ginagambala, at pineperwisyo nila ang gawain ng Diyos, hinahadlangan ang paglawak nito. Kaya, pawang pagkamuhi at pagkapoot ang saloobin ng Diyos sa mga taong ito. Dapat silang matiwalag. Ganito nahahayag ang matuwid na disposisyon ng Diyos. Sinasabi ng ilang tao na, “Hindi ba’t medyo kalabisan namang harapin nang ganito ang gayong mga tao?” Walang pagmamalabis dito. Kapag nahaharap sa gayong mga diyablo, pagkamuhi at pagkapoot lang ang maaaring maramdaman ng Diyos. Hindi nagbabalatkayo ang Diyos. Matuwid ang disposisyon ng Diyos, at malinaw na makikita ang disposisyon ng Diyos. Ano ang dalawang pinakamahalagang aspeto ng matuwid na disposisyon ng Diyos? (Masaganang awa at malalim na galit.) Ano ang kahalagahan nito rito? Sino ang nagtitiis ng malalim na galit ng Diyos? Bumabagsak ito sa mga lumalaban sa Diyos, tumatanggi sa katotohanan, at sumusunod kay Satanas. Ayaw ng Diyos sa mga determinadong sumunod kay Satanas, at ayaw rin Niya sa mga taksil at nang-iiwan. Sinasabi ng ilang tao, “Sa sandali ng kahinaan, pinili kong hindi gawin ang aking tungkulin, ngunit hindi ko talaga ninais na iwanan ang Diyos, o bumalik sa mundo at kampo ni Satanas.” Ikay man ay mahina o ninais mo mang bumalik sa mundo, maaaring ang Diyos ay magpakita ng awa at pagpapaubaya sa pagharap sa iyong kahinaan, depende sa sitwasyon. Ang Diyos ay sagana sa awa. Ang mga tao ay namumuhay kanilang mga tiwaling disposisyon, at sa ilang pagkakataon, hindi maiwasang makaramdam sila ng panghihina, pagiging negatibo, o katamaran. Inoobserbahan ng Diyos ang lahat at iwinawasto sila batay sa sitwasyon. Kung hindi ka nang-iiwan, hindi ka Niya ituturing bilang gayon. Kung mahina ka, tiyak na pangangasiwaan ka Niya ayon sa iyong kahinaan. Kung pansamantala kang naglantad ng katiwalian, kung mahina ka nang ilang sandali, o kung pansamantala kang nawala sa iyong landas, kung gayon, bibigyang-liwanag ka ng Diyos, gagabayan ka, at susuportahan ka. Ituturing ka Niya bilang isang taong may mabababang tayog na hindi nakakaunawa ng katotohanan sapagkat ang problemang ito ay wala sa iyong kalikasang diwa. Bakit hindi iwinawasto ng Diyos ang gayong mga tao sa pamamagitan ng pagtalikod sa kanila? Ito ay dahil ayaw nilang tanggihan Siya o ang katotohanan, at dahil ayaw nilang sundin si Satanas. Nagpapakita lamang sila ng pansamantalang sandali ng kahinaan at hindi nila magawang umusad, kaya binibigyan sila ng Diyos ng isa pang pagkakataon. Paano dapat asikasuhin ang mga taong ito kung gayon, na nakararanas ng panandaliang kahinaan at hindi makagampan sa kanilang mga tungkulin, ngunit bamabalik paglaon upang gampanan ang mga ito? Dapat silang tanggapin. Ang kasong ito ay iba ang kalikasan sa kaso ng mga tumatalikod, kaya hindi mo maaaring ilapat ang parehong panuntunan o gamitin ang parehong paraan sa pangangasiwa sa kanila. Ang ilang tao ay hindi nagdurusa sa kahinaan; sa totoo lang, sila ay mga nang-iiwan. Kung ibabalik mo sila, tatalikod silang muli kapag naharap sila sa katulad na sitwasyon. Ang isang tulad nito ay hindi isang nang-iiwan nang pansamantala; ang gayong tao ay palagi nang magiging nang-iiwan. Iyon ang dahilan kung bakit pinalalayas ng Diyos ang mga taong tulad nito at hindi na sila ibinabalik. Hindi naman ito kalabisan. At dahil hindi naman sila kailanman ibinalik, ibig sabihin nito’y maaaring magligtas ang Diyos ng iba, pero hindi Niya ililigtas ang mga taong iyon. Kapag nakita ng Diyos na kulang ng isang tao ang pangkat ng mga potensyal na maliligtas, maaaring kumuha Siya ng iba. Pero ang ganitong uri ng tao ay inaayawan. Habambuhay siyang ibubukod at aayawan.

May isa pang kategorya ng mga tao na madalas nanggugulo at pumeperwisyo sa gawaing ebanghelyo habang nagpapalaganap ng ebanghelyo, pero may nagawa rin silang gawain at nakahikayat rin sila ng ilang tao. Maituturing bang mabubuting gawa ang mga ito sa panig nila? Pansamantala, isantabi muna natin ang tanong na kung nakagawa ba sila ng mabubuting gawa. Sabihin muna nating madalas na ginugulo at sinisira ng gayong mga tao ang gawaing ebanghelyo habang nagpapalaganap ng ebanghelyo. Halimbawa, kung nangangasiwa ang isang tao ng gawaing ebanghelyo at lagi siyang nakikipagkumpitensya sa iba para sa katayuan at kapangyarihan o madalas siyang nakikipagtalo sa iba, naaabala at napeperwisyo ang gawaing ebanghelyo, paano titingnan ng Diyos ang bagay na ito? Babalansehin ba ng Diyos ang mga nagawa at kasalanan ng gayong tao o haharapin siya sa iba pang paraan? (Bibigyan siya ng Diyos ng demerit.) Bakit siya bibigyan ng Diyos ng demerit? Bagama’t nangaral siya sa ilang tao, may nagawang gawain, at may mga resultang nakamit, patuloy pa rin siyang gumagawa ng masasamang gawa. Bagama’t wala siyang nagawang malaking pagkakamali, madalas naman siyang nakagagawa ng mga munting pagkakamali. Ano ba ang ibig sabihin ng madalas na paggawa ng mga munting pagkakamali? Nangangahulugan ito ng hindi pagsasagawa sa katotohanan, pakikipaglaban para sa kasikatan, pakinabang, at katayuan, pagsasalita nang walang kahit katiting na kabanalan, hindi paghahanap kailanman sa mga katotohanang prinsipyo, madalas na pagkilos nang arbitraryo at nang walang pagpipigil, hindi kailanman gumagawa ng anumang pagbabago, at pagigig katulad ng mga hindi mananampalataya, na may mapanirang impluwensiya sa buhay-iglesia at sa mga hinirang ng Diyos at nagdudulot ng pagkatisod sa ilang bagong mananampalataya. Hindi ba masasamang gawa ang mga ito? (Oo, masasamang gawa ang mga ito.) Kung nakagawa ang mga tao ng gayong masasamang gawa, kahit nagpakahirap pa silang gampanan ang kanilang mga tungkulin, natupad ba talaga nila ang kanilang responsabilidad? Tunay nga bang natupad nila ang kanilang mga tungkulin sa kalugod-lugod na paraan? Paano tinitingnan ng Diyos ang mga taong ito? Bagama’t may nagawa naman sila, maaaring padalus-dalos pa rin silang makagawa ng masama, kaya nagagawa ba nila ang kanilang mga tungkulin? (Hindi.) Kung gayon bakit kayang-kaya nilang gumawa ng masama nang may ganoong kapangahasan? Sa isang banda, dahil ito sa kanilang mga tiwaling disposisyon. Sa kabilang banda, niyayakap ng mga taong ito ang mentalidad ng pagbabakasakali. Iniisip nila, “Marami akong nagawang mabuti sa pagpapalaganap ng ebanghelyo. Sa iglesiang ito o sa iglesiang iyon, daan-daang tao ang nandoon dahil dinala ko ang ebanghelyo sa kanila. Kung maliligtas ang mga taong ito, mangangahulugan iyon ng matinding merito para sa akin. Kaya paanong hindi ako maaalala ng Diyos? Kapag isinaalang-alang na ng Diyos ang mga taong ito, hindi Niya ako mahahatulan.” Hindi ba masyadong nagiging mataas ang tingin nila sa kanilang sarili? May puso ba silang natatakot sa Diyos? Mga tao ba silang ginugugol ang kanilang sarili para sa Diyos nang may tapat na puso? Tulad ni Pablo, naghahangad sila ng mga gantimpala at korona. Walang puwang ang Diyos sa kanilang puso. Hindi nila nauunawaan ang disposisyon ng Diyos at ang lakas ng loob nilang makipagkasunduan sa Diyos. Pinatutunayan nito na wala silang tinataglay na katotohanang realidad. May isang taong nagpalaganap ng ebanghelyo sa loob ng ilang taon at may ilang karanasan tungkol dito. Nagdusa siya sa maraming paghihirap habang ipinapalaganap ang ebanghelyo, at nakulong at nasentensyahan pa nga nang maraming taon sa loob ng bilangguan. Matapos makalaya, ipinagpatuloy niya ang pagpapalaganap ng ebanghelyo, at nakumbinsi ang ilang daang tao, at ang ilan sa mga ito ay naging mahahalagang talento; nahirang pa nga ang ilan bilang mga lider o manggagawa. Bunga nito, naniwala ang taong ito na karapat-dapat siyang tumanggap ng malalaking parangal, at ginamit niya itong kapital na kanyang ipinagyayabang saanman siya magpunta, nagpapakitang-gilas at nagpapatotoo sa kanyang sarili: “Nabilanggo ako sa loob ng walong taon, at nanindigan ako sa aking patotoo. Maraming tao ang nakumbinsi ko habang ipinapalaganap ang ebanghelyo, at ang ilan sa kanila ay mga lider at manggagawa na ngayon. Sa sambahayan ng Diyos, karapat-dapat ako sa papuri, may naiambag ako.” Saan man siya nagpapalaganap ng ebanghelyo, siguradong nagmamayabang siya sa mga lokal na lider o manggagawa. Sinasabi rin niyang, “Dapat kayong makinig sa sinasabi ko; kahit nga ang mga nakatataas ninyong lider ay dapat na magalang kapag nakikipag-usap sila sa akin. Tuturuan ko ng leksyon ang sinumang hindi gagawa niyon!” Mapang-api ang taong ito, hindi ba? Kung ang taong kagaya nito ay hindi nagpalaganap ng ebanghelyo at hindi nakumbinsi ang mga taong iyon, mangangahas ba siyang maging napakahambog? Magiging napakahambog nga siya. Ang pagiging napakahambog niya ay nagpapatunay na likas iyon sa kanya. Ito ang kanyang kalikasang diwa. Nagiging napakayabang niya na wala na siya sa katinuan. Matapos magpalaganap ng ebanghelyo at makakumbinsi ng ilang tao, tumitindi ang mapagmataas niyang kalikasan, at lalo pa siyang nagiging hambog. Ipinagmamayabang ng gayong mga tao ang tungkol sa kanilang puhunan saanman sila magpunta, sinusubukang angkinin ang karangalan saanman sila magpunta, at ginigipit pa ang mga lider sa iba’t ibang antas, sinusubukang makipantay sa kanila, at iniisip pa nga na nararapat silang maging nakatataas na lider. Batay sa kung ano ang ipinamalas ng pag-uugali ng isang taong kagaya nito, dapat maging malinaw sa atin kung anong uri ng kalikasan ang mayroon siya, at kung ano ang malamang na kahahantungan niya. Kapag pinapasok ng isang demonyo ang sambahayan ng Diyos, gumagawa siya ng kaunting serbisyo bago ipakita ang tunay niyang pagkatao; hindi siya nakikinig kahit sino pa ang nagwawasto o nagtatabas sa kanya, at pilit siyang lumalaban sa sambahayan ng Diyos. Ano ang kalikasan ng kanyang mga ikinikilos? Sa paningin ng Diyos, inilalagay niya ang sarili sa labis na panganib, at hindi siya titigil hangga’t hindi niya napapatay ang kanyang sarili. Ito lamang ang pinaka-angkop na paraan ng pagsasalarawan nito. May praktikal na kahulugan ang terminong “pinapatay ang sarili.” Ano ang praktikal na kahulugan na ito? Isang mabuting bagay kapag nagagawang gampanan ng mga tao ang kanilang mga tungkulin. May mga taong isinilang na may mga partikular na kaloob, na ito’y isang pagpapala, pero kung hindi sila susunod sa tamang landas, malalagay sila sa kapahamakan. Halimbawa, may mga taong mahusay magsalita. Marunong silang makipag-usap sa iba’t ibang tao at kayang-kaya nilang makipaghuntahan kaninuman. Maituturing din itong isang uri na katutubong abilidad. Sa halip na sabihin muna kung mabuting bagay ba ito o isang masamang bagay, ang susi ay ang tingnan ang kalikasan ng naturang tao at kung tinatahak ba niya ang tamang landas o ang masamang landas. Sa panahon ng gawaing pagpapalaganap ng Diyos ng ebanghelyo, iniaalay mo ang iyong mga talento, nag-isip ka nang husto, at nanghihikayat ng maraming tao. Walang masama sa bagay na ito. Ibinigay mo ang iyong makakaya sa gawaing ebanghelyo, na karapat-dapat sa alaala ng Diyos. Kung gagawin mo ang tungkuling ito nang mabuti, nang hindi masyadong nagpapapansin, rerespetuhin ka ng mga kapatid kapag nakita nila ang ginawa mo, at tatanungin ka ng mga taong may hindi nauunawaan at hihingin nila ang iyong payo tungkol dito. Kung mayroon kang pagkatao at hinahangad mo ang katotohanan, magugustuhan ka ng mga tao, at pagpapalain ka ng Diyos. Ngunit maaaring mangyari na hindi mo tahakin ang tamang landas. Baka isipin mong puhunan ang munting kaloob na ito na mula sa Diyos at ipagmayabang pa kung saan-saan ang tungkol sa pagkakabilanggo mo. Ang totoo, hindi isang mabuting bagay ang mabilanggo. Sa bansa ng malaking pulang dragon, marami nang tao ang naaresto at nabilanggo dahil sa pagpapalaganap ng ebanghelyo o sa paggawa ng gawain ng iglesia. Hindi ito dapat isipin bilang puhunan, kundi isang uri ng pagdurusa na marapat batahin ng mga tao. Kung may patotoong maibibigay ang mga tao matapos ang kanilang pagdurusa, maaari nilang patotohanan ang mga gawa ng Diyos, patotohanan ang tungkol sa kung paano sila umasa sa Diyos para mapagtagumpayan si Satanas habang nasa panahon ng kanilang pag-uusig, kung anong uri ng pagdurusa ang tiniis nila, at kung ano ang natamo nila mula rito. Ito ang tamang paraan. Subalit sadyang hindi nila tinatahak ang tamang landas na ito, bagkus ipinagmamayabang nila ang tungkol sa kanilang sarili kahit saan. “Nabilanggo ako sa loob ng napakaraming taon at nagdusa ako nang husto, kaya dapat tratuhin ninyo ako nang ganito. Kung hindi ninyo ako tatratuhin nang ganoon, bulag kayo, mangmang, at walang-puso.” Hindi ba sila nabibigong tahakin ang tamang landas? Noong una, isang mabuting bagay sana ang pagkakabilanggo at pagdurusa nila nang hindi nagkakanulo at ang paninindigan nila sa kanilang patotoo matapos na masentensiyahan. Karapat-dapat ito sa alaala ng Diyos. Subalit sadyang hindi nila ginawa ang dapat sana nilang gawin. Saan man sila magpunta, ipinagyabang nila ang kanilang mga nagawa para makuha ang respeto at simpatiya ng mga tao. Sukdulan pa ngang humiling sila ng ilang materyal na bagay. Paghahangad ito ng gantimpala para sa kanilang mga nagawa. Ano ang nakatagong kahulugan ng paghahangad ng mga gantimpala mula sa mga taong kagaya nito? Maaari nilang hilinging gantimpalaan sila ng mga tao, pero maaari ba silang humingi ng mga gantimpala mula sa Diyos? Pinupuntahan nila ang mga tao at nanghihingi ng sapat na gantimpala, humihingi sila ng katayuan, ng katanyagan at pakinabang, ng kabantugan, at ng mga kalayawan ng laman, at pagkatapos humihingi sila ng mga gantimpala mula sa Diyos. Hindi ba’t katulad ito ni Pablo? Higit pa rito, marami silang nahikayat na mga tao sa pamamagitan ng pagganap ng tungkuling ito. Kung sa Diyos lang, kung kaya nilang patuloy na gawin ang kanilang mga tungkulin sa pundasyon ng pagkaunawa tungkol sa katotohanan at patuloy nilang magagampanang mabuti ang responsabilidad na ito, patuloy na ipagkakatiwala sa kanila ng Diyos ang pagpapalaganap ng ebanghelyo. Subalit pinili nilang huwag gawin ito, bagkus isipin na may sapat na silang nagawa at kwalipikasyon na maaari na nilang ipagyabang ang mga ito sa lahat. Samakatuwid, hindi naman sila nagtatrabaho, pero humihiling na gantimpalaan sila. Saan man sila magpunta, ipinaghahambog nila, ipinagyayabang ang kanilang puhunan, ikinukumpara ang kanilang mga mahusay na nagawa, at nagpapakitang-gilas kung gaano daan-daan o libu-libong tao ang nahatiran nila ng ebanghelyo. Sa bagay na ito, hindi sila nakapagbibigay ng kaluwalhatian sa Diyos at hindi sila kailanman nagpapatotoo sa walang-hanggang kapangyarihan at karunungan ng Diyos. Hindi ba ito pagpatay sa sarili? Sumasampalataya sila sa Diyos pero hindi sila lumalakad sa tamang landas. Kaya, ano ang saloobin nila sa pakikinig sa mga sermon at pagbabahagi? Iniisip nila, “Hindi ko kailangang makinig, nabilanggo na ako, hindi ako naging isang Hudas, may patotoo akong maibibigay. Bukod doon, mas maraming akong nahikayat na mga tao kaysa sa iba, at nagbayad ako ng pinakamalaking halaga. Tiniis ko ang bawat hirap, sumuot sa mga damuhan, at natulog sa mga kuweba. Walang anumang tiisin ang hindi ko kayang batahin, at walang lugar ang hindi ko pa napuntahan. Sino sa inyo ang makapapantay sa akin? Kaya, hindi ko kailangang ganap na unawain ang mga sermong pinapakinggan ko. Hindi ba’t pagsasanay lang naman ang pakikinig sa mga sermon? Nagawa ko na itong lahat, at isinabuhay ko na ito. Wala nang gaanong nakakamangha pa kahit ang tungkol sa pagkakatawang-tao ng Diyos.” Anong uri ng tao ang nagsasalita ng mga salitang katulad nito? (Katulad ni Pablo.) Si Pablo ito na nabuhay na magmuli. Sinasabi rin nila, “Hindi kayo kasinghusay ko. Dahil kung mahusay nga kayo, hindi na ninyo kakailanganin pang makinig sa napakaraming sermon, at hindi na ninyo kakailanganing magsulat, kumopya, at magkabisang mabuti ng mga salita ng Diyos araw-araw. Tingnan ninyo ako. Naparakarami ko nang taong nahikayat sa pangangaral ng ebanghelyo. Kailan naman ako nag-aral nang ganyan katulad ninyo? Hindi ko na kailangan, sa sandaling gumawa na ng Banal na Espiritu, mayroon na ako ng lahat.” Hindi ba ito isang malaking kahangalan? Walang tigil ang kanilang kayabangan. Anong tingin nila sa pagtanggap sa gawain ng Diyos at sa paghahangad ng kaligtasan? Inaari nila itong larong pambata. Naniniwala silang nakapagpakita na sila ng kaunting mabuting asal at nakagawa na ng kaunting trabaho, na natapos na nila ang kanilang takbo at nakipagbaka ng mabuting pakikipagbaka, kaya ang tanging natitira na lang na dapat gawin ay ang tanggapin ang korona. Para sa kanila, ang isang Diyos na hindi nagbibigay ng mga korona ay hindi naman talaga Diyos. Sa bagay na ito, pareho ang kanilang pananaw sa mga relihiyosong tao. Sinasabi rin nila, “Napagdusahan ko na ang lahat ng dapat pagdusahan at nabayaran ang bawat halaga. Nagdusa rin naman ako ng halos kasingdami ng pinagdusahan ng Diyos. Dapat matanggap ko ang gatimpala ng Diyos.” Hindi ba ang mga taong ito ay katulad ni Pablo? Lagi nilang iniraranggo ang mga tao ayon sa mga kwalipikasyon at sa seniority. Sinasabi nilang lahat na para sa kanila ang mabuhay ay si Cristo. Kung talagang gusto nilang maging si Cristo, mapapahamak sila. Isa itong pangalawang Pablo. May pagkakataon pa bang makapagbagong-buhay ang isang taong lumalakad sa ganitong landas? Wala na. Ang landas na ito ay ang daan ng mga anticristo patungo sa wala.

