Matapos maging tao ang Diyos, at namuhay kasama ng tao,

nakita Niya kasamaan at kalagayan ng buhay nila.

Sa katawang-tao'y nadama Niya ang kawalang kakayahan ng tao,

na kaawa-awa, naramdaman Niya ang kanilang kalungkutan.

Mas lalong nahabag ang Diyos sa kalagayan ng tao,

at mas mapagmalasakit sa Kanyang mga taga-sunod

at mas mapagmalasakit sa Kanyang mga taga-sunod

dahil namuhay sa katawang-tao.

Sa puso Niya'y nais Niyang maligtas ang mga pinakamahalaga sa Kanya;

walang mas mahalaga pa sa kanila.

Nagdusa Siya, tiniis Niya ang pagtataksil at pasakit.

Pero 'di Siya sumuko, at 'di tumigil sa Kanyang gawain, nang walang pagsisisi at reklamo.

Mas lalong nahabag ang Diyos sa kalagayan ng tao,

at mas mapagmalasakit sa Kanyang mga taga-sunod

at mas mapagmalasakit sa Kanyang mga taga-sunod

dahil namuhay sa katawang-tao.

Mas lalong nahabag ang Diyos sa kalagayan ng tao,

at mas mapagmalasakit sa Kanyang mga taga-sunod

at mas mapagmalasakit sa Kanyang mga taga-sunod

dahil namuhay sa katawang-tao.

mula sa Sumunod sa Cordero at Kumanta ng mga Bagong Awitin