Hindi nauunawaan ng mga tao ang katotohanan noong simula silang manalig sa Diyos, at marami silang kuru-kuro at imahinasyon tungkol sa Kanya. Gaano na kayang karaming kuru-kuro at imahinasyon ang nalutas na, nang makapanampalataya na kayo sa Diyos nang ilang taon, nakabasa na ng napakarami sa Kanyang mga salita, at nakapakinig na ng napakaraming sermon? Ilang tao pa rin ang may mga kuru-kuro tungkol sa paghatol at pagkastigo, pagtatabas at pagwawasto ng Diyos, kahit na ilang taon nang nananalig sa Diyos, samantalang ang iba ay maaaring magkaroon ng mga kuru-kro kapag nakita nila ang bagsik ng mga salita ng Diyos. Malulutas ba ang mga bagay na ito sa pamamagitan ng paghahanap sa katotohanan? Kung hahanapin ninyo ang katotohanan sa lahat ng bagay, at gagamitin ito upang lutasin ang anumang problemang nakakaharap ninyo, kung gayon isa kang taong naghahahap sa katotohanan. Nahahanap ba ninyo ang katotohanan para lutasin ang mga problema ngayon? Kapag may kinakaharap kayong anumang bagay na nagpapalitaw sa mga kuru-kuro, o kapag lumabag kayo, paano ninyo hinahanap ang katotohanan para lutasin iyon? Sino ang makakapagkuwento tungkol sa kanilang karanasan sa ganitong klaseng bagay? (Noong ako ay isang lider wala akong ginawang praktikal na gawain, yaong mga gampanin lamang na makakapagpaganda ng tingin sa akin, at lagi akong nakikipagtunggali para sa katanyagan at katayuan. Ginambala at ginulo nito ang gawain ng iglesia, at kapag nahaharap ako sa pagtatabas at pagwawasto, pinangangatwiranan ko pa rin ang sarili ko at wala akong tunay na pagninilay-nilay at kaalaman, o pagsisisi at pagbabago. Kalaunan pinalitan ako ng iglesia, pero palaban at yamot pa rin ang puso ko, at lagi akong nagrereklamo at naglalabas ng negatibong bagay. Iwinasto ako ng mga lider dahil hindi ko tinatanggap ang katotohanan at lumalaban sa Diyos, na bagay na lumalabag sa Kanyang disposisyon, at sinabihan ako na kung hindi pa rin ako magsisisi ay aalisin at ititiwalag na ako. Noong panahong iyon hindi ko pa naiintindihan ang katotohanan, at lubhang mali ang pagkakaunawa ko sa Diyos. Bagaman hindi ko sinabing hindi ako nananalig sa Diyos, naisip ko na dahil nilabag ko Siya, tiyak na hindi Niya ako ililigtas, kaya naglingkod na lamang ako. Pagkatapos noon, hindi ako masyadong nagbigay-pansin sa paghahanap sa katotohanan, at hanggang sa isang araw ay narinig ko ang pagbabahagi ng Diyos kaya kalaunan ay nagbago ako.) Pagkatapos mong magbago, mayroon ka na bang wastong landas ng pagsasagawa? Ano ang gagawin mo kung mangyayari muli ang parehong bagay? (Sa ngayon, wala akong landas ng pagsasagawa para sa aspektong ito.) Sa katunayan, lahat ng problemang ito ay malulutas ng katotohanan. Kung gusto ng mga tao na lutasin ang kanilang mga maling pagkakaunawa tungkol sa Diyos, kung gayon, sa isang panig, dapat nilang kilalanin ang kanya-kanya nilang mga tiwaling disposisyon at suriin at intindihin ang dati nilang mga pagkakamali, maling landas, paglabag, at kapabayaan. Sa ganitong paraan ay mauunawaan at makikita nila nang malinaw ang likas nilang katangian. Karagdagan pa rito, dapat makita nila nang malinaw kung bakit naliligaw ang mga tao at gumagawa ng napakaraming bagay na lumalabag sa mga katotohanang prinsipyo, at ang kalikasan ng mga gawaing ito. Higit pa rito, dapat nilang eksaktong maunawaan ang kalooban at mga hinihingi ng Diyos sa sangkatauhan, kung bakit laging walang kakayahan ang mga tao na kumilos ayon sa mga hinihingi ng Diyos, at kung bakit lagi silang sumasalungat sa Kanyang kalooban at ginagawa ang magustuhan nila. Iharap ninyo ang mga ito sa Diyos at manalangin, intindin ninyo nang malinaw ang mga ito, at magkagayon ay mababago ninyo ang inyong kalagayan, mababago ninyo ang takbo ng inyong pag-iisip, at malulutas ninyo ang maling pagkakaunawa ninyo sa Diyos. May ilang tao na laging nagkikimkim ng mga di-wastong layunin anuman ang ginagawa nila, laging mayroon masasamang ideya, at hindi nila masiyasat kung tama ba o mali ang kanilang panloob na kalagayan, ni nakikilatis ito ayon sa mga salita ng Diyos. Magulo ang isip ng mga taong ito. Ang isa sa mga pinakamalinaw na katangian ng isang taong magulo ang isip ay yaong matapos nilang gumawa ng isang bagay na masama, nananatili silang negatibo kapag naharap sa pagtatabas at pagwawasto, nagpaubaya na rin sila sa kawalang pag-asa at nagpasya na katapusan na nila at hindi na maliligtas. Hindi ba’t ito ang pinakakalunos-lunos na asal ng isang taong magulo ang isip? Hindi nila mapagnilayan ang mga sarili nila nang ayon sa salita ng Diyos, at hindi mahanap ang katotohanan upang lutasin ang problema kapag naharap sa mahihirap na bagay. Hindi ba ito pagiging may napakagulong pag-iisip? Malulutas ba ng pagpapaubaya mo sa kawalang pag-asa ang mga problema? Malulutas ba ng laging pakikipagbuno sa pagiging negatibo ang mga problema? Dapat maintindihan ng mga tao na kung magkamali o magkaproblema dapat nilang hanapin ang katotohanan para lutasin iyon. Kailangan muna nilang magnilay-nilay at maunawaan kung bakit sila nakagawa ng masama, ano ba ang layunin nila at pinagsimulan ng paggawa niyon, kung bakit nila gustong gawin iyon at ano ang mithiin nila, at kung may nanghimok, nag-udyok, o nambuyo ba sa kanila na gawin iyon o kung sadya nilang ginawa iyon. Ang mga tanong na ito ay dapat na mapagnilayan at malinaw na maintindihan, at pagkatapos ay malalaman na nila kung ano ang mga kamaliang nagawa nila at kung ano ba sila. Kung hindi mo makilala ang diwa ng pagkakamali mo o matuto ng leksyon mula roon, hindi malulutas kung ganoon ang problema. Maraming tao ay gumagawa ng masasamang bagay at hindi kailanman pinagninilayan ang kanilang mga sarili, ang gayong mga tao ba kung ganoon ay totoong makakapagsisi? May pag-asa pa ba silang maligtas? Ang sangkatauhan ay supling ni Satanas, at nilabag man nila o hindi ang disposisyon ng Diyos, ang kanilang kalikasang diwa ay pareho. Dapat nilang pagnilayan ang kanilang mga sarili at higit na makilala ang kanilang mga sarili, makita nang malinaw kung hanggang sa anong sukat sila nagrebelde at lumaban sa Diyos, at kung matatanggap pa rin ba nila ang katotohanan at isasagawa ang katotohanan. Kung malinaw nilang makikita ito, malalaman nila kung gaano sila nanganganib. Sa katunayan, batay sa kanilang mga kalikasang diwa, lahat ng tiwaling tao ay nasa panganib; humihingi ito ng napakatinding lakas para matanggap nila ang katotohanan at hindi ito madali para sa kanila. May ilang taong nakagawa ng masama at binunyag ang kanilang kalikasang diwa, samantalang may ilan na hindi pa nakagagawa ng masama subalit hindi naman ibig sabihin na mas magaling sila kaysa iba–hindi pa lang sila nagkaroon ng sitwasyon o pagkakataong gawin iyon. Yamang mayroon kang ganitong mga paglabag, dapat maging malinaw ka sa puso mo kung anong saloobin ang dapat mayroon ka ngayon, kung ano ang dapat mong panagutan sa Diyos, at kung ano ang gusto Niyang makita. Dapat mong linawin ang mga bagay na ito sa pamamagitan ng pananalangin at paghahanap; kung ganoon malalaman mo kung paano ka dapat maghanap sa hinaharap, at hindi ka na maiimpluwensiyahan o makokontrol ng mga pagkakamaling nagawa mo dati. Dapat magpatuloy kang tahakin ang landas at gampanan ang iyong tungkulin gaya ng nararapat, at huwag nang ipaubaya ang sarili mo sa kawalang pag-asa; dapat kang ganap na lumabas mula sa pagiging negatibo at maling pagkakaunawa. Sa isang panig, negatibo at hinding-hindi mairerekomenda kung ginagampanan mo ang iyong tungkulin ngayon para makabawi sa mga paglabag at pagkakamali mo dati, pero kahit papaano ay ito dapat ang takbo ng isip na mayroon ka. Sa kabilang panig, dapat ay positibo at maagap kang makipagtulungan, gawin mo ang lahat para magawa nang mabuti ang tungkuling dapat mong gampanan, at matupad ang iyong mga responsabilidad at obligasyon. Ito ang dapat gawin ng isang nilikha. Kahit na anupamang mga kuru-kuro ang mayroon ka tungkol sa Diyos, o kung nagbunyag ka ng katiwalian o nalabag ang Kanyang disposisyon, lahat ng ito ay dapat lutasin sa pamamagitan ng pagninilay-nilay sa sarili mo at ng paghahanap sa katotohanan. Matuto ka mula sa mga kabiguan mo, at lubusan kang lumabas mula sa anino ng pagiging negatibo. Sa sandaling maunawaan mo ang katotohanan at nakalaya na, hindi na nakokontrol ng sinumang tao, o anumang bagay, magkakaroon ka na ng kumpiyansang magpatuloy sa pagtahak sa landas. Pagkatapos mong magtamo ng ilang pakinabang at ilang pag-usad sa buhay, at wala nang kahit anong kuru-kuro tungkol sa Diyos, unti-unti kang makakapasok sa tamang landas ng paniniwala sa Diyos.