Bakit tinatahak ng ilang taong matagal nang sumasampalataya sa Diyos ang landas ng mga anticristo? Natutukoy ito sa pamamagitan ng kalikasang diwa ng isang tao. Ang lahat ng masasamang tao, lahat ng taong walang konsensiya at pag-unawa ay mga taong hindi nagmamahal sa katotohanan. Ito ang dahilan kung bakit likas nilang pinipiling lumakad sa landas ng mga anticristo matapos manampalataya sa Diyos. Sumasampalataya ang lahat sa Diyos, nagbabasa ng mga salita ng Diyos at nakikinig sa mga sermon, kaya bakit pinipili ng ilang tao na tahakin ang landas ng paghahangad sa katotohanan? Bakit pinipili ng ibang tao na tahakin ang landas ng paghahangad ng kasikatan, pakinabang, katayuan, at mga pagpapala? Magkakapareho ang kanilang mga obhektibong kapaligiran, pero magkakaiba naman ang kalidad ng kanilang pagkatao at mga personal na preperensiya, kaya magkaibang mga landas ang pinipili nila. Dinirinig ng mga tupa ng Diyos ang tinig ng Diyos. Napakarami nang salita ang sinabi ng Diyos sa mga huling araw, at halos 30 taon nang ipinahayag ang mga salita ng Diyos, pero hindi nauunawaan ng mga taong ito ang mga iyon. Kaya, mga tupa ba sila ng Diyos? (Hindi.) Kung hindi sila mga tupa ng Diyos, hindi sila karapat-dapat tawaging mga taong nilalang. Ano ang tinututukan ng mga taong iyon na hindi nagmamahal sa katotohanan at hindi naghahangad sa katotohanan? Ano ba ang hinahangad nila? Makikita namang malakas talaga ang kanilang pagnanasang hangarin ang katayuan at mga pagpapala, at na hindi nila pakikinggan ang katotohanan kahit gaano mo pa ibahagi ang tungkol dito. Hindi lamang sa hindi nila kayang tanggapin ang katotohanan, kundi matigas ang ulo nila at patuloy sa paghahangad ng kasikatan, pakinabang, at katayuan. Hindi lamang sa wala silang anumang pagkakilala sa sarili, kundi lagi silang nagkukumparahan ng mga merito at ipinagyayabang ang sarili nilang puhunan kahit saan. Ano ang kalikasan ng gayong asal at nakasanayan? (Pinapatay ang sarili.) Tama iyon. Sa ganitong paraan pinatay ni Pablo ang kanyang sarili. Matapos makinig sa mga sermon sa loob ng napakaraming taon, nagagawa pa rin ng mga taong maging kagaya ni Pablo nang hindi nagsisisi. Wala silang kahit anong pagkaunawa sa katotohanan at hinding-hindi nila tinatanggap ang katotohanan. Hindi ba ito pagpatay sa sarili? Sa una, kapag hindi nauunawaan ng mga tao ang katotohanan, nagpapakita sila ng ilang pag-uugali at nakasanayan na mula sa kalooban ng tao at ang mga ito’y masama, o kaya’y maaari silang magpakita ng ilang pakikipagkasunduan o indibiduwal na mga intensyon at hangarin. Hindi ito tinitingnan ng Diyos dahil hindi nila nauunawaan ang katotohanan. Noong hindi pa malinaw na malinaw sa tao ang mga salita ng Diyos, pinayagan ng Diyos ang tao sa kanyang katiwalian, kasamaan, kahinaan, at pakikipagkasunduan. Marami nang sinalita ang Diyos at sapat na ito, subalit ipinagpipilitan mo pa ring paniwalaan na tama ang mga bagay na pinanghahawakan mo at ang mga ugaling isinasagawa mo. Itinatatwa mo ang mga salitang ito ng Diyos, o hinahamak at binabalewala pa nga ang mga salita ng Diyos, nakatingin pero hindi nakakakita at nakikinig pero hindi nakakarinig. Ano ang saloobin ng Diyos sa gayong mga tao? Paano tinitingnan ng Diyos ang gayong mga bagay? Sasabihin ng Diyos na hindi mo mahal ang katotohanan, na hindi mo minamahal ang mga positibong bagay, at na hindi ka isang mananampalataya. Hindi naniniwala ang gayong mga tao na mayroon ngang katotohanan, at na ang lahat ng sinabi ng Diyos ay ang katotohanan at landas ng tao tungo sa kaligtasan. Hindi nila tinatanggap ang katunayang ito. Bagama’t hindi itinatatwa ng mga taong gaya nito ang mga salita ng Diyos, hindi rin naman nila tinatanggap ang mga ito. Batay sa kanilang ugali at sa kung ano ang ibinubunyag nila, makikita mo na wala sila sa landas ng paghahangad sa katotohanan. Sa anong landas sila lumalakad? Sa pag-asa sa sarili nilang puhunan at sa kanilang mga nagawa para makahingi ng mga gantimpala mula sa Diyos, lumalakad sila sa landas ni Pablo. Kahit gaano pa suriin si Pablo, hindi nila iuugnay ang gayon ding mga bagay sa kanilang sarili. Kahit gaano pa suriin si Pablo, hindi sila manunumbalik, magsisisi, o hindi nila kikilalanin ang kanilang sarili. Naniniwala pa rin sila na tama at nakaayon sa katotohanan ang lahat ng bagay na ginagawa nila. Kahit gaano pa karaming salita ang ipahayag ng Diyos, kahit gaano pa Niya suriin at hatulan ang gayong mga tao, hindi sila kailanman magninilay-nilay sa kanilang sarili. Ang kanilang mga pananaw tungkol sa paniniwala sa Diyos, ang kanilang intensyong magtamo ng mga pagpapala, at ang nakasanayan nilang pakikipagkasunduan sa Diyos ay nananatili, hindi natitinag, at hindi nagbabago. Ano ang dahilan nito? Hindi nila maunawaan ang tinig ng Diyos at hindi sila nakikinig sa tinig ng Diyos. Kahit ano pa ang sabihin ng Diyos, hindi ito ganoon kahalaga sa kanila. “Sabihin Mo na kung ano ang gusto Mo, pero pabayaan mo ako sa kung ano ang gusto ko. Ikaw ay Ikaw, ako naman ay ako. Anuman ang gawin mo o anuman ang kalooban Mo, ano ba ito sa akin? Wala itong kinalaman sa aking buhay o kamatayan.” Anong uri ba ng mga tao ito? (Mga hindi mananampalataya.) Sino ang pinaniniwalaan nila? Pinaniniwalaan nila ang kanilang sarili. Hindi ba kamuhi-muhi ang gayong mga tao? (Nakakamuhi sila.) Kamuhi-muhi sila at dapat silang pumanaw. Hindi sila ang mga ililigtas ng Diyos. Kaya, sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo, kung marami ang mga taong laging kuntento na sa kanilang mga nagawa at tumigil na sa kanilang pagsisikap, ipinagyayabang ang kanilang seniority, at hinihingan ng gantimpala ang Diyos para sa mga nakaraan nilang merito, mapapahamak sila. Dahil sa kanilang asal, masasabing pagpatay sa sarili ang kahahantungan nila. Kaya, kapag may nakilala kang ganitong uri ng tao, marapat ba sa panig mo na pagsabihan sila tungkol sa pagpatay sa sarili? Kung magagawa pa rin nilang magpalaganap ng ebanghelyo, huwag mong sabihin iyon sa kanila. Maaari mo silang paalalahanan, balaan, at gabayan sa pamamagitan ng mga pahiwatig para matulungan sila hangga’t maaari. Ngunit kung ang kanilang diwa at disposisyon ay tunay ngang katulad ng kay Pablo, paano natin sila dapat tratuhin? Bagama’t alam mo namang pinapatay nila ang kanilang sarili, pero hindi mo sinasabi sa kanila ang totoo at kinukunsinti mo pa rin sila at pinapayagan silang patuloy na gumawa ng serbisyo: tinatawag itong pagpapahiya kay Satanas. Nararapat bang gawin ito? (Nararapat ito.) Karunungan ng Diyos na samantalahin ang serbisyo ni Satanas. Kung tinatrato mo ang iyong mga kapatid sa ganitong paraan, masama ito at kinamumuhian ito ng Diyos. Kung sasamantalahin mo ang serbisyo ni Satanas, tinatawag itong pagpapahiya kay Satanas. Tinatawag itong karunungan. Pinagseserbisyuhan ng malaking pulang dragon, ni Satanas, at ng mga diyablo ang mga taong hinirang ng Diyos. Ang Diyos ba ang may gawa nito? (Oo.) Paano natin dapat tingnan ito? Karunungan ito ng Diyos. Hindi maaaring kondenahin ang bagay na ito. Ito ang katotohanan. Dapat mong gamitin si Satanas, ang bagay na ito, para sa iyong kapakinabangan. Kung hindi mo ito gagamitin para sa layunin ng serbisyo, hindi magagawa nang maayos ang ilang gawain, at hindi magiging madali na makakuha ng mga resulta. May yugto rin ng serbisyo ang mga taong lumalakad sa landas ng paghahangad sa katotohanan at ng kaligtasan, pero hindi ito permanente. Hindi gumagamit ng karunungan ang Diyos para papagserbisyuhin ka, sa halip dapat mong pagdaanan ang yugtong ito. Dahil hindi mo nauunawaan ang katotohanan, ginagawa mo nang walang mga prinsipyo ang maraming bagay kundi ayon sa sarili mong kalooban. Kung diwa mo ang pag-uusapan, hindi ka pumapayag na magbigay serbisyo, pero kung obhektibong katunayan ang pag-uusapan, nagbibigay serbisyo ka. Tanging kapag nagserbisyo nang maayos at unti-unting naunawaan ng mga tao ang kalooban ng Diyos at ang katotohan na makapagbabago sila nang pahakbang-hakbang tungo sa paghahangad ng katotohanan, tunay na makakatupad ng kanilang mga tungkulin, makasusunod sa Diyos at makatutugon sa Kanyang kalooban, at makatatahak bawat hakbang sa landas ng kaligtasan. Pero ibang-iba ang serbisyong ito kaysa sa samantalahin ang serbisyo ni Satanas. Magkaibang kalikasan ito. Sinasamantala lang ng Diyos ang serbisyo ni Satanas, pero hindi inililigtas ng Diyos si Satanas. Ang mga tagapagserbisyo na sumasampalataya sa Diyos nang may tapat na puso at maghahangad sa katotohanan ang mga tatanggap ng pagliligtas ng Diyos. Sa kaso ng ilang tagapagserbisyo, ginagamit ang kanilang mga serbisyo kapag kapaki-pakinabang ang mga ito, pero kung ginagambala at ginugulo nila ang gawain ng iglesia, dapat silang mahigpit na pagsabihan. Kung hindi sila magsisisi, palalayasin at ititiwalag sila. Ganito sila dapat tratuhin. Kung normal silang makakapagserbisyo nang tapat at hindi nila ginagambala ang gawain, hayaan mo silang patuloy na magserbisyo. Balang araw baka maunawaan na nila ang katotohanan at maligtas sila. Mabuting bagay ito, kaya bakit hindi ito gawin nang buong sigla? Hindi mo maaaring hatulan ang isang tao bago ang takdang oras. Ano ang dahilan kung bakit hinahatulan ang ilang tao? Hinahatulan sila dahil masyado nang malala ang kaguluhang idinulot nila. Kahit gaano mo pa ibahagi sa kanila ang tungkol sa katotohanan, hindi nila magagawang tanggapin ito at hindi nila magagampanan nang maayos ang kanilang mga tungkulin. Magkaparehong-magkapareho ang kanilang kalikasang diwa at ni Pablo. Matigas ang ulo nila at ayaw nilang magsisi. Walang pagdududang pinapatay nila ang kanilang sarili. Siguradong may gayong mga tao sa loob ng iglesia. Siguradong kabilang sila sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo. Ano sa palagay ninyo, mabuti bang hayaan ang gayong mga tao na malaman ang tunay na katotohanan? Natatakot ka bang malalaman ng gayong mga tao ang tunay na katotohanan? (Hindi kami natatakot.) Kung makikilala ng mga taong kagaya niyon ang kanilang sarili sa bagay na ito at magsisi, mabuting bagay iyan. Kailangan mong bigyan ng pagkakataon ang mga tao. Huwag mo silang ipagwalang-bahala. Ngunit kung alam mo ang tunay na katotohanan, pero bigo kang mapagbago sila sa kanilang mga paraan at patuloy silang nagdudulot ng kaguluhan, tunay ngang pinapatay nila ang kanilang sarili. Kapag wala na sa tamang landas ang mga tao, hindi na kailangang magpasintabi sa kanila. Ang mga taong kagaya nito ay dapat alisin at itiwalag.

