Ang pangunahing tauhan, na isang lider ng iglesia na may mahusay na kakayahan kung ihahambing sa iba at nagkamit na ng ilang resulta sa kanyang gawain para sa iglesia, ay naging labis na mapagmataaas at mapagmagaling. Inisip niyang tama siya sa lahat ng sinasabi niya at malalim ang kanyang mga pananaw. Nahirapan siyang tanggapin ang mga mungkahi ng kanyang mga kasamahan sa gawain, at nalagay sa alanganin ang gawain ng iglesia dahil sa kanyang mga mapagsariling aksyon. Sa pamamagitan ng pagtatabas at pakikitungo, at paghatol at pagbunyag ng mga salita ng Diyos, nagawa niyang parehong makilala at kamuhian ang kanyang mapagmataas na disposisyon. Mula noon, sa pagtupad ng kanyang tungkulin kasama ng kanyang mga kapatid, nagawa na niyang palayain ang sarili niya upang hanapin ang katotohanan, tanggapin ang mga mungkahi ng iba, at hindi na maging mapagmataas o mapagmagaling gaya ng dati.