May ilang taong ilang taon nang sumasampalataya sa Diyos ngunit kumakapit pa rin sa mga kasiyahan ng pagkain, pananamit, at iba pang kasiyahan ng laman. Matutugunan ba ng mga bagay na ito ang mga pangangailangan ng puso ng tao? Ni hindi nga malinaw sa ilang taong maraming taon nang sumasampalataya sa Diyos kung ano ang pinakakinakailangan ng mga tao. May ilang taong nakakikita sa Aking nagbibigay ng isang bagay sa isang tao at nagsisimulang magmaktol, sinasabing, “Bakit inaalagaan sila ng Diyos at hindi ako? Wala pa akong ganito.” Ang totoo, hindi ka naman nagugutom, at hindi ka nagkukulang sa damit. Nagpapakasakim ka lang; wala kang kakontentuhan, at mahilig kang makipagkompetensya para sa mga bagay-bagay. Hindi Ko obligasyon ang pag-aalaga sa iyo. Kailangan kang umasal nang may mga prinsipyo. Huwag na huwag kang makipag-away tungkol sa iyong mga interes o tungkol sa mga kalamangan. Ang mga bagay na ito ay panlabas lahat; hindi pamalit ang mga ito para sa pagtatamo mo ng katotohanan at ng buhay. Kahit gaano pa kaayos ng pananamit mo sa panlabas, hungkag pa rin ang puso mo kung hindi mo natamo ang katotohanan. Nauunawaan ng mga tao ang mga bagay na ito kapag salita lamang ito, ngunit hindi nila napipigilan ang kanilang sarili kapag nahaharap na talaga sila sa mga iyon. Hindi nila matukoy kung ano talaga ang mga iyon. Maraming tao sa mundong ito na may kayamanan at kapangyarihan, at ano ang uri ng buhay ng mga taong ito? Ito ay pawang pagkain, pag-inom, at paglilibang sa kanilang sarili; pagkain nang marangya sa araw-araw; pagtanggap ng mga bisita at paghahandog ng mga regalo; at pagkilos nang walang-ingat. Ganito ang kanilang pamumuhay. Mayroon ba silang mga buhay ng tao? Wala. Ang pinagtutuunan nila sa buong maghapon ay paglamon nang walang-kapararakan, pagsusuot ng mga kilalang tatak, pagpapasikat saanman sila pumunta, at paghahari-harian. Ano ang gayong mga tao? Sila ay pagmamay-ari ng diyablong si Satanas; mga halimaw sila. Kapag nagsawa na ang ilang mayayamang tao sa kanilang mga kasiyahan, nawawalan na sila ng interes na mabuhay at nagpapatiwakal. Maaaring nanawa na sila sa mga kasiyahan ng pagkain, pananamit, at mga libangan, ngunit bakit sila nagpapatuloy sa pagpapatiwakal? Mula rito ay makikita ng isang taong ang katanyagan at pakinabang, katayuan, kayamanan, pagkain, pananamit, at mga kasiyahan ay hindi talaga ang tunay na kailangan ng mga tao. Kailangan ay hindi ninyo hangarin ang mga bagay na iyon. Kung hihintayin mo munang lumubha ka na hanggang sa puntong hindi ka na maliligtas bago ka magbago, magiging huli na ang lahat! Kapag nakikita ng isang matalinong taong nabibigo ang isa pang tao, direkta siyang nakakukuha ng karanasan mula rito, nang hindi kinakailangang mismong maranasan ito. Ang isang walang-alam na tao, sa kabilang banda, ay maaaring makaranas ng sunud-sunod na kabiguan at hindi pa rin makakuha ng mga aral mula sa mga iyon. Kailangan siyang maiwasto at matabasan bago magsimulang magkaroon ng kaunting kamalayan, subalit sa sandaling iyon, huli na ang lahat. Ang mga taong masyadong walang-alam ay hindi nakapagkakamit ng katotohanan. Tanging ang matatalinong taong nakararanas ng gawain ng Diyos ang nakapagtatamo ng katotohanan. Ang katunayan ay kailangan ng buong sangkatauhan ang katotohanan, at maliligtas lamang sila sa pamamagitan ng paghahangad sa katotohanan. Isa ka man sa mga hinirang ng Diyos o isang hindi mananampalataya, kailangan mo ang panustos ng katotohanan, at kailangan mo ang pagliligtas ng Diyos. May ilang taong wala talagang pagkatao at kahit kaunti ay hindi tumatanggap sa katotohanan—ang gayong mga tao ay mga halimaw. Maaaring dumadalo sila sa mga pagtitipon, ngunit ang hinahangad nila sa kanilang mga puso ay mga makasalanang kasiyahan, ang mga kasiyahan ng pagkain, pananamit, at mga libangan, at puno sila ng mga bagay na ito. Hindi talaga nila hinahanap ang katotohanan, at puno ang kanilang mga puso ng mga ateistikong pananaw, at mga ideya tungkol sa teorya ng ebolusyon. Hindi ka nila naririnig kahit paano ka pa magbahagi sa kanila ng katotohanan, at kahit na alam nilang mabuting bagay ang pagsampalataya sa Diyos at nakapagpupursigi sila sa kanilang pananampalataya, hindi nila nagagawang tumahak sa landas ng paghahangad sa katotohanan. Iyon ang dahilan kung bakit ang mga taong walang pagmamahal sa katotohanan ay hindi ang mga taong inorden ng Diyos para sa Kanyang pagliligtas.

Maraming tao ang kasalukuyang may litong-litong pananampalataya sa Diyos. Hindi nila alam kung ano ang dapat matamo sa pananampalataya sa Diyos; hindi nila nauunawaan kung para saan ang pananampalataya sa Diyos—wala silang ideya. Wala silang kaalam-alam sa kung para saan dapat mabuhay ang tao, kung batay saan sila dapat mabuhay, o kung paano mabuhay sa makabuluhan at makahulugang paraan. Kung sa puso mo ay hindi ka nakatitiyak kung bakit kailangan mong sumampalataya sa Diyos, walang kabuluhan o kahulugan ang pag-uusig at pasakit na dinaranas mo para sa iyong pananampalataya sa Diyos. Ano ba mismo ang layong matamo ng mga tao sa pamamagitan ng kanilang pananampalataya sa Diyos? Kung ang pananampalataya mo ay hindi upang magtamo ng katotohanan at buhay, hindi ba’t mapupuno ka ng pagsisisi kapag natapos na ang gawain ng Diyos at napagpasyahan na ang mga kahihinatnan ng mga tao? Noong una kang magpasyang sumunod sa Diyos, isa lamang ba iyong udyok ng sandali, o pinag-isipan mo bang mabuti ang usapin ng pagsampalataya sa Diyos at tinimbang iyon bago ka nagpasya? Para saan ka ba talaga nabubuhay? Ano ang iyong direksyon sa buhay, at anu-ano ang mga mithiin mo? Taglay mo ba ang determinasyong sumunod sa Diyos hanggang sa dulo at sa huli at magtamo ng katotohanan? Masisiguro mo bang hindi ka susuko sa kalagitnaan? Matapat mo bang nagagampanan ang tungkulin mo kahit ano pang mga sitwasyon ang mangyari o ano pang mga kapighatian, pagsubok, paghihirap, o problema ang iyong kaharapin? May ilang taong ni hindi nagtataglay ng kaunting pananampalataya o determinasyong ito na maghangad sa katotohanan. Kung gayon ay hindi magiging madali ang paghahangad sa katotohanan. Kapag hindi interesado ang mga tao sa katotohanan, hindi nila nagagampanan nang bukal sa loob ang kanilang tungkulin at hindi nila naigugugol nang taos-puso ang kanilang sarili para sa Diyos. Paano makasusunod sa Diyos ang mga taong tulad niyon hanggang sa huli? Kung tatanungin mo sila, “Bakit ka sumasampalataya sa Diyos? Ano ang gusto mong makuha sa pagsampalataya sa Diyos? Ano ang landas na dapat mong tahakin?” hindi nila alam at hindi nila ito masasagot. Pinatutunayan nitong hindi sila sumusunod sa Diyos upang magtamo ng katotohanan at buhay, bagkus ay naghahanap sila ng pagkakataong magtamo ng mga pagpapala. Paano magagampanan nang taos-puso ng isang taong tulad niyon ang kanyang tungkulin? Habang mas nauunawaan ng mga taong tunay na nagmamahal sa katotohanan ang katotohanan, lalo silang nagiging masigasig sa pagganap sa kanilang tungkulin. Ang mga taong hindi nakauunawa sa katotohanan ay madalas na nagiging negatibo kapag ginagampanan ang kanilang tungkulin. Kung hindi nila kayang tanggapin ang katotohanan, uurong sila. Naiiba ang mga taong naghahangad sa katotohanan: Habang mas ginagampanan nila ang kanilang tungkulin, lalo nilang nauunawaan ang katotohanan, at habang nauunawaan nila ito, naaalis ang kanilang katiwalian. Habang mas nauunawaan ng isang tao ang katotohanan, lalo niyang nararamdamang mas malaki pa ang natatamo niya sa pagsunod sa Diyos, at nadarama niyang lalong nagliliwanag ang landas ng pagsunod sa Diyos habang mas matagal niya itong sinusundan. Ang mga ito ang mga taong nakapagtamo ng katotohanan. Kung tunay na nauunawaan ng mga tao ang katotohanan, magkakaroon sila ng tiwala sa pagsunod sa Diyos at mananatiling tapat hanggang sa huli.

