Ⅰ

Pag itinataas ng mga kamay ng Diyos ang mundo,

nagsasayawan ang mga tao.

Di na sila malungkot, sila’y umaasa sa Kanya.

Pag tinatakpan ng kamay ng Diyos ang Kanyang mukha,

itinutulak ang mga tao pababa,

agad silang kinakapos ng hininga,

halos hindi nila kayang mabuhay.

Sindak, nananangis sila sa Diyos, takot na mamatay.

Dahil nais nilang makita ang araw na Siya’y niluwalhati.

Maraming isinugo ang Diyos sa mundo,

at maraming itinaboy.

At maraming nagdaan sa Kanyang mga kamay.

Maraming espiritung itinapon sa Hades,

maraming nabuhay na sa laman,

maraming muling isinilang na.

Ngunit wala pang nagtamasa

ng mga pagpapala ngayon ng kaharian.

Ⅱ

Araw ng Diyos ang pangunahin para mabuhay ang tao.

Inaasam nila ang Kanyang maluwalhating araw,

kaya buhay pa sila hanggang ngayon.

Pinagpala ng Diyos na sa mga huling araw,

kaluwalhatian ng Diyos, makikita ng lahat.

Sa paglipas ng panahon maraming namatay

na atubili, walang pag-asa,

at maraming isinilang sa mundo

na may pag-asa’t pananampalataya.

Maraming isinugo ang Diyos sa mundo,

at maraming itinaboy.

At maraming nagdaan sa Kanyang mga kamay.

Maraming espiritung itinapon sa Hades,

maraming nabuhay na sa laman,

maraming muling isinilang na.

Ngunit wala pang nagtamasa

ng mga pagpapala ngayon ng kaharian.

Hango sa Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Mga Salita ng Diyos sa Buong Sansinukob, Kabanata 20