Ito ang mga pangunahing prinsipyo hinggil sa pagsasagawa ng pagpapalaganap ng ebanghelyo. Sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, dapat tuparin ng mga tao ang kanilang responsabilidad at makitungo nang masigasig sa bawat potensyal na tatanggap ng ebanghelyo. Inililigtas ng Diyos ang tao sa abot ng makakaya, at dapat isaisip ng mga tao ang kalooban ng Diyos, hindi nila dapat lagpasan nang walang ingat ang sinumang naghahanap at nagsisiyasat sa tunay na daan. Bukod pa riyan, sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, dapat mong maunawaan ang mga prinsipyo. Sa bawat taong nagsisiyasat sa tunay na daan, dapat mong obserbahan, unawain, at intindihin ang mga bagay gaya ng kanilang pinagmulang relihiyon, kung mahusay ba ang kanilang kakayahan o hindi, at ang kalidad ng kanilang pagkatao. Kung may nakita kang tao na nauuhaw sa katotohanan, na kayang makaunawa sa mga salita ng Diyos, at kayang tanggapin ang katotohanan, ang taong iyon ay nauna nang itinalaga ng Diyos. Dapat mong gawin ang lahat ng makakaya mo para makapagbahagi sa kanya tungkol sa katotohanan at mahikayat siya. Subalit kung mahina ang kanyang pagkatao at masama ang pag-uugali niya, at nagkukunwari lamang siyang nauuhaw, at palagi siyang nakikipagtalo, at kumakapit sa kanyang mga kuru-kuro, dapat ay isantabi mo siya at sukuan siya. Ang ilang taong nagsisiyasat sa tunay na daan ay may kakayahang makaunawa at may mahusay na kakayahan, ngunit mayabang at nag-aakalang mas matuwid sila kaysa sa iba. Mahigpit silang sumusunod sa mga kuru-kurong panrelihiyon, kaya dapat kang makipagbahaginan sa kanila tungkol sa katotohanan nang may pagmamahal at pagpapasensya para makatulong na lutasin ito. Dapat ka lang sumuko kapag hindi nila tinatanggap ang katotohanan paano ka man magbahagi sa kanila—kung magkagayon, nagawa mo na ang lahat ng magagawa mo. Sa madaling salita, huwag basta-basta susukuan ang sinuman na kayang kumilala at tumanggap sa katotohanan. Hangga’t handa siyang siyasatin ang tunay na daan at kayang hanapin ang katotohanan, dapat mong gawin ang lahat ng iyong makakaya para mabasahan pa siya ng mga salita ng Diyos at mabahaginan pa siya ng katotohanan, at mapatotohanan ang gawain ng Diyos at malutas ang kanyang mga kuru-kuro at tanong, upang mahikayat mo siya at madala sa harapan ng Diyos. Ito ang naaayon sa mga prinsipyo ng pagpapalaganap ng ebanghelyo. Kaya paano siya mahihikayat? Kung, sa proseso ng pakikipag-usap mo sa kanya, natitiyak mo na may mahusay na kakayahan at mabuting pagkatao ang taong ito, kailangan mong gawin ang lahat ng makakaya mo para tuparin ang iyong responsabilidad; kailangan mong magbayad ng partikular na halaga, at gumamit ng partikular na mga kaparaanan, at hindi mahalaga kung anong mga kaparaanan ang ginagamit mo ginagamit mo ang mga ito para mahikayat siya. Sa kabuuan, upang mahikayat siya, kailangan mong tuparin ang iyong responsabilidad, at gumamit ng pagmamahal, at gawin ang lahat ng makakaya mo para matamo siya. Kailangan mong magbahagi tungkol sa lahat ng katotohanang nauunawaan mo at gawin ang lahat ng bagay na dapat mong gawin. Kahit hindi mahikayat ang taong ito, magiging malinis ang konsiyensiya mo. Nagawa mo na ang lahat ng makakaya mo. Kung hindi mo ibabahagi nang malinaw ang katotohanan, at patuloy pa ring kumakapit ang taong iyon sa kanyang mga kuru-kuro, at kung maubos ang iyong pasensya, at kusa mo siyang susukuan, ito ay pagpapabaya sa iyong tungkulin, at para sa iyo, magiging paglabag at mantsa ito. Sabi ng ilang tao, “Ang pagkakaroon ba ng mantsa na ito ay nangangahulugang kinondena na ako ng Diyos?” Ang gayong mga bagay ay nakasalalay sa kung sinasadya o nakasanayan bang gawin ng mga tao ang mga bagay na ito. Hindi hinahatulan ng Diyos ang mga tao nang dahil sa paminsan-minsang mga paglabag; kailangan lamang nilang magsisi. Ngunit kapag sadya silang gumagawa ng mali at ayaw nilang magsisi, kinokondena sila ng Diyos. Paanong hindi sila kokondenahin ng Diyos samantalang alam na alam nila ang tunay na daan subalit sadya pa rin silang nagkakasala? Kung titingnan ayon sa mga katotohanang prinsipyo, ito ay pagiging iresponsable, kawalan ng ingat at kawalan ng interes at sa pinakamababa, hindi natupad ng mga taong ito ang kanilang responsabilidad; ganito hinahatulan ng Diyos ang kanilang mga pagkakamali. Kung ayaw nilang magsisi, kokondenahin sila. Kaya nga, para mabawasan o maiwasan ang gayong mga pagkakamali, dapat gawin ng mga tao ang lahat ng magagawa nila para matupad ang kanilang mga responsabilidad, na aktibong sinisikap na masagot ang lahat ng tanong ng mga taong nagsisiyasat sa tunay na daan, at talagang hindi ipinagpapaliban o inaantala ang mahahalagang katanungan. Kung paulit-ulit na nagtatanong ang isang taong nagsisiyasat ng tunay na daan, paano ka dapat sumagot? Dapat ayos lang sa iyo ang paglalaan ng oras at abala upang sagutin sila, at dapat maghanap ng paraan upang malinaw na magbahagi tungkol sa kanilang katanungan, hanggang sa maunawaan nila at hindi na muli pang magtanong dito. Sa gayon ay natupad mo ang iyong responsabilidad, at magiging malaya sa pagkakonsiyensiya ang iyong puso. Ang pinakamahalaga, magiging malaya ka sa pagkakonsiyensiya sa Diyos sa bagay na ito, dahil ang tungkuling ito, ang responsabilidad na ito, ay ipinagkatiwala sa iyo ng Diyos. Kung ang bawat ginagawa mo ay ginagawa sa harap ng Diyos, ginagawa nang kaharap ang Diyos, kapag lahat ay nakaayon sa salita ng Diyos, at ginagawa ayon sa mga katotohanang prinsipyo, ang iyong pagsasagawa ay magiging lubos na nakaalinsunod sa katotohanan at sa mga hinihingi ng Diyos. Sa ganitong paraan, lahat ng ginagawa at sinasabi mo ay mapapakinabangan ng mga tao, at sasang-ayunan at tatanggapin nila kaagad ito. Kung ang mga salitang sinasambit mo ay nagbibigay-liwanag, praktikal at malinaw, maiiwasan mo ang pagtutol at kumprontasyon, mabibigyan mo ng kakayahan ang mga tao na maunawaan ang katotohanan, at mapapatibay sila. Kung magulo at malabo ang mga salitang sinasambit mo, at hindi malinaw, hindi nagbibigay-liwanag, at hindi praktikal ang iyong pagbabahagi sa katotohanan, hindi mo malulutas ang mga kuro-kuro at problema ng mga tao, at malamang na sasamantalahin nila ang iyong mga pagkakamali, huhusgahan ka, at kokondenahin ka. Mas lalong hindi magiging madali para sa iyo na lutasin ang mga problemang ito; maaaring kailanganin mong magbahagi tungkol sa ilan pang sipi ng mga salita ng Diyos bago maunawaan ng mga tao ang katotohanan at tanggapin ito. Kaya, kailangang maging matalino ang isang tao sa pananalita kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo, at kailangang maging malinaw ang pagbabahagi ng isang tao tungkol sa katotohanan, sa paraan na makalulutas sa mga kuro-kuro at imahinasyon ng mga tao, na nakakamit ang kanilang paghanga at taos silang nakukumbinsi. Madaling magkakaresulta sa ganitong paraan; binibigyan nito ng kakayahan ang mga tao na matanggap ang gawain ng Diyos sa isang madaling paraan, na kapaki-pakinabang sa pagpapalawak ng ebanghelyo.

Kaugnay ng mga prinsipyong dapat sundin sa pagsasagawa ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, sa kabilang banda, dapat kagalang-galang at matuwid ang pag-uugali ng mga nagpapalaganap ng ebanghelyo, nagsasalita at kumikilos sila na parang mga santo, may maayos na pagpipigil sa sarili sa lahat ng kanilang ginagawa sa proseso ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, at kumikilos sa paraang disiplinado. Hindi naiibigan ng ilang potensyal na tatanggap ng ebanghelyo na naaabala sila ng mga hindi nila nakikilalang tao, kaya paano ka ba dapat mangaral sa kanila? Nangangaral ng ebanghelyo ang ilang tao sa pamamagitan ng pagtawag sa telepono tatlong beses isang araw, nagpupunta sa tahanan ng mga tao pagkauwi nila galing sa trabaho, at binabasa ang mga salita ng Diyos sa mga potensyal na tatanggap ng ebanghelyo pagkakitang-pagkakita sa kanila kahit gaano pa kaabala ang mga ito. Hinding-hindi pinipili ng mga taong ito ang mga tamang oras, kaya malamang na maging mga istorbo sila. Napakahangal ng ilang tao na nagsasalita pa sila nang ganito sa mga nagsisiyasat ng tamang daan: “Napakasama ng mundong ito, kaya iwan mo na ang ginagawa mo, huwag ka nang pumasok sa trabaho. Alam mo ba kung anong oras na? Parating na ang matinding kasakunaan. Napakahalagang manampalataya ka na sa Diyos!” Angkop ba ang ganitong paraan ng pagpapalaganap ng ebanghelyo? Ano ang ibubunga nito? Sila’y mga hindi mananampalataya na hindi pa tinanggap ang gawain ng Diyos. Kinakailangan bang kausapin sila sa ganitong paraan? Dagdag pa rito, huwag kang makialam sa pribadong buhay o mga personal na pananaw ng mga potensyal na tatanggap ng ebanghelyo. Halimbawa, sinasabi ng ilang tao ang mga sumusunod sa mga hinihikayat nila, “Naniniwala ka pa rin ba sa Diyos? Kaming mga mananampalataya ay hindi nagsusuot ng ganitong damit ng mga hindi mananampalataya.” Hindi kumakain ng ganitong klaseng pagkain ang mga taong sumasampalataya sa Diyos, kailangan mong kumain ng ganito at ganyan.” Hindi ba ito panghihimasok sa mga gawain ng ibang tao? Kahangalan ang tawag dito. Kung hindi angkop ang mga salita at kilos mo sa isang partikular na pagkakataon, maaaring sayangin ng mga ito ang halagang binayaran mo sa pagpapalaganap ng ebanghelyo. Dahil dito, dapat maging maingat kang kumilos sa bawat pagkakataon, pigilan at kontrolin mo ang iyong ugali, at kumilos ka sa isang disiplinadong paraan. Ano ba itong tinatawag nating disiplina? Nangangahulugan itong gawin ang mga bagay-bagay alinsunod sa mga tuntunin, pag-isipan kung anong uri ng mga salita ang magiging angkop para sa tungkuling ginagampanan mo, at kung anong uri ng mga salita ang gugustuhing marinig ng mga tatanggap ng ebanghelyo. Huwag kang gumawa o magsalita ng mga bagay na kapopootan o kaaasaran nila, huwag kang magtanong ng mga mapanghimasok na tanong, at huwag na huwag kang makialam sa mga pribado nilang gawain. Sabihin na nating may dalawang lalaking anak ang isang tao at sinabi mo sa kanya na, “Mabuting magkaroon ng dalawang anak na lalaki, pero hindi ba’t mas mainam kung magkaroon ka rin ng isang anak na babae?” Ano ba ang pakialam mo sa bagay na ito? Kapag marunong magsalita ng Ingles ang ilang potensyal na tatanggap ng ebanghelyo, sinasabi mo, “Mahusay ka talagang mag-Ingles. Maganda sana kung mananampalataya ka sa Diyos at gaganap ka ng iyong tungkulin sa sambahayan ng Diyos. Kulang sa mga taong kagaya mo ang sambahayan ng Diyos.” Tama bang magsalita nang ganito? Hindi pare-pareho ang mga tao. Makaraang manampalataya ang mga taong ito, maaaring mas aktibo at masigla pa sila kaysa sa iyo, pero hindi pa sila sumasampalataya ni tumatanggap, kaya huwag mo silang puwersahin bago ang tamang oras, at huwag mong kailanman pakialaman ang buhay ng ibang tao. Nauunawaan mo ba?