Kapag nahaharap ang ilang tao sa karamdaman at nanganganib ang kanilang mga buhay, hinihiling nila sa Diyos na iligtas sila, at sa sandaling malagpasan na nila ito, nauunawaan nila ang kaunti sa katotohanan. Ngunit hindi kinakailangang maranasan ng lahat ang pagtawag sa Diyos sa isang buhay-o-kamatayang sitwasyon. Tingnan mo na lamang ang mga karanasan ng ilang tao at pakinggan mo ang kanilang pagbabahagi at mga damdamin, at mapakikinabangan mo ito. Kahit na hindi ka pa mismo nagkakaroon ng karanasan, mauunawaan mo ang ilan dito mula sa mga karanasan ng iba. May ilang taong, kapag nalalapit sa kamatayan, nadaramang hindi malaki ang ipinagbago nila, na kaunti lang ang alam nila tungkol sa Diyos, at na limitado lang ang kanilang nagawa at naigugol para sa Diyos. Pakiramdam nila ay hindi nila hinangad ang katotohanan sa mga taon ng pananampalataya nila sa Diyos, na kaunting-kaunti ang kanilang natamo at napakalaki ng pagkakautang nila sa Diyos. Kung magkataon ngang mamamatay sila, hindi sila mamamatay nang maluwag sa loob, dahil hindi na sila magkakaroon ng pagkakataong magsisi. Nang maharap si Job sa mga pagsubok, napuno ng mga bukol ang kanyang katawan; hindi siya naunawaan ng kanyang asawa at tinuya siya, at hindi siya naunawaan ng kanyang mga kaibigan at hinusgahan at kinondena pa nga siya, sa paniniwalang tiyak na may nagawa siyang masama at nagkasala siya sa Diyos na si Jehova. Kinausap nila si Job, sinasabing, “Paano ka ba nagkasala sa Diyos na si Jehova? Sige na at aminin mo na ang iyong mga kasalanan. Matuwid ang Diyos na si Jehova.” Ngunit naunawaan ito ni Job sa kanyang puso at hindi niya nadamang nakagawa siya ng anumang masama. Gayunpaman, masakit para sa kanyang maharap sa gayong pagsubok! Hinangad niya ang kamatayan kaysa sa buhay sa kanyang pagdurusa; sa labis niyang pagdurusa ay inakala niyang sa kamatayan na lang siya makalalaya rito, na kamatayan na ang magiging katapusan nito, gayunpaman, nakapagpupuri pa rin siya sa Diyos sa kanyang puso. Hindi ito isang bagay na maisasakatuparan ng isang pangkaraniwang tao. Karamihan sa mga tao ay hindi nagpupuri sa Diyos kapag sila ay nahihirapan. Humihiling lamang sila sa Kanya, nagsasabing, “Diyos ko, bigyan Mo ako ng isa pang hininga. Bilisan Mo at pagalingin Mo na ulit ako! Gagawin ko ang anumang inaasahan Mo sa akin kapag magaling na ako.” Sinisimulan nilang subukang makipagtawaran. Paano mo dapat danasin ang karamdaman kapag dumating ito? Dapat kang lumapit sa Diyos at magdasal, maghanap at makiramdam sa layunin ng Diyos; dapat mong suriin ang iyong sarili upang malaman kung ano ang nagawa mong salungat sa katotohanan, at kung ano ang katiwaliang nasa iyo na hindi pa nalulutas. Hindi malulutas ang iyong tiwaling disposisyon nang hindi ka sumasailalim sa pagdurusa. Sa pagpapatatag lamang ng pagdurusa hindi magiging imoral ang mga tao, at makapamumuhay sa harap ng Diyos sa lahat ng oras. Kapag nagdurusa ang isang tao, lagi siyang nagdarasal. Hindi niya naiisip ang mga kasiyahan ng pagkain, pananamit, at iba pang kasiyahan; lagi siyang nagdarasal sa kanyang puso, sinusuri ang kanyang sarili upang malaman kung may mali siyang nagawa o kung saan siya maaaring nakasalungat sa katotohanan. Karaniwan, kapag humaharap ka sa isang malubhang karamdaman o kakaibang sakit na nagdudulot sa iyo ng matinding pagdurusa, hindi ito nagkakataon lamang. May karamdaman ka man o nasa mabuting kalusugan, naroon ang kalooban ng Diyos. Kapag gumagawa ang Banal na Espiritu at maayos ang katawan mo, karaniwan ay kaya mong hanapin ang Diyos, ngunit tumitigil ka sa paghahanap sa Diyos kapag nagkakasakit at nagdurusa ka, hindi mo rin alam kung paano Siya hanapin. Nabubuhay ka sa karamdaman, laging pinag-iisipan kung ano ang gamutang mas mabilis na makapagpapagaling sa iyo. Naiinggit ka sa mga taong walang sakit sa ganitong mga pagkakataon, at gusto mong mawala ang iyong karamdaman at paghihirap sa lalong madaling panahon. Mga negatibo at mapanlabang damdamin ang mga ito. Kapag nagkakasakit ang mga tao, minsan ay iniisip nilang, “Idinulot ko ba ang karamdamang ito sa pamamagitan ng sarili kong kawalang-alam, o kalooban ba ito ng Diyos?” Hindi talaga nila ito mapag-isipan. Sa katunayan, normal naman ang ilang karamdaman, ang mga bagay na tulad ng panginginig, pamamaga, o trangkaso. Kapag pinahihirapan ka ng isang mabigat na karamdaman na biglaang nagpapabagsak sa iyo, na mas gugustuhin mo nang mamatay kaysa magdusa, ang gayong karamdaman ay hindi nagkakataon lamang. Nagdarasal ka ba sa Diyos at naghahanap mula sa Kanya kapag nahaharap ka sa karamdaman at pagdurusa? Paano ka ginagabayan at inaakay ng Banal na Espiritu? Binibigyang-liwanag at tinatanglawan ka lamang ba Niya? Hindi lamang iyon ang Kanyang pamamaraan; susubukin at pipinuhin ka rin Niya. Paano sinusubok ng Diyos ang mga tao? Hindi ba’t sinusubok Niya ang mga tao sa pamamagitan ng pagdudulot sa kanilang magdusa? Kaakibat ng pagdurusa ang pagsubok. Bakit magdurusa ang tao kung hindi ito isang pagsubok? Paano makapagbabago ang mga tao nang hindi nagdurusa? Kaakibat ng pagdurusa ang pagsubok—iyon ang gawain ng Banal na Espiritu. Kung minsan ay binibigyan ng Diyos ang mga tao ng kaunting pagdurusa dahil kung hindi ay hindi nila malalaman ang lugar nila sa sansinukob, at magiging walang-galang sila. Hindi lubos na malulutas ang isang tiwaling disposisyon sa pamamagitan lamang ng pagbabahagi sa katotohanan. Maaaring ipaalam ng iba ang mga suliranin mo, at maaaring ikaw mismo ay nakaaalam sa mga iyon, ngunit hindi mo mababago ang mga iyon. Kahit gaano ka pa umasa sa iyong determinasyon upang pigilan ang iyong sarili, kahit ang pagsampal sa sarili mong mukha, pagbatok sa iyong sarili, pagbangga sa pader, at pagpinsala sa sarili mong laman ay hindi makalulutas sa iyong mga suliranin. Dahil may satanikong disposisyon sa loob mo na laging nagpapahirap, nanggugulo, at nagpapaisip sa iyo ng lahat ng uri ng kaisipan at ideya, makikita ang iyong tiwaling disposisyon. Kaya, ano ang gagawin mo kung hindi mo ito malutas? Kailangan kang pinuhin sa pamamagitan ng karamdaman. May ilang taong sa labis na pagdurusa sa pagpipinong ito ay hindi ito nakakayanan, at nagsisimula silang magdasal at maghanap. Kapag wala kang karamdaman, masyado kang imoral at labis na mapagmataas. Kapag nagkakasakit ka, sumusunod ka—kaya mo pa rin bang maging labis na mapagmataas sa oras na iyon? Kapag halos wala kang sapat na lakas para magsalita, makapagsesermon ka pa ba sa iba o makapagmamataas? Sa mga pagkakataong tulad niyon, hindi ka humihingi ng mga bagay-bagay; hinihiling mo lamang na mawala ang iyong pagdurusa, na hindi iniisip ang anumang pagkain, damit, o kasiyahan. Karamihan sa inyo ay hindi pa iyon nararamdaman, ngunit mauunawaan ninyo kapag naramdaman na ninyo. Sa ngayon ay may ilang taong nakikipaglaban para sa posisyon, para sa mga kasiyahan ng laman, at para sa mga sarili nilang interes. Ang lahat ng ito ay dahil masyado silang komportable, masyadong kaunti ang kanilang pagdurusa, at nahahamak sila. Paghihirap at pagpipino ang nasa hinaharap ng mga taong ito!

Kung minsan, magsasaayos ang Diyos ng ilang sitwasyon para sa iyo, iwinawasto ka sa pamamagitan ng mga tao sa paligid mo at nagdudulot sa iyong magdusa, itinuturo sa iyo ang mga aral at tinutulutan kang maunawaan ang katotohanan at makita kung ano talaga ang mga bagay-bagay. Ngayon mismo ay ginagawa ng Diyos ang gawaing ito, paglalakip ng pagdurusa sa iyong laman upang matutuhan mo ang iyong aral, malutas ang iyong tiwaling disposisyon at matupad nang mabuti ang iyong tungkulin. Madalas sabihin ni Pablo na mayroong tinik sa kanyang laman. Ano ang tinik na ito? Isa itong karamdaman, at hindi niya ito matakasan. Alam na alam niya kung ano ang karamdamang ito, na patungkol ito sa kanyang disposisyon at kalikasan. Kung hindi nanatili sa kanya ang tinik na ito, kung hindi siya sinundan ng karamdamang ito, maaaring, sa anumang lugar at sandali, magtatag siya ng sarili niyang kaharian, ngunit sa karamdamang ito ay hindi siya nagkaroon ng lakas para doon. Samakatuwid, kalimitan, ang karamdaman ay isang uri ng “pananggalang na payong” para sa mga tao. Kung wala kang karamdaman, bagkus ay nag-uumapaw sa lakas, malamang na makagawa ka ng kung anong uri ng kasamaan at makapagdulot ng kung anong uri ng problema. Madaling mawala sa katinuan ang mga tao kapag sila ay lubhang mapagmataas at imoral. Pagsisisihan nila kapag nakagawa sila ng kasamaan, ngunit sa sandaling iyon ay hindi na nila mapipigilan ang kanilang sarili. Iyon ang dahilan kung bakit ang pagkakaroon ng kaunting karamdaman ay isang mabuting bagay, isang proteksyon para sa mga tao. Maaaring malutas mo ang lahat ng problema ng ibang tao at maayos mo ang lahat ng problema sa sarili mong pag-iisip, ngunit wala kang magagawa kapag hindi ka pa gumagaling sa isang karamdaman. Ang pagkakasakit ay talagang wala sa iyong kontrol. Kung magkakasakit ka at imposible itong magamot, iyon ang pagdurusang dapat mong tiisin. Huwag mong subukang alisin ito; kailangan mo munang sumunod, magdasal sa Diyos, at hanapin ang mga layunin ng Diyos. Sabihin mo: “O Diyos, alam kong ako ay tiwali at masama ang aking kalikasan. Kaya kong gumawa ng mga bagay na mapaghimagsik at mapanlaban sa Iyo, mga bagay na nakasasakit at nagdudulot sa Iyo ng kirot. Nakatutuwang ibinigay Mo sa akin ang karamdamang ito. Dapat akong magpasakop dito. Pakiusap, bigyang-liwanag Mo ako, tulutan Mo akong maunawaan kung ano ang kalooban Mo, at kung ano ang nais Mong baguhin at gawing perpekto sa akin. Hiling ko lamang na patnubayan Mo ako, upang maunawaan ko ang katotohanan at matahak ko ang tamang landas ng buhay.” Kailangan mong maghanap at magdasal. Hindi ka puwedeng maguluhan, sa paniniwalang walang anuman ang pagkakasakit, na hindi maaaring ito ang disiplinang iyong hinaharap dahil sa pagkakasala sa Diyos. Huwag kang padalos-dalos na humatol. Kung isa ka talagang taong nasa puso ang Diyos, anuman ang iyong makaharap, huwag mong hayaang makalagpas ito sa iyo. Dapat kang magdasal at maghanap, makiramdam sa kalooban ng Diyos sa bawat bagay, at matutong sumunod sa Diyos. Kapag nakikita ng Diyos na kaya mong magpasakop at na mayroon kang pusong sumusunod sa Kanya, iibsan Niya ang iyong pagdurusa. Nakakamit ng Diyos ang gayong mga epekto sa pamamagitan ng pagdurusa at pagpipino.