Maaaring may taong lumabag dati, o naligaw pero hindi naman siya talaga napakatuso o napakasamang tao, napakaarogante lang niya talaga, napakaarogante na wala na siyang katwiran, hindi na makapagpigil, at hindi na makontrol ang sarili, at ginawa ang mga bagay na kinamumuhian at kinasusuklaman ng Diyos, at kinapopootan din nila mismo. Subalit dahil sumunod sila hanggang ngayon tiyak may pag-usad na sila. Pagdating naman sa bagay ng kung mananatili ba sila sa huli, pagpapasyahan ito ng Diyos batay sa kanilang asal sa kasalukuyan, gayundin sa kanilang kasalukuyang saloobin sa Kanya at sa kanilang tungkulin. Maaaring sabihin ng ilan: “Nakagawa ako ng matitinding paglabag dati, pero kalaunan ay naunawaan ko ang katotohanan. Talagang pinagsisisihan ko ang mga paglabag ko, pero di ko na mababalik ang mga iyon, kahit na isagawa ko pa ang katotohanan ngayon. Pakiramdam ko lagi ay may-bahid ako, at hindi malinaw ang puso ko kung gusto ba ako ng Diyos o hindi.” Ikaw ang humahatol sa sarili mo, hindi ang Diyos; hindi kumakatawan sa hatol ng Diyos ang hatol mo, ni kumakatawan sa Kanyang saloobin ang saloobin mo. Dapat mong maunawaan kung ano ang saloobin ng Diyos, at kung ano ang mahalaga sa Kanya pagdating sa bawat tiwaling tao at sa mga maaaring iligtas. Malinaw ba kayo tungkol dito? Ang tinitingnan ng Diyos ay ang saloobin, determinasyon, at pasya ng isang tao sa paghahanap sa katotohanan. Wala Siyang pakialam kung sino ka dati, kung ano ang mga paglabag mo, o kung gaano na ang nagugol, hinandog, o pinagdusahan mo. Hindi tumitingin ang Diyos sa mga bagay na ito. Maaaring sabihin ng isang tao na nananalig siya sa Diyos at nabilanggo na nang walong beses, at sinasabi ng Diyos: “Hindi Ako tumitingin sa mga bagay na ito tungkol sa iyo. Tinitingnan Ko lang kung paano ka gumawi ngayon, kung isa ka bang tao na humahanap sa katotohanan, kung nagpatotoo ka ba habang nasa bilangguan, kung ano ang mga nakamit mo, kung kilala mo ba ang Diyos, at kung nakapasok ka na ba sa mga katotohanang realidad.” Ito ang resultang gusto ng Diyos. Sinasabi ng ilang tao: “Lumabag ako at naligaw, pero ngayon ay nalalaman ko ito, at sa pamamagitan ng malalim na pagninilay-nilay, naging handa akong magsisi, at matibay na nagpasyang gampanan nang maayos ang aking tungkulin, hindi iniraraos lang iyon, at gawin ang aking makakaya, para mapasiya ko ang Diyos, masuklian ang Kanyang pagmamahal, at makabawi sa mga pagkakamali ko dati. Gusto kong hanapin at isagawa ang katotohanan habang ginagampanan ko ang aking tungkulin. Hindi lang ako magsisikap o maglilingkod, susubukan kong isagawa ang katotohanan, isabuhay ang wangis ng tao, at parangalan ang Diyos sa pamamagitan ng pagganap sa aking tungkulin nang maayos.” Kung may ganito kang saloobin, titingnan pa rin ba ng Diyos ang mga paglabag mo? Hindi na. Kaya, dapat sigurado ka tungkol dito sa puso mo, para hindi ka na makontrol pa ng mga dati mong paglabag. May ilang tao na laging nakokontrol ng mga paglabag nila dati, at iniisip na, “Hindi posibleng mapatawad ng Diyos ang anumang bagay na lumalabag sa Kanyang disposisyon. Matagal na akong kinasuklaman at tinanggihan ng Diyos, at wala nang silbi pang hanapin ko ang katotohanan.” Anong klaseng saloobin ito? Tinatawag itong paghihinala at maling pagkaunawa sa Diyos. Sa katunayan, kahit bago ka pa gumawa ng anumang bagay na lumalabag sa disposisyon ng Diyos, wala ka nang galang, walang pitagan, at may pabasta-bastang saloobin sa Kanya, at hindi mo pinakikitunguhan ang Diyos bilang Diyos. Nabubunyag ng mga tao ang mga satanikong disposisyon nila sa sandaling oras ng kamangmangan o pagiging padalos-dalos, at kung walang didisiplina o pipigil sa kanila, nakagagawa sila ng mga paglabag. Matapos humantong sa mga kahihinatnan ang mga paglabag nila, hindi nila alam kung paano magsisi pero mga nahihiya. Nag-aalala sila sa kahihinatnan nila sa hinaharap at sa kahahantungan nila, at kinikimkim nila ang mga ito sa mga puso nila, na laging iniisip, “Tapos at wasak na ako, kaya ituturing ko na lang ang sarili ko na walang pag-asa. Kung isang araw ay ayaw na ng Diyos at kinamumuhian na ako nang lubos, ang pinakamasamang bagay na mangyayari sa akin ay ang mamatay. Ipapaubaya ko na lamang ang sarili ko sa awa ng Diyos.” Sa labas ay sinasabi nila ang tungkol sa pagpapaubaya nila ng mga sarili nila sa awa ng Diyos at pagpapasakop sa Kanyang mga pagsasaayos at kataas-taasang kapangyarihan, pero ano ba ang talagang lagay nila? Ito ay paglaban, pagmamatigas, di-pagsisisi? Ano ang ibig sabihin ng hindi nagsisisi? Nangangahulugan itong kumakapit sila sa mga ideya nila, hindi naniniwala o tinatanggap ang anumang sinasabi ng Diyos, laging iniisip na, “Ang mga naghihikayat at nag-aalong salita ng Diyos ay hindi para sa akin, kundi para sa ibang tao. Tungkol sa akin, ako ay tapos na, tinanggal na ako, wala akong halaga–matagal na akong sinukuan ng Diyos, at kahit na gaano ko man aminin ang mga kasalanan ko, manalangin, o humagugol sa pagsisisi, hindi na Niya ako bibigyan pa ng isang pagkakataon.” Anong saloobin ito, kapag sinusukat at hinihulaan nila ang Diyos sa mga puso nila? Saloobin ba ito ng pag-amin at pagsisisi? Kitang-kitang hindi. Ang ganitong uri ng saloobin ay kumakatawan sa isang klase ng disposisyon–pagmamatigas, hindi kapani-paniwalang pagmamatigas. Sa labas mukha silang nagmamatuwid sa sarili nila, walang pinakikinggan, nauunawaan ang bawat doktrina subalit walang isinasagawang anuman. Sa katunayan, mayroon silang mapagmatigas na disposisyon. Sa perspektiba ng Diyos, ang mapagmatigas ba ay pagsunod o pagrerebelde? Ito ay malinaw na pagrerebelde. Gayunman, pakiramdam nila ay lubha silang nagawan ng mali, “Dati ay sobrang mahal ko ang Diyos, pero hindi Niya mapalampas ang isang maliit na pagkakamaling nagawa ko, at ngayon ay hindi ko alam ang kahihinatnan ko. Hinatulan na ng Diyos ang mga taong gaya ko. Ako si Pablo.” Sinabi ba ng Diyos na ikaw si Pablo? Hindi iyon sinabi ng Diyos. Sinasabi mong ikaw si Pablo–saan galing ito? Sinasabi mong papatayin ka ng Diyos, parurusahan, at ipapadala sa impiyerno. Sino ang nagpasya sa kahihinatnang ito? Malinaw na ikaw mismo ang nagpasya rito, sapagkat hindi kailanman sinabi ng Diyos na ipapadala ka sa impiyerno kapag tapos na ang Kanyang gawain, at na hindi ka makakapasok sa kaharian ng langit. Hangga’t hindi sinasabi ng Diyos na kinasusuklaman at tinatanggihan ka Niya, mayroon kang pagkakataon at karapatang hanapin ang katotohanan, at dapat mo lang tanggapin ang paghatol at pagkastigo ng mga salita ng Diyos. Dapat kang magkaroon ng ganitong uri ng saloobin, sapagkat ito ay ang saloobin ng pagtanggap sa katotohanan at sa pagliligtas ng Diyos, at ng tunay na pagsisisi. Lagi kang kumakapit sa mga sarili mong kuru-kuro, imahinasyon, at maling pagkakaunawa; lagi kang puno at okupado ng mga bagay na ito, at nakapagpasya pa nga na hindi ka ililigtas ng Diyos, at pagkatapos ay nagkikimkim ng pabaya at pabasta-bastang takbo ng isip sa pagganap mo ng iyong tungkulin, isang takbo ng isip na ipinapalagay na wala ka nang pag-asa, isang negatibo at pasibong takbo ng isip, isang takbo ng isip na nabubuhay araw-araw, isang tamad na pag-iisip. Makakamit mo ba ang katotohanan? Hindi mo makakamit ang katotohanan nang may ganitong mentalidad, at hindi ka maliligtas. Hindi ba kaawa-awa ang ganitong tao? (Oo, kaawa-awa sila.) Ano ang naging dahilan ng pagiging lubhang kaawa-awa nila? Ito ay dahil sa kamangmangan. Kapag may mga nangyayari, hindi nila hinahanap ang katotohanan kundi lagi silang nag-aaral at nag-iisip-isip, at gusto pa ngang hukayin ang mga salita ng Diyos para makita kung ano ang nasabi na tungkol sa kanilang sitwasyon, kung ano ang saloobin ng Diyos, kung paano Siya humahatol, at kung ano ang kahihinatnan nila–at sa pamamagitan nito ay matutukoy nila kung ano ang magiging resulta ng bagay na iyon. Ang ganito bang pamamaraan ay paghahanap sa katotohanan? Siguradong hindi. Nababahala sila sa mga salita ng Diyos ukol sa kondenasyon at sumpa, nabubuhay sila sa pagiging negatibo–na mukhang karupukan, kahinaan, at pagiging pasibo, pero sa katunayan ay isang uri ng paglaban. Ano ang disposisyon sa likod ng paglaban? Ito ay ang pagiging mapagmatigas. Sa mga mata ng Diyos, ang pagiging mapagmatigas na ito ay isang uri ng pagrerebelde, at ang pinakakinasusuklaman Niya. Kung ayaw kang iligtas ng Diyos, bakit Niya sasabihin sa iyo ang napakaraming katotohanan, magbibigay sa iyo ng napakaraming landas ng pagsasagawa, o hihikayatin ka ng mga gayong tapat na salita? Pero sinasabi mo pa rin na hindi ka ililigtas ng Diyos. Ano ang batayan para dito? Laging umaasa ang puso ng Diyos na magsisisi ang mga tao, pero ang mga tao pa nga ang hindi nagbibigay ng pagkakataon sa kanilang mga sarili. Ano ang isyu rito? Ito ay yaong ang likas na katangian ng tao ay napakamapanlinlang. Hindi naniniwala ang mga tao sa Diyos o sa mga salita Niya, at ito ang saloobin kung paano nila pinakikitunguhan ang Diyos. Maaaring may magsasabi: “Tapat ang Diyos, at sa loob ng Kanyang mga salita ay ang paghatol, pagbubunyag, kondenasyon, mga sumpa, awa, at kapatawaran. Alam ko na ang lahat ng salitang ito ay kumakatawan sa disposisyon ng Diyos, pero hindi ko alam kung alin sa mga ito ang nakatuon sa sitwasyon ko. Lagi kong nararamdaman na ang kondesyon at mga sumpa sa mga salita ng Diyos ay para sa akin, samantalang ang Kanyang mga salita ng pagpapala at papuri ay para sa mga humahanap sa katotohanan. Katapusan ko na, kung alinman dun ang sitwasyon.” Mayroon silang ganitong uri ng pangahas na saloobin mula sa simula hanggang sa wakas, at ginagamit ito bilang palusot para sabihin na hindi sila ililigtas ng Diyos. Iisipin nila, “Dahil hindi Mo ako ililigtas, O Diyos, mas mabuti pang maging pabaya at pabasta-basta ako sa pagganap ko ng aking tungkulin. Kung hindi Mo ako pagkakalooban ng gantimpala, bakit pa ako magpapakahirap gumawa?” Nagbabago ang takbo ng isip nila, at nagiging di-makatwiran. Hindi nila tinatanggap ang katotohanan, bagkus dinadala nila ang kanya-kanya nilang mga layon, negatibong kalagayan, at mga imahinasyon ng tao, espekulasyon, at pagdadahilan para sumalungat at makipagtunggali sa Diyos. Nabubuhay sila sa pagiging negatibo, walang interes sa paghahanap sa katotohanan o pagbabahaginan dito, at walang interes na isagawa ito o maging isang tapat na tao. Kinukuha nila ang isang mailap na saloobin ukol dito, at maging ngayon ay hindi pa nagigising, kundi nabubuhay pa rin sa negatibong kalagayan. Sinasabi ng Diyos na ang ganitong klase ng mga tao ay ang pinakakaawa-awa. Mula sa simula hanggang sa wakas ang mga tao ang siyang nakikipagtunggali sa Diyos, ang mga tao ang siyang may haka-haka at maling pagkaunawa sa Kanya, at gumigipit sa mga sarili nila tungo sa pagiging negatibo sa pamamagitan ng mga kuru-kuro at imahinasyon ng mga tao. Lumayo sila sa Diyos, pero gusto pa rin nilang pakinabangan Siya at makipagkasundo sa Kanya, nang wala ni katiting na pagbabago. Hindi ba ito pananakit sa sarili? Katulad ito ng sinasabi sa mga liriko na, “nagpapakagutom sila sa isang malaking pista.” Ito ay napakakaawa-awa. Nagbibigay ang Diyos ng kasaganaan sa tao, pero patuloy na nanlilimos ang tao nang may butas na lalagyan. Hindi ba ito isang pulubi na karapat-dapat magdusa?

Mula’t simula, madalas Ko na kayong hinimok na dapat hanapin ng bawat isa sa inyo ang katotohanan. Hangga’t may pagkakataong gawin ito, huwag kayong susuko; ang paghahanap sa katotohanan ay obligasyon, responsibilidad, at tungkulin ng bawat isang tao, at ang landas na dapat lakaran ng bawat tao, pati na ang landas na dapat lakaran ng lahat ng maliligtas. Ngunit walang dumirinig nito—walang nag-iisip na isa itong mahalagang bagay, naniniwalang salita ng pagmamalinis lamang ito, iniisip ng bawat tao kung ano ang gusto nila. Ito ang dahilan kung bakit, mula’t simula hanggang ngayon, bagama’t marami na ang humahawak ng mga aklat ng mga salita ng Diyos sa kanilang mga kamay at binabasa ang mga ito, ang nakikinig sa mga pangaral, ang tila tumanggap nang lahat ng paghatol at pagkastigo sa panahon ng pagtupad ng kanilang mga tungkulin, at ang tumatanggap ng patnubay ng Diyos, sa katunayan, hindi pa naitatag ang isang ugnayan sa pagitan ng tao at ng Diyos, at nagagabayan ang lahat ng tao ng kanilang mga imahinasyon, kuru-kuro, maling pagkaunawa, at haka-haka, kung kaya’t namumuhay sila bawat araw sa pag-aalinlangan at pagiging negatibo sa kung paano nila tinatrato ang mga salita at gawain ng Diyos, pati na ang Kanyang patnubay. Kung nabubuhay ka sa gayong mga kalagayan, paano mo maiwawaksi ang pagiging negatibo? Paano mo maiwawaksi ang pagiging mapaghimagsik? Paano mo maiwawaksi ang kaisipan at saloobin ng panlilinlang at kasamaan o ang mga haka-haka at maling pagkaunawang taglay mo habang hinaharap mo ang atas at tungkuling ibinigay sa iyo ng Diyos? Tiyak na hindi maiwawaksi ang mga ito. Samakatuwid, kung hangad mong tahakin ang isang landas ng paghahanap at pagsasagawa sa katotohanan at ng pagpasok sa katotohanang realidad, dapat kang pumaroon kaagad sa harapan ng Diyos, manalangin sa Kanya, at subukang unawain ang Kanyang kalooban—at ang maunawaan ang Kanyang kalooban ang pinakamahalaga sa lahat. Napakaimpraktikal na laging mabuhay sa mga kuru-kuro at imahinasyon; dapat mong matutuhang pagnilayan ang sarili mo sa lahat ng bagay, at makilala kung aling mga tiwaling disposisyon ang mayroon ka pa rin na kailangan linisin, kung aling mga bagay ang humahadlang sa iyo sa pagsasagawa ng katotohanan, kung anong mga maling pagkakaunawa o mga kuru-kuro ang mayroon ka tungkol sa Diyos, at kung aling mga bagay ang ginagawa Niya na hindi umaayon sa mga kuru-kuro mo, pero nagsasanhi sa iyong magduda at magkamali ng unawa. Kung pagninilay-nilayan mo ang sarili mo sa ganitong paraan, matutuklasan mo kung aling mga problema pa ang mayroon ka na kailangang lutasin sa pamamagitan ng paghahanap sa katotohanan, at kung magsasagawa ka nang gaya nito ang buhay mo ay mabilis na lalaki. Kung hindi mo pagninilay-nilayan ang sarili mo kundi laging nagkikimkim ng mga kuru-kuro at maling pagkaunawa sa iyong puso tungkol sa Diyos, laging iginigiit ang sarili mong mga ideya, laging iniisip na binibigo ka ng Diyos o hindi patas sa iyo, at laging kumakapit sa sarili mong pagdadahilan, ang maling pagkakaunawa mo sa Diyos ay magiging mas lalo lamang lalalim at ang relasyon mo sa Kanya ay lalung-lalong lalayo, habang ang pagrerebelde at pagsalungat sa Kanya ng puso mo ay titindi nang titindi. Mapanganib kung ang lagay mo ay sasama nang ganito, sapagkat seryoso na nitong maaapektuhan kung paano ka epektibong gumaganap ng iyong tungkulin. Pakikitunguhan mo lamang ang tungkulin at responsabilidad mo nang may saloobin na walang ingat, pabasta-basta, walang pitagan, nagrerebelde, at lumalaban, at ano ang magiging resulta? Magtutulak sa iyo ito na maging walang ingat at pabasta-basta sa paggawa ng iyong tungkulin, na mapanlinlang at lumalaban sa Diyos. Hindi mo makakamit ang katotohanan, ni mapapasok man ang mga katotohanang realidad. Ano ang pinakadahilan ng resultang ito? Ito ay dahil ang mga tao ay mayroon pa rin mga kuru-kuro at maling pagkaunawa sa Diyos sa kanila puso, at ang mga praktikal na problemang ito ay hindi pa nalulutas. Kaya, lagi pa ring mayroong bangin sa pagitan ng mga tao at ng Diyos. Kaya, kung nais humarap ng mga tao sa Diyos, kailangan muna nilang pagnilayan kung anong mga maling pagkaunawa, kuru-kuro, imahinasyon, pag-aalinlangan, o espekulasyon ang mayroon sila tungkol sa Diyos. Lahat ng ito ay dapat na siyasating lahat. Totoong ang pagkakaroon ng mga kuru-kuro o maling pagkakaunawa tungkol sa Diyos ay hindi simpleng bagay, sapagkat kinakanti nito ang saloobin ng mga tao sa Diyos pati na rin ang kanilang kalikasang diwa. Kung hindi hahanapin ng mga tao ang katotohanan upang lutasin ang mga kuru-kuro at maling pagkaunawang ito, hindi basta maglalaho na lamang ang mga ito. Kahit na hindi pa maapektuhan ng mga ito ang pagganap mo sa iyong tungkulin o ang paghahanap mo sa katotohanan, kapag may nangyari o dahil sa isang espesyal na pagkakataon ay lilitaw pa rin ang mga ito upang guluhin ang isipan mo at ang pagganap mo sa iyong tungkulin. Kaya, kung mayroon kang mga kuru-kuro at maling pagkakaunawa, dapat kang humarap sa Diyos at pagnilayan ang sarili mo, hanapin ang katotohanan, at malinaw na intindihin ang mga ugat at diwa kung bakit ang mga kuru-kuro at maling pagkakaunawang ito ay lumalabas sa tao. Tangi lamang kapag ganoon saka maglalaho ang mga ito, na ang relasyon mo sa Diyos ay magiging normal, at ang buhay mo ay unti-unti nang lalaki. Ang pagkakaroon ng mga tao ng napakaraming kuru-kuro at maling pagkakaunawa tungkol sa Diyos ay nagpapatunay na ang sangkatauhan ay lumalaban at hindi tugma sa Kanya. Tangi lamang sa pamamagitan ng patuloy na paglutas sa mga kuru-kuro at maling pagkakaunawang ito na ang bangin sa pagitan ng mga tao at ng Diyos ay unti unting magsasara. Masusunod na nila ang Diyos, at magkakaroon na ng malaking pagsampalataya sa Kanya; kung may ganito nang mas malaking pananampalataya, ang pagsasagawa nila sa katotohanan ay hindi na ganoong hahaluan, at mas magiging kaunti na ang paghahalo at mga hadlang sa paghahanap nila sa katotohanan.