May isa pang sitwasyon na maaaring mangyari. Sa proseso ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, tinatanggap ng ilang tao ang gawain ng Diyos sa mga huling araw at nakakaunawa sila ng ilang katotohanan. Pagkatapos, iniisip nilang masyado na silang mataas kaysa sa mga karaniwan, at ordinaryong tao. Kinamumuhian nila ang lahat ng hindi sumasampalataya at kinamumuhian at minamaliit pa nga nila ang sinumang nakikilala nilang nagsisiyasat ng tamang daan. Iniisip nila, “Kayong mga tao, kung hindi ninyo tatanggapin ang gawain ng Diyos sa mga huling araw, mga bulag, hangal, at mangmang kayo, bagay na nararapat lamang na mamatay, at ganap na walang kabuluhan. Ngayon, tungkulin kong ipangaral ang ebanghelyo sa iyo, pero kung hindi, babalewalain ko kayo!” Anong uri ng saloobin ito? Wala ka naman ibang ginawa kundi tanggapin ang gawain ng Diyos sa mga huling araw. Hindi ka mas mataas kaysa sa iba. Kahit na hari ka pa, hindi ba’t kabilang ka pa rin sa tiwaling lahi ng tao? Sa anong paraan ka mas magaling kaysa sa iba? Huwag kang mamuhi sa mga taong nagsisiyasat ng tamang daan. Kahit na ipangaral mo pa ang ebanghelyo sa kanila, hindi ka mas magaling o mas mahusay kaysa sa kanila. Huwag mong kalimutan na, tulad din nila, isa kang tiwaling tao. Dapat maging malinaw ka tungkol sa bagay na ito sa iyong puso. Huwag mong laging tingnan ang iba na para bang nakakagawa ka ng malaking serbisyo sa mundo o ginagabayan mo ang lahat ng nilalang na may-isip tungo sa kanilang paglaya. Iniisip mong lagi, “Nakakaawa naman kayong mga taong hindi tumanggap sa ebanghelyo. Araw-araw, labis akong nababagabag para sa inyo.” Ano itong nakapagpapabagabag sa iyo? Hindi mo pa nalulutas ang sarili mong mga problema, pero labis kang nababagabag dahil sa mga ginagawa ng iba. Hindi ba iyon kapaimbabawan? Hindi mo ba nililinlang ang iba? Huwag kang magtago sa likod ng maskara ng kabutihan. Ang totoo, wala kang kakwenta-kwenta. Kahit tinanggap mo pa ang bagong gawain ng Diyos sa loob ng 20 o 30 taon, wala ka pa ring kuwenta. Kahit namumuhay ka pa araw-araw na kasama ang Diyos at nakikipag-usap ka sa Diyos nang mukhaan, isa ka pa ring ordinaryong tao. Wala pa ring ipinagbago ang iyong diwa. Ang ipangaral ang ebanghelyo sa iba ay pagganap ng iyong tungkulin. Ito ang iyong obligasyon, ang iyong responsabilidad. Dapat mong maunawaan na kahit gaano pa karaming tao ang mahikayat mo, mananatili kang ikaw. Hindi ka naging ibang tao, isa ka pa ring tiwaling nilalang. Bagama’t marami kang taong nahikayat, hindi dapat lumaki ang ulo mo, lalo na’t maging mayabang. Huwag mong ipagyabang ang mga nagawa mo, na sinasabing, “Maraming taon na akong nagpalaganap ng ebanghelyo, at marami na akong naipong karanasan at natutunang mga leksyon. Sinuman ang pangaralan ko, masasabi ko sa isang tingin lang kung mabuti ba sila o masamang tao at alam ko kung kailan ako dapat mangaral at kung kailan naman hindi. Kapag angkop nang ipangaral ang ebanghelyo, alam ko kung magiging madali ba ito o posible. Lagi akong makakagawa ng paraan para dalhin ang ebanghelyo sa mga taong posibleng pagpalaganapan nito. Bagama’t may karanasan ka sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, napakababaw pa rin ng iyong pagpasok sa buhay. Bagama’t may kaunti ka nang karanasan sa buhay at nagbago ka na kahit papaano, nagyayabang ka paminsan-minsan para makapagpakitang-gilas. Hindi ba ito isang problema? Ang mga taong may mga kaloob ang pinakamalamang na makapagsalita ng kahambugan at kayabangan. Lagi nilang iniisip na mas mahusay sila kaysa sa iba, lagi nilang gustong pinagsasabihan ang mga potensyal na tatanggap ng ebanghelyo, at lagi nilang gustong tinitingala at dinadakila sila ng mga tao. Hindi ba ito isang problema sa disposisyon? Makapagpapatotoo ba sa Diyos ang isang tao matapos lang niyang baguhin ang kanyang pag-uugali, at hindi ang kanyang disposisyon? Kung wala kang maibibigay na patotoo ng pagbabago sa disposisyon, kung ang kaya mo lang ay magsalita tungkol sa katotohanan ng ebanghelyo at magpatotoo sa Diyos, nararapat ka bang gamitin ng Diyos? Pagkatapos tanggapin ng mga tao ang tamang daan, kailangan nilang maunawaan ang katotohanan tungkol sa pagpasok sa buhay at ang katotohanan tungkol sa pagsasagawa. Kung wala kang totoong karanasan, at hindi mo alam kung paano sasabihin ang tungkol sa iyong patotoong karanasan, hindi ba ito mga kakulangan? Kung lagi mong tinututukan ang pagsasalita tungkol sa mga doktrina nang sa gayon tingalain ka ng mga tao at maging mataas ang tingin nila sa iyo, kung lagi mong gustong tumayo sa isang mataas na posisyon, pagpapatotoo ba ito sa Diyos? Hindi. Pagpapatotoo ito sa sarili. Pagkakaroon ito ng isang tiwaling disposisyon. Kung hindi ka sasailalim sa paghatol at pagkastigo, paano mo makakamit ang pagbabago sa iyong disposisyon? Nagsasalita ng ilang patotoong karanasan ang ilan sa mga nagpapalaganap ng ebanghelyo, at nakikinabang nang husto ang kanilang mga tagapakinig mula rito, naaantig sila, at hinahangaan nila ang mga tagapagsalita na ito mula sa kaibuturan ng kanilang puso. Pero, may mga puso pa ring natatakot sa Diyos ang mga tagapagpalaganap na ito ng ebanghelyo. Hindi nila inaalipusta ang sinumang potensyal na tatanggap ng ebanghelyo. Nagagawa nilang makipag-usap sa mga tao nang mula sa puso, makisama sa mga tao at makipagkaibigan nang normal sa kanila, at talagang nagtataglay sila ng katiting na katinuan ng normal na pagkatao. Paano nila nagagawa ito? Pinatutunayan nito na may natamo sila sa kanilang paniniwala sa Diyos. Kahit papaano ay nauunawaan nila ang ilang katotohanan, may kaunting kaalaman ukol sa kanilang sarili, at medyo nagbago na ang kanilang mga buhay disposisyon. Kapag nakikita nila ang mga taong hindi tumatanggap sa ebanghelyo, iniisip nila, “Ganyan din ako dati, kaya hindi ko sila dapat maliitin. Hindi rin naman ako ganoon kahusay.” Hindi na katulad ng dati ang kanilang mentalidad. Sa sandaling makilala na ng mga tao ang kanilang sariling kalikasan, iisipin nilang natural lamang na makita nilang nagbubunyag ng kaunting kamangmangan, kahangalan, o kahinaan ang mga potensyal na tatanggap ng ebanghelyo. Huwag mong pagtawanan ang iba, at huwag mong yakapin ang pakiramdam o saloobin na ang iba ay parte ng masa ng mga karaniwan, at ordinaryong tao. Kung panghahawakan mo ang saloobing ito, hahadlangan ka nito at ikokompromiso nito ang iyong gawaing pagpapalaganap ng ebanghelyo. Subalit paminsan, babangon ang ganitong mga uri ng tiwaling kalagayan sa iyong puso kapag nakikita mo ang maraming tao na kasasampalataya pa lang sa Diyos. Halimbawa, sabihin nang tinanggap mo ang gawain ng Diyos sa mga huling araw sa loob ng 20 taon at 10 taon ka nang nagpapalaganap ng ebanghelyo. Kapag kabilang ka sa mga potensyal na tatanggap ng ebanghelyo, lagi nilang mararamdaman na mas mataas ka kaysa sa kanila, na sinasabing, “20 taon ka nang nanampalataya sa Diyos, samantalang kami katatanggap pa lang namin sa Kanya. Napakaliit pa rin ng aming tayog at, kung ikukumpara, siguradong nasa pinakailalim mo kami. May sapat na gulang ka na, at kami’y mga bagong panganak na sanggol pa lang.” Ano ang dapat mong isipin kapag ikinukumpara nila ang kanilang sarili nang ganoon? “Bagama’t tinanggap ko nang mas maaga ang Diyos kaysa sa inyo at mas matagal na akong nanampalataya kaysa sa inyo, malayong-malayo pa rin ako kung pag-uusapan ay pagpasok sa buhay at ang katotohanan. Hindi ko pa natanggap ang totoong paghatol at pagkastigo ng Diyos, at malayong-malayo pa ring akong maligtas at maperpekto.” Alam mo naman kung ano ang tunay mong kalagayan sa iyong puso. Kahit gaano ka pa tingalain ng mga tao o kahit gaano man kataas ang tingin nila sa iyo, kumusta ang pakiramdam mo? “Isa lang akong ordinaryong tao, huwag ninyo akong tingalain.” Masusuklam ka at wala kang mararamdamang kasiyahan dahil, sa puso mo, malinaw mong nakikita na wala kang kakwenta-kwenta, na wala kang anumang nauunawaang katotohanan, at na ilang titik at doktrina lang ang kaya mong sabihin. Ang mga tao ay hangal at madali silang magkaroon ng labis na pagkakilala sa iba. Kung ikinatutuwa mo ang pakiramdam na tinitingala ka ng iba at ikinasisiya mo ito, nasa panganib ka. Kung sawang-sawa ka na rito at gusto mo nang umalis sa ganitong klase ng sitwasyon, kung ayaw mong tinatrato ka ng iba sa ganitong paraan, pinatutunayan niyon na may kaunti kang pagkakilala sa iyong sarili. Ito ang tamang kalagayan, at sa loob nito, malamang na hindi ka makagawa ng mga pagkakamali o makagawa ng mga maling bagay.

Ang mga sitwasyong sinasabi Ko ay ang mga karaniwan na kumbaga na nasasagupa ng mga tao sa proseso ng pagpapalaganap ng ebanghelyo. Sa negatibong panig ng mga bagay, kailangan ninyong iwasan ang ilang hindi angkop na paraan ng pagsasalita, mga pagsasagawa, at pag-uugali at tiyakin ninyong hindi nagbubunyag ang inyong disposisyon ng mga di-angkop na bagay na hindi komporme sa katotohanan. Sa positibong panig naman, habang ginagampanan ang tungkuling ito, dapat kayong magkaroon ng saloobin ng katapatan at pagiging responsable sa inyong tungkulin hanggang sa wakas. Sa ganitong paraan, matutupad ninyo ang inyong tungkulin nang kalugod-lugod. Sa prosesong ito, dapat unti-unti ninyong hangarin ang katotohanan at ang mga prinsipyo nang sa gayon matupad ang kalooban ng Diyos, at sikaping magtiyaga at manatiling tapat hanggang sa huli sa pagganap ng bawat tungkuling mayroon kayo. Kahit ano pang uri ng tungkulin ang ginagampanan ninyo, dapat magawa ninyong bigyan ng kaluguran ang Diyos at maalala Niya kayo dahil sa mga bagay na iyon na ginawa ninyo nang kalugod-lugod at kapuri-puri. Sa panahong nagpapalaganap ng ebanghelyo, dapat sikapin mong mabawasan nang mabawasan ang mga paglabag na nagagawa mo at mabawasan nang mabawasan ang mga pagkakamaling nagagawa mo. Dapat mabawasan na nang mabawasan ang mga pagkakataon kung kailan nakikipagkasunduan ka o naghahangad ka ng mga gantimpala, o may ambisyon at matinding pagnanasa kang gawin ang mga iyon, habang ginagampanan mo ang iyong tungkulin. Kasabay nito, dapat aktibo mong hangarin na matupad ang iyong mga responsabilidad, matupad ang mga ito nang lubusan, at ituring mo ang iyong tungkulin bilang isang bagay na pananagutan mo. Gayundin, sikapan mong gawin ang iyong tungkulin nang sa gayon, kapag inisip mo itong muli pagkaraan ng maraming taon, magiging malinis ang iyong konsensiya. Ibig sabihin nito’y dapat mong unti-unting bawasan ang bilang ng mga bagay na nagiging dahilan para maramdaman mong may utang na loob ka. Hindi maaaring magpatuloy nang hindi ka man lang nagbabago. Ipagpalagay nang hindi mo ginampanan nang mabuti ang iyong tungkulin habang ipinapalaganap mo ang ebanghelyo sa isang potensyal na tatanggap, at naasiwa ka dahil dito, na para bang may utang na loob ka, at pakiramdam mo’y hindi mo nagawa ang mga kaukulang paghahanda. Ngunit, nang ipalaganap mo ang ebanghelyo pagkatapos nito, ganoon pa rin ang kalagayan mo at wala ka pa ring ginawang mga pagbabago. Ibig sabihin nito’y hindi ka man lang lumago habang nasa panahong ito. Ano ang nirerepresenta ng kawalan ng paglago na ito? Ibig sabihin nito’y hindi ka nagsagawa o hindi mo natamo ang aspetong ito ng katotohanan; ibig sabihin nito’y mga doktrina lang para sa iyo ang mga bagay na ito na ibinahagi Ko. Kung pakaunti nang pakaunti ang mga paglabag na nagagawa mo, pakaunti nang pakaunti ang mga pagkakamaling nagagawa mo, nararamdaman mong nababawasan na ang utang na loob mo at hindi ka na masyadong inuusig ng iyong konsensiya, ano ang nirerepresenta nito? Ibig sabihin nito’y lalong dumadalisay ang pagganap mo ng iyong tungkulin, at lalo kang nagiging responsable. Sa madaling salita, lalo kang magiging tapat sa pagganap mo ng iyong tungkulin. Halimbawa na lang, sa nakaraan, nakasalalay sa mga pamamaran ng tao ang pagpapalaganap ng ebanghelyo, sa halip na sa pagbabahagi ng katotohanan o pagbibigay interpretasyon sa mga talata ng Bibliya. Ngayon tila hindi na angkop ang gayong diskarte, na hindi na ito isang bagay na dapat gawin ng isang taong tumatanggap ng atas ng Diyos, kundi isa itong bagay na nagbibigay dungis sa Diyos. May naramdaman na ba kayong ganito? Hindi siguro ganito ang nararamdaman ninyo ngayon, pero balang araw, pagkatapos mong sangkapan ang iyong sarili ng mas maraming iba’t ibang uri ng katotohanan at pagkatapos tamuhin ang isang partikular na tayog, gagamit ka ng mas tumpak at praktikal na saloobin at perspektibo kapag tinitingnan mo ang mga nakaraan mong pagsasagawa. Pinatutunayan nitong naging normal na ang panloob mong kalagayan. Sa ngayon, wala kang anumang nararamdaman tungkol sa nakaraan mong mga pagsasagawa, hindi mo ito kinasusuklaman, at wala kang tamang pananaw at pagtataya ukol sa mga ito. Sa halip, wala kang pakialam dito. Hindi ba’t lubhang nakakabahala ito? Pinatutunayan nitong wala kang taglay na kahit anong katotohanan hinggil sa ganoong mga bagay. Mayroon ka pa ngang manhid na saloobin sa iba’t ibang masasamang gawa at panloloko ng tao at ang mga pagsasagawa niyang iyon na hindi umaaayon sa katotohanan, na tinatanggap, nakikisimpatiya, at nakikiayon pa nga sa mga maruruming bagay na ito. Ano kung gayon ang panloob mong kalagayan? Gustung-gusto mo ang mga di-matuwid na bagay, gustung-gusto mo ang mga bagay na may kaugnayan sa kasalanan, at gustung-gusto mo ang mga bagay na hindi umaaayon sa katotohanan bagkus sumasalungat sa katotohanan. Lubhang nakakabahala ito. Kung patuloy kang kikilos alinsunod sa mga pagsasagawang ito, mahaharap ka sa isang masaklap na kahihinatnan. Ano ang kahihinatnang ito? Walang tigil kang nag-iipon ng masasamang gawa at lumilihis palayo nang palayo mula sa landas ng kaligtasan. Bakit Ko nasasabing lumilihis ka palayo nang palayo? Ito’y dahil, sa proseso ng pagganap ng tungkuling ito, bigo kang hangarin ang katotohanan at hindi mo sinusunod ang mga prinsipyo sa mga bagay na ginagawa mo. Sinusunod mo lang ang sarili mong kalooban at mga preperensiya. Kaya paano mo magagampanan ang iyong tungkulin nang kalugod-lugod? Ang layunin kung bakit mo ginagawa ang iyong tungkulin ay hindi para pumasok sa katotohanan, kundi para tapusin ang gampanin at pagkatapos ay ikuwento ang iyong sariling. Hindi kalooban ng Diyos ang sinusunod mo, at hindi atas ng Diyos ang tinatanggap mo. Ang mga kalikasan ng mga bagay na ito ay magkaiba. Kaya, habang paroo’t parito ka sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, hindi mo nilalakaran ang landas na patungo sa kaligtasan, kundi ang landas ng serbisyo, ang landas ni Pablo na nakipagkasunduan sa Diyos. Sa malao’t madali, batay sa lahat ng ginagawa mo, ipapasya ng Diyos para sa iyo ang kaparehong wakas gaya ng kay Pablo. Hindi ba ito ang magiging resulta? Tiyak ngang ito ang magiging resulta. Sa kabilang dako naman, kung sa proseso ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, praktikal lahat ang iyong mga pamamaraan at kaparaanan, ang layunin mo sa simula at intensyon mo ay ang malugod ang Diyos at suklian ang pagmamahal ng Diyos, at ang mga prinsipyong ginagawa mo at ang landas na nilalakaran mo ay alinsunod sa mga hinihingi ng Diyos at naaayon ang mga ito sa katotohanan, anong resulta ang makakamit ng ganoong pagsasagawa? Lalalim nang lalalim ang pagkaunawa mo sa katotohanan, lalong maaayon sa mga prinsipyo ang pagharap mo sa mga bagay-bagay, lalong lalago nang lalago ang buhay mo, at unti-unting madaragdagan ang pananampalataya, pagmamahal, at katapatan mo sa Diyos. Sa ganitong paraan mo matatahak ang landas ng kaligtasan. Gayundin, sa proseso ng pagganap ng iyong tungkulin, unti-unti mong susuriin ang sarili mong kahimagsikan at katiwalian at susuriin mo ang iba’t iba mong mga tiwaling disposisyon. Pagkatapos, sa proseso ng pagganap ng tungkuling ito, lalo mong mapipigilan ang iyong sarili at matataglay mo ang takot sa Diyos at pagsunod. Pagkatapos nito, lalo kang magiging responsable at lalo pang magiging dalisay ang iyong katapatan. Lalo ring lalalim ang takot mo sa Diyos. Kasabay nito, lalo pang dadami ang iyong karanasan at kaalaman ukol sa realidad ng iba’t ibang mga katotohanan. Sa ganitong paraan, ganap na magiging kabaligtaran ng landas na tinahak ni Pablo ang landas na nilalakaran mo. Ito ang landas ni Pedro sa paghahangad ng katotohanan. Ang landas na ito ang landas sa kaligtasan. Para naman sa huling resulta, mararanasan mo mismo ito. Pupurihin ka ng Diyos, at lalong makakaramdam ng kapayapaan at kaligayahan ang iyong puso. Sa paningin ng Diyos, hindi mahalaga kung gaano karaming pihit at liko ang tinahak ng iyong landas, kung gaano karaming ibang daan ang dinaanan mo, o kung anong kanegatibuhan, kahinaan, o kahit pa nga mga pagkabigo at pagkabuwal ang naranasan mo. Kapag tiningnan sa kabuuan kung ano ang nagawa mo, kung ano ang ibinunyag mo, at kung ano ang ipinamalas mo, ang landas na nilalakaran mo ang magiging landas sa kaligtasan. Kaya, paano pagpapasyahan ng Diyos ang iyong kahihinatnan? Hindi magmamadali ang Diyos na pagpasyahan ang iyong kahihinatnan. Maingat at buong tiyaga kang susuportahan, tutulungan, at aakayin ng Diyos sa landas ng kaligtasan. Papayagan ka Niyang tanggapin mo ang Kanyang paghatol at pagkastigo, mga pagsubok at pagpipino, at sa wakas peperpektuhin ka na Niya. Sa ganitong paraan, lubos at ganap kang maliligtas. Samakatuwid, mula sa perspektibong ito, sa pagtupad ng tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo, wala bang oportunidad at posibilidad ang mga tao na tahakin ang landas ng kaligtasan? (Mayroon.) May ganito silang oportunidad at posible talaga ito. Nakadepende lang ito sa kung kaya ba nilang hangarin ang katotohanan at tahakin ang landas ng paghahangad sa katotohanan.