Sa buong kasaysayan, ang mga dedikadong Kristiyano, alagad, apostol, at propeta ay binato hanggang sa mamatay, kinaladkad ng mga kabayo hanggang sa mamatay, pinagputol-putol, pinakuluan sa mantika, ipinako sa krus…. Namatay sila sa lahat ng uri ng paraan. Ang ibig sabihin Ko rito, huwag mong asahang magiging komportable ka kapag sumunod ka sa Diyos. Huwag mo itong hilingin; huwag kang magkaroon ng labis-labis na kahilingan para dito. Bakit ba sinasabi Kong mali para sa mga taong humiling sa Diyos? Ito ay dahil ang anumang maliit na kahilingan ay katumbas ng isang labis-labis na kahilingan, at hindi ka dapat magkaroon ng mga ganito. Huwag kang humiling ng mga bagay-bagay, na nagsasabing, “O Diyos, binibihisan Mo ako nang maayos, yamang may dahilan ako para magsuot ng magagandang bagay. O Diyos, tinutupad ko na ang tungkulin ko ngayon, kaya may maganda akong dahilan para hilingin sa Iyong pagpalain at bigyan Mo ako ng mabuting kalusugan.” Kung magkakasakit ka isang araw, magiging negatibo ka ba? Titigil ka na ba sa pagsampalataya sa Diyos? Gagampanan mo pa rin ba ang tungkulin mo kung hindi ka malusog? Hindi ba’t ang pagganap naman sa tungkulin mo ang dapat na ginagawa mo? Isa itong bokasyong ipinadala ng langit, isang responsibilidad na hindi mabibitiwan. Dapat mong gampanan ang iyong tungkulin, kahit na walang ibang gumagawa niyon. Ito ang determinasyong kailangan mong taglayin. Maraming tao ang nag-iisip na, “Kung kailangan ko pa ring magdusa kapag sumampalataya ako sa Diyos, para saan pa ako sumusunod sa Kanya? Sumusunod ako sa Diyos upang magtamasa ng Kanyang mga pagpapala. Kung walang mga pagpapalang tatamasahin, hindi na ako susunod sa Kanya!” Hindi ba’t isa itong maling paraan ng pagtingin dito? Nakita na ninyong lahat, sa inyong karanasan sa lahat ng mga taon na ito, na para sa mga taong tunay na naghahangad sa katotohanan, walang mga malinaw na makikitang pagpapala sa kanila na gaya ng iniisip ng mga tao. Ang pagiging masiyahin at walang-iniintindi sa araw-araw, pagkakaroon ng maayos na pananamit, maayos na pag-usad ng lahat ng bagay, at pag-unlad sa mundo—hindi ganito ang mga bagay-bagay para sa kahit kanino. Nagdaraan silang lahat sa buhay araw-araw, humaharap sa sunud-sunod na balakid. Ang ilang tao ay nakararanas ng diskriminasyon at naaapi sa mga trabaho nila sa ibang lugar; ang ilang tao ay laging sinusundan ng karamdaman; ang iba pa ay hindi matagumpay sa negosyo, at iniiwanan sila ng mga walang pananampalatayang miyembro ng kanilang pamilya. May mga tagumpay at kabiguan sa buhay; kailanman ay hindi ito malaya sa paghihirap. Habang mas hinahangad ng isang tao ang katotohanan, lalo siyang nagdurusa, samantalang ang mga taong hindi talaga naghahangad sa katotohanan ay komportable ang mga buhay. Wala silang mga karamdaman o problema; ang lahat ay maayos na umuusad para sa kanila, at kinaiinggitan sila ng iba. Subalit wala silang ni katiting na pagpasok sa buhay, at nabubuhay sila na parang mga hindi mananampalataya. Hindi maiiwasan ng mga taong taimtim na sumusunod sa Diyos na magdanas ng pag-uusig at paghihirap. At ano ang pinatutunayan nito kapag nagdaranas ka ng pag-uusig at paghihirap? Na hindi ka iniwanan ng Diyos, na hindi ka tinalikuran ng Diyos, na lagi kang hawak at hindi binibitiwan ng Diyos. Kung bumitiw nga Siya, at nahulog ka sa bitag ni Satanas, sa gayon ay hindi ba’t manganganib ka? Kung araw-araw kang mamumuhay sa kasalanan na naghahanap ng katanyagan at kayamanan, naghahangad ng mga kasiyahan, at nalulugmok sa pag-inom, pagsusugal, at kahalayan, tatalikuran ka ng Diyos. Babalewakain ka na Niya, at tiyak na mapalalayas ka. Maaari mong makamit ang kayamanan at katayuan ng mundo, ngunit ang totoo, nawala na sa iyo ang pinakamahalagang bagay sa lahat—ang katotohanan, na buhay na walang-hanggan—at ni hindi mo ito alam!

Sinasabi ng ilang tao, “Bakit ba lagi akong dinidisiplina ng Diyos? Bakit napakalusog ng ibang tao habang lagi akong may sakit? Bakit ba lagi akong nagdurusa? Bakit napakahirap ng aking pamilya? Bakit hindi kami yumayaman? Bakit kailanman ay hindi ako makapagsuot ng magagandang damit? Bakit nakapagsusuot ang ibang tao ng magagandang damit?” Huwag kang mainggit kung gaano karami sa biyaya at mga pagpapala ng Diyos ang tinatamasa ng ibang tao. Maaaring ito ay dahil maliit ang mga tayog nila at nauunawaan ng Diyos ang mga kahinaan nila, kaya pinagkakalooban Niya sila ng kaunting biyaya upang tamasahin nila, tinutulutan silang maranasan ito nang paunti-unti, upang dahan-dahan nilang maunawaan ang Kanyang mga gawa. Para sa iyo, napakahigpit ng mga hinihingi ng Diyos. Ang iyong buhay, gaya ng nakikita ng tao, ay hindi talaga masaya, at lagi kang nagdurusa, subalit nakaunawa ka na ng maraming katotohanan, at dapat mong pasalamatan at purihin nang labis ang Diyos. Ito ang taong nakaaalam sa mga gawa ng Diyos. Basta’t nauunawaan ng isang tao ang katotohanan, iyon ang pinakamalaking pagpapala ng Diyos, anuman ang kanyang maranasan. Ang madalas na madisiplina ng Diyos at madalas na maharap sa mga pagsubok, sa gayon ay madalas kang natututo ng mga aral at nakauunawa ng mga katotohanan—nangangahulugan itong sinusundan ka ng pagmamahal ng Diyos. Kung lagi kang imoral at hindi ka pa nadidisiplina, at hindi ka disiplinado, kahit gaano pa katagal magpatuloy ang iyong pagiging imoral, nang walang sinumang nagwawasto sa iyo o nakapapansin sa iyo, tapos ka na. Nangangahulugan itong tinalikuran ka na ng Diyos. May ilang taong hindi gumaganap ng tungkulin at hindi umaako ng mga responsibilidad. Nabubuhay sila nang maalwan at walang inaalala, nang maginhawang-maginhawa. Hindi sila naatututo ng anumang aral, at wala silang natatamo. Ito ba ang kaligayahan? Ano kaya ang matatamo nila mula sa sarili nilang kagustuhang maging imoral, mula sa paghahangad nila sa kalayaan at sa mga kasiyahan ng kanilang laman? Nagdurusa at nagpapakapagod ka sa pagganap sa iyong tungkulin, at nagmamalasakit ang lahat sa iyo; kung minsan ay tinatabasan at iwinawasto ka nila. Ipinakikita nitong minamahal at pinananagutan ka ng Diyos. Sa maraming bagay, kailangan mong maghanap, at kailangan mong mas magdasal sa Diyos. Pagkatapos ay mauunawaan mo ang Kanyang kalooban. Anumang tungkulin ang iyong ginagampanan, sa anumang sitwasyon ay hindi ka dapat maging suwail, o imoral, o pabaya at pabasta-basta, o mapagmatigas sa mga maling gawain mo. Magmadali ka at hanapin mo ang katotohanan kapag may problema ka. Ang magampanan ang iyong tungkulin at mabigyang-lugod ang Diyos ang pinakamahalaga, at likas nang magtatamasa ang iyong puso ng kapayapaan at kasiyahan. Kung masyado kang mapagmatigas o imoral, at hindi ka tumatanggap ng disiplina, at medyo matigas din ang ulo mo, malalagay ka sa panganib. Sa sandaling mapalayas ka na, hindi ka na magkakaroon ng mga pagkakataon, at magiging huli na ang lahat para sa pagsisisi. May ilang taong laging nagdarasal kapag una silang nagkakasakit, ngunit kalaunan, kapag nakikita nilang hindi sila napagagaling ng kanilang mga panalangin, nalulugmok sila sa kanilang karamdaman, laging nagrereklamo, at nagsasabi sa kanilang mga puso, “Walang anumang mabuting naidulot sa akin ang pagsampalataya sa Diyos. May sakit ako, at ayaw akong pagalingin ng Diyos!” Hindi ito tunay na pananampalataya. Wala talagang pagsunod dito, at ang nagiging resulta nito ay kanilang kamatayan, sa sandaling matapos na sila sa pagrereklamo. Ito ang pagbawi ng Diyos sa kanilang laman at pagdadala sa kanila sa impiyerno; ito na ang katapusan ng lahat para sa kanila. Wala na silang pagkakataong magtamo ng kaligtasan sa buhay na ito, at kailangan nang mapunta sa impiyerno ang kanilang kaluluwa. Ito ang huling yugto sa gawain ng Diyos ng pagliligtas sa sangkatauhan, at kung mapalalayas ang isang tao, hinding-hindi na siya magkakaroon ng isa pang pagkakataon! Kung mamamatay ka habang ginagawa ng Diyos ang Kanyang gawain ng pagliligtas, ang kamatayang ito ay isang kaparusahan, hindi isang pangkaraniwang kamatayan. Ang mga taong namamatay bilang kaparusahan ay wala nang pagkakataong maligtas. Hindi ba’t laging pinarurusahan si Pablo sa Hades? Dalawang libong taon na ang nakalilipas, at naroon pa rin siya, pinarurusahan! Mas masahol pa kung sinasadya mong gumawa ng mali, at mas malala pa ang magiging kaparusahan!

