Ano ang layunin ng pananampalataya ng tao sa Diyos? (Ang mailigtas.) Ang kaligtasan ay matagal nang usapin sa pananampalataya sa Diyos. Kaya paano ba matatamo ang kaligtasan? (Sa pamamagitan ng paghahangad sa katotohanan at palagiang pamumuhay sa harap ng Diyos.) Isang uri iyan ng pagsasagawa. Ano ang matatamo sa palagiang pamumuhay sa harap ng Diyos? Ano ang mithiin? (Ang makabuo ng isang normal na kaugnayan sa Diyos.) (Ang matakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan, at ang maunawaan ang katotohanan at matamo ang tunay na pagkakilala sa Diyos.) Ano pa? (Ang hanapin ang katotohanan, ang gawing buhay natin ang katotohanan.) Madalas na sinasabi ang mga bagay na ito sa mga sermon, mga espirituwal na mga ekspresyon ang mga ito. Ano pa? (Ang maranasang mapungusan at maiwasto ng Diyos, kasama ang Kanyang paghatol at pagkastigo, at ang Kanyang mga pagsubok at pagpipino nang mapagnilayan at makilala natin ang ating sarili at hanapin ang katotohanan upang malutas ang mga tiwali nating disposisyon kasabay ng prosesong ito, gayundin ang matamo ang tunay na pagkakilala sa Diyos, at sa wakas ay maging isang taong taglay ang katotohanan at may pagkatao.) Tila marami na kayong naunawaan sa mga sermon mula sa nakaraang ilang taon. Kung gayon, magagamit ba sa inyong karanasan ang mga nauunawaan ninyong ito upang malutas ang ilang tunay na problema at paghihirap? Halimbawa, ang mga maling kaisipan at ideya, at ang paminsan-minsang pagkanegatibo at kahinaan, pati na ang ilang isyung may kinalaman sa mga kuru-kuro at imahinasyon: agad bang malulutas ang mga ito? Maaaring makalutas ang ilang tao ng iilan-ilang maliliit na problema, pero maaari pa rin silang mahirapan sa malalaking problema na siyang pinag-ugatan. Batay sa inyong antas ngayon ng pagkaunawa sa mga katotohanan, makapaninindigan ba kayo kung mahaharap kayo sa mga pagsubok na kapareho ang uri ng kay Job? (Magpapasya kaming manindigan, pero hindi namin alam kung ano ang magiging tunay naming tayog kung may mangyayari talaga sa amin.) Pero hindi ba’t dapat alam ninyo ang inyong tunay na tayog, kahit wala pang nangyayari sa inyo? Delikado na hindi ito malaman! Alam ba ninyo ang mga praktikal na aspekto ng madadalas na inuulit na mga espirituwal na kasabihan at pariralang ito? Nauunawaan ba ninyo ang tunay na implikasyon ng bawat pariralang ito? Nauunawaan ba ninyo kung ano ang katotohanang nasa mga ito? Kung alam mo, at naranasan mo na ang mga ito, pinatutunayan nito na nauunawaan mo ang katotohanan. Kung kaya mo lang ulitin ang ilang espirituwal na kasabihan at parirala, pero walang silbi sa iyo ang mga ito kapag mayroon kang aktuwal na nararanasan, at hindi malutas ng mga ito ang iyong mga suliranin, pinatutunayan nito na matapos ang lahat ng taong ito ng pananalig mo sa Diyos, hindi mo pa rin nauunawaan ang katotohanan, at wala ka pang anumang tunay na karanasan. Ano ang ibig sabihin ng pagsasabi Ko nito? Pagkatapos makaabot sa puntong ito sa kanilang pananalig sa Diyos, medyo mas nauunawaan na ng mga tao ang katotohanan kumpara sa mga relihiyonista at mga hindi nananalig, nauunawaan nila ang ilan sa mga pangitain ng gawain ng Diyos, at nagagawa nilang sumunod sa ilang bagay na may kinalaman sa regulasyon, at masasabing mayroon silang kaunting pagkaunawa at pagpapahalaga, at mayroong ilang tunay na kabatiran, sa kataas-taasang kapangyarihan ng Diyos—pero nagdulot ba ng pagbabago sa kanilang disposisyon sa buhay ang mga ito? Ang bawat isa sa inyo, sa kabuuan, ay kayang magsalita nang kaunti tungkol sa madalas na naririnig na mga katotohanan na may kinalaman sa mga pangitain: ang mga pangitain ng gawain ng Diyos, ang layunin ng gawain ng Diyos, at ang kalooban ng Diyos para sa sangkatauhan; at ang kaalamang sinasabi ninyo ay lubhang mas mataas kaysa sa kaalaman ng mga relihiyonista—pero makapagdudulot ba ang lahat ng ito ng pagbabago sa inyong disposisyon, o ng kahit bahagyang pagbabago sa inyong disposisyon? Nasusukat ba ninyo ito? Ito ay lubhang mahalaga.

Kamakailan, nagbigay ng pagbabahagi tungkol sa kung paano ba mismo makikilala ang Diyos sa lupa, kung paano makipag-ugnayan sa Diyos sa lupa, at kung paano bumuo ng isang normal na kaugnayan sa Diyos. Hindi ba’t ito ang pinakapraktikal na mga katanungan? Ang lahat ng ito ay mga katotohanang may kinalaman sa aspekto ng pagsasagawa, at ang mithiin ng pagbabahaginan sa mga bagay na ito ay ang ipaalam sa mga tao kung paano manalig sa Diyos, at kung paano makipag-ugnayan sa Diyos at bumuo ng isang normal na kaugnayan sa Diyos sa pang-araw-araw nilang pamumuhay. Pagdating naman sa mga katotohanang may kinalaman sa pagsasagawa, sa lahat ng katotohanang inyo nang narinig, naunawaan, at naisagawa, kaya ba ng mga itong baguhin ang inyong disposisyon? Masasabi bang kung isasagawa ng mga tao ang katotohanan sa ganitong paraan, at tunay silang magsisikap na matamo ito, ay isinasagawa nila ang katotohanan; at na kung nagawa na nilang realidad nila ang mga katotohanang ito, ay nagagawa nilang magtamo ng mga pagbabago sa kanilang disposisyon? (Oo, masasabi.) Maraming tao ang bulag sa kung ano ang mga pagbabago sa disposisyon. Inaakala nila na ang kakayahang ulitin ang maraming espirituwal na doktrina, at maunawaan ang maraming katotohanan, ay kumakatawan sa mga pagbabago sa disposisyon. Mali ito. Mula sa punto ng pagkaunawa sa isang katotohanan, hanggang sa pagsasagawa ng katotohanang ito, at pagkatapos ay sa mga pagbabago sa disposisyon, ito ay isang mahabang proseso ng karanasan sa buhay. Paano ninyo nauunawaan ang mga pagbabago sa disposisyon? Sa lahat ng inyong naranasan hanggang sa puntong ito, nagkaroon na ba ng anumang mga pagbabago sa inyong disposisyon sa buhay? Maaaring hindi ninyo masiyasat ang nangyayari sa mga bagay na ito, at lahat ng ito ay problematiko. Ang salitang “pagbabago” sa “mga pagbabago sa disposisyon” ay hindi naman talaga napakahirap na maunawaan, kaya ano ang “disposisyon”? (Ang batas ng pag-iral ng tao, ang lason ni Satanas.) Ano pa? (Kung ano ang natural sa tao, kung ano ang nasa diwa ng buhay.) Paulit-ulit ninyong binabanggit ang mga espirituwal na terminong ito, pero pawang mga doktrina at balangkas ang mga ito, at hindi nagtataglay ang mga ito ng anumang detalye. Hindi ito pagkaunawa sa diwa ng katotohanan. Madalas nating pag-usapan ang mga pagbabago sa disposisyon, at ang ganitong mga paksa ay palaging tinatalakay mula sa simula ng pananampalataya ng mga tao sa Diyos, kung dumadalo man sila sa isang pagtitipon o nakikinig sa isang sermon; ang mga ito ang mga bagay na dapat subukang unawain ng mga tao kapag nananalig sila sa Diyos. Pero pagdating sa kung ano ba mismo ang mga pagbabago sa disposisyon, kung mayroon na bang pagbabago sa sarili nilang disposisyon, at kung posible bang magtamo ng pagbabago—maraming tao ang walang alam sa mga bagay na ito, hindi nila kailanman inisip ang mga ito, ni alam kung saan ba magsisimulang pag-isipan ang mga ito. Ano ba ang disposisyon? Isa itong mahalagang paksa. Sa sandaling maunawaan mo ito, humigit-kumulang ay mauunawaan mo ang mga tanong gaya ng kung mayroon na ba o wala pang pagbabago sa iyong disposisyon, sa kung anong antas na ba ito nagbago, kung ilan na ba ang naging pagbabago, at kung mayroon na bang pagbabago sa iyong disposisyon matapos mong maranasan ang ilang bagay. Upang matalakay ang mga pagbabago sa disposisyon, kailangan mo munang malaman kung ano ba ang disposisyon. Alam ng lahat ang salitang “disposisyon,” pamilyar ang lahat dito. Pero hindi nila alam kung ano ang disposisyon. Kung ano ba talaga ang disposisyon ay hindi malinaw na maipaliliwanag sa iilang salita lang, at hindi ito maipaliliwanag bilang isang pangngalan, dahil ito ay masyadong abstrakto at mahirap maunawaan. Bibigyan Ko kayo ng halimbawang makapagpapaunawa sa inyo. Ang mga tupa at ang mga lobo ay kapwa mga hayop. Kumakain ng damo ang mga tupa, at kumakain naman ng karne ang mga lobo. Ito ay tinutukoy ng kanilang kalikasan. Kung isang araw ay kumain ng karne ang mga tupa at kumain ng damo ang mga lobo, nagbago na ba ang kanilang kalikasan? (Hindi.) Kung hindi kakain ng damo ang isang tupa, labis itong magugutom. Bigyan mo ito ng karne, at kakainin nito iyon, pero mananatiling napakaamo sa iyo ng tupa. Ito ang disposisyon, ito ang kalikasang diwa ng tupa. Sa anong aspekto naipapakita ng sarili nito ang pagiging maamo ng isang tupa? (Hindi nito inaatake ang mga tao.) Tama iyan—isa itong maamong disposisyon. Ang disposisyong ipinakikita ng isang tupa ay pagiging maamo at masunurin. Hindi ito mabagsik, kundi maamo at mabait. Iba naman ang mga lobo. Ang disposisyon nito ay mabagsik at kinakain nito ang lahat ng uri ng maliliit na hayop. Napakamapanganib na makatagpo ang isang gutom na lobo, maaari ka nitong subukang kainin kahit pa hindi mo ito galitin. Ang disposisyon ng isang lobo ay hindi maamo o mabait, kundi malupit at mabangis, nang wala ni katiting na habag o awa. Gayon ang disposisyon ng isang lobo. Ang mga disposisyon ng mga lobo at ng mga tupa ay kumakatawan sa kanilang kalikasang diwa. Bakit Ko ito sinasabi? Dahil ang mga bagay na naihahayag sa mga ito ay natural na inihahayag ang mga sarili nito anuman ang konteksto, nang walang panghihimasok o pang-uudyok ng tao; natural na naihahayag ang mga ito, nang hindi kinakailangan ang dagdag na panghihimasok ng tao. Ang bangis at kalupitan ng mga lobo ay hindi pilit na inilalabas sa mga ito ng mga tao, at hindi rin ikinikintal ng mga tao sa mga tupa ang kabaitan at kaamuan ng mga ito; isinilang ang mga hayop na ito na taglay na ang mga disposisyong ito, ito ay mga bagay na natural na naihahayag, ito ang diwa ng mga ito. Ito ang disposisyon. Binibigyan ba kayo ng halimbawang ito ng kaunting pagkaunawa sa kung ano ang disposisyon? (Oo.) Hindi ito isang konseptuwal na bagay, hindi tayo nagpapaliwanag ng kung anong pangngalan. May katotohanan dito. Kaya, ano ang katotohanan dito? Ang disposisyon ng tao ay may kaugnayan sa kalikasan ng tao. Ang disposisyon ng tao at ang kalikasan ng tao ay kapwa nabibilang kay Satanas, ang mga ito ay antagonistiko at lumalaban sa Diyos. Kung hindi matatanggap ng mga tao ang pagliligtas ng Diyos at hindi sila magbabago, ang isinasabuhay at natural na naihahayag ng mga tao ay magiging walang iba kundi masama, negatibo, at lumalabag sa katotohanan—hindi ito mapag-aalinlanganan.

Katatapos lang nating pag-usapan ang mga disposisyon ng mga tupa at mga lobo. Ang dalawang ito ay ganap na magkaibang mga hayop: Ang bawat isa sa mga ito ay may sariling disposisyon at mga bagay na naihahayag sa mga ito. Pero ano ang kaugnayan nito sa disposisyon ng tao? Kung titingnang muli kung ano ba mismo ang disposisyon ng tao sa pamamagitan ng halimbawang ito, anu-anong uri ng mga tiwaling disposisyon ang mayroon? (Sa pangkalahatan ay malalaman natin kung anong uri ng disposisyon mayroon ang mga tao sa pamamagitan ng pakikipag-ugnayan sa kanila. Halimbawa, habang kausap ang isang tao, maaari nating madama na paliguy-ligoy siya kung magsalita, na palagi siyang malabong magsalita, kung kaya’t hindi malaman ng iba kung ano ba talaga ang ibig niyang sabihin, na nangangahulugang mayroon siyang mapanlinlang na disposisyon. Makakukuha tayo ng pangkalahatang ideya mula sa madalas niyang sabihin at gawin, mula sa kanyang mga kilos at pag-uugali.) Makikita mo ang ilang problema sa disposisyon kapag nakikipag-ugnayan sa mga tao. Matapos ninyong marinig ang halimbawang ito, tila mayroon na kayong pangkalahatang ideya tungkol sa kung ano ang mga disposisyon. Kaya aling tiwaling mga disposisyon mayroon ang lahat ng tao? Aling mga disposisyon ang hindi namamalayan ng mga tao, at hindi nadarama, ngunit walang dudang mga tiwaling disposisyon? Sabihin, halimbawa, na masyadong sentimental ang ilang tao, at sinasabi ng Diyos, “Masyado kang sentimental. Pagdating sa isang taong gusto mo o isang bagay na may kinalaman sa iyong pamilya, kahit sino pa ang sumubok na unawain ang sitwasyon nila o kung ano ba talaga ang nangyayari, hindi ka nagsasabi ng anumang tungkol sa kanila, at patuloy mo silang pinagtatakpan. Ito ay pagiging sentimental.” Naririnig nila ito, at nauunawaan, kinikilala, at tinatanggap nila ito bilang isang katunayan. Kinikilala nilang tama ang mga salita ng Diyos, na ang mga salita ng Diyos ang katotohanan, at nagpapasalamat sila sa Diyos para sa paghahayag nito sa kanila. Makikita ba rito ang kanilang disposisyon? Malinaw ba na tinatanggap nila ang katotohanan, na tinatanggap nila ang mga katunayan, na hindi sila lumalaban, at masunurin sila? (Hindi. Depende ito sa kung paano sila kumilos kapag nahaharap sa mga problema, at kung magkapareho ba ang sinasabi nila at ang ginagawa nila.) Hindi ka nalalayo. Sa panahong iyon, tumatanggap sila—pero kalaunan, kapag nangyari sa kanila ang gayong bagay, walang pagbabago sa kung paano sila kumilos. Kinakatawan nito ang isang uri ng disposisyon. Anong disposisyon? Nakikinig sila noong panahong iyon, pagkatapos ay pinag-isipan nila ito at sinabi nila sa kanilang sarili, “Paanong hindi ko malalaman na sentimental ako matapos kong makarinig ng napakaraming sermon? Sentimental ako, pero sino ba ang hindi? Kung hindi ko pagtatakpan ang aking pamilya at ang mga taong malapit sa akin, sino ang gagawa niyon? Maging ang isang taong may kakayahan ay kailangan ang suporta ng tatlo pang tao.” Ito ang talagang iniisip nila. Pagdating ng panahon para kumilos, ang iniisip at pinaplano nila sa kanilang puso, at ang saloobin nila sa mga salita ng Diyos, ay lahat natutukoy ng kanilang disposisyon. Ano ang kanilang saloobin? “Maaaring sabihin at ihayag ng Diyos ang anumang nais Niya, at tatanggapin ko ang anumang dapat kong tanggapin kapag nasa harap Niya ako, pero nakapagpasya na ako, at wala akong balak na isantabi ang aking mga emosyon.” Ito ba ang disposisyon nila? Ipinakita na ng disposisyon nila ang sarili nito at nalantad na ang kanilang tunay na mukha, hindi ba? Sila ba ay taong tumatanggap sa katotohanan? (Hindi.) Kung gayon, ano ito? Ito ay katigasan ng ulo. Sa harap ng Diyos, sinasabi nilang Amen at nagkukunwari silang tumatanggap. Pero nananatiling hindi naantig ang kanilang puso. Hindi nila sineseryoso ang mga salita ng Diyos, at hindi nila tinatanggap ang mga ito bilang ang katotohanan, at lalo nang hindi nila isinasagawa ang mga ito bilang ang katotohanan. Isa itong uri ng disposisyon, hindi ba? At hindi ba’t ang disposisyong gaya nito ay paghahayag ng isang uri ng kalikasan? (Oo.) Kung gayon, ano ang diwa ng ganitong uri ng disposisyon? Ito ba ay pagiging mapagmatigas? (Oo.) Pagiging mapagmatigas: isa itong uri ng disposisyon ng tao, at makikita ito sa lahat ng tao. Bakit Ko sinasabing isa itong disposisyon? Isa itong bagay na nagmumula sa kalikasang diwa ng mga tao. Hindi mo ito kailangang pag-isipan, hindi kailangang turuan o impluwensyahan ng ibang tao ang iyong mga iniisip, at hindi rin kailangan na linlangin ka ni Satanas; natural itong nahahayag sa iyo, at nagmumula ito sa kalikasan mo. May ilang tao na laging sinisisi si Satanas sa anumang masasamang bagay na ginawa nila. Palagi nilang sinasabi, “Inilagay ni Satanas sa isip ko ang ideyang iyon, si Satanas ang nagtulak sa akin na gawin iyon.” Isinisisi nila kay Satanas ang lahat ng masama, at hindi nila kailanman inaamin ang mga problemang nasa kalikasan nila. Tama ba ito? Hindi ka ba nagawang tiwali ni Satanas nang husto? Kung hindi mo ito aaminin, paanong nangyari na nahahayag sa iyo ang disposisyon ni Satanas? Siyempre, mayroon ding mga pagkakataon kung kailan nanggagambala si Satanas, tulad na lamang kapag nililinlang ang mga tao at itinutulak na gumawa ng isang bagay ng isang taong masama o ng isang anticristo, o kapag gumagawa ang isang masamang espiritu at pinadadalhan sila ng mga kaisipan—pero eksepsiyon lamang ang mga ito; kadalasan ay pinapangunahan ang mga tao ng kanilang satanikong kalikasan at naghahayag sila ng lahat ng uri ng tiwaling mga disposisyon. Kapag kumikilos ang mga tao ayon sa sarili nilang mga kagustuhan at pagkahilig, kapag ginagawa nila ang mga bagay-bagay ayon sa sarili nilang pamamaraan, ayon sa sarili nilang mga kuru-kuro at imahinasyon, kung gayon ay namumuhay sila ayon sa sarili nilang mga tiwaling disposisyon, at kapag namumuhay sila ayon sa mga ito, namumuhay sila ayon sa sarili nilang kalikasan. Mga hindi mapabubulaanang katunayan ang mga ito. Kapag pinamamahalaan ang mga tao ng kanilang satanikong kalikasan, kapag namumuhay sila ayon sa sataniko nilang kalikasan, ang lahat ng nahahayag sa kanila ay ang sarili nilang mga tiwaling disposisyon; hindi ito maisisisi kay Satanas, hindi mo pwedeng sabihing ipinadala ni Satanas ang mga kaisipang ito. Dahil lubha nang nagawang tiwali ang mga tao, nabibilang sila kay Satanas, at dahil hindi na naiiba kay Satanas ang mga tao, at sila ay mga nabubuhay na demonyo, mga nabubuhay na Satanas, hindi mo dapat isisi kay Satanas ang lahat ng satanikong nahayag sa kalooban mo. Hindi ka mas mabuti kaysa kay Satanas, at iyan ay ang iyong tiwaling disposisyon.

Anong uri ng kalagayan ang nasa loob ng mga tao kapag mayroon silang mapagmatigas na disposisyon? Pangunahin na matigas ang kanilang ulo at inaakala nilang mas matuwid sila kaysa sa iba. Palagi silang kumakapit sa sarili nilang mga ideya, palagi nilang iniisip na tama ang kanilang sinasabi, ganap silang nagmamatigas, at hindi nagbabago ang kanilang pananaw. Ito ang saloobin ng pagiging mapagmatigas. Para silang sirang plaka, hindi nakikinig kaninuman, nananatiling hindi nagbabago ang landas ng pagkilos, ipinipilit na magpatuloy rito, tama man ito o mali; may kaunting kawalan ng pagsisisi rito. Gaya nga ng kasabihan, “Hindi takot sa kumukulong tubig ang mga patay na baboy.” Alam na alam ng mga tao kung ano ang tamang gawin, pero hindi nila ito ginagawa, matatag nilang tinatanggihang tanggapin ang katotohanan. Isa itong uri ng disposisyon: ang pagiging mapagmatigas. Sa anu-anong uri ng sitwasyon ka naghahayag ng mapagmatigas na disposisyon? Madalas ka bang mapagmatigas? (Oo.) Napakadalas! At dahil disposisyon mo ang pagiging mapagmatigas, kasama mo ito sa bawat segundo ng bawat araw ng iyong pag-iral. Pinipigilan ng pagiging mapagmatigas ang mga tao na makaharap sa Diyos, pinipigilan sila nito na magawang tanggapin ang katotohanan, at pinipigilan sila nito na makapasok sa katotohanang realidad. At kung hindi ka makapapasok sa katotohanang realidad, magkakaroon ba ng pagbabago sa aspektong ito ng iyong disposisyon? Kapag may matinding paghihirap lang. Mayroon na ba ngayong anumang pagbabago sa aspektong ito ng inyong mapagmatigas na disposisyon? At gaano kalaking pagbabago na ang nangyari? Sabihin, halimbawa, na dati ay napakatigas ng iyong ulo, pero may kaunti nang pagbabago sa iyo ngayon: Kapag nahaharap ka sa isang isyu, may kaunti kang pagkakonsiyensiya sa iyong puso, at sinasabi mo sa iyong sarili, “Kailangan kong magsagawa ng kaunting katotohanan sa bagay na ito. Dahil inilantad na ng Diyos ang mapagmatigas na disposisyong ito—dahil narinig ko na ito, at alam ko na ito ngayon—kailangan ko nang magbago, kung gayon. Nang ilang beses akong maharap sa ganitong mga uri ng mga bagay noon, pinagbigyan ko ang aking laman at nabigo ako, at hindi ako masaya rito. Sa pagkakataong ito, kailangan kong isagawa ang katotohanan.” Kapag may ganitong pagnanais, posibleng maisagawa ang katotohanan, at ito ay pagbabago. Kapag matagal-tagal ka nang may karanasan sa ganitong paraan, at kaya mong isagawa ang mas marami pang katotohanan, at nagdudulot ito ng mas malalaking pagbabago, at nababawasan nang nababawasan ang iyong mapagrebelde at mapagmatigas na mga disposisyon, nagkaroon na ba ng pagbabago sa iyong disposisyon sa buhay? Kung nakikita nang mas nababawasan ang iyong mapagrebeldeng disposisyon, at nagiging mas masunurin ka na sa Diyos, nagkaroon na ng totoong pagbabago. Kaya, hanggang sa anong antas mo kailangang magbago para matamo mo ang tunay na pagsunod? Nagtagumpay ka na kapag wala ni katiting na pagmamatigas, kundi pagsunod lamang. Isa itong mabagal na proseso. Hindi nangyayari sa isang magdamag lang ang mga pagbabago sa disposisyon, inaabot ito ng mahahabang panahon ng karanasan, maging ng habambuhay. Kung minsan, kinakailangang magdusa ng maraming matinding paghihirap, mga paghihirap na kagaya ng pagkamatay at pagkabuhay na mag-uli, mga paghihirap na mas masakit at mas mahirap pa kaysa sa pagtatanggal ng lason mula sa iyong mga buto. Kaya, nagkaroon na ba ng mga pagbabago sa inyong mapagmatigas na disposisyon? Nagagawa ba ninyo itong sukatin? (Noon, naniwala akong dapat gawin ang ilang bagay sa isang partikular na paraan. Nang magbigay ng naiibang perspektibo ang mga tao, hindi ako nakinig, at saka lamang ako nakumbinsi nang dumanas ako ng mga tunay na dagok. Ngayon ay medyo bumuti na ako. Tumututol ako kapag nagpapahayag ng naiibang mga pananaw ang mga tao, pero nagagawa ko kalaunan na tanggapin ang ilan nilang sinasabi). Ang pagbabago sa saloobin ay isa pang uri ng pagbabago; nangangahulugan ito na mayroon nang kaunting pagbabago. Hindi ito kagaya ng dati, kung saan alam ninyong tama ang ibang tao, pero tinanggihan ninyo ito at tumanggi kayong tanggapin ito, nakakapit pa rin sa sarili ninyong mga kinikilingan; hindi na ito ang kaso ngayon. Nabaligtad na ang inyong saloobin. Gaano kalaki na ang ipinagbago ninyo kapag nagbago na kayo nang ganito? Ni wala pang 10%. Nangangahulugan ang 10% na pagbabago na kahit papaano, matapos ipahayag niyong ibang tao ang naiiba nitong perspektibo, wala kang anumang nararamdamang pagtutol o mga naiisip na paglaban; mayroon kang normal na saloobin. Bagamat hindi ka pa rin masaya rito sa iyong puso, wala kang saloobing mapagmatigas, kaya mo itong talakayin kasama ang taong iyon, may kaunting pagsunod kapag nagsasagawa ka, at hindi mo ginagawa ang mga bagay-bagay nang ayon lang sa sarili mong mga ideya. Pagkatapos nito, may mga pagkakataon na pinipili mo ang sarili mong mga ideya, at mga pagkakataon na nagagawa mong tanggapin ang sinasabi ng ibang mga tao. Pabalik-balik ang mga pagbabago sa disposisyon. Kailangan mong maranasan ang di-mabilang na mga dagok upang makapagtamo ka ng kaunting pagbabago, at di-mabilang na mga kabiguan upang magtagumpay ka, kaya hindi madali para sa disposisyon mo na magbago nang hindi nakararanas ng ilang taon ng mga pagsubok at pagpipino. Kung minsan, kapag maganda ang lagay ng pag-iisip ng mga tao, kaya nilang tumanggap ng mga tamang bagay na sinasabi ng iba, pero kapag hindi sila masaya, hindi nila hinahanap ang katotohanan. Hindi ba’t inaantala nito ang mga bagay-bagay? Kung minsan, kapag hindi mo nakakasundo ang iyong kapareha, hindi mo hinahanap ang mga katotohanang prinsipyo, at namumuhay ka ayon sa mga pilosopiya ni Satanas. Kung minsan, kapag nakikipagtulungan ka sa iba at mas mahusay ang kanilang kakayahan kaysa sa iyo at mas magaling sila sa iyo, pakiramdam mo ay nalilimitahan ka nila, at wala kang lakas ng loob na itaguyod ang mga prinsipyo kapag nahaharap ka sa isang isyu. Kung minsan, mas magaling ka kaysa sa iyong kapareha, at kumikilos siya na parang hangal, at hinahamak mo siya at ayaw mong ibahagi sa kanya ang katotohanan. Kung minsan, nais mong isagawa ang katotohanan pero pinamamahalaan ka ng mga damdamin ng laman. Kung minsan, ninanasa mo ang mga kasiyahan ng laman, at bagamat maaaring nais mo, hindi mo magawang talikdan ang laman. Kung minsan, nakikinig ka sa isang sermon at nauunawaan mo ang katotohanan, pero hindi mo ito maisagawa. Madali bang lutasin ang mga problemang ito? Kung mag-isa ka lang, hindi madaling lutasin ang mga ito. Maaari lamang isailalim ng Diyos ang mga tao sa mga pagsubok at pagpipino, gawin silang labis na magdusa at kalaunan ay makaramdam ng kahungkagan sa kalooban nila kung wala ang katotohanan, at na para bang hindi sila maaaring mabuhay kung wala ang katotohanan. Pinipino nito ang mga tao upang magkaroon ng pananampalataya at pinaparamdam sa kanila na para bang kailangan nilang pagsikapan ang katotohanan, na hindi mapapayapa ang puso nila hanggat hindi nila isinasagawa ang katotohanan, at na daranas sila ng matinding pagdurusa kung hindi nila masusunod ang Diyos. Gayon ang epektong natatamo ng mga pagsubok at pagpipino. Ganito kahirap ang mga pagbabago sa disposisyon. Bakit Ko sinasabi sa inyo na hindi madali ang mga ito? Maaari kayang hindi Ako natatakot na magiging negatibo kayo? Ito ay para ipaalam sa inyo kung gaano kahalaga ang mga pagbabago sa disposisyon. Nais Ko na maglaan kayo ng pansin dito, na itigil na ninyo ang paghahangad sa mga di-makatotohanan, paimbabaw, at huwad na espirituwal na imahen, na itigil na ang palaging pagsunod sa mabubulaklak na espirituwal na doktrina, kagawian, at panuntunan; ang paggawa nito ay magpapahamak sa inyo at hindi magbibigay ng pakinabang sa inyo kahit kaunti.