Aling mga tao ang hindi gaanong nahaluan kapag ginagampanan ang kanilang mga tungkulin, at hindi masyadong nagbabalak para sa kapakanan nila? (Ang mga mas simpleng tao, yaong mga hindi mali ang pagkakaunawa sa Diyos.) Isang klase ito, pero mayroon din mga tapat na tao, mababait na tao, yaong mga mas hinahangad ang katotohanan–ang mga taong ito ay hindi gaanong nahaluan kapag ginagampanan ang kanilang mga tungkulin. Yaong mga may mga maling pakakaunawa o imahinasyon tungkol sa Diyos, o mayroong maluluhong pagnanasa o mga hinihingi sa Kanya, ay lubos na nahaluan kapag ginagampanan ang kanilang mga tungkulin. Gusto nila ng katanyagan, katayuan, at mga gantimpala, at kung may ilang malalaking gantimpala na malayo pa rin, at na hindi pa matanaw, mag-iisip-isip sila, “Dahil hindi ko pa ito makukuha agad, kailangan ko lang maghintay at magtiis. Subalit dapat ngayon ay makakuha muna ako ng kaunti sa mga pakinabang. Pagsisikapan ko munang maging isang lider sa iglesia, para maging responsable sa dose-dosenang tao. Kahali-halina ang laging may nakapaligid sa iyo na mga tao.” At sa gayon ay lumilitaw na ang paghahalong ito sa kanilang paniniwala sa Diyos. Kapag wala ka pang tinutupad na kahit anong tungkulin, o nagagawang kahit anong praktikal na bagay sa sambahayan ng Diyos, mararamdaman mong hindi ka kwalipikado, at hindi lilitaw sa iyo ang mga bagay na ito. Subalit kapag may kakayahan kang gawin ang isang bagay, at sa tingin mo ay nakakaangat ka nang kaunti kaysa karamihan ng tao, at kaya mong ipangaral ang ilang doktrina, lalabas na ang mga bagay na ito. Halimbawa, kapag maghahalal ng isang lider, kung isa o dalawang taon ka pa lamang nakakapanampalataya sa Diyos, madarama mong maliit ang tayog mo, na hindi mo kayang mangaral ng kahit anong sermon, at hindi ka kwalipikado, kaya aatras ka sa halalan. Matapos nang tatlo o limang taong pananalig, kakayanin mo nang ipangaral ang ilang espiritwal na doktrina, kaya kapag dumating na ang panahon para maghalal muli ng isang lider, maagap mong aabutin ang posisyon na iyon at magdarasal na, “O Diyos! Mayroon akong pasan, handa akong maging lider sa iglesia, at handang maging maunawain sa Iyong kalooban! Subalit kung mahalal man ako o hindi, lagi pa rin akong handang magpasakop sa mga pagsasaayos Mo.” Sinasabi mong handa kang magpasakop, pero sa puso mo, iisipin mo, “Subalit magiging maganda kung hahayaan Mo akong subukan ang pagiging isang lider!” Kung may ganoon kang hinihingi, tutugunan ba ito ng Diyos? Siguradong hindi, dahil ang hinihingi mong ito ay hindi isang lehitimong kahilingan, kundi isang maluhong pagnanasa. Kahit na sabihin mo pang gusto mong maging isang lider para maipakita mo ang konsiderasyon para sa pasan ng Diyos, ginagamit ang palusot na ito bilang pagmamatuwid mo, at pakiramdam mo ay ayon ito sa katotohanan, ano ang iisipin mo kapag hindi tinugunan ng Diyos ang hinihingi mo? Anong pagpapamalas ang ipapakita mo? (Mali ang magiging pagkaunawa ko sa Diyos, at magtataka ako kung bakit hindi Niya ako pinasiya samantalang ang gusto ko lamang ay magpakita ng konsiderasyon para sa pasanin Niya. Magiging negatibo ako, lumalaban, at magrereklamo ako.) Magiging negatibo ka, at iisiping, “Ang taong inihalal nila ay hindi pa nakakapanampalataya sa Diyos nang kasing tagal ko, hindi siya naturuan nang maayos kagaya ko, at mas masama ang kakayahan niya kaysa akin. Kaya ko ring ipangaral ang mga sermon, kaya saan siya mas magaling kaysa sa akin?” Mag-iisip ka nang mag-iisip, pero hindi mo ito malalaman, kaya magkakaroon ka ng mga kuru-kuro, at huhusgahan mo ang Diyos na hindi Siya matuwid. Hindi ba ito isang tiwaling disposisyon? Makakapagpasakop ka pa rin ba? Hindi. Kung walang kang kagustuhang maging isang lider, kung hahangarin mo ang katotohanan, at kung nagtataglay ka ng pagkakilala sa sarili mo, sasabihin mo, “Ayos lang sa akin ang maging isang ordinaryong tagasunod. Wala akong taglay na katotohanang realidad, mayroon lamang akong karaniwang pagkatao, at hindi ako masyadong magaling magsalita. May konti akong karanasan pero hindi ko talaga masabi ang tungkol dito. Gusto kong magsalita pa tungkol dito pero hindi ko maipaliwanag nang malinaw ang sarili ko. Kung magsasalita pa ako, malamang na magsasawa ang mga tao sa pakikinig sa akin. Hindi ako akmang-akma sa posisyon na ito. Hindi ako bagay maging isang lider, at dapat lang na magpatuloy akong matuto sa iba, gampanan ang aking tungkulin ayon sa aking makakaya, at hangarin ang katotohanan nang may pagpapakumbaba. Isa araw, kapag may tayog na ako at angkop nang mamuno, hindi ako tatanggi kapag hinalal ako ng aking mga kapatid.” Ito ang wastong lagay ng pag-iisip. Kung isang araw ay nakikita na ng mga kapatid na bagay ka nang maging lider at ihalal ka, tiyak na mangyayari ito dahil pinahintulutan ito ng Diyos, kung ganoon mamumuno ka ba o hindi? (Oo, mamumuno ako, magpapasakop ako.) Paano ka magpapasakop? Sabihin nating iniisip mo, “Sa tingin ko ay kayang kong gawin ito. Walang iba na mas magaling kaysa sa akin, kaya siguradong kaya kong gawin ito. Ang Diyos ang kumilos sa aking mga kapatid para ihalal ako. Kumpara sa mga taong ito, ako ang pinakamatagal nang nananampalataya sa Diyos, nasa hustong gulang na ako, may ilang karanasan na ako sa lipunan, at mahusay akong manggagawa, magaling ako magsalita at edukado, nagampanan ko na ang lahat ng iba’t ibang uri ng tungkulin at mayroon nang ilang karanasan. Angkop ako sa lahat ng aspekto. Kung ang mga kapatid ko ay nasa ilalim ng aking pamumuno, tiyak na ang buhay iglesia ay uunland at bubuti nang bubuti.” Pagkatapos ay lalabas na ang pagmamataas sa loob mo. May saysay ba ito? Ano ang susunod mong gagawin? Gagawa ka ng mga buktot at masamang bagay, at kung ganoon ay kailangan kang iwasto, at harapin ang paghatol at pagkastigo. Mahalaga ba ang lagay ng kaisipan ng isang tao? (Oo, mahalaga ito.) Anuman ang ginagawa mo, dapat mong pagnilayan at maintindihan ang mga motibo mo, ang pinanggagalingan mo, layunin mo, mithiin mo, at lahat ng kaisipan mo, nang ayon sa katotohanan, at matukoy kung tama ba o mali ang mga ito. Lahat ng ito ay dapat na taglay ang mga salita ng Diyos bilang pundasyon at saligan ng mga ito, nang sa gayon ay hindi ka tumahak sa maling landas. Anuman ang gusto mong gawin, o gustong hanapin, ipanalangin, o hingin sa Diyos, dapat na lehitimo at makatwiran ito, dapat na pwede itong mapag-usapan at aprubahan ng lahat. Walang saysay na hanapin at ipanalangin ang mga bagay na hindi naman pwedeng ilabas. Kahit na gaano mo man ipanalangin ang mga bagay na iyon, wala itong silbi.

Laging nahahaluan ang mga tao habang ginagampanan ang kanilang mga tungkulin, lagi silang nahahaluan ng sarili nilang mga layunin at kagustuhan nila. Kung gayon, sadya bang pinapayagan ng mga tao na mahaluan sila? Hindi, hindi ito kusa. Ang bilang ng paghahalo na mayroon ang isang tao ay nakadepende sa kanilang mga disposisyon at paghahangad. Kung hinahangad ng isang tao ang katotohanan, magkakaroon sila ng mas kaunting layunin, makasariling motibo, pagnanasa, at negatibong kalagayan kapag ginagampanan ang kanilang tungkulin. Kung hindi nila hinahangad ang katotohanan, mas marami silang magiging paghahalo, at malamang na magiging negatibo sila kapag kapag naharap sa kabiguan o mga hadlang, minsan ay natitisod pa sa isang salita. Lagi ninyong sinasabi ang tungkol sa “pakiramdam ng pinahihirapan ng pagmamataas, katayuan, at pagmamahal”–pakiramdam ninyo ay pinahihirapan kayo ng lahat ng bagay, buong araw. Hindi ito makatwiran. Madalas napangingibabawan ang mga tao ng kanilang satanikong kalikasan, nabubuhay sila sa ilalim ng kontrol ng kanilang mga satanikong disposisyon, at mayroon ng lahat ng uri ng maluhong pagnanasa, subalit hindi hinahanap ang katotohanan upang lutasin ang mga iyon. Kahit na ano pang uri ng katiwalian ang ihayag nila, pakiramdam nila lagi ay negatibo at pinahihirapan. Kung pakiramdam ninyo ay pinahihirapan kayo, nanganganib na kayo; tuwing nababanggit ang pakiramdam ng pinahihirapan, hindi ito mabuting bagay. Bakit? Ang salitang “pinahihirapan” mismo ay hindi nga makatwiran–nakakaramdam lang ang mga tao ng pagpapahirap sa ilalim ng espesyal na sitwasyon, at hindi ito ang pagpapamalas na kadalasang ipinapakita ng mga naghahangad sa katotohanan. May mali sa pakiramdam na laging pinahihirapan, may problema sa gayong klase ng mga tao–ito ay kalagayan ng pagiging negatibo at paglaban. Bukod pa rito, hindi tama at hindi akma na gamitin ang salitang “pinahihirapan” sa ganitong paraan. Bakit sa huli ay walang nakukuhang resulta ang mga taong laging nakakaramdam ng pagpapahirap? Ito ay dahil hindi nila hinahanap ang katotohanan, sa halip ay laging negatibo at lumalaban, sinasalungat ang Diyos. Ang resulta nito ay labis silang nagdurusa subalit walang anumang napapala. Ang mga taong minamahal ang katotohanan ay laging magpapasakop sa kataas-taasang kapangyarihan at pagsasaayos ng Diyos, kahit na anumang paghihirap o problema ang harapin nila. Tatanggapin nila ang pangangasiwa ng Diyos, lalapit sa Kanya upang hanapin ang katotohanan, at tahakin ang landas ng paghahangad sa katotohanan. Huwag ninyong damhin ang pagpapahirap nang walang magandang dahilan, dahil hindi kayo nito madadala kung saan. Halimbawa, nararamdaman ninyo ang pagpapahirap ng pagmamahal, pero kaya ba ninyong pakawalan ang sarili ninyo rito? Nadarama ninyong pinahihirapan kayo ng katayuan, pero may tunay ba kayong pananaw sa katayuan? Nadarama ninyong pinahihirapan kayo ng inyong kinabukasan at kahahantungan, subalit mapapalaya ba ninyo ang sarili ninyo sa mga paghihigpit ng inyong kinabukasan at kahahantungan? Mabibitiwan ba ninyo ang inyong kagustuhan para sa mga pagpapala? (Hindi, hindi ko kaya.) Kung gayon, paano ninyo malulutas ang mga problemang ito? Dapat na malutas ang lahat ng ito sa pamamagitan ng paghahangad sa katotohanan. Malulutas ng paghahangad sa katotohanan ang mga hindi makatwirang hinihingi at maluluhong pagnanasa ng mga tao, pati na rin ang mga maling pagkakaunawa nila sa Diyos at ang mga imahinasyon, haka-haka, pagdududa, at pagsukat tungkol sa Kanya. Makakaramdam pa rin ba ng pagpapahirap ang mga tao kapag lahat ng kalagayang ito ay nalutas na? Hindi ba maglalaho na lang ang lahat ng kalagayang ito ng pakiramdam na pinahihirapan? Sa panahong iyon, ano kaya ang mangyayari sa mga kaisipan, pananaw, saloobin, at katayuan mo? Makakapagpasakop at makakapaghintay ka na, at hindi ka na lalaban sa kataas-taasang kapangyarihan at pagsasaayos ng Diyos, ni magrerebelde sa Kanya o huhusgahan Siya. Higit pa rito, kapag sumapit ang kamay ng Diyos sa iyo, o pinangasiwaan Niya ang isang kapaligiran para sa iyo, aktibo ka nang makikipagtulungan at makapagpapasakop sa Kanya sa halip na lumaban o umiwas, at lalo pa ay subukang tumakas dito. Magkakaroon ka ng higit at higit pang mga positibong kalagayang ito, at pinatutunayan nito na hinahangad mo ang katotohanan. Gayunpaman, kung laging okupado ng mga negatibong bagay na iyon ang isip mo at naiimpluwensiyahan ang araw-araw na mga pagkilos mo, kaisipan, at ideya, at naaapektuhan ang kalagayan mo, pinatutunayan nito na hindi mo hinahangad ang katotohanan, at sa kalaunan ay paaalisin ka.