Sinasabi ng ilang tao, “Noon pa man ay may sakit na ako, lagi akong nagdurusa at nasasaktan. Noon pa man ay may ilan nang nangyayari sa akin, ngunit kailanman, hindi ko nadama ang gawain ng Banal na Espiritu.” Tama ito. Kadalasan ay ganito gumawa ang Banal na Espiritu—hindi mo ito mararamdaman. Ito ang pagpipino. Kung minsan ay bibigyang-liwanag at tutulutan ka ng Banal na Espiritu na maunawaan ang kung anong katotohanan sa pamamagitan ng pagbabahagi. Kung minsan ay ipatatanto Niya sa iyo ang isang bagay sa pamamagitan ng iyong kapaligiran, at susubukin ka, patatatagin ka, at sasanayin ka sa kapaligirang iyon, pinalalago ka—ganito gumawa ang Banal na Espiritu. Wala kayong kaalaman nang magdaan kayo sa mga bagay-bagay noon dahil hindi ninyo pinagtuunan ang paghahanap sa katotohanan sa inyong puso. Kapag hindi nauunawaan ng isang tao ang katotohanan, hindi niya nakikita kung ano talaga ang anumang bagay at laging baluktot ang kanyang pag-unawa. Katulad lamang ito kapag nagkakasakit ang isang tao at naniniwalang ang Diyos ang dumidisiplina sa kanya, gayong sa katunayan, ang ilang karamdaman ay gawa ng tao, dulot ng kawalan ng pagkaunawa sa mga panuntunan sa pamumuhay. Kapag kumakain ka nang walang-pagpipigil at hindi mo nauunawaan ang malusog na pamumuhay, nagkakasakit ka sa lahat ng uri ng paraan. Subalit sinasabi mong pagdidisiplina ito ng Diyos, gayong sa katunayan, nangyari ito dahil sa sarili mong kawalang-alam. Ngunit gayunpaman, tao man ang sanhi ng isang karamdaman o ipinagkaloob ito ng Banal na Espiritu, isa itong espesyal na kabutihang mula sa Diyos; layon nitong matuto ka ng aral, at kailangan mong magpasalamat sa Diyos at hindi magreklamo. Ang bawat pagrereklamo mo ay nag-iiwan ng mantsa, at isa iyong kasalanang hindi mabubura! Kapag nagrereklamo ka, gaano katagal ang aabutin upang mabago mo ang iyong kalagayan? Kung medyo negatibo ka, maaari kang gumaling pagkalipas ng isang buwan. Kapag nagrereklamo ka at nagpapahayag ng ilang negatibong damdamin, maaaring hindi ka gumaling kahit pagkalipas ng isang taon, at hindi gagawa sa iyo ang Banal na Espiritu. Magiging napakahirap para sa iyo kung lagi kang magrereklamo, at lalo ka pang mahihirapang magtamo ng gawain ng Banal na Espiritu. Kailangang labis na magsikap sa panalangin ang isang tao upang maitama ang kanyang pag-iisip at matamo ang ilan sa gawain ng Banal na Espiritu. Hindi madaling lubos na mabago ang isang pag-iisip. Magagawa lamang ito sa pamamagitan ng paghahanap sa katotohanan at pagtatamo ng kaliwanagan at pagtanglaw ng Banal na Espiritu. Sa katunayan ay may mga pagkakataon sa sarili ninyong karanasan kung kailan natatamo ninyo ang gawain ng Banal na Espiritu. Karamihan sa mga ito ay kapag nahaharap kayo sa pag-uusig at paghihirap o karamdaman at pagdurusa. Saka lamang kayo masigasig na nagdarasal sa Diyos, humihiling sa Kanyang pagalingin kayo, bigyan kayo ng pananampalataya at lakas. Ito lamang ang pinagdarasal ninyo. Maaaring nais pa ninyong magdasal at hanapin ang kalooban ng Diyos, ngunit hindi ninyo alam kung ano ang dapat sabihin. Gusto ninyong magparating sa Diyos ng ilang salitang mula sa inyong puso, ngunit wala kayong masabi. Masyadong maliit ang tayog ninyo. Minsan, pahihirapan ka ng Diyos gamit ang mga tao sa paligid mo. Sa mga pagkakataong iyon, wala kang magagawa kundi bumalik sa harapan ng Diyos at simulang pagnilayan, “Ano ba mismo ang nagawa kong mali? Pakiusap, Diyos ko, bigyang-liwanag at tulutan mo akong maunawaan ito. Kung hindi ako bibigyang-liwanag ng Diyos, magpapatuloy lang ako sa pagdarasal. Kung nakapagdasal na ako at hindi ko pa rin ito nauunawaan, patuloy akong maghahanap tungkol sa bagay na ito, at maghahanap ako kasama ang isang taong nakauunawa sa katotohanan.” Ito ang ibig sabihin ng pananagot para sa iyong sarili. May ilang taong kailanman ay hindi naghahanap sa katotohanan kapag may mga nangyayari sa kanila. Nakauunawa sila ng ilang salita at kataga ng doktrina at inaakala na nilang nauunawaan nila ang katotohanan. Nililinlang nila ang kanilang sarili, at kahangalan iyon. Sila ang mga pinakahangal at pinakawalang-alam na tao, at ang tanging posibleng resulta nito ay mapipinsala at masisira nila ang kanilang sarili, nang hindi talaga nagtatamo ng anumang katotohanan.

Karaniwan ay hindi kayo masyadong nagdarasal, hindi ba? Kapag hindi masyadong nagdarasal ang mga tao, hindi sila masyadong naghahanap, at kung hindi sila masyadong naghahanap, nahihirapan silang maunawaan ang katotohanan, at wala silang pagsunod. Kung wala kang saloobin ng paghahanap, paano ka magkakaroon ng pagsunod? Paano mo mauunawaan ang mga gawa ng Diyos? Ni hindi mo nga alam kung paano gumagawa sa iyo ang Diyos, ni kung sino ang dapat mong sundin o kung kaninong mga salita ang dapat mong pakinggan. Imposible ang pagsunod para sa iyo. Ang pagsunod ay hindi isang malabong bagay. Nangangailangan ito ng isang layon at isang paglalaanan. Kung ni hindi mo alam kung bakit ipinapahayag ng Diyos ang katotohanan o kung ano ang Kanyang ginagawa, paano ka magiging masunurin? Nagiging hungkag na salita ang pagsunod kapag sinasabi mo ito. Kapag may nangyayari sa iyo, paano ka dapat magdasal, at paano ka dapat maghanap sa pamamagitan ng pagsasabi sa laman ng iyong puso? Ano ang dapat mong hanapin? Kailangang maging malinaw sa iyo ang mga bagay na ito bago ka magkaroon ng tunay na panalangin. Huwag mong gayahin ang sinasabi ng ibang tao kapag nagdarasal ka, lalong huwag mong gayahin ang mga salita ni Jesus na, “Gawin nawa ang Iyong kalooban.” Huwag mong pikit-matang kopyahin ang mga salitang ito. Ang nasa loob mo ay walang iba kundi kaliwanagan at pagtanglaw, at hindi nito matutumbasan ang pagtatamo sa kalooban ng Diyos. Kapag minsan ay naiwawasto at natatabasan ka o nagtitiis ka ng kaunting pagdurusa, huwag mong sabihing ginagawa kang perpekto ng Diyos o na kalooban Niya ito. Maling sabihin ito, at hindi ka dapat magdasal nang ganito. Nasa maling katayuan ka, at hindi gagawa sa iyo ang Banal na Espiritu. May ilang taong nanggagaya sa panalangin ni Jesus, nagsasabing, “Ngunit hindi po ang kalooban ko, kundi ang kalooban Ninyo ang mangyari.” Nararapat bang ilagay ang iyong sarili sa pantay na katayuan sa Diyos? Si Cristo, mula sa perspektiba ng laman, ay bumigkas sa panalanging iyon sa Espiritu sa langit. Nasa magkapantay na katayuan sila, magkapareho ng katayuan. Iisang Diyos sila, magkaiba lamang sa perspektiba. Nagdasal si Cristo nang ganoon; kung magdarasal din nang ganoon ang mga tao, ipakikita nitong wala silang katinuan, at hindi kataka-takang hindi talaga sila binibigyang-liwanag ng Banal na Espiritu! Ang mga salitang itong binibigkas mo ay mga salita ng panggagaya, hindi mga salitang binibigkas nang mula sa puso. Hungkag na hungkag at hindi totoo ang mga iyon, na nagpapakitang masyadong maliit ang tayong mo upang maunawaan ang mga salita o hinihingi ng Diyos. Paano ka bibigyang-liwanag ng Banal na Espiritu? Masyadong lito ang mga tao! Kung ni hindi nila ito matukoy, kailanman ay hindi nila mauunawaan ang katotohanan. Huwag kang basta-bastang manggagaya ng iba kapag nagdarasal ka. Kailangan mong magkaroon ng sariling mga kaisipan at pananaw. Kung mayroon kang hindi maunawaan, kailangan mong hanapin ang katotohanan. Kailangan ay madalas mong pag-isipan kung paano magdasal kapag may iba’t ibang uri ng bagay na nangyayari sa iyo, at kung makahanap ka ng daan pasulong, kailangan mo ring akayin ang iyong mga kapatid na magdasal nang ganoon. Dito nalulugod ang Diyos. Kailangang matutuhan ng lahat kung paano lumapit sa Diyos. Huwag mong subukang pikit-matang harapin ang lahat ng bagay nang mag-isa, at huwag mong ibatay ang ginagawa mo sa iyong mga imahinasyon. Kung sa paggawa niyon, nakagagawa ka ng mga bagay na nagdudulot ng mga pagkaantala at kaguluhan at nakasasalungat ka sa kalooban ng Diyos, magdudulot iyon ng problema. Kung hihilingin sa iyong pangunahan ang isang iglesia at lagi kang nangangaral ng mga salita ng doktrina, ngunit hindi ka nagbabahagi tungkol sa kung paano kumain at uminom ng mga salita ng Diyos o kung paano magdasal sa Diyos, naligaw ka na ng landas. Kung lagi kang nangangaral ng mga salita ng doktrina at nagtuturo sa mga tao ng hungkag na mga panalangin, kung saan bumibigkas lamang sila ng ilang salita mula sa Bibiliya at mga salita ng doktrina, hindi magkakaroon ng mga resulta, kahit paano pa sila magdasal. Hindi uunlad ang buhay nila, hindi magiging normal ang relasyon nila sa Diyos, at nangangahulugan itong maililigaw mo rin sila. Anong uri ba ng panalangin ang nagkakamit ng mga resulta? Ito ang bukas-pusong pagbabahagi sa Diyos. Higit sa lahat, kailangang magdasal ang isang