Katatapos lang natin pag-usapan ang isang aspekto ng disposisyon: ang pagiging mapagmatigas. Ang pagiging mapagmatigas ay madalas na isang uri ng saloobin na natatago sa kaibuturan ng puso ng mga tao. Kadalasan, hindi ito malinaw sa panlabas, pero kapag malinaw ito, madali itong makita, at sasabihin ng mga tao, “Matigas ang ulo nila! Hindi nila tinatanggap ang katotohanan ni kaunti—labis silang mapagmatigas!” Ang mga taong may mapagmatigas na disposisyon ay nakapako sa iisang pamamaraan, at kumakapit sa iisang bagay lamang, hindi kailanman bumibitaw. Kaya, ito ba ang nag-iisang panig ng disposisyon ng mga tao? Siyempre hindi—marami pang iba. Tingnan ninyo kung masasabi ninyo kung anong uri ng disposisyon ang sunod Kong ilalarawan. Sinasabi ng ilang tao, “Sa sambahayan ng Diyos, hindi ako nagpapasakop kaninuman maliban sa Diyos, dahil ang Diyos lamang ang nagtataglay ng katotohanan; hindi taglay ng mga tao ang katotohanan, mayroon silang tiwaling mga disposisyon, hindi maaasahan ang anumang sinasabi nila, kaya sa Diyos lang ako nagpapasakop.” Tama ba sila sa pagsasabi nito? (Hindi.) Bakit hindi? Anong uri ng disposisyon ito? (Ito ay mapagmataas at may labis na pagtingin sa sarili.) (Ang mga disposisyon ni Satanas at ng arkanghel.) Isa itong mapagmataas na disposisyon. Huwag ninyong laging sabihin na disposisyon ito ni Satanas at ng arkanghel, napakalawak ng ganitong pananalita at malabo ito. Napakarami ng tiwaling disposisyon ni Satanas at ng arkanghel. Ang pag-usapan ang arkanghel, ang mga demonyo, at si Satanas ay lahat masyadong pangkalahatan at mahirap para sa mga tao na maintindihan. Mas partikular na sabihin na lang na isa itong mapagmataas na disposisyon. Siyempre, hindi lang ito ang uri ng disposisyon na inihahayag ng mga ito, napakalinaw lang na inihahayag ng mapagmataas na disposisyon ang sarili nito. Sa pagsasabing isa itong mapagmataas na disposisyon, madaling makakaunawa ang mga tao, kaya pinakaangkop ang ganitong paraan ng pananalita. Ang ilang tao ay may ilang kasanayan, ilang kaloob, ilang bahagyang kagalingan, at nakagawa sila ng ilang gawa para sa iglesia. Ang iniisip ng mga taong ito ay, “Kabilang sa inyong pananampalataya sa Diyos ang buong araw na pagbabasa, pagkopya, pagsusulat, pagsasaulo ng salita ng Diyos gaya ng isang espirituwal na tao. Ano ang punto niyon? Makagagawa ba kayo ng anumang aktuwal? Paano ninyo natatawag ang sarili ninyo na espirituwal gayong wala naman kayong nagagawa? Wala kayong buhay. Mayroon akong buhay, ang lahat ng ginagawa ko ay aktuwal.” Anong disposisyon ito? Mayroon silang ilang natatanging kasanayan, ilang kaloob, kaya nilang gumawa ng kaunting kabutihan, at itinuturing nila ang mga ito na buhay. Bilang resulta, wala silang sinusunod na sinuman, hindi sila natatakot na pangaralan ang sinuman, hinahamak nila ang lahat—pagiging mapagmataas ba ito? (Oo.) Pagiging mapagmataas ito. Sa anu-anong sitwasyon kadalasang naghahayag ng pagiging mapagmataas ang mga tao? (Kapag mayroon silang ilang kaloob o natatanging kasanayan, kapag nakagagawa sila ng ilang praktikal na bagay, kapag mayroon silang kapital.) Isang uri iyan ng sitwasyon. Kung gayon, hindi ba mapagmataas ang mga taong walang kaloob o anumang natatanging kasanayan? (Mapagmataas din sila.) Madalas sabihin ng taong katatapos lang nating pag-usapan, “Ang Diyos lang ang sinusunod ko,” at matapos itong marinig, iisipin ng mga tao, “Napakamasunurin ng taong ito sa katotohanan, wala siyang ibang sinusunod kundi ang katotohanan, tama ang sinasabi niya!” Ang totoo, napapaloob sa tila wastong mga salitang ito ang isang uri ng mapagmataas na disposisyon: Malinaw na ang ibig sabihin ng “Ang Diyos lang ang sinusunod ko” ay na wala siyang sinusunod na sinuman. Tatanungin kita, talaga bang nakasusunod sa Diyos ang mga nagsasabi ng gayong mga salita? Hindi sila kailanman nakasusunod sa Diyos. Ang mahihilig magsabi ng gayong mga salita ay walang dudang ang mga pinakamapagmataas sa lahat. Sa panlabas, tila tama ang sinasabi nila—pero ang totoo, ito ang pinakatusong paraan kung saan makikita ang mapagmataas na disposisyon. Ginagamit nila itong “ang Diyos lang” para patunayan na sila ay makatwiran, pero ang totoo, gaya iyon ng pagbabaon ng ginto at paglalagay ng karatula sa ibabaw na nagsasabing “Walang nakabaong ginto rito.” Hindi ba’t kahangalan ito? Ano ang masasabi ninyo, aling uri ng tao ang pinakamapagmataas? Anu-anong masasabi ng mga tao ang ginagawa silang ang pinakamapagmataas? Marahil ay nakarinig na kayo noon ng ilang mapagmataas na bagay. Alin ang pinakamapagmataas sa mga ito? Alam ba ninyo? May nangangahas bang sabihin, “Hindi ko sinusunod ang sinuman—maging ang Langit o lupa, ni ang mga salita ng Diyos”? Tanging ang malaking pulang dragong demonyo ang nangangahas sabihin ito. Walang sinumang nananalig sa Diyos ang magsasabi nito. Gayunman, kung sinasabi ng mga nananalig sa Diyos na, “Ang Diyos lang ang sinusunod ko,” hindi sila gaanong naiiba sa malaking pulang dragon, magkapantay sila sa pagiging nangunguna sa mundo, sila ang pinakamapagmataas sa lahat. Ano ang masasabi ninyo, mapagmataas ang lahat ng tao, pero mayroon bang pagkakaiba sa pagiging mapagmataas nila? Saan ninyo nakikita ang pagkakaiba? Ang lahat ng tiwaling tao ay may mapagmataas na disposisyon, pero may mga pagkakaiba sa pagiging mapagmataas nila. Kapag umabot na sa isang antas ang pagiging mapagmataas ng isang tao, ganap nang nawala ang kanyang katwiran. Ang pagkakaiba ay kung may katwiran ba sa sinasabi ng isang tao. Mapagmataas ang ilang tao ngunit mayroon pa ring kaunting katwiran. Kung kaya nilang tanggapin ang katotohanan, may pag-asa pa silang mailigtas. Ang ilan ay sobrang mapagmataas kung kaya’t wala na silang katwiran—walang hangganan ang kanilang pagiging mapagmataas—at hindi kailanman matatanggap ng gayong mga tao ang katotohanan. Kung sa sobrang mapagmataas ng mga tao ay wala na silang katwiran, ganap na silang walang kahihiyan at hangal lang sila na mapagmataas. Ang lahat ng ito ay mga paghahayag at pagpapamalas ng isang mapagmataas na disposisyon. Paano nila nasasabi ang isang bagay na gaya ng “Ang Diyos lang ang sinusunod ko” kung wala silang mapagmataas na disposisyon? Tiyak na hindi nila iyon gagawin. Walang duda, kung may mapagmataas na disposisyon ang isang tao, may pagpapamalas siya ng pagiging mapagmataas, at walang dudang magsasabi at gagawa ang taong iyon ng mga bagay na mapagmataas, nang walang anumang katwiran. Sinasabi ng ilang tao, “Wala akong mapagmataas na disposisyon, pero nahahayag sa akin ang gayong mga bagay.” Makatwiran ba ang gayong mga salita? (Hindi.) Sinasabi ng iba, “Hindi ko mapigilan ang sarili ko. Sa sandaling hindi ako mag-ingat, may nagagawa akong mapagmataas.” Makatwiran ba ang mga salitang ito? (Hindi.) Bakit hindi? Ano ang pinag-uugatan ng mga salitang ito? (Ang hindi pagkakilala sa sarili.) Hindi—alam nilang mapagmataas sila, pero kapag naririnig nila ang iba na kinukutya sila, sinasabing, “Bakit napakayabang mo? Ano ang ipinagyayabang mo?” ay napapahiya sila, kung kaya’t sinasabi nila ang gayong mga bagay. Hindi iyon makayanan ng kanilang pride, naghahanap sila ng palusot para mapagtakpan ito, para mapagbalatkayo ito, para mabalutan ito, at makalusot sila. Kaya walang katwiran ang kanilang mga salita. Kapag hindi pa nalulutas ang iyong tiwaling disposisyon, mapagmataas ka kahit kapag hindi ka nagsasalita. Nasa kalikasan ng mga tao ang pagiging mapagmataas, nakakubli ito sa kanilang puso, at maaaring lumitaw anumang oras. Kaya, hangga’t walang pagbabago sa disposisyon, ang mga tao ay mananatiling mapagmataas at mag-aakalang mas matuwid sila kaysa sa iba. Magbibigay Ako ng halimbawa. Dumating sa isang iglesia ang isang bagong halal na lider at natuklasan niya na ang pagtingin sa kanya ng mga tao at ang ekspresiyon sa kanilang mukha ay medyo hindi natutuwa. Iniisip niya, “Hindi ba ako tinatanggap dito? Ako ang bagong halal na lider; paano ninyo ako natatrato nang may ganyang saloobin? Bakit hindi kayo humahanga sa akin? Pinili ako ng mga kapatid, kaya mas magaling ang espirituwal kong tayog kaysa sa inyo, hindi ba?” Kaya bilang resulta, sasabihin niya, “Ako ang bagong halal na lider. Maaaring hindi ako tanggapin ng ilang tao, pero hindi iyon mahalaga. Magpaligsahan tayo nang makita kung sino ang nakapagsaulo ng mas maraming sipi ng mga salita ng Diyos, kung sino ang kayang magbahagi ng mga katotohanan ng mga pangitain. Ibibigay ko ang posisyon ng pagiging lider sa sinumang makapagbabahagi ng mga katotohanan nang mas malinaw kaysa sa akin. Anong masasabi ninyo?” Anong uri ng taktika ito? Kapag walang pakialam ang mga tao sa kanya, hindi siya masaya at gusto niya silang pahirapan at gantihan; ngayong lider na siya, gusto niyang pangibabawan ang mga tao—gusto niyang siya ang nasa itaas. Anong disposisyon ito? (Pagiging mapagmataas.) At madali bang lutasin ang mapagmataas na disposisyon? (Hindi.) Napakadalas na naihahayag ng mga mapagmataas na disposisyon ng tao ang sarili nito. Para sa ibang tao, nakaiinis na marinig ang ibang tao na magbahagi ng bagong kaliwanagan at pagkaunawa: “Bakit wala akong masabi tungkol dito? Hindi ito maaari, kailangan kong mag-isip at makaisip ng mas maganda.” Kaya naglilitanya sila ng maraming doktrina, sinusubukang mahigitan ang iba. Anong disposisyon ito? Ito ay pakikipagpaligsahan para sa karangalan at pakinabang; pagiging mapagmataas din ito. Sa mga bagay na may kinalaman sa disposisyon, maaaring tahimik kang nakaupo, walang anumang sinasabi o ginagawa, pero iiral pa rin ang disposisyon sa loob ng puso mo at sa mga iniisip mo, at maging ang ekspresiyon mo ay maghahayag nito. Kahit pa subukan ng mga tao na makaisip ng mga paraan para pigilin ito, o kontrolin ito, at maging napakaingat nila para mapigilan itong mahayag, may silbi ba ito? (Wala.) Agad na napagtatanto ng ilang tao kapag may nasabi silang mapagmataas: “Nahayag ko na naman ang mapagmataas kong disposisyon—nakakahiya! Kailangang hindi na ako magsabi ng anumang mapagmataas kailanman.” Pero walang silbi ang manumpang ititikom mo na ang bibig mo, hindi ito nasasaiyo, nakabatay ito sa iyong disposisyon. Kaya, kung ayaw mong ihayag ng iyong mapagmataas na disposisyon ang sarili nito, kailangan mo itong ayusin. Hindi ito pagwawasto ng ilang salita, o pagsasatama ng isa sa mga paraan mo ng paggawa ng mga bagay-bagay, at lalo nang hindi ito pagsunod sa kung anong panuntunan. Paglutas ito ng problema ng iyong disposisyon. Ngayong nakapagsalita na Ako tungkol sa paksang ito na kung ano ba mismo ang disposisyon, hindi ba’t mayroon na kayong mas malalim at mas tumatagos na pagkaunawa sa inyong sarili? (Mayroon na.) Ang pagkakilala sa sarili ay hindi pagkakilala sa panlabas na karakter, pag-uugali, mga maling kinagawian, mga mangmang at hangal na bagay na ginawa noon ng isang tao na nakikita ng iba—hindi ito alinman sa mga ito. Sa halip, ito ay pagkakilala sa sariling tiwaling disposisyon ng isang tao at ang mga kasamaang kaya niyang gawin bilang paglaban sa Diyos. Ito ang susi. Sinasabi ng ilang tao, “Lubhang mainitin ang ulo ko, at wala akong magagawa para baguhin ito. Kailan ko mababago ang disposisyong ito?” May ibang nagsasabi, “Hindi ako magaling sa pagpapahayag ng sarili ko, hindi ako magaling magsalita. Ang lahat ng sinasabi ko ay nagpapasama lang ng loob ng mga tao o nakasasakit sa damdamin nila. Kailan ito magbabago?” Tama ba sila sa pagsasabi nito? (Hindi.) Nasaan ang pagkakamali nila? (Ito ay ang hindi pagkilala sa mga bagay na nasa kalikasan ng isang tao.) Tama iyan. Hindi karakter ang tumutukoy sa kalikasan. Gaano man kabuti ang personalidad ng isang tao, maaari pa rin siyang magkaroon ng tiwaling disposisyon.

Katatapos Ko lang talakayin ang dalawang aspeto ng disposisyon. Ang una ay ang pagiging mapagmatigas, ang ikalawa ay ang pagiging mapagmataas. Wala tayong kailangang masyadong sabihin tungkol sa pagiging mapagmataas. Naghahayag ang bawat tao ng maraming mapagmataas na pag-uugali, at kailangan lang ninyong malaman na ang pagiging mapagmataas ay isang aspeto ng disposisyon. May isa pang uri ng disposisyon. Hindi kailanman sinasabi ng ilang tao ang katotohanan kaninuman. Pinag-iisipan at inaayos nila nang todo sa kanilang isipan ang lahat ng bagay bago nila ito sabihin sa mga tao. Hindi mo masasabi kung alin sa mga bagay na sinasabi nila ang totoo, at kung alin ang hindi. Nagsasabi sila ng isang bagay ngayon at iba naman bukas, nagsasabi sila ng isang bagay sa isang tao, at ng iba namang bagay sa isa pa. Ang lahat ng sinasabi nila ay magkakasalungat. Paano mapapaniwalaan ang gayong mga tao? Napakahirap maintindihan nang tumpak ang mga katunayan, at wala kang makuhang direktang salita sa kanila. Anong disposisyon ito? Ito ay pagiging mapanlinlang. Madali bang baguhin ang isang mapanlinlang na disposisyon? Ito ang pinakamahirap baguhin. Ang anumang may kinalaman sa mga disposisyon ay may kaugnayan sa kalikasan ng isang tao, at wala nang mas mahirap pang baguhin kaysa sa mga bagay na may kinalaman sa kalikasan ng isang tao. Ang kasabihang, “Hindi mababago ng isang leopardo ang mga batik nito,” ay ganap na totoo! Anuman ang kanilang sinasabi o ginagawa, palaging nagkikimkim ng sarili nilang mga pakay at layunin ang mga mapanlinlang na tao. Kung wala sila ng mga ito, hindi sila magsasalita. Kung susubukan mong unawain kung ano ang kanilang mga pakay at layunin, tatahimik sila. Kung hindi sinasadya ay may masabi man silang totoo, gagawin nila ang lahat para makaisip ng paraan para baluktutin iyon, para lituhin ka at pigilan kang malaman ang katotohanan. Anuman ang ginagawa ng mga mapanlinlang na tao, hindi nila hahayaan na malaman ninuman ang buong katotohanan tungkol dito. Gaano katagal man ang gugulin ng mga tao kasama sila, walang nakaaalam kung ano ba talaga ang nasa kanilang mga isipan. Ganito ang kalikasan ng mga mapanlinlang na tao. Gaano man karami ang sabihin ng isang mapanlinlang na tao, hinding-hindi malalaman ng iba kung ano ang kanilang mga layunin, kung ano talaga ang iniisip nila, o kung ano mismo ang sinisikap nilang makamtan. Maging ang mga magulang nila ay nahihirapang malaman ito. Napakahirap na subukang maunawaan ang mga mapanlinlang na tao, walang sinumang makaiintindi sa kung ano ang nasa isip nila. Ganito magsalita at kumilos ang mga mapanlinlang na tao: Hindi nila kailanman sinasabi ang nasa kanilang isipan o ipinahahayag kung ano ba talaga ang nangyayari. Isang uri ito ng disposisyon, hindi ba? Kapag mayroon kang mapanlinlang na disposisyon, hindi mahalaga kung ano ang sinasabi o ginagawa mo—ang disposisyong ito ay palaging nasa iyong kalooban, kinokontrol ka, hinihikayat kang magloko at manlinlang, paglaruan ang mga tao, pagtakpan ang katotohanan, at magpanggap. Ito ay pagiging mapanlinlang. Ano pang ibang partikular na mga pag-uugali ang ginagawa ng mga mapanlinlang na tao? Magbibigay Ako ng isang halimbawa. Nag-uusap ang dalawang tao, at ang isa sa kanila ay nagsasalita tungkol sa kanyang pagkakilala sa sarili; patuloy na nagsasalita ang taong ito tungkol sa kung paano na siya bumuti, at sinusubukan niyang paniwalain dito iyong kausap niya, pero hindi niya sinasabi rito ang mga totoong katunayan sa bagay na iyon. Dito, mayroong itinatago, at ipinahihiwatig nito ang isang disposisyon—ang pagiging mapanlinlang. Tingnan natin kung matutukoy ninyo ito. Sabi ng taong ito, “Nakaranas ako ng ilang bagay kamakailan, at pakiramdam ko ay walang naging kabuluhan ang pananalig ko sa Diyos sa mga taong ito. Wala akong anumang natamo. Napakahirap ko at kaawa-awa! Hindi gaanong naging mabuti ang pag-uugali ko kamakailan, pero handa na akong magbago.” Pero mayamaya pagkasabi nito, walang anumang makikitang pagpapahayag ng pagsisisi sa kanya. Ano ang problema rito? Ito ay na nagsinungaling at nanlinlang siya ng iba. Kapag narinig siya ng ibang mga tao na sabihin ang mga bagay na iyon, iisipin nila, “Hindi hinangad noon ng taong ito ang katotohanan, pero ang katunayang nasasabi na niya ngayon ang ganitong mga bagay ay nagpapakita na tunay na siyang nagsisi. Walang duda rito. Hindi natin siya dapat tingnan gaya ng dati, kundi nang may bago at mas mabuting pagtingin.” Ganito magbulay-bulay at mag-isip ang mga tao matapos marinig ang mga salitang iyon. Pero ang kasalukuyan bang kalagayan ng taong iyon ay kagaya ng sinasabi niya? Ang realidad ay hindi. Hindi pa siya tunay na nagsisi, pero nagbibigay ang kanyang mga salita ng ilusyon na nakapagsisi na siya, at naging mas mabuti na siya, at na iba na siya kaysa sa dati. Ito ang nais niyang makamit sa kanyang mga salita. Sa pagsasalita nang ganito upang linlangin ang mga tao, anong disposisyon ang inihahayag niya? Ito ay ang pagiging mapanlinlang—at ito ay napakatuso! Ang katunayan ay wala siya ni anumang kamalayan na nabigo siya sa pananalig niya sa Diyos, na siya ay mahirap at kaawa-awa. Humihiram siya ng espirituwal na mga salita at pananalita upang manlinlang ng mga tao, upang makamit niya ang layunin niyang magawa ang iba na isiping mabuti siya at magkaroon sila ng magandang pagtingin sa kanya. Hindi ba’t pagiging mapanlinlang ito? Oo, at kapag masyadong mapanlinlang ang isang tao, hindi madali para sa kanya na magbago.