Kapag gumaganap ang maraming tao ng kanilang tungkulin, laging may mga motibasyon at karumihan, lagi nilang sinusubukang maitangi ang kanilang sarili, gusto nilang laging mapuri at mapalakas ang kanilang loob, at kapag may ginawa sila nang mabuti, gusto nilang lagi itong may kapalit o gantimpala; kung walang gantimpala, wala silang interes na gampanan ang kanilang tungkulin, at kung walang nagbabantay o nanghihimok sa kanila, nagiging pasibo sila. Sila ay gaya ng mga batang pabago-bago ang isip. Ano ang nangyayari dito—bakit ang gayong mga tao ay laging mayroong ganitong mga motibasyon at karumihan at hindi kailanman maisantabi ang mga ito? Ang pangunahing dahilan ay hindi nila tinatanggap ang katotohanan; bunga nito, kahit gaano mo pa ibahagi ang katotohanan sa kanila, wala silang kakayahan na isantabi ang mga bagay na ito. Kung hindi kailanman malulutas ang mga isyung ito, sa paglipas ng panahon, madali silang magiging pasibo, at lalong magiging walang interes sa pagganap ng kanilang mga tungkulin. Ang makita ang mga salitang mula sa Diyos tungkol sa pagiging napuri o pinagpala, nagiging masigla sila nang kaunti, at medyo nagkakaroon ng motibasyon; pero kung walang nagbabahagi sa kanila ng katotohanan, kung walang nagbibigay ng motibasyon o papuri sa kanila, nagiging walang interes sila. Kung malimit silang mahangaan, masabihan ng magagandang salita, at mapuri ng mga tao, pakiramdam nila ay maayos na maayos ang lahat, at sa kanilang mga puso, sigurado silang pinoprotektahan at pinagpapala sila ng Diyos. Sa gayong mga pagkakataon, natatamo at natutupad ang kanilang pagnanais na mamukod-tangi sa karamihan, pansamantalang napapawi ang kanilang motibasyong mapagpala, at nagagamit ang kanilang mga kasanayan at talento, na nagbibigay sa kanila ng karangalan. Napapalukso sila sa sobrang saya, napapangiti sila nang husto. Ito ba ang epekto ng paghahangad sa katotohanan? (Hindi.) Ito ay dahil lamang nabibigyang-kasiyahan ang kanilang mga ninanasa. Anong disposisyon ito? Isa itong mapagmataas na disposisyon. Wala silang kahit katiting na kabatiran sa sarili, pero may mga magagarbong ninanasa. Kapag nahaharap sa ilang paghihirap o suliranin, o kung hindi nabibigyang-kasiyahan ang kanilang pagpapahalaga sa sarili at banidad, o kung nakokompromiso kahit bahagya man ang kanilang mga interes, nagiging pasibo sila at nalulugmok. Dati, nakatayo silang kasingtaas ng higante, pero sa loob lamang ng ilang araw ay gumuho na sila at naging isang tumpok ng alikabok—sobrang laki ng pagkakaiba. Kung sila ay isang taong naghahangad ng katotohanan, paanong napakabilis nilang natumba? Malinaw na napakahina ng mga taong nakasandig sa kasigasigan, mga hangarin, at ambisyon; kapag may nasasagupa silang ilang balakid o kabiguan, natutumba sila. Ang makita ang kanilang mga imahinasyon na mauwi sa wala, hindi matupad ang kanilang mga hangarin, at wala silang pag-asang mapagpala, nabubuwal sila kaagad. Ipinapakita nito na kahit gaano pa sila naging masigasig sa kanilang tungkulin nang sandaling iyon, ito ay hindi dahil sa naunawaan nila ang katotohanan. Ginagampanan nila ang kanilang tungkulin sa pag-asang pagpapalain sila, at dahil sa kanilang kasigasigan. Kahit gaano pa kasigasig ang mga tao, o kahit gaano pa karaming salita ng doktrina ang magawa nilang maipangaral, kung wala silang kakayahang isagawa ang katotohanan, kung hindi nila kayang gampanan ang kanilang tungkulin nang ayon sa prinsipyo, kung umaasa lang sila sa kasigasigan, hindi sila makakatagal, at kapag naharap sila sa paghihirap o sakuna, hindi sila makakapanindigan, at mabubuwal sila. May ilang tao na bumabagsak na lang kapag naharap sa kabiguan o mga hadlang, ang iba ay bumabagsak kapag tinatabasan at iwinawasto, habang ang iba ay bumabagsak kapag naharap sa pagdidisiplina. Ang mga hindi nagtataglay ng katotohanan ay laging bumabagsak sa unang harang sa ganitong paraan. Kung gayon, ano ang pagpapamalas ng isang taong hinahangad ang katotohanan? (Kahit na anupamang uri ng pagpipino ang harapin niya, kahit na napakasakit pa nito sa kanya, hindi siya magiging negatibo. Hahanapin niya ang katotohanan at magpapasakop sa kataas-taasang kapangyarihan at pagsasaayos ng Diyos.) Ang hindi pagiging negatibo ay isang pagpapamalas, pero hindi pa ninyo nakikita ang pangunahing pagpapamalas, na hindi nahahadlangan o naaapektuhan ang mga taong naghahangad sa katotohanan kapag ginagampanan nila ang kanilang mga tungkulin, kahit na anupamang mga paghihirap, sakit, o kahinaan ang nararanasan nila. Ang mga hindi naghahangad sa katotohanan ay ganado sa pagtupad ng kanilang mga tungkulin kapag masaya sila; gaanuman sila magdusa, hindi sila nakakaramdam ng pagod, at kaya nilang isaisantabi ang lahat ng personal na bagay, at hindi iwan ang kanilang mga tungkulin. Subalit iba na kapag hindi sila masaya. Nakakaramdam na sila ng sobrang pagod kahit na gumagawa lamang ng katiting na gawain, at kung magdurusa sila nang kaunti, nagrereklamo sila, at laging iniisip na makauwi na para magpakasaya sa buhay at yumaman, at iniisip ang tungkol sa daan palabas para sa kanila mismo. Ngunit iniisip ng mga naghahangad sa katotohanan, “Gaano man ako magdusa, kailangan kong gampanan ang tungkulin ko at suklian ang pag-ibig ng Diyos. Sa pagganap ko lamang nang maayos sa aking tungkulin na magkakaroon ako ng konsensiya at katwiran, at magiging karapat-dapat na tawaging tao.” Maliban pa sa pagtuon sa pagtupad ng kanilang mga tungkulin nang maayos, nagagawa rin nilang kainin at inumin ang mga salita ng Diyos at magkipagbahaginan tungkol sa katotohanan kasama ng kanilang mga kapatid kahit na anupamang mga panganib ang kinakaharap nila, at hinahanap nila ang katotohanan upang lutasin ang kanilang mga paghihirap. Pinag-iisipan nila ang mga bagay na ito nang paulit-ullit: “Paano ko malulutas ang kalagayang ito? Nasaan ang problema? Bakit negatibo ang pakiramdam ko? Bakit ako winawasto? Paano ko ito nagawa nang mali? Saan ako nagkamali? Isa ba itong pangdisposisyong problema, hindi ba ako magaling sa larangang ito, o nagkakaroon na ako ng ilang pansarili kong layunin?” Nakakakuha na sila ng mga resulta pagkatapos na suriin ang mga bagay na ito nang ilang araw, at nababatid nila na ang gawain ng iglesia ay nagdusa dahil nagkimkim sila ng sarili nilang mga layunin, natakot na masaktan ang iba, at hindi isinaalang-alang ang mga interes ng sambahayan ng Diyos. Anong saloobin ang dapat ninyong kunin pagkatapos magkaroon ng ganitong klaseng konklusyon? Paano ninyo dapat lutasin ang problemang ito? Dapat ninyong tanggapin ang paghusga at pagkastigo, at pagtatabas at pagwawasto ng mga salita ng Diyos, at pagnilayan ang mga sarili ninyo sa loob ng Kanyang mga salita, panghawakan ang inyong kalagayan laban sa Kanyang mga salita para maikumpara, at magkamit ng pagkaunawa sa inyong mga sariling tiwaling disposisyon. Sa ganitong paraan ay malalaman ninyo kung minamahal ba ninyo ang katotohanan at sumusunod sa Diyos o hindi. Sapat na ba ang magkaroon ng ganitong konklusyon? Kakailanganin pa rin ninyong umamin at magsisi sa harap ng Diyos, na nagsasabi, “Ang ginawa ko ay hindi naaayon sa katotohanan, ang mga kilos ko ay dinikta ng aking satanikong disposisyon. Handa akong magsisi, at hindi na ako uli magrerebelde sa Diyos. Kahit na ano pang mangyari, lagi kong hahanapin ang katotohanan, at kikilos ayon sa mga hinihingi ng Diyos. Kung hindi ko magagawa, nawa ay disiplinahin at parusahan ako ng Diyos.” Ito ang tunay na nagsisising puso. Kung makakapanalangin ka at gagawa ng matiby na resolusyon sa paraang ito, at kung magsasagawa ka nang gaya nito, ito ay isang masunuring takbo ng pag-iisip. Kung magdaranas ka sa ganitong paraan, unti-unti mong masusunod ang gawain ng Diyos, mauunawaan Siya nang tunay, makikita na ang Kanyang disposisyon ay talagang matuwid at banal, at magkakaroon ka ng pusong may-takot sa Diyos. Magiging responsable ka at tapat sa pagganap ng iyong tungkulin, at sa ganitong paraan, magkakaroon ka ng ilang praktikal na karanasan, at makakapasok ka na sa mga katotohanang realidad.