tao sa Diyos at maghanap sa katotohanan alinsunod sa Kanyang mga salita at Kanyang mga hinihingi. Hinihingi nito sa isang taong maging taos-puso. Mahihirapan ang mga taong hindi taos-puso na makamit ito. Anong uri ng mga tao ang binibigyang-liwanag ng Banal na Espiritu? Ang mga taong matalino at matalas ang pag-iisip. Kapag binibigyan sila ng Banal na Espiritu ng isang damdamin o binibigyang-liwanag sila, nararamdaman nilang gawain ito ng Banal na Espiritu, na ang Diyos ang gumagawa nito. O kung minsan, kapag binibigyang-liwanag o sinasaway sila ng Banal na Espiritu, agad nila itong nahahalata at nirerendahan ang kanilang sarili. Ang mga ito ang uri ng taong binibigyang-liwanag ng Banal na Espiritu. Kung ang isang tao ay pabaya at hindi nakauunawa ng mga espirituwal na bagay, hindi niya mapagtatantong may ipinararamdam sa kanya ang Banal na Espiritu. Hindi niya iniintindi ang gawain ng Banal na Espiritu. Maaari siyang bigyang-liwanag ng Banal na Espiritu nang tatlo o apat na beses, gayunman, hindi niya ito tinatanggap, kaya hindi na gagawa sa kanya ang Banal na Espiritu. Bakit ba patuloy na sumasampalataya ang ilang tao, subalit hindi nila naaabot ang Diyos o nararamdaman ang paggawa ng Banal na Espiritu, at madilim ang kalooban nila, at sila ay nalulumbay, at walang lakas? Wala talaga silang kaliwanagan ng Banal na Espiritu. Paano sila magkakaroon ng anumang lakas, gamit ang mga walang-buhay na bagay at doktrinang iyon? Hindi magtatagal ang isang tao sa kasiglahan lamang; kailangang maunawaan ng isang tao ang katotohanan upang magkaroon ng lakas. Samakatuwid, sa pagsampalataya sa Diyos, kailangang maging matalas ang pag-iisip ng isang tao, at kailangan niyang tumuon sa pagbabasa ng mga salita ng Diyos, sa pagkilala sa kanyang sarili, at sa pag-unawa at pagsasagawa sa katotohanan. Saka lamang niya matatamo ang gawain at pangunguna ng Banal na Espiritu. May ilang taong mayroon lamang kakayahang umintindi sa katotohanan, ngunit kailanman ay hindi pa nila naobserbahan o naranasan ang gawain ng Banal na Espiritu, Sa hinaharap, kailangan ninyong pagtuunan ang pinakabanayad na pakiramdam at ang pinakabanayad na liwanag. Sa tuwing may mangyayari sa inyo, dapat ninyo itong tingnan at tratuhin alinsunod sa katotohanan. Sa ganitong paraan ka unti-unting mapupunta sa tamang landas ng pagsampalataya sa Diyos. Kung titingnan mo ang lahat ng bagay gamit ang iyong makamundong pagtingin; kung susuriin mo ang lahat ng bagay gamit ang doktrina, lohika, at mga panuntunan; at kung susuriin at haharapin mo ang lahat ng bagay batay sa pag-iisip ng tao, hindi iyon paghahanap sa katotohanan, at hindi ka makasusunod sa Diyos. Kahit gaano karaming taon ka nang sumasampalataya sa Diyos, nasa labas ka ng mga salita ng Diyos, magiging tagalabas ka, at hindi mo mauunawaan ang katotohanan. Ngayon ay kailangan na ninyong unti-unting ilipat ang inyong pagtuon sa direksyong ito at magsikap tungo sa katotohanan. Pagkalipas ng ilang taon ng karanasan, lalago nang kaunti ang inyong tayog at mauunawaan ninyo ang ilan sa katotohanan. Huwag mong isiping hindi problema ang mahuli sa pananampalataya sa Diyos, na makapapasok ka rin sa realidad ng katotohanan kapag nakapasok ang iba, o na hindi ka kailanman mapag-iiwanan. Hindi ka dapat ganito mag-isip. Kung ganoon, tiyak na mapag-iiwanan ka. Kung huli ka nang sumampalataya sa Diyos, dapat ay lalo ka pang magmadali. Kailangan mong gawin ang lahat ng makakaya mo upang makahabol, dahil noon mo lamang masasabayan ang mga yapak ng gawain ng Diyos at mapipigilan ang iyong sariling mapag-iwanan at mapalayas.

Anuman ang mangyari sa iyo, kailangan mong tingnan ang mga bagay ayon sa mga salita ng Diyos at harapin ang mga iyon mula sa perspektiba ng katotohanan. Madaling makita ang mga problema nang ganito, at sa pamamagitan ng pagtingin sa mga bagay ayon sa mga salita ng Diyos, madali mong makikita ang tunay na diwa ng mga bagay-bagay. May ilang taong laging tumitingin sa mga bagay batay sa pagkatuto. Lagi nilang pinag-aaralan at sinusuri ang mga bagay gamit ang kanilang mga utak o tinitingnan at isinasaalang-alang ang mga bagay gamit ang kanilang makamundong pagtingin. Samakatuwid ay hindi nila nakikita ang totoong diwa ng mga problema at lagi silang nalilihis ng landas. Maaari itong magpatuloy sa loob ng ilang dekada—maaari silang mamatay nang hindi nakikita nang malinaw ang mga bagay-bagay. Halimbawa, kung minsan ay nahaharap ka sa isang karamdaman at naiisip mong isa lamang itong pangkaraniwang karamdaman na may mga obhetibong kadahilanan, na hindi ito disiplina ng Diyos at hindi problema, gayong sa katunayan, may malaking problema rito. Kung matalas ang iyong pag-iisip sa bagay na ito at kaya mong magdasal sa Diyos at hanapin ang katotohanan, kung gayon ay minsan, kapag may ipinararating na kahulugan sa iyo ang Banal na Espiritu, matutukoy mo ang ilang pagkukulang sa iyong sarili o mga problema sa iyong disposisyon. Binibigyan ka ng Diyos ng karamdaman upang patatagin ka, upang pagdusahin ka, upang pabalikin ka sa espiritu para sa masusing pagsusuri at pag-iisip, nakikita kung tungkol mismo saan ang karamdamang ito. Kapag bumalik ka sa kaibuturan ng espiritu upang suriin ang iyong sarili, mahahanap mo ang ugat ng problema at magkakaroon ka ng kaunting kaalaman tungkol sa sarili mong katiwalian. Kung walang kaunting pagdurusa, lagi mong iisiping dakila ka, at mabibigo kang matuklasan ang katiwaliang ito. Pagkatapos ay hindi mo mauunawaan ang katotohanang kailangan mo. Naranasan na ba ninyo ito? Ginagawa ng Banal na Espiritu ang lahat sa isang napapanahong paraan, alinsunod na lahat sa kung ano ang kailangan ng mga tao at alinsunod na lahat sa kasalukuyan nilang tayog at kalagayan. Nasabi na noon na ang gawain ng Diyos ay maagap at kalkulado, at labis na napapanahon, nang walang anumang pag-antala. Nakita mo na ito sa aktuwal mong karanasan. Sa tuwing mahaharap ka sa isang bagay, agad kang inaantig at binibigyang-liwanag ng Banal na Espiritu, ngunit hindi ka nakikipagtulungan nang maayos. Masyado kang manhid. Minsan ay nararamdaman mo kung ano ang nangyayari at pinababayaan mo na iyong ganoon, nang hindi ito sinusubukang mas malalim na maunawaan. Kuntento ka na sa kaalamang batay lamang sa pag-unawa, at sa gayon, inaakala mong nauunawaan mo ito, ngunit hindi ka talaga humantong sa isang tunay na pagkaunawa. Kailangang maitaas ang iyong kaalamang batay sa pag-unawa sa isang makatwirang pagkaunawa bago ka magkaroon ng daan pasulong. Kung aantigin kang muli ng Banal na Espiritu at babalewalain mo pa rin ito at hindi nanaising isulat ito sa iyong talaan, mabilis mo itong malilimutan. Hindi mo matatamo ang liwanag na ito, ang tunay na bagay na ito, at sayang na sayang ito. Isinusulat ng masisipag na tao ang mga bagay-bagay sa kanilang mga talaan at natutuwa sila kapag kalaunan ay muli nilang tinitingnan ang mga talaan nila. Nakapagtatamo sila ng kaunting liwanag sa pundasyong ito. Hindi mararamdaman ng isang taong pabaya at walang pagkaunawa sa mga espirituwal na bagay ang liwanag na ito—ni hindi niya nalalaman kung ano ang liwanag. Kumikislap ang liwanag na ito sa loob niya at nawawala na, at kung lagi siyang ganito, hindi gagawa sa kanya ang Banal na Espiritu. Upang hangarin ang katotohanan, kailangang maging sensitibo at matalas ang iyong pag-iisip; kailangan ay hindi ka maging tamad. Kailangan mo ring makipagtulungan agad. Kapag nagkaroon ka ng kaalamang batay sa pag-unawa, dapat mo itong sunggaban, magmadali kang pag-isipan ito, at magdasal ka sa Diyos. Paano ka dapat magdasal? Ituon mo ang iyong panalangin sa kaliwanagang iyong natamo. Minsan ay parang mga sarili mong kaisipan ito, at ayos lang iyon. Basta’t nakararamdam ka ng kasiyahan at kalinawan, dapat kang magdasal at maghanap. Ang pinakamahalaga sa lahat ay matukoy ang bagong liwanag na ito at makuha ito nang tama. Kung maayos na maayos na lumalabas ang mga salita habang nagdarasal ka, at palagay ka, muli kang nabibigyang-liwanag, at natatanglawan ang iyong isipan, dapat mong isulat ang bagong liwanag na ito. Ito ay dahil kung minsan, nakaaalala ka kapag nasa mabuti kang kalagayan, ngunit nakalilimot ka kapag nasa masama kang kalagayan. Nakapagsusulat ang mga tao ng ilang pahina kapag nagsusulat sila ng artikulo, ngunit hindi sila makapagsulat ng ni isang salita pagdating sa patotoong batay sa karanasan o sa kanilang kaalaman sa Diyos. Kulang pa rin sila sa realidad. Pinagtutuunan ng mga taong nagmamahal sa katotohanan ang kaliwanagan at pagtanglaw ng Banal na Espiritu. Hindi pinahahalagahan ng mga taong hindi nagmamahal sa katotohanan ang kaliwanagan ng Banal na Espiritu, na nagpapakitang hindi nila