May isa pang uri ng tao na hindi kailanman simple o bukas sa kanyang pananalita. Palagi siyang nagtatago at nagkukubli ng mga bagay-bagay, kumukuha ng impormasyon mula sa mga tao sa bawat pagkakataon at sinusubukang malaman ang iniisip nila. Palagi niyang gustong malaman ang buong katotohanan tungkol sa ibang mga tao, pero hindi niya sinasabi kung ano ang nasa kanyang puso. Walang sinumang nakauugnayan niya ang makaaasam na malaman ang buong katotohanan tungkol sa kanya. Hindi gusto ng ganitong mga tao na malaman ng iba ang kanilang mga plano, at hindi nila ibinabahagi ang mga ito kaninuman. Anong disposisyon ito? Ito ay isang mapanlinlang na disposisyon. Ang ganitong mga tao ay labis na tuso, hindi sila maarok ng mga tao. Kung may mapanlinlang na disposisyon ang isang tao, walang dudang isa siyang mapanlinlang na tao, at mapanlinlang ang kanyang kalikasang diwa. Hinahangad ba ng ganitong uri ng tao ang katotohanan sa kanyang pananalig sa Diyos? Kung hindi niya sinasabi ang katotohanan sa harap ng ibang mga tao, magagawa ba niyang sabihin ang katotohanan sa harap ng Diyos? Tiyak na hindi. Hindi kailanman sinasabi ng isang mapanlinlang na tao ang katotohanan. Maaaring nananalig siya sa Diyos, pero tunay bang pananalig ang mayroon siya? Anong uri ng saloobin ang mayroon siya tungo sa Diyos? Tiyak na marami siyang pag-aalinlangan sa kanyang puso: “Nasaan ang Diyos? Hindi ko Siya nakikita. Ano ang katunayan na totoo nga Siya?” “Kataas-kataasan ang kapangyarihan ng Diyos sa lahat ng bagay? Talaga? Galit na galit na inaapi at inaaresto ng rehimen ni Satanas ang mga nananalig sa Diyos. Bakit hindi ito winawasak ng Diyos?” “Paano ba mismo inililigtas ng Diyos ang mga tao? Totoo ba ang Kanyang pagliligtas? Hindi ito gaanong malinaw.” “Makapapasok ba o hindi sa kaharian ng langit ang isang nananalig? Kung walang anumang pagpapatunay, mahirap sabihin.” Kung may napakaraming pag-aalinlangan sa Diyos sa kanyang puso, tapat ba niyang maigugugol ang kanyang sarili para sa Diyos? Hindi ito posible. Nakikita niya ang lahat ng taong ito na tinalikdan ang lahat ng mayroon sila upang sumunod sa Diyos, na ginugugol ang kanilang sarili para sa Diyos at ginagampanan ang kanilang mga tungkulin, at iniisip niya, “Kailangan kong hindi ibigay ang lahat. Hindi ako puwedeng maging kasinghangal nila. Kung ibibigay ko ang lahat sa Diyos, paano ako mabubuhay sa kinabukasan? Sino ang mag-aalaga sa akin? Kailangan kong magkaroon ng plano para sa kagipitan.” Makikita mo kung gaano “katalino” ang mga mapanlinlang na tao, kung gaano nila pag-isipan ang kinabukasan. Mayroong ilan na, kapag nakikita nila ang ibang tao sa mga pagtitipon na nagtatapat tungkol sa kanilang pagkakilala sa kanilang katiwalian, na nagsasabi ng mga nakatago sa kanilang puso kapag nagbabahagi, at na matapat na nagsasabi kung ilang beses silang nakiapid, ay iniisip na, “Hangal ka! Mga pribadong bagay ang mga iyan; bakit mo iyan sasabihin sa iba? Hindi mo ako mapaaamin ng mga bagay na iyan!” Ganito ang mga mapanlinlang na tao—mas gugustuhin pa nilang mamatay kaysa maging matapat, at hindi nila sinasabi kaninuman ang buong katotohanan. Sinasabi ng ilang tao, “Lumabag ako at nakagawa ng ilang masasamang bagay, at medyo nahihiya akong harapang sabihin ang mga ito sa ibang mga tao. Mga pribadong bagay ang mga ito, kung tutuusin, at kahiya-hiya ang mga ito. Pero hindi ko maaaring itago o ikubli ang mga ito sa Diyos. Dapat kong sabihin ang mga ito sa Diyos, nang tapat at hayagan. Hindi ako mangangahas na sabihin sa ibang mga tao ang aking mga iniisip o ang mga pribadong bagay, pero kailangan kong sabihin sa Diyos. Kahit sino pa ang paglihiman ko, hindi ako maaaring maglihim sa Diyos.” Ito ang saloobin sa Diyos ng isang tapat na tao. Subalit ang mga mapanlinlang na tao ay nag-iingat sa lahat ng tao, hindi sila nagtitiwala kaninuman, at hindi sila matapat na nakikipag-usap kaninuman. Wala silang pinagsasabihan ng buong katotohanan, at walang sinumang makaintindi sa kanila. Ito ang mga pinakamapanlinlang na mga tao sa lahat. Ang lahat ng tao ay may mapanlinlang na disposisyon; nagkakaiba lang sa kung gaano ito katindi. Bagamat maaaring nagtatapat at nagbabahagi ka ng iyong mga problema sa mga pagtitipon, nangangahulugan ba iyon na wala kang mapanlinlang na disposisyon? Hindi, mayroon ka rin niyon. Bakit Ko ito sinasabi? Narito ang isang halimbawa: Maaaring kaya mong magtapat kapag nagbabahagi ka tungkol sa mga bagay na walang kinalaman sa iyong pagpapahalaga sa sarili o banidad, mga bagay na hindi nakahihiya, at mga bagay kung saan hindi ka pupungusan o iwawasto—pero kung may nagawa kang bagay na lumalabag sa mga katotohanang prinsipyo, bagay na kamumuhian at kasusuklaman ng lahat, magagawa mo bang matapat na magbahagi tungkol doon sa mga pagtitipon? At kung may nagawa kang karima-rimarim, lalo nang magiging mas mahirap para sa iyo na magtapat at ibunyag ang katotohanan tungkol doon. Kung may magsisiyasat doon o magtatangkang manisi para doon, gagawin mo ang lahat ng iyong makakaya para itago iyon, at matatakot kang mabunyag iyon. Palagi mo iyong susubukang pagtakpan at malusutan. Hindi ba’t isa itong mapanlinlang na disposisyon? Maaaring naniniwala ka na kung hindi mo ito sasabihin nang malakas ay walang makaaalam dito, at na maging ang Diyos ay walang magagawa sa iyo. Iyan ay mali! Tinitingnan ng Diyos ang pinakanatatago ng isang tao. Kung hindi mo ito madama, hindi mo kilala ang Diyos ni bahagya. Hindi lamang nililinlang ng mga mapanlinlang na tao ang iba—nangangahas pa silang subukang linlangin ang Diyos at gumamit ng mga mapanlinlang na pamamaraan para labanan Siya. Matatamo ba ng ganitong mga tao ang pagliligtas ng Diyos? Matuwid at banal ang disposisyon ng Diyos, at ang mga mapanlinlang na tao ang pinakakinamumuhian Niya. Kaya, pinakamahirap para sa mga mapanlinlang na tao na matamo ang kaligtasan. Ang mga taong may mapanlinlang na kalikasan ang pinakamadalas magsinungaling. Magsisinungaling sila maging sa Diyos at susubukan nilang linlangin Siya, at may katigasan ng ulo silang hindi nagsisisi. Nangangahulugan ito na hindi sila makatatamo ng pagliligtas ng Diyos. Kung paminsan-minsan lang naghahayag ng tiwaling disposisyon ang isang tao, kung nagsisinungaling at nanlilinlang siya ng mga tao pero simple at tapat siya sa Diyos at nagsisisi siya sa Diyos, ang ganitong uri ng tao ay mayroon pa ring pag-asang matamo ang kaligtasan. Kung isa ka talagang taong may katinuan, dapat mong buksan ang iyong sarili sa Diyos, kausapin Siya nang mula sa puso, at pagnilayan at kilalanin ang iyong sarili. Dapat ay hindi ka na magsinungaling sa Diyos, dapat ay hindi mo Siya subukang linlangin kailanman, at lalo nang dapat ay hindi ka magtago ng anuman sa Kanya. Ang katunayan ay may ilang bagay na hindi kailangang malaman ng mga tao. Hanggat tapat ka sa Diyos tungkol sa mga ito, ayos lang iyon. Kapag may ginagawa ka, tiyakin mong huwag kang maglilihim sa Diyos. Maaari mong sabihin sa Diyos ang lahat ng bagay na hindi angkop sabihin sa ibang mga tao. Ang taong gumagawa nito ay matalino. Bagamat maaaring may ilang bagay na sa tingin nila ay hindi kailangang ipagtapat sa iba, hindi ito dapat tawagin na pagiging mapanlinlang. Iba ang mga mapanlinlang na tao: Naniniwala sila na dapat nilang itago ang lahat, na hindi nila maaaring sabihin ang anuman sa ibang mga tao, lalo na pagdating sa mga pribadong bagay. Kung hindi magiging kapaki-pakinabang sa kanila na sabihin ang isang bagay, hindi nila ito sasabihin, maging sa Diyos. Hindi ba’t isa itong mapanlinlang na disposisyon? Mapanlinlang nga ang ganitong tao! Kung masyadong mapanlinlang ang isang tao, na hindi niya sinasabi sa Diyos ang katotohanan, at patuloy niyang inililihim sa Diyos ang lahat, isa pa ba siyang taong nananalig sa Diyos? Mayroon ba siyang tunay na pananampalataya sa Diyos? Isa siyang taong may pagdududa sa Diyos, at sa kanyang puso, hindi siya nananalig sa Diyos. Kaya, hindi ba’t huwad ang kanyang pananampalataya? Isa siyang hindi nananalig, isang huwad na mananampalataya. May mga panahon ba kayo na nagdududa kayo sa Diyos at nagiging maingat laban sa Kanya? (Oo.) Ang magduda sa Diyos at maging maingat laban sa Kanya, anong uri ito ng disposisyon? Isa itong mapanlinlang na disposisyon. Lahat ng tao ay may mapanlinlang na disposisyon, nagkakaiba lang kung gaano katindi. Hanggat kaya mong tanggapin ang katotohanan, magagawa mong makamit ang pagsisisi at pagbabago.

Para sa ilang tao, kapag may nangyayari sa kanila, naghahayag sila ng isang tiwaling disposisyon, mayroon silang mga kuru-kuro at ideya, mayroon silang masasamang palagay tungkol sa ibang mga tao, at hinuhusgahan at sinisiraan nila ang mga ito kapag nakatalikod ang mga ito. Kaya nilang pagnilayan ang kanilang sarili at maging ganap na tapat tungkol sa mga bagay na ito, pero kapag gumagawa sila ng ilang kahiya-hiyang bagay, nais nila itong sarilinin, at itago sa puso nila magpakailanman. Hindi lamang nila hindi pinag-uusapan ang mga bagay na ito kasama ng ibang tao, kundi hindi pa nila sinasabi ang mga ito sa Diyos kapag nananalangin sila. Sinusubukan pa nga nila ang lahat ng makakaya nila para makaisip ng mga kasinungalingan para mapagtakpan ang mga ito o maikubli ang mga ito. Isa itong mapanlinlang na disposisyon. Kapag mayroon kang ganitong mga iniisip, kapag namumuhay ka sa ganitong uri ng kalagayan, dapat mong pagnilayan ang sarili mo, at malinaw na makita na hindi ka isang taong matapat, na wala sa mga inilalarawan ng Diyos bilang matapat na tao ang naipapahayag sa iyo, na isa ka talagang taong mapanlinlang, at na bagamat ikaw ay estupido, mababa ang kakayahan, at mabagal ang isip, isa ka pa ring taong mapanlinlang. Ito ang ibig sabihin ng makilala ang iyong sarili. Ang dapat man lang na magawa mong makamit sa pagkakilala sa iyong sarili ay na magawa mong malinaw na makita at makilala ang hayagang katiwalian na inihahayag mo, at magawang hanapin ang katotohanan upang maayos ito. Kung alam mo talaga ang sarili mong mapanlinlang na disposisyon, dapat kang laging manalangin sa Diyos, magnilay sa iyong sarili, tukuyin at suriin ang iyong mapanlinlang na disposisyon ayon sa salita ng Diyos, at makita ang diwa nito; pagkatapos noon ay magkakaroon ka ng pag-asang matakasan ang iyong tiwaling disposisyon ng pagiging mapanlinlang. Hindi malinaw na makita ng ilang tao ang pagkakaiba ng mga taong mapanlinlang at ng mga taong tapat—na nangangahulugang masyadong mababa ang kanilang kakayahan. Madalas gamitin ng ilang tao ang kanilang mababang kakayahan, kahangalan, kamangmangan, kawalan ng kasanayan sa mga salita, pagiging nakakaasiwa, at ang pagiging kadalasang dinaraya bilang patunay ng katapatan. Palagi nilang sinasabi sa iba, “Masyado akong tapat, madalas akong napapahamak dahil doon, hindi ko alam kung paano manlamang sa iba—pero gusto ako ng Diyos dahil tapat akong tao.” Tama ba ang mga salitang ito? Katawa-tawa ang ganitong mga salita, dinisenyo ang mga ito para manloko ng mga tao, walang galang at walang kahihiyan ang mga ito. Paano magiging tapat ang mga taong hangal at estupido? Magkaiba ang dalawang bagay na ito. Malaking pagkakamali na tratuhing katapatan ang mga estupidong bagay na nagawa mo. Nakikita ng lahat na maging ang mga hangal ay kadalasang mapagmataas at may labis na pagtingin sa sarili. Gaano man kamangmang at kakulang sa kakayahan ang mga tao, kaya pa rin nilang magsinungaling at manlinlang ng iba. Hindi ba’t katunayan ang lahat ng ito? Talaga bang hindi kailanman gumagawa ng anumang masama ang mga hangal at ang mga taong may mababang kakayahan? Talaga bang wala silang mga tiwaling disposisyon? Mayroon talaga sila. Sinasabi rin ng ilang tao na tapat sila at ipinagtatapat nila sa iba ang kanilang mga kasinungalingan, pero hindi sila nangangahas na ipagtapat ang mga kahiya-hiyang ginagawa nila. Kapag iwinawasto ng iglesia ang kanilang mga problema, hindi nila ito magawang tanggapin at hindi sila nagpapasakop ni kaunti, mas gusto nilang gumawa ng kung anu-ano nang hindi nakikita at paunti-unting ilabas ang katotohanan. Ang ganitong uri ng mapanlinlang na tao ay hindi tumatanggap ng katotohanan ni paano man, at hindi siya nagpapasakop ni bahagya, pero iniisip pa rin niya na matapat siya. Hindi ba’t ganap na kawalan ng kahihiyan ang gawin niya ito? Lubos itong kahangalan! Ang ganitong uri ng tao ay ganap na hindi tapat, ni walang muwang. Ang mga estupidong tao ay mga estupidong tao; ang mga hangal ay mga hangal. Ang mga walang muwang na tao lamang na hindi mapanlinlang ang matatapat.

Paano matutukoy ang mga mapanlinlang na tao? Anu-ano ang mga pag-uugali ng mga taong mapanlinlang? Kaninuman sila makisama o makipag-ugnayan, hindi nila kailanman hinahayaan ang sinuman na usisain kung ano ba talaga ang nangyayari sa kanila; palagi silang nag-iingat sa iba, palagi silang gumagawa ng mga bagay-bagay kapag nakatalikod ang mga tao, at hindi nila kailanman sinasabi kung ano ba talaga ang iniisip nila. Maaaring minsan ay medyo magsalita sila tungkol sa pagkakilala sa sarili nila, pero hindi nila binabanggit ang mahahalagang punto o mahahalagang salita, at takot sila na may masabi sila na hindi sinasadya. Masyado silang sensitibo sa mga bagay na ito, dahil sa takot na baka makita ng iba ang kanilang mga kapintasan. Isa itong uri ng mapanlinlang na disposisyon. Bukod pa rito, sinasadya ng ilang tao na magpanggap para isipin ng iba na wala silang muwang, na kaya nilang magtiis ng pagdurusa at hindi magreklamo, o na espirituwal sila at na minamahal at hinahangad nila ang katotohanan. Malinaw na hindi sila ganitong uri ng tao, pero ipinagpipilitan nilang magpanggap nang ganito para sa iba. Isa rin itong mapanlinlang na disposisyon. Ang lahat ng sinasabi at ginagawa ng mga mapanlinlang na tao ay may intensyon sa likod nito. Kung wala silang anumang intensyon, hindi sila magsasalita o kikilos. Mayroong disposisyon sa loob nila na nag-uudyok sa kanila na gawin ito, at iyon ay ang disposisyon ng pagiging mapanlinlang. Kapag may mapanlinlang na disposisyon ang mga tao, madali ba itong baguhin? Gaano kalaki na ang inyong ipinagbago? Nakatapak na ba kayo sa landas ng paghahangad ng katapatan? (Oo, ito ang direksyong pinagsisikapan namin.) Ilang hakbang na ang nagawa ninyo? O napako ba kayo sa yugto ng pagnanais na gawin ito? (Isa pa rin lang itong bagay na gusto naming gawin. Kung minsan, pagkatapos naming magawa ang isang bagay ay saka lang namin napagtatanto na mayroon ditong panlilinlang, na sinusubukan naming magbigay ng maling impresyon sa mga tao; saka lang namin napagtatanto na naging mapanlinlang kami.) Napagtatanto ninyong ito ay pagiging mapanlinlang—pero nagawa ba ninyong mapagtanto na isa itong uri ng tiwaling disposisyon? At saan nga ba nagmumula ang mga mapanlinlang na bagay na ito? (Mula sa aming kalikasan.) Tama iyan, mula sa inyong kalikasan. At nagiging hadlang ba sa inyo ang mga tiwaling bagay na ito? Mahirap layuan ang mga ito, mahirap harapin, mahirap takasan—at labis na nakaliligalig din. Bakit nakaliligalig ang mga ito? Ano sa mga ito ang nagpapahirap sa iyo? (Gusto naming magbago, pero labis kaming nahihirapan kapag hindi namin ito nagagawa.) Isa iyang aspeto, pero hindi iyan maituturing na nakaliligalig. Kapag kinokontrol ng mapanlinlang na disposisyon ang isang tao, kaya niyang magsinungaling at mandaya ng iba kahit anong oras o lugar, at anuman ang mangyari sa kanya, iisipin niya kung paano magsinungaling para makapandaya at makapanlinlang ng mga tao. Kahit pa gusto niyang kontrolin ang kanyang sarili, hindi niya kaya, hindi ito kusa. Nandito ang problema. Isa itong problema ng disposisyon. Sa ilang paraan maihahayag ng isang mapanlinlang na disposisyon ang sarili nito? Sa pag-uusisa, panlilinlang, pag-iingat, pati na sa paghihinala, pagkukunwari at pagpapanggap. Ang disposisyong inilalantad at ipinakikita ng ganitong mga pag-uugali ay ang pagiging mapanlinlang. Matapos pagbahaginan ang mga paksang ito, mayroon na ba kayong mas malinaw na pagkakilala sa mapanlinlang na disposisyon? Mayroon pa rin ba sa inyo na nagsasabing, “Wala akong mapanlinlang na disposisyon, hindi ako mapanlinlang na tao, malapit na akong maging tapat na tao”? (Wala.) Maraming tao ang hindi gaanong nauunawaan kung ano ba mismo ang isang tapat na tao. Sinasabi ng ilan na ang matatapat na tao ay ang mga taong walang muwang at prangka, ang mga inaapi at ibinubukod saanman sila magpunta, o ang mababagal at palaging medyo nahuhuling magsalita at kumilos kaysa sa ibang mga tao. Ang ilang hangal at mangmang na tao, na gumagawa ng matinding kahangalan kung kaya’t hinahamak sila ng iba, ay inilalarawan din ang kanilang sarili bilang matatapat na tao. At lahat ng walang pinag-aralang tao mula sa mabababang antas ng lipunan, na nakararamdam na mas mababa silang tao, ay sinasabi rin na sila ay matatapat na tao. Nasaan ang kanilang pagkakamali? Hindi nila alam kung ano ba ang isang tapat na tao. Ano ang pinagmumulan ng kanilang maling pagkaunawa? Ang pangunahing dahilan ay na hindi nila nauunawaan ang katotohanan. Naniniwala sila na ang “matatapat na taong” sinasabi ng Diyos ay mga hangal at mga estupido, na sila ay walang pinag-aralan, mabagal magsalita at mangusap, inaapi at pinagmamalupitan, at madaling nadadaya at naloloko. Ang implikasyon ay na ang mga layon ng pagliligtas ng Diyos ay ang mga walang utak na taong nasa ibaba ng lipunan na madalas itinutulak-tulak ng iba. Sino ba ang ililigtas ng Diyos kundi ang mga hamak at mahihirap na taong ito? Hindi ba’t ito ang kanilang pinaniniwalaan? Ang mga iyon ba talaga ang mga taong inililigtas ng Diyos? Isa itong maling pagkaunawa sa kalooban ng Diyos. Ang mga taong inililigtas ng Diyos ay ang mga taong nagmamahal sa katotohanan, ang mga may kakayahan at abilidad na makaunawa, silang lahat ay mga taong may konsiyensiya at katinuan, na kayang tuparin ang mga atas ng Diyos at gawin nang maayos ang kanilang tungkulin. Sila ay mga taong kayang tanggapin ang katotohanan at iwaksi ang mga tiwali nilang disposisyon, at sila ay mga taong tunay na nagmamahal sa Diyos, sumusunod sa Diyos, at sumasamba sa Diyos. Bagamat ang karamihan sa mga taong ito ay mula sa ibaba ng lipunan, mula sa mga pamilya ng mga manggagawa at magsasaka, tiyak na hindi sila mga taong malabo ang isip, walang utak, o walang silbi. Sa kabaligtaran, matatalino silang tao na kayang tanggapin, isagawa at magpasakop sa katotohanan. Lahat sila ay matutuwid na tao, na tatalikdan ang makamundong karangalan at mga kayamanan para masunod ang Diyos at matamo ang katotohanan at ang buhay—sila ang pinakamatatalinong tao sa lahat. Lahat sila ay matatapat na taong tunay na nananalig sa Diyos at tunay na iginugugol ang kanilang sarili para sa Kanya. Matatamo nila ang pagsang-ayon at mga pagpapala ng Diyos, at magagawa silang perpekto upang maging mga tao Niya at mga haligi ng Kanyang templo. Sila ay mga taong gawa sa ginto, pilak, at mamahaling hiyas. Ang mga taong magulo ang isip, hangal, katawa-tawa, at walang silbi ang mga palalayasin. Ano ang tingin ng mga hindi nananalig at ng mga katawa-tawang tao sa gawain at plano ng pamamahala ng Diyos? Bilang isang tapunan, hindi ba? Hindi lamang mababa ang kakayahan ng mga taong ito, katawa-tawa pa sila. Gaano karaming salita ng Diyos man ang mabasa nila, hindi nila kayang maunawaan ang katotohanan, at gaano karaming sermon man ang marinig nila, hindi nila kayang makapasok sa realidad—kung ganito sila kahangal, maliligtas pa ba sila? Gugustuhin ba ng Diyos ang ganitong uri ng tao? Gaano karaming taon man na silang naging mananampalataya, hindi pa rin nila nauunawaan ang anumang katotohanan, walang katuturan pa rin ang kanilang sinasabi, pero itinuturing pa rin nila ang kanilang sarili na matapat—wala ba silang kahihiyan? Hindi nauunawaan ng ganitong mga tao ang katotohanan. Palaging mali ang pagkaunawa nila sa kalooban ng Diyos, pero saanman sila pumunta, sinasabi nila ang kanilang mga maling pagkaunawa, ipinangangaral ang mga ito bilang katotohanan, sinasabi sa mga tao, “Mabuti ang medyo maapi, dapat mawalan nang kaunti ang mga tao, dapat silang medyo maging hangal—ang mga ito ang mga layon ng pagliligtas ng Diyos at sila ang mga taong ililigtas ng Diyos.” Kasuklam-suklam ang mga taong nagsasabi ng mga ganitong bagay; nagdadala ito ng malaking kahihiyan sa Diyos! Napakakasuklam-suklam nito! Ang mga haligi ng kaharian ng Diyos at ang mga mananagumpay na inililigtas ng Diyos ay lahat mga taong nauunawaan ang katotohanan, at na marurunong. Sila ang mga taong magkakaroon ng bahagi sa kaharian ng langit. Ang lahat ng hangal at mangmang, walang kahihiyan at walang katinuan, na wala ni katiting na pagkaunawa sa katotohanan, na mga walang utak at hangal—hindi ba’t lahat sila ay walang silbi? Paano magkakaroon ng bahagi sa kaharian ng langit ang ganitong mga tao? Ang matatapat na taong tinutukoy ng Diyos ay ang mga taong kayang isagawa ang katotohanan sa sandaling maunawaan nila ito, ang marurunong at matatalino, na basta nagtatapat sa Diyos, at na kumikilos ayon sa prinsipyo at ganap na sumusunod sa Diyos. Ang lahat ng taong ito ay may pusong may takot sa Diyos, nakatuon sila sa paggawa ng mga bagay-bagay ayon sa mga prinsipyo, at lahat sila ay hinahangad na ganap na sundin ang Diyos at minamahal nila ang Diyos sa puso nila. Sila lamang ang tunay na matatapat na tao. Kung ni hindi alam ng isang tao kung ano ang ibig sabihin ng maging tapat, kung hindi niya makita na ang diwa ng matatapat na tao ay ang ganap na sumunod sa Diyos, matakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan, o na ang matatapat na tao ay matatapat dahil minamahal nila ang katotohanan, dahil minamahal nila ang Diyos, at dahil isinasagawa nila ang katotohanan—ang ganoong uri ng tao ay napakahangal, at tunay na walang pagkakilala. Ang matatapat na tao ay ganap na hindi ang mga walang muwang, malabo ang isip, mangmang, at hangal na taong inaakala ng mga tao; sila ay mga taong may normal na pagkatao, na may konsiyensiya at katinuan. Ang katalinuhan ng matatapat na tao ay na kaya nilang makinig sa mga salita ng Diyos at maging tapat, at ito ang dahilan kung kaya’t pinagpapala sila ng Diyos.

Wala nang mas makabuluhan pa kaysa sa kahilingan ng Diyos na maging tapat ang mga tao—hinihiling Niya na mamuhay sa harapan Niya ang mga tao, na tanggapin nila ang Kanyang pagsisiyasat, at na mamuhay sila sa liwanag. Ang matatapat na tao lamang ang mga tunay na miyembro ng sangkatauhan. Ang mga taong hindi tapat ay mga halimaw, sila ay mga hayop na naglalakad nang nakasuot ng damit ng mga tao, hindi sila mga tao. Para mahangad na maging tapat na tao, kailangan mong umasal ayon sa mga hinihingi ng Diyos; kailangan mong dumanas ng paghatol, pagkastigo, pagwawasto at pagpupungos. Kapag nalinis ang iyong tiwaling disposisyon at nagagawa mong isagawa ang katotohanan at mamuhay ayon sa mga salita ng Diyos, saka ka lamang magiging isang tapat na tao. Ang mga taong mangmang, hangal, at walang muwang ay hinding-hindi matatapat na tao. Sa paghingi na maging tapat ang mga tao, hinihiling sa kanila ng Diyos na magkaroon ng normal na pagkatao, na iwaksi ang kanilang pagiging mapanlinlang at ang kanilang mga balatkayo, na hindi magsinungaling o manlinlang ng iba, na gawin nang may katapatan ang kanilang tungkulin, at magawang mahalin at sundin Siya nang tunay. Ang mga taong ito lamang ang mga tao ng kaharian ng Diyos. Hinihingi ng Diyos na maging mabubuting sundalo ni Cristo ang mga tao. Ano ang mabubuting sundalo ni Cristo? Kailangan ay taglay nila ang katotohanang realidad at kaisa sila ni Cristo sa puso at isip. Sa anumang oras at lugar, kailangan ay kaya nilang dakilain at patotohanan ang Diyos, at kaya nilang gamitin ang katotohanan upang makipagdigmaan kay Satanas. Sa lahat ng bagay, kailangang nasa panig sila ng Diyos, nagpapatotoo, at ipinamumuhay ang katotohanang realidad. Kailangan ay kaya nilang ipahiya si Satanas at magwagi ng mga kahanga-hangang tagumpay para sa Diyos. Iyan ang ibig sabihin ng maging mabuting sundalo ni Cristo. Ang mabubuting sundalo ni Cristo ay mga mananagumpay, sila ang mga taong napagtatagumpayan si Satanas. Sa paghingi na maging tapat at hindi mapanlinlang ang mga tao, hindi sa kanila hinihingi ng Diyos na maging mga hangal, kundi na alisin nila sa sarili nila ang kanilang mapanlinlang na mga disposisyon, matamo nila ang pagpapasakop sa Kanya at magdala sila ng kaluwalhatian sa Kanya. Ito ang makakamit sa pagsasagawa sa katotohanan. Hindi ito pagbabago sa pag-uugali ng isang tao, hindi ito pagsasalita lang nang mas marami o mas kaunti, at hindi rin ito tungkol sa kung paano kumilos ang isang tao. Sa halip, tungkol ito sa layuning nasa likod ng pananalita at mga kilos ng isang tao, ng mga kaisipan at ideya ng isang tao, ng mga ambisyon at ninanais ng isang tao. Ang lahat ng nabibilang sa mga paghahayag ng tiwaling disposisyon at sa kamalian ay kailangang baguhin sa pinakaugat nito, upang umayon ito sa katotohanan. Para magtamo ang isang tao ng pagbabago sa disposisyon, kailangan ay magawa niyang maunawaan ang diwa ng disposisyon ni Satanas. Kung kaya mong maunawaan ang diwa ng isang mapanlinlang na disposisyon, na ito ay disposisyon ni Satanas at ang mukha ng diyablo, kung kaya mong kamuhian si Satanas at talikdan ang diyablo, magiging madali para sa iyo na iwaksi ang tiwali mong disposisyon. Kung hindi mo alam na may mapanlinlang na kalagayan sa kalooban mo, kung hindi mo nakikilala ang mga paghahayag ng isang mapanlinlang na disposisyon, hindi mo malalaman kung paano hanapin ang katotohanan upang malutas ito, at magiging mahirap para sa iyo na baguhin ang iyong mapanlinlang na disposisyon. Kailangan mo munang makilala kung anu-anong bagay ang nahahayag sa iyo, at sa kung anong aspeto ng isang tiwaling disposisyon ang mga ito. Kung ang mga inihahayag mo ay mula sa isang mapanlinlang na disposisyon, kamumuhian mo ba ito sa iyong puso? At kung oo, paano ka dapat magbago? Kailangan mong harapin ang iyong mga intensyon at itama ang iyong mga pananaw. Kailangan mo munang hanapin ang katotohanan tungkol sa bagay na ito para malutas ang iyong mga problema, sikaping matamo ang hinihingi ng Diyos at mapalugod Siya, at maging isang taong hindi sinusubukang linlangin ang Diyos o ang ibang mga tao, maging iyong mga medyo hangal o mangmang. Ang pagtatangkang linlangin ang isang taong hangal o mangmang ay napakaimoral—ginagawa ka nitong diyablo. Para maging tapat na tao, kailangang hindi mo linlangin o pagsinungalingan ang sinuman. Subalit, para sa mga diyablo at kay Satanas, kailangan mong maging matalino sa pagpili ng iyong mga salita; kung hindi, malamang ay maloko ka ng mga ito at makapagdala ka ng kahihiyan sa Diyos. Tanging sa matalinong pagpili sa iyong mga salita at sa pagsasagawa ng katotohanan mo lamang magagawang mapagtagumpayan at maipahiya si Satanas. Ang mga taong mangmang, hangal, at matigas ang ulo ay hindi kailanman magagawang maunawaan ang katotohanan; maaari lamang silang lokohin, paglaruan, at yurakan ni Satanas, at sa huli ay lamunin.

