Dahil lumaki sa kahirapan, palagi siyang nagpupursigi na umangat sa buhay sa pamamagitan ng matinding pagsisikap, ngunit hindi umayon ang mga bagay-bagay sa nais niya. Nakakuha siya ng matataas na marka sa kanyang mga pagsusulit, pero hindi niya maipagpatuloy ang kanyang pag-aaral dahil sa malubhang near-sightedness. Pagkatapos, nang manampalataya sa Diyos at masigasig na gampanan ang kanyang tungkulin, sa wakas ay itinaas ang ranggo niya, ngunit kinailangan niyang bitiwan ang tungkulin dahil sa isang malubhang problema sa cervical spine. Napaisip siya: "Masama lang ba talaga ang kapalaran ko?" Paano niya itinuwid ang kanyang mga maling pananaw sa pamamagitan ng mga salita ng Diyos at paano siya nakaahon mula sa negatibong emosyong dulot ng paniniwalang ito sa kanyang "masamang kapalaran"?