Ngayon, nagbahaginan tayo unang-una na tungkol sa iba’t ibang katotohanan hinggil sa pagtupad ng tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo. Balikan natin ang paksa na kung saan sinimulan natin ang ating pagbabahagi. Ano ang dapat nating itawag sa mga gumaganap ng tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo? (Mga taong gumaganap ng tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo.) Tama iyon. Hindi sila maaaring tawaging mga saksi, tagapangaral, at lalong hindi mga sugo ng ebanghelyo. Sa huling pagsusuri, sila’y mga taong nagpapalaganap ng ebanghelyo. Huwag na huwag mong tawaging saksi ang sarili mo. Hindi maaaring sumaksi ang mga tao sa anumang bagay, at sapat na kung hindi sila magbigay ng kahihiyan sa Diyos. Mas malala namang tawagin mong tagapangaral ang sarili mo. Malayong-malayo ka rito. Ang ipinapangaral mo ay hindi ang “daan” at ang mga bagay na ipinapangaral mo ay malayong-malayo mula sa “daan.” Kaya, kung tatanggapin natin ang katawagang “mga taong nagpapalaganap ng ebanghelyo,” magkakaroon ang lahat ng tumpak na depinisyon tungkol sa tungkuling ito, na mga tao lang silang gumaganap ng tungkuling ito. Hindi naman sila mga saksi o tagapangaral. Malayong-malayo sila sa mga bagay na iyon. Kung tatawagin mo silang mga saksi o tagapangaral, hindi ba nila mararamdamang nakatataas sila sa iba? Hindi mahirap para sa mga tao na magpakitang-gilas at ipagyabang ang kanilang sarili. Isa bang mabuting bagay o masamang bagay ang ganitong paraan ng pagpapakitang-gilas at pagmamayabang sa sarili? (Isang masamang bagay.) Kung hindi mo itinataas at iniaangat ang mga tao, lagi nilang gustong ipagmayabang ang kanilang sarili. Kung itinataas mo naman sila, tinatawag silang mga saksi, tagapangaral, o sugo ng ebanghelyo, maiisip mo ba kung ano kaya ang magiging ugali nila matapos nilang tanggapin ang gayong papuri? Magyayabang sila nang husto na anupa’t liliparin na sila. Ngayon, may nauunawaan na ba kayo kahit papaano tungkol sa iba’t ibang katotohanan na kinakailangan sa tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo? (Oo.) Para matupad nang mabuti ang tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo, dapat mong sangkapan ang iyong sarili ng maraming katotohanan. Sinasabi ng ilang tao na, “Hindi ako nagpapalaganap ng ebanghelyo, kaya kailangan ko bang sangkapan ang sarili ko ng katotohanan?” Sinasabi naman ng ibang tao, “Hindi ko alam kung kailan ko maipapalaganap ang ebanghelyo. Hindi pa ko kailanman nagpalaganap ng ebanghelyo at hindi ako magaling magsalita, kaya paano ko maipapalaganap ang ebanghelyo?” Maaari ngang hindi mo maipalaganap ang ebanghelyo, pero hindi mo ba masasangkapan ang sarili mo ng mga katotohanan tungkol sa pagpapalaganap ng ebanghelyo? Hindi ka ba puwedeng magsanay na magsalita at makipagkilala sa mga tao? Kung nararamdaman mong may misyon at responsabilidad ka, kung gusto mong tuparin ang tungkuling ito nang mabuti at makipagtulungan sa Diyos, kung gayon, dapat mong sangkapan ang iyong sarili ng mga katotohanang ukol sa pagpapalaganap ng ebanghelyo. Dapat mong sangkapan ang iyong sarili ng mga katotohanan ng pangitain at pagsasagawa. Mahalaga para sa mga hinirang ng Diyos na masangkapan ng mga katotohanang may kaugnayan sa dalawang aspetong ito dahil hindi kailanman kalabisan na sangkapan ang iyong sarili ng mga katotohanang ito. Tumutukoy ito hindi lamang sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, kundi mga katotohanan din ito na dapat maunawaan ng sangkatauhan. Paano nakikinabang ang mga tao mula sa pagkaunawa ng mga katotohanang ito? Anong mga pagpapala ang maibibigay nito sa kanila? Siguro mauunawaan ng lahat ang pangkalahatang ideya, subalit habang patuloy na umuunlad at lumalalim ang gawain ng Diyos, patuloy na mararanasan ng mga tao ang gawain ng Diyos at patuloy ring uunlad at lalalim ang pagkaunawa nila sa katotohanan. Lalong magiging malapit ang mga ugnayan nila sa Diyos at ang lalong madadalas ang kanilang pakikisama sa Kanya. Paunti-unti, panghahawakan ng mga tao ang mga katotohanang nauukol sa pangitain at sa gawain ng Diyos para maikumpara ang mga ito sa mga gawa ng Diyos at sa saloobin ng Diyos patungkol sa bawat indibiduwal. Ang hakbang-hakbang na prosesong ito ng pagkukumpara ay ang proseso ng pagkilala sa Diyos. Bilang isang nilikha, matagal na panahon ka nang sumampalataya sa Diyos, pero hindi mo alam kung sino ang Diyos o kung paano Siya nagpapakita at gumagawa. Hindi ba’t masyadong magulo at nakakalito ang gayong paniniwala? Napakaraming taon mo nang ginampanan ang iyong tungkulin. Pero kung, sa bandang huli, wala ka pa ring nalalaman tungkol sa Diyos, kung gayon, walang saysay ang naging paniniwala mo sa Diyos. Kung maririnig mo ang mga diyablo na nagkakalat ng usap-usapan tungkol sa Diyos, maniniwala ka ba sa kanila? (Hindi kami maniniwala.) Sinasabi mo ngayon na hindi ka maniniwala sa gayong mga bagay, pero kung hindi mo tunay na nauunawaan ang Diyos, pagdating ng panahong narinig mo ang mga usap-usapang ito, magkakaroon ka ng mga pagdududa at bubulay-bulayin mo ang mga naturang salita sa iyong puso, iniisip na, “Totoo kaya ito? Magagawa nga kaya ng Diyos ang gayong bagay?” Dahil hindi ka komportable, hindi mo gugustuhing gawin ang iyong tungkulin. Dahil naimpluwensiyahan ka na ng mga usap-usapang ito, mararamdaman mong malabo at madilim ang landas na tinatahak mo, kaya maliligaw ka at malilito. Laging naliligaw at naguguluhan ang mga tao, bakit ganoon? Hindi nila alam kung nasaan ang Diyos, o kung mayroon nga ba talagang Diyos, kaya lagi silang naliligaw at nalilito. Sa anong mga kondisyon bumabangon ang kalituhang ito? Bumabangon ito kapag naguguluhan ang mga tao sa maraming tila magkakasalungat na bagay kaya hindi nila makita nang malinaw ang direksyong dapat tahakin at hindi nila alam kung aling daan ang dapat piliin. Kaya, naliligaw at nalilito sila. Makikita ba ninyo nang malinaw at makikilatis ang maraming bagay na nasa harapan ng inyong mga mata at masusundan ang tamang landas? Kinakailangan dito ang pagkaunawa mo sa Diyos, ang pagkakaintindi mo sa katotohanan, at kung hanggang saan ka nasasangkapan ng katotohanan. Ano ba ang ibig sabihin kapag laging naliligaw at nalilito ang mga tao? Talaga nga bang hindi nila nakikita ang daan na nasa harapan nila? Talaga nga bang bulag ang mga naliligaw at nalilito? Hindi, pagkabulag ito ng puso at pagkamanhid sa katotohanan, sa Diyos, at sa mga paghatol sa lahat ng tao, usapin, at bagay-bagay. Bakit sila manhid? Ito’y dahil hindi nila nauunawaan ang katotohanan, hindi nila nalalaman ang tungkol sa mga ginawa ng Diyos, hindi nila alam ang tungkol sa disposisyon ng Diyos, at wala silang batayan para makagawa ng mga tumpak na pagpapasya tungkol sa lahat ng bagay. Kaya, wala silang pamantayan para sa paghatol at pagsasalarawan ng katangian ng anumang bagay. May kalabuan ang mga ito, nakikita nila ang lahat ng bagay nang walang kalinawan o pagkaunawa, at hindi sila makapagpasya. Hindi nila maipaliwanag ang kahulugan ni makita kung ano talaga ang kalikasan ng mga bagay-bagay. Kamanhidan ang tawag dito. Nauuwi sa pagkabulag ang kamanhidan, at ang pagkabulag ay nagdudulot sa mga tao na makaramdam ng pagkaligaw at pagkalito. Ganoon ang nangyayari. Kaya bakit ba hindi pa rin makakilatis ng mga bagay-bagay ang mga taong napakatagal nang nakinig sa mga sermon? Ito’y dahil hindi nauunawaan ng gayong mga tao ang katotohanan. Hindi nila makita ang tunay na kalikasan ng kahit anong bagay, sa halip sumusunod na lang sila sa mga tuntunin at nagkokonklusyon kaagad. Maituturing ba itong pagkabulag? Bagama’t hindi masasabing ganap silang bulag, medyo bulag na sila. Sa katunayan, kung hindi mo nauunawaan ang katotohanan, hindi mo makikita ang totoong kalikasan ng anumang bagay. Kahit gaano pa katagal nang nanampalataya sa Diyos ang isang tao o kahit gaano pa karaming sermon na ang napakinggan niya, kung hindi niya kailanman nagagawang unawain ang katotohanan, ibig sabihin nito’y ang kalidad niya ang siyang may problema. Tuwirang may kaugnayan ito sa kung may espirituwal na pagkaunawa ba siya o wala. Karamihan as mga taong nakapakinig sa mga sermon sa loob ng maraming taon ay may mauunawaan naman sa katotohanan, at siguro medyo may nauunawaan naman kayo, pero wala lang kayong angkop na kapaligiran, kaya hindi ninyo nagagamit ang ilang katotohanan at pakiramdam pa rin ninyo ay hindi ninyo nauunawaan ang mga ito. Kapag tunay mo mismo itong nararanasan, kapag kailangan mo nang mamili o kailangan mo nang seryosong isaalang-alang ang mga bagay-bagay, baka unti-unting maging malinaw sa iyo ang mga makabuluhang aspeto ng katotohanan. Sa ngayon, ang mga impresyon mo ay puno ng mga di-pulido, hungkag na balangkas at mga bagay na pandoktrina. Habang unti-unti kang lumalago sa karanasan at nagkakaedad, unti-unting magiging lalong praktikal at realistiko sa iyo ang maraming katotohanan. Sa pamamagitan nito’y lalo mo pang makikita ang diwa ng katotohanan. Sa ganitong paraan, maaari kang tunay na magtamo ng pagkaunawa sa katotohanan at matitingnan mo ang mga problema nang may sensitibidad. Kahit gaano pa karaming sermon ang pakinggan ng mga taong hindi nakakaunawa sa katotohanan, hindi nila makikita ang tunay na kalikasan ng mga pagpapamalas ng pagkatao, ng mga tiwaling disposisyon, ng iba’t ibang kalagayan ng tao, at ng mga diwa ng iba’t ibang uri ng mga tao, kahit dilat na dilat pa ang pareho nilang mga mata. Bulag sila. Ngunit sa panlabas, para bang hindi nakikinig ang isang taong naghahangad ng katotohanan, pero magkakaroon siya ng reaksyon sa ugali at inaasal ng iba sa kanyang puso at hindi niya mamamalayang makakabuo na pala siya ng impresyon ukol sa naturang bagay. Saan nanggagaling ang impresyong ito, at ang pakiramdam na ito? Ang mga katotohanang nauunawaan ng mga tao ang nagbibigay sa kanila ng kakayahang makakilatis. Binibigyan nito ang gayong mga tao ng depinisyon para sa diwa ng ganoong uri ng ugali, pagsasagawa, o pagpapamalas. Saan nanggagaling ang depinisyong ito? Ang katotohanan ang siyang nagbibigay ng unawa sa mga tao, at ang katotohanan ang siyang nagbibigay sa mga tao ng kakayang kumilatis at humatol. Sa ngayon, nakakaunawa kayo ng ilang katotohanan at medyo may kaunti kayong kakayahang makakilatis ng ilang partikular na bagay. Ngunit hindi ganoon katumpak ang kakayahan ninyong makakilatis, kaya wala pa rin kayong nararamdamang kasiguraduhan, at nasa proseso pa rin kayong nangangapa ng daan ninyo pasulong. Sinasabi ng ilang tao na, “Kung ganoon, dapat makipagbahaginan Ka sa amin tungkol sa lahat na lang ng bagay.” Hindi ito kinakailangan. May mga responsabilidad na pantao ang mga tao, at may sariling saklaw na gawain ang Diyos. Nasabi Ko na sa inyo ang bawat aspeto ng katotohanan, ang natitira na lang ay ang maranasan ninyo ang iba’t ibang uri ng mga tao, usapin, at bagay-bagay sa inyong pang-araw-araw na buhay. Kikilos at mangangasiwa ang Banal na Espiritu. Kinakailangang gawin ng mga tao ang isang bagay: ang makipagtulungan at maghangad bilang mga tao. Kung hindi ka makikibahagi sa paghahangad na ito, kahit gaano kalinaw Ko pa itong ipaliwanag, hindi ninyo ito maiintindihan. Hindi kita sapilitang dodoktrinahan, hindi kita pipiliting makaalam, makaunawa, at makapasok. Hindi Ko gagawin iyon, at hindi rin gagawin iyon ng Banal na Espiritu. Sa pamamagitan lamang ng iyong bukal sa loob, boluntaryo, at aktibong pagsasagawa at pagpasok sa katotohanan na magbubunga ang katotohanan sa loob mo nang hindi mo namamalayan. Kapag nagbubunga ang katotohanan, mapupuno ng liwanag ang iyong puso. Ganito ang pag-unawa sa katotohanan. Pero kung hindi mo nauunawaan ang katotohanan, magiging manhid ka sa lahat ng bagay, mabagal tumugon, at hindi mo makikita ang tunay na kalikasan ng anumang bagay. Halimbawa, kapag may ginagawa ang isang tao, at sinasabi ng iba na isa itong masamang gawa at ang kalikasan nito’y ganito-at-ganyan, hindi mo malalaman at hindi mo ito mismo makikita. Kapag sinabi sa iyo ng isang tao ang sagot, baka tanggapin at aminin mo ito batay sa mga doktrina, pero kung ang pag-uusapan ay diwa, hindi mo pa rin ito masasang-ayunan. Kung hindi mo maibigay ang iyong pagsang-ayon, nauunawaan mo ba talaga? Hindi mo nauunawaan, kaya ang magagawa mo lang ay ang sumunod sa mga tuntunin para maharap mo ang mga bagay na nasasagupa mo. Nangyayari ito dahil hindi mo nauunawaan ang katotohanan.