Sunod, pag-usapan natin ang ikaapat na uri ng disposisyon. Kapag nagtitipon, kaya ng ilang tao na magbahagi nang kaunti tungkol sa sarili nilang mga kalagayan, pero pagdating sa diwa ng mga isyu, sa mga personal nilang motibo at ideya, nagiging palaiwas na sila. Kapag inilantad sila ng mga tao bilang may mga motibo at mithiin, tila tumatango sila at inaamin ang mga ito. Pero kapag sinubukan ng mga tao na ilantad o suriin pa nang mas malalim ang anumang bagay, hindi nila ito makayanan, tumatayo sila at umaalis. Bakit sila tumatakas sa napakahalagang oras? (Hindi nila tinatanggap ang katotohanan at ayaw nilang harapin ang sarili nilang mga problema.) Isa itong problema ng disposisyon. Kapag ayaw nilang tanggapin ang katotohanan upang malutas ang mga problemang nasa loob nila, hindi ba’t nangangahulugan ito na nayayamot sila sa katotohanan? Anu-anong uri ng sermon ang pinakaayaw marinig ng ilang lider at manggagawa? (Ang mga sermon tungkol sa kung paano matukoy ang mga anticristo at huwad na lider.) Tama. Iniisip nila, “Ang lahat ng pag-uusap na ito tungkol sa pagtukoy sa mga anticristo at huwad na lider, at tungkol sa mga Pariseo—bakit ninyo ito tinatalakay masyado? Nababagabag ninyo ako.” Pagkatapos marinig na pag-uusapan ang pagtukoy sa mga huwad na lider at manggagawa, naghahanap sila ng anumang palusot para umalis. Ano ang ibig sabihin ng “umalis” dito? Tumutukoy ito sa pagtakas, sa pagtatago. Bakit nila sinusubukang magtago? Kapag nagsasabi ang ibang tao ng mga katunayan, dapat kang makinig: Makabubuti sa iyo ang makinig. Pansinin mo ang mga bagay na masakit pakinggan o mahirap tanggapin para sa iyo; pagkatapos, dapat mong madalas na pag-isipan ang mga ito, dahan-dahang tanggapin ang mga ito, at dahan-dahan kang magbago. Kaya bakit magtatago? Pakiramdam ng mga ganitong tao ay masyadong malupit at hindi madaling pakinggan ang mga salitang ito ng paghatol, kaya umuusbong sa kalooban nila ang paglaban at kawalan ng pakialam. Sinasabi nila sa sarili nila, “Hindi ako anticristo o huwad na lider—bakit ako patuloy na pinag-uusapan? Bakit hindi ninyo pag-usapan ang ibang tao? Magsabi kayo ng tungkol sa pagtukoy sa masasamang tao, huwag ako ang pag-usapan ninyo!” Nagiging palaiwas sila at palasalungat. Anong disposisyon ito? Kung ayaw nilang tanggapin ang katotohanan, at palagi silang nangangatwiran at nakikipagtalo upang depensahan ang kanilang sarili, hindi ba’t mayroong problema ng tiwaling disposisyon dito? Disposisyon ito ng pagiging nayayamot sa katotohanan. Mayroong ganitong kalagayan ang mga lider at manggagawa, kaya paano naman ang mga ordinaryong kapatid? (Mayroon din sila.) Kapag unang nagkakakilala ang lahat, lahat sila ay napakamapagmahal at masayang-masaya na ulitin ang mga salita ng doktrina. Tila ba lahat sila ay minamahal ang katotohanan. Pero pagdating sa mga personal na problema at tunay na paghihirap, maraming tao ang nagiging manhid. Halimbawa, palaging napipigilan ng kasal ang ilang tao. Umaayaw silang gawin ang isang tungkulin o hangarin ang katotohanan, at ang kasal ang kanilang nagiging pinakamalaking sagabal at pinakamabigat na pasanin. Sa mga pagtitipon, kapag nagbabahaginan ang lahat tungkol sa kalagayang ito, ikinukumpara nila sa sarili nila ang mga pagbabahaging binibigkas ng iba at pakiramdam nila ay sila ang tinutukoy ng mga ito. Sinasabi nila, “Wala akong problema sa pagbabahagi ninyo ng katotohanan, pero bakit ninyo ako binabanggit? Wala ba kayong anumang mga problema? Bakit ako lang ang pinag-uusapan ninyo?” Anong disposisyon ito? Kapag nagtitipon kayo para pagbahaginan ang katotohanan, kailangan ninyong suriin ang mga totoong isyu at hayaan ang lahat na magsalita tungkol sa kanilang pagkaunawa sa mga problemang ito; saka lamang ninyo magagawang makilala ang inyong sarili at malutas ang inyong mga problema. Bakit ba hindi ito matanggap ng mga tao? Anong disposisyon iyon kapag hindi kayang tanggapin ng mga tao na mapungusan at maiwasto sila, at hindi nila matanggap ang katotohanan? Hindi ba’t dapat ninyo itong malinaw na makilala? Ang lahat ng ito ay pagpapamalas ng pagiging nayayamot sa katotohanan—ito ang diwa ng problema. Kapag nayayamot ang mga tao sa katotohanan, napakahirap para sa kanila na tanggapin ang katotohanan—at kung hindi nila matanggap ang katotohanan, maaayos ba ang problema ng kanilang tiwaling disposisyon? (Hindi.) Kaya ang isang taong ganito, isang taong hindi kayang tanggapin ang katotohanan—kaya ba niyang matamo ang katotohanan? Maililigtas ba siya ng Diyos? Tiyak na hindi. Tapat bang nananalig sa Diyos ang mga taong hindi tinatanggap ang katotohanan? Hinding-hindi. Ang pinakamahalagang aspeto ng mga taong tunay na nananalig sa Diyos ay na kaya nilang tanggapin ang katotohanan. Ang mga taong hindi kayang tanggapin ang katotohanan ay ganap na hindi tapat na nananalig sa Diyos. Kaya ba ng mga ganitong tao na umupo nang tahimik sa isang sermon? Nagagawa ba nilang magkamit ng anuman? Hindi. Ito ay dahil ibinubunyag ng mga sermon ang iba’t ibang tiwaling kalagayan ng mga tao. Sa pagsusuri sa mga salita ng Diyos, nagtatamo ng kaalaman ang mga tao, at pagkatapos, sa pamamagitan ng pagbabahagi ng mga prinsipyo ng pagsasagawa, binibigyan sila ng isang landas para magsagawa, at sa ganitong paraan ay natatamo ang isang epekto. Kapag naririnig ng ganitong mga tao na ang kalagayang ibinubunyag ay nauugnay sa kanila—na nauugnay ito sa sarili nilang mga isyu—itinutulak sila ng kanilang kahihiyan na mapoot, at maaari pa nga silang tumayo at umalis sa pagtitipon. Kahit pa hindi sila umalis, maaari silang magsimulang mairita at magdamdam, kung magkaganito ay wala nang punto pa para dumalo sila sa pagtitipon o makinig sa sermon. Hindi ba’t ang layunin ng pakikinig sa mga sermon ay ang maunawaan ang katotohanan at malutas ang mga totoong problema ng isang tao? Kung palagi kang natatakot na malantad ang sarili mong mga problema, kung palagi kang natatakot na mabanggit, bakit ka pa nananalig sa Diyos? Kung sa pananampalataya mo ay hindi mo kayang tanggapin ang katotohanan, hindi ka talaga nananalig sa Diyos. Kung palagi kang natatakot na malantad, paano mo malulutas ang iyong problema ng katiwalian? Kung hindi mo malutas ang iyong problema ng katiwalian, ano pa ang punto ng pananalig sa Diyos? Ang layunin ng pananampalataya sa Diyos ay ang matanggap ang pagliligtas ng Diyos, maiwaksi ang iyong tiwaling disposisyon, at maipamuhay ang wangis ng isang tunay na tao, at ang lahat ng ito ay natatamo sa pamamagitan ng pagtanggap sa katotohanan. Kung hindi mo matanggap ang katotohanan ni bahagya, o maging ang maiwasto o mailantad, wala kang paraan para matamo ang pagliligtas ng Diyos. Kaya sabihin mo sa Akin: Sa bawat iglesia, ilan doon ang kayang tanggapin ang katotohanan? Marami ba o kaunti ang mga hindi kayang tanggapin ang katotohanan? (Marami.) Isa ba itong sitwasyon na talagang umiiral sa mga hinirang ng Diyos sa mga iglesia, isa ba itong totoong problema? Ang lahat ng hindi kayang tanggapin ang katotohanan at hindi kayang tanggapin na maiwasto at mapungusan, ay nayayamot sa katotohanan. Ang pagiging nayayamot sa katotohanan ay isang uri ng tiwaling disposisyon, at kung hindi mababago ang disposisyong ito, maililigtas ba sila? Tiyak na hindi. Sa kasalukuyan, maraming tao ang nahihirapan tanggapin ang katotohanan. Hindi naman talaga ito madali. Para malutas ito, kailangang maranasan ng isang tao ang kaunting paghatol, pagkastigo, pagsubok, at pagpipino ng Diyos. Kaya anong masasabi ninyo: Ano iyong disposisyon kapag hindi kaya ng mga taong tanggapin na mapungusan at maiwasto, kapag hindi nila inihahambing ang sarili nila sa salita ng Diyos o sa mga kalagayang ibinubunyag sa mga sermon? (Isang disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan.) Ito ang ikaapat na tiwaling disposisyon: ang pagiging nayayamot sa katotohanan. Gaano sila nayayamot? (Ayaw nilang basahin ang mga salita ng Diyos, o pakinggan ang mga sermon, at ayaw nilang pagbahaginan ang katotohanan.) Ang mga ito ang pinakamalilinaw na pagpapamalas. Halimbawa, kapag sinasabi ng isang tao, “Talagang nananalig ka sa Diyos. Isinantabi mo ang iyong pamilya at karera para gumanap ng tungkulin, at matindi ka nang nagdusa at malaki na ang ibinayad mong halaga sa mga nakalipas na ilang taon. Pinagpapala ng Diyos ang mga ganyang tao. Sinasabi ng salita ng Diyos na labis na pagpapalain ang mga tapat na gumugugol para sa Diyos,” sinasabi mong “amen” at tinatanggap mo ang gayong mga katotohanan. Subalit, kapag sinabi ng taong iyon na, “Pero kailangan mong patuloy na pagsikapan ang katotohanan! Kung palaging may mga motibo ang mga tao sa mga ginagawa nila, at palagi silang nagwawala nang ayon sa sarili nilang mga intensyon, sa malao’t madali ay magkakasala sila sa Diyos at kasusuklaman Niya,” kapag nagsasabi sila ng mga ganitong bagay, hindi mo ito matanggap. Kapag naririnig na pinagbabahaginan ang katotohanan, hindi mo lamang ito hindi matanggap, nagagalit ka pa, at sa isip mo, sumasagot ka: “Buong araw ninyong pinagbabahaginan ang katotohanan, pero wala pa akong nakitang sinuman sa inyo na pumunta sa langit.” Anong disposisyon ito? (Ang pagiging nayayamot sa katotohanan.) Kapag naging pagsasagawa na ang pagsasalita, kapag naging seryoso sa iyo ang mga tao, nagpapakita ka ng sukdulang pag-ayaw, kawalan ng pasensya, at paglaban. Ito ay pagiging nayayamot sa katotohanan. At paano pangunahing naipamamalas ang uri ng disposisyon na pagiging nayayamot sa katotohanan? Sa pagtangging tumanggap ng pagpupungos at pagwawasto. Ang hindi pagtanggap na mapungusan at maiwasto ay isang uri ng kalagayang ipinamamalas ng ganitong uri ng disposisyon. Sa kanilang puso, partikular na palaban ang mga taong ito kapag iwinawasto sila. Iniisip nila, “Ayokong marinig iyan! Ayokong marinig iyan!” o, “Bakit hindi ibang tao ang iwasto? Bakit ako ang pinag-iinitan?” Ano ang ibig sabihin ng pagiging nayayamot sa katotohanan? Ang pagiging nayayamot sa katotohanan ay kapag ganap na walang interes ang isang tao sa anumang may kinalaman sa mga positibong bagay, sa katotohanan, sa hinihingi ng Diyos, o sa kalooban ng Diyos. Kung minsan ay ayaw niya sa mga ito, kung minsan ay wala siyang interes sa mga ito, kung minsan ay wala siyang galang at pakialam, at tinatrato niyang hindi mahalaga ang mga ito, at siya ay walang katapatan at pahapyaw lang sa mga ito, o hindi umaako ng pananagutan para sa mga ito. Ang pangunahing pagpapamalas ng pagiging nayayamot sa katotohanan ay hindi lamang pagkasuya kapag naririnig ng mga tao ang katotohanan. Kabilang din dito ang pag-ayaw na isagawa ang katotohanan, pag-atras kapag oras na para isagawa ang katotohanan, na para bang walang kinalaman sa kanya ang katotohanan. Kapag nagbabahagi ang ilang tao sa mga pagtitipon, tila masiglang-masigla sila, gusto nilang ulit-ulitin ang mga salita at doktrina at magsalita ng matatayog na pahayag para mailigaw at makuha ang loob ng iba. Mukha silang puno ng sigla at ganadong-ganado habang ginagawa nila ito, at patuloy silang nagsasalita nang walang katapusan. Samantala, ang iba naman ay ginugugol ang buong araw mula umaga hanggang gabi na abala sa mga bagay na may kinalaman sa pananampalataya, nagbabasa ng mga salita ng Diyos, nagdarasal, nakikinig sa mga himno, nagtatala, na para bang hindi nila kayang mawalay sa Diyos kahit isang sandali. Mula bukang-liwayway hanggang dapit-hapon, nagpapakaabala sila sa pagganap ng kanilang tungkulin. Talaga bang minamahal ng mga taong ito ang katotohanan? Wala ba silang disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan? Kailan makikita ang tunay nilang kalagayan? (Pagdating ng oras na isasagawa na ang katotohanan, tumatakbo sila, at ayaw nilang tanggapin na mapungusan at maiwasto sila.) Dahil kaya ito sa hindi nila nauunawaan ang narinig nila o dahil hindi nila nauunawaan ang katotohanan kaya ayaw nilang tanggapin iyon? Ang kasagutan ay wala sa mga ito. Pinamamahalaan sila ng kanilang kalikasan. Isa itong problema ng disposisyon. Sa puso nila, alam na alam ng mga taong ito na ang mga salita ng Diyos ang katotohanan, na positibo ang mga ito, at na ang pagsasagawa ng katotohanan ay makapagdudulot ng mga pagbabago sa mga disposisyon ng mga tao at magagawa sila nitong mabigyang-kasiyahan ang kalooban ng Diyos—ngunit hindi nila tinatanggap o isinasagawa ang mga ito. Ito ay pagiging nayayamot sa katotohanan. Sino ang kinakitaan na ninyo ng disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan? (Ang mga hindi nananalig.) Nayayamot sa katotohanan ang mga hindi nananalig, napakalinaw niyan. Walang paraan ang Diyos para iligtas ang gayong mga tao. Kaya, sa mga nananalig sa Diyos, sa anu-anong bagay niyo na nakitang nayayamot ang mga tao sa katotohanan? Maaaring noong ibinahagi mo ang katotohanan sa kanila ay hindi sila tumayo at umalis, at noong napag-usapan sa pagbabahaginan ang sarili nilang mga paghihirap at isyu ay hinarap nila ito nang tama—pero mayroon pa rin silang disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan. Saan ito makikita? (Madalas silang makinig sa mga sermon, pero hindi nila isinasagawa ang katotohanan.) Ang mga taong hindi isinasagawa ang katotohanan ay walang dudang may disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan. Paminsan-minsan ay nagagawa ng ilang tao na isagawa nang kaunti ang katotohanan, kaya mayroon ba silang disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan? Ang gayong disposisyon ay matatagpuan din sa mga nagsasagawa ng katotohanan, magkakaiba lang ang antas. Hindi dahil kaya mong isagawa ang katotohanan ay nangangahulugan nang wala kang disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan. Ang pagsasagawa ng katotohanan ay hindi nangangahulugang agad nang nagbago ang iyong disposisyon sa buhay—hindi ganoon ang kaso. Kailangan mong lutasin ang problema ng iyong tiwaling disposisyon, ito lang ang paraan para magtamo ka ng pagbabago sa iyong disposisyon sa buhay. Ang minsang pagsasagawa ng katotohanan ay hindi nangangahulugan na wala ka nang tiwaling disposisyon. Kaya mong isagawa ang katotohanan sa isang aspeto, pero hindi iyon agad nangangahulugan na kaya mong isagawa ang katotohanan sa iba pang mga aspeto. Magkakaiba ang mga nauugnay na konteksto at dahilan, pero ang pinakamahalaga ay na umiiral ang isang tiwaling disposisyon, na siyang ugat ng problema. Kaya, sa sandaling magbago na ang disposisyon ng isang tao, ang lahat ng kanyang paghihirap, pagdadahilan at palusot na may kinalaman sa pagsasagawa ng katotohanan—naaayos ang lahat ng problemang ito, at ang lahat ng kanilang pagsuway, kasiraan, at kapintasan ay nalulutas. Kung hindi magbabago ang mga disposisyon ng mga tao, palagi silang mahihirapang isagawa ang katotohanan, at palaging magkakaroon ng mga pagdadahilan at palusot. Kung nais mong maisagawa ang katotohanan at masunod ang Diyos sa lahat ng bagay, kailangan munang magkaroon ng pagbabago sa iyong disposisyon. Saka mo lamang malulutas ang mga problema mula sa pinag-uugatan ng mga ito.

Ano ang pangunahing tinutukoy ng disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan? Talakayin muna natin ang isang uri ng kalagayan. Malaki ang interes ng ilang tao na makinig sa mga sermon, at habang mas nakikinig sila sa pagbabahaginan tungkol sa katotohanan, mas nagliliwanag ang kanilang puso at mas sumasaya sila. Mayroon silang saloobin ng pagiging positibo at maagap. Pinatutunayan ba nito na wala silang disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan? (Hindi.) Halimbawa, interesado ang ilang batang pito o walong taong gulang kapag nakaririnig sila ng tungkol sa pananampalataya sa Diyos, at palagi silang nagbabasa ng salita ng Diyos at dumadalo sa mga pagtitipon kasama ng kanilang mga magulang, at sinasabi ng ilang tao, “Walang disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan ang batang ito, siya ay napakatalino, ipinanganak siya para manalig sa Diyos, hinirang siya ng Diyos.” Maaari ngang hinirang sila ng Diyos, pero hindi ganap na tumpak ang mga salitang ito. Ito ay dahil bata pa sila, at wala pa silang tiyak na direksyon ng paghahangad at mga mithiin sa buhay. Kapag wala pa silang tiyak na mga perspektibo sa buhay at sa lipunan, maaaring sabihin na minamahal ng kanilang mga batang kaluluwa ang mga positibong bagay, pero hindi mo maaaring sabihin na wala silang disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan. Bakit Ko ito sinasabi? Bata pa sila. Hindi pa husto sa gulang ang kanilang pagkatao, wala pa silang anumang karanasan, limitado ang naaabot ng kanilang paningin, at hindi nila nauunawaan, ni bahagya, kung ano ba ang katotohanan. Gusto lang nila ang mga positibong bagay. Hindi mo maaaring sabihin na minamahal nila ang katotohanan, lalo na na taglay nila ang katotohanang realidad. Bukod pa rito, wala pang karanasan ang mga bata, kaya hindi makikita ninuman kung ano ba ang nakatago sa puso nila, kung ano bang uri ng kalikasang diwa mayroon sila. Dahil lamang interesado sila sa pananampalataya sa Diyos at sa pakikinig sa mga sermon ay sinasabi ng mga tao na minamahal nila ang katotohanan—na isang pagpapamalas ng kamangmangan at kahangalan, dahil hindi alam ng mga bata kung ano ba ang katotohanan, kaya ni hindi masasabi ng isang tao kung gusto ba nila ang katotohanan o kung nayayamot sila rito. Ang pagiging nayayamot sa katotohanan ay pangunahing tumutukoy sa kawalan ng interes at kawalan ng pakialam sa katotohanan at sa mga positibong bagay. Ang pagiging nayayamot sa katotohanan ay kapag kaya ng mga taong maunawaan ang katotohanan at malaman kung ano ang mga positibong bagay, pero tinatrato pa rin nila ang katotohanan at ang mga positibong bagay nang may saloobin at kalagayan na palaban, pabasta-basta, umaayaw, umiiwas, at walang pakialam. Ito ang disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan. Umiiral ba ang ganitong uri ng disposisyon sa lahat ng tao? Sinasabi ng ilang tao, “Bagamat alam kong ang salita ng Diyos ang katotohanan, hindi ko pa rin ito gusto o tinatanggap, o paano man lang ay hindi ko ito kayang tanggapin sa ngayon.” Ano ang nangyayari dito? Ito ay pagiging nayayamot sa katotohanan. Hindi sila hinahayaan ng disposisyong nasa loob nila na tanggapin ang katotohanan. Anu-anong partikular na pagpapamalas ang nasa hindi pagtanggap sa katotohanan? Sinasabi ng ilan, “Nauunawaan ko ang lahat ng katotohanan, pero hindi ko lang talaga maisagawa ang mga ito.” Ibinubunyag nito na ito ay isang taong nayayamot sa katotohanan, at na hindi niya minamahal ang katotohanan, kaya hindi niya maisagawa ang anumang mga katotohanan. Sinasabi ng ilang tao, “Dahil sa Diyos kung kaya’t nagawa kong kumita ng napakaraming pera. Talagang pinagpala ako ng Diyos, talagang naging napakabuti sa akin ng Diyos, binigyan ako ng Diyos ng malaking kayamanan. Magaganda ang suot at mabuting nakakakain ang aking buong pamilya, at hindi sila kinakapos sa mga damit o pagkain.” Dahil pinagpala sila ng Diyos, pinasasalamatan ng mga taong ito ang Diyos sa puso nila, alam nila na ang lahat ng ito ay pinamahalaan ng Diyos, at na kung hindi sila pinagpala ng Diyos—kung umasa sila sa sarili nilang mga talento—hinding-hindi nila kikitain ang lahat ng perang ito. Ito ang talagang iniisip nila sa puso nila, ang talagang nalalaman nila, at talagang nagpapasalamat sila sa Diyos. Pero darating ang araw na babagsak ang negosyo nila, mahihirapan sila, at daranasin nila ang kahirapan. Bakit ganito? Dahil ganid sila sa kaginhawahan, at hindi nila iniisip kung paano maayos na gampanan ang kanilang tungkulin, at iginugugol nila ang lahat ng kanilang oras sa paghahangad ng mga kayamanan, pagiging alipin ng pera, na nakaaapekto sa pagganap nila ng kanilang tungkulin, kung kaya’t inaalis ito sa kanila ng Diyos. Sa puso nila, alam nilang labis silang pinagpala ng Diyos, at labis na binigyan, pero wala silang pagnanais na suklian ang pagmamahal ng Diyos, ayaw nilang lumabas at gumawa ng kanilang tungkulin, at mahiyain sila at palaging natatakot na maaresto, at natatakot silang mawala ang lahat ng kayamanan at kasiyahang ito, at bilang resulta, inaalis sa kanila ng Diyos ang mga ito. Kasinglinaw ng salamin ang kanilang puso, alam nilang kinuha sa kanila ng Diyos ang mga bagay na ito, at na dinidisiplina sila ng Diyos, kaya nagdarasal sila sa Diyos at sinasabing, “O, Diyos! Pinagpala Mo ako nang minsan, kaya puwede Mo akong pagpalain nang ikalawang beses. Walang hanggan ang Iyong pag-iral, kaya ganoon din ang Iyong mga pagpapala sa sangkatauhan. Nagpapasalamat ako sa Iyo! Anuman ang mangyari, hindi magbabago ang Iyong mga pagpapala at ang Iyong pangako. Kung may kukunin Ka sa akin, susunod pa rin ako.” Pero ang salitang “susunod” ay hungkag na binibigkas ng bibig nila. Sinasabi ng bibig nila na kaya nilang sumunod, pero pagkatapos, pinag-iisipan nila ito, at pakiramdam nila ay parang may mali rito: “Ang sarap ng buhay noon. Bakit kinuha ng Diyos ang lahat ng iyon? Hindi ba’t pareho lang naman ang paglalagi sa bahay habang ginagawa ang aking tungkulin at ang paglabas para gawin ang aking tungkulin? Ano ang inaantala ko?” Palagi nilang masayang ginugunita ang nakaraan. Mayroon silang kaunting pagdaramdam at kawalan ng kasiyahan sa Diyos, at palagi silang lungkot na lungkot. Nasa puso pa ba nila ang Diyos? Ang nasa puso nila ay pera, mga materyal na kaginhawahan, at ang masasayang panahong iyon. Walang anumang puwang ang Diyos sa puso nila, hindi na Siya ang Diyos nila. Bagamat alam nilang isang katotohanan na “Nagbigay ang Diyos, at may kinuha ang Diyos,” gusto nila ang mga salitang “nagbigay ang Diyos,” at kinamumuhian nila ang mga salitang “may kinuha ang Diyos.” Malinaw na may pinipili ang pagtanggap nila ng katotohanan. Kapag pinagpapala sila ng Diyos, tinatanggap nila ito bilang katotohanan—pero sa sandaling may kunin sa kanila ang Diyos, hindi nila ito matanggap. Hindi nila matanggap ang ganitong mga pagsasaayos mula sa Diyos, at sa halip ay lumalaban sila at sumasama ang loob. Kapag hinihingi sa kanila na gawin nila ang tungkulin nila, sinasabi nila, “Gagawin ko iyan kung pagpapalain at bibiyayaan ako ng Diyos. Kung walang mga pagpapala ng Diyos at kung nasa ganitong lagay ng kahirapan ang pamilya ko, paano ko magagampanan ang aking tungkulin? Ayoko!” Anong disposisyon ito? Bagamat sa puso nila ay personal nilang nararanasan ang mga pagpapala ng Diyos at kung paanong napakarami na Niyang ibinigay sa kanila, ayaw nilang tanggapin kapag may kinukuha ang Diyos sa kanila. Bakit ganito? Dahil hindi nila mapakawalan ang pera at ang maginhawa nilang buhay. Bagamat maaaring hindi sila gaanong nagreklamo tungkol doon, maaaring hindi nila inilahad ang kanilang palad sa Diyos, at maaaring hindi nila sinubukang bawiin ang dati nilang mga pag-aari sa pamamagitan ng sarili nilang mga pagsisikap, pinanghinaan na sila ng loob sa mga ikinilos ng Diyos, ganap nilang hindi kayang tumanggap, at sinasabi nila, “Talagang walang konsiderasyon ang Diyos sa pagkilos Niya nang ganito. Hindi ito maintindihan. Paano ako makapagpapatuloy na manalig sa Diyos? Ayoko nang kilalanin na Siya ang Diyos. Kung hindi ko Siya kikilalanin na Diyos, hindi Siya ang Diyos.” Isang uri ba ito ng disposisyon? (Oo.) May ganitong uri ng disposisyon si Satanas, ganito itanggi ni Satanas ang Diyos. Ang ganitong uri ng disposisyon ay isa na pagiging nayayamot sa katotohanan at namumuhi sa katotohanan. Kapag umabot na sa ganito ang pagkayamot ng mga tao sa katotohanan, saan sila nito dadalhin? Ginagawa sila nitong salungatin ang Diyos at may katigasan ng ulong salungatin ang Diyos hanggang sa pinakahuli—na nangangahulugang tapos na ang lahat para sa kanila.