Sinusunod ng ilang tao ang sarili nilang kagustuhan kapag kumikilos sila. Nilalabag nila ang mga prinsipyo, at pagkatapos matabasan at maiwasto, sa salita lamang nila inaamin na sila ay mayabang, at na nakagawa sila ng pagkakamali dahil lamang sa wala sa kanila ang katotohanan. Pero sa kanilang puso, nagrereklamo pa rin sila na, “Walang ibang nangangahas na magsalita o kumilos, ako lamang—at sa huli, kapag may nangyaring mali, ipinapasa nila sa akin ang lahat ng responsibilidad. Hindi ba’t ang hangal ko naman? Hindi ko na pwedeng ulitin iyon sa susunod, na mangahas na magsalita o kumilos nang ganoon. Ang ibong nag-uunat sa kanyang leeg palabas ang unang nababaril” Ano ang tingin mo sa ganitong saloobin? Saloobin ba ito ng pagsisisi? (Hindi.) Anong saloobin ito? Hindi ba’t naging madaya at mapanlinlang na sila? Sa kanilang mga puso, iniisip nila na, “Mapalad ako na sa pagkakataong ito ay hindi ito humantong sa isang sakuna. Isang pagkahulog sa bitag, isang dagdag-katalinuhan, sabi nga. Kailangan kong maging mas maingat sa hinaharap.” Hindi nila hinahanap ang katotohanan, gamit ang kanilang walang-kuwenta at tusong mga pakana sa pag-aasikaso at pagharap sa usapin. Kaya ba nilang tamuhin ang katotohanan sa ganitong paraan? Hindi nila kaya, dahil hindi sila nagsisi. Ang unang dapat gawin kapag nagsisisi ay ang kilalanin kung ano ang nagawa mong mali: makita kung saan ka nagkamali, ang diwa ng problema, at ang tiwaling disposisyon na nalantad mo; dapat mong pagnilayan ang mga bagay na ito at tanggapin ang katotohanan, pagkatapos ay magsagawa ayon sa katotohanan. Ito lamang ang saloobin ng pagsisisi. Sa kabilang banda, kung lubos kang nag-iisip ng mga tusong paraan, nagiging mas madaya kaysa dati, nagiging mas mautak at mas tago ang mga diskarte mo, at nagkakaroon ka ng mas maraming pamamaraan sa pagharap sa mga bagay-bagay, kung gayon, ang problema ay hindi kasingsimple ng pagiging mapanlinlang lang. Gumagamit ka ng pailalim na kaparaanan at mayroon kang mga lihim na hindi mo maisiwalat. Masama ito. Hindi ka lamang hindi nagsisi, kundi naging mas madaya at mapanlinlang ka pa. Nakikita ng Diyos na masyado kang mapagmatigas at masama, isang taong sa panlabas ay umaamin na nagkamali siya, at tinatanggap ang pagwawasto at pagpupungos, ngunit sa totoo lang ay walang saloobing nagsisisi kahit katiting. Bakit natin sinasabi ito? Dahil habang ang kaganapang ito ay nangyayari o nang matapos na ito, hindi mo man lang hinanap ang katotohanan, hindi ka nagnilay at sumubok na kilalanin ang sarili mo, at hindi ka nagsagawa ayon sa katotohanan. Ang iyong saloobin ay gamitin ang mga pilosopiya, lohika, at pamamaraan ni Satanas upang lutasin ang problema. Sa totoo lang, iniiwasan mo ang problema, at binabalot ito sa isang malinis na pakete para walang makitang bakas nito ang ibang tao, wala kang hinahayaang makalusot. Sa huli, pakiramdam mo ay medyo matalino ka. Ito ang mga bagay na nakikita ng Diyos, sa halip na ang tunay mong pagninilay-nilay, pagtatapat, at pagsisisi sa iyong kasalanan sa harap ng usaping sumapit sa iyo, at pagkatapos ay patuloy na paghahanap sa katotohanan at pagsasagawa ayon sa katotohanan. Ang saloobin mo ay hindi saloobin na hanapin ang katotohanan o isagawa ang katotohanan, ni hindi ang magpasakop sa kataas-taasang kapangyarihan at mga plano ng Diyos, kundi ang saloobin na gumagamit ng mga diskarte at pamamaraan ni Satanas upang lutasin ang iyong problema. Binibigyan mo ng maling impresyon ang iba at ayaw mong mailantad ka ng Diyos, at ipinagtatanggol mo ang sarili mo at nakikipagtalo hinggil sa mga sitwasyong isinaayos ng Diyos para sa iyo. Ang iyong puso ay mas sarado kaysa dati at nakahiwalay sa Diyos. Kung gayon, maaari bang may anumang magandang resulta na magmula rito? Maaari ka pa rin bang mamuhay sa liwanag, nang tinatamasa ang kapayapaan at kagalakan? Hindi na maaari. Kung lalayuan mo ang katotohanan at ang Diyos, tiyak na mahuhulog ka sa kadiliman, tatangis, at magngangalit ng iyong mga ngipin. Laganap ba ang gayong kalagayan sa mga tao? (Oo.) Madalas na pinapaalalahanan ng ilang tao ang kanilang mga sarili, sinasabing, “Naiwasto ako sa pagkakataong ito. Sa susunod, kailangan kong maging mas matalino at mas maingat. Pagiging matalino ang pundasyon ng buhay—at ang mga taong hindi matalino ay mga tanga.” Kung ganito mo palaging ginagabayan at pinapaalalahanan ang iyong sarili, may mararating ka kaya? Magagawa mo kayang matamo ang katotohanan? Kung may isang isyung sumapit sa iyo, dapat mong hanapin at unawain ang isang aspeto ng katotohanan, at tamuhin ang aspetong iyon ng katotohanan. Ano ang maaaring matamo sa pag-unawa sa katotohanan? Kapag nauunawaan mo ang isang aspeto ng katotohanan, nauunawaan mo ang isang aspeto ng kalooban ng Diyos; nauunawaan mo kung bakit ginawa sa iyo ng Diyos ang bagay na ito, kung bakit gayon ang ipinagagawa Niya sa iyo, kung bakit isasaayos Niya ang mga sitwasyon upang ituwid at disiplinahin ka nang gayon, kung bakit gagamitin Niya ang usaping ito upang pungusan at iwasto ka, at kung bakit ka bumagsak, nabigo, at nalantad sa usaping ito. Kung nauunawaan mo ang mga bagay na ito, magagawa mong hanapin ang katotohanan at makakamit ang pagpasok sa buhay. Kung hindi mo nauunawaan ang mga bagay na ito at hindi mo tinatanggap ang mga katunayang ito, kundi ipinipilit mong salungatin at labanan ang mga ito, na gamitin ang sarili mong mga diskarte upang magpanggap, at na harapin ang lahat ng iba pa at ang Diyos nang may huwad na pagmumukha, hindi mo magagawang matamo ang katotohanan magpakailanman. Kung mayroon kang tapat na saloobin, isa na tumatanggap at sumusunod sa katotohanan, at kahit na ano pang mangyari, kahit na gaano mang sakit ang mayroon sa puso mo, o gaano ka pa napahiya, lagi mo kayang tanggapin at sundin ang katotohanan, at nakakapanalangin ka pa rin sa Diyos, na sinasabi, “Ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay tama, at dapat kong tanggapin ito,” ito kung gayon ay isang masunuring saloobin. Gayunman, sa panahon ng proseso ng pagtanggap dapat mong patuloy na pagnilayan ang sarili mo, pagnilayan kung nasaan ang mga pagkakamali sa iyong mga aksyon at asal, at kung anong mga aspekto ng katotohanan ang nalabag mo. Dapat mo ring suriin ang mga sarili mong layunin, para makita mo rin nang malinaw ang tunay na kalagayan at tayog ng sarili mo. Kung hahanapin mo na ang katotohanan, malalaman mo kung paano isagawa ang katotohanan nang ayon sa mga prinsipyo. Kung magsasagawa ka at magdaranas sa ganitong paraan, makakausad ka na bago mo pa malaman. Ang katotohanan ay mag-uugat na sa loob mo; uusbong ito, mamumunga, at magiging buhay mo. Lahat ng problema ng iyong mga pagbubunyag sa katiwalian ay unti-unting malulutas. Kapag may mga nangyayari, ang saloobin, mga pananaw, at kalagayan mo ay mas lalong kikiling tungo sa pagiging positibo. Magiging malayo ka pa rin ba sa Diyos? Marahil ay malayo ka pa rin sa Kanya, pero palapit na ng palapit, at ang mga pagdududa, haka-haka, maling pagkakaunawa, reklamo, pagiging rebelde, at paglaban na kinikimkim mo sa puso mo tungo sa Diyos ay mababawasan rin. Kapag nabawasan na ang mga iyon, magiging mas madali para sa iyo na patahimikin ang sarili mo sa harap ng Diyos kapag may mga nangyayari, at magiging madali na manalangin sa Kanya, hanapin ang katotohanan, at hanapin ang isang landas ng pagsasagawa. Kapag hindi mo nakikita ang mga bagay na sumasapit sa iyo, kundi sa halip ay lubusan kang lito, at hindi pa rin hinahanap ang katotohanan, magkakaroon ng problema. Tiyak na lulutasin mo ang mga bagay gamit ang mga solusyon ng tao, at ang mga pilosopiya mo para harapin ang mundo, ang mga di-maaasahang pamamaraan, at ang matatalino mong pamamaraan ay lalabas lahat. Ganito unang tumutugon ang mga tao sa mga bagay na nasa puso nila. Ang ilang tao ay hindi isinasapuso ang pagsisikap nila sa katotohanan kapag may mga nangyayari, at sa halip ay lagi nilang iniisip kung paano lulutasin ang mga bagay na iyon sa pamamagitan ng mga pamamaraan ng tao. Bilang resulta, atubili sila nang mahabang panahon, pinahihirapan nila ang mga sarili nila hanggang sa mamutla na sila sa pagod, pero hindi pa rin nila isinasagawa ang katotohanan. Ganito kaawa-awa ang mga hindi naghahangad sa katotohanan. Bagama’t maaaring maluwag sa loob mong tinutupad ang iyong tungkulin sa ngayon, at nagsasakripisyo ka at ginugugol ang iyong sarili nang maluwag sa iyong loob, kung mayroon ka pa ring maling pagkaunawa, haka-haka, pag-aalinlangan, o hinanakit sa Diyos, o kahit pa nga paghihimagsik at paglaban sa Kanya, o kung gumagamit ka ng iba’t ibang pamamaraan at teknik upang labanan Siya at tanggihan ang Kanyang kataas-taasang kapangyarihan sa iyo—kung hindi mo lulutasin ang mga bagay na ito—magiging halos imposible para sa katotohanan na maging panginoon mo, at magiging nakakapagod ang buhay mo. Madalas na nakikibaka at pinapahirapan ang mga tao sa mga negatibong kalagayang ito, na para bang lumubog sila sa isang putikan, laging nabubuhay sa mga katotohanan at kasinungalingan, sa mga tama at mali. Paano nila matutuklasan at mauunawaan ang katotohanan? Upang mahanap ang katotohanan, dapat munang magpasakop ang isang tao. Pagkatapos, pagkaraan ng maikling panahon ng karanasan, magagawa niyang magkaroon ng kaunting kaliwanagan, sa puntong ito madali nang maunawaan ang katotohanan. Kung laging sinusubukan ng isang tao na alamin kung ano ang tama at mali at naiipit siya sa kung ano ang totoo at di-totoo, wala siyang paraan upang matuklasan o maunawaan ang katotohanan. At ano ang kalalabasan nito kung hindi kailanman mauunawaan ng isang tao ang katotohanan? Umuusbong ang mga kuru-kuro at maling pagkaunawa tungkol sa Diyos mula sa hindi pagkaunawa sa katotohanan; dahil sa maling pagkaunawa, madaling makaramdam ng pagkaapi; kapag sumabog ang mga hinanakit, nagiging pagsalungat ang mga ito; ang pagsalungat sa Diyos ay paglaban sa Kanya, at isang mabigat na paglabag; at ang maraming paglabag ay nagiging patung-patong na kasamaan, kaya’t dapat nang parusahan ang isang tao. Ito ang uri ng bagay na resulta ng magpakailanmang kawalang-kakayahang maunawaan ang katotohanan. Kaya, ang paghahanap sa katotohanan ay hindi lamang para gawin kang mabuting gumaganap ng tungkulin, masunurin, kumikilos nang ayon sa mga alintuntunin, mukhang deboto, o mayroong banal na asal at kilos. Hindi lamang ito para makamit ang mga bagay na ito; ito ay pangunahing para lutasin ang iba’t ibang pananaw na kinikimkim mo tungo sa Diyos. Ang layunin ng pag-unawa sa katotohanan ay ang lutasin ang mga tiwaling disposisyon ng mga tao; kapag nalutas na ang mga tiwaling disposisyon na iyon, hindi na magkakaroon ng maling pagkakaunawa ang mga tao tungkol sa Diyos. Magkadugtong ang dalawang bagay na ito. Kasabay ng paglutas ng mga tao sa kanilang mga tiwaling disposisyon, ang ugnayan sa pagitan nila at ng Diyos ay unti-unting bubuti at lalong magiging normal. Kaya, kapag nalutas na ang mga tiwaling disposisyon, ang mga pag-aalinlangan, suspetsa, pagsubok, maling pagkakaunawa, tanong, at hinaing ng mga tao sa Diyos, at maging ang paglaban nila, ay malulutas nang lahat, nang unti-unti. Anong pagpapamalas ang mangyayari kaagad kapag nalutas na ang mga tiwaling disposisyon ng isang tao? Magbabago na ang saloobin nila tungo sa Diyos. Kaya na nilang harapin ang lahat ng bagay na may pusong sumusunod sa Diyos, at pagkatapos ay bubuti na rin ang ugnayan nila sa Kanya. Kapag nauunawaan na nila ang katotohanan maisasagawa na nila ito. Mayroon na silang pusong sumusunod sa Diyos kaya hindi na sila magiging pabasta-basta sa pagtupad ng kanilang tungkulin, lalo pa ang linlangin ang Diyos. Sa ganitong paraan, magkakaroon sila ng pakaunti na nang pakaunting kuru-kuro at maling pagkakaunawa sa Diyos, ang ugnayan nila sa Kanya ay panormal na nang panormal, at magagawa na nilang lubusang sundin ang Diyos kapag ginagampanan ang kanilang tungkulin. Kapag hindi nila nilutas ang isyu ng kanilang mga tiwaling disposisyon, hindi sila makakaabot sa isang normal na relasyon sa Diyos, at hindi magkakaroon ng isang masunuring puso sa Kanya. Tulad ng mga hindi mananampalataya, magiging nakapamapagrebelde nila, laging ikinakaila at nilalabanan ang Diyos sa kanilang puso, at magiging imposibleng magampanan nila ang kanilang tungkulin nang maayos. Ito ang dahilan kung bakit ang paghahangad at pagsasagawa sa katotohanan ay napakahalaga! Hindi mo hinahangad ang katotohanan, subalit gusto mo pa ring malutas ang mga kuru-kuro, maling pagkakaunawa, at reklamo mo sa Diyos–makakamit mo ba ito? Tiyak na hindi. Sinasabi ng ilang tao: “Simpleng tao lang ako, wala akong kahit anong bagay gaya ng mga kuru-kuro, maling pagkakaunawa o pagrereklamo. Hindi ko iniisip ang tungkol sa mga ito.” Masisiguro mo bang wala kang kahit na anong kuru-kuro kapag hindi mo inisip ang tungkol dito? Maiiwasan mo bang ibunyag ang mga tiwaling mong disposisyon nang hindi iniisip ang tungkol dito? Kahit na ano pang katiwalian ang ihayag ng isang tao, lagi itong matutukoy sa pamamagitan ng kalikasan ng mga ito. Lahat ng tao ay nabubuhay sa pamamagitan ng kanilang satanikong kalikasan; malalim ang pagkakaugat sa loob nila ng kanilang mga satanikong disposisyon, at naging kalikasang diwa na nila. Walang paraan ang mga taong mapuksa ang kanilang mga satanikong disposisyon, sa pamamagitan lamang ng paggamit sa katotohanan at sa mga salita ng Diyos na unti-unti nilang malulutas ang lahat ng isyu ng kanilang tiwaling disposisyon.

