Sa Aking mga mata, ang tao ay ang namumuno sa lahat ng bagay. Hindi Ko siya binigyan ng maliit na awtoridad, na nagpapahintulot sa kanya upang pamahalaan ang lahat ng bagay sa lupa—damo sa mga bundok, ang mga hayop sa gitna ng mga gubat, at ang mga isda sa tubig. Ngunit sa halip na maging masaya dahil sa mga ito, ang tao ay inaatake ng kabalisahan. Ang kanyang buong buhay ay isang dalamhati, at pagmamadali, at saya na idinagdag sa kahungkagan, at sa kanyang buong buhay ay walang mga bagong imbensyon at mga paglikha. Walang sinuman ang may kakayahang palayain ang kanilang mga sarili mula sa guwang na buhay, walang sinuman ang nakatuklas ng isang buhay ng kahulugan, at walang sinuman ang kailanman nakaranas ng isang tunay na buhay. Bagaman ang lahat ng tao ay naninirahan sa ilalim ng Aking nagniningning na liwanag, wala silang alam sa buhay sa langit. Kung hindi Ako maawain sa tao at hindi nililigtas ang sangkatauhan, kung gayon ang lahat ng mga tao ay nakarating nang walang kabuluhan, ang kanilang mga buhay sa lupa ay walang kahulugan, at sila ay aalis nang walang kabuluhan, na walang anumang ipagmamalaki. Ang mga tao ng bawat sekta, larangan ng lipunan, bansa, at denominasyon ay alam lahat ang kahungkagan sa lupa, at lahat sila ay naghahanap sa Akin at hinihintay ang Aking pagbabalik—gayon pa man sino ang may kakayahang kumilala sa Aking pagdating? Ginawa Ko ang lahat ng mga bagay, nilikha Ko ang sangkatauhan, at ngayon Ako ay pumanaog sa mga tao. Ang tao, gayunpaman, ay lumalaban sa Akin, at naghihiganti sa Akin. Ang Aking mga gawa ba ay walang pakinabang sa kanya? Ako nga ba ay walang kakayahang magbigay-kasiyahan sa tao? Bakit Ako tinatanggihan ng tao? Bakit napakalamig ng tao at walang malasakit tungo sa Akin? Bakit ang mundo ay balot ng mga bangkay? Ito nga ba talaga ang kalagayan ng mundo na Aking ginawa para sa tao? Bakit Ko binigyan ang tao ng walang kapantay na kayamanan, gayunpaman wala siyang anumang naihandog bilang kapalit sa Akin? Bakit hindi Ako tunay na minamahal ng tao? Bakit hindi siya kailanman pumupunta sa harap Ko? Lahat ba ng Aking mga salita ay talagang naging parang walang saysay? Ang Akin bang mga salita ay naglaho na tulad ng init mula sa tubig? Bakit ayaw makipagtulungan sa Akin ng tao? Ang pagdating ba ng Aking araw ay talaga nga bang sandali ng kamatayan ng tao? Maaari Ko nga bang wasakin ang tao sa panahon ng pagkabuo ng Aking kaharian? Bakit, sa panahon ng Aking buong plano sa pamamahala, ay walang sinuman ang nakaiintindi ng Aking mga intensyon? Bakit, sa halip na mahalin ang mga binibigkas ng Aking bibig, kinasusuklaman at tinatanggihan ang mga ito ng tao? Walang Akong hinuhusgahang sinuman, ngunit maging sanhi lamang ng pagtahimik at pagsasagawa ng pansariling pagmumuni-muni.

—Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Mga Salita ng Diyos sa Buong Sansinukob, Kabanata 25