Ano ba talaga ang kalikasan ng disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan? Ang mga taong nayayamot sa katotohanan ay hindi minamahal ang mga positibong bagay o anumang ginagawa ng Diyos. Gawin nating halimbawa ang gawain ng Diyos ng paghatol sa mga huling araw: Walang gustong tumanggap sa gawaing ito. Iilan-ilan ang taong gustong makinig sa mga sermon tungkol sa paglalantad, pagkondena, pagkastigo, pagsubok, pagpipino, pagtutuwid, at pagdidisiplina ng Diyos sa mga tao, pero masaya silang marinig ang tungkol sa pagpapala at pagpapalakas ng loob ng Diyos sa mga tao at ang Kanyang mga pangako sa mga tao—hindi tinatanggihan ninuman ang mga ito. Kagaya ito noong Kapanahunan ng Biyaya, nang gawin ng Diyos ang gawain ng pagpapatawad, pagpapawalang-sala, pagpapala at pagbibigay ng biyaya sa tao, nang magpagaling Siya ng mga may sakit at magpalayas ng mga demonyo, at mangako sa mga tao—handa ang mga tao na tanggapin ang lahat ng iyan, pinuri nilang lahat si Jesus para sa dakila Niyang pagmamahal sa tao. Pero ngayong dumating na ang Kapanahunan ng Kaharian at ginagawa ng Diyos ang gawin ng paghatol, at nagpapahayag Siya ng maraming katotohanan, walang may pakialam. Paano man ilantad at hatulan ng Diyos ang mga tao, hindi nila ito tinatanggap, at sinasabi pa nga nila sa kanilang sarili, “Magagawa ba ng Diyos ang ganoong bagay? Hindi ba’t mahal ng Diyos ang tao?” Kung sila ay iwinawasto at pinupungusan, o itinutuwid at dinidisiplina, mas marami pa silang kuru-kuro, at sinasabi nila sa sarili nila, “Paano ito naging pagmamahal ng Diyos? Ang mga salitang ito ng paghatol at pagkondena ay hindi mapagmahal ni paano man, hindi ko tinatanggap ang mga ito. Hindi ako ganyan kahangal!” Ito ang disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan. Pagkatapos marinig ang katotohanan, sinasabi ng ilang tao, “Anong katotohanan? Isa lang itong teorya. Tila ba ito ay napakamarangal, napakamakapangyarihan, napakabanal—pero ang mga ito ay mga salita lang na magandang pakinggan.” Hindi ba’t ito ay disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan? Ito ang disposisyon ng pagiging nayayamot sa katotohanan. Mayroon ba kayong ganitong uri ng disposisyon? (Oo.) Sa anong kalagayang kababanggit Ko lamang ang pinakamalamang kayong mahulog, ang nakikita ninyong pinakakaraniwan, at ang pinakapinahahalagahan ninyo? (Ang hindi pagkagusto na mahirapan kapag ginagampanan ang aming tungkulin, ang hindi pagkagustong mahatulan at makastigo ng Diyos, ang pagkagusto na maging maayos ang lahat.) Ang pagtanggi sa pangingibabaw ng Diyos, pagtanggi sa pagdidisiplina at pagtutuwid ng Diyos, malinaw na pagkaalam na gumagawa ng kabutihan dito ang Diyos pero paglaban pa rin sa inyong puso: isa itong uri ng pagpapamalas. Ano pa? (Ang pagiging masaya kapag naging epektibo kami sa pagganap ng aming tungkulin, at pagiging pasibo, mahina, at walang kakayahan na aktibong makipagtulungan kapag hindi namin nagawa iyon.) Anong uri ng pagpapamalas ito? (Pagiging mapagmatigas.) Kailangan ninyong maging tumpak tungkol dito. Huwag kayong malito at pikit-matang manindigan. Kung minsan, masyadong komplikado ang mga kalagayan ng mga tao; hindi lamang iisang uri ang mga ito, kundi dalawa o tatlo na magkakahalo. Paano mo ito tutukuyin, kung ganoon? Kung minsan ay ihahayag ng isang disposisyon ang sarili nito sa dalawang kalagayan, kung minsan ay sa tatlo, pero kahit na magkakaiba ang mga kalagayang ito, sa huli ay iisang uri pa rin ito ng disposisyon. Kailangan ninyong maunawaan ang disposisyong ito ng pagiging nayayamot sa katotohanan, at dapat ninyong suriin kung ano ang mga pagpapamalas ng pagiging nayayamot sa katotohanan. Sa ganitong paraan, tunay ninyong mauunawaan ang disposisyong ito ng pagiging nayayamot sa katotohanan. Nayayamot ka sa katotohanan. Alam na alam mong tama ang isang bagay—hindi kinakailangang ito ang mga salita ng Diyos o ang mga katotohanang prinsipyo, at kung minsan, ito ay mga positibong bagay, mga tamang bagay, mga tamang salita, mga tamang mungkahi—pero sinasabi mo pa rin, “Hindi ito ang katotohahan, ang mga ito ay mga tamang salita lamang. Ayokong makinig—hindi ako nakikinig sa mga salita ng mga tao!” Anong disposisyon ito? Mayroong pagiging mapagmataas, pagiging mapagmatigas, at pagiging nayayamot sa katotohanan—naroroon ang lahat ng uring ito ng disposisyon. Ang bawat uri ng disposisyon ay maaaring magdulot ng maraming uri ng kalagayan. Ang isang kalagayan ay maaaring may kaugnayan sa ilang magkakaibang disposisyon. Kailangang maging malinaw sa iyo kung anu-anong uri ng disposisyon ang nagdudulot ng mga kalagayang ito. Sa ganitong paraan, magagawa mong matukoy ang iba’t ibang uri ng tiwaling disposisyon.

Sa apat na uri ng tiwaling disposisyon na katatapos lang nating pagbahaginan, alinman sa mga ito ay sapat na para mahatulan ang mga tao ng kamatayan—sumosobra na ba kung sasabihin ito? (Hindi.) Paano ba nagsisimula ang mga tiwaling disposisyon ng mga tao? Lahat ng ito ay nagmumula kay Satanas. Napupuno ang mga tao ng lahat ng maling pananampalataya at maling paniniwalang ikinakalat ni Satanas, ng mga diyablo, at ng mga tanyag at bantog na tao, at sa gayon nabubuo ang iba’t ibang tiwaling disposisyong ito. Positibo ba o negatibo ang mga disposisyong ito? (Negatibo.) Ano ang batayan mo sa pagsasabing negatibo ang mga ito? (Ang katotohanan.) Dahil nilalabag ng mga disposisyong ito ang katotohanan at nilalabanan ang Diyos, at napopoot nitong sinasalungat ang disposisyon ng Diyos at ang lahat ng kung ano ang mayroon ang Diyos at kung ano ang Diyos, samakatuwid, kung matatagpuan sa mga tao ang isa sa mga tiwaling disposisyong ito, nagiging isang tao sila na lumalaban sa Diyos. Kung matatagpuan sa isang tao ang bawat isa sa apat na disposisyong ito, nakaliligalig ito at naging kaaway na siya ng Diyos, at nakatadhana siyang tiyak na mamatay. Anumang disposisyon iyon, kung titimbangin mo ito gamit ang katotohanan, makikita mong ang diwang ipinamamalas ng bawat isa ay pawang nakatuon laban sa Diyos, sa paglaban sa Diyos, at sa pagkapoot sa Diyos. Kaya, kung hindi magbabago ang iyong mga disposisyon, hindi ka magiging kaayon ng Diyos, kamumuhian mo ang katotohanan at magiging kaaway ka ng Diyos.

Sunod, pag-usapan natin ang ikalimang uri ng disposisyon. Bibigyan Ko kayo ng halimbawa, at puwede ninyong subukang alamin kung ano nga bang uri ito ng disposisyon. Ipagpalagay ninyong nag-uusap ang dalawang tao, at masyadong diretsahang magsalita ang isa sa kanila, kaya napasama ang loob niyong isa pa. Sa isipan niya, iniisip niya, “Bakit masyado kang mapanakit sa aking pride? Akala mo ba ay hinahayaan kong pag-initan ako ng mga tao?” kaya nabubuo ang pagkapoot sa kalooban niya. Sa realidad, madaling lutasin ang problemang ito. Kung may nasabi ang isang tao na nakasakit sa kanyang kapwa, basta’t humingi ng tawad sa nakarinig iyong nagsalita, lilipas ang isyu. Pero kung hindi ito mapakawalan ng taong sumama ang loob at para sa kanya ay “para sa maginoo hindi lubhang huli ang maghintay bago maghiganti,” anong disposisyon ito? (Pagiging malisyoso.) Tama iyan—ito ay pagiging malisyoso, at isa itong taong may masamang disposisyon. Sa iglesia, pinupungusan at iwinawasto ang ilang tao dahil hindi nila ginagawa nang maayos ang kanilang tungkulin. Sa mga sinasabi kapag pinupungusan at iwinawasto ang isang tao, kadalasan ang taong iyon ay pinagsasabihan at marahil ay pinagagalitan pa nga. Tiyak na sasama ang loob niya rito, at gugustuhin niyang magdahilan at sumagot. Sinasabi niya ang mga bagay gaya ng, “Bagamat iwinasto mo ako sa pamamagitan ng pagsasabi ng mga bagay na tama, ang ilan sa sinabi mo ay talagang nakasasama ng loob, at ipinahiya mo ako at sinaktan mo ang damdamin ko. Sa lahat ng taong ito ay nananalig na ako sa Diyos, nagsusumikap kahit na hindi nakapag-aambag—paanong natatrato ako nang ganito? Bakit wala kayong ibang iwinawasto? Hindi ko ito matatanggap at hindi ko ito mapalalampas!” Isa itong uri ng tiwaling disposisyon, hindi ba? (Oo.) Ang tiwaling disposisyong ito ay naipamamalas lamang sa pamamagitan ng mga reklamo, pagsuway, at antagonismo, pero hindi pa ito umaabot sa sukdulan nito, hindi pa ito umaabot sa rurok nito, bagamat nagpapakita na ito ng ilang tanda, at nagsimula na itong umabot sa punto kung saan malapit na itong makaabot. Ano ang agad niyang saloobin pagkatapos nito? Matigas ang kanyang ulo, naiinis siya at palaban at nagsisimula siyang kumilos nang dahil sa pagkainis. Nagsisimula siyang mangatwiran na: “Hindi laging tama ang mga lider at manggagawa kapag nagwawasto ng mga tao. Maaaring kaya ninyong lahat na tanggapin ito, pero hindi ko kaya. Kaya ninyong tanggapin ito dahil mga hangal at duwag kayo. Hindi ko ito tinatanggap! Talakayin natin ito at tingnan natin kung sino ang tama o mali.” Pagkatapos ay nagbabahagi sa kanya ang mga tao, sinasabing, “Tama man o mali, ang una mong kailangang gawin ay ang sumunod. Posible bang ni wala man lang bahid ang iyong paggawa ng tungkulin? Ginagawa mo ba nang tama ang lahat? Kahit pa ginagawa mo nang tama ang lahat, makatutulong pa rin sa iyo na maiwasto! Napakaraming beses na kaming nagbahagi sa iyo tungkol sa mga prinsipyo, pero hindi ka kailanman nakinig at pinili mong pikit-mata na lang na gawin ang gusto mo, na nagdulot ng mga pagkagambala sa gawain ng iglesia at nagsanhi ng malalaking kawalan, kaya paanong hindi mo maharap na mapungusan at maiwasto? Maaaring malupit ang pagkakasabi, at maaaring masakit itong pakinggan, pero normal lang iyon, hindi ba? Kaya bakit ka nakikipagtalo? Dapat bang payagan ka na lang na gumawa ng masasamang bagay nang hindi hinahayaan ang ibang tao na iwasto ka?” Pero makakaya ba niyang tanggapin na iwasto siya pagkatapos niyang marinig ito? Hindi. Magpapatuloy lang siya sa pagpapalusot at paglaban. Anong disposisyon ang naihayag niya? Ang pagka-diyablo; isa itong masamang disposisyon. Ano ang talagang ibig niyang sabihin? “Hindi ko tinitiis na inisin ako ng mga tao. Walang dapat sumubok na makialam sa akin. Kung ipapakita ko sa iyo na hindi ako basta-basta puwedeng guluhin, hindi ka magtatangkang iwasto ako sa hinaharap. Hindi ba’t nanalo na ako kapag nagkaganoon?” Anong tingin ninyo rito? Nailantad na ang disposisyon, hindi ba? Isa itong masamang disposisyon. Ang mga taong may masasamang disposisyon ay hindi lamang nayayamot sa katotohanan—kinamumuhian nila ang katotohanan! Kapag isinasailalim sila sa pagpupungos at pagwawasto, tinatakasan nila ito o kaya naman ay hindi pinapansin—sa puso nila, labis silang lumalaban. Hindi lang ito kaso kung saan gumagawa sila ng mga palusot. Hindi iyan ang saloobin nila ni paano man. Sumusuway sila at palaban, nakikipagtalo pa nga sila na gaya ng isang malupit na babae. Sa puso nila, iniisip nila, “Nauunawaan kong sinusubukan mo akong alipustahin at sadyang ipahiya, at kahit na hindi ako nangangahas na salungatin ka nang harapan, maghahanap ako ng pagkakataon para makabawi! Akala mo ba ay puwede mo akong basta na lang iwasto at ipagtulakan? Gagawin ko ang lahat na pumanig sa akin, ibukod ka, at pagkatapos ay ipatitikim ko sa iyo ang ginawa mo sa akin!” Ito ang kanilang iniisip sa kanilang puso; sa wakas ay nahayag na ng kanilang masamang disposisyon ang sarili nito. Para matamo nila ang kanilang mga mithiin at mailabas ang kanilang galit, ginagawa nila ang lahat ng makakaya nila para makahanap ng mga palusot na magagamit nila upang mapangatwiranan ang sarili nila at magawa ang lahat na pumanig sa kanila. Saka lamang sila magiging masaya at mapayapa. Malisyoso ito, hindi ba? Isa itong masamang disposisyon. Kapag hindi pa sila napupungusan o naiwawasto, parang maliliit na tupa ang mga ganitong tao. Kapag isinailalim na sila sa pagpupungos at pagwawasto, o kapag nalantad na ang kanilang tunay na sarili, mula sa pagiging tupa ay agad silang nagiging lobo, at lumalabas ang pagiging lobo nila. Isa itong masamang disposisyon, hindi ba? (Oo.) Kaya bakit hindi ito kadalasang nakikita? (Hindi pa sila napupukaw na magalit.) Tama iyan, hindi pa sila napupukaw na magalit at hindi pa nalalagay sa panganib ang kanilang mga interes. Kagaya ito ng kung paanong hindi ka kakainin ng isang lobo kapag hindi ito nagugutom—masasabi mo ba kung gayon na hindi ito isang lobo? Kung maghihintay ka hanggang sa subukan ka nitong kainin bago mo ito tawaging lobo, magiging masyadong huli na, hindi ba? Kahit na hindi ka pa nito sinusubukang kainin, dapat kang maging mapagbantay sa lahat ng oras. Hindi dahil sa hindi ka kinakain ng lobo ay nangangahulugan nang ayaw ka nitong kainin, kundi na hindi pa lang oras—at kapag dumating na ang oras, lalabas na ang likas na katangian nito bilang lobo. Inilalantad ng pagpupungos at pagwawasto ang lahat ng uri ng tao. Iniisip ng ilang tao, “Bakit ba ako lang ang iwinawasto? Bakit ba ako ang laging pinag-iinitan? Madaling target ba ang tingin nila sa akin? Hindi ako ang uri ng tao na puwede ninyong guluhin!” Anong disposisyon ito? Paanong sila lang ang iwinawasto? Hindi naman talaga ganito ang mga bagay-bagay. Sino sa inyo ang hindi pa iwinasto o pinungusan? Lahat kayo ay naranasan na iyon. Kung minsan ay masuwayin at pabaya sa gawain ang mga lider at manggagawa, o kaya ay hindi nila ito isinasagawa nang ayon sa mga pagsasaayos ng gawain—at karamihan sa kanila ay iwinawasto at pinupungusan. Ginagawa ito upang mapangalagaan ang gawain ng iglesia at mapigilan ang mga tao na maging tampalasan. Hindi ito ginagawa upang gawing target ang sinumang partikular na tao. Ang sinabi nila ay malinaw na pagbabaluktot ng mga katunayan, at isa rin itong pagpapamalas ng isang masamang disposisyon.

Sa anu-anong iba pang paraan naipamamalas ang isang masamang disposisyon? Ano ang kinalaman nito sa pagiging nayayamot sa katotohanan? Ang totoo, kapag naipamamalas ng pagiging nayayamot sa katotohanan ang sarili nito sa isang malubhang paraan, na taglay ang mga katangian ng paglaban at paghusga, naghahayag ito ng isang masamang disposisyon. Kinapapalooban ng ilang kalagayan ang pagiging nayayamot sa katotohanan, mula sa kawalan ng interes sa katotohanan hanggang sa pagkamuhi sa katotohanan, na nagiging paghusga sa Diyos at pagkondena sa Diyos. Kapag umabot na sa isang punto ang pagkayamot sa katotohanan, malamang na itanggi ng mga tao ang Diyos, kamuhian ang Diyos, at salungatin ang Diyos. Ang ilang kalagayang ito ay masamang disposisyon, hindi ba? (Oo.) Kaya, ang mga nayayamot sa katotohanan ay lalo nang mayroong malubhang kalagayan, at napapaloob dito ang isang uri ng disposisyon: ang masamang disposisyon. Halimbawa, kinikilala ng ilang tao na pinamumunuan ng Diyos ang lahat ng bagay, pero kapag may kinukuha sa kanila ang Diyos, at dumaranas sila ng mga kawalan sa kanilang mga interes, hindi sila hayagang nagdaramdam o antagonistiko, pero sa kalooban nila ay wala silang pagtanggap o pagpapasakop. Ang saloobin nila ay ang umupo nang pasibo at maghintay ng pagkawasak—na malinaw na ang kalagayan ng pagiging nayayamot sa katotohanan. May isa pang kalagayan na mas malubha pa: Hindi sila pasibong nakaupo at naghihintay ng pagkawasak, kundi nilalabanan nila ang mga pagsasaayos at pangangasiwa ng Diyos, at nilalabanan ang pag-alis sa kanila ng Diyos ng mga bagay-bagay. Paano sila lumalaban? (Sa pamamagitan ng paggambala at pagsagabal sa gawain ng iglesia, o kaya ay pananabotahe ng mga bagay-bagay, sa pagsisikap na magtatag ng sarili nilang kaharian.) Isa iyang paraan. Matapos mapalitan ang ilang lider ng iglesia, palagi silang nanggagambala ng mga bagay-bagay at sumasagabal sa iglesia habang pinamumunuan nila ang buhay-iglesia, lumalaban sila at sumusuway sa lahat ng sinasabi ng mga bagong hinirang na lider, at sinisikap nilang siraan ang mga ito kapag nakatalikod ang mga ito. Anong disposisyon ito? Isa itong masamang disposisyon. Ang tunay nilang iniisip ay, “Kung hindi ako puwedeng maging lider, walang ibang puwedeng manatili sa posisyong ito, paaalisin ko silang lahat! Kung mapaaalis kita, ako ang mamamahala gaya ng dati!” Hindi lang ito pagiging nayayamot sa katotohanan, masama ito! Ang pakikipagpaligsahan para sa katayuan, ang pakikipagpaligsahan para sa teritoryo, ang pakikipagpaligsahan para sa mga personal na interes at reputasyon, ang paggawa ng lahat para makapaghiganti, ang paggawa ng lahat ng magagawa ng isang tao, ang paggamit ng lahat ng kasanayan ng isang tao, ang paggawa ng lahat ng maaaring gawin para makamit ng isang tao ang kanyang mga minimithi, para maisalba ang kanyang reputasyon, pride, at katayuan, o kaya ay para mapalugod ang kanyang pagnanais na makapaghiganti—ang lahat ng ito ay pagpapamalas ng kasamaan. Ang ilang pag-uugali ng isang masamang disposisyon ay kinapapalooban ng pagsasabi ng maraming bagay na nanghihimasok at nanggagambala; ang ilan ay kinapapalooban ng paggawa ng maraming masasamang bagay para makamit ang mga mithiin ng isang tao. Maging sa mga salita man o sa mga gawa, ang lahat ng ginagawa ng gayong mga tao ay hindi nakaayon sa katotohanan, at lumalabag sa katotohanan, at lahat ng ito ay pagpapakita ng isang masamang disposisyon. Hindi kaya ng ilang tao na matukoy ang mga bagay na ito. Kung hindi hayagan ang maling pananalita o pag-uugali, hindi nila makikita kung ano ba talaga ito. Pero para sa mga taong nakauunawa sa katotohanan, ang lahat ng sinasabi at ginagawa ng masasamang tao ay masasama, at hindi kailanman makapaglalaman ng anumang tama, o umaayon sa katotohanan; ang mga bagay na ito na sinasabi at ginagawa ng mga taong ito ay masasabi na 100% na masama at ganap na mga pagpapakita ng isang masamang disposisyon. Anu-ano ang motibasyon ng masasamang tao bago nila ihayag ang masamang disposisyong ito? Anu-anong uri ng mga mithiin ang pinagsisikapan nilang matamo? Paano nila nagagawa ang gayong mga bagay? Matutukoy ba ninyo ito? Bibigyan Ko kayo ng halimbawa. May nangyari sa tahanan ng isang tao. Isinailalim ito sa pagmamatyag ng malaking pulang dragon, at hindi siya puwedeng umuwi, na labis na nagpahirap sa kanya. Pinatuloy siya ng ilang kapatid, at pagkatapos niyang makita kung gaano kaayos ang lahat sa tahanan ng kanyang mga host, inisip niya, “Bakit walang nangyari sa tahanan mo? Bakit iyon nangyari sa tahanan ko? Hindi iyan patas. Hindi ito maaari, kailangan kong mag-isip ng paraan para may mangyari sa tahanan mo, para hindi ka puwedeng umuwi. Ipatitikim ko sa iyo ang paghihirap na gaya ng pinagdusahan ko.” May gawin man siya o wala, o maging realidad man ito o hindi, o makamit man niya o hindi ang kanyang mga mithiin, taglay pa rin niya ang ganitong uri ng layunin. Isa itong uri ng disposisyon, hindi ba? (Oo.) Kung hindi siya makapamumuhay ng isang magandang buhay, hindi rin niya hahayaan ang iba na magawa iyon. Anong disposisyon ito? (Pagiging malisyoso.) Isang masamang disposisyon—nakaririmarim ang taong ito! Gaya nga ng sinasabi ng kawikaan, siya ay bulok hanggang loob. Inilalarawan nito kung gaano talaga siya kasama. Ano ang kalikasan ng ganitong disposisyon? Subukan ninyong suriin kung ano ang kanyang mga motibasyon, layunin, at mithiin kapag nahahayag ang disposisyong ito sa kanya. Kapag naihahayag niya ang disposisyong ito, saan ito nagmumula? Ano ang nais niyang makamit? May nangyari sa kanyang tahanan, at maayos siyang tinutustusan sa tahanan ng kanyang mga host—kaya bakit niya ito gustong guluhin? Masaya lang ba siya kapag nagulo na niya ang mga bagay-bagay para sa kanyang mga host, kung kaya’t may mangyayari sa tahanan ng mga ito at hindi na rin makauuwi ang mga ito? Para sa kapakanan niya, dapat ay protektahan niya ang lugar na ito, pigilan na may mangyaring anuman dito, at hindi ipahamak ang kanyang mga host, dahil kapag napahamak ang mga ito ay para na rin siyang napahamak. Kaya ano ba mismo ang layunin niya sa pagnanais na gawin ito? (Kapag hindi maayos ang mga bagay-bagay para sa kanya, ayaw rin niyang maging maayos ang mga bagay-bagay para sa ibang tao.) Pagiging masama ang tawag dito. Ang iniisip niya ay, “Winasak ng malaking pulang dragon ang tahanan ko at ngayon ay wala na akong tahanan. Pero mayroon ka pa ring maganda at komportableng tahanan na maaari mong uwian. Hindi ito patas. Hindi ko kayang makita na puwede kang umuwi. Tuturuan kita ng leksyon. Gagawin ko na hindi ka na makakauwi at magiging pareho lang tayo. Gagawin nitong patas ang mga bagay-bagay.” Hindi ba’t ang paggawa nito ay malisyoso at masama ang hangarin? Sa anong kalikasan ito? (Sa pagiging masama.) Ang lahat ng sinasabi at ginagawa ng masasamang tao ay para matamo ang isang mithiin. Anu-anong klaseng bagay ang kadalasan nilang ginagawa? Ano ang pinakakaraniwang mga bagay na ginagawa ng mga taong may masasamang disposisyon? (Ginagambala, sinasagabal, at sinisira nila ang gawain ng iglesia.) (Sinusubukan nilang mapaboran kapag kaharap nila ang mga tao, pero pagkatapos noon ay sinusubukan nilang siraan ang mga tao kapag nakatalikod ang mga ito.) (Inaatake nila ang mga tao, mapaghiganti sila at malisyoso nilang binabanatan ang mga tao.) (Nagpapakalat sila ng mga tsismis at paninirang-puri.) (Sinisiraan, hinuhusgahan, at kinokondena nila ang iba.) Ang kalikasan ng mga pagkilos na ito ay ang gambalain at sirain ang gawain ng iglesia, at lahat ng ito ay pagpapamalas ng paglaban at pag-atake sa Diyos, lahat ay pagpapamalas ng isang masamang disposisyon. Ang mga taong kayang gawin ang mga ito ay walang dudang masasamang tao, at lahat ng nagtataglay ng ilang partikular na pagpapamalas ng isang masamang disposisyon ay maaaring tukuyin na masasamang tao. Ano ang diwa ng isang masamang tao? Ito ay ang diwa ng diyablo, ni Satanas. Hindi ito pagmamalabis. Kaya ba ninyong gawin ang mga pagkilos na ito? Alin sa mga pagkilos na ito ang kaya ninyong gawin? (Ang pagiging mapanghusga.) Kaya, nangangahas ba kayong atakihin o paghigantihan ang mga tao? (Kung minsan ay mayroon akong ganitong mga kaisipan, pero hindi ako nangangahas na kumilos batay sa mga ito.) Mayroon lang kayong mga ganitong kaisipan, pero hindi kayo nangangahas na may gawin sa mga ito. Kung mapanakit sa iyo ang isang taong mas mababa ang katayuan, mangangahas ka bang maghiganti? (Kung minsan, oo, kaya kong gawin ang gayong mga bagay.) Kung talagang kakila-kilabot ang taong ito—kung siya ay napakagaling magsalita, at nasaktan ka niya—mangangahas ka bang maghiganti? Marahil ay iilan-ilan lang ang hindi matatakot na gawin ito. Ang mga ganitong tao, mga taong pinag-iinitan ang mahihina pero kinatatakutan ang malalakas, mayroon ba silang masasamang disposisyon? (Oo.) Anumang uri ng pag-uugali iyon, at kanino man iyon nakatuon, kung kaya mong gawin ang masamang gawa na gumanti sa mga kapatid, pinatutunayan nito na mayroong masamang disposisyon sa kalooban mo. Sa panlabas ay tila hindi gaanong naiiba ang masamang disposisyong ito, pero kailangan ay kaya mo itong makilala at kailangan ay kaya mong makilala kung sino ba ang tinatarget mo. Kung mabagsik ka kay Satanas at kaya mong lupigin at ipahiya si Satanas, maituturing ba itong masamang disposisyon? Hindi. Ito ay paninindigan para sa kung ano ang tama at pagiging walang takot sa harap ng kalaban. Ito ay pagkakaroon ng diwa ng pagiging matuwid. Sa anu-anong sitwasyon ito maituturing na isang masamang disposisyon? Kung aapihin, yuyurakan, at ipapahiya mo ang mabubuting tao o ang mga kapatid, ito ay magiging masamang disposisyon. Kaya, kailangan ay mayroon kang konsiyensiya at katwiran, hinaharap mo ang mga tao at mga bagay-bagay nang may mga prinsipyo, kaya mong makilala ang masasamang tao at ang diyablo, mayroon kang diwa ng pagiging matuwid, kailangan ay mapagparaya ka at mapagpasensya sa mga hinirang ng Diyos at sa mga kapatid, at kailangan ay nagsasagawa ka nang ayon sa katotohanan. Ito ay lubos na tama, at nakaayon sa kalooban ng Diyos. Ang mga taong may masasamang disposisyon ay hindi tinatrato ang mga tao nang ayon sa mga ganitong prinsipyo. Kung ang isang tao, maging sino man ito, ay gumagawa ng isang bagay na nakasasakit sa kanila, susubukan nilang makabawi—ito ay pagiging masama. Walang prinsipyo sa paraan ng pagkilos ng masasamang tao. Hindi nila hinahanap ang katotohanan. Maging ito man ay pagkilos nang dahil sa personal na galit, o pang-aapi sa mahihina at pagiging takot sa malalakas, o pangangahas na maghiganti kaninuman, ang lahat ng ito ay may kinalaman sa isang masamang disposisyon, at lahat ng ito ay bumubuo ng isang tiwaling disposisyon. Hindi ito mapag-aalinlanganan.