Saan ba napapamalas ang pagbuti o kakulangan ng pagbuti ng relasyon ng isang tao sa Diyos? Nagpapamalas ito sa saloobin at mga pananaw mo kapag nahaharap sa mga tao, pangyayari, at bagay. Kung ang saloobin mo at mga pananaw ay nagmumula sa mga satanikong pilosopiya para pakitunguhan ang mundo, o sa kaalaman at mga teorya, at pinanghahawakan mo ang mga bagay na ito bilang pilosopiya at kasabihan sa buhay, isa ka bang tao na naghahangad sa katotohanan? Nakamit mo na ba ang katotohanan? (Hindi.) Hindi masasabi nang tiyak na hindi ka isang taong naghahangad sa katotohanan; marahil ay nasa daan ka na patungo sa paghahangad sa katotohanan, pero kahit papaano ay ipinapakita nito na hindi ka pa nakapasok sa mga katotohanang realidad. Kung naharap ka sa isang bagay na hindi naaayon sa iyong mga kuru-kuro, pagkatapos ay nagagalit ka kaagad, hinahampas ang mesa at sinisigawan ang mga tao, tumatangging tanggapin ito, at hindi nagpapasakop, ano ang problema rito? Isang tao ba ito na nabubuhay sa harap ng Diyos? Bakit hindi mo kayang hanapin ang katotohanan? Ipinakikita nito na hindi pa napapangasiwaan ng katotohanan ang puso mo! Kung hindi mo kayang panatilihing kalmado ang sarili mo sa gayong walang kabuluhang bagay, at nilalantad ng maliit na bagay na ito ang pangit mong katayuan, pinapatunayan na nito na hindi ka magaling gumamit ng katotohanan para lutasin ang mga problema, at isinasaisantabi mo ang paghahanap sa katotohanan kapag nagagalit ka. Kung ganoon ang nangyayari, paano ka magkakaroon ng pagpasok sa buhay. May ilang tao na nananampalataya na sa Diyos nang maraming taon, pero kahit ano pang mangyari gumagawi silang gaya ng mga hindi mananampalataya, nabubuhay sila nang ayon sa mga satanikong pilosopiya at hindi kailanman hinahanap ang katotohanan o binabago ang perspektiba nila kung paano sila makitungo sa iba at pangasiwaan ang bagay-bagay. Bagaman hindi sila nakagawa ng anumang lantad na masasamang kilos o nagkamali nang matindi, at mukha silang mabubuting tao, nananampalataya na sila sa Diyos nang maraming taon subalit walang pagpasok sa buhay, at hindi kailanman isinagawa ang katotohanan. Ang mga taong gaya ba noon ay makakamit ang pagliligtas ng Diyos? Ikinalulungkot kong magiging mahirap para sa kanilang makamit ito. May mga taong nananampalataya na sa Diyos nang maraming taon, at kahit ano pang mangyari lagi nilang sinasabi, “Sa opinyon ko ay ganito’t ganoon…,” “Ang plano ko ay ganito…ganyan…,” at “Sa tingin ko ay ganito…ganoon…,” o sinasabi nila, “Malinaw ang pagkakasabi ng kasabihang ito…,” at “Katulad ito ng sinabi ng sikat na taong iyon….” Ang mga taong laging nagsasabi ng tulad nito ay may problema, sapagkat pinatutunayan nito na sila ay isang taong kay Satanas, isang taong wala ni katiting na katotohanan sa puso nila. Kapag may nangyari, at kung lagi mong sinasabi, “Naaalala ko na sinasabi ng mga salita ng Diyos…,” “Minsan sinabi ng Diyos…,” o “Sa isa sa mga sermon sa sambahayan ng Diyos, ipinangaral na…,” “May isang linya sa isang himno ng mga salita ng Diyos na nagsasabi na…,” kung lagi mong iniisip ang tungkol sa mga problema at nagsasalita nang katulad nito, pinapatunayan nito na isa kang tao na minamahal ang katotohanan at nagtataglay ng ilan sa katotohanang realidad. Anumang mangyari sa isang taong nananampalataya sa Diyos, dapat muna niyang gawin kung ano ang sinasabi ng mga salita ng Diyos, ihambing ang lahat ng bagay sa mga salita ng Diyos, at gamitin ang mga salita ng Diyos bilang kanyang pundasyon, saligan, at pinanggagalingan. Hindi ba ito ang saloobing dapat mayroon siya kapag hinahangad at isinasagawa ang katotohanan? Ito ang pinakamababang hinihingi. Sa ngayon, bagaman nakikinig ang mga tao sa mga sermon at binabasa ang mga salita ng Diyos bawat araw, kapag may mga nangyayari, sinasabi pa rin nila, “Sinabi ng nanay ko…,” “Mayroon isang lumang kasabihin na…,” “Ganito’t ganoon ang sinabi ng isang kilalang tao…,” “Sinabi ng isang kawikaan na…,” at “Gaya ng karaniwang sinasabi….” Saan na napunta ang mga salita ng Diyos na kinain at ininom nila? Mula sa saloobin at mga reaksyon ng mga taong ito, makikita mo na hindi pa rin nila nakamit ang katotohanan o hindi pa rin sila nakapasok sa mga katotohanang realidad, at wala silang puso na may-takot sa Diyos at laging nagsasalita na may tono ng mga hindi manananampalataya. Ang gayong mga tao ay may manhid at mapurol na anyo. Ano ang dahilan nito? (Ang hindi paghahangad sa katotohanan ang dahilan nito.) Maaaring mukhang manhid at mapurol ang tao sa panlabas, pero ano naman kaya sila sa panloob? Sa panloob ay lanta sila, sa ibang salita, hindi pa sila diniligan at pinakain ng katotohanan. Gutom pa rin sila, at hindi pa nakamit ang katotohanan. Kaya, nabubuhay sila nang may manhid, pagod na pamumuhay, mabagal silang tumugon, at kapag may nangyari ay wala silang magawa, at paminsan-minsan nilang sinasabi, “O Diyos, hindi ko alam ang gagawin ko!” “Nalilito ako!” o “Wala akong landas!” Ang mga salitang ito ay laging nasa mga labi nila. Mabubuting salita ba ito? (Hindi, hindi mabuti.) Kung gayon bakit laging natututuhan ng ilang tao ang mga ito? Naging sikat pa ngang mga pahayag ito. Bakit nakakailang sa Akin ang mga salitang ito? Hindi magagandang salita ang mga iyon, at hindi kailangang matutuhan ang mga iyon. Huwag ninyong pagtuunan ng pansin ang mga popular na bagay, sa halip pagtuunan ninyo ng pansin ang katotohanan at ang paglutas sa mga praktikal na problema ninyo mismo. Dapat mong pagnilayan kung ang mga pananaw, saloobin, layunin, at pinanggagalingan mo ba ay naghahayag ng isa tiwaling disposisyon kapag may mga nangyayari sa iyo. Anuman ang mangyari, umaasa ka ba sa mga satanikong pilosopiya at gumagamit ng mga pamamaraan ng tao para lutasin ito, o hinahanap mo ang katotohanan at nilulutas ang nangyayari ayon sa mga salita ng Diyos, o ginagamit mo ang may kompromisong pamamaraan? Ang pagpili mo ay pinakamainam na magpapakita kung isang tao ka na nagmamahal at naghahangad sa katotohanan. Kung lagi mong pinipili na lutasin ang mga problema sa pamamagitan ng pagtitiwala sa mga satanikong pilosopiya at pamamaraan ng tao, ang kahihinatnan nito ay yaong hindi mo makakamit ang katotohanan, ni ang pagliliwanag, pagtatanglaw, at paggagabay ng Banal na Espiritu. Bukod pa rito, ang mga kuru-kuro at maling pagkakaunawa sa Diyos ay lalabas sa iyo, at sa huli ay kasusuklaman at tatanggihan at palalayasin ka Niya. Subalit kung kaya mong hanapin ang katotohanan sa lahat ng bagay at lutasin ang mga iyon nang ayon sa mga salita ng Diyos, makakamit mo na ang pagliliwanag, pagtatanglaw, at paggagabay ng Banal na Espiritu. Ang pagkaunawa mo sa katotohanan ay lilinaw nang lilinaw, at makikilala mo nang higit pa ang Diyos; sa paraang ito ay tunay mo nang masusunod at maiibig ang Diyos. Pagkatapos ng pagsasagawa at pagdaranas sa paraang ito nang ilang panahon, mas lalong pang malilinisan ang mga tiwaling disposisyon mo, at pakaunti na nang pakaunti ang mga pagkakataong nagrerelbe ka sa Diyos, hanggang sa kalaunan ay makakamit mo ang ganap na pagkakatugma sa Kanya. Kung laging mong pipiliin ang pamamaraan ng pagkompromiso, sa totoo lang ay umaasa ka pa rin sa mga satanikong pilosopiya para pangasiwaan ang mga problema. Kapag pinamumuhay mo ang gaya nito hindi mo makakamit ang pagsang-ayon ng Diyos, ilalantad ka lang at palalayasin. Kung pinili mo ang maling paraan ng pagsampalataya sa Diyos, ang relihiyosong paraan, kailangan mong baligtarin nang mabilis ang tinatahak mo, umatras mula sa bingit, at kunin ang tamang paraan. Kung ganoon ay maaaring may pag-asa pa na makamit mo ang kaligtasan. Kung gusto mong makamit ang tamang paraan ng pagsampalataya sa Diyos, kailangang hanapin at hagilapin mo ito mismo. Ang taong nauunawaan ang mga espirituwal na bagay ay matatagpuan ang tamang landas pagkatapos ng ilang panahon ng karanasan.

Kaya, ano ba ang pinagbahaginan natin? (Nagbahagi tayo tungkol sa pangunahing nilulutas ng paghahangad sa katotohanan, yaon ay, ang iba’t ibang maling pananaw na mayroon ang mga tao tungkol sa Diyos, at ang mga tiwaling disposisyon ng tao. Nagbahaginan rin tayo tungkol sa mga pananaw, saloobin, at layunin ng mga tao kapag may mga bagay na nangyayari sa kanila, at tungkol sa kung hinaharap ba ng mga tao ang bagay-bagay gamit ang mga satanikong pilosopiya at mga kuru-kuro ng tao at imahinasyon, o nilulutas ang mga bagay-bagay sa pamamagitan ng paghahanap sa katotohanan.) Madaling matandaan ang mga salitang ito, ngunit ang pangunahing bagay ay kung maikukumpara ka ba sa mga salita ng Diyos kapag may nangyayari, at kung kaya mong masumpungan ang mga prinsipyo ng pagsasagawa. Kung magagamit mo ang mga prinsipyo, maisasaigawa mo na ang katotohanan, at kung maisasagawa mo ang katotohanan, matataglay mo na ang mga katotohanang realidad. Ang pagkaunawa sa katotohanan ay hindi nangangahulugang nakamit mo na ang katotohanan. Kapag naisasagawa mo lamang ang katotohanan saka mo lang talagang mauunawaan ito. Kung madalas mong isinasagawa ang katotohanan at ganap na ginagawa iyon ayon sa mga prinsipyo, iyon ang pagkamit na sa katotohanan. Ang kakayahang magsalita lamang ng tungkol sa mga salita at doktrina ay hindi maituturing na mabuting kakayahan. May kakayahan ka lamang na makaunawa kung kayang mo nang hanapin ang katotohanan upang lutasin ang mga problema kapag sumasapit sa iyo ang bagay-bagay. Ang pinakamahalagang bagay ay ang kakayahang lutasin ang mga praktikal na problema. Halimbawa, kung may maayos kang kaugnayan sa isang kapatid, at pinakiusapan ka niyang tukuyin mo kung ano ang mali sa kanya, paano mo ito dapat gawin? May kaugnayan ito sa kung anong pamamaraan ang gagamitin mo sa bagay na ito. Ang pamamaraan mo ba ay nakabatay sa mga katotohanang prinsipyo, o gumagamit ka ba ng mga pilosopiya sa pagharap sa mundo? Kung malinaw mong nakikita na may problema sila, ngunit hindi mo sinasabi nang tahasan upang hindi masira ang inyong relasyon, at nagdadahilan ka pa nga, sinasabing, “Mababa ang tayog ko ngayon at hindi ko lubos na nauunawaan ang mga problema mo. Kapag nauunawaan ko na, sasabihin ko sa iyo,” ano kung gayon ang isyu? May kinalaman ito sa isang pilosopiya ng pagharap sa mundo. Hindi ba ito pagtatangkang lokohin ang iba? Dapat kang magsalita ayon sa nakikita mo nang malinaw; at kung hindi malinaw sa iyo ang isang bagay, sabihin mo. Ito ay pagsasabi ng nasa puso mo. Kung mayroon kang ilang ideya at ilang bagay na malinaw sa iyo, ngunit natatakot kang mapasama ang loob nila, natatakot na masaktan ang kanilang damdamin, kaya pinipili mong manahimik, kung gayon, ito ay pamumuhay ayon sa pilosopiya ng pagharap sa mundo. Kung matuklasan mo na may problema o naligaw ng landas ang isang tao, kahit hindi mo siya matulungan nang may pagmamahal, kahit paano ay dapat mong ipaalam ang problema para mapagnilayan niya iyon. Kung hindi mo iyon papansinin, hindi ba ito nakakasama sa kanya? Kapag tinulungan mo sila nang minsan, at natuklasan mong hindi nila tinatanggap ang katotohanan, na sila ay hindi makatwiran, may isang tampalasang disposisyon, at pangunahing hindi minamahal ang katotohanan, magiging magaling pa kung huwag mo nang ipakita sa kanila ang kanilang mga problema. Subalit kung hindi mo rin ipapakita ang mga problema sa taong kayang tanggapin ang katotohanan, wala kang pagmamahal kung ganoon. Kung pakikitunguhan mo ang mga kapatid nang tulad nito, nakikipaglaro ka lang kung ganoon, nililinlang ang mga tao gamit ang mga tusong salita, at laging gustong pagtawanan ang ibang tao. Ang mga taong kumikilos nang tulad nito ay hindi mabubuting tao, at mayroong disposisyon na nasa loob nito. Ang gayong mga tao ay nabubuhay sa pamamagitan ng mga satanikong pilosopiya, hindi sila nagsasalita o kumikilos sa loob ng saklaw ng normal na pagkatao, ni gumagawi man sila ayon sa mga katotohanang prinsipyo. Kung ganoon, paano mo ba dapat harapin ang bagay na ito ayon sa prinsipyo ng katotohanan? Anong pagkilos ang naaayon sa katotohanan? Gaano karaming nauugnay na prinsipyo ang mayroon? Una, kahit paano, huwag kang magsanhi na matisod ang iba. Dapat mo munang isaalang-alang ang mga kahinaan ng isang tao at kung anong paraan ng pakikipag-usap sa kanya ang hindi makatitisod sa kanya. Ito man lamang ang nararapat isaalang-alang. Sunod, kung alam mo na sila ay tunay na naniniwala sa Diyos at matatanggap nila ang katotohanan, kapag napansin mo na may problema sila, dapat kang magkusang tulungan sila. Kung wala kang gagawin at pinagtawanan mo sila, nakakasakit at nakapipinsala ito sa kanila. Ang taong gumagawa niyon ay walang konsiyensiya o pakiramdam, at wala silang pagmamahal para sa iba. Yaong mga may kaunting konsiyensiya