Paano mo magagampanan nang mabuti ang tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo? Una sa lahat, dapat mong maunawaan ang iba’t ibang katotohanang kinakailangan sa tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo. Halimbawa, kaugnay ng depinisyon at kinalalagyan ng tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo, pati na ang wastong saloobing dapat taglayin, ang tamang pagdurusang dapat tiisin, ang angkop na halagang dapat bayaran, at ang angkop na mga katotohanang dapat isagawa at pasukin kapag ginagampanan ang tungkuling ito, kung nauunawaan mo ang mga katotohanang ito, magiging madaling gampanan nang mabuti ang tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo. Bukod dito, sa negatibong panig naman, dapat pagnilay-nilayang lahat ang mga katanungan kung saan dapat iwasan ang mga hindi tamang pagsasagawa, kung alin ang ibinibilang na mabubuting intensyon ng tao, at kung ganap bang nakakasunod ang mga ideya at pagsasagawa ng mga tao sa mga prinsipyo ng pagpapalaganap ng ebanghelyo. Ibig sabihin, dapat malinaw na suriin ang bawat ugali, bawat pagsasagawa, bawat prinsipyo, at bawat konklusyon sa proseso ng pagpapalaganap ng ebanghelyo para makita kung, sa bandang huli, nakakasunod ba ito sa mga katotohanang prinsipyo. Pagpunyagian lamang ang mga bagay na umaayon sa mga katotohanang prinsipyo. Ang mga hindi umaayon sa mga katotohanang prinsipyo ay dapat talikuran. Sa ganitong paraan lamang unti-unting gaganda ang mga resultang mula sa ginagawang pagtupad sa tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo. Dagdag pa rito, dapat mong isagawa ang maayos na pakikipagtulungan, na pinakakapaki-pakinabang sa gawaing ebanghelyo. Kung wala ang maayos na pagtutulungan, mahirap isakatuparan ang gawain. Dapat maging mapagparaya at mapagpasensya ang mga kapatid sa isa’t isa at suportahan nila ang isa’t isa. Para magampanan nila nang mabuti ang kanilang mga tungkulin, kinakailangan ang maayos na pagtutulungan. Sinumang nagsasabi ng kung ano ang tama ay dapat na sundin. Huwag kang laging magkonklusyon kaagad na tama ka at mali ang iba. Dapat mo itong tiyaking tama ayon sa mga salita ng Diyos. Magbahaginan kayo tungkol sa katotohanan ayon sa mga prinsipyong itinakda ng sambahayan ng Diyos para makabuo ng konsenso. Bukod dito, sa proseso ng pagtutulungan para magampanan ang inyong tungkulin, dapat matuto kayo sa isa’t isa, hinahayang matakpan ng kalakasan ng isang tao ang pagkukulang ng iba, at huwag kayong maging masyadong mahigpit sa iba. Dapat maging maingat at mapagtimpi ang isang tao at umasa sa pagmamahal sa pakikitungo niya sa mga taong nagsisiyasat sa tunay na daan. Ito ay dahil lahat ng nagsisiyasat sa tunay na daan ay hindi nananalig—maging ang mga relihiyoso sa kanila ay humigit-kumulang mga hindi nananalig—at lahat sila ay marurupok: Kung sakaling may anumang hindi umaayon sa kanilang mga kuru-kuro, malamang na kontrahin nila iyon, at kung sakaling hindi umaayon ang anumang parirala sa kanilang kagustuhan, malamang na labanan nila iyon. Samakatuwid, ang pagpapalaganap ng ebanghelyo sa kanila ay nangangailangan ng ating pagpaparaya. Nangangailangan iyon ng ating matinding pagmamahal, at nangangailangan ng ilang pamamaraan at diskarte. Gayunman, ang mahalaga ay basahan sila ng mga salita ng Diyos, iparating sa kanila ang lahat ng katotohanang ipinapahayag ng Diyos para iligtas ang tao, at iparinig sa kanila ang tinig ng Diyos at ang mga salita ng Lumikha. Sa gayon ay makikinabang sila. Ang pinakamahalagang prinsipyo ng pagpapalaganap ng ebanghelyo ay ang hayaan ang mga nauuhaw para sa pagpapakita ng Diyos at nagmamahal sa katotohanan na basahin ang mga salita ng Diyos at marinig ang tinig ng Diyos. Samakatuwid, huwag masyadong magsalita sa kanila ng mga salita ng tao kundi lalo pang basahin sa kanila ang mula sa mga salita ng Diyos. Pagkatapos mong magbasa, ibahagi mo ang tungkol sa katotohanan para marinig nila ang tinig ng Diyos at may maunawaan sila tungkol sa katotohanan. Pagkaraan nito, malamang na magbalik-loob sila sa Diyos. Ang pagpapalaganap ng ebanghelyo ay responsabilidad at obligasyon ng bawat isa at ng lahat. Kahit kanino pa maatang ang obligasyong ito, hindi nila ito dapat ipagwalang-bahala o hindi sila dapat gumamit ng anumang pagdadahilan o kadahilanan para tanggihan ito. Sinasabi ng ilang tao na, “Hindi ako mahusay magsalita, hindi ko nauunawaan ang Bibliya, at napakabata ko pa. Anong magagawa ko kung may masagupa akong tukso o panganib?” Mali ang gayong mga salita. Ang pagpapalaganap ng ebanghelyo ay hindi nangangahulugang inaatasan kang gumawa ng mga delikadong bagay. Hindi papayag ang sambahayan ng Diyos na mapunta ka sa isang mapanganib na lugar. May sinusunod na mga prinsipyo ang iglesia sa pagtatalaga ng mga tao para magpalaganap ng ebanghelyo. Hindi ito tungkol sa paglalagay sa mga tao sa alanganin, kundi ang paggawa ng mga makatwirang pagsasaayos batay sa mga indibiduwal na kondisyon, katangian, at kalakasan. Nagtutulungan ang mga kapatid sa isa’t isa, at ibibigay ang gawain sa mga pinakaangkop na gumanap nito. Hindi masasabing wala itong anumang panganib. Sinumang nabubuhay ay makakasagupa paminsan-minsan ng panganib. Kung tuwiran kang isinusugo ng Diyos, dapat mo itong tanggapin, kahit mangahulugan pa itong mahaharap ka sa tukso, hapis, o panganib. Bakit dapat mo itong tingnan bilang isang tungkulin na dapat mong tanggapin? (Responsabilidad ito ng mga tao.) Tama, sa ganitong paraan mo lamang tunay na kikilalanin bilang responsabilidad at tungkulin mo ang pagpapalaganap ng ebanghelyo. Ito ang wastong saloobin na dapat mayroon ang isang tao. Ito ang katotohanan, at bilang katotohanan, dapat itong tanggapin ng mga tao, at tanggapin ito nang walang reserbasyon. Kung isang araw hindi na angkop na gampanan mo ang ibang mga tungkulin, o kung kailangan ng mga taong magpapalaganap ng ebanghelyo, kaya naman inatasan kang magpalaganap ng ebanghelyo, ano ang gagawin mo? Dapat mo itong tanggapin bilang isang bagay na katungkulan mong gawin, nang walang anumang pag-aalinlangan, pagsusuri, o pagdedeliberasyon. Ito’y atas ng Diyos. Responsabilidad mo ito; tungkulin mo ito. Hindi ikaw ang dapat pumili at magpasya nito. Dahil sinusunod mo ang Diyos, hindi ikaw ang dapat magpasya para sa sarili mo. Bakit hindi ikaw ang dapat magpasya? Dahil atas ng Diyos ang pagpapalaganap ng ebanghelyo, at lahat ng hinirang ng Diyos ay may bahagi sa gawaing ito. Sinasabi ng ilang tao na, “Mahigit 80 taon na ako, hindi na nga ako makalabas ng bahay. Maaari pa rin bang ipagkatiwala sa akin ng Diyos ang atas na ito?” Sinasabi naman ng iba, “18 o 19 lang ako, wala pa akong masyadong alam tungkol sa mundo, at hindi ako marunong makisalamuha sa mga tao. Lubhang mahiyain at takot akong magsalita sa publiko. Maipagkakatiwala pa rin ba sa akin ng Diyos ang tungkuling ito?” Ibibigay pa rin sa iyo ng Diyos ang atas na ito kahit ano pa ang mangyari. Kahit gaano ka pa katanda, dapat mong gawin ang buo mong makakaya para tuparin ang iyong tungkulin na ipalaganap ang ebanghelyo. Ipalaganap mo ito sa abot ng iyong makakaya at sa maraming tao hangga’t kaya mo. Kahit ano pang tungkulin ang kasalukuyan mong ginagampanan, dapat mong gawin ang anumang makakaya mo para ipalaganap ang ebanghelyo. Kung isang araw magkaroon ka ng oportunidad na ipalaganap ang ebanghelyo sa isang tao, dapat mo ba itong gawin? (Oo.) Tama iyon. May kani-kanyang mga tungkulin ang maraming tao, pero kaya nilang ipalaganap ang ebanghelyo sa libre nilang oras at magkamit pa nga ng mga resulta. Pinapayagan ito ng Diyos. Samakatuwid, may responsabilidad ang lahat ng tao na magpalaganap ng ebanghelyo. Hindi ka dapat gumawa ng sarili mong kapasyahan o ipagwalang-bahala ang responsabilidad na ito, kundi aktibo at boluntaryo kang makipagtulungan. Huwag kang magkaroon ng pasibo o negatibong saloobin, huwag tumanggi, huwag kang gumawa ng anumang dahilan o pagdadahilan para hindi mo matupad ang tungkuling ito. Sinasabi ng ilang tao na, “Masyadong mapanganib ang kapaligirang kinalalagyan ko. Maaari ba akong huminto sa pagpapalaganap ng ebanghelyo?” Kung kasalukuyang maliit ang tayog mo, kung may ibang maaaring humalili sa iyo, at maaari ka namang gumanap ng ibang tungkulin, maaari mong palitan ng iba ang tungkuling ito. Pero ano ba ang dapat mong gawin kung ikaw ang siyang dapat gumanap ng tungkuling ito? (Tungkulin ko na tanggapin ito.) Tama iyon. Tungkulin mong tanggapin ito at tanggapin ito mula sa Diyos. Responsabilidad at obligasyon ito ng bawat nilikha. Sinasabi ng ilang tao na, “Mahina ang pangangatawan ko, kaya hindi ko kakayanin ang hirap na lumabas para ipalaganap ang ebanghelyo.” Kung hindi mo kayang tiisin ang matinding hirap na ito, kaya mo bang tiisin man lang ang mas maliliit na paghihirap? Kung wala kang kayang tiisin na anumang hirap, hindi ba’t dapat mong pagdusahan ang matinding hirap ng kaparusahan? Hangga’t buhay ka at humihinga, dapat mong gampanan ang iyong tungkulin, dapat mong ipalaganap ang ebanghelyo. Tama at wasto lamang ito. Kung tatanggihan mo ang iyong tungkulin, hindi mo ipapangaral ang ebanghelyo, at pipiliing iwasan at takbuhan ang iyong mga responsabilidad, hindi ito ang wastong saloobin ng isang nilalang, ni hindi dapat magkaroon ang mga tao ng saloobing lumalaban at dinidepensahan ang sarili. Dapat maging handa ang mga taong gawing kanilang obligasyon at tungkulin ang pagpapalaganap ng ebanghelyo sa lahat ng oras at sa lahat ng dako. Sinasabi ng ilang tao na, “Napakaraming taon ko nang nanampalataya sa Diyos, pero hindi ako kailanman inatasan ng iglesia na magpalaganap ng ebanghelyo.” Isa ba itong mabuting bagay o masamang bagay? Hindi ang pinag-uusapan dito ay kung mabuti ba ito o masama. Baka hindi ka pa kailangan ng Diyos na humayo’t magpalaganap ng ebanghelyo, pero kailangan ka Niyang gumanap ng iba mga tungkulin. Mahalaga ang lahat ng tungkulin, kaya paano ka ba dapat mamili sa mga ito? Dapat kang magpasakop sa mga pagsasaayos ng iglesia, nang hindi nagkakaroon ng anumang personal na kagustuhan. Kapag kailangan ka ng Diyos para ipalaganap ang ebanghelyo, sasabihin ng Diyos na, “Hindi angkop o mahalaga para sa iyo na gampanan ang kasalukuyan mong tungkulin. Mas mahalaga ang tungkuling ipalaganap ng ebanghelyo.” Ano kung gayon ang dapat mong gawin? Dapat mo itong tanggapin bilang isang bagay na katungkulan mong gawin, nang hindi nagsusuri, humahatol, o nagdedeliberasyon, lalong hindi na nilalabanan o tinatanggihan ito. Ano ang tamang saloobin na dapat na maging saloobin ng isang nilikha patungkol sa Lumikha. Kapag ganito ang nagiging saloobin ng mga tao, maaari bang sabihin kahit papaano na normal at naaangkop ang ugnayan sa pagitan nila at ng Diyos? Sa ano naipapamalas ang ugnayan sa pagitan ng tao at ng Diyos? Naipapamalas ito sa kung paano mo tinatrato ang mga bagay na ipagagawa sa iyo ng Diyos. Kung ipinagkakatiwala sa iyo ng Diyos na gawin ang isang bagay at pinag-iisipan mo itong mabuti at binubulay-bulay mo ang naturang bagay, tinatanong kung “Bakit gusto Mong gawin ko ito? Makikinabang ba ako rito?”—kung ganito ka mag-isip, hindi normal ang ugnayan mo sa Diyos, at nabigo kang sundin ang Diyos. Kung sasabihin mong, “Isa itong mahalagang bagay na sinabihan ako ng Diyos na gawin. Hindi ako maaaring maging pabaya tungkol sa kung ano ang inuutos sa akin ng Diyos na gawin. Dapat ko itong asikasuhin nang buong ingat. Anuman ang iutos sa akin ng Diyos na gawin, anuman ang ipagkatiwala ng Diyos sa akin, tungkulin ko iyon. Makikinig ako sa Diyos at gagawin ko ang anumang isinasaayos ng Diyos. Hindi ako maaaring tumanggi. Kung hindi ako makapananatiling matatag sa aking tungkulin, kung tatanggi ako, kung hindi ko ito seseryosohin, kung hindi ko ito kukumpletuhing mabuti, pagtataksil iyon sa Diyos”—kung gayon mayroon kang pag-unawang angkop para sa isang nilikha at naisangkap mo na ang tamang saloobin na dapat mayroon ang isang nilikha para sa tungkulin nito. Kung, alam na alam mo namang atas ito ng Diyos, pero tumatanggi ka pa ring tanggapin ito at pinangangatwiranan mo ang pagpapabayang ito sa iyong tungkulin, kung gayon ay malala na ang kalikasan ng problema. Hindi lang ito pagsuway sa Diyos, pagtataksil ito sa Diyos. Kung sumasampalataya ka sa Diyos, dapat manindigan ka sa posisyon at katayuan ng isang nilikha at tanggapin at magpasakop sa atas ng Lumikha. Ito ang tamang saloobin. Kung wala kang tamang saloobin patungkol sa iyong tungkulin, lubhang malala ang kalikasan ng problemang ito. Kung, noong nagsisimula ka pa lang manampalataya, hindi mo nauunawaan ang katotohanan, hindi na kailangan pang seryosohin ka. Kung nakapanampalataya ka na sa Diyos sa loob ng ilang taon at nauunawaan mo na ang ilang katotohanan, pero may kakayahan ka pa ring tanggihan ang atas ng Diyos, kung hindi mo ipinapalaganap ang ebanghelyo, at pabaya ka pa rin at walang-ingat kapag ginagampanan mo ang iyong tungkulin, ano ang kalikasan ng problemang ito? Hindi lang kawalan ng konsensiya at katinuan ang ipinapakita nito, ngunit higit sa lahat, paghihimagsik at paglaban ito sa Diyos, pagtataksil ito sa Diyos. Masasabing isa itong malaking katrayduran. Hindi iyon pagmamalabis. Ang isang taong kagaya nito ay hindi karapat-dapat tawaging isang nilalang at tiyak na magdaranas siya ng kaparusahan. Dahil inaamin mong isa kang nilalang, ano ang pag-unawang marapat sa mga nilikha? Ang gawin ang anumang inuutos sa iyo ng Lumikha na gawin, at ang magpasakop sa lahat ng pagsasaayos ng Lumikha. Ito ang konsensiya at pag-unawang marapat sa mga taong nilalang. Ang mga nakakaunawa sa katotohanan ay lalo pang inaasahan na lubos na magpasakop sa pangangasiwa at mga pagsasaayos ng Diyos. Hindi sila kailanman dapat magrebelde kahit bahagya man.