Ano ang pinakamalinaw na pagpapamalas ng isang taong may masamang disposisyon? Ito ay kapag nakatagpo siya ng isang walang muwang na tao na madaling pag-initan at nagsimula siyang pag-initan at paglaruan ito. Ito ay karaniwang pangyayari. Kapag ang isang taong mabait kumpara sa iba ay nakakita ng isang taong walang muwang at mahina ang loob, makararamdam siya ng habag dito, at kahit pa hindi niya ito kayang tulungan, hindi niya ito aapihin. Kapag nakita mong ang isa mong kapatid ay walang muwang, paano mo siya tinatrato? Inaapi mo ba siya o tinutukso siya? (Malamang ay hahamakin ko siya.) Ang paghamak sa mga tao ay isang paraan ng pagtingin sa kanila, ng pagturing sila, isang uri ng mentalidad, pero kung paano ka kumilos at magsalita sa kanila ay may kinalaman sa iyong disposisyon. Sabihin ninyo sa Akin, paano kayo kumilos tungo sa mga taong mahiyain at mahina ang loob? (Inuutus-utusan ko sila at pinag-iinitan.) (Kapag nakikita kong mali ang paggawa nila sa tungkulin nila, hindi patas ang pagtingin ko sa kanila at ibinubukod ko sila.) Ang mga nabanggit mong ito ay mga pagpapamalas ng isang masamang disposisyon at may kinalaman sa mga disposisyon ng mga tao. Marami pang ibang ganitong bagay, kaya hindi na kailangang pag-usapan ito nang detalyado. Nakatagpo na ba kayo kailanman ng ganitong tao, isang taong gustong mamatay ang sinumang nakapagpasama ng loob niya, at nanalangin pa nga sa Diyos, hiniling sa Kanya na isumpa ang mga taong iyon, na burahin ang mga iyon sa balat ng lupa? Bagamat walang taong may ganoong kapangyarihan, sa puso nila ay iniisip nila kung gaano sana kaganda kung nagkagayon nga, o kaya ay nananalangin sila sa Diyos at hinihiling sa Diyos na gawin ito. Mayroon ba kayong mga ganoong kaisipan sa inyong puso? (Kapag nagpapalaganap kami ng ebanghelyo at nakatatagpo kami ng masasamang tao na inaatake kami at isinusumbong kami sa mga pulis, namumuhi ako sa kanila, at naiisip ko ang gaya ng “darating ang araw na parurusahan kayo ng Diyos.”) Isa ngang obhetibong kaso iyan. Inatake ka, nagdusa ka, nasaktan ka, ganap na niyurakan ang iyong personal na integridad at respeto sa sarili—sa ganyang mga sitwasyon, ang karamihan ng tao ay mahihirapang malampasan iyan. (Nagpapakalat ng tsismis online ang ibang tao tungkol sa ating iglesia, marami silang ginagawang paratang, at talagang nagagalit ako kapag nababasa ko ang mga ito, at may matinding pagkamuhi sa puso ko.) Ito ba ay pagiging masama, o pagiging mainitin ang ulo, o normal na pagkatao? (Ito ay normal na pagkatao. Ang hindi pagkamuhi sa mga demonyo at sa mga kaaway ng Diyos ay hindi normal na pagkatao.) Tama iyan. Ito ang paghahayag, pagpapamalas, at pagtugon ng normal na pagkatao. Kung hindi kinamumuhian ng mga tao ang mga negatibong bagay o minamahal ang mga positibong bagay, kung wala silang pamantayan ng konsiyensiya, hindi sila mga tao. Sa mga sitwasyong ito, anu-anong pagkilos ang puwedeng gawin ng isang tao para magkaroon ng isang masamang disposisyon? Kung ang pagkamuhi at pagkasuklam na ito ay magiging isang uri ng pag-uugali, kung ganap kang mawawalan ng katwiran, at kung makalalampas ang iyong mga pagkilos sa isang partikular na pulang linya para sa sangkatauhan, kung malamang ay mapatay mo sila at malabag ang batas, ito ay pagiging masama, ito ay pagkilos nang mainit ang ulo. Kapag nauunawaan ng mga tao ang katotohanan, at kaya nilang kumilala ng masasamang tao, at namumuhi sila sa kasamaan, ito ay normal na pagkatao. Pero kung hinaharap ng mga tao ang mga bagay-bagay nang mainit ang ulo, kumikilos sila nang walang mga prinsipyo. Naiiba ba ito sa paggawa ng kasamaan? (Oo.) Mayroong pagkakaiba. Kung ang isang tao ay labis na makasalanan, labis na masama, labis na buktot, labis na imoral, at nakadarama ka ng matinding pagkasuklam sa kanya, at umaabot ang pagkasuklam na ito sa puntong hinihiling mo sa Diyos na isumpa ito, ayos lang ito. Pero ayos lang ba kung hindi kumilos ang Diyos matapos mong magdasal nang dalawa o tatlong beses at inilagay mo sa mga kamay mo ang mga bagay-bagay? (Hindi.) Puwede kang magdasal sa Diyos at magpahayag ng iyong mga pananaw at opinyon, at pagkatapos ay maghanap ng mga katotohanang prinsipyo, kung magkagayon ay magagawa mong harapin nang tama ang mga bagay-bagay. Pero hindi mo dapat pilit na hilingin sa Diyos o subukang pilitin ang Diyos na maghiganti para sa iyo, lalo nang hindi mo dapat hayaan na makagawa ka ng mga hangal na bagay dahil sa init ng iyong ulo. Dapat mong harapin ang sitwasyon nang makatwiran. Dapat kang maging mapagpasensya, hintayin mo ang oras ng Diyos, at mas gumugol ka pa ng oras sa pananalangin sa Diyos. Tingnan mo kung paano kumilos nang may karunungan ang Diyos tungo kay Satanas at sa diyablo, at sa ganitong paraan, maaari kang maging mapagpasensya. Ang pagiging makatwiran ay nangangahulugan na ipagkatiwala ang lahat ng ito sa Diyos at hayaan ang Diyos na kumilos. Ito ang dapat gawin ng isang nilikha. Huwag kang kumilos nang dahil sa init ng ulo. Ang pagkilos nang dahil sa init ng ulo ay hindi katanggap-tanggap sa Diyos, ito ay kinokondena ng Diyos. Sa gayong mga panahon, ang disposisyong nahahayag sa mga tao ay hindi kahinaan ng tao o lumilipas na galit, kundi ito ay isang masamang disposisyon. Sa sandaling matukoy na ito ay isang masamang disposisyon, nasa panganib ka, at malamang na hindi ka maligtas. Iyan ay dahil kapag may masasamang disposisyon ang mga tao, malamang na kumilos sila nang nalalabag ang konsiyensiya at katwiran, at talagang malamang na labagin nila ang batas, at labagin ang mga atas administratibo ng Diyos. Kaya, paano ito maiiwasan? Dapat man lang, mayroong tatlong pulang linya na kailangang hindi malampasan: Ang una ay ang hindi paggawa ng mga bagay na labag sa konsiyensiya at katwiran, ang ikalawa ay ang hindi paglabag sa batas, at ang ikatlo ay ang hindi paglabag sa mga atas administratibo ng Diyos. Bukod pa riyan, huwag kayong gumawa ng anumang sukdulan o anumang gagambala sa gawain ng iglesia. Kung susundin ninyo ang mga prinsipyong ito, kahit papaano man lang ay matitiyak ang inyong kaligtasan, at hindi kayo palalayasin. Kung malupit kayong lalaban kapag pinupungusan at iwinawasto kayo dahil gumawa kayo ng lahat ng uri ng kasamaan, mas mapanganib pa iyan. Malamang ay direkta ninyong malabag ang disposisyon ng Diyos at mapaalis o matiwalag kayo sa iglesia. Ang parusa sa paglabag sa disposisyon ng Diyos ay higit na mas matindi kaysa sa paglabag sa batas—isa itong tadhanang mas masaklap pa sa kamatayan. Sa pinakamahigit, ang paglabag sa batas ay magdudulot na masentensyahan sa kulungan; ilang mahihirap na taon at lalaya ka na, iyon na iyon. Pero kung lalabagin mo ang disposisyon ng Diyos, magdurusa ka ng walang hanggang kaparusahan. Kaya, kung walang katinuan ang mga taong may masasamang disposisyon, labis silang nasa panganib, malamang ay makagawa sila ng kasamaan, at tiyak na sila ay parurusahan at gagantihan. Kung medyo may katinuan ang mga tao, kung kaya nilang hanapin ang katotohanan at magpasakop dito, at kaya nilang umiwas na masyadong makagawa ng kasamaan, ganap silang may pag-asang maligtas. Napakahalaga para sa isang tao na magkaroon ng katinuan at katwiran. Malamang na tatanggapin ng isang makatwirang tao ang katotohanan at haharapin niya nang tama ang pagpupungos at pagwawasto. Ang isang taong walang katwiran ay nanganganib kapag pinungusan at iwinasto siya. Ipagpalagay, halimbawa, na galit na galit ang isang tao matapos siyang iwasto at pungusan ng isang lider. Gusto niyang magpakalat ng mga tsismis at atakihin ang lider, pero hindi siya nangangahas dahil takot siyang magsanhi ng gulo. Subalit, umiiral na ang ganoong disposisyon sa puso niya, at mahirap sabihin kung may gagawin ba siya rito o wala. Hangga’t nasa puso ng isang tao ang ganitong uri ng disposisyon, hangga’t umiiral ang mga kaisipang ito, bagamat maaaring wala siyang gawin dito, nasa panganib na siya. Kapag puwede sa sitwasyon—kapag nagkaroon siya ng pagkakataon—baka may gawin siya. Hangga’t umiiral ang kanyang masamang disposisyon, kung hindi ito malulutas, sa malao’t madali ay gagawa ng kasamaan ang taong ito. Kaya anu-ano pang ibang sitwasyon ang naroroon kung saan naghahayag ng isang masamang disposisyon ang isang tao? Sabihin ninyo sa Akin. (Pabasta-basta lang ako sa aking tungkulin at hindi ako nagtamo ng anumang resulta, at pagkatapos ay pinalitan ako ng lider nang ayon sa mga prinsipyo, at medyo nakaramdam ako ng paglaban. Pagkatapos, nang makita ko na naghayag siya ng isang tiwaling disposisyon, naisip kong sumulat ng liham para iulat siya.) Nagmumula ba sa kawalan ang ideyang ito? Hinding-hindi. Binuo ito ng iyong kalikasan. Sa malao’t madali, nahahayag ang mga bagay na nasa mga kalikasan ng mga tao, hindi masasabi kung sa anong sitwasyon o konteksto mahahayag at aaktuhan ang mga ito. Kung minsan ay walang ginagawa ang mga tao, pero iyon ay dahil hindi puwede sa sitwasyong iyon. Subalit, kung siya ay isang taong hinahangad ang katotohanan, magagawa niyang hanapin ang katotohanan para lutasin ito. Kung hindi siya isang taong hinahangad ang katotohanan, gagawin niya ang gusto niya, at sa sandaling puwede na, gagawa siya ng kasamaan. Kaya, kung hindi malulutas ang isang tiwaling disposisyon, malamang talaga na malalagay sa gulo ang mga tao, kung magkaganito ay kakailanganin nilang anihin ang kanilang itinanim. Hindi hinahangad ng ilang tao ang katotohanan at palagi silang pabasta-basta sa pagganap ng kanilang mga tungkulin. Hindi nila tinatanggap kapag pinupungusan at iwinawasto sila, hindi sila kailanman nagsisisi, at kalaunan ay ibinubukod sila para makapagnilay. Pinaaalis sa iglesia ang ilang tao dahil palagi silang sumasagabal sa buhay-iglesia at naging bulok na sila; at itinitiwalag ang ilang tao dahil gumagawa sila ng lahat ng uri ng kasamaan. Kaya, anumang klase ng tao siya, kung madalas na naghahayag ng tiwaling disposisyon ang isang tao at hindi niya hinahanap ang katotohanan para lutasin ito, malamang ay makagawa siya ng masama. Ang tiwaling disposisyon ng sangkatauhan ay hindi lamang binubuo ng pagiging mapagmataas, kundi pati ng kabuktutan at kasamaan. Ang pagiging mapagmataas at ang kasamaan ay mga karaniwang parte lamang.

Kaya, paano dapat lutasin ang problemang ito ng paghahayag ng isang masamang disposisyon? Dapat kilalanin ng mga tao kung ano ang kanilang tiwaling disposisyon. Ang disposisyon ng ilang tao ay partikular na masama, malisyoso, at mapagmataas, at sila ay ganap na walang prinsipyo. Ito ang kalikasan ng masasama, at ang mga taong ito ang pinakamapanganib sa lahat. Kapag may kapangyarihan ang mga ganitong tao, may kapangyarihan ang diyablo, may kapangyarihan si Satanas. Sa sambahayan ng Diyos, ang lahat ng masasamang tao ay inilalantad at pinalalayas dahil sa paggawa nila ng lahat ng uri ng masasamang gawa. Kapag sinubukan mong bahaginan ng katotohanan ang masasama, o na pungusan at iwasto sila, malaki ang probabilidad na aatakihin ka nila, o huhusgahan ka nila, o na paghihigantihan ka pa nga nila, na lahat ay bunga ng pagiging napakamalisyoso ng kanilang mga disposisyon. Ang totoo ay napakakaraniwan nito. Halimbawa, maaaring may dalawang taong labis na nagkakasundo, na labis na mapagsaalang-alang at maunawain sa isa’t isa—pero nauuwi silang magkasalungat sa isang bagay na may kinalaman sa kanilang mga interes, at pinuputol nila ang ugnayan nila sa isa’t isa. Ang ilang tao ay nagiging magkaaway pa nga at sinusubukang maghiganti sa isa’t isa. Lahat sila ay lubhang masasama. Pagdating sa paggawa ng mga tao ng kanilang tungkulin, napansin ba ninyo kung alin sa mga napamamalas at nahahayag sa kanila ang napapaloob sa isang masamang disposisyon? Tiyak na umiiral ang mga bagay na ito, at kailangan ninyong alamin ang mga ito. Matutulungan kayo nito na matukoy at makilala ang mga bagay na ito. Kung hindi ninyo alam kung paano alamin at tukuyin ang mga ito, hindi kayo kailanman makatutukoy ng masasamang tao. Matapos na mailigaw ng mga anticristo at mapasailalim sa kanilang kontrol, napipinsala ang buhay ng ilang tao, at saka lang nila nalalaman kung ano ba ang isang anticristo, at kung ano ba ang isang masamang disposisyon. Masyadong mababaw ang inyong pagkaunawa sa katotohanan. Ang inyong pagkaunawa sa karamihan ng mga katotohanan ay hanggang sa binibigkas o nasusulat na antas lamang, o mga salita lang ng doktrina ang nauunawaan ninyo, at hinding-hindi tumutugma ang mga ito sa realidad. Matapos makarinig ng maraming sermon, tila mayroong pagkaunawa at kaliwanagan sa inyong puso; pero kapag nahaharap sa realidad, hindi pa rin ninyo matukoy kung ano ba talaga ang mga bagay-bagay. Alam ninyong lahat sa teorya kung ano ang mga pagpapamalas ng isang anticristo, pero kapag nasisilayan ninyo ang isang tunay na anticristo, hindi ninyo sila makilala bilang anticristo. Ito ay dahil masyadong kakaunti ang inyong karanasan. Kapag mas lumawak na ang iyong karanasan, kapag sapat ka nang napinsala ng mga anticristo, tunay mo na silang makikilala sa kung ano ba talaga sila. Sa kasalukuyan, bagamat karamihan ng tao ay masinsinang nakikinig sa mga sermon sa mga pagtitipon, at pinagsisikapan nila ang katotohanan, sa sandaling marinig na nila ang sermon, ang literal na kahulugan lamang ang nauunawaan nila, hindi nila malagpasan ang teoretikal na antas, at hindi nila magawang maranasan ang katotohanang realidad. Kaya, napakababaw lang ng kanilang pagpasok sa katotohanang realidad, na nangangahulugang wala silang pagkakilala sa masasamang tao at sa mga anticristo. Ang mga anticristo ay mayroong diwa ng masasamang tao, pero maliban sa mga anticristo at masasamang tao, wala bang masasamang disposisyon ang ibang mga tao? Ang totoo, walang mabubuting tao. Kapag walang problema, puro sila nakangiti, pero kapag nahaharap sila sa isang bagay na nakapipinsala sa sarili nilang mga interes, sumasama sila. Isa itong masamang disposisyon. Ang masamang disposisyong ito ay maaaring mahayag anumang oras; hindi ito sinasadya. Kaya ano ba mismo ang nangyayari dito? Isa ba itong usapin ng pagiging sinasaniban ng masasamang espiritu? Isa ba itong usapin ng reinkarnasyon ng pagkademonyo? Kung hindi ito alinman sa dalawang ito, taglay ng taong iyon ang diwa ng isang masamang tao at hindi na siya matutulungan pa. Kung ang diwa niya ay hindi sa isang masamang tao, at ang taglay lamang niya ay ang tiwaling disposisyong ito, hindi pa nakamamatay ang kondisyon niya, at kung kaya niyang tanggapin ang katotohanan, mayroon pa siyang pag-asang maligtas. Kaya paano malulutas ang isang masama at tiwaling disposisyon? Una, kailangan mong madalas na manalangin kapag nakakatagpo ka ng mga bagay at pagnilayan mo ang mga motibasyon at pagnanais mo. Kailangan mong tanggapin ang pagsisiyasat ng Diyos at ayusin ang iyong pag-uugali. Bukod pa riyan, kailangan ay hindi ka maghayag ng anumang masasamang salita o pag-uugali. Kung makita ng isang tao na siya ay may maling mga layunin at may malisya sa kanyang puso, na gusto niyang gumawa ng masasamang bagay, kailangan niyang hanapin ang katotohanan para lutasin ito, kailangan niyang hanapin ang mga nauugnay na salita ng Diyos upang maunawaan at malutas ang usaping ito, kailangan niyang manalangin sa Diyos, hingin ang proteksyon ng Diyos, sumumpa sa Diyos, at kailangan niyang isumpa ang kanyang sarili kapag hindi niya tinatanggap ang katotohanan at gumagawa siya ng kasamaan. Ang pakikipagbahaginan sa Diyos sa ganitong paraan ay nagbibigay ng proteksyon at pinipigilan ang isang tao na gumawa ng kasamaan. Kung may nangyari sa isang tao at lumitaw ang masasamang layunin, pero hindi niya ito pinansin, at hinayaan lang niyang mangyari ang mga bagay-bagay, o binalewala niya na ganito siya dapat kumilos, isa siyang masamang tao, at hindi siya isang taong tapat na nananalig sa Diyos at nagmamahal sa katotohanan. Gusto pa rin ng ganitong tao na manalig sa Diyos at sumunod sa Diyos, at na pagpalain at makapasok sa kaharian ng langit—posible ba iyon? Nananaginip siya. Ang ikalimang uri ng disposisyon ay ang pagiging masama. Isa rin itong isyung may kinalaman sa mga tiwaling disposisyon, at ito na ang pagtatapos ng paksang ito.

