I

Sa praktikal na pagdanas lang

ng mga salita ng Diyos

tao’y kayang matustusan ng katotohana’t buhay.

Dito lang kayang maunawaan ng tao

kung ano’ng normal

sa sarili niyang pagkatao.

Dito lang kayang malaman ng tao

ang makabuluhang buhay,

kung ano ang isang tunay na nilalang,

ang katotohanan ng pagsunod sa Diyos,

pa’no Siya dapat pangalagaan ng tao,

pa’no gawin ang tungkulin ng isang nilalang

at taglayin ang wangis ng tunay na tao.

II

Sa praktikal na pagdanas lang

ng mga salita ng Diyos

kayang maunawaan

ang tunay na pananalig at pagsamba.

Dito lang kayang malaman ng tao

kung sino ang Pinuno

ng langit at lupa at lahat ng bagay.

Dito lang kayang maunawaan ng tao

kung pa’no ang

Panginoon ng lahat ay naghahari,

namumuno’t naglalaan

para sa lahat ng Kanyang nilikha.

Dito lang kayang makita ng tao

kung pa’no Siya umiiral,

kung pa’no Siya nagpapakita’t gumagawa.

III

Kung wala’ng tunay na karanasan

ng mga salita ng Diyos,

tao’y walang kaalaman nito at ng katotohanan.

Gayong tao’y talagang buhay na bangkay,

isang lalagyang walang laman,

kaalaman sa Lumikha’y

walang kinalaman sa kanya.

Sa mga mata ng Diyos, gayong tao’y

‘di kailanman naniwala sa Kanya,

gayong tao’y kailanman ‘di sumunod sa Kanya.

‘Di siya kinikilala ng Diyos bilang

tagasunod o mananampalataya,

lalong ‘di bilang isang tunay na nilalang.

Hango sa Ang Salita, Vol. II. Ukol sa Pagkakilala sa Diyos. Paunang Salita