nalalaman kung ano ang mahalaga, kung ano ang pangalawa, kung ano ang napakahalaga, o kung ano ang dapat na natatamo nila. Dahil dito, nawawala sa kanila ang kaliwanagan ng Banal na Espiritu. Pinakamainam na magdala ka ng maliit na kwaderno, nang sa gayon, sa tuwing bibigyang-liwanag ka ng Banal na Espiritu at magtatamo ka ng bagong liwanag, agad mo itong masusunggaban at maisusulat. Gumagawa ang Banal na Espiritu sa anumang oras at sa anumang lugar. Anumang sitwasyon ang kinalalagyan ng isang tao, basta’t pinag-iisipan niya ang mga salita ng Diyos at kaya niyang hanapin ang katotohanan, binibigyang-liwanag siya ng Banal na Espiritu. Kahit kapag abala ka sa trabaho at pagod na pagod ka, bibigyang-liwanag ka ng Banal na Espiritu kung maghahanap at magdarasal ka. Binibigyang-liwanag ka ng Banal na Espiritu kapag nagbabasa ka ng mga salita ng Diyos o nagbabahagi tungkol sa katotohanan. Binibigyang-liwanag ka Niya kapag pinag-iisipan mo ang mga salita ng Diyos at pinagninilayan mo ang iyong sarili. Kapag binibigyang-liwanag ka ng Banal na Espiritu, isulat mo ito at magpatuloy ka sa pag-iisip dito, at malilinawan ang puso mo. Kapag tunay mong naunawaan ang katotohanan, ganap kang mapalalaya. Kapag naranasan mo nang ganito ang gawain ng Diyos, lalaki nang lalaki ang aanihin mo. Ang totoo, marami sa kaliwanagan ng Banal na Espiritu ang nasisira ninyo. Para kayong mga anak ng isang mayamang pamilyang naglulustay ng inyong mana, napalalagpas ang lahat ng gawain ng Banal na Espiritu sa inyo, nawawalan ng napakaraming pagkakataong magawang perpekto ng Diyos! Marami nang natapos na gawain ang Banal na Espiritu, subalit nabibigo kang sunggaban ito. Masasabi mo ba talagang hindi mabuti sa iyo ang Diyos? Ang totoo ay hindi ibig sabihing hindi ka pinakitaan ng Diyos ng sapat na kabutihan—ibig sabihin ay hindi mo ito natamo.

May sistema ang gawain ng Banal na Espiritu, at kailangang makabuo ng mga konklusyon tungkol dito. Kung pagsisikapan ng isang tao ang pagbuo ng mga konklusyon, magkakaroon siya ng konklusyon sa maraming bagay. Tiyak na mayroong matatamo. Halimbawa na lamang, ang panalangin. May mga pagkakataong makapagtatamo ka ng maraming kaliwanagan mula sa panalangin, ngunit kung hindi ka atentibo, hindi ka magkakaroon ng kamalayan. Bagaman maaaring lumabas ang ilang salita ng kaliwanagan mula sa iyong bibig, hindi mo ito mapapansin kung hindi mo bibigyang-pansin. Malalaman mo lang na naging maganda ang panalangin mo, gayong sa katunayan, may mga salita sa iyong panalangin na binigyang-liwanag at tinanglawan ng Banal na Espiritu. Ang lahat ng ito ay pawang bagong liwanag, ngunit hinayaan mo lamang ang mga itong makalagpas. Ang paraan kung saan higit na nakakatulong ang gawain ng Banal na Espiritu sa mga tao ay sa pamamagitan ng pagtutulot sa kanila na maunawaan ang maraming katotohanan, at maunawaan ang ilang kalooban ng Diyos, pagpapatigil sa kanila sa pagkilos laban sa kalooban ng Diyos, at pagtutulak sa kanila na tumahak sa tamang direksyon, at hindi maligaw mula sa tamang landas. Ano ang layunin ng gawain ng Banal na Espiritu na liwanagan ang mga tao? Kung minsan, ginagampanan nito ang tungkuling gabayan ang mga tao; kung minsan, nagsisilbi ito upang paalalahanan ka. Kapag malapit ka nang maligaw, nagsisilbi itong isang paalala, upang magkaroon ka ng kaunting katinuan; kung minsan, tinatanglawan ka nito at tinutulungang maunawaan ang katotohanan, at binibigyan ka ng landas upang magsagawa. Kapag nalilihis ka na sa sarili mong landas, sinusuportahan at tinutulungan ka Niya na parang isang tungkod, na inaakay ka patungo sa tamang landas at ginagabayan ka. Anumang liwanag at pagpapaunawa ang ginagawa ng Banal na Espiritu para liwanagan ang mga tao, o nagkakaiba-iba man ito dahil sa kanilang personal na pinagmulan, walang anumang paglabag, o pagsalungat, sa katotohanan kailanman. Kung ganoon ang nararanasan ng bawat tao, tunay na naghahangad at nananalangin, tunay na sumusunod, kung patuloy na gumagawa ang Banal na Espiritu nang gayon, kung may matalas at listong pag-iisip ang mga tao, at kung hindi nawawala ang kaliwanagan ng Banal na Espiritu sa kanila, mabilis na lalago ang kanilang katayugan. Kung magdaranas ang lahat sa paraang may tunay na paghahanap at pagdarasal, at tunay na pagsunod, nang patuloy na gumagawa ang Banal na Espiritu upang bigyang-liwanag at gabayan sila, at kung matalino at matalas ang kanilang pag-iisip, at nakapagsasagawa sila at nakapapasok sa mga bagay na binibigyang-liwanag ng Banal na Espiritu, mabilis na mabilis na lalago ang kanilang tayog. Masusunggaban na nila ang oportunidad. Ang isang katangian ng gawain ng Banal na Espiritu ay na napakabilis nito—natatapos ito sa isang iglap. Hindi ito katulad ng gawain ng masasamang espiritu, kung kailan lagi kang itinutulak, at hindi ka makakilos sa anumang iba pang paraan. Kung minsan, gumagawa ang Banal na Espiritu sa pagbibigay sa iyo ng isang pakiramdam kapag nasa bingit ka ng panganib, kaya hindi ka mapakali at nababalisa ang iyong kalooban. Nangyayari ito sa ilalim ng mga espesyal na sitwasyon. Karaniwan, sa tuwing lalapit ang mga tao sa Diyos, at hahanapin ang katotohanan, o kapag magbabasa sila ng mga salita ng Diyos, binibigyan sila ng Banal na Espiritu ng pakiramdam, o isang banayad na kaisipan o ideya. O, maaari Siyang magparating sa iyo ng isang pahayag o mensahe. Para bang mayroong tinig, ngunit para din itong walang-tinig; para itong isang paalala, at mauunawaan mo ang ibig sabihin nito. Kung magpapatuloy ka upang tanggapin ang kahulugang iyong naunawaan at ipapahayag ito gamit ang mga angkop na salita, mayroon kang matatamo, at mapalalakas din nito ang iba. Kung laging ganito magdanas ang mga tao, unti-unti nilang mauunawaan ang maraming katotohanan. Kung laging nasa tabi ng mga tao ang gawain ng Banal na Espiritu, at laging may bagong liwanag na umaakay sa kanila, tiyak na kailanman ay hindi sila lilihis sa tunay na daan. Kahit, sa buong panahon, walang sinumang nagbabahagi sa iyo, at hindi ka binibigyan ng anumang mga pagkakaayos ng gawain, kung magpapatuloy ka sa direksyong ito, tiyak na hindi ka tatahak sa maling landas. Nakita ni Pedro ang Panginoong Jesus matapos Siyang mabuhay na mag-uli at umakyat sa langit, ngunit iilang beses lamang. Hindi niya nakikita ang Panginoong Jesus, gaya ng iniisip ng mga tao, nang madalas, o nakikita Siya kung kailan niya naisin, ni nakikita Siya sa tuwing nagdarasal siya tungkol sa anumang bagay na hindi niya nauunawaan. Hindi ito ganito. Ganoon ba kadaling makita ang Diyos? Hindi agad-agad na nagpapakita ang Diyos sa mga tao. Kadalasan, ipinauunawa ng Diyos ang mga bagay-bagay kay Pedro sa pamamagitan ng gawain ng Banal na Espiritu. Bakit hindi ninyo magawa ang kaya ni Pedro? Ano ang pinatutunayan nito, pagkatapos maisaalang-alang ang lahat? Pinatutunayan nitong kulang ang inyong kakayahan, na wala kayong kapangyarihan ng pag-unawa, at na hindi ninyo kayang tukuyin ang mga bagay-bagay sa pamamagitan ng pag-iisip. Anuman ang inyong harapin, kailangan ay lagi ninyo itong isaalang-alang ayon sa mga salita ng Diyos, ang katotohanan. Kung laging namumuhay ang mga tao sa sarili nilang mga kaisipan at utak kapag may mga nangyayari sa kanila, at hinaharap nila ang mga bagay na iyon gamit ang mga pamamaraan ng tao, wala silang matatamo. Ano ang naisip ni Pedro nang may mangyari sa kanya? Isinaalang-alang at pinag-isipan niya ito ayon sa mga salita ng Panginoong Jesus, at sa gayon ay natukoy niya ang kalooban ng Diyos. At kalaunan, nang umakyat na ang Panginoong Jesus sa langit, bakit natutukoy pa rin ni Pedro ang kalooban ng Diyos? Nagagawa pa rin niya iyon sa pamamagitan ng kaliwanagan ng Banal na Espiritu. Kung hindi niya napakiramdaman ang kaliwanagan ng Banal na Espiritu, at hindi nagpakita sa kanya ang Panginoong Jesus pagkatapos ng Kanyang pagkabuhay na mag-uli at pag-akyat sa langit, paano niya magagawang unawain ang kalooban ng Diyos? Hindi gumagawa ang Diyos na nasa katawang-tao gaya ng iniisip ng mga tao, personal at walang humpay na gumagabay sa mga tao araw-araw upang magawa silang perpekto. Hindi ito ganoon. Naroon ang gawain ng Banal na Espiritu sa pakikipagtulungan. Ang katuwang na gawain ng Espiritu ang gumagawa sa karamihan. Ang laman ang gumagawa ng gawain ng pangunguna, at kapag natapos na ang gawaing iyon, binibigyang-liwanag ng Banal na Espiritu ang mga tao upang maunawaan nila ang natitirang maliliit na suliranin. Kung hindi ito masusunggaban ng mga tao at maliit na bahagi lamang ang matatamo nila, hindi sila makapagtatamo ng karagdagang mga detalye—at kung hindi nila matatamo ang mga iyon, hindi sila magbabago, at hindi sila uusad.