at pakiramdam ay hindi lamang basta itinuturing na biro ang kanilang mga kapatid. Dapat silang mag-isip ng iba’t ibang paraan para tulungan ang mga ito na lutasin ang kanilang problema. Dapat nilang hayaang maunawaan ng tao ang nangyari at kung saan siya nagkamali. Problema na nila kung magagawa nilang magsisi; nagawa na natin ang ating responsibilidad. Kahit hindi sila magsisi ngayon, sa malao’t madali ay darating ang araw na mamumulat sila, at hindi ka nila sisisihin o pararatangan. Kahit paano, ang pagtrato mo sa iyong mga kapatid ay hindi maaaring mas mababa sa mga pamantayan ng konsiyensiya at katwiran. Huwag kang magkakautang sa iba; tulungan sila hangga’t kaya mo. Ito ang dapat gawin ng mga tao. Ang mga taong kayang tratuhin ang kanilang mga kapatid nang may pagmamahal at nang alinsunod sa mga prinsipyo ng katotohanan ang pinakamainam na klase ng mga tao. Sila rin ang pinakamabait. Siyempre pa, ang tunay na mga kapatid ay yaong mga taong kayang tanggapin at isagawa ang katotohanan. Kung naniniwala lamang ang isang tao sa Diyos para mabusog sa tinapay o tumanggap ng mga pagpapala, ngunit hindi niya tinatanggap ang katotohanan, hindi siya isang kapatid. Kailangan mong pakitunguhan ang tunay na mga kapatid ayon sa mga prinsipyo ng katotohanan. Paano man sila naniniwala sa Diyos o anumang landas ang kanilang tinatahak, dapat mo silang tulungan sa diwa ng pagmamahal. Ano ang pinakamaliit na epektong dapat makamtan ng isang tao? Una, hindi ito nakakatisod sa kanila, at hindi sila ginagawang negatibo; pangalawa, nakatutulong ito sa kanila, at naiaalis sila sa maling landas; at pangatlo, tinutulungan sila nitong maunawaan ang katotohanan at piliin ang tamang landas. Ang tatlong uring ito ng epekto ay makakamtan lamang sa pagtulong sa kanila sa diwa ng pagmamahal. Kung wala kang tunay na pagmamahal, hindi mo makakamtan ang tatlong uring ito ng epekto, at sa pinakamainam ay isa o dalawa lamang ang makakamtan mo. Ang tatlong uri ding ito ng epekto ang tatlong prinsipyo sa pagtulong sa iba. Alam mo ang tatlong prinsipyong ito at nauunawaan mo ang mga ito, ngunit paano talaga naipatutupad ang mga ito? Talaga bang nauunawaan mo ang paghihirap ng iba? Hindi ba’t isa pa itong problema? Dapat mo ring isipin, “Ano ang pinagmumulan ng kanyang paghihirap? May kakayahan ba akong tulungan siya? Kung masyadong maliit ang tayog ko at hindi ko malutas ang kanyang problema, at nagsalita ako nang walang-ingat, baka sa maling landas ko siya maituro. Bukod pa roon, gaano kahusay ang taong ito sa pag-unawa ng katotohanan, at ano ang kakayahan niya? Sarado ba siya sa kanyang paniniwala? Nakauunawa ba siya ng mga espirituwal na bagay? Kaya ba niyang tanggapin ang katotohanan? Hinahanap ba niya ang katotohanan? Kung makikita niyang mas mahusay ako sa kanya, at nakipagbahaginan ako sa kanya, uusbong ba sa kanya ang paninibugho o pagiging negatibo?” Kailangang isaalang-alang ang lahat ng tanong na ito. Matapos mong maisaalang-alang ang mga tanong na ito at malinawan sa mga ito, makipagbahaginan ka sa taong iyon, basahin mo ang ilang sipi ng mga salita ng Diyos na naaangkop sa kanyang problema, at ipaunawa sa kanya ang katotohanan sa mga salita ng Diyos at maghanap ka ng landas na isasagawa. Sa gayon, malulutas ang problema, at hindi na sila maghihirap. Simpleng bagay ba ito? Hindi ito simpleng bagay. Kung hindi mo nauunawaan ang katotohanan, gaano man karami ang sabihin mo, mawawalan iyon ng silbi. Kung nauunawaan mo ang katotohanan, maaari mo silang mabigyang-liwanag at makikinabang sila sa pamamagitan lamang ng ilang pangungusap. Ang susi para matulungan ang mga tao nang may pagmamahal ay ang magbahagi sa kanila ng ilang sipi ng mga salita ng Diyos tungkol sa problema, at ang pamamaraang ito ay ang pinakamabisa. Kung hindi ka magbabahagi tungkol sa mga salita ng Diyos, at susubukang gamitin lamang ang mga salita ng tao, hindi mo malulutas kailanman ang anumang mga praktikal na problema, kahit na gaano man karami ang mga salitang sasabihin mo. Kahit na ano pang problema ang kaharapin ng ibang mga tao, may ilang taong mahihikayat lamang ang iba at sasabihing, “Magbasa ka pa ng mga salita ng Diyos at hanapin mo ang katotohanan sa mga iyon, kapag ganoon magiging madali na ang paglutas ng problema,” o “Dapat mong mahalin ang Diyos, at sapat na iyon. Hindi ka na magiging negatibo, sapagkat lulutasin ng pagmamahal sa Diyos ang lahat ng problema.” Hindi ganoon iyon kasimple. Ang pagmamahal ba sa Diyos ay isang bagay na maisasagawa mo na sa sandaling sabihin mo ito? Paano iibigin ng mga tao ang Diyos kung hindi nila naiintindihan ang katotohanan? Paano iibigin ng mga tao ang Diyos kung hindi nila alam ang Kanyang gawain? Kung tunay na iniibig ng mga tao ang Diyos, hindi na sila magiging negatibo pa, at hindi magkakaroon ng anumang paghihirap. Ang pagmamahal sa Diyos ay hindi isang simpleng bagay, at ito ba ay natutupad sa pamamagitan lamang ng pagsasalita ng ilang doktrina o pagsigaw ng ilang islogan? Ang pagsunod sa Diyos ay hindi mas simple, at hindi ito gaya ng pagsasabi lamang ng ilang salita ng panghihikayat na mapapasunod mo na ang isang tao sa Diyos. Kahit na ang pagbabahagi sa mga salita ng Diyos ay maaaring magbigay ng kaunting pakinabang sa mga tao sa oras na iyon, hindi ito para bang malulutas mo na ang problema ng kanilang pagiging mapagrebelde at madadala silang magpasakop sa Diyos sa pamamagitan lamang ng pagbabahagi sa katotohanan nang minsan, at hindi ito para bang masusunod na agad ng mga tao ang Diyos kapag ibinahagi mo nang malinaw sa kanila ang katotohanan. Dapat maranasan ng mga tao ang paghatol at pagkastigo, pagtatabas at pagwawasto, para makamit ang resulta. Ang mga laging nagsasalita tungkol sa mga salita at doktrina para hikayatin ang iba ay ang pinakamabababaw na tao. Wala silang mga katotohanang realidad, lagi silang umaasa sa pagsasalita tungkol sa mga salita at doktrina para tulungan ang mga tao, at wala silang napapalang resulta. Tinatawag itong pagiging pabasta-basta, at hindi isang tapat na paraan para tratuhin ang iba; napakapeke nito, hindi ito pagiging isang may mabuting-puso. Sa kabuuan, ang ganitong uri ng tao ay ipokrito. Kung wala kang puso ng pagsimpatya, o pagmamahal sa iba, paano mo matutulungan ang mga tao? Hindi madaling tunay na malutas ang isang problema. Dapat mong maintindihan ang katotohanan, makita ang diwa ng problema, at pagkatapos ay magbahagi sa iba nang malinaw ayon sa mga katotohanang prinsipyo, at makayang magbahagi tungkol sa landas ng pagsasagawa sa paraang nauunawaan ng iba. Sa ganitong paraan, hindi lamang mauunawaan ng mga tao ang katotohanan, kundi magkakaroon din ng landas para isagawa ito, doon lamang maituturing na nalutas na ang problema. Dapat mong pagdaanan ang mga bagay na ito; ang pagkaunawa ay darating sa pamamagitan ng praktikal na pagdaranas, ng pagdaranas mo mismo. Lalo kang nagbabahagi tungkol sa katotohanan, mas lalo itong nagiging malinaw, mas lalong tiyak na lalago ang puso mo, at lalo kang magkakaroon ng landas sa unahan. Kung tunay mong nauunawaan ang katotohanan, malalaman mo kung paano ito isagawa. Ang mga mananampalataya sa loob ng Diyos ay dapat na magdanas sa paraang ito, dapat nilang lutasin ang kanilang mga problema nang isa-isa, at sa bawat panahong nalulutas nila ang isang problema dapat nilang lutasin ang isang uri ng tiwaling disposisyon. Kapag nakalutas na sila ng maraming problema, kahit papaano ay nalutas na rin nila ang kanilang mga tiwaling disposisyon. Sa gayong paraan, mas maraming problema ang nalulutas nila, mas kaunting tiwaling disposisyon ang mayroon sila, at mas maraming mga realidad ng pagsunod sa Diyos ang tataglayin nila. Sa paraang ito, makakapasok na ang mga tao sa mga katotohanang realidad nang hindi ito nalalaman. Mas maraming problema ang nalulutas ng mga tao, at mas maraming katotohanan ang nauunawaan nila, mas maraming landas para magsagawa ang tataglayin nila; mas maraming problema ang nalulutas nila, at mas maraming tiwaling disposisyon ang nililinis nila, mas maraming katotohanang realidad ang napapasok nila. Ito ang proseso ng pagsampalataya sa Diyos: Tuloy-tuloy kang makakatuklas ng problema at malulutas ang mga iyon–kapag nalutas mo ang isang problema, makakatuklas ka ng iba pa at pagkatapos ay lulutasin ito, at sa huli ay marami kang malulutas na mga problema, mauunawaan mo na ang katotohanan, at kung may lumabas muling problema, mabilis mo na mismong malulutas ito. Ito ang paraan kung paano ka unti-unting lalago sa tayog. Dahil sa pakaunti nang pakaunting problema at paghihirap, tiyak na maghahayag ka ng kaunting katiwalian, mas lalo kang makasusunod sa Diyos, at magkakaroon ng mas maraming patotoong batay sa karanasan. Sa paraang ito, kahit hindi mo namamalayan, ang buhay disposisyon mo ay magbabago, at makakamit mo sa huli ang pagiging katugma ng Diyos. Wala ka nang kahit ano pang pagrerebelde, at maisasagawa mo na ang katotohanan at masusunod ang Diyos sa anumang bagay. Nangangahulugan itong lumago ka na sa tayog, at lubusan nang nakamit ang kaligtasan.

Talagang simple lamang na isagawa ang katotohanan, subalit kung wala kang sapat na kakayahang umunawa, o kung wala ang puso mo rito, at lagi kang palpak, pabaya, at pabasta-basta, hindi mo makakamit ang katotohanan. Kung gayon, paano makakamit ng isang tao ang katotohanan? Sa pamamagitan ba ito ng mga kahina-hinalang pandaraya o lakas? Hindi. Unti-unti itong nakakamit, nang dahan-dahan, sa pamamagitan ng akumulasyon, paghahanap, pagdaranas mismo, at paghagilap, habang dumaraan ka sa tunay na buhay. Ito rin ang paraan na ginagabayan ka ng Banal na Espiritu, na minsan ay sa pagbibigay lamang ng ilang salita, na hindi mo nauunawaan nang panahon iyon, pero pagkatapos ng ilang araw ay nauunawaan mo na sa pamamagitan ng paghahanap sa katotohanan, at pagkatapos ay lumiliwanag ang puso mo, at mayroon ka nang landas. Nagkakamit ka, subalit ang iba ay hindi, at lumalago ka sa aspektong ito ng katotohanan. Iyon ay ang pagiging napapaboran. Ang ilang detalye ng katotohanan ay dapat na maramdaman at maranasan, at habang ang karanasan mo ay mas lumalago pa at mas nagiging detalyado, mas eksakto mong madarama ang iyong landas. Kahit hindi mo namamalayan ito, susundan mo ang landas na ito sa paghahanap at pagsasagawa ng katotohanan. Magkakamit ka pa ng higit na kaliwanagan tungkol sa pundasyon ng iyong pagkaunawa sa katotohanan, at mauunawaan mo ang higit pang mga detalye ng katotohanan at ang mas maraming katotohanang realidad. Ito ang landas ng paghahangad sa katotohanan. Kung mararanasan at isasagawa mo ito, madarama mong ang pagsasagawa ng katotohanan ay hindi mahirap, subalit kung hindi ka magsasagawa sa paraang ito, lagi mong madarama na ito ay abstrak at mahirap, mas mahirap pa kaysa pumasok sa unibersidad o manaliksik ng anumang modernong teknolohiya. Pero sa katunayan, ito ay isang bagay lamang ng paggamit sa iyong puso. Ang pag-aaral ng anumang propesyunal na kaalaman o teorya ay umaasa sa memorya, at sa mental na pagsusuri at pananaliksik, subalit ang pagkamit lamang sa katotohanan ang humihingi na gamitin mo ang iyong puso. Dapat mong gamitin ang puso mo para maranasan at matikman ito, at pagsikapang isipin ang tungkol sa kung paano mo ito mararanasan. Unti-unti masusumpungan mo at makakamit ang tamang landas ng pagsasagawa sa katotohanan. Pagkatapos ay makakamit mo na ang isang kayamanan. Ano ang sekreto para makamit ang katotohanan? Unang-una, huwag gumamit ng satanikong pag-iisip, lohika, mga pilosopiya sa pagharap sa mundo, o mga pamamaraan ng pangangasiwa sa mga bagay na nangyayari sa paligid mo. Iyon ay hangganan na, sapagkat kung nabubuhay ka sa pamamagitan ng mga satanikong pilosopiya hindi mo makakamit kailanman ang katotohanan. Kung ang unang reaksyon mo, kapag may nangyari, ay pamahalaan at lutasin ang mga iyon gamit ang mga pamamaraan at kaparaanan ng tao, at gusto mo laging protektahan ang iyong mga personal na interes at imahe, ihahatid ka nito sa hangganan. Kung mahahanap mo ang katotohanan habang humaharap sa problema, kung makakapanalangin ka sa Diyos at hahanapin ang Kanyang kalooban, at malalaman mo kung anong mga leksyon ang dapat mong matutuhan, at kung anong mga katotohanan ang dapat mong maunawaan sa loob ng mga pagsasaayos ng Diyos, ito ay wasto. Samakatuwid, kahit ano pang mangyari sa mga hindi naghahangad sa katotohanan, lagi silang manhid, asiwa, atubili, walang pag-asa, at walang landas. Sa katunayan, binibigyan ng Diyos ang mga tao ng maraming pagkakataon upang makamit ang katotohanan subalit, dahil hindi nila minamahal ang katotohanan, pinipili nila ang maling landas at nabibigong kamtin ito.