May kinalaman sa iba’t ibang uri ng tao ang katotohanan ukol sa pagpapalaganap ng ebanghelyo. May kinalaman dapat ito sa lahat. Noong una, nang marinig ng ilang tao ang pagbabahagi tungkol sa aspetong ito ng katotohanan, inakala nilang wala itong kinalaman sa kanila. Pero ngayon, dapat ay mayroon nang saloobin ng pagtanggap ang lahat tungkol sa tungkuling ipalaganap ang ebanghelyo, at dapat ay mayroon nang kabatiran ang lahat tungkol sa aspetong ito ng katotohanan. Dapat ay mayroon na rin silang tumpak na depinisyon sa tungkuling ito. Kaya, sa anong posisyon inilagay ng mga tao ang kanilang sarili? (Sa posisyon ng isang nilikha.) Isa kang nilikha, kaya naman ano ang unang prayoridad ng isang nilikha? (Ang magpasakop sa Lumikha.) Ano ang unang kongkretong pagpapamalas ng pagpapasakop sa Lumikha? (Ang tuparin ang aming tungkulin bilang mga nilikha.) Kaya naman, ano ang unang tungkulin na dapat gampanan ng isang nilikha? (Ang ipalaganap ang ebanghelyo at magpatotoo sa Diyos.) Tama iyan. Iyan ang sagot na hinahanap Ko. Lubha pa kayong nagpasikot-sikot bago ninyo nakuha sa wakas ang tamang sagot. Ang unang prayoridad ng bawat nilikha ay ang ipalaganap ang ebanghelyo, ang magpatotoo sa gawain ng Diyos at ipalaganap ito sa buong mundo at hanggang sa kadulu-duluhan ng daigdig. Ito ang responsabilidad at obligasyon ng lahat ng tumatanggap sa ebanghelyo ng Diyos. Isa itong bagay na dapat nilang tuparin. Maaaring sa kasalukuyan ay hindi mo pa tinutupad ang tungkuling ito, o na ang tungkuling ito ay isang bagay na malayong-malayo sa iyo, o na hindi mo kailanman naisip na isa itong tungkuling dapat mong gampanan. Gayunman, dapat maging malinaw ang puso mo tungkol dito: Konektado ang tungkuling ito sa iyo. Hindi lang ito isang responsabilidad para sa iba, responsabilidad at tungkulin mo rin ito. Hindi ibig sabihin na dahil lang sa hindi ka kasalukuyang nakatalaga para gumanap ng tungkuling ito ay wala nang kinalaman sa iyo ang tungkuling ito, na hindi ikaw ang dapat gumanap ng tungkuling ito, o na hindi ipinagkatiwala sa iyo ng Diyos na gampanan ang tungkuling ito. Kung makakaabot sa ganitong antas ang pagkaunawa mo, hindi ba’t nangangahulugan ito na ang perspektiba tungkol sa tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo na pinanghahawakan mo sa puso mo ay alinsunod sa katotohanan at sa kalooban ng Diyos? Kapag umangat sa ganitong antas ang pagkaunawa mo, isang araw, kapag natapos na ninyong lahat ang lahat ng gawaing kasalukuyang tinatrabaho ninyo, ipag-uutos ng Diyos na ikalat at ipadala kayo sa iba’t ibang lugar, kahit sa ilang lugar na sa tingin ninyo ay lubhang kakaiba, lubhang hindi kaaya-aya, at napakahirap. Ano ang gagawin ninyo kung magkagayon? (Obligasyon namin na tanggapin ito.) Iyan ang sinasabi ninyo ngayon, pero pagdating ng araw, baka mapuno ng luha ang inyong mga mata. Ngayon, dapat maghanda kayo sa ganitong paraan: Dapat magkaroon ka ng ganitong kamalayan, “Ipinanganak ako sa kapanahunang ito. Mapalad ako na tinanggap ko ang gawain ng Diyos sa mga huling araw at mapalad na magkaroon ng bahagi sa gawain ng plano ng pamamahala ng Diyos. Samakatuwid, ang halaga at kabuluhan ng buhay ko ay ang ilaan ang buong buhay ko sa pagpapalaganap ng gawaing ebanghelyo ng Diyos. Wala na akong iisipin pang iba.” May ganito ba kayong aspirasyon? (Mayroon.) Dapat kayong magkaroon ng ganitong aspirasyon at ginawa sana ninyo ang paghahanda at planong ito. Sa ganitong paraan lamang kayo maaaring maging isang tunay na nilikha, isang nilikhang minamahal ng Diyos at kalugod-lugod sa Kanya. Sinasabi ng ilang tao na, “Hindi ako handa, at matatakot ako kung sasabihan akong ipalaganap ang ebanghelyo ngayon.” Huwag kang matakot, hindi ka pipilitin ng Diyos na gawin ito nang hindi ka pa handa. At kung sinasabi mong handa ka na, maaaring hindi ka pa gamitin kaagad ng Diyos. Kailan ka gagamitin? Ang Diyos na ang bahala roon, kaya hindi mo kailangang mag-alala tungkol dito. Kapag gusto kang gamitin ng Diyos, ihahanda Niya ang lahat. Kapag mayroon ka na ng kinakailangang tayog at karanasan at natugunan mo na ang iba pang kinakailangang kondisyon, maaaring isaayos Niya na ipadala ka sa iba’t ibang lugar para ipalaganap ang ebanghelyo. Pagdating ng panahong iyon, maaari ka bang tawaging sugo ng ebanghelyo? (Hindi.) Hindi maaaring tawaging mga sugo ng ebanghelyo sa anumang pagkakataon ang mga gumaganap ng tungkuling ito. Hindi ito kailanman magbabago. Ano ang dapat itawag sa gayong mga tao? (Mga taong nagpapalaganap ng ebanghelyo.) Mas tumpak iyon. Kahit ano pa ang tawag sa gayong mga tao, ito ang tungkuling ginagampanan nila. Ito ang katotohanan at hindi ito kailanman magbabago. Kung magbabago ang katawagan at magbabago ang pagkakakilanlan ng mga taong ito, kung gayon ay magbabago ang diwa ng gawain. Sa sandaling magbago na ang diwa, lilihis ito mula sa landas ng katotohanan. Sa sandaling lumihis ang gawain mula sa landas ng katotohanan, magiging ugaling panrelihiyon na ito. Kung magkaganoon, malalayo nang malalayo ang mga tao sa landas ng kaligtasan, pupunta sa timog samantalang plano nilang pumunta sa hilaga. Samakatuwid, huwag tahakin ang maling landas kailanman. Sa lahat ng pagkakataon kapag isinusugo at ipinapadala sa iba’t ibang lugar ang mga nagpapalaganap ng ebanghelyo, tinutupad lang nila ang kanilang tungkuling ipalaganap ang ebangheloyo. Hindi sila mga saksi, hindi sila mga tagapangaral, lalong hindi sila mga sugo ng ebanghelyo. Isa itong walang-hanggan at hindi nagbabagong katotohanan.

Batay sa mga nasabi Ko na, tiyak na nakaramdam na ang karamihan sa mga tao ng liwanag sa kanilang puso, at marami sa kanila ay sabik na sabik na naghihintay, iniisip na, “Ayos iyan, mukhang may magandang bukas na naghihintay sa atin. Ang landas na inihanda ng Diyos para sa atin ay nagniningning sa liwanag!” Hindi ganoon. May plano ang Diyos para sa Kanyang bawat tagasunod. Ang bawat isa sa kanila ay may kapaligiran, na iniaayos ng Diyos para sa tao, para isagawa ang kanyang tungkulin, at mayroong biyaya at pabor ng Diyos na dapat tamasahin ng tao sa kanya. Mayroon din siyang mga espesyal na sitwasyon, na binalangkas ng Diyos para sa tao, at maraming pagdurusang kailangan nilang maranasan—hindi ito isang madaling paglalakbay na gaya ng iniisip ng tao. Bukod pa riyan, kung kinikilala mo na isa kang nilikha, dapat mong ihanda ang iyong sarili na magdusa at magbayad ng halaga alang-alang sa pagtupad ng iyong responsabilidad na ipalaganap ang ebanghelyo at alang-alang sa maayos na pagganap sa iyong tungkulin. Maaaring ang kabayaran ay ang pagdanas ng ilang pisikal na karamdaman o paghihirap, o pagdusahan ang mga pag-uusig ng malaking pulang dragon o ang mga maling pagkaunawa ng mga taong makamundo, gayundin ang mga paghihirap na pinagdaraanan ng isang tao kapag nagpapalaganap ng ebanghelyo: ang maipagkanulo, mabugbog at mapagalitan, makondena—ang dumugin pa nga at malagay sa panganib ang buhay. Posible, habang nagpapalaganap ng ebanghelyo, na mamamatay ka bago matapos ang gawain ng Diyos, at na hindi ka na mabubuhay upang masilayan ang araw ng kaluwalhatian ng Diyos. Dapat kang maging handa rito. Hindi ito para takutin kayo; ito ay katotohanan. Ngayong nalinaw Ko na ito, at naunawaan na ninyo ito, kung taglay pa rin ninyo ang paghahangad na ito, at nakasisigurong hindi ito magbabago, at mananatili kayong tapat hanggang sa kamatayan, nagpapatunay ito na taglay ninyo ang isang tiyak na tayog. Huwag ipagpalagay na magiging ligtas sa panganib ang pagpapalaganap ng ebanghelyo sa ibayong mga bansang ito na may mga kalayaan sa relihiyon at mga karapatang pantao at magiging maayos ang lahat ng gagawin mo, na lahat ito ay magkakaroon ng mga pagpapala ng Diyos at makakasama ng Kanyang dakilang kapangyarihan at awtoridad. Ito ay mga kuru-kuro at imahinasyon lamang ng tao. Naniwala rin sa Diyos ang mga Pariseo, ngunit dinakip nila ang Diyos na nagkatawang-tao at ipinako Siya sa krus. Kaya anong masasamang bagay laban sa Diyos na nagkatawang-tao ang kayang gawin ng mga kasalukuyang relihiyon sa mundo? Napakarami na nilang ginawang masamang bagay—hinahatulan ang Diyos, kinokondena ang Diyos, nilalapastangan ang Diyos—walang masamang bagay ang hindi nila kayang gawin. Huwag kalimutan na mga mananampalataya ang dumakip sa Panginoong Jesus at nagpako sa Kanya sa krus. Sila lang ang may pagkakataong gawin ang ganitong uri ng bagay. Walang pakialam sa gayong mga bagay ang mga di-mananampalataya. Ang mga mananampalatayang ito ang nakipagsabwatan sa pamahalaan upang dakpin ang Panginoong Jesus at ipako Siya sa krus. Bukod pa rito, paano namatay ang mga disipulo ng Panginoong Jesus? Sa mga disipulo, may mga pinukol ng bato, ipinakaladkad sa kabayo, ipinakong patiwarik, pinaghiwa-hiwalay ng limang kabayo ang katawan—sinapit nila ang lahat ng uri ng kamatayan. Ano ang dahilan ng kanilang kamatayan? Naaayon ba sa batas ang pagpatay sa kanila dahil sa kanilang mga krimen? Hindi. Sila ay kinondena, binugbog, binulyawan, at pinatay dahil ipinalalaganap nila ang ebanghelyo ng Panginoon at tinanggihan ng mga tao ng mundo—ganyan kung paano sila minartir. Huwag nating pag-usapan ang pangwakas na katapusan ng mga martir na iyon, o ang pagpapakahulugan ng Diyos sa kanilang gawi, bagkus ay itanong ito: Nang sumapit sila sa kawakasan, umayon ba sa mga kuru-kuro ng tao ang mga paraan ng pagsapit nila sa kawakasan ng kanilang mga buhay? (Hindi). Mula sa pananaw ng mga kuru-kuro ng tao, nagbayad sila ng gayon kalaking kabayaran upang ipalaganap ang gawain ng Diyos, pero sa huli ay napatay sila ni Satanas. Hindi ito umaayon sa mga kuru-kuro ng tao, ngunit ito mismo ang nangyari sa kanila. Ito ang tinulutan ng Diyos. Anong katotohanan ang mahahanap dito? Ang pagpapahintulot ba ng Diyos na mamatay sila sa ganitong paraan ay sumpa at pagkondena Niya, o ito ba ay Kanyang plano at pagpapala? Kapwa hindi. Ano ito? Pinagninilayan ng mga tao ngayon ang kanilang kamatayan nang may labis na dalamhati, ngunit ganoon ang mga bagay-bagay noon. Namatay sa ganoong paraan ang mga naniwala sa Diyos, paano ito maipaliliwanag? Kapag binanggit natin ang paksang ito, ilagay ninyo ang inyong mga sarili sa kanilang katayuan, kaya, malungkot ba ang inyong mga puso, at may nararamdaman ba kayong nakatagong kirot? Iniisip ninyo, “Tinupad ng mga taong ito ang kanilang tungkuling maipalaganap ang ebanghelyo ng Diyos at dapat ituring na mabubuting tao, kaya’t paano sila umabot sa gayong wakas at sa gayong kahihinatnan?” Ang totoo, ganito namatay ang kanilang mga katawan at sumakabilang-buhay; ito ang paraan nila ng paglisan sa mundo ng tao, ngunit hindi nangangahulugan iyon na ganoon rin ang kanilang kinahinatnan. Anuman ang paraan ng kanilang kamatayan at paglisan o kung paano man ito naganap, hindi ito ang paraan ng Diyos sa pagtukoy sa pangwakas na mga kahihinatnan ng mga buhay na iyon, ng mga nilikhang iyon. Ito ay isang bagay na dapat mong malinaw na makita. Sa kabaligtaran, ginamit nila mismo ang mga kaparaanang iyon upang kondenahin ang mundong ito at upang magpatotoo sa mga gawa ng Diyos. Ginamit ng mga nilikhang ito ang kanilang napakahalagang buhay—ginamit nila ang huling sandali ng kanilang buhay upang magpatotoo sa mga gawa ng Diyos, upang magpatotoo sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, at upang ipahayag kay Satanas at sa mundo na tama ang mga gawa ng Diyos, na ang Panginoong Jesus ay Diyos, na Siya ang Panginoon, at ang nagkatawang-taong laman ng Diyos. Kahit hanggang sa huling sandali ng kanilang buhay, hindi nila kailanman itinatwa ang pangalan ng Panginoong Jesus. Hindi ba ito isang anyo ng paghatol sa mundong ito? Ginamit nila ang kanilang mga buhay upang ipahayag sa mundo, upang tiyakin sa mga tao na ang Panginoong Jesus ay ang Panginoon, na ang Panginoong Jesus ay Cristo, na Siya ang katawang-tao ng Diyos, na ang gawain ng pagtubos na ginawa Niya para sa buong sangkatauhan ay nagpapahintulot sa sangkatauhan na patuloy na mabuhay—hindi nagbabago ang katotohanang ito magpakailanman. Yaong mga naging martir dahil sa pagpapalaganap ng ebanghelyo ng Panginoong Jesus, hanggang sa anong punto nila tinupad ang kanilang tungkulin? Hanggang sa pinakahuling punto ba? Paano naipakita ang pinakahuling punto? (Inialay nila ang kanilang buhay.) Tama iyan, buhay nila ang kanilang naging kabayaran. Pawang panlabas na mga bagay ang pamilya, kayamanan, at ang materyal na mga bagay sa buhay na ito; ang tanging bagay na may kaugnayan sa sarili ay ang buhay. Sa bawat nabubuhay na tao, ang buhay ang bagay na pinaka-karapat-dapat na pakaingatan, ang pinakamahalagang bagay at, sa katunayan, nagawa ng mga taong ito na ialay ang pinakamahalagang pagmamay-ari nila—ang buhay—bilang patunay at patotoo sa pagmamahal ng Diyos sa sangkatauhan. Hanggang sa araw na sila ay mamatay, hindi nila itinatwa ang pangalan ng Diyos, at hindi rin nila itinatwa ang gawain ng Diyos, at ginamit nila ang kanilang mga huling sandali ng buhay upang magpatotoo sa pag-iral ng katunayang ito—hindi ba ito ang pinakamataas na anyo ng patotoo? Ito ang pinakamahusay na paraan ng pagganap ng isang tao sa kanyang tungkulin; ito ang pagtupad ng isang tao sa kanyang pananagutan. Nang pagbantaan at takutin sila ni Satanas, at, sa huli, kahit pa nang ipabayad sa kanila ang kanilang mga buhay, hindi nila tinalikdan ang kanilang responsabilidad. Ito ang kahulugan ng pagtupad ng isang tao sa tungkulin hanggang sa pinakasukdulang punto. Ano ang ibig Kong sabihin dito? Ibig Ko bang sabihin na gamitin ninyo ang ganoon ding paraan upang magpatotoo sa Diyos at upang maipalaganap ang Kanyang ebanghelyo? Sadyang hindi kinakailangang gawin mo ang ganoon, ngunit dapat mong maunawaan na ito ay iyong pananagutan, na kung kinakailangan ng Diyos na gawin mo ito, dapat mo itong tanggapin bilang iyong obligasyon. May takot at pag-aalala sa kalooban ang mga tao ngayon, ngunit anong silbi ng mga damdaming iyon? Kung hindi kailangan ng Diyos na gawin mo ito, para saan ang pag-aalala tungkol dito? Kung kailangan ng Diyos na gawin mo ito, hindi ka dapat umiwas o tumanggi sa pananagutang ito. Dapat kang maagap na makipagtulungan at tanggapin ito nang walang pag-aalala. Paano man mamatay ang isang tao, hindi siya dapat mamatay sa harap ni Satanas, at hindi mamatay sa mga kamay ni Satanas. Kung mamamatay ang isang tao, dapat siyang mamatay sa mga kamay ng Diyos. Nagmula sa Diyos ang mga tao, at sa Diyos sila magbabalik—gayon ang katuturan at saloobing dapat taglayin ng isang nilikha. Ito ang panghuling katotohanang dapat unawain ng isang tao sa pagpapalaganap ng ebanghelyo at pagganap sa kanyang tungkulin—dapat ibayad ng isang tao ang halaga ng kanyang buhay upang maipalaganap at magpatotoo sa ebanghelyo ng paggawa ng Diyos na nagkatawang-tao ng Kanyang gawain at pagliligtas sa sangkatauhan. Kung may ganito kang pagnanais, kung makakapagpatotoo ka sa ganitong paraan, kahanga-hanga iyon. Kung hindi ka pa rin nagtataglay ng ganitong uri ng pagnanais, kahit paano ay dapat mong maayos na tuparin ang pananagutan at tungkuling nasa harapan mo, ipinagkakatiwala na sa Diyos ang iba. Sa gayon marahil, habang lumilipas ang mga buwan at mga taon at dumarami ang iyong karanasan at ikaw ay tumatanda, at lumalalim ang iyong pagkaunawa sa katotohanan, matatanto mo na mayroon kang obligasyon at pananagutang ialay ang iyong buhay sa gawain ng ebanghelyo ng Diyos, maging hanggang sa huling sandali ng iyong buhay.