Hindi madali para doon sa mga hindi nakaranas ng gawain o kaliwanagan ng Banal na Espiritu na maunawaan ang mga bagay na iyon. Ang katunayan, may sistema ang gawain at kaliwanagan ng Banal na Espiritu. Sa tuwing nababanggit ang gawain at kaliwanagan ng Banal na Espiritu, laging mali ang nagiging pagkaunawa ng mga tao, iniisip nilang kailangan nilang magdusa nang matindi at magbayad ng malaking halaga bago nila matamo ang gawain ng Banal na Espiritu. Hindi ba’t isa itong kuru-kuro ng tao? Dahil tamad ang mga tao at masyadong mahalay ang kanilang mga puso, karaniwan ay hindi nila kailanman pinagtutuunan ang mga damdamin sa kanilang mga espiritu, at kapag may kaunting liwanag at kaliwanagan doon, ipinagwawalang-bahala nila ito. Kung buong araw kang nabubuhay sa iyong mga gawain, pinanghahawakan ang mga salita ng doktrina at mga panuntunan, nabubuhay sa laman at romantikong pagmamahal, hindi ka mabibigyang-liwanag at magagabayan ng Banal na Espiritu. Imposible Niya itong magawa. Kailangan mong mas magdasal, hanapin ang gawain ng Banal na Espiritu, hanapin kung paano uunawain ang gawain ng Banal na Espiritu at hindi mo hayaang makalagpas ito. Magdasal ka sa Diyos: “O Diyos! Pakiusap, gumawa Ka sa akin, gawin Mo akong perpekto at baguhin Mo ako, tulutan Mo akong maunawaan ang Iyong kalooban sa lahat ng bagay at magpasakop sa Iyong mga layunin. Ang dakila Mong pagmamahal at kalooban ay nasa pagliligtas Mo sa akin. Bagaman masuwayin at lumalaban sa Iyo ang mga tao, bagaman likas silang mapaghimagsik, nauunawaan ko na ngayon ang Iyong kalooban sa pagliligtas sa mga tao, at nais kong makipagtulungan sa Iyo. Nawa ay bigyan Mo pa ako ng mas maraming sitwasyon, pagsubok, at paghihirap, tinutulutan akong makita ang partisipasyon Mo sa mga paghihirap na ito, at makita ang Iyong mga gawa, nang sa gayon, maging isa akong taong nakauunawa sa Iyong kalooban at nakapagpapasakop dito. Huwag Mo akong hayaang maging imoral, bagkus ay maging isang taong praktikal na praktikal.” Magdasal ka nang ganito, at gawin mo ito nang madalas; hilingin mong laging gumawa sa iyo ang Banal na Espiritu at akayin ka Niya. Kapag nakikita ng Banal na Espiritu na tinatahak mo ang tamang landas at inaasikaso mo ang dapat mong asikasuhin, bibigyan ka muna Niya ng ilang sitwasyon upang subukin ka at ng isang mabigat na pagsubok upang makita kung mapagtatagumpayan mo ito. Hindi ito makakayanan ng ilan. Sasabihin nila, “O Diyos, sobra-sobra naman ang sitwasyong ito—hindi ko ito kayang tiisin!” Pagkatapos ay mabibigo sila sa bagay na ito. Kung tunay mong nararamdamang sobra-sobra ang sitwasyong ito para sa iyo, magdasal ka sa Diyos nang ganito: “O Diyos, sobra-sobra naman ang sitwasyon ibinigay Mo sa akin. Hindi ko ito kayang tiisin, ngunit handa akong magsikap. Pakiusap, tustusan Mo ako ayon sa aking tayog at tulutan Mo akong maunawaan ang Iyong kalooban, matindi man o magaan ang pagdurusang pinagdaraanan ko, nang hindi nagtataksil sa Iyo o nagrereklamo. Idulot Mong ganap akong makapagpasakop, sa gayon ay makapagbigay-lugod ito sa Iyo. Matindi man o magaan ang pagdurusang pinagdaraanan ko, basta’t kalooban Mo ito, handa akong magpasakop dito, nang walang anumang reklamo. Hindi ako handang sumalungat sa Iyong mga layunin, at gaano man katindi ang maging pagdurusa, hangga’t kaya ko itong tiisin, hiling kong ibigay Mo ito sa akin.” Kailangan mong magdasal nang buong-tiwala at buong-tapang. Huwag kang tumakas o maduwag. Kapag nakikita ng Banal na Espiritu na tinatahak mo ang tamang landas, na labis mong ginagawa kung ano ang dapat mong gawin, na nais mo talaga ang Diyos sa puso mo, at na hinahangad mo ang katotohanan, maaari ka Niyang bigyan ng mabigat na sitwasyon at matinding lakas upang mapagtagumpayan mo ito—at sa gayon ay magtatagumpay ka. Ang mapagtagumpayan mo ang isang napakabigat na sitwasyon ay higit pang mataas kaysa sa pagkaunawa lamang sa ilang salita ng doktrina. Isa itong usapin ng pagpapatotoo.

Sa pang-araw-araw na buhay, nakatatagpo ang mga tao ng lahat ng uri ng tao, pangyayari, at bagay, at kung wala sa kanila ang katotohanan at hindi sila nagdarasal at naghahanap dito, mahihirapan silang iwaksi ang tukso. Halimbawa na lang, ang pagtatalik ng mga lalaki at babae. Hindi napaglalabanan ng ilang tao ang gayong mga tukso, at nahuhulog sila sa sandaling maharap sila sa ganitong uri ng sitwasyon. Hindi ba’t ipinakikita nitong masyadong maliit ang kanilang tayog? Ganito kaawa-awa ang mga taong hindi nagtataglay ng katotohanan at hindi talaga sila nagpapatotoo. Ang ilang tao ay nahuhulog sa tukso kapag nahaharap sa mga sitwasyong may kaugnayan sa pera. Kapag nakakikita sila ng ibang taong may pera, nagrereklamo sila, “Bakit ang dami-dami nilang pera at napakahirap ko? Hindi ito patas!” Nagrereklamo sila kapag nangyayari ito sa kanila, at hindi sila makaunawa mula sa Diyos o makapagpasakop sa Kanyang pangangasiwa at pagsasaayos. May ilang tao ring laging nakatuon sa katayuan, at kapag naharap sa ganitong uri ng tukso, hindi nila ito napagtatagumpayan. Halimbawa, gusto silang kuhanin ng isang hindi mananampalataya para sa isang opisyal na posisyon, binibigyan sila ng maraming benepisyo, at hindi sila makapanindigan. Iniisip nila, “Dapat ko ba itong tanggapin?” Nagdarasal at nag-iisip sila, at pagkatapos: “Oo—kailangan ko itong tanggapin!” Nakapagpasya na sila, at wala nang saysay ang kanilang paghahanap. Malinaw na napagpasyahan na nilang tanggapin ang opisyal na posisyong ito at tamuhin ang mga benepisyo nito, ngunit gusto rin nilang bumalik at sumampalataya sa Diyos, sa takot na mawala ang mga pagpapala ng pananampalataya sa Diyos. Kaya nagdarasal sila sa Kanya: “Pakiusap, subukin Mo ako, Diyos ko.” Ano pang natitira para subukin sa iyo? Napagpasyahan mo nang tanggapin ang opisyal mong posisyon. Hindi ka nanindigan sa bagay na ito, at nahulog ka na. Kailangan mo pa bang masubok? Hindi ka karapat-dapat sa pagsubok ng Diyos. Sa pagkaliit-liit na tayog mo ba ay kakayanin mo ito? May ilan pa ngang kasuklam-suklam na taong nakikipagkompetensya para sa anumang pakinabang na kanilang nakikita. Nasa tabi lang nila ang Banal na Espiritu, pinanonood sila upang makita kung ano ang mga pananaw na kanilang ipinapahayag at kung ano ang saloobin nila at sinisimulan silang subukin. Iniisip ng ilang tao, “Hindi ko ito gusto, kahit pa kabutihan ito ng Diyos sa akin. Sobra na ito, at labis-labis ang kabutihang ipinakikita ng Diyos sa akin. Hindi mahalaga sa akin ang makakain nang sagana at makapagdamit nang maayos, ang mahalaga lang sa akin ay ang paghahangad sa katotohanan at pagkakamit sa Diyos. Ang katotohanang natanggap ko ay ibinigay sa akin ng Diyos para sa wala. Hindi ako karapat-dapat sa mga bagay na ito.” Sinisiyasat ng Banal na Espiritu ang kanilang mga puso at lalo pa silang binibigyang-liwanag, tinutulutan silang mas makaunawa, at lalong mapasigla, at ginagawang mas kapansin-pansin sa kanila ang katotohanan. Gayunman, ang mga kasuklam-suklam na taong iyon ay nakakikitang may ipinamimigay na pakinabang at naiisip na, “Makikipaglaban ako para dito bago pa ito magawa ng sinuman. Kung ibibigay nila ito sa iba at hindi sa akin, pupunahin ko sila nang matindi at pahihirapan sila. Ipakikita ko sa kanila kung ano ang kaya ko, at pagkatapos ay makikita natin kung kanino nila ito ibibigay sa susunod!” Nakikita ng Banal na Espiritu na ganitong uri sila at inilalantad sila. Nahahayag ang kapangitan nila, at ang ganitong uri ng tao ay kailangang maparusahan. Kahit gaano katagal na silang sumasampalataya, wala itong magagawa para sa kanila. Wala silang matatamo! Sa maraming pagkakataon, kapag nagpapakita ang Banal na Espiritu ng kabutihan sa mga tao, natatamo nila ito kung kailan hindi nila ito inaasahan. Kung hindi ka pinakikitaan ng Diyos ng kabutihan, mangyayari din ang iyong kaparusahan kung kailan hindi mo ito inaasahan. Ganito kapanganib ang mga bagay-bagay para doon sa mga taong hindi naghahangad sa katotohanan.