Dapat ka ring maging pamilyar sa ikaanim na uri ng tiwaling disposisyon: ang kabuktutan. Magsimula tayo sa kapag nangangaral ng ebanghelyo ang mga tao. Naghahayag ang ilang tao ng buktot na disposisyon kapag nangangaral sila ng ebanghelyo. Hindi sila nangangaral ayon sa prinsipyo, at hindi rin nila alam kung anong uri ng mga tao ang nagmamahal sa katotohanan at may taglay na pagkatao; naghahanap lang sila ng isang miyembro ng kabilang kasarian na katugma nila, na gusto nila at nakakasundo nila. Hindi sila nangangaral sa mga taong hindi nila gusto o na hindi nila nakakasundo. Hindi mahalaga kung nakaayon ang isang tao sa mga prinsipyo ng pagpapalaganap ng ebanghelyo—kung isa itong tao na interesado sila, hindi nila ito susukuan. Maaaring sabihin sa kanila ng ibang tao na ang taong iyon ay hindi tugma sa mga prinsipyo ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, pero ipipilit pa rin nilang mangaral dito. May disposisyon sa loob nila na kumokontrol sa kanilang mga kilos, na ginagawa silang bigyang-kasiyahan ang mahahalay nilang pagnanasa at kamtin ang sarili nilang mga mithiin habang nagpapanggap sila na ginagawa nila ito para ipalaganap ang ebanghelyo. Ito ay walang iba kundi buktot na disposisyon. Mayroon pa ngang mga taong alam na alam na mali ang gawin nila ito, at na ang paggawa nito ay pagkakasala sa Diyos at paglabag sa Kanyang mga atas administratibo—pero hindi sila tumitigil. Isa itong uri ng disposisyon, hindi ba? (Oo.) Isa ito sa mga pagpapamalas ng isang buktot na disposisyon, pero hindi lamang ang mga pagpapakita ng mahahalay na pagnanasa ang dapat na ilarawan bilang buktot; ang saklaw ng kabuktutan ay mas malawak kaysa sa pagnanasa lang ng laman. Pag-isipan ninyo: Anu-ano pang ibang mga pagpapamalas ng isang buktot na disposisyon ang mayroon? Dahil isa itong disposisyon, higit ito sa paraan lang ng pagkilos, napapaloob dito ang maraming iba’t ibang kalagayan, pagpapamalas, at pagpapakita, iyon ang tumutukoy rito bilang isang disposisyon. (Ang pagsunod sa mga makamundong kalakaran, ang hindi pagbitaw sa mga bagay na may kinalaman sa mga kalakaran ng mundo.) Ang hindi pagbitaw sa mga buktot na kalakaran ay isang uri. Ang pagkatali sa mga buktot na kalakaran ng mundo, paghahabol sa mga ito, pagiging abala sa mga ito, paghahangad sa mga ito nang may matinding pagnanasa. May ilang taong hindi kailanman pinakakawalan ang mga bagay na ito paano man bahaginan ng katotohanan, paano man sila pungusan at iwasto; umaabot pa nga ito sa punto ng pagkahumaling. Ito ay kabuktutan. Kaya kapag sinusunod ng mga tao ang masasamang kalakaran, anong mga pagpapamalas ang nagpapakita na mayroon silang buktot na disposisyon? Bakit nila mahal ang mga bagay na ito? Ano ang mayroon sa masasamang makamundong kalakarang ito na nagdadala sa kanila ng kasiyahan ng isip, na tumutugon sa kanilang mga pangangailangan, at nagbibigay-kasiyahan sa kanilang mga pagkahilig at pagnanais? Ipagpalagay, halimbawa, na mahilig sila sa mga artista sa pelikula: Ano sa mga artistang ito ang pumupukaw sa pagkahumaling na ito at nagsasanhi sa kanilang sumunod sa mga ito? Ito ay ang gilas, galing, itsura, at kasikatan ng mga taong ito, pati na ang uri ng marangyang buhay na inaasam nila. Ang lahat ng bagay na ito na sinusundan nila—lahat ba ng ito ay buktot? (Oo.) Bakit sinasabi na buktot ang mga ito? (Dahil taliwas ang mga ito sa katotohanan at sa mga positibong bagay, at hindi nakaayon ang mga ito sa hinihingi ng Diyos.) Ito ay doktrina. Subukan ninyong suriin ang mga sikat na tao at mga artistang ito: ang kanilang pamumuhay, ang kanilang pag-uugali, maging ang pampublikong katauhan at mga kasuotan na labis na sinasamba ng lahat. Bakit sila ganoon mamuhay? At bakit nila nahihimok ang iba na sumunod sa kanila? Matindi nilang pinagsisikapan ang lahat ng ito. Mayroon silang mga tagalagay ng kolorete at mga personal na tagaayos para mabuo ang imahe nilang ito. Kaya ano ang minimithi nila sa pagbuo ng imahe nilang ito? Ang maakit ang mga tao, mailigaw sila, ang mapasunod sila—at ang makinabang dito. Kaya, sinasamba man ng mga tao ang kasikatan, o itsura, o pamumuhay ng mga artistang ito, talagang hangal at katawa-tawang pagkilos ang mga ito. Kung may taglay na katinuan ang isang tao, paanong sasambahin niya ang mga diyablo? Ang mga diyablo ay mga bagay na nagliligaw, nanlilinlang, at nagpapahamak sa mga tao. Hindi nananalig sa Diyos ang mga diyablo at wala silang anumang pagtanggap sa katotohanan. Ang lahat ng diyablo ay sumusunod kay Satanas. Anu-ano ang mga mithiin ng mga sumusunod at sumasamba sa mga diyablo at kay Satanas? Nais nilang tularan ang mga diyablong ito, na gawin nilang huwaran ang mga ito, sa pag-aasam na isang araw ay magiging isa silang diyablo, kasingganda at kasingseksi ng mga diyablo at sikat na taong ito. Gusto nilang masiyahan sa pakiramdam na ito. Sinumang sikat o tinitingalang tao ang sinasamba ng isang tao, pare-pareho lang ang sukdulang minimithi ng mga artistang ito—ang magligaw ng mga tao, ang mang-akit ng mga tao, at ang mapasamba at mapasunod nila ang mga tao. Hindi ba’t ito ay isang buktot na disposisyon? Isa itong buktot na disposisyon, at labis itong malinaw.

Ang mga buktot na disposisyon ay naipamamalas din sa isa pang paraan. Nakikita ng ilang tao na ang mga pagtitipon sa sambahayan ng Diyos ay laging kinapapalooban ng pagbabasa ng salita ng Diyos, pagbabahaginan sa katotohanan, at mga pagtalakay tungkol sa pagkakilala sa sarili, sa wastong pagganap ng tungkulin, kung paano kumilos nang ayon sa mga prinsipyo, kung paano matakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan, kung paano maunawaan at isagawa ang katotohanan, at iba’t iba pang aspekto ng katotohanan. Matapos makinig sa lahat ng taong ito, nagsisimula silang lalong mayamot habang lalo silang nakikinig, at nagsisimula silang magreklamo, sinasabing, “Hindi ba’t ang layunin ng pananampalataya sa Diyos ay ang magkamit ng mga pagpapala? Bakit natin laging pinag-uusapan ang katotohanan at ang pagbabahaginan tungkol sa salita ng Diyos? Wala ba itong katapusan? Nayayamot na ako rito!” Pero ayaw nilang bumalik sa sekular na mundo. Iniisip nila, “Sobrang nakakabagot ang manampalataya sa Diyos, nakakainip ito—paano ko ito magagawang medyo mas kawili-wili? Kailangan kong makahanap ng isang bagay na kawili-wili,” kaya nagtatanung-tanong sila, “Ilang nananalig sa Diyos ang mayroon sa iglesia? Ilang lider at manggagawa ang mayroon? Ilan na ang napalitan? Ilan ang kabataang estudyante sa unibersidad at mga graduate student? May nakaaalam ba ng bilang?” Itinuturing nila ang mga bagay na ito at ang impormasyong ito bilang ang katotohanan. Anong disposisyon ito? Ito ay kabuktutan, karaniwang tinatawag na “kasamaan.” Napakarami na nilang narinig na katotohanan, pero wala ni isa sa mga ito ang pumukaw ng sapat na atensyon o pagtutuon sa kanila. Sa sandaling may tsismis o balita sa iglesia ang isang tao, agad silang nagkakainteres, takot silang mapalagpas ito. Kasamaan ito, hindi ba? (Oo.) Ano ang katangian ng masasamang tao? Wala sila ni katiting na interes sa katotohanan. Interesado lamang sila sa mga panlabas na usapin, at walang kapaguran at buong kasakiman silang naghahanap ng tsismis at mga bagay na walang kinalaman sa kanilang pagpasok sa buhay o sa katotohanan. Inaakala nila na ang pag-intindi sa bagay na ito, sa lahat ng impormasyong ito, at paglalagay ng lahat ng ito sa isip nila, ay nangangahulugan na taglay nila ang katotohanang realidad, na isa nga talaga silang miyembro ng sambahayan ng Diyos, na tiyak silang pupurihin ng Diyos at makapapasok sa kaharian ng Diyos. Sa tingin ba ninyo ay ganito nga talaga ang kaso? (Hindi.) Nakikita ninyo kung ano ba ang katotohanan dito, pero maraming bagong nananalig sa Diyos ang hindi ito magawa. Nakatuon sila sa impormasyong ito, inaakala nila na ang pagkaalam sa mga bagay na ito ay ginagawa silang miyembro ng sambahayan ng Diyos—pero ang totoo, ang mga ganitong tao ang pinakakinamumuhian ng Diyos, sila ang pinakabanidoso, pinakamapagpaimbabaw, at pinakamangmang sa lahat ng tao. Nagpakita na sa katawang-tao ang Diyos sa mga huling araw upang gawin ang gawain ng paghatol at pagdadalisay ng mga tao, na ang epekto ay ang ibigay sa mga tao ang katotohanan bilang buhay. Pero kung hindi nakatuon ang mga tao sa pagkain at pag-inom ng salita ng Diyos at palagi nilang sinusubukang maghanap ng tsismis at lalo pang alamin ang tungkol sa mga nagaganap sa loob ng iglesia, hinahangad ba nila ang katotohanan? Sila ba ay mga taong gumagawa ng wastong gawain? Para sa Akin, sila ay mga buktot na tao. Hindi sila mga mananampalataya. Ang mga ganitong tao ay matatawag ding masasama. Kailanman ay nagtutuon lang sila sa sabi-sabi. Binibigyang-kasiyahan nito ang kanilang pagkausyoso, pero kinamumuhian sila ng Diyos. Hindi sila mga taong tunay na nananalig sa Diyos, lalong hindi sila mga taong naghahangad ng katotohanan. Sila ay mga tagapaglingkod lang ni Satanas, na dumarating upang gambalain ang gawain ng iglesia. Bukod pa riyan, ang mga taong laging sinusuri at sinisiyasat ang Diyos ay mga tagapaglingkod at mga alagad ng malaking pulang dragon. Ang mga taong ito ang pinakakinamumuhian at pinakakinasusuklaman ng Diyos sa lahat. Kung nananalig ka sa Diyos, bakit hindi ka nagtitiwala sa Diyos? Kapag sinusuri at sinisiyasat mo ang Diyos, hinahanap mo ba ang katotohanan? May anuman bang kaugnayan ang paghahanap sa katotohanan sa pamilyang kinapanganakan ni Cristo o sa kapaligirang kinalakhan Niya? Ang mga taong laging sinisiyasat nang todo ang Diyos—hindi ba’t kasuklam-suklam sila? Kung palagi kang may mga kuru-kuro tungkol sa mga bagay na may kinalaman sa pagkatao ni Cristo, dapat kang gumugol ng mas marami pang oras sa paghahangad na malaman ang mga salita ng Diyos; kapag nauunawaan mo ang katotohanan ay saka mo lamang magagawang lutasin ang problema ng iyong mga kuru-kuro. Mabibigyang-daan ba ng pagsusuri sa impormasyon tungkol sa pamilya ni Cristo o sa Kanyang kapanganakan na makilala mo ang Diyos? Bibigyang-daan ka ba nito na matuklasan ang banal na diwa ni Cristo? Ganap na hindi. Ang mga taong tunay na nananalig sa Diyos ay iginugugol ang kanilang sarili sa mga salita ng Diyos at sa katotohanan, ito lang ang makatutulong na malaman ang banal na diwa ni Cristo. Pero bakit palaging gumagawa ng kasamaan ang mga taong palaging sinisiyasat ang Diyos? Ang mga mala-basurang taong ito na hindi nakauunawa sa mga espirituwal na bagay ay dapat na magmadaling umalis sa sambahayan ng Diyos! Napakaraming katotohanan na ang naipahayag, napakarami nang napagbahaginan sa mga pagtitipon at mga sermon—bakit mo kailangan pa ring siyasatin ang Diyos? Ano ang ibig sabihin ng palagi mong pagsisiyasat sa Diyos? Na ikaw ay napakabuktot! Bukod pa riyan, mayroon pa ngang mga taong nag-aakala na nagbibigay sa kanila ng kapital ang matutunan ang lahat ng maliliit na impormasyong ito, at lumilibot sila para ipagmalaki ito sa mga tao. At ano ang nangyayari sa huli? Sila ay karima-rimarim at kasuklam-suklam sa Diyos. Mga tao pa ba sila? Hindi ba’t mga nabubuhay na demonyo sila? Paano sila naging mga taong nananalig sa Diyos? Iginugugol nila sa kasamaan at kabuktutan ang lahat ng kanilang iniisip. Na para bang inaakala nila na kapag mas marami silang alam na sabi-sabi, mas lalo silang miyembro ng sambahayan ng Diyos, at mas lalo nilang nauunawaan ang katotohanan. Ang mga ganitong tao ay ganap na katawa-tawa. Sa sambahayan ng Diyos, wala nang mas kinamumuhian pa kaysa sa kanila.

Ang ilang tao ay palaging nakatuon sa mga hindi makatotohanang bagay sa kanilang pananampalataya. Halimbawa, ang ilang tao ay palaging sinusuri kung paano ba ang kaharian, kung nasaan ba ang ikatlong langit, kung paano ba ang mundo ng mga patay, at kung nasaan ba ang impiyerno. Palagi nilang sinusuri ang mga misteryo sa halip na pinagtutuunan ang pagpasok sa buhay. Ito ay kabuktutan, ito ay kasamaan. Gaano man karaming sermon at pagbabahagi ang marinig nila, mayroong mga taong hindi pa rin nauunawaan kung ano ba talaga ang katotohanan, at wala rin silang kamalayan sa kung paano nila ito dapat isagawa. Tuwing mayroon silang oras, sinusuri nila ang salita ng Diyos, sinisiyasat ang pagkakasabi, naghahanap ng kung anong uri ng mararamdaman, at palagi rin nilang sinisiyasat kung natupad na ba ang mga salita ng Diyos. Kung natupad na ang mga ito, naniniwala sila na gawain ito ng Diyos, at kung hindi pa, itinatanggi nila na gawain ito ng Diyos. Hindi ba’t katawa-tawa sila? Hindi ba’t kasamaan ito? Lagi bang kayang makita ng mga tao kung natupad na ang mga salita ng Diyos? Hindi naman laging kayang makita ng mga tao kung natupad na ang ilan sa mga salita ng Diyos. Ang ilan sa Kanyang salita ay tila hindi pa natutupad para sa mga tao, pero natupad na para sa Diyos. Walang paraan ang mga tao para malinaw na makita ang mga ito; masuwerte na sila kung kaya nilang maunawaan ang kahit man lang 20% nito. Ang ilang tao ay ginugugol ang buong oras nila sa pag-aaral ng salita ng Diyos pero hindi nila pinapansin ang pagsasagawa ng katotohanan o pagpasok sa realidad. Hindi ba’t pagbabalewala ito sa mga wastong tungkulin ng isang tao? Napakarami na nilang narinig na katotohanan pero hindi pa rin nila nauunawaan ang mga ito, at palagi silang naghahanap ng katunayan na natupad na ang mga propesiya, tinatrato nila ito na kanilang buhay at motibasyon. Halimbawa, kapag nananalangin ang ilang tao, sinasabi nila ang mga bagay na gaya ng, “Diyos ko, kung nais Mong gawin ko ito, gawin Mo akong magising nang alas-sais ng umaga bukas; kung hindi naman, hayaan mo akong matulog hanggang alas-siyete.” Madalas ay ganito sila kumilos, ginagamit nila ito bilang isa nilang prinsipyo, isinasagawa ito na para bang ito ang katotohanan. Kasamaan ang tawag dito. Sa kanilang mga kilos ay palagi silang nakabatay sa damdamin, nakatuon sa kahima-himala, nakabatay sa sabi-sabi, at iba pang hindi makatotohanang mga bagay; palagi nilang itinutuon sa masasamang bagay ang kanilang lakas. Ito ay kabuktutan. Paano mo man ibahagi sa kanila ang katotohanan, iniisip nila na walang silbi ang katotohanan, at na hindi ito kasingtumpak ng pagbatay sa damdamin o pagpapatunay sa pamamagitan ng paghahambing. Ito ay kasamaan. Hindi sila naniniwala na pinamamahalaan at isinasaayos ng Diyos ang tadhana ng mga tao, at kahit na sinasabi nilang kinikilala nila na ang mga salita ng Diyos ang katotohanan, sa puso nila ay hindi pa rin nila tinatanggap ang katotohanan, hindi nila kailanman tinitingnan ang mga bagay-bagay gamit ang mga salita ng Diyos. Kung may sasabihin ang isang tanyag na tao, maniniwala silang katotohanan ito, at susundin nila ito. Kung sasabihin sa kanila ng isang manghuhula o mambabasa ng mukha na sa susunod na taon ay itataas sila para maging tagapamahala, paniniwalaan nila ito. Hindi ba’t kasamaan ito? Naniniwala sila sa panghuhula at mga kahima-himalang bagay, at sa masasamang bagay lang na ito. Kagaya lang ito ng kung paanong sinasabi ng ilang tao na, “Nauunawaan ko ang bawat katotohanan, kaya lang hindi ko maisagawa ang mga ito. Hindi ko alam kung ano ang problema.” Ngayon ay may kasagutan na tayo sa tanong na ito: Masasama sila. Hindi mahalaga kung paano mo ibahagi ang katotohanan sa ganitong mga tao, hindi nila ito maiintindihan, at wala ka ring makikitang anumang epekto. Ang mga taong ito ay hindi lamang nayayamot sa katotohanan, kundi taglay pa nila ang isang buktot na disposisyon. Ano ang pinakamahalagang pagpapamalas ng pagiging nayayamot sa katotohanan? Iyon ay na nauunawaan ng isang tao ang katotohanan, pero hindi niya ito isinasagawa. Ayaw niya itong marinig, nilalaban niya ito at kinamumuhian. Alam niyang tama at mabuti ang katotohanan, pero hindi niya ito isinasagawa, ayaw niyang tahakin ang landas na ito, at ayaw niya ring magdusa o magbayad ng halaga, lalo na ang mawalan ng anuman. Hindi ganito ang mga buktot na tao. Inaakala nila na ang mga buktot na bagay ang katotohanan, na iyon ang tamang daan, at hinahabol nila ang mga ito, at sinusubukang tularan ang mga ito, at palagi nilang pinagtutuunan ng lakas ang mga ito. Madalas na pinagbabahaginan ng sambahayan ng Diyos ang mga prinsipyo ng panalangin: Maaaring manalangin ang mga tao kailanman o saanman nila gusto, nang walang mga limitasyon sa oras, kailangan lang nilang lumapit sa harapan ng Diyos, sabihin ang mga salitang nasa puso nila, at hanapin ang katotohanan. Dapat ay madalas na marinig ang mga salitang ito at dapat ay madaling maunawaan ang mga ito, pero paano ito isinasagawa ng masasamang tao? Tuwing umaga kapag nagkokoro sa bukang-liwayway, walang kabiguan silang humaharap sa timog, lumuluhod, at inilalapat sa lupa ang dalawang kamay, nagdarasal nang nakadapa sa harap ng Diyos hangga’t kaya nila. Iniisip nila na sa ganitong mga oras lamang maririnig ng Diyos ang kanilang panalangin, dahil ito ang oras kung kailan hindi abala ang Diyos, mayroon Siyang oras, kaya nakikinig Siya. Hindi ba’t katawa-tawa ito? Hindi ba’t buktot ito? Mayroong iba na nagsasabing ang pinakaepektibong oras para manalangin ay ala-una o alas-dos ng madaling-araw, kung kailan tahimik ang lahat. Bakit nila ito sinasabi? Sila rin ay mayroong sarili nilang mga dahilan. Sinasabi nila na sa ganoong oras ay tulog ang lahat; may panahon lang ang Diyos na asikasuhin ang nangyayari sa kanila kapag hindi Siya abala. Hindi ba’t katawa-tawa ito? Hindi ba’t buktot ito? Paano mo man ibahagi sa kanila ang katotohanan, tumatanggi silang tanggapin ito. Sila ang pinakakatawa-tawang tao at hindi nila kayang maunawaan ang katotohanan. May ibang nagsasabi na, “Kapag nananalig sa Diyos ang mga tao, kailangan ay gumawa sila ng mabubuting bagay at maging mabait, at kailangan ay hindi sila pumatay o kumain ng karne. Ang pagkain ng karne ay pagpatay, pagkakasala, at ayaw ng Diyos sa mga taong gumagawa nito.” May anumang batayan ba ang mga salitang ito? May ganito bang sinabi ang Diyos kailanman? (Wala.) Kaya, sino ang nagsabi nito? Sinabi ito ng isang hindi nananalig, ng isang kakatwang tao. Ang totoo, ang mga taong nagsasabi nito ay hindi naman laging hindi kumakain ng karne—o maaaring hindi nila ito kinakain sa harap ng ibang tao, pero kumakain sila ng marami nito sa pribado. Napakagaling ng mga taong ito na magpanggap, at magpakalat ng mga maling paniniwala saanman sila magpunta. Ito ay kabuktutan. Napakasama ng ganitong mga tao. Itinuturing nila ang mga maling pananampalataya at maling paniniwalang ito bilang mga kautusan at panuntunan, at isinasagawa at pinanghahawakan pa nga nila ang mga ito na para bang ang mga ito ang katotohanan, o mga hinihingi ng Diyos, at masigla at walang kahihiyan nilang tinuturuan ang iba na gawin din ito. Bakit Ko sinasabing ang pamamaraan ng mga taong ito ng paggawa ng mga bagay-bagay, ang paraan nila ng pagsasabi ng mga bagay-bagay, at ang paraan nila ng paghahangad, ay masasama? (Dahil walang kaugnayan ang mga ito sa katotohanan.) Kung gayon, buktot ba ang anumang walang kaugnayan sa katotohanan? Malaki ang problema sa ganitong interpretasyon. May mga bagay sa mga pang-araw-araw na pamumuhay ng mga tao na walang kaugnayan sa katotohanan. Hindi ba’t pagbabaluktot ng mga katunayan ang sabihing buktot ang mga ito? Ang hindi kinokondena ng Diyos ay hindi masasabing buktot, ang kinokondena ng Diyos lang ang mailalarawan na buktot. Magiging malaking pagkakamali na tukuyin ang lahat ng walang kaugnayan sa katotohanan bilang buktot. Ang mga detalye ng mga kinakailangan sa buhay—halimbawa, ang pagkain, pagtulog, pag-inom, pagpapahinga—may kaugnayan ba ang mga ito sa katotohanan? Buktot ba ang mga ito? Ang lahat ng ito ay normal na pangangailangan, bahagi ang mga ito ng pang-araw-araw na ginagawa ng mga tao, hindi buktot ang mga ito. Kaya bakit itinuturing na buktot ang mga pagkilos na kasasabi Ko lang? Dahil ang mga paraang iyon ng paggawa ng mga bagay-bagay ay dinadala ang mga tao sa isang landas na mali at katawa-tawa—dinadala sila ng mga ito sa landas ng relihiyon. Ang pagsasagawa nila sa ganitong paraan at ang pagtuturo nila sa iba na kumilos nang ganito ay dinadala ang mga tao sa landas ng kasamaan. Isa itong resultang hindi maiiwasan. Kapag sinasamba ng mga tao ang masasamang makamundong kalakaran at tinatahak nila ang landas ng kasamaan, saan sila nauuwi? Sila ay nagiging ubod ng sama, nawawalan sila ng katwiran, wala silang kahihiyan, at sa huli, ganap silang natatangay ng mga kalakaran ng mundo, at tinatahak nila ang pagkawasak, hindi naiiba sa mga hindi nananalig. Ang ilang tao ay hindi lamang itinuturing ang mga maling pananampalataya at maling paniniwalang ito bilang mga panuntunang dapat sundin o mga kautusang dapat sundin, kundi pinanghahawakan pa nila ang mga ito bilang ang katotohanan. Ito ay isang katawa-tawang taong ganap na walang espirituwal na pagkaunawa. Sa huli, maaari lamang siyang paalisin. Makagagawa ba ang Banal na Espiritu sa sinumang napakabaliko ang pagkaunawa sa katotohanan? (Hindi.) Hindi gumagawa ang Banal na Espiritu sa ganitong mga tao, sa kasong ito ay ang masasamang espiritu ang gumagawa, dahil ang landas na tinatahak ng mga taong ito ay ang landas ng kasamaan, sila ay nagmamadaling tumatahak sa landas ng masasamang espiritu—na siya mismong kailangan ng masasamang espiritung ito. At ang resulta? Sinasaniban ng masasamang espiritu ang mga taong ito. Noon, sinabi Ko na, “Ang diyablong si Satanas, gaya ng isang leong umaatungal, ay umaali-aligid, naghahanap ng mga taong masisila.” Kapag tinatahak ng mga tao ang buktot at masamang landas, tiyak silang susunggaban ng masasamang espiritu. Hindi kinakailangan na ibigay ka ng Diyos sa masasamang espiritu. Kung hindi mo hinahangad ang katotohanan, hindi ka poprotektahan, at hindi mo makakasama ang Diyos. Hindi ka pagmamalasakitan ng Diyos kung hindi ka Niya makakamit, at sasamantalahin ng masasamang espiritu ang pagkakataong ito upang makapasok at masaniban ka. Ito ang kalalabasan, hindi ba? Ang lahat ng nayayamot sa katotohanan at na palaging kinokondena ang gawain ng pagkakatawang-tao ng Diyos, at na sumusunod sa mga makamundong kalakaran, na hayagang binibigyan ng maling pakahulugan ang mga salita ng Diyos at ang Bibliya, na nagpapakalat ng mga maling pananampalataya at maling paniniwala—ang lahat ng ginagawa nilang ito ay nagmumula sa mga buktot na disposisyon. Hinahangad ng ilang tao na maging espirituwal, at dahil baliko ang kanilang pagkaunawa, gumagawa sila ng maraming maling paniniwala para iligaw ang mga tao, at sila ay nagiging mga utopian at teorista, na paggawa rin ng kasamaan. Sila ay mga buktot na tao. Gaya ng mga Pariseo, ang lahat ng ginawa nila ay mapagpaimbabaw, hindi nila isinagawa ang katotohanan at iniligaw nila ang mga tao para tingalain sila at sambahin sila. Nang magpakita ang Panginoong Jesus para gumawa, ipinapako pa nga nila Siya sa krus. Ito ay kasamaan at sa huli, isinumpa sila ng Diyos. Sa kasalukuyan, hindi lamang hinuhusgahan at kinokondena ng mundo ng relihiyon ang pagpapakita at gawain ng Diyos, kundi ang pinakakasuklam-suklam ay na pumapanig din ito sa malaking pulang dragon, umaanib sa mga puwersa ng kasamaan sa pag-usig sa mga hinirang ng Diyos at tumatayo kasama nito bilang kaaway ng Diyos. Ito ay buktot. Ang komunidad ng relihiyon ay hindi kailanman kinamuhian ang mga buktot na puwersa ni Satanas, hindi nito kinamumuhian ang kabuktutan ng bansa ng malaking pulang dragon, kundi sa halip ay ipinagdarasal at pinagpapala ang mga ito. Ito ay buktot. Ang anumang pag-uugali na may kaugnayan o na nakikipagtulungan kay Satanas at sa masasamang espiritu ay matatawag na buktot sa kabuuan. Ang mga paraan ng pagsasagawa na talagang lihis, masama, sukdulan, at walang habas—buktot din ang mga ito. Palaging mali ang pagkaunawa ng ilang tao sa Diyos, at ang mga maling pagkaunawang ito ay hindi maaayos paano man ibahagi sa kanila ang katotohanan. Palagi nilang ipinangangaral ang sarili nilang pangangatwiran, ipinipilit ang sarili nilang mga maling paniniwala. At hindi ba’t mayroon ding kaunting kabuktutan dito? Ang ilang tao ay may mga kuru-kuro tungkol sa Diyos; matapos na maraming beses na maibahagi sa kanila ang katotohanan, sinasabi nilang nauunawaan nila ito, at na naayos na ang kanilang mga kuru-kuro, pero pagkatapos ay pinanghahawakan pa rin nila ang kanilang mga kuru-kuro, palagi silang negatibo, at mahigpit silang kumakapit sa sarili nilang mga palusot. Ito ay buktot, hindi ba? Ito ay isang uri din ng kabuktutan. Bilang pagbubuod, ang sinumang nakagawa ng isang bagay na hindi makatwiran at tumatangging tanggapin ito paano man ibahagi sa kanya ang katotohanan, ay masama, at medyo buktot. Hindi madali para sa mga taong ito na may buktot na mga disposisyon na mailigtas ng Diyos, dahil hindi nila kayang tanggapin ang katotohanan at tumatanggi silang pakawalan ang mga buktot nilang maling paniniwala; wala na talagang magagawa pa para sa kanila.