Ito na ang tamang panahon para simulang pag-usapan ang tungkol sa mga paksang ito dahil nagsimula na ang pagpapalaganap sa ebanghelyo ng kaharian. Noong Kapanahunan ng Kautusan at Kapanahunan ng Biyaya, ibinuwis ng ilang sinaunang propeta at banal ang kanilang mga buhay sa pagpapalaganap ng ebanghelyo, kaya maaari ding ibuwis ng mga ipinanganak sa mga huling araw ang kanilang buhay para sa layuning ito. Hindi ito isang bagay na bago o biglaan, lalong hindi ito isang malabis na kahilingan. Ito ang tungkuling nararapat gampanan at tuparin ng mga nilikha. Ito ang katotohanan; ito ang pinakamataas na katotohanan. Kung ang ginagawa mo lang ay sumigaw ng mga kasabihan tungkol sa kung ano ang gusto mong gawin para sa Diyos, kung paanong gusto mong tuparin ang iyong tungkulin, at kung gaano karami ang gusto mong gugulin para sa Diyos, wala itong silbi. Kapag nahaharap ka na sa realidad, kapag hinihingi na sa iyo na isakripisyo mo ang iyong buhay, magrereklamo ka ba sa pinakahuling sandali, magiging handa ka ba, tunay ka bang magpapasakop? Pagsubok ito sa iyong tayog. Kung sa sandaling babawiin na ang iyong buhay, panatag ang loob mo, nakahanda ka, at nagpapasakop nang walang anumang reklamo, kung pakiramdam mo ay natupad mo na ang iyong mga responsabilidad, obligasyon, at tungkulin hanggang sa huli, kung maligaya at payapa ang iyong puso—kung papanaw ka nang ganito, kung gayon, para sa Diyos, hindi ka talaga pumanaw. Sa halip, nabubuhay ka sa ibang mundo at sa ibang anyo. Binago mo lang ang paraan ng iyong pamumuhay. Hindi ka tunay na patay. Sa paningin ng tao, “Napakabata pang namatay ng taong ito, nakakaawa naman!” Pero sa mga mata ng Diyos, hindi ka namatay o nagdusa. Sa halip, tinatamasa mo ang mga pagpapala at lalo kang napalapit sa Diyos. Dahil bilang isang nilikha, sapat mo nang natupad ang tungkulin mo sa paningin ng Diyos, natapos mo na ang iyong tungkulin, hindi na kailangan ng Diyos na tuparin mo pa ang tungkuling ito na kasama ang ibang nilikha. Para sa Diyos, ang “pagpanaw” mo ay hindi tinatawag na “pagpanaw,” ikaw ay “binitbit”, “dinala,” o “kinuha,” at isa itong mabuting bagay. Nais ba ninyong kuhanin kayo ng Diyos? (Ito ang ninanais namin.) Huwag ninyong naisin ito. Sa buhay na ito, maraming bagay ang hindi nauunawaan ng tao. Huwag ninyong madaliin na makarating sa hakbang na ito. Bago dumating ang araw na iyon, dapat pagsumikapan mong lalong maunawaan ang katotohanan at lalong makilala ang Lumikha. Huwag mong pagsisihan ang anuman. Bakit Ko sinasabing huwag mong pagsisihan ang anuman? Sa buhay na ito, limitado lang ang oras ng mga tao mula sa pagkaunawa sa mga bagay-bagay hanggang sa pagkakaroon ng ganitong oportunidad, pagtaglay ng ganitong kakayahan, at pagtugon sa mga kondisyon na makipagdiyalogo sa Lumikha, nang sa gayon ay marating ang tunay na pagkaunawa, pagkakilala, at pagkatakot sa Lumikha, at matahak ang daan ng pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan. Kung gusto mo ngayon na kuhanin ka kaagad ng Diyos, hindi ka nagiging responsable sa sarili mong buhay. Para maging responsable, dapat pagsikapan mo pang sangkapan ang iyong sarili ng katotohanan, lalo pang magnilay-nilay sa iyong sarili kapag may mga nangyayari sa iyo, at bumawi agad sa sarili mong mga pagkukulang. Dapat isagawa mo ang katotohanan, kumilos nang alinsunod sa mga prinsipyo, pumasok sa katotohanang realidad, kilalanin pa ang Diyos, magawang alamin at unawain ang kalooban ng Diyos, at huwag mamuhay nang walang kabuluhan. Dapat mong malaman kung nasaan ang Lumikha, kung ano ba ang kalooban ng Lumikha, at kung paano ipinapahayag ng Lumikha ang kagalakan, galit, kalungkutan, at kaligayahan—kahit na hindi mo kayang magtamo ng mas malalim na kamalayan o kompletong kaalaman, dapat magtaglay ka man lang ng saligang pagkaunawa ukol sa Diyos, huwag pagtaksilan ang Diyos kailanman, maging kaayon man lang ng Diyos, magpakita ng pagsaalang-alang sa Diyos, maghandog man lang ng kaaliwan sa Diyos, at gawin kung ano ang nararapat at kung ano ang kaya ng isang nilikha. Hindi madaling bagay ang mga ito. Sa proseso ng pagtupad ng kanilang mga tungkulin, unti-unting makikilala ng mga tao ang kanilang sarili, at sa gayon ay makikilala rin nila ang Diyos. Ang prosesong ito ay isa talagang interaksyon sa pagitan ng Lumikha at ng mga nilikha, at isa itong prosesong dapat gunitain sa buong buhay ng isang tao. Ang prosesong ito ay isang bagay na dapat maging kasiya-siya sa mga tao, sa halip na maging isang masakit at mahirap na proseso. Samakatuwid, dapat pahalagahan ng mga tao ang mga araw at gabi, mga taon at buwan na ginugol nila sa pagtupad ng kanilang mga tungkulin. Dapat nilang pahalagahan ang yugtong ito ng buhay, at hindi dapat ituring ito bilang isang pasakit o pabigat. Dapat nilang pakanamnamin at tamuhin ang mga kaalamang matututunan nila mula sa pagdanas sa yugtong ito ng kanilang buhay. Pagkatapos, magtatamo sila ng pagkaunawa sa katotohanan at maisasabuhay nila ang wangis ng isang tao, magtataglay ng may-takot-sa-Diyos na puso, at mababawasan nang mababawasan ang kasamaang ginagawa nila. Marami-rami ka nang nauunawaan sa katotohanan, hindi ka gumagawa ng mga bagay na nagdudulot ng hinagpis o pagkayamot sa Diyos. Kapag humaharap ka sa Diyos, nararamdaman mong hindi na napopoot ang Diyos sa iyo. Napakaganda nito! Sa sandaling matamo na ito ng isang tao, hindi ba’t magiging payapa siya kahit na mamatay pa siya? Kaya, ano ang problema sa mga taong iyon na nagmamakaawa nang mamatay ngayon? Gusto lang nilang makatakas at ayaw nilang magdusa. Gusto na lang nilang matapos na kaagad ang buhay na ito, para makaparoon na sila at makapag-ulat sa Diyos. Gusto mo nang mag-ulat sa Diyos, pero ayaw pa ng Diyos sa iyo. Bakit ka mag-uulat sa Diyos nang hindi ka pa Niya ipinapatawag? Huwag kang mag-uulat sa Kanya nang hindi mo pa oras. Hindi ito isang mabuting bagay. Kung isasabuhay mo ang isang makahulugan at makabuluhang buhay at kinuha ka ng Diyos, napakagandang bagay niyon!

Nauunawaan ba ninyong lahat kung ano ang tinalakay natin ngayon? Umaasa Akong hindi nagdagdag ng pabigat sa inyo ang mga salitang ito, at umaasa Akong hindi kayo natakot sa nilalaman ng pagbabahagi ngayon. Sa halip, umaasa Akong dahil dito ay naunawaan na ninyo ang ilang katotohanan na dapat ninyong maunawaan, para mas maayos ninyong maharap ang mga bagay ukol sa pananampalataya sa Diyos, at maramdamang mas matatag at malinaw na kayo tungkol dito. Ganito ba ang naging epekto ng mga salita Ko? (Oo.) Ilarawan mo nga sa Akin. (Dati, hindi ko tunay na itinuring bilang tungkulin ko ang pagpapalaganap ng ebanghelyo. Nagkimkim ako ng maraming maling pananaw sa aking puso. Inakala kong itatalaga lang ako para ipalaganap ang ebanghelyo kung hindi ko ginampanang mabuti ang iba kong mga tungkulin. Inisip ko noon na ang pagpapalaganap ng ebanghelyo ang pinakahindi kanais-nais na tungkulin, at hindi ko tunay na itinuring ang pagpapalaganap ng ebanghelyo bilang isang atas na ipinagkatiwala ng Diyos sa tao. Ngayon, sinabi sa atin ng pagbabahagi ng Diyos na responsabilidad ng tao ang pagpapalaganap ng ebanghelyo at ang pagpapatotoo sa Diyos at dapat itong ituring ng mga tao na isang obligasyon at dapat nilang tuparin ang responsabilidad na ito. Saka ko lamang naramdaman na masyadong kakatwa ang mga pananaw ko, at dahil sa mga ito ay hindi ko tunay na ginustong gampanan nang maayos ang tungkuling pagpapalaganap ng ebanghelyo. Nabaligtad ngayon ang mga pananaw ko dahil sa pakikinig ko sa pagbabahagi ng Diyos.) Magaling. May iba pa bang gustong magsalita? (Akala ko dati na isa lamang akong maliit na nilikha, at hindi ko itinuring na isang dakilang bagay ang pagganap ko sa tungkuling ito. Pakiramdam ko ay hindi mahalaga ang tungkulin ko at hindi ito nararapat pag-ukulan ng atensyon. Pero ngayon, narinig kong sinabi ng Diyos na inorden Niya ang mga tungkuling ginagampanan ng bawat taong itinadhana Niya, at na ang lahat ng ito ay maingat na plinano at isinaayos Niya. Kung hindi tutuparin ng mga tao ang kanilang mga tungkulin nang may debosyon, umiiwas sila sa kanilang mga responsabilidad at obligasyon. Lalo na nang marinig ko sa pagbabahagi ng Diyos na isang atas na ipinagkatiwala sa lahat at responsabilidad ng mga nilikha ang pagpapalaganap ng ebanghelyo at pagpapatotoo sa Diyos, binigyan ako nito ng matinding pananampalataya at ng isang napakalaking aspirasyon na tahakin ang landas na inorden ng Diyos. Gusto kong maging responsable para sa buhay ko, gampanang mabuti ang aking tungkulin, at kumpletuhin ang aking misyon. Kung magkagayon, mabibigyan ko ng kaunting kasiyahan ang Diyos. Pagkatapos na mapakinggan ang pagbabahagi ng Diyos, naantig talaga ang puso ko. Pakiramdam ko ay hindi ko na maaaring maliitin ang atas na ibinigay sa akin ng Diyos.) Mahusay ang pagkakasabi mo. Ganoon din ang nararamdaman ng lahat, tama ba? (Oo.) Nakikita mo naman, kapag hindi nauunawaan ng mga tao ang katotohanan, nagiging magulo ang kanilang isip at maaari nilang balewalain kahit ang isang malaking bagay gaya ng pagpapalaganap ng ebanghelyo. Subalit, kapag malinaw na ibinabahagi ang tungkol sa katotohanan, napagtatanto ng mga tao ang kahalagahan ng bagay na ito, nalalaman nila ang sarili nilang posisyon, at nalalaman ang halaga ng sarili nilang buhay. Ibig bang sabihin nito ay may direksyon sila? (Oo.) Mababago ng katotohanan ang puso ng mga tao. Bukod sa katotohanan, may anumang teorya ba na makakaantig sa puso mo at makapagpapabago sa mga pananaw mo? Wala, tanging ang paraan ng katotohanan ang makapagpapabago sa iyong mga pananaw. Bakit mababago ng paraang ito ang iyong mga pananaw? Ito ay sapagkat lubhang praktikal ang mga katotohanang ito na hindi mapapasubalian ninuman ang mga ito. May kaugnayan ang mga katotohanang ito sa buhay ng tao at sa misyon ng buhay ng tao. Malapit itong nauugnay sa mga tao; ang mga ito ay hindi walang kaugnayan sa kanila. Ang mga bagay na ito ay hindi walang kabuluhan, kundi nauugnay sa misyon ng buhay ng tao at sa halaga at kahulugan ng pamumuhay. Samakatuwid, kapag malinaw na sinasalita, mababago ng mga salitang ito ang puso ng mga tao para matanggap nila ang mga salitang ito at mabago ang kanilang mga pananaw. May ginampanang papel dapat ang pagbabahaging ito ngayon sa pagbabago ng saloobin ng mga tao patungkol sa kanilang mga tungkulin. Kung mababago ng mga katotohanang ito ang buhay ng mga tao, kung paano sila mamuhay, at ang direksyong sinusunod nila sa kanilang paghahangad, magiging mainam iyon. Mangangahulugan iyon na hindi nawalan ng saysay ang mga salitang ito na sinabi Ko ngayong araw. Ngayong nakumpleto Ko na ang pagbabahagi Ko tungkol sa mga katotohanang ito, kailangan ninyong unti-unting gamitin, danasin, at unawain ang mga ito sa pang-araw-araw ninyong buhay. Kapag naging realidad at buhay mo na ang mga katotohanang ito, hindi buburahin ng Diyos ang titulo mo bilang nilikha at tunay na may natamo ka na. Sa pagkakataong iyon, kapag talagang hiningi ng Diyos na ialay mo ang iyong buhay at gamitin ang iyong buhay para magpatotoo sa Kanyang mga gawa at patotohanan ang Kanyang ebanghelyo, wala ka nang aalalahanin at ikakatakot pa, at tiyak na hindi ka tatanggi. Malugod mo itong tatanggapin. Dahil isa itong atas na ipinagkatiwala sa iyo ng Lumikha, tatanggapin mo ito mula sa Diyos. Samakatuwid, para mahintay at masalubong ang araw na iyon, bukod sa nagagawa mong unawain ang mga katotohanang ito, dapat pagsikapan ngayon ng mga tao na sangkapan ang kanilang sarili ng mga salita ng Diyos at magtamo ng isang mas dakila at mas malalim na kaalaman tungkol sa gawain ng Diyos at sa disposisyon ng Diyos. Ito ang pinakamahalaga.

Disyembre 25, 2018