Ang mga taong nabubuhay sa gitna ng mga tiwaling disposisyon ay nabubuhay para sa katayuan, kawalang kabuluhan, pakinabang, at pagnanasa. Ang buong tiwaling sangkatauhan ay katulad nito, halos magkapareho na may ilan lamang maliliit na kaibahan. Kahit na gaano mang karaming tiwaling disposisyon mayroon ang isang tao, pagkatapos na sumamplataya sa Diyos ang lahat ng nagmamahal sa katotohanan ay maaaring maunawaan ang kanila mismong mga tiwaling disposisyon sa pamamagitan ng pagkain, pag-inom, at pagdaranas sa mga salita ng Diyos, at marami sa kanilang mga tiwaling disposisyon ay unti-unting malulutas, at maghahayag sila ng pakaunti nang pakaunting katiwalian. Lubos silang naiiba kaysa mga hindi mananampalataya, sila ay dalawang magkaibang uri ng mga tao, at hindi ba ito isang pagbabagong nakakamit sa pamamagitan ng paghahangad sa katotohanan? Ang mga taong ito ay nagbabago mula sa pagiging hindi nananalig na mga diyablo tungo sa pagiging mga tunay na tao na nakamit na ang katotohanan at isinasabuhay ang wangis ng tao pagkatapos nilang sumampalataya sa Diyos; ito ang pakinabang at ang bunga ng paniniwala sa Diyos. Subalit ang mga hindi talaga hinahangad ang katotohanan matapos sumampalataya sa Diyos, ay hindi nagbabago kahit na matapos ang maraming taon ng paniniwala, at katulad pa rin ng mga hindi mananampalataya–ang ganitong klaseng tao ay palalayasin. Bakit may ganoong malaking kaibahan sa mga taong pare-parehong nananampalataya sa Diyos at gumaganap sa mga tungkulin? Ang pinakamahalagang punto ay yaong magkaiba ang kanilang mga saloobin sa katotohanan. Ang mga puso ng mga nagmamahal sa katotohanan ay lalong magliliwanag kapag lalo nilang binabasa ang mga salita ng Diyos, at mas lalo silang nakikinig sa mga sermon lalo naman silang makakaunawa–lagi sila sumusulong. Subalit ang mga hindi nagmamahal sa katotohanan ay hindi nasisiyahan sa pagbabasa ng mga salita ng Diyos, ni nagsisikap sila na isagawa ang katotohanan, kaya ang kanilang disposisyon ay hindi malulutas o maaalis. Hindi nila mapagbabalat-kayo ang kanilang mga tiwaling disposisyon, kahit subukan pa nila, at hindi nila matatakpan ang mga iyon, kahit na gustuhin pa nila. Ito ay dahil napasama na ni Satanas ang lahat ng mga tiwaling tao, ang mga hindi mananampalataya o ang mga nananamapalataya man sa Diyos, ang diwa ng kanilang mga tiwaling satanikong disposisyon sa katunayan ay pare-pareho, at lahat sila ay nabubuhay para sa katayuan, imahe, pakinabang, at pagnanasa. Ano ba ang pinagtatalunan ng mga tao? Bakit naggugulpihan sila para sa isang bagay? Lahat ay para sa mga bagay na ito, at kahit na ano pang pamamaraan, kaparaanan, o anyo ito, kapag may nangyari, ang mithiin ay pare-pareho. Bakit itinapon si Satanas sa himpapawid? (Sapagkat nakipagtunggali ito sa Diyos para sa katayuan.) Ito ang tunay na hitsura ni Satanas. Ngayon, ang mga “gene” ni Satanas ay naipasa na sa tiwaling sangkatauhan, ginagawa silang masama, kaya ang mga tao ay naging kauri ni Satanas, kinuha nila ang anyo ni Satanas, at ang isinasabuhay nila ay kapareho ng kay Satanas. Kung kaya mong makilala ang mga tiwaling disposisyon sa loob ng kalikasang diwa ni Satanas, at pagkatapos ay lulutasin ang mga iyon nang isa-isa, maliligtas ka at makakaya mong itaboy ang impluwensiya ni Satanas. Mahirap bang lutasin ang problema ng mga tiwaling disposisyon? (Hindi ito mahirap sa mga naghahangad sa katotohanan, subalit kadalasan ay hindi tayo handang isagawa ang katotohanan, at kumikilos lamang ayon sa sarili nating kalooban. Kapag tinatabas at iwinawasto tayo nagiging negatibo tayo at sumasama ang loob natin nang sandali, bago atubiling magsagawa nang ayon sa katotohanan.) Ang mga hindi nagmamahal sa katotohanan ay katulad nito, at dapat na himukin, hilahin, at itulak ng iba para maisagawa ang kahit kaunting katotohanan. Ano ang pinakanagpapahirap sa pagsasagawa ng katotohanan? Ngayon may ilang tao na malinaw na nakikita na ang pinakanagpapahirap ay pangunahing mga hadlang na nagmumula sa mga tiwaling disposisyon. Dahil ito sa pagmamahal ng tao sa katanyagan, pakinabang, katayuan, kawalang-kabuluhan, at imahe. Ang mga usapan, pagtatalo, at argumento ng mga tao ay mga tunggaliang lahat para makita kung sino ang nakakahigit–sinumang makakakumbinsi sa iba ay ang siyang mukhang mahusay. Lahat ng iyon ay tunggalian kung sino ang may kabatiran, ang may kakayahan, o awtoridad, at kung sino ang may huling pasya. Walang katapusan ang tunggalian sa mga bagay na ito, at ang nakakubli sa likod ng lahat ng ito ay ang disposisyon ni Satanas, na nabubuhay para sa katanyagan, yaman, at katayuan. Tingnan mo itong mabuti, at ang problema ay madaling malulutas. Sa pinakakaunti ay lutasin muna ang mga bagay na nasa ibabaw na madaling lutasin, at pagkatapos ay unti-unting lutasin ang mga maling pagkakaunawa, haka-haka, alinlangan at reklamo tungkol sa Diyos na nasa pinakakaibuturan ng puso mo, pati na rin ang mga pagsalungat, pagsisiyasat, at labanang nakakubli roon. Kapag lubusan nang nalutas ang mga ito, magiging gaya ka ni Job, isang perpektong tao sa mga mata ng Diyos. Bakit sinabi ng Diyos na si Job ay isang perpektong tao? Sa pamamagitan ng pagsubok ng Diyos sa kanya, makikita nating wala siyang paglaban o pagsiyasat pagdating sa Diyos. Sa panahon ng buhay niya, at sa panahong naranasan niya ang kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos sa lahat ng bagay, ang mga bagay gaya ng pagrerebelde niya at paglaban ay iwinasto nang lahat at nilutas. Sa sandaling nalutas na ang mga negatibong bagay, ang kanyang asal ay ganap nang naiiba mula sa lahat ng tiwaling sangkatauhan nang hinarap niya ang mga pagsubok ng Diyos. Ang sinabi ba niya noong panahon ng kanyang mga pasubok na, “Si Jehova ang nagbigay, at si Jehova ang nag-alis; purihin ang pangalan ni Jehova,” ay isang doktrina? Siguradong hindi. Ang mga salitang ito ay may bigat, at wala pang sinuman ang nakapagsabi ng mga iyon dati; si Job ang unang nagsabi ng mga iyon, at nagmula sa kanyang mga personal na karanasan.

Nababahala ba kayo kapag nakikita ninyo ang sarili ninyong naghahayag ng napakaraming katiwalian araw-araw, at laging nabubuhay sa gitna ng isang satanikong disposisyon, nang walang masyadong pagbabago? (Oo, nababahala ako, at minsan nadarama kong pinahihirapan ako.) Normal naman na mabahala, gayundin ang makaramdam ng pagpapahirap. Subalit kahit na gaano ka man mabahala o makaramdam ng pagpapahirap, kailangan mong maging kalmado at hanapin kung paano lutasin ang mga tiwaling disposisyon mo. Ito ang tamang katayuan ng isip. Kung nararamdamang mong pinahihirapan ka na sa loob ng ilang taon at hindi pa rin nalulutas ang mga tiwaling disposisyon mo, hindi ito uubra at ang pakiramdam na ito ng paghihirap ay walang silbi. Dapat mong pagnilayan, “Alin sa mga problema ko ang nalutas na? Alin sa mga tiwaling disposisyon ko ang nalutas na? Sa aling mga bagay hindi na ako nagrereklamo sa Diyos?” Dapat laging mong tanungin ang sarili mo nito. Kung sinasabi mo, “Dati ay lagi akong nagrereklamo at nagmamaktol kapag naharap ako sa ganitong klaseng bagay, at nagkikimkim ng mga maling pagkaunawa sa Diyos, subalit ngayon ay hindi na ako nagrereklamo kapag nangyari iyon muli, at hindi ako nagkikimkim ng mga maling pagkaunawa tungkol sa Diyos,” ipinapakita nito na hindi mo nasayang ang oras mo. Kapag naunawaan at nakamit mo na ang katotohanan, magkakaroon ka ng naiibang saloobin sa Diyos, at natural kang magkakaroon ng pusong may-takot sa Diyos at ng masunuring lagay ng isipan. Hindi ito isang ordinaryong paggalang, o pagpapakita ng respeto mula sa malayo, o pananabik, pagmamahal, kaugnayan, o pagtitiwala; hindi lang ang mga bagay na ito, ito ay tunay na pagkatakot. Para sa tiwaling sangkatauhan ngayon, napakaaga pa rin para pag-usapan ang tungkol sa pagkatakot sa Diyos, napakalayo pa. Kung gayon, ano ang dapat muna ninyong hangarin ngayon? Ang hindi maging mapaghinala sa Diyos kahit ano pang mangyari. Paano ninyo maiiwasang maghinala? Una, dapat ninyong malaman kung ano ang kalooban ng Diyos, at kung ano ang katotohanan. Ikalawa, kapag nangyari ang bagay-bagay na hindi umaayon sa inyong kuru-kuro, huwag kayong magreklamo tungkol sa Diyos, o magkaroon ng anumang maling pagkakaunawa tungkol sa Kanya? Paano ninyo maiiwasang magkaroon ng anumang maling pagkakaunawa sa Kanya? Kailangan ninyong maunawaan ang katotohanan, at pagkatapos ay unti-unting makalabas at lutasin ang inyong mga kuru-kuro at maling pagkakaunawa tungkol sa Diyos nang isa-isa. Darating ang araw kung kailan, kahit na gaano man kalaki ang pagsubok o kapighatian na harapin mo, hindi ka lalaban, sa halip magkakaroon ka ng isang pusong may-takot sa Diyos, at makakasunod ka gaano ka man Niya subukan. Pagkatapos noon ay magtatagumpay ka. Nasa anong yugto na kayo ngayon? Kapag may mga nangyayari, pinagninilayan mo, “Ang Diyos ba ang may gawa nito? Tama bang gawin Niya ito?” o minsan ay iniisip pa na, “Nasaan ang Diyos? May Diyos nga ba? Bakit hindi ko Siya nararamdaman?” Maraming gayong kaisipan at katayuan, at hindi ito tama, sapagkat malayo ka pa sa pagsisimula sa landas ng pagiging ginawang perpekto. Dapat kang magsikap mabuti sa iyong paghahangad, sapagkat sa kasalukuyan ang tayog mo ay nakapaliit pa rin, hindi nakakaabot sa pamantayan para magtaglay ng mga katotohanang realidad. Huwag mong isiping maayos ka at nagtataglay ka ng ilang realidad, para makapunta ka sa langit at maging isang anghel. Ang iilan mong mga realidad ay kulang na kulang pa rin; kahit lagyan ka pa ng pakpak hindi ka pa rin magiging anghel. Huwag kang mag-isip ng masyadong mabuti o masyadong mataas sa sarili mo, dapat ay magkaroon ka ng kaunting kamalayan sa sarili mo. Makapagpapatotoo ka ba tungkol sa Diyos? Angkop ka bang gamitin ng Diyos? Kung susukatin ka sa pamantayang ito, malayo ka pa rin sa mga hinihingi ng Diyos, at nangangailangan ng ilang taon pang karanasan.

Marso 11, 2018