Katatapos lang natin pagbahaginan ang anim na disposisyon: ang pagiging mapagmatigas, mapagmataas, mapanlinlang, nayayamot sa katotohanan, masama, at buktot. Sa pagsusuri sa anim na disposisyong ito, nabigyan ba kayo ng bagong kaalaman at pagkaunawa sa mga pagbabago sa disposisyon? Ano nga ba ang mga pagbabago sa disposisyon? Nangangahulugan ba ito ng pag-aalis ng isang kapintasan, pagtutuwid ng isang pag-uugali, o pagbabago ng isang katangian ng pagkatao? Hinding-hindi. Kaya, mas malinaw na ba nang kaunti sa inyo kung ano ba talaga ang tinutukoy ng disposisyon? Mailalarawan ba ang anim na disposisyong ito bilang ang mga tiwaling disposisyon ng tao, bilang ang kalikasang diwa ng tao? (Oo.) Mga positibong bagay ba o mga negatibong bagay ang anim na disposisyong ito? (Mga negatibong bagay.) Sa payak na pananalita, ang mga ito ang mga tiwaling disposisyon ng tao, ang mga ito ang mga pangunahing aspekto ng mga tiwaling disposisyon ng tao. Wala ni isa sa mga tiwaling disposisyong ito ang hindi lumalaban sa Diyos at sa katotohanan, at wala ni isa sa mga ito ang positibo. Kaya, ang anim na disposisyong ito ay anim na aspekto, na sa kabuuan ay tinatawag na tiwaling disposisyon. Ang mga tiwaling disposisyon ang kalikasang diwa ng tao. Paano maipaliliwanag ang “diwa”? Ang diwa ay tumutukoy sa kalikasan ng tao. Ang ibig sabihin ng kalikasan ng tao ay ang mga bagay na inaasahan ng tao para sa pag-iral niya, ang mga bagay na namamahala sa kung paano siya namumuhay. Namumuhay ang mga tao ayon sa kanilang mga kalikasan. Ano man ang isinasabuhay mo, ang mga mithiin at direksiyon mo, ang mga patakarang ipinamumuhay mo, hindi nagbabago ang iyong kalikasang diwa—hindi ito mapag-aalinlanganan. Kaya, kapag hindi mo taglay ang katotohanan, at nabubuhay ka sa pamamagitan ng pag-asa sa mga tiwaling disposisyong ito, ang lahat ng ipinamumuhay mo ay laban sa Diyos, salungat sa katotohanan, at taliwas sa kalooban ng Diyos. Dapat mo itong maunawaan ngayon: Matatamo ba ng mga tao ang kaligtasan kung hindi magbabago ang kanilang mga disposisyon? (Hindi.) Magiging imposible iyon. Kaya, kung hindi magbabago ang mga disposisyon ng mga tao, magiging kaayon ba sila ng Diyos? (Hindi.) Magiging napakahirap nito. Pagdating sa anim na disposisyong ito, kahit alinman dito, at kahit gaano pa karami ang naipamamalas o naihahayag sa iyo, kung hindi mo kayang makawala sa pagkakagapos ng mga tiwaling disposisyong ito, ano man ang mga motibo at mithiin ng iyong mga kilos, at kung sadya ka bang kumikilos o hindi, ang kalikasan ng lahat ng iyong ginagawa ay tiyak na magiging laban sa Diyos, at tiyak na isusumpa ng Diyos—na isang napakalubhang kalalabasan. Ang isumpa ba ng Diyos ang hinihiling sa huli ng lahat ng nananalig sa Diyos? (Hindi.) At dahil hindi ito ang kalalabasan na hinihiling ng mga tao, ano ang pinakamahalagang gawin nila? Dapat nilang malaman ang sarili nilang tiwaling disposisyon at tiwaling diwa, maunawaan ang katotohanan, at pagkatapos ay dapat nilang tanggapin ang katotohanan—dahan-dahan at paunti-unting napakakawalan ang kanilang sarili mula sa mga tiwaling disposisyong ito sa kapaligirang nilikha ng Diyos para sa kanila, at natatamo na maging kaayon ng Diyos at ng katotohanan. Ito ang landas sa mga pagbabago ng disposisyon ng isang tao.

Noong nakaraan, mayroong mga taong nag-akala na napakadali at simple lang na baguhin ang kanilang mga disposisyon. Naniwala sila na “Basta’t pipilitin ko ang sarili ko na hindi magsabi ng mga bagay na sumasalungat sa Diyos o gumawa ng anumang gagambala o sasagabal sa gawain ng iglesia, at basta’t tama ang perspektibo ko, tama ang puso ko, at nauunawaan ko ang kaunti pang katotohanan, mas nagsisikap ako, mas nagdurusa, at mas nagbabayad ng halaga, pagkaraan ng ilang taon ay tiyak na magagawa kong magtamo ng pagbabago sa aking disposisyon.” Makatwiran ba ang mga salitang ito? (Hindi.) Saan sila nagkamali? (Wala silang kaalaman sa tiwali nilang disposisyon.) Ano ang layunin ng pag-alam sa iyong tiwaling disposisyon? (Ang magbago.) At ano ang kalalabasan ng pagbabagong ito? Ang makamit ang katotohanan. Para masukat kung mayroon na bang pagbabago sa iyong disposisyon, kailangan mong tingnan kung ang iyong mga kilos ay katugma ba ng katotohanan o lumalabag sa katotohanan, kung ang mga ito ba ay nagmumula sa kalooban ng tao o sa pagtupad sa kalooban ng Diyos. Para makita kung gaano kalaki na ang nagbago sa iyong disposisyon, tingnan mo kung kaya mong pagnilayan ang iyong sarili, at talikdan ang iyong laman, mga motibo, matataas na ambisyon, at mga ninanasa, kapag naghahayag ka ng isang tiwaling disposisyon, at kung kaya mong magsagawa nang ayon sa katotohanan kapag naghahayag ka nito. Ang antas ng iyong kakayahang magsagawa nang ayon sa katotohanan at sa mga salita ng Diyos at kung ganap na umaayon ang iyong pagsasagawa sa mga pamantayan ng katotohanan ay nagpapatunay kung gaano kalaki na ang naging pagbabago sa iyong disposisyon. Ito ay proporsiyonal. Gamitin nating halimbawa ang mapagmatigas na disposisyon: Sa simula, kapag wala pang nagiging anumang pagbabago sa iyong disposisyon, hindi mo nauunawaan ang katotohanan, at wala ka ring kamalayan na mayroon kang mapagmatigas na disposisyon, at nang marinig mo ang katotohanan, naisip mo, “Paanong laging inilalantad ng katotohanan ang mga peklat ng mga tao?” Matapos mo itong marinig, nadama mo na tama ang mga salita ng Diyos, pero kung makaraan ang isa o dalawang taon ay hindi mo pa rin isinasapuso ang alinman sa mga ito, kung hindi mo pa tinatanggap ang alinman sa mga ito, ito ay pagiging mapagmatigas, hindi ba? Kung makaraan ang dalawa o tatlong taon ay walang naging pagtanggap, kung walang naging pagbabago sa kalagayang nasa loob mo, at kahit na hindi ka napag-iwanan sa pagganap mo sa iyong tungkulin, at labis ka nang nagdusa, ay hindi pa nalutas ni kaunti o nabawasan man lang ang iyong mapagmatigas na kalagayan, kung gayon ay nagkaroon na ba ng anumang pagbabago sa aspektong ito ng iyong disposisyon? (Hindi.) Kung gayon, bakit ka nagpapakaabala at nagtatrabaho? Anuman ang dahilan mo sa paggawa nito, pikit-mata kang nagpapakaabala at nagtatrabaho, dahil ganito katagal ka nang nagpakaabala at nagtrabaho, pero wala pa rin ni katiting na pagbabago sa iyong disposisyon. Hanggang sa dumating ang araw na bigla mong maiisip, “Paanong hindi ako makapagsabi ng ni isang salita ng patotoo? Hindi pa nagbago ni kaunti ang disposisyon ko sa buhay.” Sa panahong ito ay madarama mo kung gaano kalubha ang problemang ito, at iisipin mo, “Tunay na mapagrebelde at mapagmatigas ako! Hindi ako isang taong naghahangad ng katotohanan! Walang puwang sa puso ko ang Diyos! Paano ito matatawag na pananampalataya sa Diyos? Ilang taon na akong nananalig sa Diyos pero hindi ko pa rin ipinamumuhay ang wangis ng tao, at hindi rin malapit sa Diyos ang puso ko! Hindi ko rin isinapuso ang mga salita ng Diyos; at hindi ako nakadarama ng pagsisisi o kagustuhang magsisi kapag may ginagawa akong mali—hindi ba’t pagiging mapagmatigas ito? Hindi ba’t anak ako ng pagrerebelde?” Nababagabag ka. At ano ang kahulugan ng nababagabag ka? Ang ibig sabihin nito ay na nais mong magsisi. May kamalayan ka sa iyong pagiging mapagmatigas at mapagrebelde. At sa panahong ito, nagsisimulang magbago ang iyong disposisyon. Nang hindi mo namamalayan, may ilang kaisipan at ninanais sa iyong kamalayan na nais mong baguhin, at wala ka nang hindi pagkakasundo sa Diyos. Makikita mo ang sarili mo na gustong mapaganda ang iyong ugnayan sa Diyos, hindi na maging mapagmatigas, maisagawa ang mga salita ng Diyos sa iyong pang-araw-araw na pamumuhay, maisagawa ang mga ito bilang ang mga katotohanang prinsipyo—taglay mo ang kamalayang ito. Mabuti na may kamalayan ka sa mga bagay na ito, pero nangangahulugan ba ito na magagawa mong magbago agad-agad? (Hindi.) Kailangan mong pagdaanan ang ilang taon ng karanasan, kung kailan magkakaroon ka ng lalong malinaw na kamalayan sa iyong puso, at magkakaroon ka ng matinding pangangailangan, at sa puso mo ay iisipin mong, “Hindi ito tama—kailangan ko nang itigil ang pagsasayang ng oras ko. Kailangan kong hangarin ang katotohanan, kailangang may gawin ako nang wasto. Noon, pinababayaan ko ang aking mga wastong tungkulin, iniisip ko lang ang mga materyal na bagay gaya ng pagkain at kasuotan, at naghahangad lang ako ng karangalan at mga pakinabang. Bilang resulta, wala akong natamong anumang katotohanan. Pinanghihinayangan ko ito at kailangan kong magsisi!” Sa puntong ito, tumatahak ka na sa tamang landas ng pananampalataya sa Diyos. Basta’t sinisimulang pagtuunan ng mga tao ang pagsasagawa sa katotohanan, hindi ba’t dinadala sila nito nang isang hakbang papalapit sa mga pagbabago sa kanilang disposisyon? Gaano katagal ka man nang nananalig sa Diyos, kung kaya mong madama ang sarili mong kalabuan—na noon pa man ay tinatangay ka lang ng agos, at na pagkatapos ng ilang taon ng pagpapatangay, ay wala kang natamo, at hungkag pa rin ang iyong pakiramdam—at kung hindi ka komportable dahil dito, at nagsisimula kang magnilay sa iyong sarili, at nadarama mong pagsasayang ng oras ang hindi paghahangad sa katotohanan, sa panahong iyon ay mapagtatanto mo nang ang mga salita ng Diyos ng paghikayat ay ang Kanyang pagmamahal sa tao, at kamumuhian mo ang iyong sarili dahil sa hindi mo pakikinig sa mga salita ng Diyos at dahil sa labis na kawalan mo ng konsiyensiya at katwiran. Magsisisi ka, at pagkatapos ay gugustuhin mong baguhin ang iyong asal, at tunay na mamuhay sa harapan ng Diyos, at sasabihin mo sa iyong sarili, “Hindi ko na puwedeng saktan pa ang Diyos. Napakarami na Niyang sinabi, at ang bawat salita ay para sa kapakinabangan ng tao, at para ituro ang tao sa tamang daan. Ang Diyos ay lubhang kaibig-ibig, at lubhang karapat-dapat sa pagmamahal ng tao!” Ito ang simula ng pagbabago ng mga tao. Isang napakabuting bagay ang magkaroon ng ganitong pagpapahalaga! Kung masyado kang manhid na hindi mo man lang alam ang mga bagay na ito, nasa panganib ka, hindi ba? Sa kasalukuyan, napagtatanto ng mga tao na ang susi sa pananampalataya sa Diyos ay ang mas magbasa pa ng mga salita ng Diyos, na ang pagkaunawa sa katotohanan ang pinakamahalaga sa lahat, na napakahalagang maunawaan ang katotohanan at makilala ang sarili, at na tanging ang kakayahang maisagawa ang katotohanan at magawa ang katotohanan na kanilang realidad ang pagpasok sa tamang landas ng pananampalataya sa Diyos. Kung gayon, ilang taon ng karanasan ang sa tingin ninyo ay kailangan ninyo para magkaroon ng ganitong kaalaman at pakiramdam sa inyong puso? Ang mga taong matalas ang isip, na may kabatiran, na may matinding pagnanais para sa Diyos—ang mga ganitong tao ay maaaring mabago ang kanilang sarili sa loob ng isa o dalawang taon at magsimulang makapasok. Pero ang mga taong malabo ang isip, na manhid at mapurol ang utak, na walang kabatiran—ay magiging tulala nang tatlo o limang taon, walang kamalayan na wala pa silang anumang natatamo. Kung masigasig nilang gagampanan ang kanilang mga tungkulin, maaari silang maging tulala nang mahigit sampung taon at hindi pa rin magkaroon ng malinaw na mga pakinabang o magawang magsalita tungkol sa kanilang mga patotoong batay sa karanasan. Kapag pinaalis o pinalayas na sila ay saka lamang sila magigising sa wakas at maiisip na, “Talagang wala akong anumang katotohanang realidad. Talagang hindi ako naging isang taong naghahangad ng katotohanan!” Hindi ba’t medyo huli na ang paggising nila sa puntong ito? Ang ilang tao ay tulalang tinatangay ng agos, palaging inaasam ang araw ng pagparito ng Diyos pero hindi man lang hinahangad ang katotohanan. Bilang resulta, lumilipas ang mahigit sampung taon nang wala silang nagiging pakinabang o nang hindi nila nagagawang magbahagi ng anumang patotoo. Kapag marahas na silang napungusan, naiwasto, at nabalaan ay saka lamang nila madarama sa wakas na tumagos sa puso nila ang mga salita ng Diyos. Napakamapagmatigas ng puso nila! Paanong naging ayos lang sa kanila na hindi sila maiwasto, mapungusan, at maparusahan? Paanong naging ayos lang sa kanila na hindi sila matinding madisiplina? Ano ang kailangang gawin para magkaroon sila ng kamalayan, para magkaroon sila ng reaksiyon? Hindi luluha ang mga taong hindi naghahangad ng katotohanan hangga’t hindi nila nakikita ang kabaong. Pagkatapos nilang makagawa ng napakaraming makademonyo at masasamang bagay ay saka lamang sila makapagtatanto at sasabihin nila sa kanilang sarili, “Tapos na ba ang pananampalataya ko sa Diyos? Ayaw na ba sa akin ng Diyos? Naisumpa na ba ako?” Nagsisimula silang magnilay. Kapag negatibo sila, nadarama nilang naging sayang lang ang lahat ng taong ito ng pananalig sa Diyos, at puno sila ng hinanakit, at malamang na sumuko sila at isiping wala nang pag-asa. Pero kapag nahimasmasan na sila, napagtatanto nilang, “Hindi ba’t sinasaktan ko lang ang aking sarili? Kailangan kong makabangon. Sinabihan akong hindi ko minamahal ang katotohanan. Bakit iyon sinabi sa akin? Paanong hindi ko minamahal ang katotohanan? Naku! Hindi ko lang hindi minamahal ang katotohanan, pero ni hindi ko maisagawa ang mga katotohanang nauunawaan ko! Isa itong pagpapamalas ng pagkayamot sa katotohanan!” Matapos maisip ito, medyo nagsisisi sila, at medyo natatakot din: “Kung magpapatuloy ako nang ganito, tiyak na parurusahan ako. Hindi, kailangan kong agad na magsisi—kailangang hindi malabag ang disposisyon ng Diyos.” Sa panahong ito, nabawasan na ba ang antas ng kanilang pagiging mapagmatigas? Para bang tinusok ng karayom ang kanilang puso; may nadarama sila. At kapag nadarama mo ito, napupukaw ang iyong puso, at nagsisimula kang maging interesado sa katotohanan. Bakit may ganito kang interes? Dahil kailangan mo ang katotohanan. Kung wala ang katotohanan, kapag pinungusan at iwinasto ka, hindi ka makapagpapasakop dito at hindi mo matatanggap ang katotohanan, at hindi ka makapaninindigan kapag sinubok ka. Kung magiging lider ka, magagawa mo bang iwasan na maging isang huwad na lider at iwasang matahak ang landas ng isang anticristo? Hindi mo ito magagawa. Mapagtatagumpayan mo ba ang pagkakaroon ng katayuan at pagpupuri ng iba? Mapagtatagumpayan mo ba ang mga sitwasyong kinalalagyan mo, at ang mga ibinibigay sa iyong pagsubok? Lubos mong kilala at nauunawaan ang iyong sarili, at sasabihin mo, “Kung hindi ko nauunawaan ang katotohanan, hindi ko mapagtatagumpayan ang lahat ng ito—isa akong basura, wala akong kayang gawin.” Anong uri ng mentalidad ito? Ito ay ang pangangailangan sa katotohanan. Kapag nangangailangan ka, kapag wala ka na talagang magawa, gugustuhin mo lang na umasa sa katotohanan. Madarama mo na wala nang iba pang maaasahan, at na ang umasa lang sa katotohanan ang makalulutas sa iyong mga problema, at ang makapagbibigay-daan sa iyo na makayanan ang pagpupungos at pagwawasto, at ang mga pagsubok, at mga tukso, at ito ang makatutulong sa iyo na malampasan ang anumang sitwasyon. At habang lalo kang umaasa sa katotohanan, lalo mong madarama na ang katotohanan ay mabuti, kapaki-pakinabang, at ang pinakamakatutulong sa iyo, at na kaya nitong lutasin ang lahat ng iyong paghihirap. Sa gayong mga pagkakataon, magsisimula kang asamin ang katotohanan. Kapag umabot na sa puntong ito ang mga tao, nagsisimula na bang mabawasan o magbago nang paunti-unti ang kanilang tiwaling disposisyon? Mula sa panahong maunawaan at matanggap nila ang katotohanan, nagsisimula nang magbago ang pagtingin ng mga tao sa mga bagay-bagay, at pagkatapos nito ay nagsisimula na ring magbago ang kanilang mga disposisyon. Isa itong mabagal na proseso. Sa mga unang yugto, hindi mapapansin ng mga tao ang maliliit na pagbabagong ito; pero kapag tunay na nilang nauunawaan at naisasagawa ang katotohanan, nagsisimula na ang mahahalagang pagbabago, at nadarama nila ang gayong mga pagbabago. Mula sa punto ng pagsisimula ng mga tao na asamin at maging gutom sa katotohanan, at naising hanapin ang katotohanan, hanggang sa puntong may nangyayari sa kanila, at batay sa kanilang pagkaunawa sa katotohanan, ay naisasagawa nila ang katotohanan at natutupad ang kalooban ng Diyos, at hindi sila kumikilos nang ayon sa sarili nilang kalooban, at napagtatagumpayan nila ang kanilang mga motibo, at napagtatagumpayan nila ang kanilang pagiging mapagmataas, rebelde, mapagmatigas, at ang kanilang mapanlinlang na puso, hindi ba’t paunti-unting nagiging buhay na nila ang katotohanan? At kapag naging buhay mo na ang katotohanan, ang mapagmataas, mapagrebelde, mapagmatigas, at mapanlinlang na mga disposisyong nasa iyong kalooban ay hindi mo na magiging buhay, at hindi ka na makokontrol ng mga ito. At ano ang gumagabay sa asal mo sa panahong ito? Ang mga salita ng Diyos. Kapag naging buhay mo na ang mga salita ng Diyos, nagkaroon na ba ng pagbabago? (Oo.) At pagkatapos, habang lalo kang nagbabago, lalong bumubuti ang mga bagay-bagay. Ito ang proseso ng pagbabago ng mga disposisyon ng mga tao, at matagal bago makamit ang epektong ito.

Kung gaano katagal inaabot ang pagbabago sa disposisyon ay depende sa tao; walang nakatakdang haba ng panahon para dito. Kung siya ay isang taong nagmamahal at naghahangad sa katotohanan, makikita ang mga pagbabago sa kanyang disposisyon sa loob ng pito, walo, o sampung taon. Kung siya ay katamtaman ang kakayahan, at handa ring hangarin ang katotohanan, baka abutin ng mga labinlima o dalawampung taon bago makita ang mga pagbabago sa kanyang disposisyon. Ang susi ay ang determinasyon ng taong iyon na hangarin ang katotohanan at kung gaano kalalim ang kanyang pagkaunawa, ito ang mga bagay na makapagsasabi. Ang bawat uri ng tiwaling disposisyon ay umiiral sa bawat tao sa magkakaibang antas, lahat ng ito ay kalikasan ng tao, at lahat ng ito ay malalim na nakaugat. Subalit, sa pamamagitan ng paghahangad at pagsasagawa ng katotohanan, at ng pagtanggap sa paghatol at pagkastigo ng Diyos, ng pagwawasto at pagpupungos, at ng pagtanggap sa mga pagsubok at pagpipino ng Diyos, maaaring matamo ang magkakaibang antas ng pagbabago sa bawat disposisyon. Sinasabi ng ilang tao, “Kung ganoon, hindi ba’t kailangan lang ng haba ng panahon para magkaroon ng mga pagbabago sa disposisyon? Pagdating ng panahon, malalaman ko kung ano ang mga pagbabago sa disposisyon, at magagawa kong pumasok.” Ganito nga ba ang kaso? (Hindi.) Talagang hindi. Kung panahon lang ang kailangan para magtamo ng mga pagbabago sa disposisyon, dapat sana ay tiyak nang nagkaroon ng mga pagbabago sa kanilang disposisyon ang lahat ng taong buong buhay nang nananalig sa Diyos. Pero ganito nga ba talaga ang lagay ng mga bagay-bagay? Nakamit na ba ng mga taong ito ang katotohanan? Nagtamo na ba sila ng mga pagbabago sa kanilang disposisyon? Hindi pa. Kasingdami ng balahibo ng isang toro ang mga taong nananalig sa Diyos, pero kasingbihira ng mga unicorn ang mga taong nagbago na ang disposisyon. Para tunay na magbago ang mga disposisyon ng mga tao, kailangan nilang umasa sa paghahangad sa katotohanan para makamit ito; ginagawa silang perpekto sa pamamagitan ng pag-asa sa gawain ng Banal na Espiritu. Natatamo ang mga pagbabago sa disposisyon sa pamamagitan ng paghahangad sa katotohanan. Sa isang banda, kailangang magbayad ng halaga ang mga tao, kailangan nilang magbayad ng halaga pagdating sa paghahangad sa katotohanan, at sulit ang bawat paghihirap kung ito ay para sa pagkakamit ng katotohanan. Bukod pa riyan, kailangang pagtibayin ng Diyos na tama nga silang uri ng tao, isang taong mabait, at isang taong tunay na nagmamahal sa Diyos, para gumawa ang Banal na Espiritu at gawin silang perpekto. Kailangang-kailangan ang pakikipagtulungan ng mga tao pero mas lalong mahalaga na makamit ang gawain ng Banal na Espiritu. Kung hindi hinahangad o minamahal ng mga tao ang katotohanan, kung hindi nila kailanman alam kung paano sundin ang kalooban ng Diyos, at lalong hindi nila alam kung paano mahalin ang Diyos, kung hindi sila nagdadala ng pasanin para sa gawain ng iglesia, at wala silang pagmamahal sa iba—at kung sa partikular ay wala silang katapatan kapag gumaganap ng kanilang tungkulin—hindi sila minamahal ng Diyos, hindi sila kailanman magagawang perpekto ng Diyos. Kaya kailangang hindi magtangkang pikit-matang manindigan ang mga tao, kundi kailangan nilang maunawaan ang kalooban ng Diyos. Anuman ang sabihin o gawin ng Diyos, kailangan ay kaya nilang sumunod, at protektahan ang gawain ng iglesia, kailangang tama ang kanilang puso, at saka lamang makagagawa ang Banal na Espiritu. Kung nais ng mga tao na hangaring maperpekto ng Diyos, kailangan nilang magkaroon ng pusong nagmamahal sa Diyos, isang pusong sumusunod sa Diyos, isang pusong may takot sa Diyos, at kapag ginagampanan nila ang kanilang tungkulin ay kailangan nilang maging tapat sa Diyos, at mapalugod ang Diyos. Saka lamang nila maaaring makamit ang gawain ng Banal na Espiritu. Kapag taglay ng mga tao ang gawain ng Banal na Espiritu, sila ay nabibigyang-liwanag kapag nagbabasa sila ng mga salita ng Diyos, mayroon silang landas ng pagsasagawa ng katotohanan at mga prinsipyo sa pagganap nila ng kanilang tungkulin, ginagabayan sila ng Diyos kapag may problema sila, at masaya at payapa ang kanilang puso gaano man sila magdusa. Habang sumasailalim sila sa paggabay ng Banal ng Espiritu sa ganitong paraan sa loob ng sampu o dalawampung taon, magbabago sila nang hindi man lang nila namamalayan. Kapag mas maaga ang pagbabago, mas maaga ang kapayapaan; kapag mas maaga ang pagbabago, mas maaga silang magiging masaya. Kapag nagbago na ang mga disposisyon ng mga tao ay saka lamang nila mahahanap ang tunay na kapayapaan at kasiyahan, saka lamang sila magkakaroon ng tunay na masayang buhay. Ang mga taong hindi hinahangad ang katotohanan ay walang espirituwal na kapayapaan o kasiyahan, lalong nagiging hungkag ang kanilang mga araw, at lalong nagiging mahirap tiisin. Iyon namang mga nananalig sa Diyos pero hindi hinahangad ang katotohanan, puno ng pasakit at pagdurusa ang kanilang mga araw. Kaya, kapag nananalig sa Diyos ang mga tao, wala nang mas mahalaga pa kaysa sa makamit ang katotohanan. Ang makamit ang katotohanan ay ang makamit ang buhay, at kapag mas maagang nakakamit ang katotohanan, mas maganda. Kung wala ang katotohanan, hungkag ang buhay ng mga tao. Ang makamit ang katotohanan ay ang mahanap ang kapayapaan at kasiyahan, ang makapamuhay sa harapan ng Diyos, ang mabigyang-liwanag, magabayan, at maakay ng gawain ng Banal na Espiritu, lalong magliliwanag ang kanilang puso, at lalong lalaki ang kanilang pananampalataya sa Diyos. Kaya ngayon, mas maliwanag na ba sa inyo ang katotohanan tungkol sa mga pagbabago sa disposisyon? (Oo, nauunawaan na namin ngayon.) Kung talagang malinaw na ito sa inyo, mayroon na kayong landas, at alam na ninyo kung paano maging epektibo sa paghahangad sa katotohanan.

Abril 28, 2017