I

O Diyos! Panahon Mo’y dumating na;

ang panahong inihanda Mo sa ‘kin.

Dapat akong maipako sa krus para sa ‘Yo,

at magpatotoo para sa ‘Yo.

Umaasang pag-ibig ko’y magpapalugod sa ‘Yo,

at magiging mas dalisay.

Nagbibigay ginhawa’t katiyakan sa ‘kin

ang mapako sa krus para sa ‘Yo.

Walang mas kasiya-siya sa ‘kin

kaysa sa mapako sa krus,

mga nais Mo’y matugunan,

sarili’y maibigay sa ‘Yo,

maialay rin ang buhay ko sa ‘Yo.

O Diyos! Lubhang kaibig-ibig Ka!

At kung pahihintulutan Mo akong mabuhay,

ako ay higit pang handang

mahalin Ka habang nabubuhay ako.

Nais kong mahalin ka nang higit na malalim.

Hinahatulan, kinakastigo at

sinusubok Mo ako dahil ako’y

nagkasala’t ‘di ako matuwid.

II

At ang matuwid na disposisyon Mo’y

nagiging mas maliwanag sa ‘kin.

Ako’y pinagpala,

‘pagkat kaya kong mas mahalin Ka,

kahit ‘di Mo ako mahal.

Handa akong makita’ng

matuwid Mong disposisyon,

kaya’t makabuluhang buhay

ay mas naisasabuhay ko.

Ramdam kong mas may kabuluhan ang buhay ko

dahil ‘pinako ako sa krus sa kapakanan Mo.

Makabuluhan ang mamatay para sa ‘Yo.

Ngunit ‘di pa rin ako nasisiyahan,

‘pagkat kaalaman ko sa ‘Yo’y kakarampot.

Alam kong ‘di ko ganap na

matutupad ang mga nais Mo,

at sinuklian lang Kita nang sobrang kaunti.

Sa buhay ko, malayo pa ako sa kakayahang

ibigay ang buong sarili sa ‘Yo.

Habang ginugunita ‘to ngayon,

ramdam ko’ng labis na pagkakautang

at sandaling ‘to’ng mayro’n ako

para makabawi sa mga mali’t

lahat ng pag-ibig na ‘di ko nasuklian.