Kapag ang mga tao ay walang kabatiran sa mga bagay-bagay na nangyayari sa kanila, at hindi nila alam ang gagawin, ano ang unang bagay na dapat nilang gawin? Dapat ay manalangin muna sila; unahin ang panalangin. Ano ang ibig sabihin ng pagdarasal mo? Ang ibig sabihin nito ay tapat ka, na mayroon kang pusong may kaunting takot sa Diyos, na batid mong dapat mong hanapin ang Diyos, at pinatutunayan nito na inuuna mo ang Diyos. Kapag ang Diyos ay nasa puso mo, kapag may puwang ang Diyos sa puso mo, at nagagawa mong sundin ang Diyos, ikaw ay isang tapat na Kristiyano. Maraming nakatatandang mananampalataya ang lumuluhod sa panalangin sa parehong oras at lugar araw-araw, at nananatili roon sa loob ng isa o dalawang oras. Ngunit halos wala sa mga problema nila sa kasalanan ang nalutas sa pamamagitan ng pagluhod nang ganito sa lahat ng nagdaang mga taon. Isantabi natin pansamantala, kung ang ganitong panalangin ba—ang panalangin ng seremonyang panrelihiyon—ay may anumang silbi. Kahit papaano ay medyo tapat ang mga nakatatandang kapatid na ito; sa puntong ito, higit na mas mabuti sila kaysa sa mga kabataan. Kung namumuhay ka sa harapan ng Diyos at nararanasan ang gawain ng Diyos, ang unang bagay na dapat mong gawin kapag may nangyayari sa iyo ay manalangin. Ang pagdarasal ay hindi nangangahulugan na basta-basta lang binibigkas ang ilang salitang madalas na inuulit, at wala nang iba pa—hindi nito malulutas ang problema. Kailangan mong magsanay na magdasal nang buong puso mo. Matapos itong gawin nang walo o sampung beses, maaaring wala kang matamo na kahit ano, ngunit huwag panghinaan ng loob, patuloy na sumubok. Kapag may nangyayari sa iyo, manalangin muna, sabihin muna ito sa Diyos, hayaang ang Diyos ang manguna, hayaang tulungan ka ng Diyos, hayaang akayin ka ng Diyos at bigyan ka ng patnubay; patutunayan nito na mayroon kang pusong may takot sa Diyos, na inuuna mo ang Diyos. Kapag may nangyayari sa iyo o nahaharap ka sa ilang paghihirap at ikaw ay negatibo, at nagagalit, ito ay pagpapamalas na wala ang Diyos sa puso mo, na wala kang takot sa Diyos. Sa pang-araw-araw mong buhay, anumang mga paghihirap ang kinakaharap mo, dapat kang lumapit sa harapan ng Diyos; ang unang bagay na dapat mong gawin ay lumuhod sa harap ng Diyos sa panalangin, ito ang pinakamahalaga. Ang ibig sabihin ng pagdarasal ay may puwang ang Diyos sa puso mo. Kapag nahihirapan ka, ang pagtunghay sa Diyos at pagdarasal sa Diyos para mahanap ang katotohanan ay nagpapakita na mayroon kang pusong may kaunting takot sa Diyos; hindi mo iyon gagawin kung wala ang Diyos sa puso mo. Sinasabi ng ilang tao, “Nanalangin ako sa Diyos pero hindi pa rin ako binigyang-liwanag ng Diyos!” Hindi mo maaaring sabihin iyon. Dapat ay tingnan mo muna kung mayroon kang mga tamang motibasyon kapag nananalangin ka; kung totoong naghahanap ka ng katotohanan, at madalas kang nananalangin sa Diyos, malamang na may isang bagay na binigyang-liwanag sa iyo at ipinaunawa sa iyo ng Diyos; anuman ang sitwasyon, ipapaunawa ito sa iyo ng Diyos. Kung hindi ka binibigyang-liwanag ng Diyos, hindi mo magagawang makaunawa nang mag-isa; may kabatiran ka man o wala, at anuman ang kakayahan mo, may ilang bagay na lagpas sa maiisip ng tao. Kapag nakakaunawa ka, mula ba ito sa sarili mong pag-iisip? Pagdating sa mga layunin ng gawain ng Banal na Espiritu at ng Diyos, kung ikaw ay hindi binibigyang-liwanag ng Banal na Espiritu, maaari mong tanungin ang sinuman pero hindi nila ito malalaman; malalaman mo lamang ito kapag ang Diyos Mismo ang nagsabi sa iyo ng ibig sabihin nito. Kaya ang unang bagay na dapat gawin kapag may nangyayari sa iyo ay manalangin. Kapag nagdarasal ka, dapat mong ipahayag ang iyong mga iniisip, pananaw at saloobin sa Diyos, at hanapin ang katotohanan mula sa Diyos, nang may kaisipan ng pagsunod; ito ang dapat mong isagawa. Ang paggawa nang pabasta-basta ay walang magiging epekto, at hindi ka dapat magreklamo na hindi ka binigyang-liwanag ng Banal na Espiritu. Nalaman Ko na sa kanilang pananampalataya sa Diyos, ang ilang tao ay sumusunod lamang sa seremonyang panrelihiyon at nagsasagawa ng mga gawaing panrelihiyon; walang puwang ang Diyos sa kanilang puso, itinatanggi pa nga nila ang gawain ng Banal na Espiritu, at hindi rin sila nagdarasal, ni nagbabasa ng mga salita ng Diyos, patuloy lang sila na dumadalo sa mga pagtitipon, at wala nang iba pa. Pananampalataya ba ito sa Diyos? Sa paniniwalang tulad ng ginagawa nila, nawala na ang Diyos sa kanilang pananampalataya, walang Diyos sa kanilang mga puso, hindi na nila ninanais na manalangin pa sa Diyos, at hindi na nila gustong basahin ang mga salita ng Diyos. Kung ganito, hindi ba’t sila ay naging mga hindi nananalig? Sa partikular, ang ilang lider at manggagawa ay madalas na nag-aasikaso ng mga pangkalahatang gawain. Hindi nila pinagtutuunan kailanman ang pagpasok sa buhay, kundi sa halip ay tinatrato ang mga pangkalahatang gawaing ito bilang gawain sa kanilang tungkulin; kung ganito, sila ay naging mga punong kleriko lamang at wala nang iba pa, at wala silang ginagawang anumang mahalagang gawain ng mga lider at manggagawa. Bunga nito, matapos manalig sa Diyos sa loob ng dalawampu o tatlumpung taon, wala silang masasabing mga karanasan sa buhay, wala silang anumang tunay na kaalaman tungkol sa Diyos, at kaya lamang nilang ulitin ang ilang salita ng doktrina. At kung ganito, hindi ba’t naging mga huwad na lider sila? Ito ay dahil may pananampalataya sila sa Diyos, ngunit hindi nila inaasikaso ang mga tunay nilang tungkulin o hinahangad ang katotohanan. Walang malulutas na anuman ang pag-asa lamang sa pag-unawa sa mga salita ng doktrina. Ang pagrereklamo tungkol sa Diyos kapag sinusubok sila, o dumaranas ng sakuna, o nagkakasakit, hindi pagkakaroon ng anumang tunay na pagkakilala sa kanilang sarili, at kawalan ng karanasan at patotoo—ipinapakita ng lahat ng ito na ang mga tao ay hindi hinangad ang katotohanan sa mga taon na naniniwala sila sa Diyos, na inabala lamang nila ang mga sarili nila sa mga bagay na walang kabuluhan, na ang resulta ay napagkaitan nila ang kanilang mga sarili. Ilang taon mang naniniwala ang mga tao sa Diyos, dapat ay magtamo man lang sila ng pagkaunawa sa ilang katotohanan kung nais nilang matiyak na hindi sila babagsak, hindi makagagawa ng kasamaan, hindi mapapalayas. Dapat makita sa kanila kahit man lang ang mga bagay na ito. Ang ilang tao ay nananatiling walang pakialam kapag nakikinig sila ng mga sermon, at hindi pinagninilayan ang mga salita ng Diyos, hindi nila hinahanap ang katotohanan anuman ang mangyari sa kanila, kontento na sila na maunawaan lamang ang mga salita ng doktrina, at ipinapalagay nila na natamo na nila ang katotohanan—bunga nito ay wala silang kaalaman kapag sinusubok sila, ang kanilang puso ay puno ng mga hinanakit at reklamo, bagama’t gusto nilang sabihin ang mga ito ay hindi sila nangangahas. Kahabag-habag talaga ang ganitong mga tao, hindi ba? Maraming tao ang palaging walang ingat at pabasta-basta kapag ginagampanan nila ang tungkulin nila, hindi nila pinagninilayan o sinusubukang kilalanin ang mga sarili nila kapag sila ay tinatabasan at iwinawasto, palagi silang nangangatwiran—bunga nito, sa huli ay naipapahiya nila ang kanilang mga sarili sa lahat ng paraan, sila ay nalalantad at pinalalayas, at hindi nila kailanman nakikilala ang kanilang sarili. Sa ganitong sitwasyon, ano ang halaga ng pagkaunawa nila sa ilang doktrina? Wala talaga itong halaga. Ilang taon mang naniniwala ang mga tao sa Diyos, walang saysay ang maunawaan lamang ang doktrina at maulit ang mga salita at kataga; hindi nila natamo ang katotohanan, kundi naligaw sila. Kaya, kapag may nangyayari sa iyo at nananalangin ka sa Diyos, hinahanap ang mga layunin ng Diyos, kung ang mga problema ay dapat lutasin, ang susi ay ang magkaroon ng pagkaunawa sa katotohanan; ito ang tamang landas, at hindi ka dapat sumuko sa pagsasagawa sa ganitong paraan.

1997